23-1-1979. “Όχι, στην ελληνική ΑΟΖ”, από την κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη, με ΥΠΕΞ τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη,, «διότι αυτή είναι μια έννοια, η οποία, ενώ ευνοεί την Ελλάδα, δεν ευνοεί, καθόλου, την Τουρκία». 1770-1923. Καβάλα. 1805-1980. Αθήνα. 27-9-1825. Η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή του κόσμου, στην Αγγλία. 1897. Λάρισα. 1900-1949. Πειραιάς. 1910-1970. Θεσσαλονίκη. 28-9-1922 Η ανακωχή των Μουδανιών και η απώλεια της Ανατολικής Θράκης. 1927. Η ελληνοφωνία, στην Τουρκία.1935. Ο Γκιόργκι Δημητρώφ. 1941. Στο αλβανικό μέτωπο. 25-9-2025 Καταδικάστηκε, για σύσταση και συμμορία, ο Nicolas Sarkozy και μετέπειτα. (181).
1979. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (υπουργός Εξωτερικών) - Ιωάννης Ράλλης (πρωθυπουργός).
Αυτό, που θα διηγηθώ, τώρα, μου είναι, εδώ και χρόνια, γνωστό αλλά, καθώς είδα αυτές τις φωτογραφίες του, τότε πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη και του τότε υπουργού εξωτερικών Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θυμήθηκα αυτή την παλιά Ιστορία.
Από τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία του Foreign Office, έχει γίνει γνωστό ότι, σε ένα εμπιστευτικό έγγραφο του, τότε, πρεσβευτή της Βρετανίας, στην Αθήνα, με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 1979, αναφέρεται ότι ο, τότε, γενικός γραμματέας του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών πρέσβης Ιωάννης Τζούνης είχε επισκεφθεί, την προηγούμενη ημέρα, τον Βρετανό πρέσβη και του είπε ότι «η Αθήνα δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ΑΟΖ, στο Αιγαίο, διότι αυτή είναι μια έννοια, η οποία, ενώ ευνοεί την Ελλάδα, δεν ευνοεί, καθόλου, την Τουρκία».
Και όμως, εδώ και πολλά χρόνια, γίνεται λόγος, για τα “δικαιώματα” της Ελλάδας, στο Αιγαίο. Η αλήθεια είναι ότι είναι πως ό,τι έγινε, σχετικά, με την διεκδίκηση των ελληνικών δικαιωμάτων, στον χώρο του Αιγαίου ως προς την ΑΟΖ, έγινε, επί Ανδρέα Παπανδρέου, το 1994-1995.
Όλα τα άλλα έπονται…
1700 - 1923. Καβάλα. Μία εικόνα μέρους της συνοικίας του Αγίου.Ιωάννου, κατά το τέλος της Οθωμανικής περιόδου της πόλης. Διακρινεται ο ναός, με τα κυπαρίσσια του, εκεί, χριστιανικού κοιμητήριου, που απλώνονται και στην, μετέπειτα, αυλή του 12ου Δημοτικού σχολείου, με εμπρός τους την σημερινή οδό Βενιζελου (που, βέβαια, τότε, είχε τουρκικό όνομα). Η πολεοδομική χάραξη μένει η ίδια. [Πηγή πληθυσμιακών στοιχείων, για την πόλη : Κ. Λυκουρίνος].
Πολλοί πιστεύουν, λανθασμένα, ότι οι Έλληνες της Καβάλας, πριν την έλευση των προσφύγων, μετά την ανταλλαγή του 1923, αποτελούσαν πλειοψηφία, στην, προ του 1912, Οθωμανική πόλη. Και αν όχι πλειοψηφία , μια, σχεδόν, ισοδύναμη ποσόστωση, με τον, εκεί, τουρκικό πληθυσμό. Δεν είναι, έτσι.
