1866. Στην αγχόνη. 1877. Βουνό, από νεκροκεφαλές βουβαλιών. Που Γι (1906-1967), ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κίνας. 1912. Ο ιταλοτουρκικός πόλεμος και η κατάληψη της Δωδεκανήσου. 26-27/10/1912 Ο Χασάν Ταχσίν πασάς παραδίδει την Θεσσαλονίκη, στον ελληνικό στρατό.1920. Προύσα. Ο ταγματάρχης Σοφοκλής Βενιζέλος, στον τάφο του ιδρυτή του τουρκικού κράτους Οσμάν Α‘. 1920. Ο Λάμπρος Πορφύρας. 1926. Εργασίες, για την κατασκευή του μνημείου του αγνώστου στρατιώτη. 1934. Ο Γιάννης Σκαρίμπας και ο Φώτης Κόντογλου. 1930-1982. Ο Enver Hoxha. 1938. Ο Γιούρι Γκαγκάριν. 1960. Τα βαρελάδικα του Πειραιά. 10-12/1975. Η δίκη, για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, το 1973. 13-10-2025. Πέθανε ο παλαιός ηθοποιός Άλκης Γιαννακάς και μετέπειτα. (187).

 



1866. Brownsville, Texas, ΗΠΑ. Οι καταδικασμένοι, στην αγχόνη.






1877. ΗΠΑ. Βουνό από νεκροκεφαλές βουβαλιών.






1897. Αθήνα. Η οδός Φαλήρου (μετέπειτα, Συγγρού). 






1905. Αίγυπτος. Τουρίστες, στις Πυραμίδας.















7/2/1906 - 17/10-10/1967. (Henry) Που Γι. Ο τελευταίο αυτοκράτορας της Κίνας, που πέθανε, ως ένας ασήμαντος αρχειοφύλακας

Η ζωή του Που Γι, που πήρε το κοσμικό όνομα Χένρι, παραείναι περίεργη. για να μην είναι αληθινή. Ο τελευταίος αυτοκράτορας της Δυναστείας των Τσινγκ ανέβηκε, στον λαμπρό θρόνο της Απαγορευμένης Πόλης, σε τρυφερή ηλικία 2 ετών. Τρία, χρόνια αργότερα, βέβαια, άρχισε να προετοιμάζεται η επανάσταση, που θα άλλαζε το πρόσωπο της Κίνας, βάζοντας οριστικό τέλος, στην πανίσχυρη δυναστεία, που κυβερνούσε την αχανή, χώρα από το 1644! Και από το σημείο αυτό, αρχίζουν οι απίστευτες περιπέτειες του Που Γι.
Ο μέχρι πρότινος, ηγεμόνας έζησε την πτώση της αυτοκρατορίας του, τον Β′ Σινο-Ιαπωνικό Πόλεμο, τον Β′ Παγκόσμιο και τον κινεζικό εμφύλιο, που θα έφερνε,ωστα πράγματα, την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και τον «κόκκινο» τιμονιέρη Μάο.

Κι έτσι ο άνθρωπος, που γεννήθηκε, μέσα σε αμύθητα πλούτη και πρωτοφανή προνόμια, έμελλε να περάσει τις τελευταίες του ημέρες, ως «ταπεινός» κηπουρός, στους, άλλοτε, αυτοκρατορικούς κήπους του!

Η Ιστορία επεφύλαξε, στον Που Γι, μια μοίρα βγαλμένη από τον σινεμά : ήταν ένα ζωντανό κειμήλιο, πριν, ακόμη φτάσει η ώρα του. Σε μια ζωή, που μοιάζει, με αναχρονισμό, ο πιτσιρίκος ξεκίνησε την ζωή του, ως νεαρός αυτοκράτορας, στην πρώιμη παιδική του ηλικία μιας παρακμασμένης δυναστείας, για να φύγει, από τον κόσμο, σαν μια ξεχασμένη υποσημείωση της Ιστορίας, ως κηπουρός, δηλαδή (και αργότερα, κατώτατος αρχειοφύλακας) στους βοτανικούς κήπους του Πεκίνου, σκάβοντας την γη, που είχε φιλοξενήσει την, άλλοτε, ένδοξη δυναστεία των Τσινγκ, που κυβέρνησε, την Κίνα, για 267 χρόνια.

Εν τω μεταξύ, έζησε γεγονότα, απίστευτα και πρωτοφανή, φυσικά, για αυτοκράτορα! Αναγκάστηκε να παραιτηθεί, από τον θρόνο, έλαβε όνομα κοινού θνητού (διάλεξε το «Χένρι»), έγινε, κατόπιν, σκιώδης πρόεδρος μιας σκοτεινής κρατικής οντότητας (1932) και λίγο μετά, αυτοκράτορας και πάλι, αυτήν τη φορά, όμως, σε ένα κρατίδιο της Μαντζουρίας και ο πατέρας του, σωστή, μαριονέτα, στα χέρια των Ιαπώνων (1934-1945).

Μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιάστηκε αιχμάλωτος, από τον Κόκκινο Στρατό (1945), φυλακίστηκε και επέστρεψε, στην Κίνα, για να δικαστεί, για εγκλήματα πολέμου (1950). Αφού πέρασε άλλη μια δεκαετία, στα αναμορφωτήρια του Μάο, πήρε χάρη, το 1959, και επέστρεψε, πια, στο Πεκίνο, ως κοινός θνητός, όπου αναγκάστηκε να πιάσει για πρώτη φορά στη ζωή του κανονική δουλειά, χωρίς δεξιότητες και γνώσεις, φυσικά. Κι έτσι, έγινε φροντιστής και κηπουρός, στους, άλλοτε, αυτοκρατορικούς κήπους του Πεκίνου, πριν γίνει αρχειοφύλακας, σε ερευνητικό ινστιτούτο της πόλης, που ήταν, πια, κάτω, από τη μαοϊκή διακυβέρνηση.

Η αυτοβιογραφία του, εξάλλου, το δήλωνε, απερίφραστα, ήδη, από τον τίτλο της: «Από αυτοκράτορας, πολίτης». Η πτώση του Που Γι σήμανε, ταυτοχρόνως, το οριστικό τέλος της αυτοκρατορικής διακυβέρνησης της Κίνας, που μετρούσε, ήδη, 2.000 χρόνια ζωής.

