28-10-1940. Η στρατηγική ανάλυση του Ιωάννη Μεταξά, για το “Alors, c’ est la guerre” και το υπόβαθρο του ΟΧΙ, που στήριξε η ελληνική κοινωνία, εκείνη την εποχή, η οποία άνοιξε έναν δεκαετή κύκλο φόρου αίματος 880.000 νεκρών.

 

85 χρόνια μετά, το κομβικό γεγονός της ιταλικής επίθεσης, στην Ελλάδα, στις 28 Οκτωβρίου 1940, παραμένει να είναι παρόν και να ζητά απαντήσεις. 

Σε αυτό το ερώτημα, έχω απαντήσει πολλές φορές, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ και δεν την ίδια απάντηση επαναλαμβάνω, στο παραπάνω, βίντεο,  και με το τωρινό δημοσίευμα.

Το ερώτημα έχει δύο σκέλη. Το ένα αφορά το ποιός είπε το όχι· και συγκεκριμένα το, αν ο μπαρμπα-Γιάννης ο Μεταξάς είναι αυτός, που είπε το ΟΧΙ και αν το εννοούσε, ή, αν το είπε η ελληνική κοινωνία. 

Το ερώτημα αυτό, που τίθεται, κυρίως, από τη πλευρά της ελληνικής αριστεράς, αλλά και του κέντρου, είναι αποπροσανατολιστικό, διότι περιέχει, καθαρά, πολιτικά κριτήρια και όχι πραγματιστικά και ιστορικά. 

Το όχι, στον Emanuele Grazi, εκείνες τις μεταμεσονύκτιες ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, κάποιος έπρεπε να το πει, ή να μην το πει. Και αυτός ο κάποιος ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας, στον οποίο απευθύνθηκε ο Ιταλός πρέσβης. 

Ήταν ο δικτάτορας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936, ο γηραιός Ιωάννης Μεταξάς. Αυτός ερωτήθηκε, σε αυτόν ετέθη το θέμα της αποδοχής, ή μη, των όρων του ιταλικού τελεσίγραφου, που του επιδόθηκε και το οποίο ήταν τέτοιο, ώστε δεν άφηνε κανένα περιθώριο, στον Ιωάννη Μεταξά, να το αποδεχθεί, καθώς ήταν προσχηματικό και ζητούσε την άμεση απάντηση του, τότε, πρωθυπουργού, μη αφήνοντάς του κανένα χρονικό περιθώριο, προκειμένου να μην πει αυτό το όχι. Και εκείνη την ώρα, ήταν ο Έλληνας δικτάτορας, που είπε το “alors c’ est la guerre”, το “λοιπόν, έχουμε πόλεμο”. 

Αλλά αυτό το όχι, από την πλευρά του Ιωάννη Μεταξά, δεν θα είχε κανένα νόημα, εάν δεν αγκαλιαζόταν, από την ελληνική κοινωνία, η οποία, με δεδομένη την στάση του πρωθυπουργού και του δικτατορικού καθεστώτος, πήρε την υπόθεση της διεξαγωγής του πολέμου, με την Ιταλία, στα χέρια της και υλοποίησε το όχι, που είπε ο Μεταξάς, στο ιταλικό τελεσίγραφο.

Αλλιώς η άρνηση του Μεταξά δεν θα έχει κανένα ουσιαστικό νόημα, εάν η ελληνική κοινωνία δεν συμμετείχε, με τον ενθουσιασμό, που επέδειξε και με την μαχητικότητά της, στο μέτωπο του πολέμου. 

Και αυτό το όχι, που είπε ο γηραιός δικτάτορας, εκείνες τις μεταμεσονύκτιες ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, δεν ήταν ούτε συναισθηματικό, ούτε αυθόρμητο. Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ετοιμάσει την χώρα, πολύ καιρό, πριν, για αυτόν τον επερχόμενο πόλεμο, τον οποίο έβλεπε ότι ερχόταν, ήδη, από το 1936, αμέσως, μετά την δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936, που κήρυξαν ο ίδιος και ο βασιλιάς Γεώργιος Β’, διότι ο Ιωάννης Μεταξάς, ως δεινός στρατιωτικός επιτελάρχης, που ήταν, αντελήφθη αυτό, που, εκείνες τις ημέρες, φαινόταν αδύνατο. Οτι, δηλαδή, ο Άξονας Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας επρόκειτο να ηττηθεί, στο τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, από την Βρετανία και κυρίως, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, οι οποίες, σύμφωνα με την στρατηγική ανάλυση του Ιωάννη Μεταξά, θα εισέρχονταν, στον πόλεμο, κατά του Άξονα και αυτό θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο, στην ήττα του.

