6ος-12ος αιώνες πΧ. Τα Δρακόσπιτα της Εύβοιας, 11ος-15ος αιώνες μΧ. Η “Μεγάλη Ζιμπάμπουε”, στην Νότια Αφρική, (1835-1960). Αθήνα, 1900. Οι Αρβανιτόβλαχοι, 1926. Lufthansa, 1945. Auschwitz-Birkenau. Η γενοκτονία των Αθιγγάνων, 3-8-1951. Η ίδρυση της ΕΔΑ, 1950-1956. Άνω Λιόσια, 1968-2005. Χαλκίδα, 1965-1975. Ύδρα, 1980. Ο “Κόκκινος Κάβουρας”, ο πράκτορας της CIA, στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, 1956. Από την Νέα Υόρκη, στον Πειραιά, με σκάφος 8,5 μέτρων, 1960. «Ο Μιχάλης ο κουτάλας», 1994. Romario και Johannes Cruyff, 2-8-2025 Ο τουρκικός χάρτης θαλασσίων πάρκων, στο Αιγαίο (και όχι, μόνο), 8/2025. Γάζα, 2025. Νέο Δελχί, και από το Διάστημα, η Ιταλία και μετέπειτα (168).

Αυγούστου 05, 2025

6ος αιώνας πΧ - 12ος αιώνας πΧ. Δρακόσπιτα Εύβοιας: Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της αρχαιολογίας που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Βρίσκονται στην Νότια Εύβοια. Πιο συγκεκριμένα ανάμεσα στην Κάρυστο και τα Στύρα. Είναι 25 μοναδικά κτίσματα που βρίσκονται διάσπαρτα στην έκταση της περιοχής. Δεν έχει η επιστημονική κοινότητα καταλήξει, σε συμπέρασμα, για την σαφή χρονολόγηση τους. Πήραν το όνομά τους, από το τεράστιο μέγεθος. Είναι φτιαγμένα, από μεγάλους λίθους, ενώ δεν έχουν θεμέλια, ούτε παράθυρα, γεγονός, που δυσκολεύει τον προσδιορισμό της χρήσης τους. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η θέση τους, αφού είναι χτισμένα, σε εποπτική και απόκρημνη θέση, αλλά και οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες και κυρίως, ο τρόπος στέγασης τους, κατά το εκφορικό σύστημα : μεγάλες βαριές πλάκες σχιστόλιθου συγκλίνουν, σε στρώσεις, από δύο αντικρινούς τοίχους. Το σπουδαιότερο και πιο εντυπωσιακό, από τα αινιγματικά Δρακόσπιτα της Εύβοιας, είναι κατασκευασμένο, στην κορυφή του όρους Όχη. Έχει φτιαχτεί, με μεγάλους ογκόλιθους, που έχουν αποκοπεί, από τον γύρω χώρο. Το πάχος των τοίχων του είναι, περίπου, 1,50 μέτρα. Οι εσωτερικές διαστάσεις του κτίσματος είναι, σχεδόν, 5 x 10 μέτρα. Το 1959, οι ανασκαφικές έρευνες του καθηγητή Νικ. Μουτσόπουλου, στο Δρακόσπιτο της Όχης, έφεραν, στο φως αγγεία, όστρακα (σε ένα από αυτά, μάλιστα, υπάρχει χαραγμένο και κάποιο είδος άγνωστης γραφής) και άλλα αντικείμενα, που, σήμερα, φυλάσσονται, στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Καρύστου.

11ος αιώνας μΧ - 15ος αιώνας μΧ. Νότια Αφρική. Μια τεράστια πέτρινη κατασκευή, με τοίχους, ύψους 36 πόδια, κτίστηκε, χωρίς να χρησιμοποιήσουν λάσπη. Είναι γνωστή, ως “Μεγάλη Ζιμπάμπουε”.

1835. Αθήνα. "Έργα Ελλήνων, για την ανακατασκευή των Προπυλαίων της Ακρόπολης το 1835, λίγο μετά την απελευθέρωση της Αθήνας (1833)” . Ζωγραφικός πίνακας του Μαρτίνους Ρόερμπι (1803-1848). Εθνική Πινακοθήκη της Δανίας.

1890 (δεκαετία). Αθήνα. Κάποια Χριστούγεννα. Άποψη της πλατείας Ομονοίας. Στο βάθος, το Ξενοδοχείο της Γερμανίας.

12/1/1908 Αθήνα. Χιονοθύελλα, στο Σύνταγμα και στην Λεωφόρο Βασιλισσης Αμαλίας. Φαίνονται τα κάγκελα του Βασιλικού Κήπου.

1900 Κεφαλόβρυσο. Οικογένεια Αρβανιτόβλαχων.[Θεοτόκη, Ε. & Λουλού, Ι. (1994). "Ενδυμασίες Κέρκυρας, Παξών και Διαπόντων Νήσων". Κέρκυρα: Έκδοση Δήμου Κερκυραίων].

