5/7/2015 : Ένας θρίαμβος για το OXI, το οποίο δεν πρέπει να μετατραπεί, σε ΝΑΙ. (Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι απειλές για χρήση του seigniorage και η ιστορική ευκαιρία, για την Ελλάδα, να εγκαταλείψει το ευρώ και να αναστείλει την συμμετοχή της, στην ευρωζώνη). It's time to go back to drach...

Η άνετη επικράτηση του ΟΧΙ, στις (θρασύτατες και καταστροφικές) απαιτήσεις των ξένων δανειστών, στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, παρά το καταιγιστικό παραλήρημα της οργανωμένης παραπληροφόρησης, που ενορχήστρωσαν η γερμανική κυβέρνηση, η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και η ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών, μαζύ με την δουλόφρονα εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και το υποταγμένο, στους ξένους δανειστές, υπηρετικό πολιτικό προσωπικό της ελίτ αυτής, αποτελεί μια σαρωτική ήττα του σύγχρονου αντιδημοκρατικού - ολιγαρχικού κατασκευάσματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού". 

Η ήττα αυτή των ευρωζωνικών ελίτ ισοδυναμεί, γι' αυτές, με καταστροφή, αφού δυναμιτίζει τα ίδια τα θεμέλια του ευρώ και της ζώνης του και αυτή η πικρή και αδυσώπητη αλήθεια είναι, που τρομάζει όλα αυτά τα αυταρχικά ελιτιστικά γραφειοκρατικά σύνολα, τα οποία τρέμουν και στην ιδέα ότι τέτοια ζητήματα είναι δυνατό, ή πιθανό, να τεθούν, υπό την κρίση των εκλογικών σωμάτων των χωρών της ευρωζώνης.

Το μέγεθος αυτής της καταστροφής, την οποία προσπάθησαν, με κάθε τρόπο, να αποφύγουν, οι ελίτ της ευρωζώνης, είναι ανυπολόγιστο, αφού η ήττα αυτή αφορά τον σκληρό πυρήνα των αρχών του δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο οποίος κατέλαβε την θέση και αντικατέστησε τον, αλήστου μνήμης, "υπαρκτό σοσιαλισμό", του οποίου, άλλωστε, είναι δίδυμος αδελφός. Και αυτή η ανυπολόγιστη, σε κόστος, καταστροφή είναι που κάνει τις ελίτ της ευρωζώνης να πνέουν μένεα, κατά του Αλέξη Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ και της ελληνικής κυβέρνησης και να μην θέλουν να τους ξαναδούν στα μάτια τους.

Μάταια. Τους ξαναβλέπουν και θα τους ξαναδούν. 

Η επιχείρηση της ανατροπής της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μέσα από το λουκέτο, στις ελληνικές τράπεζες, που προσπάθησαν να φέρουν, εις πέρας, ο Μάριο Ντράγκι, η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και η γερμανική κυβέρνηση, με πρωταγωνιστή τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, προκειμένου να υποχρεώσουν τον Αλέξη Τσίπρα να ανακαλέσει το δημοψήφισμα και στην συνέχεια, να μεταστραφεί, υπέρ του ΝΑΙ, στις απαιτήσεις των δανειστών και κατόπιν, να χάσει την ψηφοφορία και να υποχρεωθεί να φύγει, απέτυχε, παταγωδώς.

Οι δανειστές (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ε.Κ.Τ. και Δ.Ν.Τ.) και οι εντόπιοι συνεργάτες τους, έχασαν, πανηγυρικά, την ψηφοφορία. Το ελληνικό εκλογικό σώμα ψήφισε, υπέρ του ΟΧΙ, με το τεράστιο ποσοστό του 61,31%, που αντιστοιχεί σε 3.558.450 ψήφους, ενώ, υπέρ του ΝΑΙ, ψήφισαν 2.245.537 ψηφοφόροι, που αντιστοιχούν στο 38,69%.

Το αποτέλεσμα αυτό, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, μετά το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών και την οργιαστική προπαγάνδα των εντόπιων Μ.Μ.Ε., τα οποία λειτούργησαν, σε καθημερινή βάση, ως ντουντούκες των δανειστών και της καταστροφολόγας επιχειρηματολογίας τους, υπήρξε απρόσμενο, ως προς την ευρεία έκταση της επικράτησης του ΟΧΙ, η οποία, εν τέλει, θα ήταν μεγαλύτερη, εάν δεν είχε επικρατήσει η σαρωτική προπαγάνδα των οργάνων των (αλλά και των ιδίων των) ξένων δανειστών. Και θα ήταν, ακόμη, μεγαλύτερη, εάν ο Μάριο Ντράγκι, δεν είχε κλείσει τις ελληνικές τράπεζες.

