Από την Ιρλανδία του 2011, στην Ελλάδα του 2015 : Το δικαίωμα της, κατά βούληση, κοπής χρήματος (ευρώ), από τις εθνικές Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης και η αποδοχή του από την Ε.Κ.Τ. (Ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν σχηματίσει κυβέρνηση, ας ετοιμάζεται να θέσει, σε πλήρη λειτουργία, τα εκτυπωτικά μηχανήματα, για την κοπή μαζικών ποσοτήτων ευρώ. Αλλιώς)...

Οι συζητήσεις για το νόμισμα, που πρέπει να έχει η χώρα μας και για την αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους εξακολουθούν - και θα συνεχίσουν - να βρίσκονται στο κέντρο των συζητήσεων. Όχι μόνο τώρα, που η προεκλογική εκστρατεία βρίσκεται, στο φόρτε της, αλλά και μετά - πολύ μετά, από το τέλος της. Φυσικά, το ενδιαφέρον, για αυτά τα δύο ζητήματα είναι, απολύτως, δικαιολογημένο, αφού αυτά είναι εκείνα, που προσδιορίζουν τις εξελίξεις, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Και οι χειρισμοί, αυτών των ζητημάτων είναι, που έχουν δραματικές επιπτώσεις, στην ζωή όλων των πολιτών.

Ως προς το νόμισμα, το οποίο πρέπει να χρησιμοποιεί η χώρα μας, τις απόψεις μου τις έχω εκφράσει. Δεν αποκλείω τίποτε, εκ των προτέρων. Όλες οι εναλλακτικές πρέπει να είναι στο τραπέζι. Και η παραμονή, στο ευρώ, με τους όρους, που μας συμφέρει, ως κοινωνία και η επιστροφή, στην δραχμή, πάλι με τις προϋποθέσεις εκείνες, που θα κάνουν την ελληνική οικονομία να επιστρέψει στους γοργούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Και αυτό μπορεί να γίνει, αρκεί να υπάρξει λεπτομερής σχεδιασμός, ικανό επιτελείο και ισχυρή και σταθερή πολιτική βούληση.

Όπως έχω, επανειλημμένως, γράψει και σε αυτή την θέση, παραμένω αμετακίνητος, σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά την άμεση και ολοσχερή επίλυση του φλέγοντος ζητήματος του αβάστακτου βάρους του ελληνικού δημόσιου χρέους (το οποίο, όπως φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα του υπουργείου Οικονομικών, επί της εποχής της υπουργείας του Γιάννη Στουρνάρα και αφορά την διάρθρωση και την χρονική κατανομή των τοκοχρεωλυτικών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, κατά την περίοδο 2014 - 2030, είναι, ανάμεσα στα άλλα και ακραία, τοκογλυφικό)  απαραίτητη είναι, ή η διαγραφή του συνόλου, σχεδόν, του ελληνικού δημόσιου χρέους, ή η ολοσχερής αποπληρωμή του, με την εκτεταμένη χρήση του seigniorage, δηλαδή με την εκτύπωση/έκδοση χρήματος.

Και όταν ομιλώ, για εκτύπωση χρήματος, δεν αναφέρομαι (κατ' αρχήν), στην εκτύπωση ενός τοπικού εθνικού νομίσματος. Αναφέρομαι, στην εκτύπωση/έκδοση των απαραίτητων ποσοτήτων του κοινού νομίσματος των χωρών της ευρωζώνης. Την εκτύπωση ευρώ.

Αυτή μου η θέση παραμένει ως έχει και όσοι την έχουν διαβάσει, όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν εκπλαγεί, υπό το βάρος της λογικής σκέψης ότι κάτι το τόσο απλό και εύκολο, μπορεί να είναι η λύση του προβλήματος, ενώ η μεγίστη πλειοψηφία όσων ήλθαν σε επαφή, με την διατύπωση αυτής της θέσης την αντιμετωπίζουν, με την, περίπου, απόλυτη πεποίθηση ότι μια τέτοια διαδικασία, για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος, δεν μπορεί να αποτελεί και κάτι το, πρακτικά, εφικτό και δυνατό.

Με την ευκαιρία μιας τοποθέτησης του καλού - αν και άγνωστου - φίλου NF, γύρω από την άσκηση του seigniorage, μέσα στην θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης και του ανοικτού διαλόγου, που αυτές τις ημέρες ανοίχτηκε, στα σχόλια του, αμέσως, προηγούμενου δημοσιεύματός μου, της 5ης Ιανουαρίου 2015, με τίτλο : Η ακραία τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο αποτελείται, κατά 49,15%, από τόκους, ο καμβάς των επιλογών για την αντιμετώπισή του, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και η πιθανή αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (δείτε τα σχόλια, σε αυτό το κείμενο), αποφάσισα να επανέλθω, με το παρόν δημοσίευμα, στα ζητήματα, που αφορούν την έκδοση/εκτύπωση του κοινού νομίσματος των κρατών της ευρωζώνης, λόγω της μεγάλης σοβαρότητας, που αυτά έχουν και τα οποία δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να περιοριστούν, στα πλαίσια των σχολίων, σε άλλα δημοσιεύματα. 

