Από τους Έλληνες, που πολέμησαν, στις τάξεις της C.N.T., στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, το 1936, στα Καμαραϊκά αγγεία της Μεσομινωικής περιόδου (1800 πΧ-1700 πΧ), στην Μινωικὴ «Σφραγίδα του Δεσπότη», τον 15ο αιώνα πΧ, στο Αρκαδικό Γεφύρι (1300 πΧ-1190 πΧ), που υπάρχει και σήμερα, στο ελληνικό κόππα (Q,q), έως το 550 πΧ, στο Πτολεμαϊκό κομμάτι παπύρου (285 πΧ - 250 πΧ), στον μονοφυσιτικό ναό της Αιθιοπίας, τον 13ο αιώνα μΧ, στις «ιστορίες, για αγρίους» της КГБ και της CIA, το 2000, στην “σφαγή του Λένα”, το 1912, στον σταλινικό τρόμο της δεκαετίας του 1930, στην Ακρόπολη του 1900-1910, στην εκσκαφή του Les Halles, στο Παρίσι, το 1973 και μετέπειτα (145).
1936 Μαδρίτη, Ισπανία. Έλληνες αναρχικοί, ανάμεσα στους μαχητές της CNT, στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και την επανάσταση. Στην κορυφή του θωρακισμένου φορτηγού διακρίνεται η ελληνική σημαία και δίπλα, η κοκκινόμαυρη της ισπανικής αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης. Στην φωτογραφία, Ισπανοί και Έλληνες αναρχικοί, από την Πάτρα, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό της ταξιαρχίας του μεγάλου Buenaventura Durruti, στην Καταλωνία.
Πίσω από την ομάδα των αναρχικών, διακρίνεται ένα θωρακισμένο φορτηγό, που κατασκεύασε ο Πατρινός αναρχικός Νότης Παπαζαχαρόπουλος (καθιστός, δεύτερος από δεξιά), ο οποίος ήταν σιδηρουργός, στο επάγγελμα και εργάζονταν, κατά την δεκαετία του 1930, στο λιμάνι της Πάτρας, μέχρι το ξέσπασμα της επανάστασης, στην Ισπανία. Ο αδελφός του Νότη, Μπάμπης Παπαζαχαρόπουλος, από τον Άγιο Γιώργη Λάγγουρα Πατρών, πέθανε, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, στην γενέτειρα του, σε βαθιά γεράματα. Αναρχικός και ο ίδιος, στην συνέχεια είχε ενταχθεί, στις γραμμές του ΚΚΕ όπου πολέμησε, στις τάξεις του ΕΛΑΣ, στην Πελοπόννησο τους κατακτητές αλλά και στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και εξορίστηκε, στην Μακρόνησο. Ο Μπάμπης Παπαζαχαρόπουλος, όπως λένε οι παλιοί Πατρινοί, πάντα, τιμούσε την μνήμη του αδελφού, του οποίος άφησε την τελευταία του πνοή, στην πρώτη πολιορκία και μεγάλη μάχη τις Μαδρίτης, όπου οι αναρχικοί αγωνιστές απέκρουσαν, μαζί με τους λοιπούς μαχητές, την προσπάθεια του στρατού του Francisco Franco να καταλάβει την πόλη.
15ος αιώνας πΧ (δεύτερο μισό). Χανιά. Η Μινωικὴ «Σφραγίδα του Δεσπότη».
Στην επιστήμη της ιστορικής έρευνας και της αρχαιολογίας, ό,τι δεν διασώζεται, ως σύνολο, ή, ως μέρος του, μπορεί να μας δώσει μια εικόνα του και μάλιστα, λεπτομερή, ακόμη και από ένα σπάραγμα, ένα όστρακο ενός αγγείου, ή μια σφραγίδα, με λεπτομερείς παραστάσεις. Στην προκειμένη, το αποτέλεσμα είναι να μας δώσει μιὰ, αρκετά, αξιόλογη και άρτια εικόνα, από το πὼς ήσαν οἱ μινωϊκὲς πόλεις, στην πιὸ λαμπρὴ στιγμή τους. «Η Σφραγίδα του Δεσπότη», που εκτίθεται, στο αρχαιολογικό μουσείο Χανίων, παρουσιάζει μια ζωντανὴ και περίπλοκη σκηνή, που συνδυάζει το αρχιτεκτονικό μεγαλείο, με την συμβολικὴ αναπαράσταση. Η εικόνα αποτυπώνει έναν χαμηλό, παραθαλάσσιο λόφο, με μια απότομη και βραχώδη ακτογραμμή—γεωγραφικά, πανομοιότυπο, με τον λόφο Καστέλι στα Χανιὰ της Κρήτης, όπου το τεχνούργημα αποκαλύφθηκε, κατὰ τις ελληνοσουηδικὲς ανασκαφές. Στην κορυφή αυτού του λόφου, υψώνεται ένα περίτεχνο συγκρότημα πολυώροφων κτιρίων, διατεταγμένα, σε μια εραλδικὴ σύνθεση επτά πτερύγων. Η αρχιτεκτονική εκτυλίσσεται, σε τέσσερα διαφορετικὰ επίπεδα, το χαμηλότερο, από τα οποία, περικλείεται, από ένα τείχος, που μοιάζει, µε οχύρωση. Δύο πύλες, προφανώς, κατασκευασμένες, από ξύλινους κορμούς, και μια ζωφόρος, από ημιροζέτες, που κοσμούν το υπέρθυρο, προσθέτουν, περαιτέρω, διακοσμητικὲς και δομικὲς λεπτομέρειες. Στην κορυφὴ της κεντρικής και υψηλότερης δομής, στέκεται μια νεανικὴ ανδρική φιγούρα, που κρατά ένα δόρυ, ή ένα ραβδί. Η υπερυψωμένη θέση του και η επιβλητική του στάση, υποδηλώνουν έναν συμβολικὸ ρόλο - πιθανώς, αυτόν μιας θεϊκής φιγούρας, ή υψηλόβαθμου θαυμαστή - που, συνήθως, ερμηνεύεται, ως "Νεαρὸς Δάσκαλος", μια ενσάρκωση της εξουσίας, ή της θεϊκής παρουσίας. Τα κτίρια στεφανώνονται, με τα χαρακτηριστικὰ κέρατα καθαγιασμού, υπογραμμίζοντας την τελετουργικὴ, ή ιερή τους σημασία. Αυτή η εντύπωση σφραγίδας, όχι, μόνο, αντανακλά την αρχιτεκτονική πολυπλοκότητα του μινωικοῦ πολιτισμού, αλλά χρησιμεύει, επίσης, ως μια ισχυρή οπτική αφήγηση της θρησκευτικής και πολιτικής ιεραρχίας, στην Υστερομινωικὴ Κρήτη.
