11-11-1887. Ο απαγχονισμός των 4 αναρχικών, στο Σικάγο. 1908-1985. Ο Enver Hoxha. 1912-1965. Η Ρόδος. 1929. Το Άργος. 1936-1960. Η Ζάκυνθος. Άνοιξη 1943. “Πόλη των Νεκρών” χαρακτηρίζεται το Στάλινγκραντ. 12-10-1944 Η απελευθέρωση των Αθηνών, μέσα και από ένα φιλμ του Φιλοποιμένος Φίνου. 1958. Κωνσταντινούπολη. 13/10/1972-12/12/1972. Στην “Παγωμένη Κόλαση” των Άνδεων. 13-10-2025. Ο Αλέξης Τσίπρας νομίζει ότι μας “δουλεύει” όλους. 2025. Ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία, για τους κατοίκους του πλανήτη Γη και μετέπειτα. (186).
11/11/1887. Σικάγο, ΗΠΑ. Οι αναρχικοί Αύγουστος Σπήζ, Αλβέρτος Πάρσονς, Αδόλφος Φίσερ και Γεώργιος Ένγελ κρεμάστηκαν. Ανήκαν, πλέον, στην Iστορία, που τους ονόμασε “Μάρτυρες του Χέιμάρκετ”», ή “Μάρτυρες του Σικάγου” .
Η δίκη τους θεωρείται από τις πιο μελανές στην δικαστική ιστορία των ΗΠΑ, μαζί με τη δίκη των δύο άλλων αναρχικών, των Σάκκο και Βανσέττι. Οι "οκτώ"του Σικάγου δικάστηκαν σε μία στημένη δίκη, όπου κανένα εναντίον τους στοιχείο δεν παρουσιάστηκε. Παρουσιάστηκαν ακόμη και στοιχεία που υπεδείκνυαν ότι η βόμβα είχε ριχτεί από προβοκάτορες. Δεν είχε σημασία. Η πολιτεία είχε αποφασίσει να τιμωρήσει τους οκτώ του Σικάγου παραδειγματικά, ώστε να καταστείλει το εργατικό κίνημα που φούντωνε από άκρου εις άκρον των ΗΠΑ.
«Τιμωρείστε τους παραδειγματικά, κρεμάστε τους και θα σώσουμε τους θεσμούς» είπε χαρακτηριστικά ο γενικός εισαγγελέας του Ιλλινόι. Οι επτά καταδικάσθηκαν εις θάνατον και ένας, ο Νήμπ, σε 15ετή κάθειρξη. Η κατάφωρη αδικία, η στημένη δίκη και η ακραία ποινή, είχαν αντίθετα αποτελέσματα, από αυτά, που ήλπιζαν οι αρχές του Ιλλινόι. Μέσα, σε λίγες ημέρες, οι οκτώ κρατούμενοι είχαν μετατραπεί, σε σύμβολα του αγώνα, για το οκτάωρο, αλλά και του αγώνα, εναντίον της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Παρ’ όλα αυτά, τα εφετεία δεν άλλαξαν τίποτε. Οι αποφάσεις ήταν πολιτικές. Η μόνη υποχώρηση ήταν η μετατροπή των ποινών των Φήλντεν και Σουάμπ, σε ισόβια. Από τους πέντε, που επρόκειτο να εκτελεσθούν, εκτελέστηκαν οι τέσσερις. Ο Λινγκ «τους την έφερε», όπως έγραφε και στο σημείωμα, που άφησε : άναψε ένα μπαστούνι δυναμίτη, σαν τσιγάρο και αυτοκτόνησε, στο κελί του, μια ημέρα, πριν την εκτέλεση.
Η πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 είχε, ως αποτέλεσμα, να κερδίσουν το 8ωρο 185.000 εργάτες και να μειώσουν τον χρόνο εργασίας τους, από δώδεκα, σε δέκα, ή και εννέα ώρες, τουλάχιστον, άλλοι 200.000 εργάτες. Επίσης, σε πολλές περιοχές, αναγνωρίστηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία.
19ος αιώνας, τέλη - 20ος αιώνας, αρχές. Άρτα. Η Παρηγορήτισσα, ο ανεμόμυλος και ο στρατώνας. Μια ανεκτίμητη φωτογραφία, που αποτυπώνει την πόλη μιας άλλης εποχής∙ ήρεμη, γαλήνια, με το βλέμμα στραμμένο, στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον, που ερχόταν.
1912. Ρόδος. Η παραλία Κόβα (Ακαντιά),,στην πόλη της Ρόδου, σε καρτ ποστάλ, όταν οι Ιταλοί κατέλαβαν το νησί, από τους Οθωμανούς.
