Αναβίωση προϊστορικού φυτού ηλικίας 31.800 ετών, στην Σιβηρία. 6ος αιώνας πΧ. Ξύλινος πίνακας ζωγραφικής, στα Πιτσά Κορινθίας. 1880-1920. Σμύρνη. 1897-1973. Αθήνα. 1900. Τραπεζούντα. 1904. Φαρμακείο, στο Παρίσι. 1909. Νίγδη, Καππαδοκία. 1913. Χανιά. 1919. Το “Robert College”, στην Κωνσταντινούπολη. 1922. Αφήγηση των δεινών Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου. 1930-1943. Καβάλα. 1939. Το λιμανάκι της Ραφήνας. 2-9-1945. Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας. 1920-1955. Ρόδος. 1950-1954. Βαμβακόφυτο Σερρών. 1960, Βλαχόπουλο Μεσσηνίας. 1965. Ο Γεώργιος Παπανδρέου. 1969. Αξιωματικός της К.Г.Б. και εκ των ηγετικών στελεχών του ΚΚΣΕ, ο Γκεϊντάρ Αλίεφ. 1970. Ο Φιλοποίμην Φίνος. 25-8-1973. Ο Ηλίας Πετρόπουλος. 1991-2021. Η μυστηριώδης εξαφάνιση και επανεμφάνιση του Βασίλε Γκόργκος. 2019. Πεκίνο, “Λαϊκή Δημοκρατία” Κίνας. Ένα χαρτονόμισμα και ένα κέρμα του ενός γουάν. 2025. Λουσαΐλ. Κατάρ. Δύο πύργοι, σε σχήμα μισοφέγγαρου και μετέπειτα. (175).

Σεπτεμβρίου 05, 2025

31.800 χρόνια, πριν. Κολούμα, Σιβηρία, Ρωσία. Η παλαιοβοτανική άνοιξε ένα νέο, σχεδόν, μεταφυσικό κεφάλαιο : για πρώτη φορά επιστήμονες κατάφεραν να «αναστήσουν» ένα φυτό που είχε παγώσει στη Σιβηρία επί 31.800 χρόνια.

Το επίτευγμα θεωρείται τεράστιο επιστημονικό άλμα, αλλά ταυτόχρονα εγείρει καίρια ηθικά ερωτήματα και προκαλεί δέος για το τι άλλο μπορεί να ξυπνήσει από την αιώνια παγωνιά.

Η ανακάλυψη στα βάθη της παγωμένης γης

Το 2007, σε βάθος 38 μέτρων κάτω από τον πάγο, κοντά στον ποταμό Kolyma, βρέθηκαν απολιθωμένοι σπόροι σε φωλιές αρχαίων αρκτικών σκίουρων.

Με ραδιοχρονολόγηση διαπιστώθηκε πως ανήκαν στο είδος Silene stenophylla, ένα φυτό που θεωρούνταν εξαφανισμένο και άνθιζε την εποχή του Πλειστόκαινου.

Η αιώνια παγωνιά λειτούργησε ως φυσικό ψυγείο, διατηρώντας τους ιστούς σε άψογη κατάσταση για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Οι πρώτες προσπάθειες φύτρωσης απέτυχαν – τα έμβρυα των σπόρων είχαν υποστεί γενετικές βλάβες.

Η ομάδα της Svetlana Yashina από το Ινστιτούτο Κυτταρικής Βιοφυσικής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών ακολούθησε νέα μέθοδο: εξήγαγε πλακουντιακό ιστό από άγουρους καρπούς και τον καλλιέργησε με μικροπολλαπλασιασμό στο εργαστήριο.

Το πείραμα στέφθηκε με επιτυχία: τα φυτά αναπτύχθηκαν, άνθισαν και παρήγαγαν νέα σπόριαμε 100% βλαστικότητα, αποδεικνύοντας ότι το είδος μπορούσε να αποκατασταθεί πλήρως.

Η αναγεννημένη Silene stenophylla εμφανίζει διαφορές από τους σημερινούς συγγενείς της που απαντώνται στην Ανατολική Σιβηρία και τη βόρεια Ιαπωνία.

Τα άνθη της έχουν πιο μακριούς και πιο αραιά τοποθετημένους πέταλους – πιθανή προσαρμογή στις ακραίες κλιματικές συνθήκες του Πλειστόκαινου.

Οι επιστήμονες το αποδίδουν σε «φαινοτυπική πλαστικότητα», δηλαδή στην ικανότητα ενός οργανισμού να μεταβάλλει τη μορφή του ανάλογα με το περιβάλλον.

Πρόκειται για πολυετές φυτό ύψους 7–20 εκατοστών με στενά, χνουδωτά φύλλα και άνθη λευκά έως ανοιχτά μοβ.

