ΜΠΟΡΕΙ Η ΜΑΡΤΙΝ ΩΜΠΡΥ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΙ ΤΟ PARTIE SOCIALISTE;

Μαρτίν Ωμπρύ - η νέα Γενική Γραμματέας του Partie Socialiste Francaise.

Μετά από μια επώδυνη εσωκομματική εκλογική διαδικασία το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα εξέλεξε την Μαρτίν Ωμπρύ, κόρη του Ζακ Ντελόρ και υπουργό των κυβερνήσεων Φρανσουά Μιττεράν και Λιονέλ Ζοσπέν, ως νέα Γενική Γραμματέα του κόμματος, ύστερα από την παραίτηση του προκατόχου της του Φρανσουά Ολλάντ, πρώην συζύγου της αντιπάλου της Μαρτίν Ωμπρύ, σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση - περί της Σεγκολέν Ρουαγιάλ ο λόγος.

Φρανσουά Μωρίς Αντριάν Μαρί Μιττεράν - ο 21ος πρόεδρος της Γαλλίας (photo του 1981 με τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν).

Η ανυποληψία στην οποία είχε περιπέσει το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει εκτενώς περιγραφεί στην προηγούμενη - περυσινή για την ακρίβεια - αρθρογραφία μου. Το κόμμα των Γάλλων ρεφορμιστών, επί προεδρίας Ολλάντ, εμφάνισε, πέραν των παραδοσιακών αδυναμιών του (που έγκεινται στην ύπαρξη βαρώνων στο εσωτερικό του, στην ισχυρή οικογενειοκρατία και στα φαινόμενα διαφθοράς, ως προϊόν της μακράς διακυβέρνησης της περιόδου Μιττεράν, την οποία διαδέχτηκε πολύ γρήγορα η περίοδος Ζοσπέν) και επιπρόσθετα φαινόμενα αμερικανικού τύπου, που θύμιζαν τηλεοπτικές σαπουνόπερες τύπου ''Τόλμης και γοητείας'' ή ''Ντάλλας'' και ''Δυναστείας'', με πρώτο βιολί την ανεκδιήγητη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, την οποία κατενίκησε στις προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2007 ο Νικολά Σαρκοζύ, συνεχίζοντας την κυριαρχία της γκωλλικής δεξιάς στην γαλλική πολιτική σκηνή, μετά την δεινή, ανεπάντεχη και εν πολλοίς άδικη ήττα του τότε πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν το 2002.




Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Παίζοντας ένα επικονωνιακό παιχνίδι, το οποίο στηριζόταν στην - υποτιθέμενη - προσωπική της ακτινοβολία, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ πίστεψε ότι μπορούσε να ξαναφέρει το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στην εξουσία, στρέφοντάς το προς τα δεξιά και συγκεκριμένα φιλελευθεροποιώντας το, όπως ''απαιτούσαν'' (υποτίθεται) οι σύγχρονοι καιροί, που είχαν επιβάλλει την πολιτική κυριαρχία των νεοσυντηρητικών στον αναπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο, ακόμα και όταν στην κυβέρνηση βρίσκονταν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως για παράδειγμα το βρετανικό Εργατικό Κόμμα των Τόνυ Μπλαίρ και Γκόρντον Μπράουν.

