9-9-1976 Ο θάνατος του Μάο Τσετούνγκ. (“Αν αισθανθείς ότι έχεις τέσσερα αρχείδια, επάνω σου, μην νομίσεις ότι είσαι υπεράνθρωπος, αλλά κατάλαβε ότι, σε γαμούν, εκείνη την ώρα”).1894 Δήλος και ΧΑΝΘ, 1900 Ποντιακός γάμος, στην Κερασούντα. 1920 Μάδυτος Δαρδανελλίων, στην ελληνική, τότε, Ανατολική Θράκη, 1887-1922 Η Σμύρνη. Απρίλιος 1941. Ο Κωνσταντίνος Βερσής δεν παρέδωσε τα πυροβόλα, στους Γερμανούς. 1942 Ο Βασίλης Τσιτσάνης, στην Θεσσαλονίκη. Σεπτέμβριος 1944 Καλαμάτα. Ο Βρετανός αξιωματικός Donald Gibson και οι ελασίτες του φωτογράφου Γεωργίου Ντεκελέ. 25-7-1937 Ο νεκρός καπετάνιος του “Δημοκρατικού Στρατού” Αλέξανδρος Βίδρας. 12-8-1947 Αεροπειρατεία, για Βελιγράδι. 1957 «ΜΑΡΙΑ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑ». 1970 Το ραδιοτηλεσκόπιο, στο Τβερ, που έχει εγκαταλειφθεί. 10-9-2025 Η δολοφονία του Charlie Kirk και μετέπειτα (177).

Σεπτεμβρίου 13, 2025

9/9/1976. Πεκίνο. Ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας Μάο Τσετούνγκ (毛泽东, Σαοάν 26/12/1893 - Πεκίνο 9/11/1976) νεκρός.

Ανάμεσα, σε πολλά άλλα, έχει πει και ένα από τα πολλά αμίμητα αποφθέγματα, που έχει εκστομίσει : “Αν αισθανθείς ότι έχεις τέσσερα αρχείδια, επάνω σου, μην νομίσεις ότι είσαι υπεράνθρωπος, αλλά κατάλαβε ότι, σε γαμούν, εκείνη την ώρα”.

1894. Δήλος. Ένας εργάτης ποζάρει, ανάμεσα, σε δύο αγάλματα του 1ου αιώνα π.Χ. μετά την ανακάλυψή τους. Ο «Ψευδοαθλητής της Δήλου» (αριστερά) και ο «Διαδούμενος» (δεξιά), και οι δύο βρίσκονται, τώρα, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Ο Ψευδοαθλητής της Δήλου είναι ένα γυμνό ανδρικό πορτρέτο, μεγαλύτερο, από το φυσικό μέγεθος, μήκους, περίπου, 2,26 μέτρων. Βρέθηκε, σε ένα σπίτι, στο νησί της Δήλου, το οποίο οι Γάλλοι ανασκαφείς, που ανακάλυψαν, το γλυπτό, ονόμασαν Οικία του Διαδούμενου, καθώς ένα αντίγραφο του γλυπτού του Πολύκλειτου, που απεικονίζει έναν αθλητή να δένει τα μαλλιά του (Ο Διαδούμενος) ανακαλύφθηκε, στην ίδια τοποθεσία. Το γλυπτό απεικονίζει τον Ρωμαίο επιχειρηματία, ή πιθανό δουλέμπορο, που κατείχε το σπίτι και είχε αρκετό διαθέσιμο πλούτο, για να παραγγείλει ένα πορτρέτο του εαυτού του. Η προτομή του γλυπτού ακολουθεί την παράδοση της ρωμαϊκής βεριστικής προσωπογραφίας, κυρίως, στο φαλακρό κεφάλι της μορφής, τα μεγάλα αυτιά, τις ανεπαίσθητες ρυτίδες, στο μέτωπό του και στις γωνίες του στόματός του, καθώς και στο χαλαρό δέρμα, γύρω από τον λαιμό και το πηγούνι του. Για αυτόν τον λόγο, ονομάστηκε Ψευδοαθλητής.

1894 (θεμελίωση). Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Το κτίριο της ΧΑΝΘ.

1900 (δεκαετία). Κερασούντα. Ποντιακός γάμος, με πολύ πλήθος.

1919. Θεσσαλονίκη. Γερόντισσα, στον Λευκό Πύργο.

1920. Μάδυτος Δαρδανελλίων. Ελληνική Ανατολική Θράκη. Ανέγερση σχολείου, από τους παλιννοστούντες στην πόλη. Σε 3 χρόνια, θα ξαναγίνουν πρόσφυγες, αφού ο Ελευθέριος Βενιζέλος παρέδωσε την Ανατολική Θράκη, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, στην κεμαλική Τουρκία, επειδή, έτσι ήθελαν οι Αγγλογάλλοι (Αρχείο Δημήτρης Α. Μαυρίδης).

1887. Σμύρνη. Η πόλη και το λιμάνι.

9/1922. Σμύρνη. Πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες πόλεις και λιμένες της Μεσογείου, της αρχαίας Ιωνίας. Ιδρύθηκε περί το 3000 π.Χ. και επέζησε μέχρι σήμερα. Στην μακραίωνη ιστορία της, έχει αλλάξει δύο θέσεις. Η πρώτη των προϊστορικών χρόνων, που αναφέρει ο Στράβων, ως «Παλαιά Σμύρνη» και η δεύτερη, που έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος και οι επίγονοι αυτού, κατά την ελληνιστική περίοδο. Κατοικήθηκε, από ελληνικούς πληθυσμούς, από την αρχαιότητα, μέχρι και την Καταστροφή της, το 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών, που ακολούθησε, με την Συνθήκη της Λωζάνης.

Ο χριστιανικός πληθυσμός της Σμύρνης έχει υποστεί σφαγές και πριν το 1922.

Το 1770, κατά τα Ορλωφικά, τον Μάρτιο του 1797 με αφορμή τον φόνο ενός γενίτσαρου, από χριστιανούς και τους πρώτους μήνες της Επανάστασης του 1821.

Μέχρι, πριν την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η Σμύρνη (μόνο η πόλη) αριθμούσε 370.000 κατοίκους, εκ των οποίων 165.000 ήσαν Έλληνες, 80.000 Οθωμανοί Τούρκοι, 55.000 Εβραίοι, 40.000 Αρμένιοι, 6.000 Λεβαντίνοι και 30.000 διάφοροι άλλοι ξένοι. Επικρατούσα γλώσσα ήταν η ελληνική, εκ της οποίας η πόλη είχε ένα καθαρό ελληνικό χρώμα, με, σχετικά, ανεπτυγμένο εμπόριο και πολιτιστικές εκδηλώσεις, έτσι ώστε να αποκαλείται, από τους Τούρκους, ως "Γκιαούρ Ιζμίρ" (Gâvur İzmir = Άπιστη Σμύρνη).

