31/1/1996 - 31/1/2016 : Η κρίση των Ιμίων, 20 χρόνια, μετά τον πρώτο σύγχρονο ακρωτηριασμό της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας. (Μια αποτίμηση των ολέθριων πεπραγμένων της κοσμοπολίτικης "εκσυγχρονιστικής" και "ευρωπαϊστικής" ελίτ, που εξουσιάζει την χώρα).

Ο Κώστας Σημίτης, ως νεόκοπος πρωθυπουργός, επικυρώνει, στις 31 Ιανουαρίου 1996, από το βήμα της βουλής, την αναίτια ελληνική ήττα, στα Ίμια και ευχαριστεί την κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Bill Clinton, για την παρέμβασή της και την ουσιαστική διευθέτηση της κρίσης, με τον ακρωτηριασμό της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και την αποδοχή των τουρκικών αιτιάσεων, που αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία στις βραχονησίδες των Ιμίων και θέτουν ζήτημα ύπαρξης "γκρίζων ζωνών", εντός του Αιγαίου.



Μπορεί να πέρασαν (και όντως, πέρασαν) 20 χρόνια, από την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, στα Ίμια, μπορεί η χώρα, σήμερα, να αντιμετωπίζει άλλα προβλήματα, που αφορούν την άμεση επικαιρότητα και τα οποία είναι, πολύ πιο φλέγοντα και αναμφιβόλως, πιο σημαντικά, αλλά η αναίτια ελληνική ήττα του Ιανουαρίου του 1996, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί, διότι αποτελεί την απαρχή και την πραγματική βάση όλων όσων ακολούθησαν και οδήγησαν, στην σχεδιασμένη, από την τοκογλυφική ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και την κοστουμαρισμένη ευρωαλητεία των αποτελούμενων, από νοοτροπία "skinheads, με γραβάτα", τεχνοκρατικών και πολιτικών ελίτ, που κάνουν κουμάντο, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στις λοιπές πρωτεύουσες των χωρών της ευρωζώνης και της Ε.Ε.

Εννοείται, βέβαια, ότι ουδέποτε πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα, σήμερα, βρίσκεται, υπό καθεστώς (τουλάχιστον, δημοσιονομικής, σύμφωνα με τις παραδοχές της ίδιας της εντόπιας πολιτικής τάξης, που έριξε την χώρα, ενσυνειδήτως και επί σκοπώ, στα βράχια) ουσιαστικής και πραγματικής κατοχής - η οποία, βέβαια, είναι, περίπου πλήρης και εκτείνεται, σε όλα τα επίπεδα -, υποκείμενη στην εξουσία των σύγχρονων (και εκσυγχρονισμένων) απογόνων των βαρβαρικών στιφών της ευρωπαϊκής Δύσης, των οποίων οι ηγέτες, το 1204, εμφανιζόμενοι - και τότε, όπως και τώρα -, ως δανειστές, διέλυσαν το εξελληνισμένο Βυζάντιο, διαμοιράζοντας τα ιμάτιά του, διότι η ιστορική μνήμη είναι, πάντοτε, απαραίτητη. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν η αποκαλούμενη ως "κρίση των Ιμίων" και η, άνευ αιτίας, ελληνική ήττα, προξενήθηκε, από το, τότε, νεοεμφανισθέν κυβερνητικό τσίρκο των "εκσυγχρονιστών ευρωπαϊστών", που, μόλις, είχε σχηματίσει ο Κώστας Σημίτης, χάριν της αποκαλούμενης και πολυδιαφημιζόμενης "ευρωπαϊκής προοπτικής" της Ελλάδας, στην οποία προοπτική η αφελής και ανίκανη να σκεφθεί, με όρους απλής λογικής, εντόπια "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική (και συνάμα, αντιπατριωτική) πολιτικοοοικονομική ελίτ έδωσε διαστάσεις μιας νέας "εθνικής ιδέας".

Το πού οδήγησε η διάνυση αυτής της "ευρωπαϊκής προοπτικής", το ζούμε εδώ και επτά χρόνια. Η χώρα υπέστη μια γιγαντιαίων διαστάσεων στρατηγική ήττα και οδηγήθηκε, στην καταστροφή, η οποία εξελίσσεται, χωρίς ορατό σταματημό, αφανίζοντας, σε καιρό ειρήνης, περίπου, το 30% της εθνικής παραγωγής, γεγονός, το οποίο ουδέποτε έχει συμβεί, μετά την εκδίωξη των Οθωμανών, στα 195 χρόνια του βίου της νεοελληνικής κοινωνίας. Γι' αυτή την ολέθρια εξέλιξη, η κρίση των Ιμίων  υπήρξε, ως εναρκτήριο λάκτισμα, καθοριστική, ως καταγραφή και απόδειξη της στρατηγικής ανικανότητας, των κακών προθέσεων και της ευήθειας των "ευρωπαϊστών" μας.