Από στοιχεία, που διαθέτουμε, μετά την οθωμανική κατάκτηση και τω ην μετατροπή της Χριστούπολης, σε "Καβάλα", για πρώτη φορά, καταγράφηκαν, ξανά, Έλληνες (ορθότερα, "Ορθοδοξοι") κάτοικοι, στην πόλη, το 1700, όταν, επισκεπτόμενος την περιοχή, ένας Ιησουίτης μοναχός ανέφερε έναν αριθμό 300 Ορθόδοξων Χριστιανών, σε έναν συνολικό αριθμό 3200 ατόμων. Μετά έναν αιώνα, περί το 1800, άλλος ξένος περιηγητής ανέφερε, περίπου, τον ίδιο αριθμό, μέσα, σε μια συντριπτική πλειοψηφία Τούρκων. Τέλος, κατά την οθωμανική απογραφή του 1860, καταγράφονται 560 Ρωμιοί, σε έναν συνολικό αριθμό 6 000 Καβαλιωτών, σχεδόν, αποκλειστικά, Τούρκων. Δεν αναφέρονται στοιχεία άλλων ιδιαίτερων εθνοτήτων, που καταγράφηκαν, αργότερα, όπως Εβραίων, Αρμενίων, ή, ακόμη, Σλάβων (Βουλγάρων), ή άλλων.
Η μικρή ελληνική κοινότητα της Καβάλας, μέχρι εκείνη την εποχή, κατοικούσε, στο άκρο της μικρής χερσονήσου της Παναγίας, που όλη βρισκόταν ιntra muros και που όμοια περιστοίχιζαν και τους Τούρκους κατοίκους της πόλης, τα σπίτια των οποίων βλέπουμε διατηρητέα και σήμερα. Μόλις το 1864, κατάφερε, η ελληνορθόδοξη κοινότητα να πάρει την σουλτανικη άδεια, για να στεγαστεί, επί τέλους, με περισσότερη άνεση, έξω των τειχών, δυτικά, στην περιοχή του σημερινού Αγ. Ιωάννη και να κτίσει τα νέα σπίτια της, εκεί, βάσει πολεοδομικού σχεδιασμού, που παραμένει, ακριβώς, σχεδόν, ίδιος, μέχρι σήμερα. Οι Έλληνες κάτοικοι της Καβάλας, ας σημειωθεί, ότι, εξ αρχής, φυσικά, μη όντας γηγενείς, προέρχονταν, από διάφορες περιοχές του ελλαδικού χώρου, κυρίως, από την Δυτική Μακεδονία και Ήπειρο και από την ενδοχώρα, πέραν της πόλης.
Με μια τέτοια ποσόστωση Ελλήνων, στο εσωτερικό της πολης, που βέβαια, προσέφερε ευκαιρίες, τότε, με το εμπόριο του καπνού, εύκολα, μπορεί κάποιος να φανταστεί πόσο ολιγάριθμο ήταν το ρωμαιϊκό στοιχείο, στα χωριά του, μετέπειτα, νομού και των γειτονικών του, της Δράμας και των Σερρών, όπου, ιδιαίτερα, στο βόρειο τμήμα τους (Κάτω Νευροκόπι, Σιδηρόκαστρο), επικρατούσαν, πληθυσμιακά, - και από τους Τούρκους, ακόμη - οι Σλάβοι (Βούλγαροι) και αυτό, μέχρι το τέλος των βαλκανικών πολέμων του 1912-1913. Ιδιαίτερα, πάντως, πληθυσμιακά στοιχεία, για τα, εν λόγω, χωριά δεν έχουμε, από ελληνικές απογραφές, πριν αυτά ενσωματωθούν, στο ελληνικό κράτος.
1805. Αθήνα. Ζωγραφικός πίνακας της Πύλης της Μπουμπούνιστρας (από τον Dodwell).
27/9/1825. Αγγλία. Τίθεται, σε λειτουργία, η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή του κόσμου, η οποία ενώνει το Στόκτον, με το Ντάρλινγκτον της βορειοανατολικής Αγγλίας. Εμβληματικό επίτευγμα της Βιομηχανικής Επανάστασης, ήταν ιδέα του εφευρέτη της ατμομηχανής Τζορτζ Στέφενσον, που υλοποίησε ο επιχειρηματίας Έντουαρντ Πις, για την γρήγορη μεταφορά εμπορευμάτων και επιβατών.
1869. Ελληνικό νόμισμα του ενός λεπτού.
1880. Αθήνα. Πατήσια.
1924. Ρόδος. Ο Ιταλικός στρατώνας Caserma Regina Elena, κατά την ανέγερση. Μετέπειτα, Σχολή Χωροφυλακής· σήμερα τα Πανεπιστήμιο του Αιγαίου.
