1900 πΧ - 1355 πΧ. “Το Παλάτι του Μίνωα”, Κνωσός. 1390 πΧ 1190 πΧ ο Υστερομινωικός θολωτός τάφος, στα Χανιά. 600 πΧ η Απολλωνία, στην Κυρηναϊκή, οι δίδυμοι κούροι της Κλένιας Κορινθίας και το σπήλαιο του Πλούτωνα, στην Ελευσίνα. 578 πΧ η Περσέπολη. 450 πΧ το Ασκληπιείο της Περγάμου. 1499 το κάστρο του Ρίου. 1827-2025 το Balıklı Rum Hastanesi, στην Κωνσταντινούπολη. 1636 - 2025 η Βενετία. 1890 το εστιατόριο της ΣΣΕ. 1895 Winston Churchill. 1900 η Σοφία και ο Λεβ Τολστόι. 1877 - 1980 η Χαλκίδα. 1885 - 1890, η ανασκαφή της Ακρόπολης. 1905 η επανάσταση, στον Θέρισσο. 1865 - 1970 η Αθήνα. 1912 - 1950 η Ρόδος. 5ος αιώνας πΧ - 1923 μΧ, η Τιθορέα. 1924 τα Λεύκτρα. 1930 - 1968 το Παράλιο Άστρος. 8/3/1941 η ανοικτή επιστολή του Γεωργίου Βλάχου, στον Adolf Hitler. 1943 το κατεστραμμένο Oradour-sur-Glane. Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1944 ο ΕΛΑΣ και το ΕΛΔ. 14/8/1945 το ιστορικό φιλί «V-J Day in Times Square». 1953 ο Julius και η Εthel Rosenberg. 14/8/1954 ο Νίκος Πλουμπίδης νεκρός. 5/12/1959 οι 20 πνιγμένοι, στην λίμνη Πλαστήρα. 1962 η Ρένα Βλαχοπούλου και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. 14/8/1964 - 14/8/1974 “η Κύπρος κείται, μακράν”. 13/8/1968 ο Αλέκος Παναγούλης αποτυγχάνει να σκοτώσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. 15-18/8/1969 Woodstock. 1972 ο Ολυμπιακός Πειραιώς. 1987 ο Barack Obama, στην Κένυα. 15/7/2025 επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, στους υπαλλήλους της βουλής! 2025 το ελληνικό DNA, στην Τουρκία και μετέπειτα (170).
1390 πΧ - 1190 πΧ. Χανιά. Ὁ Θολωτὸς τάφος, ἔξω ἀπὸ τὸ χωριὸ Στῦλος, χρονολογεῖται, στὰ ὑστερομινωϊκὰ χρόνια. Ο τάφος βρίσκεται, στὸ δυτικότερο τμῆμα τοῦ λόφου Ἀζοϊρές, νότια τῆς Ἀπτέρας καὶ ἀνατολικὰ, τοῦ ἐπαρχιακοῦ δρόμου, ποὺ ὁδηγεῖ, στὸ σύγχρονο χωριὸ Στῦλος Ἀποκορώνου. Μετὰ ἀπὸ ὑπόδειξη ἰδιώτη, ἀνασκάφτηκε, τὸ 1961, ἀπὸ τοὺς Ν. Πλάτωνα καὶ Κ. Δαβάρα. Πρόκειται, γιὰ θολωτὸ τάφο τοπάρχη τῆς περιοχῆς, μὲ κυκλικό, λιθόκτιστο θάλαμο καὶ μακρύ, κτιστὸ δρόμο. Ἀρχικὰ, ἐρευνήθηκε ὁ θόλος τοῦ τάφου, μὲ τὸν κυκλικὸ λιθόκτιστο θάλαμο, διαμέτρου 4.30 μ., ὁ ὁποῖος βρέθηκε συλημένος. Ἀπὸ τὰ ὄστρακα τοῦ κατώτατου στρώματος τοῦ θαλάμου, ὁ τάφος χρονολογήθηκε στὴν Ὑστερομινωικὴ ΙΙΙ Β περίοδο (πέρ. 1390 - 1190 π.