Η κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση, οι εκλογές της 17/6/2012, ο θάνατος του Μνημονίου και η έναρξη της διαδικασίας ταφής της ευρωζώνης.
Οι αστοί τρομάξανε, μας λέει ο Πάνος Τζαβέλλας στο παλιό καλό κομμουνιστικό τραγουδάκι. Και μάλιστα, παρατρομάξανε (χωρίς να τους έχει φύγει ο Μιχάλης Μπεζεντάκος αυτή την φορά. Φοβούνται, όμως, ότι θα τους φύγει το ευρώ και η ζώνη του)! Ανέβαλαν ταξίδια, ετοιμάζουν αύριο έκτακτο Eurogroup, για να δουν τι θα κάνουν με τις ελληνικές εκλογές! Η ουσία του πράγματος είναι ότι το Μνημόνιο είναι νεκρό. Ο θάνατός του θα πιστοποιηθεί αύριο, όποιο κόμμα και αν πάρει την πρώτη θέση και όποια κυβέρνηση και αν σχηματισθεί. Και αυτό το ξέρουν καλά. Πολύ καλά. Άλλωστε, την κηδεία του την ετοιμάζει η ισπανική ελίτ και ο Marianno Rajoy, ο οποίος απαιτεί φθηνό χρήμα, εδώ και τώρα...
Μου αρέσει που πολλοί (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι Πράσινοι κλπ) ερμηνεύουν και ασχολούνται, με την εντολή του εκλογικού σώματος, προς την Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ!
Καλύτερα θα ήταν να ερμηνεύσουν και να ασχοληθούν με την λαϊκή εντολή, που έλαβαν (ή δεν έλαβαν) οι ίδιοι από το εκλογικό σώμα, στις 6/5/2012 και να δουν τις αιτίες αυτής της εντολής. Θα τους ήταν πολύ πιο χρήσιμο. Όσον αφορά την λαϊκή εντολή που θα λάβουν (ή δεν θα λάβουν), εκ νέου, από το εκλογικό σώμα στις 17/6/2012, αυτή θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και πολύ πιο εκκωφαντική. Και προφανώς, θα έχουν όλον τον καιρό μπροστά τους, για να την εξετάσουν.
Πολλοί (π.χ. στην "Αριστερή Στρουθοκάμηλο" και όχι μόνο) χρεώνουν στην Ν.Δ. τον διπλασιασμό του ελληνικού δημόσιου χρέους Κατ' αρχήν, είναι ανιστόρητοι. Η Ν.Δ. δεν ευθύνεται για τον διπλασιασμό του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οι αιτίες του διπλασιασμού αυτού του χρέους έχουν να κάνουν με την επιτοκιακή/ανατοκιστική επιβάρυνσή του. Και η αδυναμία εξόφλησής του οφείλεται στην μετατροπή της νομισματικής του βάσης. Δηλαδή από το γεγονός ότι μετετράπη από ένα δραχμικό, μαλακό και εξυπηρετήσιμο χρέος, σε ένα χρέος σε ευρώ, ήτοι ένα χρέος σε σκληρό νόμισμα, που λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα και ως εκ τούτου, αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
[Αλλά στην πολιτική ζωή του τόπου ενεφανίσθη και ένας άλλος ... αστέρας του κοσμοπολίτικου και ως εκ τούτου, δωσιλογικού αριστερού "ευρωπαϊσμού", ως υπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης Πικραμμένου! Όσον αφορά το ... "μανιτάκι με τα σπίρτα", τι να πει κανείς, για τον παλιό αριστεριστή, που κατάντησε, αυτό που κατάντησε. Ο καθείς, με την τύχη του. Και ο κ. Μανιτάκης επέλεξε την δική του. Όχι δηλαδή ότι ήταν, κάποτε, κάτι το σπουδαίο. Πάντοτε ασήμαντος και μηδαμινός ήταν, από τότε που τον ξέρω, ως καθηγητή του Συνταγματικού. Αμαθής, ως προς την τέχνη του και στην σκιά όλων όσων πέρασαν από αυτό το πόστο (ο Βαγγέλης Βενιζέλος, φυσικά, δεν συγκρίνεται μαζί του, αφού ο κακομοίρης ο Μανιτάκης έβλεπε, ασθμαίνοντας και πάντοτε, από μακριά, την σκόνη του Βαγγέλη) και φυσικά δογματικός στις όποιες απόψεις του - αν και όταν τολμούσε να έχει απόψεις -, αφού πάντοτε ο δογματισμός είναι το ύστατο καταφύγιο της αμάθειας. Καλά έκαναν και μου θύμισαν την ύπαρξη αυτού του τύπου οι Οικολόγοι Πράσινοι. Τον είχα ξεχάσει, ως παρουσία και στις δύσκολες ημέρες που ζούμε, η ευθυμία και η διασκέδαση χρειάζονται]...
