Από την γυναίκα των Μυκηνών (17ος-16ος αιώνας πΧ), στους θολωτούς τάφους της Περιστεριάς (2200 πΧ-1200 πχ), στον θολωτό τάφο του Μαραθώνα, το 1200 πΧ, στο καζανάκι και την λεκάνη της τουαλέτας, στην Κνωσό, το 1700 πΧ, στα ρούχα της Δανίας, το 1370 πΧ, στον σκελετό της Κεφαλονιάς, το 1249 πΧ, στην Ζωφόρο του κυνηγιού και τον Μακεδόνα, το 336 πΧ, στους Τούρκους του Ογούζ Γιαμπγκού, από το 750 μΧ, στο Καζακστάν, έως την σημερινή Τουρκία, στους Βαλαάδες (Φούτσηδες) της Προύσας, το 1924, στην τρίαινα, ως σφραγίδα και σύμβολο, σε Κίνα, Μογγολία, Χαζαρία και Ουκρανία (10ος αιώνας μΧ, έως σήμερα), στην Αθήνα (1859-2025), στον Wilhelm II της Γερμανίας (1864-1917), στον Hebert von Karajan, το 1938, στο Βερολίνο, το 1957, στην, γενετικά, τροποποιημένη αναδημιουργία του εξαφανισμένου, πριν 13000 χρόνια, ανταρόλυκου, στο κίνημα της Μέσης Ανατολής, το 1944, στον Enver Xoxha (1944-1985), στον Γιούρι Γκαγκάριν (1938-1961) και μετέπειτα [144].

 17ος - 16ος αιώνας πΧ. Μυκήνες. Μια γυναίκα της ύστερης χάλκινης εποχής, πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, στην εποχή του Ομήρου, έζησε, πριν από, περίπου, 3.500 χρόνια και η τεχνολογία ανακατασκευής προσώπου επανέφερε, στην «ζωή». Η γυναίκα ήταν, γύρω, στα 30, όταν ενταφιάστηκε, σε βασιλικό νεκροταφείο, μεταξύ του 16ου και 17ου αιώνα π.Χ. Ο χώρος αποκαλύφθηκε την δεκαετία του 1950, στην ηπειρωτική Ελλάδα, στις Μυκήνες, την θρυλική έδρα του βασιλιά Αγαμέμνονα του Ομήρου. Η ιστορικός Δρ. Emily Hauser, που ανέθεσε την ψηφιακή αναπαράσταση, δήλωσε στον Observer : «Είναι απίστευτα σύγχρονη. Μου έκοψε την ανάσα. Για πρώτη φορά, κοιτάζουμε το πρόσωπο μιας γυναίκας, από ένα βασίλειο, που συνδέεται, με την Ελένη της Τροίας – η αδελφή της Ελένης, Κλυταιμνήστρα, ήταν βασίλισσα των Μυκηνών, στον μύθο – και από όπου ο ποιητής Όμηρος φαντάστηκε τους Έλληνες του Τρωικού πολέμου να ξεκινούν. Τέτοιες ψηφιακές ανακατασκευές μας πείθουν ότι πρόκειται, για πραγματικούς ανθρώπους».

2200 πΧ - 1200 πΧ Περιστεριά Μεσσηνίας. Οι τρεις θολωτοί τάφοι της Μινωικής και της Μυκηναϊκής περιόδου της εποχής του Χαλκού. Ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Μεσσηνίας, που, δίκαια, θεωρείται, ως σήμερα, οι Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου, λόγω του πλούτου των χρυσών ευρημάτων και του μεγέθους των κτισμάτων του, που χρονολογούνται, στην 2η χιλιετία π.Χ. Εδώ υπάρχουν οι θολωτοί τάφοι που ανακαλύφθηκαν, το 1960, από τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο και στην συνέχεια, ασχολήθηκε ερευνητικά και ο αρχαιολόγος Γεώργιος Στ. Κορρές. 

Η Περιστεριά ήταν ένα πολύ σημαντικό αστικό διοικητικό κέντρο των αρχών της Μυκηναϊκής Εποχής. Φαίνεται ότι υπήρχε και κατοίκηση, που είχε ξεκινήσει, ήδη, από τη Μεσοελλαδική εποχή, γύρω στα 1600 π.Χ. Την ίδια εποχή άρχισαν να δημιουργούνται και οι θολωτοί μυκηναϊκοί τάφοι. Ο λόφος της Περιστεριάς απέχει περίπου 8 χλμ., από την Κυπαρισσία. Είναι φυσικό οχυρό, καθώς οι τρεις πλαγιές του είναι απότομες και έχει ομαλή πρόσβαση, μόνον, από την νότια πλευρά. Τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα, που έχουν αποκαλυφθεί, είναι τρεις θολωτοί τάφοι, εντός του αρχαιολογικού χώρου και ένας, ακόμη, στα νότια του λόφου, τμήμα ανακτόρου και πολλές κατοικίες. Σε όλα αυτά τα σημεία, βρέθηκε σημαντικός αριθμός αντικειμένων, όπως κοσμήματα και είδη καθημερινής χρήσης, που εκτίθενται, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χώρας. Οι αρχαιότερες κατασκευές, πάνω, στον λόφο της Περιστεριάς, χρονολογούνται, στα 2200 π.Χ. και εντοπίζονται, στην περιοχή, γύρω από τον μεγάλο, αναστηλωμένο θολωτό τάφο. Ο αναστηλωμένος θολωτός τάφος είναι ο νεότερος, έχει επιμελημένη πρόσοψη, με λίθινη επένδυση, από πωρόλιθο και στην αριστερή πλευρά, είναι χαραγμένα δύο κνωσικά λατομικά σημεία, κλαδί και διπλός πέλεκυς. Πρόκειται, για έναν μικρό χρυσοφόρο τάφο, που ονομάστηκε, έτσι, λόγω του αριθμού των χρυσών αντικειμένων, που βρέθηκαν, σε αυτόν. Στο κτίσμα, δίπλα σε αυτόν τον τάφο, που αποτελείται, από πολλούς χώρους, βρέθηκαν πολλά αντικείμενα οικιακής χρήσης. Ο τρίτος θολωτός τάφος, στην Περιστεριά, στα δυτικά του λόφου, που είναι ο μικρότερος, σε μέγεθος, έχει διάμετρο 6,90 μέτρα, ενώ, από την θόλο του, σώζεται, μόνον, ένα τμήμα, σε ύψος 2 μέτρων. Αυτός ο τάφος χρονολογείται, στα 1200 π.Χ., και στα σημαντικότερα ευρήματα, συμπεριλαμβάνεται ένα χρυσό κύπελλο ύψους 13,5 εκ., πολλά χρυσά φύλλα και χρυσά κοσμήματα. Στον τάφο αυτό, βρέθηκε, επίσης, πολεμικός εξοπλισμός, μαρτυρώντας την ιδιότητα ενός, από τους νεκρούς. Στον τέταρτο θολωτό τάφο, 100 μέτρα, νοτιότερα, από τον αρχαιολογικό χώρο, δεν βρέθηκαν μεταλλικά αντικείμενα και είχε χρησιμοποιηθεί, για, παραπάνω, από 15 ταφές. Οι αρχαιολόγοι συμπεραίνουν ότι επρόκειτο, για το νεκροταφείο του πληθυσμού της Περιστεριάς, γεγονός πολύ σημαντικό, καθώς αποδεικνύει πως και οι απλοί άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να χτίζουν τέτοιας μορφής τάφους.

1370 πΧ Δανία. Εποχή του Χαλκού. Τελικά, η μόδα δεν έχει αλλάξει, ιδιαίτερα, από τότε. Τα ρούχα της έφηβης Egtved Girl, ήσαν μια κοντή φούστα, με κορδόνια και ένα μικρό τοπ, με μανίκια. Τα ρούχα διατηρήθηκαν, πολύ καλά, χάρη, σε ένα περιβάλλον, χωρίς οξυγόνο, μέσα στο φέρετρό της. (Εθνικό Μουσείο της Δανίας).

1249 πΧ Κεφαλονιά. Τα σκελετικά υπολείμματα του πολεμιστή της εποχής του Χαλκού. 