1300 πΧ - 1190 πΧ (κτίση). Αργολίδα. Το Αρκαδικό Γεφύρι, η Γέφυρα του Αρκαδικού ή Γέφυρα Καζάρμα είναι μια μυκηναϊκή γέφυρα, κοντά στο σύγχρονο δρόμο, από την Τίρυνθα, προς την Επίδαυρο. Η πέτρινη διασταύρωση, η οποία χρονολογείται, στην Ελληνική Εποχή του Χαλκού, είναι μια από τις παλαιότερες τοξωτές γέφυρες, που υπάρχουν, ακόμη και είναι διασχίσιμη, μέχρι σήμερα. Είναι η παλαιότερη διατηρημένη γέφυρα, στην Ευρώπη. Εδώ, όπως ήταν, στην αρχαιότητα και όπως είναι, τώρα.
550 πΧ (χρήση, έως τότε) Το κόππα (Ϙ ϙ, σε αρχαίες επιγραφές, μεταγενέστερα, Ϟ ϟ, μόνον, ως αριθμός), ή ϙόππα, είναι γράμμα των πρώιμων ελληνικών αλφαβήτων, μεταξύ του π και του ρ, που ισοδυναμούσε, ηχητικά, με το κ.
Ενώ το γράμμα κάππα (κ) χρησιμοποιήθηκε, στην ελληνική, για να δηλώσει, στην γραφή, ως τα μέσα περίπου του 6ου π.Χ. αιώνα, το άηχο κλειστό ουρανικό σύμφωνο που προφέρουμε π.χ. στα νεοελληνικά κίνημα ή κενό, την ίδια περίοδο για την απόδοση του άηχου κλειστού υπερωικού συμφώνου, πρό των ο και υ, αυτού, που προφέρουμε, σήμερα, στις λέξεις, κόσμος, ή ακούω, χρησιμοποιήθηκε το γράμμα ή κόππα (ϙ). Έτσι, στα αρχαϊκά ελληνικά αλφάβητα, βρίσκουμε να γράφονται ΔΙΚΕ (δίκη), ΚΑΛΟΣ (καλός), ΑΛΚΙΒΙΑΔΕΣ (Αλκιβιάδης), αλλά ϘΑϘΟΣ (κακός), ϘΟΡΕ (κόρη), ΛΕϘΥΘΟΣ (λήκυθος), ϘΟΡΙΝΘΟΣ (Κόρινθος). Φωνολογικώς, η χρήση δύο διαφορετικών γραμμάτων, στις αρχαϊκές, κυρίως, επιγραφές, σημαίνει ότι το φωνολογικό σύστημα της Ελληνικής διέθετε δύο αλλόφωνα του κ : ένα ουρανικό και ένα υπερωικό, κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, στην προφορά - αλλά όχι, στην γραφή -, με αυτό, που συμβαίνει, στην νέα Ελληνική. Η γενικευμένη χρήση ενός, μόνο, κ (του κάππα), από τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα, σημαίνει, είτε ότι η διαφορά αυτή, στην προφορά, έπαψε, από τότε, να υπάρχει, είτε ότι έπαψε, απλώς, να δηλώνεται, στην γραφή. Ενώ, για την γραφή λέξεων χρησιμοποιήθηκε η μορφή του αρχαϊκού κόππα ( Ϙ ϙ ), στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης, το κόππα χρησιμοποιείται, μέχρι και σήμερα, με την μορφή του κεραυνόμορφου κόππα ( Ϟ ϟ ), για να δηλώσει τον αριθμό 90. Στο λατινικό αλφάβητο, το γράμμα κόππα, αντιστοιχεί στο γράμμα Q.