Οι νέοι σπόροι φυλάσσονται πλέον στο Παγκόσμιο Σπερματοστάσιο στη Svalbard (Νορβηγία).

Τι σημαίνει για το μέλλον

Η επιτυχία δεν αφορά μόνο την παλαιοβοτανική· ανοίγει προοπτικές στη βιοτεχνολογία, στη μελέτη της εξέλιξης και στην κατανόηση των κλιματικών αλλαγών.

Οι μέθοδοι καλλιέργειας ιστών που εφαρμόστηκαν μπορούν να αξιοποιηθούν για τη διάσωση σύγχρονων ειδών μέσω κλωνοποίησης.

Το πείραμα άναψε και τη συζήτηση για το αν παρόμοιες τεχνικές θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε εξαφανισμένα ζώα όπως ο μαλλιαρός μαμούθ, του οποίου DNA έχει επίσης διασωθεί στον πάγο.

Αν και η αναβίωση ζώων είναι πολύ πιο σύνθετη και ηθικά αμφιλεγόμενη, η Silene αποδεικνύει ότι ο γενετικός κώδικας μπορεί να παραμένει ζωντανός ακόμη και μετά από δεκάδες χιλιετίες.

Ένα ταπεινό άνθος από τα βάθη των παγετώνων φέρνει την επιστήμη αντιμέτωπη με το πιο καίριο ερώτημα: αν μπορούμε να φέρουμε πίσω στη ζωή οργανισμούς από το μακρινό παρελθόν, πόσο μακριά είμαστε από το να το επιχειρήσουμε και για τον ίδιο τον κόσμο, που χάσαμε;

6ος αιώνας πΧ (δεύτερο μισό του αιώνα). Πιτσά Κορινθίας. Αρχαϊκός ξύλινος πίνακας με παράσταση πομπής, που βρίσκεται, στο εθνικό αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Έχει προκαλέσει ατελείωτες συζητήσεις, μεταξύ των ειδικών, μια τόσο υψηλή ζωγραφική, που περιοριζόταν, μόνο, σε τέσσερα χρώματα, η οποία μπορούσε να δώσει εντυπωσιακά αποτελέσματα, την στιγμή, μάλιστα, που πολλοί δεν θεωρούν χρώματα το μαύρο και το άσπρο.

Οι αρχαίοι Έλληνες ζωγράφιζαν, παντού, στα κτίρια, στα γλυπτά, στα αγάλματα, στους τοίχους, στους πίνακες και στα υφάσματα. Η σημασία του χρώματος ήταν, ιδιαίτερα, σεβαστή και μεγάλη. Η κλασική ζωγραφική θεωρούνταν, από τους συγγραφείς της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής, η τέχνη, που γεννήθηκε, τον 5ο πΧ αιώνα, από τον Πολύγνωτο, τον οποίο ο Θεόφραστος χαρακτηρίζει πατέρα της ζωγραφικής τέχνης. Φημισμένοι ζωγράφοι της εποχής ήσαν ο Παρράσιος και ο Ζεύξης και δίπλα τους, έδρασαν ο Απολλόδωρος και ο Αγάθαργος.

Ο Παρράσιος είχε την επιδεξιότητα να αποδίδει την πλαστικότητα των μορφών και την δύναμη διαφορετικών ψυχικών καταστάσεων και χαρακτήρων.

Ο Αγαθαργος απέδιδε προοπτική απεικόνιση των αντικειμένων, αλλά είχε κατοχυρώσει το δικαίωμα, την θεωρητική θεμελίωση της ανακάλυψης.

Ο Απολλόδωρος πήρε το επίθετο του σκιαγράφου, ως εφευρέτης της ζωγραφικής, με σκιά, δηλαδή των φωτοσκιάσεων.

Ο Ζεύξης, στα τέλη του 5ου πΧ αιώνα, απογείωσε το δοξασμένο πινέλο των άλλων ζωγράφων. Ήλθε, μάλιστα, προσκεκλημένος, από τον βασιλιά Αρχέλαο, για την τοιχογράφιση του νέου ανακτόρου, στην Πέλλα.

Να, όμως, που εμφανίζονται οι Κορίνθιοι και διεκδικούν τα δικαιώματά τους...

1880. Σμύρνη, Βουτζάς.

1897. Αθήνα. Η βασιλική οικογένεια, στην οδό Ερμού, επιστρέφει, από την Μητρόποληγ Απέναντι, το φωτογραφείο του Carl Boehringer, που, μόλις, είχε αναλάβει, από τον Καρόλου Μέρλιν, στο βάθος, το φωτογραφείο του Κωνσταντίνου Ρωμαΐδη. Στο κέντρο, το φωτογραφείο του Νικόλαου Πανταζόπουλου.