Όσον αφορά τον παλαιό (αλλά και τον νέο) δικομματισμό, προφανώς το "όχι" του εκλογικού σώματος είναι δεδομένο. Υπάρχει, όμως και ένα άλλο πολύ πιο ηχηρό "όχι" του εκλογικού σώματος, το οποίο αφορά τους Οικολόγους Πράσινους - αλλά και την ΔΗΜΑΡ. Με αυτό το "όχι", έχουν σκοπό να ασχοληθούν; Και τι θα κάνουν με το επόμενο "όχι", που έρχεται και το οποίο θα είναι ακόμα πιο ηχηρό και επίσης θα τους αφορά; Θα βγάλουν τα κατάλληλα συμπεράσματα οι αφελείς (αλλά και συμφεροντολόγοι) κόκκινοι και πράσινοι "ευρωπαϊστές" μας;
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, το τι θα κάνει, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, δεν το γνωρίζω. Μπορεί να μπει σε κάποια κυβέρνηση και χωρίς να είναι πρώτο κόμμα, αν και σε αυτή την περίπτωση, δεν θα έχει εντολή, από τους ψηφοφόρους του, να πράξει κάτι τέτοιο. Αν το πράξει, θα αυτοκτονήσει. Αλλά αυτό είναι δικαίωμά του.
Αυτό που ξέρω είναι ότι στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 δεν είχε εντολή από το εκλογικό σώμα που τον ψήφισε, να μπει σε μια κυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Και σε αυτή την εντολή υπάκουσε.
Ούτε η ΔΗΜΑΡ είχε εντολή, από το δικό της εκλογικό σώμα, να μπει σε κυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Και ο κ. Φώτης Κουβέλης υποχρεώθηκε, μετά από ταλαντεύσεις, να υπακούσει σε αυτή την εντολή. Τώρα, αν η ΔΗΜΑΡ μπει σε μια τέτοια κυβέρνηση, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, θα έχει κάθε νομιμοποίηση από το δικό της εκλογικό σώμα, αφού ο κ. Κουβέλης έχει θέσει το ζήτημα στην παρούσα προεκλογική εκστρατεία και η ψήφος, που θα λάβει - όσο μέγεθος και αν έχει αυτή - θα έχει συμπεριλάβει στα υπόψη της και αυτή την παράμετρο. (Και αυτή την παράμετρο θα έχει λάβει υπόψη του και το τμήμα εκείνο των ψηφοφόρων, που δεν θα ψηφίσει την ΔΗΜΑΡ, στρεφόμενο προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπάρξει ένα τέτοιο τμήμα και το οποίο, εφ' όσον υπάρξει - που θα υπάρξει - θα καταγραφεί).
Ως εκ τούτου, όλοι οι αγχωμένοι, ας μη άγχονται. Κυβέρνηση θα υπάρξει, μετά τις κάλπες της 17/6/2012. Το ποιός θα πάρει τον "μουντζούρη" είναι το ζητούμενο.
Το καλύτερο (και το απολαυστικότερο) θα είναι να τον πάρουν οι "ευρωπαϊστές" και να βγάλουν αυτοί την χώρα από την ευρωζώνη.
Ομοίως, καλό, απολαυστικό, αλλά και πολύ ενδιαφέρον, θα είναι το να πάρει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, με το bonus των 50 εδρών, ως πρώτο κόμμα και με απόλυτη πλειοψηφία εδρών στη νέα Βουλή.
Ως εκ τούτου, υπομονή. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι θα απολαύσουμε τις όποιες εξελίξεις...
Γι' αυτό καλύτερο είναι να αφήσουμε την επιφάνεια των πραγμάτων και να μπούμε στα ενδότερα.
Στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν ταυτιστεί με την συντήρηση της παρούσας κατάστασης. Βέβαια, το να είναι συντηρητικός κάποιος δεν είναι, εξ ορισμού κακό. Κακό μπορεί να γίνει, το να είναι κάποιος συντηρητικός, εκ των περιστάσεων. Αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα.
