1857-1959. Στο Σινά. 1884. Η Αλεξάνδρεια. 1898. Η στοά Ευμένους, δίπλα στο Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού. 1915-1916. Η Οθωμανική Παλαιστίνη. 1910-1920. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος και η Ασπασία Μάνου. 9-10/11/1938. Η “Νύχτα των Κρυστάλλων”. 1940-1944.. Ο πόλεμος. η Κατοχή και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. 29-30/9/1941. Οι εκτελέσεις, στο Μπάμπι Γιαρ. 15-4-1945. Η απελευθέρωση των κρατουμένων, στο Bergen-Belsen. Οι νάνοι Ovitz, στο Auschwitz. 1961. Η κρίση πυραυλων, στην Κούβα. 1964-1976 Η Αλβανία. 13-12-2003. Η σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν. 23-28/10/2025. Ανάμεσα, στο δίλημμα «Μητσοτάκης, ή χάος», το 42% επιλέγει χάος και μόνο, το 30% Μητσοτάκη και μετέπειτα. (190).
1857. Σινά, κοιλάδα του Βεράν. Αίγυπτος.
1884. Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος. Η οδός Φουάντ.
1889. Ισθμός της Κορίνθου. Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΚΡΗΠΙΔΩΜΑΤΩΝ, ΣΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ. Η ΕΚΣΚΑΦΗ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙ, ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΟ ΒΑΘΟΣ ΤΩΝ 8 ΜΕΤΡΩΝ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ) 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1993.
1898 - 1930. Αθήνα. Η στοά Ευμένους, δίπλα στο Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού.
1898. Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η γέφυρα Namerd (Be şköprü), που κατασκευάστηκε, από τον Ιουστινιανό, έναν από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, που βρισκόταν μισή ώρα, από το Adapazarı (Αργίλιον, ή Αργίλιο) παραποτάμια πόλη, στην γενικότερη περιοχή του Μαρμαρά, εκείνη την εποχή.
1900. Δελφοί. Επισκέπτες φωτογραφίζονται, μπροστά, στο πρώτο ξενοδοχείο του νέου χωριού. Ιδιοκτήτης ο Βασίλης Παρασκευάς, που είχε ξενώνα και στο Kαστρί ·εικονίζεται, στην άκρη αριστερά.
(Φωτογραφία της αρχαιολόγου Agnes Baldwin Brett).
1903. Σμύρνη. Πύργος ρολογιού της πόλης.
1903. Χάρτης της, τότε, ευρωπαϊκής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
1906. Αθήνα. Μπουγάδα, στον Ιλισσό ποταμό.
1910. Δουβλίνο, Ιρλανδία. Η Ζυθοποιία Guinness.
1910 (δεκαετία). Νέα Υόρκη, Κομητεία County. Τrolley, μέσα, στο χιόνι.
27/10/1912. Θεσσαλονίκη. Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, την επόμενη ημέρα της απελευθέρωσης της πόλης.
Φεβρουάριος 1913. Κωνσταντινούπολη. Τούρκοι αστυνομικοί μιλούν με σύζυγο στρατιώτη η οποία ζητά πληροφορίες για τον σύζυγό της.
1915. Παλαιστίνη (υπό οθωμανική Κατοχή). Μια Οθωμανική Φρουρά και οι αξιωματικοί της.
1910 (δεκαετία). Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α’ και η Ασπασία Μάνου.
Ο πρίγκιπας Αλέξανδρος ήταν από παιδί, ατίθασος χαρακτήρας, που δεν το ένοιαζε η πολιτική ή ο πόλεμος, αλλά η καλή ζωή και τα γρήγορα αυτοκίνητα
...............................................
Έτρεχε σαν τρελός και είχε στουκαρει και καταστρέψει πάνω από 10 αυτοκίνητα της εποχής...
...............................................
στα 1915, ερωτεύτηκε μια “κοινή θνητή”, την Ασπασία Μάνου, κόρη του Πέτρου Μάνου, που ήταν υπασπιστής του βασιλιά Κωνσταντίνου
και είχε ρίζες από παλιά φαναριώτικη οικογένεια
...............................................
η Ασπασία μεγάλωσε στο παλάτι και ήταν πανέμορφη, έτσι ήταν πολύ φυσικό ο Αλέξανδρος να ερωτευτεί τον παιδικό του έρωτα
...............................................
Ήταν όμως ένας έρωτας αδύνατος γιατί οι γαλαζοαίματοι πρέπει να παντρεύονται γαλαζοαίματους, αλλιώς τα παιδιά τους χάνουν τα προνόμια στο θρόνο
...............................................
ο Αλέξανδρος όμως δεν άκουγε τίποτα και κυνηγούσε σαν τρελός την Ασπασία Μάνου
...............................................
ο πατέρας του έγινε έξαλλος όταν το έμαθε και του το απαγόρευσε
...............................................
παρένθεση
ετσι είχαν απαγορεύσει και στον παππού του Αλέξανδρου,
τον τότε 18χρονο βασιλιά Γεώργιο, όταν πρωτοειχε έρθει στην Ελλάδα,
να παντρευτεί τον πρώτο του έρωτα, την πανέμορφη, Ευφροσύνη Σούτσου,
που ήταν εγγονή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας, Αλέξανδρου Σούτσου
αλλά δεν ήταν γαλαζοαίματη....
Ήρθε τότε ο θείος του, ο πρίγκιπας Ιωάννης απ την Κοπεγχάγη, και τον έκλεισε σε ένα δωμάτιο και τον έψελνε...
- μα, της υποσχέθηκα γάμο τολμά να πει ο Γεώργιος,
- Όλοι έχουμε υποσχεθεί γάμο σε μια στιγμή ηλιθιότητας....
κλείνει η παρένθεση
...............................................
ήρθαν οι Γάλλοι λοιπόν και έδιωξαν τη βασιλική οικογένεια εκτός απ τον Αλέξανδρο που τον έχρησαν βασιλιά μέσα σε ένα βράδυ
...............................................
Έτσι ο παντελώς άσχετος Αλέξανδρος, βρέθηκε απ τη μια μέρα στην άλλη, βασιλιάς
και είχε να διαχειριστεί τον πιεστικό και με επιχειρήματα, Βενιζέλο, που δεν μπορούσε να του φέρει αντίρρηση σε τίποτα,
διότι απλούστατα δεν ήξερε τίποτα απ αυτά που του έλεγε ο Βενιζέλος
...............................................
Τελικά, με τον καιρό ο πανέξυπνος Βενιζέλος κατάφερε να φέρει με τα νερά του τον Αλέξανδρο και να τον χειρίζεται όπως ήθελε
...............................................
Αυτή η μικρή περίοδος ήταν θαυματουργή για τη χώρα
...............................................
η Ελλάδα κέρδιζε παντού και εδαφικά και διπλωματικά και σε ομόνοια
...............................................
στα 1919 ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, ο Αλέξανδρος θέλει να παντρευτεί την Ασπασία και δεν ακούει τίποτα
...............................................
Ούτε καν τον Βενιζέλο που τον παίρνει με το μαλακό θέλοντας να τον παντρέψει με μια Αγγλίδα πριγκίπισσα ώστε, να "δέσει" την Ελλάδα με τη μεγαλύτερη δύναμη του τότε κόσμου, τη Μεγάλη Βρετανία
...............................................
ο Αλέξανδρος όμως έχει δώσει το λόγο του στην Ασπασία και σε αντίθεση με τον παππού του, τον κρατάει...
...............................................
έτσι, το Νοέμβρη του 1919, όταν ο Βενιζέλος λείπει στο Παρίσι για τις συνθήκες Ειρήνης ο Αλέξανδρος ενεργεί...
...............................................
Ζητάει απ τον αδελφικό του φίλο, Χρήστο Ζαλοκώστα, που είχε ήδη παντρευτεί την αδελφή της Ασπασίας, Ρωξάνη Μάνου, να γίνει κουμπάρος,
και αυτος αυτός δέχεται και του προσφέρει και το σπίτι του, για να γίνει ο γάμος...
...............................................
Έτσι καλούν τον αρχιμανδρίτη των ανακτόρων, Ζαχαρία, να έρθει τάχα σε ένα σπίτι για μια βάφτιση
...............................................
Ο αρχιμανδρίτης καταφθάνει και έκπληκτος βρίσκει μπροστά του τον βασιλιά με επίσημη στολή Ναυτικού και την Ασπασία ντυμένη νύφη…
Αιφνιδιάζεται και αρνείται να κάνει το γάμο με δικαιολογία οτι δεν έχει μαζί του τα κατάλληλα άμφια...
...............................................
να τα φέρουμε, του λέει ο Αλέξανδρος, αλλά ο αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας, του λέει οτι τα άμφια βρίσκονται στην Μητρόπολη και είναι κλειδωμένα τέτοια ώρα
...............................................
ο Αλέξανδρος δεν το βάζει κάτω...
Φεύγει σαν άνεμος λέγοντάς τους να τον περιμένουν...επιστρέφει...
...............................................
Τελικά, καταλήγει στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού και ζητάει απ τον θυρωρό να ανοίξει το εκκλησάκι που είχε δωρίσει στον «Ευαγγελισμό» η γιαγιά του, η βασίλισσα Όλγα.
Αυτός ρωτάει γιατί, και ο Αλέξανδρος τού λέει ότι χρειάζονται άμφια επειγόντως για ένα παπά που θα δώσει τη μετάληψη σε έναν ετοιμοθάνατο!
...............................................
το κόλπο πιάνει και ο Αλέξανδρος επιστέφει με τα άμφια στα χέρια
Ο αρχιμανδρίτης ζορίζεται αλλά δεν τον παίρνει...
η αποφασιστικότητα του βασιλιά τον αναγκάζει να διατελέσει το μυστήριο ανάμεσα σε πολύ λίγους...
...............................................
Είναι ο πρώτος μοργανατικός γάμος στην ιστορία της Ελλάδας...!!!
(μοργανατικός απ το λατινικό morganaticus και σημαίνει, ο γάμος που συνάπτεται μεταξύ ενός γαλαζοαίματου και μιας κοινής θνητής και που τα παιδιά τους δεν έχουν δικαιώματα στο θρόνο)
...............................................
Όταν επιστέφει ο Βενιζέλος απ το Παρίσι και το μαθαίνει παραλίγο να τον βαρέσει εγκεφαλικό,
αλλά κρατά την ψυχραιμία του και τους παίρνει μαζί του ξανά στο Παρίσι, για μήνα του μέλιτος εκεί, πείθοντάς τους οτι πρέπει για λίγο ακόμα να το κρατήσουν κρυφό
...............................................
τον Μάιο του 1920 μετά τη Συνθήκη του Νεϊγύ, που ήταν στην ουσία η ληξιαρχική πράξη της ελληνικότητας της Δυτικής Θράκης,
ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μαζαράκης-Αινιάν αποβιβάζεται στο λιμάνι του Δεδέαγατς.