Τα πρώτα αποτελέσματα της ενδελεχούς οστεοαρχαιολογικής μελέτης, για τον πολεμιστή της Εποχής του Χαλκού, που βρέθηκε, στην Κεφαλονιά, παρουσίασε η αρχαιολόγος – οστεοαρχαιολόγος Ευφροσύνη Βίκα. Η κ. Βίκα ανέφερε ότι η μελέτη αφορά έναν σημαντικό σκελετό, ο οποίος, παρά την εξαιρετικά κακή διατήρησή του, έχει αποδώσει πολύτιμες πληροφορίες, για το φύλο, την ηλικία, την καταγωγή, την διατροφή και την υγεία του ανθρώπου, που ενταφιάστηκε, στον συγκεκριμένο τάφο. Με την μέθοδο της πρωτεΐνης αμελογενίνης, που ανιχνεύεται, στα δόντια, αποδείχθηκε ότι πρόκειται, για άνδρα. Ο σκελετός έφερε τρίτους γομφίους (φρονιμίτες), κάτι που υποδηλώνει ηλικία, άνω των 20 ετών. Δεν παρατηρήθηκαν έντονες φθορές, στα οστά, γεγονός, που υποστηρίζει ότι ο άνδρας ήταν, νεαρής ηλικίας, ενήλικας. Με βάση ειδικές μαθηματικές φόρμουλες, που εφαρμόζονται, σε αποσπασματικά οστά, εκτιμήθηκε ότι το ύψος του ήταν, περίπου, 1,69 μ., χαρακτηριστικό, που τον καθιστά ψηλότερο, από τον μέσο όρο της εποχής. Δεν διαπιστώθηκαν ενδείξεις, ιδιαίτερα, μυώδους σωματότυπου. Ο σκελετός παρουσίαζε εξαιρετική στοματική κατάσταση, χωρίς τερηδονισμούς, οδοντική πλάκα, ή απώλεια δοντιών. Το εύρημα αυτό ενισχύει την εκτίμηση, περί νεαρής ηλικίας, αλλά πιθανόν σχετίζεται και με την φύση της διατροφής του. Ο σκελετός βρέθηκε, σε πολύ κακή κατάσταση διατήρησης, με το 97% των οστών να είναι αποσπασματικό και μικροσκοπικό. Η κ. Βίκα υπογράμμισε την άριστη εργασία των ανασκαφέων, που συνέλεξαν και κατέγραψαν, με προσοχή, κάθε θραύσμα, καθιστώντας δυνατή την μελέτη. Μέσω ανάλυσης του στοιχείου στροντίου, στα δόντια, διαπιστώθηκε ότι ο πολεμιστής δεν ήταν γέννημα-θρέμμα του τόπου, όπου ενταφιάστηκε. Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν μετακίνηση, από άλλη γεωγραφική περιοχή, αλλά η ακριβής προέλευση παραμένει, υπό διερεύνηση. Αναμένονται, επί πλέον, αναλύσεις DNA, από εργαστήριο της Στοκχόλμης, για επιβεβαίωση της γενετικής καταγωγής. Οι διατροφικές του συνήθειες περιλάμβαναν δημητριακά (σιτάρι, κριθάρι), γαλακτοκομικά προϊόντα και κρέας, από πρόβατα και κατσίκια. Δεν εντοπίστηκαν ενδείξεις κατανάλωσης ψαριού, ή οσπρίων. Η διατροφή του χαρακτηρίζεται, ως τυπική, για την εποχή, χωρίς σημάδια ιδιαίτερης ευμάρειας, ή αριστοκρατικής διατροφής. Δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις, για την αιτία του θανάτου του. Η απουσία οστεολογικών αλλοιώσεων υποδηλώνει ότι δεν έπασχε, από χρόνια νόσο, αλλά, ενδεχομένως, ο θάνατος να επήλθε, αιφνίδια, ή τραυματισμό, σε μαλακό ιστό, που δεν αποτυπώνεται, στα οστά. Η ταφή ήταν επιφανειακή, γεγονός, που επιβάρυνε την κατάσταση διατήρησης του σκελετού. Η μικροσκοπική ανάλυση του χώματος δεν ανέδειξε οργανικά κατάλοιπα, ή ίχνη προσφορών, αν και είναι πιθανό ότι, λόγω της επιφανειακής φύσης της ταφής, πολλά στοιχεία να έχουν χαθεί. Στον τάφο, βρέθηκαν δόντια αγριόχοιρου, τα οποία θα αναλυθούν, ώστε να διαπιστωθεί η προέλευση και ο ρόλος τους, αν αποτελούσαν προσωπικό κόσμημα, όπλο ή άλλο αντικείμενο σημασίας. Τα επόμενα στάδια της έρευνας περιλαμβάνουν, περαιτέρω, αναλύσεις των δοντιών, για πληροφορίες, σχετικά με την παιδική ηλικία του πολεμιστή, πιθανές ασθένειες και το DNA του, για τον προσδιορισμό καταγωγής και παθογόνων παραγόντων. Παράλληλα, η έρευνα θα παρουσιαστεί, σε τρεις ανακοινώσεις, στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Αρχαιολογίας, στο Βελιγράδι. Η κ. Βίκα τόνισε ότι, παρά τις δυσκολίες και τα περιορισμένα μέσα, η έρευνα αυτή εξελίσσεται, σε ένα, από τα  πλέον, ολοκληρωμένα προγράμματα μελέτης σκελετικού υλικού, στην Ελλάδα, γεγονός, που καθιστά την Κεφαλονιά επίκεντρο διεθνούς επιστημονικού ενδιαφέροντος.

1200 πΧ Μαραθώνας. Μέσα από μια μικροσκοπική τρύπα φαίνεται ο θολωτός τάφος του Αρνού στην περιοχή. Ο μόνος, από τους 3 θολωτούς τάφους της Αττικής, που δεν είναι επισκέψιμος. Αυτό αποτελεί μια μεγάλη απώλεια, για τον Μαραθώνα, που αυτό το σπουδαίο μνημείο δεν είναι ανοικτό, για το κοινό. Το πολιτιστικό τοπίο του Μαραθώνα είναι, εξαιρετικά, σημαντικό. Μιλάμε, για ένα ανοικτό διαχρονικό μουσείο, που ξεκινάει την πορεία του, από τα πρωτοελλαδικά χρόνια, για να φθάσει, στο σήμερα, στην διαχρονικότητα του Μαραθωνίου δρόμου. Το πρωτοελλαδικό νεκροταφείο Τσέπι, οι μεσοελλαδικοί τύμβοι του Βρανά, το ιερό των Αιγυπτίων θεών, ο τύμβος του Μαραθώνα, το Τρόπαιο, το σπήλαιο του Πανός (κλειστό), η Μακάρια πηγή, το αγριλίκι, ο πύργος της Οινόης, το Πύθιον (δυστυχώς δεν έχει ερευνηθεί) και πλέον και η σπουδαία συστηματική ανασκαφή στο Πλάσι. Ωστόσο το μυκηναϊκο παρελθόν παραμένει κρυφό. Όταν φθάνουμε, στο σημείο του τάφου αντικρίζουμε ένα στέγαστρο, μέσα στα χωράφια, που μοιάζει, με κοτέτσι και δίπλα, τα οικήματα των εργατών γης. Άραγε, γιατί ο τάφος, όπου βρέθηκε και η μοναδική ανακάλυψη, με τα αντικριστά άλογα του νεκρού θαμμένα, μαζί του, είναι κλειστός; Είναι ευπαθές το μνημείο; Έχουν ολοκληρωθεί οι απαλλοτριώσεις; Υπάρχει μελέτη ανάδειξης και διαμόρφωσης του αρχαιολογικού χώρου; Είναι πολύ σημαντική, για την ιστορία της Αττικής, η ανάδειξή του. Με τον τάφο να είναι κλειστός, τα τελευταία 25 χρόνια, πλέον, είναι ένας θρύλος του τόπου, που ζει, μέσα από τις λιγοστές φωτογραφίες και εκείνα τα βασιλικά άλογα του Άνακτα.

1700 πΧ Κρήτη, Κνωσός. Οι Μινωίτες της Κρήτης ανακάλυψαν το καζανάκι πάνω από 3.700 χρόνια, πριν; Αυτή η αξιοσημείωτη ξύλινη εφεύρεση, που ανακαλύφθηκε, στο Ανάκτορο της Κνωσσού, ήταν μέρος ενός εξελιγμένου υδραυλικού συστήματος, που κατευθύνει αποτελεσματικά τα απόβλητα, μέσω σωλήνων αποχέτευσης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό το πρωτοποριακό σύστημα διαχειρίστηκε, επίσης, το βρόχινο νερό και παρείχε καθαρό νερό, επισημαίνοντας την προηγμένη αντίληψη της υγιεινής, πολύ πριν οι Ρωμαίοι τελειοποιήσουν παρόμοια τεχνολογία. Η λαμπρότητα των Μινωιτών παραμένει απόδειξη της θέσης τους, ως μερικών, από τους μεγαλύτερους μηχανικούς της ιστορίας. Οι καινοτομίες τους συνεχίζουν να εμπνέουν δέος και θαυμασμό, σήμερα.

336 πΧ Αιγές, Μακεδονία. Νέες ψηφιακὲς ανακατασκευές αποκαλύπτουν τα ζωηρὰ χρώματα της «Ζωφόρου Κυνηγιού» στον τάφο του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας. Ένα αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής, που φαίνεται, τώρα, όπως έπρεπε να είναι. Πάνω, ο αρχαίος Μακεδόνας της Ζωφόρου.

334 πΧ Σάρδεις, Περσία. Άρχισε η κατασκευή του ναού της Αρτέμιδος, από τον Αλέξανδρο. Η φωτογραφία του 1911 δείχνει την ανασκαφή του ναού, που  είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος ιωνικός ναός, στον κόσμο και θεωρείτο ένα, από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. 

1993 (ανακάλυψη. Αρχαιότητα· αχρονολόγητο). Πάταρα, Λυκία, Μικρά Ασία. Ο μαρμάρινος οδοδείκτης.

Τὸ συγκεκριμένο μνημείο ανακαλύφθηκε, μετὰ από μια δασικὴ πυρκαγιὰ, κοντά, στα Πάταρα και είναι μια από τις πιὸ ρηξικέλευθες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα. Αυτή η μνημειώδης επιγραφή έχει αναδιαμορφώσει την κατανόησή μας, για την αρχαία Λυκία, αποκαλύπτοντας ζωτικής σημασίας λεπτομέρειες, για τις πόλεις και τα οδικά της συστήματα. Τώρα, στεγάζεται, στο Αρχαιολογικό Μουσεῖο της Ἀττάλειας. Το μνημείο παρέχει έναν ολοκληρωμένο χάρτη των λυκιακὼν δρόμων, καταγράφοντας τους οικισμούς και τις αποστάσεις, μεταξύ τους, στα αρχαία ελληνικά. Αυτές οι πληροφορίες είναι ζωτικής σημασίας, για την κατανόηση της γεωγραφίας, των εμπορικών δικτύων και των κοινωνικῶν συνδέσεων της περιοχής. Μεταξὺ των τοποθεσιών, που ανακαλύφθηκαν, εκ νέου, είναι χαμένες αρχαίες πόλεις, όπως η Μασίκυτος (Beydağları), ο Κράγος (Akdağlar) και ο Αντίκραγος (Όρη Boncuk), που ήσαν, προηγουμένως, άγνωστες, στους ιστορικούς. Οι λεπτομερείς επιγραφές έχουν διευρύνει, σημαντικὰ, τις γνώσεις μας, για τον πολιτισμὸ της περιοχής, αλλάζοντας, για πάντα, την ιστορική γεωγραφία. Το μνημείο αυτό αποτελεί απόδειξη των περίπλοκων οδικών δικτύων, που, κάποτε, συνέδεαν τις πόλεις της Λυκίας, τονίζοντας τον ρόλο τους, στην διαμόρφωση της πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής. 

146 πΧ - 120 πΧ (περίοδος κατασκευής). Βαλκανική Χερσόνησος. Ή Εγνατία Οδός (Via Egnatia). Ο μεγαλύτερος στρατιωτικός και εμπορικός δρόμος της αρχαιότητας ήταν η Εγνατία Οδός. Ξεκινούσε, από την Ρώμη, περνούσε, από την Αλβανία (πρώτη φωτογραφία), την Μακεδονία (Καβάλα, δεύτερη και τρίτη φωτογραφία) και κατέληγε, στην Ασία. Κατασκευάστηκε, από τους Ρωμαίους, για την μεταφορά προμηθειών, στα πιο απόμακρα μέρη της αυτοκρατορίας. Επίσης, χρησίμευε, στην μετακίνηση των στρατευμάτων και στην ίδρυση νέων πόλεων. Μέχρι τότε, η επικοινωνία, στις αχανείς εκτάσεις την αυτοκρατορίας ήταν δύσκολη.

