Τα αδιέξοδα του νέου Μνημονίου και το τραγελαφικά αναποτελεσματικό PSI. (Η ιστορική εμπειρία των νομισματικών ζωνών και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης, ενώπιον της ανάγκης για ανακύκλωση των πλεονασμάτων, που πανικοβάλλει την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ).

Ότι τα έδωσαν όλα είναι αλήθεια. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Η ουσία είναι ότι στην πράξη δεν πήραν τίποτε από όσα μπορούσαν να πάρουν (αν και για πρώτη φορά, έκαναν μια αχνή και εντελώς υποτυπώδη διαπραγμάτευση). Και για να είμαστε ακριβείς, πήραν ελάχιστα, τα οποία είναι και αμφισβητούμενα, αφού προφανώς δεν θα μπορέσουν να ανθέξουν σε βάθος χρόνου, διότι είναι σαφές πως και το νέο Μνημόνιο είναι εξωπραγματικό και οι στόχοι, που το ίδιο θέτει, μη ρεαλιστικοί. Οι ευρωζωνίτες θα φορτωθούν, πλήρως, το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο θα διογκώνεται, με, απελπιστικά, ραγδαίους ρυθμούς, εις το διηνεκές (όσο δεν διαγράφεται, ή, έστω, όσο δεν συρρικνώνεται, σε μεγέθη της τάξεως κάτω του 40% του ΑΕΠ της χώρας)...

Το νέο Μνημόνιο κατέφθασε με βήμα ταχύ. Η χώρα θα γίνει κομμάτια και θρύψαλα και ο ελληνικός πληθυσμός θα καταστεί ένας πληθυσμός μοντέρνων δούλων, αφού το ελληνικό κράτος θα διαλυθεί και τα έσοδά του θα πηγαίνουν στον, υπό ίδρυση, ειδικό λογαριασμό, με διακηρυγμένο σκοπό την, κατά προτεραιότητα, ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών και στην συνέχεια, με ό,τι, κάθε φορά, απομείνει, δευτερευόντως, των αναγκών αυτού του πληθυσμού των σύγχρονων δούλων. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα και η ουσία των "επιτυχιών", που ήλθαν, ως προϊόν της διαπραγμάτευσης, με την τρόϊκα και τα αφεντικά της στο Eurogroup.

Τα πάντα έγιναν, υπό την απειλή της "πτώχευσης" και της εκδίωξης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, μια εκδίωξη η οποία θα συνοδευόταν από τα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετς και των φαρμακείων. (Ειδικά, για τα άδεια ράφια, αυτός που εκστόμισε αυτή την απειλή, προκειμένου να κατατρομοκρατήσει τον πληθυσμό της χώρας, δηλαδή ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, καλό θα ήταν παύσει να τρομοκρατεί τον πληθυσμό και να θυμηθεί τον θεσμικό του ρόλο. Να θυμηθεί, δηλαδή, ότι είναι πρωθυπουργός της χώρας - έστω και μη εκλεγμένος - και όχι υπάλληλος της Ε.Κ.Τ. και να φροντίσει να λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα, για να μην μείνουν άδεια τα ράφια. Αυτή είναι η αρμοδιότητά του).

 Όσον αφορά την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη, πρέπει να επαναλάβω, για πολλοστή φορά, αυτό που γράφω εδώ και καιρό :

Ό,τι και να λένε οι Γερμανοί και οι ευρωζωνίτες, μαζύ με τους εγχώριους υποτακτικούς τους, δεν προβλέπεται μια τέτοια διαδικασία εκδίωξης της Ελλάδας, ή οποιασδήποτε άλλης χώρας, που έχει υιοθετήσει, ως νόμισμά της το ευρώ, σε καμμία συνθήκη της ευρωζώνης. Μια τέτοια περίπτωση, απλά, δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει μια τέτοια περίπτωση, διότι οι ιδρυτές της ευρωζώνης δεν θέλησαν να υπάρξει, επειδή μια εκδίωξη οποιασδήποτε χώρας, από το ευρώ, θα σήμαινε και τον θάνατο του ίδιου του ευρώ και της ζώνης του, αφού, σε μια τέτοια περίπτωση, ο κίνδυνος, για το κοινό νόμισμα, καθίσταται συστημικός και του οποίου νομίσματος η αξιοπιστία θα γινόταν σκόνη, οριστικά και χωρίς οποιαδήποτε δυνατότητα αποκατάστασής της. 