Η συντήρηση της παρούσας κατάστασης στην χώρα είναι αφόρητη, για τον πληθυσμό της, επειδή τον οδηγεί σε μια ραγδαία οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Αυτή η οχληρή, για τους κάθε είδους συντηρητικούς (και τους νεοσυντηρητικούς της ΔΗΜΑΡ, αλλά και των Οικολόγων Πράσινων), πραγματικότητα συνδέεται άμεσα και άρρηκτα με την ευρωζώνη και θα χειροτερεύει, όσο η χώρα κρατάει το ευρώ, ως νόμισμά της, υποτασσόμενη στις προσταγές του "Δ' Ράϊχ", δηλαδή στα κελεύσματα του επιτελείου της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία χρησιμοποιεί τον "ευρωπαϊσμό", ως μανδύα, με τον οποίο επικαλύπτεται ο παλαιός ωμός γερμανικός εθνικισμός, ο οποίος εκφράζει τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα αυτής της ελίτ, όπως αυτά έχουν σχηματοποιηθεί, με την συγκρότηση της ευρωζώνης, η οποία, ναι μεν επεβλήθη στην γερμανική ελίτ, προκειμένου να γίνει αποδεκτή, από τους νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ενοποίηση της Γερμανίας, αλλά κατασκευάστηκε πάνω στα γερμανικά πρότυπα, αντικαθιστώντας το μάρκο, με το ευρώ, το οποίο κατέστη ένα νέο μάρκο, με άλλο όνομα.
Αυτό το νέο μάρκο και η ευρωζώνη πνίγουν την χώρα και την οικονομία της και την οδηγούν στην ραγδαία οπισθοδρόμηση και σε ένα καθεστώς πεονίας, σε μια νέα μοντέρνα δουλοπαροικία. Με αυτόν τον ακραίο συντηρητισμό που οδηγεί την κοινωνία στην ραγδαία πτώχευσή της και σε ένα βιοτικό επίπεδο ανάλογο των χωρών της Αφρικής, ταυτίζονται, δια του "ευρωπαϊσμού" τους, που έχει οδηγηθεί σε μια απολογητική υπεράσπιση των θέσεων του γερμανικού νεοφιλελευθερίστικου εθνικισμού, η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι Πράσινοι στην συνείδηση του μέσου Έλληνα. Ο μέσος Έλληνας, βέβαια, δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το ευρώ και η ζώνη του καταστρέφουν την χώρα. (Το υποψιάζεται, ολοένα και περισσότερο, αλλά ακόμα δεν το έχει αντιληφθεί. Αρκετοί μάλιστα νομίζουν ότι το ευρώ θα τους ... σώσει).
Όμως, μπορεί να μην έχει, ακόμα, αντιληφθεί σε όλη του την έκταση τον καταστροφικό ρόλο του ευρώ και της ζώνης του, αλλά έχει καταλάβει πολύ καλά ότι το Μνημόνιο τον έχει καταστρέψει και ότι θα συνεχίσει να τον καταστρέφει. Και κάπου εδώ, ενώ αυτός οδηγείται σε μια ραγδαία φτωχοποίηση, έρχονται οι Οικολόγοι Πράσινοι και η ΔΗΜΑΡ να του πουν ότι πρέπει να μείνει νηφάλιος (!;) και ότι το Μνημόνιο, σε γενικές γραμμές, είναι καλό και ότι αυτό που χρειάζεται είναι κάποιες αλλαγές - αν και το Μνημόνιο είναι ουσιαστικά νεκρό, ήδη από τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και το μόνο που περιμένει είναι τον νεκροθάφτη του, ο οποίος, των πραγμάτων, θα είναι η επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Όποια και αν είναι αυτή και όσο και αν προσπαθήσει να το νεκραναστήσει.
Δυστυχώς, για τους νηφάλιους νεοσυντηρητικούς μας, οι καιροί δεν είναι καθόλου νηφάλιοι. Σε προεπαναστατικές περιόδους (και από τον Απρίλιο του 2010 η Ελλάδα - και σιγά - σιγά και η ευρωζώνη - βρίσκεται σε προεπαναστατική περίοδο) ο ρεφορμισμός δεν είναι λειτουργικός. Αντίθετα, μάλιστα, πυροδοτεί, έτι περισσότερο, την εξεγερτική διάθεση του πληθυσμού και καθιστά ακόμα πιο περίπλοκη την επικρατούσα κατάσταση.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, σήμερα, στην Ελλάδα και όποιος την αγνοεί και μένει στην επιδερμική και εξωκοινωνιολογική ανάλυση των πραγμάτων, μιλώντας για "υποσχεσιολογία", για "πόλωση" και για "λαϊκισμό", θα μείνει, μακριά νυχτωμένος και λειτουργικές λύσεις δεν θα βρει, ούτε θα μπορέσει να τις προτείνει, ακόμα και αν τις σκεφθεί, διότι θα μείνει αποξενωμένος από το κυρίαρχο ρεύμα. Και οι νεοσυντηρητικοί "ευρωπαϊστές" μένουν μακριά από το κυρίαρχο ρεύμα, διότι αρνούνται να δεχθούν ότι η ελληνική κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται. Και όσοι, εξ αυτών το διαπιστώνουν, το φοβούνται και το τρέμουν αυτό το ρεύμα, επειδή δεν μπορούν να το διαχειριστούν.
