Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν, με 160 ψήφους στην πρώτη ψηφοφορία. Ο Αντώνης Σαμαράς οδηγείται προς την έξοδο, ενώ τα αναμενόμενα μέτρα του 3ου Μνημονίου εμποδίζουν την ψήφιση νέου προέδρου της χώρας.

Ώδινεν όρος και έτεκεν μύν!

Ο Αντωνάκης, χθες, το βράδυ, τα έκανε λίμπα. Πέρα από τα "γαλλικά", που μεταχειρίστηκε, προκειμένου να αντιμετωπίσει το βαρύ ψυχολογικό φορτίο, που του δημιούργησε η χαμηλή πτήση των 160 ψήφων, που αποκομίστηκαν, κατά την διάρκεια της πρώτης ψηφοφορίας, στην Βουλή, με την οποία αποδοκιμάστηκε η υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα, ο, υπό προθεσμία, πρωθυπουργός της χώρας, αντιλαμβάνεται ότι οδηγείται, προς την έξοδο. Οι ημέρες του, στην πρωθυπουργία και στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, τελειώνουν.

Το καντήλι του θλιβερού Αντωνάκη σβήνει, μέσα στον γενικό κατεξευτελισμό, ακόμη και εάν καταφέρει να αποσπάσει - κάτι που δεν είναι, εντελώς, απίθανο - τις πολυπόθητες 180 ψήφους των βουλευτών, κατά την διάρκεια της τρίτης ψηφοφορίας, στην βουλή, για την εκλογή του νέου προέδρου της χώρας, είτε αυτός είναι ο Σταύρος Δήμας, είτε άλλος.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος, που υποτάχτηκε, στις θελήσεις και στις, κάθε είδους, ορέξεις και απαιτήσεις των ξένων δανειστών και πρόδωσε όλα όσα επαγγέλθηκε, στο παρελθόν, προκειμένου να γίνει ένας κουτσουρεμένος, ένας δοτός, από τους επικυρίαρχους ξένους τοκογλύφους, πρωθυπουργός, βλέπει ότι ο πολιτικός του χρόνος τελειώνει.

Ακόμη και εάν καταφέρει να εκλέξει τον Σταύρο Δήμα, ξέρει ότι, στην συνέχεια, ακολουθεί ένα τεράστιο πακέτο νέων σκληρών μέτρων λιτότητας, το οποίο θα είναι υποχρεωμένος να το περάσει, από την βουλή και να το εφαρμόσει, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση της τρόϊκας των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, για το τρέχον Μνημόνιο, που λήγει, αλλά και σε εφαρμογή του νέου - του 3ου, κατά σειρά - Μνημονίου, το οποίο θα υπογράψει και θα υλοποιήσει.

Ο Αντώνης Σαμαράς αποδέχτηκε την λογική των ξένων δανειστών, όπως είχε κάνει, πριν από αυτόν, ο μοιραίος, για τον τόπο, Γιώργος Παπανδρέου και όπως έκανε, από την πρώτη στιγμή και εξακολουθεί να κάνει, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. 

Η λογική των δανειστών είναι απλή και τετράγωνη :

Η Ελλάδα πρέπει να παράγει, επί μακρόν, συνεχή και θηριώδη πλεονάσματα, τα οποία, όμως, έρχονται, με την άσκηση μιας πολιτικής η οποία στηρίζεται, στην δραστική λιτότητα και στις λεγόμενες "μεταρρυθμίσεις", οι οποίες πρέπει να σαρώσουν το εργατικό κόστος και την περιττή και αναποτελεσματική επιχειρηματικότητα των μικρομεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Και φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των πλεονασμάτων πρέπει να το επιστρέψει, στους δανειστές, για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους της χώρας.


Αυτή την λογική ενστερνίστηκαν και ενσωμάτωσαν, στις ασκούμενες πολιτικές τους, όλοι οι, έως τώρα, κυβερνήτες αυτού του τόπου, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010. Αυτήν ακολούθησε και ο Αντώνης Σαμαράς, με μιαν πιστή και ακραία εφαρμογή των κελευσμάτων των ξένων δανειστών.