Ήδη, από το 1856, ο Π. Αραβαντινός χαρακτηρίζει τους Αρβανιτόβλαχους, ως έναν ιδιαίτερο κλάδο των Βλάχων. Είναι, γενικότερα, παραδεκτό ότι οι Αρβανιτοβλαχοι, βάσει πολλών και ιδιαίτερων πολιτισμικών χαρακτηριστικών τους, διαφοροποιούνται, μέχρι έναν βαθμό, από τους υπόλοιπους Βλάχους. Το φαινόμενο, όμως, της πολυωνυμίας, που χαρακτηρίζει, γενικότερα, τους Βλάχους, επεκτείνεται και στους Αρβανιτόβλαχους. Τους έχουν δοθεί και έχουν υιοθετήσει και ίδιοι, διάφορα ονόματα. Είναι δυνατό να τους συναντήσουμε και με τα ονόματα Καραγκούνοι, Καραγκούνηδες ή Γκαραγκούνοι και Φρασαριώτες ή Φαρσαριώτες. Ωστόσο, ο αυτοπροσδιοριστικός όρος, που χρησιμοποιούν, στην ίδια τους την γλώσσα, είναι Ρμένοι, ή Ρεμένοι, με χαρακτηριστική, πολλές φορές, εκφορά του αρχικού «ρο». Το όνομα αυτό είναι σίγουρο πως ταυτίζεται, με το όνομα Αρμούνοι-Αρωμούνοι, που χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος των υπόλοιπων Βλάχων, για να αυτοπροσδιοριστούν. Το πιο πιθανό είναι πως τους ονόμασαν Αρβανιτόβλαχους, για να τους διαχωρίσουν, από τους υπόλοιπους Βλάχους. Ο Κ. Κρυστάλλης σημειώνει πως το όνομα Αρβανιτοβλαχοι τους δόθηκε, από τους ελληνόφωνους Ηπειρώτες, λόγω των στενών τους σχέσεων, με αλβανόφωνους πληθυσμούς. Οι στενές αυτές σχέσεις φαίνεται ότι δημιουργήθηκαν, καθώς η πλειοψηφία των προγόνων των Αρβανιτόβλαχων είχε, άλλοτε, βρεθεί να κατοικεί, σε νομαδοκτηνοτροφικές, κυρίως, εγκαταστάσεις, αλλά και σε σταθερούς οικισμούς, οι οποίοι βρίσκονταν, ανάμεσα, σε πολυπληθέστερους αλβανόφωνους πληθυσμούς. Θα πρέπει, βέβαια, να διευκρινιστεί πως όλοι οι Βλάχοι, που ζούσαν, αλλά και ζουν, στον γεωγραφικό χώρο της σημερινής Αλβανίας, δεν είναι, απαραίτητα, Αρβανιτόβλαχοι. Ύστερα, μάλιστα, από τις συνεχείς μετατοπίσεις και αναμείξεις των διάφορων βλάχικων πληθυσμιακών ομάδων και ιδιαίτερα, μετά το 1769, είναι πολύ δύσκολο να αναφερόμαστε, με ακρίβεια, σε κάποιον απόλυτο γεωγραφικό διαχωρισμό των Αρβανιτόβλαχων, από τους υπόλοιπους Βλάχους και πολύ περισσότερο, στην Αλβανία. Από την άλλη μεριά, μπορεί κανείς να συναντήσει ανθρώπους αρβανιτοβλάχικης καταγωγής, πολύ πέρα, από τα σύνορα της Αλβανίας και της Ηπείρου, όπως στην Στερεά Ελλάδα, την Θεσσαλία, την Μακεδονία, αλλά και την Σλαβομακεδονία. Ένας αριθμός Αρβανιτόβλαχων μετακινήθηκε, προς την Ρουμανία, κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου, κυρίως, από την Κεντρική Μακεδονία, αλλά και από την περιοχή της Κορυτσάς, στην Αλβανία. Θα πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε πως, στον ελληνικό χώρο, οι άνθρωποι, που ανήκουν, σε αυτόν τον ιδιαίτερο κλάδο των Βλάχων, δεν δέχονται, αβασάνιστα, το χαρακτηρισμό Αρβανιτόβλαχοι, ο οποίος τους συνδέει, με τους Αλβανούς, καθώς, μάλιστα, οι ίδιοι τους δεν αισθάνονται να είναι κάτι πολύ διαφορετικό, από τους υπόλοιπους Βλάχους. Για αυτόν το λόγο, πολλές φορές, αλλάζουν την εκφορά του ονόματος, σε Αρβαντόβλαχοι και όχι Αρβανιτόβλαχοι.

Αστέριος Κουκούδης

1900 (δεκαετία). Αλμυρός Μαγνησίας. Ο Ευάγγελος Μήτρας (ή Ευαγγέλου), με την κόρη του Αγγέλα, χήρα Ιωάν. Τόρη. (αρχείο Θεοδώρου Μήτρα).

