Ο πόλεμος στην Συρία, ως εφαρμοσμένο μοντέλο μιας ρωσικής επίθεσης στην Ευρώπη και ο πανικός των δεξαμενών σκέψης της γηραιάς ηπείρου, έτσι όπως εκφράζεται, μέσα από την τρέχουσα ανάλυση του διευθυντή του "European Council on Foreign Relations" κ. Mark Leonard.

Ρωσικά αεροπλάνα, στο αεροδρόμιο της Λατάκειας. Η ρωσική πολεμική αεροπορία πραγματοποίησε περισσότερες από 9.000 εξόδους, στην μάχη της Συρίας και φυσικά, άλλαξε τα δεδομένα και τις ισορροπίες των αντιπαρατιθέμενων στρατιωτικών δυνάμεων, επί του εδάφους, σώζοντας το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, από την κατάρρευση. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο, για τους Δυτικούς, αφού τα πολεμικά αεροπλάνα των Ρώσων απέδειξαν ότι έχουν τεράστιες δυνατότητες, τις οποίες το ΝΑΤΟ δεν υπολόγιζε, ως υπαρκτές. Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτό το δυναμικό, που οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις επέδειξαν, δεν είναι και το καλύτερο, που έχουν...

Παρατηρώντας, όλον αυτόν τον καιρό της συριακής κρίσης, τα όσα λένε και ισχυρίζονται οι επικοινωνιακοί και λοιποί μηχανισμοί των Δυτικών, γύρω, από από όσα συνέβαιναν, συμβαίνουν και (υποτίθεται ότι) θα συμβούν, στην Συρία, μπορώ να ισχυρισθώ ότι εκάγχαζα και καγχάζω, με τα παθήματα των φιγουρατζήδων της παραπαίουσας, κατατρομοκρατημένης και καταπτοημένης Δύσης. Όλοι αυτοί ξεκίνησαν μια πολύ αιματηρή ιστορία ανατροπής καθεστώτων, στον αραβικό κόσμο, η οποία έχει στραφεί, εις βάρος τους - χωρίς, καν, να προβλέψουν και να αντιληφθούν ότι μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη ήταν φυσική και αναμενόμενη, αφού στρουθοκαμήλισαν και αρνήθηκαν να λάβουν, υπόψη τους, τον ρωσικό παράγοντα, ο οποίος, απλούστατα, έπαυσε να είναι διατεθειμένος να παραμείνει, στον ρόλο του παρία, που του είχαν επιφυλάξει το βαθύ αμερικανικό κράτος - δηλαδή ο σκληρός πυρήνας της ελίτ των Η.Π.Α. - και οι άλλες ελίτ της Δύσης.

Για μένα και για όσους έχουν ελάχιστες γνώσεις, γύρω από την γεωπολιτική και την ισορροπία δυνάμεων, ανάμεσα, στις διεθνείς κρατικές και λοιπές ελίτ, δεν υπήρξε δύσκολο, ευθύς ως ξεκίνησε η συριακή κρίση [δείτε το περιεχόμενο του παλαιού δημοσιεύματός μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, για την ανατροπή του Bashar al Assad και η σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων Η.Π.Α. - Ρωσίας - Κίνας, για το Ιράν και τα πετρέλαια. (Ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων) ], να προβλέψουμε την ήττα των Δυτικών βανδάλων και των μεσαιωνικών συμμάχων τους. Αυτή η ήττα υπήρξε, απολύτως, φυσιολογική, δεδομένης της εγνωσμένης και διαπιστωμένης δυσπροσαρμοστίας της Δύσης, ως συνόλου, στις νέες γεωπολιτικές καταστάσεις, που έχουν προκύψει, ήδη, από την εποχή του πολέμου, στην Γεωργία, τον Αύγουστο του 2008 και την τεράστια χρηματοπιστωτική κρίση, στην Wall Street και από εκεί, την βαθιά ύφεση, στην διεθνή οικονομία, η οποία, άλλωστε, συνεχίζεται. 

Και φυσικά, αυτή η αναμενόμενη ήττα επήλθε, ως αποτέλεσμα του συνδυασμού της αλαζονικής αμετροέπειας των Η.Π.Α. και του δυτικού συνασπισμού (μια αμετροεπής αλαζονεία, που φθάνει και υπερβαίνει, τα όρια της ξιπασιάς), της παροιμιώδους διαχειριστικής τους ανικανότητας, αλλά και της αφασιακής και οριακά, παιδαριώδους αδυναμίας τους να προβλέψουν τα προφανή και να αυτοπροστατευθούν, από τον εξευτελισμό, που, τώρα, υφίστανται. Και τον οποίον εξευτελισμό, φυσικά, θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, προς χάρη των απύθμενων ηλιθιοτήτων, που έχουν διαπράξει το έγχρωμο αφεντικό των σουνιτών τζιχαντιστών, ο Barack Hussein Obama και το θλιβερό και τυφλό όργανο της τεχνοδομής των μεγάλων αμερικανικών πολυεθνικών επιχειρήσεων, η Hillary Clinton - αυτό το, άκρως, επικίνδυνο, απίστευτα, κομφουζιονιστικό και πλήρως, διαλυτικό στοιχείο, που ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος είχε ορίσει, ως υπουργό Εξωτερικών της πρώτης κυβέρνησής του. 

