Στα 422,646 δισεκατομμύρια ευρώ έχει σκαρφαλώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, το 2024 και η πρόωρη αποπληρωμή των 5,290 δισεκατομμυρίων ευρώ, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρόκειται να καλυφθεί, με νέο ομολογιακό δανεισμό και με χρήση της υπάρχουσας πιστοληπτικής γραμμής στήριξης, σύμφωνα, με το 4ο “ντροπαλό” Mνημόνιο , θα επιβαρύνει αυτή την κάκιστη και ζοφερή κατάσταση.

 

Το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει ένας βραχνάς, για την ελληνική κοινωνία. Παρά την συνεχιζόμενη προπαγάνδιση της ποσοστιαίας μείωσής του, η πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι σκληρή και αδυσώπητη. 

Το ελληνικό δημόσιο χρέος, σε αριθμητικά μεγέθη, εξακολουθεί να αυξάνεται, καθιστώντας την αποπληρωμή του, ολοένα και περισσότερο, αδύνατη, όπως προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα, ο οποίος προσδιορίζει ότι, το 2024, το ελληνικό δημόσιο χρέος έφθασε, στα επίπεδα των 422,646 δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ οι κυβερνητικοί χειρισμοί, για την μείωση του δημόσιου χρέους, όσον αφορά τους μνημονιακούς ευρωθεσμικούς δανειστές, επιδεινώνουν το πρόβλημα, αντί να το ελαφρύνουν.

Έτσι, τώρα, πάντοτε, με την συγκατάθεση των ευρωθεσμών, η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει, πρόωρα, ένα χρέος 5,290 δισεκατομμυρίων ευρώ, με επιτόκιο βάσης, το euribor 3m (2,07%, σήμερα) +0,5% spread, δηλαδή, συνολικό επιτόκιο 2,57% και δανειζόμενη, με 10ετες πρόωρο ομόλογο επιτοκίου, ουσιαστικά, επιβαρύνοντας το ελληνικό δημόσιο χρέος, ενώ, προφανώς, χρησιμοποιεί και το λεγόμενο δανειστικό “μαξιλαράκι”, δηλαδή την κρυφή πιστοληπτική γραμμή του “ντροπαλού” 4ου Μνημονίου, που συμφώνησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τον Αύγουστο του 2018, με τους ευρωθεσμούς.

Μιλώντας, πρακτικά, το ποσόν των 5,290 δισεκατομμυρίων ευρώ, για το οποίο γίνεται λόγος και συνοδεύεται, από τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ασήμαντο, σε σχέση, με το βουνό της ποσότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους και στην πραγματικότητα, αυτό, που γίνεται, είναι αυτό το μικρό πόσο να καταστεί μεγαλύτερο, μέσα από την επιτοκιακή επιβάρυνσή του και απλώς, θα διαχυθεί, στο μέλλον, μέσω του δεκαετούς ομολογιακού δανείου το οποίο θα μεταφέρει αυτή την μικρή ποσότητα του χρέους μαζί, με τον επιβαρυμένο τοκισμό του, από τους ευρωθεσμούς, στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Αυτός είναι και ο σκοπός αυτού του δανείου των 5,290 δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και γι’ αυτόν τον λόγο, τα επιτόκια δανεισμού, του ελληνικού Δημοσίου παραμένουν να είναι τόσο υψηλά, θα παραμείνουν να είναι υψηλά και θα ανέβουν περισσότερο, εξαιτίας της κάκιστης πραγματικότητας, όσον αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο εξακολουθεί πάντα να είναι να είναι μη εξυπηρετήσιμο.

Με λίγα λόγια, όσον αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος, όλη αυτή υπόθεση είναι ανούσια και αφορά λόγους, οι οποίοι είναι προπαγανδιστικοί, αφού το χρέος αυτό εξακολουθεί, πάντα, να φουσκώνει μόνο και μόνο, εξαιτίας της επιτοκιακής του επιβάρυνσης και παρά το γεγονός, ότι επί σειρά ετών, οι ελληνικοί προϋπολογισμοί παρουσιάζουν τα λεγόμενα πρωτογενή πλεονάσματα, με τα οποία, μερικώς, χρηματοδοτείται η κάλυψη του κεφαλαίου των ετήσιων χρεών του ελληνικού κράτους. 

