Tί συμβαίνει, με το Ιράν; Ψυχρότητα, στις σχέσεις, με την Μόσχα, που, σταδιακά, απομακρύνει, το δίπλωματικό της προσωπικό, από την Τεχεράνη, η οποία στρέφεται προς το Πεκίνο. Γιατί; Πάμε, για πόλεμο, στην Μέση Ανατολή και προς πετρελαϊκή κρίση; Ίσως.

Όπως φαίνεται, οι εξελίξεις, στην Περσία, εξακολουθούν να αποτελούν ένα μυστήριο, το οποίο χρειάζεται δυνατούς λύτες. 

Τί, πράγματι συμβαίνει, εκεί; Η Μόσχα έχει αρχίσει να εκκενώνει την πρεσβεία της, στην Τεχεράνη και αυτό είναι μια πολύ κακή ένδειξη, για το τί πρόκειται να ακολουθήσει, όσον αφορά την μεγάλη αυτή χώρα, ενώ, παράλληλα, οι Ιρανορωσικές σχέσεις φαίνεται ότι περνούν μια σοβούσα κρίση, η οποία εκδηλώνεται, με την εσωτερική ρητορική, που αναπτύσσεται, στην ιρανική κυβερνώσα ελίτ.

Και φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Περσία έχει μια εξέχουσα και κρίσιμη θέση, στην παγκόσμια παραγωγή υδρογονανθράκων, με μια ιδιαίτερη και στενή σχέση, με τον κινεζικό δράκο, όπως προκύπτει, από τους δυο, παραπάνω, πίνακες.

Παράλληλα και οι αποτρεπτικές, για παραμονή και για ταξίδια των Γερμανών πολιτών, οδηγίες, που εξέδωσε η γερμανική κυβέρνηση, ενισχύει τις δυσμενείς συνθήκες, μέσα, στις οποίες εκτυλίσσονται οι ευρωπαϊκές και οι αμερικανικές συζητήσεις (αν μπορούμε να τις ονομάσουμε, έτσι, κάτι, για το οποίο έχω αρνητική γνώμη), για το πυρηνικό πρόγραμμα των Περσών και η προθεσμία των 30 ημερών, που έχουν ανακοινώσει οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας, για να υπάρξει συμφωνία, στην υπόθεση αυτή, αποτελεί έναν φραστικό, προς τον παρόν, εκβιασμό, πίσω, από τον οποίο βρίσκεται η Ουάσινγκτων.

Οι προοπτικές είναι πολύ κακές και η παρούσα ηρεμία είναι, απολύτως, ρευστή και δεν πατάει, σε στέρεο έδαφος, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία και κυρίως, η Κίνα δεν εγκρίνουν τους χειρισμούς και τις προθέσεις των Δυτικών.

Ειδικά, για την Ρωσία, αναστάτωση προκάλεσαν, στο εσωτερικό του Ιράν, οι δηλώσεις του, ανωτέρω, εικονιζόμενου Μοχαμάντ Σαντρ, ο οποίος είναι μέλος του Συμβουλίου Διάκρισης του Συμφέροντος του Συστήματος και έχει διοριστεί, από τον αγιατολάχ Χαμενεΐ και ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, για αραβικές κι αφρικανικές υποθέσεις, επί προεδρίας Χαταμί.

Ο Μοχαμάντ Σαντρ ανέφερε ότι ο θάνατος του προέδρου Εμπραχίμ Ραϊσί «ήταν μια δολοφονία, που διαπράχθηκε, από το Ισραήλ», αν και το ιρανικό καθεστώς, επίσημα, έχει αποδώσει το θάνατος του πρώην Ιρανού προέδρου, οφείλεται, σε κακές καιρικές συνθήκες, που προκάλεσαν την πτώση του ελικοπτέρου του.

Δεν σταμάτησε, όμως, εκεί, ο Μοχαμάντ Σαντρ. Απηύθυνε βαρύτατες κατηγορίες, εναντίον της Μόσχας, ισχυριζόμενος ότι «η Ρωσία παρείχε, στο Ισραήλ, πληροφορίες, σχετικά, με τις εγκαταστάσεις αεράμυνας του Ιράν».και ότι «η Ρωσία έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση, προς το Ισραήλ». 

