9ος αιώνας μΧ : Από το κράτος των Ρως του Κιέβου, στην Μοσχοβία, στην Ρωσική Αυτοκρατορία και στην “Ε.Σ.Σ.Δ.”, ως το σήμερα : Η κοινή ιστορική και εθνική πορεία της Ρωσίας των Μεγαλορώσων, των Λευκορώσων και της Ουκρανίας των Μικρορώσων, καθώς και η ολοκλήρωση της ουκρανικής εθνογένενεσης, μέσα από τον σύγχρονο ιδιότυπο ρωσικό εμφύλιο πόλεμο.
Με την κοινή εθνική και ιστορική πορεία των Ρώσων, των Λευκορώσων και των Ουκρανών απασχολείται το σημερινό δημοσίευμα, όπως και το, παραπάνω, βίντεο, το οποίο οι αναγνώστες χρειάζεται να παρακολουθήσουν και τους προτρέπω να το πράξουν, μια και αυτοί οι τρεις πληθυσμοί έχουν κοινή ιστορική, γενετική και εθνική ρίζα, οι απαρχές της οποίας ξεκινούν, με το κράτος των Ρως (των Ρώσων) του Κιέβου και πριν από αυτό, ακόμη, αφού η γενετική καταγωγή των οποίων ανατρέχει, σε ένα μείγμα σκανδιναβικών και βαλτικών φύλων, που απετέλεσαν την διοικητική δομή, Στην αρχέγονη ρωσική κοινωνία και πλαισιώνονταν, από έναν λαό ο οποίος, στην μέγιστη πλειοψηφία του, είχε σλαβικές ρίζες.
Ο μεσαιωνικός ελληνισμός, στο λεγόμενο Βυζάντιο, γνώρισε τους Ρώσους, ως συνώνυμο της καταστροφής, όταν το 860 πολιόρκησαν, ανεπιτυχώς, για πρώτη φορά την Κωνσταντινούπολη, από το πουθενά. Ο Φωτιος, μάλιστα, τους περιγράφει, τότε, στην δεύτερη ομιλία του ότι οι Ρώσοι είναι «Έθνος αφανές, έθνος ανάριθμον, έθνος εν ανδραπόδοις ταττόμενο, άγνωστον μεν, αλλ΄, από της, εφ΄ ημάς, στρατεία, όνομα λαβόν» . Ο πατριάρχης Φώτιος περιγράφει, αναλυτικά την πλήρη ερήμωση των προαστίων της Πόλης (το Ταάργκραντ, όπως την ονόμαζαν οι αρχέγονοι Ρώσοι) και των νησιών και με λεπτομέρειες την καταστροφή και την σφαγή της εισβολής. Οι Ρως οπισθοχώρησαν, πριν επιτεθούν στην ίδια την Πόλη, λόγω μιας καταιγίδας. που σκόρπισε τα σκάφη τους, ή της επιστροφής του Αυτοκράτορα, ή, κατά μεταγενέστερη παραμυθιακή περιγραφή, λόγω ενός θαύματος, μετά από μία τελετουργική παράκληση του πατριάρχη και του Αυτοκράτορα, προς την Παναγία. Η επίθεση των Ρώσων οδήγησε τον πατριάρχη να στείλει ιεραποστόλους, στον βορρά για να προσηλυτίσουν τους σκανδιναβικούς και τους Σλάβους Ρως, στον Χριστιανισμό.