Αυτό το πράττω και θα εξακολουθήσω να το πράττω, στο μέλλον, διότι οι σύγχρονες ελίτ της ευρωζώνης - δηλαδή η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, η ευρωγραφειοκρατία και η μεγίστη πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού των χωρών της νομισματικής αυτής ένωσης, που υπηρετεί, ως συμμορία μπράβων, τα συμφέροντα του σύγχρονου χρηματιστικού κεφαλαίου, που παρασιτεί - έχουν επιβάλει ένα τεράστιο και βαθύτατα, ομιχλώδες πέπλο παραπληροφόρησης και αποπληροφόρησης, γύρω από το ζήτημα αυτό και έργα τους, τα οποία, όταν συμφέρει αυτές τις ελίτ, τα αποκρύπτουν, τα αποσιωπούν και τα βάζουν κάτω από το χαλί, όπως η γάτα τα σκατά της.   

Για την άσκηση του seigniorage, δηλαδή την εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ (κατ' ουσίαν, βέβαια, δεν πρόκειται τόσο, για εκτύπωση χρήματος, με την κυριολεκτική σημασία του όρου, αλλά πρόκειται, για έκδοση χρήματος, η οποία, πέραν της κλασικής εκτύπωσής του, μέσα από τα γνωστά, σε όλους μας, τυπογραφεία, περιλαμβάνει και τις ηλεκτρονικές διαδικασίες δημιουργίας του, με την πληκτρολόγηση, σε καταθετικούς και άλλους λογαριασμούς), υπέρ του ελληνικού δημοσίου, από την Ε.Κ.Τ. ή, απ' ευθείας, από το ελληνικό κράτος, μέσω της ελληνικής κεντρικής τράπεζας (της Τράπεζας της Ελλάδος), έχω μιλήσει, ουκ ολίγες φορές. 

Η αρχή έγινε το 2009, πριν, δηλαδή, από την εποχή, ακόμη, πριν ξεσπάσει η κατακλυσμική ελληνική κρίση χρέους [στο δημοσίευμα της 11/10/2009 ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) , είχα, έγκαιρα, προειδοποιήσει τον Γιώργο Παπανδρέου και την, μόλις, και θριαμβευτικά, εκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για το τί πρέπει να πράξουν, μπροστά, στο ενδεχόμενο να βρεθούν, ενώπιον μιας κρίσης χρέους και για το ότι έπρεπε να απειλήσουν και να ασκήσουν, μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος, το δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπέρ του ελληνικού δημοσίου, αλλά ο κοσμοπολίτης και παγκοσμιοποιημένος βλαξ, που παρίστανε τον πρωθυπουργό και η ανερμάτιστη παρέα του, την οποία αυτός είχε καταστήσει κυβέρνηση, εκείνη την εποχή, αγρόν ηγόραζαν] και από τότε, επανέρχομαι, συχνά-πυκνά, στην πρότασή μου αυτή.

[Ενδεικτικά δείτε το : Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ  , αλλά και το : Let's occupy E.C.B. Let's destroy "deadzone". (Αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - ή η όποια άλλη -, που θα διαδεχθεί το παρόν κυβερνητικό πτώμα, δεν ασκήσει το seigniorage θα έχει την κακή τύχη όλων των κυβερνήσεων, που προέκυψαν από την χρεωκοπία του 2010) ,τα οποία απευθύνονταν προς τους, εκάστοτε, επίδοξους κυβερνήτες αυτού του τόπου, καθώς και πολλά άλλα ανάλογα δημοσιεύματα]. 

Αυτή η πρόταση, για την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής, υπέρ του ελληνικού δημοσίου, είναι και η λυδία λίθος, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, που έχει δημιουργήσει αυτή η μεθοδευμένη, από τους ευρωζωνίτες, κρίση χρέους, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Μια κρίση, η οποία, λόγω της χαώδους θεσμικής συγκρότησης της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, διεσπάρη, σε όλες τις οικονομίες της ζώνης του ευρώ, τις οποίες έχει οδηγήσει, στην ανοικτή ή στην συγκεκαλυμμένη χρεωκοπία - της Γερμανίας, μη εξαιρουμένης, αφού αυτή, στο τέλος, θα επωμισθεί την μεγίστη πλειοψηφία των δημόσιων χρεωστικών βαρών των χωρών της ευρωζώνης, εάν δεν φροντίσει να δώσει λύση, στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι, όσον αφορά την άσκηση του seigniorage, είμαι ο μόνος, που την έχει προτείνει, καθαρά, ανοικτά και δημόσια. Και επιμένω, σε αυτή την πρόταση, παρά το πέπλο σιωπής, που έχει πέσει, επί του θέματος. Π.χ. ούτε καν οι ριζοσπαστικοφανείς και οι ριζοσπαστικοί αριστεροί οικονομολόγοι (Γιάννης Βαρουφάκης, Ευρυπίδης Τσακαλώτος, Κώστας Λαπαβίτσας, Γιάννης Μηλιός, James Galbraith κ.α.), είτε είναι Έλληνες, είτε είναι ξένοι, δεν έχουν κάνει κάποια αναφορά, στο ζήτημα αυτό και συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει. 