Μάλιστα, αναφερόμενος, ο Μοχαμάντ Σαντρ, στην όχι, ιδιαίτερα, υποστηρικτική στάση της Μόσχας, προς την Τεχεράνη, είπε ότι «αυτός ο πόλεμος απέδειξε ότι η στρατηγική συμμαχία, με την Μόσχα, είναι άχρηστη», αφού «η Ρωσία πούλησε το σύστημα S-400, στην Τουρκία, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά όχι, στο Ιράν. Δεν ήταν, καν, πρόθυμη να μας πουλήσει τα μαχητικά αεροσκάφη Su-35, μέχρι τώρα. Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι η Ρωσία θα σπεύσει να βοηθήσει το Ιράν, όταν έλθει η ώρα» και αποσαφήνισε ότι «πρέπει να έχουμε σχέσεις, με την Ρωσία, αλλά, ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να την εμπιστευτούμε».

Σε γενικές γραμμές, δεν φαίνεται να έχει άδικο ο Μοχαμάντ Σαντρ, διότι η ρωσική στάση, στον πρόσφατο περσοϊσραηλινό πόλεμο των 12 ημερών, υπήρξε υποτονική και αμφιλεγόμενη, αλλά αυτή η πολιτική επιχειρηματολογία εκφράζει και την εσωτερική πολιτική κατάσταση, που επικρατεί, στο Ιράν, διότι ο Μοχαμάντ Σαντρ θεωρείται ότι ανήκει, στην “μεταρρυθμιστική” ηγετική ελίτ και έχει προκαλέσει την αντίδραση της “συντηρητικής” πτέρυγας, η οποία επιδιώκει έναν διπλωματικό προσανατολισμό, προς την Ανατολή και την ανάπτυξη στρατηγικών σχέσεων, με την Ρωσία και την Κίνα, για να αποκρουστεί η πολιτικοστρατιωτική επιθετικότητα της Δύσης.

Ετσι, ένα μάθημα, που διδάχθηκε το ιρανικό καθεστώς, από τον πόλεμο των 12 ημερών, είναι ότι δεν μπορεί να περιμένει την Μόσχα, με αποτέλεσμα το ισλαμικό καθεστώς να έχει στραφεί, όσον αφορά την προμήθεια μαχητικών αεροπλάνων και συστημάτων αεράμυνας (και όχι, μόνο), προς το Πεκίνο.

Μάλιστα, ειδικά, όσον αφορά την πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, στην Συρία, μια μεγάλη μερίδα του ιρανικού καθεστώτος έχει την πεποίθηση ότι η Ρωσία διαπραγματεύθηκε, ερήμην, του Ιράν και άφησε απροστάτευτο, το ανατραπέν συριακό καθεστώς  και ως εκ τούτου, ρόλο, στην πτώση του καθεστώτος Άσαντ δεν είχαν μόνο η Τουρκία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αλλά και η Ρωσία, η οποία,  σε μια κρίσιμη στιγμή, άλλαξε στάση, με ανταλλάγματα, που μπορεί να φαίνονται, ως ασαφή, αλλά, προφανώς, πρέπει να σχετίζονται, με τον ρωσοουκρανικό πόλεμο.

Ακόμη, όσον αφορά τον νότιο Καύκασο, η Ρωσία, μέχρι πρόσφατα, υποστήριζε την δημιουργία του Διαδρόμου Ζανγκεζούρ, προκειμένου να αποκτήσει μια πολύτιμη εμπορική δίοδο παράκαμψης των δυτικών κυρώσεων, και αγνόησε τα ιρανικά συμφέροντα και τις ιρανικές επιφυλάξεις, για να αναλάβει η ίδια την διαχείριση αυτού του διαδρόμου, αν και φαίνεται ότι, Ισως, η πολιτική της απέτυχε, αφού οι ΗΠΑ έχουν, τώρα ρόλο, στην περιοχή αυτή, με την σύναψη συμφωνίας, ανάμεσα, στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία.

Ολα αυτά μαζί, έχουν προκαλέσει δυσαρέσκεια και την αίσθηση προδοσίας, σε ένα σημαντικό τμήμα της ιρανικής πολιτικής ελίτ, με δεδομένο  το γεγονός ότι το Ιράν έχει στηρίξει, σε σημαντικό βαθμό, την Ρωσία στον ρωσοουκρανικό πόλεμο, με τις έγκαιρες παραδόσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών και βαλλιστικών πυραύλων.

Ως, εκ τούτου, το τοπίο, στην Μέση Ανατολή παραμένει, επικίνδυνα, θολό, με δεδομένες τις κακές προθέσεις της Ουάσινγκτων και των δυτικών πρωτευουσών, αλλά και την επιμονή των Περσών ηγετών, όσον αφορά το πυρηνικού προγράμματος του ιρανικού κράτους.

Βαδίζουμε, προς έναν νέο πόλεμο, στην Μέση Ανατολή και προς μια πετρελαϊκή κρίση;

Οψόμεθα…