Η προεδρική εκλογή του Δεκεμβρίου του 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ, το στρατηγικό λάθος της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και η ανάγκη για αλλαγή παραδείγματος και αφήγησης. (Η νέα φάση της ελληνικής κρίσης και η ευκαιρία για την καταστροφή των στρεβλώσεων που επέβαλαν οι ευρωζωνικές ελίτ και η μπατιροτραπεζοκρατία στο ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα).

Ο Αντώνης Σαμαράς (εδώ, σε πρόσφατη φωτογραφία, ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Κώστα Καραμανλή) υποχρεώθηκε, με την προσφυγή στην πρόωρη διεξαγωγή των τριών ψηφοφοριών, στην βουλή, για την εκλογή νέου προέδρου της χώρας, να πράξει αυτό, που δεν επιθυμούσε, αλλά, όντας παγιδευμένος, ανάμεσα, στις ακραίες απαιτήσεις των ανυποχώρητων δανειστών, στην επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ, για την διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών και στις αποσταθεροποιητικές, για το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και την κυβέρνηση, κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου (που αποσκοπούν στην προσωπική του εκδίκηση και στην ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης, την οποία, τώρα, ή αργότερα, θα επιτύχει), δεν είχε άλλη επιλογή. Τώρα, θα υποστεί και ο ίδιος και ο κυβερνητικός του εταίρος τις συνέπειες. Οι συνέπειες αυτές δεν θα του είναι καθόλου ευχάριστες, αφού είναι, σφοδρότατα, πιθανό ο τωρινός - και κατ' ουσίαν, απερχόμενος - πρωθυπουργός να πληρώσει όσα δεν πλήρωσε ο ΓΑΠ και εκτός από επίτιμος δημότης Ναυπλίου, που έγινε, πρόσφατα, εν μέσω λαϊκών αποδοκιμασιών, να γίνει και κάτοικος Κορυδαλλού. (Αυτή, άλλωστε, είναι μια ιδιότητα, που του αξίζει)...




Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών συνταράσσουν τα νερά του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, το οποίο είναι πολύ πιθανό να οδηγηθεί, σε μια νέα ριζική αναδιάταξη, η οποία θα αποδεκατίσει ό,τι απέμεινε, από τις σαρωτικές δίδυμες εκλογές του 2012.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής επανεμφάνισης του, πάντοτε, απρόβλεπτου ΓΑΠ, ήταν η επίσπευση των διαδικασιών, για την εκλογή προέδρου της χώρας, μέσα στον Δεκέμβριο, με την συγκατάθεση των δανειστών, συνδυασμένη, με μια δίμηνη παράταση του τρέχοντος 2ου Μνημόνιου και από ό,τι φαίνεται, χωρίς την λήψη μέτρων, προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο ΓΑΠ και να ανακοπεί ο επελαύνων ΣΥΡΙΖΑ, σε μια πρώτη φάση, με την προσπάθεια, για την εκλογή προέδρου της χώρας, από την παρούσα βουλή και σε μια δεύτερη και απευκταία φάση (η οποία δεν ήταν και εξακολουθεί να μην είναι επιθυμητή, για τους συγκυβερνήτες και τους δανειστές), με την άμεση διεξαγωγή εκλογών, πριν προλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου να στήσει ένα δικό του κόμμα, με έναν, στοιχειωδώς, ικανό μηχανισμό, ο οποίος θα μπορούσε να στηρίξει μια προεκλογική εκστρατεία.

Οι δανειστές προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί, από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, αφήνοντας, προσωρινά, στην άκρη, τις απαιτήσεις τους, οι οποίες είχαν διατυπωθεί όλο αυτόν τον καιρό, που ξεκίνησε, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και έληξε, στις 8 Δεκεμβρίου, με την ανακοίνωση, από τον πρωθυπουργό, των ημερομηνιών της διεξαγωγής των τριών ψηφοφοριών, για την εκλογή νέου προέδρου της χώρας, από την παρούσα βουλή.

Βέβαια, μπορεί οι δανειστές να θέλησαν να αφήσουν απερίσπαστους τους τωρινούς κυβερνήτες να πραγματοποιήσουν τις τρεις αυτές ψηφοφορίες και να προχωρήσουν, σε βουλευτικές εκλογές, εάν δεν καταφέρουν να εκλέξουν τον Σταύρο Δήμα, ως νέο πρόεδρο, στην θέση του απερχόμενου Κάρολου Παπούλια, χωρίς την λήψη νέων μέτρων, όμως οι απαιτήσεις τους παραμένουν, ακέραιες, ως έχουν και θα τεθούν και πάλι, στην συνέχεια, ευθύς ως ξεκαθαριστεί το πολιτικό τοπίο, στην Ελλάδα.

 

  

   

Οι επτά πρώτες σελίδες του e-mail της 29/11/2014, που απέστειλε η κυβέρνηση, προς την τρόϊκα, με το οποίο αποδεχόταν μέγιστο μέρος των απαιτήσεων των εκπροσώπων των ξένων δανειστών. Μπορεί να κατάφερει να αποφύγει την νομοθέτηση των απαιτήσεων αυτών, στην παρούσα φάση, εν αναμονή των εξελίξεων, που θα ακολουθήσουν, με έναρξη τις τρεις ψηφοφορίες στην ελληνική βουλή, στο χρονικό διάστημα 17 έως 29 Δεκεμβρίου. Αλλά, όλα αυτά θα τα βρει μπροστά της. Διότι scripta manent...



Δυστυχώς, για τους παραπαίοντες κυβερνήτες αυτού του τόπου, οι απαιτήσεις των δανειστών έχουν καταστεί φανερές, στο ελληνικό εκλογικό σώμα, ενώ είναι, επίσης, γνωστές και όλες οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, μέσα στην απελπισία της, όλο αυτό το, πέραν του τριμήνου,  χρονικό διάστημα, οδηγήθηκε στην αποστολή, προς την τρόϊκα των δανειστών, του γνωστού e-mail της 29/11/2014, με το οποίο έκανε αποδεκτές, στην πλειοψηφία τους, τις απαιτήσεις των εκπροσώπων των ξένων δανειστών. Στο e-mail αυτό αναφέρονται, σαφέστατα, όλες οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης, στις απαιτήσεις της τρόϊκας και ως εκ τούτου η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να αποφύγει το πικρό ποτήρι, εάν δεν μπορέσει να αποφύγει την αναγκαστική προσφυγή, στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών.

Οι ίδιες καταιγιστικές εξελίξεις, με τον πρόωρο προσδιορισμό της διεξαγωγής των ψηφοφοριών, στην βουλή, για την εκλογή προέδρου της χώρας και η πολύ πιθανή διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, στα τέλη Ιανουαρίου, ή στις αρχές Φεβρουαρίου του 2015, επαναφέρουν, στο προσκήνιο, το πραγματικό ζήτημα, που βρίσκεται πίσω από όλα όσα συνέβησαν, στην χώρα, από το 2002 - , δηλαδή, από την εποχή της κατάργησης του εθνικού μας νομίσματος - της δραχμής - και της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα, όσα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010.

