Pseudo"European Union" is in a longterm deep coma. Η Ιταλία ζει την δική της εκδοχή της ελληνικής αποστασίας της 15/7/1965, αλλά, αργά, ή γρήγορα, θα βρει τον δρόμο της. Και ο δρόμος αυτός την οδηγεί, εκτός ευρώ (και την Γερμανία, στην χρεωκοπία)...

Τάσος Λιώλης (1961 - 2000). Η τωρινή ιταλική πολιτική κρίση και όσα μέλλονται να συμβούν, στην ψευδεπίγραφη "Ευρωπαϊκή Ένωση" - την  παλαιά Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα -, μου φέρνουν, στον νου, τις παλαιές συζητήσεις, που κάναμε, το 1988, με τον εικονιζόμενο, εδώ, μακαρίτη φίλο μου, οι σχέσεις μου, με τον οποίο, λίγο αργότερα, χάλασαν, με δική μου υπαιτιότητα. Οι συζητήσεις αυτές αφορούσαν τους όρους της επιβίωσης, ή της κατάρρευσης της Ε.Ο.Κ., μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ύστερα, από μια πιθανή ενσωμάτωση της "Σοβιετικής Ένωσης" του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, στον Δυτικό Κόσμο. Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι ο μόνος δρόμος, για την επιβίωση της Ε.Ο.Κ., ήταν η πολιτική και κρατική ενοποίησή της, με την μορφή της ομοσπονδίας, ενώ ο δρόμος, για την καταστροφή της, ήταν η εμμονή, στην οικονομική διάστασή της και η ολοκλήρωση αυτής της διάστασης, με την δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης, με, ή χωρίς, κοινό νόμισμα. Εκείνη την εποχή, στηριζόμασταν, στις επιβεβαιωμένες προβλέψεις του Μιχαήλ Μπακούνιν, για την κατάρρευση της Λατινικής Ένωσης, αλλά και στην επιβεβαιωμενη ανικανότητα των ευρωπαϊκών ελίτ να προχωρήσουν ένα πολιτικό σχέδιο κρατικής ενοποίησης, λόγω των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων τους και ιδιαίτερα, της δεδομένης γερμανικής συμφεροντολογικής ξεροκεφαλιάς, αλλά και της ανυπαρξίας της έννοιας του ευρωπαϊκού έθνους. Τελικά, δεν πέσαμε έξω, αν και από τότε, έχουν περάσει 30 χρόνια. Οι ευρωπαϊκές ελίτ ακολούθησαν, ως συνήθως, τον εσφαλμένο δρόμο. Ως εκ τούτου, τα όσα λέει ο απορριφθείς υποψήφιος υπουργός Οικονομικών της μη σχηματισθείσας κυβέρνησης Conte, ο Paolo Savona, για το ευρώ, είναι απολύτως, ορθά και βρίσκονται, μέσα στο πνεύμα εκείνων των συζητήσεων : «Το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας που κατασκευάστηκε στην Γερμανία. Το Βερολίνο δεν έχει αλλάξει την άποψή του, για τον ρόλο του, στην Ευρώπη, από την εποχή του Ναζισμού ..... και η συμμετοχή, στην ευρωζώνη, περιλαμβάνει φασισμό, χωρίς δικτατορία και από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό». Ορθόν. Ορθότατον...

Η νομιμοφανής άρνηση του Ιταλού προέδρου Sergio Mattarella  να ορκίσει την κυβέρνηση συνασπισμού του "Κινήματος των 5 αστέρων" του Luigi Di Maio και της "Λέγκας του Βορρά" του Matteo Salvini, υπό τον Giuseppe Conte, λόγω της διαφωνίας του, με τον διορισμό του εχθρού του ευρώ Paolo Savona, ως υπουργού Οικονομικών, η οποία άρνηση, στην ουσία αποτελεί εκτροπή από την θεμελιώδη αστικοδημοκρατική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε, στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαρτίου, με την καθαρή νίκη των κομμάτων, που αντιτίθενται στο ευρώ και την ζώνη του, αντικατοπτρίζοντας τις πεποιθήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των στρωμάτων της ιταλικής κοινωνίας, με επικεφαλής την νεολαία, δεν πρόκειται να αλλάξει την φορά των πραγμάτων.