4ος αιώνας πΧ. Κραννώνα, Θεσσαλία. Οι αρχαίοι πυραμιδοειδείς τάφοι, κοντὰ στην Λάρισα.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Κραννώνας, δεσπόζει η χαμηλὴ τραπεζιόσχημη έξαρση, εμβαδού, περίπου, 160 τ.μ., η οποία ταυτίζεται με την πόλη των αρχαϊκών και κλασικών χρόνων. Με δοκιμαστικὲς ανασκαφικές έρευνες διαπιστώθηκε η ύπαρξη πλινθόκτιστου οχυρωματικού τείχους, πλάτους 3 μ., περίπου. Στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, η πόλη εξαπλώθηκε, περιμετρικὰ, της κλασικής καὶ συμπεριέλαβε μέσα στὸν πολεοδομικὸ ἱστό της καὶ τά παλιότερα νεκροταφεῖα. Ὁ πυραμιδοειδὴς τάφος της Κραννώνας εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ μνημεῖα τοῦ εἴδους, ποὺ ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ στὸ νεκροταφεῖο τῶν τύμβων της αρχαίας πόλης, τὸ ὁποῖο περιεῖχε τάφους θολωτούς, καμαρωτοὺς καὶ πυραμιδοειδεῖς. Διακρίνεται τόσο λόγῳ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς του δομῆς ὅσο καὶ λόγῳ τοῦ γραπτοῦ διακόσμου του, ποὺ τόν τοποθετεῖ χρονολογικὰ στὸν 4ο αἰ. π.Χ. Ο τάφος είναι άριστης κατασκευής, κτισμένος, από κιτρινωποὺς πελεκημένους κυβόλιθους, που, ἐξωτερικά, φέρουν ίχνη βελονιού. Ὁ δρόμος του εἶναι κατασκευασμένος μὲ τρόπο ποὺ θυμίζει μυκηναϊκοὺς τάφους. Εἶναι ἀκάλυπτος, κτισμένος μὲ κυβόλιθους χωρὶς ἄλλη συνδετικὴ ὕλη, καὶ ἀποκλίνει ἐλαφρὰ ἀπὸ τὸν ἄξονα τοῦ τάφου. Οἱ πλευρές του εἶναι ψηλότερες κοντὰ στὴν εἴσοδο καὶ ἐλαττώνονται καθὼς ἀπομακρύνονται ἀπὸ τή θύρα, ἐνῷ ἀντίστοιχα, τὸ πλάτος του αὐξάνει πρὸς τὰ ἔξω. Ἡ θύρα καὶ τὸ στόμιο πίσω ἀπὸ αὐτή, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ θάλαμο, καλύπτονται μὲ συγκλίνοντες λίθους κατά τὸ ἐκφορικὸ σύστημα. Ἡ κορυφὴ τῆς θύρας ἐπιστέφεται μὲ μονολιθικὸ ἀετωματικό ὑπέρθυρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔχει λαξευθεῖ τὸ κορυφαῖο τρίγωνο. Κατὰ τὴν ανασκαφή ἡ θύρα βρέθηκε σφραγισμένη μὲ μιὰ μεγάλη πλάκα καὶ λιθοπλίνθους, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ ἀνώτερη ἦταν σφηνωμένη κατὰ τὸ ἥμισυ μέσα στὴν εἴσοδο, ἐνῷ ἔξω ἀπὸ αὐτὰ ὑπῆρχε μικρὸ τοιχάριο ἀπὸ πλίνθους. Ὁ θάλαμος εἶναι τετράγωνος μὲ διαστάσεις 2,63 x 2,63 μ. καὶ βρίσκεται 0,26 μ. χαμηλότερα ἀπὸ τὸ δάπεδο τῆς εἰσόδου. Καλύπτεται μὲ πυραμιδοειδῆ στέγη, ποὺ ἀρχίζει σὲ ὕψος 1,18 μ. ἀπὸ τὸ δάπεδο. Δὲν εἶναι γνωστό, ἂν ἡ στέγη κατέληγε σὲ ὀξεῖα κορυφὴ ἢ ἂν ἔκλεινε μὲ τετράγωνη πλίνθο, καθὼς τὸ ἀνώτατο τμῆμα της εἶχε καταστραφεῖ ἀπὸ ἀρχαιοκάπηλους. Σήμερα το ἀνώτατο ὕψος τοῦ θαλάμου εἶναι 3,30 μ. Οἱ κυβόλιθοι ποὺ χρησιμοποιήθηκαν στό ἐσωτερικό του εἶναι πολὺ καλὰ λαξευμένοι, μὲ λεία ἐπιφάνεια καὶ τέλεια ἐφαρμογή. Στοὺς ἐσωτερικοὺς τοίχους καὶ σὲ κανονικὲς ἀποστάσεις διακρίνονται τα ἴχνη σιδερένιων καρφιῶν, στὰ ὁποῖα θὰ ἦταν κρεμασμένα διάφορα ἀντικείμενα. Στή δυτικὴ πλευρά, στοὺς δύο κατώτερους δόμους ὑπάρχει τοιχογραφικὴ παράσταση, πού χρονολογεῖται στὰ τέλη τοῦ 4ου αἰ. π.Χ. Ἀπεικονίζεται σκηνὴ νεκρόδειπνου, θέμα ποὺ συναντᾶται πολὺ συχνὰ σὲ ταφικὰ μνημεῖα. Τὸ δάπεδο τοῦ θαλάμου καλύπτεται μὲ ἀσύμμετρες πλάκες, ὅπως καὶ τὸ δάπεδο τοῦ στομίου. Στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ τάφου ἀποκαλύφθηκαν τμήματα δύο σαρκοφάγων. Ἡ μία, ἐξαίρετης κατασκευῆς, καταλάμβανε τὸ μῆκος της βόρειας πλευρᾶς καὶ βρέθηκε σπασμένη (ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοκάπηλους) σὲ πάρα πολλά κομμάτια. Έφερε γραπτὸ διάκοσμο, ο οποίος διατηρήθηκε σε καλὴ κατάσταση. Διέθετε σαμαρωτὸ κάλυμμα, αποτελούμενο, από δύο κομμάτια, που κατέληγαν, σε αετώματα, τα οποία έφεραν, ἐπίσης, ζωγραφικές παραστάσεις, με σκηνὲς κυνηγιού κάπρου. Το αέτωμα της πρόσοψης επιστρεφόταν, µε ακρωτήρια. Η δεύτερη σαρκοφάγος, που καταλάμβανε το μήκος της νότιας πλευράς, διατηρήθηκε ακέραια. Ήταν μονολιθική, καλυπτόταν, µε μια πλάκα και έφερε, ως μόνη διακόσμηση τα ίχνη βελονιού. Στο εσωτερικό της, περιείχε ξύλινη λάρνακα, το περιχείλωμα της οποίας έφερε ανάγλυφη διακόσμηση μαιάνδρου. Στα ευρήματα του τάφου, ανήκουν χάλκινα καρφιά, ζεύγος σιδερένιων καττυμάτων (σόλες, από υποδήματα), ζεύγος τροχών, όστρακα μικρών μελαμβαφῶν αγγείων και κομμάτια ξύλων, από τις λάρνακες. Στα περιεχόμενα του τάφου, πρέπει να ανήκε και το χρυσό περιδέραιο, που βρέθηκε, τυχαία, κοντὰ στο άνοιγμα της κορυφής του μνημείου.