Πράγματι η ονομασία “Ρως” (Ρούσοι και Ρώσοι), που δόθηκε, σε αυτό το άγνωστο και πολυάριθμο έθνος, που επιτέθηκε, στην Κωσταντινούπολη, το 860, έχει την προέλευση του, από τον μεσαιωνικό ελληνισμό και αποτελεί ζήτημα το, εάν αυτός ο πληθυσμός είχε κάποια ονομασία του δικής του κατασκευής. Μάλιστα, ο ιστορικός, συγγραφέας Liutprando da Cremona, ( 920 - 972) και επίσκοπος της Κρεμόνας από το 961 έως το 972, ο οποίος χρημάτισε, πριν γίνει επίσκοπος, δύο φορές απεσταλμένος στην Κωνσταντινούπολη, το 949 και το 968, ταυτίζει τους “Ρούσους”, όπως τους έλεγαν οι μεσαιωνικοί Έλληνες, με τους “Νορμάνους” («οι Ρούσοι, που εμείς ονομάζουμε, με άλλο όνομα, Νορμάνους») και εξηγεί την προέλευση του ονόματος, ως ελληνικό όρο, ο οποίος αποτελεί προϊόν των φυσικών τους χαρακτηριστικών [«Έναν ορισμένο λαό, που αποτελείται, από μέρος των Νορμάνων και που οι Έλληνες ονομάζουν Ρούσους, λόγω των φυσικών τους χαρακτηριστικών, εμείς ορίζουμε ως Νορμάνους (Ανθρώπους του Βορρά) λόγω της τοποθεσίας της προέλευσής τους»].
Δεν χρειάζεται να προχωρήσω, σε μια λεπτομερή εξέταση της ιστορίας των Ρώσων του Κιέβου, η οποία υπήρξε μια ιστορία πολλών διασπάσεων, μέχρι τον αφανισμό του ανατολικού κράτους αυτού του σλαβικού και εκσλαβισθέντος ρωσικού πληθυσμού. Αυτό, που έχει σημασία, είναι ότι αυτή η κατάσταση πολυδιάσπασης και κατάλυσης του κράτους των Ρώσων του Κιέβου, οδήγησε στην επικράτηση των ηγεμόνων της Μοσχοβίας, δηλαδή των Ρώσων της Μόσχας, οι οποίοι πήραν τα ηνία και ίδρυσαν το νέο ρωσικό κράτος, το οποίο αποτελεί ιστορική συνέχεια του κράτους των Ρώσων του Κιέβου, συσπειρωμένο γύρω από τον εκάστοτε, τσάρο.
Αυτό το ρωσικό κράτος της Μοσχοβίας είναι, που μετασχηματίστηκε, στην Ρωσική Αυτοκρατορία, με κυρίαρχους εκφραστές, τον μεγάλο Πέτρο και την μεγάλη Αικατερίνη, ως αυτοκράτορες ενός επεκτεινόμενου κράτους, το οποίο, στην πορεία των αιώνων, ενέταξε, στην Ρωσική Αυτοκρατορία τεράστιες εκτάσεις και αλλογενείς πληθυσμούς, στον ευρασιατικό χώρο, μέχρι την Σιβηρία και την Αλάσκα.
Ρούβλι της εποχής της Αικατερίνης της μεγάλης (2/5/1729 - 17/11/1796).
Αλλά αυτή η κοινή ιστορική και εθνική πορεία των Ρώσων, των Ουκρανών και των Λευκορώσων δεν εμπόδισε καθόλου, τις διαφοροποιήσεις, ανάμεσα τους, οι οποίες προέκυψαν, από την εξέλιξη της αρχικής ρωσικής γλώσσας, σε, επιμέρους, διαλέκτους, μια, από τις οποίες, κατέστη, συν τω χρόνω, απόμακρη, από την αντίστοιχη εξέλιξη της ρωσικής γλώσσας, στην ίδια χρονική περίοδο. Ομιλώ, για την ουκρανική διάλεκτο, η οποία είναι, τόσο απομακρυσμένη, από την αρχική ρωσική, ώστε να είναι πολύ δύσκολο, ή αδύνατο να κατανοηθεί, από τους Ρώσους, ως επαρχιωτικό ιδίωμα, το οποίο είχε την δική του ιδιαίτερη και ιδιόμορφη γλωσσική εξέλιξη, χωρίς, όμως, στα χρόνια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, να διαφοροποιεί, εθνικά, τους ομιλούντες αυτό το ουκρανικό γλωσσικό ιδίωμα, από την κοινή ρωσική εθνική καταγωγή και το ίδιο συνέβαινε και με το αντίστοιχο επαρχιώτικο γλωσσικό ιδίωμα, στα λευκορωσικά εδάφη της τσαρικής αυτοκρατορίας
Μόνο, εκεί, γύρω, στα τέλη του 18ου και στον 19ο αιώνα συγκροτήθηκε, με πρωταγωνιστή τον Τάρας Σεβτσένκο, ένας όμιλος διανοούμενων, που μίλησε, για πρώτη φορά, για το ουκρανικό έθνος, με χωριστή ύπαρξη, από το ρωσικό έθνος, χωρίς, όμως, ευρύτερη επιρροή, στην Ουκρανία.