1938. Δελφοί. Ο πιπιζάρης Αλέξης Σκίνης και ο Παναγιώτης Τριάντης με το νταούλι.

Απρίλιος 1941. Σταυράκι Ιωαννίνων. Ο ταγματάρχης Πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής δεν παρέδωσε τα πυροβόλα.

«Το V Σύνταγμα Πυροβολικού παρέδωσε τα πυροβόλα και τον οπλισμό του, εις το χωρίον Σταυράκι. Η ταχύπτερος φήμη έφερε, μέχρις ημών, την νύκτα της επομένης, ότι ο ταγματάρχης πυροβολικού Βερσής Κωνσταντίνος, διοικητής μοίρας πυροβολικού, ετίμησε, κατά τρόπον μεγαλειώδη, το υπερήφανον όπλον του. Όταν, δηλαδή, έλαβε την διαταγή να παραδώση τα πυροβόλα του, συνεκέντρωσεν τους άνδρας της μοίρας του, με μέτωπον, προς νότον, προς την αιώνιαν Ελλάδα. Διέταξε και πάντες έψαλαν τον Εθνικό μας Ύμνον και κατόπιν, αφού ησπάσθη τα πυροβόλα του, έδωσε διαταγήν και τα συνέτριψαν, με δυναμίτιδα. Κι ενώ, ακόμη, το έδαφος εσείετο, από τας εκρήξεις, ο Βερσής, στηρίξας το περίστροφόν του, εις τον δεξιόν του κρόταφον, ηυτοκτόνησε». (Ι.Α. Βερνάρδου "Τρεμπεσίνα", σελ. 176. Εκδόσεις Ν. Αλικιώτης και Υιοί).

Ο οποίος, με την πράξη του, έμεινε απαρεγκλίτως, πιστός, στα εδάφια του όρκου, που έδωσε, ως Εύελπις: «…Να υπερασπίζω, με πίστιν και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου τας Σημαίας. Να μην τας εγκαταλείπω, μηδέ ν’ αποχωρίζομαι ποτέ, απ’ αυτών…»

Γεννήθηκε, στην Αθήνα, το 1901 και εντάχθηκε, στο στράτευμα ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού κατά το τελευταίο έτος της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1922). Σύμφωνα, με αναφορές των ανωτέρων του, διακρίθηκε αρκετές φορές, στο πεδίο της μάχης. Στις 28 Οκτωβρίου 1940, όταν η Ελλάδα εισήλθε,,ενεργά, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω απρόκλητης ιταλικής επίθεσης, υπηρετούσε, στην Ήπειρο, ως διοικητής Μοίρας του Ε' συντάγματος πυροβολικού, που ανήκε, στην 8η Μεραρχία Πεζικού. Κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, έλαβε μέρος, στην Μάχη Ελαίας-Καλαμά, κατά την οποία απωθήθηκαν οι επιτιθέμενες εχθρικές δυνάμεις. Μάλιστα, η Μοίρα του Βερσή κατάφερε ισχυρά πλήγματα, κατά του εχθρού, που εκδιώχθηκε, από το ελληνικό έδαφος. Στο διάστημα των επομένων μηνών, συμμετείχε, στις επιχειρήσεις, που είχαν, ως αποτέλεσμα, την, περαιτέρω, υποχώρηση των ιταλικών δυνάμεων και την διείσδυση του Ελληνικού Στρατού, στην Βόρεια Ήπειρο (δηλαδή, εντός της, υπό ιταλικής κατοχής, νότιας Αλβανίας). Τον Απρίλιο του 1941, μετά την εισβολή της Γερμανίας, προς υποστήριξη της Ιταλίας, το μέτωπο, σύντομα, κατέρρευσε και οι Ελληνικές Δυνάμεις αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Ένας, από τους όρους της συνθηκολόγησης προέβλεπε την παράδοση του οπλισμού των στρατιωτών, στους Γερμανούς, μέχρι τις 26 Απριλίου.

Ο Βερσής μη αποδεχόμενος τους ταπεινωτικούς όρους, και θεωρώντας την παράδοση των όπλων, ως τον έσχατο εξευτελισμό, για τον μαχητή, ως ύστατη πράξη ηρωισμού, διέταξε τους άνδρες του να συγκεντρώσουν τα πυροβόλα της Μοίρας και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο στραμμένοι προς νότο, προς την υπόλοιπη Ελλάδα.Αφού χαιρέτισε, στρατιωτικά, τα πυροβόλα, διέταξε να τα καταστρέψουν, ενώ κατά, την διάρκεια των εκρήξεων, αυτοκτόνησε.

Η τάξη αποφοίτων 2010 της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων ονομάζεται τάξη 'Ταγματάρχη Πυροβολικού Κωνσταντίνου Βερσή', τιμής ένεκεν. Επίσης, το στρατόπεδο της Άρτας, ονομάζεται Στρατόπεδο Βερσή, πρός τιμήν του ταγματάρχη Κωνσταντίνου Βερσή.

Υ.Γ Η αυτοθυσία του ταγματάρχη Κωνσταντίνου Βερσή δεν μπορεί να ιδωθεί, με τα στενά μέτρα της σκοπιμότητας. Δεν απέστρεψε τον θάνατο του εχθρού, ούτε άλλαξε την έκβαση του πολέμου. Όμως, αυτό που έκανε ήταν πολύ πιο μεγάλο φύλαξε την ψυχή ενός Έθνους την ώρα, που όλα κατέρρεαν.Όπως ο Λεωνίδας και οι 300 του, στάθηκαν, στο στενό των Θερμοπυλών, κρατώντας την τιμή και την ελευθερία της πατρίδας, ενάντια, σε συντριπτικές δυνάμεις, έτσι και ο Βερσής στάθηκε όρθιος, απέναντι, στην ταπείνωση, υπερασπιζόμενος το καθήκον και την αξιοπρέπεια του στρατιώτη.Έδειξε, στους άνδρες του και σε όλους ότι η τιμή, η πίστη και η αφοσίωση, σε μια ιδέα, αξίζουν περισσότερο, από την ίδια την ζωή. Εκεί, όπου άλλοι είδαν μάταιη πράξη, η Ιστορία αναγνωρίζει την υπέρτατη αντίσταση, την άρνηση του Έλληνα αξιωματικού να παραδώσει, όχι, απλώς, τα όπλα, αλλά και την αξιοπρέπεια του στρατιώτη.

Γι’ αυτό και η θυσία του, όχι μόνο δεν είναι ανώφελη, αλλά είναι φάρος και οδηγός. Είναι η βροντερή υπενθύμιση ότι το μεγαλείο ενός λαού δεν μετριέται, μόνο, με νίκες, αλλά και με τον τρόπο, που στέκεται όρθιος, μπροστά, στην ήττα. Ο Βερσής δεν χάθηκε, μάταια, αλλά; κέρδισε την αθανασία.