Η Ελλάδα, εκείνη την εποχή, λόγω της ψοφοδεούς αντίληψης και της συνακόλουθης ξεπουληματικής στάσης και συμπεριφοράς της πολιτικής ηγεσίας, όπως αυτή εκφραζόταν, από την - διαχρονικά, μοιραία - κυβέρνηση των αφελών, ιδεοληπτικών και ανίκανων να έχουν (ή να διαμορφώσουν) μια στοιχειώδη στρατηγική σκέψη, "ευρωπαϊστών" του Κώστα Σημίτη, αρνήθηκε την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας της χώρας, επί των δύο αυτών βραχονησίδων του νοτιοανατολικού Αιγαίου και έχασε την ευκαιρία μιας στρατιωτικής νίκης, επί του αντιπάλου, του οποίου τον στόλο είχε την άμεση δυνατότητα να καταβυθίσει, θέτοντας το τουρκικό πολεμικό ναυτικό, σε απόλυτη επιχειρησιακή αδυναμία και τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, σε δυσχερέστατη θέση.

Η κυβέρνηση των μαϊμουδένιων "εκσυγχρονιστών" και των αφελών "ευρωπαϊστών" του Κώστα Σημίτη απεμπόλησε, τα ξημερώματα της 31/1/1996, την ελληνική κρατική κυριαρχία στα νησιά Ίμια και σε ένα άλλο άγνωστο πλήθος νήσων, νησίδων και βραχονησίδων, στο Αιγαίο, αποδεχόμενη την ύπαρξη "γκρίζων ζωνών", στο πέλαγος αυτό, με πρότυπο την περίπτωση των Ιμίων, όπου, με την παρέμβαση των Αμερικανών, συμφωνήθηκε το τρίπτυχο "No flags, no ships, no guns" και την υποτιθέμενη επαναφορά του προτέρου νομικού και πραγματικού καθεστώτος, το οποίο, όμως, άλλαξε περιεχόμενο και μετατράπηκε, από καθεστώς πλήρους ελληνικής κρατικής εδαφικής κυριαρχίας, σε ένα ακαθόριστο καθεστώς, το οποίο βρίσκεται, υπό αμφισβήτηση.


Καιρός είναι να μιλήσουμε, ανοικτά και χωρίς περιστροφές, για εκείνη την εποχή. Αυτό, που επιχειρήθηκε, κατά την διάρκεια της ύστερης διακυβέρνησης της χώρας, από τον Ανδρέα Παπανδρέου (13 Οκτωβρίου 1993 - 16 Ιανουαρίου 1996) πριν από την έλευση των κοσμοπολιτών "εκσυγχρονιστών" του Κώστα Σημίτη, ήταν η έμπρακτη ενεργοποίηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, στο Αιγαίο, με την σταδιακή εφαρμογή του Δίκαιου της Θάλασσας.

Για τον λόγο αυτόν, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, πέρασε, στην βουλή, τον νόμο 2321/1995 (ΦΕΚ 136 Α'/23-6-1995), καθορίζοντας το εύρος των 12 ναυτικών μιλίων, για την ελληνική χωρική θάλασσα. Με δεδομένο ότι η μεγίστη πλειοψηφία όλων των νησιών, που βρίσκονται, πέρα από τα τρία ναυτικά μίλια των ακτών της Τουρκίας, ανήκουν στην Ελλάδα, όπως ορίζει, ρητά και κατηγορηματικά, η Συνθήκη της Λωζάνης, το Αιγαίο μετατρεπόταν, σχεδόν, σε μια κλειστή ελληνική θάλασσα, χωρίς να υπάρχει κανένα, άξιο λόγου, αντεπιχείρημα.

Η τουρκική ελίτ, τότε, αντέδρασε, με το ψήφισμα της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, το οποίο εξακολουθεί να ισχύει, μέχρι σήμερα και ορίζει ότι η κήρυξη των 12 ναυτικών μιλίων, από την Ελλάδα, στο Αιγαίο, αποτελεί "αιτία πολέμου". Αλλά η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έκανε πίσω και έβαλε, στην πράξη έναν οργανωμένο σχεδιασμό, για την άσκηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που απέρρεαν, από το Δίκαιο της Θάλασσας, επιχειρώντας να δημιουργήσει συνθήκες υποτυπώδους οικονομικής ζωής, σε πολλά νησάκια στο Αιγαίο, τα οποία η τουρκική πλευρά εποφθαλμιούσε.

Ως εκ τούτου, η κρίση των Ιμίων δεν προέκυψε, χωρίς λόγο και χωρίς προηγούμενο. Κάθε άλλο.

Όπως φαίνεται, η πρόκληση ενός πολεμικού επεισοδίου, στο Αιγαίο ήταν, μέσα στους σχεδιασμούς του
Ανδρέα Παπανδρέου, του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, με επικεφαλής τον υπουργό Γεράσιμο Αρσένη και υφυπουργό τον απόστρατο πτέραρχο Νικόλαο Κουρή και τον αρχηγό της Ε.Υ.Π. ναύαρχο Λεωνίδα Βασιλικόπουλο, σε συνθήκες, όπου η ελληνική πλευρά θα είχε το τακτικό αεροναυτικό πλεονέκτημα, με σκοπό την έκθεση της Τουρκίας, ως επιτιθέμενης, συνδυασμένη, με την ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, επί του εδάφους, προκειμένου να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση, στην οποία η ελληνική πλευρά θα βρισκόταν, από θέση ισχύος.