Οι ραγδαίες εξελίξεις, στην Συρία και το κακό, που έχει βρει και θα εξακολουθήσει, σε ολοένα και επιδεινούμενο βαθμό, να βρίσκει τους ασθμαίνοντες Δυτικούς, έχουν οδηγήσει τα διάφορα δυτικά think tanks να παραληρούν, εκστομίζοντας και γράφοντας διάφορες απίθανες ηλιθιότητες, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι, με τρόμο, αντιλαμβάνονται ότι "the party is over" και ότι οι καρπαζιές, που έρχονται και θα πέσουν επί των κεφαλών των Δυτικών βανδάλων και των ψευτοπαλικαράδων του ΝΑΤΟ θα είναι πολλές και ηχηρότατες. Και η αλήθεια είναι πως, σε αυτού του είδους τις εξελίξεις, οι δυτικές "πνευματικές" και λοιπές ελίτ δεν είναι συνηθισμένες. Γι' αυτό και έχουν χάσει την νηφαλιότητά τους, ως αποτέλεσμα της απώλειας της ψυχραιμίας τους, αφού ουδείς μπορεί, εύκολα, να είναι ψύχραιμος, όταν αρχίζει να καταλαβαίνει ότι οι προδιαγραφόμενες εξελίξεις του επιφυλάσσουν ένα μέλλον, το οποίο δεν θα είναι ευοίωνο.

Και ενώ οι αμερικανικές δεξαμενές σκέψης είναι περισσότερο προσεκτικές και συγκρατημένες (όχι ότι οι πλείστες, εξ αυτών, δεν ανοησιολογούν· προφανώς και ανοησιολογούν, αλλά, εκ πείρας και λόγω του γεγονότος ότι εκφράζουν μια ενεργό υπερδύναμη, που, εκ των πραγμάτων έχει ευρύτερους ορίζοντες, ως προς την θέαση της μακροπρόθεσμης εξέλιξης των γεγονότων), στις εκτιμήσεις τους, οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές δεξαμενές σκέψης αποδεικνύονται - και είναι - ασυγκράτητες, ως προς το ανερμάτιστο, βλακώδες και ασυνάρτητο περιεχόμενο όσων λέγουν και γράφουν, γύρω από την συριακή κρίση, την οποία, ενστικτωδώς, αντιλαμβάνονται, ως ένα εφιαλτικό προοίμιο της κακής τύχης, που αναμένει την ανατολική, την κεντρική και την νότια Ευρώπη.

Βέβαια, είναι σαφές ότι αυτή η ακατάσχετη ασυναρτησιολογία των Δυτικοευρωπαίων, δεν είναι τυχαία. Κάθε άλλο. Έχει αιτίες, οι οποίες ανάγονται, στο γεγονός ότι αυτή η υποήπειρος έχει παύσει, εδώ και πολλές δεκαετίες, να παίζει έναν αυτοτελή ρόλο, στην πλανητική γεωπολιτική, αφού έχει καταστεί ένα εθελόδουλο παρακολούθημα της αμερικανικής υπερδύναμης. 

Ως εκ τούτου, η αποκαλούμενη και ως "γηραιά ήπειρος", όπως και αυτή η "οντότητα", που, αυτάρεσκα και απολύτως, καταχρηστικά, θέλει να την εκφράζει (ως μη όφειλε), δηλαδή η ανύπαρκτη, ως αυτοτελής δύναμη, "Ευρώπη", έχει μεταπέσει, σε πλανητικό επίπεδο, στην κατηγορία μιας επαρχίας του ευρύτερου ευρασιατικού χώρου, ενός αναξιόπιστου παρία, ο οποίος, εκ της θέσεώς του, ως υποτελούς της αμερικανικής υπερδύναμης, αδυνατεί να έχει δική του αυτοτελή θέαση και αυτόνομο λόγο, γύρω, από τα παγκόσμια πράγματα.  

Και φυσικά, αυτός ο ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός, που εκφράζεται, με έναν ιδιότυπο και άκρως, ιδεοληπτικό και ιδεολογηματικό κοσμοπολιτισμό, ως απόρροια του γεγονότος ότι η "Ευρώπη", ως πραγματική έννοια και υλική δύναμη, παραμένει ανύπαρκτη, αφού τα όποια ευρωπαϊκά συλλογικά σχήματα παραμένουν, με την, πάντοτε, ισχυρή βούληση των ευρωπαϊκών κρατών, στο επίπεδο των οικονομικών συνεταιρισμών, δεν μένει χωρίς συλλογική έκφραση και πραγματικό περιεχόμενο. Κάθε άλλο. Δεν θα μπορούσε, σε καμμία περίπτωση, να συμβεί κάτι τέτοιο. Και φυσικά, δεν συμβαίνει. 

