4/2025 Τί πρέπει να κάνει, τώρα, το Κίεβο; Να μην νομιμοποιήσει την ρωσική στρατιωτική κατάκτηση. (Άλλο πράγμα είναι ο ακήρυκτος 3ος παγκόσμιος πόλεμος του Δυτικού Συνασπισμού, κατά της Ρωσίας και άλλο πράγμα είναι ο πόλεμος της Ρωσίας, κατά της Ουκρανίας).

 

Γράφοντας και πάλι, για τον πόλεμο, στην Ουκρανία, υπό τα νέα δεδομένα, που δημιουργούνται, από τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του Donald Trump, τα περιθώρια, που έχει το ουκρανικό καθεστώς είναι, στην πράξη, όχι, μόνο, ασφυκτικά, αλλά και ουσιαστικά, ανύπαρκτα. 

Παρά ταύτα, το πλαίσιο των προτάσεων της νέας αμερικανικής κυβέρνησης δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό, από τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο οποίος, βέβαια, δεν έχει καμία εξουσιοδότηση, από την ουκρανική κοινωνία, να παραχωρήσει τα εδάφη, που καλείται να αποδεχτεί ότι έχασε το ουκρανικό κράτος και πολύ περισσότερο, να αποδεχθεί ότι η περιοχή της Κριμαίας ανήκει, στην ρωσική επικράτεια. 

Είναι, δηλαδή, σαφές ότι το Κίεβο δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την παρουσία των ρωσικών στρατευμάτων, στα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη, στην νότια και στην ανατολική Ουκρανία. 

Περιγράφοντας αυτόν τον πυρήνα των απόψεων, που εκφράζω, γύρισα, χθες 25 Απριλίου 2025, το, παραπάνω, βίντεο, το οποίο οι αναγνώστες είναι πολύ χρήσιμο να παρακολουθήσουν, όπου αναλύω την παρούσα κατάσταση, στην Ουκρανία, υπό το φως των προτάσεων του Donald Trump, καθιστώντας σαφή την δυσχερέστατη διάκριση, ανάμεσα, στον ακήρυκτο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που πραγματοποιεί ο ηττημένος και διασπασμένος Δυτικός Συνασπισμός, κατά της Ρωσίας και στον πόλεμο της Ρωσίας, κατά τις Ουκρανίας. 

Προφανώς, οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες και ο διαχωρισμός, ανάμεσα στους δύο πολέμους, είναι, απολύτως, δυσχερής, διότι είναι αυτονόητο ότι αυτοί οι δύο πόλεμοι εμπλέκονται, άμεσα, αφού ο ρωσοουκρανικός πόλεμος αποτελεί το όχημα, για την πραγματοποίηση του άτυπου τρίτου παγκοσμίου πολέμου του Δυτικού Συνασπισμού, κατά της Ρωσίας, η οποία, άλλωστε, προκλήθηκε, από τη Δύση, να εισβάλει, στην Ουκρανία, με την πολυετή πολιτική της Δύσης, που ωθούσε την Μόσχα, σε αυτή την ακραία συμπεριφορά, με όργανο την, απολύτως, πρόθυμη ηγεσία του Κιέβου να ενταχθεί και να εξυπηρετήσει τον δυτικό σχεδιασμό.

Αλλά η ευόδωση των προτάσεων της Ουάσινγκτων είναι πολύ μακριά, από το να πραγματοποιηθεί, διότι και ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι δεν μπορεί να τις αποδεχτεί, αφού,  ουσιαστικά, καλείται να νομιμοποιήσει την κατάκτηση της Κριμαίας, από την Ρωσία αλλά και το Κρεμλίνο είναι προφανές ότι δεν έχει καμία διάθεση και κανένα πραγματικό υλικό συμφέρον, με την τροπή, που έχει πάρει ο πόλεμος, στα ουκρανικά εδάφη και ενόψει της κατάρρευσης της ουκρανικής αντίστασης, μέσα στο - λιγότερο, ή περισσότερο - μακρύ χρονικό διάστημα, με υπολογιζόμενο όριο τα τέλη του 2025, έως τους πρώτους μήνες του 2026, να αποδεχθεί το λεγόμενο σχέδιο ειρήνευσης του Donald Trump, o οποίος επαναλαμβάνω ότι, στην πραγματικότητα, αυτό, που έχει να κάνει και που κάνει, είναι, απλώς, μια δύσκολη διαχείριση της μεγάλης στρατηγικής ήττας του Δυτικού Συνασπισμού, στα ουκρανικά πεδία των μαχών, στα οποία διεξάγεται ο άτυπος και ακήρυκτος τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, που πραγματοποιεί η Δύση, κατά της Ρωσίας.

Κάτω από αυτά τα δεδομένα, καθώς καλείται ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι να αποδεχθεί το πλαίσιο των προτάσεων του Donald Trump, η θέση του Ουκρανού προέδρου είναι κάτι περισσότερο, από τραγική, διότι, απλούστατα, εάν αποδεχθεί τις προτάσεις του Αμερικανού προέδρου, ουσιαστικά, οδηγεί την Ουκρανία, σε μια διαδικασία ευτελιστικής συνθηκολόγησης, διότι η υπόθεση της ειρήνευσης δεν εξαντλείται, στις προτάσεις αυτές, οι οποίες, απλώς, ανοίγουν τον δρόμο, για μια νέα διαδικασία διαπραγματεύσεων, σε καθεστώς πολεμικής εκεχειρίας, η οποία, κατά την συνήθη πρακτική, σε όλους τους, έως τώρα, διεξαχθέντες πολέμους, συνοδεύεται, από την έμπρακτη συνέχιση του πολέμου, εκ μέρους της πλευράς, που έχει την ισχύ και την πρωτοβουλία των κινήσεων, στα πεδία των μαχών, οδηγώντας, ουσιαστικά, το ασθενές μέρος των διεξαγόμενων διαπραγματεύσεων, ενώπιον τετελεσμένων γεγονότων, τα οποία ο ασθενής παίκτης της όλης διαδικασίας καλείται να αποδεχθεί, στο όποιο τελικό κείμενο συμφωνίας επιβάλλει ο ισχυρός να καταλήξουν, με εναλλακτική επιλογή να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις, μένοντας άκαρπες και αφήνοντας την πραγματική ζωή να καθορίσει τα νέα δεδομένα, που θα προκύψουν, στην πράξη. 

Έτσι έγινε και στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974 και σε πλείστες άλλες ανάλογες περιπτώσεις, στο παρελθόν. 

Έτσι θα γίνει και τώρα.

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω περισσότερο το κείμενο του παρόντος δημοσιεύματος, γι’ αυτό και παραπέμπω, εκ νέου, τους αναγνώστες, στην παρακολούθηση του αρχικού βίντεο, όπου υπάρχει μια εκτενής ανάλυση της δεδομένης κατάστασης, που επικρατεί, στα ουκρανικά μέτωπα, καθώς και στις προοπτικές που υπάρχουν.

Αυτά, στην παρούσα συγκυρία, είναι αρκετά.