755 μΧ - 1055 Καζακστάν. Το, κατ’ οικονομίαν, λεγόμενο κράτος των Τουρκομάνων, το Ογούζ Γιαμπγκού, από τους οποίους έλκουν την καταγωγή τους οι Οσμανλήδες, που ίδρυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με βάση την Μικρά Ασία και πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Αυτή η αρχική φυλαρχία των Ογούζων Τούρκων, στην πραγματικότητα ήταν μια χαλαρή φυλαρχική εδαφική “ομοσπονδία”. Δίπλα τους ήσαν, το χαλιφάτο των Χαζάρων Τούρκων, οι Χαγάνοι, οι Κουμάνοι, οι Κιμάκοι και άλλοι· όλοι τους τουρκικά φύλα. Στην τουρκική γλώσσα, όπως και σε όλες τις τουρκικές διαλέκτους, η λέξη Ογούζ σημαίνει «φυλή». Ο όρος “τουρκόφωνοι» ή «τουρκικοί λαοί” έχει ιστορία περίπου 75 ετών. Οφείλεται, στον Ούγγρο βυζαντινολόγο Gyula Moravcsik (1892-1972), ο οποίος τον εισήγαγε, για πρώτη φορά το 1942, στο δίτομο σύγγραμμα του Byzaninoturcica. Σύμφωνα με τον Moravcsik, τουρκόφωνοι (δηλαδή ομιλούντες τις διάφορες διαλέκτους του τουρκικού τουρανικού κλάδου της ουραλο-αλταϊκής ομογλωσσίας) χαρακτηρίζονται οι λαοί της ασιατικής προέλευσης, που ανήκαν, είτε στον ουραλοαλταϊκό (κεντροανατολικό ασιατικό), είτε στον φιννοουγγριανό/ουγγριτικό κεντροδυτικό ασιατικό φυλετικό τύπο, όπως οι Ούγγροι και οι Κουμάνοι και ήλθαν, σε επαφές, φιλικές ή εχθρικές, με το Βυζάντιο, μέσα από τις ρωσικές στέπες και την βορειοανατολική  Βαλκανική και μέσα από την κεντρική Ασία (των Αλταΐων) και στην συνέχεια, των περιοχών της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής.  

Οι Ογούζοι Τούρκοι (αραβικά Ghuzz τουρκικά Oguz) είναι οι κοινοί φυλετικοί και εθνολογικοί (όχι όμως και γλωσσικοί) πρόγονοι των τουρκικών λαών του Μεσαίωνα και αποτέλεσαν μεγάλη συνομοσπονδία τουρκόφωνων (τουρανικών) φύλων της κεντρικής Ασίας στις περιοχές των Αλταΐων Ορέων. Εμφανίζονται, ως νομάδες της κεντροασιατικής στέπας και η γνωστότερη ομάδα τους, οι εννέα Ογούζοι (Dokuz Oghuzz) κατόρθωσαν σταδιακά να ενώσουν από τον 6ο αιώνα όλα τα ογουζικά φύλα, από την Κίνα, ως τον Εύξεινο Πόντο, για να εγκατασταθούν, τελικά (τέλη 9ου αρχές 10ου αιώνα), ανατολικά της λίμνης Αράλης (της αρχαίας Ωξιανής) ανάμεσα στους μεγάλους ποταμούς Σιρ-Νταριά (τον αρχαίο Ιαξάρτη) και Αμού Νταριά (τον αρχαίο Ώξο).  Οι περιοχές αυτές ανήκαν στην τέως ΕΣΣΔ και είναι γνωστές ως Transoxania/Transoxiana και σήμερα κατοικούνται, από Τουρκομάνους νομάδες, απογόνους των παλαιών ομοφύλων τους. Ολα, σχεδόν, τα τουρκόφωνα φύλα έχουν την καταγωγή τους, στους Ογούζους Τούρκους, οι οποίοι, κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, ξεκίνησαν από τις πεδιάδες των ποταμών Ορχόν και Σελεγκά, νότια, της λίμνης Βαϊκάλης (της βαθύτερης λίμνης της Γης με μέγιστο βάθος 1660 μέτρα), στην σημερινή Μογγολία. Οι πολυπληθέστεροι ,από αυτούς, οι Ογούζοι Τούρκοι, δημιούργησαν το λεγόμενο κράτος των  Ογούζ Γιαμπγκού. Ένα άλλο αρχαίο τουρκικό φύλο, ήταν οι Εφθαλίτες (οι Λευκοί Ούννοι). 

Ο ιστοριογράφος Μένανδρος ο Προτήκτωρ, στο έργο του ”Περί Πρεσβειών εθνών προς Ρωμαίους”, περιγράφει την πρεσβεία του Τούρκου ηγεμόνα Σιλζίβουλου το 568/569, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστίνου Β’ και τις διαπραγματεύσεις Βυζαντινών και Τούρκων, με υπογραφή εικοσάχρονης συνθήκης, με σκοπό την εξασφάλιση της μεταφοράς μεταξιού, μέσω της βόρειας οδού, για να αποφευχθούν οι μεγάλοι δασμοί, που είχαν επιβληθεί, από τους Πέρσες, στην επικράτεια τους. Το 576, όμως, ο νέος Τούρκος ηγεμόνας Τούρξανθος ακύρωσε την εμπορική συνθήκη, με τον Ιουστίνο Β, κατηγορώντας το Βυζάντιο ότι είχε υπογράψει συνθήκη, με τους Αβάρους (άλλο τουρκικό φύλο), εχθρούς των Ογούζων. Τον 10ο αιώνα, κέντρο των Ογούζων ήταν η πόλη Τζαντ, στον κάτω ρου του Σιρ-Νταριά.  Ανάμεσα στο 956 και το 1000, οι δύο κυριότεροι ηγέτες των Ογούζων, ο Σελτζούκ (γενάρχης των Σελτζούκων Τούρκων) και ο Γιαγκπού, ασπάστηκαν το Ισλάμ. 

Οι Σελτζούκοι, το 1040, νίκησαν, στην μάχη του Νταντανκάν, τους ιρανόφωνους Γασνεβίδες και εισήλθαν, αρχικά, στο Τουρκεστάν και έπειτα, στην Περσία. Έτσι, αναπόφευκτα, συγκρούστηκαν, με το Βυζάντιο, καθώς προσπάθησαν να εισχωρήσουν, στην Βόρεια Συρία και στην Μικρά Ασία.

Οι Πατζινάκοι (ή Πατσινάκοι ή Πετσενέγγοι), αποτέλεσαν ένωση διάφορων τουρκόφωνων φύλων της αλταϊκής ομάδας, που μαζί, με τους Κουμάνους και τους Ούζους (τμήμα των Ογούζων), αποτέλεσαν το δυτικό τμήμα της μεγάλης μεσαιωνικής τουρανικής μετανάστευσης. Μέσω των ρωσικών στεπών, έφτασαν, στα Βαλκάνια και στην Κεντρική Ευρώπη (Παννονία, Ουγγαρία). Οι ημινομάδες Πετσενέγγοι ασχολούνταν, κυρίως, με την κτηνοτροφία. Γράφει σχετικά ο Λέοντας Διάκονος : “…έθνος νομαδικόν και πολυάνθρωπον, φθειροφάγον τε και φερέοικον, εφ’ αμαξών ως τα πολλά βιοτεύον”. Οι, δε, Σκυλίτζης και Κεδρηνός : “έθνος… μέγα τε εστί και πολυάνθρωπον… προς ο ουδέ εν αυτό Σκυθικόν γένος αντιστήναι δύναται…”. Ο Κωνσταντίνος Ζ’ Πορφυρογέννητος, κάνει εκτενή αναφορά, σε’ αυτούς, στο έργο του “De Administrando Imperio”. Γράφει ότι ζούσαν, στα βορειοδυτικά Βαλκάνια, ανάμεσα στους Ούγγρους και τους Βούλγαρους. Στα χρόνια του Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου (913 – 959) και της μεσοβασιλείας Ρωμανού Α’ Λεκαπηνού (920 – 944), οι Πετσενέγγοι ήσαν στενοί σύμμαχοι του Βυζαντίου. Από τον 13ο αιώνα, άρχισε η απορρόφησή τους, από τους Ούγγρους και τους Κουμάνους. Μετά τον 14ο αιώνα, δεν γίνεται αναφορά ,για αυτοτελή ύπαρξη πατζινακικών φύλων, τα οποία, στις μουσουλμανικές χώρες, είναι γνωστοί, κυρίως, ως Betchenek, Badjinak, ή Batchnak.

Οι Ούζοι (Uz), αναφέρονται, για πρώτη φορά, από τον Κωνσταντίνο Ζ’ Πορφυρογέννητο, ως σύμμαχοι του Βυζαντίου. Ωστόσο, μεταξύ 1050 – 1065, έκαναν επιδρομές, στα εδάφη της αυτοκρατορίας, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα, στους κατοίκους της. Τελευταία αναφορά, στους Ούζους, γίνεται, κατά την μάχη του Μαντζικέρτ (1071), όπου ήσαν μισθοφόροι, στον στρατό του Ρωμανού Δ’ Διογένη. Τελικά, μαζί με τους Πατζινάκους προσχώρησαν, στον στρατό του Αλπ Αρσλάν.

Οι Κουμάνοι είναι ένας από τους γνωστότερους τουρκόφωνους λαούς των μεσαιωνικών χρόνων. 

Τα χρόνια της ακμής τους ήσαν, από τα μέσα του 11ου αιώνα, ως τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα. Από τους Βυζαντινούς συγγραφείς, αναφέρονται, ως “Σκύθαι” και “Κόμανοι” ή “Κομάνοι”. Αρχική τους κοιτίδα ήταν τα Αλτάια Όρη. Οι Κουμάνοι ήσαν σύμμαχοι του Αλέξιου Α’ Κομνηνού, όταν, το 1091, νίκησε, στους πρόποδες του θρακικού όρους Λεβουνίου, ανατολικά του Έβρου, τους Πατζινάκους οι οποίοι είχαν συμμαχήσει, με τον Σελτζούκο εμίρη της Σμύρνης Τζαχά. Από τότε, ως τα μέσα του 13ου αιώνα, οι Κουμάνοι αποτελούσαν βασικό και τακτικό μισθοφορικό τμήμα των βυζαντινών στρατευμάτων.

Οι Καραχανίδες (τουρκικά Karahakilar, Karahanidler), ή Ιλέκ Χανίδες (τουρκικά Ilekhanlilar), υπήρξαν μία από τις παλαιότερες τουρκόφωνες μουσουλμανικές δυναστείες της Ασίας. Κατά τον C. Cahen, στο έργο του “Pre – Ottoman”, αποτέλεσαν τον “πρώτο αυθεντικό τουρκομουσουλμανικό πολιτικό σχηματισμό”.  Γύρω στο 960, ασπάστηκαν το ορθόδοξο Ισλάμ (σουνισμό) από σουφιστές (μυστικιστές) ιεραπόστολους του Κορανίου.