Τελικά, μετά το τεράστιο ψυχολογικό σοκ, που υπέστη ο ελληνικός πληθυσμός, από το κόψιμο, από την Ε.Κ.Τ., της χρηματοδότησης, μέσω του E.L.A., του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αμέσως μετά την ανακοίνωση, από τον Αλέξη Τσίπρα, της προκήρυξης του δημοψηφίσματος, για την έγκριση, ή την απόρριψη των απαιτήσεων των ξένων δανειστών και το, μεγάλης έκτασης, bank run, που ακολούθησε, από το βράδυ της Παρασκευής 26/6/2015 και αφού η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να κλείσει τις τράπεζες, για 10 ημέρες και ουσιαστικά, επ' αόριστον, αυτό, που, στην συνέχεια, συνέβη, ήταν λιγότερο πολύπλοκο, από ό,τι αναμενόταν.

Έτσι, αυτό, που ακολούθησε, ήταν ότι ο πληθυσμός της χώρας, αφού το σοκ αυτό καταλάγιασε, αρνήθηκε να στραφεί, εις βάρος των συμφερόντων του, με αποτέλεσμα να απορρίψει τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, μετά τις πρώτες ημέρες, στην διάρκεια των οποίων επικράτησε ο φόβος, όσο πλησίαζε η ημέρα της κάλπης, συνήλθαν και ψήφισαν, με βάση τα συμφέροντά τους και όχι, με βάση τα "ευρωπαϊστικά" ιδεολογήματα του παλαιού πολιτικού κόσμου και των νέων ανδρεικέλων της διαπλοκής. Γι' αυτό και απέρριψαν τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, δίνοντας ένα συντριπτικό κτύπημα, στην εντόπια "ευρωπαϊστική" ολιγαρχία και στα απομεινάρια του παλαιού πολιτικού κόσμου. 

Έτσι, υπό το βάρος της δεύτερης ήττας της περασμένης Κυριακής, που ήταν, πολύ μεγαλύτερη, από εκείνη του περασμένου Ιανουαρίου, ο Αντώνης Σαμαράς, μετά τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος, πριν από, σχεδόν, ένα μήνα, είχε εγκαταλείψει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, υποχρεώθηκε και αυτός να ακολουθήσει τον ίδιο πικρό και ατιμωτικό δρόμο, προς τον σκουπιδοτενεκέ, που ακολούθησε και το έτερο του ήμισυ, στην προηγούμενη κυβέρνηση, παραιτούμενος, μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, από την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό, που κατάφεραν, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το να εκμεταλλευθούν την δυναμική, που τους εξασφάλισε η πρόσφατη νίκη τους, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και έβαλαν την σφραγίδα τους, στο τελικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής 5/7/2015, υπερνικώντας την καταιγιστική προπαγανδιστική εκστρατεία των ξένων δανειστών και των εντόπιων υπηρετών τους, η οποία αποσκοπούσε, στην καλλιέργεια και την διασπορά του τρόμου, μεταξύ των ψηφοφόρων, οι οποίοι, μετά από μια 5ετή καταιγιστική προσπάθεια των ξένων τοκογλύφων και των εντόπιων οργάνων τους, να τους ενοχοποιήσουν, για την δημιουργία και την διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, έχουν αντιληφθεί ότι οι ίδιοι, ουδόλως, φταίνε, για την εξέλιξη αυτή.

Αυτή η πεποίθηση, που έχει αρχίσει, εδώ και πολύ καιρό, να σχηματίζεται, στα μυαλά του ελληνικού πληθυσμού, δεν είναι καθόλου εσφαλμένη. Εάν η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, με όργανο τους ημιαμόρφωτους "εκσυγχρονιστές" του Κώστα Σημίτη, δεν προχωρούσε, το 2002, στην ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν θα μετατρεπόταν, από ένα - κατά 80% - δραχμικό χρέος, δηλαδή, από ένα αυτοεξυπηρετίσιμο χρέος, που ήταν εκφρασμένο, στο μαλακό τοπικό νόμισμα της χώρας, σε ένα χρέος εκφρασμένο στο σκληρό ευρώ και το οποίο ήταν, πλέον, αδύνατο να εξυπηρετηθεί, οδηγώντας το ελληνικό κράτος και συνακόλουθα και την ελληνική οικονομία, στην αφανή και υπόκωφη χρεωκοπία του 2002, που προέκυψε, αυτόματα και αυτοδίκαια, λόγω της αλλαγής του νομίσματος της χώρας, με την αντικατάσταση της μαλακής δραχμής, από το σκληρό ευρώ.