1900. Τραπεζούντα. Παιδιά, στο Photo Studio των αδελφών Κακούλη. Χρώμα Zekai Çalık.

1900 (έτος κατασκευής). Λέσβος.

1904. Παρίσι. Φαρμακείο της εποχής εκείνης.

1905. Αθήνα. Οδοί Αιόλου και Σταδίου.

1909. Νίγδη, Καππαδοκία. Σχολείο θηλέων.

1900 (αρχές δεκαετίας). Μορφωβούνι (Βουνέσι) Καρδίτσας. Ο Νικόλαος Πλαστήρας και η μητέρα του.

1913. Χανιά. Η ύψωση της ελληνικής σημαίας, στον Φιρκά.

1919. Κωνσταντινούπολη. «Robert College». Επάνω, τα ονόματα των Ελλήνων κολλεγιόπαιδων.

1920 (δεκαετία). Salt Lake City, Utah, ΗΠΑ. Ελληνικό καφενείο. Δύο οργανοπαίκτες παίζουν λύρα και μπουλγαρί, ενώ στον τοίχο υπάρχει η ελληνική σημαία.

22/2/1922 Θείρα Μαγνησίας. Μικρά Ασία. Ο αιχμάλωτος του κεμαλικού στρατού αξιωματικός Βασίλης Γ. Διαμαντόπουλος, που επέζησε και επέστρεψε, στην Ελλάδα, διηγείται :

“ΗΜΕΡΑ ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ

ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ

…Ξημέρωσε, η 31 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη.

Καθώς είμαστε καθισμένοι κάτω, συγκεντρώθηκαν

γύρω σ' όλη την εχταση οι Τούρκοι κάτοικοι

της Μαγνησίας άντρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και

γέροι· μας χλεύαζαν και μας πετροβολούσαν.

Κατά ώρα 9 π. μ. τούρκος αξιωματικός επέτρεψε στό πληθος αυτό να ύποδείξει και να συλλάβει όποιον αιχμάλωτο γνώριζε ότι ύπηρέτησε στη Μαγνήσια και τυχόν τους είχε κακοποιήσει.

Η πρόφαση αυτή άρκεσε για να όρμήσει τό

πληθος, να συλλαμβάνει και να σέρνει έξω από τό

στρατόπεδό μας τους πιό σωματώδεις και ρωμαλέους από μας ότι δήθεν τους αναγνώριζαν. τους τραβουσαν πιό πέρα και τους τουφέκιζαν.

Eτσι σκότωσαν εκεί περί τους διακόσιους πενήντα

(250 ).

Ηλικιωμένος τούρκος πολίτης κοντός, με κεφαλι πούμοιαζε με πίθηκου, πλησίασε τη συντροφιά μας και παρατηρουσε, ψάχνοντας με τα δάχτυλά του τ' αυτια ένός από μας, του Πλούταρχου Οικονόμου που κατάγονrαν από τό χωριό Βελίτσα της Βοιωτίας. Τον επιασε από τό χέρι και τόν

τραβουσε λέγοντας, δπως κατάλαβαν οί από μας

τουρκομαθείς, δτι ε{ναι γνωστός του ' Αρμένης.

Κείνη τη στιγμή, δεν κατάλαβα πως, σηκώθηκα αυθόρμητα και είπα με δυνατή φωνή . «Λέτε ότι παίρνετε Μικρασιάτης που τους γνωρίζετε, πριν πήρατε άντρα που καταγόταν από τό Μωρηά"

τώρα παίρνετε αυτόν που κατάγεται από την Λαμία».

Σε μικρή απόσταση βάδιζε τούρκος στρατιωτικός γιατρός, με καινούργιο στολή και μαστίγιο στο χέρι του.

'Άκουσε τις φωνές μου και πλησίασε πρός έμενα

με ύψωμένο τό μαστίγιό του για να με χτυπήσει.

Στάθηκε όμως και πριν μου καταφέρει τό μαστίγιό του, ζήτησε να του έρμηνεύσουν τί ελεγα.

Κάποιος τουρκομαθής συνάδερφος του έξήγησε ...

Αφού άκουσε στράφηκε πρός τόν Πλ. Οικονόμου,

που ακόμη τόν τραβούσε από τό χέρι του ό γέρο -

τουρκος και του είπε κάτι στην τούρκικη . Ό Πλ.

Οικονόμου δεν απαντούσε γιατι δεν καταλάβαινε.

τί του έλεγε. Τότε ό τούρκος γιατρός σήκωσε τό

μαστίγιό του και τό κατέβασε με δύναμη στό

μπράτσο του χεριού του γέρο - τούρκου που τραβούσε τόν Οικονόμου και σύγχρονα τόν έσπρωξε.