Αλλά, για να μπορέσει κάποιος να διαχειριστεί ένα κοινωνικό ρεύμα που ριζοσπαστικοποιείται, πρέπει να ριζοσπαστικοποιηθεί και ο ίδιος. Αν δεν ριζοσπαστικοποιηθεί, δεν θα επιτύχει τίποτε. Και το να ριζοσπαστικοποιηθεί σημαίνει ότι πρέπει να διδαχθεί από το ρεύμα αυτό. Και το να διδαχθεί σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσει τις οικονομικές και κοινωνικές αιτίες, που οδήγησαν στην δημιουργία αυτού του ρεύματος, μέσα στην κοινωνία. Όλα αυτά, σημαίνει ότι, πιθανότατα, αυτός ο κάποιος θα χρειασθεί να αφήσει πίσω του κάποιες από τις πεποιθήσεις του. Ότι δηλαδή θα πρέπει να τις αναθεωρήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Πάνος Καμμένος και η Χρυσή Αυγή (άλλοι ευκολότερα, άλλοι δυσκολότερα) το έκαναν. Μέσα από πολλά εσφαλμένα και ιδεοληπτικά συμπεράσματα, έβγαλαν και κάποια σωστά συμπεράσματα. Με αυτά τα συμπεράσματα, κατάφεραν να αποκτήσουν ένα ευάριθμο ακροατήριο, που στο παρελθόν, δεν το είχαν δει, ούτε στο καλύτερο όνειρό τους. (Το τι θα κάνουν και το πως θα το διαχειρισθούν, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα, που δεν είναι της παρούσης. Αυτό μένει να το δούμε).
Η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι Πράσινοι και οι λοιποί "ευρωπαϊστές" μας, τι έκαναν; Τίποτε - πέραν του να συνιστούν ... νηφαλιότητα!
Έλα, όμως, που στην ευρωζώνη, τώρα (δηλαδή από τον Απρίλιο του 2010), πρέπει κάποιος να κτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να αρνηθεί τις αξιώσεις των εκφραστών του γερμανικού εθνικισμού! Και ποιός θα το κάνει αυτό; Υπάρχει κάποιος; Και ποιός είναι αυτός; Το αστείο "μανιτάκι με τα σπίρτα" και όσοι έχουν την ίδια με αυτό "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική και αντιπατριωτική αντίληψη;
Θα το ξαναπώ :
Η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση είναι νεκρή. Κάποιος πρέπει να την θάψει. Και στα συντρίμια της πρέπει να οικοδομηθεί μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία (αλλιώς όλοι πρέπει να γυρίσουν στα παλαιά τους νομίσματα). Και αυτή η ευρωπαϊκή ομοσπονδία, αν οικοδομηθεί, θα οικοδομηθεί, ως ευρωπαϊκή πατρίδα, ως εθνογέννεση και όχι, ως πολυεθνικό/κοσμοπολιτικό σουπερμάρκετ. Και όλα αυτά (τα κυριότερα τουλάχιστον) δεν μπορούν να γίνουν με ατέρμονες συζητήσεις. Πρέπει να γίνουν γρήγορα και χωρίς πολλές κουβέντες.
Τι έκαναν, όμως, οι "ευρωπαϊστές" μας, για όλα αυτά, όλον αυτόν τον καιρό; Τίποτε το καλό. Έκαναν το χειρότερο : Την ευρωζώνη...
Και αντί να καταφεύγουν στα εργαλεία της κοινωνιολογικής ανάλυσης, μπας και καταλάβουν το τι συμβαίνει, αυτοί το έχουν ρίξει στο κουτσομπολιό. Έτσι, όμως, οι άλλοι, που δεν μένουν στο κουτσομπολιό, καβαλούν το ριζοσπαστικοιημένο ρεύμα της κοινωνίας και τους αφήνουν πίσω να κλαίνε την μοίρα τους. Και φυσικά, αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί και μετά τις αυριανές εκλογές. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμά τους...
Για να είμαστε ακριβείς, αυτό που λέω είναι ότι αυτή, που έχει πεθάνει, είναι η ευρωζώνη, ως αυτό που είναι. Δηλαδή, ως νομισματική ένωση. Παρά τον θάνατό της, όμως, διατηρείται, από την κ. Μέρκελ και την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, σε μια νεκροζώντανη κατάσταση, ως ζόμπι, το οποίο αφαιμάσσει και καταστρέφει τις οικονομίες των χωρών, που αποτελούν την αιμοποτική βαμπιρική ευρωζώνη. Αυτό που μένει να γίνει, είναι η αποδοχή του θανάτου της και η ταφή του κουφαριού της.
