Η ουκρανική κρίση, υπό το φως της στρατιωτικής ισορροπίας Η.Π.Α. - Ρωσίας και το δράμα του Barack Obama, που βρίσκεται ενώπιον μιας σαρωτικής ήτττας. (Η Ευρασιατική Ένωση, η Κίνα και οι εφιάλτες του έγχρωμου αφεντικού των ναζιστών του Κιέβου και των νατοϊκών μισθοφόρων).

Πώς τα κατάφεραν, έτσι, οι Δυτικοί, ώστε, στις ημέρες μας, να έχει εμφανισθεί, άμεσα, ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου;

Όσο και αν η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν θέλει να το πιστέψει, η ωμή αλήθεια είναι ότι ο άμεσος κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου έχει κάνει την εμφάνισή του, στην Ευρώπη. Η απειλή αυτή έχει έλθει, ως αποτέλεσμα της ουκρανικής κρίσης, που βρίσκεται, σε πλήρη εξέλιξη και προέκυψε, από τις απίστευτες ανοησίες των Δυτικών, οι οποίοι, από κάποια στιγμή και μετά τον Νοέμβριο του 2013 (ίσως και νωρίτερα), θέλησαν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι θα μπορούσαν να αποσπάσουν, από την επιρροή της Ρωσίας, μιαν ευρωπαϊκή χώρα, η οποία έχει έκταση μεγαλύτερη, από αυτήν της Γαλλίας και πληθυσμό, πάνω από 45 εκατομμύρια ανθρώπους. 

Περί της Ουκρανίας, ο λόγος.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον εδώ, είναι το τί γυρεύουν οι Δυτικοί, στην Ουκρανία και γιατί ο Barack Obama, ο έγχρωμος και “δημοκρατικός” πρόεδρος των Η.Π.Α. οργανώνει, μισθώνει και εκπαιδεύει ναζήδες, σε κέντρα του ΝΑΤΟ στην Λιθουανία και στην Πολωνία, τους οποίους, ύστερα, εξαπολύει στο Κίεβο, για να ανατρέψει μια εκλεγμένη, μεν, αλλά κακή, δε και διεφθαρμένη κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει, με άλλους, ακόμη, χειρότερους και ακόμη, πιο διεφθαρμένους, πολλοί από τους οποίους είναι και εγνωσμένοι φασίστες, ενώ γνωρίζει – ή οφείλει να γνωρίζει – ότι η απάντηση της Ρωσίας του Πούτιν θα περιέχει στρατιωτικά μέτρα, θα είναι, άμεση, σκληρή, έως ανελέητη, απέναντι στα καραγκιοζιλίκια και τα δικά του και ευρύτερα, των Δυτικών, οι οποίοι, ως σιγουρατζήδες, που είναι, δεν έχουν το θάρρος να χρησιμοποιήσουν την απαραίτητη στρατιωτική δύναμη, για να στηρίξουν τα όσα βάζουν τους άλλους να κάνουν, αφήνοντάς τους ακάλυπτους.

Φυσικά, οι Δυτικοί έπεσαν έξω, στους όποιους σχεδιασμούς τους. 

Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι η Ρωσία του Μπορίς Γέλτσιν και δεν πρόκειται να επιτρέψει την απομάκρυνση της Ουκρανίας, από την ρωσική σφαίρα επιρροής. Πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να επιτρέψει το πέρασμα της χώρας αυτής, που ήταν αναπόσπαστο τμήμα της ρωσικής αυτοκρατορίας και μετέπειτα, λόγω των ανοησιών του Β. Ι. Λένιν και των μπολσεβίκων, ομοσπονδιακό κράτος της "Ε.Σ.Σ.Δ.", στο πλευρό των Δυτικών, οι οποίοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την μετασοβιετική Ρωσία, ως γεωστρατηγικό εχθρό, όπως έκαναν και με την "Σοβιετική Ένωση".

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, ούτε και ο Μπορίς Γέλτσιν θα επέτρεπε μια τέτοια ενέργεια των Δυτικών, γι' αυτό και είχε συμφωνήσει, μαζύ τους, για την παραμονή της Ουκρανίας, υπό την ρωσική επιρροή. Είναι πολύ πιθανό (είναι, περίπου, σίγουρο) ότι μια αντίστοιχη, με την τωρινή, ενέργεια των Δυτικών, στην Ουκρανία, θα αντιμετωπιζόταν και από τον Μπορίς Γέλτσιν, με δυναμικό τρόπο, αν και εκείνη την εποχή, η Ρωσία ήταν και σε επίπεδο συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων, πλήρως, αποδυναμωμένη, από την γεωστρατηγική καταστροφή, που προξένησε η κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", εξ αιτίας των παιδαριωδών χειρισμών του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και της ηγετικής ομάδας των φιλελεύθερων του Κ.Κ.Σ.Ε., στην οποία ανήκε και η οποία, στο σύνολό της, υπήρξε ανίκανη να διαχειριστεί την πορεία, προς τον μετασχηματισμό της "Ε.Σ.Σ.Δ.", σε έναν κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, που θα προσομοίαζε, στις, δυτικού τύπου, γραφειοκρατικές καπιταλιστικές κοινωνίες.

Παρ' όλ' αυτά, ακόμη και ο Γέλτσιν δεν θα επέτρεπε μια μεταστροφή της Ουκρανίας, προς την Δύση και θα χρησιμοποιούσε το ultimum refugium, το έσχατο αποτρεπτικό όπλο, που κατείχε, δηλαδή τα πυρηνικά όπλα, που κληρονόμησε από την πρώην "Ε.Σ.Σ.Δ.", τα οποία προστάτευσαν, τότε, την Ρωσία, από τις αρπακτικές διαθέσεις των Δυτικών, οι οποίοι, μετά την διάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης", ερωτοτροπούσαν και με σενάρια, για την πολυδιάσπαση της ίδιας της Ρωσίας, αποσκοπώντας να της αποσπάσουν - πέρα από εδάφη στον στενό ευρασιατικό χώρο, που εκτείνεται, κοντά στα Ουράλια και την Κασπία Θάλασσα - αχανή εδάφη στην Σιβηρία και στην ευρύτερη ασιατική επικράτεια της μεγάλης αυτής χώρας και φυσικά, στην Άπω Ανατολή.

Βέβαια, το θέμα δεν είναι το τί θα έπραττε ο Μπορίς Γέλτσιν και η δική του νεοφιλελεύθερη ολιγαρχική ομάδα, αν οι Δυτικοί απειλούσαν, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, την εθνική ασφάλεια και τα συμφέροντα της, στρατιωτικά, αποδυναμωμένης Ρωσίας, στην Ουκρανία. Η ουσία αυτών που εξετάζουμε, σήμερα, είναι ότι, από τότε, το σκηνικό, στην Ρωσία, έχει αλλάξει, πλήρως. Και το σκηνικό αυτό δεν άλλαξε τυχαία.

Η ανάκαμψη της Ρωσίας, κάτω από την ηγεσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, φαίνεται ότι, τελευταία, οδήγησε τους Δυτικούς - και πρωταρχικά, τους Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν τον πρώτο λόγο, σε αυτά τα ζητήματα -, στην απόφαση, για την διατάραξη του συμφωνημένου, από το 1994, status της Ουκρανίας και των ισορροπιών, ανάμεσα, στην Ρωσία και την Δύση. 