Όμως, μπορεί να μην χάθηκε, μάταια, αλλά δεν έπρεπε να χαθεί. Η ήττα - έπρεπε να σκεφτεί ο Βερσής - ήταν προσωρινή και ότι θα ακολουθούσε νέος αγώνας, κατά των κατακτητών, μέχρι την απελευθέρωση. Γι’ αυτό έπρεπε να παραμείνει ζωντανός.

Μάιος 1942. Θεσσαλονίκη."Πάμε τσάρκα στην Ακρόπολη, στη Βάρνα κι από `κει στα Κούτσουρα του Δαλαμάγκα!" (Τσιτσάνης - Μπαξέ Τσιφλίκι). Γράφτηκε το 1942, στην Θεσσαλονίκη, κατά την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής και ηχογραφήθηκε, μετά την απελευθέρωση, το 1946, με Παγιουμτζή & Τσιτσάνη.

Τα «Κούτσουρα του Δαλαμάγκα» ήταν μια ταβέρνα-παράγκα, στην Θεσσαλονίκη, στην διασταύρωση των οδών Τσιμισκή, με Νικηφόρου Φωκά. Ο ιδιοκτήτης της, Γιώργος Δαλαμάγκας, δημοφιλέστατος, τότε, ήταν βέρος Σαλονικιός, άνθρωπος, με υψηλό παράστημα και γαλαντόμος. Γεννημένος, το 1904, κατέληξε, στο γηροκομείο, στο Λεμπέτ το 1968, μετά από πολυτάραχη ζωή. Στα χρόνια της Κατοχής, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου δούλευαν, σε αυτήν την ταβέρνα. Ήταν, κάποτε, ένας θρύλος Γιώργος Δαλαμάγκας. Ένας ταβερνιάρης της παλιάς Θεσσαλονίκης, που έκανε την πόλη, άνω-κάτω, όποτε γούσταρε .Αυτόν τον θρύλο τον πήρε ο Τσιτσάνης και τον έβαλε, στα τραγούδια του. Και από τότε Δαλαμάγκας έγινε πρόσωπο οικείο, που τραγουδιέται τα βράδια, στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Σύρα στην Πάτρα, παντού. Καταγωγή, από την Θράκη, γεννημένος, το 1905, ήλθε, στην Θεσσαλονίκη, 5 χρονών. Το 1932, άνοιξε το πρώτο του μαγαζί· ήταν ένα παλιό τζαμί και το έκανε ταβέρνα, με όνομα «Το Σιντριβάνι». Το δεύτερο ήταν τα «Κούτσουρα», άνοιξε το 1935 και το κράτησε 10 χρόνια, στην Νικηφόρου Φωκά 18, εκεί, γνώρισε και έναν Εβραίο συμπολίτη του, με πολλά λεφτά, τον Ραούλ. Μεγάλος γλεντζές, είχε σχέση, με τα καπνά, έβγαζε πολλά χιλιάρικα, και πηγαίναν, στο Μεντιτερανέ και μετά κρουαζιέρα, στον Θερμαϊκό. Είχαν, πάντα, μαζί τους, ορχήστρα, με βιολιά και ωραίες γυναίκες. Και όταν έρχονταν, στο κέφι, ο Ραούλ πέταγε το πίανο στη θάλασσα· ίσα, με είκοσι πιάνα θα είχε πετάξει, στη θάλασσα.

Τον Τσιτσάνη τον πήρε, στο μαγαζί, μετά από μεγάλη πίεση του διευθυντή της Αστυνομίας Μουσχουντή, φανατικός αντικομμουνιστής, ανώτερος αξιωματικός, με το βαθμό του Συνταγματάρχη. Λάτρης του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Ο Μουσχουντής γίνεται κουμπάρος του Βασίλη Τσιτσάνη, το 1942 στη Θεσσαλονίκη και αυτή η κουμπαριά τους ένωσε, μέχρι Ρεκλάμα - Διαφήμιση, στην εφημερίδα "Νέα Ευρώπη" τον Μάϊο 1942 : «Κούτσουρα» του Δαλαμάγκα, που βρισκόταν, στην οδό Νικηφόρου Φωκά, κοντά στον Λευκό Πύργο. την ημέρα του πρόωρου θανάτου του.

Τον είχε ακούσει τον Τσιτσάνη, που δούλευε, τότε, στο «Κέρκυρα», το μαγαζί και του άρεσε πολύ και έτσι, πίεσε τον Δαλαμάγκα να τον πάρει. Εκεί, έγραψε και το τραγούδι : στου Δαλαμάγκα την ταβέρνα, πάνε πρόσωπα μοντέρνα και έβαλε και το όνομά του, στο τραγούδι Χατζή Μπαξέ (Μπαξέ τσιφλίκι).

Σεπτέμβριος 1944. Μεσσηνία. Ο Βρετανός αξιωματικός σύνδεσμος Donald Gibson, ή «Καμπούρης», που έπαιξε σημαντικό ρόλο. Οι Αγγλοι, που βρίσκονταν, στην Καλαμάτα, με την Συμμαχική Αποστολή, χαρακτήριζαν, ως προδότες, τους ταγματασφαλίτες. Στις 11 Σεπτεμβρίου, στο Δημαρχείο (Αριστομένους και Κολοκοτρώνη) είχε συγκεντρωθεί κόσμος και ο Βρετανός Σύνδεσμος Αξιωματικός Donald Gibson, βγαίνοντας, κάποια στιγμή, στο μπαλκόνι, απευθυνόμενος, στους συγκεντρωμένους είπε «χαιρετίζω την πρώτη μεγάλη πόλη της Πελοποννήσου, την Καλαμάτα, που λευτερώθηκε, πρώτα, από τους Ιταλούς, ύστερα από, τους Γερμανούς και τελευταία, από τους προδότες Τάγματα Ασφαλείας». («Ελεύθερη Μεσσηνία» 12/9/1944).

Παρόμοιου ύφους, είναι και το έγγραφο της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής (Σταθμός Καλαμάτας, ίσως ο ίδιος αξιωματικός), προς την διοίκηση της 9ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ, που δημοσιεύτηκε, στις 11 Σεπτεμβρίου, στην «Ελεύθερη Μεσσηνία»: «Σας πληροφορώ ότι, εις τρίτος αξιωματικός, ο λοχαγός Wilkis προσεκολλήθη, εις τον σταθμόν. Η εργασία του αξιωματικού τούτου είναι, σχετικώς, με την περίθαλψιν και έχει ανάγκη πληροφοριών, όσον το δυνατόν, καλλιτέρας της Καλαμάτας. Ενεκα τούτου, προτίθεμαι να μεταφέρω τον σταθμόν μου, εις την πόλιν της Καλαμάτας, όταν η υπόθεσις, σχετικώς, με τους φασίστας προδότας, τα Τάγματα Ασφαλείας, τερματισθή, από υμάς, δηλαδή, μέχρις ότου η πόλις ευρεθή, τελείως, εις τας χείρας του ΕΛΑΣ και υπό τον έλεγχό σας […] Σας παρακαλούμε όπως διατάξητε τας, υφ’ υμάς, μονάδας να διευκολύνουν την είσοδόν μας, εις την πόλιν, μόλις αυτή καταληφθή, από υμάς. Ενεργούμεν, κατόπιν εντολών, τας οποίας ελάβομεν, από το Γενικόν Στρατηγείον Μέσης Ανατολής και επιθυμώ να τονίσω ότι δεν επιθυμούμεν να έχομεν ουδεμίαν δοσοληψίαν, με ουδέν μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας».

