25-10-1917 (7-11-1917). «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ»! Η Οκτωβριανή επανάσταση. 1900. Ελληνικό Σχολείο, στην Τραπεζούντα. Οθωμανικό σχολείο, στα Ιωάννινα. 29-10-1912. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’, στην Θεσσαλονίκη. 1914-1918. “Σύστημα Ζαχάρωφ” : Η χρηματοδότηση του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κόμματος των Φιλελευθέρων, από την Βρετανία. 1930. Η εκκαθάριση των αρχείων του Οθωμανικού κράτους και η Μεσσηνία. 29-10-1940. Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος και ο Curzio Malaparte. «Το μίσος της Ελλάδας, για την Ιταλία». 10/1942. Στάλινγκραντ. 2-12-1942. Τα αερια της μουστάρδας, στο Bari της Ιταλίας. 1945. Βερολίνο. Ο Winston Churchill, στην καρέκλα του Χίτλερ. 21-10-2025. Ο Νικόλα Σαρκοζί, στην φυλακή. 2025. Χαλκιδική. Ταυτοποίηση υβριδίου λύκου και σκύλου και μετέπειτα. (189).
25/10/1917. “ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ!
Η προσωρινή κυβέρνηση κατέρρευσε. Η κρατική εξουσία πέρασε στα χέρια του σώματος του Σοβιέτ Εργατών και Στρατιωτών-Αντιπληρωτών της Πετρούπολης, της Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής, που ηγείται του Προλεταριάτου της Πετρούπολης και της Φρουράς της Πετρούπολης.
Αυτό για το οποίο αγωνίστηκε ο λαός: η άμεση προσφορά δημοκρατικής ειρήνης, η κατάργηση των ιδιοκτητών ακινήτων επί τόπου, ο έλεγχος των εργαζομένων στην παραγωγή, ο σχηματισμός μιας σοβιετικής κυβέρνησης — είναι εξασφαλισμένη.
Ζήτω η επανάσταση εργατών, στρατιωτών και αγροτών!
Η Επαναστατική Στρατιωτική Επιτροπή στην Πετρούπολη. Σοβιέτ Εργατών και Οπλιτών Αντιπροσώπων
25 Οκτωβρίου 1917 10 π.μ.”.
Το κάλεσμα "Προς τους πολίτες της Ρωσίας!”, από τον Λένιν, γράφτηκε στις 25 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου, σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο) 1917, τυπωμένο, στο "Εργάτες και Στρατιώτες”, αριθμός 8. 25 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου) 1917
Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ Λένιν, Έργα Τόμος 26 (Σεπτέμβριος 1917 - Φεβρουάριος 1918), Βερολίνο (ΛΔΓ) 1972, Σ. 225, 227
1890. Ισθμός της Κορίνθου.
Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΚΟΛΠΟΥ.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ). 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1993.
1900 (δεκαετία). Τραπεζούντα. 20 Έλληνες δάσκαλοι και μαθητές.
1900. Ιωάννινα. Μαθητές οθωμανικού σχολείου.
1907, Πειραιάς. Ατμόπλοια, στο λιμάνι. Underwood & Underwood.
29/10/1912. Θεσσαλονίκη. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’, εισέρχεται, στην πόλη.
Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα, η Σερβία, η Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο το καλοκαίρι του 1912 συγκρότησαν συμμαχία με σκοπό την απελευθέρωση των υπόδουλων χριστιανικών λαών της Βαλκανικής Χερσονήσου από την οθωμανική αυτοκρατορία.
Έτσι ζητήθηκε η εισαγωγή ριζικών μεταρρυθμίσεων υπέρ των λαών αυτών (30/9/1912). Η Τουρκία άρχισε να κωλυσιεργεί και προσπάθησε με μυστικές διαπραγματεύσεις να αποσπάσει τη χώρα μας από τη συμμαχία αυτή. Ως αντάλλαγμα για την ουδετερότητα της Ελλάδας, παραχωρούσε την Κρήτη. Ωστόσο η απόφαση της ελληνικής πλευράς δεν άλλαξε. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως έλεγε, δεν ήθελε η «Ελλάς να μείνει εσαεί εις την Μελούναν» (διάβαση στις νοτιοδυτικές απολήξεις του Κάτω Ολύμπου, μεταξύ των πεδιάδων Λάρισας και Ελασσόνας, όπου βρισκόταν ως τότε η συνοριακή γραμμή μεταξύ Ελλάδας-Οθωμανικής αυτοκρατορίας).
Στις 17/9/1912 (όλες οι ημερομηνίες που αναφέρουμε είναι με το παλαιό ημερολόγιο), δημοσιεύτηκε το διάταγμα της γενικής επιστράτευσης, η οποία ολοκληρώθηκε ως τις 5/10. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος διορίστηκε αρχιστράτηγος και ο στρατηγός Π. Δαγκλής γενικός επιτελάρχης. Στο γενικό στρατηγείο τοποθετήθηκαν ο αντισυνταγματάρχης Β. Δούσμανης και οι λοχαγοί Ι. Μεταξάς, Ξ. Στρατηγός, Πάλλης και Εξαδάκτυλος.
Τόσο οι Τούρκοι όσο και οι μεγάλες δυνάμεις είχαν μάλλον υποτιμήσει τον Ελληνικό στρατό, ιδίως μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897.
Ωστόσο, ιδιαίτερα μετά την Επανάσταση στο Γουδί (1909), τα πράγματα είχαν αλλάξει…
Στις 5 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στρατός ξεκινώντας από τα σύνορα της ανατολικής Θεσσαλίας, μπήκε στο τουρκικό έδαφος…
Η προέλαση του ελληνικού στρατού
Οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τη Μελούνα.
Ωστόσο, στην Ελασσόνα υπήρξε μεγάλη αντίσταση. Μετά από λυσσαλέα μάχη, ο στρατός μας ελευθέρωσε την πόλη. Χαρακτηριστικό γεγονός είναι ότι ένας Τούρκος χότζας από την αρχή της μάχης πολεμούσε από τον μιναρέ. Ακόμα κι όταν οπισθοχώρησαν ο στρατιώτες του, σκότωνε Έλληνες φαντάρους! Τότε τοποθετήθηκαν αναμμένα δέματα από χορτάρι στην πόρτα του μιναρέ και ο χότζας από τον καπνό αναγκάστηκε να βγει έξω κάνοντας την προσευχή του στον Αλλάχ! Ωστόσο «γαζώθηκε» από τα ελληνικά πυρά και σκοτώθηκε… (Γ. Κορδάτος, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας»). Κομβικής σημασίας ήταν η μάχη των στενών του Σαρανταπόρου που είχαν εξαιρετική οχύρωση. Η μάχη είχε διάρκεια δύο ημέρες και ο στρατός μας πέτυχε μεγάλη νίκη, η οποία προκάλεσε αίσθηση στους ξένους στρατιωτικούς παρατηρητές, που πίστευαν ότι απαιτείται τουλάχιστον ένας μήνας για την εκπόρθηση των στενών. Τις επόμενες ημέρες, απελευθερώθηκαν τα Σέρβια, όπου οι Τούρκοι λίγο πριν την εσπευσμένη αποχώρησή τους, εκτέλεσαν πέντε ιερείς και 70 πρόκριτους.
Ακολούθησαν η Κοζάνη, η Σιάτιστα, η Κατερίνη, τα Γρεβενά και η Βέροια.
Η πορεία του ελληνικού στρατού συνεχίστηκε και η επόμενη μάχη δόθηκε για την κατάληψη των Γιαννιτσών.
Τα Γιαννιτσά ήταν ιερή πόλη για τους μουσουλμάνους. Η φρουρά τους αποτελούνταν από 150 μόνο άντρες. Η προέλαση των ελληνικών δυνάμεων όμως θορύβησε το τουρκικό επιτελείο, το οποίο την ενίσχυσε με εφέδρους από τη Μ. Ασία, εφέδρους από τη Θεσσαλονίκη και άλλες δυνάμεις (XIV Μεραρχία Σερρών κ.ά.).
Συνολικά πλέον, στα Γιαννιτσά υπήρχαν περίπου 25.000 Τούρκοι στρατιώτες και 30 πυροβόλα.
Τελικά, παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες (ασταμάτητη βροχόπτωση), δείχνοντας αυταπάρνηση και ηρωισμό, οι ελληνικές δυνάμεις κατάφεραν έχοντας απώλειες 10 αξιωματικούς και 178 οπλίτες, να καταλάβουν την πόλη, αιχμαλωτίζοντας 3.000 Τούρκους αξιωματικούς οπλίτες. Οι απώλειες των αντιπάλων δεν είναι γνωστές. Στη μάχη αυτή τεράστια ήταν η συμβολή του 9ου Τάγματος Ευζώνων της VI Μεραρχίας, υπό τον Αντισυνταγματάρχη Κ. Παπαδόπουλο (Γ. Κορδάτος, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας).
Η νίκη αυτή πανηγυρίστηκε ιδιαίτερα από όλους τους Έλληνες. Επόμενος και μεγάλος στόχος ήταν η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, η Θεσσαλονίκη. Είχε προηγηθεί ωστόσο ένα έντονο παρασκήνιο, για το οποίο οι απόψεις σε πολλά επιμέρους ζητήματα διίστανται. Σε αυτό θα αναφερθούμε στη συνέχεια.
Θεσσαλονίκη ή Μοναστήρι: Η διαμάχη μεταξύ Βενιζέλου-Κωνσταντίνου
Από τις 12 Οκτωβρίου ήδη, ο Κωνσταντίνος βρισκόταν σε δίλημμα. Θα έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του προς τον βορρά και να κατευθυνθεί στο Μοναστήρι (σημ. η σημερινή Μπίτολα της FYROM), όπου εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη και πλούσια ελληνική κοινότητα; Οι μεγαλύτεροι έμποροι ήταν Έλληνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι Σλάβοι και Σλαβομακεδόνες κάτοικοι της πόλης μιλούσαν ελληνικά. Ή θα έπρεπε να κατευθυνθεί προς τη Θεσσαλονίκη και να καταλάβει την πόλη, όχι μόνο για εθνικούς λόγους αλλά και για στρατιωτικούς, καθώς το λιμάνι της θα πρόσφερε μεγάλη βοήθεια στον ανεφοδιασμό του στρατού;
Ο Γ. Κορδάτος γράφει ότι ο Βενιζέλος είχε δώσει προφορικές οδηγίες στον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη Θεσσαλονίκη. Ο Κωνσταντίνος, διαπιστώνοντας ότι μεγάλο μέρος του τουρκικού στρατού κατευθυνόταν προς τη Βέροια, συμπέρανε ότι οποιαδήποτε κίνηση προς το Μοναστήρι (προς το οποίο περεμπιπτόντως κινούνταν ήδη οι Σέρβοι) θα ήταν άκρως επικίνδυνη. Έτσι έδωσε εντολή για κίνηση προς Θεσσαλονίκη.
Ο Βενιζέλος, στις 13/10/1912 απέστειλε στον αρχιστράτηγο το εξής τηλεγράφημα (αριθμ. τηλ. 80099):
«Αναμένω να μοι γνωρίσητε την περαιτέρω διεύθυνσιν ην θα ακολουθήσει η προέλασις του στρατού της Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ’ όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μία ώραν ταχύτερον εις την Θεσσαλονίκην».
