Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την εθνοκάθαρση της ανταλλαγής των πληθυσμών της 30-1-1923, στο αντίο, στον “στρατηγό” Μίμη Δομάζο, στις 28-1-2025, στην πυραμίδα, από μαύρη πέτρα, το 2.500 πΧ, στον μινωικό και στον μυκηναϊκό πολιτισμό (16ος-15ος αιώνας πΧ), στην Παρθένο Αθηνά του Φειδία (447 πΧ-438 πΧ), στον ελληνικό πάπυρο της Ιουδαίας, το 136 μΧ, στον “Τοίχο της Μνήμης”, στην Βέροια (4ος πΧ αιώνας - 4ος μΧ αιώνας), στο αρχαιότερο σπίτι, στην Γαλλία (13ος αιώνας μΧ), στο Auschwitz (27-1-1945), στην Αθήνα (1860-2025), στην Θεσσαλονίκη (1900-2025) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (129).

 

1924 - 2024. Μικρά Ασία, Λιβίσι. Το ακατοίκητο και ερημωμένο ελληνικό χωριό-φάντασμα, όταν ο πληθυσμός του έφυγε, στα πλαίσια της επισημοποιημένης εθνοκάθαρσης και την εξαφάνιση της τρισχιλιετούς (και περισσότερο) παρουσίας του ελληνισμού, στα μικρασιατικά εδάφη, που υπογράφτηκε, στις 30/1/1923, από τον, παραπάνω, εκ των καταστροφέων του μικρασιατικού ελληνισμού, εικονιζόμενο Ελευθέριο Βενιζέλο.

Σύμφωνα, με τα, παραπάνω,  στοιχεία της απογραφής του πληθυσμού, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 1914, ο συνολικός πληθυσμός των μιλέτ (των εθνών, που, όσον αφορά τον τουρκικό πληθυσμό, δεν είναι ακριβής, διότι, όλοι οι μουσουλμάνοι θεωρήθηκαν, ως Τούρκοι, κάτι, που είναι αναληθές) ανήρχετο, στα 20.975.345, εκ των οποίων 1.792.206 ατόμων καταγράφηκαν, ως Έλληνες (Ρωμιοί). Ο αριθμός δεν είναι ακριβής και απέχει, αρκετά, από την πραγματικότητα, διότι οι Έλληνες προτιμούσαν να καταχωρίζονται, περισσότερο, στα μητρώα των ορθόδοξων χριστιανικών εκκλησιών και λιγότερο, στα μητρώα του οθωμανικού κράτους, αλλά και επειδή, ήδη, από το 1914, είχαν αρχίσει οι διώξεις των μη μουσουλμανικών πληθυσμών, από τους Νεότουρκους. Ως, κατά το ήμισυ, Μικρασιάτης, εκ μητρός, η μισή μου ρίζα βρίσκεται, σε αυτήν την γη.

1970 Χριστούγεννα. Αθήνα. Ο Μίμης Δομάζος και η Βίκυ Μοσχολιού, με τις δύο μικρές κόρες τους. 

28/1/2025 Αθήνα. Το τελευταίο αντίο, στον Μίμη Δομάζο.

13ος αιώνας μΧ. Γαλλία. Το παλαιότερο σπίτι, στην χώρα. Το ισόγειο είναι μικρότερο, σε έκταση, από τον πρώτο όροφο, επειδή, τότε, οι ιδιοκτήτες των σπιτιών οληρωναν φόρο, μόνο, για το ισόγειο!

2025. Αριζόνα, ΗΠΑ. “The Wave”. Σχηματισμός βράχων, από αμμόλιθο, στα βόρεια σύνορα, με την Γιούτα. “To Κύμα”, βρίσκεται, στις πλαγιές των Coyote Buttes, στην άγρια φύση του οροπεδίου του Κολοράντο.

2500 πΧ. Αρχαία Αίγυπτος. Η πυραμίδα, από μαύρη πέτρα, της οποίας τα συστατικά δεν υπάρχουν, στον πλανήτη Γη!

Η μαύρη σιδερένια πέτρα υπάρχει, μόνο, στο Διάστημα, στους μετεωρίτες. Η σιδερένια πέτρα είναι πολύ σκληρή και έτσι, είναι  δύσκολο να χαραχθεί και να διαμορφωθεί, αλλά είναι εύκολο να σπάσει. Ως εκ τούτου, η πυραμίδα και τα τεχνουργήματα, που έχει, παραμένουν, για τους επιστήμονες να είναι ένας γρίφος χιλιάδων ετών…

15ος - 16ος αιώνες πΧ. Λακωνία, Μυκηναϊκή εποχή. Χρυσό κύπελλο του Βαφείου.