Όμως, η βαρύτατη ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου άλλαξε τα δεδομένα, γεγονός το οποίο εκμεταλλεύτηκε η τουρκική πλευρά, με τα γεγονότα της σκοπούμενης προσάραξης του τουρκικού πλοίου, στην περιοχή των Ιμίων, την 25/12/1996 και το, επίσης, στημένο παιχνίδι των σημαιών. Η τουρκική πλευρά βλέποντας την ουσιαστική ακυβερνησία, που υπήρχε, στην Ελλάδα και αντιλαμβανόμενη ότι οι διάδοχοι του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα ήσαν διατεθειμένοι να προχωρήσουν, στον αρχικό σχεδιασμό του ευρισκόμενου, προς το τέλος του βίου του, ασθενούντος πρωθυπουργού, προχώρησε, στον δικό της σχεδιασμό, ο οποίος, τελικά, απεδείχθη ορθός.  

Διότι μπορεί η ελληνική πλευρά των Αρσένη - Βασιλικόπουλου να προχώρησε, στον αρχικό σχεδιασμό (η τουρκική πλευρά, επισήμως, αποδίδει, σε προβοκάτσια του Γεράσιμου Αρσένη την κρίση των Ιμίων και σε αυτό βρίσκει σύμφωνο και τον Κώστα Σημίτη), με την αρχική ανάρτηση της ελληνικής σημαίας, στην δυτική Ίμια και μετά, με υποστολή της τουρκικής σημαίας (με τον δήμαρχο της Καλύμνου, τον παπά και τον ... αστυνομικό διευθυντή), που είχαν αναρτήσει, στην βραχονησίδα, οι Τούρκοι πράκτορες της ΜΙΤ, εμφανιζόμενοι, ως δημοσιογράφοι και την αποστολή αγήματος βατραχανθρώπων να φυλάσσουν την σημαία, αλλά "το πουλάκι είχε πετάξει".

Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ενώ, στην αρχή, προχώρησε, στην υλοποίηση του αρχικού σχεδιασμού, στην συνέχεια, έκανε πίσω και αποδέχτηκε, έμπρακτα και επίσημα, τους τουρκικούς ισχυρισμούς, προκειμένου να αποφύγει την στρατιωτική αντιπαράθεση, με την Τουρκία, στο Αιγαίο, παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι η ελληνική πλευρά είχε το τακτικό πλεονέκτημα και θα βύθιζε τον τουρκικό στόλο, επιφέροντας μια τεράστια βλάβη, στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες θα έκαναν, πολύ καιρό, για να συνέλθουν, από το κτύπημα αυτό.


Για να αντιληφθούμε το αβάσιμο των ισχυρισμών της τουρκικής εξουσιαστικής ελίτ, οι οποίοι, ουσιαστικά, υιοθετήθηκαν, από τους "εκσυγχρονιστές" του Κώστα Σημίτη και από όλη των εντόπια ελίτ των "ευρωπαϊστών", είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν, στην Ελλάδα, το 1948, από την Ιταλία, η οποία τα είχε αποσπάσει, από την καταρρέουσα Οθωμανία, η οποία είχε υπογράψει σχετικές διεθνείς συνθήκες και οι οποίες είχαν επικαιροποιηθεί και συμπληρωθεί, με την υπογραφή της Τουρκίας της εποχής του Μουσταφά Κεμάλ, ως διαδόχου του οθωμανικού κράτους. 

 

 Το, τηλεγράφημα της Ιταλικής Διοίκησης των Νήσων του Αιγαίου, υπ' αριθμ. 198, της 2ας Φεβρουαρίου 1933, που συνοδεύει τον χάρτη, με τον οποίο προσδιορίστηκαν, με πλήρη ακρίβεια, τα όρια της ιταλικής κυριαρχίας, στα νησιά, τις νησίδες, στις βραχονησίδες και στα χωρικά ύδατα της περιοχής.




Μπορεί να είναι κουραστικό, αλλά, για λόγους ιστορικής καταγραφής, είναι χρήσιμο να δούμε το πλήρες κείμενο της ιταλοτουρκικής "Σύμβασης για τον καθορισμό των χωρικών υδάτων, ανάμεσα, στις ακτές της Ανατολίας και της νήσου του Καστελλόριζου", που υπογράφηκε, στις 4/1/1932, στην Άγκυρα, αλλά και το κείμενο του συνημμένου πρωτοκόλλου, που υπογράφηκε και αυτό, στην Άγκυρα, στις 28/12/1932 και περιέχει, λεπτομερώς, τα στοιχεία της οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων των δύο κρατών, στην περιοχή.

Αυτά τα επίσημα έγγραφα, που αποτελούν τμήμα του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο και εξειδικεύουν, στην συγκεκριμένη περιοχή, έχουν, ως ακολούθως :



α)  ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟΥ.


"Η Βασιλική Κυβέρνηση της Ιταλίας αντιπροσωπευόμενη, από την Αυτού εξοχότητα, τον βαρώνο Pompeo Aloisi, πληρεξοούσιο Υπουργό και πρεσβευτή, στην Τουρκία, αφ' ενός και η κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας αντιπροσωπευόμενη, από την Αυτού εξοχότητα, τον ιατρό κύριο Tevfik Rustu Bey, Υπουργό των Εξωτερικών, βουλευτή Σμύρνης, αφ΄ετέρου.