να φύγει . "Έτσι σωθήκαμε κείνη τη στιγμή . Βρισκόμαστε πλέον μέσα στό θάνατο ώστε κι' όταν

τόν νοιώθαμε να μας αρπάζει για τό σφαγείο, στεκόμαστε τέλεια απαθείς, χωρίς να δοκιμάζουμε

δειλία, συγκίνηση ή ταραχή.

Ό Έλληνας λοχαγός του Πυροβολικού Οικονομίδης, μεγαλόσωμος άντρας, που είχε μείνει μόνο

με τη φανέλλα του, σχισμένη κιλότα και τις μπότες του, βλέποντας την όπως πάρα πάνω περίεγραψα ανελέητη σφαγή των αιχμαλώτων, στάθηκε.

Όρθιος και με τη βροντερή φωνή του καυτηρίασε,

τη συμπεριφορά αυτή των τούρκων.

Τούτο όμως έδωσε αφορμή στους τούρκους

αξιωματικούς και ξεχώρισαν περίπου σαράντα

(40 ) Έλληνες αξιωματικούς αιχμαλώτους και βέβαια

πρωτο τόν λοχαγό Οικονομίδη και τόν επιτελάρχη του 180υ Συντ/τός μας, ταγματάρχη Σιώρη και τους όδήγησαν έξω από το στρατόπεδο μας, σ' άγνωστο σ' εμας κείνη τη στιγμή μέρος.

Την έπομένη, συνάδερφοί μας που όδηγήθηκαν από τούρκους φρουρούς για κάποια αγγαρεία

λίγο εγώ της Μαγνησίας, μας βεβαίωσαν όταν

πεστρέψανε, ότι μέσα σε ρέμμα, κοντά στην πόλη

εΙδαν περί τα σαράντα πτώματα κοντά το ένα στό

άλλο δεμένα με σύρμα κατά συνέχεια και καϋμένα

με φωτιά. 'Ασφαλώς αυτά τα πτώματα ήσαν οι

αξιωματικοί μας τους όποίους σκότωσαν και τους

έκαψαν. Τί; ίσως τους έκαψαν ζωντανούς”…

“ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ’’

ΒΑΣΙΛΗ Γ. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ.

1922 Σμύρνη. "Τελευταίος έφυγε ο Πλαστήρας”. Όταν ο Πλαστήρας έφθασε, πολεμώντας, αδιάκοπα, στον Τσεσμέ, έχοντας, μαζί του, χιλιάδες γυναικόπαιδα και βλέποντας να τον περικυκλώνουν οι Τούρκοι του Νουρεντίν Πασά, του στέλνει μήνυμα, με έναν Τούρκο αιχμάλωτο : «Άσε με να φύγω, παίρνοντας μαζί μου και τα γυναικόπαιδα, γιατί, διαφορετικά, θα μπω, στην Σμύρνη και θα την ισοπεδώσω». Και ο Νουρεντίν Πασάς εξηφανίσθη. Τί άλλο μπορούσε να κάνει; Ο Πλαστήρας δεν χωράτευε. Στην συνέχεια, επιβίβασε τα γυναικόπαιδα, στα πλοία, μετά τον στρατό του και έμεινε, μόνος, με τον σαλπιγκτή του. Έβγαλε το μαντήλι του, έσκυψε φίλησε την ματωμένη Ιωνική γη, έβαλε, στο μαντήλι του, λίγο χώμα, με την παραγγελιά να το βάλουν, στον τάφο του. Έψαλε τον εθνικό ύμνο, διέταξε τον σαλπιγκτή του να σαλπίσει αναχώρηση και τελευταίος αυτός, αφού προηγήθηκε ο σαλπιγκτής, μπήκε, στο πλοίο και ενώ το πλοίο έφευγε, αυτός όρθιος έβαλε το χέρι του, στο γείσο του στρατιωτικού πηλικίου του και χαιρετούσε την Ιωνία, που χανόταν.

7/11/1922. “l´Humanité”.

1925. Αθήνα. Η αρχή της Πατησίων, στα Χαυτεία, μετά την Πανεπιστημίου.

1930. Τήνος. Το λιμάνι, το ξενοδοχείο “Η ΑΥPΑ”, το εργοστάσιο κατεργασίας ΤΑΛΚ ΤΑΛΚ ΠΟΥΔΡΑΙ και καμπαναριά των εκκλησιών.

1956. Τήνος. Χώρα.

1930. Κρηνίδες, Καβάλα. Γλέντι, στον περίβολο κάποιου σπιτιού.

15/2/1943. Καβάλα.