10//7/1918. Γαλλία. Ένας εξαντλημένος Γάλλος στρατιώτης του 29ου Συντάγματος Πεζικού, τρώει ένα μικρό γεύμα, σε μια, πρόσφατα, κατειλημμένη γερμανική τάφρο.
1926. Αθήνα. Εργασίες, για την ανέγερση του μνημείου του αγνώστου στρατιώτη.
1929. Άργος. Στον χώρο της λαϊκής αγοράς.
1929. Ρόδος. Το λιμάνι του Μανδρακίου, σε βρετανική καρτ ποστάλ ταχυδρομημένη το 1935, επί Ιταλικής Διοίκησης. Η φωτογραφία είναι του 1929, από την επίσκεψη του Ιταλικού βασιλικού ζεύγους, στην Ρόδο.
1930. Δελφοί. Ηλικιωμένος, με την παραδοσιακή πουκαμίσα (καμιζόλα) και τσαρούχια, στο χείλος του γκρεμού, πάνω από την κοιλάδα του Πλειστού και τον ελαιώνα. (Φωτογραφία της Έλλης Παπαδημητρίου).
Μάρτιος 1935. Αθήνα. Στρατιωτικό όχημα, με οπλισμένους στρατιώτες, στο κέντρο της πόλης, μπροστά, από το υπουργείο Στρατιωτικών και την βουλή, κατά την διάρκεια του κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935. Η οδός Ακαδημίας φωτογραφημένη, από την λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Αριστερά, επί της Ακαδημίας 1, φαίνεται το υπουργείο Στρατιωτικών. Πρόκειται, για το κτίριο, που προήλθε, από προσθήκες και επέκταση της Στρατιωτικής Φαρμακαποθήκης. Η Βασιλική Στρατιωτική Φαρμακαποθήκη οικοδομήθηκε, μεταξύ 1836-1840, από τον Δανό αρχιτέκτονα Hans Christian Hansen. Στην θέση του, η νέα πτέρυγα του υπουργείου εξωτερικών του αρχιτέκτονα Ιωάννη Βικέλα, το 1971. Στο βάθος του δρόμου, διακρίνεται το διατηρητέο Μέγαρο Λεωνίδα Δεληγεώργη, οδός Ακαδημίας και Κανάρη 1, Κολωνάκι. Μελέτη 1882. Δεξιά, μέρος από την Γαλλική πρεσβεία (Μέγαρο Μέρλιν), εργο του αρχιτέκτονα Αναστάση Μεταξά. Φωτογράφος Πέτρος Πουλίδης. Αρχείο ΕΡΤ. Πληροφορίες, από την ομάδα Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ. #Αθηνα #αθηνα.
2/6/1941. Κρήτη. Έναρξη της Κατοχής.
1936 - 1938. Ζάκυνθος. Λίμνη Κερίου. Αποστραγγιστικά έργα.
1942 - 1943. Ζάκυνθος. Ιταλική Κατοχή.
1943 (άνοιξη). Στάλινγκραντ. Όταν οι μάχες, τελικά, κινήθηκαν, πέρα από το Στάλινγκραντ, ξεκίνησε ένας νέος αγώνας. Η μάχη, για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης πόλης. Κάποτε, φημιζόταν, για τα συντριβάνια και τα σφενδάμια, όμως, οι κάτοικοι, που επέστρεφαν, τώρα, την αποκαλούσαν “Πόλη των Νεκρών”. Μέχρι τα τέλη Μαΐου, είχαν εκκαθαριστεί, από τους δρόμους, περισσότερα, από 200.000 πτώματα Σοβιετικών και Γερμανών στρατιωτών, μαζί με 12.000 πτώματα ζώων. Η καταστροφή ήταν τόσο πλήρης, που ορισμένοι πρότειναν, ακόμη και την εγκατάλειψη του Στάλινγκραντ και την κατασκευή μιας νέας πόλης, αλλού, αφήνοντας τα ερείπια, ως ένα διαρκές μνημείο της μάχης.
1944. Γαλλία. Βρετανός πυροβολητής συνομιλεί, με μια ντόπια Γαλλίδα, δίπλα, σε ένα όπλο πυροβολικού.
12/10/1944. Αθήνα. Αυτό είναι το φιλμ του Φιλοποιμένος Φίνου, από την απελευθέρωση της Αθήνας. Το φιλμ αυτό μπορεί να το δει οποίος θέλει, στο youtube. Το ανακάλυψε ξεχασμένο, το 1999, ο Ροβήρος Μανθούλης.