Ο Αϊσίν-Τζιόρο Που Γι γεννιέται στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο Πεκίνο ως διάδοχος του αυτοκρατορικού θρόνου. Ήταν μόλις 2 ετών όταν ο θείος του, ο αυτοκράτορας της Κίνας, δηλητηριάστηκε, με αρσενικό (14 Νοεμβρίου 1908), με την αυτοκράτειρα να προλαβαίνει να τον χρίσει δελφίνο του θρόνου, πριν πεθάνει και αυτή την, αμέσως, επόμενη μέρα!

Κι έτσι, στις 2 Δεκεμβρίου 1908, το δίχρονο αγόρι στέφεται, με πάσα επισημότητα, αυτοκράτορας της Κίνας και 12ος ηγεμόνας της Δυναστείας των Τσινγκ. Το πιτσιρίκι έκλαιγε, μάλιστα, γοερά καθ’ όλη την τελετή στέψης, που τον αναγόρευε σε «Γιο των Ουρανών». Χρέη αντιβασιλέα, μέχρι την ενηλικίωσή του εκτελούσε η αυτοκράτειρα Ντοουάγκερ Λόνγκιου, θετή μητέρα του Που Γι.

Το παιδί-αυτοκράτορας πέρασε τα επόμενα 4 χρόνια του, στην Απαγορευμένη Πόλη, ξεκομμένος από την οικογένειά του. Ο κύκλος του ήταν, πια, μια ομάδα ευνούχων, που ήσαν υποχρεωμένοι να υπηρετούν, κάθε καπρίτσιο του, αδιαμαρτύρητα και η μόνη, που μπορούσε να δαμάσει, το τυραννικό παιδί ήταν η αυτοκρατορική τροφός.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1912, όμως θα έφθανε, απρόοπτα, το τέλος της βασιλείας του : η αυτοκράτειρα υπέγραψε την «αυτοκρατορική παραίτηση», από τον Θρόνο του Δράκου, σε μια συνομωσία, που προοιώνιζε το νέο «δημοκρατικό» καθεστώς, που ερχόταν : η θετή μητέρα του Που Γι εκβιάστηκε και τελικά, δωροδοκήθηκε (πήρε 1.700 λίβρες ασημιού, για την εκδούλευσή της) για να υπογράψει την παραίτηση του μικρού αυτοκράτορα, με τα νήματα της δωροδοκίας να τα κινούν ανώτατοι αξιωματούχοι (με ηγέτη τον στρατηγό Γιουάν Σικάι), που έβλεπαν την δυναστεία των Τσινγκ να έχει χάσει, πια, την αίγλη και την δύναμή της.
Την ώρα, λοιπόν, που ο εθνικιστής ηγέτης Σουν Γιατ Σεν εκλεγόταν πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κίνας, ο νεαρός Που Γι παρέμενε κλεισμένος, στα αυτοκρατορικά ανάκτορα, μην έχοντας, καν, ιδέα, για την εθνικιστική επανάσταση, που δονούσε την χώρα. Τον Ιούλιο του 1917, έτερος πολέμαρχος διόρισε και πάλι, τον Που Γι, στον αυτοκρατορικό θρόνο, έμελλε, όμως, να τον κρατήσει, μόλις, για 11 μέρες, καθώς άλλος ηγέτης ανέλαβε τα ηνία της παραπαίουσας δημοκρατίας και τον καθαίρεσε, για δεύτερη φορά.

Κι έτσι, το 1924, άλλος ένας επίδοξος αρχηγός της δημοκρατίας εκδίωξε, οριστικά, τον 18χρονο πια Που Γι από τα ανάκτορα της Απαγορευμένης Πόλης.

Αυτοκράτορας και πάλι…

Ο Που Γι κατέφυγε, στην ιαπωνική πρεσβεία του Πεκίνου, όπου θα περάσει τον επόμενο ενάμιση χρόνο. Το 1925, μετακινήθηκε, στην, κάτω από ιαπωνικά χέρια, επαρχία Τιαντζίν, κοντά, στην βορειότερη ακτή της κινεζικής ακτογραμμής. Το ταραγμένο πολιτικό τοπίο της Κίνας, με το σχίσμα να οδηγεί, στην ίδρυση δύο κρατών (ένα στον βορρά, με πρωτεύουσα το Πεκίνο κι ένα στον νότο με πρωτεύουσα την Καντόνα), και οι τεταμένες σχέσεις Ιαπωνίας-Κίνας θα ευνοήσουν τους Ιάπωνες να εισβάλουν, στην Μαντζουρία, την γενέτειρα των προγόνων του Που Γι. Ήταν η εποχή, που άρχισε να ανατέλλει το άστρο του κομμουνιστή ηγέτη Μάο Τσετούνγκ.
Κι έτσι, τον Νοέμβριο του 1931, ο πρώην μονάρχης θα εγκαθιδρυθεί από τον Ιάπωνα κατακτητή, ως σκιώδης αυτοκράτορας, στο νέο κρατίδιο του Μαντσουκούο! Παρά το γεγονός ότι ήταν μαριονέτα του κατακτητή, ο Που Γι δεν ήταν, καθόλου, ευχαριστημένος, που η σκιώδης ηγεμονία του περιλάμβανε ένα μικρό τμήμα της, άλλοτε, τεράστιας αυτοκρατορίας του, την ίδια ώρα, που δεινοπαθούσε, από τα καμώματα των Ιαπώνων, οι οποίοι τον έβαλαν να υπογράψει, ακόμη και ότι, αν αποκτούσε γιο, το παιδί θα μεγάλωνε, στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Μεταξύ 1935-1945, ο Που Γι ήταν, κάτω από την συνεχή επίβλεψη του Ιάπωνα τοποτηρητή, με κάθε του κίνηση να εκπορεύεται, από το Τόκιο. Σύντομα, όλοι οι ακόλουθοι και τα πρόσωπα εμπιστοσύνης του αυτοκράτορα αντικαταστάθηκαν, από Ιάπωνες κατασκόπους, που έδιναν καθημερινές αναφορές, στην ιαπωνική κυβέρνηση.
Με την συνθηκολόγηση, όμως, των Ιαπώνων, κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Που Γι αιχμαλωτίστηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα, στο κρατίδιό του, πριν προλάβει να το σκάσει, για το Τόκιο. Την επόμενη χρονιά, σύρθηκε, στις δίκες των Ιαπώνων εγκληματιών πολέμου, στο Τόκιο και παρέμεινε, κάτω από “σοβιετική” κηδεμονία, σε φυλακές της Σιβηρίας, μέχρι το 1949.