Όλα αυτά τα συμβάντα αποτελούν εκφάνσεις, αποτελέσματα και προϊόντα, ενός και μόνου φαινομένου, το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία της ανόητης και πάντοτε, πανικόβλητης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, προσπαθεί να το αφήσει στην σκιά και στην αφάνεια, αποφεύγοντας κάθε συζήτηση, περί αυτού, ή προσφεύγοντας, στην απόλυτη δαιμονοποίησή του, όταν δεν μπορεί να το αποφύγει.

Το φαινόμενο, για το οποίο γίνεται, εδώ, λόγος, είναι ένα και μοναδικό, αφού ευρίσκεται, στο επίκεντρο όλων των μόνιμων, βαρύτατων και καταστροφικών προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η χώρα :

Η Ελλάδα ρέπει, τείνει και διαρκώς, διολισθαίνει, προς την δραχμή.

Το ζήτημα αυτό, για το οποίο έχουμε κάνει λόγο, πλείστες φορές, δηλαδή η διαρκής και πολλαπλασιαζόμενη τάση, για την διολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, προς την αποκόλληση της χώρας, από το ευρώ και την επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος, παρά τις συνεχείς και εναγώνιες προσπάθειες της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, των ευρωζωνιτών και του διεθνούς κεφαλαίου της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, να κρατήσουν, με νύχια και με δόντια, την Ελλάδα, στο ευρώ και την ζώνη του.

Η ελληνική οικονομία και κοινωνία διολισθαίνουν προς την δραχμή, με μόνη εναλλακτική λύση, εάν η Ελλάδα παραμείνει, στην ευρωζώνη, την "δραχμοποίηση" του ευρώ. Δηλαδή τον μετασχηματισμό του, από ένα σκληρό νόμισμα, που είναι, τώρα, καθώς κυμαίνεται, στα επίπεδα του 1,00 € προς 1,24 $, σε ένα μαλακό νόμισμα, του οποίου η ισοτιμία θα βρεθεί, πολύ πιο κάτω από το 0,80 €, προς 1,00 $. Βέβαια, αυτό, από μόνο του, δεν αρκεί, αλλά θα ήταν μια καλή αρχή.

Προφανώς, πέρα από τα όποια, επί μέρους, ή γενικότερα, συμφέροντα, που υπηρετούνται, από αυτή την στάση της εντόπιας, αλλά και της ευρωζωνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, όπως και ευρύτερα, από την ελίτ των Η.Π.Α. και της Δύσεως, η αλήθεια είναι ότι, πίσω από την εθελότυφλη αυτή στάση, βρίσκεται ο νεοσυντηρητικός ιδεολογικός δογματισμός και οι στρεβλές αντιλήψεις, που διαμορφώθηκαν, στα πλαίσια της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης και της θεσμικής ενστάλαξης των νεοφιλελεύθερων ιδεών, στο κορμό του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, που συγκροτήθηκε, κατά την τελευταία 25ετία, κατά την οποία υλοποιήθηκε το παγκοσμιοποιητικό σχέδιο της αμερικανικής ελίτ, ενσωματώνοντας ένα, όχι ασήμαντο τμήμα των νεοκεϋνσιανών ιδεών, η σύζευξη και η συγχώνευση των οποίων συγκρότησαν τον σύγχρονο νεοσυντηρητισμό.

Η έλευση της αμερικανικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, η οποία μετεξελίχθηκε, σε διεθνή και η άμεση μετατροπή της σε μια βαθιά διεθνή ύφεση, η οποία δεν έχει, ακόμη, ξεπερασθεί, οδήγησε, στην, περίπου, πλήρη αποδόμηση όλων των πραγματικών και υλικών/υλοποιημένων θεσμικών και κοινωνικοοικονομικών κατασκευασμάτων  του χιμαιρικού κατασκευάσματος του νεοσυντηρητισμού, ως κυρίαρχου οργάνου της ιδεολογικής κυριαρχίας της σύγχρονης διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας και του πολιτικού και λοιπού προσωπικού, που την υπηρετεί.

Παρ' όλ' αυτά, ελληνική, η ευρωζωνική και η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία, επιμένουν να κρατούν, εν ζωή και εν πλήρη, χρήσει, το ίδιο ιδεολογικό οπλοστάσιο, το οποίο έφερε την αποτυχία και την κατάρρευση. Συντηρούν τις ίδιες ιδέες και αντιλήψεις, περίπου, ως κόρη οφθαλμού - αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο, ανάλογα, με τις συνθήκες, που επικρατούν, σε κάθε περιοχή του λεγόμενου δυτικού κόσμου.

Περισσότερο, από οπουδήποτε αλλού, είναι, στην Ευρώπη και κυρίως, στην νομισματική ένωση της ζώνης του ευρώ, που αυτό το μάγμα των αποτυχημένων νεοσυντηρητικών ιδεών και αντιλήψεων, διαμορφωμένο και στερεοποιημένο, ως ένα σύγχρονο δόγμα, το οποίο εγώ αποκαλώ "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", εξακολουθεί να κυριαρχεί και να επιμένει στην απόλυτη πρωτοκαθεδρία του, αγνοώντας, κάθε πραγματικότητα.

Αυτή η κατάσταση, που επικρατεί, στα μυαλά, στις ιδέες και τις αντιλήψεις της εγχώριας ελίτ, όπως επίσης και των ευρωζωνικών ελίτ, αλλά και των ευρύτερων ελίτ της Δύσης, έχει αποκτήσει, πλέον, τις διαστάσεις ενός γεγονότος, το οποίο έχει δραματικές επιπτώσεις, σε επίπεδο διαχείρισης της πραγματικότητας. Οι ελίτ της παλαιάς κραταιάς Δύσης παρουσιάζουν φαινόμενα άμεσης διαχειριστικής ανικανότητας, τα οποία έχουν πάρει εμφανέστατες διαστάσεις και έχουν καταστεί χρόνια.

Όμως, οι ιδέες και οι αντιλήψεις δεν είναι για να υπηρετούνται, από τους ανθρώπους. Είναι για να τους υπηρετούν - όσο είναι χρήσιμες. Ως εκ τούτου, καλόν είναι να αναθεωρούνται, όταν η πραγματικότητα διαφοροποιείται. Στην αντίθετη περίπτωση, οι αντιλήψεις καταντούν δόγμα και θυμίζουν τον, αλήστου μνήμης, "υπαρκτό σοσιαλισμό". 

