Μάρτιος 1944. Στρατόπεδο συγκέντρωσης Oranienburg, Γερμανία. Ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος 9/12/1883 - 4/10/1955), στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, με, απολύτως, εμφανείς την πείνα και την κακουχία, στο πρόσωπο του. Μόλις, πριν δύο χρόνια, είχε αρνηθεί την σύνταξη, που του πρότεινε ο Γεώργιος Τσολάκογλου και όπως γράφει ο Chris M. Woodhouse «...αν και όχι πλούσιος, αρνήθηκε την σύνταξη, που του πρόσφερε ο Τσολάκογλου...{...}...Συμπεριφέρθηκε, όπως επιβαλλόταν, σε έναν Έλληνα στρατηγό…..». Οι Γερμανικές αρχές Κατοχής τον έθεσαν, σε, κατ’ οίκον, περιορισμό, στο σπίτι του, στην οδό Πραξιτέλους 16, πίσω από την Πλατεία Κλαυθμώνος, για τρεις μήνες. Την ίδια περίοδο είχε αρχίσει επαφές, με τις οργανώσεις εθνικής αντιστάσεως και στις 20 Μαΐου 1943, δημιούργησε την αντιστασιακή οργάνωση «Στρατιωτική Ιεραρχία». Οι Γερμανοί τον συνέλαβαν, στις 16 Ιουλίου 1943, μαζί με τους αντιστρατήγους Γεώργιο Κοσμά, Ιωάννη Πιτσίκα, Κωνσταντίνο Μπακόπουλο και Παναγιώτη Δέδε, εξαιτίας της δράσεως του και της συνεργασίας του, με οργανώσεις της Ελληνικής Εθνικής αντιστάσεως, και στις 25 του ίδιου μήνα, τον μετέφεραν και στην συνέχεια, τον φυλάκισαν, σε διάφορα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Γερμανία, μεταξύ τους τα Oranienburg, Dahau, Niederdorf και Saxenhausen, 20 χιλιόμετρα, βορειοανατολικά, του Βερολίνου. Παρέμεινε αιχμάλωτος, μέχρι την συνθηκολόγηση της Γερμανίας και επανήλθε, στην Ελλάδα, τον Μάιο του 1945.
Όταν έγινε πρωθυπουργός, δήλωσε : «Το Κυπριακόν θα είναι ένα, εκ των πρώτων και κυριοτέρων, μελημάτων μου. Δι’ εμέ, η Ένωσις υπάρχει, είναι δεδομένη…. Διότι, ας το πάρουν απόφαση. Η Κύπρος είναι Ελλάς».
Αυτά, που ακολούθησαν, ήσαν αγγλογενείς συνομωσίες. Τον Μάρτιο του 1954, σύμφωνα με τον Γιώργο Λεονταρίτη, διεξήχθη το ακόλουθο περιστατικό : «Κατά την διάρκεια συνεδριάσεως του υπουργικού συμβουλίου, ο Μαρκεζίνης ανεφέρθη, σκοπίμως, στο Κυπριακό και απευθυνόμενος, στον Παπάγο, του είπε ότι ένας θρίαμβος, στην υπόθεση της Κύπρου, θα αποτελούσε, ασφαλώς, την αποθέωση της επιτυχούς σταδιοδρομίας του. Πρόσθεσε, όμως, ότι χρειαζόταν μεγάλη προσοχή, “διότι το θείον είναι φθονερό”. Και όπως ο Στρατάρχης τον παρατηρούσε σιωπηλός, ο πανίσχυρος υπουργός του υπενθύμισε τον μύθο του Πολυκράτους, τον οποίον η τύχη, που τον είχε ευνοήσει, πάντα, στο τέλος τον εγκατέλειψε. Και εξήγησε : “Εγίνατε, δύο φορές, Αρχιστράτηγος, ανακηρυχθήκατε Στρατάρχης, εξελέγητε Πρωθυπουργός, ανορθώσατε την οικονομία της χώρας. Πρέπει να ανησυχείτε, για αυτήν την εύνοια της τύχης…”.
Ο Στρατάρχης τον κοίταξε, και δεν είπε τίποτε. Λίγες ώρες, αργότερα, ο Μαρκεζίνης δέχθηκε τηλεφώνημα, από τον εκδότη και Διευθυντή του “Βήματος” και των “Νέων” Δημήτριο Λαμπράκη, ο οποίος στήριξε, με το συγκρότημά του, τον “Ελληνικό Συναγερμό”:
– Είπες, στον Παπάγο ότι θα πεθάνει;
Ο Μαρκεζίνης εξήγησε, στον εκδότη, τί, ακριβώς, είχε πει, στο υπουργικό Συμβούλιο. Ο Λαμπράκης αναστέναξε :
– Πάντα ίδιος αυτός ο Τσουδερός…
Προφανώς, ο Λαμπράκης είχε ενημερωθεί, από τον Εμμανουήλ Τσουδερό, για το τί έγινε, στο υπουργικό Συμβούλιο».