Το τέλος της περιπέτειάς του, θα ερχόταν, από άλλο ένα συγκλονιστικό, για την ιστορία της χώρας, γεγονός : την άνοδο του Μάο, στο τιμόνι της Κίνας. Όταν, λοιπόν, τα «κόκκινα» στρατεύματα του κομμουνιστή τιμονιέρη επικράτησαν, στον εμφύλιο πόλεμο, οι σύμμαχοι Σοβιετικοί παρέδωσαν τον 43χρονο, πια, πρώην αυτοκράτορα, στο νέο κινεζικό καθεστώς.

Ο τελευταίος αυτοκράτορας, στα χρόνια του Μάο.

Ο «τιμονιέρης» διέταξε να εγκλειστεί ο Που Γι, στο στρατόπεδο διαχείρισης εγκληματιών πολέμου, ένα υποτιθέμενο κέντρο σωφρονισμού και «αναμόρφωσης» των ανθρώπων, που είχαν ξεφύγει, στον Β’ Παγκόσμιο, αλλά και τον εμφύλιο, πόλεμο, φυσικά, της χώρας.
Επί της ουσίας, ήταν ένα κέντρο κράτησης, για πολιτικούς αντιφρονούντες και το σύμβολο της αυτοκρατορικής Κίνας είχε ξεχωριστή θέση, εκεί! Ο Που Γι θα περνούσε άλλα 10 ζοφερά χρόνια, από την ζωή του, στην φυλακή, βομβαρδιζόμενος, συνεχώς, με την κομμουνιστική προπαγάνδα, μέχρι να αποδεχθεί, άνευ όρων, το νέο καθεστώς.
Κι έτσι, όταν, το 1959, συγκατατέθηκε, τελικά, να μιλήσει ανοιχτά υπέρ του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ο Μάο τον άφησε ελεύθερο και του επέτρεψε να επιστρέψει, στο Πεκίνο. Τώρα, όμως, έπρεπε να βρει τρόπο, για να ζήσει και να τραφεί, με τις δεξιότητές του, ωστόσο, να είναι περιορισμένες, έτσι αυτοκράτορας, καθώς είχε την ατυχία να γεννηθεί!
Έπιασε, έτσι, μετά κόπων και βασάνων, δουλειά, ως βοηθός κηπουρού, στους Βοτανικούς Κήπους του Πεκίνου, με το πενιχρό του εισόδημα να του εξασφαλίζει, αποκλειστικά, τον επιούσιο. Το 1962, παντρεύτηκε την πέμπτη και τελευταία σύζυγό του, μια νοσοκόμα, επεκτείνοντας, έτσι κι άλλο, την οικογένειά Η


Ο Μάο τον είχε, μάλιστα, υποχρεώσει να εργάζεται, ως στενογράφος, στις διεργασίες των συνεδρίων του κυβερνώντος κόμματος, από το 1964, μέχρι και το υπόλοιπο της ζωής του. Όσο για την αυτοβιογραφία που συνέταξε, ήταν και πάλι, παραγγελία, από τον Μάο και τους αξιωματούχους του.
Αυτό, όμως, δεν θα ήταν το τέλος της περιπέτειάς του! Το 1966, όταν ο Μάο υιοθέτησε την ζοφερότατη Πολιτιστική Επανάστασή του, ο Που Γι στοχοποιήθηκε, για άλλη φορά, ως το απόλυτο σύμβολο της «παλιάς αυτοκρατορικής Κίνας». Τέθηκε, έτσι, σε, κατ’ οίκον, περιορισμό και έχασε τις λιγοστές ανέσεις, που είχε καταφέρει να εξασφαλίσει, από την δουλειά του, στα χρόνια, μετά την αποφυλάκισή του. Η υγεία του είχε, επίσης, αρχίσει να φθίνει. Ως επιπρόσθετη τιμωρία, το καθεστώς τον επιδείκνυε, σε ξένους αξιωματούχους, ως απολίθωμα μιας άλλης εποχής και ζωντανό αξιοπερίεργο!
Μέσα στο κλίμα αυτό, στις 17 Οκτωβρίου 1967, σε ηλικία 61 ετών, ο Χένρι Που Γι (είχε λάβει «επίγειο» όνομα) άφησε την τελευταία του πνοή, χτυπημένος, από καρκίνο, στα νεφρά. Η ταραχώδης ζωή του έληξε, έτσι, άδοξα, στην πόλη, που είχε αρχίσει, έξι δεκαετίες, τρία πολιτικά συστήματα και δύο αυτοκρατορικούς τίτλους, αργότερα.

Πηγή κειμένου: newsbeast.gr












4/5/1912. Ρόδος. Το χωριό Ψίνθος όταν καταλήφθηκε, από την Ιταλία, στον ιταλοτουρκικό πόλεμο, εικόνες του οποίου βλέπουμε παραπάνω.






1913. Καλαμάτα.