Έτσι, οι Δυτικοί επέλεξαν, ως όργανο απόσπασης της Ουκρανίας, από την ρωσική επιρροή, την υπογραφή μιας συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, αν και δεν συνεπάγεται την άμεση ένταξη της χώρας αυτής, στην Ε.Ε., θα θέσει τις βάσεις, για την πραγματοποίηση αυτής της ένταξης, σε κάποια στιγμή, αργότερα.

Η ελίτ, που κυβερνάει την Ρωσία, βέβαια, δεν έχει κάποια, εξ ορισμού, αρνητική θέση, απέναντι σε μια τέτοια συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας, με την Ε.Ε. Ακόμη, μάλιστα, δεν είναι, εξ ορισμού, αρνητική, ούτε και σε μια ένταξη της Ουκρανίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, αυτό που θέτει, ως προαπαιτούμενο, είναι ότι αυτά τα βήματα της Ουκρανίας, προς την Ε.Ε., θα πρέπει να συνδυάζονται, με ανάλογα και αντίστοιχα βήματα σύνδεσης και ένταξης της Ρωσίας, στην Ε.Ε.

Με λίγα λόγια, η ρωσική ελίτ βλέπει την ουκρανική σύνδεση και ένταξη, ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο πακέτο, με την ρωσική σύνδεση και ένταξη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μόνον έτσι και κάτω από αυτές τις διαδικασίες, θα μπορούσε να αποδεχθεί τέτοιου είδους κινήσεις, που θα οδηγούσαν την Ουκρανία, προς την Ε.Ε. και την Δύση.

Αλλά ένα τέτοιο πακέτο, το οποίο, μαζύ με την Ουκρανία, θα έφερνε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ρωσία, είναι αδιανόητο, για τους δυτικοευρωπαίους και τους Αμερικανούς. 

Παρά τις, κατά καιρούς, κρούσεις των Ρώσων, οι οποίοι έχουν προτείνει, σε διάφορες παραλλαγές και ποικιλίες, την πρότασή τους, για μια ενιαία ευρασιατική ένωση, που θα εκτείνεται, από την Λισαβώνα, μέχρι το Βλαδιβοστόκ, οι Ευρωπαίοι της Δύσης είναι, σταθερά και αμετακίνητα, αρνητικοί και ανοικτά εχθρικοί, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Το λογικό συμπέρασμα, από όλα αυτά, είναι ότι η Ρωσία, πάνω από 20 χρόνια, μετά την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", παραμένει, ως προς τα εκτιμώμενα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης, ένας αντίπαλος και ουσιαστικά, αντιμετωπίζεται, ως μια επικίνδυνη εχθρική δύναμη, από την συνασπισμένη Δύση, η οποία έχει ως μοχλούς αντιμετώπισης της Ρωσίας και αντιπαράθεσης, απέναντι στην ρωσική ισχύ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που, στην πράξη, λειτουργούν, πέρα από τις όποιες, επί μέρους, εσωτερικές συγκρούσεις, δευτερευούσης φύσεως, συμφερόντων, ως ένας ενιαίος μηχανισμός, υπό την καθοδήγηση των Η.Π.Α., οι οποίες έχουν θέσει, υπό την προστασία της δικής τους πυρηνικής ομπρέλλας, τους λοιπούς δυτικούς συμμάχους τους, στην Ευρώπη.

Έτσι, μετά την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης" και κατά την περίοδο της γελτσίνειας παρακμής, αφού απέτυχαν, οικτρά, οι προσπάθειες του φιλελεύθερου τμήματος της ρωσικής ελίτ, να κερδίσει, για την Ρωσία, έναν ρόλο συνεταίρου της Δύσης και αφού το σύνολο της ρωσικής ελίτ αντελήφθη ότι, μέσα από όλη αυτή την διελκυστίνδα, που προέκυψε, από την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και μετά, οι Δυτικοί αποσκοπούσαν να αποδυναμώσουν, όσο μπορούσαν περισσότερο, την ρωσική ισχύ, η ηγετική ομάδα του παραπαίοντος Μπορίς Γέλτσιν, δεν είχε άλλη οδό, από το να φροντίσει να ανακόψει αυτήν την πορεία της παρακμής και να την αντιστρέψει, όσο το δυνατόν περισσότερο, αναζητώντας νέες τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες. 

Αυτή η αναζήτηση, που άνοιξε τον δρόμο, για την άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν, στην εξουσία, προκειμένου να ανακοπεί η παρακμιακή πορεία της χώρας και να συμμαζευτεί η κατάσταση - κάτι, που, σε έναν σημαντικό βαθμό, επιτεύχθηκε, αν και πολλά, ακόμη, μένουν να γίνουν -, οδήγησε την ρωσική ελίτ, στην ιδέα της συγκρότησης της ευρασιατικής ένωσης, η οποία φιλοδοξεί να συμπεριλαμβάνει, περίπου, όλα τα κράτη της πρώην "Σοβιετικής Ένωσης", με επίκεντρο την Λευκορωσία, την Ουκρανία και το Καζακστάν, εξαιρουμένων εκείνων των κρατών, που έχουν περάσει, οριστικά, στο άρμα της Δύσης.

Σε αυτήν την ανασυγκρότηση της ρωσικής ισχύος και την επανεμφάνισή της, ως δυναμικής υπερδύναμης, στον ευρασιατικό χώρο, είναι που αντιτίθεται, με σφοδρότητα η Δύση, με πρώτες από όλες τις Η.Π.Α., οι οποίες  αντιλαμβάνονται την επερχόμενη αλλαγή των διεθνών γεωστρατηγικών ισορροπιών, σε μεσομακροπρόθεσμο επίπεδο, αφού ο ανασυγκροτημένος ρωσικός ευρασιατικός γίγαντας, μη βρίσκοντας ανταπόκριση, από την Δύση, είναι υποχρεωμένος, εκ των πραγμάτων, να στραφεί, προς τον, ραγδαία, ανερχόμενο ασιατικό γίγαντα, δηλαδή, στην Κίνα, η οποία, στην αναδυόμενη αντιπαράθεσή της, με τις Η.Π.Α. και τους συμμάχους τους, στον Ειρηνικό Ωκεανό (Ιαπωνία, Ταϊβάν, Νότια Κορέα κλπ) χρειάζεται την ρωσική στρατιωτική ισχύ και κυρίως, την ρωσική πυρηνική ομπρέλλα, προκειμένου να αντιμετωπίσει την ολοένα και αυξανόμενη αμερικανική στρατιωτική παρουσία, στον Ειρηνικό, η οποία λειτουργεί, ως ανάσχεση στον ανερχόμενο κινεζικό στρατιωτικό δυναμισμό και στηρίζεται, στην σαφέστατη αμερικανική στρατιωτική υπεροπλία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η απόπειρα των δυτικοευρωπαίων να συνδέσουν την Ουκρανία, με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαφές ότι έγινε, με σκοπό την σταδιακή απόσπαση της χώρας αυτής, από την ρωσική σφαίρα επιρροής, η οποία παρέμενε, ως είχε, με κάποιες αυξομειώσεις, είτε στην ουκρανική κυβέρνηση βρισκόταν η φιλοδυτική και νεοεθνικιστική ελίτ, υπό την Γιούλια Τιμοσένκο (και τους πριν από αυτήν), είτε η φιλορωσική ελίτ, υπό τον Βίκτορ Γιανούκοβιτς (και τους πριν από εκείνον).