Και φυσικά, το τεράστιο - αλλά, έως τότε, ακίνδυνο και εν πολλοίς χρήσιμο - αυτό δημόσιο χρέος, που, τότε, μετατράπηκε, σε ευρώ και το οποίο, από εκείνη την εποχή - και πολύ πριν από αυτήν - υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, δεν θα επωλείτο, από τις ελληνικές τράπεζες, που ήσαν οι κύριοι κάτοχοί του, μέχρι το 2002, στις ξένες τράπεζες και στους άλλους σκιώδεις διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, γεγονός, το οποίο οδήγησε, στην τωρινή καταστροφή, η οποία εξελίσσεται και απέχει, μακράν, από τον τερματισμό της.

Βέβαια, οι διεθνείς σκιώδεις και επίσημοι τραπεζίτες, που αγόρασαν το ελληνικό δημόσιο χρέος γνώριζαν, μέχρι την μικρότερη λεπτομέρεια, την κατάσταση, στην οποία βρισκόταν η Ελλάδα και φυσικά, η συστηματική καλλιέργεια της πεποίθησης ότι η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία εξαπατήθηκε, και δεν γνώριζε, τίποτε, αποτελεί, μια σκέτη βλακεία και είναι, καθ΄ολοκληρίαν, ψευδής και απατηλή.

Ο διεθνής χρηματοπιστωτικός τομέας αγόρασε αυτά τα δάνεια, για να κερδίσει χρήματα, από τις συναλλαγές αυτές και οι ευρωθεσμοί, όπως και το Δ.Ν.Τ., αγόρασαν και χρηματοδότησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος, μέσω των δανειστικών συμβάσεων και των Μνημονίων, ύστερα από την ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και μετά, για να διασώσουν τις τράπεζες, που είχαν εκτεθεί, στο ελληνικό δημόσιο χρέος (και όχι μόνο σε αυτό). 

Αυτή η πραγματικότητα, έστω και αργά, έχει γίνει κατανοητή, στον ελληνικό πληθυσμό και φυσικά, μαζύ με τις καταθλιπτικές συνθήκες της ζωής και την ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων αυτής της χώρας, οδήγησαν το ελληνικό εκλογικό σώμα, στην απόρριψη των απαιτήσεων των ξένων δανειστών, την περασμένη Κυριακή.

Αλλά, από εδώ και πέρα, αρχίζουν τα δύσκολα, για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η άνετη επικράτηση του ΟΧΙ, περιορίζει, κατά πολύ, τα περιθώρια ελιγμών της διαπραγματευτικής ομάδας της ελληνικής κυβέρνησης, στην οποία δεν συμμετέχει, πλέον, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος, την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος παραιτήθηκε, από την θέση του υπουργού Οικονομικών, αντικαθιστάμενος, από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Πράγματι, πέρα από τις πολύ μεγάλες διαπραγματευτικές δυσκολίες, που προξενεί το τεράστιο πλήγμα, που υπέστησαν οι ευρωζωνιτικές ελίτ και οι δανειστές, στο σύνολό τους, εξ αιτίας της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος, το οποίο αφορούσε τις απαιτήσεις τους, εναντίον των οποίων είχε τοποθετηθεί, ανοικτά, η ελληνική κυβέρνηση και οι οποίες, πανηγυρικά, απερρίφθησαν, είναι και το ίδιο το περιεχόμενο της αρνητικής απάντησης της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού εκλογικού σώματος, που δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου. 