26/27/10/1912. Ο Οθωμανός Πασάς Χασάν Τακσίν ήταν Αλβανός, από τα Γιάννενα και μιλούσε, άπταιστα, ελληνικά. Ηγήθηκε των οθωμανικών δυνάμεων, το 1912, στο μέτωπο, κατά των Ελλήνων και, στις μάχες της Ελασσόνας, τ4ου Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών.
Βρέθηκε κυκλωμένος, στην Θεσσαολονίκη, από τη μια, από τον ελληνικό στρατό και από την άλλη από τον βουλγαρικό, που διεκδικούσαν’ο την πόλη.
Επέλεξε να παραδώσει την πόλη, στους Έλληνες, αρνούμενος χρηματισμό από τους Βουλγάρους και λέγοντας την φράση : "Από τους Έλληνες, την πήραμε, στους Έλληνες θα την δώσουμε". Ενώ μπροσούρα τους Βούλγαρους, είπε ακόμη : "Μια Θεσσαλονίκη υπάρχει κύριοι και αυτή την παρέδωσα, στους Έλληνες, που ήταν αντίπαλοι, σε όλα τα πεδία της μάχης, από το Σαραντάπορο και τα Γιαννιτσά, μέχρι εδώ. Εσάς δεν σας είδα, πουθενά".

Καταδικάστηκε, από Οθωμανικό Στρατοδικείο και διέφυγε, με την βοήθεια του Βενιζέλου. στην Ελβετία, όπου και απεβίωσε, το 1918.

Το ότι η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε, στους Έλληνες, το οφείλουμε και σε αυτόν.









1918 - 1919. Θεσσαλονίκη. Όσοι Σόλωνος και Αλεξάνδρου. Εντοπισμός των σημείων θέσης της  αρχικής φωτογραφίας.








1920. Μικρασιατική εκστρατεία. Προύσα. Ο ταγματάρχης Σοφοκλής Βενιζέλος, στον τάφο του ιδρυτή του τουρκικού κράτους Οσμάν Α’. Μάλιστα, είπε, απευθυνόμενος, στον νεκρό : «Σήκω Οσμάν, για να σε πυροβολήσω. Μπορεί να άργησα, αλλά ήλθα». 

Δεν του φαινόταν, αλλά το έκανε…





1926. Αθήνα. Το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, υπό κατασκευή.






1926. Μασσαλία Γαλλία. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μαθητής, στο Saint Charles.







1920 (τέλη δεκαετίας). Πειραιάς, Φρεαττύδα. Ο καχεκτικός άνθρωπος, ο περιπατητής της Φρεαττύδας, ο κυρ-Δημητράκης, ο παράξενος, με το μπαστούνι και πολλούς, ακόμη, χαρακτηρισμούς απέδιδαν, στον Λάμπρο Πορφύρα, όσοι δεν τον γνώριζαν, μη μπορώντας να αντιληφθούν, πως έβλεπαν, μπροστά τους, έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές. Ο Λάμπρος Πορφύρας, που αγαπούσε, εκτός από το να γράφει στίχους, να μελετά Άγγλους ποιητές και να απολαμβάνει το καλό κρασί, σπάνια, απομακρυνόταν, από την Φρεαττύδα. Όσοι ήθελαν να τον συναντήσουν έπρεπε να κατέβουν Πειραιά. 
Μεταξύ άλλων, ο Πορφύρας συνήθιζε να λέει, στην παρέα του, πολλές ιστορίες, με αρκετές, από αυτές, να διασώζονται, μέχρι σήμερα και που διακρίνονται, για το λεπτό χιούμορ τους. Όπως η ιστορία με τον Καπετάν Νικόλα, που πνίγηκε και ένας, από τους διασωθέντες, έπρεπε να πάει, στην γυναίκα του πνιγμένου καπετάνιου, για να της πει τα μαντάτα. Τότε, ανέθεσαν την δουλειά αυτή, στον γεροντότερο και υποτίθεται, πιο σοφό, ναύτη ,με τη συμβουλή να της το πει, με τρόπο... Και εκείνος, αφού πήγε, στο σπίτι του μακαρίτη καπετάν Νικόλα, στην Φρεαττύδα, μόλις, άνοιξε την πόρτα η γυναίκα του, της είπε : "Εσύ είσαι η χήρα του καπετάν Νικόλα;"...





Όταν πήγα στρατιώτης ήμουν ασθενικός κι αρρώσταινα με το παραμικρό. Τόσο με βασάνιζε η στρατιωτική ζωή πως όταν κατάλαβα πως κοντοζύγωνε η εκστρατεία του 1912 είπα πως ζύγωνε και το τέλος μου. Τη σωτηρία μου τη χρωστώ στον Παύλο Νιρβάνα. Έπιασε κι έγραψε ένα γράμμα στον Πρίγκιπα Νικόλαο και του έγραψε πως αν πήγαινα εγώ στον πόλεμο κινδύνευε να με χάσει η ποίηση, χωρίς τίποτε να κερδίσει από εμένα η πατρίδα. 
Ο Πρίγκιπας τότε διέταξε να με βάλουν στα έμπεδα και εκεί μου ανέθεσαν να ποτίζω μουλάρια. Φαίνεται πως αυτό με ωφέλησε. Εκεί έμαθα να μην κάνω δίαιτες και να πίνω.
Έτσι επέστρεψα πίσω στην πατρίδα μου την Φρεαττύδα όπου συνέχισα να γράφω ποιήματα. Κάποια μέρα μια κυρία που γνώριζε πως ήμουν ποιητής, χωρίς όμως να γνωρίζει ποιος με πλησίασε και μου ζήτησε να της δώσω ένα να διαβάσει. Της έδωσα και τότε μου είπε "Καλέ αυτά είναι του Πορφύρα! Εγώ θέλω τα δικά σας!..." Και ο Πορφύρας της απάντησε "Μόνο του Πορφύρα έχω, δεν έχω άλλα..."
(Ο Λάμπρος Πορφύρας για τη θητεία του).






1920 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, με υιοθετημένα παιδιά του.





1920 (δεκαετία). Νέο Φάληρο. Ο σταθμός. Συχνότατος επισκέπτης και χρήστης ήταν ο Παύλος Νιρβανας, ο οποίος αντλούσε εμπνεύσεις, από την κίνηση, τους περαστικούς και τους επιβάτες.






1933. Δραπετσώνα. Η δυστυχία, στην Δραπετσώνα, μιλούσε ψιθυριστά,

Ανάμεσα, στις χιλιάδες κατασκευές, δαιδαλώδη δρομάκια, γεμάτα, από ακαθαρσίες και λιμνάζοντα ύδατα δημιουργούσαν έναν λαβύρινθο, με αδιέξοδα, ή, βιαίως, διακοπτόμενα σημεία, από χαντάκια και γκρεμούς, ή, από τα ίδια τα σπίτια. 