16ος αιώνας πΧ. Μινωική Κρήτη. Μια πρόσφατη ανάλυση DNA αρχαίων μινωικών γονιδιωμάτων αποδεικνύει την ύπαρξη ενδογαμίας, με την επιλογή συντρόφου γάμου, που καθοριζόταν από την συγγένεια. Οι γάμοι, μεταξύ πρώτων ξαδέλφων, ήσαν καθημερινή συνήθεια, για τους Μινωίτες της Εποχής του Χαλκού. 

Μια ομάδα επιστημόνων, από το Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας της Εξελικτικής Βιολογίας Max Planck, έκανε αυτήν την σημαντική ανακάλυψη. Η μελέτη, που βασίστηκε, σε ανάλυση γονιδιωμάτων της συγκεκριμένης περιόδου, αποκάλυψε στενούς συγγενικούς δεσμούς, μεταξύ των ατόμων. «Περισσότερα από χίλια αρχαία γονιδιώματα, από διάφορες περιοχές του κόσμου, έχουν δημοσιευτεί, μέχρι σήμερα», ανέφερε η Ειρήνη Σκουρτανιώτη, επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας. «Όμως, φαίνεται ότι ένα τόσο αυστηρό σύστημα γάμων, μεταξύ συγγενών, δεν υπήρχε, πουθενά αλλού, στον αρχαίο κόσμο». Η αποκάλυψη ότι αυτή η πρακτική εφαρμοζόταν, ενεργά, στην αρχαία μινωική κοινωνία, ήταν «μια απόλυτη έκπληξη, για όλους μας και γεννά πολλά ερωτήματα». Η Κρήτη ήταν η γενέτειρα του μινωικού πολιτισμού, μιας κοινωνίας, με περίπλοκες τελετουργίες και αυστηρούς κανόνες, όχι μόνο, για τις θυσίες ζώων και τις ταφικές πρακτικές, αλλά και για τους γάμους. Η μελέτη των γονιδιωμάτων ανθρώπων, που έζησαν, στο Αιγαίο, κατά την Εποχή του Χαλκού, αποτέλεσε το αντικείμενο άρθρου, που δημοσιεύτηκε, στο περιοδικό Nature Ecology & Evolution. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε το DNA των πρώην κατοίκων ενός μυκηναϊκού οικισμού του 16ου αιώνα π.Χ. Η ερευνητική ομάδα επικεντρώθηκε, στα λείψανα, που βρέθηκαν, σε έναν τάφο, μπροστά από ένα σπίτι, σε έναν μικρό οικισμό. Αυτό τους επέτρεψε να κατασκευάσουν ένα οικογενειακό δέντρο, προσφέροντας σαφή εικόνα των συγγενικών δεσμών, μεταξύ των κατοίκων. «Θέλαμε να εξετάσουμε πώς… οι άνθρωποι θάβονταν, μαζί, όταν ήσαν γενετικά συγγενείς», εξήγησε ο Φίλιπ Στόκχαμερ, καθηγητής αρχαιολογίας, στο CNN. Ένας άλλος στόχος της μελέτης, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν να κατανοηθεί η σημασία της γενετικής συγγένειας και η κοινωνική δομή της εποχής. «Μπορέσαμε να διαπιστώσουμε… ότι οι τρεις γιοι έζησαν, ως ενήλικες, στο ίδιο σπίτι», ανέφερε. «Ένας από τους συζύγους, έφερε μαζί του, την αδελφή του και ένα παιδί».Αυτό, που ανακάλυψαν, αναλύοντας τα γονιδιώματα αυτών των ατόμων, μαζί με εκατό άλλα, ήταν ότι οι συγγενικοί δεσμοί, μεταξύ των μελών της οικογένειας, ήσαν πολύ στενότεροι, από ό,τι επιτρέπουν οι σύγχρονες γαμήλιες πρακτικές. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι οι Μινωίτες επέτρεπαν τους γάμους, μεταξύ πρώτων ξαδέλφων. «Έχουν μελετηθεί χιλιάδες αρχαία γονιδιώματα και υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία, για γάμους, μεταξύ ξαδέλφων, στις κοινωνίες του παρελθόντος», τόνισε ο Στόκχαμερ. «Από ιστορική άποψη, αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό». Ο Στόκχαμερ έδωσε μια απλή εξήγηση, για αυτό το φαινόμενο, το οποίο η σύγχρονη κοινωνία μπορεί να θεωρεί ανθυγιεινό, ή ακατάλληλο. Τόνισε ότι, σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, κατά την Εποχή του Χαλκού, οι γυναίκες, συνήθως, μετανάστευαν, για να παντρευτούν, σε περιοχές, με περισσότερους διαθέσιμους πόρους. Όμως, στην Ελλάδα, «δεν υπήρχε αρκετός χώρος, για καλλιέργεια». «Ο κύριος στόχος ήταν η διατήρηση της γης, μέσα στην οικογένεια», εξήγησε. «Αν δούμε τί καλλιεργούσαν, ήταν, κυρίως, αμπέλια και ελιές, για την παραγωγή λαδιού. Και τα δύο αυτά φυτά απαιτούν παραμονή, στο ίδιο μέρος, για δεκαετίες. Αν παντρεύεσαι, μέσα στην οικογένεια, σημαίνει ότι επικεντρώνεσαι, στην διατήρηση της γης, στον ίδιο τόπο». Η κυριαρχία των ενδοοικογενειακών γάμων, στην αρχαία Μινωική Κρήτη, δεν ήταν, λοιπόν, τυχαία, αλλά ένας τρόπος διασφάλισης της ιδιοκτησίας και της σταθερότητας. «Μπορούμε να διαπιστώσουμε, ξεκάθαρα, τους γάμους, μεταξύ ξαδέλφων, από τα γενετικά δεδομένα», ανέφερε ο Στόκχαμερ. «Είναι πάρα πολλοί, για να είναι σύμπτωση. Θα έλεγα ότι ήταν μια αρκετά αυστηρή πρακτική». Όσον αφορά την σημασία αυτής της ανακάλυψης για την επιστήμη και την ιστορία, ο Στόκχαμερ ήταν σαφής : «Με αυτά τα δεδομένα, είμαστε ουσιαστικά αναγκασμένοι να ξανασκεφτούμε την κοινωνική οργάνωση αυτής της περιόδου και τις κοινωνίες που βρίσκονταν, πίσω από αυτά τα καταπληκτικά έργα τέχνης και αρχιτεκτονικής», δήλωσε. «Γνωρίζουμε πολλά, για την διοίκηση των παλατιών, μέσω γραπτών πηγών. Αλλά, τώρα, μπορούμε να πούμε κάτι και για τους απλούς ανθρώπους».