Ο Κρητικός εθνάρχης έβλεπε τον κίνδυνο οι Βούλγαροι οι οποίοι σημείωναν σημαντικές επιτυχίες στη Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία, να προλάβουν να μπουν πρώτοι στη «νύμφη του Θερμαϊκού». Επειδή σκοπός του άρθρου αυτού είναι κυρίως η εξιστόρηση του πώς έγινε η κατάληψη της Θεσσαλονίκης και δεν υπάρχει καμία διάθεση από την πλευρά μας να εμπλακούμε σε ζητήματα που ταλάνισαν και έβλαψαν τη χώρα, δεν θα επεκταθούμε στο θέμα αυτό, για το οποίο άλλωστε έρχονται στο φως συνεχώς νέα στοιχεία. Έτσι π.χ. σε ομιλία του στη Βουλή, στις 13/10/1917, ο Βενιζέλος, απαντώντας στον Δ. Ράλλη, αποκάλυψε στοιχεία τα οποία όμως δεν είναι δυνατό να τεκμηριωθούν. Ενώ παλαιότερα αυτά θεωρούνταν ακριβή, σήμερα αμφισβητούνται από τους περισσότερους. Παραπέμπουμε τους αναγνώστες του protothema.gr στο εξαιρετικό δίτομο έργο του Ιωάννη Παπαφλωράτου «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού (1833-1949)», έκδ. 2014, απ’ όπου με την ευγενική άδεια του συγγραφέα, αντλήσαμε πολύτιμα στοιχεία για το άρθρο αυτό. Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν όλα τα τελευταία στοιχεία που προκύπτουν από την ιστορική έρευνα.
Η τελική πορεία προς τη Θεσσαλονίκη : Η γαλανόλευκη στον Λευκό Πύργο
Μετά την κατάληψη των Γιαννιτσών, όπως είδαμε, αποφασίστηκε τελικά η πορεία προς Θεσσαλονίκη (Ο Γ. Κορδάτος υποστηρίζει ότι υπήρξε κωλυσιεργία από την πλευρά του Κωνσταντίνου). Η πορεία αυτή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Οπισθοχωρώντας από τα Γιαννιτσά οι Τούρκοι, κατέστρεψαν τις γέφυρες του Αξιού. Οι καιρικές συνθήκες ήταν άθλιες.
Παράλληλα, υπήρχε πρόβλημα στην τροφοδοσία του στρατού, με χαρακτηριστικότερο εκείνο της III Μεραρχίας, της οποίας οι στρατιώτες στασίασαν ζητώντας «ψωμί-ψωμί».
Αναγκάστηκε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος να μεταβεί εκεί όπου στάθμευε η Μεραρχία και να δοθεί εντολή για άμεση τροφοδοσία των ανδρών της.
Στις 25 Οκτωβρίου το ελληνικό στρατηγείο είχε εγκατασταθεί στο Τοψίν (σημ. Γέφυρα), 25 χλμ. βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης.
Στη συμπρωτεύουσα δεν υπήρχαν πολλές στρατιωτικές δυνάμεις από την πλευρά των Τούρκων, καθώς είχαν μετακινηθεί, όπως αναφέραμε, προς τα Γιαννιτσά. Στις 18/10 ο Ν. Βότσης, με ένα μικρό πολεμικό πλοίο, μπήκε στο λιμάνι της πόλης και τορπίλισε το τουρκικό καταδρομικό «Φεχτή-Μπουλέν», προκαλώντας πανικό στους Τούρκους.
Ήταν πλέον φανερό ότι η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ήταν θέμα χρόνου. Πραγματικά, οι πρόξενοι των μεγάλων δυνάμεων στην πόλη παρενέβησαν για να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για την παράδοση της τουρκικής φρουράς. Αρχικά ο Τούρκος αρχιστράτηγος Χασάν Ταχσίν πασάς ήταν αδιάλλακτος, αργότερα όμως μεταπείσθηκε.
Στις 25/10 οι πρόξενοι Γαλλίας, Γερμανίας, Μ. Βρετανίας και Αυστροουγγαρίας στη Θεσσαλονίκη, καθώς και ο φρούραρχος της πόλης Σεφίκ Πασάς μετέφεραν στον Κωνσταντίνο τις τουρκικές «προτάσεις» για παράδοση της πόλης. Αυτός αρνήθηκε, θεωρώντας υπερβολικές τις τουρκικές αξιώσεις. Τελικά, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, ο Ταχσίν πασάς υποχώρησε και το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου έστειλε μήνυμα στον Κωνσταντίνο ότι αποδεχόταν τους όρους του για παράδοση της πόλης.
Ο Κωνσταντίνος ενημέρωσε τηλεγραφικά τον βασιλιά Γεώργιο και τον Βενιζέλο, όπως και τον επικεφαλής των βουλγαρικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονταν στο χωριό Άγιοι Απόστολοι, 32 χλμ. μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Ένα τηλεγράφημα του Βενιζέλου (02:30 π.μ. της 27/10) προς τον Κωνσταντίνο, με το οποίο τον διέτασσε να μπει στη Θεσσαλονίκη (που είχε ήδη απελευθερωθεί), έγινε αιτία για νέα όξυνση στις σχέσεις των δύο ανδρών, η οποία για κάποιους, αποτέλεσε την αρχή του εθνικού διχασμού…
Στις 26 Οκτωβρίου 1912 ο Τούρκος αρχιστράτηγος του ελληνικού μετώπου Ταχσίν Πασάς παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους απεσταλμένους του Κωνσταντίνου Βίκτωρα Δούσμανη και Ιωάννη Μεταξά. Ο στρατηγός Π. Δαγκλής εγκαταστάθηκε στο Διοικητήριο, ενώ ο λοχαγός Εξαδάκτυλος με τον Ίωνα Δραγούμη, ύψωσαν στο ελληνικό προξενείο στην παραλία, την ελληνική σημαία.
Υπήρχε όμως ένα ακόμα πρόβλημα. Η στάση των Βούλγαρων που προσπαθούσαν να δρέψουν τους καρπούς της ελληνικής επιτυχίας. Ο στρατηγός Γκεόργκι Τεοντόροφ, αξίωσε από τον Ταχσίν Πασά την υπογραφή αντίστοιχου πρωτοκόλλου παράδοσης της πόλης με αυτό που υπογράφτηκε με την Ελλάδα. Ο Τούρκος αρνήθηκε.
Στη συνέχεια, ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο την είσοδο δύο μεραρχιών τους στην πόλη (35.000 άνδρες συνολικά), χωρίς να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία. Ο νομάρχης Λάρισας Π. Αργυρόπουλος, που ακολουθούσε το γενικό στρατηγείο, ο Ίων Δραγούμης και ο λοχαγός Εξαδάκτυλος επέμεναν να μην επιτρέψει ο Κωνσταντίνος (ο οποίος ήδη από τα ξημερώματα της 28/10 βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη), κάτι τέτοιο. Τελικά ο αρχιστράτηγος δέχτηκε να μπουν στην πόλη δύο βουλγαρικά τάγματα. Ωστόσο, οι Βούλγαροι κατάφεραν να μπει στη Θεσσαλονίκη μία ολόκληρη μεραρχία.
Το γεγονός αυτό, κάποιες προσπάθειες βουλγαρικών στρατευμάτων να μπουν χωρίς άδεια στην πόλη (εμποδίστηκαν από τις ελληνικές δυνάμεις) και μία έκθεση του στρατηγού Τεοντόροφ ότι είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και την πρόσφερε στον βασιλιά της Βουλγαρίας(!!!) ήταν η απαρχή της ρήξης Ελλάδας-Βουλγαρίας. Στις 29 Οκτωβρίου έφτασε στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας ο βασιλιάς Γεώργιος. Αποδόθηκαν τιμές από τους άνδρες της II Μεραρχίας, χαιρετισμοί με 21 κανονιοβολισμούς, ενώ υψώθηκε για πρώτη φορά η ελληνική σημαία στον Λευκό Πύργο.
Τα όνειρα, οι κόποι και οι θυσίες πολλών δεκαετιών είχαν αρχίσει να γίνονται πραγματικότητα και να δικαιώνονται…
https://www.protothema.gr/stories/article/622765/26-oktovriou-1912-i-apeleutherosi-tis-thessalonikis-kai-i-sugrousi-venizelou-konstadinou/?fbclid=IwY2xjawNq9d1leHRuA2FlbQIxMABicmlkETFYeGZwYlRSVHNjVWp2NFRuAR72mgi5Qpa5k-8vWiyz-zjc1Dxu-ul5KdJY_CgoPObawq8Bmd8fVHvQzltfRQ_aem_idYf83SIx2FgNhSw4SDPX
https://www.facebook.com/kaplanisart
1912. Θεσσαλονίκη. Μετά την παράδοση της πόλης, στρατιώτες του Οθωμανικού στρατού αφοπλισμένοι, έξω, από το Διοικητήριο, σε αναμονή μεταφοράς, σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Η τύχη τους ήταν οικτρή…
1914 - 1918. Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Πώς τα “έπαιρναν” ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το Κόμμα Φιλελεύθερων, από την Βρετανία.
Το Σύστημα Ζαχάρωφ και οι σχέσεις του, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. ~ Όταν τα όπλα χαράσσουν πολιτική…
"Μαθήματα νεοελληνικής ιστορίας για να μαθαίνουν οι νεότεροι αλλά και οι παλαιότεροι".
Το σύστημα πώλησης όπλων, που δημιούργησε ο Σερ Μπαζίλ Ζαχάρωφ, γνωστό, ως «σύστημα Ζαχάρωφ», αποτελεί το επικρατέστερο σύστημα, έως σήμερα. Μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου, το 1878, η χρονική συγκυρία ήταν ιδανική για πωλήσεις όπλων. Τότε, ο Ζαχάρωφ δούλευε με ποσοστά επί των πωλήσεων. Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, ο πόλεμος Ιαπωνίας-Κίνας και οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι στην Αφρική ήταν ευκαιρίες τις οποίες ο Ζαχάρωφ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και οι οποίες του επέφεραν τεράστια κέρδη, αλλά και γνωριμίες σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους. Η τακτική πωλήσεων που ακολουθούσε ήταν εξαιρετικά έξυπνη, πούλησε στην Ελλάδα ένα υποβρύχιο Nordenfelt, παρουσίασε κατόπιν την αγορά αυτή στην Τουρκία ως απειλή και της πούλησε δύο! Απευθύνθηκε στη Ρωσία και, δημιουργώντας την εντύπωση θαλάσσιου υπερεξοπλισμού νότια της Μαύρης Θάλασσας, πούλησε και σε αυτήν άλλα δύο υποβρύχια.