Άλλωστε, εκείνη την εποχή, όπως δείχνει και ο αρχικός χάρτης του ευρωπαϊκού τμήματος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (γαλλική έκδοση του 1912), ο ρωσικός λαός είχε υποδιαιρέσεις, οι οποίες εμφανίζονται, στον χάρτη, σαφέστατα, προσδιορίζονται και καταμετρώνται, ως ποσοστιαία τμήματα του ρωσικού πληθυσμού.
Καταρχήν, είναι οι Μεγαλορώσοι (έτσι, αναγνώριζαν τον εαυτό τους οι Ρώσοι, εκείνη την εποχή και τουλάχιστον, δύο αιώνες, προηγουμένως), ακολουθούσαν οι Λευκορώσοι και τρίτοι, στην σειρά, ήσαν οι Μικρορώσοι έτσι αποκαλούνταν οι Ουκρανοί, τότε), δηλαδή, κατ’ ουσίαν, ο πληθυσμός της Ουκρανίας, που μιλούσε την δική του διάλεκτο, όπως, άλλωστε, συνέβαινε και στην Λευκορωσία, όπου και εκεί, στην επαρχία, ομιλείται ένα ένα ρωσικό γλωσσικό ιδίωμα, το οποίο όμως είναι, πολύ πιο κοντά, στην σύγχρονη ρωσική γλώσσα, από ό,τι το ουκρανικό γλωσσικό ιδίωμα, το οποίο είναι, αρκετά, απομεμακρυσμένο, από την σύγχρονη ρωσική γλώσσα, σε σημείο, που να μην γίνεται κατανοητό, από τους Ρώσους, οι οποίοι δεν ζουν, στην Ουκρανία. (Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κοινή ελληνική γλώσσα, σε σχέση, με την ποντιακή διάλεκτο, η οποία είναι ακατανόητη, για όσους δεν είναι Πόντιοι, ή δεν κατάγονται, από αυτούς).
Επάνω, σε αυτή τη βάση στηρίχτηκαν οι Μπολσεβίκοι και κυρίως, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και επέβαλαν, στην μετεπαναστατική Ρωσία, ύστερα από τον Οκτώβρη του 1917, την ομοσπονδιοποίηση του νεαρού σοβιετικού κράτους και την χωριστή ύπαρξη της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, ως ομόσπονδα κράτη της, υπό εκκόλαψη, Σοβιετικής Ένωσης, αν και δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος, για να το πράξουν αυτό, πέραν του γεγονότος ότι η ηγεσια των Μπολσεβίκων, σταθερά, επεδίωκε τον μετριασμό της επιρροής των Μεγαλορώσων, στο σοβιετικό κράτος.
Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν, το 1916, στην Ελβετία.
Αυτός είναι ο λόγος, που οι Μπολσεβίκοι δημιούργησαν την Λευκορωσία και την Ουκρανία, ως ομοσπονδιακά κράτη της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να περιορίσουν την επιρροή των Μεγαλορώσων.
Η αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβρη του 1991, που ήταν απόφαση τον προέδρων των ομόσπονδων κρατών της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, οδήγησε, στην αναβάθμιση, της θέσης των, έως τότε, ομόσπονδων κρατών, σε ανεξάρτητα, πλέον, κράτη, στην Ουκρανία, στην Λευκορωσία αλλά και στα υπόλοιπα μη σλαβικά (τουρκογενή και άλλα) ομόσπονδα κράτη της αυτοδιαλυθείσας Σοβιετικής Ένωσης.