Το δυστύχημα είναι ότι και να ήθελε η χώρα μας να βγει από την ευρωζώνη, οι ευρωζωνίτες δεν θα το επέτρεπαν, καθώς μια τέτοια κίνηση θα ξεκινήσει μια διαδικασία επιτάχυνσης της διάλυσής της, αφού τα spreads της Ιταλίας και των ομολόγων του EFSF θα καθίσταντο απαγορευτικά και η Ιρλανδία θα αντιμετώπιζε μια μαζική φυγή των κεφαλαίων της, η οποία θα ανάγκαζε την ελίτ της χώρας να επιβάλει φραγμούς στις μεταφορές κεφαλαίων, προκειμένου να τα κρατήσει, εντός των συνόρων της, γεγονός το οποίο θα ήταν πρωτοφανές για την ευρωζώνη και φυσικά παράνομο. Μετά από αυτά, η Γερμανία δεν θα ήταν διατεθειμένη να στηρίξει το καταρρέον ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και τις χώρες της ευρωζώνης, με τα απίστευτα ποσά των τρισεκατομμυρίων ευρώ, που θα ήσαν απαραίτητα και μια ωραία πρωία (ή μια θεοσκότεινη νύχτα) θα ανακοίνωνε την επάνοδό της στο μάρκο, μαζύ με τους όποιους δορυφόρους της, που θα ήσαν διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν, σε μια νέα "μικρή ζώνη του μάρκου". 

Αυτή η αποχώρηση (όπως-όπως) της Γερμανίας, από την ευρωζώνη, είναι και η μόνη πραγματική (;) απειλή που προβάλλεται στα παρασκήνια από την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ. Και αυτή η απειλή είναι που καθιστά τις ελίτ των άλλων χωρών τόσο υποχωρητικές και πειθήνιες στις γερμανικές προτροπές...

Βέβαια, η αποχώρηση της Γερμανίας από την ευρωζώνη δεν βρίσκει ομοφωνία, μέσα στην πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας αυτής. Και αυτό δεν είναι αμελητέο. Αλλά, πέραν τούτου, η έξοδος της Γερμανίας από την ζώνη του ευρώ δεν είναι ένα ζήτημα, το οποίο θα το αποφασίσει μόνη της η κυβέρνηση Μέρκελ, ή οποιαδήποτε άλλη γερμανική κυβέρνηση, ούτε θα το αποφασίσει μόνο του το σύνολο του πολιτικού και οικονομικού κόσμου της χώρας αυτής.

Το έχω γράψει και άλλες φορές.

Η επιστροφή (ή μη) της Γερμανίας στο μάρκο θα αποφασισθεί, κυρίως, στην Ουάσινγκτων και στο Λονδίνο.  Και μια τέτοια απόφαση δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα αποδέχεται την όποια απόφαση της γερμανικής ελίτ, για έξοδο από την ευρωζώνη. Το περισσότερο πιθανό είναι ότι δεν θα την αποδέχεται, ή, εάν την αποδεχθεί, θα την αποδεχθεί με τέτοιους όρους, που θα επαναδιαπραγματεύονται την ενιαία συγκρότηση του γερμανικού κράτους, ή/και θα έχουν ένα δυσβάστακτο περιεχόμενο για την Γερμανία. Οι νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Η.Π.Α. και η Βρετανία, δεν θα δεχθούν η ηττημένη Γερμανία να αφεθεί με λυμένα τα χέρια, ανεξέλεγκτη και χωρίς βαρύδια, να κάνει ό,τι θέλει στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Θα πει κάποιος ότι υπάρχει το ΝΑΤΟ, για να ελέγξει την Γερμανία. Καλό το ΝΑΤΟ, αλλά δεν αρκεί, για να ανασχέσει την Γερμανία και τον οικονομικοπολιτικό της δυναμισμό, ο οποίος, λόγω της ιδιαιτερότητας της χώρας, που είναι μια τεράστια βιομηχανική και εξαγωγική δύναμη, την οδηγεί στο να θέλγεται από το να ξεφύγει από τον τοπικό ευρωπαϊκό της ρόλο, όσο και αν κάτι τέτοιο την φοβίζει, λόγω του έντονου εθνικισμού και του σύστοιχου επαρχιωτισμού, που διακατέχει την νοοτροπία της γερμανικής ελίτ.