Το επικοινωνιακό αυτό παιχνίδι, του οποίου η πολιτική στόχευση βρισκόταν στην αλλαγή των πολιτικών συμμαχιών των Γάλλων ρεφορμιστών και στην μετατόπισή τους προς το κέντρο, ύστερα από τον πολιτικό αφανισμό του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (το οποίο από το 35% του 1946 και το 25% του 1975) βρέθηκε με ποσοστά εκλογικής επιρροής της τάξης του 1,5%), δεν έφερε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, ανάμεσα στα άλλα επειδή στην Γαλλία οι αμερικανικού τύπου εκστρατείες δεν είναι - ακόμα - αποτελεσματικές στην γαλλική πολιτική σκήνη και ιδίως στον χώρο της αριστεράς, αλλά και επειδή στο παιχνίδι αυτό αποδείχτηκε πολύ καλύτερος ο Νικολά Σαρκοζύ, ο οποίος είχε συγκεκριμένη πρακτική πολιτική στόχευση, η οποία στηριζόταν στην συγκέντρωση των ψήφων της κεντροδεξιάς και στον διεμβολισμό μέρους των ψηφοφόρων των σοσιαλιστών και της ευρύτερης πολυδιασπασμένης - μετά την κατάρρευση του Κ.Κ. και την αδικαιολόγητη απογοήτευση που έφερε η κυβέρνηση της πληθυντικής αριστεράς του Λιονέλ Ζοσπέν.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, χωρίς σαφή πολιτικό προσανατολισμό και κινούμενη στο ίδιο ουσιαστικά ιδεολογικό χώρο με τον Σαρκοζύ, δεν είχε να επιδείξει τίποτε περισσότερο από τον εαυτό της και την υποτιθέμενη γοητεία της. Σε αυτό το επίπεδο όμως ο Σαρκοζύ ήταν καλύτερος και βρισκόταν σε περισσότερο ευνοϊκή θέση, αφού η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έπρεπε να συσπειρώσει τις πολυδιασπασμένους ψήφους της αριστεράς, που διασκορπίστηκαν στα διάφορα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής (τροτσκιστικής και άλλης) αριστεράς, γύρω από το ψηφοδέλτιό της, κάτι που, όμως, ήταν ασύμβατο με το στυλ της προεκλογικής της εκστρατείας και τις ιδέες της, διότι δεν μπορείς να διεκδικείς τις ψήφους της αριστεράς στην Γαλλία και να κάνεις προεκλογική εκστρατεία αμερικανικού τύπου, διανθίζοντάς την με μπόλικο πολιτικό και οικονομικό νεοσυντηρητισμό.

Η ήττα της Ρουαγιάλ, ήταν προδιαγεγραμμένη και ήλθε φυσικώ τω τρόπω. Προδιαγεραμμένη ήταν και η επακόλουθη κρίση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο ανέμενε την επανάκαμψή του στην εξουσία, αφού οι προηγηθείσες των προεδρικών εκλογών του 2007 περιφερειακές εκλογές του είχαν δώσει το προβάδισμα. Αυτή η κρίση των Γάλλων ρεφορμιστών έχει ήδη περιγραφεί στα περυσινά μου σημειώματα στο παρόν θρεντ, στα οποία και παραπέμπω (δείτε στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' το θρεντ ''ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ; Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΩΝ.'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=5775&mforum=pfor#5775 ) .

Από εκεί και πέρα στο διαρρεύσαν χρονικό διάστημα του 1,5 έτους πρέπει να ειπωθεί ότι η σοβούσα κρίση στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ουδέποτε διευθετήθηκε, παρά το γεγονός ότι εφέτος στις περιφερειακές εκλογές το κόμμα πήγε καλά και πήρε κεφάλι έναντι των δεξιών του Νικολά Σαρκοζύ και πήρε μεγάλες διαστάσεις, με την εκλογή Γενικού Γραμματέα, που έγινε προ ημερών και στην οποία η Μαρτίν Ωμπρύ, με βάση μια αριστερή εκλογική πλατφόρμα, νίκησε την Σεγκολέν Ρουαγιάλ με 102 ψήφους διαφορά, σε ένα συνέδριο, στο οποίο ψήφισαν περίπου 135.000 σύνεδροι.


Λιονέλ Ζοσπέν - ο 165ος πρωθυπουργός της Γαλλίας.

Η νίκη της Μαρτίν Ωμπρύ είναι αναγνώριση της ορθότητας της πολιτικής του άδικα (αλλά στην πολιτική έτσι συμβαίνει - δεν νικά, πάντοτε, εκείνος που έχει δίκιο) ηττημένου Λιονέλ Ζοσπέν, του οποίου η ήττα ήλθε να δικαιώσει προσωρινά τους νεοφιλελεύθερους Γάλλους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων (από τον Νικολά Σαρκοζύ, μέχρι την Σεγκολέν Ρουαγιάλ), αλλά και τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς και οικονομολόγους όλου του κόσμου, οι οποίοι επιτέθηκαν με μανία στο ριζοσπαστικότερο μέτρο, που έλαβε ποτέ στα τελευταία 60 χρόνια (αν εξαιρέσουμε την κυβέρνηση Τζων Κέννεντυ στις Η.Π.Α. τις αρχές της δεκαετίας του '60, με τον μηχανισμό ελέγχου μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων) μια σύγχρονη βιομηχανική δημοκρατία και που ήταν η καθιέρωση του 35ωρου.