Επιθυμώντας να διατηρήσουν και να σταθεροποιήσουν, έτι περισσότερο, τις σχέσεις της ειλικρινούς φιλίας, οι οποίες, λίαν ευτυχώς, υφίστανται μεταξύ τους, αποφάσισαν να διακανονίσουν, με μια άμεση διευθέτηση, την διαφορά, που ανεφύη, μεταξύ της Ιταλίας και της Τουρκίας, σχετικά, με την κυριαρχία, επί των νησίδων, που κείνται, μεταξύ των ακτών της Ανατολίας και της νήσου Καστελλορίζου, ως επίσης και επί της νήσου Καρά Αντά και να προβούν, στην οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, που περιβρέχουν, τις, ανωτέρω, νησίδας, η κυριότητα των οποίων απετέλεσε το αντικείμενο αμφισβητήσεως, μεταξύ τους, κατόπιν της ερμηνείας των σχετικών διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάνης.

Οι υπογραφόμενοι, μετά την παρουσίαση των πληρεξουσίων εγγράφων, που βρέθηκαν, εν τάξει, συμφώνησαν, επί των κάτωθι σημείων :

Άρθρο 1.

Η Ιταλική κυβέρνηση αναγνωρίζει την κυριαρχία της Τουρκίας, επί των, κάτωθι, αναφερομένων νησίδων : Βολό (Τσατάλ-Αντά), Οχέντρα (Ουβαντίρε), Φουρνάκια, Κατώβολο, Γρασσούδι, (ΝΑ του Κατώβολο). Αι νησίδες του Ταχαταλλότα, Πηγή, Νησί της Πηγής, Ρετζίφ, Αγριελιά, Προυσεκλής (βράχος), Πάνω Μάκρη, Κάτω Μάκρη (περιλαμβανομένων και των βράχων), Μαραθών, Ρόκκο Βουτσάκι, Ντάτσια (Ντάσια), Νησί της Ντάσιας, Πρασούδι (Β. της Ντάσιας) Αλιμεντάρια, Καράβολα.

Άρθρο 2.

Η νησίδα του Καρά-Αντά, που βρίσκεται, εντός του κόλπου του Μπουντρούμ, θα ανήκει, επίσης, στην Τουρκία.

Άρθρο 3.

Αντιθέτως, η τουρκική κυβέρνηση αναγνωρίζει την κυριαρχία της Ιταλίας, επί των νησίδων, που βρίσκονται, εντός της ζώνης, που ορίζεται, από την περίμετρο του κύκλου, ο οποίος θα έχει, ως κέντρο, τον Θόλο της Εκκλησίας της πόλης του Καστελλόριζου και ως ακτίνα, την απόσταση, μεταξύ του αυτού του κέντρου και του ακρωτηρίου του Αγίου Στεφάνου (κατεύθυνση του ανέμου), δηλαδή :
Ψωραδιά, Πολαφάδας, Άγιος Γεώργιος (δύο νήσοι που αναφέρονται, στον αγγλικό χάρτη αρθμ.326), Ψωμί (Στρογγυλό, αγγλικός χάρτης 236) Κουτσουμπόρα (βράχοι), Μαύρο Ποινάκι, Μαύρο Ποινί
Εκτός των νήσων αυτών, που βρίσκονται, εντός της ανωτέρω αναφερομένης περιμέτρου, οι νησίδες του Αγίου Γεωργίου (Ρω), Δραγονέρα, ROSS και Υψηλή (Στρογγυλή) θα ανήκουν, επίσης στην Ιταλία.

Άρθρο 4.

Εξυπακούεται ότι όλες οι νήσοι, και όλες οι νησίδες και οι βράχοι, που βρίσκονται, εκατέρωθεν, της διαχωριστικής γραμμής των υδάτων, όπως αυτή καθορίζεται, από την παρούσα Σύμβαση, είτε οι ονομασίες τους αναφέρονται, σε αυτή, είτε όχι, θα ανήκουν στο κράτος, στην κυριαρχία του οποίου υπόκειται η ζώνη, εντός της οποίας ευρίσκονται οι, ανωτέρω, νήσοι, νησίδες και βράχοι.

Άρθρο 5.

Τα Υψηλά Συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν, επίσης, στον καθορισμό, των χωρικών υδάτων ως εξής:

Προς Ανατολάς.

Από ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ του ακρωτηρίου του Αγίου Στεφάνου (κατεύθυνσις του ανέμου) και του ακρωτηρίου Γάτα.
Από εκεί, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ Ψωμί και Προυσεκλής.
 Από αυτό το σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ Μαύρο Ποινίς (MAVRO POINIS) και Προυσεκλής.
 Από αυτό το σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ του ακρωτηρίου Νύφτης και του βράχου Προυσεκλής.
Από αυτό το τελευταίο σημείο, κατ' ευθείαν γραμμήν, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ της ΒΑ ακτής της νήσου Υψηλής (Στρογγυλή) και της ΝΔ ακτής της νήσου Νησί της Δασιάς.
Από αυτό το σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, σε απόσταση τριών μιλλίων, νοτίως του Τουγκ Μπουρνού.

Προς Νότο.

Από αυτό το τελευταίο σημείο, η γραμμή διέρχεται, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, σε απόσταση τριών μιλλίων, νοτίως του ακρωτηρίου Νότια Υψηλή, για να συναντήσει τα μη αμφισβητούμενα θαλάσσια όρια.

Προς Βορρά.