1939. Ραφήνα. Το λιμανάκι.

7/4/1941. Ξάνθη. Η γερμανική εισβολή, στην Ελλάδα. Η κατεστραμμένη σιδηροδρομική γέφυρα του ποταμού Κοσύνθου, στην Ξάνθη, η οποία ανατινάχτηκε, από το ελληνικό Μηχανικό.

Απρίλιος 1941. Κόρινθος. Συσσίτιο Άγγλων και Νεοζηλανδών αιχμαλώτων πολέμου.

2/5/1943. Πλαταμώνας. Σιδηροδρομικός Σταθμός. Στην πορεία του, για Αθήνα, μια στάση του τραίνου, δίπλα, στην βίλα του Μοσκώφ. Ευκαιρία να θαυμάσουν οι Γερμανοί επιβάτες την βίλα και την θέα, από κοντά.

7/12/1941. Η Ιαπωνία επιτίθεται κατά των ΗΠΑ, στο Pearl Harbour και της Βρετανίας, στην Μαλαισία.

2/9/1945. Η Ιαπωνία Συνθηκολογεί και παραδίδεται.

Ο, τότε, Ιάπωνας πρωθυπουργός, Χιγκάσι Κούνι ζήτησε, από τον ιαπωνικό λαό, ταπεινή υπακοή. Το διάγγελμά του αποτυπώνει, πλήρως, την ιαπωνική νοοτροπία :

«Οπωσδήποτε αι διαταγαί της Α. Μ. του Αυτοκράτορος εδόθησαν, ήδη και η αυτοκρατορία υπετάγη. Αδιάφορον πόσον αφόρητον είνε τούτο, δι’ ημάς και αδιάφορον πόσον θλιβόμεθα, ως υπήκοοι του αυτοκράτορος οφείλομεν, ταπεινώς, να υπακούσωμεν, εις την αυτοκρατορικήν του διαταγήν, να υποφέρωμεν το μη δυνάμενον να υποφερθή και να προσβλέψωμεν ειλικρινώς, προς την υποταγήν, με ευμένειαν (…) να αντιμετωπίσωμεν όλας τας δυσχερείας, αι οποίαι θα αυξηθούν, βαθμιαίως, και να προχωρήσωμεν, εις οικοδόμησιν ενός προσεχούς πολιτισμού και μίας νέας Ιαπωνίας».

1946. Το πλοίο «Mataroa». Το πλοίο της μεγάλης φυγής : Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Παπαϊωάννου, Μιμίκα Κρανάκη, Κώστας Αξελός Ελλη Αλεξίου, Μάτση Χατζηλαζάρου Ιάνης Ξενάκης. Περίπου, 200 Ελληνες, νέοι επιστήμονες και καλλιτέχνες, έφευγαν, για το Παρίσι, με ένα πλοίο, που έγινε θρύλος.

1949. Αθήνα. Η Σωτηρία Μπέλου, με τον Βασίλη Ταιτσάνη, στο κέντρο του “Τζίμη του Χοντρού”.

1950 Aθήνα. Πλατεία Ομόνοιας (καρτ ποστάλ).

1954. Βαμβακόφυτο Σερρών. Γάμος. Η φωτογραφία, μπροστά, στο παντοπωλείο του Ηλία Γ. Κέππα, με τα μπαλωμένα ρούχα των παιδιών. Η φτώχεια ήταν, σε όλα τα σπίτια του χωριού, πέντε χρόνια, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου.

1950 (δεκαετία). Βαμβακόφυτο Σερρών. Παιδιά, που, σήμερα, είναι ηλικίας 82 ετών, σε σχολική εκδρομή, στο δασάκι. Από αριστερά, ο Αντώνης Αβράμης, ο Ζαχαρίας Τσίντσιος, ο Άγγελος Λιόντας, ο Λευτέρης Λάζος, ο Δημήτρης Κουλιάλης και ο ...........

Τα χρώματα, στην φωτογραφία, είναι έργο του Στοΐλα Ευθύμη.

1954. Κορυδαλλός. Ο 24χρονος Τόλης Βοσκόπουλος, με τους γονείς του, στο σπίτι τους.

1920. Ρόδος. Παλιά πόλη. Το παζάρι.

1950. Ρόδος. Στην παλιά πόλη.

1954. Ρόδος.

1955. Ρόδος. Στα σοκάκια της παλαιάς πόλης. Φωτογραφία του Erich Andres.

25/12/1955. Παρίσι. Ο Μίκης Θεοδωράκης.

1960. Θεσσαλονίκη. Η πλατεία Αγίας Σοφίας.