12/10/1944 Αθήνα. Πριν, ακόμη, προλάβουν οι ναζί να εκκενώσουν την Αθήνα, ο λαός της πρωτεύουσας, από τις συνοικίες, τα εργοστάσια, τα σχολεία, τα υπουργεία, τα καταστήματα, ξεχύθηκε, στους αθηναϊκούς δρόμους, ζητωκραυγάζοντας, για την απελευθέρωσή του.
Κύματα λαοθάλασσας πλημμύρισαν την πλατεία Συντάγματος, τις οδούς Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ακαδημίας, Ζάππειο, πλατεία Ομονοίας. Σε λίγες ώρες, τα πάντα σημαιοστολίστηκαν, με γαλανόλευκες και κόκκινες σημαίες. Τεράστια πανό του ΕΑΜ και του ΚΚΕ υψώθηκαν και τα συνθήματα περνούσαν, σε όλα τα χείλη. Ο λαός, ενωμένος, γιόρταζε την απελευθέρωση της χώρας.
Στις 12/10/1944 ο λαός, που αγωνίστηκε και θυσιάστηκε, γιόρταζε, στους δρόμους. Ολα ήσαν έτοιμα, λοιπόν. Και μάλιστα, κάτι παραπάνω, από έτοιμα. Ο ΕΛΑΣ είχε, ήδη, έτοιμο σχέδιο κατάληψης του Λεκανοπεδίου της Αττικής. Σχετικά, με αυτό το σχέδιο, υπάρχει, στο Αρχείο του ΚΚΕ, η Έκθεση του επιτελικού αξιωματικού του ΕΛΑΣ, υπεύθυνου ΙΙΙ Γραφείου του Γενικού Στρατηγείου, ταγματάρχη Θεόδωρου Μακρίδη (Έκτορας) [Εγγραφο 68490. Εκθεση του Ξ.Ι.Φ./30 (Θ. Μακρίδη), για την δράση του ΕΛΑΣ, την περίοδο 1940-1944.
Το σχέδιο συντάχθηκε, αρχικά, τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 1943 και τροποποιήθηκε, τον Μάρτιο, ή τον Απρίλιο του 1944 και σε συνέχεια, τον Αύγουστο του 1944."Απέβλεπεν, κατ' αρχήν :
1) Εις την κατάληψιν των μεμονωμένων αστυνομικών τμημάτων και σταθμών χωροφυλακής.
2) Εις τον αποκλεισμόν, ή εις την επιτήρησιν των επικέντρων επισωρεύσεως των αντιπάλων δυνάμεων, ως κρινομένης της εξουδετερώσεως, ή καταλήψεώς των, ακατορθώτου, με τας δυνάμεις του Α' Σ.Σ.". Το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε.
Στο μεταξύ, όμοια σειρά από χώροι, στο κέντρο της Αθήνας, που άφησαν οι Γερμανοί, φεύγοντας, καταλαμβάνονταν, από χωροφύλακες και συνεργάτες των ναζί, που συνέρρεαν, στην Αθήνα, από την ύπαιθρο. Καταλήφθηκαν τα ξενοδοχεία, γύρω από την Ομόνοια, "Μητρόπολις", "Ερμής", "Πάνθεον" κ.ά.
Στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη κλείστηκαν οι χωροφύλακες και από την Ομόνοια, έως την πλατεία Συντάγματος, εγκαταστάθηκαν Βρετανικές υπηρεσίες, ενώ, σε ολόκληρο τον συγκεκριμένο χώρο, κυκλοφορούσαν οι Μπουραντάδες και οι Χίτες, προκαλώντας τον ΕΑΜικό κόσμο.
Τα δεδομένα μαρτυρούν, πως αυτό το διάστημα, μόνος του, ο ΕΛΑΣ Αθήνας και Πειραιά μπορούσε, αν έπαιρνε εντολή, να καταλάβει, σε μια ώρα το κέντρο και όλη την Αθήνα. Τέτοια εντολή, όπως είναι γνωστό, δεν υπήρξε, ενώ κλιμάκιο της κυβέρνησης Παπανδρέου, ήδη, βρισκόταν, στην Αθήνα, όπου, την επομένη, 13 Οκτωβρίου 1944, συμμετείχε, στην δοξολογία, που έγινε στην Μητρόπολη.
Πηγή: "Η Απελευθέρωση της Αθήνας", Ριζοσπάστης, 12 Οκτωβρίου 2019.
14/10/1944. Ιωάννινα. Η απελευθέρωση. Αυτοκίνητα της συμμαχικής αποστολής.