Το μεσαιωνικό τουρκόφωνο κράτος των Καρά Χιτάι (Kara Khitay), ανατολικά του ποταμού Amn Darya (αρχ. Ώξου), οριοθετείται, χρονολογικά, μεταξύ 1137 – 1218. Ο C. Brockelmann τους αποκαλεί “ειδωλολατρική μογγολική φυλή”, ενώ ο C. Cahen “μισο – Μογγόλους ειδωλολάτρες”. Ξεχωριστό στοιχείο του κράτους των Καρά Χιτάι ήταν η ελευθερία, που απολάμβαναν οι γυναίκες.  Δύο, μάλιστα, γυναίκες, ηγεμόνευσαν, κατά τον 12ο αιώνα.

Οι Σελτζούκοι Τούρκοι, ή Σελτζουκίδες (τουρκικά Selcuklular), υπήρξαν, μαζί με τους επιγόνους τους, Οθωμανούς, που κι αυτοί ανήκαν, στην ογουζική φυλή, ήσαν κυρίαρχοι, στον χώρο της Εγγύς Ανατολής. Σταδιακά, η κυριαρχία τους επεκτάθηκε, σε τρεις ηπείρους (Ασία, Βόρεια Αφρική, ΝΑ Ευρώπη). Στα μέσα του 10ου αιώνα, οι Σελτζούκοι, με επικεφαλής τον φύλαρχο Σελτζούκ (Selcuk), αποτελούσαν την σημαντικότερη φυλή των Ογούζων. Γύρω στο 960, έγιναν σουνίτες και μεταφέρθηκαν, από τους Σαμανίδες, στους οποίους πρόσφεραν τις μισθοφορικές τους υπηρεσίες, στις συνοριακές επαρχίες της Μπουχάρα. Τέσσερις υπήρξαν οι κυριότερες σελτζουκικές δυναστείες. Οι Μεγάλοι Σελτζούκοι της Μεσοποταμίας (Ιράκ) και της Περσίας (Ιράν) (περίοδος 1038/55 – 1194) , σε δύο τμήματα :

1) Μεγάλοι Σελτζούκοι του Ιράκ και του Ιράν ως το 1157 (την περίοδο 1118 – 1157 μόνο στο Ανατολικό Ιράν).

2) Μεγάλοι Σελτζούκοι του Ιράκ και του Δυτικού Ιράν (1198 – 1194).

3) Οι Σελτζούκοι της Συρίας (1070/ 80 – 1117), ιδιαίτερα, στο Χαλέπι και στην Δαμασκό.

Οι Σελτζούκοι του Κιρμάν (1041 – 1186/87) και

4) Οι Σελτζούκοι του Rum (Ικονίου) (1080/81 – 1307), που έγιναν υποτελείς των Ιλχανίδων Μογγόλων της Περσίας, από το 1243.

Από αυτούς, μόνο το πρώτο τμήμα των Μεγάλων Σελτζούκων και οι Σελτζούκοι του Ρουμ, ήλθαν, σε απευθείας, επαφές, με τους Βυζαντινούς (11ος – 13ος αιώνες).

Στα τέλη του 13ου αιώνα, Τούρκοι γαζήδες (“ιεροί πολέμαρχοι του ισλαμικού τζιχάντ”), εκμεταλλεύτηκαν την κατάρρευση του βυζαντινού αμυντικού συστήματος, στην Μικρά Ασία και ίδρυσαν μια σειρά, από τουρκομανικά χανάτα, στο δυτικό τμήμα της. Μεγάλη ευθύνη, για αυτήν την εξέλιξη, έχει ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος (1261 – 1282), καθώς, μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης (1261), τα μικρασιατικά εδάφη παραμελήθηκαν, από την κεντρική εξουσία, με αποτέλεσμα οι Τουρκομάνοι να καταλάβουν το μεγαλύτερο μέρος τους. Το οθωμανικό κρατίδιο, ιδρύθηκε, κατά το τρίτο τέταρτο του 13ου αιώνα, στην σελτζουκική μεθόριο, με το Βυζάντιο, στην περιοχή του Σογκούτ, βορειοδυτικά του Δορύλαιου (Εσκί Σεχίρ). Ιδρύθηκε, από ένα γένος της ογουζικής φυλής Καγί, το οποίο, αργότερα, αποκλήθηκε “οθωμανικό”, από το όνομα του ηγεμόνα του Γαζή Οσμάν (ή Οθομάν, 1281-1326). Οι πρόγονοι των Οθωμανών ήσαν ένα, από τα νέα τουρκομανικά γένη, που είχαν εισβάλλει, στην Αρμενία και έπειτα, στην Μικρά Ασία, κατά τον 13ο αιώνα, ξεφεύγοντας, από την μογγολική εισβολή. Η τουρκική παράδοση περιλαμβάνει μια γενεαλογία του Οσμάν, η οποία δεν είναι έγκυρη, αλλά γράφτηκε, εκ των υστέρων, για να δώσει ένα ένδοξο παρελθόν, στον ιδρυτή της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η οθωμανική ιστορία αρχίζει, με τον Οσμάν, που έγινε ηγεμόνας της φυλής του, το 1281. Το 1289 κατέλαβε το Δορύλαιο και το έκανε πρωτεύουσά του. Ο Οσμάν συγκέντρωσε Τούρκους πολεμιστές, από όλη την Μικρά Ασία, καθώς και Βυζαντινούς, εχθρούς των Παλαιολόγων, οι οποίοι εξισλαμίστηκαν σταδιακά. Αυτό το σύνολο, ονομάστηκε «Οθωμανοί». Το οθωμανικό κρατίδιο, ενισχυόταν, συνεχώς, από μουσουλμάνους πολεμιστές, οι οποίοι έρχονταν, στα εδάφη του, από διάφορα μέρη. Υπήρχε, γι’ αυτούς, η προοπτική του διαρκούς «ιερού πολέμου» και η απόσπαση λαφύρων και γαιών, από το γειτονικό Βυζάντιο.

Οι Τουρκομάνοι (τουρκικά Turkmenler), ήσαν ανθεκτικοί, στις κακουχίες και σκληροτράχηλοι νομάδες πολεμιστές, που συνόδευαν τους Σελτζούκους, στις εισβολές τους, στα βυζαντινά εδάφη (11ος – 13ος αιώνες). Ο σημαντικός Τούρκος ερευνητής Φαρούκ Σουμέρ, γράφει ότι ήταν αποφασιστικός ο ρόλος τους, στην σταδιακή εθνική και πολιτική μεταμόρφωση της χριστιανικής Μικράς Ασίας και τον, μετέπειτα, εξισλαμισμό της, αν και οι ίδιοι διατήρησαν, σε μεγάλο βαθμό, τα παγανιστικά ήθη και έθιμά τους. Πολλές φορές οι Τουρκομάνοι δρούσαν, ανεξάρτητα, από τους Σελτζούκους σουλτάνους. Οι, μετέπειτα, κατακτήσεις των τουρκομανικών εμιράτων (μπεϊλικιών) και των Οθωμανών (Οσμανλήδων), έγιναν, με αρκετή ευκολία, καθώς είχε προλειανθεί το έδαφος, από τους Σελτζούκους και τους Τουρκομάνους. Για τους τελευταίους, δεν υπάρχουν πολλά αξιόπιστα στοιχεία. Μόνο ο Φαρούκ Σουμέρ (Faruk Sumer), έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια, για να απαντήσει, στο ερώτημα «ποιοί ήσαν οι Τουρκομάνοι» ορισμένοι, από τους οποίους, ονομάζονταν γιουρούκοι (τουρκικά yuruk). Επίσης, δεν έχει εξακριβωθεί, πλήρως, ο ρόλος των γαζήδων (τουρκικά gazi), των συνόρων και των παραμεθόριων περιοχών (τουρκικά uc), τους «ιερούς πολεμιστές του Ισλάμ», κατά των Χριστιανών «απίστων και αιρετικών». Οι Τουρκομάνοι, που αρχικά έδιναν την εντύπωση άκακων νομάδων, που μετακινούνταν, από περιοχή, σε περιοχή, με τις οικογένειες και τα κοπάδια τους, μεταμορφώνονταν, όταν τους δινόταν η ευκαιρία, σε άγριους ληστές και προξενούσαν μεγάλες καταστροφές, στην ύπαιθρο. Γράφει, χαρακτηριστικά, ο Θεόδωρος Σκουταριώτης, στην «Σύνοψιν Χρονικήν» (13ος αιώνας), αναφερόμενος, στις επιδρομές, στα χρόνια του Μιχαήλ Ζ’ Δούκα (1071-1078) : «Την εποχή της βασιλείας του ηγεμόνα αυτού, όλος, σχεδόν, ο θαλάσσιος και ο χερσαίος κόσμος κατελήφθη, από τους άθεους βάρβαρους (δηλ. τους Σελτζούκους και τους Τουρκομάνους) και καταποντίστηκε, μένοντας απογυμνωμένος, από τους κατοίκους του, αφού όλοι οι Χριστιανοί σφάχτηκαν, ενώ οι εγκαταστάσεις και τα σπίτια, με τις εκκλησίες, σε όλες τις επαρχίες της Ανατολής (Μικράς Ασίας), λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν, εντελώς, μέχρις εκμηδενισμού…».

Το 1301, ο Οσμάν κατέλαβε την Μελάγχεια (σήμερα, Γενισεχίρ) και την έκανε στρατιωτικό ορμητήριο. Το 1302, έπεσε η Πέργαμος. Το 1304, καταλήφθηκαν η Έφεσος, τα Θύραια και το Πυργίον. Μια μικρή ανάσα πήρε η βυζαντινή αυτοκρατορία, από τις επιτυχίες των Καταλανών μισθοφόρων, εναντίον των Οθωμανών, όμως, η δολοφονία του αρχηγού των Καταλανών Ροζέ ντε Φλορ, στοίχισε, πολύ ακριβά, στο Βυζάντιο. Το 1326, έπεσε η Προύσα, το 1331, η Νίκαια και το 1337, η Νικομήδεια. Ο Ταμερλάνος, το 1402, στην μάχη του Τσουμπούκ – οβασί, κοντά στην Άγκυρα, διέλυσε τους Οθωμανούς του Βαγιαζήτ. Τότε, κάποιοι πίστεψαν ότι η οθωμανική αυτοκρατορία «έσβησε», οριστικά και αμετάκλητα. Σύντομα, όμως, από το 1415 περίπου, με επικεφαλής τον Μωάμεθ Α’, οι Οθωμανοί ανασυντάχθηκαν. Στα χρόνια του Μουράτ Β’, το κράτος τους επεκτάθηκε. Κορυφαία, συμβολικά, στιγμή, βέβαια, για τους Οθωμανούς, ήταν η άλωση της Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαΐου 1453. Ο Σπυρίδων Βρυώνης θεωρεί κομβικής σημασίας την μάχη του Μαντζικέρτ (1071). Δεν έχει δίκιο. Δεν είναι.