Ως εκ τούτου, αυτό το παρδαλό και καταγέλαστο κράμα, που συνδυάζει τον μίζερο ευρωπαϊκό επαρχιωτισμό, με τον φαφλατάδικο και κενό περιεχομένου "ευρωπαϊστικό" κοσμοπολιτισμό, ως αποτέλεσμα της διφυούς εκτρωματικής ιδεολογηματικής σύμφυσης και συγκρότησης του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", είναι λογικό να εκφράζεται, στα διάφορα πνευματικά "πονήματα" των ευρωπαϊκών ελίτ και των διάφορων ευρωπαϊκών δεξαμενών σκέψης.  Όταν, όμως, κάποιος κάτσει και πάρει τα "πονήματα" αυτά, στα σοβαρά, αντιλαμβάνεται, ευθύς εξ αρχής, το πτωχό (το πτωχότατο) περιεχόμενό τους, το οποίο, μάλιστα, όταν απομυθοποιηθεί, καταντάει ένα αστειολόγημα, σε διάφορες παραλλαγές, που περιπίπτει, στα επίπεδα του μπουρδολογήματος. 

Μπορεί, πολλές φορές (τις πλείστες), αυτό το κακόγουστο "ευρωπαϊστικό" αστειολόγημα, να είναι - και κυριολεκτικά, να καταντά να είναι - μια σκέτη τραγωδία, όταν γίνεται εργώδης και επίμονη προσπάθεια να εφαρμοστεί, στην πράξη (όπως συμβαίνει με το έκτρωμα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης), αλλά αυτό δεν αλλάζει τις αστειολόγες ιδιότητές του, που ξεπερνούν, όπως είπαμε, τα όρια της μπουρδολογίας. 

7/10/2015 Ιδού το πεδίο άσκησης της επιτυχούς σύγχρονης ρωσικής πολιτικής, που έχει, ως αιχμή της, την κατατρομοκράτηση των Δυτικών ελίτ και του γελοιογραφικού ΝΑΤΟ και την διασπορά τρόμου και πανικού, στις τάξεις τους : Όπως δείχνει ο χάρτης, τέσσερα πλοία του ρωσικού πολεμικού ναυτικού, που βρίσκονται στην Κασπία Θάλασσα, εκτόξευσαν 26 πυραύλους Cruise Kalibr, κτυπώντας μια σειρά από στόχους των τζιχαντιστών, βαθιά, μέσα, στο συριακό έδαφος. Αυτή η επίδειξη και τα μηνύματά της, προς τους πραγματικούς αποδέκτες, είναι που κάνει τις ευρωπαϊκές ελίτ και το ΝΑΤΟ να φοβούνται, για το χειρότερο, που μπορεί να τους συμβεί. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν φοβούνται, αδίκως και χωρίς λόγο. Κάθε άλλο. Και τούτο επειδή, αυτοί είναι οι πραγματικοί αποδέκτες αυτής της επίδειξης και ως εκ τούτου, αντιλαμβάνονται το πολύ κακό περιεχόμενο αυτών των μηνυμάτων, που εκπέμπονται, από αυτή την επίδειξη της ισχύος και των δυνατοτήτων των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, τα οποία τους αφορούν, άμεσα και περιγράφουν το πολύ ζοφερό μέλλον της ευρωπαϊκής υποηπείρου, ύστερα από μια ανάλογη ρωσική επίθεση, την οποία, όπως καθίσταται σαφές, ούτε οι ευρωπαϊκές ελίτ, ούτε οι υπαρκτές δυνάμεις του αστειογραφικού ΝΑΤΟ, μπορούν να αντιμετωπίσουν. Η Συρία του 2015 - 2016, (όπως συνέβη και με την Ισπανία του 1936 - 1939), έχει να μας διδάξει πολλά. Πάρα πολλά...



Έτσι, όταν, οι διάφορες πνευματικές και λοιπές ελίτ, που συγκροτούν αυτές τις ευρωπαϊκές δεξαμενές σκέψης, προσπαθούν να αναλύσουν την τρέχουσα πραγματικότητα, όπως αυτή, σήμερα, στην Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, ή την Λιβύη, η οποία πραγματικότητα, δια των προσφυγικών ροών, μετατρέπεται, σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα (το οποίο, υπό ομαλές συνθήκες  - και οι συνθήκες θα ήσαν ομαλές, εάν η "Ευρώπη" ήταν υπαρκτή, ως ενεργή οντότητα, εάν δηλαδή ήταν ένα ομοσπονδιακό κράτος -, θα ήταν ασήμαντο, πλην, όμως, όπως έχουμε, πολλές φορές, πει, η σημερινή "Ευρώπη" αποτελεί μια τεράστια θεσμική ανωμαλία), τα πράγματα χειροτερεύουν, λόγω του πανικού των μελών αυτών των ελίτ, ο οποίος είναι αποτέλεσμα της απειρίας τους, η οποία, όπως είπαμε, δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί ένα φυσιολογικό προϊόν του ιδιότυπου επαρχιωτισμού τους, ο οποίος, όπως, επίσης, έχουμε πει, συνδυάζεται με τις έντονες και πολλές φορές (τις πλείστες) ακραίες κοσμοπολιτικές ιδεοληψίες τους.  