Τελικώς, στις 2 Απριλίου 1954, ο Μαρκεζίνης παραιτήθηκε. Στις 11 Απριλίου 1954, τον ακολούθησαν οι βουλευτές Δημήτριος Μπαμπάκος, Παυσανίας Λυκουρέζος, Κωνσταντίνος Καλλίας, Χαράλαμπος Ψαρρός, Κωνσταντίνος Αδαμόπουλος, Εμμανουήλ Μαρινάκης, Παναγιώτης Σιφναίος, Αλέξανδρος Καραθεόδωρος, Θεόδωρος Κων. Σαράντης και Χρήστος Ευαγγελάτος.
Τον Σεπτέμβριο 1954, ο Παπάγος προσέφυγε, για το Κυπριακό, στον Ο.Η.Ε., όπου πήρε την πλειοψηφία των θετικών ψήφων (36 ΥΠΕΡ, 18 ΚΑΤΑ και 11 αποχές). Οι Άγγλοι, όμως, ενέπλεξαν, στο Κυπριακό, την αδιάφορη, μέχρι τότε, Τουρκία και άρχισαν νέες εντάσεις. Μετά την αποτυχία της διπλωματικής μάχης, στον Ο.Η.Ε., πήρε, προσωπικά, ο Παπάγος την απόφαση, για την ίδρυση της Ε.Ο.Κ.Α.. Μάλιστα, κάλεσε στο γραφείο του, τον στρατηγό Κοσμά και του ανέθεσε την οργάνωση ανταρτικού αγώνα, στην Κύπρο, υπό την αρχηγία του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή.
Τον Νοέμβριο του 1954, ο Παπάγος, ενώ είχε πάει ταξίδι, στην Πορτογαλία, άρχισε να παρουσιάζει γαστρεντερικές ενοχλήσεις. Στις 5 Νοεμβρίου 1954, όταν επέστρεψε, ήταν χλωμός και αδυνατισμένος και τότε, εμφάνισε συμπτώματα δυσθυμίας, ανορεξίας και ανεπαρκούς ύπνου. Στις 2 Μαρτίου 1955, νοσηλεύτηκε, σε Πανεπιστημιακή Κλινική της Ζυρίχης, στην Ελβετία, από όπου εξήλθε, σε άριστη υγεία.
Στις 3 Φεβρουαρίου 1955, ο Μαρκεζίνης ίδρυσε το «Κόμμα Προοδευτικών», με αποτέλεσμα να προσχωρήσουν, σε αυτό οι βουλευτές του «Ελληνικού Συναγερμού» Γεράσιμος Βασιλάτος, Ελένη Σκούρα, Χρήστος Ζαλοκώστας, Ανδρέας Στράτος, Αλέξανδρος Β. Παπαδόπουλος, Θεόδωρος Μανωλόπουλος, Δημήτριος Τσαούσης, Κωνσταντίνος Μπακόλας, Παύλος Τσακιρίδης και Θεόδωρος Σαράντης. Προσχώρησαν, σε αυτό και οι παραιτηθέντες, από τον Ελληνικό Συναγερμό, Αθανάσιος Καψάλης, Κωνσταντίνος Παπαγιάννης και Γεώργιος Ρωμανός.
Από τις 27 Μάρτιου του 1955, η υγεία του Παπάγου άρχισε να επιδεινώνεται, σταδιακώς. Κάποια ημέρα λιποθύμησε, στην έπαυλή του, στην Εκάλη. Οι δικοί του κάλεσαν, αμέσως, γιατρούς, αλλά ο Παπάγος δεν τους εδέχθη. Το καλοκαίρι του 1955, εξυφαίνετο συνωμοσία, ανάμεσα στον, τότε, υπουργό Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνο Καραμανλή, στους, μετέπειτα, πολιτικούς Κωνσταντίνο Τσάτσο και Ευάγγελο Αβέρωφ – Τοσίτσα καθώς και μερικών άλλων, από την βενιζελική παράταξη, όπως ο Γρηγόριος Κασιμάτης, ο Δημήτριος Μακρής, ο Γεώργιος Μαύρος και άλλοι. Ο Παπάγος, όμως, δεν μπορούσε, πλέον, λόγω της αρρώστιας του, να αντιδράσει.