Φυσικά, μια τέτοια απόσπαση της Ουκρανίας, από την ρωσική σφαίρα επιρροής, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αποδεκτή, από την Ρωσία. Αν κοιτάξει κάποιος τον χάρτη της περιοχής, ακόμη και όταν δεν γνωρίζει τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αντιλαμβάνεται ότι η Ουκρανία, ως μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, δεν μπορεί να αφεθεί, στην τύχη της. Και πολύ περισσότερο, η ρωσική ελίτ δεν μπορεί να αφήσει την Ουκρανία, στα χέρια των εχθρών της, αφού αποκόπτεται από την Μαύρη Θάλασσα, την Μεσόγειο και όλες τις νότιες θάλασσες, με αποτέλεσμα ο ρωσικός στόλος να είναι υποχρεωμένος να κατέρχεται, σε όλες αυτές τις θάλασσες, από την Βαλτική και τον ... Βόρειο Πόλο.

Ειδικά, μάλιστα, για να αποκόψουν την Ρωσία, από την Μαύρη Θάλασσα, λέγεται ότι οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, προσπάθησαν, με όργανα ναζιστές από το Κίεβο, Τατάρους, που πολέμησαν στην Συρία και έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα του Κιέβου και διάφορους Ουκρανούς της οργάνωσης UNA-UNSO (πρόκειται για την "Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Ουκρανική Αυτοάμυνα", η οποία εμφανίζεται ως ουκρανική οργάνωση, αλλά, όπως φαίνεται, είναι κάτι πολύ περισσότερο, από αυτό, αφού πρέπει να είναι τμήμα της παλιάς νατοϊκής οργάνωσης "Κόκκινη Προβιά", που είχαμε δει και στην Ελλάδα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και έχει παίξει ρόλο, σε κάθε αντιρωσική ενέργεια, ενώ φημολογείται, έντονα - και βάσιμα, εάν λάβουμε υπόψη μας, τον διάλογο της Κάθρην Άστον, με τον Εσθονό υπουργό Εξωτερικών - ότι κάποιοι από τους ελεύθερους σκοπευτές, που σκότωναν κόσμο στο Κίεβο, στις ημέρες των διαδηλώσεων, κατά του Γιανούκοβιτς, είναι μέλη αυτής της οργάνωσης), να διοργανώσουν, στις 27/2/2014, ένα αντίστοιχο πραξικόπημα, στην Κριμαία, με την κατάληψη κυβερνητικών κτιρίων, πλην όμως, οι σχετικές επικοινωνίες έγιναν αντιληπτές από την ρωσική FBS (την διάδοχο της Κα Γκε Μπε), με αποτέλεσμα την άμεση ρωσική παρέμβαση, που οδήγησε την Κριμαία, ουσιαστικά, στην ρωσική κατοχή. Με αυτά τα δεδομένα και λαμβάνοντας, υπόψη, το γεγονός ότι η Αμερικανίδα βοηθός υπουργός Εξωτερικών Βικτώρια Νούλαντ σχεδίαζε την νέα ουκρανική κυβέρνηση, πολύ πριν ανατραπεί ο Γιανούκοβιτς, φαίνεται ότι ο Barack Obama, ο έγχρωμος εργοδότης των ναζιστών και όλου αυτού του εσμού των νατοϊκών πρακτόρων και των μισθοφόρων, ανέτρεψε την συμφωνία της 21/2/2014, την οποία υπέγραψαν η οπερετική τριάδα Γερμανίας - Γαλλίας - Πολωνίας, ο Βίκτορ Γιανούκοβιτς και η ουκρανική αντιπολίτευση.

Πολύ περισσότερο, η ρωσική ελίτ δεν μπορεί να επιτρέψει την ολοκλήρωση της περικύκλωσης των ρωσικών πεδιάδων, που οδηγούν στην Μόσχα και στην ρωσική ενδοχώρα, αφού η απόσταση των συνόρων της δυτικής Ουκρανίας, από την ρωσική πρωτεύουσα είναι κοντά στα 800 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα το πέρασμα της Ουκρανίας, στα χέρια των εχθρών της Ρωσίας να κλείνει μια γεωγραφική τανάλια, που έχει σχηματισθεί γύρω από την Μόσχα και τα ενδότερα εδάφη του ρωσικού κράτους και η οποία έχει μείνει ημιτελής, μετά την προσχώρηση των χωρών του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού" της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλτικών χωρών της πρώην "Ε.Σ.Σ.Δ.", στο στρατόπεδο της Δύσης.

Η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων του 20ου αιώνα και όσα υπέστησαν η ρωσική αυτοκρατορία και η "Σοβιετική Ένωση", από τις διαδοχικές εισβολές των γερμανικών στρατευμάτων στα εδάφη, που, τώρα ανήκουν, στην Ρωσία και στην Ουκρανία και η, παρ' ολίγον, κατάληψη της Μόσχας, από τα γερμανικά στρατεύματα, ιδίως, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που, αν συνέβαινε, θα άνοιγε τον δρόμο, για την κατάληψη ολόκληρης της ευρωπαϊκής και μέρους της ασιατικής έκτασης της Ρωσίας, είναι πολύ διδακτική και φυσικά, οδηγεί την σύγχρονη ρωσική ελίτ, στο να αντιλαμβάνεται, με φρίκη, τους θανάσιμους κινδύνους, που προκύπτουν, από μια Ουκρανία, η οποία θα βρίσκεται, στα χέρια των εχθρών της Ρωσίας και θα αποτελεί ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του στρατιωτικού τους μηχανισμού.

Αυτή η θέαση των κινδύνων, που αντιμετωπίζει η Ρωσία δεν αφορά, βέβαια, μόνο την τωρινή ρωσική ελίτ, η οποία νοσταλγεί την "Σοβιετική Ένωση", όχι, βέβαια, ως μια χώρα του "υπαρκτού σοσιαλισμού", αλλά ως μια ενιαία κρατική ενότητα, με το απαραίτητο στρατηγικό βάθος, που προστάτευε την Ρωσία, από κάθε επιβουλή. Αυτή η θέαση των κινδύνων αφορά κάθε ρωσική ελίτ, του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος, οποιεσδήποτε και αν είναι οι ιδεολογικές και οι πολιτικές της αναφορές και δεν αλλάζει αν στο τιμόνι της Ρωσίας βρίσκεται, η αυτοκρατορική ολιγαρχία των Ρομανώφ, ή η κόκκινη ολιγαρχία του Κ.Κ.Σ.Ε., ή η παρακμιακή νεοφιλελεύθερη ολιγαρχία του Μπορίς Γέλτσιν, ή η συγκεντρωτική καπιταλιστική ολιγαρχία του Βλαντιμίρ Πούτιν, ή οποιαδήποτε άλλη μελλοντική.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, γελάει, με την καρδιά του, στο άκουσμα του ισχυρισμού ότι η δημιουργία μιας αμερικανονατοϊκής αντιπυραυλικής ασπίδας,στον ανατολικοευρωπαϊκό χώρο, απέναντι από τα ρωσικά εδάφη, θα χρησιμεύσει, για την απόκρουση μιας πυραυλικής επίθεσης, με πυρηνικά όπλα, από το ... Ιράν. Και φυσικά, ο Ρώσος πρόεδρος δεν είχε άδικο, με την διακωμώδηση αυτού του απίστευτου ισχυρισμού...