Δυστυχώς, μετά τον Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο (976 – 1025), οι βίαιες εσωτερικές αναταραχές είχαν, σαν αποτέλεσμα, η βυζαντινή αυτοκρατορία να εμφανίσει σημάδια διάλυσης και αποσύνθεσης. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν, περίπου, 400 χρόνια, μετά το 1071, για να κατακτηθεί και να ενοποιηθεί πολιτικά η Ανατολή, από τους Τούρκους.

Όμως, η ιστορική διαδρομή του τουρκικού λαού είναι πολύ διαφορετική, εν τοις πράγμασι. Οι γενετικές έρευνες, που αφορούν την Τουρκία παρακολουθούνται, στενά, από τον ανθρωπολόγο Timuçin Binder, του τμήματος Επιστήμης Ανθρωπολογίας και Κοινωνιολογίας, του πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης (İTÜ). Ο Timuçin Binder, που σπούδασε ανθρωπολογία, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (στον κλάδο ερευνών ανθρώπινου πολιτισμού, κοινωνιολογίας και βιολογίας), έχει διεξάγει γενετικές έρευνες, οι οποίες αφορούν την ιατρική, αλλά και την ανθρωπολογία.

Ο Timuçin Binder λέει, για τις έρευνες που αφορούν την Τουρκία, σε σύνταξη που έδωσε, στην εφημερίδα «SABAH», στις 10/12/2007.

«Ποιό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα από τις γενετικές έρευνες που αφορούν τους Τούρκους»;

«Το γεγονός ότι οι άνθρωποι, που κατοικούν, σήμερα, στην Τουρκία, είναι απόγονοι αυτόχθονων φυλών, που κατοικούν, στα εδάφη αυτά, τα τελευταία 40.000 χρόνια. Δηλαδή, οι σημερινοί Τούρκοι δεν ήλθαν, από την Κεντρική Ασία. Για 40.000 χρόνια, δεν το κούνησαν ρούπι, από εδώ. Ανήκουν, σε αυτά τα χώματα, όπως ανήκουν, σε αυτά τα χώματα και εκείνοι, που ισχυρίζονται ότι προερχόμαστε, από την Κεντρική Ασία.

«Δεν είχαμε φυγή πληθυσμών, από την Κεντρική Ασία και εγκατάσταση, στην Ανατολία»;

«Έγινε, όμως ο αριθμός εκείνων που ήλθαν από την Κεντρική Ασία ήταν πολύ μικρός. Οι γενετικές έρευνες μας δείχνουν πόσοι είναι εκείνοι που προέρχονται από την Κεντρική Ασία. Με βάση τα αποτελέσματα των ερευνών αποδεικνύεται ότι η γενετική δομή των κατοίκων της Τουρκίας είναι αναλλοίωτη από τα προϊστορικά χρόνια».

«Πόσοι είναι εκείνοι, που ήλθαν, από έξω»;

«Το ποσοστό αυτό είναι, μεταξύ 10% - 15% του συνόλου του πληθυσμού. Δηλαδή εκείνοι, που ήλθαν, από την Κεντρική Ασία, ήσαν το 10-15% του πληθυσμού και δεν άλλαξαν, γενετικά, τον λαό της Ανατολίας. Η φυγή, από την Κεντρική Ασία, είναι ένας μύθος. Εκείνοι οι λίγοι, που ήλθαν, χάθηκαν, μέσα, στους ντόπιους πληθυσμούς. Εκτός αυτού, δεν είναι γνωστό, αν εκείνοι, που ήλθαν, απο έξω, ήσαν Ιρανοί ή Αφγανοί».

«Γιατί δεν είναι γνωστό»;

«Η γενετική έρευνα δεν έχει την έννοια της εθνολογικής έρευνας. Δεν υπάρχει, γενετικά, ο όρος Ογούζ, ή Τούρκος. Η γενετική έρευνα μας δίνει στοιχεία, για την καταγωγή και τον τόπο, που έζησαν οι πρόγονοι ενός ανθρώπου».

«Όταν λέτε δεν υπάρχει "τουρκικό γενετικό υλικό", τί εννοείτε»;

Ο τουρκισμός είναι μια πολιτισμική ταυτότητα, που την δημιουργήσαμε εμείς. Με τον ίδιο τρόπο και ο ελληνισμός και ο αρμενισμός είναι πολιτισμικές έννοιες, που σχηματοποιήθηκαν, στην ιστορία. Ο τουρκισμός είναι μια πιο σύγχρονη έννοια, που εμφανίστηκε, τα τελευταία 200 χρόνια. Η ιστορία των ανθρώπων, που ζουν, σήμερα, σε αυτά τα εδάφη αρχίζει, από χιλιάδες χρόνια, πριν. Δηλαδή, δεν μπορούμε να τους ονομάσουμε όλους Τούρκους. Ο τουρκισμός είναι μια έννοια, που έχει σχέση, με το σήμερα. Εμείς δημιουργήσαμε τις δικές μας έννοιες, κατά το δοκούν και τους ονομάσαμε όλους Τούρκους. Δεν ξέρουμε, ούτε ποιοι ήσαν οι πρόγονοί μας. Εμείς τους Ουιγούρους, τους ονομάζουμε Τούρκους, όμως, οι ίδιοι δεν δέχονται ότι είναι Τούρκοι. Η επιμονή, σε εθνικές ταυτότητες, δεν οδηγεί πουθενά. Το να λες ότι είσαι Τούρκος, δεν σημαίνει ότι ήλθες, από την Κεντρική Ασία. Ο τουρκισμός είναι μια ταυτότητα, που δημιουργήθηκε, πολύ πρόσφατα. Εκείνοι, που ήλθαν, εδώ, στα 1100, μας άφησαν ένα κείμενο, με τίτλο "Danişmentname", στο οποίο, όμως, δεν υπάρχει η λέξη Τούρκος, ούτε οτιδήποτε άλλο, που να λέει ότι ήσαν Τούρκοι. Οι πρώτοι, που χρησιμοποίησαν την λέξη Τούρκος, ή τουρκισμός, ήσαν οι ξένοι. Επίσης, οι Γκιόκτουρκ (Göktürkler) ήσαν εκείνοι που ονόμασαν τους εαυτούς τους Τούρκους. Πρέπει να αναθεωρήσουμε την επίσημη ιστορία

«Αφού ήσαν τόσο λίγοι, εκείνοι, που ήλθαν, από την Κεντρική Ασία, οι δεσμοί μας, με τους Ουζμπέκους, τους Κιργιζίους και τους Τουρκμένους, πώς εξηγούνται»;

«Οι γενετικές έρευνες, που έχουν γίνει, μας δείχνουν ότι οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας έχουν πολύ μικρή σχέση, ή - θα λέγαμε - καμμία σχέση, με τους Τουρκομάνους και τους Ουζμπέκους. Οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας δεν έχουν καμμία βιολογική συγγένεια, με τους κατοίκους της Κεντρικής Ασίας. Από, εκεί, προήλθε μια πολύ μικρή ομάδα. Αν κάποιοι αναζητούν δεσμούς αίματος, τέτοιοι δεν υπάρχουν».

«Ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει καμμία σχέση και δεσμός, με τις Τουρκικές Δημοκρατίες (Türk Cumhuriyetler), είναι αντίθετος, με την επίσημη ιστορία».

«Μάλιστα, και αυτό οφείλεται, στο ότι η επίσημη ιστορία είναι προβληματική. Οι εξελίξεις ανατρέπουν την επίσημη ιστορία και θα πρέπει να την αναθεωρήσουμε, αφού οι γενετικές έρευνες αποδεικνύουν ότι είναι ψευδής ο ισχυρισμός ότι έχουμε συγγενικούς δεσμούς, με τους Ουζμπέκους και τους Τουρκομάνους της Κεντρικής Ασίας. Έχει σφηνωθεί, στο μυαλό των ανθρώπων, ότι έχουμε συγγενικές σχέσεις, με τους Τουρκομάνους, τους Ουζμπέκους, τους Ουιγούρους, ακόμη και με τους Μογγόλους. Γι' αυτό όλοι απορούν, με τα αποτελέσματα των γενετικών ερευνών».

«Αφού οι κάτοικοι αυτής της χώρας, που τους αποκαλούμε Τούρκους, δεν έχουν σχέση, με την Κεντρική Ασία και ζούσαν, εδώ, πριν το 1071, αυτό σημαίνει ότι, εδώ, αυτός ο τόπος έχει μια ιστορία, που δεν την γνωρίζουμε». 

«Είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει η ανομολόγητη ιστορία του 85-90%, που δεν προέρχεται, από την Κεντρική Ασία. Η ιστορία των ανθρώπων, που ζούσαν, στα εδάφη αυτά, μας παρουσιάζεται, σαν ιστορία άλλων, ξένων ανθρώπων, που δεν έχουν σχέση, με εμάς. Δεν μας λένε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι παπούδες, οι πρόγονοί μας. Μας λένε ότι εκείνοι υπήρχαν, αλλά έφυγαν, από την Ανατολία, όταν ήλθαμε εμείς. Όμως οι έρευνες δεν δείχνουν αυτό. Εκείνοι ήσαν οι παπούδες μας, οι πρόγονοί μας».

«Και καλά, με βάση τις έρευνές σας, οι Τούρκοι, ποιών συγγενείς είναι»;

«Των Ιρανών, των Ιορδανών, των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Η γενετική απόσταση, μεταξύ Τούρκων και Ιρανών, είναι μικρότερη αυτής, με τους Τουρκμένους. Οι Τούρκοι της Τουρκίας δεν έχουν καμμία γενετική σχέση, με τους Τούβα, που κατοικούν, στην Ρωσία και ομιλούν τουρκικά, αλλά έχουν στενή, αναπόσπαστη γενετική σχέση, με τους Έλληνες και τους Ιρανούς. Αν αποδίδαμε, χρωματικά, την σχέση, οι κάτοικοι της Τουρκίας, της Ελλάδας, του Ιράν και της Ιορδανίας, έχουμε το ίδιο χρώμα, με διαφορετικούς τόνους. Φυσικά, το ότι έχουμε στενούς γενετικούς δεσμούς, δεν σημαίνει ότι εμείς καταγόμαστε, από αυτούς ή εκείνοι, από εμάς. Μπορεί, άνετα, ομάδες, που έχουν παρόμοια γενετικά χαρακτηριστικά, να ανήκουν, σε διαφορετικά έθνη. Η διαφορά αυτή δεν έχει σχέση, με το γενετικό υλικό, αλλά, με τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά».

«Οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι, γενετικά, πόσο κοντά είναι στους Τούρκους»;

«Αν και ζήσαμε, με τους Κούρδους, χιλιάδες χρόνια, μαζί, σε αυτά τα χώματα, δεν έχουμε γενετική σχέση. Είναι, πιο μακριά, από ό,τι είμαστε, με τους Ιρανούς και τους Έλληνες, αλλά, πιο κοντά, από τους Ουζμπέκους».

«Πώς εξηγείτε το φαινόμενο της αύξησης των αιτήσεων, για γενετικές έρευνες, το τελευταίο διάστημα»;

«Οι άνθρωποι τοποθέτησαν τους εαυτούς τους, σε μια κατηγορία. Τούς είπαμε όλους Τούρκους, ή Κούρδους. Όταν, όμως, αυξήθηκε το ενδιαφέρον των ανθρώπων, για την Ιστορία, αυξήθηκε και το ενδιαφέρον, για την καταγωγή τους. Είναι ένα ενδιαφέρον, που σχετίζεται, με τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Οι συζητήσεις, για το Κουρδικό, το Αρμενικό, αυξάνουν το ενδιαφέρον, για την καταγωγή των ανθρώπων. Στην Αμερική, πολλοί είναι εκείνοι, που κάνουν γενετικές έρευνες, για την καταγωγή τους. Στην Τουρκία, τώρα, άρχισε το έντονο ενδιαφέρον. Στην Ευρώπη, δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί οι περισσότεροι γωνρίζουν το γενετικό τους δέντρο των προηγούμενων 600-800 ετών».

«Πόσο ασφαλείς είναι οι γενετικές έρευνες και τα αποτελέσματά τους»;

«Απόλυτα ασφαλείς. Γιατί το γενετικό υλικό είναι, κατά κάποιο τρόπο, το μαύρο κουτί του κάθε ατόμου. Μπορεί να ανιχνευθεί η πορεία των ανθρώπων των τελευταίων 60, ή και 90 χιλιάδων ετών. Πιο πριν, οι μελέτες βασίζονταν, σε εκείνα, που έγραψαν οι ιστορικοί. Τα γενετικά χαρακτηριστικά, όμως, δεν τα γράφουν οι άνθρωποι, για να υπάρχει η περίπτωση λάθους».

Από το 2007, πολλά έχουν αλλάξει, στο επίπεδο των γενετικών ερευνών. Ο Timuçin Binder, έχει δίκιο, σε πολλά, εκ των όσων λέει. Και πάντως, η κεντρική του αφήγηση, στον πυρήνα της είναι, μερικώς, βάσιμη, αλλά, με την διαπίστωση ότι η τουρκικότητα του πληθυσμού της σημερινής Τουρκίας δεν είναι ανύπαρκτη. Είναι περιορισμένη, αλλά υφίσταται.

Ο, παραπάνω, “γενετικός χάρτης” απεικονίζει, μέσα από δείγματα DNA, που ελήφθησαν, σε διάφορες περιοχές της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας, το ποσοστό τουρκικής καταγωγής, που έχουν οι σημερινοί κάτοικοι αυτών των περιοχών. Τα ποσοστά είναι αντιπροσωπευτικά και κατατείνουν, στις διαπιστώσεις :

1) Οι αρχικοί τουρκικοί πληθυσμοί, που εισήλθαν, στην Μικρά Ασία, ήσαν ολιγάριθμοι, σε σχέση, με τον εντόπιο ελληνικό, ελληνίζοντα (ρωμαίικο), κουρδικό, αρμενικό και λοιπό πληθυσμό. 

2) Ο εκτουρκισμός της Μικράς Ασίας ήταν μια σταδιακή διαδικασία αιώνων, η οποία διεξήχθη, μέσω των εξισλαμισμών και της γλωσσικής αλλαγής, από τα ελληνικά, στα τουρκικά.

3) Οι βαλκανικοί πληθυσμοί, που εγκαταστάθηκαν, στην Τουρκία, στις αρχές του 20ου αιώνα και που οι απόγονοι τους αποτελούν, περίπου, το 1/3 του πληθυσμού της Τουρκίας, ήσαν απόγονοι εξισλαμισμένων γηγενών κατοίκων των Βαλκανίων.

1854 Κωνσταντινούπολη. Ο Κεράτιος Κόλπος.

1924 Προύσα, Τουρκία. Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε, άνετα, η φωτογραφία να αποτυπώνει μια τυπική εικόνα της ελληνικής υπαίθρου. Δεν είναι, έτσι. Οι τσολιάδες αυτοί δεν βρίσκονται, στην Ελλάδα, Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, που ντύνονται, στην Προύσα, με φουστανέλες; Οι άνθρωποι αυτοί έχουν, μόλις, λίγους μήνες, στην νέα τους πατρίδα, καθώς ήλθαν από την περιοχής της Κοζάνης και των Γρεβενών, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923. Πρόκειται, για μια ιδιόμορφη πληθυσμιακή ομάδα, γνωστή, ως Βαλαάδες (Φούτσηδες), με ιδιομορφία την ελληνοφωνία τους και το μουσουλμανικό θρήσκευμα. Η πλειονότητα των Βαλαάδων εξισλαμίστηκε, κατά τον 16ο αιώνα και ένα άλλο μέρος, κατά τους επόμενους αιώνες, κυρίως, για φορολογικούς λόγους, αλλά και λόγω της ταχείας διάδοσης του μπεκτασισμού, την εποχή εκείνη, ακολουθώντας το δόγμα αυτό. 

Πάρα τον εξισλαμισμό τους, διατήρησαν την ελληνική γλώσσα, κάτι, 

που, ενώ, σήμερα, φαίνεται παράδοξο, ήταν σύνηθες φαινόμενο, κατά την διάρκεια της οθωμανικής περιόδου (Οφλίτες, Τουρκοκρητικοί κλπ). Παράλληλα, με την γλώσσα, οι Βαλαάδες διατήρησαν και τα ήθη και έθιμά τους,  που ήσαν όμοια, με αυτά των χριστιανών γειτόνων τους· έβαφαν κόκκινα αυγά, σταύρωναν το ψωμί, έκοβαν βασιλόπιτα την Πρωτοχρονιά κλπ. Ήσαν, δηλαδή, Έλληνες πολιτισμικά και Τούρκοι, θρησκευτικά, κάτι που τους έφερε, σε αδιέξοδο, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Όμως, οι χώρες, εκείνη την εποχή, καθώς ήταν, αρκετά, δύσκολο να καθοριστεί η φυλετική καταγωγή, έθεσαν το θρήσκευμα, ως πρώτο κριτήριο  εθνότητας και τους έκριναν ανταλλάξιμους. Περίπου, 13.000 Βαλαάδες μετακινήθηκαν, από την Μακεδονία, στην Προύσα. Ο διπλός ρατσισμός, που αντιμετώπισαν, στην Τουρκία, αφενός, για την ελληνοφωνία τους και αφετέρου, για το μπεκτασισμό, εκτούρκισαν τους Βαλαάδες, που ασπάστηκαν το σουνιτικό ισλάμ και έχασαν την ελληνοφωνία τους, μάλιστα, αμφιβάλλοντας και για το παρελθόν και την καταγωγή τους.

10ος αιώνας μΧ (περίπου) Κίνα, Μογγολία, Χαζαρία, Ουκρανία, Ευρασία. Η Τρίαινα. Μια περίεργη κοινότητα εμβλημάτων. 

Στην πρώτη φωτογραφία, εμφανίζεται το Μνημείο των ιστορικών 168 σφραγίδων Τάμγκα του μογγολικού κράτους. Στην δεύτερη φωτογραφία εμφανίζεται μια εβραϊκή σφραγίδα Τάμγκα, Η τρίτη φωτογραφία εμφανίζει τις σφραγίδες Τάμγκα της δυναστείας των Ρουρικίδων, των αριστοκρατών Ρώσων της περιόδου των αρχών του Μεσαίωνα, στο Κίεβο και υιοθετήθηκαν, από τους Χαζάρους Τούρκους, με την επέκταση της νεαρής Ρωσίας, στις ασιατικές στέπες. Η τέταρτη φωτογραφία συνδυάζει τις τρίαινες της Ουκρανίας, της σφραγίδας του Μολώχ και την χαζαρική Τάμγκα. Η πέμπτη φωτογραφία είναι το σύμβολο της Ουκρανίας, που υιοθετήθηκε το 1918, από τον Βασίλ Κριτσέφσκυ.

19ος αιώνας. Arlington, νεκροταφείο, ΗΠΑ . Όπλο νεκροταφείου. Το όπλο  είχε τοποθετηθεί, κοντά στο, κάτω μέρος του τάφου και μια σειρά, από σύρματα παγίδευσης, θα το κινούσαν, προς την κατάλληλη κατεύθυνση, να  πυροβολεί,  τους ληστές τάφων και τους άρπαγες πτωμάτων. Υπάρχει, στο Μουσείο Πένθιμης Τέχνης. στο νεκροταφείο του Arlington.

1859 Αθήνα. Πανοραμική άποψη της πόλης.

1864 Λονδίνο. Ο μικρός Wilhelm II, o, μετέπειτα Κaiser του Β’ Reich της Γερμανίας , στην αγκαλιά της γιαγιάς του βασίλισσας Victoria της Βρετανίας. 

1877 Βερολίνο. O 18χρονος Wilhelm II, με στολή δόκιμου αξιωματικού του γερμανικού στρατού. Ο νεαρός κρύβει το αριστερό του χέρι, από το φωτογραφικό φακό, διότι έπασχε, από μερική παράλυση, εξ αιτίας του γεγονότος ότι γεννήθηκε δύσκολα, με αποτέλεσμα αυτήν την αναπηρία.

1917 Βερολίνο. Ο Kaiser Wilhelm II, με τους στρατηγούς Paul von Hindenburg και Erich Ludendorff, εξετάζουν στρατιωτικό χάρτη, κατά την διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου.

1875 Λιμάνι Ζέας. Η “γειτονιά του Τσίλλερ”.

1880 Αθήνα. Στον σταθμό του Θησείου.

1889 Αθήνα. Η διάνοιξη της σήραγγας, στο το Θησείο, στην Ομόνοια.