Φεβρουάριος 1961, Αθήνα. Μια βραδιά γεμάτη λάμψη : η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην πρεμιέρα της κινηματογραφικής ταινίας «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Η μαγεία της πρώτης έγχρωμης ταινίας της Φίνος Φιλμ, μόλις, ξεκινούσε…

1964, Αθήνα. Σουβλάκι, με ντονέρ, δραχμαί 2.

1965. Αθήνα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, περιστοιχισμένος, από φίλους και οπαδούς του.

1965. Αθήνα. Ο Σταθμός Πελοποννήσου.

1965 - 1966. Άνω Λιόσια. Τάξη δημοτικού σχολείου.

1960 (δεκαετία). Αθήνα. Η ηθοποιός Μαριάννα Κουράκου.

1960 (δεκαετία). Βλαχόπουλο Μεσσηνίας. Στο ξωκλήσι του προφήτη Ηλία.

1960 (μέσα δεκαετίας). Βλαχόπουλο Μεσσηνίας. Ανδρόγυνο.

1960 (δεκαετία). Βλαχόπουλο Μεσσηνίας. Συντροφιά, σε καφενείο.

1960 (τέλη δεκαετίας). Βλαχόπουλο Μεσσηνίας. Καβάλα, στον γάιδαρο και με την γίδα, κατά την επιστροφή, από την αγροτική εργασία.

1960 (δεκαετία). Η Μελίνα Μερκούρη, εν πλω. Είχε πει, σε συνέντευξή της, στον Γιώργο Λιάνη : «Η καρδιά μου χτυπάει, πάντα, δυνατά, για τους ανθρώπους και τα πράγματα. Αλλά η εκδικητική Μελίνα είναι κομμάτι του θρύλου. Καλώς υπάρχει, για να κάνει λίγο τρομερή την ζωγραφιά μου. Πάντως, δεν υπάρχει άνθρωπος, με πιο μεγάλη υπομονή, από τη δική μου. Δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ποτέ. Είμαι, από μια άποψη, παγώνι. Τί κάνω μέσα στην κάμαρά μου, είναι άλλη ιστορία. Δεν έχω σπάσει τα νεύρα μου, για τίποτε και για κανέναν, ούτε, μέσα στην κάμαρά μου. Μπορεί οι νύχτες μου να είναι φριχτές, κυρίως, επειδή δεν παίζω, στο θέατρο, αλλά δεν υπάρχει κανείς, που θα μπορούσε να πει ότι με είδε, εκτός εαυτού. Η παρθενία του βλέμματός μου έχει διατηρηθεί και στα πρόσωπα και στα γεγονότα. Ποτέ δεν υπήρξα ανέμελη. Αντιθέτως, σαν στρατιώτης, πάνω στο ντουφέκι του, παραφυλάω, για να προφυλάξω ό,τι αγαπώ. Λαχτάρησα, για πολύ περισσότερα πράγματα, από αυτά που απόλαυσα και αυτό δεν το υποπτεύεται κανείς, για μένα. Κάποτε πρέπει να μιλήσω, για την αληθινή οδοιπορία μου στην τέχνη. Πώς ξεκίνησα, από την Ελλαδίτσα, για να γίνω διεθνής ηθοποιός και πως ο Έσπερος, με τραβούσε, ακατάπαυστα, κοντά του. Υπάρχουν μυριάδες θυσίες, που έχουν αποσιωπηθεί και είναι η μικρή άγνωστη περιουσία μου». (Μπούρδες περιαυτολογίας).

1969. Μόσχα, “Σοβιετική Ένωση“. Ο Γκεϊντάρ Αλίεφ, τέως πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν και πατέρας του σημερινού προέδρου Ιλχάν Αλίεφ, με ταυτότητα στρατιωτικού προσωπικού της‎‎ К.Г.Б. Στο τέλος της μπρεζνιεφικής εποχής, ο Γκεϊντάρ Αλίεφ φιγουράριζε, ως ένας από τους πιθανούς διαδόχους του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ως γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ. Το αστείο είναι ότι ο γιος του, ο Ιλχάν Αλίεφ, πριν λίγες ημέρες, χαρακτήρισε την “Σοβιετική Ένωση“, ως «φυλακή της К.Г.Б.».

1965. Αθήνα. Ο Φιλοποίμην Φίνος, με την Ζωή Κουρούκλη (Λάσκαρη).

1970. Αθήνα, ξενοδοχείο “King George”. Βραβεύεται ο Φιλοποίμην Φίνος (Τιθορέα 1/9/1908 - Αθήνα 26/1/1977), για την, έως τότε, 30χρονη προσφορά του, στον ελληνικό κινηματογράφο (σε μια κακή εποχή). Η αλήθεια είναι ότι άλλαξε τον ελληνικό κινηματογράφο, για πάντα. Ο Φιλοποίμην Φίνος, από μικρός, μαγεμένος, με την τεχνολογία και την κινούμενη εικόνα, σπούδασε νομικά και εν συνεχεία, έκανε αυτό, που ήθελε.