Το ευρώ, το πιο πιθανό είναι ότι θα ακολουθήσει τον θάνατο της ζώνης του. Αλλά, παραδόξως, μπορεί να έχει (και έχει) κάποιες λίγες πιθανότητες να επιζήσει του θανάτου της ευρωζώνης. Όμως, αυτές οι λίγες πιθανότητες επιβίωσης του ευρώ, ως νομίσματος, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μόνον με την ταφή της ευρωζώνης, ως νομισματικής ζώνης, όσο και αν αυτό ακούγεται ως παραδοξολογία.
Το ευρώ είναι και αυτό ένα νόμισμα-φάντασμα, μια ακόμα βαμπιρική κατασκευή, που κατατρώγει και καταστρέφει τις οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης και εφ' όσον ο θάνατος της ευρωζώνης λάβει την μορφή της διάλυσής της, στα εξ ων συνετέθη, το ευρώ θα χαθεί από το ιστορικό προσκήνιο και θα ταφεί, μαζί με την ζώνη του. Αυτό είναι και το πιθανότερο. Δεν είναι, όμως, το μόνο πιθανό.
Και δεν είναι το μόνο πιθανό, διότι το ευρώ μπορεί να επιβιώσει του θανάτου της ευρωζώνης (ο οποίος, ούτως, ή άλλως, θα συμβεί), μόνον ως νόμισμα - το ίδιο, ή κάποια παραλλαγή του - μιας ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας. Αυτό το ευρώ, όμως, ουδεμία σχέση θα έχει και ως προς το περιεχόμενό του και ως προς την λειτουργία του, με την σημερινή αβαθή μορφή του. Θα είναι ένα κανονικό νόμισμα, όπως όλα τα άλλα νομίσματα των κρατών του πλανήτη, διότι θα εκδίδεται από ένα κράτος, το οποίο θα έχει το δικαίωμα της νομισματοκοπής και της άσκησης νομισματικής, δημοσιονομικής και εισοδηματικής πολιτικής, θα ελέγχει την Κεντρική του τράπεζα και την πορεία αυτού του νομίσματος στις διεθνείς αγορές.
Αυτά, ως προς το ευρώ. Αυτό έχει κάποιες λίγες πιθανότητες να επιζήσει, του θανάτου της ευρωζώνης. Η ίδια η ευρωζώνη, όμως, δεν έχει καμμία πιθανότητα να επιζήσει, ως νομισματική και οικονομική ένωση, δηλαδή ως αυτό που είναι σήμερα. Αυτή είναι νεκρή και περιμένει τον νεκροθάφτη της. Και από ό,τι φαίνεται, αυτός είναι, καθ' οδόν.
Προάγγελοι της έλευσης του νεκροθάφτη της ευρωζώνης είναι πολλοί. Η ίδια η έλευση της ελληνικής κρίσης τον Απρίλιο του 2010 απετέλεσε την έναρξη της διαδικασίας. Οι ευρωζωνίτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επιδεινώσουν την κατάσταση, με αποτέλεσμα της εξελισσόμενη απόδόμηση της ευρωζώνης. Δεν είναι η ώρα, ούτε και είναι χρήσιμο το να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, η έναρξη της οποίας θα οδηγούσε στην αμερικανική χρηματοπιστωτική κρίση και στην παγκόσμια ύφεση του 2008, που ακολούθησε. Όμως, η ουσία της όλης υπόθεσης έχει να κάνει με το απλούστατο γεγονός ότι ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης (που το διοικεί η μπατιροτραπεζοκρατία) είναι χρεωκοπημένο και στην πράξη πτωχευμένο, χωρίς να υπάρχει ένα πραγματικό νόμισμα, ούτε μια πραγματική κεντρική τράπεζα, ούτε ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος, που να μπορούν να το στηρίξουν, ανακεφαλαιοποιώντας το.