...............................................
Εκεί, υπογράφεται το πρακτικό απελευθέρωσης και ενσωμάτωσης της Δυτικής Θράκης στον Εθνικό κορμό και το Δεδέαγατς, μετονομάζεται σε Νεάπολις.
...............................................
στις 8 Ιουλίου 1920, ο βασιλιάς Αλέξανδρος φτάνει στο λιμάνι του Δεδέαγατς και κατα την αποβίβαση του έχει στρωθεί όλη η προβλήτα με τα χαλιά των σπιτιών, ενώ στρατός και λαός επευφημούν σαν τρελοί
...............................................
με το που πατάει ο ξαφνιασμένος Αλέξανδρος στη στεριά, ο τότε Δήμαρχος της πόλης, Εμμανουήλ Αλτιναλμάζης, προσφωνεί τον Βασιλιά και του ανακοίνωσε την απόφαση των τοπικών αρχών και του λαού, να μετονομάσουν την πόλη, προς τιμήν του, Αλεξανδρούπολη.
...............................................
στη συνέχεια ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ανέβηκε στο ανοικτό αυτοκίνητό του, το οποίο οδηγούσε ο ίδιος
και με μοναδική παρέα το αγαπημένο του λυκόσκυλο, φτάνει στη Μητρόπολη.....
...............................................
Έπειτα από 2 μήνες περίπου, το Σεπτέμβρη το 1920, ο βασιλιάς Αλέξανδρος, βγήκε για έναν περίπατο στα κτήματα των ανακτόρων του Τατοΐου, έχοντας πάντα μαζί του, το αγαπημένο του λυκόσκυλο, τον Φριτς....
Ξαφνικά ένας πίθηκος, επιτέθηκε στον σκύλο και ο Αλέξανδρος μπήκε στη μέση, προσπαθώντας να χωρίσει τα δύο ζώα. Τότε, ένας δεύτερος πίθηκος, προσπαθώντας να προφυλάξει το ταίρι του, όρμηξε και δάγκωσε τον βασιλιά σε διάφορα σημεία του σώματός του, αλλά κυρίως στο πόδι.
...............................................
Έσπευσε Γιατρός στο Τατόι όπου καθάρισε την επιπόλαιη (όπως πίστευε) πληγή και αποχώρησε
...............................................
Όμως ο Αλέξανδρος έπεσε στο κρεβάτι με φρικτους πόνους και πυρετό που δεν έπεφτε
...............................................
Μαζευτήκαν Γιατροί και κάποιοι πρότειναν να κόψουν το πόδι του βασιλιά για να σώσουν τη ζωή του,
αλλά, τόσο ο ίδιος ο Αλέξανδρος όσο και η εγκυμονούσα Ασπασία το απέρριψαν όπως επίσης και ο Βενιζέλος, ο οποίος έστειλε πολεμικό πλοίο να φέρει απ το Παρίσι τους καλύτερους γιατρούς
...............................................
Μάταιος κόπος.... Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου του 1920, στις τέσσερις και τέταρτο το μεσημέρι, ο βασιλιάς Αλέξανδρος, αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε φρικτούς πόνους
...............................................
η κηδεία έγινε την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου του 1920, στην Μητρόπολη Αθηνών, αφού είχε προηγηθεί το λαϊκό προσκύνημα
...............................................
Ο βασιλιάς Αλέξανδρος ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Τατοΐου, στον οικογενειακό του τάφο ενώ από την οικογένεια του, η μόνη που παραβρέθηκε στην τελετή, ήταν η γιαγιά του Όλγα (σύζυγος του Γεωργίου Α΄)
...............................................
η Ασπασία, θα γεννήσει σε 5 μήνες και
νομικά ο γάμος της και τα προνόμια της, θα κατοχυρωθούν μετά από 14 χρόνια,
στα 1936...
...............................................
η Ασπασία και η κόρη της τελικά έλαβαν τον τίτλο της πριγκίπισσας.
...............................................
Η Αλεξάνδρα παντρεύτηκε στα 1944, τον βασιλιά Πέτρο Β΄ της Γιουγκοσλαβίας
και μαζί απέκτησαν τον Αλέξανδρο Β΄ Καραγεώργεβιτς, πρίγκιπα της Σερβίας,
όμως δεν βασίλεψαν ποτέ...
...............................................
ηταν εξόριστοι απ τα 1944 και δεν επέστρεψαν ποτέ....
...............................................
η Ασπασία και η Αλεξάνδρα έζησαν μια δύσκολή ζωή λόγω του Πέτρου που ήταν μαλάκας, αλλά
και λόγω οικονομικών προβλημάτων
...............................................
Όταν πέθανε ο Πέτρος τα οικονομικά προβλήματα γιγαντωθήκαν, τόσο, που ο Πάγκαλος,
ως υπουργός εξωτερικών, έδωσε μια σύνταξη στην Αλεξάνδρα για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής της, στην Ιταλία όπου διέμενε.
(Απόσπασμα, από Ioannis Golias).
1917. Θεσσαλονίκη.
1921. Μικρασιατικός πόλεμος. Όταν οι ελληνικές δυνάμεις, που υποστηρίζονται, από τα Συμμαχικά Κράτη έφθασαν, στο Πολατλί, αποφασίστηκε να μεταφερθεί το ΤΒΜΜ, στην Καισάρεια. Προληπτικά, στάλθηκαν εκτυπωτές και σημαντικά έγγραφα, καθ' οδόν, προς το Καμάν...
28/10/1923. Άγκυρα. Ο Mustafa Kemal, ανακηρύσσει την τουρκική “δημοκρατία”. Δηλαδή το νέο τουρκικό κράτος.
1923. Τούρκοι Αξιωματικοί στο θωρηκτό “Yavuz”.
1930. Πόρος, Κεφαλλονιά.
1930 (δεκαετία). Κάιρο. Έτσι ζούσε (και εξακολουθεί να ζει) η αιγυπτιακή ελίτ και, τότε και οι ελίτ των Βρετανών αποικιοκρατών.
9-10/11/1938. “Η Νύχτα των Κρυστάλλων” (Κtistallnacht). Κατά την διάρκεια του λεγόμενου και Reichkristallnacht, άνδρες των SA, SS και αντισημιτικοί όχλοι κατέστρεψαν, στην Γερμανία και, στην Αυστρία, περίπου, 1400 συναγωγές και εβραϊκά σπίτια. Σκότωσαν, μεταξύ 1000 και 2000 Εβραίους, ενώ δεκάδες χιλιάδες απελάθηκαν, αργότερα.
1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Μονάδα προκαλύψεως, φωτογραφίζεται.
1940. Αλβανικό μέτωπο. Ελληνική επίθεση και με εφ’ όπλου, λόγχη.
14/11/1940. Χανιά. Φθάνει η πρώτη Συμμαχική βοήθεια, για να ετοιμαστεί η Μεραρχία μας, η 5η Μεραρχία Κρητων, για να φύγει, από το νησί, σαν τελευταία εφεδρεία, για το μέτωπο της Αλβανίας. Τα Μπρεν Καριερ, αυτά τα μικρά ερπυστριοφόρα, με ένα πολυβόλο Μπρεν, πάνω τους,ω(το πρώτο είναι Universal Mk I), καμία σχέση, με την υπεροπλία του "Ερμή", που θα ερχόταν, σε λίγους μήνες, από την Σούδα, κατέβηκαν την οδό Περιπάτου, σημερινή Τζανακακη και μέσω της Γιάνναρη, στιγμιότυπο της φώτο, θα πάνε, στην πλατεία 1866, για μια επίσημη τελετή, με την παρουσία του δεσπότη Αγαθάγγελου. Σε όλη την διαδρομή, στην πόλη μας, ο κόσμος, φυσικά, επευφημούσε. Μην ξεχνάμε ότι, στην Μάχη της Κρήτης, πολλοί από αυτούς άφησαν, στα χώματα μας, την τελευταία τους πνοή.
1940 - 1941. Η Ρόδος, στον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
«28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
Φίλες και φίλοι,
Μιας και η μέρα των αναρτήσεών μου συμπίπτει με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, θέλησα να σας μεταφέρω στα γεγονότα που έγιναν στην ιταλοκρατούμενη ακόμη Ρόδο.
Ο θρήνος εξαπλώθηκε σε όλα τα ελληνικά μαράσια. Οι οικογένειες έμειναν ακέφαλες χωρίς τους άνδρες αρχηγούς τους. Ο κόσμος κατέφυγε στις εκκλησίες, εκεί που έβρισκε παρηγοριά όλα τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια, και ο Μητροπολίτης υποσχέθηκε να πάει να βρει τον Ντε Βέκι. Δεν αργεί να μαθευτεί ότι ο Έλληνας πρόξενος Γιώργος Χριστοδούλου είναι στην ουσία φυλακισμένος στο προξενείο, μαζί με τους υπαλλήλους του. Κανείς δεν επιτρέπεται να τους επισκεφθεί- αυτό το τελευταίο η Νίκη το ήξερε καλά. Μόνο ο κλητήρας, ο Φώτης Φαρμακίδης, μπορούσε να βγαίνει για ψώνια, μία φορά τη μέρα, πάντα με συνοδεία Ιταλού καραμπινιέρου. Κανείς δεν τον πλησίαζε, αφού ήταν αδύνατο να μιλήσει.
Οι πρώτες ώρες περνούν βασανιστικά αργά για τις ελληνικές οικογένειες. Μέσα σε δύο ώρες μαθαίνουν ότι οι Ιταλοί αφαιρούν τις άδειες εργασίας από τους Έλληνες υπηκόους. Τα καταστήματά τους θα παραμείνουν κλειστά.
Ένα ακόμη σκληρό μέτρο γίνεται γνωστό μόλις κάποιοι πηγαίνουν στις τράπεζες να πάρουν χρήματα. Οι καταθέσεις έχουν δεσμευτεί, αφήνοντας πολλές οικογένειες στο έλεος της ελεημοσύνης, αφού δεν έχουν άλλον τρόπο να τραφούν. Πλούσιοι και φτωχοί βρίσκονται πια στην ίδια θέση. Η συνέχεια είναι οι απελάσεις οικογενειών που στα μάτια των Ιταλών είναι επικίνδυνες.
Από στόμα σε στόμα κυκλοφορεί ότι την ώρα που οι άνδρες παίρνονταν άνανδρα από τα κρεβάτια τους, η Ιταλία κήρυττε τον πόλεμο στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, που αρνήθηκε να υποκύψει και άρχισε να πολεμά.