Οι διαπραγματευτικοί ελιγμοί, που μπορεί να κάνει, χωρίς απώλειες, ο πρωθυπουργός, απέναντι στους ηττημένους και κατεξευτελισμένους ξένους δανειστές, τους οποίους - και δικαίως, - αποκάλεσε τρομοκράτες, ο Γιάννης Βαρουφάκης, πριν παραιτηθεί, από υπουργός, όσο και περίτεχνοι και αν είναι, δεν του επιτρέπουν την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, την σύναψη του οποίου, όμως, ζήτησε, με την αίτηση στον ESM, για την παροχή ενός νέου δανείου, το οποίο, φυσικά, δεν μπορεί, παρά να συνοδεύεται και από ένα Memorandum of Understanding.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε πει, θέλουν να υπογράψουν μια συμφωνία. Και φυσικά αυτή η συμφωνία δεν μπορεί να μην είναι ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο θα περιλαμβάνει και μέτρα. Αλλά τέτοια εξουσιοδότηση δεν έχουν, ούτε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ούτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, όσο και να θέλουν όλοι αυτοί να μετατρέψουν το θριαμβευτικό ΟΧΙ του εκλογικού σώματος, σε ένα ΝΑΙ, αυτό δεν μπορεί να γίνει, χωρίς τον κατεξευτελισμό τους και τον πολιτικό, κοινωνικό, εκλογικό και κομματικό τους θάνατο, ο οποίος θα ακολουθήσει, εάν προχωρήσουν, σε μια τέτοια κατεύθυνση και μετατρέψουν την εντολή του ΟΧΙ, που ζήτησαν και πήραν, με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, στο αντίθετό της.

Αυτή η καταστροφική, για τον ΣΥΡΙΖΑ, φορά των πραγμάτων μπορεί να αργήσει, μπορεί να καθυστερήσει, λιγότερο, ή περισσότερο, αλλά, στο τέλος της όλης διαδικασίας, θα πραγματοποιηθεί, εάν αποτολμηθεί μια μετατροπή της λαϊκής εντολής, στο αντίθετό της. Και αυτό θα συμβεί, υπό όποια μορφή και με όποιο περιτύλιγμα και αν επιχειρηθεί μια τέτοια τερατογεννετική μετατροπή του περιεχομένου του ΟΧΙ, υπέρ του οποίου τάχθηκε το 61,3% του εκλογικού σώματος, το οποίο, προφανέστατα, έλαβε υπόψη του και τον "κίνδυνο" της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, έτσι όπως αυτός, ρεαλιστικά, τέθηκε, από τα κόμματα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού". Και τον οποίο "κίνδυνο", προτίμησε να αγνοήσει, ως δευτερεύοντα, ή, ακόμη και να αποδεχθεί την έλευσή του, σε σχέση, με το διακύβευμα των σαρωτικών υφεσιακών μέτρων λιτότητας, επί των οποίων κλήθηκε να ερωτηθεί και τα οποία απέρριψε, πανηγυρικά.

Όμως, μια τέτοιου είδους παραποίηση της λαϊκής ετυμηγορίας - η οποία, εάν επιχειρηθεί, αυτό θα γίνει, στο όνομα της παραμονής της Ελλάδας, στην ευρωζώνη - δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί. Και αυτό, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ο Αλέξης Τσίπρας και η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επιθυμούν να κεφαλαιοποιήσουν τα εκλογικά και πολιτικά κέρδη τους και να κρατήσουν την εξουσία, με αποτέλεσμα η λύση του πολύπλοκου προβλήματος, ενώπιον του οποίου βρίσκονται, με δική τους πρωτοβουλία και με δική τους υπαιτιότητα, αφού οι ίδιοι προκάλεσαν τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, τις οποίες, κάλλιστα, μπορούσαν να αποφύγουν, να καθίσταται γριφώδης και εξαιρετικά δυσεπίλυτη.

Αλλά η λύση αυτού του αντιφατικού γρίφου προσκρούει, ανοικτά και χωρίς δυνατότητα πολλών παρερμηνειών, στην ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, έτσι όπως αυτό εκφράστηκε και στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, αλλά και πολύ περισσότερο, την περασμένη Κυριακή. Και η ετυμηγορία αυτή δυσκολεύει, αφάνταστα, τους διαπραγματευτικούς χειρισμούς και τα περιθώρια κινήσεων του πρωθυπουργού, αφού δεν του επιτρέπει την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, με μέτρα λιτότητας, δείχνοντάς του τον δρόμο, προς την καθιέρωση νέου εθνικού νομίσματος.

Ως εκ τούτου, ο Αλέξης Τσίπρας και η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να υπογράψουν νέο Μνημόνιο, αλλά αυτό είναι διατεθειμένοι να το κάνουν, με τους δικούς τους όρους. Και είναι δεδομένο ότι δεν θα το κάνουν και δεν θα υπογράψουν ένα νέο Μνημόνιο, εάν αυτό δεν ταιριάζει με ένα μίνιμουμ, από τις απαιτήσεις τους, όσο και αν αυτό το ελάχιστο των απαιτήσεών τους δεν είναι ορατό, στο ευρύ κοινό.

