1995 - 2025. Μιλώντας, για την χαώδη ανισορροπία δυνάμεων, ανάμεσα, στην Αθήνα και την Άγκυρα και την διαλυτική υποβάθμιση της γεωπολιτικής ισχύος της χώρας μας. (Ο Γιώργος Γεραπετρίτης ομιλεί, περί του “ορθολογισμού” της προσφυγής, σε διαβουλεύσεις των δύο κρατών, όμως, “ξεχνάει”, οι πολιτικές διαβουλεύσεις, στηρίζονται, στα επίπεδα της ισχύος των διαβουλευόμενων πλευρών. Υπ´ αυτές τις συνθήκες, που δεν προκύπτει ότι θα ανατραπούν, έστω και στο απώτατο μέλλον, αυτού του είδους οι διαβουλεύσεις είναι, πλήρως, ασύμφορες)…
Είναι γεγονός ότι αυτές τις ημέρες βρισκόμαστε ενώπιον μιας αθόρυβης ελληνοτουρκικής κρίσης, στα ύδατα του Αιγαίου, με δεδομένο το γεγονός ότι η Άγκυρα έχει εκδώσει μια NAVTEX (Navigational TEleX, η οποία είναι μια διεθνής αυτοματοποιημένη διαδικασία άμεσης εκτύπωσης μεσαίας συχνότητας προειδοποίησης, ανάμεσα, στα άλλα, για τους κινδύνους της ασφάλειας της πλεύσεως των πλοίων, σε συγκεκριμένες, κάθε φορά, θαλάσσιες περιοχές), που δεσμεύει την περιοχή του δυτικού Αιγαίου, μεταξύ Χίου και Μυτιλήνης, με επαπειλούμενο τον κίνδυνο να στείλει, στην περιοχή αυτή, το «Πίρι Ρέις», προκειμένου να κάνει έρευνες, στον υποθαλάσσιο χώρο της, κατά την περίοδο, που ισχύει αυτή η NAVTEX, ήτοι, από τις 4 Οκτωβρίου 2025, έως τις 14 Οκτωβρίου 2025.
Τυπωμένο κείμενο NAVTEX.
Η ελληνική πλευρά έχει εκδώσει AntiNAVTEX, για αυτήν τη περιοχή, αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα αφού αυτό το γεγονός επικαθορίζει τον κίδυνο, μιας ελληνοτουρκικής αντιπαραθέσης, η οποία, εάν συμβεί, πρόκειται να γίνει, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, στο οποίο η ελληνική πλευρά βρίσκεται, σε επίπεδα δραματικής αδυναμίας που οφείλεται, στην τεράστια - μπορώ να την περιγράψω, ως χαοτική - ανισορροπία δυνάμεων, ανάμεσα, στην Αθήνα και την Άγκυρα, με την τελευταία, βεβαίως, να έχει, πλέον, αναμφισβήτητη και συντριπτική υπεροχή, έναντι των Αθηνών, ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, που εξελίχθηκε, αναπτύχθηκε και έφθασε, σε αυτό το ντροπιαστικό, για την χώρα μας, επίπεδο ανισορροπίας των, εκατέρωθεν, δυνάμεων, μέσα στην τελευταία 30ετια.