Μετά τη δημοσίευση, το 2005, απόρρητων εγγράφων του Foreign Office των ετών 1873-1939, προέκυψαν στοιχεία ότι ο Ζαχάρωφ εργάστηκε ως πράκτορας της Βρετανίας προκειμένου να οδηγήσει την Ελλάδα να μπει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ (Entente) (Βρετανία – Γαλλία – Ρωσία). Για τις υπηρεσίες του αυτές του απονεμήθηκε ο τίτλος του Sir. Σε επιστολή τού Ζαχάρωφ προς τον σύνδεσμό του με τον βρετανό πρωθυπουργό αναφέρει ότι για δωροδοκίες στην Ελλάδα χρειάζονταν 1,5 εκατ. λίρες Αγγλίας. Με τα χρήματα αυτά θα επιδίωκε να εξαγοράσει 45 έλληνες βουλευτές. Ο βρετανός πρωθυπουργός δέχτηκε αυτές τις προτάσεις, όπως αναφέρεται σε έγγραφο της 11 Δεκ. 1915 και έδωσε χρήματα στον Ζαχάρωφ – μέσω της Barclay’s Bank. Με τα χρήματα αυτά ο Ζαχάρωφ χρηματοδότησε, μεταξύ άλλων, την ίδρυση του Εκδοτικού Οίκου των Φιλελευθέρων. Το 1916, επειδή ακόμα δεν είχε επιτευχθεί η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο, πέτυχε νέα γαλλοβρετανική χρηματοδότηση του Κόμματος των Φιλελευθέρων με επιπλέον 5.000.000 δραχμές για προεκλογικά έξοδα. Η κυβέρνηση Βενιζέλου, του 1917-1920, τίμησε τον Ζαχάρωφ με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.
Τα “έπαιρνε”, o μπαγάσας…
Οπως διαβάζουμε επίσης σε μελέτη που αξιοποίησε τα σχετικά γαλλικά αρχεία, μεσολαβητής ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Ζαχάρωφ εκείνη την εποχή ήταν «κάποιος Αβέρωφ» (Christos Theodoulou, «Greece and the Entente», ΙΜΧΑ, Θεσ/νίκη 1971, σ. 191). Ο λόγος για τον Γεώργιο Αβέρωφ (1886-1928), στενό συνεργάτη του Βενιζέλου και μετέπειτα πρόεδρο της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, από το αρχείο του οποίου είναι και η επιστολή που παραθέτω παρακάτω. Πρόκειται για επιστολή του προς τον Ζαχάρωφ, τον Μάιο του 1916, σχετική με τη χρηματοδότηση των Φιλελευθέρων. Αντικείμενό της, η αγορά γραφείων του κόμματος τα οποία θα χρησίμευαν και σαν κατοικία του ίδιου του Βενιζέλου. Ο τελευταίος φέρεται να αρνείται μια τέτοια «δωρεά» προς το πρόσωπό του, να την αποδέχεται όμως για λογαριασμό του κόμματος. Από το περιεχόμενο του ίδιου φακέλου γνωρίζουμε πως ο Ζαχάρωφ ενέκρινε τελικά την αγορά με συνθηματικό τηλεγράφημά του (30.5/12.6.1916) κι ότι την επομένη, «κατόπιν συνεννοήσεως» με τον βενιζελικό δικηγόρο Ιωάννη Αθανασάκη, υπογράφηκαν τα σχετικά χαρτιά στο όνομα του Αβέρωφ. Σκοτεινή παραμένει, ωστόσο, η συνέχεια της υπόθεσης. Το σίγουρο είναι ότι η διχοτόμηση της Ελλάδας, τρεις μήνες αργότερα, κατέστησε μάλλον δευτερεύουσες αυτού του είδους τις ενασχολήσεις.
Ακολουθεί η επιστολή ντοκουμέντο του Αβέρωφ, προς τον Ζαχάρωφ :
Γεώργιος Αβέρωφ, προς Μπάζιλ Ζαχάρωφ (Μάιος 1916).
«Αξιότιμε Φίλε κ. Ζαχάρωφ
Συμφώνως με την εκφρασθείσαν προς με επιθυμίαν σας κατά την εν Monte Carlo συνάντησίν μας, σπεύδω σήμερον μετά πάροδον τριών μηνών από της στιγμής εκείνης ν' αποστείλω υμίν εσωκλείστως συνοπτικήν κατάστασιν της διαχειρίσεως των ποσών τα οποία τόσον γενναιοφρόνως εθέσατε εις την διάθεσιν της επιτροπής του κόμματος των Φιλελευθέρων.
Εκ της καταστάσεως ταύτης θέλετε ίδη τα μέχρι τέλους Απριλίου πεπραγμένα. Τα αποτελέσματα είναι πράγματι ικανοποιητικότατα, διότι aι τελευταίαι εκλογικαί επιτυχίαι και η λαμπρά στάσις του Τύπου μέχρι σήμερον και η εν γένει ευχάριστος θέσις του κόμματος των Φιλελ[ευθέρων] οφείλονται εν μέρει τουλάχιστον εις την υλικήν ταύτην υποστήριξιν.
Εντούτοις το μέχρι σήμερον δαπανηθέν ποσόν δεν είναι υπέρογκον και τούτο διότι η διαχείρισις εγένετο μετά πολλής φειδούς και νοικοκυροσύνης και διότι η επιτροπή έχει υπ' όψιν της διά του γενναίου ποσού το οποίον εθέσατε εις την διάθεσίν της να επαρκέση εις όλας τας ανάγκας και υποχρεώσεις του κόμματος μέχρι του τέλους 1916 και εις την αγοράν ακόμη της οικίας ήτις συμφώνως προς τας επιθυμίας σας θα δωρηθή εκ μέρους υμών προς τον Πρόεδρόν μας κ. Βενιζέλον.
Επί του ζητήματος τούτου οφείλω να σας γνωρίσω τα εξής. Μόνον προ τριών ημερών, κατόπιν πολλών διαπραγματεύσεων, κατόρθωσα να υπογράψω προκαταρκτικόν συμβόλαιον (option) το οποίον λήγει την 30ήν Μαΐου V.J. [με το παλιό ημερολόγιο] ή 12 Ιουνίου N.J. [με το νέο ημερολόγιο], δι' ου δυνάμεθα ν' αγοράσωμεν την οικίαν αντί 400 χιλ. δραχμών. Το ποσόν είνε αληθώς υπέρογκον: κατά την εν Monte Carlo δε συνάντησίν μας υπελόγιζα τούτο εις δρ. 280 χιλιάδας. Η απότομος όμως υπερτίμησις των οικιών και οικοπέδων ενταύθα καθιστά την τιμήν των 400 χιλ. και πάλιν συμφέρουσαν. Επειδή όμως πρόκειται πάντοτε περί διαθέσεως μεγάλου ποσού επροτίμησα την υπογραφήν μόνον προκαταρκτικού συμβολαίου option, δεν θαπροβώ δε εις το οριστικόν συμβόλ[αιον] αγοράς επ' ονόματί σας ή μη μόνον όταν λάβητε την καλοσύνην να μοι γνωρίσητε την έγκρισίν σας τηλεγραφικώς διά των λέξεων va bien προ της λήξεως της option ήτοι 12 Juin N.J. [12 Ιουνίου με το νέο ημερολόγιο].
Η μεγάλη δυσχέρεια εις το ζήτημα τούτο προέρχεται από την επίμονον άρνησιν του Προέδρου μας κ. Βενιζέλου να δεχθή προσωπικώς μίαν τόσον μεγάλην δωρεάν, καίτοι αναγνωρίζει την μεγάλην χρησιμότητα και απόλυτον ανάγκην της εγκαταστάσεως των γραφείων του κόμματος και των εφημερίδων μας εις ευπρεπές οίκημα, εις διαμέρισμα του οποίου και να κατοική.
Κατά την εμήν γνώμην η δυσχέρεια αύτη δύναται να αρθή ευκόλως εάν την δωρεάν κάμητε υμείς ή προς το κόμμα των Φιλελευθέρων ή κάλλιον προς τον κ. Βενιζέλον ως αρχηγόν του κόμματος των Φιλελευθέρων: τοιουτοτρόπως ο κ. Βενιζέλος θα έχει την χρήσιν της οικίας εφ' όσον ζη, κατόπιν δε θα περιέρχεται αύτη εις το κόμμα. Μίαν ταύτην λύσιν προτεινομένην παρ' ημών, έχω την εντύπωσιν ότι θ' αποδεχθή ο κ. Βενιζέλος, λύεται δε ούτω το σπουδαίον τούτο ζήτημα, μεγίστηςδι' ημάς σημασίας διότι εδραιούται πλέον και οργανούται οριστικώς, συμφώνως με τα εν Αγγλία κρατούντα, το μέγα τούτο κόμμα των Φιλελευθέρων, του οποίου υμείς θα είσθε ο μέγας ευεργέτης».
(ΕΛΙΑ, Αρχείο Γ. Αβέρωφ, φ. 1.2).
Περισσότερο από έναν αιώνα μετά, το «σύστημα Ζαχάρωφ» φαίνεται να μην έχει πεθάνει αλλά αντιθέτως ζει τις καλύτερες του στιγμές. Οι σύγχρονες βιομηχανίες όπλων συνεχίζουν να κινούν τα νήματα πίσω από διεθνείς κρίσεις και πολεμικές συγκρούσεις. Οι ίδιες δυνάμεις που προωθούν εξοπλισμούς, συχνά συντηρούν και τις εντάσεις που τους καθιστούν αναγκαίους. Από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, τα όπλα εξακολουθούν να «χαράσσουν πολιτική», όχι για την ειρήνη, αλλά για το κέρδος.
Κι έτσι, όπως και στην εποχή του Ζαχάρωφ, οι πόλεμοι δεν γεννιούνται τις περισσότερες φορές από ιδεολογίες ή ανάγκες αλλά από την "οικονομία" της βίας, που θέλει πρώτα να πουλήσει και μετά να πολεμήσει.
Στυλ. Καβάζης.
1917. Αθήνα. Λήψη νερού, στις πλαγιές της Ακρόπολης.
1918 - 1921. Καλλεργιανά Κισσάμου Κρήτης. Στο κέντρο, η Ανεζινιά Κουτσογιαννάκη, σύζυγος Παναγιώτη Κουτσογιαννάκη, με κόρες, γαμπρούς και τρία, από τα δεκαπέντε εγγόνια, που απέκτησε.
1921. Μικρά Ασία. Τούρκοι χωρικοί μεταφέρουν πυρομαχικά, στο μέτωπο, κατά την διάρκεια του μικρασιατικού πολέμου, στον Σαγγάριο.
1920 (δεκαετία). Σαμψούντα - Μερζιφούντα. Η Ανατολή συναντά την Δύση. Ένα αμερικανικό αυτοκίνητο και οι καμήλες διασχίζουν την απόσταση, μεταξύ των δύο πόλεων, προχωρώντας, σε αντίθετη κατεύθυνση.
1930. Αυτοκίνητο, με επισκέπτες, για τις Δεύτερες Δελφικές Εορτές, σε ανάβαση, στην διαδρομή, ανάμεσα, σε Χρισσό και Δελφούς.
1930 (δεκαετία). Ο Mustafa Kemal.
1936. Μόσχα. Αθλητική παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία, Μόσχα, 1936.