Όσον αφορά την ανικανότητα, στην διαχείριση, η κατάσταση, που επικρατεί στην ευρωζώνη, έχει ξεπεράσει τα οποιαδήποτε όρια θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, αφού η χαοτική αυτή νομισματική ένωση λειτουργεί, κυριολεκτικά, με το πιστόλι, στον κρόταφο των λαών και του πολιτικού προσωπικού, που ασκεί την διοίκηση, στις χώρες αυτές. Οι κοινωνίες, όμως, δεν μπορούν να λειτουργούν, επί μακρόν, με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν μπορούν να είναι διαχειρίσιμες, πάνω σε μακροπρόθεσμη βάση, με μια τέτοια διαχειριστική λογική, η οποία αρμόζει, σε έκτακτες και περιορισμένης χρονικής έκτασης, περιπτώσεις.

Έτσι, για να μπορούν οι κοινωνίες να είναι διαχειρίσιμες, απαραίτητο είναι να έχουν καταστεί διαχειρίσιμοι δύο κρίσιμοι παράγοντες :

Η κατάσταση και - κυρίως - οι κανόνες του παιχνιδιού.

Αν οι παράγοντες αυτοί δεν έχουν καταστεί διαχειρίσιμοι, τότε, πρέπει οι κανόνες να αλλάξουν, ή να εγκαταλειφθεί η υπόθεση.

Τα "πιστόλια στον κρόταφο", αποτελούν δραματοποιήσεις, που οδηγούν, σε συναισθηματικά διλήμματα, σε ανύπαρκτους μονόδρομους και σε αχρείαστα αδέξοδα. 

Αυτό που χρειάζεται είναι η αλλαγή παραδείγματος και αφήγησης.

Στην ευρωζώνη, η χρονίζουσα, πλέον, διαχείριση της λογικής της πολιτικής, που θέτει το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, οδηγεί και οδηγείται, σε αδιέξοδο. Αυτό συμβαίνει, όταν η πολιτικοοικονομική και η ευρύτερη διοικούσα ελίτ διεκδικεί να ασκεί και φυσικά, επιμένει να ασκεί το δικαίωμα, να εξουσιάζει και να πολιτεύεται, με την λογική των εκβιαστικών μονόδρομων, με την θατσερική λογική του "there is no alternative", βάσει μιας υποτιθέμενης οικονομικής και πολιτικής τεχνογνωσίας, την οποία ισχυρίζεται ότι κατέχει, για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα και το τί πρέπει να γίνει, χωρίς να λαμβάνει, υπόψη της, τις επιθυμίες, τις αντιλήψεις και τις ανάγκες του ευρύτερου κοινού, το οποίο διοικεί και στο οποίο θέλει να απευθύνεται. 

Έτσι, η εντόπια ελίτ, όπως και το σύνολο των ευρωζωνικών ελίτ αποδεικνύουν, σε επίπεδο διαχείρισης της πραγματικής κατάστασης, ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει, όπως, επίσης και ότι δεν ξέρουν το τί κάνουν και το τί πρόκειται να κάνουν, ως αποτέλεσμα των πράξεών τους, γεγονός το οποίο προκύπτει από την επίδειξη του ιδεολογικού δογματισμού, από τον οποίο διακατέχονται και από την επίδειξη μιας απίστευτης ακαμψίας, η οποία δεν αφήνει αυτές τις ελίτ να διδαχθούν, από τα λάθη τους.

Πλην, όμως, στις (αστικές) δημοκρατίες, ούτε διλήμματα υπάρχουν, ούτε μονόδρομοι, ούτε αδιέξοδα. Υπάρχουν οι εκλογές, ή τα δημοψηφίσματα. Αυτές οι διαδικασίες, όμως, είναι που τρομοκρατούν τις σύγχρονες γραφειοκρατικές ελίτ, στην ευρωζώνη, πολύ περισσότερο, όταν θέτουν, επί τάπητος, ζητήματα, που αμφισβητούν, ευθέως, ή, εκ του πλαγίου, το ευρώ και την θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης.

Η αδυσώπητη και πικρή αλήθεια είναι ότι οποιαδήποτε εκλογή πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες αντιτάσσονται, στην επικρατούσα οικονομική και κοινωνική πολιτική, στην ευρωζώνη, αμφισβητούν το κοινό νόμισμα - το ευρώ, έτσι, όπως αυτό είναι κατασκευασμένο, ως σκληρό νόμισμα.

Ομοίως, αμφισβητούν το κοινό νόμισμα των χωρών της ευρωζώνης και οποιουδήποτε είδους και περιεχομένου, δημοψηφίσματα, τα οποία θέτουν ερωτήματα, σχετικά με την παραμονή μιας χώρας, στην ευρωζώνη, ή άλλα παρεμφερή, που θέτουν, στην κρίση και στην αμφισβήτηση των πολιτών, την θεσμική συγκρότηση του ευρώ και της ζώνης του.


Ένα τέτοιο ζήτημα πήγε να θέσει, τον Οκτώβριο του 2011, ο αφελής ΓΑΠ, προτείνοντας την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, στην Ελλάδα, με ένα ερώτημα, το οποίο θα είχε μια ευρεία ασάφεια και θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα, εκτός ευρωζώνης. Παρά το γεγονός ότι, κατά την προσωπική μου γνώμη, εκείνη την εποχή, εάν διεξαγόταν το δημοψήφισμα, που ήθελε να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου και εάν αυτό αφορούσε, την παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το ελληνικό εκλογικό σώμα θα ψήφιζε, υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, οι ευρωζωνίτες ενοχλήθηκαν, σε τέτοιο βαθμό, που αποφάσισαν να απομακρύνουν από την εξουσία τον ΓΑΠ και να "σκοτώσουν" το δημοψήφισμα. Κάτι, που έπραξαν, με την βοήθεια του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Αντώνη Σαμαρά.

Ο πανικός και η αστραπιαία αντίδραση της ευρωζωνικής ελίτ, στα σχέδια του ΓΑΠ, δεν ήσαν καθόλου τυχαία φαινόμενα. Ήσαν, απολύτως, φυσιολογικά και θα παρουσιασθούν και πάλι, κάθε φορά, που, αυτού του είδους τα ζητήματα, θα τίθενται, προς συζήτηση.

Η ευρωζώνη δεν μπορεί να δεχθεί την έξοδο οποιουδήποτε κράτους της ευρωζώνης. Και φυσικά, δεν μπορεί να δεχθεί και οποιαδήποτε διαδικασία, η οποία θα πυροδοτήσει την πορεία, προς μια τέτοια εξέλιξη.

Το γιατί δεν είναι δυνατόν να δεχθεί η ευρωζώνη την επιστροφή οποιασδήποτε χώρας, που είναι μέλος της, σε ένα τοπικό νόμισμα και την μερική, ή ολική αντικατάσταση του ευρώ, από αυτό, δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί.