Στην παρούσα φάση, η κίνηση των γερμανικών επιτοκίων είναι ένας ακόμα προάγγελος της επερχόμενης ταφής της ευρωζώνης - αλλά και του ευρώ. Πράγματι, αν δει κάποιος την εξέλιξη του επιτοκίου των διετών γερμανικών ομολόγων καταλαβαίνει ότι κάτι το εξαιρετικά ανορθολογικό συμβαίνει στην περίπτωση αυτή και τούτο επειδή οι αποδόσεις τους είναι αρνητικές. Δηλαδή οι αγοραστές πληρώνουν το γερμανικό δημόσιο για να τα πάρουν και χάνουν(!), αντί να αμείβονται, για το γεγονός ότι επενδύουν σε αυτά. Και επειδή οι αγοραστές πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις, ουδέποτε αγοράζουν χωρίς την ύπαρξη κέρδους, είναι προφανές ότι πίσω από αυτήν την παραδοξολογική συμπεριφορά τους, κρύβεται κάτι άλλο.
Αυτό το κάτι άλλο, προφανώς, δεν είναι ο φόβος, ούτε η ανυπαρξία επενδύσεων, με καλύτερες αποδόσεις. Ως εκ τούτου, οι επενδυτές πρέπει να έχουν εντοπίσει κάποια πηγή κέρδους, μέσα σε αυτήν την επένδυσή τους στα αρνητικά επιτόκια των γερμανικών κρατικών ομολόγων. Και προφανώς, επενδύουν στην έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, ή στην διάλυση της ευρωζώνης και την επαναφορά του μάρκου, ως νομίσματος της χώρας. Αλλά ποιού μάρκου; Ενός μάρκου, πιθανώς, ανατιμημένου, έως και 51%, περίπου, σε σχέση με την τωρινή διακύμανση του ευρώ, που είναι στο 1/1,24 σε σχέση με το δολλάριο. Προφανώς, λοιπόν, οι επενδυτές αναμένουν την ύπαρξη μεγάλου συναλλαγματικού κέρδους από τις τοποθετήσεις τους στα γερμανικά ομόλογα, σε σχέση με τα άλλα νομίσματα των χωρών της υπό διάλυση ευρωζώνης. Και οι κινήσεις αυτές των επενδυτών δεν είναι καθόλου αμελητέες, ενώ τα πιθανολογούμενα κέρδη είναι μεγάλα.
Από την άλλη πλευρά, ενώ τα γερμανικά επιτόκια είναι στα ιστορικά τους χαμηλά (το δεκαετές ομόλογο του γερμανικού δημοσίου ευρίσκεται στο 1,5%), τα επιτόκια των ομολόγων του νότου της ευρωζώνης είναι απαγορευτικά, για δανεισμό των κρατών του. Τα ιταλικά και τα ισπανικά επιτόκια αγγίζουν το 7% και δείχνουν το φόβο που επικρατεί στις αγορές. Έναν φόβο, ο οποίος σχετίζεται με την αναμενόμενη κατάρρευση του ευρώ και της ζώνης του, η οποία είναι μάλιστα και χρονικά προσδιορισμένη, με απώτατο όριο την διετία, όπως προκύπτει από τις αποκλίσεις ανάμεσα στα μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα επιτόκια δανεισμού των κρατών αυτών.
Ακόμα μια σαφής ένδειξη της επερχόμενης ταφής της ευρωζώνης είναι το κύμα των τραπεζικών αναλήψεων, που έχει εμφανισθεί ως ένα επιταχυνόμενο φαινόμενο στις ελλειμματικές χώρες του νότου της ευρωζώνης, αλλά και στην Ιρλανδία και στο Βέλγιο, συνοδευόμενο αυτό το κύμα και από το αντίστοιχο και αντίστροφο κύμα των αυξημένων καταθέσεων στην Γερμανία και στις άλλες πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης.
Πέρα από αυτά, η ταχεία πτώση της διεθνούς ισοτιμίας του ευρώ, σε σχέση με το δολλάριο, η διακύμανση του οποίου, σε λίγες ημέρες, από 1/1,35, έφθασε, έως το 1/1,24, δείχνει ότι οι διεθνείς αγορές υπολογίζουν στην εξαφάνιση του ευρώ και προπαθούν να εξασφαλισθούν, επιλέγοντας το δολλάριο, αποσύροντας τις καταθέσεις από το ευρώ και μετατρέποντάς τες, σε δολλάρια - και όλα αυτά, ενώ η αμερικανική οικονομία παραμένει προβληματική, τα αμερικανικά επιτόκια είναι αρνητικά και η Κεντρική Τράπεζα των Η.Π.Α. και ο Μπεν Μπερνάνκι, συνεχίζουν την πολιτική της διαρκούς και άφθονης αύξησης της ποσότητας του αμερικανικού νομίσματος - μια πολιτική, η οποία θα δικαιολογούσε την περαιτέρω πτώση του αμερικανικού δολλαρίου έναντι του ευρώ. Παρ' όλ' αυτά, όμως, οι αγορές στηρίζουν το δολλάριο, ακριβώς επειδή ποντάρουν ενάντια στο ευρώ.