Το ερώτημα, βέβαια, όσον αφορά όλους αυτούς, είναι γιατί συμπεριφέρονται, με αυτόν τον τρόπο. 

Προφανώς, είναι εκτός πραγματικότητας ο ισχυρισμός ότι δεν γνωρίζουν αυτή την πρόταση. Την γνωρίζουν και μάλιστα, την γνωρίζουν πολύ καλά, διότι γνωρίζουν, από πρώτο χέρι και καλύτερα, από όλους, τις πρακτικές, που ακολουθεί και ασκεί η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, με, επί κεφαλής, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν έχουν, λοιπόν, το ευεργέτημα της άγνοιας.

Οι λόγοι, για τους οποίους oι ριζοσπαστικοφανείς και ριζοσπαστικοί οικονομολόγοι του καιρού μας σιωπούν και συμπεριφέρονται, όπως συμπεριφέρονται, προφανώς, έχουν να κάνουν (σωρευτικά, ή διαζευκτικά), με τα συμφέροντα, που εξυπηρετούν ή/και τις όποιες εγκαθιδρυμένες μαρξικές/μαρξιστικές, ή άλλες ιδεολογικές αγκυλώσεις τους, οι οποίες δεν τους επιτρέπουν να αναφέρονται, σε τέτοια, "τεχνικής φύσεως", εργαλεία, για την αντιμετώπιση της εξελισσόμενης κρίσης.

Για τους λόγους αυτούς, όλοι αυτοί - και με κυριότερη, για κάποιους από αυτούς, την πεποίθηση ότι τέτοιου είδους "τεχνικά εργαλεία", για την αντιμετώπιση της σοβούσας οικονομικής κρίσης, αγνοούν και απαξιώνουν την κοινωνική διάσταση του προβλήματος και δίνουν μια πνοή, στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα, η οποία (υποτίθεται ότι) δεν είναι, πολιτικά, ορθό και δεν θα πρέπει να του δοθεί - προτιμούν να αγνοούν τις τεχνικές της χρήσης του seigniorage, για την άμεση αντιμετώπισης της βαριάς και καταστροφικής συμπίεσης, που προξενεί, στην ελληνική οικονομία, το πελώριο και μη διαχειρίσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος (όπως, επίσης και το τεράστιο βάρος των χρεών πολλών άλλων κρατών της ευρωζώνης, στις οικονομίες τους, οι οποίες έχουν συνδεθεί και συναπαρτίζουν την νομισματική αυτή ένωση) και να συμπεριφέρονται, σαν να μην υφίσταται θέμα.

Το θέμα, όμως, όσον αφορά την άσκηση της νομισματοκοπής, υπέρ των εθνικών κρατών, εντός της ευρωζώνης υπάρχει και ως θεωρητικό ενδεχόμενο, αλλά και - το κυριότατο -, ως πράξη, υπάρχει. Στα παρασκήνια συζητείται, όπως και στα φανερά και δεν είναι μόνο ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που έχει μιλήσει, ρητά και χωρίς περιστροφές, για μια τέτοια ενέργεια (και προφανώς, γι' αυτό και ανατράπηκε, με το μεταμοντέρνο πραξικόπημα των Άγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζύ, την ίδια εποχή, που ανετράπη, από τους ίδιους, με την συνδρομή του Μανουέλ Μπαρόζο και ο ΓΑΠ, στην Ελλάδα, λόγω της εξαγγελίας, που έκανε, για προκήρυξη δημοψηφίσματος). Οι ευρωελίτ το θέμα αυτό το συζητούν, πίσω από τις κουρτίνες.

Και δεν είναι μόνο ότι το συζητούν. Έχουν προχωρήσει και στην περιστασιακή εφαρμογή του, κιόλας. Υπάρχει έμπρακτο προηγούμενο, το οποίο οικοδομεί και παγιώνει πρακτική και ένα είδος εθιμικού δικαίου. Και γι' αυτό διαφωνώ, με όσα λέει ο καλός φίλος NF.

Έτσι, θα αποδεχόμουν, ως βάσιμες τις θέσεις, που εκφράζει, εάν οι ευρωζωνίτες και η Ε.Κ.Τ. δεν είχαν αποδεχθεί την ύπαρξη αυτού του προηγούμενου της άσκησης του seigniorage, από ένα κράτος της ευρωζώνης. Από την στιγμή, που αποδέχτηκαν αυτή την πρακτική, δεν μπορούν να ισχυρισθούν ο,τιδήποτε το αντίθετο, σαν αυτά, που, προφανώς, θα θελήσει να πει και να πράξει ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, εάν το ελληνικό δημόσιο ασκήσει το seigniorage και τυπώσει τις απαραίτητες ποσότητες ευρώ, προκειμένου να πληρώσει, μέρος, ή το σύνολο των δανειακών του υποχρεώσεων.