Χ.). Στὸ ἀνακουφιστικὸ τρίγωνο, πάνω ἀπὸ τὸ ὑπέρθυρο τῆς εἰσόδου, ὕψους 0.70 μ., βρέθηκαν 12 κύπελλα τῆς ὄψιμης ἑλληνιστικῆς περιόδου, στοιχεῖο, ποὺ δηλώνει τὴν τέλεση ἐναγισμὼν, ἐκεῖ. Ἀνάλογα ἀγγεῖα ἑλληνιστικῶν χρόνων βρέθηκαν καὶ στὸν δρόμο, ἀλλὰ καὶ σὲ διαταραγμένα στρώματα καὶ μέσα, στὴν ἐπίχωσή του. Ὁ τάφος κατέστη ἐπισκέψιμος, τὸ 1970, ὅταν ἐρευνήθηκε, ἀπὸ τὸν Κ. Δαβάρα ὁ λιθόκτιτος δρόμος του, μήκους 20.80 μ., καὶ ἀφαιρέθηκε τὸ σωζόμενο τμῆμα τοῦ φράγματος τῆς εἰσόδου. Τὴν ἴδια χρονιὰ, ὁ Κ. Δαβάρας ἀνέσκαψε, στὴν ΝΑ πλευρὰ τοῦ λόφου Ἀζοϊρές, τμῆμα σημαντικοῦ μινωικοῦ οἰκισμοῦ. Ὁ οἰκισμός, στὸν ὁποῖο φαίνεται ὅτι ἀνήκει καὶ ὁ θολωτὸς τάφος, συνδέεται, ἴσως, μὲ τὴν Ἀπτέρα τῆς μινωικῆς περιόδου, γνωστὴ, ἀπὸ τὶς πινακίδες τῆς Γραμμικῆς γραφῆς Β΄ μὲ τὴν ὀνομασία A-pa-ta-wa. Ἡ ἵδρυση τοῦ οἰκισμοῦ τοποθετεῖται, στὰ πρωτομινωικὰ χρόνια καὶ ἡ ἐγκατάλειψή του, στὴν Ὑστερομινωικὴ ΙΙΙ Γ περίοδο (πέρ. 1190 - 1070 π.Χ.).
2025. Πόσο … Έλληνας, τελικά, είναι ο Τούρκος. που έχουμε απέναντί μας;
Υπεραρκετά.
Ενδεικτικοί είναι οι χάρτες, που κυκλοφορούν, στην Τουρκία και δείχνουν, ξεκάθαρα, ότι το ελληνικό DNA υπερτερεί, στις περιοχές, όπου, για χιλιάδες χρόνια, βρίσκονταν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί. Παράλληλα, στις ίδιες επαρχίες, υπάρχουν και μεγάλα ποσοστά ανθρώπων, με ξανθά μαλλιά, χαρακτηριστικά, που δεν ταιριάζουν, με αυτά των τουρκικών φύλων. Προς επίρρωση των παραπάνω, στο Διαδίκτυο, κυκλοφορεί και ένας, ακόμη, χάρτης του Ancestral Whispers, με βάση τα στοιχεία του Turkish DNA project, σχετικά με την «συγγένεια» των σημερινών Τούρκων, με τους Τούρκους του Μεσαίωνα, από τον οποίο προκύπτει ότι, σε καμία περιοχή της Τουρκίας, το DNA των σύγχρονων Τούρκων δεν «συγγενεύει», σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50%, με αυτό των Τούρκων του Μεσαίωνα. Τα ποσοστά αυτά ξεκινούν, από 1%-2% στα ΒΑ σύνορα της Τουρκίας, στο μεγαλύτερο μέρος τους κυμαίνονται από 15%-35% και μόνο, σε ελάχιστες περιοχές (απέναντι, από τα Δωδεκάνησα και σε 2-3 περιοχές, ακόμη), ξεπερνούν το 40%, φθάνοντας, έως το 48%.