Πρόκειται, για πρόσωπο, που έχει διαδραματίσει σοβαρό ρόλο, στην Ιστορία, της οποίας οι πτυχές δεν είναι όλες γνωστές. Πρέπει να σημειωθεί ότι, αργότερα, οι αναφορές του Gibson έσταζαν φαρμάκι, κατά του ΕΛΑΣ.

Σεπτέμβριος 1944. Καλαμάτα. Ο ΕΛΑΣ έχει, μόλις, απελευθερώσει, μετά από αρκετές μάχες, με τους Γερμανούς, την πόλη. Ενθουσιασμένος ο λαός ξεχύνεται, στους δρόμους να εορτάσει την ελευθερία του. Ο Γεώργιος Ντεκελές φωτογράφος του στούντιο "Φώτο-τέχνη" αποφασίζει να κάνει κάτι, που δεν έχει ξαναγίνει, έως τότε, στα φωτογραφικά χρονικά: Να φωτογραφίσει, σε συνθήκες στούντιο, τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ο φωτογράφος βρίσκει σύμφωνους και πολλούς μαχητές του ΕΛΑΣ, στο εγχείρημα αυτό. Θα επιλέξει, αργότερα, μια ομάδα από τους νεαρότερους, από αυτούς, για μοντέλα του. "Επιθυμούσε να δείξει τα νιάτα του αγώνα", λέει πρόσωπο, που τον γνώριζε. Το αποτέλεσμα του φωτογράφου είναι μια σειρά, από αρκετά, αξιόλογες φωτογραφίες, που παραθέτω, παραπάνω. Οι φωτογραφίες αυτές και τα αρνητικά τους εμφανίσθηκαν, μερικές ημέρες, μετά και μια σειρά, από αυτές χαρίστηκαν, στα μοντέλα του φωτογράφου, από τον ίδιο. Η αυγή της απελευθέρωσης, από τον γερμανικό ζυγό, όμως; δεν θα έφερνε, για τον ελληνικό λαό, την κοινωνική δικαιοσύνη, που αυτός επιζητούσε. Σύντομα, ξεκινούν οι διώξεις, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των αγωνιστών του ΕΛΑΣ. Οι φωτογραφίες του Ντεκελέ κρύβονται, όπως και τα αρνητικά τους. Μια, μόνο, φωτογραφία θα έθετε, σε κίνδυνο, τόσο τον ίδιο, όσο και το εικονιζόμενο πρόσωπο. Οι καιροί θα περάσουν και θα έλθει η δικτατορία των συνταγματαρχών και η μεταπολίτευση. Το 1975, οι φωτογραφίες του Ντεκελέ θα έλθουν, ξανά, στο φως και θα δημοσιευθούν, στην γνωστή εφημερίδα, “Ελευθεροτυπία”.

1944. Κρήτη. Ο Κλάδος Ελιάς της Ειρήνης. (Το πρόσφερε πριν σταματήσουν τα όπλα να ρίχνουν). Και όμως, συνέβη.

Κατά την διάρκεια της βάναυσης Γερμανικής κατοχής της Κρήτης, μια νεαρή αγωνίστρια της αντίστασης, άφησε το τουφέκι της και πλησίασε μια ομάδα στρατιωτών, και μετέφερε ένα μόνο κλαδί ελιάς - το αρχαίο σύμβολο της ειρήνης. Αν και πολλοί περίμεναν να εκτελεστεί, οι στρατιώτες δίστασαν και η στιγμή άνοιξε μια εύθραυστη ανακωχή, που έσωσε δεκάδες πολίτες. Το κλαδί ελιάς κρατήθηκε, από τους χωρικούς, ως ιερό λείψανο, θυμίζοντάς τους ότι ακόμα και στον πόλεμο, η ελπίδα μπορεί να ανθίσει.

1944. Αθήνα. Η Εθνική Βιβλιοθήκη, μετά την απελευθέρωση και, ίσως, μέσα, στα Δεκεμβριανά. Οδοί Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους. Εκείνη την περίοδο, οι υπάλληλοι της Εθνικής Βιβλιοθήκης εργάζονται, εθελοντικά, για να περισυλλέξουν και να οργανώσουν τα σωζόμενα βιβλία και αρχεία, καθώς, στην διάρκεια της Κατοχής, μεγάλο μέρος τεκμηρίων, σπάνιων βιβλίων και χειρογράφων, καταστράφηκε αλλά και εκλάπη, από τους Γερμανούς.

25//7/1947 Κυρακαλή Γρεβενών. Ο νεκρός καπετάνιος του “Δημοκρατικού Στρατού” Αλέξανδρος Βίδρας, μετά την μάχη των Γρεβενών, με τον ενωμοτάρχη της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής Χρήστο Ράμμο, δίπλα, από το άψυχο σώμα, που κρατεί, επιδεικτικά, το κεφάλι του νεκρού.

12 Σεπτεμβρίου 1948. Αθήνα. "Αεροπλάνον ωδηγήθη, βιαίως, εις την Σερβία, υπό έξι νεαρών κομμουνιστών": Ενώ μαινόταν ο εμφύλιος έξι νεαροί, που είχαν διαπράξει το "έγκλημα" να είναι αντιστασιακοί, (η σύλληψη τους ήταν ζήτημα ημερών), πραγματοποιούν αεροπειρατεία, σε αεροπλάνο της πολιτικής αεροπορίας και το οδηγούν, στο Βελιγράδι. Οι έξι ΕΠΟΝίτες καθόντουσαν. σε διαφορετικά σημεία του αεροσκάφους. Όταν απογειώθηκε, τέσσερεις, από αυτούς, κατευθύνθηκαν, προς την καμπίνα. Εισέβαλαν, μέσα. Κρατούσαν σουγιάδες και ένα μπουκάλι…γκαζόζα. Απείλησαν το πλήρωμα ότι κρατούν μολότοφ και θα την ρίξουν, μέσα στον θάλαμο. Ακολούθησε μικροσυμπλοκή. Ανάγκασαν τον πιλότο να προσγειωθεί, στο Βελιγράδι. Πανικός επικράτησε, στις αρχές. Απογειώθηκαν "Σπιτφάιρ", για να αποτρέψουν την αεροπειρατεία, χωρίς αποτέλεσμα.