447 πΧ - 438 πΧ. Παρθενώνας, Ακρόπολη Αθηνών. Απεικόνιση του αγάλματος της Παρθένου Αθήνας, ύψους 12 μέτρων, καλλιτέχνημα του Φειδία, από χρυσό, για τα υφάσματα και από ελεφαντοστούν, για τον κορμό του αγάλματος. Δεν υπάρχει, πλέον, από πολύ παλιά· ήδη, από την αρχή της ύστερης αρχαιότητας, αφού λεηλατήθηκε και κάηκε, από τις επιδρομές των εκχριστανισμένων (ήσαν αρειανιστές) Γότθων του Αλαρίχου. Η μορφή του αγάλματος διασώθηκε, από ρωμαϊκά αντίγραφα και απεικονίσεις.

136 μΧ. Ιουδαία. Φως στον τρόπο με τον οποίο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία καταπολεμούσε τα οικονομικά εγκλήματα και ιδιαίτερα την φορολογική απάτη που αφορούσε τους δούλους ρίχνει ένας πάπυρος, στα ελληνικά, που ξέθαψαν οι αρχαιολόγοι από τα αρχεία τους.

Πρόκειται για ένα μοναδικό ποινικό έγγραφο, από τις συλλογές της Ισραηλινής Αρχής Αρχαιοτήτων. Το έγγραφο παρέχει μοναδικά στοιχεία, για τις ρωμαϊκές νομικές διαδικασίες και την καθημερινή ζωή, στην Εγγύς Ανατολή. Ακαδημαϊκοί, από την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών, το πανεπιστήμιο της Βιέννης και το εβραϊκό πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, συνεργάστηκαν, με σκοπό την ανάλυση αυτού του μοναδικού ευρήματος, το οποίο δημοσιεύτηκε, στο διεθνές ακαδημαϊκό περιοδικό Tyche. Το έγγραφο, ρίχνει φως, στην καταπολέμηση των οικονομικών εγκλημάτων, ειδικά, όσον αφορούσαν τους σκλάβους, στην Ρωμαϊκή  Αυτοκρατορία, στις επαρχίες της Ιουδαίας και της Αραβίας, κατά την διάρκεια μιας περιόδου ταραχών, την οποία περίοδο σημάδεψαν δύο μεγάλες εβραϊκές εξεγέρσεις. Ο πάπυρος,  Καταλαμβάνει 133 αράδες και είναι ο μακροσκελέστερος του είδους του, που έχει ανακαλυφθεί, στην Έρημο της Ιουδαίας.  Με την αρχική λάθος ονομασία Nabatean, το κείμενο είχε παραμείνει, για δεκαετίες, στην αφάνεια, μέχρι την επαναταξινόμησή του, το 2014, από την καθηγήτρια Hannah Cotton Paltiel, από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο. Η διαπίστωση της εξαιρετικής, νομικής και ιστορικής σημασίας του εγγράφου, οδήγησε την Cotton, στην σύγκληση μιας διεθνούς ομάδας, με αποστολή την αποκωδικοποίηση του περιεχομένου του. Ο πάπυρος περιέχει σημειώσεις των εισαγγελέων, από την προετοιμασία τους, για μια δίκη, που έγινε στην ρωμαϊκή εποχή. Η υπόθεση εκτυλίχθηκε, κατά την διάρκεια της επανάστασης του Μπάρ Κόχμπα (132–136 μ.Χ.) και περιγράφει λεπτομέρειες της  έρευνας, για πλαστογραφία, φοροδιαφυγή και παράνομες αγοραπωλησίες σκλάβων.  