Ως εκ τούτου, η ρωσική ελίτ αυτό, που έχει να κάνει και θα εξακολουθήσει να κάνει, είναι αυτονόητο :

Δεν πρόκειται να επιτρέψει να υλοποιηθεί ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός των εξωτερικών αντιπάλων της, που βασίζεται, σε σενάρια αυτού - ή του οποιουδήποτε άλλου τύπου - και τα οποία θα φέρουν τον εχθρό, σε τέτοια θέση, που θα επιτρέψει, στις στρατιωτικές του δυνάμεις να κλείσουν την τανάλια, γύρω από την Μόσχα και να επιτηρούν, από, ακόμη καλύτερες θέσεις, τον γεωγραφικό χώρο της Ρωσίας, μεταφέροντας, μάλιστα, στρατηγικής φύσεως, πυρηνικό οπλισμό, ο οποίος θα μπορεί να επιφέρει γοργά και καίρια πλήγματα, στην ρωσική άμυνα.

Στον τομέα αυτόν, άλλωστε, η μετασοβιετική Ρωσία είχε επιτυχίες, όταν έδειξε την απαραίτητη αποφασιστικότητα, την οποία δείχνει και στις σημερινές περιστάσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Αμερικανοί προφασιζόμενοι τους κινδύνους από ένα πυρηνικό κτύπημα του ... Ιράν, θέλησαν, στο παρελθόν, να στήσουν αντιπυραυλική ασπίδα στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, απέναντι από την Ρωσία. Φυσικά, η ρωσική ηγεσία αντέδρασε, στα αμερικανονατοϊκά αυτά σχέδια και τήρησε αποφασιστική στάση, αποτρέποντας την εγκατάσταση αυτών των συστημάτων, τα οποία, προφανώς, θα στρέφονταν εναντίον της.

Οι Αμερικανοί αντελήφθησαν την σοβαρότητα των επιχειρημάτων των Ρώσων και απέφυγαν να προχωρήσουν, στον σχεδιασμό τους, αφού η ρωσική επιχειρηματολογία υπήρξε ακαταμάχητη και εξαντλείτο, στην απλή προειδοποίηση ότι μια εγκατάσταση τέτοιων αντιπυραυλικών συστημάτων θα οδηγούσε την Ρωσία, σε ένα μαζικό πυραυλικό μπαράζ, το οποίο θα κατέστρεφε τα συστήματα αυτά και τους κινδύνους, για την ρωσική άμυνα, αδιαφορώντας, για το κόστος και τις επιπτώσεις μιας τέτοιας αντίδρασης, η οποία θα είναι αποτέλεσμα της άμυνας της Ρωσίας, απέναντι σε μια επιθετική ενέργεια του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α. Πολύ περισσότερο, τώρα, η ρωσική ηγεσία δεν θα επιτρέψει μια τέτοια περικύκλωση της Ρωσίας, από τέτοιου είδους οπλικά συστήματα, μέσα από τον χώρο της Ουκρανίας.

Ούτε, φυσικά, θα επιτρέψει τον ουσιαστικό αποκλεισμό του ρωσικού πολεμικού ναυτικού από τα ύδατα της Μαύρης Θάλασσας και την μετατροπή της σε ... αμερικανονατοϊκή λίμνη.

Και όμως, οι Δυτικοί, με επί κεφαλής τους Αμερικανούς, θέλησαν να πιστέψουν ότι μπορούσαν να αποσπάσουν την Ουκρανία, από την ρωσική σφαίρα επιρροής και να την μετατρέψουν, σε προπύργιο της Δύσης, με αποτέλεσμα να αυτοπαγιδευτούν, σε μια περιπέτεια η οποία θα τους οδηγήσει, σε έναν τεράστιο διασυρμό, που όμοιό του, έχουν να δουν, από την εποχή της επαίσχυντης και ταπεινωτικής εκδίωξής τους, από το Νότιο Βιετνάμ, τον Απρίλιο του 1975.

Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, εν όψει της, ουσιαστικά, τετελεσμένης απόσχισης της Κριμαίας, από την Ουκρανία και της προσχώρησής της, στην Ρωσία, μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί και τυπικά, με το δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής, έχουν αποδεχθεί και προωθούν, ως λύση, διάφορα σενάρια διαμελισμού της Ουκρανίας, προσπαθώντας να προλάβουν μια επαπειλούμενη προώθηση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και σε άλλες περιοχές, μέσα στο ουκρανικό έδαφος. Αυτά τα σενάρια διάσπασης της Ουκρανίας αρχίζουν, από την δημιουργία δύο χωριστών κρατών και φθάνουν, μέχρι την συνομοσπονδιοποίηση της χώρας και φυσικά, αποσκοπούν, στην εμπέδωση της μόνιμης δυτικής παρουσίας, στο κομμάτι εκείνο της Ουκρανίας, στο οποίο θα κυριαρχούν οι φιλοδυτικές δυνάμεις, που ανέτρεψαν, πραξικοπηματικά, τον Βίκτορ Γιανούκοβιτς και οι οποίες ασκούν, τώρα, την εξουσία, στο Κίεβο, στηριζόμενες στις πλάτες των ναζιστικών συμμοριών του Ντμίτρο Γιάρος και της παρέας του.

Οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση αυταπατώνται, οικτρά.

Όπως έχω, επανειλημμένως, γράψει, η ρωσική ηγεσία δεν επιδιώκει την διάσπαση της Ουκρανίας, ούτε επιθυμεί κάποιου είδους μοίρασμα της χώρας αυτής, με τους Δυτικούς. Η Ρωσία επιθυμεί να κρατήσει την Ουκρανία, στην δική της σφαίρα επιρροής. Και μετά τις τελευταίες εξελίξεις, επιθυμεί την απομάκρυνση των Δυτικών από την Ουκρανία. Αυτοί είναι οι αντικειμενικοί της σκοποί, στην παρούσα κρίση, αυτούς θα επιδιώξει, με κάθε θυσία, να πραγματοποιήσει και θα πράξει, ό,τι είναι απαραίτητο, για να τους φέρει σε πέρας.

Και θα φέρει, σε πέρας, αυτούς τους αντικειμενικούς της στόχους η Ρωσία, με κάθε πρόσφορο μέσο. Ακόμη και αν χρειασθεί να προχωρήσει, σε πόλεμο.

Η Ρωσία, μάλιστα, είναι διατεθειμένη να επιτύχει τους αντικειμενικούς της στόχους, ακόμη και αν χρειασθεί να προσαρτήσει, δια των όπλων, το σύνολο της ουκρανικής επικράτειας. Και σε καμμία περίπτωση, δεν είναι διατεθειμένη να δει τους Δυτικούς να αποκτούν ένα ακόμη ορμητήριο, για τις στρατιωτικές τους δυνάμεις, σε οποιοδήποτε τμήμα του ουκρανικού εδάφους. Γι' αυτό και ο διαμελισμός της Ουκρανίας, όχι μόνο βρίσκεται, εκτός των σχεδιασμών της ρωσικής ηγεσίας, αλλά έρχεται σε άμεση αντίθεση, με τα ρωσικά συμφέροντα, στην περιοχή και ως εκ τούτου, δεν είναι αποδεκτός, ως λύση της ουκρανικής κρίσης, που ξέσπασε, μετά από το πραξικόπημα, που καθοδήγησαν οι Δυτικοί, στο Κίεβο.