Τα ονόματά των νεαρών ήσαν : Αλέξανδρος Κουφουδάκης, (21 ετών), Δημήτριος Κουφουδάκης, (23 ετών), Αχιλλέας Κετιμλίδης, (19 ετών), Αντώνης Βογιάζος, (18 ετών), Γιώργος Κέλας, (17 ετών), Σπύρος Χελμιάδης, (18 ετών). Ο Χειλμιάδης χάθηκε, στην μάχη του Κιλκίς, το 1949 και οι άλλοι έζησαν, επί δεκαετίες, ως πολιτικοί πρόσφυγες.

Και οι έξι δικάσθηκαν, ερήμην, από το Έκτάκτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης και καταδικάσθηκαν, σε θάνατο. Είναι η πρώτη αεροπειρατεία, στην ιστορία της ελληνικής πολιτικής αεροπορίας. Το 1987, η ιστορία αναβίωσε, στην μεγάλη οθόνη, από τον σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη, στην ταινία "Ο Κλοιός".

6/12/1950. Άγιος Ευστράτιος. Από αριστερά, προς τα δεξιά : Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Φωτιάδης, Κώστας Μπαλαδήμας, Τζαβαλάς Καρούσος, Γιώργος Γιολάσης, Ευθύφρων Ηλιάδης, Δημόπουλος (τεχνικός). Κάτω, Παύλος (τεχνικός), Γιάννης Ρίτσος.

1955. Αθήνα. Ο γάμος, του ηθοποιού Δημήτρη Νικολαΐδη (1922 - 21.1.1993), ο έρωτας, με την τραγουδίστρια Σούλη Σαμπάχ (16.2.1932 - 2.5.2023) και το τέλος τους.

Ο Δημήτρης Νικολαΐδης και η Σούλη Σαμπάχ ήταν, από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια καλλιτεχνών. Παντρεύτηκαν, τον Σεπτέμβριο του 1955 μετά από γνωριμία μόλις ενός μήνα και έμειναν μαζί, μέχρι το τέλος της ζωής του ηθοποιού το 1993. Η πρώτη τους γνωριμία έγινε, σχεδόν, τυχαία, αλλά ήταν αρκετή, για τους φέρει κοντά. Η Σαμπάχ, που ήταν γεννημένη, στην Αλεξάνδρεια, από Έλληνες γονείς, το καλοκαίρι του 1955 βρέθηκε, στην Αθήνα, συνοδεύοντας την μητέρα της, σε κάποιες ιατρικές εξετάσεις. Μια ημέρα συνάντησαν, τυχαία, στον δρόμο, την ηθοποιό Ίλια Λιβυκού, την οποία γνώριζαν, καθώς λίγο καιρό πριν, είχαν φιλοξενήσει την ίδια αλλά και ολόκληρο τον θίασο Λογοθετίδη, στο σπίτι τους, στην Αίγυπτο. Η ηθοποιός προσκάλεσε τις δύο γυναίκες, στο θέατρο «Ριάλτο», όπου πρωταγωνιστούσε, για να δουν την παράσταση. Όταν έφθασαν, η μητέρα της κοπέλας την έστειλε, στα παρασκήνια, για να ενημερώσει, για την άφιξή τους. Εκεί, ήταν και ο Δημήτρης Νικολαΐδης, που συμμετείχε στην παράσταση. Ο ηθοποιός συμπάθησε την νεαρή, από την πρώτη στιγμή και της πρότεινε να μείνει να παρακολουθήσει την παράσταση, από τα παρασκήνια. Μετά την παράσταση, η «μικρή», όπως την αποκαλούσε ο Νικολαΐδης, ακολούθησε τον θίασο, στην νυχτερινή του διασκέδαση, στο κέντρο «Βράχος».

Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία των δύο καλλιτεχνών, που έμελλε να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Ο ηθοποιός και η νεαρή κοπέλα, η οποία χρησιμοποιούσε, ακόμη το πραγματικό της όνομα, που ήταν Αναστασία Χριστοδούλου, άρχισαν να συναντιούνται, καθημερινά και όταν ήλθε η ώρα, για να χωριστούν, μαράζωσαν. Ο Νικολαΐδης πρότεινε, στην αγαπημένη του, να μείνει, μαζί του, στην Ελλάδα και εκείνη, αφού το συζήτησε, με τους δικούς της, δέχτηκε. Σχεδόν, ένα μήνα μετά παντρεύτηκαν, στο εκκλησάκι του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, στο Κολωνάκι. Η Αναστασία είχε, ήδη, ξεκινήσει τις επιτυχημένες εμφανίσεις της, σε νυχτερινά κέντρα, σαν τραγουδίστρια και είχε μετονομαστεί, σε Σούλη Σαμπάχ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, το οποίο διατηρησε, μέχρι τέλους. Μετά από δέκα χρόνια ευτυχισμένου έγγαμου βίου, εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα, στην υγεία του ηθοποιού. Ο Νικολαΐδης είχε, εκ γενετής, έλλειψη αντιθρυψίνης, ενός ενζύμου, που καθαρίζει το αίμα και χωρίς αυτό, οι πνεύμονες δεν μπορούν να αναζωογονήσουν τον οργανισμό. Είχε κληρονομήσει την ασθένεια, από τον πατέρα του, ο οποίος είχε φύγει, από την ζωή, όταν ο ηθοποιός ήταν εννέα ημερών βρέφος. Για αρκετά χρόνια, ο διάσημος κωμικός ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή και συνέχιζε τις εμφανίσεις του, τόσο, στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο. «Τις Κυριακές πολλές φορές, μετά την τελευταία παράσταση, πηγαίναμε στον γιατρό και του έκανε ειδικές ενέσεις, ώστε να μπορεί να αναπνέει», ανέφερε η Σαμπάχ, σε συνέντευξή της. Το καλοκαίρι του 1992 η υγεία του ηθοποιού χειροτέρεψε. Ο ίδιος, σαν να διαισθάνθηκε το τέλος του, κάλεσε, στο σπίτι του, για φαγητό, τους φίλους του. Όπως είχε αναφέρει ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, με τον οποίο ήσαν συμμαθητές, ήταν μια συγκινητική και νοσταλγική βραδιά. Μια ημέρα του καλοκαιριού, ο Νικολαΐδης και η Σαμπάχ πήγαν, στο νοσοκομείο για μια προγραμματισμένη εξέταση. Οι γιατροί διαπίστωσαν πως η αντίστροφη μέτρηση, για τον ηθοποιό είχε ξεκινήσει. Εμπιστεύτηκαν, στην σύζυγό του, πως του έμεναν, περίπου, έξι μήνες ζωής. Η Σαμπάχ σταμάτησε να δουλεύει και αφοσιώθηκε, στον αγαπημένο της σύντροφο. Μετέτρεψε το δωμάτιό του, στο σπίτι, σε εντατική μονάδα και προσπαθούσε, καθημερινά, να του ανεβάζει το ηθικό, με διάφορους τρόπους. Φορούσε πολύχρωμα ρούχα, έβαζε μουσική, του αγόρασε καναρίνια και του πρόσφερε συνέχεια λουλούδια. Ένα βράδυ η Σαμπάχ έκανε το χατίρι. σε φιλικό της ζευγάρι και πήγε να τραγουδήσει, στο γλέντι του γάμου τους. Ο Νικολαΐδης της είχε ζητήσει να τον καλέσει, στο τηλέφωνο και να το αφήσει ανοιχτό, για να την ακούει να τραγουδά. Την επόμενη ημέρα έπαθε κρίση και μεταφέρθηκε, στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ήταν, κλινικά, νεκρός. Η κοπέλα, που τον πρόσεχε, είπε πως εκείνο το πρωί αρνήθηκε να πάρει τα χάπια του, λέγοντας «σήμερα, πια, δεν τα χρειάζομαι». Μετά από δέκα ημέρες, που παρέμεινε διασωληνωμένος, οι γιατροί τον «ξύπνησαν» και όταν διαπίστωσε την κατάστασή του, τράβηξε τα καλώδια, από τα μηχανήματα, που τον κρατούσαν ζωντανό. Έπαθε ανακοπή καρδιάς και παρόλο, που, για λίγο, τον επανέφεραν, τελικά, έφυγε, από την ζωή. Το κενό, που άφησε, ήταν αναντικατάστατο για τη Σούλη Σαμπάχ, η οποία, πάντα, δήλωνε πως “ο ωραιότερος ρόλος της ζωής της ήταν αυτός, κοντά, στον Δημητράκη”. Ο Δημήτρης Νικολαΐδης έπαιξε, σε, περίπου, ογδόντα κινηματογραφικές ταινίες, κυρίως, σε δεύτερους ρόλους, ενώ έγραψε ιστορία και σαν σκηνοθέτης, τόσο στο θέατρο, όσο και την τηλεόραση.