Οι Βλάχοι της περιοχής του Αλμυρού (Αλμυρός, Σούρπη, Νεράϊδα, Ανθότοπος και Νεοχωράκι) και του Σέσκλου, ανήκουν στην ομάδα των λεγόμενων «Αρβανιτοβλάχων», ή «Αρβαντοβλάχων». Ο όρος αυτός υποδηλώνει εκείνους τους Βλάχους, που πρόγονοί τους είχαν βρεθεί να κατοικούν, στις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου – Νότιας Αλβανίας. Η γειτνίαση και η συνύπαρξή τους, με αλβανόφωνους πληθυσμούς, στις περιοχές αυτές, είχε σαν αποτέλεσμα τη γνώση, εκτός της Βλάχικης και της Ελληνικής, επιπροσθέτως και της Αλβανικής γλώσσας, η οποία χρησιμοποιούνταν, ως γλώσσα συνεννόησης και συναλλαγών, στις περιοχές της Ηπείρου. Οι ίδιοι οι Αρβανιτόβλαχοι αυτοπροσδιορίζονται, ως «Ρμένιοι Φρισιρότς» δηλαδή Βλάχοι Φρασαριώτες, ή Φαρσαριώτες. Αυτός ο προσδιορισμός έχει να κάνει με τη μακρινή καταταγωγή τους και την αρχική εστία εκκίνησής τους, το χωριό Φράσιαρη (Frashër), στην περιοχή της Πρεμετής, στην Βόρεια Ήπειρο – Νότια Αλβανία. Σήμερα, το χωριό αυτό υπάγεται, στην επαρχία Πρεμετής και βρίσκεται 36 χλμ. βόρεια της πόλης της Πρεμετής. Αξίζει να αναφερθεί ότι, με τον όρο «Φρασαριώτης», εννοούμε και τον Βλάχο, που προέρχεται, από τα γειτονικά χωριά της Φράσιαρης, όπως το Κοστρέτσι, το Κουρτέσι, την Ζάρκανη, την Ζαβαλιάνη, αλλά και από την ευρύτερη περιοχή του Νταγκλί και της Κολώνιας, όπου η Φράσιαρη ήταν ένας, από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους οικισμούς.

Πηγή : Οι Βλάχοι της Μαγνησίας (Περιβολιώτες και Αρβανιτόβλαχοι).

1910. Βενετία, πλατεία του Αγίου Μάρκου.Ο Κωστής Γκλαβάνης και ο γιος του. Ο Κωστής Γκλαβάνης (1854-1931), με τον Μιχάλη Καζάζη ήταν οι ιδρυτές του Μηχανουργείου "Η Σφύρα" (1895), την οποία ανέλαβε ο υιός του Ευάγγελος Γκλαβάνης, μετά τον θάνατο του πατέρα του. Σήμερα, ακόμη, κατασκευάζονται άροτρα "τύπου" Γκλαβάνη. Ή εντυπωσιακή φωτογραφία εποχής έχει σταλεί, ως κάρτα, με ημερομηνία 24 Ιουλίου 1910, από την Λένα Σκορδέλη, στην αγαπημένη φίλη της Σοφία Λασκαρίδου, που σπούδαζε, στην Γερμανία. Η Λασκαρίδου είναι από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ζωγράφους. Η Σκορδέλη γράφει, στην κάρτα : "Oι άλλοι δύο [στα αριστερά], εκ Βόλου ο πατήρ και ο υιός Γκλαβάνης".

1921. Οικία Ιωάννη Μεταξά, στο Νέο Φάληρο. Γράφει ο Μεταξάς, στο ημερολόγιό του "… το Νέο Φάληρο προτιμότερον, ένεκα της αρίστης συγκοινωνίας. Πολύ με βοηθεί ο Ζωητός και οι άλλοι. Αλλά, εάν στην Φλωρεντία, ήταν δύσκολο να εύρω, εδώ, είναι δέκα φορές δυσκολότερο. Ούτε τρύπα δεν είναι ξενοίκιαστη. Και κάτι τιμές; Εάν επιτύχω το του Φαλήρου είναι θαυμάσιο και δια τα παιδιά, διότι και υγεία είναι και θάλασσα....". Χρόνια, αργότερα, στο οίκημα, εγκαταστάθηκε το Ναυτικό Γυμνάσιο-Οικοτροφείο ΠΡΩΤΕΥΣ του Σπ. Μαρκοζάνη.

1926. Lufthansa "Business Class". Η αεροσυνοδός βοηθάει μια κυρία να μπει, σε ένα Fokker-Grulich FII της "Luft Hansa". Η πινακίδα, στην πόρτα, γράφει : Μην ανοίγετε την πόρτα, πριν σταματήσει ο έλικας.

1937. Αθήνα 1937, οδός Σίνα, λεωφορείο, για Φάληρο - Βούλα.

1930 (δεκαετία). Κεφαλλονιά. Κάστρο Αγίου Γεωργίου.

1930 (τέλη δεκαετίας). Ρόδος. Καλοκαίρι, στην πλαζ του Ξενοδοχείου ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ, επί Ιταλικής Διοίκησης De Vecchi.