Όποιος γνωρίζει τα πράγματα και τους ανθρώπους, στην περιοχή, γνωρίζει, πολύ καλά, ότι ο ουκρανικός στρατός είναι, ουσιαστικά, ανύπαρκτος, όπως γνωρίζει, επίσης, ότι ο ουκρανικός πληθυσμός, στην συντριπτική του πλειοψηφία, δεν πρόκειται να εμπλακεί, σε έναν πόλεμο, με την Ρωσία. Οι πραξικοπηματίες του Κιέβου το ξέρουν πολύ καλά. Όπως το ξέρουν, πολύ καλά και οι νατοϊκοί. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα “δημοκρατικά στοιχεία” (Η.Π.Α. – Ε.Ε. – ΝΑΤΟ) εκπαίδευσαν, εξόπλισαν και εξαπέλυσαν τους ναζήδες, στο Κίεβο, για την ανατροπή του Γιανούκοβιτς.

Έτσι, λοιπόν και με δεδομένο τον βουτυροκωλισμό των Δυτικών, οι ναζήδες δεν πήγαν στο Κίεβο, προσωρινά, ούτε και φυσικά, σκοπεύουν να φύγουν, από εκεί. Οι πραξικοπηματίες τους χρειάζονται (όπως και η Ε.Ε. και η λοιπή σιγουρατζίδικη δυτική κομπανία), για να αντιμετωπίσουν την ρωσική δύναμη και τον ρωσικό πληθυσμό της Ουκρανίας. Και φυσικά, θα τους ενισχύσουν (και ήδη το πράττουν), με μισθοφόρους και άλλα λοιπα εγκληματικά στοιχεία, που φέρνουν και θα φέρουν εκεί.

Οι ναζήδες, λοπόν και οι ξένοι μισθοφόροι πήγαν, στο Κίεβο για να μείνουν και θα είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο, μέσα στο κομμάτι της ουκρανικής κοινωνίας, που ελέγχουν οι πραξικοπηματίες και διότι είναι το απαραίτητο “δυναμικό” αξεσουάρ της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των λοιπών Δυτικών, αφού το ΝΑΤΟ, οι Η.Π.Α. και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν την τόλμη να εμπλακούν, στρατιωτικά, μέσα στο ουκρανικό έδαφος.

Βέβαια, οι ναζιστικές συμμορίες, οι μισθοφόροι και οι πραξικοπηματίες θα σαρωθούν, από τους Ρώσους – εντός και εκτός της Ουκρανίας – και ή θα σηκωθούν να φύγουν, πριν συλληφθούν, ή θα μείνουν (επειδή δεν θα προλάβουν να φύγουν) και θα συλληφθούν.

Επίσης, οι τοπικοί υπηρέτες των Αμερικανών (Λιθουανία και Πολωνία), που εκπαίδευσαν, στα εδάφη τους, τις ναζιστικές συμμορίες, σε κέντρα του ΝΑΤΟ, έχουν απειληθεί και αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο μαζικών αντιποίνων και αυτό θα συμβεί, όταν το αποφασίσουν και σε χρόνο, που θα επιλέξουν οι Ρώσοι. Και φυσικά, το γεγονός ότι αυτές οι χώρες ανήκουν στο ΝΑΤΟ, δεν πρόκειται να τις σώσει, αν οι Ρώσοι το αποφασίσουν. Ούτε, άλλωστε, είναι δεδομένη, μια ολοκληρωμένη αμερικανονατοϊκή πολεμική εμπλοκή, για την προστασία τους.

Αλλά, πέραν από τους υπηρέτες των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, η αλήθεια είναι ότι και οι ίδιοι οι Δυτικοί, έχουν ειδοποιηθεί, από την ρωσική ηγεσία, ότι η Ρωσία είναι διατεθειμένη χρησιμοποιήσει, ακόμη και τακτικά, όπως και στρατηγικά πυρηνικά όπλα, εάν κρίνει ότι κάτι τέτοιο θα καταστεί απαραίτητο. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και το επιτελείο του, έχουν διαμηνύσει στο έγχρωμο αφεντικό των Ουκρανών ναζιστών και των ξένων μισθοφόρων, τους οποίους οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, έχουν εξαπολύσει στην Ουκρανία, που βρίσκεται, κάτω από την εξουσία των πραξικοπηματιών, όπως, επίσης, έχουν ξεκαθαρίσει και στους δυτικοευρωπαίους, ότι οποιαδήποτε εμπλοκή των δυτικών δυνάμεων, στο ουκρανικό έδαφος, θα οδηγήσει την Ρωσία, στην χρήση του πυρηνικού της οπλοστασίου. 

Έτσι, οι Δυτικοί αυτοπαγιδεύτηκαν, σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, αφού οι επιλογές τους είναι όλες μπλοκαρισμένες και τους οδηγούν, σε έναν μονόδρομο, τον οποίο αυτοί δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να βαδίσουν. Και ο μονόδρομος αυτός δεν είναι άλλος, από την εμπλοκή τους, σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, κατά των Ρώσων, μέσα στο ουκρανικό έδαφος, ύστερα, π.χ., από μια πρόσκληση της κυβέρνησης των πραξικοπηματιών. Οι Δυτικοί δεν έχουν σχεδιάσει τέτοιου είδους επιχειρήσεις και δεν έχουν την τόλμη να προχωρήσουν σε αυτές, διότι αντιλαμβάνονται, πολύ καλά, ότι οι Ρώσοι δεν μπλοφάρουν και θα πολεμήσουν, για την Ουκρανία.

Ως εκ τούτου, αναφύεται το ερώτημα, που έχει να κάνει, με το πώς οι Δυτικοί προχώρησαν, σε όλες αυτές τις ενέργειες, ενώ η αντίδραση των Ρώσων ήταν αναμενόμενη και ουσιαστικά, δεδομένη. Πραγματικά, τέτοια τσαπατσουλιά, τέτοια ανικανότητα και τέτοια ανοργανωσιά δεν έχω ξαναδεί, στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους.

Το απόλυτο αδιέξοδο, στο οποίο έχουν περιέλθει οι Δυτικοί, στην Ουκρανία και η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η ρωσική ηγεσία απειλεί και ετοιμάζεται, για ανοικτή και πλήρη πολεμική σύγκρουση, με το ΝΑΤΟ και τις Η.Π.Α., έχουν πανικοβάλει τις διάφορες αμερικανικές ελίτ, με πρώτη, απ' όλες, την χρηματοπιστωτική, η οποία, μέσω της "Wall Street Journal" (και όχι μόνο μέσω αυτής), υποδεικνύει στον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, να προβεί, σε επιθετικούς χειρισμούς, απέναντι στην Ρωσία, οι οποίοι να συμπεριλαμβάνουν την άμεση ένταξη της Ουκρανίας, στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία, μετά από αίτημα της κυβέρνησης του Κιέβου, με ταυτόχρονη περικύκλωση, από δυνάμεις του ΝΑΤΟ, του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ, ο οποίος βρίσκεται στην Βαλτική θάλασσα, συνορεύοντας με την Πολωνία και την Λιθουανία, καθώς και την διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των δυτικών χωρών, με την Ρωσία. Συμπληρωματικά, στα παραπάνω, η εφημερίδα προτείνει, στον Αμερικανό πρόεδρο, την αποβολή της Ρωσίας, από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., από τους G-8 και τους G-20 και από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Η συλλογιστική των συντηρητικών αμερικανικών ελίτ, η οποία επαναφέρει και το σενάριο της δημιουργίας της αντιπυραυλικής ομπρέλλας, στον χώρο της ανατολικής Ευρώπης, που περιβάλλει την Ρωσία και την μαζική πίεση, στις χώρες της Ευρασίας, που συνορεύουν, με την Ρωσία, να εγκαταλείψουν την Μόσχα, να συμμαχήσουν, με τις Η.Π.Α. και να τεθούν, υπό την προστασία του ΝΑΤΟ, έχει μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, αλλά, ουσιαστικά, δείχνουν την βιασύνη των Δυτικών και το στρατηγικό αδιέξοδο, στο οποίο αυτοί έχουν περιέλθει.