Ο πυραμιδοειδὴς A΄
Ιδιαίτερα, εντυπωσιακός, από αρχιτεκτονική άποψη, είναι ο πυραμιδοειδής τάφος Α΄, που ανήκει, στο νεκροταφείο τύμβων της Κραννώνας, στα δυτικὰ της αρχαίας πόλης. Βρέθηκε, τελείως, συλλημένος και από τα ελάχιστα ευρήματα, που αποκαλύφθηκαν στο εσωτερικό του, δεν είναι δυνατό να χρονολογηθεί, με ακρίβεια, αλλά από τα, επί μέρους, μορφολογικά του χαρακτηριστικὰ, τοποθετείται, στις αρχές του 4ου αιώνα πΧ. Είναι κτισμένος κατὰ το ισόδομο σύστημα τοιχοποιίας, από λαξευτοὺς πωρόλιθους. Ο ταφικὸς θάλαμος είναι τετράγωνος , με πλάτος 3,15 μ. καὶ μῆκος 3,17 μ. και η πρόσβαση, σε αὐτὸν γινόταν μέσῳ του στομίου, μήκους 1,18 μ. καὶ πλάτους 1,37 μ. Λείψανα κτιστοῦ δρόμου δεν έχουν βρεθεί. Η θύρα του τάφου, πλάτους 1,03 μ., βρέθηκε φραγμένη, με σωρό λίθων, που αποτελούσαν, προφανῶς, το τοιχάριο, που την ἔφραζε, αρχικά, και διαλύθηκε, από τους αρχαιοκάπηλους, που έφθασαν στο εσωτερικό του. Το δάπεδο του θαλάμου, 0,16 μ. χαμηλότερα, από το κατώφλι της θύρας, είναι στρωμένο, µε μεγάλες πλάκες πωρόλιθου, ενώ το στόμιό του, είναι 0,22 μ. ψηλότερα, από το κατώφλι. Η στέγαση του θαλάμου γίνεται, µε διπλή σύγκλιση των τεσσάρων πλευρών του από ύψος 1,31 μ., όσο είναι, δηλαδὴ, το ύψος της βάσης του. Δημιουργείται, έτσι, μια κόλουρος πυραμίδα και πάνω από αυτή, μια δεύτερη, οξύτερη. Στην βάση της δεύτερης πυραμίδας, υπάρχει στενὴ εξέχουσα ταινία, που λειτουργεί, ως διάζωμα. Το ανώτερο μέρος του τάφου είναι κατεστραμμένο και έτσι, δεν σώζεται η ιδιόμορφη αυτή στέγη, βρέθηκε, όμως, ο κορυφαίος λίθος, διαστάσεων 0,28 x 0,33 x 0,18 μ., που συγκρατούσε την στέγη. Ο τάφος σώζεται, σε ύψος 3,23 μ., αλλά υπολογίζεται ότι, αρχικά, θα έφθανε, στα 4,20 μ., ίσως και περισσότερο. Στην επίχωση του θαλάμου, βρέθηκαν ἀγγεῖα, μελανόμορφου και ερυθρόμορφου ρυθμού, που χρονολογούνται στον 5ο και στον 4ο αιώνα πΧ.
285 πΧ - 250 πΧ Αίγυπτος. Ελληνικό, Πτοελεμαϊκό κομμάτι παπύρου, που περιέχει τρεις γραμμές, από το Βιβλίο 20, από την Οδύσσεια του Ομήρου, στην ελληνική γλώσσα.Το βιβλίο 20 είναι, όταν οι εντάσεις είναι, σχεδόν, στο υψηλότερο σημείο τους : ο Οδυσσέας φοβάται τον μεγάλο αριθμό μνηστήρων, που θα πρέπει να ξεπεράσουν αυτός και ο Τηλέμαχος και οι ίδιοι οι μνηστήρες αρχίζουν να βροντοφωνάζουν, με τον Κτέσιππο, να σηκώνει την οπλή της αγελάδας, στον Οδυσσέα. Αυτό και ο αετός, που κουβαλά ένα περιστέρι, στα νύχια του, είναι όλα συμβολικά της αυξανόμενης έντασης αυτού, που θα ακολουθήσει, στα επόμενα βιβλία. Ωστόσο, το θραύσμα είναι, απίστευτα, σημαντικό, καθώς είναι το πρώτο πτολεμαϊκό θραύσμα της Οδύσσειας, που ανακαλύφθηκε, ποτέ. Είναι ενδιαφέρον ότι αποκλίνει, από το τυπικό κείμενο που διαβάζουμε, σήμερα, απεικονίζοντας κάτι, που γνωρίζαμε, ήδη· ότι, όταν οι ιστορίες μεταδίδονται, σε τηλεφωνικό στυλ, υπόκεινται, σε αλλαγές. Συγκεκριμένα, ο πάπυρος περιέχει τρεις γραμμές, από το Βιβλίο 20, που δεν έχουμε.
13ος αιώνας μΧ. Αιθιοπία. Ορθόδοξος μονοφυσιτικός Ναός, σε σχήμα σταυρού, αφιερωμένος, στον Άγιο Γεώργιο. Είναι μονοκόμματο πέτρινο κτίσμα σκαλισμένο, πάνω, στο κόκκινο μασίφ ηφαιστειογενές έδαφος και μοιάζει, με γλυπτό και είναι λαξευμένο, στον βράχο.
1890 (δεκαετία). Πρόκειται, για ένα ιστορικό λεωφορείο, με άλογα. Αυτά τα διώροφα λεωφορεία χρησιμοποιήθηκαν, ευρέως, σε αστικές περιοχές, πριν εμφανισθούν τα μηχανοκίνητα λεωφορεία. Σχεδιάστηκαν, για να μεταφέρουν πολλαπλούς επιβάτες, με καθίσματα και στα δύο επίπεδα. Η σπειροειδής σκάλα, που οδηγεί, στον άνω όροφο και το κάτω κλειστό διαμέρισμα, αποτελούν τυπικά χαρακτηριστικά τέτοιων οχημάτων. Τέτοια λεωφορεία ήσαν, ευρέως, διαθέσιμα, σε πόλεις όπως το Λονδίνο και το Παρίσι, κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, παρέχοντας, στους επιβάτες, μια φθηνή επιλογή δημόσιας μεταφοράς.
