Ήθελαν οι ΗΠΑ και η Δύση - πριν την διάσπασή τους - την νίκη των Ουκρανών; Βουλητικά ναι· ψυχρώς, λογικά, όχι. Ήθελαν να μην χάσουν τον πόλεμο οι Ουκρανοί και να ηττηθεί, πολιτικά, ο Βλαντίμιρ Πούτιν. (Το πρώτο, αδύνατο, διότι η μη ήττα της Ουκρανίας αποτελεί ήττα της Ρωσίας, η οποία, σε αυτόν τον πόλεμο, δεν μπορεί να ηττηθεί, ενώ και το δεύτερο, ήταν και παραμένει αδύνατον).

Στο σημερινό δημοσίευμα, πιάνοντας την άκρη του νήματος, εκεί, που το άφησα, στα δημοσιεύματα της 2ας Απριλίου 2025, με τίτλο : 2022 - 2025 Ουκρανία : Οι “New York Times” αποκαλύπτουν ότι οι ΗΠΑ μάχονται, άμεσα και ενεργά, στα πεδία των μαχών, κατά της Ρωσίας, οδηγώντας, στον θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει βαρύτατες ευθύνες, διότι δεν κήρυξε πόλεμο, κατά των ΗΠΑ και του NATO και ως εκ τούτου, οφείλει να δώσει εξηγήσεις, στην ρωσική κοινωνία και της 6ης Απριλίου 2025, με τίτλο : 2/2022 - 4/2025 Ουκρανία : Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος διεξάγεται, άτυπα και ανεπισήμως, αλλά, ουσιαστικά, ρεαλιστικά και έμπρακτα, με τον συνασπισμό, άνω των 50 κρατών, που συμμετέχουν, στον συμβατικό - μέχρι τώρα - πόλεμο, κατά της Ρωσίας. (Μια επισκόπηση του πολέμου, από την ρωσική εισβολή, έως την μάχη, στο Κουρσκ), είναι απαραίτητο «να θέσουμε τον δάκτυλο, επί των τύπων των ήλων», διατυπώνοντας το, φαινομενικά, απλό ερώτημα, που αφορά τις προθέσεις του αμερικανονατοϊκού συνασπισμού, στον ανεπίσημο και ακήρυκτο, αλλά, απολύτως, πραγματικό 3ο παγκόσμιο πόλεμο, κατά της Ρωσίας, που διεξάγεται, στα ουκρανικά πολεμικά μέτωπα, από το 2022, έως τώρα.

Έτσι, λοιπόν, τον Μάιο του 2023, οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ καθοδήγησαν, επί του πεδίο των μαχών, συμμετέχοντας, στην διεξαγωγή τους, την ουκρανική αντεπίθεση, η οποία, αφού είχαν προηγηθεί κάποιες σημαντικές επιτυχίες των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, φυσικά, με την ηλεκτρονική και δορυφορική καθοδήγηση και συμμετοχή των συμμάχων του αντιρωσικού συνασπισμού, οι όποιες επιτυχίες, χωρίς την αμερικανονατοϊκή συμμετοχή και υποστήριξη δεν θα είχαν υπάρξει, το κρίσιμο ερώτημα, που αφορά και το μέλλον αυτού του πολέμου, το θέτω (και στο οποίο απαντώ), στο αρχικό βίντεο της παρούσας δημοσίευσης, το οποίο είναι, απολύτως, χρήσιμο να το παρακολουθήσουν οι αναγνώστες.

Αυτό το κρίσιμο ερώτημα τίθεται, ως εξής : 

ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ;

Η πρώτη, η εύκολη απάντηση είναι : ΝΑΙ.

Η σωστή, η ψυχρή και ψύχραιμη λογική απάντηση είναι : ΟΧΙ.

Βουλητικά και επιθυμιολογικά, οι Αμερικάνοι, επί προεδρίας Jo Biden, δεν διαφωνούσαν, με το καθεστώς του Κιέβου. Επιθυμούσαν να νικήσουν οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά δεν ήσαν ανόητοι. Ήσαν ρεαλιστές και γνώριζαν ότι δεν επρόκειτο να είναι αυτή η εξέλιξη του πολέμου.