Οι Άγγλοι βρίσκονταν, σε δυσχερή θέση, λόγω του αγώνα της ΕΟΚΑ, που είχε αρχίσει, στην Κύπρο, την 1η Απριλίου 1955 και γνωρίζοντας την κατάσταση της υγείας του Παπάγου, προσπάθησαν να προσεταιριστούν τον Αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως και Υπουργό Εξωτερικών, Στέφανο Στεφανόπουλο. Τον Αύγουστο του 1955, ο τελευταίος, ως φιλόδοξος που ήταν, εδέχθη να πάει, στο Λονδίνο, ύστερα και από παρότρυνση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Προδρόμου Αθανασιάδη – Μποδοσάκη και άλλων αγγλόφιλων. Εκεί, έλαβε μέρος, στην περιβόητη Τριμερή, όπου εδέχθη την βρετανική προτροπή να γίνει η Τουρκία, ενδιαφερόμενο μέλος, στο Κυπριακό. Ο Παπάγος, ως άρρωστος, που ήταν, δεν μπορούσε να πάει και δεν θα δεχόταν, ποτέ.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο, τότε, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Μακ Μίλαν είχε «απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες» (τον ενημέρωνε ο Μποδοσάκης), ότι, πολύ σύντομα, ο Στρατάρχης δεν θα ζούσε
Αιφνιδίως, την νύκτα της 3ης Οκτωβρίου 1955, ο Στρατάρχης παρουσίασε αιματηρά πτύελα , διήλθε ταραχώδη νύκτα και το πρωί, υπέστη αιμορραγία, η οποία ανεστάλη, μετά από λίγες ώρες, κατόπιν μεταγγίσεως αίματος. Επηκολούθησε, όμως, νέα αιμορραγία. Στις 11.30 μ. μ. της 4ης Οκτωβρίου του 1955, ο Αλέξανδρος Παπάγος άφησε την τελευταία του πνοή.
Στις 7 Οκτωβρίου του 1955 και ώρα 11 π.μ., τελέστηκε η νεκρώσιμη ακολουθία, στον μητροπολιτικό ναό Αθηνών του Έλληνα στρατάρχη και πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Παπάγου. Δεν διεξήχθη νεκροψία και τα αίτια του θανάτου του παραμένουν ασαφή και αδιευκρίνιστα.
10000 πΧ. - 2025. Βόρειο Χορασάν, Περσία. Σε αυτά τα άγονα εδάφη, βρίσκεται το αρχαίο χωριό Μεϊμάντ, ένα μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, η προέλευση του οποίου ανιχνεύεται, σχεδόν, 12.000 χρόνια. Απευθείας, μέσα στον μαλακό ηφαιστειακό βράχο, αυτές οι κατοικίες τρωγλοδύτων κατοικούνται, συνεχώς, για χιλιετίες, καθιστώντας τες έναν, από τους παλαιότερους, εν ζωή, οικισμούς, στην Γη, όπου άνθρωποι και τοπίο παραμένουν αλληλένδετα.Το χωριό είναι ένας λαβύρινθος, από χειροποίητα σκαλιστά, αποθήκες και στάβλους, που αναμειγνύονται, άψογα, με τους βράχους της ώχρας. Οι χοντροί πέτρινοι τοίχοι προσφέρουν ζεστασιά, στους σκληρούς χειμώνες και δροσερό καταφύγιο, κατά την διάρκεια των καψαλιστικών καλοκαίρια, μια φυσική μορφή αρχιτεκτονικής, που γεννήθηκε, από ανάγκη και τελειοποιήθηκε, από γενιές. Ακόμη και σήμερα, ορισμένοι κάτοικοι διατηρούν αυτόν τον αρχαίο τρόπο ζωής, η ζωή τους σημαδεύεται, από έναν ρυθμό ποιμαντορίας και ανθεκτικότητας.
Όρθιος, μπροστά, σε αυτές τις φθαρμένες σπηλιές, αισθάνεται κανείς μια βαθιά σύνδεση, με τα πρώτα πειράματα της ανθρωπότητας, στην επιβίωση και την κοινότητα. Εδώ, η εφευρετικότητα και η αντοχή μετέτρεψαν την άγονη πέτρα, σε καταφύγιο, αφήνοντάς μας να θαυμάσουμε πώς ένα σπίτι σκαλισμένο, από την γη, θα μπορούσε να μεταφέρει την μνήμη των πολιτισμών, στον χρόνο.