Ακόμα, το σκηνικό του εξελισσόμενου ισπανικού δράματος, που σχετίζεται άμεσα με την τραπεζική κρίση, που αποδομεί την ευρωζώνη, θα προσδιορίσει και την τύχη του ευρώ και της ζώνης του. Η Ισπανία είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί στην τύχη της. Όπως είναι και πολύ μεγάλη για να διασωθεί, χωρίς να καταρρεύσει η ευρωζώνη. Η Μέρκελ σπρώχνει την Ισπανία στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, αλλά αυτός είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει το ισπανικό πρόβλημα και η ισπανική κυβέρνηση, μετά την ελληνική εμπειρία, δεν θέλει να καταφύγει σε μια τέτοια διαδικασία. Και όχι μόνον αυτό. Η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα. Δεν πρόκειται να παραδοθεί, αμαχητί, στις γερμανικές ορέξεις. (Όπως και η Γερμανία δεν πρόκειται να υποκύψει, εύκολα, στις ισπανικές αξιώσεις, οι οποίες, από ό,τι φαίνεται, έχουν να κάνουν με την νομισματοποίηση της ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών. Δηλαδή η Ισπανία απαιτεί αυτή η ανακεφαλαιοποίηση να γίνει χωρίς δανεισμό από τον ESM και με απ' ευθείας χρηματοδότηση ισπανικού κράτους από την Ε.Κ.Τ. Και ο συμβιβασμός που "επιτεύχθηκε" στις 10/6/2012 είναι εντελώς ασαφής, παρά το γεγονός ότι ο Ραχόϋ αποδέχτηκε τον δανεισμό της Ισπανίας, χωρίς, όμως, να έχει καθοριστεί το ποιός θα πληρώσει και με ποιά επιτόκια, ενώ οι συνεχείς επιθέσεις του Ισπανού πρωθυπουργού στους κεντρικούς τραπεζίτες της ευρωζώνης και ουσιαστικά στην Ε.Κ.Τ., ανοίγει την πόρτα, για την χρηματοδότηση του ισπανικού κράτους από την Ε.Κ.Τ., αφού αυτό επλήγη, από τον νέο δανεισμό που ανακοινώθηκε, με την διόγκωση του δημοσίου χρέους της μεγάλης αυτής χώρας, η οποία, οδηγείται, εκτός αγορών, λόγω της ανύψωσης των επιτοκίων δανεισμού της - μιας ανύψωσης που προήλθε από το γεγονός της διόγκωσης του δημόσιου χρέους, λόγω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της και του γεγονότος ότι αυτό το χρέος αρχίζει, πλέον και στην περίπτωση της Ισπανίας, να καθίσταται, σταδιακά, ένα χρέος προς την ευρωζώνη και ως εκ τούτου, ώριμο προς αναδιάρθρωση, εις βάρος του ιδιωτικού τομέα, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας).
Αλλά, ισπανική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί την τραπεζική κρίση, που έχει ενσκήψει στην χώρα της, αφού οι ανάγκες της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της υπερβαίνουν τα 250 δισ. € - τα 100 δισ. €, που λένε ότι θα της δώσουν δεν φθάνουν, ούτε για να φθάσει στα μισά της όλης διαδικασίας - τα τοκοχρεωλύσια του ισπανικού δημόσιου χρέους πρέπει να ανέρχονται πάνω από τα 70 με 80 δισ. €., ενώ καταρρέουν οι ομόσπονδες κυβερνήσεις και οι τοπικές της αυτοδιοικήσεις, μέσα σε βουνά από χρέη, τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν, η φυγή των τραπεζικών καταθέσεων αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς (από 75 δισ. €, που ήταν το 2011, έφθασε από τις αρχές του 2012, έως τώρα κοντά στα 160 δισ. €), με τα επιτόκια δανεισμού του ισπανικού δημοσίου να φθάνουν κοντά στο 7%. Ενώπιον ενός τέτοιου αδιεξόδου, η ισπανική πολιτικοοικονομική ελίτ πιθανότατα, δεν θα υποκύψει, όπως έπραξε η ελληνική. Η Ισπανία, με ένα λαό που είναι υπερήφανος και έχει αυξημένο το αίσθημα της αξιοπρέπειας (dignidad το αποκαλούν εκεί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αντεξουσιαστές), με μια μεγάλη βιομηχανική υποδομή και με εξαγωγές, οι οποίες έχουν καταστεί απαγορευτικές, λόγω του σκληρού και ακριβού ευρώ, με αποτέλεσμα η ισπανική οικονομία να έχει χάσει τις αγορές της Λατινικής Αμερικής, εύκολα μπορεί να εγκαταλείψει το ευρώ και να επιλέξει την επαναφορά του τοπικού της νομίσματος - της πεσέτας -, κουνώντας το μαντήλι του αποχαιρετισμού στην ευρωζώνη.