1890 (δεκαετία). Λευκωσία. Λόφος του Λιονταριού Αρωνάς.

1891 Αθήνα. Ατμήλατος συρμός, στην διαδρομή Θησείο - Πειραιάς.

19ος αιώνας (τέλη). Αθήνα, Μοναστηράκι. Αραμπατζής, ο μεταφορέας καροτσέρης. Τα κάρα (τα φορτηγά της εποχής) στάθμευαν, στην διασταύρωση των οδών Ερμού και Αθηνάς. Για πολύ καιρό, αργότερα, το συγκεκριμένο μέρος ονομαζόταν «στις καρότσες».

1905 Αθήνα, Λεωφόρος Συγγρού.

2025 Μερική αναδημιουργία του ανταρόλυκου, ενός εξαφανισμένου είδους αρχαίου λύκου. Οι γενετιστές της «Colossal”, με DNA, από ένα δόντι, του αρχαίου είδους λύκου, που εξαφανίστηκε, πριν από 13.000 χρόνια, αναδημιούργησαν, μερικώς, το χαμένο είδος και με παρένθετη μητέρα λύκο, έφεραν, στην ζωή, τρία λυκάκια του εξαφανισμένου αρχαίου είδους. Παρά τον ενθουσιασμό, η επιστημονική κοινότητα παραμένει επιφυλακτική. Ορισμένοι ζωολόγοι υποστηρίζουν ότι τα δημιουργήματα της Colossal είναι, γενετικά, τροποποιημένοι ανταρόλυκοι και όχι οι αληθινοί τρομεροί λύκοι, δεδομένων των σημαντικών γενετικών διαφορών, μεταξύ των δύο ειδών. Ο Δρ. Nic Rawlence τόνισε ότι οι τρομεροί ανταρόλυκοι ανήκουν, σε διαφορετικό γένος, και ότι το υποβαθμισμένο αρχαίο DNA καθιστά δύσκολη την ακριβή αναδημιουργία τους.

1920 - 1925 Αυλώνας, Αττική. Παραδοσιακή μεταξωτή νυφική φορεσιά του συρμακέση Ηλία Πανούση (Μπρεζαρά).

1920 (δεκαετία). Αθήνα. Το Κολωνάκι και η οδός Σκουφά, στο ύψος της οδού Λυκαβηττού.

1920 (δεκαετία). Αθήνα. Οδός Λυκαβηττού. Το Κολωνάκι, μέσα, στα χιόνια.

1928 Πειραιάς. Η σημερινή Ακτή Δηλαβέρη, τότε, λεγόταν “Λάμψη της Σελήνης”. (Φωτογραφία Schultz Paul). 

1930 Τρίκαλα. Καραγκούνα πηγαίνει, στην βρύση, για νερό.

1930, Λεχαινα, Ηλεία. Ο Φώτης Τζάκης και ο γιός του Διονύσης ποζάρουν, µπροστά, στο πρώτο τρακτέρ, που ήλθε, στην πόλη· ένα FIAT 702.

1930 - 1931 Αθήνα. Έχει, σχεδόν, ολοκληρωθεί η πτέρυγα του ΜΤΣ, προς την Σταδίου, η οποία ξεκίνησε, το 1927 και έχουν ξεκινήσει, μάλιστα, οι στοές Βουκουρεστίου-Αμερικής. Η πρόσοψη της Πανεπιστημίου θα προστεθεί, αργότερα και σίγουρα όχι, πριν το 1937. Οι ανασκαφές, στο Βρυσάκι, δεν έχουν ξεκινήσει, ακόμη. Η δόμηση του 1930 είναι αυτή, ακριβώς, οποία φωτογραφία της εποχής και να βρείτε. Βέβαια, έχουμε και την Μητρόπολη, που δείχνει την οδό Μητροπόλεως, που συνάδει, με την εικόνα του ΜΤΣ. Στο βάθος του Φαλήρικού κόλπου. κάποιος στόλος αρόδο.

1938 Γερμανία. Ο Hebert von Karajan.  Γεννημένος, στο 7/4/1908 το 1908, είναι ένας, από τους μεγαλύτερους σύγχρονους διευθυντές ορχήστρας. Για τις υπηρεσίες του παππού του, Θεόδωρου Καραγιάννη, από την Κοζάνη, στην βιομηχανία υφασμάτων, ο Φρειδερίκος Αύγουστος Α’ απένειμε το 1792, τον τίτλο ευγενείας «φον». Ο Χέρμπερτ, έδειξε από μικρή ηλικία ως παιδί θαύμα την κλίση του στην μουσική. Για το ταλέντο του, στην διεύθυνση ορχήστρας, έχει τιμηθεί εκτεταμένα, από κάθε θεσμό και μουσική επιτροπή του κόσμου. Στον τομέα των ηχογραφήσεων, είχε καθοριστική συμβολή, στην εξέλιξη και επικράτηση του CD [συμπακτωμένου δίσκου], στους μουσικούς κύκλους της δεκαετίας του 1980. Υπήρξε ενεργό μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού (ναζιστικού) Κόμματος, αρχικά της Αυστρίας, το 1933 και στην συνέχεια (πριν το Anschluss), της Γερμανίας, από το 1935. Πέθανε, στις 16/7/1989.

Πέραν, όμως, από το ταλέντο του, χαρακτηρίστηκε, ως «σταρ» και έγινε είδωλο, στα μάτια του κοινού, λόγω του ωραίου παρουσιαστικού του, της αγάπης του, για τα γρήγορα αυτοκίνητα, των αθλητικών του επιδόσεων και του πολυτελούς τρόπου ζωής(«lifestyle»).

Απρίλιος 1944 Μέση Ανατολή. “Στο σύρμα”. Το εαμικό κίνημα, στον ελληνικό στρατό της Μέσης Ανατολής.

Με την είσοδο των Γερμανών, στην Ελλάδα, οι εκπρόσωποι της κυβερνητικής αστικής τάξης (Εμμανουήλ Τσουδερός, Θεμιστοκλής Σοφούλης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Παπανδρέου, ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ κ.α., σε διαφορετικές χρονικές φάσεις) καταλήγουν, στην Αίγυπτο που ήταν Βρετανική αποικία και όπου ήταν ισχυρή η ελληνική παροικία, η οποία διαπνέεται, από δημοκρατικές αρχές.  Στην Ελλάδα, δημιουργείται το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Τον Μάρτιο του 1944, η κυβέρνηση του βουνού (ΠΕΕΑ) ήταν γεγονός. Στην Αίγυπτο, είχαν αφιχθεί τμήματα του ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, καθώς και πολλοί πρόσφυγες, ιδιαίτερα, από τα νησιά του Αιγαίου. Στην Αίγυπτο, στις 10 Οκτωβρίου 1941, το ΚΚΕ ιδρύει την “Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση” (ΑΣΟ), με επικεφαλής τον δραπέτη της Ακροναυπλίας, που τον είχε φυλακίσει η δικτατορική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, με καταγωγή, από την Ικαρία και στέλεχος του ΚΚΕ Γιάννη Σαλά. Τον Δεκέμβριο του 1941 ιδρύεται η Αντιφασιστική Οργάνωση Ναυτικού (ΑΟΝ) και το ‘42 η “Αντιφασιστική Οργάνωση Αεροπορίας” (ΑΟΑ). Στην “Αντιφασιστική Οργάνωση Αεροπορίας” έχει σπουδαίο ρόλο ο Παναγιώτης Μακρής, αργότερα, δήμαρχος Καισαριανής, για πρώτη φορά το 1964 και μετά, το 1977. Τον Ιανουάριο του 1943, ιδρύεται ο “Ελληνικός Αντιφασιστικός Σύνδεσμος”, που συσπειρώνει τους αντιφασίστες της παροικίας, στο Κάιρο, στην Αλεξάνδρεια, στο Πορτ Σαιντ και στην Βηρυττό. Το “Γραφείο Αντιφασιστικών Οργανώσεων Μέσης Ανατολής” ιδρύεται, τον Απρίλιο του 1943. Γραμματέας του ο Γιάννης Σάλας. Ο στόχος όλων αυτών των οργανώσεων ήταν να δημιουργηθεί ένας “δημοκρατικός  στρατός”, που κατόρθωσε να συσπειρώσει το 90% των στρατευμένων. Οι Βρετανοί, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, προσπάθησαν να διαλύσουν τις δύο ταξιαρχίες, Έτσι φτάσαμε στον Απρίλιο του 1944. Οι ενέργειες της κυβέρνησης προκάλεσαν εξέγερση, στο στράτευμα. Κυβερνητικά κτίρια και στρατώνες καταλήφθηκαν. Οι ναύτες στασίασαν και κατέλαβαν τα πλοία του στόλου. Μέχρι και ένα υποβρύχιο, που βρισκόταν, στην Μάλτα, είχε την ίδια τύχη. Η "πάταξις της ανταρσίας" είναι η πρώτη προτεραιότητα των Βρετανικών δυνάμεων και της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Winston Churchill καθοδηγεί τα βρετανικά στρατεύματα. Οι εξεγερμένοι αντιμετωπίζονται, με τανκς και συλλαμβάνονται, περίπου, 20.000 Έλληνες και οδηγούνται, στην Ερυθραία, στην Λιβύη, στο Ελ Ντάμπα, έως και στην Νότια Αφρική. Αυτή η εξορία ονομάστηκε " Στο σύρμα". Το ΚΚΕ, έβγαλε την ουρά του, απέξω, δήλωσε πιστό, στην γραμμή της “εθνικής ενότητας” και έβγαλε, μαζί με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, ανακοίνωση, καταδικάζοντας τους "στασιαστές". Ο Γιάννης Σάλας δολοφονήθηκε, το 1948, στην Σάμο, όπου ήταν πολιτικός επίτροπος του “Δημοκρατικού Στρατού”. Οι κυβερνητικοί έσερναν το νεκρό σώμα του, δεμένο πίσω από, ένα άρμα. Τα γεγονότα, στην Μέση Ανατολή, αποτέλεσαν τον προπομπό των Δεκεμβριανών του 1944, στην Αθήνα, ξεκαθαρίζοντας την στάση των Βρετανών, στην Ελλάδα.

15/1944 Καλαμάτα. Αεροφωτογραφία του βομβαρδισμού της πόλης.

1944 Τίρανα, Αλβανία.

1950 (δεκαετία) Τίρανα. Enver Xoxha, πρώτος Γραμματέας του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας και αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της “σοσιαλιστικής δημοκρατίας”.

1950 (δεκαετία). Σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη.

1960 (δεκαετία) Τίρανα, Αλβανία. Προπαγανδιστική αφίσα, με τον Enver Xoxha.