Φεβρουάριος - Μάρτιος 1945. Auschwitz-Birkenau. Η πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης, τραβήχτηκε από τον Πολωνό φωτογράφο Stanis ław Mucha, μετά την κατάληψή του, από τον Κόκκινο Στρατό. Στις 2/8/1944, οι Γερμανικές δυνάμεις «ρευστοποίησαν» το λεγόμενο «στρατόπεδο τσιγγάνων». Τη νύχτα της 3/8/1944, τα SS δολοφόνησαν, περίπου, 4300 Αθίγγανους, σε θαλάμους αερίων του στρατοπέδου, κυρίως, γυναίκες και παιδιά. Συνολικά, περίπου, 21.000 πέθαναν, στο Auschwitz, στους θαλάμους αερίων, ως αποτέλεσμα πείνας και ασθενειών και λόγω των εγκληματικών ιατρικών πειραμάτων του Josef Mengele. Στα στρατόπεδα εξόντωσης, στην Ευρώπη, που κατέλαβαν ο γερμανικός στρατός και στην Γερμανία, σκοτώθηκαν, πάνω από 500.000 Αθίγγανοι.

1948. Ιταλία. Ο Pablo Picasso κοιτάζει μια φωτογραφία του Ιωσήφ Στάλιν,.

1949. Θεσσαλονίκη. Αναμνηστική φωτογραφία των δύο αδελφών Σωτήριου Ντόντου (αριστερά, 1929-2002) και Αριστείδη Ντόντου (δεξιά, 1927-2019), οι οποίοι υπηρετούσαν, στην «Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή» και η φωτογραφία είναι, κατά την πρώτη τους αντάμωση, στην Θεσσαλονίκη ύστερα από δύο χρόνια, καθώς λόγω του εμφυλίου πολέμου, υπηρετούσαν μαχόμενοι, σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος. Η καταγωγή τους ήταν, από το χωριό Άγιος Γεώργιος του Δωρίου Μεσσηνίας, τους γνωστούς “Ντρέδες”.

1950. Αθήνα, πλατεία Συντάγματος. Μέγαρο Βούρου, γωνία Σταδίου και Βασ. Γεωργίου. Στο ισόγειο του Μεγάρου, βλέπουμε το καφενείο του “Ζαχαράτου”, το οποίο λειτουργούσε, από το 1879. Αρχιτέκτονας του Μεγάρου Βούρου ήταν ο Γάλλος V. Poitrineau. Ανέγερση 1874, κατεδάφιση, το 1963. Στις 19 Μαρτίου 1963, μετά από δικαστική διαμάχη, που μεσολάβησε, περί κληρονομικών, εφαρμόστηκε η εκτέλεση εξώσεως, όταν δικαστικοί κλητήρες κατέφτασαν, στο κατάστημα. Τελευταία ιδιοκτήτρια του καφενείου ήταν η Στεφανία Ζαχαράτου (χήρα του Άγγελου Ζαχαράτου). Τη θέση του πήρε το πολυτελές ξενοδοχείο «ATHENS PLAZA».

3/8/1951. Ιδρύεται η ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), σύμφωνα, με την επίσημη ανακοίνωση, σαν συνασπισμός κομμάτων της αριστεράς. Φυσικά, αυτό έγινε, με την πρωτοβουλία του, εκτός νόμου, τότε, Κ.Κ.Ε., με πρόεδρο τον Ιωάννη Πασαλίδη. Την ιδρυτική διακήρυξή η υπέγραψαν μικρά αριστερά κόμματα, που ήσαν νόμιμα, εκείνη την περίοδο, ήτοι, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας του Ιωάννη Πασαλίδη, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, το Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων των Νεόκοσμου Γρηγοριάδη και Σταμάτη Χατζημπέη, και το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μιχαήλ Κύρκου. Ο βασικός κορμός των στελεχών της ΕΔΑ ήσαν μέλη του Κ.Κ.Ε., το οποίο είχε τεθεί, εκτός νόμου, από το 1947, όπως και οι Εμμανουήλ Πρωιμάκης και οι στρατηγοί Σαράφης, Χατζημιχάλης και Αυγερόπουλος. Η Ε.Δ.Α. συμμετείχε, για πρώτη φορά, σε βουλευτικές εκλογές, το 1951, και εξέλεξε 10 βουλευτές. Ήταν, τότε, το μοναδικό κόμμα, που καταψήφισε, στην βουλή, την ένταξη της Ελλάδας, στο ΝΑΤΟ. Στις εκλογές του 1952, με πλειοψηφικό, δεν κατάφερε να αναδείξει, ούτε έναν βουλευτή. Το 1956, η Ε.Δ.Α. μετατράπηκε, σε ενιαίο κόμμα. Το 1958, η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αποφασίζει να διαλύσει όσες παράνομες οργανώσεις της είχαν απομείνει, στην Ελλάδα και τα μέλη τους να ενταχθούν, στην νόμιμη Ε.Δ.Α. Στις εκλογές του 1858, κατορθώνει να πάρει το 24,4% των ψήφων, καταλαμβάνοντας 78 βουλευτικές έδρες και να αναδειχτεί αξιωματική αντιπολίτευση.

1953. Πρέβεζα. Φορτηγό, μάρκας DODGE, σε γάμο.