Οι πρώτες μαζικές αθλητικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν την δεκαετία του 1920 με την ανάδειξη του κινήματος «Φυσική Αγωγή για Όλους», που ενθάρρυνε τους πολίτες να ασχοληθούν με ενεργό σωματική δραστηριότητα.
Το 1931 καθιερώθηκε η γιορτή του αθλητή, η οποία αποτέλεσε σημαντική αφορμή για αθλητικές παρελάσεις.
Στόχος τέτοιων παρελάσεων ήταν η προώθηση της φυσικής αγωγής και του αθλητισμού ως συστατικά ενός υγιεινού τρόπου ζωής, η ενίσχυση της ιδεολογίας του κολεκτιβισμού και της πειθαρχίας μέσω οργανωμένης μαζικής δραστηριότητας και η επίδειξη της δύναμης και της ενότητας της “σοβιετικής” κοινωνίας.
1936. Αρχάγγελος Ρόδου, σε φωτογραφία του Elio Migliorini, επί Ιταλικής Διοίκησης, από τα αρχεία της Ιταλικής Γεωγραφικής Υπηρεσίας.
1920 - 1930. “Σοβιετική” Ρωσία. Οικογένεια αγροτών. Άγνωστος ο φωτογράφος. Από το αρχείο του Νικολάι Εκίμωφ.
1930 (δεκαετία). Λεύκα, Κύπρος. Εκείνες τις ημέρες η μόνη μεταφορά ήταν γαϊδούρια, άλογα και κάρα που τραβούσαν ζώα.
1930. Άγκυρα. Η Τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να εκκαθαρίσει τά παλιά Οθωμανικά κρατικά αρχεία πουλώντας τα στην Βουλγαρία προκειμένου να γίνουν χαρτοπολτος.Υπαληλος της Βουλγαρικής πρεσβείας στην Άγκυρα, παρατήρησε ότι σε αυτό το<< άχρηστο υλικό >> υπήρχαν στοιχεία για την πατρίδα του. Μεταξυ άλλων εγγράφων που κατάφεραν να διασώσουν, βρίσκονται στοιχεία και για την πρώτη Οθωμανική απογραφή της Ελλάδας.Ενα μέρος των εγγράφων βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη ( Τουρκικά κρατικά αρχεία),και ένα μέρος βρίσκεται στην Σόφια Βουλγαρία, ( Εθνική βιβλιοθήκη Βουλγαρίας),γραμμένα με το Αραβικό αλφάβητο.... Από μεταφρασμένα κείμενα θα επικεντρωθώ σε στοιχεία των απογραφών μεταξύ των ετών 1460 - 1480 , ξεκινώντας από το Blachopulo - Vlacobulo-Βλαχοπουλο τό οποίο αναφέρεται ως αμιγές χριστιανικό χωριό ( δεν είχε καταγραφεί κανένας μουσουλμάνος), είχε 20 hane ( νοικοκυριά), 8 άγαμους ενήλικες και 52 έγγαμους και πλήρωναν φόρους για παραγωγή δημητριακών, ελαιολάδου και μέλι. Έδρα του Ναχιγιε Βουφραντ ( Nahiye Vurad ή Vufrad ) ήταν το Βλαχοπουλο που λειτουργούσε ως κέντρο διοικητικό της περιοχής.Υπαγοταν στον Καζα (επαρχία) Καλαμάτας και στο Σαντζάκι (Περιφέρεια) του Μοριά. Τό ποσό που αναφέρεται ότι κατέβαλαν ως έναν από τους φόρους οι κάτοικοι του χωριού ( δέκατη) τό 1/10 των προϊόντων τους ήταν 170 <<άσπρα>>. Τό <<άσπρο >> ήταν ασημένιο νόμισμα της ύστερης Βυζαντινής περιόδου και επανεμφανίστηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τον 12ον έως τον 15ον αιώνα. Αναφορά έχουμε και για το Κούμαρο που καί αυτό αναφέρεται ως ( koy) χωριό τό οποίο υπάγονταν στην (Καζα) επαρχια Μεσσηνηςκαι αυτό αμιγώς χριστιανικό, ποιμενικό και αποτελούνταν από 15 νοικοκυριά, είχε 5 άγαμους ενήλικες και 37 ήσαν έγγαμοι.( Το Κούμαρο δεν αναφέρεται σέ καμία από τις επόμενες Βενετικές απογραφές).... Αναφορά έχουμε και για το Ζγουροκαμπο που και αυτό ήταν αμιγώς χριστιανικό χωριό και υπαγόταν στον ( Καζα) επαρχία Μεσσήνης και αποτελούνταν από 12 οικογένειες, υπήρχαν 4 άγαμοι ενήλικες και 30 έγγαμοι, εκεί υπήρχε κρατική ιδιοκτησία γης (Miri) και πλήρωνε φόρο για λάδι.... Για το Αρβανιτοχωρι Ματαράγκα έχει γίνει εκτενής αναφορά στην ομάδα " Χατζή Μεσσηνίας. Τό χωριό μου"... Στην συνέχεια των αναφορών βρίσκεται και το Χατζή των 20 οικογενειών και το οποίο δεν αναφέρεται σε καμία μετέπειτα Βενετική απογραφή... Τελευταίο άφησα και με μεγάλη έκπληξη τό χωριό Μαγγλαβας που αναφέρεται ότι είχε το 1460, 5 οικογένειες (σπίτια) και το 1480, είχε 8 οικογένειες (σπίτια). Εδώ μπαίνει το ερώτημα, τό βουνό Μαγγλαβας πήρε το όνομα από το ομώνυμο χωριό ή το αντίθετο....Η Οθωμανική Απογραφή - καταγραφή έγινε με σκοπό την είσπραξη φόρων... Στην απογραφή αναφερόταν και οι χήρες (εδώ στά μεταφρασμένα κείμενα δεν αναφέρονται) ... Τά στοιχεία που αναφέρονται προέρχεται κυρίως από μεταφράσεις αρχείων και από ιστορικές μελέτες.
Η φωτογραφία και το κείμενο προέρχονται από το διαδίκτυο.
Απρίλιος 1939. Άγιοι Σαράντα.
.
Τι έλεγαν οι Ιταλοί για τους Έλληνες, όταν τους κήρυξαν τον πόλεμο στις 28 Οκτ. 1940;
Από άρθρο της Corriere della Sera (29.10.1940): ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
Του ειδικού απεσταλμένου της Curzio Malaparte.
Έφτασε η ώρα κατά την οποία ο κάθε Έλληνας επί τέλους θα έχει τη δυνατότητα να βγάλει το υποκριτικό προσωπείο της ουδετερότητας για να αφήσει να ξεσπάσει όλο το μίσος του ενάντια σε κάθε τι το ιταλικό. (…) Οι πολλές χιλιάδες Ιταλοί εργάτες της Πάτρας, οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους, βιώνουν στιγμές άγχους. Ποιος θα τους προστατεύσει όταν, με ένα νεύμα από το Λονδίνο, θα ξεσπάσει το αιμοδιψές και άγριο μίσος εναντίον της Ιταλίας από τη μανία του όχλου και των ελλήνων μπάτσων; Οι Ιταλοί της Ελλάδας θα πρέπει να φοβούνται αυτήν ακριβώς την ελληνική αστυνομία.
Εδώ και μερικές ημέρες βαραίνει επάνω στην Αθήνα ένα κοκκινωπό νέφος σιρόκου που καθιστά πιο θλιβερή, πιο αδιαφανή, πιο απειλητική την όψη των λαϊκών γειτονιών της Ομόνοιας, της Νέας Σμύρνης, το Μοναστηράκι. Στα καφενεία, στα εστιατόρια, μόλις κάνει την είσοδο τους ένας Ιταλός και το πλήθος τον αναγνωρίζει από τη γλώσσα του, πέφτει ξαφνικά σε όσους κάθονται στα τραπέζια μια ζοφερή σιωπή, γεμάτη απειλές. Στο τραμ, στα λεωφορεία, στους δρόμους, μόλις ακουστεί μια ιταλική λέξη, όλοι στρέφουν το βλέμμα τους και βηματίζουν πιο αργά. Οι λάμψεις στα βλοσυρά βλέμματα εκφράζουν ακατάσχετο μίσος, συνειδητό αλλά και ασυναίσθητο. Το πρώτο πράγμα που ο Έλληνας ρωτά τον ξένο είναι σε ποιο Έθνος ανήκει. Αν απαντήσεις πως είσαι «Άγγλος» η απάντησή σου γίνεται αποδεκτή με ένα ευγενικό και φιλικό χαμόγελο. Αν απαντήσεις πως είσαι Ιταλός, αμέσως ένα σκοτεινό φως θαμπώνει τα μάτια του Έλληνα. Σε κοιτά επίμονα και ψιθυρίζει με μοχθηρό χαμόγελο: «Α! Ιταλός! Ιταλός!», σηκώνει το πιγούνι του και περνά τα δάχτυλα στο λαιμό του, ώστε να καταλάβεις πως το μόνο που επιθυμεί εκείνη τη στιγμή είναι να σου κόψει το λαιμό. Είναι μια χειρονομία που οι Έλληνες διδάχτηκαν από τους Τούρκους και η οποία αποκαλύπτει την άβυσσο βαναυσότητας, δειλίας, προδοσίας, ύπουλης σφαγής και φρικαλεοτήτων δίχως τέλος.
«Α πόσο θα ήθελα να σου κόψω το λαιμό!», λένε τα μάτια του Έλληνα, καθώς κοιτούν έναν Ιταλό. Και όχι μόνον τα μάτια. Συχνά το λένε και τα χείλι του σε έναν άγριο τόνο ανήμπορου μίσους (ψιθυριστά, για να μην είσαι βέβαιος αν άκουσες καλά: οι Έλληνες, ακόμη και οι πιο θαρραλέοι, είναι πάντα προσεκτικοί). Αλλά εγώ τελικά βρήκα τον τρόπο να τους αναγκάζω να κατεβάζουν το βλέμμα και τα σφραγίζουν τα χείλι τους: μόλις ένας Έλληνας με ρωτά από ποια χώρα είμαι, του απαντώ απότομα: «Ιταλός» και αμέσως, πριν προλάβει εκείνος, του κάνω τη χειρονομία να του κόβω το λαιμό. Μπορώ να εγγυηθώ πως είναι εξαιρετικό σύστημα: του Έλληνα του κακοφαίνεται, ψελλίζει κάτι σιγανά και φεύγει.