1972 - 1973. Αγρίνιο. Φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας Παναιτωλικού - Bristol.

25/8/1973. Τρίκαλα. Ο Ηλίας Πετρόπουλος στο καφενείο του Κίτσου Τσιτσάνη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος έσωσε, κυριολεκτικά, ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, που τα πανεπιστήμια θα το είχαν αφήσει να ξεχαστεί, για πάντα. Σε όλη του την ζωή, θα περιφρονεί το κατεστημένο και την καθεστηκυία τάξη. Συναναστρεφόταν και πήρε συνεντεύξεις, από ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες, ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ήρωες των βιβλίων του.

1973. Τούμπα.

1973. Αθήνα. ''Κρατικές υποθέσεις'' του Henri Verneuil, σε μετάφραση του Δημήτρη Μυράτ. Η παράσταση ανέβηκε και στην τηλεόραση της ΕΡΤ, στην εκπομπή “Το Θέατρο της Δευτέρας”, και η φωτογραφία είναι, από την «Ραδιοτηλεόραση» της εποχής. Η Κάκια Αναλυτή και ο Κώστας Ρηγόπουλος έβγαιναν, μετά, από έξι χρόνια, που ανέβαζαν, στην σκηνή του θεάτρου, το ''Αγάπη μου Ουάουα''. Ο Ρηγόπουλος είχε αποχωρήσει, κάπου, στην μέση μα η Αναλυτή είχε φθάσει, ως το τέλος. Μαζί του, σε αυτήν την παράσταση ήταν και η Μπεάτα Ασημακοπούλου, για κάποιες χρονιές. Το πρώτο ανέβασμα της παράστασης, στην Ελλάδα, έγινε, απο τον θίασο, που είχαν κάνει η Τζένη Καρέζη, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, με μετάφραση και πάλι, του Μυράτ.

1969. Λεμεσός. Ο Paul Watts και η Lynda Parker, στην Μακαρίου. Αρχείο Paul Watts.

1970 (δεκαετία). Λεμεσός. Στον παραλιακό. Δεξιά, στην γωνία, με την Ανεξαρτησίας, το καφενείο του Γιαννή και της Ουρανίας ''Η Τρέλλα”, αριστερά, το κουρείο του Κώστα Πάπουτσου, το κατάστημα, με σουβενίρ του Παύλου Μεταξά, μετά το γραφείο ταξί Καρυδάς και αριστερά, το καφενείο της Γιαννούλας Περιστρόφα.

1970 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Δημήτρης Χορν δείχνει συνέντευξη στην εκλεκτή δημοσιογράφο Έμυ Πανάγου. Γοητευτικός, ιδιαίτερος, μοναδικός ο Χορν, παρά το ταλέντο, την επιτυχία, την λατρεία του κοινού, επί δεκαετίες, παρέμενε, πάντα, ανασφαλής, χωρίς ποτέ να έχει μεγάλη ιδέα, ή να παίρνει, πολύ στα σοβαρά, τον εαυτό του, σε αντίθεση με συναδέλφους του, πολύ μικρότερου καλλιτεχνικού μεγέθους. Είχε πει, κάποτε, στην Έμυ Πανάγου : «Φοβάμαι πως ήμουν πολύ κακός ηθοποιός. Έχω δει πολλές φορές τον εαυτό μου, στον κινηματογράφο και κάθε φορά, τον αποστρεφόμουν. Αν μπορούσα να τον δω και στο θέατρο, ίσως να μην έπαιζα ποτέ»…

1988. Λεμεσός.

1993. Λεμεσός.

1991 - 2021. Ρουμανία. Το 1991, ο Ρουμάνος αγρότης Βασίλη Γκόργκος εξαφανίστηκε, κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού ρουτίνας. 30 χρόνια, αργότερα, σε ηλικία 93 ετών, επέστρεψε, ξαφνικά, στο σπίτι του, φορώντας τα ίδια ρούχα και κρατώντας το ίδιο εισιτήριο τραίνου. Σε καλή υγεία, αλλά, χωρίς να θυμάται, πού είχε πάει, έλεγε, μόνον, ότι ήταν «σπίτι» του, από την αρχή. Ένας άντρας που εξαφανιζόταν για 30 χρόνια επέστρεψε σπίτι φορώντας τα ίδια ρούχα με τα οποία εξαφανίστηκε.