Αλλά αυτή η πολιτική της σαρωτικής λιτότητας και της πλήρους αγνόησης των επιθυμιών και των αναγκών των πολιτών αυτής της χώρας, με την σάρωση του βιοτικού επιπέδου ευρύτατων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, που οδηγήθηκαν και οδηγούνται, στην φτώχεια, στην περιθωριοποίηση και στην εξαφάνισή τους, ως συγκροτημένων κοινωνικών ομάδων, έχει παύσει να έχει, έστω και τα ελάχιστα, ερείσματα.

Η ελληνική κοινωνία, αν και στην μεγίστη πλειοψηφία της, δεν είναι αριστερή, ως προς τα πολιτικά της πιστεύω, στρέφεται, στην Αριστερά και μάλιστα, σε ένα μικρό κόμμα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ήταν, μέχρι πριν την έλευση της χρεωκοπίας, στο περιθώριο της κοινοβουλευτικής πολιτικής ζωής της χώρας, ευρισκόμενο, πάντοτε, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αφού η κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση δεν ήταν δεδομένη, πριν από τις διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, όποτε αυτές διενεργούνταν.


Έτσι η παρούσα κυβέρνηση έφθασε στα όριά της, τα οποία κοιτάζει, τώρα, απεγνωσμένα, να παρατείνει.


Εννοείται, βέβαια, ότι αυτά τα πολυσύνθετα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας ο Αντώνης Σαμαράς και ο κολαούζος του, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, δεν μπορούν να τα περάσουν, χωρίς να κονιορτοποιηθούν, εκλογικά και πολιτικά. Και φυσικά, η τωρινή βουλή είναι πολύ δύσκολο να ψηφίσει αυτόν τον ορυμαγδό των μέτρων. Αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα είναι, που εμποδίζει και κάνει διστακτικούς τους 25 βουλευτές, που έχουν ανεξαρτητοποιηθεί, από τα κόμματά τους και τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ να ψηφίσουν υπέρ της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα, ή οποιουδήποτε άλλου.

Αλλά, για τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, το χειρότερο δεν είναι αυτό. Η απώλεια της εξουσίας, από μόνη της, είναι κάτι, που μπορούν να υποφέρουν.

Αυτό, που φοβούνται ότι θα ακολουθήσει την απομάκρυνσή τους, από την εξουσία, είναι η λογοδοσία και η νέμεσις.

Αυτή η νέμεσις, η σκληρή τιμωρία, για τους κυβερνήτες αυτού του τόπου, που κατάντησαν τους εαυτούς τους, να συμπεριφέρονται, στον πληθυσμό της χώρας, σαν μπράβοι των ξένων τοκογλύφων φαίνεται ότι αρχίζει να παίρνει το δρόμο της, προκειμένου να πραγματοποιήσει το ραντεβού της, με τους αποδέκτες της. Αυτό το προσωπικό τους ραντεβού, με την τιμωρία, για τα πεπραγμένα τους, που ισοδυναμούν, με το ατιμωτικό αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, είναι ο χειρότερος εφιάλτης, για τους τωρινούς συγκυβερνήτες, οι οποίοι βλέπουν, με τρόμο ότι είναι πολύ πιθανό η τύχη τους να αφεθεί, στα χέρια των πολιτικών τους αντιπάλων, στο έλεος των οποίων θα βρεθούν. Κάτι, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο, για τους ίδιους.

Αλλά, ακόμα και αν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι είναι διατεθειμένοι να τους χαριστούν, δυστυχώς, για τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν πρόκειται να συμμεριστεί μια τέτοια χάρη. Θέλει να τους δει, στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Θέλει να τους δει κάθιδρους και φοβισμένους να απολογούνται, για τις πράξεις τους. Και στο τέλος να τιμωρούνται, γι' αυτές, με ποινές, αρκούντως, βαριές.