Ένας ισχυρός άνεμος πατριωτικής έξαρσης γέμισε τα στήθη όλων των Ελλήνων Ροδιτών. Τόσο οι νεότεροι, που ήταν ελεύθεροι, όσο και οι αιχμάλωτοι, που έμαθαν τα νέα με τα δεκάδες σημειώματα που έπεσαν στην τάφρο με σφεντόνες, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να φύγουν, να πάνε στο μέτωπο.
Ριγμένοι μέσα στην ανοιχτή τάφρο, νηστικοί και διψασμένοι, άσκεποι στη βροχή, στον ήλιο και το κρύο, στο έλεος των αναθυμιάσεων των ίδιων τους φυσικών αναγκών, εκτεθειμένοι στην υγρασία της νύχτας, οι πεντακόσιοι Έλληνες υπομένουν κι αυτό το μαρτύριο. Γιορτή είναι κάθε σημείωμα που πέφτει με σφεντόνα και διαβάζεται δυνατά. Δεν έχει σημασία ποιός το έριξε, νιώθουν ότι τους αφορά όλους. Οι σφεντόνες πετούν και κάποια φρούτα, λίγο ψωμί, μικρά παγούρια με νερό.
Οι εκτός τάφρου Έλληνες, ενωμένοι όλοι σε μια γροθιά, προσπαθούν να απαλύνουν το μαρτύριο των αιχμαλώτων. Η εφευρετικότητα των μικρών παιδιών και των μανάδων τους δεν έχει όρια.
Οι εκκλήσεις για ιερείς γίνονται επιτακτικές από τις πρώτες κιόλας μέρες, καθώς θρηνούν τους πρώτους νεκρούς. Οι ιερείς που καλούνται να μεταλάβουν τους ετοιμοθάνατους και να ψάλουν λίγα λόγια για τους νεκρούς, γίνονται συχρόνως άγγελοι ειδήσεων και μεταφορείς μικροπραγμάτων, που κρύβουν με ασφάλεια στα φαρδιά τους ράσα.
Οι μέρες διαδέχονται τις νύχτες χωρίς να γίνεται κάτι δραστικότερο για τους αιχμαλώτους της τάφρου. Οι προσπάθειες να μαθευτεί σε όλο τον κόσμο αυτό το φρικτό βάσανο θα αργήσουν να φέρουν αποτέλεσμα. Η θλίψη χαράζει βαθιές ρυτίδες στα πρόσωπα κι ασπρίζει τα μαλλιά από τη μια μέρα στην άλλη.
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου ΑΠΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΑΣΗΜΙ. Οι αιχμάλωτοι έμειναν στην τάφρο, εκτεθειμένοι και λιμοκτονούντες, ως τον επόμενο Απρίλιο, λίγες μέρες μετά τη συνθηκολόγηγη του Τσολάκογλου με τους Γερμανούς. Στη φωτογραφία φαίνονται προχειρότατες σκηνές που στήθηκαν συν τω χρόνω)».
Της Dimitra Papanastasopoulou.
Μάρτιος 1941. Κλεισούρα, αλβανικό μέτωπο. Στο “Υψωμα 731".
Μια από τις μεγαλύτερες μάχες, του Ελληνοιταλικού, αλλά και συνολικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε, στο "Ύψωμα 731", κοντά στην Κλεισούρα,τον Μάρτιο του 1941. Τη μάχη παρακολούθησε ο ίδιος ο Μουσολίνι από τα απέναντι βουνά, παίζοντας το τελευταίο του χαρτί απέναντι στην Ελλάδα.Το Ύψωμα 731 αποτελούσε κλειδί για διάβαση προς την ενδοχώρα. Οι Ιταλικές δυνάμεις υπερίσχυαν σημαντικά από τις Ελληνικές. Ήταν ενισχυμένες με εκατοντάδες βομβαρδιστικά και με μεγάλο αριθμό κανονιών. 9 Μαρτίου 1941, ξεκίνησε η εαρινή επίθεση των Ιταλών με κανόνια.
Ακολούθησε μια πραγματική κόλαση?: Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ρίφθησαν τόσα πυρομαχικά όσα στο μικρό "Ύψωμα 731". Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, πάνω στο βουνό έσκαγαν 11 βλήματα, μόνο την πρώτη μέρα και για δυόμισι ώρες ρίχτηκαν περίπου 100.000!
Το Ύψωμα δέχθηκε, συνολικά 18 επιθέσεις σε τρεις μέρες, από πυροβολικό, αεροπορία, άρματα και επίλεκτες μονάδες πεζικού που προκάλεσαν σύννεφα καπνού, σκόνη, διαμελισμούς. Το βουνό έμεινε φαλακρό. Ο λογοτέχνης Νικηφόρος Βρεττάκος, που υπηρετούσε τότε στο Αλβανικό μέτωπο, έδωσε μια συγκλονιστική εικόνα: "Το Ύψωμα 731 καίγεται!...είχαμε τέσσερους μήνες πόλεμο και τέτοιο κακό δεν το είχαμε ματαϊδεί...ήτανε τυλιγμένο στον καπνό και στη σκόνη. Δε φαινότανε ούτε μια πέτρα. Το εχθρικό πυροβολικό το ’χε σκεπάσει με μια βροχή από οβίδες από πάνω ως κάτω...πώς είναι δυνατό να υπάρχουνε εκεί πάνω άνθρωποι;". Όταν οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν, ο Ιταλός διοικητής ήταν σίγουρος ότι δεν είχε μείνει άνθρωπος ζωντανός και έστειλε το πεζικό να καταλάβει το ύψωμα. Όταν οι Ιταλικές μονάδες πλησίασαν, οι Έλληνες στρατιώτες που είχαν μείνει στο Ύψωμα, κουρελιασμένοι, πολλοί τραυματισμένοι και κωφοί απο τις εκρήξεις, βγήκαν απο τα κατεστραμμένα χαρακώματα και αντεπιτέθηκαν μέχρις εσχάτων. Οι Ιταλοί τα έχασαν."Είχαν υπερβεί τον άνθρωπο.Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, το πιστεύω, ήταν θηρία", διηγήθηκε ένας Ιταλός ανθυπολοχαγός που πήρε μέρος στην μάχη. "Εκείνοι που στέκονταν τώρα γαντζωμένοι εκεί..δεν έμοιαζαν με πλάσματα ανθρώπινα.Είτανε κάτι σκέλεθρα με κουρέλια, επίδεσμους, φαντάσματα..όλο χώμα και ιδρώτα που παγώνει, μάτι γυαλιστερό από την πείνα,την αγωνία,την πάλη με το Χάρο" έγραψε ο Άγγελος Τερζάκης. Η αντεπίθεση οργανώθηκε απο τον Ταγματάρχη Δημήτρη Κασλά, που είχε αναλάβει την διοίκηση του 2ου Τάγματος μέσα στην μάχη και έδωσε διαταγή που δεν άφηνε περιθώριο υποχώρησης : "Ουδείς θα κινηθεί προς τα οπίσω. Ο εχθρός θα διέλθει εκ της τοποθεσίας μας, μόνον όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεών μας". Ακολούθησαν φονικές μάχες, με αλλεπάλληλες επιθέσεις των Ιταλών, στις οποίες οι Ελληνικές δυνάμεις αμύνονταν με ότι είχαν διαθέσιμο, τα πυρομαχικά που τελείωναν, ακόμα και με βόμβες μολότωφ. Οι Ιταλοί, τελικά, νικήθηκαν. Μέτρησαν 12.000 νεκρούς και 3.000 τραυματίες.Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 1.200 νεκροί και 4.000 τραυματίες. Οι βομβαρδισμοί που δέχθηκε το Ύψωμα 731 ήταν τόσο σφοδροί που το ύψος του μειώθηκε 5 μέτρα και σήμερα αναφέρεται στους χάρτες σαν ύψωμα 726 και όχι 731!
Ο Ταγματάρχης Δ.Κασλάς στην κατοχή εντάχθηκε στον
ΕΛΑΣ, στην XVI Μεραρχία και ειδικότερα ως Διοικητής του 52oυ Συντάγματος. Ο ήρωας του 731 Κασλάς, σπουδαίος στρατιωτικός νούς, είχε μεγάλες επιτυχίες στον αγώνα του ΕΛΑΣ ενάντια στους κατακτητές και ειδικότερα στις περιοχές όπου δραστηριοποιήθηκε (Λαμία–Καρπενήσι – Καρδίτσα).
Praxis Review.
Μάρτιος 1941. Καλλιθέα. Έλληνες στρατιώτες μεταφέρουν Ιταλούς αιχμαλώτους αξιωματικούς, με το καλάθι μιας μοτοσικλέτας BMW R 12, γερμανικής κατασκευής.
1941 - 2025. Η κατηφόρα, μετά τον Ισθμό της Κορίνθου, προς τους Άγιους Θεόδωρους.
Ιούνιος 1941. Κρήτη. Ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου καταθέτει στεφάνι, στην μνήμη των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που σκοτώθηκαν στη Μάχη της Κρήτης. Τις ίδιες μέρες οι Γερμανοί εκτέλεσαν 2.000 Κρητικούς, σε εφαρμογή αντιποίνων.
29-30/9/1941. Μπάμπι Γιαρ. Κατεχόμενη Ουκρανία. Οι Μαζικές Εκτελέσεις, που έγιναν εκεί και τότε, είναι, από τις πιο ανατριχιαστικές και καταστροφικές θηριωδίες του Ολοκαυτώματος. Βρίσκεται, λίγο έξω, από το Κίεβο της και έγινε ο τόπος μαζικής εκτέλεσης, που πραγματοποιήθηκε, από τους Ναζί Einsatzgruppen (κινητές μονάδες δολοφονίας), με την βοήθεια τοπικών συνεργατών. Μέσα, σε, μόλις, δύο ημέρες, περίπου, 34.000 Εβραίοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν, βάναυσα.
Τα θύματα συγκεντρώθηκαν, αναγκάστηκαν να γδυθούν και στην συνέχεια, οδηγήθηκαν, στην χαράδρα. Εκεί, πυροβολήθηκαν, σε μεγάλες ομάδες και τα σώματά τους πετάχτηκαν, σε μαζικούς τάφους. Αυτή η φρικιαστική πράξη γενοκτονίας πραγματοποιήθηκε, με ψυχρή αποτελεσματικότητα, σηματοδοτώντας το Μπάμπι Γιαρ, ως τόπο μίας, από τις μεγαλύτερες σφαγές Εβραίων, κατά την διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Δεν υπέφερε, μόνο, ο Εβραϊκός πληθυσμός του Κιέβου. Ρομά, “Σοβιετικοί” αιχμάλωτοι πολέμου και άλλοι, εκτελέστηκαν, επίσης, στο Μπάμπι Γιαρ, τα επόμενα χρόνια.