600 πΧ. Απολλωνία, Κυρηναϊκή, Βόρεια Αφρική. Αυτοί οι πυλώνες και οι κίονες είναι όλα όσα έχουν απομείνει, από την αρχαία ελληνική πόλη της Απολλωνίας, στις ακτές της Κυρηναϊκής, στη Βόρεια Αφρική, το 1952. Η Απολλωνία ήταν μια αρχαία ελληνική πόλη και ένα σημαντικό λιμάνι, που εξυπηρετούσε την πόλη της Κυρήνης. Βρισκόταν, στις βόρειες αφρικανικές ακτές, νότια του δυτικού άκρου της Κρήτης. Σήμερα, το σύγχρονο χωριό Σούσα καταλαμβάνει την θέση. Η Απολλωνία είναι αξιοσημείωτη, για το καλοδιατηρημένο αρχαίο λιμάνι της, το οποίο είναι, εν μέρει, βυθισμένο, λόγω της αλλαγής της στάθμης της θάλασσας και ενός παλιρροϊκού κύματος του 365 μ.Χ. Η Απολλωνία ιδρύθηκε, ως λιμάνι της Κυρήνης, μιας εξέχουσας ελληνικής αποικίας. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο, στο εμπόριο και την εμπορική δραστηριότητα της περιοχής. Το λιμάνι της Απολλωνίας είναι μοναδικό, λόγω της πρώιμης χρονολόγησής του (6ος/7ος αιώνας π.Χ.) και της, σχετικά, καλής διατήρησης των βυθισμένων ερειπίων του. Το λιμάνι είχε, τόσο εσωτερικό, όσο και εξωτερικό λιμάνι, με το εσωτερικό λιμάνι να χρησιμοποιείται, πιθανώς, για πολεμικά πλοία και το εξωτερικό, για εμπορικά πλοία. Μια σημαντική αλλαγή στη στάθμη της θάλασσας, που εκτιμάται, σε, περίπου, 3,70-3,80 μέτρα, είχε, ως αποτέλεσμα, την βύθιση τμημάτων του αρχαίου λιμανιού. Ένα μεγάλο παλιρροϊκό κύμα, το 365 μ.Χ., συνέβαλε, περαιτέρω, στην βύθιση του λιμανιού.
600 πΧ. Κλένια Κορινθίας. Το 2010 κατασχέθηκαν την τελευταία στιγμή, πριν πουληθούν, στο εξωτερικό, για 10 εκατομμύρια ευρώ, τμήματα από τα αγάλματα των δίδυμων κούρων, που είχαν, λαθραία, ανασκαφεί, στην περιοχή της Κλένιας. Ανεκτίμητης αξίας ευρήματα, που όμοια τους δεν υπάρχουν, του 600 πΧ . Στην ίδια θέση ανασκάφηκαν δύο τάφοι της ίδιας εποχής. Σύμφωνα, με ερευνητές, είναι εξαιρετικής τέχνης φιλοτεχνημένοι, σε Παριανό μάρμαρο, με τεχνοτροπικες ομοιότητες, στην δομή του σώματος και στον τρόπο επεξεργασίας των λεπτομερειών τους. Αυτό οδηγεί, στο συμπέρασμα ότι ο σπουδαίος γλύπτης τους έπλασε, επίτηδες, πανομοιότυπους...Ο πρώτος, που κλήθηκε να τους μελετήσει, ήταν ο καθηγητής αρχαιολογίας Γ . Δεσπίνης, ο οποίος είπε πως δεν υπάρχουν άλλα δίδυμα αρχαϊκά αγάλματα, εκτός του Κλέοβι και Βίτωνα, στο μουσείο των Δελφών.