Αυτή η κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί, στην ελληνική κοινωνία, η οποία, στην πλειοψηφία της, επιθυμεί να κάτσουν στο σκαμνί όλοι όσοι συμμετείχαν, στα υπουργικά συμβούλια των κυβερνήσεων, τουλάχιστον, από το 1996 και μετά - και ακόμη περισσότερο, από το 2002 και μετά, ή έστω, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010 -, γνωρίζουν οι τωρινοί συγκυβερνήτες ότι μπορεί να ωθήσει τους πολιτικούς τους αντιπάλους, έστω και αν δεν επιθυμούν να τους τιμωρήσουν, στο να υποχρεωθούν να τους στείλουν κατηγορουμένους, για ένα πλήθος από αδικήματα. Πολύ περισσότερο, αφού κάτι τέτοιο θα τους βοηθήσει να περάσει η πρώτη δύσκολη φάση της διακυβέρνησης της χώρας, αποσπώντας την προσοχή της κοινής γνώμης, με τις μακρόσυρτες δίκες, για τα πεπραγμένα των τωρινών συγκυβερνητών. Και αυτό είναι, που τους ανησυχεί περισσότερο, από όλα.

Για να αποφύγουν, έστω και προσωρινά, μια τέτοια εξέλιξη, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι μπορούν, στις επόμενες δύο ψηφοφορίες, για την εκλογή του νέου προέδρου της χώρας, που θα γίνουν, στην βουλή, στις 23 και στις 29 Δεκεμβρίου. Αυτό σημαίνει ότι έχουν πολλά να δουν, ακόμη, τα μάτια μας και να ακούσουν τα αυτιά μας - και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και φυσικά, όλα θα κριθούν, στην τρίτη ψηφοφορία, όπου οι απαιτούμενες ψήφοι, για την εκλογή προέδρου του κράτους, πέφτουν, από 200, στις 180.

Δεν είναι εύκολο το έργο τους.

Τα σκυθρωπά πρόσωπα, στα κυβερνητικά έδρανα, στις βουλευτικές θέσεις των κομμάτων της συμπολίτευσης και στους διαδρόμους και στους άλλους χώρους της βουλής, κατά την χθεσινή συνεδρίασή της, δείχνουν ότι τα περιθώρια ελιγμών, των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και των πάσης φύσεως, συναλλαγών, πάνω και κάτω, από το τραπέζι, στενεύουν.

Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα, οι ημέρες ολοένα και λιγοστεύουν και τα πρώτα αποτελέσματα είναι, όχι μόνο πενιχρά, αλλά και απολύτως, απογοητευτικά, αφού η κυβερνητική παράταξη και ιδιαίτερα, το παρακρατικό επιτελείο των υπογείων της εξουσίας, δεν μπόρεσε να μαντρώσει, ούτε τον ανεξάρτητο βουλευτή Παναγιώτη Μελά, ο οποίος, μέχρι χθες, πριν την ψηφοφορία, εθεωρείτο, ως - και ήταν, κατά δήλωσή του - σίγουρος υποστηρικτής της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα. Εξ ου και τα διάφορα "γαλλικά" του Αντώνη Σαμαρά, μετά την ψηφοφορία και την διαπίστωση του απογοητευτικού αποτελέσματός της.

Βέβαια, οι ημέρες, που θα ακολουθήσουν, θα είναι μεστές. Το παρασκήνιο θα οργιάσει, προκειμένου τα πράγματα να συμμαζευτούν, μέχρι την τρίτη ψηφοφορία, αλλά το κλίμα είναι πολύ βαρύ, για την κυβέρνηση. Όπως, άλλωστε, είναι πολύ βαριά και τα μέτρα, που θα κληθεί να ψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία, εάν ο Σταύρος Δήμας - ή όποιος άλλος, στην θέση του -, τελικά, εκλεγεί.