Η πραγματική κλίμακα της σφαγής παρέμεινε κρυμμένη, για δεκαετίες, κυρίως, λόγω της “σοβιετικής” λογοκρισίας και των προσπαθειών καταστολής πληροφοριών, για τις θηριωδίες των Ναζί, σε περιοχές, υπό “σοβιετικό” έλεγχο. Αργότερα, ήλθε, στο φως, η πλήρης φρίκη του Μπάμπι Γιαρ και σήμερα, στέκεται, ως ένα μελαγχολικό μνημείο, για εκείνους, που χάθηκαν, εκεί και μια υπενθύμιση της βαρβαρότητας του ναζιστικού καθεστώτος. Η σφαγή υπογραμμίζει την σημασία της μνήμης των θυμάτων της γενοκτονίας, διασφαλίζοντας ότι οι ιστορίες τους δεν θα ξεχαστούν, ποτέ.
27/10/1941. Αθήνα, Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος θυμάται και καταγράφει τον λόγο του, προς τους φοιτητές του. (Είχε πολλά κουσούρια, αλλά, τότε, έπραξε αυτό, που έπρεπε).
“ΠΡΩΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤHΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ…».
Η συγκλονιστική ομιλία του Κωνσταντίνου Τσάτσου στους φοιτητές της Νομικής για τον πρώτο εορτασμό της εθνικής γιορτής.
"Την Παρασκευή το πρωί 24 Οκτωβρίου τοιχοκόλλησα την ακόλουθη ανακοίνωση: «Την Τρίτην εικοστήν ογδόην Οκτωβρίου κωλύομαι να διδάξω».
Υπογραφή ολόκληρη: Κωνσταντίνος Τσάτσος.
Την ανακοίνωση αυτή την έκανα όταν πληροφορήθηκα ότι ήταν επιθυμία των φοιτητών με την αποχή από τα μαθήματα να φανερώσουν την ζωντανή παρουσία στη μνήμη τους της περυσινής 28ης Οκτωβρίου. Μου φάνηκε αλήθεια ο πιο σεμνός τρόπος να εορτασθεί χωρίς προκλητικότητα και με αξιοπρέπεια η μέρα αυτή.
Τη Δευτέρα στις 2 παρά τέταρτο με παίρνει στο τηλέφωνο ο Τζαβάρας για να μου διαβιβάσει την εντολή του πρυτάνεως την Τρίτη πρωί (28ης Οκτ.) να κάνω μάθημα και αν οι φοιτητές προβούν σε εκδηλώσεις, να εγκαταλείψω την αίθουσα.
Απάντησα αμέσως ότι αύριο δεν θεωρώ πρέπον να γίνει μάθημα και παρακούω τις διαταγές της πρυτανείας, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες της ανυπακοής μου αυτής. Τότε ο Τζαβάρας μου συνέστησε να συνεννοηθώ απευθείας με τον Πρύτανη. Του απάντησα ότι δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω σε αυτά που του δήλωσα και περιττεύει η απευθείας συνεννόηση. Σε λίγα λεπτά με ξαναπαίρνει στο τηλέφωνο και μου επαναλαμβάνει την εντολή της Πρυτανείας, λέγοντάς μου να κάνω μάθημα, εκτός αν δω ότι θορυβούν οι φοιτητές. Απάντησα τότε ότι αυτό θα συμβεί εκατό τοις εκατό και έτσι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω να μην κάνω μάθημα. Αν όμως έκανα μάθημα και οι φοιτητές προέβαιναν σε εκδηλώσεις, δεν θα μπορούσα να φανώ δειλότερος από τους φοιτητές.
Στις 3 μ.μ., 27/10, είχα φροντιστήριο. Φθάνοντας στο Πανεπιστήμιο ήρθανε προς προϋπάντησή μου ο Δεσποτόπουλος, ο Καστοριάδης και ο Γόντικας, για να μου πουν ότι η αίθουσα του Κεντρικού Αμφιθεάτρου, όπου θα δίδασκα, ήταν ασφυκτικά γεμάτη και τα παιδιά με μεγάλες εκδηλώσεις περίμεναν να τους μιλήσω.
Με πληροφόρησαν ότι και το πρωί έγιναν διάφορες εκδηλώσεις σε άλλους καθηγητές, αλλά δεν έγιναν μαθήματα.
Μπήκα στο σπουδαστήριο όπου βρήκα ένα συνάδελφο, που μου συνέστησε να πω στα παιδιά μόνο τούτο: ότι για το καλό του Έθνους και του Πανεπιστημίου να μην προβούν σε καμιά εκδήλωση. Με συγκρατημένη οργή απάντησα πως τα παιδιά με το δίκιο τους ζητάνε κάποια συμμετοχή του καθηγητού στη συγκίνηση της ημέρας αυτής και δεν μπορούμε να φανούμε πιο φοβιτσιάρηδες από τους νέους. Του συνέστησα μάλιστα να μην περιορισθεί σε τέτοιες καθησυχαστικές εκφράσεις αλλά να πάει προς τα παιδιά με περισσότερη γενναιότητα, τότε μονάχα θα μπορούσε, άλλωστε, να βάλει σε κάποιο ρείθρο την ορμή τους, με θάρρος, με αξιοπρέπεια και μαζί χωρίς παράτολμα κινήματα.
Ύστερα μπήκα στην αίθουσα διδασκαλίας.
Απάνω από 500, όρθιοι όλοι, μόλις μπήκα με χειροκρότησαν επί πολλά λεπτά της ώρας.
Τα χέρια μου τρέμαν.
Αμέσως ύστερα ψάλλανε τον Εθνικό Ύμνο με στεντορία φωνή, αλλά με συγκίνηση και με τέλεια –έτσι την αισθάνθηκα– ακρίβεια και μέτρο.
Στο τέλος φώναξαν τα παιδιά «Ζήτω η Ελλάς».
Και σήκωσα και εγώ το χέρι μου και φώναξα: «Ζήτω η Ελλάς».
Ύστερα έγινε ησυχία και είπα στα παιδιά –μέσα σε απόλυτη σιγή– αυτά τα λόγια απάνω κάτω. Η φωνή, θεληματικά, ήταν πολύ ήσυχη και συγκινημένη:
«Παιδιά, θα σας μιλήσω πολύ ήσυχα και θα μ’ ακούσετε κ’ εσείς πολύ ήσυχα». «Σαν αληθινοί Έλληνες», (διέκοψε μια φοιτήτρια).
«Από μέρες τώρα διαλογίζομαι με αγωνία πώς θα σας αντικρύσω σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα. Σκέφτηκα πολύ. Σκέφτηκα Σας, σκέφτηκα τη μέρα τούτη, σκέφτηκα πιο πέρα τη μοίρα του τόπου αυτού μέσα στα χρόνια και το πόρισμα όλης αυτής της σκέψης που έγινε, δε σας το κρύβω, σκέψη ολονύκτια, ήταν η απόλυτη, η ακλόνητη, η ατράνταχτη πίστη μου στο μεγαλείο του έθνους και στο μέλλον της φυλής μας. (Σ’ αυτό το σημείο τα παιδιά με χειροκρότησαν με ενθουσιασμό).
Μη νομίσετε πως το πόρισμα τούτο είναι γέννημα ενός τυφλού ενθουσιασμού. Στην ηλικία μου άλλες δυνάμεις κυριαρχούν εντός μας.
Το πόρισμα τούτο βγαίνει από μιαν ήσυχη, αντικειμενική παρατήρηση της εθνικής μας ιστορίας.
Τοποθετημένη στο σύνορο του ευρωπαϊκού πολιτισμού η φυλή μας δέχτηκε τις επιθέσεις συχνά των βαρβάρων που έρχονταν να τον καταλύσουν.
Στην αρχαιότητα, με τους Μηδικούς Πολέμους, δεν έσωσε τον θησαυρό που ονομάζομε ευρωπαϊκό πολιτισμό; Είναι νοητός ευρωπαϊκός πολιτισμός χωρίς μια ελεύθερη Αθήνα;
Στους μέσους χρόνους, επί χίλια χρόνια έφραζε τις πύλες της νότιας Ευρώπης και προφύλαγε την αρχαία κληρονομιά ώσπου να ανδρωθούν άλλοι λαοί και να την αξιοποιήσουν.
Και στους νέους χρόνους ανάλογους αγώνες αγωνίσθηκε η φυλή μας.
Συχνά μέσα στους αγώνες αυτούς η χώρα ολόκληρη κατακτιόνταν και φαινόταν σαν να ήταν να σβήσει για πάντα πια το μεγάλο γένος.
Και όμως, μέσα από την τέφρα αναζούσε πάντα ξανά ο φοίνικας της ψυχής μας, με τις ίδιες αρετές, τις ίδιες δυνάμεις και τις ίδιες κακίες και άρχιζε ξανά η εθνική ζωή προς καινούργια πεπρωμένα. Ό,τι τόσες φορές συνέβαινε στους αιώνες, γιατί ν’ αμφιβάλλομε πως θα συμβεί ξανά και τώρα;
Είστε μια ευλογημένη γενιά.
Εμάς, μας μάρανε τα παιδικά χρόνια ο πρώτος πόλεμος. Ζήσαμε τα νιάτα μας μέσα στις ατασθαλίες και τις αμαρτίες της μεταπολεμικής περιόδου και τώρα, στα ώριμα χρόνια που θάπρεπε να είμαστε εν πλήρει δράσει, βρισκόμαστε σκλάβοι, αδύναμοι να δώσομε ό,τι μας ανήκει να δώσομε.
Εσείς, μόλις εγκαταλείψετε τα φοιτητικά εδώλια θα βρείτε μιαν ελεύθερη χώρα, ένα πιο αναπεπταμένο παρά ποτέ πεδίο δράσης.
Όσα κατακτήσανε αυτοί που κοιμούνται στα χιόνια της Αλβανίας, αυτοί που γυρίζουν χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, και χωρίς μάτια στους δρόμους, εσείς θάχετε την τιμή και την ευτυχία να τα καρπωθείτε και να τα αξιοποιήσετε.
Γι’ αυτό η θέση της γενεάς σας θα είναι σημαντική. Δεν πρέπει να σταθείτε στο επίπεδο των ενθουσιασμών• πρέπει ν’ ανεβείτε στο επίπεδο της πολιτικής συνείδησης.
Έχοντας από τη μοίρα μια μεγάλη πολιτική αποστολή να εκπληρώσετε, πρέπει από νωρίς να ανδρωθείτε πολιτικά και με σοβαρότητα, και με ωριμότητα να αντιμετωπίζετε τα προβλήματα του κοινωνικού μας βίου και προ παντός με το βαθύ αίσθημα της ιστορικής ευθύνης που σας βαραίνει.
Επί του παρόντος, πρώτο καθήκον σας είναι η φυσική και ηθική επιβίωση της φυλής.