Άγρια προπαγάνδα εναντίον της Ιταλίας
Είναι μήπως τυχαία η διάδοση στους δρόμους της Αθήνας, στους δημόσιους χώρους, στα τραμ, στα λεωφορεία, ενός αισχρού τραγουδιού (από την εποχή του Δομοκού: με αυτόν τον τρόπο οι Έλληνες ευχαριστούσαν τους Γαριβαλδινούς που έπεσαν για την ελευθερία της Ελλάδας) γεμάτου ύβρεις για τον λαό μας και τον στρατιώτη μας; Οφείλεται μήπως σε «δυσάρεστη σύμπτωση» η διάχυτη προπαγάνδα στους στρατώνες, προπαντός στους επιστρατευμένους, τους οποίους προσπαθούν να πείσουν πως η επιστράτευση τους οφείλεται στην απειλητική πολιτική της Ιταλίας και πως μόνον η φιλία και η προστασία της Αγγλίας θα σώσουν την φιλειρηνική Ελλάδα από την θηριώδη Ιταλία;
«Τουλάχιστον η Ιταλία να μην αφήσει να την αιφνιδιάσουν…» μου έλεγε προχθές στην Πάτρα ένας ηλικιωμένος εργάτης από την Απουλία. Πρέπει να εμποδίσουμε την Αγγλία ώστε να μην μετατρέψει την Ελλάδα σε αεροπορική και ναυτική βάση για τον πόλεμό της εναντίον της Ιταλίας. Πρέπει να απελευθερωθεί η Ελλάδα (αν το θελήσει και ο Μεταξάς…) από την αγγλική δουλεία. Όχι, η Ιταλία δεν θα αφήσει να την αιφνιδιάσουν.
Από το βιβλίο των Δ. Δεληολάνη και Χρ. Μπιντούδη, Η 28 Οκτωβρίου του Curzio Malaparte. (Εκδόθηκε πρόσφατα από τον Αρμό-πρώτο σχόλιο).
Παραξενεύεσαι με αυτό που διαβάζεις αλλά κάπως ηχούν ως γνωστά. Είναι η γραμματική με την οποία οι επιτιθέμενοι περιγράφουν τις αντιδράσεις όσων τους αντιστέκονται. Βρίσκουν ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το μίσος τους. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Μαλαπάρτε ήταν γερή πέννα. Και ακόμη, ξεκίνησε από φίλος του Μουσολίνι και κατέληξε φίλος του Τολιάτι!
Αντώνης Λιάκος.
1936 - 1940. Αθήνα. Ο Ιωάννης Μεταξάς, με δημοσιογράφους. Δίπλα του βρίσκεται ο υπασπιστής του, Ζ. Νόμπελης, και τέρμα δεξιά ο σωματοφύλακας Ευάγγελος Δενδρινός, ο οποίος θεωρούνταν ο καλύτερος σκοπευτής του σώματος της Χωροφυλακής.
Κατά την διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου (1936-1941), ο Ιωάννης Μεταξάς συναντά δημοσιογράφους σε μια από τις σπάνιες επίσημες εμφανίσεις του. Η συνάντηση αυτή, σε μια εποχή που ο Τύπος βρισκόταν υπό αυστηρή προληπτική λογοκρισία, αποτελεί μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη κίνηση προπαγάνδας από το καθεστώς.
Δίπλα του στέκεται ο υπασπιστής του, Ζ. Νόμπελης, ένας από τους στενούς του συνεργάτες. Στο τέρμα δεξιά, ο σωματοφύλακας Ευάγγελος Δενδρινός, φημισμένος ως ο καλύτερος σκοπευτής της Χωροφυλακής, παρακολουθεί με επαγρύπνηση. Η παρουσία του Δενδρινού υποδηλώνει την ανησυχία για την ασφάλεια του δικτάτορα, δεδομένης της πολιτικής αστάθειας της εποχής και της βίαιης καταστολής που είχε επιβληθεί.
Ο Μεταξάς χαμογελά απαντώντας στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων που κρατούν σημειώσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά τους περιορισμούς που έχουν στις αναφορές τους. Όλοι οι δημοσιογράφοι είχαν υποχρεωθεί να περνούν τα άρθρα τους από το Γραφείο Λαϊκής Διαφωτίσεως του Υφυπουργείου Τύπου, ώστε να εγκριθούν πριν από τη δημοσίευση.
Χ. Κ.
1940. Κορυτσά, Βόρεια Ήπειρος. Οπλισμένοι στρατιώτες, δίπλα, σε εγκαταλελειμμένα Ιταλικά πυρομαχικά.
1940 - 1941. Ηπειρωτική Ελλάδα.
Στο χωριό μας έφτασε μια ομάδα ταλαιπωρημένων Ιταλών, ματωμένη, με ρούχα κουρέλια, με μικρά κουτιά από σανίδια στα πόδια για παπούτσια, με μάτια βασιλεμένα απ’ την πείνα...
Έγινε μάνα και για τον Ιταλό τραυματία…
Οι γυναίκες του χωριού ξεχύθηκαν στους δρόμους να τους βοηθήσουν...
Βγήκε κι η θεία Γιάγκαινα, που ’χασε τον Στάθη, το πρώτο της παιδί, στο Αλβανικό Μέτωπο.
Έκλαιγε και ζάρωνε πιο πολύ το γέρικο μούτρο της...
«Άσε τα μυξοκλάματα, μα αυτοί σου σκοτώσανε το παιδί σου», της πέταξε κατάμουτρα ο καφετζής ο Λουκάς.
Μα εκείνη ούτε τ’ αποκρίθηκε, ούτε τον κοίταξε. Έσκυψε σ’ έναν Ιταλό που ήταν γερμένος στη μάντρα του καφενείου και της φώναξε κοιτάζοντάς την:
«Μάνα, ψωμί»!
Μία σκίζα όλμου τού είχε φάει τα ρούχα και τη σάρκα στην πλάτη και χαροπάλευε, αλλά δεν σταματούσε να ζητά ψωμί...
Η γριά τού καθάριζε τη ματωμένη πληγή μ’ άσπρο πανί βρεγμένο σε τσίπουρο, έκλαιγε και του μίλαγε:
«Μην κλαις, Στάθη...
Ναι, η μάνα σου είμαι. Μην κλαις...
Έχω και ψωμί και γάλα!»...
Κίμων Φαραντάκης,
ΣΚΟΡΠΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ
(Κ. Ν. Χατζηπατέρα – Μ. Σ. Φαφαλιού, ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-44, ΠΟΛΕΜΟΣ-ΚΑΤΟΧΗ, Εκδ.”ΚΕΔΡΟΣ”. Αθήνα 1988, σελ. 56).
Ιανουάριος 1941 Αλβανικό μέτωπο. Δύο Έλληνες στρατιώτες μπροστά, σε κυριευμένο Ιταλικό M13/40 τάνκ, στα στενά της Κλεισούρας. (Πολεμικό Μουσείο).
Ιανουάριος 1941. Τρεμπεσίνα.
Η χιονισμένη κορυφή ,αυτή που κρύβεται μέσα στα σύννεφα ,είναι η ανθρωποφάγος Τρεμπεσίνα. Υψόμετρο 1924. Γενάρης του 41 .Χιονοθύελλα.
Οι Χανιώτες του 14ου Συντάγματος της 5ης Μεραρχίας είναι στα πόδια του βουνού. Στην κορυφή οι Ιταλοί Αλπίνοι. Κάθετη η βουνοπλαγιά. Απαρτη.
«Αδύνατον» αναφωνεί ο Νικόλαος Σπένδος ,ο Συνταγματάρχης ,στην εντολή «προχωρείτε!».
Πώς να στείλεις τους στρατιώτες στη σίγουρη σφαγή;Πώς να ανεβάσεις 1500 παγωμένους στρατιώτες ακάλυπτους ,στην κάθετη ,κρυσταλωμένη βουνοπλαγιά ,εκεί που δεν γαντζώνει μήτε σίδερο και που τη γαζώνουν τα πολυβόλα ;Ναι είναι «Αδύνατον».
«Εγώ παιδιά θα πάω .Κι όποιος θέλει έρχεται.Αμα παγώνουμε εμείς εδώ κάτω ,αυτοί εκεί πάνω θα χουν γίνει κούτσουρα»
Τον λένε Ησίοδο.
Ησίοδο Τσίγκο.Μικρασιάτης από τα Βουρλά.Το μόνο αγόρι της οικογένειας που γλίτωσε από τους Τσέτες, χάρη σε ένα Τούρκο γείτονα που έκρυψε αυτόν και τη μάνα του σ ένα κάρο.Και βγήκαν στα Χάνια. Εκεί μεγάλωσε.Τώρα ,έφεδρος ανθυπολοχαγός ,ελλείψει μονίμων ,διοικεί τον 11ο Λόχο.
«Λοιπόν ,εγώ πάω»
-«μα κ Ανθυπολοχαγέ ο Συνταγματάρχης δεν το ξέρει!»
«Θα του το πούμε άμα φτάσουμε»Τον ακολουθούν σαράντα.Ανεβαίνουν .Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν .
Δεν τους χτυπούν τα πολυβόλα .Μα τους χτυπά πιο άγρια η θύελλα.
Τους ξυλιάζει τα πόδια και τους αχρηστεύει τα δάχτυλα.Μέχρι και το δάκρυ τους παγώνει.
Ανεβαίνουν .Από τη μέση κι απάνω κάθε 50 μέτρα χάνουν κι έναν.Μα ανεβαίνουν .
Φτάνουν στο 1924 !
Εφτά κι ένας ο ανθυπολοχαγός οχτώ…
Τα ξυλιασμένα χέρια είναι αδύνατο να περάσουν ξιφολόγχη στα τουφέκια.
Τις κραδαίνουν σα μαχαίρια και πέφτουν στα Ιταλικά αμπριά.Αδεια! Ψυχή ζώσα!
Οι Ιταλοί φοβήθηκαν τον παγωμένο θάνατο και φύγαν!Κατέβηκαν χαμηλά να σωθούν μέχρι να κοπάσει ο δαίμονας.
Κονσέρβες ,τσιγάρα , σοκολάτες όλα στη θέση τους .Τακτοποιημένα .
Το ίδιο τα βαριά πολυβόλα και δυό –τρείς μικροί όλμοι.
«Γυρίστε τα από την άλλη!» φωνάζει ο Ησίοδος.
«Θα ρθούνε το πρωί!»
Και έρχονται το πρωί που χει πάψει η θύελλα .Τραγουδώντας να ξαναπιάσουνε τα αμπριά τους…
Και τους θερίζουνε τα δικά τους πολυβόλα!
Οσοι ζούνε το βάζουνε τα πόδια ,να ειδοποιήσουν πως την κορφή την πιάσανε οι Ελληνες!
Μα το ίδιο κάνει κι ο Τσίγκος .Φωνάζει στον γκρεμό ,όσοι από τους δικούς του δεν είναι παγωμένοι ,να μην ανέβουν .Να γυρίσουν στο Σύνταγμα .Να πουν πως θέλουμε ενισχύσεις στην κορυφή!
Στο μεταξύ φαίνονται οι Ιταλοί στη βορεινή ρίζα .Δυό ολόκληρα Συντάγματα Αλπινιστών ανεβαίνουν να ξαναπάρουν το βουνό .
Μα είναι αργά!Ο Παπαστεργίου ,ο Μέραρχος, έχει προλάβει να τους ανεβάσει όλους στο βουνο!Ολόκληρη τη Μεραρχία Κρήτης!
Αριστερά οι Ρεθυμνιώτες του 44ου .Στο Κέντρο οι Χανιώτες του 14ου και δεξιά οι Καστρινοί κι οι Λασιθιώτες του 43ου.
Οι Ιταλοί δεν είναι δειλοί .Ορμούν .Πιάνονται χέρι με χέρι οι Κρητικοί με τους Τυρολέζους και τα παιδιά από τα Απένινα.