Πάνω, σε εκείνες τις πρασινωπές λίμνες ακαθαρσιών, ριγμένες πέτρες προεξείχαν, που έμοιαζαν, με βραχάκια, στην θάλασσα, που, πατώντας, πάνω τους, οι άνθρωποι απέφευγαν να βρέξουν τα πόδια τους.

Όσο, για τις κατασκευές, που λέγονταν σπίτια, αποτελούνταν, από ένα και μόνο δωμάτιο, εντός του οποίου, μαγείρευαν, έτρωγαν, κοιμούνταν, ζούσαν, διαρκώς, χειμώνα και καλοκαίρι. Καθώς τα χωρίσματα, ανάμεσα, στα ξυλόσπιτα, ήσαν μονοσάνιδα οι κάτοικοι ήσαν υποχρεωμένοι να μιλάνε, χαμηλόφωνα, όχι, μόνο, για να μην ενοχλούν τους διπλανούς, αλλά και για να κρατούν, καλά κρυμμένα, τα μυστικά τους, καθώς, από περηφάνια, δεν ήθελαν η δυστυχία τους να γίνει γνωστή, στους, δίπλα. Η δυστυχία, στην Δραπετσώνα, μιλούσε, ψιθυριστά.







1934. Χαλκίδα. Ο Γιάννης Σκαρίμπας και ο Φώτης Κόντογλου, σε καφενείο της πόλης.





17/5/1936. Ζάκυνθος. Επίσκεψη του βασιλιά Γεώργιου Β’.






1937 - 1940. Ιωάννινα. Το ξενοδοχείο "ΑΚΡΟΠΟΛ" κτίστηκε, από τον Αντώνη Καλογερίδη το 1936 και εγκαινιάστηκε, το 1937, από τον Ιωάννη Μεταξά. Πιθανόν να είναι το πρώτο κτίριο, που κατασκευάστηκε, στα Γιάννενα, από οπλισμένο σκυρόδεμα, με κεντρική θέρμανση και ασανσέρ. Δεν είναι γνωστό το όνομα του αρχιτέκτονα, που το σχεδίασε. Το 1940, με την έναρξη του πολέμου το ξενοδοχείο, επιτάχθηκε και εγκαταστάθηκαν, εκεί, διαδοχικά, μέχρι και το 1944, τα επιτελεία, του Ελληνικού Στρατού, στη συνέχεια των Γερμανών, του ΕΔΕΣ και στο τέλος, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το 1945, το κτίριο άρχισε να λειτουργεί, πάλι, σαν ξενοδοχείο, μέχρι το 1994...
- Στην πρόσοψή του, διακρίνεται ταμπλό, με φωτογραφία του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά και αριστερά, φαίνεται ο κινηματογράφος "Ορφέας", που, την περίοδο 1935 - 1940, λειτουργούσε, ως "Τιτάνια"...
- Η φωτογραφία δεν είναι επιχρωματισμένη.





1938. Ανδρίτσαινα. Στο καφενείο.





1930 (δεκαετία). Ρόδος. Καφενείο, στο χωριό Μαλώνα.





1938. Κλούσινο, Σμολένσκ. “Ε.Σ.Σ.Δ”. Οι αδελφοί Γκαγκάριν, ο Βαλεντίν, ο Μπόρις, η Ζόγια και φυσικά ο πλέον αθάνατος Γιούρι.


Το 1941, το χωριό καταλήφθηκε, από τους Ναζί και για «πλάκα», ένας Γερμανός στρατιώτης κρέμασε το μικρότερο παιδί στη φωτογραφία, τον Μπόρις, από ένα δέντρο, χρησιμοποιώντας το δικό του κασκόλ. Η μητέρα του αγοριού κατάφερε να το σώσει, εκμεταλλευόμενη τη στιγμή που ο Ναζί πήγε να πάρει την φωτογραφική του μηχανή, για να τραβήξει μια φωτογραφία της «διασκεδαστικής σκηνής». Το 1942, οι Γερμανοί απήγαγαν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά, στην φωτογραφία, τον Βαλεντίν και τη Ζόγια, για να εργαστούν, στην Γερμανία. Ωστόσο, και οι δύο κατάφεραν να δραπετεύσουν (χωριστά). Όσο, για το μικρό παιδί, που καθόταν, στην καρέκλα, θα μεγάλωνε και θα εκπαιδευόταν, ως πιλότος, και στην συνέχεια, το πρωί της 12ης Απριλίου 1961, θα φώναζε «Πάμε!» και θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος, στο Διάστημα.







1941 - 1944. Γερμανία. Ένα πακέτο τσιγάρα και ένα κουτί σπίρτα, που βρέθηκαν πρόσφατα.






1941. Γαλλία. Οι Γερμανοί στρατιώτες επιθεωρούν την κατεστραμμένη «γραμμή Μαζινό».





1943. Ηράκλειο Κρήτης. Ο στρατηγός Erwin Rommel, με τον πτέραρχο Von Waldau και τον στρατηγό Μuller, στο αεροδρόμιο.






1950. Καλαμαριά. Στο βάθος, η μητρόπολη.






1953. Ζάκυνθος. Ρυθμίζοντας την τροχαία κυκλοφορία, που δεν υπήρχε!






1958. Πάνω από τον Πειραιά. Το ελληνικό ακροβατικό σμήνος (Acroteam), σε πτήση επίδειξης, πάνω από τον Ναυτικό Όμιλο, στο βάθος το, τότε, αποκαλούμενο Τουρκολίμανο.