Βέβαια, μέσα στον πανικό τους, ο εντολοδόχος της γερμανικής κυβέρνησης, των Βρυξελλών και της σάπιας ιταλικής μπατιροτραπεζοκρατίας Sergio Mattarella, η μειοψηφική "ευρωπαϊστική" ελίτ της γειτονικής χώρας, το Βερολίνο - που απειλείται με άμεση χρεωκοπία, αφού τα ανοίγματα της Ιταλίας, στην Γερμανία, μέσα στα πλαίσια του "Target 2", κατά το πρώτο τρίμηνο του 2018, φθάνουν, στα 450 δισ. € -, η ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών - που βλέπει τις καρέκλες της να τρίζουν -, η Φραγκφούρτη - η Ε.Κ.Τ. κατέχει 250 δισ. €, από το ιταλικό δημόσιο χρέος - και οι ευρωπαϊκές τράπεζες - κυρίως, οι γαλλογερμανικές, που κατέχουν μεγάλο μέρος του χρέους αυτού -, προσπαθούν να αποτρέψουν τις δυσμενέστατες, για όλους τους, εξελίξεις, αλλά το μόνο, που μπορούν να κάνουν, είναι να τις καθυστερήσουν, μέσα από μια επιχείρηση κοινοβουλευτικής αποστασίας, στα πρότυπα της ελληνικής αποστασίας της 15ης Ιουλίου 1965, αφού, άλλωστε και η ιταλική διαφθορά είναι ενδημική και συστημική, μήπως και μπορέσουν να σχηματίσουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, υπέρ της "κυβέρνησης τεχνοκρατών", που ετοιμάζει η Angela Merkel, όπως είχε πράξει, μαζύ με τον Nicolas Sarkozy, τον Νοέμβριο του 2011, όταν ανέτρεψαν την κυβέρνηση του Silvio Berlusconi και σχημάτισαν την κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπό τον Mario Monti (το αστείο είναι ότι ζήτησαν την βοήθεια των Αμερικανών, οι οποίοι την αρνήθηκαν, όπως περιγράφει ο, τότε, υπουργός Οικονομικών των Η.Π.Α. Timothy Geithner).

Όμως, παρά τα όσα γίνονται και όσα πρόκειται να συμβούν, η Ιταλία θα βρει, αργά, ή γρήγορα, τον δρόμο της. Και αυτός ο δρόμος την οδηγεί (με, ή χωρίς, την εισαγωγή διπλού νομίσματος), εκτός του ευρώ και της ζώνης του. Και φυσικά, αυτός ο δρόμος οδηγεί την Γερμανία, στην χρεωκοπία.

Αυτό που είναι δεδομένο, είναι ότι η επιμονή των γερμανικών ελίτ να μην κοπεί χρήμα, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη, με σκοπό την μη αναδιανομή των εισοδημάτων και των πλεονασμάτων, εντός ευρωζώνης και την συντήρηση των θηριωδών αποταμιεύσεων και των πλεονασμάτων τους (που, όμως, ως επενδυμένες οι πρώτες, σε μεγάλο βαθμό, στα δημόσια χρέη των κρατών της ευρωζώνης, μέσω του ESM, αλλά και στον βαθμό, που τα δεύτερα, είναι σε μεγάλο βαθμό, εικονικά, αφού τα ανοίγματα, προς τα άλλα κράτη της ευρωζώνης είναι τεράστια και ως εκ τούτου, ανύπαρκτα, με δεδομένο το γεγονός ότι αυτές οι τρύπες δεν πρόκειται να κλείσουν), εις βάρος όλων των άλλων, είναι κοντόφθαλμη, εθνικιστική και εξόχως, ταξική - αφού αφορά και τους ίδιους τους απλούς Γερμανούς πολίτες, οι οποίοι έχουν αρχίσει να δυσανασχετούν - και θα οδηγήσει την ευρωζώνη και την "Ε.Ε.", στην διάλυση.

Όπως έχουμε, εδώ και πολλά χρόνια, γράψει : Την τύχη της "Ε.Σ.Σ.Δ." επιφυλάσσουν οι γερμανικές ελίτ στην ευρωζώνη. Οι αιτίες των γερμανικών αρνήσεων για την έκδοση κοινών ομολόγων των κρατών της ευρωζώνης και ο στραγγαλισμός των οικονομιών των ευρωπαϊκών κρατών.  Αλλά οι γερμανικές ελίτ δεν βάζουν μυαλό. Όχι, επειδή δεν γνωρίζουν το τί πρέπει να πράξουν, αλλά επειδή δεν το επιθυμούν. Και δεν το επιθυμούν, επειδή προτιμούν να παραμείνουν ακέραια τα κέρδη και τα πλεονάσματά τους. Ως εκ τούτου, δεν είναι διατεθειμένες να πράξουν όσα προτείναμε, εδώ και επίσης, πολλά χρόνια : Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θελει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση). Η Γερμανία, δηλαδή το σύνολο της γερμανικής ελίτ - και από κοντά και οι ελίτ των άλλων πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης -, δεν θέλει και δεν πρόκειται να πληρώσει, για να σώσει το ευρώ.