Γλυστρούν και πέφτουν αγκαλιασμένοι στις παγωμένες χαράδρες και στις τρύπες του βουνού.Κοντά δυο μέρες σκοτώνονται ,ώσπου το πράμα γίνεται ξεκάθαρο.
Οι Κρητικοί πήραν την Τρεμπεσίνα!*
*Την καταπληκτική αυτή φωτογραφία δεν την τράβηξε κάποιος πολεμικός ανταποκριτής .Δεν είναι φωτογραφία προπαγάνδας .Την τράβηξε μια νοσοκόμα του Ελληνικού Στρατού ,η Μαρία Χρουσάκη.Χάρη στον Βασίλη Χολέβα δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα.
Είναι Ιταλοί αιχμάλωτοι ,πολλοί τραυματισμένοι ,με τους Ελληνες φρουρούς τους
Στην κοιλάδα του Αώου.Στο βάθος η φονική Τρεμπεσίνα.
1940 - 1944. Κοπεγχάγη, Δανία. Εδώ είναι μια φωτογραφία του βασιλιά Κρίστιαν Ι' της Δανίας να ιππεύει μόνος το άλογό του στους δρόμους της Κοπεγχάγης, όπως έκανε κάθε μέρα.
Όταν η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Δανία σε μόλις μία μέρα το 1940, οι Ολλανδοί και Νορβηγοί βασιλιάδες εγκατέλειψαν τις χώρες τους. Αλλά ο βασιλιάς Κρίστιαν έμεινε. Παρέμεινε στο θρόνο, αποτελώντας ένα ήσυχο σύμβολο δύναμης και ελπίδας για το λαό του. Παρόλο που μεγάλωνε και δεν ήταν σε καλή υγεία, εξακολουθούσε να ιππεύει μόνος κάθε πρωί μέσα από την πρωτεύουσα, δείχνοντας στους Δανέζους ότι δεν ήταν μόνοι.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες γι' αυτόν, και έγινε ένας από τους πιο αγαπημένους βασιλιάδες στην ιστορία. Ένα γνωστό παραμύθι λέει ότι φόρεσε το Άστρο του Δαβίδ στα ρούχα του για να υποστηρίξει τους Εβραίους της Δανίας, παρόλο που δεν ήταν ο ίδιος Εβραίος. Μια άλλη αξιόπιστη ιστορία λέει ότι οι Γερμανοί ύψωσαν κάποτε τη σημαία τους - τη σβάστικα - πάνω από το δανικό κοινοβούλιο. Ο βασιλιάς Κρίστιαν είπε σε έναν Γερμανό στρατηγό να το κατεβάσει Όταν ο στρατηγός αρνήθηκε, ο Βασιλιάς είπε ήρεμα: «Τότε ένας Δανός στρατιώτης θα το αφαιρέσει.” Ο αξιωματικός προειδοποίησε ότι ένας τέτοιος στρατιώτης θα εκτελεστεί. Ο Βασιλιάς απάντησε, «Δεν το νομίζω - γιατί θα ήμουν αυτός ο στρατιώτης. ” Η σημαία κατέβηκε.
Αργότερα, το 1942, ο Χίτλερ έστειλε στον βασιλιά ένα τηλεγράφημα γενεθλίων. Ο βασιλιάς Κρίστιαν απάντησε με απλά, "Πολλές ευχαριστίες. Βασιλιάς Κρίστιαν”. Ο Χίτλερ προσβλήθηκε τόσο πολύ που απομάκρυνε τον πρεσβευτή του από την Δανία και έδιωξε τον πρέσβη της Δανίας από την Γερμανία.
Τότε, την 1η Οκτωβρίου 1943, ο Χίτλερ διέταξε να συλληφθούν και να σταλούν σε στρατόπεδα. Αλλά στην Δανία, οι Εβραίοι δεν θεωρούνταν ξένοι. Οι Ναζί ήταν οι ξένοι. Τεράστια αντίδραση του κοινού προκάλεσε η εντολή για τη συγκέντρωση των Εβραίων. Απλοί Δανοί, μέλη της εκκλησίας, ακόμα και κυβερνητικοί εργαζόμενοι -με την ήσυχη υποστήριξη του βασιλιά Χριστιανού- συνεργάστηκαν για να βοηθήσουν τους Εβραίους να ξεφύγουν.
Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, βοήθησαν το 99% των Εβραίων της Δανίας να διασχίσουν τη θάλασσα για να ασφαλίσουν στην ουδέτερη Σουηδία.
Ο Χαμίτ Κοκαλάρι, τρίτος αδερφός του Μουσίνα, το 1941-1943 ήταν Πρόξενος της Αλβανίας στα Σκόπια. Κατά τη διάρκεια των ετών που υπηρέτησε εκεί, σπούδασε στα σερβικά αρχεία τα στατιστικά στοιχεία αποπληθυσμού και τις πολιτικές εθνικοποίησης που ακολουθούσαν οι Σέρβοι εναντίον του αλβανικού πληθυσμού που άφησαν έξω από την πατρίδα τους. Οι μελέτες αυτές δημοσιεύθηκαν στο βιβλίο «Κόσοβο το λίκνο του Αλβανισμού», το οποίο βγήκε από τον Τύπο το 1943, που εκδόθηκε από τα «Αλβανικά Μηνύματα».
Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους λειτουργίας της, η αδελφή Musine πήγε και πέρασε μερικές μέρες στα Σκόπια, παρέα με τον αδερφό της και το προσωπικό του προξενείου, όπως βλέπουμε σε αυτή τη φωτογραφία.
Οκτώβριος 1942. Στάλινγκραντ. Γερμανοί στρατιώτες τρώνε το φαγητό τους μια κούπα, με σούπα, ή τσάι, στην ανάπαυλα της μάχης.
23/11/1942. Ο Poon Lim ήταν Κινέζος ναυτικός. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε ως δεύτερος συνοδός στο βρετανικό πλοίο SS Benlomond, το οποίο έπλεε από το Κέιπ Τάουν στο Παραμαρίμπο και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη.
Στις 23 Νοεμβρίου το πλοίο δέχτηκε επίθεση από γερμανικό υποβρύχιο, U-172, το οποίο το χτύπησε με τορπίλη και το βύθισε.
Το Benlomond βυθίστηκε σε μόλις δύο λεπτά. Μόνο έξι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και ο Poon Lim, κατάφεραν να ξεφύγουν από το πλοίο που βυθίζεται.
Αφού επέπλεε στον ωκεανό για περίπου δύο ώρες, ο Lim βρήκε μια ξύλινη σχεδία. Στη σχεδία υπήρχαν μερικές προμήθειες: κουτιά μπισκότα, μια κανάτα 40 γαλονιών νερό, σοκολάτα, μια σακούλα κύβους ζάχαρης, μερικές φωτοβολίδες, δύο χοάνες και ένας φακός. Τελικά, ο Lim ήταν ο μόνος από τα 54 μέλη του πληρώματος που επέζησε.
Έμεινε ζωντανός για 133 ημέρες μόνος στη θάλασσα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Έπιασε ψάρι, ήπιε αίμα πουλιού, και σκότωσε ακόμα και καρχαρία με μια κανάτα νερού αφού το τράβηξε στη σχεδία με μια χειροποίητη πετονιά. Ήπιε αίμα καρχαρία και έφαγε το κρέας του.
Ο Poon έφτασε τελικά στις ακτές της Βραζιλίας και διασώθηκε από ντόπιους ψαράδες. Είχε χάσει περισσότερα από 9 κιλά (περίπου 20 κιλά) αλλά ήταν αρκετά δυνατός για να περπατήσει μόνος του αφού σώθηκε.
1943. Άμφισσα, Κατοχή. Ο διοικητής με υπαξιωματικούς του τάγματος των Ιταλών Καραμπινιέρι Άμφισσας, μπροστά, στο άγαλμα του Μητροπολίτη Ησαΐα.
1943. Ιταλία. Άνθρωποι κάνουν ουρές, για ψωμί. Φωτογραφία, από τον George Rodger.
2/12/1943. Bari, Ιταλία. Η αγαπημένη μου ανακάλυψη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1943 οι Γερμανοί βομβάρδισαν ένα βασικό συμμαχικό λιμάνι στο Μπάρι της Ιταλίας, βυθίζοντας 17 πλοία και σκοτώνοντας περισσότερους από 1.000 Αμερικανούς και Βρετανούς στρατιώτες και εκατοντάδες πολίτες. Παγιδευμένη στην αιφνιδιαστική αεροπορική επιδρομή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το John Harvey, ένα αμερικανικό πλοίο Liberty που μετέφερε ένα μυστικό φορτίο 2.000 βομβών μουστάρδας για να χρησιμοποιηθεί ως αντίποινα, εάν
Μετά την επίθεση, την οποία ο Τύπος ονόμασε «μικρό Περλ Χάρμπορ», ο Αμερικανός Στρατηγός Αϊζενχάουερ και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ απέκρυψαν την αλήθεια για το φορτίο δηλητηριώδους αερίου, από φόβο ότι η Γερμανία θα το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για να ξεκινήσει έναν ολοκληρωτικό χημικό πόλεμο. Λόγω του στρατιωτικού μυστικού, το ιατρικό προσωπικό δεν ειδοποιήθηκε για τον κίνδυνο μόλυνσης από την υγρή μουστάρδα που εξαπλώθηκε ύπουλα πάνω από το λιμάνι, αναμειγνύοντας με τους τόνους πετρελαίου από τα πλοία που έχουν υποστεί ζημιά.
Μέχρι το επόμενο πρωί, οι ασθενείς είχαν αναπτύξει κόκκινο, φλεγμονή δέρματος και φουσκάλες στο σώμα τους «μέγεθος μπαλονιών. ” Μέσα σε 24 ώρες, οι θάλαμοι γέμισαν άνδρες με μάτια πρησμένα κλειστά. Οι γιατροί υποπτεύθηκαν κάποια μορφή χημικού ερεθιστικού, αλλά οι ασθενείς δεν παρουσίασαν τυπικά συμπτώματα ή ανταποκρίθηκαν στις συνήθεις θεραπείες.
Μετά από αυτό και χωρίς προειδοποίηση, ασθενείς σε σχετικά καλή κατάσταση άρχισαν να πεθαίνουν. Αυτοί οι ξαφνικοί, μυστηριώδεις θάνατοι άφησαν τους γιατρούς σε σύγχυση και απώλεια για το πώς να προχωρήσουν. Φήμες διαδόθηκαν ότι οι Γερμανοί είχαν χρησιμοποιήσει ένα άγνωστο δηλητηριώδες αέριο Ο Αντισυνταγματάρχης Stewart Francis Alexander, ένας νεαρός ειδικός χημικού πολέμου προσκολλημένος στο προσωπικό του Eisenhower, εστάλη αμέσως στον τόπο της καταστροφής.
Παρά τις διαψεύσεις των βρετανικών λιμενικών αρχών, ο Alexander διέγνωσε γρήγορα έκθεση σε αέριο μουστάρδας.