1945 Αθήνα. Οι οδοί Σταδίου και Βουκουρεστίου.

1949 Αθήνα. Οδός Αθηνάς. Το τραμ των Πετραλώνων, με τους λαθρεπιβάτες, λίγο πριν εισέλθει, στην πλατεία Ομονοίας. Δεξιά το Μπάγκειον.

1950 (δεκαετία). Παλούκια, Σαλαμίνα. Το λιμάνι.

1951 Hollywood, ΗΠΑ. Η Marilyn Monroe αφήνεται, στην περιποίηση των γαμπών της, στο πλατώ της ταινίας “Love Nest”.

1951 Ο πρώτος διαγωνισμός “Miss World”.

Ιούνιος 1953 Θεσσαλονίκη.Το Ολύμπιο μέγαρο φωτογραφημένο. Ξεκίνησε να κτίζεται, το 1938, υπέστη ζημιές, από ιταλικό βομβαρδισμό και τα έργα συνεχίστηκαν, μετά τον πόλεμο, από τον πολιτικό μηχανικό Ζάκ Μωσσέ. Οι σχετικές πληροφορίες κάνουν λόγο, για ολοκλήρωση, το 1960, αλλά, ίσως, αφορούν, το θέατρο, με την ανοιγόμενη στέγη. Εδώ, φαίνεται να είναι έτοιμο.

1955 - 1958 Αθήνα. Μεταξύ της πλατείας του Άγνωστου Στρατιώτη και της πλατείας Συντάγματος.

1957 Βερολίνο. Η αναστηλωμένη Πύλη του Βρανδεμβούργου, με το Quadriga, η οποία υπέστη σοβαρές ζημιές, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στο βάθος, φαίνεται η στήλη της νίκης, ενώ ένα Wartburg, ένα αυτοκίνητο της ΛΔΓ, οδηγεί, μπροστά, από την πύλη. Εκείνη την ώρα, ο δρόμος ήταν κλειστός, για την κυκλοφορία των οχημάτων, αλλά πεζοί, από τα ανατολικά του Βερολίνου, μπορούσαν να πάνε, δυτικά. Το Βερολίνο ήταν μια ανοιχτή πόλη, πριν χτιστεί το τείχος, και η Πύλη του Βρανδεμβούργου συμβολίζει αυτήν την διαίρεση και την διαφάνεια.

1950 - 1960 Ήπειρος. Δυο παιδιά λένε τα κάλαντα του Λαζάρου.

12/4/1961. Ο Γιούρι Γκαγκάριν, στο Διάστημα και στο αμερικανικό περιοδικό «ΤΙΜΕ».

1938. “Σοβιετική Ένωση”. Βαλεντίν, Μπόρις, Ζόγια και Γιούρι Γκαγκάριν. Ο Γιούρι είναι το αγόρι, που κάθεται, στην καρέκλα, μπροστά.  

Το μικρότερο αγόρι, στην μέση, στην πάνω σειρά, είναι ο μικρός Μπόρις. Οι Γερμανοί θα τον κρεμάσουν, σε ένα μαντήλι, αλλά οι συγγενείς του θα μπορέσουν να τον σώσουν, την τελευταία στιγμή. Μετά τον πόλεμο, θα εργαστεί, σε ένα εργοστάσιο ραδιοφωνικών λαμπτήρων. Οι δύο μεγαλύτεροι (δεξιά και αριστερά του Μπόρις) θα συλληφθούν και θα μεταφερθούν, στην Γερμανία, αλλά θα μπορέσουν να αποδράσουν, στην διαδρομή  και να ενταχθούν, στις μονάδες του Κόκκινου Στρατού. Ο Βαλεντίν θα γίνει ξυλουργός και το κορίτσι, η Ζόγια θα τελειώσει σχολή νοσηλευτικής και θα εργαστεί, σε νοσοκομείο, για παιδιά.

1962 Αθήνα. Θέατρο «ΔΙΑΝΑ». Η Κλεώ  Σκουλούδη, ο Νίκος  Ξανθόπουλος και η Κάκια Αναλυτή πρωταγωνιστές της παράστασης "Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι" του Pavel  Kohut, που φωτογραφίζεται, μαζι τους.Η φωτογραφία είναι από την γιορτή, που έγινε, για το ανέβασμα της παράστασης.

1960 Αίγινα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Πάνω, με τον Αλεκο Σακελλάριο.

1963 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.

1965 Ανδρίτσαινα.

1966 Αθήνα. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ», Εξώφυλλο, με την Μάρω Κοντού.

1966 Βοστώνη, ΗΠΑ. Η Bobbi Gibb, μετά την συμμετοχή της, στον Μαραθώνιο της πόλης. Ήταν η πρώτη γυναίκα, που έτρεξε, σε Μαραθώνιο.

«Όταν έκανε αίτηση να τρέξει, στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, την απέρριψαν, λέγοντας: «Οι γυναίκες δεν είναι, φυσιολογικά, ικανές να τρέξουν έναν μαραθώνιο και δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη». Τότε, την ημέρα του Μαραθωνίου, η Bobbi Gibb κρύφτηκε, στους θάμνους και περίμενε να ξεκινήσει ο αγώνας. Όταν, περίπου, οι μισοί, από τους δρομείς, είχαν περάσει, πήδηξε μέσα. Φορούσε την βερμούδα του αδερφού της, ένα ζευγάρι αγορίστικα αθλητικά παπούτσια και ένα φούτερ. Καθώς εισχώρησε, στο σμήνος των δρομέων, η Gibb άρχισε να αισθάνεται πολλή ζέστη, αλλά δεν έβγαλε την κουκούλα της. «Ήξερα ότι, αν με έβλεπαν, θα προσπαθούσαν να, με σταματήσουν», είπε. «Πίστευα ότι μπορεί να, με συλλάβουν». Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος, για τους άνδρες δρομείς, που ήσαν, δίπλα, στην Gibb, για να συνειδητοποιήσουν ότι δεν ήταν  άνδρας. Η Gibb περίμενε ότι θα την απομακρύνουν, από τον δρόμο, ή θα φωνάξουν την αστυνομία. Αντίθετα, οι άλλοι δρομείς της είπαν ότι, αν κάποιος προσπαθούσε να παρέμβει, στον αγώνα της, θα τον έβγαζαν, έξω. Τελικά, νιώθοντας ασφάλεια και σιγουριά, η Γκιμπ έβγαλε το φούτερ της. Μόλις έγινε σαφές ότι υπήρχε μια γυναίκα, που έτρεχε, στον Μαραθώνιο, το πλήθος ξέσπασε—όχι με θυμό, αλλά, με καθαρή χαρά, θυμάται. Οι άνδρες επευφημούσαν. Οι γυναίκες έκλαιγαν, από συγκίνηση. Όταν έφτασε, στο Wellesley College, τα νέα, για το τρέξιμό της, είχαν διαδοθεί και οι φοιτήτριες την περίμεναν, πηδώντας και ουρλιάζοντας. Ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης την συνάντησε, στον τερματισμό και της έσφιξε το χέρι. Η πρώτη γυναίκα, που έτρεξε, ποτέ, στον Μαραθώνιο τερμάτισε, μπροστά από τα 2/3 των αγωνιζόμενων».

1967 Νέα Υόρκη. Η Ειρήνη Παπά και ο ο βραβευμένος, με Όσκαρ, ηθοποιός Jon Voight (πατέρας της Angelina Jolie), στις πρόβες, για το θεατρικό έργο “Summertime”, που ανέβηκε, στο Broadway, εκείνη την χρονιά. 

«Η Ειρήνη Παπά δεν είναι κορίτσι, είναι μια γυναίκα, μια σπουδαία ηθοποιός. Δεν έχουμε πολλές, σαν αυτήν. Ίσως, γι’ αυτό δεν εμφανίζεται, σε πολλές ταινίες. Οι συνηθισμένοι ηθοποιοί έχουν πρόβλημα να βρεθούν, δίπλα της, στην οθόνη. Ο John Wayne έχει την ίδια ποιότητα. Πολλοί νέοι ηθοποιοί δεν έχουν, ούτε την παρουσία, ούτε την παρησσία να παίξουν, δίπλα του. Γίνονται αόρατοι» είχε γράψει ο Αμερικανός κριτικός κινηματογράφου, Roger Ebert, τον Ιούλιο του 1969.«Η δεσποινίς Παππά έχει και άλλα προβλήματα. Το ύψος της αποκλείει αρκετούς άνδρες πρωταγωνιστές, η προφορά της αποκλείει πολλούς ρόλους και η ασυνήθιστη ομορφιά της δεν είναι κάτι, που θέλουν να ανταγωνιστούν πολλές σταρ. Παρ όλ’ αυτά, έχει παίξει, σε αρκετές ταινίες, ώστε να αποκτήσει το δικό της φανατικό κοινό».

1970 Πειραιάς.

1970 (δεκαετία). Άργος. Αυτοκινητάμαξα De Dietrich, στον σιδηροδρομικό σταθμό.

1976 Αθήνα. ΕΗΣ – ΗΣΑΠ – ΜΕΤΡΟ 1 .Μοσχάτο και Ξύλινος συρμός.

10/4/1981 O Diego Armando Maradona, στον ποδοσφαιρικό αγώνα Boca Juniors- River Plate.

 Στην εφημερίδα La Nacion θυμούνται εκείνη την ημέρα, ως εξής: «Ο Maradona σημείωσε, ένα από τα καλύτερα γκολ του, με την φανέλα της Boca.  Πανηγύριζε, στην βροχή και ένας φωτογράφος ξέφυγε, από τους υπόλοιπους συναδέλφους του και έτρεξε να τον απαθανατίσει.  Αμέσως, μετά, την λήψη της φωτογραφίας, με το φλας, ο φωτογράφος έπεσε ". 

1981 Αθήνα. Αεροφωτογραφία, με την Μητρόπολη.

1980 (δεκαετία). Η Ελένη Φιλίνη, βγαίνει, στην παραλία.

1987 San Francisco, Golden Gate Bridge. Περίπου, 800.000 άνθρωποι συρρέουν, στην γέφυραν, για την 50η επέτειό της. Το βάρος του μεγάλου πλήθους προκάλεσε κλίση, πρός τα κάτω, στην γέφυρα, αλλάζοντας το συνηθισμένο κυρτό σχήμα της.

Μάιος 2006 Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη. Η Άννα Παναγιωταρέα, δια χειρός Παναγιώτη Τέτση.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του! 

(Και αυτό το γράφω, αν και άθεος)…

2025 Νέο Φάληρο. Ο «Πύργος των Ονείρων». Το λεγόμενο “στοιχειωμένο” σπίτι.