1945. Αθήνα. Ούτε ο ίδιος ο Dmitri Kessel, όταν έβγαζε αυτή την φωτογραφία, στις αρχές του 1945, λίγους, μόνο, μήνες, από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας, στις 12 Οκτωβρίου 1944. δεν φανταζόταν τον απέραντο συμβολισμό της. Ο κατακτητής, τί θέλει αυτός εδώ, στην προκειμένη Βρετανός, έχει το ένα του χέρι περασμένο, στον ώμο μιας όμορφης κοπέλας και με το άλλο ψάχνει τις τσέπες της. Ολόκληρη η ιστορία της Ελλάδας προσωποποιημένη, σε μια φωτογραφία.
"Εκεί όπου η βρωμιά είναι πιο μεγάλη,
εκεί ακούς τα πιο μεγάλα λόγια.
Μ’ αν πρέπει τη μύτη σου να φράξεις,
πώς θα φράξεις την ίδιαν ώρα και τ’ αυτιά σου;
Αν δεν είχαν βραχνιάσει τα κανόνια,
θα λέγανε: ρίχνουμε για να τηρήσουμε την τάξη.
Αν ο χασάπης πρόφταινε ν’ ανασάνει,
θα ‘λεγε: κέρδος κανένα εγώ δεν έχω.
Σαν οι συμπατριώτες μου ελληνιστές
διωχτήκανε απ’ τους ομηρικούς τους κάμπους
όπου αναζητούσαν λιόλαδο και κοπάδια,
οι ελευθερωτές γύρισαν απ’ τη μάχη
και βρήκανε καινούρια αφεντικά
να κυβερνάν τις πολιτείες τους.
Κι απ’ τα κανόνια ανάμεσα, προβάλανε οι εμπόροι.
Μπερτολτ Μπρέχτ
Όταν μαθεύτηκε η αιματοχυσία, στην Αθήνα (Δεκεμβριανά).
1947-1948. Ιωάννινα.
1948. Ζάκυνθος. Στον προαύλιο χώρο μιας οικίας.
1958. Κωνσταντινούπολη. Προβλήτα Μητροπόλεως. O Baba Lefter και o Koço Kasapoglu, ένας από τους θρύλους του αθλητισμού της Κωνσταντινούπολης. (Foto Berc Kamburyan)
1950 (δεκαετία). Ναύπλιο. Ο σταθμός υπεραστικών λεωφορείων Πελοποννήσου.
12/10/1965. Αθήνα. Από τον γάμο του Κώστα Βουτσά, με την Έρρικα Μπρόγιερ.
1965. Ρόδος, παλιά πόλη. Στην Εβραϊκή συνοικία, σε φωτογραφία του Αμερικανού φοιτητή Charles Cushman.
1960 (δεκαετία). Ζάκυνθος. Tσιλιβή, περιοχή Μπαλκόνι. Η φωτογραφία βρέθηκε, μέσω αγγελίας πώλησης, σε διαδικτυακό παλαιοπωλείο (eBay).
13 Οκτωβρίου 1972 - 12 Δεκεμβρίου 1972. Άνδεις. 72 ημέρες, στην "Παγωμένη Κόλαση". Στις 12 Οκτωβρίου του 1972, η πτήση 571 της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης απογειώθηκε, από το Μοντεβιδέο, με προορισμό το Σαντιάγο της Χιλής, μεταφέροντας 40 αθλητές και παράγοντες ομάδας ράγκμπι και πενταμελές πλήρωμα.
Η ομάδα ράγκμπι «Old Christians» της Ουρουγουάης, θα έπαιζε φιλικό αγώνα, στην πρωτεύουσα της Χιλής. Λόγω κακών καιρικών συνθηκών, ο κυβερνήτης προσγειώθηκε, στην πόλη Μεντόζα της Αργεντινής, στους πρόποδες των Άνδεων, όπου διανυκτέρευσαν.
Η πτήση απογειώθηκε, για το Σαντιάγο στις 13 Οκτωβρίου ωστόσο, πάνω από τη Χιλή, παρουσιάστηκε πρόβλημα, στο αεροσκάφος, με αποτέλεσμα να προσκρούσει, στο βουνό και να συντριβεί, σε μία βουνοκορφή, στις Άνδεις, στα σύνορα Χιλής και Αργεντινής, σε υψόμετρο 4.200 μέτρων.