(Ιδέα δημοσίευσης, επιμέλεια κειμένου, αναζήτηση πηγής, επιλογή φωτογραφιών, από το ίντερνετ και κολάζ : Ioannis Messinis)

1957. Μεσσαριά Σαντορίνης. Πιτσιρίκια του σχολείου, μετά το σεισμό, όταν όλες οι υπηρεσίες είχαν μεταφερθεί, λόγω της καταστροφής, στα χωριά της Καλντέρας, όπου και η πρωτεύουσα, τα Φηρά.

1957. Η Αλίκη, Βουγιουκλάκη, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Ανδρέας Μπάρκουλης, στην κινηματογραφική ταινία : “ΜΑΡΙΑ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑ”. Χρώμα: Άσπρο Μαύρο. Διάρκεια: 95’ Είδος: Αισθηματική.

Σενάριο-σκηνοθεσία : Κώστας Ανδρίτσος.

Παραγωγή : Ρωμύλος Φιλμ-Ι. Καρατζόπουλος & Σία.

Φωτογραφία-Μοντάζ: Αντώνης Καρατζόπουλος.

Μουσική : Τάκης Μωράκης.

Δημοτικό τραγούδι : Δημήτρης Ζάχος

Σκηνικά : Τάσος Ζωγράφος

Κοστούμια: Τάκης Μετζελόπουλος

Παραγωγή : Γιάννης Καρατζόπουλος

Πρώτη προβολή : 23 Δεκεμβρίου 1957

Ηθοποιοί: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Στέφανος Στρατηγός, Ανδρέας Μπάρκουλης, Μαρία Μοσχολιού, Θόδωρος Μορίδης, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Θανάσης Βέγγος, Εύα Ευαγγελίδου, Πέτρος Πανταζής, Μαρίνα Μπρούσαλη, Δημήτρης Σημηριώτης, Ντόρα Αναγνωστοπούλου, Τάσος Δαρείος, Γιώργος Οικονομίδης, Κώστας Χατζηχρήστος, Δημήτρης Κατσούλης, Θάνος Γραμμένος, Δημήτρης Μάρας, Δέσποινα Γουναροπούλου, Σύλβιος Λαχανάς, Λίτσα Μυριστίδου, Σεβασμία Παναγιωτοπούλου, Βάγια Σπάθη, Γιώργος Ζωγράφος, Σοφία Κεφαλοπούλου, Γρηγόρης Κλειώτης, Αλίκη Ρωμανού, Θόδωρος Έξαρχος, Γιώργος Βελέντζας, Πάρις Πάππης, Ελεάνα Απέργη.

Περίληψη: Όλοι οι νέοι του χωριού είναι ερωτευμένοι, με την Μαρία, την ομορφότερη κοπέλα, στο χωριό. Την καρδιά της, όμως, καταφέρνει να κερδίσει ο Δημήτρης. Η Μαρία εκμυστηρεύεται την σχέση της, με τον Δημήτρη, στην καλύτερη της φίλη, την Τασούλα. Αυτή τυφλωμένη, από την ζήλεια της, επειδή είναι και αυτή ερωτευμένη, με τον Δημήτρη, το λέει, στον αδελφό της Μαρίας, ο οποίος εχθρεύεται, με τον Δημήτρη και δεν εγκρίνει τνο γάμο της αδελφής του, μαζί του. Τότε, η Μαρία και ο Δημήτρης αποφασίζουν να κλεφτούν.

Σημείωση : Η ταινία προβλήθηκε, την σεζόν 1957-1958 και έκοψε 31.254 εισιτήρια. Ήλθε, στην 12η θέση, ανάμεσα σε 31 ταινίες. Η ταινία προβλήθηκε, για πρώτη φορά, στην ελληνική τηλεόραση, την Δευτέρα 15 Απριλίου 1985, από την ΕΡΤ. Η διανομή και εκμετάλλευση (πνευματικά δικαιώματα) της ταινίας ανήκουν, στην Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Η ταινία σώζεται, στο Αρχείο της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.

1950 - 1960 (δεκαετίες). Τήνος. Ο κύριος της φωτογραφίας ζει, ακόμη, στα 93 του χρόνια.

1950 - 1960 (δεκαετίες). Αμοργός. Το ατμόπλοιο «ΜΟΣΧΑΝΘΗ».

1950 (δεκαετία). Μοσχοχώρι, Λαμία. Το λεωφορείο, που βρίσκεται, στην πλατεία του χωριού, ανήκε, στο ΚΤΕΛ και εκτελούσε το δρομολόγιο Λαμία - Μοσχοχώρι και αντιθέτως. Γίνονταν τρία δρομολόγια, την ημέρα (πρωί, μεσημέρι και απόγευμα).