1960 (δεκαετία). Πειραιάς. Οδοιπορικό στα ξυλεμπορικά και βαρελοποιεία. Τα περισσότερα τοπωνύμια στον Πειραιά οφείλονται στο καλό κρασί! Είναι του Παρλαμά, αλλά και του Καλαμπάκα, του Αργύρη, του Μπαϊκούτση, στην Πειραϊκή, που έμειναν, στην ιστορία, λόγω του καλού τους κρασιού. Αλλά και η Ακτή Ξαβερίου επίσης! Μπορεί ο Ξαβέριος Στέλλας να μην ήταν ταβερνιάρης, αλλά ένα σπίτι, που έκτισε, μεταγενέστερα, ο γιος του ο Νικόλαος Στέλλας, διατέθηκε, προς ενοικίαση και έγινε η ταβέρνα του Στέλλα Σαριδάκη, γνωστή, από την καλή της ρετσίνα, τόσο πολύ, ώστε, “πάμε, στου Ξαβέρη”, είχε γίνει συνώνυμο της ταβέρνας, με την εκλεκτή ρετσίνα. Και το καλό κρασί προϋπέθετε καλό βαρέλι!
Κανείς, πια, δεν περιμένει τον Σεπτέμβριο, να πιει το ευαίσθητο κρασί, τον Οκτώβριο, του Αγίου Δημητρίου να δοκιμάσει το γιοματάρι, καμία μουσταλευριά δεν θα φτιαχτεί, στην έλευση του μούστου, καμιά μυρωδιά κρασιού δεν θα αναμιχθεί με την θαλασσινή αύρα της πειραϊκής ακτής. Η ρετσίνα κεχριμπάρι θα μείνει, για πάντα, να ξεδιψάει τις μνήμες μας.

https://pireorama.blogspot.com/2017/10/blog-post.html






1962. Η Τίνα Λιβανού και η πριγκίπισσα Μαργαρίτα. Έπειτα, από το πολύκροτο διαζύγιο της, από τον Αριστοτέλη Ωνάση, η Τίνα Λιβανού παντρεύτηκε τον μαρκήσιο του Μπλάντφορντ (πάνω). Ως μέλος της αγγλικής αριστοκρατίας, πλέον, είχε, ήδη, όλον τον αέρα, που απαιτούσε ο νέος της ρόλος και που ταίριαζε, στην επιβλητική country estate έπαυλη του μαρκησίου, διατηρώντας, παράλληλα, την κοριτσίστικη γοητεία της.  Όπως βλέπετε, στην φωτογραφία, η Τίνα συναγωνιζόταν, σε αριστοκρατικό αέρα, ακόμη και την αδελφή της βασίλισσας Ελισάβετ. Και αυτός ο γάμος, όμως, κατέληξε, σύντομα, σε διαζύγιο. #elenasdiary  #tinalivanou #tinalivanos #tinalivanosonassis #princessmargaret #hrhprincessmargaret






1969. Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, με τον νεογέννητο γιο τους.






1930 (δεκαετία). Γαλλία. Ο Enver Ηoxha, νεαρός κομμουνιστής.












1970 - 1980 (δεκαετίες). Αλβανία. Ο Enver Hoxha. Στην πάνω, φωτογραφία είναι, στην τελευταία δημόσια εμφάνιση, το 1982. Μετά, άρχισαν τα προβλήματα της υγείας του. Στην πρώτη φωτογραφία, είναι, οι γονείς του, ο Halil Hoxha και η Gjyle.






1/5/1976. Τίρανα, Αλβανία. Κομματική διαδήλωση, για την Πρωτομαγιά.








1971. Σύμη. Πάπας μετάφερε τούβλα, για το νέο γυμνάσιο.








16/10/1975. Αθήνα. Άρχισε η δίκη των κατηγορουμένων για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ολοκληρώθηκε, στις 30 Δεκεμβρίου 1975, με πολύχρονες καταδίκες, για τους πρωταιτίους.

Η δίωξη των υπευθύνων για την σφαγή του Πολυτεχνείου ξεκίνησε, με πρωτοβουλία πολιτών, στις 5 Σεπτεμβρίου 1974, ενάμισι μήνα, μετά την πτώση της δικτατορίας. Ακολούθησε προανάκριση, από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, ο οποίος παρέδωσε το πόρισμά του, στις 14 Οκτωβρίου 1974, στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών. Στις 28 Ιουλίου 1975, το Συμβούλιο Εφετών, με το βούλευμα, υπ’ αριθμόν 677, παρέπεμψε την υπόθεση, προς εκδίκαση, στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Η δίκη άρχισε, στις 9 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1975, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού, για λόγους ασφαλείας. Πρόεδρος του δικαστηρίου, ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και εισαγγελέας της έδρας ο Νικόλαος Γανώσης. Κατηγορούμενοι, για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων, σύμφωνα, με το παραπεμπτικό βούλευμα, 33 στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολιτικοί. Ένας, από τους κατηγορουμένους, ο πρώην έφεδρος αξιωματικός Ηλίας Τσιαπούρας φυγοδικούσε. Στις τελευταίες σειρές των εδωλίων, κάθονταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης, για ηθική αυτουργία, στις δολοφονίες. 82 δικηγόροι παρέστησαν, στην δίκη, είτε, ως συνήγοροι υπεράσπισης (Γ. Αλφαντάκης, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Καζάκος κ.ά.), είτε, ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Α. Λυκουρέζος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Σπ. Φυτράκης, Ευ. Γιαννόπουλος κ.ά.).

Η ακροαματική διαδικασία κράτησε δυόμιση μήνες και από την αίθουσα παρέλασαν 237 μάρτυρες κατηγορίας και 47 υπεράσπισης. Η απόφαση εκδόθηκε, στις 30 Δεκεμβρίου 1975. 20, από τους κατηγορουμένους, καταδικάσθηκαν, από ποινές φυλάκισης, ως ισόβια κάθειρξη και 12 αθωώθηκαν. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάσθησαν, σε ισόβια, ενώ ο αρχηγός των Απριλιανών, Γεώργιος Παπαδόπουλος, καταδικάσθηκε, σε 25 χρόνια κάθειρξη. Έχοντας, προηγουμένως και μία ισόβια καταδίκη, θα αφήσει την τελευταία του πνοή, στις φυλακές Κορυδαλλού, το 1999, όπως και οι Ιωαννίδης (2010) και Ντερτιλής (2013). Τον Φεβρουάριο του 1977, η υπόθεση εκδικάσθηκε, σε δεύτερο βαθμό και οι περισσότεροι, από τους «δευτεραγωνιστές», αθωώθηκαν.