Αυτή η σύνθεση της βουλής είναι δύσκολο να ψηφίσει υπέρ της εκλογής προέδρου. Πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές, αλλά και οι βουλευτές της αφανισμένης ΔΗΜΑΡ, όπως και κάποιοι άλλοι, από τους ΑΝΕΛ, που φημολογείται ότι θα ήθελαν να στηρίξουν την εκλογή προέδρου του κράτους, από αυτή την βουλή, δυσκολεύονται να προχωρήσουν, σε μια τέτοια ενέργεια, επειδή αυτή η εκλογή πηγαίνει πακέτο, με την ψήφιση των μέτρων, που θα ολοκληρώσουν το τρέχον, μέχρι τα τέλη του ερχόμενου Φεβρουαρίου, Μνημόνιο και θα ξεκινήσουν, ένα νέο Μνημόνιο, με τους δανειστές. Μια υπερψήφιση της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα, ή οποιουδήποτε άλλου, στην θέση του, θα τους εξαφανίσει όλους, πολιτικά, ένω όλοι τους δεν θα μπορούν να βγουν, ούτε έξω από το σπίτι τους, στις κοινωνίες, εντός των οποίων διαβιούν.

Το ίδιο θα συμβεί, ακόμη και αν αλλάξει το κυβερνητικό σχήμα και απομακρυνθούν, από τις κυβερνητικές θέσεις οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, όπως προτείνει ο ΓΑΠ και διάφοροι άλλοι παράγοντες, που προτείνουν, μια νέα κυβέρνηση "ειδικού σκοπού", με άλλον πρωθυπουργό - κατά προτίμηση εξωπολιτικό.

Ακόμη και αν μια τέτοια κυβέρνηση σχηματισθεί - χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά -, δεν θα έχει κάποια πραγματική και σοβαρή αντιπροσωπευτική νομιμοποιητική βάση. Ο Πάνος Καμμένος έκοψε, χθες, κάθε κουβέντα, για την στήριξη μιας τέτοιας κυβέρνησης, οπότε, με δεδομένη την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τα περιθώρια γίνονται ασφυκτικά και ο σχηματισμός της εξαρτάται, από την ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, η οποία δεν φαίνεται να είναι πρόθυμη, για μια στήριξη, σε μια τέτοια κυβέρνηση, αφού θα αποτελεί μια "εκσυγχρονισμένη" αναβίωση της τρικομματικής κυβέρνησης της πριόδου Ιουνίου 2012 - Ιουνίου 2013, από την οποία η ΔΗΜΑΡ έχει μια τραυματική εμπειρία, που την οδήγησε, στον πολιτικό της αφανισμό. 

Και φυσικά, μια τέτοια κυβέρνηση "ειδικού σκοπού" θα πρέπει να ψηφίσει το πακέτο των δύο Μνημονίων, για τα οποία κάναμε λόγο. Τα υπολειπόμενα μέτρα του 2ου Μνημονίου και το σύνολο των μέτρων του καινούργιου, του 3ου Μνημονίου.

Αυτή η κυβέρνηση "ειδικού σκοπού", προφανώς, δεν θα μπορούσε  να υποσχεθεί και να δεσμευθεί, για μια συγκεκριμένη ημερομηνία διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών, εντός του 2015, αφού μια τέτοια δέσμευση, θα έσερνε την χώρα, σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και θα απενεργοποιούσε, σε μεγάλο βαθμό την εφαρμογή των, αδυσώπητα, σκληρών νέων μνημονιακών μέτρων.

Αλλά, για να δρομολογηθούν αυτές οι εξελίξεις, που θα είναι και αλυσιτελείς, θα πρέπει να τις αποδεχθεί, με κάποιο τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει την καθαρή πρωτιά, στις δημοσκοπήσεις, όπως προκύπτει και από την παραπάνω δημοσκόπηση του Οκτωβρίου του 2014, που έγινε από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή Επαμεινώνδα Πανά. Από ό,τι φαίνεται,  το κόμμα αυτό της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, πιθανότατα, θα αναπτύξει μια δυναμική η οποία θα του δώσει μια πολύ μεγάλη απόσταση, από την Νέα Δημοκρατία, η οποία, προφανώς, θα συντριβεί.

Με αυτά τα δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται ότι επιθυμεί να πράξει κάτι τέτοιο. Και δεν έχει κανέναν λόγο να το πράξει - αν και θα μπορούσε να το κάνει, με την σιωπηρή ανοχή του, σε ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα καταψήφιζε στην βουλή. Όμως, ούτε και αυτό φαίνεται να το επιθυμεί.