1927. Τουρκία. Ένας πολύ ενδιαφέρων χάρτης, που αφορά την γλωσσική κατάσταση. στην χώρα αυτή, μετά το 1922. Απεικονίζει τους ελληνόφωνους ανταλλάξιμους μουσουλμάνους, από την Κρήτη, την Ήπειρο και την Μακεδονία. Με την Συνθήκη της Λωζάννης, τον Ιούλιο του 1923, αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών. Όσοι Ρωμιοί διασώθηκαν, απελάθηκαν, στην Ελλάδα. Το ίδιο έγινε και με τους μουσουλμάνους της Ελλάδας που εκδιώχθηκαν, στην Τουρκία. Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Ίμβρο και της Τενέδου και, οι εντόπιοι μουσουλμάνοι του Πόντου της Μαύρης Θάλασσας, οι οποίοι τότε αποτελούσαν μεγάλο πληθυσμό στην περιοχή της Τραπεζούντας, δεν ανταλλάχθηκαν. Παρέμειναν, στην Τουρκία, όπως έμειναν, στην Ελλάδα, οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.
Αύγουστος 1935. Ο Γκιόργκι Δημητρώφ και ο εθνικός μηδενισμός (national nihilism). Ο όρος "εθνικός μηδενισμός" ανήκει ιστορικά στον Γκιόργκι Δημητρώφ, για πολλά χρόνια ηγέτη του ΚΚ Βουλγαρίας και της Κομμουνιστκής Διεθνούς. Στην Εισήγησή του, στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στην Μόσχα, όπου εγκαινιάσθηκε η στρατηγική του Λαϊκού Μετώπου κατά του φασισμού, ο Δημητρώφ είπε, τα εξής ενδιαφέροντα :
"Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οι ασυμφιλίωτοι αντίπαλοι, από θέση αρχής, του αστικού εθνικισμού, σε όλες του τις μορφές. Αλλά δεν είμαστε υποστηρικτές του εθνικού μηδενισμού (national nihilism) και ποτέ δεν θα έπρεπε να ενεργούμε, με αυτόν τον τρόπο. Το καθήκον να εκπαιδεύουμε τους εργάτες και όλους τους εργαζόμενους, στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, αποτελεί ένα, από τα θεμελιώδη ΄καθήκοντα, κάθε κομμουνιστικού κόμματος Αλλά, κάθε ένας, που ισχυρίζεται ότι αυτό του επιτρέπει, ή τον υποχρεώνει, κιόλας, να περιφρονεί όλα τα εθνικά συναισθήματα των πλατιών μαζών του εργαζόμενου λαού, βρίσκεται, πολύ μακρυά, από τον γνήσιο μπολσεβικισμό και δεν έχει αντιληφθεί, τίποτε, από τις διδαχές του Λένιν, για το εθνικό ζήτημα. Ο Λένιν, που, πάντοτε, αντιμαχόταν, αποφασιστικά, τον αστικό εθνικισμό, μας έδωσε ένα παράδειγμα της σωστής προσέγγισης του προβλήματος των εθνικών συναισθημάτων, στο άρθρο του "Για την εθνική υπερηφάνεια των Μεγαλορώσων", γραμμένο, το 1914 ( βρίσκεται, στον 26ο Τόμο των Απάντων Λένιν, από την Σύγχρονη Εποχή). Αυτά έγραψε ο Λένιν για την εθνική υπερηφάνεια. Νομίζω, σύντροφοι, ότι, όταν, κατά την δίκη του Εμπρησμού του Ράιχσταγκ (Λειψία 1933) οι φασίστες επιχείρησαν να διαβάλουν τον βουλγαρικό λαό, ως βάρβαρο, έκανα, πολύ καλά, να υπερασπιστώ την εθνική τιμή και αξιοπρέπεια των εργαζομένων μαζών του βουλγαρικού λαού, που παλεύουν, ηρωικά, κατά των φασιστών σφετεριστών, που τους κυβερνούν, τους πραγματικούς βαρβάρους και αγριανθρώπους, Επίσης, έπραξα, σωστά, να διακηρύξω ότι δεν είχα κανέναν λόγο να ντραπώ, που είμαι Βούλγαρος, αλλά, αντίθετα, νοιώθω υπερήφανος, ως γιός του ηρωικού βουλγαρικού εργαζόμενου λαού".