Αυτή είναι και αυτή παραμένει η ουσία της ιταλικής κρίσης και της κρίσης της ευρωζώνης. Αυτή είναι η ουσία και όλων των οικονομικών κρίσεων στον παλαιό και στον σύγχρονο καπιταλισμό. Οι πλεονασματικές οικονομικές ελίτ αρνούνται - όταν τους επιτρέπεται - να ανακυκλώσουν και να αναδιανείμουν εκείνο το απαραίτητο τμήμα των πλεονασμάτων τους, που μπορεί να ωθήσει τις καπιταλιστικές οικονομίες και να επαναφέρει την ανάπτυξη. Αυτό είναι, που συμβαίνει και τώρα, στην ευρωζώνη.

Σε αυτή την μέγγενη έχει πιαστεί, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης. Αυτό που συμβαίνει, στην πραγματικότητα, είναι ότι η έξοδος από το ευρώ, αλλά και η δημιουργία ενός παράλληλου νομίσματος (αν και το τελευταίο θα οδηγήσει την Ιταλία, αργά, ή γρήγορα, εκτός ευρωζώνης) θα οδηγήσει την ιταλική οικονομία, στην αποκόλληση από την διαρκή ύφεση και θα την καταστήσει μια, από τις περισσότερο ελκυστικές οικονομίες, στον πλανήτη, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες, που έχει.

Άλλωστε, η είσοδος της Ιταλίας, στην ευρωζώνη και η αντικατάσταση του εθνικού νομίσματός της, από το ευρώ, καθήλωσε, την ιταλική οικονομία, στην υπανάπτυξη, με μηδενική, κατά μέσον, όρο, αύξηση του ιταλικού ΑΕΠ, επί, σχεδόν, δύο δεκαετίες, μαζύ με μια παράλληλη καταστροφή του παραγωγικού της ιστού, λόγω μη ανταγωνιστικότητας, η οποία, για να αυξηθεί, απαιτεί την σαρωτική ανατροπή των κοινωνικών, ταξικών και οικονομικών ισορροπιών της χώρας αυτής.

 Η Ιταλία, που υπέστη αυτή την τεράστια οικονομική καταστροφή - μια πραγματική λαίλαπα -, μετά την απόφασή της εντόπιας ελίτ να στραφεί στο κατευθυνόμενο, από τις γερμανικές ελίτ, ευρώ και την ζώνη του, όπως είπαμε, θα βρει τον δρόμο της. Ανάμεσα, στα άλλα και επειδή η ίδια η ελίτ της χώρας αυτής είναι, πλέον, διασπασμένη, ενώ η πλειοψηφία της ιταλικής κοινωνίας έχει στραφεί, κατά του ευρώ, της ζώνης του και των Γερμανών.

Έτσι, μέσα στον προσεχή καιρό (από μερικούς μήνες, έως - το αργότερο - κάποια χρόνια), η Ιταλία θα καταφύγει, σε ένα νέο νομισματικό σύστημα και σε ένα νέο εθνικό νόμισμα. Όσο και αν οι εγχώριοι "ευρωπαϊστές" προσπαθήσουν να το αποφύγουν.

Θα χρηματίσουν βουλευτές, πολιτικά κόμματα και θα κάνουν αποστασίες, a la ελληνικά - για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος, πριν από ένα χρόνο, σαν σήμερα, εγκατέλειψε τα εγκόσμια -, με βαλίτσες, a la Ποταμιάνου, δίπλα, στην ιταλική Βουλή και την Γερουσία, προκειμένου να κρατήσουν, όπως-όπως και με το ζόρι, την Ιταλία, στην ευρωζώνη. Θα φέρουν τεχνοκράτες, από το Δ.Ν.Τ. και από την Ε.Κ.Τ. (ο Mario Draghi είναι και αυτός μια εναλλακτική λύση, για το μέλλον). Θα κάνουν πολλά - αν μπορούσαν να κάνουν και στρατιωτικό πραξικόπημα, θα το έκαναν.

Ματαίως. Το μόνο, που θα μπορούσε να σώσει το ευρώ και την ζώνη του, είναι το να πείσουν τους Γερμανούς να αλλάξουν.

Όμως, οι Tedesci είναι Tedesci. Και αυτό δεν αλλάζει...