1000 πΧ. Μαλακοπή (Derinkuyu), Καππαδοκία, Μικρά Ασία. Τουρκία. Υπόγεια πόλη, που, κάποτε, φιλοξενούσε 20.000 ανθρώπους. Η πόλη αποτελείται, από 18 ορόφους και διαθέτει όλα τα απαραίτητα, για την υπόγεια, ζωή συμπεριλαμβανόμενων σχολείων, παρεκκλήσι, ακόμη και σταύλους. Ο τρωγλοδυτισμός ήταν διαδεδομένος, ιδιαίτερα, στην Καππαδοκία.
1180 - 1250 (κατασκευή). Borgund Stave, Νορβηγία. Αυτός ο χριστιανικός ναός είναι ένα αξιοσημείωτο κατάλοιπο μεσαιωνικής τεχνοτροπίας, μοναδικά, κατασκευασμένος, εξ ολοκλήρου, από ξύλο και συναρμολογημένος, χωρίς καρφιά, μέσω μιας μεθόδου γνωστή, ως ξυλεία. Αυτή η μέθοδος κατασκευής είναι χαρακτηριστική μιας σπάνιας ομάδας μεσαιωνικών ναών, που βρίσκονται, κυρίως, στη Σκανδιναβία. Τώρα, διατηρείται, ως μουσείο. Ο ναός έχει αναστηλωθεί, προσεκτικά και τον διαχειρίζεται η Εταιρεία Διατήρησης Αρχαίων Νορβηγικών Μνημείων. Διαθέτει μια ξεχωριστή διάταξη τριπλού ναού και αναγνωρίζεται ως ναός, τύπου Sogn.
1873. Αθήνα. Ολυμπιείον.
1/10/1873. Αθήνα. Η πρώτη εφημερίδα.
1900 - 2000. Ο ελληνισμός, από τότε, στο σήμερα.
1902. Λονδίνο. Μεθυσμένες γυναίκες παλεύουν, σε μια ταράτσα.
1907. Πειραιάς. Το λιμάνι.
1910. Ρωσία. Αγρότης, με τους γιους του.
1916. Μίκρα, Θεσσαλονίκη. Μια ενδιαφέρουσα σειρά αεροφωτογραφιών ενός Γάλλου αεροπόρου. Βλέπουμε, στην περιοχή της Μίκρας, ένα αεροδρόμιο των Γάλλων και το στρατόπεδο των Σέρβων. Με τα σημερινά δεδομένα, η περιοχή είναι, ανατολικά, από τις εκβολές της περιφερειακής τάφρου και νότια, από την ανωτέρα σχολή πολέμου. διακρίνονται και οι, τουλάχιστον, 7 αποβάθρες, που είχαν κατασκευαστεί, για την εξυπηρέτηση των στρατευμάτων.
1917. Θεσσαλονίκη. Πλανόδιος πωλητής λαδιού.
1920. Καλαμάτα.
1920 - 1939. Το Ξυλόκαστρο, στην εποχή του Μεσοπολέμου.
1922. Σεβντίκιοϊ. Το ηρωικό χωριό της Σμύρνης, που άρπαξε τα όπλα, από τον υποχωρούντα ελληνικό στρατό, για να αντισταθεί στους Τούρκους.
1923. Κοκκινιά. Προσφυγικός καταυλισμός, με σκηνές και παραπήγματα.
1930. Αθήνα. Αλεξάνδρας και Πατησίων.
1930 (τέλη δεκαετίας). Θεσσαλονίκη. Στην οδό Τσιμισκή.
1937, Δελφοί. Το κοριτσάκι με τον τέντζερη. Στον κεντρικό δρόμο, που τότε είχε ακακίες κατά μήκος, δεξιά και αριστερά. (Φωτογραφία του Georges de Mire).
1941. Θεσσαλονίκη. Πλατεία Ελευθερίας.
1/11/1944. Το ΦΕΚ, με το οποίο απολύθηκε, ως συνεργάτιδα των αρχών Κατοχής, η Καίτη Μητσοτάκη.
Ο Bruno Brauer ήταν Διοικητής Κρήτης των Γερμανών κατακτητών, από τον Νοέμβριο του 1942 και για 2, σχεδόν, χρόνια. Στις 25 Μαρτίου 1944, απελευθέρωσε, από τις φυλακές, 100 κρατούμενους, ανάμεσα, στους οποίους ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. O Μητσοτάκης συνάντησε, τις επόμενες ημέρες, τον Γερμανό διοικητή και τον ευχαρίστησε, για την απελευθέρωσή του. Μάλιστα, σύμφωνα, με τον ιστορικό Μπήβορ, ο Γερμανός αξιωματικός του απάντησε, “Νεαρέ μου, σε ελευθέρωσα, επειδή, από ό,τι άκουσα, μια μέρα θα διαδραματίσεις σημαντικό ρόλο, στα πράγματα της πατρίδας σου” (Antony Beevor, «Κρήτη. Η μάχη και η αντίσταση», μτφρ. Παναγιώτης Μακρίδης, εκδ. Γκοβόστης, Αθήνα 2004, σελ. 388-389).