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ 

    ● Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών, εκ προθέσεως.

    ● Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση, σε διάπραξη κακουργημάτων.

    ● Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., για πρόκληση, σε διάπραξη κακουργημάτων.

    ● Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., πρώην Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός, κατά την δικτατορία, για απλή συνέργεια, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια, σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών, εκ προθέσεως.

    ● Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., για ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες και για ηθική αυτουργία, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες.

    ● Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε,α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, για απλή συνέργεια, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), για συνέργεια, σε ανθρωποκτονίες, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες, για βλασφημίες και παράνομη οπλοφορία.

    ● Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για απόπειρες άνθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και για παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής. πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονία, εκ προθέσεως, για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ, που μπήκε, στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας, εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας, σε βάρος πραγμάτων χρησίμων, στο κοινό όφελος.

    ● Θρασύβουλος Γιοβάνης, ταξίαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως.

    ● Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως.

    ● Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος, υπαρχηγός Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.

    ● Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.

    ● Θωμάς Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Ιωάννης Λυμπέρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός, για ανθρωποκτονία, εκ προθέσεως και απόπειρα ανθρωποκτονιών.

    ● Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονία, εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής α.α., για πρόκληση, σε διάπραξη κακουργημάτων.

    ● Δημήτριος Πίμπας, ιδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.

ΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΕΝΤΕΣ

    ● Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., αρχηγός, τότε, της ΕΣΑ, 7 φορές ισόβια κάθειρξη, για ηθική αυτουργία, σε επτά ανθρωποκτονίες. εκ προθέσεως, 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση, για 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

    ● Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, 25 χρόνια κάθειρξη, για απλή συνέργεια, σε ανθρωποκτονίες; εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

    ● Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., 3 φορές ισόβια κάθειρξη, 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για ηθική συναυτουργία τριών ανθρωποκτονιών, εκ προθέσεως, μεταξύ των οποίων και του νεαρού Διομήδη Κομνηνού και 17 άλλων ανθρωποκτόνων αποπειρών.

    ● Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., ισόβια κάθειρξη και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων ,για την ανθρωποκτονία, εκ προθέσεως, σε βάρος τού νεαρού Μυρογιάννη.

    ● Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., τότε, αρχηγός της ΑΣΔΕΝ, 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση, και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια, σε έξι ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως και 37 απόπειρες ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.

    ● Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., τότε, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, σε 25 χρόνια κάθειρξη και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια ανθρωποκτονιών και αποπειρών ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.

    ● Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος ε.α., πρώην υπαρχηγός της Χωροφυλακής, 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση, και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια, σε τρεις ανθρωποκτονίες και 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Ιωάννης Λυμπέρης, πρώην έφεδρος ανθυπολοχαγός, 25 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση και 8 χρόνια στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, για δύο ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως και μία απόπειρα ανθρωποκτονίας.

    ● Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, 10 χρόνια κάθειρξη και 5 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.

    ● Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, 3 χρόνια, 6 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για απλή συνέργεια,,δια παραλείψεως, σε 25 επικίνδυνες σωματικές βλάβες ισαρίθμων παθόντων. Του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.

    ● Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., τότε διοικητής ΚΥΠ, 3 χρόνια φυλάκιση, για πρόκληση, προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.

    ● Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής ε.α., 2 χρόνια φυλάκιση, για πρόκληση, προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.

    ● Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), 20 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση, κατά συγχώνευση, για ηθική αυτουργία,,,,    σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες διαπραχθείσες από αγνώστους, παράνομη οπλοφορία και βλασφημίες.

    ● Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, 10 μήνες φυλάκιση, για ηθική αυτουργία, σε 9 περιπτώσεις σωματικών βλαβών.

    ● Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., επικεφαλής του άρματος, που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, 18 μήνες φυλάκιση, κατά συγχώνευση, για αυτουργία, στη σωματική ν βλάβη, σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων, στο κοινό όφελος.

    ● Θρασύβουλος Γιοβάννης, ταξίαρχος ε.α., επικεφαλής της επιχείρησης εκκένωσης του Πολυτεχνείου, 18 μήνες φυλάκιση, κατά συγχώνευση, για αυτουργία, στη σωματική βλάβη, σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων, στο κοινό όφελος.

    ● Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε.α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, 12 μήνες φυλάκιση, για απλή συνέργεια  στις πράξεις των Γουνελά και Γιοβάνη.

    ● Δημήτριος Πίμπας, ίδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, 10 μήνες φυλάκιση, για πρόκληση, προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.

    ● Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, που υπηρετούσε, κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 10 μήνες, για επικίνδυνη σωματική βλάβη, σε βάρος αγνώστου.

    ● Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, που υπηρετούσε, κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 5 μήνες φυλάκιση, για σωματική βλάβη, σε βάρος άγνωστου δικηγόρου.

ΑΘΩΩΘΕΝΤΕΣ

    ● Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός, κατά την δικτατορία, για απλή συνέργεια, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια, σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών, εκ προθέσεως.

    ● Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής, πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονία, εκ προθέσεως, για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας, σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.

    ● Θωμάς Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία, σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία, σε ανθρωποκτονίες, εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.

    ● Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.

    ● Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.

    ● Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.