Και το προηγούμενο αυτό είναι, όπως έχω πει, αυτό της Ιρλανδίας, όπου τον Ιανουάριο του 2011, μεσούσης της κατάρρευσης των ιρλανδικών τραπεζών και της υπαγωγής της χώρας, στο Μνημόνιο, η ιρλανδική κυβέρνηση τύπωσε, μέσω της κεντρικής τράπεζας της χώρας, 51 δισ. €, με τα οποία αποπλήρωσε, μέρος του κόστους του σχεδίου διάσωσης του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος, χωρίς το ποσόν αυτό να προστεθεί, στο ιρλανδικό δημόσιο χρέος.

Μάλιστα, εκείνη την εποχή (15-16 Ιανουαρίου 2011) ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ρωτήθηκε, σχετικά είπε ότι "η Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας δημιουργεί η ίδια τα χρήματα, που χορηγεί, ως δάνεια, σε τράπεζες και δεν χρησιμοποιεί το δάνειο, από την Ε.Κ.Τ., για την χρηματοδότηση των πληρωμών". Για να προσθέσει, στην συνέχεια, ο ίδιος εκπρόσωπος της Ε.Κ.Τ., ότι "η Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας μπορεί να δημιουργήσει τα δικά της κεφάλαια, αν το κρίνει σκόπιμο, εφόσον το γνωστοποιεί στην Ε.Κ.Τ.".

Αυτό που έχει σημασία, εδώ, είναι η διατύπωση, που χρησιμοποίησε, ο εκπρόσωπος των αδύτων της ευρωπαϊκής κεντρικής μπατιροτραπεζοκρατίας. Είπε, λοιπόν, ο εκπρόσωπος της Ε.Κ.Τ., όχι, μόνο, ότι η "ιρλανδική Κεντρική Τράπεζα μπορεί να δημιουργήσει τα δικά της κεφάλαια, αν το κρίνει σκόπιμο", αλλά και το ότι η μόνη υποχρέωση, που έχει, όσον αφορά μια τέτοια ενέργειά της, είναι "να την γνωστοποιήσει στην Ε.Κ.Τ." Και αυτό, χωρίς, καν, να διευκρινίζει τον χρόνο της γνωστοποίησης αυτής - εάν, δηλαδή, αυτή η γνωστοποίηση θα πρέπει να γίνει, πριν, ή μετά, την έκδοση και εκτύπωση των όποιων ποσοτήτων χρήματος κρίνει η ιρλανδική Κεντρική Τράπεζα αποφασίσει ότι είναι σκόπιμο, σύμφωνα με την δική της αποκλειστική βούληση ότι πρέπει να τυπωθούν και να εκδοθούν, σε έντυπη, ή ηλεκτρονική μορφή. 

Δηλαδή, με λίγα λόγια, ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είπε, μιλώντας, για λογαριασμό εκείνων, που τον έβαλαν να πει όσα είπε - και αυτοί που τον έβαλαν να μιλήσει ήσαν ο, τότε, διοικητής της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet και οι λοιποί κεντροτραπεζίτες, ότι :

Η Κεντρική Τράπεζα κάθε κράτους της ευρωζώνης κρίνει την σκοπιμότητα της δημιουργίας δικών της κεφαλαίων, κατά το δοκούν και το μόνο, που οφείλει να κάνει, είναι να ενημερώσει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

 

Στην ουσία, δηλαδή, η όλη υπόθεση της εκτύπωσης χρήματος ("της δημιουργίας κεφαλαίων", όπως, παραστατικότατα, την περιγράφει ο εκπρόσωπος της Ε.Κ.Τ.), βρίσκεται στην δικαιοδοσία και στα χέρια του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Δηλαδή, του, παραπάνω, εικονιζόμενου Γιάννη Στουρνάρα και της ελληνικής κυβέρνησης.

Ως εκ τούτου, όλα τα υπόλοιπα, που, κατά καιρούς, έχουν υποστηρίξει οι ευρωζωνίτες, η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, από την εποχή του Βιμ Ντούιζενμπεργκ, του Ζαν-Κλωντ Τρισέ και τώρα, του Μάριο Ντράγκι, περί απαγόρευσης της χρηματοδότησης των κρατικών προϋπολογισμών, από την Ε.Κ.Τ. και περί απαγόρευσης της νομισματοποίησης των κρατικών χρεών, από την Ε.Κ.Τ., σύμφωνα με τις ισχύουσες Συνθήκες της ευρωζώνης είναι, άνευ ουσίας και περιττά, αφού, στην θέση της Ε.Κ.Τ., οι εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, μπορούν να κάνουν ό,τι "δεν επιτρέπεται" να κάνει αυτή.

Έτσι, είναι, άνευ ουσίας και οποιαδήποτε προσπάθεια του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, της κυβέρνησης του Βερολίνου και της γερμανικής Bundesbank του Γενς Βάϊντεμαν να αποτρέψουν την οποιαδήποτε ενέργεια της αυριανής ελληνικής κυβέρνησης, που θα προκύψει, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και η οποία θα αντιγράφει τα πεπραγμένα της ιρλανδικής κυβέρνησης, στην αντιμετώπιση της ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, με την εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, μέσω της ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας - της Τράπεζας της Ελλάδος.