(Βέβαια, αυτή η συλλογιστική των υπερσυντηρητικών κύκλων των Η.Π.Α. έχει και μια άλλη εσωτερική και πολιτικάντικη διάσταση και σχετίζεται, με την αποδυνάμωση της κυβέρνησης του Ομπάμα και του Δημοκρατικού Κόμματος, εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2016 και αυτή η διάσταση, κατά την γνώμη μου, είναι πολύ σημαντική και υπερκαλύπτει τις άλλες διαστάσεις, που αναδεικνύονται, μέσα από αυτές τις τοποθετήσεις, διότι οι θέσεις αυτές έχουν, από μόνες τους, ένα σημαντικό στοιχείο μπλόφας αυτών που τις εκφράζουν, διότι αυτοί γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα δεν πρόκειται να προβεί σε πολεμικές ενέργειες, κατά των Ρώσων, στην Ουκρανία, αλλά, επειδή υπάρχουν πολλοί στις αμερικανικές ελίτ, που έχουν τέτοιες θέσεις και τις εννοούν, ας αφήσουμε, στην άκρη, αυτή την διάσταση των απόψεων, που εκφράζει η "Wall Street Journal").

Φυσικά, οι κύκλοι αυτοί επιθυμούν το γονάτισμα της Ρωσίας, τώρα, που θεωρούν ότι μπορεί να γίνει, διότι βλέπουν ότι, αν δεν γίνει, τώρα, αργότερα δεν θα μπορεί να γίνει. Αλλά, αυτή η συλλογιστική έχει, ως ακρογωνιαίο της λίθο και την πεποίθηση ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπλοφάρει και ότι δεν θα φέρει, σε πέρας, τις απειλές του, τις οποίες έχει διοχετεύσει, στο παρασκήνιο.

Όμως, ο Πούτιν δεν μπλοφάρει. Όταν λέει ότι θα κάνει πόλεμο, το εννοεί. Και θα το πράξει.

Από την άλλη πλευρά, η συλλογιστική των ακραίων συντηρητικών αμερικανικών κύκλων, που εκφράζονται, μέσα από την "Wall Street Journal", επικεντρώνεται, ειδικά και συγκεκριμένα, σε όσα συμβαίνουν στην περιοχή της Ταυρίδας (στην Κριμαία) και επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν την αμερικανική ισχύ και υπεροπλία, έστω και ως μπλόφα, προκειμένου να αποτρέψουν, άμεσα, την ενσωμάτωση της Κριμαίας, στην ρωσική επικράτεια, προκειμένου να καταστεί η Μαύρη Θάλασσα, μια αμερικανική λίμνη.

Η συλλογιστική αυτή, ως προς αυτό το τμήμα της, στηρίζεται σε δύο υποτιθέμενες - από τους συντηρητικούς κύκλους των Η.Π.Α. - μπλόφες, εκ των οποίων η πρώτη (αυτή των Αμερικανών, που απειλούν, με έναν πόλεμο, χωρίς να το εννοούν) στηρίζεται στην δεύτερη (αυτή των Ρώσων, που λένε ότι θα κάνουν πόλεμο), η οποία, όμως, δεν είναι μπλόφα, ακριβώς, επειδή οι Ρώσοι εννοούν ότι θα πολεμήσουν, για την Ουκρανία.

Και αν οι Ρώσοι είναι ικανοί να πολεμήσουν, για να διατηρήσουν την Ουκρανία, κάτω από την ρωσική επιρροή και να κρατήσουν μακριά τις Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, για την Ουκρανία. 

 Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία, στον πλανήτη καθιστά τις Η.Π.Α. μιαν υπερδύναμη, η οποία βρίσκεται πολύ μπροστά, από όλους τους άλλους. Παρ' όλα αυτά, όταν η αμερικανική στρατιωτική δύναμη συγκρίνεται, με αυτήν της Ρωσίας, δεν είναι ακαταμάχητη. Κάθε άλλο...



Το γιατί συμβαίνει αυτό σχετίζεται, άμεσα, με τις στρατιωτικές ισορροπίες των αντίπαλων δυνάμεων, στην περιοχή, αλλά και ευρύτερα. 

Ας τις δούμε :

Προφανώς, οι Η.Π.Α. είναι, κατά πολύ, η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη, στον πλανήτη και οι συμβατικές στρατιωτικές τους δυνάμεις υπερτερούν, σε όλα, περίπου, τα επίπεδα, απέναντι στις ρωσικές. Και στην εκπαίδευση και στην τεχνολογία και στα οπλικά συστήματα, αν και η αλήθεια είναι ότι και οι δύο δυνάμεις δεν έχουν επιδείξει όλα τους τα οπλικά συστήματα και υπάρχει μια σημαντική αβεβαιότητα, ως προς τον βαθμό της αποτελεσματικότητάς τους και στην ικανότητα του καθενός, εκ των αντιπάλων, για την εξουδετέρωση των συμβατικών οπλικών συστημάτων του άλλου.

Όμως, το γεγονός ότι οι Η.Π.Α. έχουν καλύτερο επίπεδο ενόπλων δυνάμεων, δεν λέει τίποτε, απολύτως, διότι η Ρωσία έχει ισχυρότατο στρατό, ο οποίος είναι τεράστιος, σε συμβατικό επίπεδο και με δεδομένο ότι η Ουκρανία βρίσκεται, στην γειτονιά της Ρωσίας και όχι των Η.Π.Α., οι απώλειες των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων θα είναι τεράστιες, ανυπολόγιστες και συντριπτικές, με πολύ μικρότερες δυνατότητες ανεφοδιασμού, από ό,τι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, των οποίων οι σχετικές δυνατότητες θα είναι άμεσες και μαζικές, αν δούμε τον χάρτη των επιχειρήσεων, αφού η Μόσχα απέχει, από το Κίεβο, γύρω στα 857 χιλιόμετρα, ενώ, από την Νέα Υόρκη, απέχει, γύρω στα 8600 χιλιόμετρα.

Οι απώλειες, λοιπόν, των Αμερικανών, απέναντι σε έναν στρατό, σαν τον ρωσικό, ο οποίος αριθμεί, περί τους 300.000 άνδρες, έχει 2.500 ενεργά τάνκς και άλλα 10.000 στην αποθήκη, ενώ έχει μια τεράστια πολεμική αεροπορία και ένα, επίσης, τεράστιο στόλο, θα είναι τεράστιες, σε συμβατικό επίπεδο. Μάλιστα, είναι πολύ πιθανό - το πιθανότερο - οι Αμερικανοί να ηττηθούν, κατά κράτος, παρά το γεγονός ότι οι σύμμαχοί τους, που έχουν περικυκλώσει την Ρωσία, θα τους δώσουν όλα τα απαραίτητα εδάφη, αεροδρόμια, εναέριους χώρους, θάλασσες και ότι άλλο κριθεί απαραίτητο, προκειμένου να προβούν, σε επιθετικές ενέργειες, μέσα στο ουκρανικό και το ρωσικό έδαφος.