Από τους 45 επιβαίνοντες, οι 12 σκοτώθηκαν, ακαριαία. Από τους 33, που επιβίωσαν της συντριβής, άλλοι 3 πέθαναν, έως το επόμενο πρωινό, ενώ άλλος ένας υπέκυψε 8 ημέρες, μετά την αεροπορική τραγωδία. Απέμειναν 29 άνθρωποι ζωντανοί, για να δώσουν την δική τους μάχη να κρατηθούν, στην ζωή.
Αντιμετώπιζαν εφιαλτικές συνθήκες, με θερμοκρασίες, που έφθαναν τους -40°C αλλά και την απόλυτη εξαθλίωση και πείνα. Βρήκαν καταφύγιο, στην κατεστραμμένη άτρακτο του αεροσκάφους και η μόνη επαφή τους με τον κόσμο, ήταν ένα ραδιόφωνο, όπου άκουγαν τις ειδήσεις, που μεταδίδονταν, γι’ αυτούς. Από εκεί, άκουσαν ότι η επιχείρηση έρευνας, εντοπισμού και διάσωσης σταμάτησε, έπειτα από 8 ημέρες.
Το μεσημέρι της 29ης Οκτωβρίου, μία χιονοστιβάδα καταπλάκωσε τα συντρίμμια του αεροσκάφους, σκοτώνοντας 7 άνδρες και μία γυναίκα. Οι επιζήσαντες χάραξαν έναν σταυρό, στο χιόνι, με τα απομεινάρια των αποσκευών, ελπίζοντας ότι θα είναι ορατός, από ψηλά και θα καταφέρουν να τους εντοπίσουν.
Για να επιβιώσουν, αναγκάστηκαν να τρώνε τις σάρκες των νεκρών συνεπιβατών τους.
«Ήταν πηγή πρωτεΐνης και λίπους, η μόνη πηγή, που υπήρχε. Αλλά ήταν απεχθές. Μέσα από τα μάτια της πολιτισμένης κοινωνίας μας, ήταν αηδιαστική απόφαση. Αισθανόμουν ταπεινωμένος. Η αξιοπρέπεια μου είχε καταβαραθρωθεί, αφού έπρεπε να φάω το κομμάτι ενός φίλου μου, για να επιβιώσω. Και εκείνη την στιγμή έλεγα είναι καλύτερα να πεθάνω; Αλλά, μετά σκέφτηκα την μητέρα μου και ήθελα να κάνω το καλύτερο δυνατό, για να επιστρέψω και να την δω. Κατάπια ένα κομμάτι και ήταν ένα τεράστιο βήμα, στην συνέχεια, Τίποτε δεν συνέβη. Αυτό, που μας κρατούσε δυνατούς ήταν η σκέψη της επόμενης ημέρας. “Ίσως αύριο”, αυτό ήταν, που μας κράτησε ζωντανούς, για 72 μέρες. Αυτό ήταν το σύνθημα μας”, είπε ο Δρ. Ρομπέρτο Κανέσα επιζώντας 40 χρόνια, μετά.
Τριμελής ομάδα ξεκίνησε πορεία, στην χιονισμένη οροσειρά, με σκοπό να φθάσει, στην Χιλή και να φέρει βοήθεια. Έπειτα από αρκετές ώρες περπάτημα, βρήκαν την ουρά του αεροσκάφους, η οποία είχε αποκοπεί και δεν είχε υποστεί σοβαρή ζημιά. Υπήρχαν οι αποσκευές όπου βρήκαν τσιγάρα, καραμέλες, καθαρά ρούχα και κόμικς. Η τριμελής ομάδα αποφάσισε να περάσει εκεί την νύχτα και να συνεχίσει την πεζοπορία το επόμενο πρωί.
Την επόμενη ημέρα, σχεδόν, παγωμένοι, μέχρι θανάτου, σκέφτηκαν να αφαιρέσουν τις μπαταρίες, από την ουρά και να επιστρέψουν, στο πιλοτήριο, από όπου θα έστελναν σήμα SOS, με τον ασύρματο του αεροπλάνου. Οι μπαταρίες, όμως, ήσαν πολύ βαριές και έτσι, γύρισαν, στην άτρακτο, έβγαλαν τον ασύρματο και κατευθύνθηκαν πάλι πίσω στην ουρά. Οι προσπάθειές τους, όμως, να θέσουν τον ασύρματο, σε λειτουργία απέτυχαν. Η μόνη τους ελπίδα ήταν να περάσουν το βουνό, με τα πόδια, για να βρουν βοήθεια.