 

Η στρατηγική ανάλυση του Ιωάννη Μεταξά δεν διαψεύστηκε, από την πορεία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Αντίθετα, επιβεβαιώθηκε, πλήρως, με δεδομένο το γεγονός ότι, τελικά, στον πόλεμο αυτόν, εισήλθε και η “Σοβιετική Ένωση” του Ιωσήφ Στάλιν, όχι με δική της επιλογή, αλλά, επειδή υπέστη, τον Ιούνιο του 1941, την γερμανική εισβολή και φυσικά, ήταν υποχρεωμένη να αμυνθεί, πράγμα, το οποίο και έκανε.

Αυτός ήταν ο σκληρός πυρήνας της στρατηγικής ανάλυσης και της σκέψης του Ιωάννη Μεταξά, που τον οδήγησε, ψυχρά, στην απόφαση, ήδη, από το 1936, στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έπρεπε να είναι, στο πλευρό της Βρετανίας, η οποία, τότε ήταν, θαλασσοκράτειρα, παρά το γεγονός ότι, το 1940, ήταν απομονωμένη, στο νησί της, ενώ όλη, σχεδόν, η ηπειρωτική Ευρώπη ήταν, στα χέρια του Adolf  Hitler.

Με αυτά τα δεδομένα ασχολούμαι, στο αρχικό βίντεο, που έχω προσαρτήσει, στην παρούσα δημοσίευση και το οποίο είναι πολύ χρήσιμο οι αναγνώστες να το παρακολουθήσουν. 

Από, εκεί και πέρα, μακριά, από τις, πάντοτε, υπάρχουσες τρέχουσες πολιτικές επιδιώξεις, που θέλουν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα, σε ψευδοϊστορικές αναλύσεις και συμπεράσματα, που να ικανοποιούν αυτές τις πολιτικές επιδιώξεις, πρέπει να αντιμετωπισθούν τα πραγματικά γεγονότα και οι καταστάσεις, που επικρατούσαν, εκείνη την ζοφερή εποχή, η οποία, τον Οκτώβριο του 1940, άνοιξε τον δρόμο, για μια καταστροφική δεκαετία, για την χώρα μας η οποία, από τότε, εισήλθε, σε μια διαδικασία, η οποία την οδήγησε, στην τριπλή ξενική Κατοχή, κατά την περίοδο 1941 - 1944, για να ακολουθήσει, στην συνέχεια, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος τελείωσε, τον Αύγουστο του 1949, αφήνοντας, όλη αυτή η πολεμική περιπέτεια, πίσω της, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών, στην Ελλάδα, δηλαδή, περίπου, 750.000 νεκρούς άμαχους και 35.000 στρατιωτικούς, κατά την περίοδο του πολέμου και της Κατοχής και άλλες, περίπου, 100.000 νεκρούς, στον εμφύλιο πόλεμο. 

Ο φόρος του αίματος, που πλήρωσε η ελληνική κοινωνία, από τον πόλεμο, την τριπλή ξενική Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, υπήρξε βαρύτατους και άδικος, αλλά κατέστη αναπόφευκτος, με την επίδοση του ιταλικού τελεσιγράφου, την Δευτέρα, 28 Οκτωβρίου 1940. 

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω περισσότερο το παρόν κείμενο, το οποίο είναι κατατοπιστικό. Απλώς, παραπέμπω, για μία, ακόμη, φορά, το αναγνωστικό κοινό, στο αρχικό βίντεο, που είναι εκτεταμένο και επεκτείνεται, στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο των γεγονότων, πριν τον πόλεμο και κατά την διάρκειά του.

Αυτά αρκούν.