Με το τέλος του πολέμου, ο Brauer συνελήφθη, στην Ελλάδα και παρέμεινε, στις φυλακές. Κατηγορήθηκε, για την δολοφονία 3.000 Κρητικών, για φοβερά περιστατικά λεηλασιών, καταστροφών και βασανιστηρίων. Σφαγές, συστηματική τρομοκρατία, λεηλασία, καταστροφές, βασανιστήρια και κακομεταχείριση. Ο Brauer καταδικάστηκε, σε θάνατο, στις 9 Δεκεμβρίου 1946 και εκτελέστηκε, στις 20 Μαΐου 1947.
Η επιστολή, για τον Μητσοτάκη
Σχεδόν, 4 δεκαετίες μετά, ο Θανάσης Σκουλάς έφερνε, στο “Κρητικό Φως”, την επιστολή, που έδειχνε τις σχέσεις του υψηλόβαθμου Γερμανού, με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πρόκειται, για μια επιστολή του, τότε, ΓΓ του υπουργείου Αμύνης Αναστασόπουλου, προς τον Δικηγορικό Σύλλογο Χανίων, με ημερομηνία 5 Απριλίου του 1946. Ο Αναστασόπουλος μεταφέρει το αίτημα του Brauer να είναι ο Μητσοτάκης δικηγόρος του. Φυσικά, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αρνήθηκε, αφού, τότε, δεν είχε, πλέον, κανέναν λόγο, για να τον υπερασπιστεί. Δεν ήταν, πια, ο πανίσχυρος Γερμανός Διοικητής, που τον απελευθέρωσε, αλλά ήταν ένας εγκληματίας πολέμου μπροστά στο απόσπασμα.
1949. Λάρνακα. Καρτ ποστάλ. Τόσο λίγοι και γνωστοί ήσαν, τότε, οι κάτοικοι της Λάρνακας, που, μόνο, με το όνομα, σε έβρισκε ο ταχυδρόμος.
Εντύπωση κάνουν οι κούζες (αριστερά), με τις μικροσκοπικές φοινικιές, πάνω στο ‘τοιχούδιν’, όλες ομοιόμορφες, στην σειρά. Αν τις έβαζαν, σήμερα, έτσι, κατά σειρά, πόσες ήμέρες θα άντεχαν, πριν να βανδαλιστούν;
1950. Αλεξανδρούπολη. Φωτογραφία, με τον σκοπό, στην Ταξιαρχία, στον κεντρικό δρόμο της πόλης.
1953. Κύπρος.
1954. Ο Humphrey Bogart και η Audrey Hepburn, στην κινηματογραφική ταινία “Sabrina''.
4/4/1958 Beverly Hills, Ηollywood. ΗΠΑ. Ο θάνατος του Johnny Stompanato ήρθε ξαφνικά, εν μέσω βίαιης καταιγίδας μέσα στην κρεβατοκάμαρα της Lana Turner. Ο όμορφος, αλλά επικίνδυνος μαφιόζος, έπεσε, στο πάτωμα, αιμορραγώντας, από μία, μόνο, μαχαιριά, στο στομάχι. Το μαχαίρι είχε προέλθει, από το χέρι ενός φοβισμένου 14χρονου κοριτσιού - της κόρης της Lana, Cheryl Crane.
Λίγες στιγμές πριν, ο Stompanato είχε θυμώσει. Φώναξε, στην Lana, απείλησε τη ζωή της, και σύμφωνα, με την ίδια, υποσχέθηκε ότι, αν ποτέ τον άφηνε, δεν θα ζούσε, για να πει την ιστορία. Η Cheryl, ακούγοντας τις τρομοκρατημένες κραυγές της μητέρας της, άρπαξε ένα κουζινομάχαιρο και μπήκε, στο δωμάτιο. Τον κτύπησε, με μια μαχαιριά. Ο Stompanato ξαφνιάστηκε, γύρισε πίσω και κατέρρευσε.
Σύντομα, έφτασε η αστυνομία, για να βρει την Lana, σε υστερία, κρατώντας την κόρη της, ενώ το άψυχο σώμα της Stompanato ήταν, στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας. Η λαμπερή σταρ του σινεμά, που είχε σαγηνεύσει το κοινό, βρέθηκε, τώρα, στο επίκεντρο μιας πραγματικής τραγωδίας του Hollywood. Ο Τύπος κατέκλυσε, ρίχνοντας τα πρωτοσέλιδα του "Φόνος, στο Beverly Hills", σε ολόκληρη την χώρα.
