Ελλάδα και ευρωζώνη : Το παιχνίδι σκληραίνει και δυσκολεύει, για όλους, ενώ ο απεγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας από το ευρώ, με ένα οριστικό ή "προσωρινό" grexit, καθίσταται ολοένα και πιο αναγκαίος. (Θα βαδίσει τον δρόμο αυτόν ο Αλέξης Τσίπρας);

2010 - 2015 : Η πορεία των προγνώσεων του Δ.Ν.Τ., σε σχέση με την πραγματική πορεία της ελληνικής οικονομίας, έτσι όπως αυτές απεικονίζονται, στις καμπύλες του πίνακα, απέχουν, όσο η ημέρα, από την νύχτα. Και φυσικά, αυτή η πραγματικότητα δεν αφορά, μόνο το Δ.Ν.Τ., αφού, επίσης και όλες οι ανάλογες προβλέψεις των ευρωπαϊκών θεσμών, είχαν την ίδια τύχη. Αυτή η παταγώδης αποτυχία δεν είναι προϊόν της όποιας τεχνοκρατικής ανεπάρκειας των στελεχών του Δ.Ν.Τ., της Ε.Κ.Τ., της Eurostat.και της Commission. Πέραν των όποιων τεχνοκρατικών ανεπαρκειών, ο βασικότερος λόγος αυτής της στατιστικής αποτυχίας, έχει να κάνει, με το γεγονός ότι τα όποια παρουσιαζόμενα "ευρήματα" και οι προβλέψεις, που αφορούσαν και αφορούν την εξέλιξη των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, ήσαν και εξακολουθούν να είναι μακιγιαρισμένα και επεξεργασμένα, έτσι όπως ήθελε και θέλει η ηγεσία αυτών των θεσμών να τα παρουσιάσει, για λόγους, καθαρά, προπαγανδιστικούς. Αυτά είναι τα περίφημα, για το γελοιογραφικό περιεχόμενό τους, "IMF statistics" και "Eurostatistics", τα οποία πρέπει, στο σύνολό τους, να πεταχτούν στα σκουπίδια, μαζύ με το ευρώ και την ζώνη του...





Από τον περασμένο Φεβρουάριο, δηλαδή από την αρχή των λεγόμενων διαπραγματεύσεων, ανάμεσα στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και στους δανειστές, ήταν φανερό ότι και οι δύο πλευρές του τραπεζιού αυτό, για το οποίο ενδιαφέρονταν, ήταν το να κερδίσουν χρόνο και να γονατίσουν, όσο το δυνατό γρηγορότερα, τον αντίπαλο, με έναν χρονικό ορίζοντα, ο οποίος εκτεινόταν, μέχρι τον Ιούνιο.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, τον Φεβρουάριο, ο δρ. Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και ο συνασπισμός των συμφερόντων, που αυτός εκφράζει, μέσα στα πλαίσια της γερμανικής κυβέρνησης (και τα οποία συμφέροντα είναι, άμεσα, συνδεδεμένα, με το γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τον εξαγωγικό τομέα της γερμανικής οικονομίας και τις απαιτήσεις τους), είχαν άλλα σχέδια, τα οποία περιλάμβαναν την επίδοση τελεσιγράφου, με τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, αποβλέποντας στην άμεση υποταγή της νέας ελληνικής κυβέρνησης, ή τον εξαναγκασμό της, σε μιαν ευθεία, ή, έστω, εκ του πλαγίου, άτυπη - πλην όμως, ουσιαστική - έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, αλλά οι υπόλοιποι παράγοντες, μέσα και έξω από την γερμανική κυβέρνηση, που παίζουν ρόλο, στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, με πρώτον από όλους τις Η.Π.Α. του Μπαράκ Ομπάμα, δεν ήσαν διατεθειμένοι να προχωρήσουν, σε μια τέτοια σύγκρουση. Για τον λόγο αυτόν, προκρίθηκε η σύναψη της προσωρινής συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, με σκοπό την αγορά χρόνου, ο οποίος υποτίθεται ότι θα ήταν χρήσιμος, σε όλες τις πλευρές.

Έτσι, οι ξένοι δανειστές επέλεξαν μια συγκεκριμένη τακτική, την οποία είχαν χρησιμοποιήσει, με επιτυχία και στο παρελθόν. Η τακτική αυτή είναι ο πόλεμος φθοράς της κυβέρνησης, που σχημάτισαν ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, μέσα από την θηλιά της χρηματοδοτικής ασφυξίας, που επέβαλαν η Ε.Κ.Τ. του Μάριο Ντράγκι, οι λοιποί δανειστές και οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας. 