Οι κατηγορούμενοι, Γκανταλίας και Σάουλος, φέρονται ότι συμμετείχαν, σε ενέργειες διαφθοράς, μεταξύ των οποίων η πλαστογράφηση εγγράφων και ψευδείς αγοραπωλησίες σκλάβων, με σκοπό την φοροδιαφυγή, από την ρωμαϊκή νομοθεσία. Ο Γκανταλίας, γιος ενός συμβολαιογράφου και πιθανόν Ρωμαίος πολίτης, είχε ποινικό μητρώο πλούσιο, σε παράνομες δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων, ο εκβιασμός, η πλαστογραφία και η υποκίνηση, σε εξέγερση. Ο συνεργός του, ο Σάουλος, κατηγορήθηκε, για δόλιες ενέργειες, περιπλέκοντας περισσότερο την υπόθεση. Η Δρ. Anna Dolganov, από την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών, τονίζει την γλαφυρότητα και την ευθύτητα της γλώσσας του παπύρου, η οποία περιέχει στρατηγικές συμβουλές του εισαγγελέα, για την προετοιμασία της δίκης. Τα έγγραφα προσφέρουν μία σπάνια και αναλυτική ματιά, στις ρωμαϊκές δικανικές διεργασίες, στις ελληνόφωνες ανατολικές επαρχίες. Επίσης, το κείμενο ενοχοποιεί τους κατηγορουμένους, για εμπλοκή, σε, εν δυνάμει, επαναστατικές δράσεις, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Αυτοκράτορα , στην περιοχή, το 129 – 130 μ.Χ.  υπογραμμίζοντας έτσι, τις αυξημένες εντάσεις της εποχής. Τα εγκλήματα, που είναι, λεπτομερώς, καταγεγραμμένα, στον πάπυρο, επέσειαν σοβαρές κυρώσεις, υπό τον ρωμαϊκό νόμο, με ποινές, που κυμαίνονταν, από εξαναγκαστική εργασία, μέχρι την θανατική καταδίκη. Το έγγραφο, τονίζει την αυστηρή εφαρμογή των νόμων, ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες επαρχίες. Εγείρει, επίσης, ερωτήματα, σχετικά με τα κίνητρα των κατηγορουμένων, καθώς δεν φαίνεται να ήταν επικερδής ενέργεια η απελευθέρωση σκλάβων. Σύμφωνα, με ορισμένους ακαδημαϊκούς, μπορεί να υπήρχε εμπλοκή, σε παράνομη διακίνηση ανθρώπων, ή στην εβραϊκή υποχρέωση να απελευθερώνουν τους σκλαβωμένους ομόθρησκούς τους, αυξάνοντας την περιπλοκότητα του αφηγήματος. Ωστόσο, ο πάπυρος ρίχνει φως, στην δομή και την εμβέλεια της ρωμαϊκής διοίκησης, στις ανατολικές επαρχίες. Αναφέρει τον κυβερνήτη της Ιουδαίας, τον ρόλο των ενόρκων, την ρύθμιση των ιδιωτικών συναλλαγών, μαρτυρώντας πως, οι ρωμαϊκές διοικητικές πρακτικές, που έχουν καταγραφεί, στην Αίγυπτο, εφαρμοζόταν, σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ο καθηγητής Fritz Mitthof, από το πανεπιστήμιο της Βιέννης, σημειώνει πως, η ανακάλυψη αυτή, υπογραμμίζει την προσαρμοστικότητα και την ομοιομορφία των ρωμαϊκών θεσμών, στα διάφορα κράτη. Η, σε κάποιο καταφύγιο της ερήμου, κατά την διάρκεια της εξέγερσης του Μπάρ Κόχμπα,  προσεκτική διατήρηση του παπύρου και η τελική επιρροή, που είχε στις νομικές διεργασίες, παραμένουν ένα μυστήριο. Το ταραχώδες ιστορικό σκηνικό, σε συνδυασμό με το πλούσιο νομικό περιεχόμενο του εγγράφου, προσφέρουν, πάντως, μοναδικά στοιχεία, για τις περιπλοκότητες του ρωμαϊκού δικαίου και της ζωής, σε μια περίοδο σύγκρουσης και μεταβολών.