Όταν, μάλιστα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και όλο το σύνολο των - ολοένα και περισσότερο αποδυναμούμενων - δυνάμεων του γνωστού μειοδοτικού μνημονιακού πολιτικού προσωπικού του τόπου μας εφαρμόζει, ως, επί μέρους ντιρεκτίβα του ευρωπαϊκού απαράτ και προσπαθεί να επικοινωνήσει, στον ελληνικό πληθυσμό, την υπαγορευμένη, από την κυβέρνηση της Angela Merkel και τις λοιπές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμφωνία, για την μετατροπή της Ελλάδας, σε χώρα μακροπρόθεσμης παραμονής, αλλά και εγκατάστασης των μαζικών κυμάτων των προσφύγων, από τους πολέμους, στην Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπως, επίσης και των οικονομικών μεταναστών, από ένα πλήθος χωρών της Ασίας και της Αφρικής, τα πράγματα καθίστανται τραγικά.

Και όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, οι επερχόμενες εξελίξεις θα καταστούν, ακόμη, τραγικότερες, ως αποτέλεσμα αυτού του απίστευτου ιδεολογικοπολιτικού συμπιλήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", το οποίο δεν θέλει να λερώσει τις αυλές του ευρωζωνικού συνεταιρισμού και επιλέγει, με την πρόθυμη συγκατάνευση της ελληνικής κυβέρνησης και του λοιπού μνημονιακού πολιτικού προσωπικού της χώρας, να μετατρέψει την Ελλάδα, σε μια χωματερή και σε ένα πρόχειρο στρατόπεδο συγκέντρωσης αναξιοπαθούντων πληθυσμών, οι οποίοι δεν επιθυμούν μία τέτοια τύχη. Και όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς να ερωτηθούν τα εντόπια υποζύγια. Και φυσικά, χωρίς, καν, να ληφθεί, υπόψη, η γνώμη τους. 

Αλλά, εάν, για το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, την οποία μετατρέπουν, σε χώρο αποθήκευσης και εντοιχισμού ανθρώπων, πάσης προελεύσεως, μια τέτοια δουλική στάση και συμπεριφορά είναι κάτι το αναμενόμενο, αφού όλοι αυτοί θέλουν να αποφύγουν ένα επερχόμενο κούρεμα των καταθέσεων, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο παραμένει, απολύτως, ανασφαλές, εξ αιτίας του γεγονότος ότι έχει στους λογαριασμούς του κόκκινα δάνεια ύψους 202 δισ. €, έναντι, καταθέσεων, οι οποίες, μόλις, φθάνουν, στα 122 δισ. €, με αποτέλεσμα η τεράστια τρύπα, που έχει προκύψει, να καλύπτεται, από έκτακτο δανεισμό από την Ε.Κ.Τ., οι Ευρωπαίοι δεν δικαιολογούνται, για όσα λέγουν και πράττουν, παρά μόνον, εάν ληφθεί, υπόψη, ο δικός τους πανικός, μπροστά στο ανεξερεύνητο, ομιχλώδες και σίγουρα, κακό μέλλον, που τους επιφυλάσσουν οι επερχόμενες εξελίξεις.

Ο παραπάνω εικονιζόμενος κ. Mark Leonard, ο διευθυντής του European Council on Foreign Relations, αποτελεί την χαρακτηριστικότερη και ομολογουμένως, την πιό διασκεδαστική περίπτωση αυτού του είδους συνόλου των μελών των ευρωπαϊκών δεξαμενών σκέψης, που έχουν χάσει την στοιχειώδη, έστω, δυνατότητα ορθολογικής αποτίμησης των δεδομένων, που αφορούν την διάσωση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, στην Συρία και την νέα περιφερειακή και πλανητική στρατηγική του Βλαντιμίρ Πούτιν και της ρωσικής κυβερνώσας ελίτ, τα οποία δεδομένα καλούνται, αυτοκλήτως, ή κατόπιν (φιλικής, ή διατεταγμένης) προσκλήσεως, να αναλύσουν, να εκτιμήσουν και - το κυριότερο - να συμπερασματολογήσουν, επ' αυτών.