Στο, παραπάνω, αρχικό βίντεο, που τράβηξα, χθες (9/10/2025), κάνω μια ιστορική και κυρίως, μια πολιτική και οικονομική αναδρομική επισκόπηση όλων όσων οδήγησαν, σε αυτήν την δυσμενέστατη κατάσταση και φυσικά, προτρέπω το αναγνωστικό κοινή, να το παρακολουθήσει, επισταμένως, για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να πληροφορηθούν οι νεώτεροι, το πού βρισκόμασταν, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 - δηλαδή, σε μια κατάσταση ευμενούς ισορροπίας δυνάμεων, για την ελληνική πλευρά - και πού έχουμε καταντήσει να βρισκόμαστε, τώρα, στα μέσα της δεκαετίας του 2020· δηλαδή στο σημείο της έσχατης, έως τώρα, ανισορροπίας δυνάμεων, υπέρ της Άγκυρας, που υποβίβασε την χώρα μας, στα επίπεδα ενός παρία, στην περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η έναρξη αυτής της καταστροφικής κεραίας αρχίζει, μετά το 1995, το οποίο αποτελεί έτος καμπής, στην σύγχρονη ελληνική Ιστορία γεγονός το οποίο δεν έχει επισημανθεί αλλά πρόκειται να επισημανθεί, αργότερα, στο απώτερο και στο απώτατο μέλλον, όταν οι τρέχουσες πολιτικές σκοπιμότητες, στο εσωτερικό της χώρας μας, θα έχουν παρέλθει και οι νεώτεροι ιστορικοί Θα έχουν την δυνατότητα να καταγράψουν αυτήν την ιστορική χρονική καμπή και να την προσδιορίσουν, σαφέστατα, ως το όριο, όπου, σε αυτό το χρονικό σημείο, ως κρίσιμο δεδομένο εκκινεί η δραματική εξασθένηση της ελληνικής πλευράς, με την παρατεταμένη και βαρύγδουπη καθίζηση και την έναρξη της πορείας μιας δραματικής πτώσης της διεθνούς απήχησης και κυρίως, της καταστροφικής υποβάθμισης της Ελλάδας, στην ευρύτερη περιοχή, εντός της οποίας βρίσκεται. Δηλαδή, στο Αιγαίο, που την αφορά, άμεσα και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Αυτή η δραματική καθίζηση της γεωπολιτικής ισχύος του ελληνικού κράτους εξελίχθηκε, λοιπόν, προϊόντος του χρόνου, εντός της τελευταίας τριακονταετίας, με άμεση, ευθύνη, φυσικά, του συνόλου του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, αμέσως, μετά την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, με ιστορικό σημείο καμπής την εποχή του Κώστα Σημίτη, (που ιστορικά, ισοδυναμεί, με την Μικρασιατική Καταστροφή), αλλά και της εντόπιας ολιγαρχίας, που, με τις πολιτικές, που ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν, επέτρεψαν και επιτείνουν την ολέθρια κατάσταση αυτής της σαρωτικής αδυναμίας του ελληνικού κράτους, απέναντι, στο τουρκικό κράτος.
Το αφήγημα αυτό στηρίζεται, στα ιστορικά δεδομένα, τα οποία μου θύμησε η χθεσινή ανάρτηση (9/10/2025) της Δήμητρας Λιάνη - Παπανδρέου, στο Facebook. Έχει τις ατέλειές της, αλλά αξίζει τον κόπο να την παραθέσω :
“Ο Ανδρέας Παπανδρέου σχεδίαζε την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ τις αρχές του 1996. Το διεθνές δίκαιο της Θάλασσας είχε τεθεί παγκοσμίως σε ισχύ από τις 16 Νοέμβρη του 1994. Ο Ανδρέας μου έλεγε ότι θα είμαστε 100% κατοχυρωμένοι με αυτό έναντι της Τουρκίας. Σήμερα είναι όλοι τους για λύπηση, ή φοβούνται τις παράνομες αντιδράσεις της Τουρκίας ή είναι εξαγορασμένοι από τα λεφτά του Κατάρ που μοιράζει ο Ερντογάν! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρνήθηκε πριν λίγες μέρες την πρόταση του Κύπριου Προέδρου Νίκου Χριστοδουλάκη για οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας- Κύπρου, αντίστοιχα με το Γιώργο Παπανδρέου που την αρνήθηκε παλαιότερα (2003) στον τότε Κύπριο Υπουργό Νίκο Ρολάνδη. Αντίστοιχα ο Τσίπρας που αντιτάχθηκε και αυτός στην ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ έχει τωρινό υπαρχηγό του, τον Αντώνη Λιάκο που ξιφουλκεί υπέρ της συνεκμετάλλευσης των ελληνικών υδρογονανθράκων με την Τουρκία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης υπό το βάρος του σκανδάλου των 55 εκ ευρώ της Καϊλή, ψελλίζει άτολμα και υποχωρητικά άλλα αντί άλλων, όντας στη γραμμή του Κώστα Σημίτη. Ένα μάτσο λιπόψυχοι καταστρέφουν την Ελλάδα! Αφυπνιστείτε Ανδρεοπαπανδρεϊκοί να ξαναβρούμε το δρόμο μας και την εθνική και λαϊκή μας κυριαρχία!”.