Προϊόν κομματικής γραμμής· όλα τα άλλα αξιόλογα…
1941 Αλβανικό μέτωπο. Έλληνες στρατιώτες ποζάρουν, με ιταλικούς όλμους Brixia, λάφυρα, από τους Ιταλούς. Πολέμησαν, με ανείπωτη γενναιότητα, μέσα, στις κακουχίες και την βαρυχειμωνιά των βουνών της Βορείου Ηπείρου, αντιμετωπίζοντας, με αποφασιστικότητα, τον εχθρό.
Ο ολμός Brixia M35 ήταν ένας ελαφρύς όλμος πεζικού, που χρησιμοποιήθηκε, από τον ιταλικό στρατό, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχε διάμετρο 20 χιλιοστών, ήταν πολύ ελαφρύς και σχεδιάστηκε, για γρήγορη μετακίνηση και χρήση, από τις μονάδες πεζικού. Παρόλο, που ήταν φορητός, είχε μικρό βεληνεκές και σχετικά μικρή εκρηκτική ισχύ, γεγονός, που περιόριζε την αποτελεσματικότητά του, σε σύγκριση, με μεγαλύτερους όλμους. Χρησιμοποιούνταν, κυρίως, για άμεση υποστήριξη, σε χαρακώματα, ή ορεινό πόλεμο.
21/5/1941. Θεσσαλονίκη, Κατοχή. Η οδός Παύλου Μελά.
1941 - 1944. Πειραιάς, περίοδος γερμανικής Κατοχής. Η λεωφόρος Βασιλέως Γεωργίου Α', ενώ διακρίνεται, στο βάθος, το Δημοτικό Θέατρο και δεξιά, ο τρούλος και τα καμπαναριά του ναού των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
1942. Θεσσαλονίκη. Κατοχή. Γερμανικό υδροπλάνο, πίσω από το βασιλικό θέατρο. Δείτε πού έφτανε η θάλασσα.
1950. Αθήνα. Γωνία Σταδίου, με Καραγιώργη Σερβίας Στην γωνία, το βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη. Το όμορφο κτίριο έχει δώσει την θέση του, σε ένα άσχημο μεγαθήριο.
1950. Ιωάννινα. Η Ειρήνη Παππά, με τον σύζυγό της Άλκη Παππά (ηθοποιός, συγγραφέας και παραγωγός ραδιοφώνου), όταν ήταν φαντάρος.
1950 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Πρόσκοποι, σε κάποια εθνική επέτειο. Φωτογραφίζονται, στα σκαλιά της δευτερεύουσας εισόδου της βίλας Μόρδωχ. Είναι το σημερινό διατηρητέο κτίριο, στην γωνια Βασιλίσσης Όλγας και 25ης Μαρτίου, που στεγάζει την έδρα του Ε’ δημοτικού διαμερίσματος.
1954 - 1958. Καλαμάτα.
1960 (αρχές δεκαετίας). Θεσσαλονίκη. Στις επάλξεις του Λευκού Πύργου, με θέα, προς το λιμάνι. Αγαπημένο σημείο φωτογράφισης, τότε.
«Υπήρξε, λοιπόν, ο Ντίνος Ηλιόπουλος ερωτευμένος μαζί σας…
Μα και εγώ ήμουν πολύ ερωτευμένη, μαζί του. Ήταν το είδωλό μου».
(Η αειθαλής Αννούλα δεν μας τα λέει, καλά)…
1967. Αλεξανδρούπολη. Skania BaBis ΦΔΧ.
1967. New York. Times Square.
1967. Θεσσαλονίκη. Η ΔΕΘ.
1970. Θεσσαλονίκη. Το λιμάνι και η παραλία.
1971. Ελευσίνα. Μαθητές του νέου Γυμνασίου Άνω Ελευσίνας.
1970 (δεκαετία). Η Κατίνα Παξινού και η Ingrid Bergman.