Από ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ του ακρωτηρίου Αγίου Στεφάνου (κατεύθυνσις ανέμου) και του ακρωτηρίου Γάτα, η γραμμή συνεχίζει, κατ' ευθείαν διεύθυνση, μέχρι ενός σημείου, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ του ακρωτηρίου Αγίου Στεφάνου (κατεύθυνσις ανέμου) και του ακρωτηρίου Βαθύ.
Από αυτό το σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ του ακρωτηρίου Λιμενάρι και των βράχων Βουτζάκις.
Από αυτό το τελευταίο σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ Δραγονέρα και των βράχων Βουτζάκι.
Από αυτό το τελευταίο σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ του ΒΑ σημείου της νήσου Αγίου Γεωργίου (RHO) και του σηεμίου της ακτής της Ανατολίας του πλησιέστερου προς το βορεινόν άκρον της νήσου.
Από αυτό το τελευταίο σημείο, σε ευθεία γραμμή, έως ένα σημείο, που βρίσκεται, στο μέσον της αποστάσεως, μεταξύ Πρασσούδι και του ΝΔ άκρου της νήσου Αγίου Γεωργίου (RHO).
Από αυτό το τελευταίο σημείο, η γραμμή, κατ' ευθείαν διεύθυνση, διέρχεται, μέχρι ενός σημείου που βρίσκεται, σε απόσταση τριών μιλλίων, νοτίως της νήσου Βόλο, για να συναντήσει την θαλασσία οροθετική γραμμή, η οποία δεν αμφισβητείται.
Η οροθετική γραμμή, όπως περιγράφεται, στο παρόν άρθρο, ορισθείσα από τα Συμβαλλόμενα Μέρη, με σκοπό να καθορίσουν, σε ποιόν ανήκουν οι νήσοι και νησίδες, που βρίσκονται, εκατέρωθεν, αυτής της γραμμής συναντά, προς ανατολάς, σε ένα σημείο, που βρίσκεται, σε απόσταση τριών μιλλίων, νοτίως του Τούγκ Μπουρνού και προς δυσμάς, σε ένα σημείο, που βρίσκεται, σε απόσταση τριών μιλλίων, της νήσου Βόλο, σε γενικήν θαλλάσια οροθετική γραμμή, η οποία δεν αμφισβητείται από την Τουρκία και την Ιταλία.

Άρθρο 6.

Οι ονομασίες των προαναφερθεισών τοποθεσιών έχουν ληφθεί, από τον Ιταλικό χάρτη, αριθμ.624, τον γαλλικό, αριθμ.5551, και τον αγγλικό, αριθμ.236.
Τα Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, στην περίπτωση διαφοράς, μεταξύ του κειμένου της παρούσης Συμβάσεως και των συνημμένων χαρτών, θα ληφθεί, υπ' όψη, το κείμενον της Συμβάσεως.

Άρθρο 7.

Η παρούσα Σύμβαση θα επικυρωθεί και οι επικυρώσεις θα ανταλλαγούν, στην Ρώμη, μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Η Σύμβαση θα τεθεί, σε ισχύ, δεκαπέντε ημέρες, από της ημερομηνίας της ανταλλαγής των επικυρώσεων. Οι διαπεπιστευμένοι των Συμβαλλομένων Μερών υπέγραψαν την παρούσα Σύμβαση και έθεσαν, σε αυτήν, τις σφραγίδες τους.

Έγινε, σε δύο αντίτυπα, στην Άγκυρα, την 4η Ιανουαρίου 1932".

Ο παραπάνω χάρτης, που βρέθηκε, στα αρχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και έχει χαραχθεί, σε σχεδιόχαρτο, με την υπογραφή του Ιταλού ναύαρχου Soldati και του Τούρκου αξιωματικού του ναυτικού Ertugrul Bey, προσδιορίζει, επακριβώς και κατ' εφαρμογή των διατάξεων του πρακτικού του Δεκεμβρίου του 1932, (το κείμενο του οποίου παρουσιάζω, αμέσως, πιό κάτω), τα ιταλοτουρκικά σύνορα, στην περιοχή της Δωδεκανήσου και προσδιορίζει, λεπτομερώς, ποιά νησιά, ποιές νησίδες και ποιές βραχονησίδες ανήκουν, στην Ιταλία και αντιστοίχως, στην Τουρκία.  Όπως προκύπτει, από τον χάρτη αυτόν, τα Ίμια, υπό την τουρκική ονομασία  Cardac, (που τα έχω κυκλώσει, μέσα στο μικρό κομμάτι του χάρτη, με το πορτοκαλί χρώμα), αποτελούν τμήμα του νησιωτικού συμπλέγματος της Δωδεκανήσου και ως εκ τούτου, υπόκεινται, στην κρατική κυριαρχία της Ιταλίας.



β) ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΥΝΗΜΜΕΝΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΤΗΣ 28/12/1932.


"Οι λοιπές νήσοι.

Ο Ιταλός και οι Τούρκοι αντιπρόσωποι, σύμφωνα, με τις διατάξεις των επιστολών, που ανταλλάγησαν, την 4η Ιανουαρίου 1932, μετά την υπογραφή της Συμβάσεως, που φέρει την ίδια ημερομηνία και υπογράφηκε, από την Ιταλία και την Τουρκία, με σκοπό να καθορισθεί η κυριότητα των νήσων, νησίδων και βράχων, που βρίσκονται, μεταξύ της νήσου Καστελλορίζου και των ακτών της Ανατολίας, όπως επίσης και της νήσου Καρά-Αντά, και να μεθοδευθεί η οροθέτηση των χωρικών υδάτων, που περιβρέχουν, τις, ανωτέρω, νήσους, νησίδες και βράχους, επιστολών, με τις οποίες, τα δύο Μέρη ανέλαβαν την υποχρέωση να προτείνουν, στις οικείες κυβερνήσεις τους, να προβούν, στον, περαιτέρω, καθορισμό του εναπομείναντος τμήματος των ιταλοτουρκικών θαλάσσιων συνόρων, τα οποία δεν αποτελούν αντικείμενο αμφισβήτησης, συναντήθηκαν, γι' αυτόν τον λόγο, στο Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκικής Δημοκρατίας, στην Άγκυρα, την 28η Δεκεμβρίου 1932.