Σκοπός αυτού του πολέμου φθοράς της νέας ελληνικής κυβέρνησης ήταν και είναι μια γρήγορη απονομιμοποίησή της και η απώλεια της υποστήριξης, που απολαμβάνει, από τον πληθυσμό της χώρας, ή (και) εάν κάτι τέτοιο δεν γίνει δυνατό να επιτευχθεί, να γίνει κατορθωτή, έστω, η ταχεία παράδοση του Αλέξη Τσίπρα και η αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών, με την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, το οποίο θα έλθει, ως αποτέλεσμα της σύναψης μιας νέας δανειακής σύμβασης, ανάμεσα στο ελληνικό δημόσιο και τους ξένους δανειστές - την Ε.Κ.Τ., την Commission και το Δ.Ν.Τ. -, για την κάλυψη των τρεχουσών και των μελλοντικών υποχρεώσεών του, κατά τα προσεχή χρόνια, τουλάχιστον, μέχρι το 2018. 

Αυτές οι επιδιώξεις των ξένων δανειστών - μέχρι τώρα - δεν έχουν επιτευχθεί. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως, άλλωστε, επιδίωξε, κατάφερε να μείνει όρθια, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να απαιτεί μιαν σημαντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, την συγκρότηση ενός αναπτυξιακού πακέτου, για την ελληνική οικονομία και την αποφυγή μέτρων, όπως η μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά και η γενική αύξηση της φορολογίας, που θα πλήξουν την κατανάλωση και θα εντείνουν την βαρύτατη οικονομική κρίση, την οποία, σχεδιασμένα, έφεραν, οι πολιτικές που εκπορεύτηκαν, από την τρόϊκα των ξένων δανειστών, κατά την τελευταία πενταετία, από την εποχή της, επίσης (από ένα σημείο και πέρα), σχεδιασμένης ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και του πρώτου Μνημονίου, που ακολούθησε την χρεωκοπία αυτή. 

Στην πραγματικότητα, όμως, το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έμεινε όρθια, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δεν σημαίνει, επί της ουσίας και πολλά πράγματα. Αυτό έχει να κάνει, με τον ίδιο τον πυρήνα της επιδίωξης του Αλέξη Τσίπρα, του Γιάννη Βαρουφάκη, του Γιάννη Δραγασάκη, του Ευκλείδη Τσακαλώτου και όλων όσων μετέχουν στην ελληνική διαπραγματευτική ομάδα.

Η επιδίωξη αυτή, όπως έχουμε πει πολλές φορές, σχετίζεται, με τις "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες, που διατηρεί, μέσα στις τάξεις της, η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αφορά την επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατήσει την Ελλάδα, μέσα στην ζώνη του ευρώ.

Αλλά, αυτή η επιδίωξη, που θέλει να κρατήσει την ελληνική οικονομία, μέσα στο ευρώ και την ζώνη του είναι αντιφατική και καθίσταται άτοπη, όσο το ευρώ, είναι δομημένο, έτσι όπως είναι, όσο, δηλαδή, η έκδοση και η κυκλοφορία του κοινού νομίσματος των χωρών της ευρωζώνης, αποτελούν μεγέθη, όπλα και εργαλεία, που βρίσκονται, αποκλειστικά, στα χέρια της κεντρικής ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, η οποία αποτελείται, από την χρηματοπιστωτική γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ., σε κεντρικό και περιφερειακό (εθνικό) επίπεδο. Με αυτά τα δεδομένα, οι επιδιώξεις και οι στοχεύσεις του ελληνικού κυβερνητικού επιτελείου καθίστανται, εξ ορισμού, υπονομευμένες, αφού, σε τελική ανάλυση, το κεντρικό παιχνίδι, όσον αφορά το νόμισμα και την ακολουθητέα οικονομική πολιτική, διεξάγεται, σε ένα γήπεδο, το οποίο είναι ξένο, για την ελληνική κυβέρνηση. 

Αυτό συμβαίνει, απλούστατα, επειδή άλλοι είναι οι "ιδιοκτήτες" και τα πραγματικά και ουσιαστικά αφεντικά του ευρώ.