1898 - 1913 Αθήνα. Ο Λυκαβηττός, από το ξενοδοχείο "Μινέρβα". Το ξενοδοχείο αυτό βρισκόταν, στην αρχή της Σταδίου, απέναντι από τους Βασιλικούς Στάβλους, τους οποίους βλέπουμε, σε πρώτο πλάνο. Πίσω τους, τα δύο κτίρια, επί της Πανεπιστημίου μεταξύ του "Ιλίου Μέλαθρον" (αριστερά εκτός πλάνου) και της οδού Κριεζώτου. Το ευρισκόμενο, αριστερά, ήταν γνωστό, ως οικία Αθανασίου και η φωτογραφία αυτή τοποθετεί την ανέγερσή του, πριν το 1913, δεδομένου ότι η περίοδος δράσης του ελληνιστή και φωτογράφου Hubert Pernot, στην Ελλάδα, ήταν, μεταξύ 1898 και 1913.
1900 - 1910 Ακρόπολη.
1910 (δεκαετία). Λευκωσία. Οδός Λήδρας.
1903 Αθήνα. Η οδός Ερμού. Πρώτος δρόμος, δεξιά είναι η οδός Βουλής.
1910 Αθήνα. Πλατεία Ομονοίας.
1910 Κύπρος. Πωλητές μαχαλλεπιού.
17/4/1912 "Η σφαγή στον Λένα": Ο στρατός του Τσάρου ανοίγει πυρ, σε 500 απεργούς εργάτες, στα ορυχεία χρυσού, στην Ανατολική Σιβηρία, στην περιοχή του ποταμού Λένα. Στην περιοχή, τα ορυχεία τα εκμεταλλευόταν η κοινοπραξία "Λενζόλοτο", που ήταν, κάτω απο τον έλεγχο της εδρεύουσας, στο Λονδίνο, εταιρεία Αγγλικού δικαίου "Lena Goldfields". Στην εταιρεία και στις θυγατρικές της, είναι μέτοχοι Βρετανοί επιχειρηματίες και επιφανέστατα μέλη της ρωσικής αριστοκρατίας. Μεταξύ αυτών, η αυτοκράτειρα Μαρία Φιόντοροβνα, μητέρα του Τσάρου Νικολάου Β΄, ο "μεταρρυθμιστής", πρώην πρωθυπουργός κόμης Σεργκέι Γιούλιεβιτς Βίττε και ο βιομήχανος Αλεξέι Ιβάνοβιτς Πουτίλωφ, ιδιοκτήτης των μεγαλύτερων εργοστασίων της Πετρούπολης.
Οι εργάτες δουλεύουν, στα ορυχεία-κάτεργα των "επενδυτών", κάτω από, απίστευτα, απάνθρωπες συνθήκες : 16 ώρες σκληρή εργασία κάθε μέρα, κυριολεκτικά, μέσα στο νερό και υπό την επίβλεψη τυραννικών επιστατών. Εφτά, στους δέκα, θα καταστούν, κάποια στιγμή, θύματα εργατικών ατυχημάτων. Τα ψίχουλα της αμοιβής εξαφανίζονται, αμέσως, αφού έχουν επιβληθεί υποχρεωτικές κρατήσεις, για το άθλιο φαγητό και την στέγη, που "παρέχει" η εταιρεία και αμέτρητα πρόστιμα, στους εργάτες, για το παραμικρό (πραγματικό, ή φανταστικό) "παράπτωμα". Όταν, τον Φεβρουάριο του 1912, η εταιρεία αρχίζει να σερβίρει, στους εργάτες, σάπιο κρέας, για φαγητό, η οργή ξεχειλίζει. Ξεσπά γενική απεργία. Οι "επενδυτές" απευθύνουν έκκληση, στο τσαρικό καθεστώς, για βοήθεια. Αμέσως, κινητοποιούνται στρατιωτικές δυνάμεις. Σε λίγες ημέρες, όλα τα μέλη της επιτροπής απεργιακού αγώνα συλλαμβάνονται. Το επόμενο πρωί, οι απεργοί συγκεντρώνονται, για να διαμαρτυρηθούν. Περίπου 2.500 εργάτες διοργανώνουν πορεία και κατευθύνονται, προς την εισαγγελία, για να καταθέσουν ψήφισμα, κατά της αυθαίρετης σύλληψης των συνδικαλιστών. Εκεί, έχει στήσει ενέδρα ο στρατός. Οι στρατιώτες ανοίγουν πυρ, κατευθείαν, πάνω στην κεφαλή της πορείας. Ακολουθεί σφαγή : 150, έως 270 εργάτες πέφτουν νεκροί. 250, έως 500, τραυματίζονται. Η οργή εξαπλώνεται, σε όλη την Ρωσία. Ο Υπουργός Εσωτερικών Αλεξάντρ Αλεξάντροβιτς Μακάρωφ εμφανίζεται, στην Δούμα και δηλώνει, κυνικά: "Αυτό, ακριβώς, συνέβη και αυτό θα συμβεί και στο μέλλον". Οι "επενδυτές" και ο Τσάρος είχαν πνίξει, στο αίμα, την απεργία, όμως, δεν θα χαρούν την νίκη τους, για πολύ. Θα ακολουθήσουν νέες μεγάλες εργατικές απεργίες και 5 χρόνια, αργότερα (1917), οι εργάτες θα δώσουν τέλος, στην κυριαρχία του Τσάρου και των καπιταλιστών. Μια νέα ιστορική περίοδος θα ακολουθήσει, με τους Μπολσεβίκους…
17/4/1920 Δουβλίνο, Ιρλανδία. Οι λιμενεργάτες αρνήθηκαν να φορτώσουν τρόφιμα, που προορίζονταν, για την Αγγλία. Η δράση αυτή βοήθησε, στην ανακούφιση των σοβαρών ελλείψεων τροφίμων, στο Δουβλίνο, οι οποίες ήσαν ολέθριες από το 1917, με πολλές ελλείψεις αγαθών, όπως το βούτυρο, τα αυγά και η ζάχαρη.