Έτσι, προέκυψε το σύγχρονο ουκρανικό κράτος, τα τελευταία 31 χρόνια, το οποίο, όμως, αποτελείται, κυρίως, από τους ρωσόφωνους και ουκρανόφωνους (Μικρορώσους) πληθυσμούς, οι οποίοι απετέλεσαν τον ουκρανικό πληθυσμό, του οποίου ο εθνικός προσανατολισμός, σε μεγάλο βαθμό, υπήρξε, σε πολλούς από αυτούς, ακαθόριστος.
Όλα αυτά, επίσημα, άρχισαν να λαμβάνουν τέλος, μετά το πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν, στο Κίεβο, τον Φεβρουάριο του 2014, οπότε η εθνικιστική μερίδα των Ουκρανών πήρε την εξουσία, με την αμέριστη βοήθεια των Δυτικών, οι οποίοι είχαν στόχο να εντάξουν την Ουκρανία, στο Δυτικό στρατόπεδο και στο ΝΑΤΟ, κάτι, που, βέβαια, από την Ρωσία, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό και το κυριότερο είναι ότι η ηγεσία του Κρεμλίνου μπορούσε, πλέον, να επιβάλλει, αυτό, που θέλει και επιδιώκει και το οποίο είναι η πλήρης ασφάλεια του πυρηνικού της οπλοστασίου, το οποίο θα κινδύνευε, εάν η Ουκρανία εντασσόταν, στην Δύση και στο ΝΑΤΟ.
Αυτό, που δεν ήταν αποδεκτό, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την ρωσική ηγεσία και το πείσμα των Αμερικανονατοϊκών να εντάξουν την Ουκρανία, στην σφαίρα επιρροής της Δύσης και να εγκαταστήσουν, στα ουκρανικά εδάφη οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ, είχαν ως αποτέλεσμα, το να ξεσπάσει, στις 24/2/2022, να ξεσπάσει ο πόλεμος, ανάμεσα, στην Ρωσία και στην Ουκρανία, ο οποίος, μέσα στα πλαίσια της παρούσας ιστορικής ανάλυσης, αναδεικνύεται, ως ένας ιδιότυπος ρωσικός εμφύλιος πόλεμος, μέσω του οποίου, όμως, πρόκειται να ολοκληρωθεί η διαδικασία της ουκρανικής εθνογένεσής, που ξεκίνησε, άχνα, στην εποχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ενισχύθηκε, κατά την σοβιετική περίοδο, από την ύπαρξη του ομοσπονδιακού ουκρανικού κράτους, τμήματος της Σοβιετικής Ένωσης,
Φυσικά, αυτό το φαινόμενο της ουκρανικής εθνογένεσής, έλαβε ορμή, από την εποχή της ουκρανικής κρατικής ανεξαρτησίας και μετά, ιδιαίτερα, μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, στο Κίεβο και την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου Βίκτωρ Γιανουκόβιτς.
26/8/2025. Το μέτωπο του ρωσουκρανικού πολέμου.
Αυτός, λοιπόν, ο ρωσοουκρανικός πόλεμος ιδωμένος, ως ένας ιδιότυπος ρωσικός εμφύλιος πόλεμος, πρόκειται να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και να ολοκληρώσει ουκρανική εθνογένεση.
Δεν χρειάζεται να προχωρήσω περισσότερο το παρόν κείμενο, το οποίο είναι, ήδη, εκτεταμένο, γι’ αυτό και παραπέμπω το αναγνωστικό κοινό, στο αρχικό βίντεο, στην παρούσα ανάρτηση, το οποίο περιέχει αναλυτικά στοιχεία, γύρω από το ζήτημα της κοινής ιστορικής και εθνικής πορείας των Ρώσων, των Λευκορώσο και να των Ουκρανών όπως και τις αιτίες των ιστορικών και εθνικών διαφοροποιήσεων των πληθυσμών αυτών.
Σχόλια