Το να ζήσετε, εσείς προ πάντος οι νέοι, μη νομίσετε πως είναι μια ιδιοτελής σκέψη.
Το να ζήσει ο καθένας σας είναι εθνικό σας καθήκον.
Χρειάζεστε όλοι για να επιτελέσετε αύριο τα πολλά, τα πολλά που έχετε να επιτελέσετε.
Αν δεν πραγματοποιήσετε, ύστερα από τόσο αίμα που χάθηκε, μια πολιτειακή και μια διαπολιτειακή τάξη στηριγμένη στις αρχές της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε και όλος ο αγώνας του παρόντος κινδυνεύει να χάσει την αξία του. Αλλά είμαι βέβαιος πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Η ζείδωρος αύρα κιόλας αρχίζει να δροσίζει το μέτωπό μας. Από αυτές τις σκέψεις κινημένος σας συνιστώ αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία.
Αν σήμερα, τέτοια μέρα, σας μίλησα τόσο ήσυχα, δεν το έκανα από μια κακώς εννοούμενη φρόνηση. Το έκανα βοηθημένος από τη σταθερότητα της πίστης μου στην έκβαση του αγώνα και από τη βαθειά επίγνωση πως στην κρίσιμη ώρα η φυλή μας έκανε συνολικά το καθήκον της.
Γνωρίζοντας πως η αυριανή μέρα είναι και πρέπει να είναι ημέρα συλλογής, για τον καθένα μας, κιόλας από την Παρασκευή σας εγνωστοποίησα πως αύριο μάθημα δεν θα κάνω. Αλλά εσείς, σαν πιο νέοι, προτρέχετε μερικές ώρες και ζητάτε να μη γίνει μάθημα και σήμερα. Ε, παιδιά, ας μη γίνει και σήμερα»!
Συνοδευόμενος από τα ζωηρά χειροκροτήματα των παιδιών βγήκα από την αίθουσα με τη συναίσθηση ότι ήμουν άτονος συγκριτικά με τη στάση των παιδιών.
[…] Βγαίνοντας έξω στο προαύλιο ήρθανε προς το εμένα μερικά παιδιά, που μούσφιξαν το χέρι λέγοντάς μου πως είναι περήφανοι να είναι μαθητές μου. […]
Μετά ξαναγύρισα στο σπίτι με τρεις δικούς μου. […] Εν τω μεταξύ ήρθε ο Κ. Μαλτέζος που μου είπε τα διατρέξαντα στον Λούβαρη που είχε μάθημα μια ώρα ύστερα από μένα. Όταν έφυγε ο Μαλτέζος άρχισα να τακτοποιώ μερικά βιβλία. Κατά τις 6 κουδούνισαν και με ζήτησε ένας, καθώς είπε, φοιτητής. Εγώ αρνήθηκα να τον δεχτώ. Αυτός επέμεινε αφού δήλωσε πως είναι αστυνομικός. Τότε βγήκα στο χωλλ και μου παρουσιάστηκε. «Ντυθείτε να φύγομε, σε λίγο θαρθούν να σας συλλάβουν. […] Για τρεις μέρες πρέπει οπωσδήποτε να κρυφτείτε». Φίλησα τα παιδιά που τα είχαν χαμένα και την Ιωάννα και έφυγα με τον αστυνομικό. […]
Την επομένη η Κυβέρνηση με απέλυσε από καθηγητή με ένα απλό Διάταγμα και με στερούσε από κάθε συνταξιοδοτικό δικαίωμα.”
“Κωνσταντίνος Τσάτσος : από τον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφικής Λογοδοσίας μιας ζωής (σ. 287-293)".
1942. O σκοπευτής Πεζοναυτών Ραντ Αγιουσέγιεφ, της 63ης Μεραρχίας Πεζοναυτών, στο “Σοβιετικό” Ναυτικό. Με το ξέσπασμα της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Αγιουσέγιεφ μετατέθηκε, στον Βόρειο Στόλο, υπηρετώντας, ως πεζοναύτης, πριν εκπαιδευτεί, ως ελεύθερος σκοπευτής, στην μονάδα του.
Κατά την διάρκεια της Επιχείρησης Πέτσαμο-Κίρκενες, τον Οκτώβριο του 1944, στον πόλεμο, με την Φιλανδία, φέρεται να σκότωσε 25 στρατιώτες του εχθρού. Αργότερα, εκείνο το έτος, κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων, στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς, Νορβηγία, ο Αγιουσέγιεφ εξαφανίστηκε, χωρίς ίχνη.
1943. Στάλινγκραντ. Η κατεστραμμένη πόλη, μετά την μάχη. Το ναυάγιο ενός γερμανικού βομβαρδιστικού He-111, που έπεσε, από την ομάδα βομβαρδιστικών KG.55 "Greif" (ο γρύπας, στο έμβλημα).
1/5/1943. Νάπολι, Ιταλία. Η παλαιά Πολυκλινική, μετά τον συμμαχικό βομβαρδισμό.
1943 - 1944. Αργοστόλι. Γερμανική Κατοχή. Οι Γερμανοί παρελαύνουν, στην οδό Ριζοσπαστών, τότε Βασιλίσσης Σοφίας, μπροστά, από την Εμποροναυτική σχολή.
1944. Λευκορωσία. Αεροπορική επίθεση, σε γερμανικό τραίνο ανεφοδιασμού, κατά την διάρκεια της επιχείρησης Bagration.
1944. Στο Auschwitz, μια οικογένεια που δεν μοιάζει με καμία άλλη έφτασε :
το Ovitz, μια εταιρία θεάτρου νάνων από την Τρανσυλβανία.
Ήταν καλλιτέχνες, μουσικοί, κωμικοί.
Μια οικογένεια ενωμένη με έναν βαθύ δεσμό - και μια φρικτή μοίρα.
Επτά από αυτούς επηρεάστηκαν από τον νανισμό.
Το ψηλότερο δεν ξεπέρασε τα ενενήντα εκατοστά.
Ο μικρότερος ήταν μόλις επτά ετών.
Όταν το τρένο απέλασης σταμάτησε μπροστά από τις πύλες του στρατοπέδου,
Θα έπρεπε να έχουν σταλεί αμέσως στους θαλάμους αερίων.
Αλλά η εμφάνισή τους τράβηξε την προσοχή του πιο φοβερού γιατρού της μπύρας:
Γιόζεφ Μένγκελε.
Ο Ναζί «γιατρός», με εμμονή με τη γενετική και την έννοια της «καθαρής φυλής»,
είδε μια μοναδική περίσταση σε αυτά:
ένα "ζωντανό πείραμα".
Ένα ανθρώπινο εργαστήριο επτά πανομοιότυπων σωμάτων,
να μελετήσει, να πληγώσει, να διχάσει.
Τους χώρισε από τους άλλους κρατούμενους.
Τους γλίτωσε από τον άμεσο θάνατο.
Και τους κλείδωσε στην ιατρική πτέρυγα, εκεί που ξεκίνησαν οι φρίκες.
Από τους νάνους του Ovitz, είχε τραβηχτεί αίμα και μυελός.
Υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση χωρίς αναισθησία,
ενέσεις αγνώστων ουσιών στα μάτια για «δοκιμή χρωστικής»,
Κρύα λουτρά ακολουθούμενα από βραστό νερό για να παρατηρήσετε την αντίδραση του δέρματος.
Οι γυναίκες κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις ακρωτηριασμού.
Κι όμως, σε ένα ανώμαλο παράδοξο, η τρέλα του Μένγκελε τους έσωσε.
Τα θεωρούσε «σπάνια δείγματα» και τους απαγόρευσε να σκοτωθούν.
Δεν φορούσαν ριγέ στολές: τα μεγέθη τους δεν υπήρχαν.
Φορούσαν θεατρικά κοστούμια και έδειχναν ως περίεργα.
Στη μέση της κόλασης, η ύπαρξή τους ήταν επίσης ένα αίνιγμα για τους άλλους κρατούμενους :
έμοιαζαν σαν να ήρθαν από άλλο κόσμο,
περπάτησαν μαζί, ντυμένοι με προσοχή, σαν μια μικρή παρέλαση στην καρδιά της φρίκης.
Όταν, τον Ιανουάριο του 1945, ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στο πεδίο,
οι Ovitz ήσαν ακόμη ζωντανοί.
Επτά νάνοι που επέζησαν από το Άουσβιτς.
Επέζησαν παρά τη σκληρότητα ενός ανθρώπου που έχει βαρεθεί την δύναμη και την ματαιοδοξία.
Μετά τον πόλεμο, η οικογένεια επέστρεψε στην Τρανσυλβανία και στην συνέχεια μετακόμισε στο Ισραήλ.
Επανασύνθεσαν την θεατρική τους ομάδα και άρχισαν να παίζουν ξανά,
φέρνοντας όχι μόνο μουσική, αλλά και μνήμη στη σκηνή.
Η ανάμνηση μιας φρίκης που τους είχε σημαδέψει για πάντα.
και μιας δύναμης που είχε αντισταθεί στο αδύνατο.
Σήμερα, η ιστορία της οικογένειας Ovitz παραμένει μία από τις πιο εκπληκτικές μαρτυρίες επιβίωσης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας:
απόδειξη ότι, ακόμα και όταν ο κόσμος βυθίζεται σε βαθύτερη απανθρωπιά,
υπάρχουν ζωές που ακόμη καταφέρνουν να αντισταθούν,
για να θυμηθούμε.
Μικρές Ιστορίες.
1944. Κεντρική Ελλάδα. Αντάρτες του 42ου συντάγματος του ΕΛΑΣ.
15/4/1945. Bergen-Belsen. Γερμανία. Η Απελευθέρωση των κρατουμένων του στρατοπέδου συγκέντρωσης, στο Bergen-Belsen, σηματοδότησε μία από τις πιο οδυνηρές αποκαλύψεις, για την κτηνωδία του Ολοκαυτώματος. Όταν Βρετανικά στρατεύματα εισήλθαν, στο στρατόπεδο, στην βόρεια Γερμανία, βρήκαν, πάνω, από 60.000 αδυνατισμένους επιζώντες και σχεδόν, 13.000 άταφα πτώματα, διάσπαρτα, σε όλο το έδαφος. Η δυσωδία του θανάτου και της ασθένειας, που κρέμονταν στον αέρα, τύφος, δυσεντερία και πείνα, είχαν καταστρέψει τους κρατούμενους, πέρα από κάθε αναγνώριση.