Ως εκ τούτου, όσες παραχωρήσεις και όσες υποχωρήσεις και αν κάνουν, τα πραγματικά αφεντικά κοινού νομίσματος (η Ε.Κ.Τ. και η γερμανική κυβέρνηση), απέναντι στα αιτήματα της ελληνικής πλευράς, τελικά, εκείνοι είναι, που θα προσδιορίσουν τον κεντρικό πυρήνα της όποιας "συμφωνίας", εάν και όταν επιτευχθεί. Και ο κεντρικός πυρήνας αυτής της συμφωνίας, που επιδιώκουν οι ευρωθεσμοί και το Δ.Ν.Τ., είναι η ολοκλήρωση του εκκρεμούντος δανειστικού προγράμματος της χώρας μας και η σύναψη νέου δανεισμού, που θα φθάνει και θα ξεπερνάει το 2018. Και φυσικά, όλα αυτά, με δόσεις, υπό όρους, προϋποθέσεις και με προαπαιτούμενα. 

Ως εκ τούτου, οι ευρωθεσμοί και το Δ.Ν.Τ. απαιτούν την ολοκλήρωση του δεύτερου Μνημονίου και την σύναψη ενός νέου, ενός τρίτου, κατά σειράν, Μνημονίου, για την υπογραφή του οποίου, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η κυβέρνησή τους, η οποία προέκυψε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, δεν έχουν εξουσιοδοτηθεί, από την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας και ειδικότερα, από το ευάριθμο τμήμα του εκλογικού σώματος, που τους ψήφισε. Το αντίθετο, μάλιστα. Ο πληθυσμός της χώρας και οι ψηφοφόροι των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων απαιτούν να μην υπογραφεί μια συμφωνία, η οποία θα αποτελεί ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο, ακόμη και στην πιο "ήπια" εκδοχή του, πρόκειται να συνεχίσει να οδηγεί και να διατηρεί μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, στον υποσιτισμό, στην εξαθλίωση και στην πείνα. 

Οι συριζαίοι διαπραγματευτές θέλουν να πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να υποχρεώσουν τους ευρωθεσμούς να ανατρέψουν τις πολιτικές της λιτότητας και ότι είναι εφικτό να αντικαταστήσουν το νέο Μνημόνιο, με μια συμφωνία, η οποία θα περιέχει, μεν, κάποια μέτρα, αλλά δεν θα συνοδεύεται, από έναν νέο δανεισμό και θα περιλαμβάνει μια μεγάλη μείωση (με τον ένα, ή τον άλλον τρόπο) του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία θα συνδυάζεται, με ένα δωρεάν αναπτυξιακό πακέτο, το οποίο υποτίθεται ότι θα βοηθήσει, στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Όλα αυτά, που λένε ότι επιδιώκουν οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς, ακούγονται πολύ ωραία, για να είναι αληθινά και φυσικά, μετά από την παρέλευση των, περίπου, πέντε μηνών, από την έναρξη των διαπραγματεύσεων, πλησιάζει η ώρα της αλήθειας, για όλους τους εμπλεκόμενους.

Και η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι καλά, για όλους όσους συμμετέχουν, σε αυτές τις συζητήσεις. Δεν είναι καλά, ούτε για την ελληνική κυβέρνηση, όσο αυτή εμμένει, στις αυταπάτες της, γύρω από την έμπρακτη ενσάρκωση του σύγχρονου τερατογεννήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και ψάχνει να βρει λύσεις, εντός των πλαισίων της ευρωζώνης, αλλά δεν είναι καλά, ούτε και για τους δανειστές, αφού, πέραν από τον κίνδυνο να χάσουν τα όσα χρήματα επένδυσαν, στο ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και στα παράγωγά τους, μια ελληνική κρατική χρεωκοπία, έστω και αν επιχειρηθεί να παραμείνει η Ελλάδα, στην ευρωζώνη, μπορεί να οδηγήσει, σε μιαν ελληνική έξοδο, από το ευρώ και την ζώνη του και να αποτελέσει την αρχή του ξηλώματος της "ευρωπαϊκής κάλτσας" και στην διάλυση της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, αφού η επιστροφή στην δραχμή (έστω και ως παράλληλου, με το ευρώ, νομίσματος), θα μετασχηματίσει το ευρώ, από ένα ενιαίο νόμισμα, που είναι - έστω και με χίλια ζόρια -, τώρα, σε έναν ιδιότυπο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος, με την πάροδο του χρόνου, θα διευρύνεται, με την επιστροφή και άλλων χωρών της ευρωζώνης, στα δικά τους εθνικά νομίσματα.