Για τον λόγο αυτόν, είναι προφανές ότι, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα πέσουν πολλά και ποικίλα επιχειρήματα και θα γίνουν διάφοροι εκβιασμοί, οι οποίοι δεν πρόκειται να είναι, πάντοτε, αληθινοί, αφού θα υπάρξουν, εκατέρωθεν, μπλόφες. Το παιχνίδι, από, εδώ και πέρα, θα είναι πολύ σκληρό, έως άγριο, αφού οι ευρωζωνικές ελίτ και η γερμανική κυβέρνηση, μετά το χουνέρι, που έπαθαν, με την διεξαγωγή και το αποτέλεσμα του ελληνικού δημοψηφίσματος, δια του οποίου οι προτάσεις τους και οι ίδιες αποδοκιμάστηκαν, αγρίως, χωρίς να καταφέρουν να ανατρέψουν την ελληνική κυβέρνηση και να εκπαραθυρώσουν τον Αλέξη Τσίπρα, δεν έχουν και πολλά περιθώρια ελιγμών.

Αλλά και η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών, γι' αυτό και θα χρησιμοποιήσει "αντισυμβατικά" όπλα, τα οποία (εάν, όντως, τα χρησιμοποιήσει) θα πλήξουν, καίρια και σε ζωτικά σημεία το ευρώ και την ζώνη του. Έτσι, σύμφωνα, με όσα διαβάζω, πληροφορούμαι ότι η ελληνική κυβέρνηση σκέπτεται να ασκήσει, υπό το νομικό καθεστώς της έκτακτης ανάγκης, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος και αφού ξεφορτωθεί, με κάποιο τρόπο τον τωρινό διοικητή της και πρώην υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων Γιάννη Στουρνάρα, το seigniorage, με εκτύπωση ευρώ, χωρίς την σχετική έγκριση της Ε.Κ.Τ.

Φυσικά, διαβάζοντας το ενδιαφέρον κείμενο, στο ενημερωτικό οικονομικό μπλογκ του Zerohedge, (δείτε το σχετικό κείμενο : Greece Contemplates Nuclear Options: May Print Euros, Launch Parallel Currency, Nationalize Banks, ή εναλλακτικά, το : http://sgtreport.com/2015/07/greece-contemplates-nuclear-options-may-print-euros-launch-parallel-currency-nationalize-banks/ , διότι το αρχικό άρθρο, στο Zerohedge, όλως αιφνιδιαστικά, εξαφανίστηκε, από την ηλεκτρονική διεύθυνση, στην οποία εμφανιζόταν, μέχρι χθες ), στο οποίο ο αρθρογράφος Tyler Durden αναφέρεται, σε λεπτομέρειες, χωρίς να εκθέτει και τις πηγές του (αν και η γνώμη μου είναι ότι πηγή του δημοσιεύματος αυτού πρέπει να είναι ο παραιτηθείς υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης), δεν μπορώ να μην περιαυτολογήσω, αναφέροντας ότι αισθάνομαι, σε έναν μεγάλο βαθμό δικαιωμένος, διότι υπήρξα, από τους ελάχιστους εκείνους, που έχουν θέσει το κρίσιμο αυτό ζήτημα και που, από πολύ νωρίς, ήδη, από τον Οκτώβριο του 2009, όντας ο μόνος, που το έθεσε μιλώντας, για την εκτύπωση ευρώ, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης, στον, τότε, πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, ως προοπτική, ενώπιον των επερχόμενων κινδύνων, στους οποίους επροκείτο να εκτεθεί η χώρα [δείτε το δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο :   ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) , αλλά και αργότερα, τον Μάρτιο του 2011 : Η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τοκογλυφία, μέσω της δημιουργίας του Fiat Money, το ελληνικό δημόσιο χρέος και οι εξωσυμβατικές λύσεις για την αντιμετώπισή του. (Θαρσείν χρη. Καιρός είναι να τυπώσουμε ευρώ) ], για να αντιμετωπισθώ, περίπου, ως ... ψυχοπαθής, από πολλούς, με τους οποίους συζητούσα το θέμα αυτό.