Οι απελευθερωτές, πολλοί, από αυτούς, νεαροί στρατιώτες, ήσαν απροετοίμαστοι, για όσα είδαν. Άμεσα, ξεκίνησαν επείγουσες επιχειρήσεις αρωγής, διανομή τροφίμων, νερού και ιατρικής βοήθειας. Δημιουργήθηκαν νοσοκομεία πεδίου, και οι επιζώντες ξεψείριασαν και ντυμένοι, αλλά χιλιάδες συνέχισαν να πεθαίνουν, καθημερινά, πολύ αδύναμοι, για να αναρρώσουν, μετά από χρόνια στέρησης.
Βρετανοί εικονολήπτες κατέγραψαν τις σκηνές και το βίντεο, που προέκυψε, σόκαρε τον κόσμο, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν το αδιανόητο πεδίο των ναζιστικών θηριωδιών. Το Bergen-Belsen έγινε σύμβολο της ανθρώπινης σκληρότητας και της ηθικής επείγουσας ανάγκης να θυμόμαστε.
Ανάμεσα, στα αμέτρητα θύματα, ήταν και η Anne Frank, της οποίας το ημερολόγιο θα έδινε, αργότερα, όνομα και φωνή, στα εκατομμύρια, που χάθηκαν. Η απελευθέρωση του Bergen-Belsen παραμένει, τόσο μια στιγμή λύτρωσης, όσο και μια τρομακτική υπενθύμιση του κόστους της αδιαφορίας.
30/4/1945. Βερολίνο, Führerbunker. Τελευταία γνωστή φωτογραφία του Αdold Hitler, στην είσοδο του καταφύγιου, όπου πέθανε, ώρες αργότερα. Έξω, από το Führerbunker, στο Βερολίνο, τις τελευταίες ημέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εύθραυστος, σκυφτός και εμφανώς, γερασμένος, πέρα από τα χρόνια του, ερευνά τα ερείπια του Ράι,χ που, κάποτε, επεδίωξε να κυριαρχήσει. Η πόλη κατέρρεε, κάτω από αμείλικτους “σοβιετικούς” βομβαρδισμούς και το, άλλοτε, πανίσχυρο ναζιστικό καθεστώς είχε βρεθεί, στο χάος και την απελπισία.
Μάρτυρες, αργότερα, θυμήθηκαν ότι το χέρι του Χίτλερ έτρεμε, ανεξέλεγκτα, σημάδι της επιδείνωσης της υγείας του και του φόρου ετών πολέμου και άγχους. Μέσα, στο καταφύγιο, κάτω, από την Καγκελαρία του Ράιχ, ο εσωτερικός του κύκλος ήταν προσκολλημένος, στην αυταπάτη και την άρνηση, ακόμη και όταν τα “σοβιετικά” στρατεύματα τους έκλεισαν,μέσα σε απλά τετράγωνα. Στις 30 Απριλίου, αυτός και η σύζυγός του, Εύα Μπράουν, την οποία είχε παντρευτεί, μόλις, μια ημέρα πριν, πήγαν, στα προσωπικά του διαμερίσματα. Λίγο αργότερα, αυτοκτόνησε μαζί της, τελειώνοντας ένα, από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας.
Καθώς το Βερολίνο έπεσε, οι υπερασπιστές της πόλης παραδόθηκαν και η Γερμανία υπέγραψε, άνευ όρων, παράδοση, στις 7 Μαΐου 1945. Αυτή η φωτογραφία, που τραβήχτηκε λίγες ώρες, πριν αυτοκτονήσει, έχει γίνει ανεξίτηλο σύμβολο της κατάρρευσης της τυραννίας και της ματαιότητας της απόλυτης εξουσίας.
Ο άντρας που φαίνεται δίπλα στον Adolf Hitler, στην φωτογραφία, πιστεύεται ότι είναι ο Julius Schaub, ο, επί χρόνια, βοηθός του. Ο Schaub, αργότερα, θα κατέστρεφε πολλά, από τα προσωπικά έγγραφα του Hitler, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την πτώση τους, στα χέρια των Συμμάχων - μια τελευταία προσπάθεια να σβηστούν τα φυσικά υπολείμματα της εσωτερικής λειτουργίας του καθεστώτος.
Μάιος 1945. Βερολίνο. Η κόλαση είχε έλθει. Τα πληρώματα τανκς Τ34/85 ακούν τις επιχειρησιακές οδηγίες, λίγο πριν την τελική επίθεση.
14/5/1945. Dundee, Σκωτία. Το πλήρωμα του γερμανικού U-2326 πλοήγησε, αθόρυβα, το υποβρύχιό του, στις εκβολές Tay. Ο πόλεμος, τελικά, τελείωσε, γι' αυτούς. Η παράδοσή τους έγινε δεκτή, από το HMS Unicorn, ένα πλοίο, που, το 1924, μετονομάστηκε, προσωρινά, σε HMS Cressy, για να δοθεί το όνομα του νέου μεταφορέα επισκευής του Πολεμικού Ναυτικού.
Για αυτούς τους άνδρες, εκπαιδευμένους, στο παράκτιο υποβρύχιο τύπου XXIII, το τέλος δεν ήρθε, με μάχη, αλλά, με την αργή, επίσημη πομπή στο λιμάνι, μια σουρεαλιστική αντίθεση, με τους έντονους, κλειστοφοβικούς μήνες, που είχαν περάσει, κάτω, από το νερό.
1947. ΗΠΑ. Νοικοκυρά ποζάρει, με ψώνια μιας εβδομάδας. Ξοδεύοντας $12.50 (εκτός από γάλα), αυτά παρείχαν, για τον εαυτό της, τον σύζυγό της, τα τετράχρονα δίδυμά της και την γάτα της οικογένειας.
1948. Νταχσούρ, βασιλική λίμνη. Αίγυπτος. Ένα αναμνηστικό στιγμιότυπο του βασιλιά Φαρούκ, μετά το τέλος ενός ταξιδιού, για κυνήγι πάπιας. Αναφέρεται ότι το μυστικό, για να επιλέξετε αυτό το μαγικό σημείο, είναι ότι προσελκύει πολλά αποδημητικά πουλιά στο εποχικό του ταξίδι, που ξεκινάει, τον Μάρτιο, κάθε έτους, προερχόμενα, από Ευρώπη και Μεσόγειο, αλλά και ποικίλα ζώα, όπως, τίγρεις, πλάχος, κατσίκες, χήνες, πάπιες. Ένας μεγάλος αριθμός από τα πουλιά, αναπαράγονται, σε φωλιές, πάνω, από τα κλαδιά των δέντρων, στην περιοχή και στα χρόνια της βασιλείας του, ο βασιλιάς Φαρούκ συνήθιζε να έρχεται, κάθε χρόνο, την άνοιξη, με το όπλο του, για να εξασκήσει το χόμπι του ψαρέματος υδρόβιων πτηνών. Όταν πρόκειται να γίνει μια βασιλική ομάδα ψαρέματος, οι σύντροφοι του βασιλικού παλατιού, με την οργάνωση ψαρέματος, καλούν εκείνους, που τους διάταζε ο Βασιλιάσ να τους καλέσει και στην ώρα τους Ο κυνηγός βγάζει τον Φαρούκ, για ψάρεμα και οι καλεσμένοι κατευθύνονται, στα μέρη τους, γύρω από την λίμνη, περιμένοντας, μέχρι , που ο βασιλιάς ρίχνει την πρώτη βολή, επιτρέποντας, στο κυνήγι να ξεκινήσει.
7/6/1951. Όρθιος, λίγο πριν την εκτέλεσή του, ο Werner Braune, που ήταν αρχηγός μιας ομάδας δολοφόνων Einsatzkommando, που σκότωσε, πάνω, από 14.300 ανθρώπους.
Ο Werner Braune ήταν υψηλόβαθμος αξιωματικός, στα SS της Ναζιστικής Γερμανίας και διοικητής του Einsatzkommando 11b, μιας από τις κινητές μονάδες δολοφονίας (Einsatzgruppen), που είναι υπεύθυνες, για μαζικές εκτελέσεις, στην κατεχόμενη “Σοβιετική Ένωση”. Αυτές οι μονάδες ακολούθησαν την προέλαση του γερμανικού στρατού, στην Ανατολική Ευρώπη, ξεκινώντας, το 1941, πραγματοποιώντας μαζικές πυροβολισμούς Εβραίων, κομμουνιστών, Ρομά και άλλων, που θεωρούνται «ανεπιθύμητοι», από το ναζιστικό καθεστώς. Η μονάδα του Braune λειτουργούσε, κυρίως, στην Ουκρανία και την Κριμαία, όπου ολόκληρες κοινότητες εκμηδενίστηκαν.
Ο Braune δικάστηκε, στην δίκη Einsatzgruppen, μία από τις δώδεκα επόμενες δίκες της Νυρεμβέργης, που πραγματοποιήθηκαν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά το κύριο Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο. Τα στοιχεία, που παρουσιάστηκαν, στην δίκη του, αποκάλυψαν ότι είχε επιτηρήσει και είχε κατευθύνει, προσωπικά, τις εκτελέσεις, εξασφαλίζοντας ότι οι επιχειρήσεις ήταν «αποδοτικές» και ότι τα θύματα πυροβολήθηκαν, σε οργανωμένες παρτίδες. Υπερασπίστηκε τον εαυτό του, διεκδικώντας υπακοή, στις εντολές, ένα κοινό επιχείρημα, μεταξύ των αξιωματικών των Ναζί, αλλά οι εισαγγελείς απέδειξαν ότι ο Braune είχε ενεργήσει με πρωτοβουλία και πεποίθηση, στην εφαρμογή γενοκτονικών πολιτικών.
Καταδικάστηκε, σε θάνατο, για εγκλήματα, κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου και απαγχονίστηκε, στις φυλακές Landsberg, στην Γερμανία, την ίδια φυλακή, όπου ο Αδόλφος Χίτλερ είχε φυλακιστεί δεκαετίες, νωρίτερα. Η φωτογραφία δείχνει τον Braune στιγμές, πριν την εκτέλεσή του, να χαμογελάει, αμυδρά, μια έντονη αντίθεση, με τις θηριωδίες, για τις οποίες ευθύνεται.
Οι Einsatzgruppen ήσαν υπεύθυνοι, για τον θάνατο περίπου 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, πριν την ίδρυση στρατοπέδων εξόντωσης, όπως το Άουσβιτς. Οι ενέργειές τους σηματοδοτούν την πρώιμη φάση του Ολοκαυτώματος, όπου η γενοκτονία διεξήχθη μέσω σφαίρων πολύ πριν οι θάλαμοι αερίων γίνουν η πρωταρχική μέθοδος μαζικής δολοφονίας.
1957. Αγία Γαλήνη. Κρήτη.
1957. Ίστριος, Ρόδος. Σεισμόπληκτη οικία, σε φωτογραφία του Νικολάου Τομπάζη, από τα αρχεία του Μουσείου Μπενάκη.
1959. Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος. Η Πλατεία Μανσέγια.