Παρευρίσκοντο:
Για την Ιταλική κυβέρνηση : Ο πλοίαρχος κύριος Roberto Soldati, Ναυτικός και Αεροπορικός ακόλουθος, στην Πρεσβεία της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλείου της Ιταλίας, στην Τουρκία.
Για την Τουρκική κυβέρνηση :  
Σαίπ Μπέη, Σύμβουλος Πρεσβείας, Προϊστάμενος του 1ου Τμήματος του Υπουργείου. 
Ερτογρούλ Μπέη, πλοίαρχος φρεγάδας. 
Ασίμ Μπέη, Διοικητής του επιτελείου. 
Χαϊρεντίν Μπέη, πλοίαρχος Κορβέττας.

Πρίν από τον καθορισμό της οροθετικής γραμμής, ο Ιταλός αντιπρόσωπος συμφώνησε, με τους Τούρκους αντιπροσώπους, επί των, κατωτέρω, αρχών, σχετικά, με τον καθορισμόν της οροθετικής γραμμής, για να αποφευχθεί διάσταση γνωμών, οι οποίες θα ήταν δυνατόν να εκφρασθούν, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων :

(1) Η οροθετική γραμμή χαράσσεται, για να καθορισθεί, σε ποιόν ανήκουν τα εδάφη, που κατέχουν τα δύο κράτη και όχι για να διαχωρισθεί η θάλασσα.

(2) Εν τούτοις, μεταξύ της ελάχιστης αποστάσεως των εδαφών των δυό μερών και μιάς αποστάσεως 12 μιλλίων (1 μίλλιον 1852), η οροθετική γραμμή θα καθορίζει την κυριαρχία των δυο χωρών, επί της θάλασσας. Επομένως, εξυπακούεται ότι, στις περιοχές όπου η απόσταση αυτή υπερβαίνει τα δώδεκα μίλλια, η οροθετική γραμμή δεν θα επηρεάσει την έκταση των χωρικών υδάτων των δυο χωρών.

Κατόπιν τούτου, οι δύο Αντιπροσωπείες  ορίζουν την οροθετική γραμμή :

1. Δέκα μίλλια, νοτίως της νησίδας Βόλος.
2.Στο ήμισυ της αποστάσεως μεταξύ του φάρου του Καραμπουρνού (Ρόδου) και του ακρωτηρίου Καπούϊα (Ανατολίας).

[Ακoλουθούν άλλα είκοσι επτά (27) εδάφια, τα οποία καθορίζουν την χάραξη της οριοθετικής γραμμής].
     .................................................................................................................................

30. Εις το ήμισυ της αποστάσεως μεταξύ Καρντάκ (ρ.σ.κ.) και Κάτω (Ανατολίας).

[Ακoλουθούν επτά (7) παρόμοια εδάφια και τέσσερις ειδικές περιπτώσεις].
     ................................................................................................................................

Η ορθογραφία των τοποθεσιών, που αναφέρονται, έχει ληφθεί, από τους προαναφερομένους αριθμημένους αγγλικούς χάρτες.
Στην περίπτωση διαφοράς, μεταξύ του κειμένου της παρούσας Συμβάσεως και των συνημμένων χαρτών, θα ληφθεί υπ' όψιν, το κείμενο της Συμβάσεως".



Αυτή είναι η νομική πραγματικότητα, που αφορά τις βραχονησίδες Ίμια, έτσι, όπως περιγράφεται, στο εδάφιο, υπ' αριθμ. 30 της συμφωνημένης, στο, παραπάνω, Πρωτόκολλο, οριοθετικής γραμμής. Αυτή η νομική πραγματικότητα, αφορά, επίσης και τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα, στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, στην περιοχή της Δωδεκανήσου και, στην ελληνική απόληξη, στην αρχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, δηλαδή στο Καστελλόριζο. Και αυτή την νομική κατάσταση επιβεβαίωσε, μετά την κρίση, στα Ίμια και η ιταλική πλευρά, στις 4/2/1996, χαρακτηρίζοντας, την Σύμβαση του1932 και το συνημμένο Πρωτόκολλο, ως ισχυρά και ενεργά.

Όμως, αυτή την ατράνταχτη νομική πραγματικότητα ήλθε να αμφισβητήσει, επισήμως, η νεόκοπη κυβέρνηση του (ψευδο)πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και του Κώστα Σημίτη, εκμεταλλευόμενη την ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου και την παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας, στο απατεωνίστικο "εκσυγχρονιστικό" τσίρκο του, λειτουργικά, αγράμματου "κ. καθηγητή".