Η ανάκριση έγινε τσίρκο. Η Lana, δακρυσμένη και τρεμάμενη, είπε, στο δικαστήριο : "Με απείλησε. Με τρόμαξε”. Η Cheryl, μικρή και εύθραυστη, στο εδώλιο, παραδέχτηκε, απλά : "Νόμιζα ότι θα σκότωνε την μητέρα μου”. Οι ένορκοι έκριναν το μαχαίρωμα, ως δικαιολογημένη ανθρωποκτονία. Η Cheryl αθωώθηκε· είχε σώσει την ζωή της μητέρας της.
Αλλά οι ψίθυροι έμειναν. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι η Lana είχε, πραγματικά, δώσει το μοιραίο χτύπημα, και η ιστορία ήταν μια συγκάλυψη, για να την προστατέψει. Είτε αλήθεια, είτε φήμες, η υπόθεση άφησε σημάδι, στην χρυσή εποχή του Hollywood : ένα λαμπερό αστέρι, ένας βίαιος γκάνγκστερ και η απελπισμένη πράξη μιας κόρης.
1957 - 1973. Ξυλόκαστρο. Γυμναστικές επιδείξεις.
1956. Αθήνα. Οδοί Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου.
1950 (δεκαετία). Leicester (Λέστερ), Αγγλία. Όταν ο άνθρακας ήταν η, νούμερο ένα, πηγή ενέργειας.
1960 (δεκαετία). Αθήνα, Κολωνάκι, Η οδός Σόλωνος. Αριστερά, η γωνία, με την οδό Κανάρη.
1961. Νέα Αρτάκη Χαλκίδας. Εκδρομή του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ελευσίνας.
1963. Σέρρες. Μια θολή φωτογραφία της πόλης (από στρατιωτικό αεροπλάνο, που εκτελούσε ρίψεις εφοδίων, για αποκλεισμένα χωριά), που διακρίνεται το Διοικητήριο Σερρών. Το κτίριο, στο κόκκινο, ποιό δημόσιο κτίριο ήταν; Σήμερα, εκεί, είναι η προτομή του Ελ. Βενιζέλου.
1966 - 2025. Τασκένδη, Ουζμπεκιστάν. Στην Πλατεία Λένιν, το 1966-1972, τώρα, υπάρχει μία τεράστια υδρόγειος σφαίρα.
2/10/1968. Πόλη του Μεξικού. Μεξικό. "Η σφαγή του Τλατελόλκο". Ο στρατός και η αστυνομία του Μεξικού, με υποστήριξη υπηρεσιών των ΗΠΑ, οργανώνουν δολοφονική επίθεση, σε διαδήλωση φοιτητών, κατά των Ολυμπιακών αγώνων, που, δέκα ημέρες, μετά, θα άρχιζαν, στην πρωτεύουσα.
Το Mεξικανικό φοιτητικό κίνημα είχε, ήδη, διοργανώσει μαζικές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας δημοκρατικά δικαιώματα. Το κόμμα του προέδρου Γ.Ν Ορντάς, (ΡRΙ), που βρισκόταν, σχεδόν, 40 χρόνια, στην εξουσία, απάντησε, με άγρια καταστολή.
Τον Ιούλιο του 1968, ο στρατός εισέβαλε και κατέλαβε την πανεπιστημιούπολη της πόλης του Μεξικού, όπου και θα γινόταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. 2 Οκτωβρίου, δέκα ημέρες, πριν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, οι φοιτητές -με την συμπαράσταση των πρυτανικών αρχών του πανεπιστημίου της πόλης του Μεξικού- κάλεσαν, σε ειρηνική πορεία, στην πλατεία των "Tres Culturas", στην συνοικία του Τλατελόλκο, με αίτημα την απόσυρση του στρατού, από το πανεπιστήμιο.
Οι κρατικές δυνάμεις, που συνεργάζονταν, με τη CIA, οργάνωσαν μια πραγματική σφαγή. Αστυνομία και στρατός κατέλαβαν τους δρόμους του κέντρου της πόλης του Μεξικού, ελεύθεροι σκοπευτές είχαν, από το μεσημέρι, ακροβολιστεί, στις ταράτσες των εργατικών κατοικιών και στους τρούλους της παρακείμενης εκκλησίας, ενώ Μεξικανοί και Αμερικανοί πράκτορες μπλέχτηκαν, με τους διαδηλωτές, με σκοπό να στήσουν προβοκάτσιες.