Για να έχουμε μια εικόνα (ομολογουμένως, διασκεδαστική) των όσων γράφει ο Mark Leonard, τα οποία αποτελούν, μεν, τα τρέχοντα πιστεύω, των ευρωπαϊκών think tanks, όπως και του συνόλου των διάφορων και ποικίλων ελίτ της ευρωπαϊκής υποηπείρου, αλλά, παράλληλα, συμβαδίζουν και συμπλέκονται, με τα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα, που χρησιμοποιούν, ως εργαλειακούς μηχανισμούς ιδεολογικής αποβλάκωσης και καλλιέργειας συλλογικών ψευδών συνειδήσεων, στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, καλό και χρήσιμο είναι να δούμε το παρακάτω κείμενό του, στο οποίο συνοψίζονται όλα αυτά τα σοβαροφανή και επιστημονικοφανή μπουρδολογήματα, που επικρατούν, στα μυαλά των ευρωελίτ και προπαγανδίζονται, ως σοφίες, στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο, από κακότεχνα και ευτελούς αξίας σοφίσματα :

"Οι συνέπειες της ρωσικής επέμβασης, στην Συρία, εκτείνονται, πολύ πιο πέρα, από την Μέση Ανατολή. Η στρατιωτική εκστρατεία του Κρεμλίνου έγειρε τη ζυγαριά προς όφελος της συριακής κυβέρνησης και εκτροχίασε τις προσπάθειες, για έναν πολιτικό συμβιβασμό, που θα έφερνε το τέλος του πολέμου. Είναι, επίσης, προάγγελος μίας νέας εποχής, στην γεωπολιτική, στην οποία μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επεμβάσεις δεν διεξάγονται, από δυτικές συμμαχίες, αλλά από χώρες, που ενεργούν βάσει του δικού τους στενού συμφέροντος, ερχόμενες, συχνά, σε αντίθεση, με το διεθνές δίκαιο. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η συζήτηση, για την διεθνή στρατιωτική δράση, αφορούσε, στις ισχυρές, επεμβατικές δυνάμεις και στις, πιο, αδύναμες χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, των οποίων οι ηγέτες υποστήριζαν ότι η εθνική κυριαρχία είναι ιερή και απαραβίαστη. Οι εξελίξεις, στην Συρία, δείχνουν ότι αυτό αλλάζει.

Ενώ η Δύση χάνει την διάθεση της, για επεμβάσεις – ειδικά, εκείνες, που περιλαμβάνουν χερσαίες δυνάμεις – χώρες, όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, αναμιγνύονται, ολοένα περισσότερο, στις υποθέσεις των γειτόνων τους. Την δεκαετία του 1990, μετά τις γενοκτονίες, στην Ρουάντα και στα Βαλκάνια, οι δυτικές χώρες ανέπτυξαν το δόγμα της αποκαλούμενης ανθρωπιστικής επέμβασης. Το δόγμα ανέτρεπε την παραδοσιακή έννοια της εθνικής κυριαρχίας και χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, το αντιμετώπιζαν, απλά, ως την βιτρίνα, για αλλαγή καθεστώτων, με τις ευλογίες της Δύσης. Επομένως, είναι ειρωνεία το ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί το ίδιο δόγμα, για να δικαιολογήσει την επέμβασή της, στην Συρία, μόνο, που, σε αυτή την περίπτωση, προστατεύει την κυβέρνηση, από τους πολίτες και όχι τους πολίτες, από την κυβέρνηση.

Οι προσπάθειες της Ρωσίας είναι, στην πραγματικότητα, ένα επιχείρημα, υπέρ της επιστροφής, στην απόλυτη εθνική κυριαρχία, στην οποία οι κυβερνήσεις είναι οι μόνες υπεύθυνες, για το τι συμβαίνει, εντός των συνόρων τους. Η στάση της Ρωσίας, επίσης, αντανακλά την προτίμησή της, προς την σταθερότητα, αντί της δικαιοσύνης και την αποδοχή της νομιμότητας της αυταρχικής διακυβέρνησης. Με την εξάπλωση των "έγχρωμων επαναστάσεων", σε χώρες, όπως η Γεωργία, η Ουκρανία και το Κιργιστάν, η Ρωσία και η Κίνα ανησυχούν ιδιαίτερα, για τις λαϊκές εξεγέρσεις. Η απειλή των δυτικών επεμβάσεων, μόνο επιδεινώνει την πιθανότητα επίτευξης της σταθερότητας. Αλλά ο σεβασμός, προς την εθνική κυριαρχία, από την Ρωσία, έχει όρια.