Δεν μπορούν να αρνηθούν να κάνουν, στην περίπτωση της Ελλάδας, κάτι, που, ήδη, έχουν κάνει, στην περίπτωση της Ιρλανδίας. Δεν μπορούν να αρνηθούν την εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων χρήματος, από την Τράπεζα της Ελλάδος, με την ουσιαστική άσκηση του seigniorage, υπέρ του ελληνικού δημοσίου, για την αντιμετώπιση του χρέους του ελληνικού κράτους.

Άλλωστε, πάνω σε ποιά ηθική, ή νομική βάση στηρίζεται η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και αρνείται μια λύση στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους, όταν και η ίδια ωφελήθηκε από μια λύση, η οποία ήταν πολύπλοκη, συνδυαστική και σωτήρια, για την γερμανική οικονομία και κοινωνία - δηλαδή με την Συμφωνία του Λονδίνου, το 1953, η οποία έχει αναλογίες, με την πρόταση αυτή, στην οποία αναφέρομαι και στην οποία καταλήγω;

Σε καμμία. Και πέραν τούτου, θα έχει να αντιμετωπίσει και τον τεράστιο λογαριασμό των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου της περιόδου 1941 - 1944, τα οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα τιτλοποιήσει και θα εγγράψει, στον κρατικό προϋπολογισμό, αφήνοντας τον Σόϋμπλε και την γερμανική ελίτ να αφρίζουν, από το κακό τους.

Ουδείς τους φταίει. 

Άλλωστε, όσοι κατοίκησαν, ανά τους αιώνες και κατοικούν, σε αυτόν εδώ τον τόπο, έχουν υποστεί, ουκ ολίγες φορές, τεράστιες καταστροφές, από την εποχή των στιφών των γερμανικών φυλών του βασιλιά των Βησιγότθων Αλάριχου Α' (370 - 410 μ. Χ.) - ο οποίος, στο παραπάνω απόσπασμα του ζωγραφικού έργου, που δημιούργησε, το 1894, ο Ludwig Thiersch, απεικονίζεται, στην Αθήνα, τον καιρό της καθόδου των γοτθικών στιφών, στην Αττική και μετά την παράδοση της πόλης, σε αυτά -, μέχρι την εποχή των ορδών του Adolf Hitler και έως την τωρινή τοκογλυφική και ληστρική εκμετάλλευση της εξωθημένης, από την γερμανική ελίτ, ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, με τις λεόντιες μνημονιακές συμβάσεις, στις οποίες υποχρεώθηκε το ελληνικό δημόσιο. 

Για τις ανυπολόγιστες αυτές καταστροφές, θα πρέπει να ξεσκονισθούν - και θα ξεσκονισθούν - οι λογαριασμοί.

Έτσι, λοιπόν, όσο και να κτυπιούνται, για την άσκηση του seigniorage, υπέρ του ελληνικού κράτους, ο Σόϋμπλε και η παρέα του, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αφού και αυτός και η παρέα αυτή, είναι εκείνοι, που έπραξαν, όσα έπραξαν, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, στις 15 Ιανουαρίου του 2011, όταν αποδέχτηκαν την ανακοίνωση, από την μεριά της ιρλανδικής Κεντρικής Τράπεζας, της δημιουργίας κεφαλαίων, με την χρήση του seigniorage, υπέρ του ιρλανδικού κράτους, ύστερα από εντολή της κυβέρνησης της χώρας, για την ελάφρυνση του όγκου του δημοσίου χρέους, από την ανακεφαλαιοποίηση του καταρρέοντος ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος.


Το γιατί το έκαναν αυτό, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, μας είναι αδιάφορο, αν και είναι γνωστό :

Το έκαναν :

1) Για λόγους αλληλεγγύης, στην ιρλανδική μπατιροτραπεζοκρατία, που, τότε, κατέρρεε και μαζύ της θα παρέσερνε και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, που ήσαν εκτεθειμένες, στο ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα. 

2) Επειδή η ιρλανδική κυβέρνηση υπήρξε σκληρός διαπραγματευτής. Η, τότε, κυβέρνηση Κάουαν είχε διδαχθεί, από την ελληνική εμπειρία της χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, την, χωρίς καμμία διαπραγμάτευση και την, άνευ όρων, παράδοση της ψοφοδεούς κυβέρνησης του βλακός ΓΑΠ, με την υπαγωγή της Ελλάδας, στο Μνημόνιο, τον Μάϊο του ίδιου χρόνου.

3) Εάν η Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας δεν τύπωνε αυτά τα 51 δισ. €, που έκρινε ότι έπρεπε τα τυπώσει, πολλές τράπεζες θα έκλειναν και ό,τι κατείχαν θα επωλείτο, όσο-όσο. Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε το ιρλανδικό κράτος να δανειστεί, αυτά τα 51 δισ. €, από τους ευρωθεσμούς και έτσι θα φούσκωνε, ακόμη περισσότερο, το χρέος του. Αυτό η ιρλανδική κυβέρνηση αποφάσισε να το αποφύγει και έπραξε ό,τι έπραξε. Τύπωσε χρήμα, δηλαδή τις απαραίτητες ποσότητες ευρώ και υποχρέωσε την Ε.Κ.Τ. και τους ευρωζωνίτες να το αποδεχθούν, με την απλή ανακοίνωση της πράξης της αυτής, ως μοναδικής υποχρέωσης, που είχε η ιρλανδική κεντρική τράπεζα. Την οποία υποχρέωση και εκπλήρωσε, στο ακέραιο.