Και η Ισπανία δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ευρωζώνης. Η Ιταλία, με το 1,95 τρισ. € δημόσιο χρέος της, με τα επιτόκια δανεισμού της κοντά στο 7%, με ένα επίσης πτωχευμένο τραπεζικό τομέα και με υψηλό βαθμό διασποράς των ομολόγων του ιταλικού δημοσίου στις ευρωπαϊκές τράπεζες, με ένα πανάκριβο ευρώ, το οποίο αποκλείει την μεγάλη ιταλική βιομηχανία από τις διεθνείς αγορές, αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, για την ευρωζώνη, αφού και η Ιταλία, ευκολότατα, μπορεί να κουνήσει το μαντήλι του αποχαιρετισμού στην ευρωζώνη. Και θα το πράξει, διότι, ούτε η ιταλική πολιτικοοικονομική ελίτ είναι διατεθειμένη να δεχθεί τα γερμανικά μαντζούνια, ως θεραπευτική αγωγή.
(Για τις μικρές χώρες της ευρωζώνης δεν μιλώ καθόλου. Αυτές - Σλοβενία, Κύπρος, Βέλγιο κλπ - θα πέσουν στον καιάδα των τοκογλυφικών μηχανισμών στήριξης. Όμως, αυτές δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι αυτό που θα ακολουθήσει την Ιταλία. Και αυτό που θα ακολουθήσει την Ιταλία, είναι η Γαλλία, και η διάρρηξη των δεσμών του άξονα Βερολίνου - Παρισιού, εάν η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ εξακολουθήσει να αρνείται να πληρώσει και εάν η βαμπιρική ευρωζώνη επιβιώσει, μέχρι τότε).
Γι' αυτό καλόν είναι να μην μιλάμε, έτσι εύκολα, για "κουβέντες καφενείου", όταν κάποιος επιχειρηματολογεί, για τον θάνατο της ευρωζώνης. Δεν είναι τόσο απλά (και απλοϊκά) τα πράγματα. Αρεστόν, ή όχι, η ευρωζώνη είναι νεκρή, ούτως ή άλλως. Και επίσης, αλήθεια είναι ότι το πιστοποιητικό του θανάτου της θα εκδοθεί, ούτως, ή άλλως.
Το μόνο ζήτημα, που έχει ουσία στην όλη υπόθεση, είναι το, εάν αυτό το πιστοποιητικό, που θα αφορά την επισημοποίηση του θάνατου της ευρωζώνης, θα είναι και πιστοποιητικό διάλυσής της, στα εξ ων συνετέθη, ή θα ακολουθηθεί από την ίδρυση μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Και αυτό είναι που προσδιορίζει και διαφοροποιεί τους ευρωπαϊστές, που ενδιαφέρονται για την υλοποίηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, από τους ιδεοληπτικούς "ευρωπαϊστές" μας, οι οποίοι, υπερασπιζόμενοι σφαλερά και αποτυχημένα κατασκευάσματα και καταστροφικές θεσμικές καρικατούρες, οδηγούνται στην υπηρεσία των ιδεολογημάτων και των συμφερόντων της "ευρωπαϊστικής" εκδοχής του γερμανικού εθνικισμού, τα οποία συμφέροντα εκφράζονται, μέσα από αυτά τα ιδεολογήματα...
Σε αυτήν την διαδικασία αποδόμησης του ευρώ και της ζώνης του, οι βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 θα παίξουν τον ρόλο τους. Γι' αυτό και όλοι οι ενδιαφερόμενες ελίτ ανησυχούν. Καλά κάνουν και ανησυχούν, αφού αυτό θα συμβεί όποιο κόμμα και αν πάρει την πρωτιά αύριο και όποια κυβέρνηση και αν εκλεγεί...
Είπαμε : Το Μνημόνιο είναι νεκρό. Όπως νεκρή είναι και η ευρωζώνη. Όσο και αν κρατούν και αυτό και εκείνη, σε μια νεκροζώντανη κατάσταση ζόμπυ, η ταφή τους θα πραγματοποιηθεί, ενώπιον όλων των "τεθλιμμένων συγγενών, φίλων και γνωστών"...
Σχόλια
Θα είχε ενδιαφέρον,ανεξαρτήτως του τι ψηφίσατε,να σχολιάσετε τις απόψεις γενικώς στο παρακάτω ιστολόγιο
http://anamorfosis.net/blog/?p=8121