Στις 12 Δεκεμβρίου, 2 μήνες, μετά την συντριβή, οι Παράδο, Κανέσα και Βιζιντίν ξεκίνησαν το ταξίδι, στο άγνωστο. Την τρίτη ημέρα του οδοιπορικού, ο Παράδο έφτασε πρώτος, στην κορυφή, από όπου, μακριά, στον ορίζοντα, διέκρινε την κόκκινη κοιλάδα της Χιλής. Οι Παράδο και Κανέσα συνέχισαν να περπατάνε, στο βουνό, ακολουθώντας το ρέμα ενός ποταμού, στο τέλος του οποίου συνάντησαν ντόπιους κατοίκους.
Λίγο αργότερα, ο Παράδο οδήγησε ομάδες διάσωσης, με ελικόπτερα, στο σημείο της συντριβής, όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι επιζώντες. Μόλις 16 κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί, στις 72 ημέρες, που έκαναν οι διασώστες να φθάσουν, κοντά τους και να τους γλιτώσουν.
Η ιστορία τους έγινε ταινία και κυκλοφόρησε, το 1993, με τον τίτλο : «Οι Επιζήσαντες».
1974. Κρήτη. Φορτηγό Mercedes L1113. Φωτογραφία απεσταλμένη από τον Βασίλη Βασιλάκη.
1978 (χειμώνας). Κεφαλάρι GRILLON : Μπουάτ Restaurant. (Περιγράφει η διαδικτυακή μου φίλη Kiki Diogou).
Ένα βράδυ ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια παρέα ανδρών.Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου με φίλους του και την προσωπική του φρουρά .Σηκώθηκαν ολοι να τον υποδεχτούν .Ήταν γελαστός και διάλεξε που θα καθίσει με τους φίλους του. Η φρουρά καθισε σε αλλο τραπεζι.
Ζήτησε να καθίσουμε, μαζι του, ο Σταυρος ο Ζώρας κι εγω και να τραγουδησουμε ολοι μαζι. Έτσι κι έγινε.Φύγανε αργά είπανε ότι περάσανε ωραία και ότι θα ξανάρθουν.
Ήρθαν την επόμενη εβδομάδα μια μεγάλη παρέα μαζί και η γυναίκα του η Μαργαρίτα
( εγώ την βρήκα πολύ ευγενική και γλυκειά Τραγούδησαν γλέντησαν και είπαν πως θα ξανάρθουν .Αφιέρωσε στο Χρήστο το βιβλίο του που του είχε ζητήσει < Η Δημοκρατία στο απόσπασμα >.
Ήρθε πράγματι με φίλους ...μετά από μερικές μέρος..εγώ ήμουν άρρωστη με πυρετό και δεν είχα πάει..
Δεν ήρθε άλλη φορά....Στην φωτογραφία ο Σταύρος Ζώρας κι εγώ.....τους άλλους τους γνωρίζετε....πρέπει να πω ότι μας συνόδευε στο πιάνο ο συνθέτης Παντελής Λεούσης
1980. Αθήνα. Η Λεωφόρος Βασιλίσσης Όλγας.
1980 (αρχές δεκαετίας). Θεσσαλονίκη.
1926 - 1985. Τίρανα. Ο Γενικός Γραμματέας του κυβερνησαντος, κατά την χρονική περίοδο 1944 - 1992, (κομμουνιστικού) Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας και αρχηγός των αλβανικών ενόπλων δυνάμεων Enver Hoxha (Αργυρόκαστρο 16/10/1908 - Τίρανα 11/4/1985). Η αλβανική κοινωνία δεν τον έχει ξεχάσει και ένα σημαντικό τμήμα της, απλώς, τον νοσταλγεί.
Δεν ήσαν όλα αρνητικά, στο ιδιότυπο σταλινικό καθεστώς. Οικονομικά, κατά την εποχή του, η Αλβανία εκβιομηχανίστηκε και γνώρισε ταχεία οικονομική ανάπτυξη και πρωτοφανή πρόοδο, στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας. Εστίασε, στην ανοικοδόμηση της χώρας, που είχε ερημωθεί, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατασκευάζοντας την πρώτη σιδηροδρομική γραμμή της Αλβανίας, εξαλείφοντας τον αναλφαβητισμό και οδηγώντας την Αλβανία, στον δρόμο της γεωργικής αυτάρκειας.
1995. Βοσνία. Άγνωστος Βόσνιος στρατιώτη κλαίει, όταν επέστρεψε, στο χωριό του, όπου ανακάλυψε ότι η οικογένειά του εκτελέστηκε, από τους Σέρβους, Φωτογραφία, by Gilles Peress.