Αλλά, όπως είπαμε, η Ρωσία δεν είναι Ιράκ. Ούτε είναι Λιβύη. Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί, εάν ο πόλεμος μείνει, σε επίπεδο συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων, θα τα βρουν σκούρα. Πολύ σκούρα...

Πέρα από τα παραπάνω, ο αμερικανικός στρατός είναι κουρασμένος, από τους συνεχείς πολέμους, στους οποίους έχει εμπλακεί και αυτό τον έχει κάνει να μην έχει πολλές δυνάμεις να διαθέσει, σε έναν πόλεμο στην Ουκρανία. Το αποτέλεσμα είναι ότι θα πρέπει να καταφύγει, σε μαζικές στρατεύσεις νεοσυλλέκτων, διότι η αντιμετώπιση του ρωσικού στρατού και του συμβατικού του δυναμικού δεν μπορεί να γίνει με μισθοφόρους. Κάτι τέτοιο θα είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, αφού και ο αμερικανικός λαός είναι κουρασμένος, από τους πολέμους και δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί την εμπλοκή σε ένα πόλεμο, με μια τεράστια στρατιωτική δύναμη και το, ανάλογα, τεράστιο κόστος, που θα προκαλέσει μια τέτοια εμπλοκή.

Οι Η.Π.Α. θέλουν, δεν θέλουν, τους αρέσει, δεν τους αρέσει, ζούν, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, με τον εφιάλτη του ακαταμάχητου πυρηνικού οπλοστασίου, παλαιά, της "Σοβιετικής Ένωσης" και τώρα, της Ρωσίας. Και φυσικά, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευχάριστα, γι' αυτές. Ιδιαίτερα, τώρα και εν όψει των δραματικών αλλαγών, που θα φέρει η, υπό διαμόρφωση, ρωσοκινεζική συμμαχία, αν και όταν αυτή ολοκληρωθεί...



Αλλά όλα αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Τα χειρότερα είναι άλλα.

Και αυτά τα χειρότερα έχουν να κάνουν, με το γεγονός ότι η Ρωσία είναι στρατιωτική υπερδύναμη, όχι λόγω της συμβατικής στρατιωτικής της ισχύος, η οποία την κατατάσσει, στο επίπεδο μιας μεγάλης περιφερειακής δύναμης. Η Ρωσία είναι υπερδύναμη, εξ αιτίας του τεράστιου και μαζικού πυρηνικού της οπλοστασίου, το οποίο αποτελείται από 4.500 έτοιμες και ενεργές πυρηνικές κεφαλές. Με αυτό το πυρηνικό οπλοστάσιο, η Ρωσία μπορεί να εξαφανίσει, με μαζικές πυρηνικές επιθέσεις, όχι μόνο τις Η.Π.Α., αλλά και το σύνολο του πλανήτη, ενώ τα αμερικανικά αμυντικά πυραυλικά συστήματα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους μαζικές επιθέσεις, τις οποίες, σήμερα, μόνον η Ρωσία μπορεί να πραγματοποιήσει.

Το κληρονομημένο, από την εποχή της "Ε.Σ.Σ.Δ.", πυρηνικό οπλοστάσιο και η αποτρεπτική του ισχύς ήταν, που προστάτευσε την Ρωσία, από την Δύση, αμέσως, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης". Αν αυτή η αποτρεπτική πυρηνική δύναμη δεν υπήρχε, δεν θα μιλούσαμε, σήμερα, για την Ρωσία. Και αν μιλούσαμε, γι' αυτήν, θα αναφερόμασταν, σε ένα μικρό, ή μεσαίο κράτος, στον ευρασιατικό χώρο, κάπου γύρω στα Ουράλια, χωρίς καμμία ιδιαίτερη σημασία, ή σπουδαιότητα.

Αυτή την πυρηνική δύναμη η Ρωσία έχει καταστήσει σαφές ότι θα την χρησιμοποιήσει, εάν οι Η.Π.Α. και οι νατοϊκοί τους εταίροι, επέμβουν, στρατιωτικά, στην Ουκρανία.

Η απειλή αυτή δεν είναι μπλόφα. Πρόκειται για μιαν απειλή, η οποία θα γίνει πραγματικότητα και η οποία θέτει, εκτός μάχης, τους Ευρωπαίους εταίρους των Η.Π.Α., οι οποίοι, άλλωστε, δεν μετρούν, στρατιωτικά, απέναντι στην Ρωσία, αφού ούτε τον στρατό του Καντάφι δεν μπόρεσαν να καταβάλουν, παρά μόνο όταν έτρεξαν, σε βοήθειά τους, οι Αμερικανοί. Όμως, η συμμετοχή των νατοϊκών συμμάχων των Η.Π.Α., σε αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, στην Ουκρανία και στην Ρωσία, θα ήσαν πολύ χρήσιμες, στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς.

Η Βρετανία, που έχει διασπείρει τις δυνάμεις της, στα μέτωπα, που έχουν ανοίξει οι Η.Π.Α., στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, δεν έχει πολλά να προσφέρει. Το ίδιο και η Γαλλία, ενώ οι Γερμανοί δεν διανοούνται καν ότι μπορεί να εμπλακούν, σε έναν νέο πόλεμο, κατά της Ρωσίας.

Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι βρίσκονται, σε, ακόμη, χειρότερη κατάσταση και στην πράξη, χρειάζονται την προστασία του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Αμερικανών, από μια μαζική ρωσική επίθεση, γεγονός, το οποίο δείχνει το πόσο ανίκανοι είναι να προβούν, σε επιθετικές ενέργειες, κατά της Ρωσίας. Ήδη, όπως είπαμε, η Πολωνία και η Λιθουανία έχουν, σαφέστατα, απειληθεί, από την Ρωσία και θα είναι τα πρώτα θύματα μιας ρωσικής τακτικής πυρηνικής επίθεσης, όπως άλλωστε και όλοι οι νατοϊκοί εταίροι, που βρίσκονται γύρω από τα εδάφη της Ρωσίας, της Λευκοροσίας και της Ουκρανίας.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι Δυτικοί δεν θα επέμβουν, στρατιωτικά, στην Ουκρανία. Είναι δεδομένο ότι θα κάνουν πολλές συζητήσεις, για κάτι τέτοιο, αλλά οι συζητήσεις θα μείνουν συζητήσεις.

Ήδη, οι νατοϊκοί εταίροι έχουν πάρει απόφαση ότι η Κριμαία έχει χαθεί, αφού το πραξικόπημα, που προσπάθησαν να κάνουν, εκεί, μέσω των Ουκρανών ναζιστών, των νατοϊκών μισθοφόρων και των τζιχαντιστών Τούρκων Τατάρων της περιοχής αυτής, με την βοήθεια της τουρκικής MIT, απέτυχε. Και φυσικά, δεν πρόκειται να αντισταθούν, με την χρήση της στρατιωτικής βίας, σε ενδεχόμενη κατάληψη της Ουκρανίας, από την Ρωσία. Θα φωνάξουν, θα σκούξουν, θα διαρρήξουν τα ιμάτιά τους, αλλά μέχρι εκεί. Και μόνον, μέχρι εκεί. Παρακάτω, δεν τους παίρνει να προχωρήσουν. Και δεν πρόκειται να προχωρήσουν.