Αφού, λοιπόν, το έκαναν, τότε, για την Ιρλανδία, δεν μπορούν να πουν τίποτε, σήμερα, για την Ελλάδα, εάν μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ή οποιουδήποτε άλλου, βάλει, στο τραπέζι, μια τέτοια προοπτική. Προφανώς, μπορούν να το συζητήσουν και να το διαπραγματευθούν (ως προς το μέγεθος των ποσών, που θα εκτυπωθούν, την έκταση των αναγκών, που θα καλυφθούν, την χρονική διάρκεια, την οποία θα καλύψει μια τέτοια εκτύπωση χρήματος, από την Τράπεζα της Ελλάδος), μπορούν να βάλουν τον Στουρνάρα να κωλυσιεργήσει - γι' αυτό και τον έβαλαν Διοικητή, στην Κεντρική Τράπεζα της χώρας, τον Ιούνιο του 2014 -. 

Εδώ βρίσκεται το κλειδί της όλης υπόθεσης.


Αλλά μια ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα είναι αποφασισμένη να κάνει αυτό, που θέλει, μπορεί να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά και να τους χορέψει, στο ταψί.

Αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι η πιθανή αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, προφανώς, θα προκύψει, ως αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών (αφού, ουσιαστικά, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν ρίξει λευκή πετσέτα - και πολύ τους είναι, που κυβέρνησαν, με την λογική εισπρακτικής εταιρείας μισθωμένης από τους ξένους τοκογλύφους και την τεράστια μεταστροφή τους, από φορείς του αντιμνημονιακού αγώνα, σε ακραιφνείς εφαρμοστές του Μνημονίου, το οποίο, προηγουμένως, καταδίκαζαν επειδή φέρνει ύφεση και απελπισία, όπως φαίνεται, στο παραπάνω tweet της Νέας Δημοκρατίας της 26ης Αυγούστου 2010 -, ενώ το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου πνέει τα λοίσθια και από το θανάσιμο κτύπημα, που του έχει καταφέρει η ίδρυση του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών -ΚΙΔΗΣΟ- του απίστευτου troll, που λέγεται ΓΑΠ), αυτό που πρέπει να κάνει είναι να φουλάρει τις μηχανές, στα εντόπια νομισματοκοπεία  - όπως και σε αυτά, με τα οποία το ελληνικό κράτος συνεργάζεται, στο εξωτερικό - και να κόψει χρήμα. Να δημιουργήσει, δηλαδή, τις απαραίτητες ποσότητες ευρώ, για να εξυπηρετήσει τις δανειακές και τις λοιπές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, δίνοντας την σχετική εντολή, στην Τράπεζα της Ελλάδος και να υποχρεώσει τον Γιάννη Στουρνάρα να προβεί, στις σχετικές ενέργειες.

Για να διευκολύνει, μάλιστα, τον εαυτό της, ως προς τους χειρισμούς, στους οποίους είναι αναγκαίο να προβεί, η κυβέρνηση, με τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό - ή όποιον άλλον -, θα πρέπει να κηρύξει την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να έχει την ευχέρεια να ασκήσει τις δέουσες ποινικές διώξεις, εάν αντιμετωπίσει αρνήσεις, στην εκτέλεση των παραγγελιών της, προς τα αρμόδια όργανα της Τράπεζας της Ελλάδος.

Από εκεί και πέρα, η διαδικασία των (οπωσδήποτε απαραίτητων) διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης, με τους "εταίρους" και δανειστές, θα τεθεί, σε μια, εντελώς, διαφορετική βάση, στην οποία η ελληνική πλευρά θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το επάνω χέρι, έναντι όλων αυτών και θα μπορεί να διαπραγματευθεί την όποια βεντάλια των λύσεων, από θέση ισχύος και όχι από θέση αδυναμίας, όπως συμβαίνει, έως τώρα.

Οι εταίροι και οι δανειστές θα φωνάξουν, να καταραστούν, θα τσιρίξουν, θα κτυπηθούν, σαν χαροκαμμένες μάνες, θα απειλήσουν, θα βρίσουν, θα συκοφαντήσουν, θα ασκήσουν ψυχολογική τρομοκρατία, αλλά, στο τέλος, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο, από το να κάτσουν, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα συζητήσουν, για τις λύσεις, που πρέπει και μπορούν να δοθούν.

Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει να συζητήσει μια πλειάδα ενδιάμεσων λύσεων, που θα συμπεριλαμβάνουν, ως πακέτο και κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους και αποπληρωμή του, με την χρήση του seigniorage και εισαγωγή μιας μορφής τοπικού νομίσματος, σε μορφή χρεώγραφου, παράλληλα, με το ευρώ και μείωση των επιτοκίων, με χρονική επέκταση του χρέους και την χρηματοδότηση μεγάλων και πολλών δημόσιων επενδύσεων, για την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, σε ρυθμούς ταχύρρυθμης ανάπτυξης και μια σειρά, από άλλα μέτρα, που θα τείνουν, προς αυτή την κατεύθυνση.