Τώρα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση, κάποιοι θέτουν το θέμα αυτό και το θέτουν, στα σοβαρά. Βέβαια, άλλο πράγμα είναι η απειλή και εντελώς, άλλο πράγμα είναι η πραγματοποίηση της απειλής. Η απόσταση είναι μεγάλη. Όμως, έστω και μόνη - έστω και ως μπλόφα - η τοποθέτηση της απειλής είναι σημαντική.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι παρασκηνιακές αυτές απειλητικές προειδοποιήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, προς τους ξένους δανειστές και ειδικά, προς τις ευρωζωνικές ελίτ, στον βαθμό, που έχουν γίνει, δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα, θα κάνει χρήση του δικαιώματος της νομισματοκοπής, υπέρ του ελληνικού κράτους και για χάρη της παροχής ρευστότητας, στην ελληνική οικονομία, που την έχει ζωτική ανάγκη, αλλά δεν έχει την τόλμη να προχωρήσει, στην χρήση ενός τέτοιου μέσου άμυνας και επίθεσης, το οποίο ισοδυναμεί, με ένα "όπλο μαζικής καταστροφής".

 

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αν κάνει χρήση του seigniorage, θα το χρησιμοποιήσει, για την εκτύπωση νέων ελληνικών χρηματόγραφων, τα οποία θα αξιοποιηθούν, ως "υποσχετικές" πληρωμών, έναντι ευρώ και τα οποία χρηματόγραφα θα μετατραπούν, στην πορεία, σε ένα κανονικό εσωτερικό νόμισμα, εάν και εφ' όσον δεν προκύπτει και για όσο, δεν προκύπτει μια οριστική συμφωνία, με τους ευρωζωνίτες. Να προχωρήσει πιο πέρα και να εκδώσει νόμισμα, στην μορφή του ευρώ - όπως αυτό έχει, σήμερα - δεν φαίνεται και δεν προκύπτει, από τα πραγματικά περιστατικά, να είναι, πραγματικά, διατεθειμένη να πράξει η ελληνική κυβέρνηση, προφανώς, διότι αντιλαμβάνεται τις σαρωτικές αντιδράσεις, που θα προκύψουν, από μια τέτοια ενέργεια.  

Έτσι κι' αλλιώς, το παιχνίδι, που θα ακολουθήσει, αυτές τις ημέρες, ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στους ευρωζωνίτες, θα είναι πολύ σκληρό. Αυτό, που αποτελεί δεδομένο είναι ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, εάν υποχωρήσει, στις ασφυκτικές πιέσεις των ευρωζωνιτών και υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, όσο "καλό" και αν είναι αυτό (που δεν θα είναι, αφού η γερμανική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μιλούν, για ένα πολυετές - σε δύο φάσεις, ή και ενιαίο - Μνημόνιο, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, όρους και προϋποθέσεις και με λεπτομερή παρακολούθηση της υλοποίησής τους), είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Αλλά και, αν, παρ' ελπίδα, τα καταφέρει να μακροημερεύσει, τελικά, δεν πρόκειται να επιβιώσει, αφού η υλοποίηση των υφεσιακών μέτρων του Μνημονίου αυτού θα κονιορτοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικό φορέα.

Σε τελική ανάλυση, η μόνη ουσιαστική σωτηρία είναι η επιστροφή, σε ένα νέο εθνικό νόμισμα και ο απεγκλωβισμός της χώρας, από το σκληρό και καταστροφικό, για την ελληνική οικονομία, ευρώ, ακόμη και αν η Ελλάδα παραμείνει, τυπικά, στην ευρωζώνη, με αναστολή της παρουσίας της, σε αυτήν.

Έχουν ωριμάσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική κυβέρνηση, έτσι ώστε να είναι έτοιμες να προχωρήσουν και να διαχειρισθούν ένα τέτοιο εγχείρημα, το οποίο, εκ των πραγμάτων, δεν θα είναι εύκολο, ως προς την υλοποίησή του; 

Θέλουν να δείχνουν ότι είναι.  Και σε έναν βαθμό - του οποίου το μέγεθος τελεί, υπό διερώτηση και είναι ερευνητέο - φαίνεται ότι είναι.


Σε κάθε περίπτωση, it's time to go back to drach...


Αλλά αυτό δεν αφορά, ούτε το σύνολο της ηγεσίας αυτού του κόμματος της ριζοσπαστικοφανούς Αριστεράς, αλλά, ούτε και της ηγεσίας του κυβερνητικού του εταίρου, δηλαδή του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Όπως, επίσης, δεν αφορά και το σύνολο της κυβέρνησης. Και στους δύο αυτούς κρίσιμους χώρους, οι "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες δεν λείπουν.

Ως εκ τούτου, το τί θα ακολουθήσει θα είναι εξαιρετικά, ενδιαφέρον. Μπορώ να πω ότι, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να καταστεί, εξαιρετικά, συναρπαστικό.

Και φυσικά, θα έχουμε όλον τον καιρό, για να το δούμε και να το διαπιστώσουμε...