3ος αιώνας μΧ. Αντιόχεια (Αntakya, Τουρκία). Σαρκοφάγος των ρωμαϊκών χρόνων. Αφορά έναν ενήλικα άνδρα, μια γυναίκα και ένα κορίτσι, από πλούσια οικογένεια.

4ος αιώνας πΧ - 4ος αιώνας μΧ. Βέροια. Η μόνιμη, ημιυπαίθρια έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου Βέροιας, «Ο Τοίχος της Μνήμης».

Η έκθεση περιλαμβάνει, συνολικά, 190 επιτύμβιες στήλες, επιτύμβιους και τιμητικούς βωμούς και μαρμάρινες σαρκοφάγους, οι οποίες, συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν, αισθητικά και για πρώτη φορά, παρουσιάζουν, συστηματικά  στο ευρύ κοινό, την προσωπογραφία, τους θεσμούς και τα ιδεώδη της αρχαίας Βέροιας, της πόλης, που χάρισε την τελευταία βασιλική δυναστεία του μακεδονικού κράτους, τους Αντιγονίδες, και ως Μητρόπολη και έδρα του «Κοινού των Μακεδόνων», έγινε ο θεματοφύλακας της μνήμης του Αλέξανδρου Γ’ και του ένδοξου παρελθόντος της Μακεδονίας.

1559 και 1623 Ντούισμπουργκ, Γερμανία, «GRAECIA». Χάρτες του Gerard Mercator.

1860 Αθήνα, Μοναστηράκι. Από την Ακρόπολη, η οδοί Αθηνάς και Ερμού.

Από την Ακρόπολη, η συμβολή της οδού Αθηνάς, με την οδό Ερμού, πριν, ακόμη, δημιουργηθεί η γνωστή πλατεία Μοναστηρακίου. Κάτω αριστερά, διακρίνεται το τζαμί Τζισταράκη (του 1759) και η εκκλησία της Παναγίας Παντάνασσας του 10ου αιώνα.

1869 Αθήνα. Ο ανεμόμυλος του Αργυρίου, στο Μετς, με φόντο την Ακρόπολη. Δεξιά, λιμνάζοντα νερά βροχής.

1869 Αθήνα. Η Ακρόπολη φωτογραφημένη, από το καμπαναριό της Μητρόπολης. Δεξιά, στο βάθος, το κτήριο του πρώτου Πανεπιστημίου της Ελλάδας, οικία Κλεάνθους. Σήμερα είναι Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

1870. Αθήνα. Το κέντρο της πόλης, με τα Ανάκτορα, την πλατεία Συντάγματος και στο βάθος, τον Λυκαβηττό, σε φωτογραφική λήψη, από την Ακρόπολη.

1878 Λευκωσία. Γκραβούρα της εποχής.

1885 Αθήνα. Οδός Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος του σημερινού Μεγάρου Μουσικής.

1880 - 1890 (δεκαετίες). Πειραιάς. Το εργοστάσιο κονιάκ των αδελφών Μπαρμπαρέσου. Ήταν απλωμένο, σε τρία διαφορετικά μέρη της πόλης.