Η Μαρτίν Ωμπρύ, υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν, είναι εκείνη η οποία πήρε τις αποφάσεις, μαζί με τον τότε πρωθυπουργό, για την θέσπιση του 35ωρου και το πλήρωσε ακριβά, αφού στις βουλευτικές εκλογές του 2002 δεν θα καταφέρει να εκλεγεί.

Εκ των υστέρων, αυτό που μπορεί να ειπωθεί και με δεδομένη την μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση, που ξέσπασε στην Wall Street και σε παγκόσμιο επίπεδο τον Σεπτέμβριο του 2008, ως προϊόν των χρηματοπιστωτικών φουσκών στα ακίνητα, με τα real estates και στην δανειοδότηση των ευρύτερων καταναλωτικών δαπανών (αποδεικνύοντας αυτό που ήδη είχε καταδειχτεί από την μεγάλη δομική κρίση του καπιταλισμού την περίοδο 1929 - 1932 και είχε περιγραφεί από τον Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, ότι, δηλαδή στις συνθήκες του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού η οριακή χρησιμότητα και η κερδοφορία του κεφάλαιου οδηγούν ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι των διακινούμενων κεφαλαίων σε φθίνουσα, έως μηδενική αποδοτικότητα και ότι μέσα σε αυτήν την κατάσταση οι αγορές - που από πολύν καιρό τώρα έχουν παύσει να είναι ελεύθερες - αδυνατούν να διαχειριστούν τις συνθήκες μετατροπής αυτών των κεφαλαίων από μη αποδοτικά σε κερδοφόρα, αφού το μόνο που κάνουν είναι να οδηγούν τα κεφάλαια αυτά σε χέρια κερδοσκόπων, οι οποίοι επιδιδόμενοι σε μια αχαλίνωτη, εκ των πραγμάτων κερδοσκοπία, επιτείνουν, τελικά, το πρόβλημα, περνώντας το στην πραγματική οικονομία) είναι ότι ο Λιονέλ Ζοσπέν και η Μαρτίν Ωμπρύ είχαν δίκιο, με την θέσπιση του ριζοσπαστικού μέτρου των 35 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας.

Πράγματι, το μέτρο αυτό μπορεί να μείωσε τους ρυθμούς ανάπτυξης της γαλλικής οικονομίας (μόλις στο 1,5% ήταν η ανάπτυξη στην Γαλλία πριν την - έμμεση, αλλά όχι πλήρη - κατάργησή του από τον Νικολά Σαρκοζύ), αλλά δεν γονάτισε την Γαλλία, όπως προέβλεπαν όλοι - ή σχεδόν όλοι - οι οικονομικοί αναλυτές και το κυριώτερο πέτυχε να μειώσει την ανεργία σε επίπεδα κάτω του 10%, κάτι που η Γαλλία είχε πολλά χρόνια να δει.

Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ότι η αναφορά μου στο προηγούμενο σημείωμά μου (δείτε στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' το θρεντ ''ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ; Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΩΝ.'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=5775&mforum=pfor#5775 ) στην όξυνση της ανεργίας εξ αιτίας του μέτρου των 35 ωρών εργασίας αποδείχτηκε από τα απολογιστικά στοιχεία ότι ήταν εσφαλμένη. Αυτό που είναι σωστό είναι το ότι η θέσπιση του 35ωρου μείωσε την ανεργία, χωρίς να την περιορίσει δραστικά και τούτο επειδή δεν συνοδεύτηκε από επιπρόσθετα μέτρα κεϋνσιανού χαρακτήρα, τα οποία είχαν να κάνουν με τόνωση της απασχόλησης και διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας. Αυτό συνέβη διότι και η κυβέρνηση Ζοσπέν έμεινε εγκλωβισμένη στον ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ, που το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επέβαλε στις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή στο όριο του 3%, για τα δημοσιονομικά ελλείμματα των χωρών της ευρωζώνης, γεγονός που δεν της επέτρεψε να λάβει όλα εκείνα τα μέτρα που θα συνόδευαν συμπληρωματικά την θέσπιση της 35ωρης εβδομαδιαίας εργασίας, τα οποία θα καταπολεμούσαν πλήρως την ανεγία και θα μπορούσαν να βάλουν την Γαλλία στον δρόμο της ανάπτυξης, ή θα έδειχναν το πως μια σύγχρονη βιομηχανικά αναπτυγμένη χώρα θα ακολουθούσε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο θα ήταν μικρότερο σε ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά θα ήταν κοινωνικά αποτελεσματικό.