Και αν το ΝΑΤΟ είναι ανεπαρκές να ελέγξει τον γερμανικό δυναμισμό, αντιθέτως, η ευρωζώνη, την οποία η γερμανική ελίτ δημιούργησε, σύμφωνα με τις φιλελεύθερες/συντηρητικές οικονομικές αντιλήψεις της και την παροιμιώδη στενοκεφαλιά, που την διακατέχει, αποδείχτηκε, ως η χειρότερη φενάκη γι' αυτήν την, μεσομακροπρόθεσμα, ανόητη ελίτ, αφού η νεοφιλελεύθερη/ανταγωνιστική δομή των θεσμών της ζώνης του ευρώ, που φιλοτεχνήθηκε από τους Γερμανούς, φθάνοντας στα όριά της, με την έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης του 2008 και την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους, που άρχισε στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, οδηγήθηκε στην διάρρηξη και την αποσύνθεση αυτών των θεσμών, όπως, αναλόγως, συνέβη σε κάθε οικονομική ζώνη στο παρελθόν, αφού οι ανταγωνιστικές δομές των οικονομικών και νομισματικών θεσμών κάθε νομισματικής ένωσης χωρών, με διαφορετικές οικονομίες, δεν συμπληρώνονται από, διεθνικά, αλληλέγγυους οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς ανακύκλωσης των παραγόμενων πλεονασμάτων από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές, ούτε από ανάλογους μηχανισμούς αντιμετώπισης των παραγόμενων κρατικών (αλλά και ιδιωτικών) χρεών, αλλά ούτε και από μηχανισμούς που να θέτουν, υπό έλεγχο την εκάστοτε Κεντρική Τράπεζα, για τον έλεγχο και την παραγωγή του κυκλοφορούντος χρήματος, ανάλογα με τις ανάγκες, που κάθε φορά παρουσιάζονται, ιδίως σε περιόδους ύφεσης, οι οποίες, τοιουτοτρόπως, μεταπίπτουν σε κρίσεις.

Έτσι έγινε με την Λατινική Ένωση του 19ου αιώνα. Έτσι, λίγο-πολύ, έγινε και με όλες τις άλλες νομισματικές ενώσεις του παρελθόντος (π.χ. την Σκανδιναυϊκή Ένωση του 20ου αιώνα), οι οποίες ανήκουν όλες στην παγκόσμια νομισματική ιστορία. Και ανήκουν στην παγκόσμια νομισματική ιστορία επειδή, όταν έπρεπε, αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, διότι τα ζητήματα, που η εκάστοτε ιστορική συγκυρία τους έθετε και τα οποία άγγιζαν την ίδρυση αλληλέγγυων μηχανισμών ανακύκλωσης των παραγόμενων πλεονασμάτων από τις πλουσιότερες περιοχές των ζωνών αυτών, στις λιγότερο πλούσιες, οι ζώνες αυτές ηρνούντο να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους ζητήματα, διότι μια τέτοια αντιμετώπιση οδηγούσε τις χώρες αυτές και τις ελίτ τους (μαζύ με τους πληθυσμούς τους), σε μια αναδιανομή του αποκτούμενου εισοδήματος και ανακατανομή της παραγωγής, εντός των νομισματικών αυτών ζωνών, υπέρ των λιγότερο αναπτυγμένων περιοχών. Αυτή την αναδιανομή του αποκτούμενου εισοδήματος και την ανακατανομή της παραγωγής οι ελίτ των περισσότερο ευνοημένων, από τον ανταγωνισμό, περιοχών ουδέποτε θέλησαν να την πραγματοποιήσουν στην έκταση, που, κάθε φορά, χρειαζόταν και τούτο διότι αυτή η διαδικασία οδηγούσε στην επανακατανομή και αναδιανομή του πλούτου, εις βάρος τους, ενώ οι ελίτ των ολιγότερο ευνοημένων χωρών δεν ήθελαν να εξακολουθήσουν να αποδέχονται την, εις βάρος τους, λειτουργία του ανταγωνισμού. 