Στην Κριμαία, το 2014, το Κρεμλίνο υιοθέτησε ένα, εντελώς, διαφορετικό επεμβατικό δόγμα, δικαιολογώντας τις ενέργειές της, στην Ουκρανία, στην βάση της προστασίας των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων. Αυτό συνιστά μία επιστροφή,  στον προ – βεστφαλιανό κόσμο της γλωσσικής, θρησκευτικής και σεκταριστικής αλληλεγγύης, παρόμοιας, με εκείνης της τσαρικής Ρωσίας, που θεωρούσε τον εαυτό της προστάτιδα όλων των Σλάβων. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Δύση επέβαλε μία διεθνή τάξη, που καθόριζε την γεωπολιτική, παγκοσμίως. Όταν αυτή η τάξη πραγμάτων απειλήθηκε, οι δυτικοί ηγέτες αισθάνθηκαν "υποχρεωμένοι" να επεμβαίνουν, σε οποιοδήποτε "κράτος-παρία" δημιουργούσε πρόβλημα. Αλλά, τώρα, αυτή η τάξη δέχεται πολλαπλές και ταυτόχρονες προκλήσεις – παγκοσμίως από τη Ρωσία και την Κίνα και σε περιφερειακό επίπεδο, από παίκτες, στην Μέση Ανατολή, την Λατινική Αμερική, ακόμη και την Ευρώπη. Καθώς παίρνει μορφή η νέα τάξη πραγμάτων, οι ρόλοι, που έχουν αναλάβει διάφορα κράτη τα τελευταία 25 χρόνια, ανατρέπονται. Στην Δύση, η έννοια της εθνικής κυριαρχία και η περιορισμένη χρήση ισχύος επιστρέφουν, ενώ εθνικοί ηγέτες, που καλούσαν, σε  αυτοσυγκράτηση, γίνονται, ολοένα πιο επεμβατικοί."

(Μπορείτε να δείτε το άρθρο αυτό του κ. Mark Leonard και εδώ : Ο νέος επεμβατισμός του Πούτιν).

Μόνο και μόνο, αν διαβάσουμε το ποιοί επιμελήθηκαν την ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου του κ. Μαρκ Λέοναρντ (Λουκάς Τσούκαλης, Ξενοφών Γιαταγάνας), αντιλαμβανόμαστε, την τεράστια απόσταση του περιεχομένου του, από την ζώσα (και ζέουσα) πραγματικότητα και η οποία απόσταση μετράται, σε έτη φωτός, αφού η ρέουσα γεγονογραφία των εξελίξεων αναδεικνύει τους λόγους, για τους οποίους ο 21ος αιώνας δεν θα είναι αιώνας της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, οι ιδεοληψίες, καλά (δεν) κρατούν. Διότι μπορεί, μεν, να επικρατούν και να παραμένουν ακλόνητες, στα μυαλά των οπαδών του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", πλην, όμως, δεν αντέχουν, στην σκληρή και αδυσώπητη δοκιμασία της πραγματικότητας...



Περιττό να πω ότι η ανάλυση του κ. Mark Leonard κινείται, σε επίπεδα παιδιού του δημοτικού σχολείου, όπως, άλλωστε, συμβαίνει και με την, εντελώς, παιδαριώδη και απολύτως, διαψευσθείσα και διαρκώς διαψευδόμενη ανάλυσή του, στο βιβλίο του, που εξέδωσε το 2005, με τίτλο : "Why Europe Will Run the 21st Century". [Γιατί η Ευρώπη Θα Ηγηθεί, στον 21ο αιώνα]. Όπως και τότε, γνωρίζαμε και όπως και τώρα, πλέον, επιβεβαιώνεται, η "Ευρώπη" παραμένει, σταθερά, ένα φάντασμα, ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, το οποίο δεν μπορεί, ως θεσμική συγκρότηση, να λύσει, έστω και τα απλούστερα ζητήματα. Η "Ευρώπη" του κ. Mark Leonard δεν μπορεί να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα, εκθέτοντας, ανεπανόρθωτα, τον συμπαθή αναλυτή, ο οποίος την ήθελε (και προφανώς, επιμένει να την θέλει) ... ηγήτορα, στις παγκόσμιες εξελίξεις.

Αργότερα, βέβαια (τον Απρίλιο του 2009), ο κ. Mark Leonard, αντιλαμβανόμενος το γεγονός ότι το βιβλίο του αυτό θυμίζει μια έκθεση ιδεών των ηγετικών στελεχών της παλαιάς και αλήστου μνήμης, Λενινιστικής Κομσομόλ, που υμνούσαν τα επιτεύγματα του "υπαρκτού σοσιαλισμού", ανέκρουσε πρύμναν, λέγοντας ότι "Νομίζω ότι η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει την επαφή με το τρένο της εξέλιξης, με ό,τι συμβαίνει". Όμως, το κακό είχε γίνει και είναι ανεπανόρθωτο, όσο και αν ο Mark Leonard, ως εκφραστής του ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", προσπαθεί να ωραιοποιήσει την σκληρή, γι' αυτόν, πραγματικότητα, που τον διέψευσε, με τρόπο, ο οποίος είναι παταγώδης.

Δεν πειράζει. Θα μεγαλώσει, θα ωριμάσει. Και κυρίως, θα συνηθίσει, στα ασυνήθιστα, παρά την εγνωσμένη και επιτηδευμένη ευήθειά του. 