1960 Wilhelm Heinrich Otto Dix : «Ο μυστικός δείπνος».
2000 ΗΠΑ. «Ιστορίες, για αγρίους»; Πιθανότατα. Ένα υποτιθέμενο, ως αποχαρακτηρισμένο αρχείο της CIA, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, έχει γίνει viral, για το πώς περιγράφει μια υποτιθέμενη σύγκρουση, μεταξύ “Σοβιετικών” στρατιωτών και ενός UFO, οι επιβάτες του οποίου φέρεται να έκαναν τους στρατιώτες πέτρα, πριν διαφύγουν.
Μετά την κατάρρευση της “Σοβιετικής Ένωσης”, το 1991, η CIA υποτίθεται ότι απέκτησε μια έκθεση 250 σελίδων της КГБ, που αφηγείται τα γεγονότα, που ακολούθησαν, όταν μια διμοιρία άνοιξε πυρ, εναντίον ενός ιπτάμενου δίσκου. πάνω από την Ουκρανία. Η έκθεση περιελάμβανε μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων και φωτογραφίες, από τα όσα άφησε, πίσω της, η «συνάντηση», τις οποίες ένας Αμερικανός πράκτορας περιέγραψε, ως «μια φρικτή εικόνα εκδίκησης, από την πλευρά εξωγήινων πλασμάτων, μια εικόνα, που κάνει το αίμα να παγώνει». Η έκθεση ισχυρίζεται ότι “Σοβιετικοί”, που πραγματοποιούσαν εκπαιδευτική άσκηση, στην Ουκρανία, εντόπισαν ένα «διαστημόπλοιο, σε σχήμα δίσκου, σε χαμηλή πτήση» να πετάει, πάνω από τα κεφάλια τους. Ένας, από τους στρατιώτες, εκτόξευσε έναν πύραυλο εδάφους-αέρος, ο οποίος κτύπησε το UFO, με αποτέλεσμα αυτό να συντριβεί, στο έδαφος. «Έπεσε, στην Γη, όχι πολύ μακριά, και πέντε κοντά ανθρωποειδή, με «μεγάλα κεφάλια και μεγάλα μαύρα μάτια» βγήκαν, από αυτό», υποστηρίζει η έκθεση. Αφού ξέφυγαν, από τα συντρίμμια του κατεστραμμένου σκάφους τους, τα όντα μαζεύτηκαν το ένα, δίπλα στο άλλο και «συγχωνεύτηκαν, σε ένα ενιαίο αντικείμενο, που απέκτησε σφαιρικό σχήμα», ανέφεραν οι επιζώντες στρατιώτες. «Σε λίγα δευτερόλεπτα, οι σφαίρες μεγάλωσαν πολύ περισσότερο και εξερράγησαν, με ένα, εξαιρετικά, έντονο φως. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, 23 στρατιώτες, που είχαν παρακολουθήσει το φαινόμενο, μετατράπηκαν, σε… πέτρινους στύλους», αναφέρει η έκθεση. «Μόνο δύο στρατιώτες, που στέκονταν, στην σκιά και ήσαν λιγότερο εκτεθειμένοι, στην φωτεινή έκρηξη, επέζησαν», προστίθεται. Η КГБ φέρεται να ανέλαβε… τους «απολιθωμένους στρατιώτες» και το κατεστραμμένο διαστημόπλοιο, τα οποία μεταφέρθηκαν, σε μια μυστική βάση, κοντά στην Μόσχα. Οι “Σοβιετικοί” επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το φως αυτό (που δεν ξέρουν τί ήταν), με κάποιο τρόπο, μετέτρεπε τα ζωντανά κύτταρα του στρατιώτη, σε μια ουσία, που ήταν πανομοιότυπη, με εκείνη του ασβεστόλιθου. «Αν ο φάκελος της КГБ ανταποκρίνεται, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια, εξαιρετικά, απειλητική υπόθεση», κατέληξε η CIA. «Οι Εξωγήινοι διαθέτουν τέτοια όπλα και τεχνολογία, που ξεπερνούν όλες τις θεωρίες μας. Μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αν τους επιτεθούν», ανέφερε η CIA. Το έγγραφο της CIA αποχαρακτηρίστηκε, το 2000 και αρχικά, σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε, στην καναδική εβδομαδιαία εφημερίδα «Weekly World News» και αργότερα, στην ουκρανική εφημερίδα «Holos Ukrayiny». Το έγγραφο όπως και άλλα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, σχετικά, με τα UFO, έχουν εξάψει το ενδιαφέρον των ακολούθων διαφόρων θεωρίων συνωμοσίας, ενώ το συγκεκριμένο έγγραφο παρουσιάστηκε, ακόμη και στο podcast του Τζο Ρόγκαν. Οι ιστορίες των αγνώστου ταυτότητας εναέριων φαινομένων και των εξωγήινων επισκεπτών έχουν επανέλθει, στην επικαιρότητα και απασχολούν σημαντική μερίδα του διεθνούς κοινού, μετά την σύσταση, από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, της Ομάδας Δράσης ΑΤΙΑ (UAP).
1900 Χανιά, Μικρός κουλουροπώλης.
1907 (οικοδόμηση). Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Το κτήριο της, τέως, Τράπεζας Θεσσαλονίκης. Στοά Μαλακοπή, αρχιτέκτων Vitaliano Poselli.
1920 Αθήνα, η λεωφόρος Ανδρέα Συγγρού και το εργοστάσιο του Φίξ, δεξιά.