Η νίκη της Μαρτίν Ωμπρύ είναι η υπενθύμιση αυτής της πολιτικής και έρχεται στην καταλληλότερη πολιτική και οικονομική συγκυρία, μετά την ουσιαστική συντριβή των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δοξασιών, που είχαν επικρατήσει την προηγούμενη εικοσιπενταετία, με την επικράτηση των πολιτικών Ρήγκαν και Θάτσερ και κυριώς μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., παρά το γεγονός ότι στην βάση του οικονομικού συστήματος της δυτικής εκδοχής του γραφειοκρατικού καπιταλισμού ο κεϋνσιανισμός - στην συντηρητική εκδοχή του - παρέμεινε αλώβητος, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, παρά τα νεοφιλελεύθερα παραληρήματα και τις νεοσυντηρητικές δοξασίες οι ελλειμματικές δημοσιονομικές πολιτικές και η κρατική παρέμβαση στην οικονομία δεν αποσύρθηκανα πό το πολιτικό και οικονομικό προσκήνιο (θυμίζω ότι η πιο ''φιλελεύθερη'' οικονομία της αναπτυγμένης Δύσης, δηλαδή η αμερικανική, έχει ένα Α.Ε.Π. στο οποίο το αμερικανικό κράτος συμμετέχει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε ποσοστά μεγαλύτερα του 30%, τα οποία, μετά τις τελευταίες παρεμβάσεις των Μπους και Πώλσον και μετά τις αναμενόμενες νέες παρεμβάσεις του εκλεγμένου προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, θα ανέλθουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.

Η ήττα της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αν και είναι προϊόν της απέχθειας, την οποία έχει επιφέρει η γαλλίδα πολιτικός στους εκπροσώπους των βαρώνων του κόμματος των Γάλλων ρεφορμιστών και στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος, η οποία εκπροσωπήθηκε δυναμικά από τον ευρωβουλευτή Μπενουά Αμόν και στήριξε, μαζύ με την υπόλοιπη βαρωνία του P.S., την Μαρτίν Ωμπρύ, είναι και ήττα των νεοφιλελεύθερων επιρροών στο γαλλικό και στο παγκόσμιο ρεφορμιστικό σοσιαλιστικό κίνημα.

Αυτό σημαίνει ότι η νίκη της Μαρτίν Ωμπρύ αναπτερώνει τις ελπίδες για μια προγραμματική ριζοσπαστικού τύπου αναγέννηση του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος και της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας, με αφορμή την παγκόσμια ύφεση, που είναι προ των θυρών, ως αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που εκδηλώθηκε εφέτος τον Σεπτέμβριο, με το ξέσπασμα των real estate χρηματοπιστωτικών και χρηματιστηριακών φουσκών στην Νέα Υόρκη και μέσω αυτής, σε παγκόσμια κλίμακα, ως χιονοστιβάδα, ακριβώς επειδή η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση στην οικονομία, μετέτρεψε αυτού του τύπου την κρίση από τοπική σε διεθνή.

Η Μαρτίν Ωμπρύ έχει όλα τα εχέγγυα και το πολιτικοϊδεολογικό backround για να δικαιώσει αυτές τις ελπίδες για μια αναγέννηση ενός σοσιαλδημοκρατικού ρεφορμιστικού ριζοσπαστισμού στην Γαλλία.

Το αν το θελήσει, καθώς και αν καταφέρει να διεκπεραιώσει ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι κάτι που ουδείς μπορεί να το προβλέψει και να το προδικάσει από τώρα. Είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί. Μόνον που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η επιδίωξη και η επιτυχία ενός τέτοιου ρεφορμιστικού προγράμματος σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, μπορούν να γίνουν μόνον με την υποστήριξή τους από ένα κίνημα, το οποίο θα το πλαισιώσουν.