Απλώς, ο κ. Mark Leonard δεν μπορεί να χωνέψει ότι πέρασε η εποχή του ψευδονταηλικιού, που μπορούσε να πουλάει η Δύση, σε αντιπάλους επιπέδου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ή Σαντάμ Χουσεΐν. Πού θα πάει; Εκ των πραγμάτων, θα υποχρεωθεί να το χωνέψει. Άλλωστε, ήδη έχει αρχίσει να αποδέχεται αυτή την οδυνηρή, για τον ίδιο, πραγματικότητα.


Το αστείο και παράλληλα, το χειρότερο όλων είναι το γεγονός ότι η ρωσική ελίτ όλους αυτούς τους έχει πάρει, στο ψιλό και τους δουλεύει, αγρίως, με διάφορα χουνέρια, που ξαφνικά και αδοκήτως, τους κάνει και τα οποία οι ευρωπαϊκές, αλλά και οι αμερικανικές ελίτ, ευρισκόμενες, σε αμηχανία και πανικό, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν, με τον αρμόζοντα ορθολογισμό.

Ένα από τα χουνέρια αυτά είναι και η πρόσφατη ανακοίνωση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, για την απόσυρση αεροπορικών και άλλων στρατιωτικών δυνάμεων, από το μέτωπο της Συρίας. Μόνο, που αυτή η ανακοίνωση (προφανώς, επειδή η πρωταπριλιά αργεί, ακόμη) συνοδεύτηκε, μετά από λίγο, από μια συμπληρωματική δήλωση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, η οποία ξεκαθάριζε ότι η ρωσική πολεμική αεροπορία θα συνεχίσει να βομβαρδίζει τις θέσεις των τρομοκρατών. Πράγμα, το οποίο, βεβαίως, συνέχισε, κτυπώντας, ανελέητα, στην Παλμύρα, τις θέσεις των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και θέσεις των λοιπών αντιπολιτευόμενων το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό, που γίνεται, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από μια αναδιάταξη των ρωσικών δυνάμεων, στο συριακό μέτωπο, με την απόσυρση εκείνων των δυνάμεων, οι οποίες, στην παρούσα φάση, δεν είναι, πλέον, απαραίτητες. Η, περίπου, πλήρης αναστύλωση των δυνάμεων του επίσημου συριακού στρατού, η οποία επήλθε χάρη στους ανηλεείς ρωσικούς βομβαρδισμούς, που αποδυνάμωσαν τους (υποτιθέμενους ως) μετριοπαθείς αντιπάλους του καθεστώτος Άσαντ και τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους και η ανάληψη όλων των πρωτοβουλιών, επί του εδάφους, από τον συριακό στρατό, δεν καθιστά, πλέον, απαραίτητο το, έως πρόσφατα, σύνολο των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, που επιχειρούν, στην Συρία. 

Έτσι, ένας κάποιος αριθμός των ρωσικών πολεμικών αεροπλάνων και ελικόπτερων μπορεί να αποσυρθεί, χωρίς κόστος, ενώ οι ρωσικές βάσεις, επί του εδάφους, παραμένουν λειτουργικές και είναι, άμεσα, ειχειρησιακές, ως έχουν, καθ' όλη την διάρκεια της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης, από τον Σεπτέμβριο του 2015, μέχρι σήμερα. Άλλωστε, η Συρία θα εξακολουθήσει να έχει τα πυραυλικά συστήματα S-400 και όσα άλλα η Μόσχα έχει προμηθεύσει τις δικές της δυνάμεις και τον συριακό στρατό.

Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς και ακριβείς, σε όσα λέμε, πρέπει να γνωρίζουμε το εξής βασικό δεδομένο, σε ότι αφορά το μέτωπο της Συρίας :

Οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ, οι "Ευρωπαίοι" και οι λοιποί σύμμαχοί τους, αγνοούν ποιά οπλικά συστήματα έχουν αναπτυξει οι Ρώσοι, στην Συρία. Προφανώς, γνωρίζουν αρκετά πράγματα, γύρω από αυτά. Δεν υπάρχει αμφιβολία, γι' αυτό. Όμως, η αλήθεια είναι ότι οι Δυτικοί δεν γνωρίζουν, με ακρίβεια, την σύνθεση και την ποιότητα των ρωσικών οπλικών συστημάτων, που έχουν μεταφερθεί και παραμένουν, στην Συρία. Προφανώς, υποθέτουν πολλά πράγματα, αλλά αυτό περιπλέκει τα πράγματα και ενετείνει τους φόβους της δυτικής συμμαχίας.

Έτσι, φαίνεται ότι δεν είναι, καθόλου, απίθανο (αντίθετα, μάλιστα, είναι το πιθανότερο όλων) να έχουν μεταφερθεί, στις ρωσικές βάσεις, στην Συρία, πυραυλικά συστήματα, τα οποία είναι άγνωστα, ως τύποι οπλικών συστημάτων, αλλά και ως προς τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους και τις επιχειρησιακές και λοιπές δυνατότητες, που έχουν.