“Για περισσότερο από δέκα χρόνια ο Στάλιν κράτησε τους τροτσκιστές πίσω από σιδερένιες μπάρες και αγκαθωτά σύρματα […] και κατόρθωσε σχεδόν να τους αποκόψει από την κοινωνία. Μετά από το 1934 ο τροτσκισμός έμοιαζε να έχει απομονωθεί ολοκληρωτικά. Και όμως, δύο ή τρία χρόνια αργότερα, ο Στάλιν τον φοβόταν όσο ποτέ προηγουμένως. Κατά παράδοξο τρόπο, οι μεγάλες εκκαθαρίσεις και οι μαζικές εκτοπίσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Κίροφ έδωσαν νέα πνοή στον τροτσκισμό. Με δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εξόριστους γύρω τους, οι τροτσκιστές δεν ήταν πλέον απομονωμένοι […]. Αντιπολιτευόμενοι από ομάδες νεότερων ηλικιών, κομσομόλοι που στρέφονταν για πρώτη φορά ενάντια στον Στάλιν πολύ αργότερα από την ήττα του τροτσκισμού, οπαδοί κάθε είδους «αποκλίσεων», συνηθισμένοι εργάτες που εξορίστηκαν για ασήμαντα αδικήματα […], όλοι αυτοί σχημάτισαν ένα τεράστιο ακροατήριο για τους βετεράνους τροτσκιστές. Το καθεστώς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γινόταν όλο και περισσότερο απάνθρωπο: Οι κρατούμενοι έπρεπε να δουλεύουν σκληρά δέκα ή δώδεκα ώρες την ημέρα. Λιμοκτονούσαν. Και χαροπάλευαν μέσα στις αρρώστιες και την απερίγραπτη εξαθλίωση. Ωστόσο τα στρατόπεδα, για μια ακόμη φορά, έγιναν σχολεία και πεδία εξάσκησης της αντιπολίτευσης, με τους τροτσκιστές σε ρόλους απαράμιλλων εκπαιδευτών. Αυτοί βρίσκονταν επικεφαλής των εκτοπισμένων σχεδόν σε όλες τις απεργίες και τις απεργίες πείνας. Αυτοί αντιμετώπιζαν τη διοίκηση με αιτήματα τη βελτίωση των συνθηκών στα στρατόπεδα. Και αυτοί με την τολμηρή, τη συχνά ηρωική συμπεριφορά τους, εμφυσούσαν στους άλλους τη δύναμη να αντέξουν. Με σφιχτοδεμένη οργάνωση, αυτοπειθαρχημένοι και πολιτικά καλά πληροφορημένοι, αποτελούσαν την πραγματική ελίτ του τεράστιου τμήματος του έθνους που το είχαν ρίξει πίσω από τα συρματοπλέγματα. Ο Στάλιν συνειδητοποίησε πως δεν θα πετύχαινε τίποτε με το να αυξήσει την καταστολή. Ήταν σχεδόν αδύνατο να προσθέσει κάτι στα βασανιστήρια και στις διώξεις, που είχαν μοναδικό αποτέλεσμα να περιβάλλον τους τροτσκιστές με το φωτοστέφανο του μάρτυρα. Όσο ήταν ζωντανοί αποτελούσαν για τον Στάλιν μια απειλή […]. Και αποφάσισε να διασφαλιστεί από όλους τους κινδύνους. Και υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να το πετύχει: η ολοκληρωτική εξολόθρευση όλων των αντιπάλων του. Και πρώτα από όλα των τροτσκιστών […]. Ένας αυτόπτης μάρτυρας, πρώην κρατούμενος του μεγάλου στρατοπέδου της Βορκουτά, που δεν ήταν τροτσκιστής ο ίδιος, περιγράφει ως εξής τις τελευταίες μέρες των τροτσκιστών και τον αφανισμό τους […]. Το φθινόπωρο του 1936, μετά από τη δίκη των Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, οι τροτσκιστές διοργάνωσαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες. Λίγο αργότερα, στις 27 Οκτωβρίου, ξεκίνησαν μια απεργία πείνας. Οι απεργοί διαμαρτύρονταν για τη μεταφορά τους από τους προηγούμενους τόπους εξορίας και την επιβολή ποινών χωρίς δίκες. Ζητούσαν οχτάωρη εργάσιμη μέρα, την ίδια διατροφή για όλους τους εγκλείστους – ανεξάρτητα αν είχαν πιάσει τη νόρμα παραγωγής και διαχωρισμό των πολιτικών και ποινικών κρατουμένων […]. Με εντολές της Μόσχας, η διοίκηση υποχώρησε σε όλα τα σημεία. Και η απεργία τερματίστηκε […]. Σύντομα όμως, ο τρόμος επέστρεψε με νέα μανία. Οι μερίδες φαγητού μειώθηκαν στα 400 γραμμάρια ψωμί την ημέρα. Οι δεσμοφύλακες όπλισαν ποινικούς κρατούμενους με ρόπαλα και τους υποκινούσε ενάντια στους τροτσκιστές. Τους πυροβολούσαν αδιακρίτως. Και απομόνωσαν όλους τους πολιτικούς κρατούμενους σε ένα στρατόπεδο μέσα στο στρατόπεδο, περιφραγμένο με συρματοπλέγματα και φρουρούμενο από μια εκατοστή βαριά οπλισμένους στρατιώτες μέρα και νύχτα. Ένα πρωί, προς τα τέλη Μαρτίου του 1938, εικοσιπέντε άντρες, οι περισσότεροι τροτσκιστές ηγέτες, κλήθηκαν να βγουν έξω. Τους δόθηκε από ένα κιλό ψωμί και διατάχθηκαν να μαζέψουν τα πράγματά τους και να ετοιμαστούν για πορεία. «Μετά από ένα συγκινητικό αποχαιρετισμό με τους συντρόφους τους άφησαν τα παραπήγματα. Ακολούθησε ένα ονομαστικό προσκλητήριο και απομακρύνθηκαν βαδίζοντας. Σε δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά ακούστηκε ξαφνικά μια ομοβροντία. Μετά ακούστηκαν μερικοί σκόρπιοι πυροβολισμοί και ακολούθησε σιωπή. Σύντομα, οι στρατιώτες του αποσπάσματος επέστρεψαν και πέρασαν μπροστά από τα παραπήγματα. Όλοι κατάλαβαν σε τι πορεία είχαν στείλει αυτούς τους εικοσιπέντε».
Την επόμενη μέρα όχι λιγότερο από σαράντα άνθρωποι κλήθηκαν έξω με τον ίδιο τρόπο, τους δόθηκαν μερίδες ψωμιού και διατάχθηκαν να ετοιμαστούν. «Μερικοί ήταν τόσο εξαντλημένοι που δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Τους δόθηκε υπόσχεση ότι θα τους μετέφεραν με κάρα. Με κομμένη την ανάσα εμείς στα παραπήγματα ακούγαμε το τρίξιμο του χιονιού κάτω από τα πόδια αυτών που απομακρύνονταν. Σιωπή απλώθηκε παντού. Όμως, εξακολουθήσαμε να έχουμε τεντωμένα τα αυτιά μας. Μετά από μια ώρα περίπου πυροβολισμοί ακούστηκαν σε όλη την τούντρα[…].