Και τελικά, στην "χειρότερη" περίπτωση, εάν κριθεί σκόπιμο και αναγκαίο [και κατά την γνώμη μου είναι πολύ πιθανό να κριθεί αναγκαίο, αφού το ευρώ είναι ένα σκληρό και πολύ ακριβό νόμισμα, για την ελληνική οικονομία και η "δραχμοποίησή" του, δηλαδή η μετατροπή του, σε ένα μαλακό νόμισμα, το οποίο θα κυμαίνεται πολύ κάτω, από την τωρινή ισοτιμία του, προς το αμερικανικό δολλάριο (από 1,00 €, προς 1,19 $, πρέπει να πέσει, πολύ πιο κάτω από τα επίπεδα του 1,00 €, προς 0,87 $, που ήταν το 2000), είναι πολύ δύσκολη και εν πάση περιπτώσει, πρέπει να ληφθεί, υπόψη, το γεγονός ότι οι άλλοι μπορεί να επιμείνουν και να μην θέλουν μια τέτοια εξέλιξη, ως προς το κοινό νόμισμα], η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει μια ομαλή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα - την δραχμή -, με την διαγραφή, ή/και την αποπληρωμή ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους, με την χρήση του seigniorage και την εκδοση των όποιων ποσοτήτων ευρώ συμφωνηθούν, στα πλαίσια μιας μεταβατικής περιόδου, κατά την οποία θα αντιμετωπισθούν οι επιπτώσεις, από την μετάπτωση του νομίσματος της χώρας μας, από το ευρώ, στην δραχμή.

Έτσι, σε κάθε περίπτωση (και παρά τους όποιους διαπραγματευτικούς προεκλογικούς εκβιασμούς της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ε.Κ.Τ., η οποία απειλεί ότι, για να συνεχιστεί η παροχή ρευστότητας, στην ελληνική οικονομία και μετά τον Φεβρουάριο του 2015, που λήγει η δίμηνη παράταη του 2ου Μνημονίου, η Ελλάδα θα πρέπει να έχει αποδεχθεί ένα νέο Μνημόνιο), η αυριανή πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ας ετοιμάζεται να θέσει, σε πλήρη λειτουργία, τα εκτυπωτικά μηχανήματα για την κοπή μαζικών ποσοτήτων ευρώ.

Πάντως, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται, από τις εξελίξεις, ότι θα είναι άνετη και θα σχηματίσει κυβέρνηση, έστω με συμμάχους. Και η νίκη αυτή θα έλθει, παρά το γεγονός ότι έχει τεράστιες ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις, τις οποίες κουβαλάει, από την γέννησή του, ως ένας ριζοσπαστικοφανής  συνασπισμός ρευμάτων, που εντάσσονται, κατά συντριπτική πλειοψηφία, στην κομμουνιστική και την κομμουνιστογενή Αριστερά, με όλους τους δογματισμούς, που αυτό το πολιτικό συνονθύλλευμα κουβαλάει και το οποίο θα ψηφιστεί, από ένα ικανό τμήμα του εκλογικού σώματος, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων δεν ανήκει, ιδεολογικά και πολιτικά, στην (και δεν συνηθίζει να την ψηφίζει, ακόμη και όταν πολλοί από αυτούς την ακούν και αρκετοί συμπαθούν την) Αριστερά. Η δημοσκόπηση της ALCO, που έγινε, κατά την περίοδο 4-6/1/2015, δείχνει ότι και μετά την ίδρυση του κόμματος του ΓΑΠ, ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει την απόσταση, που τον χωρίζει, από την Νέα Δημοκρατία.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι διαφορές στην απόσταση, ανάμεσα, στα δύο κόμματα είναι μεγαλύτερες, από αυτές, που απεικονίζει η δημοσκόπηση αυτή, αφού, στην ουσία, ο Αντώνης Σαμαράς και το κόμμα του έχουν ρίξει λευκή πετσέτα. Απλώς, ο αρχηγός της ιδιότυπης αυτής εισπρακτικής εταιρίας, που έχει ενδυθεί την μορφή του παλαιού πολιτικού κόμματος της συντηρητικής παράταξης της χώρας, αυτό που προσπαθεί να κάνει, είναι να αποφύγει την βαριά ήττα και να παραμείνει, στην αρχηγία της Ν.Δ. και στο πολιτικό παιχνίδι και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, επειδή, μετεκλογικά, θα ανοίξουν οι πολλοί φάκελλοι των ποινικών εκκρεμοτήτων, που κουβαλούν, στις πλάτες τους ο ίδιος και το χαζοχαρούμενο "ανοιξιάτικο" επιτελείο του - και όχι μόνο αυτό.

Έτσι ο Αντωνάκης αποφεύγει οποιονδήποτε ουσιαστικό διάλογο, γύρω από τα πεπραγμένα της δικής του διακυβέρνησης και τα εγκλήματα, κατά του έθνους και του λαού, που ο ίδιος, εν ψυχρώ και εν πλήρη συνειδήσει, διέπραξε. Γι' αυτό και χαζολογεί και περί αλλων τυρβάζει, επιδιώκοντας να αλλάξει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης και να την απομακρύνει, από τα πεπραγμένα της δικής του διακυβέρνησης, κατά την διάρκεια της οποίας συμπεριφέρεται, όπως, ακριβώς, είναι. Δηλαδή, σαν μισθωμένος μπράβος των ξένων τοκογλύφων. 