1980 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Ο Γιάννης Κωσνταντινίδης – Κώστας Γιαννίδης (1903 -1984) υπήρξε ένας συνθέτης, με διττή καλλιτεχνική ταυτότητα, αλλά όχι διχασμένος. Υπηρέτησε, με την ίδια αφοσίωση, γνώση και έμπνευση, τόσο την λόγια-κλασική μουσική, όσο και το μουσικό θέατρο και το «ελαφρό» τραγούδι, αφήνοντας ένα σπουδαίο μουσικό αποτύπωμα. Από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Σμύρνης (όπου γεννήθηκε), στα καμπαρέ του Βερολίνου, στην δεκαετία του 1920 (όπου υπήρξε μαθητής του Κουρτ Βάιλ). Τον βρίσκουμε, στα μουσικά θέατρα της Αθήνας και στην δισκογραφία των 78 στροφών, στην «χρυσή δεκαετία» του 1930. Τον ακολουθούμε, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και στην μεταπολεμική «νέα τάξη», έως τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Οι ήρωες των τραγουδιών του βιώνουν τον απόλυτο έρωτα και χορεύουν βαλς-εζιτασιόν, βαλς-μιζέτ, ταγκό, φοξ-τροτ, σουίνγκ, τσάρλεστον, σάμπα, ρούμπα και μπολέρο. Έγραψε μουσική, για περισσότερες, από πενήντα οπερέτες, επιθεωρήσεις, μουσικές κωμωδίες, ηθογραφίες, κινηματογραφικές ταινίες, καθώς και πολλά δημοφιλή τραγούδια, που ερμήνευσαν οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες της περιόδου : Σοφία Βέμπο, Δανάη, Νίκος Γούναρης, Πέτρος Κυριακός, Άννα και Μαρία Καλουτά, Κάκια Μένδρη, Στέλλα Γκρέκα, Νάνα Μούσχουρη κ.ά. Το 1954 ο Κώστας Γιαννίδης, μαζί με τον συνθέτη Άκη Σμυρναίο (Γαληνό Κιοσόγλου), ίδρυσε την «Ορχήστρα Ελαφράς Μουσικής του ΕΙΡ» που εξελίχτηκε, στην «Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ», καλύπτοντας, στην 70χρονη δημιουργική της πορεία, ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα και ρεπερτόριο.
Πηγή : ΕΡΤ.
3/6/2003. Καλάβρυτα. Ο «μουτζούρης».
8/5/2006. Πύθιο. Οι δύο “Γαλλίδες”…
25/9/2025. Παρίσι. Στις φυλακές του Παρισιού, βρίσκονται στο 14ο διαμέρισμα της γαλλικής πρωτεύουσας, αναμένεται να οδηγηθεί ο, τέως, πρόεδρος του γαλλικού κράτους Nicolas Sarkozy, που καταδικάστηκε, σε 5ετη φυλάκιση, για το αδίκημα της σύστασης και συμμορίας (εγκληματικής οργάνωσης), για την υπόθεση της χρηματοδότησης της προεκλογικής του εκστρατείας του 2007, από το λιβυκό καθεστώς Καντάφι και θα μάθει την ημερομηνία έναρξης της φυλάκισής του, στις 13 Οκτωβρίου 2025. Το μέγιστο διάστημα που θα έχει τη δυνατότητα να παραμείνει εκτός φυλακής μετά τις 13 Οκτωβρίου είναι τέσσερις μήνες. Πιθανότατος τόπος της φυλάκισης του Nicolas Sarkozy είναι το ιστορικό La Santé του Παρισιού, σε ένα κελί 9 τετραγωνικών μέτρων, που, όπως όλα τα άλλα κελιά, θα έχει τουαλέτα, ψυγείο και τηλεόραση και θα παραμένει κλεισμένος, σε αυτό, είκοσι τρεις ώρες το εικοσιτετράωρο. Η φυλακή La Santé αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και «συμβολικά» σωφρονιστικά ιδρύματα της Γαλλίας. Χτίστηκε το 1867, στην συνοικία Μονπαρνάς του Παρισιού και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1868. Το όνομά της («Η Υγεία») προέρχεται, από τον δρόμο, όπου βρίσκεται, την οδό Rue de la Santé. Ο Nicolas Sarkozy έχει το δικαίωμα, μετά την φυλάκισή του, να ζητήσει να αποφυλακιστεί και στην συνέχεια, να τεθεί, σε, κατ' οίκον, περιορισμό, με «ηλεκτρονικό βραχιολάκι». Δηλώνει ότι δεν επιθυμεί την απονομή χάριτος, για τον εαυτό του από τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron.
1965. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.
1968. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.
1975. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1978. Δυο σκίτσα του Αρχέλαου.
1980. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
24/9/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.
25/9/2025. Σκίτσο του Ιάκωβου Βάη.
25/9/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
25/9/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
25/9/2025. Δυο σκίτσα του Ηλία Μακρή.
26/9/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
26/9/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
27/9/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
28/9/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου.
Σχόλια