Έτσι, η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" κοσμοπολιτών του Κώστα Σημίτη, αποδέχτηκε, ασμένως και επισήμως, την έμπρακτη ανατροπή αυτής της στερεάς και αναμφισβήτητης νομικής πραγματικότητας, αποδεχόμενη ότι το νομικό καθεστώς των Ιμίων (και συνολικά όλης της περιοχής, που ρυθμίζεται, εκτεταμένα, από τα κείμενα της ιταλοτουρκικής Σύμβασης και του συνημμένου Πρωτόκολλου του 1932) είναι ακαθόριστο και εντάσσεται στις λεγόμενες "γκρίζες ζώνες", στο Αιγαίο, αποδεχόμενη και αυτή την, τουρκικής εμπνεύσεως, ορολογία. 

Και όλα αυτά,  η, τότε, ελληνική κυβέρνηση, τα έπραξε, με την μεσολάβηση του Richard Holbrooke, που ήταν ο απεσταλμένος της κυβέρνησης του Bill Clinton και αποδεχόμενη την συμφωνία του "No flags, no shirs, no guns" και την υποτιθέμενη - πλην όμως, ψευδή, ανύπαρκτη και παραπλανητική - επαναφορά του status quo, ante, αφού το αναφερόμενο, ως "προηγούμενο" καθεστώς της περιοχής (δηλαδή το καθεστώς της ισχύος της ιταλοτουρκικής Σύμβασης και του Πρωτοκόλλου του 1932) προσδιρίζει, σαφώς και κατηγορηματικώς, ότι τα Ίμια είναι αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού εδαφικού χώρου.

Έτσι, το ελληνικό κράτος και οι κάτοικοι της περιοχής δεν μπορούν, πλέον, με βάση αυτή την κατάπτυστη συμφωνία, που βρίσκεται, εντός των ορίων του κλασικού ορισμού της προδοσίας, να ασκήσουν τα δικαιώματά τους, που απορρέουν, από την ελληνική εδαφική κυριαρχία, η οποία, στην πράξη και επισήμως, έχει αναιρεθεί, αφού η περιοχή κατέστη "γκρίζα ζώνη", με την σύμφωνη γνώμη της ελληνικής πλευράς.

Επίσης, είναι χρήσιμο να υπομνησθεί ότι οι επίσημοι χάρτες του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών του 1953 και του 1971 και κατ' εφαρμογή των Συνθηκών, παρουσιάζουν τα Ίμια, ως περιοχή, που είναι, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων και ο επίσημος χάρτης του τουρκικού γενικού επιτελείου του 1969, ονομάζει τα Ίμια, με το ελληνικό τους όνομα και με το τουρκικό (Καρντάκ), παρουσιάζοντας τις βραχονησίδες αυτές, ως ελληνικό έδαφος.

Δυστυχώς, όμως, μετά την συμφωνία της 31/1/1996, η Ελλάδα υπέστη, για πρώτη φορά, μετά την ήττα του 1922, έναν εδαφικό ακρωτηριασμό, του οποίου η έκταση φαίνεται, ως μικρή, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι άγνωστη, αφού, η ελληνική πλευρά, για πρώτη φορά, απεδέχθη τους τουρκικούς ισχυρισμούς, περί "γκρίζων ζωνών", σε ολόκληρο το Αιγαίο. Η Ελλάδα, από την 31/1/1996 και μετά, είναι μικρότερη, από την Ελλάδα της προηγούμενης ημέρας.

Στην τηλεοπτική εκπομπή "ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ" του Αλέξη Παπαχελά, ξετυλίγεται το χρονικό μιας προαποφασισμένης ήττας και γίνεται μια πολύ καλή περιγραφή των γεγονότων, που έλαβαν χώρα, πριν και μετά, την κρίσιμη νύχτα, προς τα ξημερώματα της 31/1/1996, που οδήγησαν, στην ταπεινωτική ήττα της ελληνικής πλευράς και στην επισημοποίηση της μετατροπής των Ιμίων, σε "γκρίζα ζώνη", με την πλήρη αποδοχή της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη.



Οι δικαιολογίες, που προέβαλε ο Θεόδωρος Πάγκαλος (ο οποίος είναι αφοπλιστικός, ως προς την ειλικρίνειά του, καθώς περιγράφει την πλήρη αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, στην επιλογή της να μην προχωρήσει, σε υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και φυσικά, ευτελίζεται, από τους στρατιωτικούς, που είχαν γνώση των επιχειρησιακών ισορροπιών και του τεράστιου τακτικού πλεονεκτήματος, που είχε το ελληνικό πολεμικό ναυτικό, στο Αιγαίο, εκείνη την νύχτα, κάτι, που και ο ίδιος ο πρώην υπουργός Εξωτερικών αποδέχεται) οι οποίες είναι, τουλάχιστον, αστείες, δείχνουν ότι η απόφαση, για το, εν τοις πράγμασι, συντελεσθέν αδίκημα της προδοσίας, από τον, τότε, πρωθυπουργό και τα μέλη της κυβέρνησής του - ένα αδίκημα, που ουδέποτε διερευνήθηκε, με ευθύνη της ψοφοδεούς ελληνικής πολιτικής τάξης και της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου -, είχε προαποφασισθεί και η όλη επιχείρηση έγινε, ματαίως. Όπως, ματαίως, σκοτώθηκαν και οι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί, που επέβαιναν, στο ελικόπτερο, εκείνη την νύκτα.