Τα σωρευτικά αποτελέσματα της δυσμενούς ανισοκατανομής των εισοδημάτων, που ήσαν προϊόντα της λειτουργίας του ανταγωνισμού, μέσα στις διεθνικές νομισματικές ζώνες, για να αντιμετωπισθούν, χρειάζονταν έναν μεγάλο διακρατικό προϋπολογισμό, μέσω του οποίου θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η ανακύκλωση των πλεονασμάτων και η αντιμετώπιση των χρεών. Αλλά ένας τέτοιος διακρατικός προϋπολογισμός απαιτούσε μια στοιχειώδη ομοσπονδιακή δομή και μια ενιαία κυβέρνηση. Απαιτούσε, δηλαδή, τον μετασχηματισμό των νομισματικών ζωνών σε ομοσπονδιακά κράτη.

Αλλά ένας τέτοιος μετασχηματισμός απαιτούσε, παράλληλα, την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και της κρατικής κυριαρχίας των ελίτ και των πληθυσμών των χωρών των νομισματικών ζωνών και την μεταβίβαση των σχετικών αρμοδιοτήτων σε μια κεντρική κυβέρνηση, η οποία υπερέβαινε τις τοπικές ελίτ. Και όλα αυτά, χωρίς την καλλιέργεια μιας νέας εθνικής ταυτότητας, που να συγκροτεί και να ενοποιεί τους πληθυσμούς των χωρών αυτών. Έτσι, οι ελίτ αυτές και ιδία βουλήσει, αλλά και υπό το βάρος των πιέσεων των πληθυσμών τους, αποφάσιζαν την διάλυση του συνεταιρισμού, δηλαδή των οικονομικών ζωνών, που ιστορικά εμφανίστηκαν, μέχρι τις ημέρες μας.

Έτσι πάει να γίνει και με την σύγχρονή μας Ευρωζώνη, η οποία βρίσκεται σε μια διαδικασία αποδόμησης και τείνει να εξαφανισθεί από προσώπου γης, όσο παραμένει, ως έχει και όσο δεν αποφασίζει να προχωρήσει στην διαδικασία μετασχηματισμού της σε ένα ομοσπονδιακό κράτος.

Σε αυτήν την διαδικασία μετασχηματισμού της ευρωζώνης, σε ένα ομοσπονδιακό ευρωπαϊκό κράτος, είναι που αντιστέκονται, παντί σθένει, όλες οι ευρωπαϊκές ελίτ των πλεονασματικών χωρών, με πρώτη, φυσικά, την επαρχιωτική και εθνικιστική γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία διακρίνεται από την "σκατοκεφαλιά" της και η οποία, με λίγα λόγια, αρνείται την αναγκαία δημιουργία ενός ομόσπονδου ευρωπαϊκού κρατικού προϋπολογισμού, της τάξεως, τουλάχιστον, του 20% του ΑΕΠ της ευρωζώνης (έναντι του κοινοτικού προϋπολογισμού, που ογκούται στο μόλις 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε.), ο οποίος να μπορεί να ελέγξει - μέσα από μια κεντρική κυβέρνηση, η οποία, προφανώς, θα πρέπει να είναι δημοκρατικά εκλεγμένη - την επικίνδυνα αδέσποτη Ε.Κ.Τ. και τους ευρωμπατιροτραπεζοκράτες και να είναι ικανός να ανακυκλώνει τα, εντός της ευρωζώνης, παραγόμενα πλεονάσματα.

Σε αυτή της την άρνηση είναι που επιμένει, λυσσωδώς, η βλακώδης γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία, με τρόμο, βλέπει ότι έχει παγιδευτεί (έτσι ακριβώς όπως επιθυμεί ο αγγλοσαξωνικός κόσμος, ένθεν, κακείθεν του Ατλαντικού), μέσα στην ευρωζώνη και θα οδηγηθεί (ήδη οδηγείται, με κόπο, με ιδρώτα, με αίμα και με δάκρυα) σε μια ευρείας έκτασης και καθόλου επιθυμητή από αυτήν, αναδιανομή του εισοδήματος, που κέρδισε από την δημιουργία της ευρωζώνης, η οποία αναδιανομή θα ξεπερνά, ίσως και κατά πολύ, τα κέρδη αυτά. 