1961. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Νίκος Κούρκουλος ανταλλάσσει θερμή χειραψία, με τον Δημήτρη Χορν υπό το βλέμμα του Φιλοποιμένα Φίνου και του Νίκου Ρίζου. Ο Φίνος, αν και αναμφίβολα, εκτιμούσε το ταλέντο του Δημήτρη Χορν, τον θεωρούσε αντί-εμπορικό, για τον κινηματογράφο, καθώς η ταινία, που είχαν γυρίσει, στην Finos Film, το κλασικό, σήμερα, «Μια ζωή την έχουμε», δεν είχε κόψει πολλά εισιτήρια. Έτσι, όταν ο Αλέκος Σακελλάριος του είπε ότι ήθελε τον Χορν πρωταγωνιστή, στην ταινία «Αλλοίμονο στους νέους», ο Φίνος προτίμησε να την γυρίσει άλλος παραγωγός. Αν και η ταινία αγαπήθηκε, ιδιαίτερα, με την πάροδο των χρόνων, στην πρώτη της προβολή, το 1961, είχε κόψει, μόλις, 38 χιλιάδες εισιτήρια.
ΠΗΓΗ: Elena's Diary
Μετά το φιάσκο των Αμερικανών στον Κόλπο των Χοίρων, τον Απρίλη του 1961, οι Κουβανοί συνειδητοποίησαν οτι η CIA και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσουν ήσυχους
...............................................
Έτσι, σε συνεννόηση με τους σοβιετικούς, ξεκινούν να κατασκευάζουν βάσεις και οι σοβιετικοί τους στέλνουν πυραύλους που μπορούν να φέρουν και πυρηνικές κεφαλές
...............................................
μην ξεχνάμε ότι είμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου και κοιτούσαν ποιος θα πάρει κεφάλι έναντι του άλλου (ΗΠΑ - ΕΣΣΔ)
...............................................
Όλα αυτά με άκρα μυστικότητα
...............................................
Όμως, στις 14 Οκτώβρη 1962, ένα κατασκοπευτικό αεροπλάνο των ΗΠΑ πετάει πάνω απ την Κούβα και φωτογραφίζει (κλασσικά)
...............................................
Μετά στην ανάλυση των φωτογραφιών βλέπουν, αναλύουν και καταλαβαίνουν, τι είναι αυτοί οι πύραυλοι και τι ζημιά μπορούν να κάνουν και επίσης, ότι είναι σοβιετικοί (γιατί κανένας άλλος δεν είχε τη δυνατότητα να κατασκευάσει τέτοιους πυραύλους)
...............................................
Ενημερώνεται αμέσως ο πρόεδρος των ΗΠΑ και όλη η αμερικανική ηγεσία και το σοκ είναι τεράστιο για δυο λόγους
...............................................
1. Γιατί πίστευαν ότι είναι πολύ μακριά για να μπορεί να τους αγγίξει το οτιδήποτε...
οτι μακελειό κι αν γινόταν, θα γινόταν στην ευρωπαϊκή Ήπειρο ή στην Ασία και τώρα έβλεπαν πυρηνικούς πυραύλους στο μαλακό υπογάστριο τους, μόλις 90 χλμ μακριά τους
...............................................
2. Γιατί είχαν εγκαταστήσει ανάλογους πυραύλους σε Ιταλία και Τουρκία και είχαν την αλαζονεία να πιστεύουν ότι μπορούν να πιέζουν τους σοβιετικούς, χωρίς οι σοβιετικοί να μπορούν να τους ασκήσουν και αυτοί πίεση
...............................................
έτσι στις 22 Οκτώβρη 1962, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι, σε τηλεοπτικό του διάγγελμα προς τον αμερικανικό λαό, ανακοινώνει ότι εντοπίστηκαν σοβιετικοί πύραυλοί στην Κούβα που δυνητικά θα μπορούσαν να κάνουν πυρηνικό χτύπημα και πως αυτο ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΝ ΟΙ ΗΠΑ, ετσι ανακοίνωσε το ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας.
...............................................
Ταυτόχρονα, οι εισηγήσεις που δεχόταν ο Κένεντι ήταν πολλές και διαφορετικές...
...............................................
οι περισσότεροι στρατοκαυλοι του ζητούσαν να εισβάλουν οι ΗΠΑ στην Κούβα, με ολόκληρο το στρατό τους και να την καταλάβουν αλλά ο Κένεντι κώλωνε, γιατί σκεφτόταν οτι το ίδιο θα κάνουν οι σοβιετικοί και θα πάρουν το δυτικό Βερολίνο (μη σου πω και ολόκληρη τη δυτική Γερμανία)
...............................................
έτσι, σε πρώτο χρόνο διέταξε το ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας ώστε να μη στείλουν οι Ρώσοι κι άλλα όπλα και πυραύλους
...............................................
ο τότε ηγέτης των σοβιετικών που ήταν ο Νικίτα Χρουστσόφ, δεν το δέχτηκε και έδωσε εντολή να συνεχίσουν τα σοβιετικά πλοία προς την Κούβα και να πάνε μαζί τους και 4 πυρηνικά υποβρύχια
...............................................
οι Αμερικανοί είχαν στήσει ένα δίχτυ στα 500 μίλια έξω απ την Κούβα και δεν επέτρεπαν να περάσει τίποτα
...............................................
οι σοβιετικοί έφτασαν με ολόκληρη αρμάδα απο εμπορικά πλοία που μετέφεραν τρόφιμα, γεωργικά και αλλά μηχανήματα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης που τα συνόδευαν πολεμικά πλοία και τα 4 υποβρύχια
...............................................
οι Αμερικανοί ζήτησαν να σταματήσουν να τα ελέγξουν, τα εμπορικά σταμάτησαν, εκλέχθηκαν και αφέθηκαν να περάσουν, τα πολεμικά πλοία δεν πλησίασαν και τα υποβρύχια βούλιαξαν σε μεγάλο βάθος να μην τα καταλάβουν οι Αμερικανοί και συνέχισαν
...............................................
Όμως οι Αμερικανοί τα είχαν πάρει χαμπάρι και έριχναν βόμβες βυθού...
...............................................
απ τα 4 μπουρδέλα που έστειλαν οι σοβιετικοί τα 3 παρουσίασαν σοβαρές βλάβες και αναγκάστηκαν να αναδυθούν (οχι απ τις βόμβες βυθού αλλά γιατί ήταν παλιά, με κακά υλικά και κακή συντήρησή)
...............................................
οι Αμερικάνοι τους επιτηρούσαν στην επιφάνεια που έφτιαχναν τις ζημιές και μετά τους επέτρεψαν να αποχωρίσουν
...............................................
το 4ο υποβρύχιο είχε εντολή, αν συμφωνούν και οι τρεις διοικητές, να ρίξει πυρηνικό πύραυλο στις ΗΠΑ χωρίς να περιμένει επιβεβαίωση...
...............................................
το υποβρύχιο ήταν σε μεγάλο βάθος και δεν ήξερε τι γίνεται στην επιφάνεια και ολα τους έμοιαζαν, οτι ήδη είχε ξεκινήσει ο πυρηνικός όλεθρος και πως έπρεπε να εκτελέσουν την εντολή που είχαν
...............................................
Όμως ο τρίτος απ τους διοικητές του υποβρυχίου, ο Βασίλι Αρχίποφ, αρνήθηκε να δώσει τη συγκατάθεσή του για την εκτόξευση και έψησε και τους άλλους να αναδυθούν γιατί και αυτοί είχαν προβλήματα με τις μπαταρίες και την ενέργειά
...............................................
Τελικά, στις 27 Οκτωβρίου 1962, αναδυθήκαν ανάμεσα σε αμερικάνικά πλοία, επικοινώνησαν με τη σοβιετική ένωση και τους ζήτησαν να επιστρέψουν
...............................................
Αυτό το υποβρύχιο και εκείνη η στιγμή είναι το πιο κοντά που έχουμε φτάσει μέχρι στιγμής, ως ανθρωπότητα, στο πυρηνικό ολοκαύτωμα
Παράλληλα ο Χρουστσόφ απ τις 26 του μήνα είχε στείλει μυστικό μήνυμα στον Κένεντι, να αποσύρουν οι σοβιετικοί τους πυραύλους απ την Κούβα και οι Αμερικάνοι αντίστοιχα να δεσμευτούν δημόσια οτι δε θα εισβάλουν στο νησί
...............................................
ο Κένεντι ήταν θετικός (όλα αυτά μυστικά) όμως
την επομένη, 27 Οκτώβρη, ο Χρουστσόφ, για να πουλήσει μαγκιά στο εσωτερικό ακροατήριο, είπε δημόσια ότι για να αποσύρουμε τους πυραύλους, θα πρέπει και οι Αμερικάνοι, να αποσύρουν τους δικούς τους αντίστοιχους πυραύλους απ την Τουρκία και την Ιταλία
...............................................
κόκκαλο οι Αμερικανοί γιατί άλλα είχαν πει χθες μέσω της μυστικής διπλωματίας, έτσι σκέφτηκαν να κάνουν το ίδιο κόλπο του Χρουστσόφ
...............................................
Έστειλαν μυστικό μήνυμα στο Χρουστσόφ ότι, θα εγγυηθούν δημόσια ότι δε θα εισβάλουν στην Κούβα, οι Ρώσοι θα αποσυρθούν δημόσια τους πυραύλους και μυστικά σε 4-5 μήνες οι Αμερικανοί θα αποσύρουν τους πυραύλους από Τουρκία και Ιταλία, αλλά αν αυτό διαρρεύσει, τότε δε θα το κάνουν
...............................................
ο Χρουστσόφ αναγκάστηκε να το δεχτεί και στις 28 Οκτωβρίου, ανακοίνωσε δημόσια την απόσυρση των πυραύλων από την Κούβα....
...............................................
Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Χρουστσόφ
...............................................
Ένας αρχισυνωμότης (όπως ήταν όλοι σχεδόν στα υψηλά κλιμάκια της σοβιετικής ένωσης) που ήταν τότε, πρόεδρος του προεδρείου του ανώτατου Σοβιέτ, ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, άρχισε να πλέκει προσεκτικά τον ιστό του και όταν του δόθηκε η ευκαιρία, 2 χρόνια μετά, με δικαιολογία την ταπείνωση της Κούβας, σχεδόν πραξικοπηματικά γκρέμισε τον Χρουστσόφ και του άρπαξε την καρέκλα
...............................................
η υποτιθέμενη ήττα στην Κούβα ή η φτώχεια ή η ανεπάρκεια ή η κακή κατάστασή της χωράς, ήταν οι δικαιολογίες....
η αλήθεια ήταν η καρέκλα
...............................................
αυτο το νούμερο, ο Μπρέζνιεφ, ήταν μεγαλωμένος με τον Στάλιν και έκανε οτι είχε δει απ τον Στάλιν...