Ο άνθρωπος αυτός, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που, τότε, ήταν υπουργός Εξωτερικών, φθάνει, στο απίστευτο σημείο να ισχυρίζεται ότι η χρήση ένοπλης βίας, κατά του τουρκικού στρατιωτικού αγήματος, που είχε καταλάβει, την δυτική Ίμια (την οποία, προφανώς, σκόπιμα, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό δεν είχε επανδρώσει, με δικό του άγημα, αφήνοντάς την να πέσει, στα χέρια των εισβολέων, αν και είχε αποστείλει άγημα, προς φύλαξη της σημαίας, στην ανατολική Ίμια) και ανεξάρτητα, από την νίκη των ελληνικών ναυτικών και αεροπορικών ενόπλων δυνάμεων, επί των τουρκικών - την οποία ο ίδιος δεν αμφισβητεί και την οποία οι Έλληνες αξιωματικοί θεωρούσαν δεδομένη, λόγω του τακτικού πλεονεκτήματος, που είχε, στην περιοχή το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και την αδυναμία των των Τούρκων να διεξαγάγουν σοβαρές χερσαίες επιχειρήσεις, στον Έβρο, λόγω του καιρού, που δεν τους επέτρεπε να κινήσουν τα τεθωρακισμένα, όπως εκείνοι θα επιθυμούσαν -, θα εμφάνιζε την Ελλάδα, ως ... επιτιθέμενη, με αποτέλεσμα να τεθεί η χώρα .... υπό κατηγορία, από την διεθνή κοινότητα!  

Με δεδομένη αυτή την αντίληψη, για τα πράγματα και την επικρατούσα κατάσταση, που διακατείχε τον Κώστα Σημίτη και όλους αυτούς, που πήραν τις κρίσιμες αποφάσεις εκείνη την εποχή, δεν είναι καθόλου περίεργη - αντιθέτως, μάλιστα, είναι, απολύτως, αναμενόμενη - η ουσιαστική απεμπόληση της επίσημης και ενεργού εδαφικής κυριαρχίας της χώρας, καθώς και του, εν τοις πράγμασι, εδαφικού ακρωτηριασμού της, δεν είναι, καθόλου, περίεργη. Υπήρξε (και παραμένει), απολύτως, φυσιολογική, αφού οι ελαττωμένου πατριωτισμού "εκσυχρονιστές" και "ευρωπαϊστές", που κατέκλυσαν τα κυβερνητικά σχήματα, που διαμορφώθηκαν, απο το 1996, μέχρι τις ημέρες μας, αδιαφορούν, για την τύχη και τις προοπτικές της ελληνικής κοινωνίας, την οποία, έρριψαν, αδίστακτα, στον καιάδα της ευρωζώνης, τηρώντας μια συμπεριφορά, η οποία συνάδει, πλήρως, με την ψοφοδεή τους στάση, απέναντι, στις αξιώσεις του γειτνιάζοντος νεοοθωμανικού κατεστημένου, ξεπούλησαν, όσο-όσο, στους τοκογλυφούντες βουλιμικούς απογόνους των βάρβαρων στιφών της ευρωπαϊκής Δύσης. 

Ο ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης δίνει, λεπτομερώς, την δική του εκδοχή, για τα όσα συνέβησαν την εποχή της κρίσης των Ιμίων και την επονείδιστη ήττα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Δεν τα λέει όλα. Και αυτά, που δεν λέει, είναι πολλά. Ίσως, επειδή δεσμεύεται, ίσως, επειδή δεν τα γνωρίζει, ίσως επειδή δεν τον συμφέρουν. Παρά ταύτα, όμως, η εκδοχή του αξίζει να παρακολουθηθεί...



Απλούστατα, η εντόπια πολιτική τάξη και η οικονομική ολιγαρχική ελίτ, που διοικούν  αυτόν τον τόπο, επανέλαβαν, από κοινού και με πλήρη σύμπνοια, τον κακό εαυτό τους και επέδειξαν, για μία, ακόμη, φορά, την διαχρονική και αδιατάρακτη πορεία της ψοφοδεούς και υποτακτικής συμπεριφοράς τους, που φθάνει και ξεπερνάει, κατά πολύ, τα όρια του ξεπουλήματος των πάντων. Και φυσικά, απέδειξαν και πάλι, ότι δεν διαθέτουν την στοιχειώδη ευθυκρισία, ώστε να μην κινούν ζητήματα, τα οποία δεν μπορούν (για την ακρίβεια : δεν επιθυμούν) να διαχειρισθούν και να φέρουν, σε πέρας, παρά μόνον, δια της μειοδοτικής - έως προδοτικής - εγκαταλειψής τους, στα χέρια του εχθρού, ή των Αμερικανών προστατών (ή, αντίστοιχα, των Ευρωπαίων δανειστών). Μόνο, που όλοι αυτοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα να υπερασπίσουν και όχι τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας.

Και φυσικά, αυτό πράττουν κάθε φορά, που προκύπτουν τέτοιου είδους μείζονα θέματα. Άλλωστε, η ηγέτιδα τάξη της χώρας μας, δεν φημίζεται, για την τάση της να μας εκπλήσσει. Κάθε άλλο. Η συμπεριφορά της παραμένει, μονότονα, ίδια, αφού ό,τι έπραξε, στην κρίση των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996, το ίδιο είχε πράξει και τον Ιούλιο του 1974, κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής, στην Κύπρο...