Τελικά στις 11 Δεκεμβρίου 1943 ο Alexander ενημέρωσε τα κεντρικά γραφεία για τα αρχικά του ευρήματα. Δεν ήταν μόνο το αέριο από την προμήθεια των Συμμάχων, αλλά τα θύματα με την ετικέτα «Δερματίτιδα N.Y.D.» είχαν υποστεί παρατεταμένη έκθεση ως αποτέλεσμα να βυθιστούν σε ένα τοξικό διάλυμα μουστάρδας και πετρελαίου στην επιφάνεια του λιμανιού.
Η «Τελική Αναφορά των Απωλειών Μουστάρδας» του Alexander κατατάχθηκε άμεσα. Αλλά αυτό δεν ήταν πριν η εκπληκτική ανακάλυψη των τοξικών επιδράσεων στα λευκά αιμοσφαίρια τράβηξε την προσοχή του αφεντικού του στην Υπηρεσία Χημικού Πολέμου (CWS), συνταγματάρχη Cornelius P. "Dusty" Ρόουντς. Στην πολιτική ζωή, ο Rhoads διετέλεσε επικεφαλής του New York’s Memorial Hospital για τη Θεραπεία του Καρκίνου και των Συμμαχικών Νοσημάτων.
Όλοι οι θάνατοι έδειξαν την κατασταλτική επίδραση της μουστάρδας στην κυτταρική διαίρεση - υποδηλώνοντας ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναστείλει τα ταχέως πολλαπλασιαζόμενα κακοήθη λευκά κύτταρα που μπορούν να εισβάλουν και να καταστρέψουν υγιείς ισ Ο Alexander είχε εξαγάγει ανεκτίμητα δεδομένα από το νεκροτομείο γεμάτο με μελέτες περιπτώσεων, υποδεικνύοντας ένα χημικό που πιθανόν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο στη μάχη κατά ορισμένων τύπων καρκίνου.
Λαμβάνοντας όσα έμαθαν από την αναφορά Μπάρι-ορόσημο του Alexander και μια άκρως απόρρητη κλινική δοκιμή του Πανεπιστημίου Yale που έδειξε ότι η μουστάρδα νιτρογίου (πιο σταθερός ξάδερφος της μουστάρδας) μπορούσε να συρρικνώσει τους όγκους, ο Rhoads ήταν πεπεισμένος ότι η επιβλαβής ουσία -σε μικροσκοπικές, προσεκτικά βαθμονομημένες δόσεις- θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να θεραπευτεί. Το 1945, έπεισε τους μεγιστάνες της General Motors Alfred P. Σλόαν και Τσαρλς Φ. Το Kettering θα χρηματοδοτήσει το Ινστιτούτο Έρευνας Καρκίνου Sloan Kettering (SKI), για τη δημιουργία ενός υπερσύγχρονου εργαστηρίου, στελεχωμένου από επιστήμονες εν καιρώ πολέμου, για τη σύνθεση νέων παραγώγων μουστάρδας και την ανάπτυξη του πρώτου φαρμάκου για τον καρκίνο - γνωστό σήμερα ως χημειοθεραπεία.
Το 1949, το Mustargen (μεχλωρεθαμίνη) έγινε το πρώτο πειραματικό χημειοθεραπευτικό φάρμακο που εγκρίθηκε από τον FDA και χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς για τη θεραπεία του λεμφώματος μη Hodgkin. Αυτός ο θρίαμβος οδήγησε στην αναζήτηση άλλων χημικών παραγόντων που στόχευαν ειδικά κακοήθη κύτταρα αλλά γλίτωσαν τα φυσιολογικά, οδηγώντας την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία να πιστώσει την καταστροφή του Μπάρι με την έναρξη “της εποχής της χημειοθεραπείας του καρκίνου”.
Όλα από τους Γερμανούς που βομβαρδίζουν συμμαχικά πλοία που περιέχουν αέριο μουστάρδας.
Από το Διαδίκτυο.
11/6/1944. Τίρανα. Ένας αστυνομικός επιστρέφει από το καθήκον για να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κατηγορία της εποχής του - «εχθρός του έθνους».
Ο Αστυνομικός Διευθυντής των Τιράνων αναφέρει για τον Ο Αριφίν, πρώην αστυνομικό, ύποπτο για «πράξεις αντεθνικού χαρακτήρα».
Η αναφορά αναφέρει ότι είχε υπηρετήσει ένστολος, ήταν οπλισμένος και είχε έρθει σε επαφή με τις κομμουνιστικές δυνάμεις του Πέζα. Μετά από αρκετούς μήνες ερευνών, καταλήγει με ένταλμα σύλληψης και φυλάκισης.
Σπάνια απόδειξη της σύγκρουσης μεταξύ αστυνομίας, Γερμανικών δυνάμεων και Κομμουνιστικού κινήματος τις πιο ταραχώδεις ημέρες του 1944.
Η ιστορία μιας χώρας στα πρόθυρα της απελευθέρωσης - και η τύχη των ανθρώπων που έμειναν ανάμεσα σε δύο πυρκαγιές.
#Historiani #1944 #Tiranë #DokumenteHistorike #HistoriaShqiptare #Peza #KomisariatiPolicisë
24/10/1944. Κορυτσά. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας αναλαμβάνει την εξουσία.
Νοέμβριος 1944. Walheren. Η Ολλανδή σύζυγος ενός Γερμανού στρατιώτη τον ακολουθεί, στην αιχμαλωσία, από τον συμμαχικό στρατό.
13 Απριλίου 1945 άνοιγε ο κόσμος. Η Γερμανία διαλύεται και 2.500 κρατούμενοι του ολοκαυτώματος συνωστίστηκαν σε τρένο στο Farsleben. Το τέλος φαινόταν αναπόφευκτο. Περίπου εβδομήντα πτώματα στριμώχνονταν σε κάθε αυτοκίνητο, στέκονταν, λιμοκτονούσαν, με δυσκολία ανέπνεαν, σέρνονταν προς το Τερέζιενσταντ - όπου δεν υπήρχε τίποτα για να περιμένεις παρά μόνο ο θάνατος. Ήταν το σχέδιο και έτσι όλα θα τελείωναν έτσι.
Μοίρα, ή ίσως απλά ανόητη ευκαιρία, άλλη σοφή σκέψη.
Μια ομάδα αμερικανικών στρατευμάτων ήρθε με το τρένο - λάθος αυτοκινητόδρομος, έγκαιρη ώρα. Το σταμάτησαν κρύο. Απόγνωση τη μια στιγμή, την επόμενη ακούστηκε πυροβολισμός, οι πόρτες άνοιξαν, η λιακάδα πλημμύρισε και οι στρατιώτες φώναζαν στην αγγλική γλώσσα. Η ελευθερία ήρθε χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση, χωρίς καμία λογική.
Λοχίας George C. Το αηδιαστικό το χαρακτήρισε ως γέλιο από χαρά -αν ήταν δυνατόν να το πούμε γέλιο. Δεν ήταν γιορτή, αλλά σοκ, τρέλα, και το φέρνει η ζωή μέσα από το αδύνατο.
Ήταν το τέλος του πολέμου για εκείνους τους κρατούμενους, σε έναν σκοτεινό δρόμο, μεταξύ καταστροφής και τύχης.
1945. Άγιοι Σαράντα. Ομάδα εκείνης της εποχής.
1945. Βερολίνο. Ο Winston Churchill κάθεται, στα απομεινάρια της καρέκλας του Adolf Hitler.
1953. Ανεμώτια. Η πρώτη λιθόστρωση. Σήμερα μια φωτογραφία γεμάτη αναμνήσεις για όσους έχουν απομείνει.
1954. Αθήνα. H ηθοποιος Τζένη (Ιωάννα) Ρουσσεα ( Ζακυνθος 25 Οκτωβριου 1932) μαζι με τον πατερα της Χρηστο Ρουσσεα και την αδερφη της Μαρια, στην οδο Αιολου.
ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (Σίσσυ Τριανταφύλλου).
25 Σεπτεμβρίου 1961. Ανατολικό Βερολίνο. Η 77χρονη Frieda Schulze δραπετεύει, από το παράθυρο του διαμερίσματός της.
7/11/1967. Μόσχα. Φώτα ΝΕΟΝ, στον εορτασμό, για τα 50 χρόνια, από την Οκτωβριανή επανάσταση.
1968. Μόσχα.
1978. Kruja, Αλβανία. Μερική της πόλης.
1964. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, στην κινηματογραφική ταινία «Κάτι να καίει», σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη..
Ξεκίνησα μαζί του με το
΄΄Κοροιδάκι της δεσποινίδος''
των Τσιφόρου - Βασιλειάδη.
Συνέχισα με τη ''Χριστίνα'' και όταν
πήγα στον Φίνο, ουσιαστικά μ' αυτόν
άρχισα τη συνεργασία μου
γυρίζοντας το ''Ζητείται ψεύτης''
του Δημήτρη Ψαθά.
Ήταν ο κωμικός
που μου πήγαινε απόλυτα.
Ήταν αυτό ακριβώς το ντροπαλό
παιδί που βλέπετε στις ταινίες.
Και στην πιο μεγάλη αγανάκτησή του,
δεν τον άκουσα ποτέ να βρίζει.
Αν είχε κάποια διαφορά μαζί σου,
τη διατύπωνε με παράπονο.
Στο ''Κάτι να καίει'', την παραμονή
που θα φεύγαμε για τη Θεσσαλονίκη
για να αρχίσουμε τα γυρίσματα,
ήρθε το βράδυ στο σπίτι μου
και μου είπε πως δε μπορεί
να παίξει το ρόλο που του έγραψα,
γιατί διαπίστωσε ότι δεν του πάει.
Προσπάθησα
να τον πείσω για το αντίθετο
ενώ ο ίδιος με αντέκρουε συνεχώς.
Φτάσαμε σχεδόν στα ξημερώματα.
Στο τέλος του λέω:
- Ντίνο, ως τώρα
έκανες μαζί μου επιτυχίες.
;Eχω την αξίωση
να κάνεις και μια αποτυχία.
- Αν το τοποθετείς έτσι, πάμε...
Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη κι έπαιξε
το ρόλο όσο μπορούσε καλύτερα και
στην πρεμιέρα καταχειροκροτήθηκε.
Είχε όμως
τον αντρισμό και την ευγένεια
να παραδεχτεί το λάθος του.
- Είχες δίκιο. Συγγνώμη
που σε ξενύχτησα εκείνο το βράδυ
και σ' ευχαριστώ.
Τον αγκάλιασα και τον φίλησα.
Μία από τις μεγάλες εύνοιες
της τύχης μου,
ήταν που συνεργάστηκα
με τον Ντίνο Ηλιόπουλο
και είμαι περήφανος γι' αυτό.
Γιάννης Δαλιανίδης
.........................................................................
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΓΩ
Το φιλμ ''Κάτι να καίει'',
με 660.000 εισιτήρια,
ήρθε πρώτο στη λίστα της σεζόν,
ανάμεσα σε 92 ελληνικές ταινίες.
Πηγή φωτογραφίας: filmy. gr
1975. Άγιοι Σαράντα. Όταν γυρίστηκε η ταινία «In the beginning of summer», όπου συμμετείχαν και πολλοί Σαραντιανοί ως κομπάρσοι.