Η έξοδος οποιασδήποτε χώρας από την ευρωζώνη, θα οδηγήσει, στην διάλυση αυτής της νομισματικής ένωσης. Αργά, ή γρήγορα, την πρώτη χώρα, που θα αποχωρήσει, από την ευρωζώνη, θα την ακολουθήσει η δεύτερη και μετά, η τρίτη, η τέταρτη και οι υπόλοιπες, μέχρι που, ο τελευταίος θα κλείσει την πόρτα και την ίδια την ευρωζώνη.

Στην παρούσα φάση, η οποία ξεκίνησε, με την ελληνική χρεωκοπία του 2010, η μόνη χώρα, που έχει ένα δεύτερο, ένα κρυφό σχέδιο, αλλά και πραγματικό συμφέρον, για την έξοδό της, από την ευρωζώνη, είναι η Γερμανία, της οποίας τα εμφανιζόμενα, ως κέρδη της, από την συμμετοχή της, στο κοινό νόμισμα είναι, όχι, απλώς, επισφαλή, αλλά και εικονικά, αφού είναι εκείνη η οποία θα οδηγηθεί, στο να επωμισθεί ένα τεράστιο μέρος των υπέρογκων χρεών των άλλων κρατών της ευρωζώνης και θα τα μοιραστεί μαζύ τους, όσο οι ευρωζωνικές ελίτ δεν αναγνωρίζουν το απλούστατο και απολύτως πραγματικό γεγονός, το οποίοι συνίσταται, στο ότι η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση είναι νεκρή και έχει μετατραπεί, σε ένα άταφο ζόμπυ, το οποίο κατατρώει τις σάρκες των οικονομιών και των κοινωνιών των κρατών της.

Έτσι, η Γερμανία και οι λεγόμενες πλεονασματικές χώρες του βορρά, πιστώνονται, με ένα τεράστιο μέρος, από τα ποσά των χρεών (δημόσιων και ιδιωτικών) των άλλων χωρών, τα οποία, καθώς περνάει ο καιρός διογκώνονται. Αυτά τα χρέη, όμως, δεν αποτελούν πραγματικό κεφάλαιο και δεν είναι περιουσιακά στοιχεία των πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης, αν και επισήμως, εμφανίζονται, ως τέτοια. Το γεγονός αυτό συμβαίνει, απλούστατα, επειδή τα χρέη αυτά δεν είναι εισπράξιμα. Και δεν είναι εισπράξιμα τα χρέη αυτά, επειδή, απλούστατα, εξ αιτίας του μεγέθους τους και της χαμηλής αναπτυξιακής πορείας των οφειλετριών χωρών και της ευρωζώνης, ως συνόλου, δεν είναι διαχειρίσιμα.

Ο παραπάνω πίνακας, που αφορά, το ύψος ενός τμήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως αυτό είχε την 31/12/2013 και την ετήσια κατανομή των δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, κατά την περίοδο 2014 - 2030, είναι, απολύτως, χαρακτηριστικός.

Σύμφωνα, με τα στοιχεία αυτά, το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους, χωρίς να περιλαμβάνεται, σε αυτό, το χρέος των ελληνικών τραπεζών, έφθανε, στο τέλος του 2013, στα επίπεδα των 322,11 δισ. €. Ήδη, από την πρώτη ματιά των παρατειθέμενων στοιχείων, προκύπτει η καθαρά τοκογλυφική σύνθεση του χρέους αυτού, αφού τα 163,75 δισ. € αφορούν χρεωλύσια και τα υπόλοιπα 158,36 δισ. € αφορούν τόκους, επί του κεφαλαίου, το οποίο δανείστηκε το ελληνικό κράτος.

Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, από όσο παρουσιάζονται, αφού στα ποσά του δανεισμένου κεφαλαίου, συμπεριλαμβάνονται και οι ανακυκλούμενες πιστώσεις, που χορηγήθηκαν, στο ελληνικό κράτος, όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τις οποίες αυτό πλήρωνε τα τοκοχρεωλύσια του παρελθόντος, μέσα από την σύγχρονη λογική της δημιουργίας και της ύπαρξης των διαρκών χρεών (perpetual debts), τα οποία χρηματοδοτούνται, μέσα από μια διαρκή και αέναη διαδικασία δανεισμού.

Αυτές οι δανειακές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, ύστερα από την χρεωκοπία του 2010 και την υπαγωγή της χώρας, στα Μνημόνια και στο καθεστώς της αποικίας χρέους, κατανέμονται, ως προς την πηγή προέλευσης του δανεισμού, ως ακολούθως :

α) 52,9 δισ. € αφορούν δάνεια, από τα κράτη της ευρωζώνης, που έλαβε το ελληνικό κράτος, στα πλαίσια του 1ου Μνημονίου.

β) 134,4 δισ. € αφορούν δάνεια, που χορηγήθηκαν, από τον EFSF.

γ) 27 δισ. € αφορούν δάνεια από το Δ.Ν.Τ.

δ) 36,6 δισ. € αφορούν ελληνικό δημόσιο χρέος, που βρίσκεται, στα χέρια της Ε.Κ.Τ. και των άλλων κεντρικών τραπεζών των χωρών της ευρωζώνης.

ε) 33,5 δισ. € αφορούν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτικών φορέων, εκ των οποίων 3,5 δισ. €, είναι ομόλογα, οι κάτοχοι των οποίων αρνήθηκαν να δεχτούν το κούρεμα, που έγινε στα ελληνικά ομόλογα, με το PSI του Μαρτίου του 2012, ενώ 30 δισ. €, είναι σε ομόλογα, των οποίων οι κάτοχοι εντάχθηκαν, στο PSI και δέχτηκαν το κούρεμα.

στ) 37,7 δισ. € αφορούν λοιπά δάνεια του ελληνικού κράτους, εκ των οποίων τα 15 δισ. € είναι σε έντοκα γραμμάτια, που έχει εκδώσει το ελληνικό κράτος, ενώ τα υπόλοιπα 22,7 δισ. € αφορούν άλλες δανειακές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους.

Ως εκ τούτου, η μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι, πλέον, ύστερα από, περισσότερο από 3,5 χρόνια ένταξης της Ελλάδας, στο καθεστώς των Μνημονίων και την μετατροπή της σε αποικία χρέους, στα χέρια της ευρωζώνης και στις 31/12/2013, το συνολικό πόσον, που κατείχε η ευρωζώνη, μέσα από τους διάφορους θεσμούς της, ανερχόταν, στα 223,9 δισ. €. Το Δ.Ν.Τ. κατείχε 27 δισ. €, ενώ οι διάφοροι ιδιωτικοί φορείς και οι ιδιώτες, ως φυσικά πρόσωπα, κατείχαν 71,2 δισ. €, από το υπόλοιπο του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αλλά, πέρα από αυτή την ανάλυση του ελληνικού δημόσιου χρέους, πρέπει να πούμε και πάλι, ότι το συνολικό ποσόν των 322,11 δισ. €, για το οποίο γίνεται λόγος, είναι μόνον ένα μέρος του συνολικού δημόσιου χρέους. Το ποσόν αυτό δεν είναι το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Για να μπορέσουμε, κάπως, να προσεγγίσουμε το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους, πρέπει να προσθέσουμε και άλλα, τουλάχιστον, 80 δισ. €, που αποτελούν τα χρέη των ελληνικών τραπεζών, τα οποία, στο τέλος και κάποια στιγμή, θα επωμισθεί το ελληνικό κράτος, εν όλω, ή, εν μέρει, μαζύ με τους καταθέτες των τραπεζών, όπως έχω πολλές φορές γράψει.

Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος ξεπερνάει τα 400 δισ. € και το επίπεδο του 200% του ελληνικού ΑΕΠ. Και όλα αυτά, χωρίς να λαμβάνονται, υπόψη, οι εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, οι οποίες πρέπει να ξεπερνούν τα 70 δισ. €.

Με αυτά τα δεδομένα καθίσταται σαφέστατο το γεγονός ότι οι εταίροι της χώρας μας και το Δ.Ν.Τ. δεν προσέφεραν καμμία βοήθεια, σε αυτήν, με την πολιτική του δανεισμού, που χρησιμοποίησαν και ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια. Το αντίθετο, μάλιστα, έριξαν, την ελληνική οικονομία, στην βαθύτερη κρίση, στην Ιστορία της, οδηγώντας την, σε μια πορεία, προς την καταστροφή.

Το μόνο, που έκαναν, η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και οι άλλες ευρωζώνικές ελίτ, είναι να κερδοσκοπήσουν, ασύστολα και εν ψυχρώ, πάνω στο ημιθανές πτώμα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ένα πτώμα, το οποίο, είναι, εν πολλοίς, αποτέλεσμα και των τοκογλυφικών, ασυνάρτητων και καταστροφικών πολιτικών, που επέβαλαν, ως κυρίαρχοι, στην ελληνική κοινωνία.


Ύστερα, από όλα αυτά, γίνεται, απολύτως σαφής και άμεσα, κατανοητή η απλούστατη διαπίστωση ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, χωρίς την εξυπηρέτησή του, από την Ε.Κ.Τ., ή χωρίς ένα γενναίο και μεγαλοπρεπές κούρεμα.

Το ελληνικό χρέος έπρεπε να διαγραφεί, περίπου, ολοσχερώς, από το 2010, ή - ορθότερα - έπρεπε να αναληφθεί η εξυπηρέτησή του, από την Ε.Κ.Τ., όπως έχω γράψει, ήδη, από τότε,  στο e-rooster.gr και σε αυτό εδώ το μπλογκ - δείτε το δημοσίευμά μου, με τίτλο : Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος (το οποίο, παρά τα όσα λέγονται, είναι αντιμετωπίσιμο) και θα εξυπηρετείται από την Ε.Κ.Τ. .
 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα χρέη των οφειλετριών χωρών της ευρωζώνης δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Και αφού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, δεν αποτελούν πραγματικά περιουσιακά στοιχεία των δανειστών. Η Γερμανία και οι λοιποί δανειστές την έχουν πατήσει, άσχημα. Και αυτό το ξέρουν, πολύ καλά.


Αυτό το γεγονός, όσο και αν οι ευρωζωνίτες το έχουν βάλει κάτω από το χαλί, έχει οδηγήσει τις γερμανικές ελίτ, στην επεξεργασία διάφορων εναλλακτικών σχεδίων, που συμπεριλαμβάνουν την έξοδο της Γερμανίας, από την ευρωζώνη και τα οποία αποσκοπούν, στο να περισώσουν, ό,τι μπορεί να περισωθεί, όταν παραστεί ανάγκη.

Όμως, όπως έχω γράψει, επανειλημμένως, δυστυχώς, για τους Γερμανούς, η έξοδος της χώρας τους, από την ευρωζώνη, δεν είναι κάτι, που θα το αποφασίσουν οι ίδιοι. Δεν τους επιτρέπεται να το αποφασίσουν και δεν μπορούν να το αποφασίσουν, αφού η Γερμανία τελεί κάτω από το κατοχικό καθεστώς, της 9ης Μαΐου 1945, που της επέβαλαν οι νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Γερμανία βρίσκεται κάτω από ένα ιδιότυπο καθεστώς αμερικανικής κατοχής, η οποία προέκυψε, από τις συνθήκες του πολέμου εκείνου και ολοκληρώθηκε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την διάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης" και την αποχώρηση της Ρωσίας, από την ανατολική Γερμανία.

Η ευρωζώνη δημιουργήθηκε, για να ενσωματώσει την Γερμανία, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, υπό την επιτήρηση και την επίβλεψη της Γαλλίας και για να μην της επιτραπεί να επιδείξει αυτή την συμπεριφορά, η οποία οδήγησε, στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ενώ, παράλληλα, όλη αυτή η θεσμική κατασκευή αποβλέπει στην εμπέδωση της αμερικανικής κυριαρχίας, στην Γερμανία και στην συγκρότηση ενός συνεταιρικού ευρωπαϊκού πόλου, στον χώρο της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμό, ο οποίος θα επικουρεί τις Η.Π.Α., ως ένας σημαντικός πυλώνας της Δύσης, απέναντι στην ανατολική εκδοχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ο οποίος συγκροτείται, κυρίως, από την Κίνα, προς την πλευρά της οποίας ωθείται και η Ρωσία.

Έτσι, στις ημέρες μας, η ευρωζώνη έχει εξελιχθεί, σε μια ποντικοπαγίδα. Έχει μετασχηματισθεί, σε έναν χαοτικό θεσμικό λαβύρινθο, από τον οποίο, δεν επιτρέπεται, σε κάνεναν να βγει, παρά το γεγονός ότι οι διφορούμενες και πολυσχιδείς υπόγειες στρατηγικές των γερμανικών ελίτ, που σχεδιάζουν, ακόμη και την διάσπαση της ευρωζώνης, αποβλέπουν, σε έναν απεγκλωβισμό της Γερμανίας, τον οποίον, όμως, δεν θα χρεωθεί αυτή, αλλά εκείνοι, που θα επιχειρήσουν (για την ακρίβεια : θα οδηγηθούν στο να επιχειρήσουν) πρώτοι την έξοδό τους, από την ευρωζώνη.

Οι Η.Π.Α., μέχρι τώρα, δεν έχουν επιτρέψει την ολοκλήρωση των υπόγειων και παρασκηνιακών γερμανικών σχεδιασμών, τους οποίους, επανειλημμένως, απέκρουσαν.

Γίνονται, λοιπόν, κατανοητές οι αιτίες, για τις οποίες η ευρωζώνη δεν μπορεί να ανεχθεί δημοψηφίσματα, τα οποία θέτουν, στην κρίση των πολιτών την θεσμική της συγκρότηση και ύπαρξη.