 Οι βουτυρόκωλοι, λοιπόν, Δυτικοί, δηλαδή, κυρίως, οι Αμερικανοί, επέδειξαν, για μία, ακόμη, φορά, μιαν απίστευτη αλαζονεία και αμετροέπεια, αλλά έπεσαν θύματα αυτής της αλαζονείας και αυτής της αμετροέπειας, διότι δεν μέτρησαν, σωστά και όπως έπρεπε, τον αντίπαλό τους, αφού, τώρα, δεν έχουν, απέναντί τους τον Παναμά του Μανουέλ Νορριέγκα, ή την Σερβία, του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ούτε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, ή την Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι.

Έχουν, απέναντί τους, την Ρωσία – και μάλιστα, όχι την Ρωσία του μεθύστακα Γέλτσιν, αλλά την Ρωσία του Πούτιν.

Αυτήν την πραγματιστική ακρισία οι Δυτικοί θα την πληρώσουν. Και δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, για να καταστούν άξιοι επίδειξης οίκτου και κατανόησης.

Όμως, η ουκρανική κρίση θα προσθέσει στην πείρα των Δυτικών μια πολύ σημαντική εμπειρία, η οποία τους διδάσκει ότι η Ρωσία εννοεί όσα λέει και ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί ανατροπές του status quo, στην γειτονιά της. Και η γειτονιά της είναι τεράστια.

Ως εκ τούτου, οι Δυτικοί θα αποκομίσουν πολλά διδάγματα, για τις επόμενες κινήσεις τους, οι οποίες, φυσικά, δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ, αφού είναι αποφασισμένοι να αποδυναμώσουν τα δύο επικίνδυνα σκέλη μιας ανεπίσημης, αλλά υφέρπουσας συμμαχίας, ανάμεσα στην ευρασιατική Ρωσία και την ασιατική Κίνα, πριν αυτή η συμμαχία λάβει σάρκα και οστά, οπότε θα είναι αδύνατο να ανασχεθεί.

Έτσι, οι Αμερικανοί έχουν στρέψει την προσοχή τους, στην αποδιοργάνωση της Ευρασιατικής Ένωσης, η οποία είναι ένα έργο του Βλαντιμίρ Πούτιν και αποσκοπεί να φθάσει και να ξεπεράσει την οργανωτική συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντάσσοντας, στους κόλπους της, όλες τις χώρες της παλιάς "Σοβιετικής Ένωσης", που δεν έχουν περάσει, στους εχθρούς της Ρωσίας. Στην Ευρασιατική Ένωση, ήδη, συμμετέχουν, μαζύ με την Ρωσία, η Λευκορωσία και το Καζακστάν, ενώ υποψήφια μέλη είναι η Αρμενία, η Κιργιζία και το Τατζικιστάν.

Φυσικά, μέσα στο σενάριο των Η.Π.Α., για την αποδόμηση της Ευρασιατικής Ένωσης εντάσσονται και όλα όσα έγιναν και συμβαίνουν στην Ουκρανία, από τον Νοέμβριο του 2013, όταν ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανούκοβιτς αρνήθηκε στην σύναψη συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα την ανατροπή του, από το οργανωμένο πραξικόπημα της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης, με όπλο την κυριαχία των ναζιστών, στους δρόμους του Κιέβου και την οργανωτική, οικονομική και λογιστική στήριξη του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α.

Οι Αμερικανοί και ευρύτερα, οι Δυτικοί δεν θα σταματήσουν, εδώ. Θα προχωρήσουν, όσο μπορούν, στην απόσπαση, από την επιρροή της Ρωσίας, όλων των φίλων και συμμάχων της, διότι αυτό που τους φοβίζει περισσότερο, από όλα, είναι η εμφάνιση, μιας νέας "Ε.Σ.Σ.Δ." και η συμμαχία αυτού του νέου μορφώματος, που αντιπροσωπεύει η Ευρασιατική Ένωση, με την Κίνα. Και αν, στην δεκαετία του 1970, οι Αμερικανοί διέσπασαν την ρωσοκινεζική συμμαχία, με αποτέλεσμα, η δική τους συμμαχία, με την Κίνα του Μάο Τσετουνγκ και των διαδόχων του, να συμβάλει στην αποδιοργάνωση και την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", τώρα, τα πράγματα  είναι, εντελώς, διαφορετικά, αφού οι ηγέτες του Κινεζικού Κ.Κ. βλέπουν, πλέον, ως πρώτο κίνδυνο, για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της χώρας τους, τις Η.Π.Α. και όχι τη Ρωσία.

Πέραν όλων αυτών, οι τρέχουσες και οι μέλουσες εξελίξεις δεν κάνουν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από το να αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, μέσα στην αέναη πορεία του χρόνου, την νηπιακή συλλογιστική της δυτικής εκδοχής του ορθολογισμού, που βλέπει την ανθρώπινη Ιστορία, ως μια εξελισσόμενη "πρόοδο", προς "το ατομικό ή/και το γενικό καλό" και η οποία συλλογιστική έχει, κατ' επανάληψη, διαψευστεί, οικτρά και θα συνεχίσει να διαψεύδεται - περισσότερα, στο : "Από τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, στον Λέοντα Τρότσκυ, από τον Τρότσκυ, στον Λέοντα Τολστόϋ και από τον Τολστόϋ, σε μας. (Η εκδίκηση του "αναχρονισμού", όταν η οπισθοδρόμηση εμφανίζεται ως "πρόοδος" και ο "εκσυγχρονισμός" αρμενίζει στραβά)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2013/08/solzhenitsyn-trotsky-tolstoy.html . Κάθε άλλο, παρά, έτσι, κινούνται τα πράγματα.

Η Ρωσία δεν είναι, πια, η “Ε.Σ.Σ.Δ.”. Η Ρωσία είναι μια καπιταλιστική χώρα. Αλλά είναι και υπερδύναμη. Και ως υπερδύναμη, τώρα, σέβεται τον εαυτό της, όπως και την ισχύ της. Αναλόγως, πράττει και η Κίνα, η οποία, μόλις τώρα, αρχίζει να αναδεικνύεται ως μια επίδοξη και επίφοβη παγκόσμια δύναμη.

Ως εκ τούτου, οι Η.Π.Α. το ΝΑΤΟ και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν μπροστά τους έναν απεριόριστο χρονικό ορίζοντα, αφού η παγκόσμια κοινότητα δεν αποτελείται από αγγέλους και καλοπροαίρετους κυρίους, οι οποίοι αγνοούν τα στρατηγικά συμφέροντα των χωρών τους, όπως νομίζουν οι ανόητοι φιλελεύθεροι. Κάθε άλλο.

Τα όποια σενάρια κατασκευάζουν και επεξεργάζονται οι Δυτικοί, για την αποδυνάμωση της Ρωσίας και την αποτροπή της Κίνας, από το να παίξει έναν κυριαρχικό ρόλο, στην περιοχή της και στον πλανήτη ολόκληρο, έχουν ένα στενό χρονικό ορίζοντα, για να λάβουν σάρκα και οστά.

Δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν. Δύσκολο (επειδή αυτοί είναι σε φάση, παρακμής, την οποία, βέβαια μπορούν να αντιστρέψουν, αλλά…), όχι, όμως, ακατόρθωτο. Αλλά, αυτό πρέπει να το πράξουν, μέσα στην ερχόμενη δεκαετία, ή δεκαπενταετία.

Αλλιώς, οι εξελίξεις, γι’ αυτούς, θα είναι σκοτεινές. Και για την ακρίβεια, ζοφερές…