Αυτά, που γνωρίζω, με πλήρη βεβαιότητα είναι ότι η Δήμητρα Λιάνη - Παπανδρέου, για τα του 1995 - 1996, έχει δίκιο, αν και έχει μπερδέψει την ΑΟΖ, με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σχεδιασμό, για την ανακήρυξη, στο Αιγαίο, ελληνικής της αιγιαλίτιδας ζώνης, στα 12 ναυτικά μίλια. (Άλλωστε, η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, στα 12 ναυτικά μίλια, λύνει και το ζήτημα της ΑΟΖ, στο Αιγαίο).
Η Άγκυρα αντέδρασε, με το casus belli, με ένα ψήφισμα της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, εάν το ελληνικό κράτος προέβαινε, σε μια τέτοια ενέργεια. Ο, τότε, πρωθυπουργός δεν πτοήθηκε και όντως, μέσα, στο 1996, θα επέκτεινε τα ελληνικά χωρικά ύδατα, στα 12 ναυτικά μίλια, περιφρονώντας τις αντιδράσεις του τουρκικού κράτους.
Δεν πρόλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στις 21 Νοεμβρίου 1995, εισήχθη, στο Ωνάσειο νοσοκομείο, από το οποίο, όταν βγήκε, είχε , πλέον, στις 16 Ιανουαρίου 1996, παραιτηθεί, από την πρωθυπουργία, λόγω της κάκιστης κατάστασης της υγείας του.
Εννοείται ότι ο Κώστας Σημίτης, που τον διαδέχθηκε, ως πρωθυπουργός, στις 18/1/1996, τα ξεπούλησε όλα, την 31η Ιανουαρίου 1996, στα Ίμια.
Και για τον Γιώργο Παπανδρέου, ως υπουργό Εξωτερικών, η Δήμητρα Λιάνη - Παπανδρέου έχει δίκιο.
Μιλώντας, πάντως, για το σήμερα, πρέπει να αναφέρω ότι, πριν λίγες ημέρες, μιλώντας, στον Πειραιά, ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης ανέφερε ότι το σωστό είμαι είναι τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, να επιλυθούν, με βάση το διεθνές δίκαιο αλλά ο πολιτικός ορθολογισμός επιβάλει την διαδικασία των πολιτικών διαβουλεύσεων, ανάμεσα στις δύο χώρες, προς επίλυση των προβλημάτων.
(Σημειωτέον ότι, στην παρούσα αθόρυβη κρίση. ήδη, έχει υπάρξει, τις προηγούμενες ημέρες, μία μυστική συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων διπλωμάτων, στην Ελβετία, για την οποία δεν ανακοινώθηκε, τίποτε· μάλιστα, ειπώθηκε, παρασκηνιακά, από την ελληνική πλευρά, ότι ο διάλογος, που έγινε, δεν αφορούσε τις ελληνοτουρκικές διαφορές, λες και οι συζητήσεις αφορούσαν κάποια … φιλοσοφικά, ή άλλα αντίστοιχα θέματα).
Το τί μέλλει γενέσθαι, στην παρούσα φάση. μένει να το δούμε και είναι καλό το γεγονός ότι, μέχρι τώρα, η Άγκυρα δεν έχει βγάλει το «Πίρι Ρέις», στο Αιγαίο, δυτικά των ελληνικών νησιών της Μυτιλήνης και της Χίου. Δηλαδή στην περιοχή όπου η τουρκική πλευρά εξέδωσε την NAVTEX, για την περίοδο από τις 4, έως τις 14 Οκτωβρίου. Αλλά, όπως γράφω, αυτό δεν λύνει το πρόβλημα.