1956. Άνω Λιόσια.

1950 (δεκαετία). Άνω Λιόσια.

1968. Λαγκαδάς. 128η Μοίρα πεδινού πυροβολικού.

1968. Χαλκίδα. Δρόμος, εκτός “Κάστρου”, Πανταζή, Βύρωνος.

8/4/2005. Χαλκίδα.

1969. Βλαχόπουλο, Πύλου Μεσσηνίας. Φούρναρης.

1960 δεύτερο μισό της δεκαετίας). Λαμία. Το λεωφορείο, που εκτελούσε το δρομολόγιο Λαμία-Καπνοχώρι-Καστανιά-Νεοχώρι. Πηγή φωτογραφίας: Λυχνό Εξωραϊστικός Σύλλογος Λυχνιωτών "Ο Πλάτανος".

28/10/1965. Ύδρα. Μαθητική παρέλαση.

1975. Ύδρα.

9/7/1980. Ηλίας Σταμπουλίδης. Ο “Κόκκινος Κάβουρας”. Ο πράκτορας της CIA και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.

«Αρχές του 1974 ο σ. Σ. Κωστόπουλος, ο οποίος έβλεπε την ΚΝΕ Θεσσαλονίκης από μέρους της Κ.Ο.Θ. μου είπε πως δύο σύντροφοι μετανάστες στη Δ. Γερμανία εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. «Θα σου δώσω τα πλήρη στοιχεία τους και πού και πώς θα τους βρεις για να τους εντάξουμε στην παράνομη Οργάνωση. Επίσης βρίσκεται στην πόλη μας ένας παράνομος σύντροφος - στέλεχος του Κόμματος, που θέλει να σε δει. Θα σου πω πότε και πώς θα τον βρεις». Χαράματα 14 Φλεβάρη μας συνέλαβαν και οι συναντήσεις δεν έγιναν ποτέ. Κάποια μέρα με βγάζουν από το "σφαγείο" μετά από φάλαγγα. Στον διάδρομο βλέπω ένα άτομο κάπως μεγαλύτερης ηλικίας για Κνίτης. Φοβάμαι ότι χτυπήθηκε και το κόμμα. Μπορεί όμως να είναι ποινικός κρατούμενος. Μετά την πτώση της εφτάχρονης δικτατορίας και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ νοικιάσαμε γραφεία στην πλατεία Ελευθερίας, όπου στεγαστήκαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Απίθανο αλλά αληθινό. Στον πρώτο όροφο της τριώροφης οικοδομής λειτουργούσε κυλικείο με έναν ηλικιωμένο καφετζή. Όταν μας έφερε τους πρώτους καφέδες που παραγγείλαμε, μας είπε το εξής απίθανο. «Παιδιά εγώ σ' αυτό το κυλικείο είμαι πριν από τον Μεταξά». Εδώ και πάλι στεγαζόταν το εργατικό, δηλαδή κάποια κομμουνιστική οργάνωση ή συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ. Με συγκίνηση ακούγαμε διάφορες ιστορίες της εποχής εκείνης. Στα γραφεία αυτά, ένα απόγευμα, συναντώ τον άγνωστο κρατούμενο στην Ασφάλεια. Τον γνώρισα. Σε σχετική ερώτησή μου είπε τα εξής : «Ήμουν μετανάστης στη Δ. Γερμανία, μέλος του ΚΚΕ. Φεύγοντας για την Ελλάδα έδωσα τα πλήρη στοιχεία μου και τη διεύθυνσή μου στη Θεσσαλονίκη στον υπεύθυνο του Κόμματος. Μου έδωσε το σύνθημα και το παρασύνθημα, τα οποία θα χρησιμοποιούσαμε κατά τη συνάντηση με τον σύντροφο στη Θεσσαλονίκη. Γύρω στις 20 του Φλεβάρη χτυπάει το θυροτηλέφωνό μου. Ζητάει το όνομά μου του απαντώ ότι είμαι εγώ. Μου πετάει το σύνθημα, του πετάω το παρασύνθημα. Σύντροφε έλα κάτω. Είμαι όλος χαρά, ήρθε το Κόμμα. Θα πάμε στη γιάφκα να συζητήσουμε. Κατεβαίνω κάτω, με περιμένει ένα ΙΧ και τρεις υποτίθεται σύντροφοι. Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης. Οι υποτιθέμενοι σύντροφοι ήταν ασφαλίτες και η κομματική γιάφκα, όπου με συγκίνηση πήγαινα, ήταν η Εθνική ασφάλεια. Τον άλλον σύντροφο τον έπιασαν, νομίζω, στην Ελευθερούπολη Καβάλας, προφανώς κατά τον ίδιο τρόπο». Η Ασφάλεια γνώριζε και για την ύπαρξη στη Θεσσαλονίκη του παράνομου συντρόφου που ήθελε να με δει. Στις λεγόμενες ανακρίσεις (βασανιστήρια), με ρωτούσαν επίμονα πού κρύβεται ο παράνομος. Η απάντησή μου ήταν δεν ξέρω τι μου λέτε. Προφανώς τις πληροφορίες για τις δυο παραπάνω περιπτώσεις τις είχαν από τη Δ. Γερμανία, όπου ζούσε μετανάστης ο «κόκκινος κάβουρας» και είχε εκλεγεί αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ με γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Γερμανίας τον Κ. Βουλγαρόπουλο και καθοδηγητικό στέλεχος από το Π.Γ. του ΚΚΕ τον Κ. Τσολάκη. Αυτοί οι τρεις διέγραψαν από το Κόμμα σχεδόν όλους τους Κνίτες της Δικτατορίας που πιάστηκαν και βασανίστηκαν άγρια στην Ασφάλεια. Αμέσως μετά τη Δικτατορία, ήρθε στη Θεσσαλονίκη από την πολιτική προσφυγιά ο Κ. Τσολάκης και ο μετανάστης στη Δ. Γερμανία Κ. Βουλγαρόπουλος, ο οποίος με έναν περίεργο τρόπο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, τοποθετήθηκε Γραμματέας της ΚΟΘ, με εντολή προφανώς του Πολιτικού Γραφείου. Κ. Τσολάκης - μέλος του ΠΓ, .. Άλκης - μέλος ΚΕ, Κ. Βουλγαρόπουλος - μέλος ΚΕ και αργότερα Ηλίας Σταμπουλίδης (κόκκινος κάβουρας) – μέλος ΚΕ, ήταν οι κουμανταδόροι του ΚΚΕ στη Β. Ελλάδα. Αν θυμάμαι καλά, τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβρη του 1974, ο τότε γραμματέας της ΚΟΘ, Κ. Βουλγαρόπουλος, μου ζήτησε να κάνω έκθεση για το πώς χτυπήθηκε στη Θεσσαλονίκη η ΚΝΕ τον Φλεβάρη του 1974. Την ζήτησαν από το ΠΓ. Έγραψα πώς ακριβώς χτυπήθηκε η οργάνωσή μας, κυρίως η φοιτητική. Του έδωσα κι ένα σημείωμα όπου έλεγα: «δυστυχώς τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά που απέδωσαν. Εκείνο όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πώς η Εθνική Ασφάλεια ήξερε τα πάντα για τους δύο συντρόφους από τη Δ. Γερμανία. Πώς η Εθνική Ασφάλεια ήξερε για τον παράνομο σύντροφο που ήθελε να με δει, εξαιτίας του οποίου έφτυσα αίμα στο «σφαγείο»». Δύο ή τρεις μήνες πριν πεθάνει ο φίλος και σύντροφος Κώστας Κάππος, βρεθήκαμε στην Αθήνα σε καφέ στην οδό Αιόλου. Συζητούσαμε για τα παλιά. Κάποια στιγμή του αναφέρω τις περιπτώσεις των δύο μεταναστών από τη Δ. Γερμανία και του παράνομου συντρόφου. Με ρωτάει αν αυτά τα έδωσα στον σ. Γραμματέα. Του απαντώ ότι τα έδωσα, με το σημείωμα για το χτύπημα της οργάνωσής μας στη Θεσσαλονίκη. Έκπληκτος ο σ. Κώστας και εκνευρισμένος μου λέει: “Εγώ ήμουν επικεφαλής της τριμελούς επιτροπής της ΚΕ που έλεγξε όλες αυτές τις εκθέσεις για τα χτυπήματα των οργανώσεων μας από την ασφάλεια. Τέτοιο χαρτί που μου λες για τους δύο μετανάστες και τον παράνομο ποτέ δεν ήρθε στα χέρια μας. Είναι τόσο σοβαρή η ιστορία αυτή που είναι αδύνατον να την έχω ξεχάσει”. Αυτό το χαρτί δεν έφτασε ποτέ στα χέρια νου. Ο νοών νοείτω».