Αυτό το κίνημα μπορεί να το δημιουργήσει η ίδια η χρεία, δηλαδή η, εκ των πραγμάτων, ανάγκη, που δημιουργεί η τρέχουσα χρηματοπιστωτική κρίση και το πέρασμά της στην παγκόσμια πραγματική οικονομία, με την επαπειλούμενη ύφεση στην οικονομία, μια ύφεση η οποία δεν θα είναι ομοιόμορφα κατανεμημένη και η οποία θα κτυπήσει πρώτ' απ' όλα τις αναπτυγμένες οικονομίες της Δύσης, με πρώτην εκείνην των Η.Π.Α. και μετά (και ίσως όχι λιγότερο) την Ευρωπαϊκή Ένωση).

Η δημιουργία αυτού του κινήματος, λοιπόν, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μένει να δούμε τις εξελίξεις, οι οποίες θα είναι πολύ ενδιαφέρουσες.

Οψόμεθα....

(Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' στην συζήτηση, που διεξάγεται στο θρεντ : ''ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ;'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1059&mforum=pfor , με τον ίδιο τίτλο, δηλαδή ''ΜΠΟΡΕΙ Η ΜΑΡΤΙΝ ΩΜΠΡΥ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΙ ΤΟ PARTIE SOCIALISTE ;'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=7548&mforum=pfor#7548 ).




Στο θρεντ αυτό ο εικονιζόμενος δίπλα Γιάννης Μιχαλόπουλος έθεσε το παρακάτω ερώτημα :

"H νέα γραμματέας του ΓΣΚ επικράτησε με ελάχιστες ψήφους διαφορά από την αντίπαλο της αν και υποστηρίχθηκε από όλα τα μεγάλα και επώνυμα στελέχη του κόμματος. Τι σου λέει αυτό;''

Στο ερώτημα αυτό απάντησα, ως εξής :


ΤΙ ΕΦΕΡΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΗΤΤΗΘΗΚΕ Η ΣΕΓΚΟΛΕΝ ΡΟΥΑΓΙΑΛ.


Το P.S. έχει μια μακρά παράδοση βαρωνιών, οικογενειοκρατίας και διαφθοράς στις τάξεις του.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η πρώην κυρά του πρώην γενικού γραμματέα Φρανσουά Ολλάντ, θέλησε να περάσει και την αποϊδεολογικοποίηση, μέσα στις γραμμές του κόμματος, με την πολιτική τακτική της αμερικανικού τύπου γκλαμουριάς, που προσπάθησε να επιβάλλει.Δεν τα κατάφερε επειδή βρήκε απέναντί της έναν μάστορα στο είδος : Τον Νικολά Σαρκοζύ, ο οποίος αποδείχτηκε ανώτερός της σε αυτό το πεδίο.

Πέρα από αυτό, όμως, η ήττα της ήταν προϊόν του γεγονότος ότι στις τάξεις της γαλλικής αριστεράς δεν έχουν παρεισφρύσει - ακόμα - αυτές οι λογικές, σε βαθμό που να μπορούν να δώσουν την πλειοψηφία σε έναν υποψήφιο σαν την Ρουαγιάλ.

Τα ποσοστά της αποδοχής της Ρουαγιάλ στις τάξεις της νομενκλατούρας και των οπαδών του κόμματος δείχνει ότι υπάρχει μεγάλη δίψα σε αυτούς τους κύκλους, για γοργή επιστροφή στην εξουσία. Αυτό είναι αναντίρρητο, αλλά ακόμα και σε αυτούς τους κύκλους, αυτή η λογική δεν είναι πλειοψηφική.

Ο ρεφορμιστικός νεοσυντηρητισμός της Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν μετράει στην υπόλοιπη αριστερά, η οποία, παρά την κοινωνική και πολιτική συντριβή του πάλαι ποτε κραταιού Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας παραμένει μεγάλη σε επίπεδα εκλογικής επιρροής με εκατομμύρια ψήφους αρχίζοντας από τους οικολόγους και φθάνοντας μέχρι τους τροτσκιστές και τους μαοϊκούς και τις μετεξελίξεις τους.

Το γαλλικό P.S. για να μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία πρέπει να διαμορφώσει πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα και επειδή η γαλλική κεντροδεξιά είναι μπετοναρισμένη και με τον Σαρκοζύ θα φθάσει σε υψηλά ποσοστά, που θα μπορέσουν να της δώσουν την νίκη, αν η αριστερά μείνει πολυδιασπασμένη, αλλά και επειδή η γαλλική αριστερά, όντας έντονα πολιτικοποιημένη και με ιδεολογικά χαρακτηριστικά στον προσανατολισμό της, δεν μπορεί να πειστεί από παραμυθολογίες, αλλά από σαφή προγραμματικές και υλοποιήσιμες δεσμεύσεις, οι οποίες πρέπει να την πείσουν ότι θα εφαρμοστούν.