Αλλά ο σύγχρονος Εφιάλτης, ο Πήλιος Γούσης της εποχής μας, δεν θα αποφύγει να πιεί το πικρό ποτήρι. Θα το πιεί, μέχρι την τελευταία γουλιά. Μέχρι την τελευταία σταγόνα. Όποιος δει τις αντίστοιχες δημοσκοπήσεις της προεκλογικής περιόδου, στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, αντιλαμβάνεται, περί τίνος πρόκειται.
  

Και ελπίζω ότι η κατάληξη του πιστού υποτακτικού των ξένων τοκογλύφων, που εδώ, εικονίζεται, στα νειάτα του, με τον Σωκράτη Κόκκαλη (είναι, σε εκείνη την εποχή, που δημιούργησε - όπως την δημιούργησε - την "Πολιτική Άνοιξη", με πολλές περίεργες βοήθειες, για τις οποίες, αν και ειπώθηκαν, αρκετά, από τους υπαλλήλους της SIEMENS, έμειναν, τουλάχιστον, μέχρι τώρα, στο σκοτάδι και είναι καιρός, μετά τις εκλογές, να μάθουμε το σκοτεινό και αμαρτωλό παρασκήνιο εκείνης της εποχής, που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη - παρά το γεγονός ότι, καλώς, έπραξε και την έριξε ο Αντώνης Σαμαράς, τον Οκτώβριο του 1993), θα είναι η διαδικασία της δικαστικής λογοδοσίας των πεπραγμένων του και οι χειροπέδες, που θα τον οδηγήσουν, στο ίδιο κελλί, με τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Όπου, εκεί, θα περάσει καλά (μπορώ να πω, εξαίσια, αφού ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, και τα "παλικάρια" του, θα του έχουν ετοιμάσει μια πολύ καλή και θερμή υποδοχή). Αλλά, αυτό θα περιμένουμε να το δούμε και εάν προκύψει, θα το απολαύσουμε.

 Πέραν αυτών, όμως, επί της ουσίας, πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει κυβέρνηση. Θα φθάσει και μπορεί, άνετα, να ξεπεράσει το 35% και πιθανότατα, να εξασφαλίσει και την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, με την βοήθεια του εκλογικού νόμου, ενώ η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να είναι ευτυχισμένη, με το 25% (το οποίο το βλέπω δύσκολο). Οι χρυσαύγουλοι θα κινηθούν κάπου, στα ποσοστά τους, των ευρωεκλογών (γύρω, στο 9%), το Ποτάμι θα πρέπει να είναι ευχαριστημένο, εάν φθάσει, στο 4%, το Κ.Κ.Ε., αν πιάσει το 4%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες πρέπει να κινούνται, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (κάπου, στο 3%, πάνω, ή κάτω) ενώ, για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΔΗΣΟ, δεν μπορούν, επί του παρόντος, να προβλεφθούν τα ποσοστά τους.


Τώρα, ως προς το τί θα κάνει μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και εάν θα πράξει αυτό, που πρέπει να πράξει - έτσι, περίπου, όπως το περιγράφω -, αυτό είναι κάτι, που δεν το ξέρω. Και φυσικά, δεν το εγγυώμαι.

Δεν είναι απίθανο να το πράξει. Και εάν το πράξει, τότε, με τους κατάλληλους χειρισμούς, έχει όλες τις πιθανότητες, για μια επιτυχή διακυβέρνηση, με το μέρος του.

Επίσης, είναι πιθανό να μην πράξει αυτό, που πρέπει να πράξει. Αν ακολουθήσει, όμως, αυτή την οδό, η αποτυχία του είναι δεδομένη και θα είναι παταγώδης και καταστροφική, για την ελληνική αριστερά και την ελληνική κοινωνία.

Αλλά όλα αυτά μένει να τα δούμε. Για το τί θα γίνει, μπορούμε να πούμε, να εικάσουμε και να πιθανολογήσουμε πολλά. Αλλά τα λόγια, οι εικασίες και οι πιθανολογήσεις δεν μπορούν υποκαταστήσουν τις εξελίξεις και την πραγματικότητα. Και αυτές μας είναι άγνωστες...

(Εάν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ πράξει αυτό, που πρέπει, σύμφωνα με το περίγραμμα των όσων αναφέρω, στο παρόν κείμενο, τότε, ουδόλως, απίθανο είναι να θελήσει να φύγει η Γερμανία, από την ευρωζώνη. Αλλά και για την Γερμανία, η ευρωζώνη είναι μια ποντικοπαγίδα. Δεν μπορεί - δεν της επιτρέπεται - να φύγει. Για να φύγει, πρέπει να της το επιτρέψουν οι Η.Π.Α. και δευτερευόντως, η Γαλλία).

Οπότε, οι εξελίξεις, ούτως, ή άλλως, θα είναι συναρπαστικές...