1960. Βενετία. Η Κατίνα Παξινού και ο Alain Delon, στην πρεμίερα της ταινίας «Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι, στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της πόλης. Όταν, κάποτε, ρώτησαν την Κατίνα Παξινού, ποιός είναι ο αγαπημένος της ρόλος, εκείνη απάντησε : «Δεν υπάρχουν ρόλοι της προτιμήσεως μας, ρόλοι προσφιλείς. Υπάρχει, μονάχα, ένας ρόλος, δηλαδή εκείνος, τον οποίο υποδυόμαστε, σε μια δεδομένη στιγμή. Γίνεται κανείς, ένα με το πρόσωπο, που ενσαρκώνει, στο θέατρο. Το ίδιο συμβαίνει, με κάθε καινούριο ρόλο».

8/6/1963. Αθήνα. Ο Θανάσης Βέγγος ποζάρει, με το αυτοκίνητό του, στο κέντρο της Αθήνας, για το περιοδικό Πρώτο. Ένα χαμόγελο, ένας αυθόρμητος διάλογος, με τον αστυνομικό, που τον θαυμάζει.

1963. Λονδίνο. Ο πρίγκηπας Φιλιππος και η Μελίνα Μερκούρη.

1964. Θεσσαλονίκη. Η Μις Υφήλιος Κορίνα Τσοπέη και η Μις Αμερική Μπόμπι Τζόουνς στη ΔΕΘ.

1966. Αθήνα. Ο Νίκος Ρίζος πρωταγωνιστεί, με συνθιασάρχες τους Μάρω Κοντού, Στέφανο Ληναίο και Σμάρω Στεφανίδου, στην κλασική κωμωδία των Γιαλαμά-Πρετεντέρη "Η Κόμισσα της Φάμπρικας". Την βραδιά της πρεμιέρας οι ηθοποιοί δέχονται την επίσκεψη και τα συγχαρητήρια του Δημήτρη Χορν. Η Μάρω Κοντού είχε γίνει, λίγα χρόνια νωρίτερα, η θεατρική παρτενέρ του ηθοποιού, μετά τον χωρισμό του, από την Έλλη Λαμπέτη. «Η κομβική στιγμή ήταν, όταν ο Δημήτρης Χορν έψαχνε μια νέα πρωταγωνίστρια» διηγήθηκε, σχετικά, η Μάρω Κοντού. «Είχε διαλυθεί η σχέση Χορν-Λαμπέτη και ζητούσε μία ηθοποιό, σαν την Μελίνα, νέα… Κάποιος, με πρότεινε και εκείνος ζήτησε να με δει, από κοντά. Στην αρχή, δεν ήθελα, δεν ήμουν έτοιμη, για κάτι τόσο μεγάλο. Ημουν, τότε, περιοδεία, με τον Ηλιόπουλο - ήταν χάρμα ο Ηλιόπουλος. Και ήλθε ο Χορν να με δει, στην Πάτρα. Και μου είπε : "την άλλη Τρίτη, πρόβα....Πανικοβλήθηκα. Ο πανικός κράτησε, μέχρι και την πρεμιέρα. Ήταν μοναδική η επαφή, με τον Χορν, γιατί εκείνος ήταν μοναδικός».

1960 αρχές δεκαετίας. Η Κομοτηνή.

1960 (αρχές δεκαετίας). Λυκουδέσι Μεσσηνίας. Ο δάσκαλος, ο παπάς, οι χωριανοί και οι μαθητές.

1969. Αθήνα. Από αριστερά, ο θεατρικός επιχειρηματίας Βαγγέλης Λιβαδάς, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Γιώργος Λαζαρίδης, ο Θανάσης Βέγγος, η Σμαρούλα Γιούλη, ο Ορφέας Ζάχος, ο Δημήτρης Χορν και ο Γιώργος Παπαζήσης, σε θεατρική πρεμιέρα της Σμαρούλας το 1969. Η Σμαρούλα Γιούλη, έχοντας κάνει το ντεμπούτο της, ως παιδί-θαύμα, στην μεγάλη οθόνη, το 1943, ήταν η μεγάλη σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, μέχρι την έλευση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που άλλαξε το τοπίο. Κατόπιν, παντρεμένη, με τον Βαγγέλη Λειβαδά, θα αφοσιωνόταν, στο θέατρο, με πλούσιο ρεπερτόριο και λαμπερές παραγωγές, όπως τα μιούζικαλ “Hello Dolly!” και “Sweet Charity”. “Έφυγε”, τον Μάρτιο του 2012, λίγους μήνες μετά την φωτιά, στο όμορφο διαμέρισμα του ζεύγους, στην Γλυφάδα, στην οποία, έχασε, με τραγικό τρόπο, την ζωή του, ο σύζυγός της.

1970 (κατασκευή). Τβερ, “Ε.Σ.Σ.Δ.” εγκαταλελειμμένος γίγαντας, στο Καλιαζίν. Στην καρδιά της περιφέρειας Τβερ, στην Ρωσία, βρίσκεται ένα κατάλοιπο της σοβιετικής εποχής : το ραδιοτηλεσκόπιο RT-64. Αυτή η εντυπωσιακή κατασκευή, που κατασκευάστηκε διαθέτει πιάτο, διαμέτρου 64 μέτρων και χρησιμοποιήθηκε. κάποτε, για αστρονομική έρευνα και δορυφορική παρακολούθηση. Σήμερα, το RT-64 στέκεται εγκαταλελειμμένο, δεσπόζοντας, στο τοπίο με την επιβλητική μεταλλική παρουσία του. Η κεραία, η οποία, στην ακμή της, συμβόλιζε την εξελιγμένη σοβιετική διαστημική τεχνολογία, λειτουργεί, πλέον, ως απόδειξη μιας περασμένης εποχής, δείχνοντας ορατά σημάδια φθοράς και αχρηστίας. Το μνημειώδες μέγεθός του εξακολουθεί να εκπλήσσει, και είναι δύσκολο να κατανοήσεις την κλίμακά του, μέχρι να σταθείς, δίπλα του.

1970. Αθήνα. Ο Τέλυ Σαβάλας, με την Ζωή Λάσκαρη και την Αλίκη. Βουγιουκλάκη. Εκείνη την εποχή, ο Ελληνοαμερικάνος ηθοποιός είχε, ήδη, εξελιχθεί, σε διεθνή αστέρα, χάρη, στους χαρακτηριστικούς του ρόλους και το trademark look του, σε ταινίες, όπως το «Και οι 12 ήταν καθάρματα»,,ή το «Στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος», ενώ, λίγο αργότερα, στα χρόνια της δεκαετίας του 1970, χάρη στον τηλεοπτικό «Kodak», θα γινόταν σούπερ σταρ της μικρής οθόνης.