Ακόμη και όταν είναι δεδομένη η υπερψήφιση των όσων επιθυμεί η ευρωζωνική ελίτ, η ίδια η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, με τέτοιο περιεχόμενο, σε μια περίοδο κρίσης και αποδιοργάνωσης, σαν την τωρινή, η ίδια η ιδέα, για την διεξαγωγή τέτοιων δημοψηφισμάτων και ο εθισμός, που αυτά προκαλούν, στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, είναι, απολύτως, επικίνδυνα φαινόμενα, αφού κάποια στιγμή η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, με τέτοιο περιεχόμενο, θα οδηγήσει, σε μια αρνητική απόφαση, οι επιπτώσεις της οποίας θα φέρουν την αποδόμηση και την διάλυση της ευρωζώνης.


Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι, που οδήγησαν, στην ματαίωση της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, στην Ελλάδα και στην απομάκρυνση του ΓΑΠ, από την πρωθυπουργία. Φυσικά, ο ΓΑΠ ουδέποτε συγχώρησε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Αντώνη Σαμαρά, τους ευρωζωνίτες, για όσα έπραξαν, τον Νοέμβριο του 2011 και τα οποία τον οδήγησαν, στην εγκατάλειψη της πρωθυπουργίας. Ήταν και εξακολουθεί να είναι δεδομένο και άμεσα, ορατό, ότι τους μισεί, θανάσιμα και ότι θα έπαιρνε - και θα πάρει - την εκδίκησή του, εάν του δινόταν, κάποτε, η ευκαιρία.

Η ευκαιρία αυτή του δόθηκε, τώρα, τρία χρόνια, μετά την εκπαραθύρωσή του, από την πρωθυπουργία, με δεδομένη την απίσχναση της όποιας κοινωνικής και πολιτικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, μια απίσχναση, η οποία προέκυψε, ως αποτέλεσμα των ασκούμενων πολιτικών τους και παρά το γεγονός ότι η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε και παραμένει, πολύ κατώτερη των περιστάσεων και ως εκ τούτου, είναι, απολύτως, επιβοηθητική, στο έργο της κυβέρνησης, λόγω των τεράστιων αγκυλώσεων, που διαπερνούν την πολιτική του συγκρότηση, ως ενός κόμματος, το οποίο, ως ένα μικρό, στα όρια του περιθωριακού νεοκομμουνιστικού κόμματος της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, δεν έχει μάθει, ούτε να διαχειρίζεται στρατηγικές και τακτικές, που να αποσκοπούν στην άσκηση αντιπολίτευσης, με στόχο την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, ούτε και να ασκεί μια τέτοια εξουσία.

Παρά το τεράστιο μειονέκτημα, που έχει ο ΓΑΠ, εξ αιτίας του γεγονότος ότι είναι μισητός, στην μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, επειδή είναι εκείνος, που παρέδωσε την χώρα, στα χέρια των ξένων δανειστών και των εκπροσώπων τους, η αλήθεια είναι ότι, στην παρούσα φάση, με δεδομένη την ραγδαία φθορά της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα, απέναντί τους, αφού η πολιτική του επανεμφάνιση αποσταθεροποιεί το ΠΑΣΟΚ, το οποίο οδηγεί στην διάσπαση και στην διάλυση, αποσταθεροποιώντας την κυβέρνηση εκείνων, που για τους δανειστές, είναι "οικεία πρόσωπα", όπως είπε και ο απίθανος αυτός τύπος - ο Jean-Claude Juncker.

Έτσι, το πιστόλι, που τέθηκε, στον κρόταφο, του ελληνικού πληθυσμού, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, παραμένει, σταθερά, στην θέση αυτή, χωρίς ημερομηνία λήξεως. Η όλη διαδικασία των τριών ψηφοφοριών, στην ελληνική βουλή, για την εκλογή προέδρου της χώρας, θα γίνει κι' αυτή, όπως και οι βουλευτικές εκλογές - αν αυτές ακολουθήσουν - θα θέσουν τους πάντες - τώρα τους βουλευτές και μετά το εκλογικό σώμα -, κάτω από τεράστια διλήμματα και εκβιασμούς, οι οποίοι, η αλήθεια είναι ότι δεν στερούνται νοήματος, με δεδομένη την απειρία, την αδυναμία παραγωγής ενιαίας πολιτικής συγκρότησης, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και την επίδειξη των απαιτούμενων αντανακλαστικών του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι προϊόντα της πολιτικής του ιστορίας και της δόμησής του, ως κόμματος.

Όπως φαίνεται, βέβαια, η νίκη του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, εάν οι 3 ψηφοφορίες, στην βουλή, για την εκλογή προέδρου της χώρας, αποβούν άκαρπες, είναι σίγουρη, αλλά αυτή η βεβαιότητα δεν πρέπει να θεωρείται, ως δεδομένη. Μέχρι την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, υπάρχει αρκετός πολιτικός χρόνος, για να αλλάξει τα δεδομένα, αφού το εγχώριο πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό σύστημα θα τα δώσει όλα, προκειμένου να επικρατήσει και πάλι ο φόβος, μέσα από την επίκληση των κινδύνων, που ελλοχεύουν, από μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στα μυαλά των ψηφοφόρων.

Όμως, αυτή την φορά, το έργο του συστήματος της πανικόβλητης εγχώριας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είμαστε, στην προεκλογική περίοδο των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Δεν υπάρχει, πλέον, στον χώρο των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, η, περίπου, πλήρης ομοφωνία, για την εχθρική αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε και το εκλογικό σώμα είναι τόσο ευμετάβλητο, όπως ήταν τότε. Παραμένει, βέβαια, αρκετά ρευστό, αλλά δεν είναι, πλέον, ένα ηφαιστιακό μάγμα. Οι νησίδες σταθερότητας, της πολτικής του προτίμησης και της εκλογικής του συμπεριφοράς που παρουσιάζει, είναι πολύ σημαντικές, ενώ οι κυβερνητικοί εταίροι δεν έχουν περιθώρια αύξησης της εκλογικής τους δύναμης.

Η μόνη δυνατότητα επιβίωσής των τωρινών κυβερνητικών εταίρων, ως μετεκλογικού κυβερνητικού σχήματος θα ήταν μια ενιαία κάθοδός τους, στις εκλογές, η οποία θα συμπεριλάμβανε και άλλες φίλιες "ευρωπαϊστικές" πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές του "Ποταμιού" του Σταύρου Θεοδωράκη, της ΔΗΜΑΡ και άλλων σκόρπιων σχημάτων του χώρου αυτού, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται και δεν είναι, πλέον, εφικτό.