1890 (δεκαετία). Αθήνα. Ο φαληρικός όρμος, από τον Λόφο του Φιλοπάππου.

1900 Αθήνα. Είσοδος, στην Ακρόπολη.

1900 Αθήνα, Λόφος Φιλοπάππου. Θέα, στην Ακρόπολη.

1900 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα, Μοναστηράκι. Η σκοπιά του οθωνικού στρατώνα, μπροστά, από το τζάμι Τζισταράκη.

1900 Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Η Εγνατία οδός, με το ιππήλατο τραμ, τους διαβάτες και τον μιναρέ του Χαμζά μπέη τζαμί (το, μετέπειτα, Αλκαζάρ).

1904 Λευκωσία. Βρετανική Αποικία, Δοκιμή της γέφυρας «Μια Μηλιά».

1887 Πάτρα. Το τραίνο, από την Αθήνα, έφθασε.

1914 Αθήνα. Οι οδοί Κοραή και Πανεπιστημίου.

1910 - 1920 Αθήνα. Διαφήμιση αυτοκινήτων FIAT, με φόντο αρχαιολογικούς χώρους, στους στύλους του Ολυμπίου Διός και στο βάθος, η Ακρόπολη.

1915 (κατασκευή). Πειραιάς, Καμίνια. Το εργοστάσιο σαπωνοποιίας “ΑΛΕΠΟΥΔΕΛΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ” του πατέρα του Οδυσσέα Ελύτη παραμένει, έως σήμερα. Το πέτρινο ακίνητο, στην οδό Βασιλικών, στην Λεύκα, είναι ανακαινισμένο. 

1916 Θεσσαλονίκη. Το τραμ, οι άμαξες και οι άνθρωποι, πίσω, από τον Λευκό Πύργο.

1894 - 1920 - 2020 Πειραιάς. Η έναρξη και το τέλος του εργοστασίου Δασκάλακη, στον χώρο του οποίου θα κατασκευασθεί το δικαστικό μέγαρο της πόλης.

1920-1930 Σπέτσες. Το εργοστάσιο Δασκάλακη, στο νησί.

1918 Ακρίτας Φλώρινας. Το δημοτικό σχολείο, με τους μαθητές.

1919 - 1922 Μικρά Ασία. Χάρτης, πριν την μικρασιατική καταστροφή.

1920 Μικρά Ασία. Δύο Έλληνες στρατιώτες κοιτούν τον φωτογραφικό φακό. Η καταστροφή ήλθε αργότερα.

1920 Λεμεσός, Βρετανική Αποικία. Πλάτρες. Το ομώνυμο ξενοδοχείο.  

1930 (κατασκευή δεκαετίας). Αθήνα. Κλιμακοστάσιο πολυκατοικίας, στην Ανακτόρων. Όπως και η πόρτα του διαμερίσματος.

1931 Αθήνα, περιοχή Βρυσάκι. Η οδός Αρείου Πάγου.

1932 Αθήνα, Στήλες Ολυμπίου Διός. Στο βάθος, η Ακρόπολη.

1934 Αθήνα. Η Λεωφόρος Αμαλίας. Στο βάθος, ο Λυκαβηττός.

1936 Αθήνα. Ένας κουλουρτζής έχει αρχίσει την δουλειά, για το μεροκάματο, κρεμώντας τα κουλούρια, στον κρεμανταλά (από αυτό το ορμώμενο ξύλο, βγήκε η λαϊκή λέξη).

1935 Θεσσαλονίκη. Η οδός Παύλου Μελά.

1940 Θεσσαλονίκη. Τότε, που έκαναν μπάνιο, στην παραλία.

1937 Πειραιάς. Πέραμα.

1941 Αθήνα, Κατοχή. Η πλατεία Ομονοίας, από το ξενοδοχείο «Εξέλσιορ».