Όταν το ρολόι έδειξε 18:10, ένα ελικόπτερο εμφανίστηκε, ξαφνικά, πάνω από την πλατεία και έριξε τρεις πράσινες φωτοβολίδες. Ήταν το συνθηματικό, για να ανοίξει το πυρ, εναντίον του άοπλου πλήθους.
Η πλατεία Τλατελόλκο είναι μία κλειστή πλατεία, από όπου ένα πλήθος 15.000 ανθρώπων ήταν δύσκολο να ξεφύγει. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει, για να σωθεί. Αστυνομικοί, στρατιώτες και πράκτορες πυροβολούσαν τους φοιτητές, πισώπλατα, ή τους λόγχιζαν, με τις ξιφολόγχες τους. Συνέλαβαν αμέτρητους. Όποιος προσπαθούσε να ξεφύγει, τον εκτελούσαν. Πάνω, από 350 άνθρωποι σκοτώθηκαν, πάνω, από 1.000 τραυματίστηκαν, σοβαρά και πάνω, από 2.000 συνελήφθησαν.
Ακολούθησε κλίμα τρομοκρατίας. Για να μην χαλάσει η μεγάλη μπίζνα των Ολυμπιακών Αγώνων, τα ντόπια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα εξαφάνισαν τα θύματα, από τις σελίδες του εγχώριου και διεθνούς Τύπου.
Τα θύματα εξαφανίστηκαν και από την πλατεία, καθώς ο στρατός φόρτωσε τα πτώματα των δολοφονημένων νέων, σε αεροπλάνα και τα πέταξε, στον κόλπο του Μεξικό. Άλλοι αποτεφρώθηκαν, για να σβηστεί κάθε σημάδι.
Η επίσημη κυβερνητική γραμμή έκανε λόγο, για 25 νεκρούς, καταλογίζοντας, μάλιστα, την ευθύνη, στους διαδηλωτές. H κυβέρνηση έδωσε "γραμμή", στα ΜΜΕ, ότι όποιος έγραφε, για το μακελειό, θα ήταν σαμποτέρ των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα ΜΜΕ υπάκουσαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Για να εξασφαλίσούν την σιωπή των μαρτύρων, οι Αρχές συνέλεξαν, από τα νοσοκομεία, επιζώντες και τους εξαφάνισαν. Οι γονείς δεν γνώριζαν (για πολλά χρόνια, αργότερα), πού κατέληξαν τα παιδιά τους. Όσοι επέμεναν να μάθουν περισσότερο, από όσο ήταν "επιτρεπτό", εξαφανίστηκαν, επίσης.
Δέκα ημέρες μετά, το μακελειό, εγκαινιάζονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η σφαγή και τα θύματα έχουν εξαφανιστεί, απο την δημόσια συζήτηση.
Όμως, οι Αμερικανοί και οι ντόπιες αρχές, δεν θα καταφέρουν να αποτρέψουν την παρέμβαση των κινημάτων, στους αγώνες, που θα έλθει, απο την πλευρά του αντιρατσιστικού κινήματος και τους Μαύρους Πάνθηρες :
Στην απονομή μεταλλίων του αγώνα 200 μέτρων. οι νικητές, δύο Αφροαμερικανοί, ο Τόμι Σμιθ (χρυσό) και ο Τζον Κάρλος(χάλκινο), με την αλληλεγγύη του τρίτου (Λευκού) νικητή, του Πήτερ Νόρμαν, σήκωσαν τις γροθιές τους, φορώντας, από ένα μαύρο γάντι, για να διαμαρτυρηθούν, για τις φυλετικές διακρίσεις. Ο χαιρετισμός ήταν σύμβολο των Μαύρων Πανθήρων.
Μετα την σφαγή, δεν έγιναν διαδηλώσεις, για χρόνια, στο Μεξικό.
Το 2002, ο πρόεδρος του Μεξικού αποκάλυψε ότι το έγκλημα οργανώθηκε, απο την προεδρική φρουρά, υπηρεσίες του Μεξικού και τις ΗΠΑ. Το Πεντάγωνο είχε στείλει όπλα, ασυρμάτους, υλικό καταστολής διαδηλώσεων στην διάρκεια της κρίσης.
Praxis Review.
1968. Αθήνα. Στην φωτογραφία η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Κώστας Καραγιάννης, όταν γύριζαν την κινηματογραφική ταινία «Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ».