Τα πράγματα, για τους ευρωζωνίτες, είναι, ούτως, ή άλλως, δύσκολα, αφού, ουσιαστικά, η Ελλάδα βρίσκεται, από τον Φεβρουάριο του 2015, με το ενάμισυ πόδι, εκτός του ευρώ και της ζώνης του. Αυτό συμβαίνει, απλούστατα, επειδή, από χρηματοοικονομική άποψη, ο μόνος δεσμός της ελληνικής οικονομίας, με το ευρώ και την ζώνη, του, μετά τον αποκλεισμό των ελληνικών κρατικών ομολόγων, από τον Μάριο Ντράγκι και την Ε.Κ.Τ., υφίσταται, μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ρευστότητας Έκτακτης Ανάγκης, του διαβόητου E.L.A., ο οποίος, εξ αιτίας της τεράστιας διαφυγής κεφαλαίων, από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και την ελληνική οικονομία, προς το εξωτερικό, χρησιμοποιείται, από την Ε.Κ.Τ. και την Τράπεζα της Ελλάδος, ως εργαλείο παροχής ρευστότητας, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ούτως ώστε οι ελληνικές τράπεζες να μπορούν να έχουν μετρητό χρήμα και να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, αλλά και να δανειοδοτούν, έστω, και περιορισμένα, το ελληνικό δημόσιο, μέσα από τον μηχανισμό των εντόκων γραμματίων. Με τον τρόπο αυτόν, ο E.L.A. σταματάει - προσωρινά, έστω, αλλά και ακριβά - τις διαρροές, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, έως ότου, αποκατασταθεί η ισορροπία των διατραπεζικών και λοιπών χρηματικών ροών, ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, με την επιστροφή, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, των χρημάτων, που διέφυγαν, στο εξωτερικό, ή αλλού (π.χ. στα σεντούκια, ή σε άλλους προορισμούς και τοποθετήσεις).

Φυσικά, οι ευρωζωνίτες θα μπορούσαν να μπλοκάρουν την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική οικονομία, με την διακοπή της δανειστικής χρηματοδότησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή, με την αιφνίδια και απότομη διακοπή της παροχής ρευστότητας, από τον E.L.A., αφού, στην περίπτωση αυτή, που κοπεί αυτή η χρηματοδότηση, που έχει φθάσει και έχει ξεπεράσει τα 83 δισ. €, οι ελληνικές τράπεζες δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν, στις υποχρεώσεις τους, προς τους καταθέτες τους και τους πιστωτές τους και έτσι η έλλειψη ρευστότητας θα μπλοκάρει όλες τις χρηματικές συναλλαγές. Σε μια τέτοια περίπτωση, η άμεση αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης θα είναι η έκδοση ενός νέου εθνικού νομίσματος, το οποίο θα αντικαταστήσει (ή θα κυκλοφορεί και θα χρησιμοποιείται στις συναλλαγές, παράλληλα, με) το ευρώ.

Όμως, για να κάνουν κάτι τέτοιο οι ευρωζωνίτες, θα πρέπει να έχουν αποφασίσει την έξοδο (ή μια απροσδιόριστη "άδεια απουσίας") της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. Και αυτό φαίνεται ότι δεν το έχουν αποφασίσει. Θέλει τόλμη, για να το αποφασίσουν, όσο και αν ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και πολλοί άλλοι το βλέπουν, ως μια λύση, η οποία, όσο κακή και αν είναι, αποτελεί μια κάποια λύση - η οποία, μάλιστα, μπορεί να ανοίξει και άλλους δρόμους.


Αλλά, αυτό, που δεν έχουν αποφασίσει οι ευρωζωνίτες, θα πρέπει να το αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση.

Έτσι πρέπει να εκδώσει ένα νέο μόνιμο τοπικό νόμισμα, για να καλύψει τις επείγουσες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, για παροχή ρευστότητας. Άλλωστε, αυτές τις επείγουσες ανάγκες, για παροχή ρευστότητας, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, θα πρέπει να τις καλύψει, ακόμη και αν επιλέξει να εκδώσει, προσωρινά έστω, ένα νέο τοπικό χρηματόγραφο, το οποίο θα χρησιμοποιείται, εν αναμονή της αποκατάστασης της ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, από την Ε.Κ.Τ., στον βαθμό, που το αρχικό σοκ, από μια τέτοια ενέργεια, ακολουθηθεί, από έναν νέο γύρο διαπραγματεύσεων, με τους ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ. 