Σε όλη τη διάρκεια του Απρίλη και στις πρώτες μέρες του Μάη, οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν. Καθημερινά ή κάθε δύο μέρες τριάντα με σαράντα άνθρωποι οδηγούνταν έξω».
Ανακοινωθέντα μεταδίδονταν από τα μεγάφωνα: «Οι παρακάτω εκτελέστηκαν για αντεπαναστατική προπαγάνδα, σαμποτάζ, ληστεία, άρνηση εργασίας και απόπειρα δραπέτευσης». «
Μια φορά, μια μεγάλη ομάδα, εκατό περίπου άνθρωποι, τροτσκιστές κυρίως, οδηγήθηκαν έξω. Καθώς απομακρύνονταν τραγουδούσαν τη Διεθνή. Και εκατοντάδες φωνές μέσα στα παραπήγματα ενώθηκαν μαζί τους στο τραγούδι. Στην πορεία προς τον τόπο της εκτέλεσης, ανάμεσα στους κρατούμενους, η γυναίκα ενός τροτσκιστή βάδιζε με τις πατερίτσες».
Τα παιδιά των κρατουμένων τα άφηναν να ζήσουν μόνο αν ήταν μικρότερα των δώδεκα ετών. Η σφαγή συνεχίστηκε σε όλα τα στρατόπεδα της επαρχίας Πετσόρα και κράτησε μέχρι και τον Μάϊο […]”.Αποσπάσματα από το «Απόβλητος Προφήτης», τρίτος τόμος της βιογραφίας του Λέοντα Τρότσκι από τον Ισαάκ Ντόϋτσερ, εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, μετάφραση Νίκος Ταμβακλής, σελίδες 620-626.
1950 Νέο Φάληρο. Ό,τι απέμεινε από την θρυλική εξέδρα του Νέου Φαλήρου. Οι Γερμανοί την διέλυσαν και απέστειλαν το πολύτιμο μέταλλό της, στην Γερμανία. Απέμεινε, μόνον, η βάση της, που έστεκε, έτσι, για πολλά χρόνια.
1958 Αθήνα. Ο ξύλινος Ηλεκτρικός.
1965 Φάληρο. Η προκυμαία. Απέναντι η Καστέλα.
1973 Παρίσι. Η εκσκαφή του Les Halles. Αποκαλύπτοντας ένα αρχιτεκτονικό θαύμα, που βρισκόταν θαμμένο, κάτω από τους σύγχρονους δρόμους. Πάνω, από ένα βαθύ χάσμα, τα κτίρια στηρίζονται, επισφαλώς, σε ενισχυμένα θεμέλια, με το εμβληματικό Σιντριβάνι των Αθώων να στηρίζεται, επισφαλώς, κοντά. Παρακάτω, απομεινάρια δομών, άνω των 800 ετών, γεννούν το ερώτημα : γιατί επέλεξαν να συσκοτίσουν αυτά τα στρώματα της Ιστορίας; Αυτή η αστική ανάπτυξη ήταν μια εξέλιξη, ή μια διαγραφή του παρελθόντος; Καθώς οι ανασκαφές συνεχίζονται, το στρώμα του πολιτισμού αποκαλύπτει ξεχασμένα οικοδομήματα, πυροδοτώντας την περιέργεια, για το τί άλλο κρύβεται, κάτω από τις πόλεις μας και τους λόγους της απόκρυψής τους.
1980 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη.
1982 Αθήνα. Η Άριελ Κωνσταντινίδη, ανάμεσα, στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, που την έβγαλε στο θέατρο και την Τζένη Καρέζη, αποκάλυψε ότι είναι έγκυος στα 53 της χρόνια και θα γεννήσει το κοριτσάκι της το καλοκαίρι, χωρίς να έχει κάποιον σύντροφο για να το μεγαλώσουν μαζί, έφερε την ηθοποιό στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Η Άριελ Κωνσταντινίδη, όμως βρίσκεται, κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας από τα παιδικά της χρόνια. Στην φωτογραφία η Άριελ είχε κερδίσει τον ρόλο της «Άννυ», στο περιβόητο μιούζικαλ, που είχε ανεβάσει η Αλίκη Βουγιουκλάκη, το 1982, έπειτα, από σκληρές οντισιόν, σε ηλικία, μόλις, 9 ετών. Για τον ρόλο, λέγεται ότι είχαν δηλώσει υποψηφιότητα 6 χιλιάδες κορίτσια. Τότε, όλοι μιλούσαν για τη μικρή «mini-me» ανακάλυψη της Βουγιουκλάκη, που έμοιαζε να έχει βρει την σωσία της, σε παιδική ηλικία. Η σχέση της Άριελ με την Βουγιουκλάκη, ήταν, ωστόσο, σύνθετη: «Η σχέση, με την Αλίκη, ήταν πάρα πολύ έντονη. Και με αγαπούσε και με μισούσε και ήθελε αποδείξεις πόσο την αγαπάω. Ήταν συναρπαστική η Αλίκη, αλλά η ιδιοσυγκρασία μου, ήταν τόσο κόντρα, σε όλο αυτό. Η Αλίκη, με θεωρούσε ηλίθια και μου έλεγε ότι δεν θα κάνεις ποτέ καριέρα, με αυτά τα μυαλά».
2014 Παρίσι. Γαλλική έκδοση του νομίσματος των δυο ευρώ.
2025 Νέα Υόρκη. Central Park.
2025 Κίνα - Ταϊβάν - Κορέα - Ιαπωνία - Φιλιππίνες - Βιετνάμ - Ρωσία - ΗΠΑ. Οι δύσκολες σχέσεις, στην περιοχή των Νότιων Κινεζικών Θαλασσών.
Σχόλια