Μια τέτοια εξέλιξη είναι, πλέον, απίθανη. Οι κυβερνώντες θα βαδίσουν, στις βουλευτικές εκλογές, εάν δεν καταφέρουν να εκλέξουν, από την παρούσα βουλή, πρόεδρο της χώρας, μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου, με την πλάτη, στον τοίχο, αφού οι πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου,  - αυτού του απόλυτου τρολ - δεν τους αφήνουν πολλά περιθώρια. Ως εκ τούτου, θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, που έχουν, στην διάθεσή τους, είτε αυτά είναι θεσμικά, είτε όχι - ακόμη και εκείνα, τα οποία άπτονται, στην αρμοδιότητα του υποκόσμου, του οποίου, άλλωστε, την φρασεολογία και την πρακτική, έχει υιοθετήσει ο Αντώνης Σαμαράς, σύμφωνα, με το περιεχόμενο των προσταγών, που απευθύνει, προς διάφορους παράγοντες του ελληνικού δικαστικού συστήματος, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι πολιτικές του ανάγκες, όπως αυτές προσδιορίζονται, κάθε φορά, από τον ίδιο και το "ανοιξιάτικο" επιτελείο του, από το οποίο αναβλύζει ένα άρωμα παρακράτους.

Με δεδομένη την ασφυκτική οικονομική και κοινωνική κατάσταση, στην Ελλάδα,η οποία είναι αποτέλεσμα της υπαλληλοποίησης και στράτευσης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, στην υπηρεσία και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων δανειστών του ελληνικού κράτους, πρέπει να πούμε ορισμένα πράγματα, όσον αφορά την, για μια πενταετία, άσκηση πολιτικής, με τα πιστόλια, στον κρόταφο του ελληνικού πληθυσμού. Αυτά τα έχουμε ξαναπεί, αλλά παραμένουν, πάντοτε, χρήσιμα :

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η ελίτ, που παίρνει τις αποφάσεις έκαναν ένα μεγάλο στρατηγικό σφάλμα, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, εντάσσοντας την Ελλάδα, στην ευρωζώνη. Αυτό, από μόνο του, δεν θα ήταν τραγικό και θα μπορούσε να διορθωθεί. Τα πιστόλια στον κρόταφο, υπάρχουν, επειδή το κλασικό (και αποδεκατισμένο πλέον, αλλά ακόμη αναπνέον) ελληνικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να επιμένει να ακολουθεί, πιστά, αυτή την εσφαλμένη στρατηγική επιλογή, που έκανε, στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, χωρίς να επιθυμεί να προβεί, στις απαραίτητες διορθώσεις του αρχικού σφάλματος. Όσο ακολουθεί αυτή την οδό, τα πιστόλια θα παραμένουν, στον κρόταφο. Δεν θα απομακρυνθούν. 

Ως εκ τούτου, επανέρχομαι, στο απλούστατο : Στην ανάγκη αλλαγής παραδείγματος.

Εννοείται, προφανώς, ότι αυτό είναι τρομερά δύσκολο να το πράξουν αυτοί, που οδήγησαν τα πράγματα, εδώ. Δεν είναι ο Αντώνης Σαμαράς αυτός, που θα προβεί σε αυτή την αναγκαία αλλαγή παραδείγματος, παρά το γεγονός ότι, όταν ξέσπασε η ελληνική χρεωκοπία του 2010, ήταν εκείνος, που αρνήθηκε τις μνημονιακές πολιτικές και επαγγέλθηκε, με ένα τρόπο, αγοραία, μικροπολιτικό, αυτή την αλλαγή, την οποία, στην συνέχεια κατεπρόδωσε και εγκατέλειψε, προκειμένου να γίνει ο Ηρακλής των Μνημονίων της ντροπής και της Κατοχής και ο αυθεντικότερος υπηρέτης, σε επίπεδο μπράβου, των συμφερόντων των ξένων δανειστών.

Αυτή η διαπίστωση, βέβαια, δεν αφορά το σύνολο του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, αφού, στην ζωή, ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε το τί πρόκειται να γίνει και το ποιός θα το πράξει. Π.χ. ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ήταν πρόεδρος της Ε.Σ.Σ.Δ. και γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Σ.Ε., ενώ ο Μπορίς Γέλτσιν ήταν μέλος της Κ. Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε., αλλά τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" τον κατεδάφισαν. Το 1991-1992, στην Ε.Σ.Σ.Δ., τελικά, το έκαναν (και δεν τα έκαναν όλα σωστά - τα πιο πολλά τα έκαναν λάθος), μέσα από εκλογές, αφού πρώτα κατέρρευσε το σύμπαν. Αυτό το καθεστώς ήταν αντιδημοκρατικό, γι' αυτό και κατέρρευσε.

Από την άλλη πλευρά, ο Franklin Delano Roosevelt ήταν ένας μεγαλοαστός, αλλά το New Deal το έκανε. Οπότε, όλα είναι δυνατά, αρκεί να ληφθούν οι ορθολογικές αποφάσεις, που είναι προφανείς, όταν κάποιος δει, ψύχραιμα - δηλαδή μακριά από συναισθηματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις -, τα πράγματα. Στις Η.Π.Α., το 1932, όμως το έκαναν, καθαρά, με εκλογές. Οι οποίες άλλαξαν το παράδειγμα και διορθώνοντας το λάθος, απομάκρυναν το πιστόλι από τον κρόταφο. Στην Ελλάδα, σήμερα, οι εκλογές μπορούν - και πρέπει - να οδηγήσουν στην αλλαγή του παραδείγματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα το πράξουν, αυτοδικαίως. Κάθε άλλο. Όμως, εδώ, στην χώρα μας, στον χρόνο, που μιλάμε, μόνον, οι εκλογές μπορούν να το κάνουν.

Αν δεν το κάνουν, οι εκλογές - τώρα, ή αργότερα - είναι πολύ πιθανόν να το κάνουν άλλοι. Οπότε, ξαναγυρνάμε, στην αναγκαία αλλαγή παραδείγματος. Την περίοδο 1999 - 2002, ως χώρα (αυτοί που διοικούσαν δηλαδή και έπαιρναν τις στρατηγικές αποφάσεις) "κάναμε λάθος". Δεν είναι και του θανατά αυτό. Προφανώς, έχει κόστος, αλλά δεν είναι και προς θάνατο. Μπορεί να διορθωθεί. Αρκεί να ληφθούν οι ψύχραιμες, κρίσιμες, χρήσιμες και ορθολογικές αποφάσεις.

Αυτές οι αποφάσεις, που πρέπει να λάβει το ελληνικό πολιτικό σύστημα οφείλουν να θέτουν τους κανόνες του παιχνιδιού, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Είναι η πολιτική και εν προκειμένω, η κυβέρνηση, που πρέπει να προσδιορίζει το τί πρέπει να γίνει και το τί επιτρέπεται να κάνουν οι αγορές αυτές και όχι αυτό, που γίνεται, τώρα, στην ευρωζώνη, όπου είναι η επίσημη και η σκιώδης διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία, που καθορίζει το τί πρέπει να κάνει το πολιτικό προσωπικό  και οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης.