Για τον λόγο αυτόν, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, με όπλο της την "νεοφιλελεύθερη" συντηρητική ιδεολογία (ο όρος χρησιμοποιείται με την μαρξική κοινωνιολογική και φιλοσοφική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως) και με τους διάφορους "γερμανικούς ποιμενικούς", εντός και εκτός της Γερμανίας [και εντός της χώρας μας, με πρώτους και καλύτερους το ψοφοδεές αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας, τον "πνευματικό" κόσμο (όπου πρωταγωνιστεί ο απύθμενα ανόητος Στέλιος Ράμφος), αλλά και τον κόσμο των Μ.Μ.Ε. (όπου διακρίνονται ο παλαιός Κνίτης Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο παλαιός μαρξιστής και "Ηρακλής" του Μνημονίου της νέας Κατοχής Γιάννης Στουρνάρας, ο ανοηταίνων Πάσχος Μανδραβέλης και πλείστοι  άλλοι υμνητές του νέου Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου)], προκειμένου να περάσει την γραμμή της, που αποσκοπεί στο να αφήσει την ευρωζώνη, ως έχει και να μην ανακυκλώσει τα πλεονάσματα που έχει αποκομίσει, μέτρο των οποίων είναι οι αλληλόχρεοι λογαριaσμοί ανάμεσα στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας και των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης, στους οποίους λογαριασμούς οι Κεντρικές Τράπεζες των ελλειμματικών χωρών οφείλουν στην Bundesbank, γύρω στα 511 δισ. €!!!

Φυσικά, η γερμανική ελίτ φρικιά, μπροστά σε ένα ενεδεχόμενο μιας ανακύκλωσης, σε μια τέτοια έκταση και θα συνεχίσει να προσπαθεί να ελέγξει τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και θα αποπειραθεί να την εγκαταλείψει, εάν δεν τα καταφέρει. Μάταιος κόπος! Δεν θα τα καταφέρει...

(Και το χειρότερο, γι' αυτήν, είναι ότι, πιθανότατα, οι Αγγλοσάξωνες δεν θα της επιτρέψουν και να αποχωρήσει).

Μέσα σε όλα αυτά, η ελληνική πολιτική ελίτ κατέβασε κυριολεκτικά τα πανταλόνια. Ίσως διότι η ίδια έχει πεισθεί και αισθάνεται ένοχη, απέναντι στις άλλες ελίτ της ευρωζώνης, ως η πρώτη υπεύθυνη, για την αποκάλυψη της γύμνιας του ευρώ και της ζώνης του, μέσα από την οπερεττική έναρξη της κρίσης του ευρωπαϊκού χρέους στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010.

Ας δούμε, όμως τώρα ένα σημερινό κείμενό μου, που γράφτηκε στο μπλογκ "ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ", ως σχολιασμός στο άρθρο : "Ως εδώ ήταν"... ή, η Αριστερά και τα ασημικά της  . (Δείτε τα σχόλια http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/02/blog-post_2396.html?showComment=1330160782203#c4962702553083245898 και http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/02/blog-post_2396.html?showComment=1330162925251#c9029824975891826124 της 25/2/2012). Το κείμενο αυτό αφορά τα αδιέξοδα του νέου Μνημονίου, που υπογράφτηκε αυτές τις ημέρες και το οποίο κείμενο δείχνει, ανάγλυφα, τα αδιέξοδα και του Μνημονίου αυτού, το οποίο θα οδηγήσει την Ελλάδα στον όλεθρο, αν επιτρέψουμε την εφαρμογή του :

"Ας μείνουμε στην ουσία του θέματος που βάζει ο αγαπητός Γιώργος και η οποία αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος, το PSI και την ψήφο της ΔΗΜΑΡ.