Απέναντι, είναι η οδός Κωνσταντίνου, στην αριστερή γωνία, το φαρμακείο του Μπακάκου, το πολυώροφο του 1939 (Μέγαρο Αντρικίδη), το κλασικό σημείο συνάντησης, στην γωνία της Αγίου Κωνσταντίνου. Το φαρμακείο υπάρχει και σήμερα και βρίσκεται, ακριβώς, δίπλα από το γνωστό γωνιακό κτήριο, επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου αριθμός 3. Στο βάθος, η εκκλησία του Αγίου Κωσταντίνου. Στην δεξιά γωνία, το ξενοδοχείο «Πάνθεον», πρώην ξενοδοχείο "Ελλάς''. Δίπλα ο κινηματογράφος "Κρόνος" (1937 - 1948), (πρώην θέατρο, και νυν, κινηματογράφος "Κοτοπούλη''), (κατεδάφιση, το 1974), όπου το 1978-1985, θα ανεγερθεί το Ξενοδοχείο "La Mirage". Δεξιά, είναι το ξενοδοχείο «ΜΕΓΑ», επί της πλατείας και 3ης Σεπτεμβρίου, μετέπειτα, το 1963, θα χτιστεί νέο κτήριο το ξενοδοχείο «Ομόνοια», σήμερα, στην θέση του, είναι το «Hondos Center».

1941 Κόρινθος, Κατοχή.

27/1/1945 Πολωνία, Auschwitz. Από την δουλεία, στην απελευθέρωση. Έξοδος, από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

1945 Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος. Το “Μέγαρο Αντρέα Κορομηλά”, από την οδό Ερμού.

Από την οδό Ερμού, η πλαΐνή και η πίσω πλευρά του “Μεγάρου Κορομηλά”. Βρισκόταν, επί της πλατείας και της οδού Ερμού, κατασκευάστηκε, το 1853, με σχέδια του Παναγή Κάλκου (1818–1875). Στο ισόγειό του, στέγαζε το ζαχαροπλαστείο του Ζαβορίτη. Το κτήριο θα κατεδαφιστεί (το 1963). Στην θέση αυτού του κτηρίου, σήμερα, είναι η δεξιά πλευρά του Υπουργείου Οικονομικών. Αριστερά, είναι η πλατεία Συντάγματος, μπροστά, η οδός Νίκης.

1949 Τασκένδη. Εξόριστος Ελασίτης.

1942-1946 Θεσσαλονίκη. Οι ίδιες σκάλες της πολυκατοικίας, που έμενε ο Βασίλης Τσιτσάνης, στην οδό Παύλου Μελά 21.

1947 Memphis, Tennessee, ΗΠΑ. Ο Elvis Priesley είναι το νεαρό αγόρι, με το ποδήλατο, έξω, από ένα μπακάλικο.

30/1/1950 Αθήνα. «Ο μεθύστακας», με τον Ορέστη Μακρή και τον Δημήτρη Χορν, σχηματίζει ουρές και σπάει ταμεία, επί 27 συνεχείς εβδομάδες.

1950 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Η πλατεία Βαρδαρίου.

1950 (δεκαετία) Κουρεντά Ιωαννίνων. Το δημοτικό σχολείο του χωριού.

2/1951 Πολύκαστρο, Κιλκίς. Εσωτερικό καφενείου και απέναντι, όλα τα είδη ρουχισμού ο  «Μανώλης».

20/4/1952 Αθήνα, οδός Ηλιουπόλεως. Στο βάθος, η Ακρόπολη.

Δεξιά, η μάντρα του Α΄ Κοιμητηρίου Αθηνών, που είναι το παλαιότερο κοιμητήριο της Αθήνας. Θεωρείται πολύ σημαντικό, τόσο για το γεγονός ότι, εκεί, αναπαύονται πολλοί επώνυμοι Έλληνες, που, στα τελευταία χρόνια, διακρίθηκαν, στον χώρο των γραμμάτων, των τεχνών και της πολιτικής, όσο και από ιστορική και καλλιτεχνική άποψη, καθώς περιλαμβάνει μεγάλης αξίας γλυπτά. Ο Δήμαρχος της Αθήνας, Κωνσταντίνος Κοτζιάς, είναι θαμμένος και ταριχευμένος, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Το Πρώτο Νεκροταφείο βρίσκεται, στο τέρμα της οδού Αναπαύσεως, σε λόφο, νότια του Παναθηναϊκού σταδίου και πέραν του Ιλισού. Είναι κατάφυτο, με πεύκα και κυπαρίσσια. Η συνολική έκτασή του είναι 170 στρέμματα, με 10.233 οικογενειακούς τάφους και 2.077 τάφους, τριετίας.

20/4/1952 Αθήνα, Κολωνάκι. Οδός Δημοκρίτου.

Ο πρώτος δρόμος είναι η οδός Φωκυλίδου, ο επόμενος δρόμος, που είναι τα σκαλιά, είναι η οδός Στρατιωτικού Συνδέσμου, μετα τα σκαλιά, ειναι η οδός Ηλία Ρογκάκου (ο περιφερειακός του Λυκαβητού). Στο βάθος, ο διακρίνεται το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου· στην κορυφή του Λυκαβηττού.