Κινηματογραφική ταινία : «Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ»
Διάρκεια: 100’
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθεσία: Κώστας Καραγιάννης
Σενάριο: Γιώργος Λαζαρίδης
Φωτογραφία: Δήμος Σακελλαρίου-Τάκης Καζαντζής
Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Κατσαρός & Νίκος Καλλίτσης
Μοντάζ: Ανδρέας Ανδρεαδάκης
Χορογραφίες: Φώτης Μεταξόπουλος
Οπερατέρ: Μιχάλης Διαμαντόπουλος
Ντεκόρ: Πέτρος Καπουράλης
Μακιγιάζ: Ηλίας Ψαραδάκης-Αθηνά Μπούα
Παραγωγή: Καραγιάννης –Καρατζόπουλος
Πρώτη Προβολή: 4 Νοεμβρίου 1968
Ηθοποιοί: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Κατερίνα Χέλμη, Πέτρος Λοχαΐτης, Τζόλυ Γαρμπή, Χρήστος Δοξαράς, Φίλιος Φιλιππίδης, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Δημήτρης Νικολαΐδης, Γρηγόρης Γρηγορίου, Ερρίκος Κονταρίνης, Νίκος Τσουκαλάς, Ντία Αβδή, Γιώργος Κυριακίδης, Γιάννης Μπουρνέλης, Ρένα Πασχαλίδου, Γιώργος Παπαζήσης, Γιάννης Φύριος, Αλέκος Ζαρταλούδης, Μέλια Ρήγα, Έμυ Ζάνου, Νίκος Κατσούλης, Γιώργος Πάλλης, Τάκης Γκιώκας, Σταύρος Ξενίδης, Ιάκωβος Ψαρράς, Κώστας Παληός, Κώστας Καραγιάννης,
Περίληψη: Μια ταξιθέτρια σε θέατρο, όπου εμφανίζεται ένας διακεκριμένος και δημοφιλής ηθοποιός, έχει τύχη βουνό καθώς η πρωταγωνίστρια παθαίνει ένα ατύχημα. Ο σκηνοθέτης σκέφτεται να εκμεταλλευτεί το μέχρι τώρα αναξιοποίητο ταλέντο της κοπέλας και τη βάζει να αντικαταστήσει την πρωταγωνίστρια. Η αναπάντεχη επιτυχία της τη μεταμορφώνει, από ταπεινή ταξιθέτρια σε λαμπρό αστέρι. Στη συνέχεια κερδίζει την καρδιά του πρωταγωνιστή με τον οποίο ήταν κρυφά ερωτευμένη. Όμως, η απότομη άνοδός της στο θεατρικό-μουσικό στερέωμα δημιουργεί περιπλοκές στην ερωτική τους σχέση...
-Σημείωση: Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1968-1969 και έκοψε 484.989 εισιτήρια. Ήρθε στην 4η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες.
-Σημείωση: Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική τηλεόραση το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 1979 από την ΥΕΝΕΔ.
-Σημείωση: Η ταινία σώζεται στο Αρχείο της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος - στην οποία ανήκουν η διανομή και εκμετάλλευση (πνευματικά δικαιώματα) της ταινίας.
1970. Σπάτα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Φιλοποίμην Φίνος, στα εγκαίνια των στούντιο της Finos Film στα Σπάτα. Οι δύο τους διατηρούσαν μια ξεχωριστή φιλική σχέση, που ξεπερνούσε τα όρια της επαγγελματικής συνεργασίας. Ο Κωνσταντάρας υπήρξε, από τους πιο αγαπητούς και αξιόπιστους πρωταγωνιστές της Finos Film, με τον Φίνο να τον εμπιστεύεται, σε πολλές παραγωγές, γνωρίζοντας πως η παρουσία του εγγυόταν επιτυχία. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ξεκίνησε την συνεργασία του, με τον Φιλοποίμενα Φίνο το 1940, με την ταινία «Το Τραγούδι του Χωρισμού», η οποία ήταν η πρώτη ομιλούσα ελληνική παραγωγή, σε σκηνοθεσία του κατοπινού ιδρυτή της εταιρείας. Η τελευταία ταινία, που γύρισε, με την Φίνος Φιλμ ήταν «Ο Φαντασμένος», το 1973. Συνολικά, γύρισε 19 ταινίες, για την Finos Film, ανάμεσά τους αξέχαστες επιτυχίες, όπως το «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965) και «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια» (1967).
1973. Θεσσαλονίκη.
1965. «Πάνθεον». Σκίτσο του Π. Παυλίδη.
9-10/2025. Ένα εμβληματικό σκίτσο του Σάκη Κουτσαντά.
30/9/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
30/9/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
30/9/2025. Δυο σκίτσα του Ηλία Μακρή.
1/10/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
1/10/2025. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.
2/10/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου.
2/10/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
Σχόλια