Όσα έχει προτείνει, μέχρι τώρα, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έχουν έντονα στοιχεία αποϊδεολογικοποιημένης νεοσυντηρητικής πολιτικής (είχε μιλήσει αρνητικά για τους μετανάστες και είχε επικρίνει και την θέσπιση του 35ωρου).

Αυτή η αμερικανικού τύπου νεοσυντηρητική και νεοφιλελεύθερη αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, η οποία αποϊδεολογικοποίηση δεν είχε να κάνει με έναν εξορθολογισμό κάποιων ιδεολογικών πολιτικών, που ήσαν ανεφάρμοστες, αλλά ήταν το όχημα, με το οποίο πέρασαν στις κοινωνίες τα νεοσυντηρητικά και νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα, τα οποία οδήγησαν στις σύγχρονες φούσκες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία κινδύνευσε να μετατραπεί σε οικονομική κρίση ανάλογη με εκείνη του 1929 - 1932. Αν αυτό αποφεύχθηκε να συμβεί - όπως ομολόγησε και ο ανεκδιήγητος Τζωρτζ Μπους - οφείλεται στις κρατικές παρεμβάσεις και στις μαζικές κρατικοποιήσεις των επενδυτικών τραπεζών και των προϊόντων τους και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς που (έστω πρόχειρα, υπό το βάρος της ανάγκης και ενάντια στις ιδεολογικοπολιτικές και οικονομολογικές τους πεποιθήσεις) έστησαν οι νεοφιλελεύθεροι και οι νεοσυντηρητικοί τύπου Μπερνάκι, Πώλσον και Μπους, προκειμένου να σώσουν την οικονομία των Η.Π.Α. από την κατάρρευση, στην οποία την οδήγησαν οι πολιτικές όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων από τον Ρήγκαν και μετά, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης Κλίντον, με γκουρού τον απερίγραπτο Άλαν Γκρήνσπαν. Δείτε και όσα έχω γράψει στα θέματα : 1) Στο ''PETROUPOLIS FORUMS'' με τίτλο : '' 1929 - 32 THE GREAT DEPRESSION : Η ΔΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1430&mforum=pfor και 2) Στο ''ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ'' με αρχικό τίτλο ''ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ : ΕΝΑΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ'', και με μεταγενέστερο ''ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ'' (παρά το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Βήχος του αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά, χακεύοντάς το) http://www.politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=15576 .

Μια ρεφορμιστική εκδοχή αυτής της νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, που υπέστη συντριπτική ήττα από το ξέσπασμα της τελευταίας ασυνήθιστα εκτεταμένης χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία απειλεί να περάσει στην πραγματική οικονομία και να μετασχηματιστεί σε οικονομική ύφεση, ήλθε να φέρει στο P.S. η Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Δεν τα κατάφερε, αν και είναι αλήθεια ότι βρέθηκε πολύ κοντά στο να το καταφέρει. Γι' αυτό και έχασε μόνον για 102 ψήφους την γενική γραμματεία του κόμματος, το οποίο πάντοτε πιεζόμενο από την υπερμεγέθη, πέραν αυτού, αριστερά περέμενε ένα κόμμα με αυθεντικά ρεφορμιστικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, ακριβώς για να μπορεί να αλιεύει ψήφους μέσα στον χώρο που κινείται.

Τα υπόλοιπα μένει να τα δούμε...


[Την παλαιότερη αρθρογραφία μου, με αφορμή τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στην Γαλλία την περίοδο Απριλίου - Ιουνίου 2007 και την νίκη του Νικολά Σαρκοζύ και των γκωλλικών, καθώς και την κρίση, που ξέσπασε στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, μπορείτε να την δείτε στο ίδιο θρεντ ''ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ;'' http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=1059&mforum=pfor , αφού η παρούσα αρθρογραφία ήλθε σε συνέχεια όσων τότε είχα δημοσιεύσει και έχουν άμεση συνάφεια με τις τωρινές εξελίξεις στο κόμμα των Γάλλων ρεφορμιστών].