1956 Αθήνα, Πεδίον του Άρεως. Οδός Μαυρομματαίων. Η Ίλυα Λιβυκού και η Σμάρω Στεφανίδου περπατούν,  επί της οδού.

Δεξιά, η οδός Χέυδεν, μπροστά, είναι η Λεωφόρος Αλεξάνδρας και στο βάθος, διακρίνεται η Ακρόπολη.

9/1952 Αθήνα. Ο Γιώργος Ζαμπέτας, με την σύζυγό του Αργυρώ, την ημέρα του γάμου τους.

1957 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου.

Η οδός Πανεπιστημίου (εντελώς, άδεια), με ράγες του τραμ, από το ύψος της οδού Κριεζώτου. Ο πρώτος δρόμος είναι η οδός Βουκουρεστίου, όπου, αριστερά, υπήρχαν οι βασιλικοί στάβλοι του Όθωνα, στην θέση αυτή, κτίστηκε το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (Μ.Τ.Σ.), 1926-27, στο οικοδομικό τετράγωνο, Πανεπιστημίου - Βουκουρεστίου - Σταδίου - Αμερικής, (υπάρχει και σήμερα). Δεξιά, το κτήριο, που διακρίνεται, στην γωνία της οδού Βουκουρεστίου, είναι το 'Μέγαρο Κούπα', έργο του Ernst Ziller, οικοδομήθηκε το 1875 και ολοκληρώθηκε, το 1900 (υπάρχει και σήμερα). Δίπλα, λίγο παρακάτω, το νεοκλασικό είναι το Μέγαρο Σλήμαν, γνωστό και ως Ιλίου Μέλαθρον, του 1878-1880 σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ, ως κατοικία του Ερρίκου Σλήμαν. Σήμερα, στο Ιλίου Μέλαθρον, στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών.

1960 Αθήνα, Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας και Ρηγίλλης. Πλατεία Παύλου Μελά.

Η Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων Αθηνών (ΛΑΕΔ).

1960 Θεσσαλονίκη, Καραμπουρνάκι. Καθάρισμα βαρελιών.

1962 Νέα Σμύρνη. Ο Μίκης Θεοδωράκης, με την μικρή κόρη του Μαργαρίτα, στο παράθυρο του σπιτιού τους.

1964 Αθήνα, καμαρίνια του θέατρου «Γκλόρια». Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Β’ ανάβει το τσιγάρο του Ντίνου Ηλιόπουλου.

1965 Θεσσαλονίκη.  Ο Νίκος Κούνδουρος, ο Μίνος Βολονάκης, ο Νίκος Κούρκουλος συνομιλούν, στα παρασκήνια του καθιερωμένου φεστιβάλ της πόλης.

1964-1967 Θεσσαλονίκη. Μπροστά, στον Λευκό Πύργο.

1970 - 2025. Θεσσαλονίκη. Η πλατεία Αριστοτέλους, τότε και τώρα.

1967 Αθήνα. Λεωφόρος Αλεξάνδρας.

1970 Αθήνα, Αμπελόκηποι. Οδός Πανόρμου. Από δεξιά, τα προσφυγικά της Πανόρμου. Σήμερα, το γνωστό σημείο, με τα μπαράκια.

4/1972 Θεσσαλονίκη. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, με τον μικρό γιο της Γιάννη, στην πλατεία Αριστοτέλους, όταν έπαιζε, στο θέατρο Χατζώκου, στην «Βασίλισσα Αμαλία».

1980 Θεσσαλονίκη. Η οδός Εθνικής Αμύνης, στην γωνία, πριν γίνει το κτήριο της Τράπεζας Πειραιώς.

2025 Αθήνα, Μαιζώνος και Μάγερ. Το μεσοπολεμικό ξενοδοχείο “Δωδώνη”.

25/5/1908 (έναρξη λειτουργίας). Μπουένος Άιρες, Αργεντινή. Το «Θέατρο Κολόμβος» διαθέτη την καλύτερη ακουστική, στον κόσμο, για Όπερα, και την δεύτερη καλύτερη, για συναυλίες.

1980 Μόσχα. Προάστιο της πόλης, πνιγμένο στο πράσινο. Η σωστή πολεοδομική διάσταση του “σοσιαλιστικού ρεαλισμού”.

2025 Σίδνεϊ, Νέα Νότια Ουαλία, Αυστραλία.