Αυτό ακούγεται ακατόρθωτο. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι, απολύτως, κατορθωτό. Εμφανίζεται, ως ακατόρθωτο, επειδή το επιτρέπουν οι ευρωζωνικές ελίτ, με πρώτη την  ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία, η οποία, με επί κεφαλής την Ε.Κ.Τ., έχει υπαλληλοποιήσει το πολιτικό προσωπικό των χωρών της ευρωζώνης, αποκόπτοντάς το, από τις κοινωνικές και τις όποιες ιδεολογικές του αναφορές.

Αυτή η ισορροπία - στην πραγματικότητα, περί ανισορροπίας πρόκειται -, που έχει διαμορφωθεί, στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και σε όλο τον χώρο δράσης της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού (αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο), μέσα από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, κατά την τελευταία 25ετία, πρέπει να ανατραπεί και να αντικατασταθεί, από μια νέα ισοόρροπη σχέση της κοινωνίας, με την πολιτική και την οικονομία.

Αυτή η νέα ισορροπία είναι, απολύτως, απαραίτητο να τοποθετήσει την μπατιροτραπεζοκρατία, στην θέση, που της αρμόζει και της ανήκει. Και η θέση, για την οποία γίνεται λόγος, είναι η θέση του περιθωρίου. Η νομισματική πολιτική και η άσκησή της πρέπει να επανέλθουν, στα χέρια των κυβερνήσεων, όπως ακριβώς, συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια, πριν από την επικράτηση των νεοσυντηρητικών ιδεών, που υποστηρίχθηκαν, από την μπατιροτραπεζοκρατία, η οποία απέκτησε τον κύριο λόγο, στην φορά των πραγμάτων και στην άσκηση του συνόλου της οικονομικής και της κοινωνικής πολιτικής, μέσα στα πλαίσια και χάρη της παγκοσμιοποίησης.

Αλλά, για να συμβεί κάτι τέτοιο και για να προωθηθεί μια τέτοια εξέλιξη, είναι απαραίτητο να απεγκλωβισθούν οι πολιτικές ελίτ, από την διαδικασία της υπαλληλοποίησης και της στράτευσής τους, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μπατιροτραπεζιτών.

Ένας τέτοιος απεγκλωβισμός, βέβαια, δεν είναι εύκολος. Το αντίθετο, μάλιστα, είναι πολύ δύσκολος. Όμως, στην Ευρώπη, ο ακραίος δογματισμός, που έχει ξεπράσει τα όρια του σεκταρισμού, των ευρωζωνικών ελίτ, έχει θέσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, στην διαδικασία της αναζήτησης και της συγκρότησηςαπέκτησελιτικών σχηματισμών, οι οποίες αποσκοπούν, στο να παραγκωνίσουν και να αντικαταστήσουν τις κυβερνώσες νεοσυντηρητικές ελίτ, οι οποίες έχουν καταστεί υποχείριες και αποτελούν παραρτήματα των μπατιροτραπεζιτών.

Η διαδικασία αυτή, όπως είπα, δεν είναι και δεν θα είναι καθόλου εύκολη, ως προς την εξέλιξη και την καταστάλαξή της. Είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε τερατογεννήματα, που θα φέρουν, στην επιφάνεια, άλλες παλαιές αντιπαραθέσεις, στον ευρωπαϊκό χώρο, οι οποίες θα θυμίζουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, που, κατά τις δεκαετίες, που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν περιθωριοποιηθεί, στον ευρωπαϊκό χώρο. Και η αλήθεια είναι ότι, ήδη, αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει και να ενισχύεται. Αλλά, αυτό το γεγονός δεν πρέπει και δεν μπορεί να αποτρέψει την προώθηση της διαδικασίας παραγκωνισμού και αντικατάστασης των ευρωπαϊκών νεοσυντηρητικών ελίτ, που είναι υποταγμένες, στην μπατιροτραπεζοκρατία και στα συλλογικά ιδεοληπτικά τους σχήματα, από τα οποία διακατέχονται και τα οποία έχουν θέσει, ως βάση των πιστεύω τους.

Αλλά, πέρα από το τί θα συμβεί, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, η Ελλάδα, ήδη, ζει, μέσα από την μετατροπή της, σε μια αποικία χρέους της ευρωζώνης, την πιο ακραία εκδοχή της σύγχρονης αναβίωσης των όσων έζησε η Ευρώπη, στον Μεσοπόλεμο και ειδικότερα η Γερμανία, στην εποχή της κρίσης της περιόδου 1929 - 1933, όταν κατέρρεε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Αυτή η ζοφερή κατάσταση είναι και η αιτία της κατάρρευσης του παλαιού πολιτικού κόσμου της χώρας και της ταχύτατης ανόδου της εκλογικής και της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής και άλλων περιθωριακών, ή ανύπαρκτων πολιτικών χώρων, στην ελληνική κοινωνία.

Ως εκ τούτου, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, μέσα από την δραματική αναμόρφωση, που υφίσταται, οφείλει και πρέπει να διεκδικήσει τα αυταπόδεικτα δικαιώματα του ελληνικού πληθυσμού, τον οποίο - υποτίθεται ότι - εκπροσωπεί. καθιστώντας σαφές, στους εταίρους της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως, επίσης και στους ξένους δανειστές, ότι η χώρα δεν είναι κάποιος παρείσακτος, στον χώρο αυτόν.

Ο χώρος αυτός (η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση) ανήκει, σε όλους και δεν μπορεί να ασκείται οποιαδήποτε διαχείριση, που αφορά τον ελληνικό πληθυσμό, χωρίς την σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, προφανώς, πρέπει να παύσει να είναι, να λειτουργεί και να ενεργεί, ως μπράβος των ξένων δανειστών και να συμπεριφέρεται, στον πληθυσμό της χώρας μας, ως ληστρικός εισπράκτορας των προσόδων και των λοιπών απαιτήσεων των δανειστών. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να ενεργεί, ως ζαΐμης των νεοοθωμανών δανειστών της ευρωπαϊκής εσπερίας.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη, η Ελλάδα και οι άλλες χώρες, που μετέχουν, σε αυτά τα θεσμικά οικοδομήματα, είναι όλοι συνιδιοκτήτες, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Ως εκ τούτου, έχει έλθει η ώρα, για την καταστροφή όλων των θεσμικών και λοιπών στρεβλώσεων, που επέβαλαν οι ευρωζωνικές ελίτ και η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, μέσα από την λειτουργία τους, ως δανειστές, στο ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα.

Και από την Ελλάδα, θα μπορούσε - μπορεί και πρέπει - να γίνει μια καλή αρχή...