Ο αγαπητός Γιώργος γνωρίζει ότι την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ την είδα, με την μέγιστη δυνατή καχυποψία, αφού την θεώρησα (και σε αυτήν την άποψή μου εμμένω), ως μια διασπαστική κίνηση στον χώρο της αριστεράς, η οποία στο βάθος (όπως και η διασπαστική κίνηση της Ντόρας Μπακογιάννη στον χώρο της δεξιάς) αποσκοπούσε στο να στηρίξει το μνημονιακό μπλοκ, που άρχισε να σχηματίζεται εκείνη την εποχή και έχει, πλέον, σχηματοποιηθεί, συμπεριλαμβάνοντας και την Ν.Δ. στους κόλπους του. (Μετά τις βουλευτικές εκλογές, όταν αυτές γίνουν, το κόμμα του κ. Κουβέλη είναι το αμέσως επόμενο, από εκείνα, που, έως τώρα, εμφανίζονται ως αντιμνημονιακά, που είναι υποψήφιο, για μια ανάλογη μεταστροφή, εάν και όταν οι πολιτικές συνθήκες το επιβάλλουν).


Όμως, οι βαθύτατες πολιτικές διαφωνίες μου με την ΔΗΜΑΡ και η πεποίθησή μου, περί του ότι οι προθέσεις του κ. Κουβέλη και της ομάδας του είναι ανειλικρινείς και στο εσώτερο περιεχόμενό τους, ανομολόγητες, δεν με εμποδίζουν να πω ότι, ως προς το PSI και το σχετιζόμενο με αυτό, ελληνικό δημόσιο χρέος, η αρνητική ψήφος του κόμματος αυτού είναι ορθή και ήταν επιβεβλημένη. Ο αγαπητός Γιώργος έχει άδικο.


Το ελληνικό δημόσιο χρέος, ήδη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχει φθάσει στα 367,9 δισ. €, δηλαδή πάνω από το 170% του ΑΕΠ της χώρας. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το ποσόν αυτό είναι μεγαλύτερο και έχει ξεπεράσει τα 380 δισ. € και ίσως να φθάνει, ήδη, στα 400 δισ. €. Ας μείνουμε, όμως, στα επίσημα στοιχεία.


Το δεύτερο Μνημόνιο, με τα 130 δισ. € της "βοήθειας" προς την Ελλάδα (πρόκειται για βοήθεια, κυρίως, προς το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα δηλαδή την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία), προβλέπει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα φθάσει, το 2020, στο 120% του ΑΕΠ της χώρας.

Στην πραγματικότητα ουδείς το πιστεύει αυτό. Στην καλύτερη περίπτωση, το ελληνικό δημόσιο χρέος το 2020 θα βρίσκεται και πάλι στα επίπεδα του 160% του ΑΕΠ και φυσικά, αυτό θα συμβεί, εφ' όσον πραγματοποιηθεί η υπόθεση εργασίας του νέου Μνημονίου και η οποία προβλέπει ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει σε ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης από το 2014.

Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και η έντονη υφεσιακή λογική του Μνημονίου αυτού, εγγυάται ότι αυτό θα αποτύχει στους στόχους, που έχει θέσει, ακριβώς, όπως συνέβη και με το πρώτο Μνημόνιο.


Το μαζικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που υποτίθεται πως θα μειώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, κατά 50 δισ. €, περιορίστηκε στα 30 δισ. €, και θα ξεκινήσει, μετά από χρόνια. Άλλωστε, θα βρει αγοραστές, που θα επιδιώξουν να αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βρει πρόθυμους πωλητές, κάτω από αυτές τις συνθήκες. (Αν και ακόμα και αν συγκεντρωθούν αυτά τα 50, ή τα 30 δισ. € η επίπτωσή τους θα είναι μηδαμινή στην, ιλιγγιωδώς, αυξητική μεγέθυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ομοίως, ανεπαίσθητη θα είναι και η όποια επιτυχία του ελληνικού PSI, που έχει μακρύ δρόμο μπροστά του και το οποίο θα καταλήξει και στην ολοκλήρωση της επισημοποίησης της χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους, η οποία, για πρώτη φορά, διακηρύχθηκε, με την απόφαση των ευρωζωνιτών της 21/7/2011).