Πέραν, όμως, από το τί κάνει και το τί δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, μια τέτοια αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος, που θα συνοδεύεται και από την αλλαγή πρωθυπουργού, θα πρέπει να την αποδεχθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός - ο Αντώνης Σαμαράς. Μια τέτοια εξέλιξη, ο ίδιος, δια του επιτελείου του, την αποκλείει.

Αυτή η άρνηση του Αντώνη Σαμαρά να παραδώσει, σε άλλον, την πρωθυπουργία, είναι, βέβαια, κάτι, που συμβαίνει, τώρα. Ουδείς εγγυάται ότι θα συμβαίνει και αύριο - εκτός από τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του Σαμαρά, ο οποίος δεν επιθυμεί να γίνει ΓΑΠ και δεν θέλει να παραδώσει την εξουσία.

Προφανώς, πιστεύει ότι μια προσφυγή, στις κάλπες, εάν η κατάσταση οδηγηθεί εκεί, μπορεί να του προσφέρει ασυλία, αφού το επιτελείο του τον κάνει να πιστεύει ότι μπορεί να περιορίσει την απόσταση, που τον χωρίζει, από τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα του επιτρέψει, με την καλλιέργεια του φόβου και του τρόμου, στους πολίτες αυτής της χώρας, να επιβιώσει, πολιτικά και ο ίδιος και το κόμμα του, το οποίο, επίσης, δεν επιθυμεί να παραδώσει, σε κάποιον διάδοχό του.

Σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα, όπως το ελληνικό, προφανώς, ο Αντώνης Σαμαράς έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, έχει περιθώρια, για να επιβάλει τις θελήσεις του και να ακολουθήσει, τις όποιες πολιτικές τακτικές επιθυμεί, προκειμένου να επιβιώσει, ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και ως πρωθυπουργός, ή ως αυριανός παράγοντας μιας πολυκομματικής κυβέρνησης.

Αλλά αυτά τα περιθώρια, που, σε ομαλούς και ήρεμους καιρούς, διαθέτει, τώρα στενεύουν, ασφυκτικά. Όλοι, μέσα στο πλαίσιο των κοινωνικών, των πολιτικών και των κομματικών δεσμεύσεων, που έχει, περιμένουν, πλέον, τις πρωτοβουλίες του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά, προσδοκώντας την ανακοίνωση, από τον ίδιο, της αυτόβουλης απομάκρυνσής του, από την πρωθυπουργία και σε μια δεύτερη φάση, την αποχώρησή του, από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι μαθημένος και δεν είναι εύκολος, σε τέτοιες συμπεριφορές, που τον θέτουν, εκτός του πολιτικού παιχνιδιού. Και φυσικά, δεν θα ενδώσει, χωρίς να αντισταθεί.

Στην πολιτική, όμως, όπως και στην ζωή, για όλα υπάρχει μια αρχή. Το παιχνίδι, που παίζεται, ξεπερνάει, κατά πολύ το πρόσωπο του όποιου πρωθυπουργού. Ο ίδιος ο Σαμαράς φαντάζει ασήμαντος, ενώπιον των διακυβευμάτων, που αφορούν την πλειοψηφία της εντόπιας ελίτ - και ιδίως, του "ευρωπαϊστικού" - και εν τοις πράγμασι - κοσμοπολιτικού τμήματός της.

Αυτά, που διακυβεύονται, στην Ελλάδα, είναι αυτά, που καταρρέουν, παταγωδώς. Δηλαδή η "ευρωπαϊστική" ιδεολογία και ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός", ως έμπρακτη εφαρμογή αυτής της ιδεολογίας και των συμφερόντων, που εξέφρασε ο συνδυασμός τους, ως ιδεολογία και ως έμπρακτη εφαρμογή.


Αλλά, όσο ασήμαντος και αν είναι, ως πρόσωπο, ο Αντώνης Σαμαράς, δεν παύει να είναι ο πρωθυπουργός και να έχει, ακόμη, μέσα από το αξίωμά του, την πρωτοβουλία των κινήσεων, όσο και αν αυτές είναι, πλέον, περιορισμένες.

Οπότε, αυτό, που χρειάζεται, είναι η υπομονή. Οι ημέρες είναι μπροστά μας...