Ούτως, ή άλλως, το ευρώ, πολύ γρήγορα, θα εξαφανισθεί, από τις καθημερινές συναλλαγές και θα μείνει, ως αποθησαυριστικό εργαλείο, μετατρεπόμενο, δηλαδή, σε ξένο συνάλλαγμα, του οποίου η ισοτιμία, με το νέο τοπικό ελληνικό νόμισμα, θα προσδιορίζεται, με βάση τα επίπεδα της προσφοράς του νέου νομίσματος αυτού και την επίπτωσή του, στην παραγωγική διαδικασία και στον σχηματιζόμενο όγκο της εγχώριας παραγωγής, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι η αυξητική επίδραση, που θα έχει το νέο τοπικό νόμισμα, στην ελληνική παραγωγή, δηλαδή, στο πραγματικό ΑΕΠ της χώρας μας, με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντιστοίχιση της πραγματικής παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, με την αυξημένη προσφορά του νέου χρήματος, θα περιορίσει τις πληθωριστικές πιέσεις, μέσα από τον προσεκτικό έλεγχο του τμήματος εκείνου της ολικής προσφοράς χρήματος, που οικονομολόγοι περιγράφουν, ως M2 και το οποίο, σύμφωνα, με τον απλό ορισμό, που προσδιορίζει την αξία του χρήματος [και περιγράφεται, στην εξίσωση : P = (M1 x V1) + (M2 x V2) / T, όπου, το P απεικονίζει την αξία του χρήματος, το M1 αφορά το κυκλοφορούν χρήμα, το V1 απεικονίζει την ταχύτητα του κυκλοφορούντος χρήματος, το M2 αφορά τις τραπεζικές καταθέσεις, το V2 απεικονίζει την ταχύτητα κυκλοφορίας των τραπεζικών καταθέσεων και το T περιγράφει τον όγκο του εμπορίου], αντιστοιχίζεται, στο αποκαλούμενο τραπεζικό χρήμα.

Μόνον έτσι, θα ανακτηθεί το σύνολο του τεράστιου τμήματος της εσωτερικής αγοράς, που έχει αποσπασθεί, από τις ελληνικές επιχειρήσεις και έχει χαθεί, στα πλαίσια της ευρωζώνης και του διεθνούς ανταγωνισμού, λόγω της ύπαρξης και της λειτουργίας του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος, το οποίο έχει καταστήσει μη ανταγωνιστική την ελληνική παραγωγή. Και μόνο έτσι, θα κερδηθεί και πάλι, το μερίδιο της εξωτερικής αγοράς, που έχουν χάσει οι Έλληνες παραγωγοί, αφού η υιοθέτηση του σκληρού ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, κατέστησε ακριβό και έθεσε εκτός αγορών, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής παραγωγής, που κατευθύνεται προς τις εξαγωγές.

Παρά τους όποιους κατευθυνόμενους και καλλιεργούμενους φόβους, οι οποίοι διασπείρονται, στον πληθυσμό της χώρας, εξυπηρετώντας την προπαγάνδα της ανόητης "ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου μας, οι όποιες δυσμενείς επιπτώσεις της εξόδου (ή της απροσδιορίστου χρόνου "άδειας απουσίας") της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, στην πραγματικότητα και με τους κατάλληλους χειρισμούς, θα είναι ανύπαρκτες, ή ελάχιστες και σε κάθε περίπτωση, πολύ μικρότερες, από αυτές, που, άκριτα, συζητούνται και λέγονται, ενώ, με την κατάλληλη οικονομική πολιτική, η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και η επαναφορά της, σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, θα είναι πολύ γρήγορη και θα έλθει, σε λίγους μήνες, μετά το εγχείρημα.


Σε αυτή την εξέλιξη θα βοηθήσει και το γεγονός ότι, στην χώρα υπάρχει ένα κυκλοφορούν ρευστό, της τάξεως των 27 δισ. €, ποσόν το οποίο αφορά χαρτονομίσματα και κέρματα, σε ευρώ, τα οποία χρησιμοποιούνται, τώρα, στις συναλλαγές, εντός Ελλάδας και θα αποτελέσουν τα συναλλαγματικά αποθέματα της ελληνικής οικονομίας. Έτσι, ακόμη και εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν ασκήσει το δικαίωμα του seigniorage, εκτυπώνοντας τις απαραίτητες ποσότητες χρήματος, σε ευρώ, για να καλύπτει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, έτσι όπως αυτές θα προκύψουν από το διεθνές εμπόριο και τις λοιπές διεθνείς συναλλαγές (εξαιρουμένης της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο θα πρέπει να παύσει να εξυπηρετείται, εάν η Ελλάδα δεν ασκήσει το seigniorage, με την εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, για την αποπληρωμή του χρέους αυτού), η χώρα θα έχει επαρκέστατα συναλλαγματικά αποθέματα, για να καλύψει τις ανάγκες της, κατά την πρώτη περίοδο της μετάβασης και για πολύν καιρό, μετά από αυτήν.