578 πΧ. Περσέπολη, Περσία. Οι Λαμασού της Περσέπολης είναι σημαντικά κατάλοιπα της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και χρονολογούνται από τότε. Οι κολοσσιαίες φιγούρες, που παραγγέλθηκαν, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Δαρείου, ενσωματώνουν σύμβολα προστασίας και απεικονίζουν ένα μείγμα ανθρώπινου κεφαλιού, σώματος λιονταριού. Παρά τους αιώνες, που πέρασαν, καθώς και την φυσική διάβρωση και την καταστροφή, που προκλήθηκε, από εισβολές (κυρίως, ο Αλέξανδρος, που λεηλάτησε και κατέκαυσε την πόλη το 331 πΧ, η Περσέπολη παραμένει μια εντυπωσιακή μαρτυρία για την αρχιτεκτονική μαεστρία του περσικού πολιτισμού. Όσον αφορά τον Αλέξανδρο, ο Πλούταρχος δίνει, όπως συνήθως, λεπτομέρειες. Αντικρίζοντας ο Αλέξανδρος, μέσα στα βασιλικά ανάκτορα, ένα μεγάλο ανδριάντα του Ξέρξη, πεσμένο καταγής, γύρισε και του απηύθυνε τον λόγο, σαν να ήταν “έμψυχος” :
«Για ποιό, απο τα δύο, για την εκστρατεία, εναντίον των Ελλήνων, ή, για την μεγαλοφροσύνη και την αρετή σου, να σε σηκώσω, πάλι. στην θέση σου;». Αφού έμεινε, για πολλή, ώρα σιωπηλός και ύστερα, γύρισε και απομακρύνθηκε. Εκεί, πάλι, στην Περσέπολη, σημειώνει ο Πλούταρχος, πως κάθισε ο Αλέξανδρος, για πρώτη φορά, στον θρόνο των Περσών βασιλέων, με τον χρυσό «ουρανίσκο». Και όταν ο πατρικός του φίλος, και πρεσβύτης πια, Δημάρατος ο Κορίνθιος τον είδε, δάκρυσε και είπε, πως όσοι, από τους Έλληνες, είχαν πεθάνει, στερήθηκαν την μεγάλη απόλαυση να τον δούν να κάθεται, στον θρόνο του Δαρείου. Σε κάθε περίπτωση, η Περσέπολη δεν έπρεπε να καταστραφεί.
450 πΧ. Το Ασκληπιείο της Περγάμου και το του, στο πίσω, μέρος, ένα αρχαίο θεραπευτικό κέντρο, που βρίσκεται στην Πέργαμο της Τουρκίας, αφιερωμένο, στον Ασκληπιό, τον θεό της υγείας, ήταν ένα σημαντικό κέντρο, για αρχαίες ιατρικές πρακτικές και θεραπεία, χρησιμοποιώντας φυσικές πηγές και διάφορες θεραπευτικές μεθόδους. Το συγκρότημα διαθέτει κυκλική αρχιτεκτονική, διασυνδεδεμένα περάσματα και σήραγγες, ένα, μερικώς, αναστηλωμένο θέατρο και μια στοά. Θεωρείται ένα, από τα σημαντικότερα αρχαία νοσοκομεία και θεραπευτικά κέντρα, προσελκύοντας ασθενείς, από διάφορα μέρη του κόσμου, για πάνω, από 900 χρόνια. Αξιοσημείωτες προσωπικότητες, όπως ο Γαληνός, ένας εξέχων γιατρός της αρχαιότητας, συνδέονταν, με το Ασκληπιείο της Περγάμου.
6ος αιώνας πΧ - 4ος αιώνας πΧ. Το σπήλαιο του Πλούτωνα, αρχαιολογικός χώρος της Ελευσίνας, πιστευόταν ότι ήταν πύλη, προς τον Κάτω Κόσμο, όπου αναδύθηκε ο Άδης, για να πάρει την Περσεφόνη. Το Πλουτώνιο περιλαμβάνει τα θεμέλια ενός ναού αφιερωμένου, στον Πλούτωνα, κτισμένου, μπροστά από το μεγαλύτερο σπήλαιο, και έναν περίβολο, που τον χωρίζει, από το υπόλοιπο ιερό. Αρχαιολογικά ευρήματα, όπως αναθήματα αφιερωμένα, στην Περσεφόνη, τον Πλούτωνα και την Δήμητρα, ενισχύουν την σύνδεση του σπηλαίου, με τις αρχαίες πεποιθήσεις και τα Ελευσίνια Μυστήρια.