1979. Αθήνα. Ο Ορέστης Λάσκος. Σκηνοθέτησε και έγραψε σενάρια, για περισσότερες, από 55 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, κυρίως, μελοδράματα και κωμωδίες, πολλές από αυτές, με μεγάλη εμπορική επιτυχία και απήχηση, στο ελληνικό κοινό. Ασχολήθηκε, επίσης, με το θέατρο, ως επιχειρηματίας, ενώ ήταν γνωστό και το ταλέντο, που είχε ως ποιητής. Σημαντικότερη προσφορά του Ορέστη Λάσκου είναι, μάλλον, η βωβή ταινία του «Δάφνις και Χλόη», γυρισμένη το 1931 και βασισμένη, στο ειδύλλιο του Λόγγου, από τον 3ο π.Χ. αιώνα και συγκεκριμένα, στην μετάφρασή του, από τον Ηλία Βουτιερίδη. Η ταινία είχε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, είναι από τις πρώτες ολοκληρωμένες και άρτιες μεγάλου μήκους ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, από τις πρώτες, που εφάρμοσαν κίνηση του φακού, κατά την διάρκεια του γυρίσματος, κάτι, ιδιαιτέρως, σπάνιο, για την εποχή, ενώ αποτελεί και την πρώτη ευρωπαϊκή κινηματογραφική ταινία, με σκηνή, όπου εμφανίζεται γυμνός ηθοποιός. Πέθανε, στις 17/10/1992. Το Αρχείο της ΕΡΤ, με αφορμή την επέτειο θανάτου του Ο. Λάσκου παρουσιάζει απόσπασμα, από το επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Παρασκήνιο,» με συνέντευξή του, στην Σούλα Αλεξανδροπούλου, από το 1979. Παρακολουθούμε τον ίδιο να μιλάει, για τα γυρίσματα και την ιστορία της ταινίας «Δάφνις και Χλόη», τους ηθοποιούς, την περίφημη σκηνή, με το γυμνό, στους καταρράκτες και την γενικότερη υποδοχή της ταινίας, από το ελληνικό κοινό. Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ: https://www.ert.gr/ert-arxeio/orestis-laskos-17-oktovrioy-1992/

#ΕΡΤΑρχείο_Πολιτισμός

#ΟρέστηςΛάσκοσ 

#ΕΡΤΑρχείο_Κινηματογράφος

#Arxeio #afierwmata #αφιερώματα #ERTarchive_video




25/2/2021. Τα “μυστήρια “ τoυ e-ΕΦΚΑ…











12/10/2025. Πέθανε ο παλαιός ηθοποιός Άλκης Γιαννακάς (28/3/1945 - 12/10/2025).  Στην προτελευταία photo τραγουδούν, αγκαλιά, με τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ.

Φιλμογραφία (από Wikipedia) :


ΈτοςΤίτλοςΡόλος
1958Ένας ήρως με παντούφλεςτεχνικός
1963Τα παλιόπαιδαΔημήτρης
Ένας ντελικανήςΜανουήλης
1964Ο παράς και ο φουκαράςΔημήτρης Δελακοβίας
ΜονεμβασιάΝίκος Ρώμας
Η σοφερίναΠάκης
ΑδικημένηΆλκης
Το ρεμάλι της Φωκίωνος ΝέγρηΑλέκος
1966Τα μυστικά της αμαρτωλής ΑθήναςΚώστας Πρεβεζάνος
Ο παρθένοςΜιχαήλος
1968Στα σύνορα της προδοσίαςαξιωματικός
1969Ο ΝταβέληςΧρήστος Νταβέλης [2]
ΖαβολιέςΑλέξης
1970Οι γενναίοι του ΒορράΙάσονας Παραμαντίδης
Μια γυναίκα στην ΑντίστασηΓιώργος Κωλέτης
Η ταξιτζούΆλκης
Οι τρεις ψεύτεςκομπάρσος
1971Μαντώ ΜαυρογένουςΣάλας
Καταναλωτική κοινωνίαδολοφονημένος
Κάθε ναυάγιο και μια κόλασηΆλκης Βαλμάς
Ιδιωτική μου ζωήΣτάθης
1982Παγίδα στην ΕλλάδαΆλεξ
1986Τα λιγούριαπελάτης ξενοδοχείου
Ο τρελοξενύχτηςΠέργκολας
1987Όλοι τους τρελοί εκτός από εμέναΤζακ
Η γειτονιά των τρελών
Αρχηγέ προχώρα σε θέλει άλλη χώραΤζακ
1988Η χήρα με τα κόκκιναΝτίνος Αυγέρης
1990Κόκκινο χρυσόλοχαγός

 



1969. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Αρχέλαου.




1973. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.




1973. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Λ. Στάθη.




1974. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Αρχέλαου.




1976. Σκίτσο του Λ. Στάθη.




1977. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.




1979. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.





1981. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.





4/10/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.


7/10/2025. Σκίτσο του Αποστόλου Παπαδημητριου.





9/10/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.



13/10/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.



13/10/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή. (Η ημερομηνία 13-11- 25 είναι εσφαλμένη).




14/10/2025. Σκίτσο του Ιάκωβου Βάη.




14/10/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη. 




14/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.



14/10/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.




15/10/2025. Σκίτσο της Ευανθίας. Ρούνη.




15/10/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.




15/10/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου.



16/10/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.




16/10/2025. Σκίτσο του ΚΥΡ.





16/10/2025. Σκίτσο του Ιάκωβου Βάη.





16/10/2025. Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού.



16/10/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.



16/10/2025. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.



17/10/2015. Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου.




17/10/2025. Σκίτσο του Ηλία. Μακρή.






17/10/2025. 3 σκίτσα του Ανδρέα Πετρουλάκη.



17/10/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.


17/10/2025. Σκίτσο του Νίκου Τριανταφύλλου.





17/10/2025. Σκίτσο του ΚΥΡ.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Ουκρανία βαδίζει, σε πολιτικοστρατιωτικό αδιέξοδο, καθώς ηττάται, από ένα μικρό και ανεπαρκές ρωσικό εκστρατευτικό σώμα. (Μάιος - Ιούνιος 2022 : Η συνθηκολόγηση είναι η μόνη λύση, αλλά)…

Ουκρανία : Ο, επί σειρά ετών, εμφανιζόμενος, ως “πολέμαρχος”, κατά του Κρεμλίνου και συμπεριφερόμενος, ως «ποντίκι, που βρυχάται», Emmanuel Macron τηλεφώνησε, ξαφνικά, στις 30-6-2025, στον Βλαντιμίρ Πούτιν αποδεχόμενος, εν τοις πράγμασι, την στρατηγική ήττα της Δύσης.

14/12/1944 : Ο ΔΗΜΗΤΡΩΦ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΙΑΝΤΟ. (Η γελοιοποίηση των ισχυρισμών του σταλινικού 'βαρώνου Μυνχάουζεν' KillKiss)!