Αυτά είναι τα δεδομένα, που έχει μπροστά της η χώρα. Με αυτά τα δεδομένα βαδίζει και θα βαδίσει -  όσο υπάρχει - η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.


Αυτά τα δεδομένα οδηγούν, στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβισθεί, από τα δεσμά της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης και το ευρώ.


Και το ερώτημα, που γεννάται, έχει να κάνει, με το εάν ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του θα βαδίσουν τον δρόμο του απεγκλωβισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της ευρωζώνης, ή, εάν θα προτιμήσουν να την κρατήσουν, μέσα σε αυτήν την δολοφονική ποντικοπαγίδα.


Το συμφέρον τους είναι να πάρουν τον δρόμο του - με οποιονδήποτε τρόπο και ευφημισμό - απεγκλωβισμού της χώρας, με την (οριστική, ή "προσωρινή") έξοδο της ελληνικής οικονομίας, από την ευρωζώνη. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός, με τις ευρωζωνικές ελίτ και τις γραφειοκρατίες της Ε.Ε., ακόμη και ο καλύτερος δυνατός, θα είναι επιζήμιος και για την χώρα και για τους ίδιους και για το κόμμα τους και για την Αριστερά.

Το δυστύχημα, στην όλη υπόθεση, είναι ότι η, εκ των έσω, θέαση των συμφερόντων των κοινωνικών και των πολιτικών ομάδων, πολλές φορές (και συνήθως, τις περισσότερες) δεν είναι διαυγής και ευκρινής, για τα μέλη των ομάδων αυτών και εξ αιτίας αυτής της πραγματικότητας, πάντοτε, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ληφθούν αποφάσεις, οι οποίες είναι - και εκ των υστέρων, αποδεικνύονται -, εξ αντικειμένου, εσφαλμένες και ενίοτε καταστροφικές.

Ελπίζω ότι κάτι τέτοιο, στην περίπτωση αυτή, που αφορά την χώρα μας, θα αποφευχθεί, αλλά, όπως έχω πει πολλές φορές, αποφεύγω να παίρνω τις όποιες ελπίδες μου, στα σοβαρά. Δεν είναι οι ελπίδες αυτές, που θα προσδιορίσουν το τί θα γίνει, στις ημέρες, που έρχονται. Άλλοι παράγοντες είναι αυτοί, που θα προσδιορίσουν την πραγματικότητα. Και αυτοί οι παράγοντες έχουν να κάνουν, με το κυβερνητικό επιτελείο και τις επιδιώξεις, τις προσδοκίες, τους στόχους, τις αυταπάτες και τον βαθμό της διαύγειας των μελών του, ως προς την διακρίβωση της πραγματικότητας, την οποία αντιμετωπίζουν και καλούνται να διαχειρισθούν, καθώς και ως προς τις επιλογές, ενώπιον των οποίων ευρίσκονται.

Έτσι, με ολοένα και περισσότερο επιταχυνόμενους ρυθμούς, όσο περνούν οι ημέρες και όσο πλησιάζουμε στο τέλος του Ιουνίου και στις αρχές Ιουλίου, το παιχνίδι, που διεξάγεται, ανάμεσα στους ξένους δανειστές και στην ελληνική κυβέρνηση σκληραίνει και εμπλουτίζεται, με τους όποιους εκβιασμούς, μπορούν, εκατέρωθεν, να ασκηθούν, προκειμένου να φοβηθεί ο αντίπαλος, να δειλιάσει και να οπισθοχωρήσει.

Ως εκ τούτου, όλες αυτές οι ημέρες, που έπονται, θα είναι, άκρως, ενδιαφέρουσες και θα σημαδεύσουν και αυτές την πορεία της χώρας, στα προσεχή χρόνια.

Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να τις "απολαύσουμε" - όσο αυτό είναι δυνατό...