Αυτό, που, επίσης, φοβούνταν (και φοβούνται), είναι ότι, εάν οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, κατά την διάρκεια της ουκρανικής αντεπίθεσης του 2023, έσπαζαν τις ρωσικές αμυντικές γραμμές, στο νότιο μέτωπο και έφθαναν, στην Κριμαία, τότε, το Κρεμλίνο, θα προχωρούσε, στην χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων, με αποτέλεσμα ο πόλεμος να σταματήσει, πολύ άσχημα, σε αυτό το σημείο. Ως εκ τούτου, η “κόκκινη γραμμή”, για τους Αμερικανούς, ήταν η αποφυγή μιας πυρηνικής σύγκρουσης, με την Ρωσία.

Το γεγονός αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αμερικανικές και οι συμμαχικές επιδιώξεις, στον διεξαγόμενο πόλεμο ήσαν διαφορετικές, από τις εμφανιζόμενες.

Έτσι, αυτά, που ήθελαν οι αμερικανονατοϊκές συμμαχικές δυνάμεις (πριν διασπασθούν, μετά την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ, από τον Donald Trump), ήσαν :

Α) Να μην ηττηθούν οι Ουκρανοί 

και

Β) Να ηττηθεί, πολιτικά, ο Βλαντίμιρ Πούτιν και να υποχρεωθεί να παραιτηθεί, από την προεδρία της Ρωσίας και την αντικατάστασή του, από μια νέα ρωσική ηγεσία, η οποία θα αποδεχόταν ένα σχέδιο ειρήνευσης, με τους όρους της Δυτικής συμμαχίας.

Ήταν δυνατό να συμβούν αυτά, που ήθελαν οι (διασπασμένοι, πλέον) Αμερικανονατοϊκοί;

ΟΧΙ.

Η Ρωσία, σε αυτόν τον πόλεμο, δεν μπορεί και δεν μπορούσε, σε καμμία του φάση, να ηττηθεί.

Το γνώριζαν αυτό οι Δυτικοί σύμμαχοι;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν αυτό το ερώτημα. Προσπαθούσαν να το αποφύγουν και να υπονομεύσουν το καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν και να το οδηγήσουν, στην ανατροπή, από το εσωτερικό.

Τελικά, αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι απέτυχαν. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ηγετική ομάδα του Κρεμλίνου επιβίωσαν, επειδή η ρωσική κοινωνία, στην συντριπτική της πλειοψηφία, αποδέχτηκε και υποστήριξε την διεξαγωγή του πολέμου, στην Ουκρανία. 

Αυτή η διαπίστωση οδήγησε, στην έκφραση ενός ιδιότυπου “εμφυλίου πολέμου”, στην αμερικανική ελίτ, που εκφράστηκε, ανοικτά, στην προεκλογική εκστρατεία των αμερικανικών προεδρικών εκλογών της 5/11/2024 και έληξε με την άνετη επικράτηση του Donald Trump και την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ, από αυτόν, τον περασμένο Ιανουάριο. Το αποτέλεσμα είναι να διασπασθούν το ΝΑΤΟ και η Δύση, αφού η νέα ομάδα εξουσίας, στην Ουάσινγκτων, αποδέχθηκε την ήττα της Δύσης, στον ουκρανικό πόλεμο και έτσι, η κυβέρνηση του Donald Trump να αναλάβει την διαχείριση αυτής της ήττας, την οποία οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν μπορούν να χωνέψουν.

Όμως, όσο και αν δεν είναι αρεστή αυτή η σκληρή αλήθεια, για τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, αυτές, αναγκαστικά, προσαρμόζονται, αργά και βασανιστικά, στα αποτελέσματα της αναδιάταξης και αναδίπλωσης των αμερικανικών στρατηγικών επιλογών, που έχουν, ως βάση, την αποδοχή της ήττας της Δύσης, στα ουκρανικά πεδία των μαχών και την προσπάθεια, για την ελαχιστοποίηση του κόστους αυτής της ήττας. 

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και αυτή η πραγματικότητα αποτελεί την οδηγό παράσταση, όσον αφορά τον δυσχερή τερματισμό του ουκρανικού πολέμου, διότι, για να λήξει αυτός ο πόλεμος, απαιτείται η ρωσική συναίνεση, η οποία, όμως, δεν είναι δεδομένη, όσο η Μόσχα δεν έχει επιτύχει τους στόχους της, οι οποίοι είναι η, επί της ουσίας, πλήρης συνθηκολόγηση του Κιέβου και η διάλυση του παρόντος ουκρανικού καθεστώτος. 

Ως εκ τούτου, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε, έως ότου,  φτάσουμε, στον τερματισμό του πολέμου. 

Δυστυχώς.