Αυτή η οδυνηρή εικόνα, κατά την διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας, αποστάζει την τεράστια θλίψη, που καθόρισε την σύγκρουση. Ο ανώνυμος Βόσνιος στρατιώτης, που το σώμα του κατέρρευσε, πάνω σε ένα δέντρο, ενσαρκώνει την αγωνία της απώλειας, εν μέσω ενός, από τους πιο βάναυσους πολέμους της Ευρώπης, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεταξύ 1992 και 1995, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη έπεσε, σε χάος, μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, καθώς οι εθνοτικές εντάσεις ξέσπασαν, σε βία και μαζικές δολοφονίες. Ολόκληρα χωριά καταστράφηκαν, οικογένειες διαλύθηκαν και πάνω, από 100.000 ζωές χάθηκαν. Η θλίψη του στρατιώτη ξεπερνά την πολιτική, είναι το ανθρώπινο πρόσωπο της γενοκτονίας, η απελπισία σκαλισμένη, σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Αυτή η φωτογραφία παραμένει μια έντονη υπενθύμιση του, πόσο, γρήγορα, οι γείτονες μπορούν να γίνουν εχθροί και πώς η μνήμη αντέχει το βάρος της βίας, πολύ καιρό, μετά τη σιωπή των όπλων.
13/10/2025. Ο Αλέξης Τσίπρας νομίζει ότι μας “δουλεύει” όλους. Δεν είναι, έτσι. Κοροϊδεύει πολλούς, αλλά, όχι, όλους, όπως επισημαίνει ο φίλος μου, στο Facebook, Anastasopoulos Ioannis :
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο Τσίπρας δεν διακρινόταν για το εύρος των εγκυκλοπαιδικών του γνώσεων.
Και εφόσον, ο τάλας, αδυνατούσε να κατανοήσει από τα συμφραζόμενα αν κάποιος ομιλητής αναφερόμενος στον "Μάρκο" εννοούσε τον Μάρκο Βαφειάδη ή τον Μάρκο Βαμβακάρη, ορθώς ανέθετε τη συγγραφή των "περισπούδαστων" πολιτικών του παρεμβάσεων σε καταλληλότερα άτομα.
Αλλά ακόμα κι εκεί συχνά ατυχούσε.
Το τελευταίο κρούσμα μας το επισημαίνει ο αγαπημένος ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ σε απόσπασμα της στημένης συνέντευξης στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ:
«Δεν κάνεις δύο φορές την ίδια επανάσταση» είναι μια φράση που εμφανίζεται να λέει η Εμιλιέν Μορέν στο βιβλίο του Χανς-Μάγκνους Έντσερμπέργκερ, «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας». Αν και το βιβλίο μιλάει για την ισπανική επανάσταση και δη από την αναρχοσυνδικαλιστική εκδοχή της, η Εμιλιέν Μορέν (1901-1991) ήταν Γαλλίδα αναρχική δημοσιογράφος και ο Έντσερμπέργκερ (1929-2022) Γερμανός συγγραφέας και ποιητής της κριτικής Αριστεράς.
Σε κάθε περίπτωση, κανείς από τους δύο δεν ταιριάζει στον χαρακτηρισμό «ένας Ισπανός επαναστάτης» που πετάει ο Τσίπρας στη σημερινή του συνέντευξη στην ΕφΣυν. Η Μορέν μάλιστα, στην οποία αποδίδεται η φράση, εκτός από «Ισπανός», δεν είναι καν άνδρας.
Αλέξη χρυσέ μου, τους πληρώνεις που τους πληρώνεις, πες τους να στα γράφουν σωστά (ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ)
2025. Η Αρχαία Αγορά της Θεσσαλονίκης, ένα μικρό "εμπορικό κέντρο" της αρχαίας εποχής, με είσοδο καταστημάτων.
2025. Στον πλανήτη Γη :
Ο πληθυσμός της Γης είναι περίπου 7,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι! Για τους περισσότερους ανθρώπους, αυτός είναι ένας μεγάλος αριθμός, αυτό είναι όλο....
Ωστόσο, αν θεωρήσετε 7,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο ως το 100% των ανθρώπων, αυτά τα ποσοστά γίνονται πιο κατανοητά....
■ Από το 100% των ανθρώπων:
11% - βρίσκονται στην Ευρώπη
5% - βρίσκονται στη Βόρεια Αμερική
9% - στη Νότια Αμερική
15% - στην Αφρική
60% - βρίσκονται στην Ασία.
49% - ζουν σε χωριά
51% - σε πόλεις.