Τελικά, τον “Κόκκινο Κάβουρα”, τον αποκάλυψε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν, τον Οκτώβριο του 1981, το ΠΑΣΟΚ σχημάτισε κυβέρνηση. Η ΚΥΠ είχε γνώση και τηρούσε αρχεία, για τις “υποθέσεις”, που αφορούσαν το ΚΚΕ. Ως πρωθυπουργός, ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέδωσε, στον Χαρίλαο Φλωράκη, τα αρχεία αυτά. Έτσι, ο “Κόκκινος Κάβουρας” πιάστηκε, στην φάκα.

1946 - 1949. Ο Χαρίλαος Φλωράκης, στο βουνό.

Η ηγεσία του ΚΚΕ καθαίρεσε, σιωπηρά, τον Ηλία Σταμπουλίδη. Δεν τον πείραξαν. Απλώς, τον υποχρέωσαν να φύγει, από την Ελλάδα, αλλιώς του γνώρισαν ότι, αν δεν έφευγε, κάποια στιγμή θα του συνέβαινε κάποιο “ατύχημα”. Φυσικά, έφυγε, στο εξωτερικό (Δυτική Γερμανία, η, το πιθανότερο, ΗΠΑ).

1896. Μαρούσι. Ο 23χρονος Σπύρος Λούης.