Ο Βασίλε Γκόργκος, τώρα 95 ετών, ήταν κτηνοτρόφος από ένα μικρό χωριό, στην ανατολική Ρουμανία. Το 1991, έφυγε, από το σπίτι, για ένα σύντομο επαγγελματικό ταξίδι. Είχε αγοράσει εισιτήριο τραίνου, μετ' επιστροφής, αλλά, όταν δεν επέστρεψε, η οικογένειά του δήλωσε την εξαφάνισή του. Η αστυνομία έψαξε, αλλά οι ημέρες έγιναν χρόνια και η οικογένειά του, τελικά, τον θεώρησε νεκρό, τελώντας επιμνημόσυνες δέήσεις, στην μνήμη του.

Στην συνέχεια, στις 29 Αυγούστου 2021, ο Βασίλε επανεμφανίστηκε, ξαφνικά. Μάρτυρες είπαν ότι ένα αυτοκίνητο σταμάτησε, στο σπίτι του, τον άφησε και έφυγε, με ταχύτητα, πριν προλάβει κανείς να δει την άδεια κυκλοφορίας. Ο Βασίλε φαινόταν μπερδεμένος, ντυμένος, με τα ίδια ρούχα, που φορούσε την ημέρα, που εξαφανίστηκε, με την ταυτότητά του και το ίδιο αχρησιμοποίητο εισιτήριο τραίνουν ακόμη, στην τσέπη του.

Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι, από την υγεία του - εκτός, από μικρά νευρολογικά προβλήματα, ήταν, σε καλή κατάσταση, για την ηλικία του. Θυμόταν ότι γεννήθηκε, το 1928, ότι η σύζυγός του είχε πεθάνει και ότι ήταν γιος ενός γνωστού εμπόρου. Ωστόσο, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον γιο και την κόρη του. Οι συζητήσεις του συχνά, περιστρέφονταν, γύρω από τα χρόνια, που αφιέρωνε, στην εκτροφή βοοειδών, σαν να μην είχε περάσει, καθόλου, χρόνος.

Η οικογένειά του παραδέχτηκε ότι δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Ποιός τον είχε κρατήσει; Κάποιοι πίστευαν ότι εγκατέλειψε την ζωή του, για έναν άλλο έρωτα. Άλλοι υποστήριζαν ότι είχε φυλακιστεί, με άλλη ταυτότητα, ή είχε απαχθεί και είχε αναγκαστεί να εργαστεί, μέχρι, που η ηλικία και η κακή υγεία, τον καθιστούσαν ανάρμοστο. Πιο εντυπωσιακές θεωρίες έκαναν λόγο, για απαγωγή, από εξωγήινους, ή, για μυστικά κυβερνητικά πειράματα.

Μέχρι σήμερα, κανείς δεν ξέρει τί, πραγματικά, συνέβη, στον Βασίλε Γκόργκος. Οι τρεις χαμένες δεκαετίες του, παραμένουν, ένα από τα, πιο, παράξενα μυστήρια της Ρουμανίας.

1992. Κακιά Σκάλα. Διασταύρωση εκδρομικού τραίνου.

5/1/2003. Η αμαξοστοιχία 423, στους Χράνους Αρκαδίας.

2019. Πεκίνο, “Λαϊκή Δημοκρατία”. Κίνας. Ένα χαρτονόμισμα και ένα κέρμα του ενός γουάν.

2025. Λουσαΐλ. Κατάρ. Δύο πύργοι, σε σχήμα μισοφέγγαρου, ξεχωρίζουν στον ορίζοντα του Λουσαΐλ του Κατάρ. Οι Πύργοι Κιτάρα είναι ένας πραγματικός κολοσσός φουτουριστικού σχεδιασμού. Αντιπροσωπεύουν μια τέλεια συγχώνευση παράδοσης του Κατάρ και αρχιτεκτονικής νεωτερικότητας. Αυτοί οι δίδυμοι καμπυλωτοί πύργοι έχουν σχεδιαστεί, για να μοιάζουν, με το γιαταγάνι, το παραδοσιακό αραβικό σύμβολο. Εκτός, από το θεαματικό τους σχήμα, στεγάζουν πολυτελή ξενοδοχεία και αποκλειστικές κατοικίες, προσφέροντας ασύγκριτη θέα, στον Περσικό (Αραβικό) Κόλπο. Με ύψος 211 μέτρων, έχουν γίνει σύμβολο αρχιτεκτονικής, στην Μέση Ανατολή.

2025. Φραγκόσυκα, ή κακτόσυκα, ή παπουτσόσυκα, ή παυλόσυκα. Όπως και να τα γνωρίζετε, είναι πεντανόστιμα και πολύ θρεπτικά. Είναι και από τα φρούτα, που μας δίνουν τέλεια μαρμελάδα και γλυκό του κουταλιού.