Από την άλλη πλευρά, ο ρωσικός πολεμικός στόλος, στην Μεσόγειο ενισχύεται, διαρκώς, προκειμένου να μπορεί να υποστηρίξει τις ρωσικές δυνάμεις, που δρουν, στην Συρία, ενώ, εάν χρειασθεί και πάλι, το σύνολο των δυνάμεων της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, η μεταφορά, στην αεροπορική βάση της Χμεϊμίμ, των αεροπλάνων, που αποσύρθηκαν, θα πραγματοποιηθεί, το πολύ, εντός δύο ημερών και στην πραγματικότητα, εντός ολίγων ωρών, όπως λέει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι η ρωσική στρατιωτική παρουσία, στην Συρία, μπορεί, εύκολα και ταχύτατα, να αυξηθεί, εφ' όσον το απαιτήσουν οι περιστάσεις.

Εάν, μάλιστα, ληφθεί, υπόψη, ως δεδομένη, η μεταφορά βαλλιστικών πυραύλων τύπου Iskender-M, με κεφαλές των οποίων οι τύποι είναι άγνωστοι, αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα, για την Τουρκία, το ΝΑΤΟ του οπερεττικού αχυράνθρωπου των Η.Π.Α. Jens Stoltenberg και τους συμμάχους τους, για δύο λόγους :

1) Διότι οι πύραυλοι αυτοί και το προσωπικό, που τους χειρίζεται, έχουν διασπαρεί, σε άγνωστες κατευθύνσεις, μέσα στο συριακό έδαφος.

2) Και το κυριότερο, διότι οι πύραυλοι Iskender-M έχουν, εκ του σχεδιασμού τους, κατασκευασθεί, για να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές. Βέβαια, μπορούν να φέρουν και άλλου τύπου κεφαλές, με μη πυρηνική γόμωση, αλλά, συνήθως, αυτά τα οπλικά συστήματα δεν χαραμίζονται, σε χρήσεις άλλες, από αυτές, που έχουν σχεδιασθεί.

 
Ως εκ τούτου, η Δύση, το ΝΑΤΟ, η Τουρκία και τα μεσαιωνικά αραβικά καθεστώτα του Κόλπου αντιμετωπίζουν, άμεσα και απερίφραστα, την έμπρακτη απειλή της εφαρμογής του ρωσικού δόγματος του "πρώτου πυρηνικού πλήγματος", εάν αποτολμήσουν να προχωρήσουν, σε στρατιωτικές δράσεις και πρωτοβουλίες, επί του συριακού εδάφους, για τις οποίες τους έχει υποδειχθεί ότι δεν πρέπει να πραγματοποιήσουν. 

Την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενοι οι Η.Π.Α., οι νατοϊκοί και οι σύμμαχοί τους, στην περιοχή, θα αποδεχθούν τις ρωσικές υπαγορεύσεις και θα προσαρμόσουν την συμπεριφορά τους, στις ρωσικές υποδείξεις. Αλλιώς θα πέσει σφαλιάρα.

Αυτό, βέβαια, είναι κάτι, που τους ενοχλεί. Και μάλιστα, τους ενοχλεί, αφάνταστα, αφού, μέχρι πρόσφατα, έκαναν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, κυριολεκτικά, ό,τι ήθελαν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό, σε κανέναν. Τώρα, πια, δεν το μπορούν και πρέπει να δίνουν λογαριασμό, για όσα θέλουν να πράξουν.

Ακόμη, χειρότερα, οι Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και η Δύση καλούνται (και θα συνεχίσουν να καλούνται) να δώσουν λογαριασμό, για όσα έπραξαν και κατά το παρελθόν. Τότε, δηλαδή, που ενεργούσαν, κατά το δοκούν και κατά τα συμφέροντά τους. Και φυσικά, καλούνται και θα συνεχίσουν να καλούνται να ακυρώσουν τα τετελεσμένα γεγονότα, που επέβαλαν, σε αυτή την εποχή της παντοδυναμίας τους (στο όνομα, δήθεν, του "διεθνούς δικαίου", το οποίο, με μια σοβαροφανή αστειότητα, επικαλείται ο κ. Mark Leonard).

Βέβαια, κάποια τμήματα των δυτικών ελίτ ελπίζουν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η άρχουσα ρωσική ελίτ μπλοφάρουν. Και προφανώς, θα θελήσουν να δοκιμάσουν να σπάσουν το κλίμα της διασποράς του φόβου, του πανικού και του τρόμου, που έχει διαμορφώσει η προκλητική - στα όρια της προβοκάτσιας - ρωσική πολιτική. 

Οι Δυτικοί, μπορούν να έχουν αυτή την ελπίδα, για παρηγοριά. Και αν το τολμήσουν, μπορούν, επίσης, να δοκιμάσουν, στην πράξη, τις πραγματικές προθέσεις της ελίτ, που κυβερνάει την Ρωσία. Καλό, όμως, είναι να προσέξουν, μην εκπλαγούν. 

Και από ό,τι φαίνεται, το προσέχουν...