Ειδικά, για το "ελληνικό" PSI, πρέπει να πω ότι ο εξαναγκασμός των ιδιωτών επενδυτών να αποδεχθούν ένα κούρεμα της τάξεως του 75% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων τους και η ενεργοποίηση των cds, θα καταστρέψει την αξιοπιστία της Ελλάδας στα μάτια των επενδυτών, γεγονός, το οποίο είναι εκείνο που κάνει τον Σόϋμπλε να ωρύεται, διότι, σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα εξαρτάται (ακόμα και δια παντός!) από τα δάνεια της ευρωζώνης. Γι' αυτό και αυτή η μανία των ευρωζωνιτών, για τα μηδενικά ελλείμματα και τα πρωτογενή πλεονάσματα, που θα χρηματοδοτήσουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο δεν μπορεί να αναχρηματοδοτηθεί από τις διεθνείς αγορές.


Έτσι, η Ελλάδα θα χρειαστεί και νέο πακέτο δανείων. Το ΔΝΤ μιλάει για άλλα 50 δισ., μετά το 2014, αλλά θα υποχρεωθούν να δώσουν πολύ περισσότερα. (Θυμίζω πως στο Πρώτο Μνημόνιο έδωσαν 110 δισ. € και έλεγαν πως, ίσως, χρειασθούν και άλλα 70 δισ. €. Τελικά, το "κοστούμι", μέχρι τώρα, τους βγήκε πολύ πιο πάνω, από τα 200 δισ. € και έπεται συνέχεια)...


Φυσικά, οι υπουργοί της ευρωζώνης γνώριζαν αυτές τις εξελίξεις και είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί αποδέχτηκαν, έστω και με βαριά καρδιά, έστω και με απειλές και ύβρεις το δεύτερο "πακέτο στήριξης" προς την Ελλάδα.


Το έκαναν διότι, προφανώς, δεν είχαν άλλη εναλλακτική λύση. Ο συστημικός κίνδυνος, για το ευρώ και την ευρωζώνη, που αντιπροσωπεύει η Ελλάδα είναι, πάντοτε, παρών, ενεργός και άμεσος. Το ευρώ και η ζώνη του θα εξαφανιστούν από το ιστορικό προσκήνιο, αν η Ελλάδα αφεθεί στην τύχη της.


Το έκαναν, διότι, παρά τα σκληρά λόγια, τις προσβολές και τις υστερικές μεγαλοστομίες, δεν επιθυμούν την άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας και, ενώπιον της ανυπαρξίας οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης, με το δεύτερο πακέτο στήριξης της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και του ευρώ, κέρδισαν έναν ανάλογο χρόνο, ακριβώς, όπως τον κέρδισαν και με το πρώτο, ο οποίος χρόνος κατασπαταλήθηκε.


Το τι θα κάνουν με το επόμενο Μνημόνιο, μένει να το δούμε, όταν έλθει η ώρα.


Τώρα, μένει να απολαύσουμε την διαδικασία της κλωτσοπατινάδας που θα αρχίσει με το PSI και η οποία θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού θα καταλήξει σε αυτό που ο θλιβερός ΓΑΠ και η παρέα του - υποτίθεται ότι - ήθελαν να αποφύγουν (και γι' αυτό - υποτίθεται ότι - υπέγραψαν το Πρώτο Μνημόνιο). Δηλαδή την ολοκλήρωση της επισημοποίησης της χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου. Αν και τώρα, ο ανεκδιήγητος Ευάγγελος Βενιζέλος, μας λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει η ενεργοποίηση των cds...


Αυτό είναι και το έγκλημα του εντόπιου αστικού πολιτικού κόσμου, που υπέκυψε, άνευ ουσιώδους διαπραγμάτευσης, στις αξιώσεις των ευρωζωνιτών, "για να μην καταστρέψουμε το ευρώ και την ζώνη του", όπως είπε ο Βενιζέλος. Για να συμπληρώσει ότι "το θέμα δεν είναι να καταστραφείς και να χαίρεσαι που θα καταστραφούν και οι άλλοι μαζύ σου".


Ο Φώτης Κουβέλης, λοιπόν, είχε δίκιο, που δεν ψήφισε το PSI και την δανειακή σύμβαση.


Μόνο που υποψιάζομαι ότι δεν πιστεύει σε αυτό που ψήφισε..."