Σεπτέμβριος 1972. Θεσσαλονίκη, Από την προβολή της ταινίας "Λυσιστράτη", στα πλαίσια του 13ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε, στο κτίριο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Η ταινία απέσπασε το βραβείο αρτιότερης παραγωγής. Ήταν η τελευταία εμφάνιση της Τζένης Καρέζη, στον κινηματογράφο και η μοναδική φορά, που ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ερμήνευσε αριστοφανικό ρόλο. Δυστυχώς, το όνειρό του να ενσαρκώσει τον Τρυγαίο, στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη, δεν πραγματοποιήθηκε, ποτέ, γιατί τον πρόλαβε ο θάνατος, ενώ η παράσταση βρισκόταν, στο στάδιο της προετοιμασίας.

1977. Καλαμάτα. Οδοί Αριστομένους και Κολοκοτρώνη.

Μάρτιος 1977. Βλαχόπουλο Μεσσηνίας. Στον προαύλιο χώρο του ενεργού μεικτού γυμνασίου Χατζή, από τις προετοιμασίες της 25ης Μαρτίου, σχολικού έτους 1976 - 1977.

1979. Πειραιάς. Το Τρόλεϊ, No 20, της Καστέλλας, στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως.

11/9/2025. Utah. ΗΠΑ. Το FBI ανακοίνωσε ότι βρήκε το όπλο, που εκτιμάται ότι χρησιμοποιήθηκε, στις 10/9/2025, στην δολοφονία του Charlie Kirk και έδωσε, στην δημοσιότητα, εικόνες ενός ύποπτου “προσώπου ενδιαφέροντος”, ενώ συνεχίζεται το ανθρωποκυνηγητό, για τον δράστη, που περιγράφεται, ως άτομο νεαρής ηλικίας. Το FBI ανακοίνωσε ότι προσφέρει αμοιβή, έως 100.00 δολαρίων, για πληροφορίες, που θα οδηγήσουν, στην ταυτοποίηση και την σύλληψη του δράστη, ή των δραστών, που ευθύνονται για την δολοφονία του Charlie Kirk. (“We are asking for the public's help identifying this person of interest in connection with the fatal shooting of Charlie Kirk at Utah Valley University”. 1-800-CALL-FBI”).

Ο 31χρονος Charlie Kirk, παρουσιαστής podcast και στενός σύμμαχος του Αμερικανού προέδρου Donald Trump και του κινήματος MAGA, δολοφονήθηκε, με μία σφαίρα, ενώ μιλούσε, σε εκδήλωση, στο Utah Valley University. Ο δράστης έφθασε λίγα λεπτά, πριν την συγκέντρωση, ανέβηκε, από τις σκάλες, σε στέγη γειτονικού κτιρίου και πυροβόλησε τον Charlie Kirk, στον λαιμό, την στιγμή, που απαντούσε. σε ερώτηση, για την βία, με την χρήση όπλων. Στην συνέχεια, ο δράστης πήδησε, από την άλλη πλευρά του κτιρίου και διέφυγε. Το όπλο, ένα «ισχυρό, bolt-action τουφέκι», βρέθηκε, σε παρακείμενο μικρό δάσος, μαζί με ίχνη παλάμης και αποτυπώματα υποδημάτων, που εξετάζονται. Σύμφωνα, με δημοσίευμα της «Wall Street Journal», που επικαλείται εσωτερικό δελτίο του FBI και πηγή, με γνώση της έρευνας, τα πυρομαχικά, που βρέθηκαν, στο τουφέκι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε, στην δολοφονία, έφεραν χαραγμένα Συνθήματα υπέρ των trance και της αντιφασιστικής ιδεολογίας. Η αστυνομία περιέγραψε τον δράστη, ως άτομο «ηλικίας φοιτητή», που «αναμείχθηκε, εύκολα», στον χώρο του πανεπιστημίου.

Ο Charlie Kirk, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, είχε μόλις επιστρέψει, από περιοδεία, στην Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Γνωστός, για τις υπερσυντηρητικές τοποθετήσεις του, σε θέματα φυλής, φύλου, μετανάστευσης και οπλοκατοχής, συνήθιζε να ενθαρρύνει ζωντανές αντιπαραθέσεις, με το κοινό, ακόμη και σε εχθρικά ακροατήρια.

Ο πρόεδρος Donald Trump μίλησε, για «ειδεχθή δολοφονία» και ανακοίνωσε ότι θα τιμήσει τον Charlie Kirk, με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Σε μήνυμά του, από το Οβάλ Γραφείο, δεσμεύτηκε ότι θα βρεθούν οι υπεύθυνοι «και όσοι συμβάλλουν, ή χρηματοδοτούν την πολιτική βία», κατηγορώντας την ρητορική της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», για την ατμόσφαιρα, που οδήγησε, στην δολοφονία.

Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ J.D. Vance και η σύζυγός του μεταβαίνουν, στο Salt Lake City, για να συναντήσουν την οικογένεια και στενούς φίλους του Charlie Kirk. Σύμφωνα, με πηγή, που επικαλείται το “Fox News”, η σορός του 31χρονου ιδρυτή της “Turning Point USA” (“TRUSA”) αναμένεται να μεταφερθεί, με το Air Force Two, στο Phoenix της Αριζόνας, μαζί με μέλη της οικογένειας και φίλους. Η οργάνωση “TPUSA” έχει την έδρα της, στο Phoenix, όπου το βράδυ της 11/9/2025 συγκεντρώθηκαν φίλοι και υποστηρικτές του, σε αγρυπνία.

Ο J.D. Vance απέτισε φόρο τιμής, στον Charlie Kirk, με μια μακροσκελή ανάρτηση, στο “Χ”, περιγράφοντάς τον, ως άνθρωπο «θάρρους, πίστης και βαθιάς αφοσίωσης».

Επί του παρόντος, ο Κυβερνήτης της Utah Spencer Cox, επιβεβαίωσε ότι οι αρχές έχουν, υπό κράτηση τον, ανωτέρω , εικονιζομενοTyler Robinson. Στην διάρκεια των ερωτήσεων, που δέχτηκε, ο Spencer Cox αποκάλυψε ότι ο Tyler Robinson άλλαξε ρούχα, στο πανεπιστήμιο. Εξήγησε ότι, όταν «εντοπίστηκε, για πρώτη φορά», ο ύποπτος φορούσε ένα σύνολο ρούχων, το οποίο φέρεται να άλλαξε, ενώ βρισκόταν, στην οροφή ενός κτηρίου. Στην συνέχεια, «ξαναφόρεσε εκείνα τα ρούχα σε κάποιο σημείο». Σύμφωνα, με τον κυβερνήτη, όταν συνελήφθη, ο ύποπτος φορούσε τα ίδια ρούχα, που φορούσε, πριν από τον πυροβολισμό. O Σπένσερ Κοξ, δήλωσε ότι βρέθηκαν σφαίρες, με χαραγμένα αντιφασιστικά μηνύματα, στις θήκες τους, μαζί με το τουφέκι. Επί πλέον, βρέθηκαν επιγραφές και σε αχρησιμοποίητες θήκες, πρόσθεσε ο Cox. Οι επιγραφές αυτές έγραφαν :