Το πρόβλημα έχει την βάση του, στην χαώδη ανισορροπία δυνάμεων, ανάμεσα, στην Ελλάδα και στην Τουρκία, η οποία ανισορροπία, εκφράζεται, παραστατικότατα, στα οικονομικά μεγέθη, σε επίπεδα συνολικών ΑΕΠ των δύο χωρών, με το ελληνικό ΑΕΠ να φθάνει, το 2024, στα 392,205 δισεκατομμύρια δολάρια, σε αγοραστική δύναμη του 2021, ενώ το αντίστοιχο τουρκικό ΑΕΠ φθάνει, 3,018 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Έτσι, αυτό, που ο Γιώργος Γεραπετρίτης ονομάζει, ως “ορθολογική πολιτική βάση”, η οποία οδηγεί, όχι στην καταφυγή, στους κανόνες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, αλλά σε μία άμεση διαδικασία πολιτικών και διπλωματικών διαβουλεύσεων, ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Αθήνα, στερείται πραγματικής βάσεως, σε επίπεδο ισχύος των διαβουλευόμενων πλευρών, διότι αυτού του είδους οι πολιτικοδιπλωματικές διαβουλεύσεις έχουν, ως βάση διεξαγωγής τους, την ισχύ της κάθε πλευράς, που συμμετέχει σε αυτού του είδους τον “ορθολογικό διάλογο”.
Έτσι, αυτή η βάση διεξαγωγής των ελληνοτουρκικών διαβουλεύσεων, που και αυτή είναι ορθολογική, καθώς στηρίζεται, στην συντριπτική υπεροχή της τουρκικής πλευράς, δηλαδή, στην βάση των οικονομικών δεδομένων, που, μόλις, περιέγραψα και φυσικά, έχω, επανειλημμένα, περιγράψει στο παρελθόν.
Ως εκ τούτου, αυτή η διαδικασία πολιτικής διαβούλευσης, ανάμεσα, στο ελληνικό και στο τουρκικό κράτος, είναι ασύμφορη, για την ελληνική πλευρά, η οποία βρίσκεται, σε κατάσταση μιας ακραίας αδυναμίας, χωρίς να υπάρχει προοπτική, για την ανατροπή αυτή της αυτής της δυσμενέστατης κατάστασης, στο εγγύτερο, ή στο απώτερο, ή στο απώτατο μέλλον.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, η οποία, φυσικά, στην τρέχουσα μορφή της ασκούμενης εξουσιαστικής πολιτικής διαχείρισης, αποκρύπτεται, και δεν λέγεται, στην ελληνική κοινωνία. Και αποκρύπτεται, διότι, απλούστατα, δεν συμφέρει την εντόπια πολιτικοοικονομική ολιγαρχία να γίνεται λόγος, περί αυτής της δραματικής αδυναμίας, στην οποία έχουν φέρει την χώρα, οι οικονομικοί ολιγάρχες και οι πολιτικοί υποτακτικοί τους.
Όμως, εγώ, καθώς δεν έχω καμία δέσμευση, από οποιοδήποτε κέντρο της εξουσίας, φροντίζω να πληροφορούμαι και μπορώ, χωρίς εξαρτήσεις, να περιγράψω αυτή την αλήθεια, που η ολιγαρχία αποφεύγει να μιλήσει, για αυτήν και την περιγράφω, έτσι, όπως, ακριβώς, είναι, είτε αυτό μου είναι αρεστό, είτε όχι.
Και για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, αυτή η τραγική κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν μου είναι η χώρα δεν μου είναι, καθόλου, αρεστή.
Όμως, έτσι έχουν τα δεδομένα.
Δεν χρειάζεται να επιμηκύνω το παρόν κείμενο, το οποίο είναι, ήδη, μεγάλο. Γι’ αυτό και παραπέμπω, ξανά, τους αναγνώστες. στο αρχικό βίντεο, που έχω προσαρτήσει, στο παρόν δημοσίευμα και το οποίο βίντεο επαναλαμβάνω ότι είναι απαραίτητο να το παρακολουθήσουν, για να αντιληφθούν, το πού βρισκόμαστε και τους κινδύνους, που αντιμετωπίζουμε, ως κοινωνία.
Σχόλια