Η εικόνα, όμως, που προκύπτει, από τον αρχικό πίνακα, σε αυτό, εδώ, το δημοσίευμα παρουσιάζει, σαφώς, ότι παρά ταύτα, το ελληνικό δημόσιο χρέος εξακολουθεί να μεγαλώνει και μάλιστα, πολύ γρήγορα. Έτσι, το ζήτημα είναι το πότε θα σκάσει αυτή η βραδυφλεγής βόμβα και ιδίως, στα χέρια ποιών θα σκάσει. 

Μια πρώτη γεύση μπορεί να έχουμε, πριν το 2032, όταν οι τόκοι του δανεισμού του ελληνικού κράτους, που, με το 4ο “ντροπαλό” Μνημόνιο, η καταβολή τους έχει μετατεθεί, για το έτος αυτό, από τους ευρωθεσμικούς δανειστές, θα αρχίσουν αυτοί oι αναβαλλόμενοι τόκοι να πληρώνονται.

Αλλά αυτό, που είναι σίγουρο, είναι ότι αυτό το πρόβλημα, σε τελική ανάλυση, θα προκύψει το 2032, οπότε το Eurogroup θα πρέπει να λάβει αποφάσεις, γύρω από την, περαιτέρω, διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους, για το οποίο θα χρειαστεί να παρθούν νέες αποφάσεις, διότι το χρέος αυτό πρόκειται να εξακολουθήσει να μην είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί, από τις δυνάμεις του ελληνικού Δημοσίου, γεγονός το οποίο θα επιβαρύνει τον επιτοκιακό του δανεισμό, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και οι θεσμοί της ευρωζώνης θα πρέπει να βάλουν, πάλι, το χέρι, στην τσέπη τους, μέσα από τις όποιες νέες ρυθμίσεις του ελληνικού δημοσίου χρέους γίνουν.

Εννοείται, φυσικά, ότι αυτές οι νέες ρυθμίσεις, για το ελληνικό δημόσιο χρέος, το 2032, θα αποτελούν μέρος ενός νέου Μνημονίου, το οποίο θα χρειαστεί να συνομολογηθεί, ανάμεσα στην, τότε, ελληνική κυβέρνηση, με τους ευρωθεσμικούς δανειστές, παρά το γεγονός ότι και τότε, αυτό το νέο Μνημόνιο, όπως έγινε με το 4ο “ντροπαλό” Μνημόνιο, τον Αύγουστο του 2018, θα περιέχει, πέρα από την ρύθμιση της καταβολής του ελληνικού δημόσιου χρέους και νέα μέτρα. 

Αυτά τα νέα μέτρα πρόκειται να είναι μέτρα λιτότητας θα έχουν δημοσιονομικό εισπρακτικό περιεχόμενο και φυσικά, θα ονομασθούν και αυτά, ως νέα “μέτρα μεταμνημονιακής παρακολούθησης”, χρησιμοποιώντας την οργουελιανή διάλεκτο, που χρησιμοποιήθηκε και στην κατάρτιση του 4ου “ντροπαλού” Mνημονίου, από την, τότε, κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, και το Eurogroup, το 2018, αν και είναι πολύ πιθανό, μέχρι το 2032, να έχει προκύψει κάποια έκτακτη εξέλιξη, η οποία να καταστήσει απαραίτητη την λήψη των νέων μέτρων, πρόωρα.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, που αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος και την αδυναμία του να εξυπηρετηθεί, από το ελληνικό κράτος, μια αδυναμία, η οποία εξακολουθεί, πάντα, να παραμένει, καθώς αυτό το χρέος φουσκώνει και δυσκολεύει, ακόμη, περισσότερο την υπάρχουσα ζοφερή κατάσταση. 

Κάθε τι άλλο είναι, άνευ ουσίας και εντελώς, παραπλανητικό.