Έριξε όλο το βάρος στην προσωπολατρία του εαυτού του και στο πως θα εξασφαλίσει, να μην του κάνει κανένας άλλος πραξικόπημα και τον γκρεμίσει όπως έκανε αυτός στον Χρουστσόφ....
...............................................
ο σταλινισμός, που ονομαζόταν κομμουνισμός είχε πεθάνει, είχε σαπίσει και τα πτώματα δεν το είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι...
...............................................
Αλλά και ο Κένεντι δεν είχε καλύτερη τύχη, λιγο πριν ξηλώσουν τον Χρουστσόφ στη Μόσχα, τον Κένεντι τον δολοφόνησαν στο Ντάλας και ετσι η μεταξύ τους μονομαχία έληξε με ήττα - ήττα (το αντίθετο του win-win)
...............................................
ΥΓ. Τότε θεωρήθηκε σωστό σε όλο τον κόσμο, να μη δεχτούν οι ΗΠΑ, πυρηνικούς πυραύλους της σοβιετικής ένωσης στο μαλακό υπογάστριο τους...
σήμερα μας φαίνεται πάλι φυσιολογικό να δεχτούν οι Ρώσοι πυρηνικούς πυραύλους των ΗΠΑ στην Ουκρανία....
συμπέρασμα
το "φυσιολογικό" είναι σχετικό και διαμορφώνεται απ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που διαμορφώνουν τα συστημικά μίντια σε όλο τον κόσμο.
(Από τον Ioannis Golias).
1963. Ρόδος. Ο όρμος της Ακαντιάς, από το ύψος του καρνάγιου. Φαίνεται το κέντρο του Μπαμπούλα στην παραλία του Κόβα. Στο βάθος, δεξιά, διακρίνεται το Καστέλο.
24/5/1964. Τίρανα. Μαθητές, με τα πορτραίτα των μελών του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Εργατικού Κόμματος Αλβανίας.
30/11/1964. Λονδίνο. Ο Winston Churchill κοιτάζει, από το παράθυρο, υποβασταζόμενος. Την ημέρα αυτή γιόρταζε τα 90α γενέθλιά του.
1/5/1966. Τίρανα. Εργάτριες της κολεκτίβας υφασμάτων «Ι. Β. Στάλιν», στην εκδήλωση.
1970. Τσεχοσλοβακία. Εργαζόμενοι, στον σιδηρόδρομο, μάχονται, χρησιμοποιώντας μια μηχανή αεριωθούμενου MiG-15, για να ξεπαγώσουν τις γραμμές - η εφευρετικότητα συναντά ακραίες συνθήκες.
28/10/1973. Αμμόχωστος. Μαθητική παρέλαση, στην Λεωφόρο Δημοκρατίας.
Νοέμβριος 1976. Τίρανα. Ο λαός (υποτίθεται ότι) γιόρτασε, με ενθουσιασμό την 35η επέτειο, από την ίδρυση του Εργατικού Κόμματος της Αλβανίας και την επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών του 7ου Συνεδρίου του κόμματος.
1976. Τίρανα, Αθλητικό Μέγαρο "Partisan". Τις ημέρες του 6ου Συνεδρίου της νεολαίας του ΚΕΑ.
1978. Λένινγκραντ. Πελάτες στο κατάστημα "Berëzka" (“τα”), για τους τουρίστες, όπου θα πληρώνατε με ξένο νόμισμα).
Τα καταστήματα Berëzka άνοιξαν το 1964· προκάτοχοί τους ήταν τα καταστήματα Torgsin της δεκαετίας του 1930· η γέννηση αυτής της πραγματικότητας στην ΕΣΣΔ φαίνεται να σχετίζεται με την ισχυρή επέκταση του παγκόσμιου τουρισμού που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Οι τουρίστες προφανώς κουβαλούσαν πολλά ξένα νομίσματα μαζί τους και η ΕΣΣΔ αποφάσισε να δημιουργήσει μια σειρά από υπηρεσίες για να τα ξοδέψουν χάρη στην Intourist, την οργάνωση που ήταν υπεύθυνη για την τουριστική αγορά στη Σοβιετική Ένωση.
Μεταξύ των κυριότερων καθηκόντων του ήταν η προσέλκυση ξένων επισκεπτών, η πώληση εισιτηρίων για τα μεταφορικά μέσα και η παροχή διαμονής τους (οι τουρίστες έμειναν σε διάφορα Ξενοδοχεία VAO - Vne šne antikonomi českoe Akcionernoe Ob ščestvo Otelej - που δέχτηκε ξένα μετρητά στα εστιατόρια και τα μπαρ τους), για να φροντίσει να εκδρομές και περιηγήσεις σε μέρη μεγαλύτερου ενδιαφέροντος και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να αγοράσουν τοπικά προϊόντα σε εξειδικευμένα καταστήματα όπου θα μπορούσαν να πληρώσουν απευθείας με το νόμισμα του Κράτους προέλευσης τους (αν ήταν ελεύθερα μετατρέψιμο), δηλαδή την λεγόμενη Berëzka.
Άλλες δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης είχαν παρόμοια καταστήματα, αν και με διαφορετικά ονόματα, για παράδειγμα, Kashtan, στην Ουκρανική RSS, Ivushka στη Λευκορωσία και Dzintars, στη Λετονική RSS.
Στη ρωσική RSFS ήταν παρόντες μόνο στις κύριες πόλεις, ιδιαίτερα στη Μόσχα.
Υπήρχαν επίσης καταστήματα Albatross, σε σοβιετικές πόλεις λιμάνια, για παράδειγμα. Βλαδιβοστόκ, που πουλούσαν αγαθά σε Σοβιετικούς ναυτικούς που επέστρεφαν από το εξωτερικό με αντάλλαγμα ξένα νόμισμα που κέρδιζαν οι ναυτικοί.
Πολλές άλλες σοσιαλιστικές χώρες είχαν παρόμοιους θεσμούς, όπως το Intershop στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ή τα Καταστήματα Φιλίας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ή το Pewex στην Πολωνία.
Αυτού του είδους τα καταστήματα έγιναν παρωχημένα στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν επιτράπηκε η μετατροπή των ρούβλιων σε ξένο νόμισμα.
Τα καταστήματα είχαν ήδη ιδιωτικοποιηθεί και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 τα περισσότερα ήταν κλειστά γιατί δεν ήταν ανταγωνιστικά.
1980. Ο Alain Delon, ηθοποιός και παραγωγός της ταινίας θρίλερ «Three men to slaughter», που κυκλοφόρησε, στις 31 Οκτωβρίου 1980, επέμεινε, προσωπικά, το πρώην μοντέλο και ηθοποιός Dalila Di Lazzaro να παίξει τον ρόλο της κοπέλας του,του, στην ταινία. Πρέπει να σημειωθεί ότι, στην Ιαπωνία, όπου ο Alain ήταν πολύ δημοφιλής, οι διανομείς, δυσαρεστημένοι, με το αποτέλεσμα, έκοψαν την τελική σκηνή, για να τελειώσει η ταινία, με happy end.
1980 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Το λουτρό Yahudi hamami, τα Λουλουδάδικα, από την οδό Φραγκίνη.
1994. Μόσχα. Σε ένα κατάστημα τηλεοράσεων.
13/12/2003. Ιράκ. Οι αμερικανικές δυνάμεις συλλαμβάνουν τον Σαντάμ Χουσεΐν, κοντά, στην πατρίδα του, το Τικρίτ, τερματίζοντας ένα ανθρωποκυνηγητό εννέα μηνών, που ακολούθησε την πτώση του καθεστώτος του. Βρέθηκε κρυμμένος, σε ένα μικρό υπόγειο καταφύγιο, που ονομάστηκε «τρύπα αράχνης». Ο, κάποτε, δικτατορικός ηγέτης του Ιράκ αναδείχθηκε ατημέλητος και ηττημένος, μια έντονη αντίθεση, με την εικόνα της εξουσίας, που είχε προβάλει, εδώ και καιρό.
Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε, λίγο, μετά την σύλληψή του, δείχνει έναν κουρασμένο Σαντάμ, με μπερδεμένο μούσι και στοιχειωμένα μάτια, έγινε, μία από τις πιο διαδεδομένες εικόνες του πολέμου, στο Ιράκ.
Η σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν γιορτάστηκε, στην Ουάσινγκτων και μεταδόθηκε, σε όλο τον κόσμο, αν και η βία, στο Ιράκ, θα συνεχιστεί, πολύ μετά την πτώση του. Το 2006, δικάστηκε και εκτελέστηκε, για εγκλήματα, κατά της ανθρωπότητας, κλείνοντας ένα, από τα πιο βάναυσα κεφάλαια, στην σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής. Η αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση της σύλληψής του Σαντάμ Χουσεΐν είχε την κωδική ονομασία Red Dawn.
23-28/10/2025. Δημοσκόπηση “ITERVIEW”. Μητσοτάκης, ή χάος»; Μόνον, το 30% των ερωτηθέντων, απαντά «Μητσοτάκης». Το 42% επιλέγει το «χάος»!
Στο πολιτικό δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος», το 42% των ερωτηθέντων απαντά «το χάος», έναντι 30% που επιλέγουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ ένα 28% δηλώνει «Άλλο». Οι συχνότερες αναφορές στην κατηγορία «Άλλο» αφορούν προτάσεις όπως συνασπισμός κομμάτων, οικουμενική κυβέρνηση, κυβέρνηση συνεργασίας ή αλλαγή πολιτικών αρχηγών.
Η κατανομή των απαντήσεων, στην πίτα, φανερώνει ότι η επίκληση του φόβου, ή της ανασφάλειας, δεν πείθει, πλέον, αφού η πλειοψηφία αμφισβητεί την αποκλειστικότητα της σταθερότητας. Μάλιστα, το γεγονός ότι το 28% των ερωτηθέντων επιλέγει το «Άλλο» δείχνει, ότι ένα σημαντικό τμήμα των πολιτών, δεν εντάσσεται στα δύο άκρα του διλήμματος, αλλά αναζητά διαφορετικές μορφές πολιτικής εκπροσώπησης.
2025. Σμύρνη. Παλαιά ελληνικά και λεβαντίνικα σπίτια, στην συνοικία Alsancak.
1974. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1975. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
20/10/2025. Σκίτσο του Απόστολου Παπαδημήτριου.
21/10/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
23/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
24/10/2025. Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου.
24/10/2025. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.
25/10/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
25/10/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.
27/10/2025. Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου.
27/10/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
28/10/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.
28/10/2025. Σκίτσο του Περικλή Κουλιφέτη.
29/10/2025. Σκίτσο του ΚΥΡ.
Σχόλια