1910 Μέτελα, Αργοστόλι.

1925. Μύκονος.

10/6/1956 Νέα Υόρκη - 9/9/1956. Πειραιάς, λιμάνι της Ζέας (ή Πασαλιμάνι). Ο Σάββας Γεωργίου, το καλοκαίρι του 1956, πραγματοποίησε, στα 36 του χρόνια, ένα όνειρο ζωής, αφήνοντας έκπληκτο τον διεθνή Τύπο, για τον άθλο του. Με αφετηρία την Νέα Υόρκη, κατάφερε, μέσα σε τρεις μήνες, να περάσει τον Ατλαντικό και την Μεσόγειο και να καταπλεύσει, στην Ζέα του Πειραιά, με το, μόλις, 8.5 μέτρων σκάφος του, την “Χαρά”, που θεωρήθηκε, την εποχή εκείνη, το μικρότερο σκάφος, που πέτυχε ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Στο υπερατλαντικό αυτό ταξίδι, είχε, για βοηθό την σύζυγο του. Η Σου, ήταν Αμερικανίδα, μόλις 22 ετών, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και εμπειρία, στην ιστιοπλοία. Ο Ατλαντικός, το καλοκαίρι του 1956, ήταν ο χειρότερος εκείνης της δεκαετίας, με καταγεγραμμένα πολλά ναυάγια και μάλιστα, μεγάλων επιβατικών πλοίων γραμμής. Στην ζώνη του “Γκολφ Στριμ, τους έπιασε φοβερή τρικυμία. Για έξι ολόκληρες ημέρες, πάλευαν, με τα κύματα και τελικά, τα κατάφεραν. Στις 28 Ιουλίου, έφτασαν, στο Γιβραλτάρ και πλέον, ο τελικός προορισμός δεν φάνταζε, μακριά. Πρώτος σταθμός, Ιθάκη, μετά Σαλαμίνα και τέλος, 9 Σεπτεμβρίου 1956, Μαρίνα Ζέα, στον Πειραιά. Ήταν ένα ταξίδι επικό. Κανείς δεν τον πίστευε. Εκείνος, όμως, τα κατάφερε...

1950 (δεκαετία). Φορτηγό μάρκας Bedford. Αμάξωμα Κανακίδης.

1961. Ασπροκλήσι Θεσπρωτίας. Σαρακατσάνικος γάμος. Στο κονάκι της νύφης. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσπρωτίας, για την μεταφορά των συγγενών, στο σπίτι του γαμπρού.

1964. Πάνω, στο πλοίο «Μοσχάνθη», για Σαντορίνη.

1965. Ύδρα. Μαθητική παρέλαση.

1960 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και η Βάσω Μανωλίδου χαμογελούν, στον φακό με πολύ στυλ, σε έξοδο τους. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος είχε συνεργαστεί, με την σπουδαία ηθοποιό - που έγραψε ιστορία στο ελληνικό θέατρο - στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, όταν προσελήφθη, στο Εθνικό Θέατρο. Μια από τις πρώτες παραστάσεις, στις οποίες είχε συμμετάσχει ο νεαρός, τότε, ηθοποιός ήταν «Τα δημιουργηθέντα συμφέροντα» του Ισπανού θεατρικού συγγραφέα Χαθίντο Μπεναβέντε ι Μαρτίνεθ, που είχε ανέβει, στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο κτήριο του Τσίλλερ, στην Αγίου Κωνσταντίνου, το 1939, με πρωταγωνίστρια την Βάσω Μανωλίδου. Ο αγαπητός ηθοποιός και η μεγάλη πρωταγωνίστρια έτρεφαν αμοιβαία εκτίμηση, που κράτησε δεκαετίες.

1960 (δεκαετία). Παραλιακή λεωφόρος Αθηνών – Σουνίου, στο ύψος της Βάρης. Ο περιπτεράς έμεινε, στην ιστορία, ως «ο Μιχάλης ο κουτάλας», όταν, με την τεράστια κουτάλα, που θύμιζε το ξύλο, που ξεφουρνίζουν το ψωμί, εξυπηρετούσε τους πελάτες του. Μάλιστα, είχε φροντίσει να κατοχυρώσει και εμπορικά, την πατέντα του, με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

1970 (δεκαετία). Ιωάννινα. Ο κινηματογράφος "Ορφεύς", στην Πλατεία των Ιωαννίνων, λίγο παραπάνω, από ξενοδοχείο "Ακροπόλ". Υπήρχαν και οι κινηματογράφοι : "Τιτάνια" (θερινός), στην αρχή της Γ . Αβέρωφ , "Κύπρος" (θερινός), στην ίδια θέση ,"Γρενάδα", μικρός , απέναντι από την Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη (Δημαρχείο), "Παλλάδιον", περιοχή, όπου, σήμερα, το ομώνυμο ξενοδοχείο και το πολυτελέστατο : "SINE BITA ", που βρισκόταν, στο κέντρο του κτιριακού συγκροτήματος, που εκτείνεται, από την αρχή της 28ης Οκτωβρίου και φθάνει, κοντά, στο Δημαρχείο, ήσαν τα καταφύγια των φοιτητών και των Γιαννιωτών την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Τότε, κάθε Δεκέμβρη, η 8η Μεραρχία αναρτούσε, σε έναν πίνακα ανακοινώσεων, που ήταν κρεμασμένος, στον τοίχο, λίγο πριν από την είσοδο του κινηματογράφου Ορφέα, φωτογραφίες, από τις μάχες του Δεκέμβρη, στην Αθήνα, το 1944, υπό τον τίτλο : "τα εγκλήματα των κομμουνιστοσυμμοριτών".