12% - μιλούν κινέζικα
5% - ισπανικά
5% - αγγλικά
3% - μιλούν αραβικά
3% - χίντι
3% - μπενγκάλι
3% - πορτογαλικά
2% - ρωσικά
2% - ιαπωνικά
62% - τη δική τους γλώσσα.
77% - έχουν στέγαση
23% - πουθενά να ζήσουν.
21% - οι άνθρωποι είναι υπερσιτισμένοι
63% - μπορούν να φάνε όσο θέλουν
15% - οι άνθρωποι είναι υποσιτισμένοι.
● Το ημερήσιο κόστος ζωής για το 48% των ανθρώπων είναι λιγότερο από 2 δολάρια ΗΠΑ.
87% - οι άνθρωποι έχουν καθαρό πόσιμο νερό
13% - είτε δεν έχουν καθαρό πόσιμο νερό είτε έχουν πρόσβαση σε μολυσμένη πηγή νερού.
75% - έχουν κινητά τηλέφωνα
25% - δεν έχουν.
30% - έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο
70% - δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο.
7% - έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση
93% - δεν έχουν φοιτήσει σε κολέγιο ή πανεπιστήμιο.
83% - μπορούν να διαβάσουν
17% - είναι αναλφάβητοι.
33% - Χριστιανοί
22% - Μουσουλμάνοι
14% - Ινδουιστές
7% - Βουδιστές
12% - άλλες θρησκείες
12% - δεν έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις.
26% - ζουν λιγότερο από 14 χρόνια
66% - πέθαναν μεταξύ 15 και 64 ετών.
8% - είναι άνω των 65 ετών.
■Αν έχετε ένα μέρος για να ζήσετε, τρώτε θρεπτικά τρόφιμα και πίνετε καθαρό νερό, έχετε κινητό τηλέφωνο, μπορείτε να σερφάρετε στο Διαδίκτυο και έχετε πανεπιστημιακή εκπαίδευση - ανήκετε σε μια μικρή προνομιούχα ομάδα (λιγότερο από 7%).
ΑΠΟ ΤΟ 100% ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΝΟ ΤΟ 8% ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 65 ΕΤΩΝ....
Αν είστε άνω των 65 ετών, να είστε ευτυχισμένοι και ευγνώμονες! Να αγαπάτε τη ζωή, να αδράξετε τη στιγμή. Δεν φύγατε από αυτόν τον κόσμο πριν φτάσετε στην ηλικία των 65 ετών, όπως το 92% των ανθρώπων που έφυγαν πριν από εσάς....
Είστε ήδη ένας ευλογημένος άνθρωπος!
Φροντίστε την υγεία σας. Εκτιμήστε κάθε στιγμή που σας απομένει!!!
Μια μεγάλη μελέτη στις ΗΠΑ έδειξε ότι:
■ Η πιο παραγωγική ηλικία ενός ατόμου είναι από 60 έως 70 έτη.
■ Το δεύτερο πιο παραγωγικό στάδιο ενός ατόμου είναι από 70 έως 80 έτη.
■ Το τρίτο πιο παραγωγικό στάδιο είναι τα 50 και 60 έτη.
■ Ένα άτομο δεν έχει φτάσει ακόμη στο αποκορύφωμά του!
■ Η μέση ηλικία των νικητών του βραβείου Νόμπελ είναι 62 έτη.
■ Η μέση ηλικία των προέδρων των 100 μεγαλύτερων εταιρειών στον κόσμο είναι 63 έτη.
■ Η μέση ηλικία των πάστορων των 100 μεγαλύτερων εκκλησιών στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι 71 έτη.
■ Η μέση ηλικία ενός πατέρα είναι 76 έτη.
■ Αυτό επιβεβαιώνει ότι τα καλύτερα και πιο παραγωγικά χρόνια ενός ατόμου είναι μεταξύ 60 και 80 ετών.
■ Αυτή η μελέτη δημοσιεύτηκε από μια ομάδα γιατρών και ψυχολόγων στο "NEW ENGLAND JOURNAL OF MEDICINE".
■ Διαπίστωσαν ότι στα 60, φτάνετε στο αποκορύφωμα του συναισθηματικού και νοητικού σας δυναμικού, και αυτό συνεχίζεται μέχρι να φτάσετε τα 80.
■ Έτσι, αν είστε 60, 70 ή 80 ετών, βρίσκεστε στο καλύτερο στάδιο της ζωής σας!
ΠΗΓΗ:
New England Journal of Medicine.
1974. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1976. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
9/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
11/10/2025. Σκίτσο του Κωστάκη.
10/10/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
11/10/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.
Σχόλια