Η φωτογραφία δείχνει τους ηθοποιούς της ταινίας να ξεκουράζονται στην πρώην Νέα Παραλία, ενώ στο βάθος φαίνονται οι χαρακτηριστικές καμπίνες της παραλίας.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι εξέχοντες ηθοποιοί Demir Hyskja, Astrit Çerma, Nikolla Llambro και Ilir Bezhani!
1970 (δεκαετία). Κωνσταντινούπολη. Esenler.
1972. Ο Μπεκίμ Φεχμίου, ο πιο διάσημος ηθοποιός του αλβανικού έθνους στον κόσμο, επισκέφθηκε το Κάστρο του Αργυροκάστρου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Αλβανία.
Σε αυτή τη φωτογραφία συνοδεύεται από ηθοποιούς και σκηνοθέτες της εποχής, Νίκο Ντόσκα, Kristaq Dhamo, Bernard Kokalari, Margo Arseni και τον διευθυντή του Μουσείου Όπλων στην Καλά, Χρήστο Ντίμα.
1980 (δεκαετία). Κωνσταντινούπολη. Το ελληνικό Μέγα Ρεύμα.
1987. Γιάροσλαβ. “Σοβιετική” Ρωσία. Σύλληψη μεθυσμένων πολιτών. Υπήρχε θέμα…
Μάιος 1996. Αλίκη-Σταματίνα Βουγιουκλάκη. Το τελευταίο ταξίδι, το εξωτερικό, για το νοσοκομείο.
MYLENE DEMONGEOT : Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1935 στη ΝΝίκαια και πέθανε την 1η Δεκεμβρίου 2022 στο Παρίσι.Γαλλίδα ηθοποιός, παραγωγός και συγγραφέας, που θεωρείται μία από τις πιο δημοφιλείς και αγαπητές προσωπικότητες του γαλλικού κινηματογράφου. Με τη φωτεινή ομορφιά της, την αφοπλιστική φύση και την καριέρα που εκτείνεται πάνω από έξι δεκαετίες, κατάφερνε να ενσαρκώσει αίγλη, δύναμη και καλοσύνη.
21/10/2025. Παρίσι, Φυλακές Λα Σαντέ. Ο Νικολά Σαρκοζί, στην φυλακή.
Ο 70χρονος πολιτικός έφθασε, χέρι – χέρι, με την Κάρλα Μπρούνι, περπατώντας, περίπου, 20 λεπτά, από το σπίτι τους και εν μέσω, επευφημιών, από υποστηρικτές του. Ο Σαρκοζί καταδικάστηκε, για σύσταση και συμμορία, στην υπόθεση της παράνομης χρηματοδότησης της προεκλογικής του εκστρατείας, από τον Μουαμάρ Καντάφι. Στο τελευταίο του μήνυμα, πριν την είσοδό του, στην φυλακή, επέμεινε, στην αθωότητά του. Είναι η πρώτη φορά, στην σύγχρονη ιστορία, που, πρώην, αρχηγός κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φυλακίζεται.
Ο, τέως, πρόεδρος της Γαλλίας χαιρέτησε, τόσο το πλήθος κόσμου, που έχει συγκεντρωθεί, τραγουδώντας τον γαλλικό ύμνο. Μια εικόνα, που σηματοδοτεί το πιο δύσκολο κεφάλαιο της ζωής του.
“Θα συνεχίζω να καταγγέλλω αυτό το δικαστικό σκάνδαλο, την οδό του μαρτυρίου, που βαδίζω, για περισσότερα, από 10 χρόνια”, έγραψε, σε ανάρτησή του, στο Χ.
Ο Σαρκοζί ανακοίνωσε ότι δεν επιθυμεί ειδική μεταχείριση και αρνήθηκε να υποβάλει αίτημα, για μονό κελί, παρά την σύσταση της διοίκησης της φυλακής, σημειώνοντας πως «εναπόκειται, στους υπευθύνους, να αναλάβουν την ευθύνη». Η απομόνωση, θεωρείται ο ασφαλέστερος τρόπος προστασίας του, αφού, στις διπλανές πτέρυγες της φυλακής Λα Σαντέ κρατούνται ναρκέμποροι και ύποπτοι, για τρομοκρατία.
Ως, προσωρινά, κρατούμενος θα δικαιούται τρεις επισκέψεις, την εβδομάδα, από συγγενείς και φίλους, πέρα, από τα τακτικά ραντεβού, με τους δικηγόρους του. Επιπλέον, η οικογένειά του θα έχει ειδική πρόσβαση, στο ιατρείο της φυλακής, μέσω ξεχωριστού σημείου εισόδου, ώστε να αποφεύγει την επαφή, με συγγενείς άλλων κρατουμένων. Ωστόσο, αν και δηλώνει ότι δεν επιθυμεί ειδική μεταχείριση, την έχει καθώς, από τα πρώτα λεπτά της φυλάκισής του, οι υπόλοιποι κρατούμενοι του φώναζαν «καλώς όρισες Σαρκοζί».
2025. Η Περιβαλλοντική Οργάνωση για την Άγρια Ζωή και τη Φύση ΚΑΛΛΙΣΤΩ και το Εργαστήριο Γενετικής του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ, επιβεβαίωσαν τον εντοπισμό του πρώτου υβριδίου λύκου – σκύλου στη χώρα μας, σημειώνοντας πως το υβρίδιο εντοπίστηκε στη βόρεια Ελλάδα, στη Χαλκιδική.
Μιλώντας στο συνέδριο της Ελληνικής Οικολογικής Εταιρείας στην Αθήνα, ο Γιώργος Ηλιόπουλος, βιολόγος με διδακτορική διατριβή στην οικολογία του λύκου και μέλος της Περιβαλλοντικής Οργάνωσης για την Άγρια Ζωή και τη Φύση ΚΑΛΛΙΣΤΩ και η βιολόγος Αιμιλία Ιωακειμίδου που συνεργάζεται επίσης με την Οργάνωση, ανέφεραν πως πρόκειται για την πρώτη γενετική περίπτωση που τεκμηριώνεται στην Ελλάδα.
Το υβρίδιο ανακαλύφθηκε κατά την εξέταση 50 δείγματα λύκων από την ελληνική ηπειρωτική χώρα. Υβρίδια λύκου-σκύλου είχαν αναφερθεί προηγουμένως στην Ευρώπη, την Κεντρική Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γενετικές δοκιμές έδειξαν ωστόσο ότι τέτοια υβρίδια είναι πιο σπάνια από ό,τι πιστευόταν αρχικά.
Ο πληθυσμός των λύκων στην Ελλάδα αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα της απαγόρευσης κυνηγιού του 1983 βάσει της Σύμβασης της Βέρνης.
- Το υβρίδιο λύκου-σκύλου (υβρίδιο εν συντομία) είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τους απογόνους που προέκυψαν από το ζευγάρωμα ενός λύκου και ενός κατοικίδιου σκύλου. Το υβρίδιο αυτό δεν έχει καμία σχέση με το “λυκόσκυλο” (Γερμανικός Ποιμενικός) παρότι λυκόσκυλα και λύκοι έχουν κοινή καταγωγή. Ο γερμανικός ποιμενικός προέκυψε το 1899 από διασταύρωση τσοπανόσκυλων.
Το NEWS 24/7 επικοινώνησε για τα παραπάνω με την Επίκουρη Καθηγήτρια στο εργαστήριο γενετικής του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ, Νικολέττα Καραΐσκου, η οποία όπως μας δήλωσε, “η μελέτη για τον υβριδισμό ξεκίνησε πριν δύο χρόνια σε συνεργασία με την ΚΑΛΛΙΣΤΩ με χρήση γενετικών μεθόδων. Η μελέτη εστιάζει και στους πληθυσμούς του λύκου στην Πάρνηθα και ερευνάται η εκτίμηση του ποσοστού υβριδισμού στην Ελλάδα”. Όπως μας δήλωσε, το πρώτο υβρίδιο στη χώρα μας, τεκμηριώνεται πλήρως γενετικά.
“Αυτή τη στιγμή προστίθενται κι άλλα δείγματα στη βόρεια Ελλάδα”. Για το πρώτο άτομο που εντοπίστηκε, η κ. Καραΐσκου τόνισε πως “πρόκειται επί της ουσίας για το πρώτο γενετικά απόλυτα ταυτοποιημένο ζώο ως υβρίδιο.Μορφολογικά υπάρχουν κι άλλα άτομα που θυμίζουν διασταύρωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι υβρίδια”.
Η μελέτη που βρίσκεται σε εξέλιξη από κοινού με τον κ. Ηλιόπουλο υλοποιείται με ανταλλαγή δεδομένων με το Ινστιτούτο Senckenberg της Γερμανίας.
“Το εν λόγω άτομο είναι 45% σκύλος και 55% λύκος, υβρίδιο πρώτης γενιάς“, όπως μας είπε η κ. Καραΐσκου.
Τι σημαίνει αυτό;
“Ο υβριδισμός απειλεί πρακτικά τον λύκο και την άγρια ζωή, μπορεί δηλαδή να οδηγήσει στην σταδιακή εξαφάνιση του άγριου πληθυσμού”, κάτι που είναι καταστροφικό. Αυτό γιατί “ο λύκος είναι κορυφαίος θηρευτής και παίζει πολύ ιδιαίτερο ρόλο στην ισορροπία ενός οικοσύστηματος”, όπως παρατηρεί η καθηγήτρια του ΑΠΘ.
Πώς προέκυψε όμως η διασταύρωση που παρατηρήθηκε στα πέριξ της Θεσσαλονίκης;
“Η διασταύρωση προέκυψε λόγω του ότι οι αδέσποτοι σκύλοι υπερτερούν, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι πληθυσμοί των λύκων βάσει των ευρωπαϊκών μέτρων. Οι λύκοι κατεβαίνουν πιο χαμηλά για να βρουν φαγητό. Ως είδος, ο λύκος δεν πλησιάζει τον άνθρωπο, αλλά δυστυχώς η εγγύτητα αλλάζει καθώς αναζητά τροφή”.
Η κ. Καραΐσκου προσθέτει πως εν γένει τέτοιες διασταυρώσεις παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια και στην Ευρώπη, ενώ “ο υβριδισμός είναι ένα φυσικό φαινόμενο, δεν μπορούμε να δαιμονοποιούμε τα υβρίδια”, όπως λέει.
Μάλιστα, προσθέτει πως η καταγραφή των ειδών και των διασταυρώσεων γίνεται από το ευρωπαϊκό έργο WOLFNESS το οποίο στοχεύει “στη βελτίωση της κατάστασης διατήρησης του λύκου στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της επανεξάπλωσής του, όχι μόνο σε φυσικά περιβάλλοντα αλλά και σε ανθρωπογενείς περιοχές, όπου ο κίνδυνος υβριδισμού μεταξύ λύκων και οικόσιτων σκύλων θα μπορούσε να είναι υψηλός”.
1968. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.
1976. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
21/10/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
21/10/2025. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.
22/10/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
24/10/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.
25/10/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
Σχόλια