1987. Βαλύρα. Η αμαξοστοιχία 316.

1/8/1987. Η 426, από το μηχανοστάσιο Καλαμάτας.

1988. Η 309, από τον Μελιγαλά.

1988. Η 316, από Κυπαρισσία.

1994. Romario και Johannes Cruyff.

Διηγείται, λοιπόν ο Romario, σε συνέντευξη που είχε δώσει, έπειτα από χρόνια, στην εφημερίδα «AS» : «Θυμάμαι ότι ήταν Τετάρτη. Η Μπαρτσελόνα δεν είχε παιχνίδια, στο επόμενο διάστημα και όλοι επρόκειτο να πάρουμε τέσσερις μέρες άδεια. Το θέμα είναι ότι εγώ χρειαζόμουν, τουλάχιστον, 1,5 μέρα για να ταξιδέψω, στην Βραζιλία και εξαιτίας αυτού θα είχα, μόνο, 2,5 μέρες να ξεκουραστώ. Εν τω μεταξύ, άλλοι ξένοι παίκτες, όπως ο Λάουντρουπ, ο Στόιτσκοφ, ο Κούμαν, ο Χάτζι και ένας ακόμη, πιτσιρικάς από την Γιουγκοσλαβία ήσαν, μόνο, 3-4 ώρες μακριά, από τα σπίτια τους. Έτσι, αυτό που έκανα, ήταν να μιλήσω, με τον Κρόιφ. Όταν του το είπα, με ρώτησε τί πίστευα ότι θα ήταν το καλύτερο να κάνουμε. “Εμένα ρωτάς; Εσύ θα μου πεις τι να κάνουμε”. Οπότε καταλήξαμε, σε μια συμφωνία». Ποιά ήταν αυτή η συμφωνία; Την έχει περιγράψει, χαμογελώντας, έπειτα από χρόνια, ο ίδιος ο Γιόχαν Κρόιφ : «Του είπα: “Αν βάλεις δύο γκολ, στο αυριανό ματς, θα σου δώσω δύο μέρες, παραπάνω, άδεια, σε σχέση, με τους άλλους παίκτες». Άλλο που δεν ήθελε ο Romario. Γιατί ο Ολλανδός (εύλογα, σκεπτόμενος) θέλησε να του δώσει ένα, επιπλέον, κίνητρο, για το παιχνίδι. Για τον Ρομάριο, ωστόσο η προϋπόθεση, που θα έπρεπε να εκπληρώσει, για να προλάβει το καρναβάλι ήταν εύκολη. Άλλωστε, δυο χρόνια, νωρίτερα είχε κάνει αντίστοιχη επίδειξη δύναμης με θύμα την ΑΕΚ! Τότε, που δήλωσε, ως παίκτης της Αϊντχόφεν, μετά την ήττα 1-0 της Αθήνας, «θα βάλω τρία γκολ, στην ρεβάνς και θα περάσουμε». Και στην ρεβανς, όντως, έβαλε τρία γκολ και πέρασαν! Εξιστορεί, λοιπόν ο Κρόιφ, πώς την πάτησε και εκείνος : «Την επόμενη μέρα πέτυχε δύο γκολ, στο εικοσάλεπτο και αμέσως, πλησίασε, στον πάγκο, για να ζητήσει αλλαγή! Μου είπε : “Κόουτς, το αεροπλάνο μου φεύγει, σε μια ώρα”. Δεν είχα επιλογή, έπρεπε να κρατήσω την υπόσχεση, που του είχα δώσει». Ήταν, τόσο βέβαιος ο Ρομάριο ότι θα τα καταφέρει, που είχε κλείσει, ήδη, εισιτήρια, αμέσως, μόλις τελείωνε το ματς! Και με το σφύριγμα, για την ανάπαυλα, είχε, ήδη, γίνει… καπνός: : «Όταν τελείωσε το ημίχρονο έτρεξα στα αποδυτήρια. Ήμουν ο πρώτος, που μπήκα, εκεί και όταν έφτασαν οι άλλοι, εγώ ήμουν έτοιμος να φύγω. Η πτήση μου ήταν, ήδη, κλεισμένη, για να φύγω, αμέσως, μόλις τελείωνε το ματς. Όταν άρχισαν να μπαίνουν οι υπόλοιποι παίκτες και έφτασε ο Κρόιφ, έπρεπε να εξηγήσει, σε όλους, την συμφωνία. Δεν φάνηκε να τους αρέσει, αλλά όλοι έμειναν σιωπηλοί και το αποδέχθηκαν…».