1499. Το Κάστρο του Ρίου. Ο Οθωμανός Σουλτάνος, Βαγιαζίτ Β΄, ήταν, κυρίως, γνωστός, για δύο πράγματα : Πρώτον, έσωσε τους Εβραίους, που ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα έδιωξαν, από την Ισπανία και δεύτερον, έκανε ειρήνη, με τους αιώνιους εχθρούς της αυτοκρατορίας του, τους Βενετούς. Ήταν, επίσης, ο παππούς του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Το «Καστέλι του Μορέως», στο Ρίο, μαζί με το Καστέλι της Ρούμελης, στο Αντίρριο, είναι, σήμερα, ένα, από τα πιο καλοδιατηρημένα οθωμανικά κάστρα, που έχουμε στην Ελλάδα. Το Κάστρο του Ρίου προστατεύεται, από τρεις πλευρές, από την θάλασσα (ακόμη και η τάφρος του γεμίζει, με θαλασσινό νερό, μέχρι σήμερα), έχει δύο πύλες, την πύλη της ξηράς και την πύλη της θάλασσας και μαζί με το Κάστρο του Αντιρρίου, έκλειναν την είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου, τόσο καλά, που οι Οθωμανοί έλεγαν ότι «ούτε πουλί μπορεί να πετάξει, ανάμεσά τους».
1527 Μεξικό. Είναι, μία, από τις 15 σελίδες του Χερνάν Κορτές, που εκτιμάται ότι εκλάπησαν, από τα εθνικά αρχεία του Μεξικού, μεταξύ 1985 και 1993, σύμφωνα με την αμερικανική υπηρεσία ερευνών. Η σελίδα — η οποία περιγράφει πληρωμές για εφόδια, που προορίζονταν, για εξερευνητικές αποστολές — εντοπίστηκε, στις ΗΠΑ και επεστράφη, στις 13/8/2025. Ο Χερνάν Κορτές ήταν εξερευνητής, που προκάλεσε την πτώση της αυτοκρατορίας των Αζτέκων και άνοιξε τον δρόμο, για τον αποικισμό της Αμερικής. Το χειρόγραφο περιγράφει τα σχέδια, για το ταξίδι του, μέσα από περιοχές, που αργότερα θα γίνονταν γνωστές, ως Νέα Ισπανία. Οι σημειώσεις είχαν γραφτεί, από τον Κορτές είχε διοριστεί κυβερνήτης της Νέας Ισπανίας, από το ισπανικό στέμμα. Στα εθνικά αρχεία του Μεξικού, υπάλληλοι διαπίστωσαν ότι έλειπαν 15 σελίδες, όταν η συλλογή μεταφέρθηκε, σε μικροφίλμ, το 1993. Η κυβέρνηση της χώρας ζήτησε την συνδρομή της ομάδας εγκλημάτων τέχνης του FBI, το 2024, για τον εντοπισμό των χαμένων εγγράφων, παρέχοντας σημειώσεις, για το ποιες σελίδες είχαν αφαιρεθεί και με ποιον τρόπο είχαν σκιστεί ορισμένες. Το FBI δήλωσε ότι, μέσω έρευνας, σε ανοικτές πηγές, εντοπίστηκε το έγγραφο στις ΗΠΑ. Η υπηρεσία δεν αποκάλυψε, πού, ακριβώς, βρέθηκε η σελίδα του χειρογράφου, ή ποιος την κατείχε, όταν κατασχέθηκε. Ωστόσο, το FBI δήλωσε ότι είναι αποφασισμένο να εντοπίσει και να επιστρέψει τις υπόλοιπες σελίδες, που εξακολουθούν να λείπουν, από την συλλογή. Ενα, ακόμη, έγγραφο, που έφερε την υπογραφή του Κορτές, είχε επιστραφεί, στο Μεξικό, από το FBI, το 2023.
1636 - 2025. Η Βενετία, τότε και σήμερα.
1837 - 2025. Κωνσταντινούπολη. Το ιστορικό Ελληνικό Νοσοκομείο του Βαλουκλή (Balıklı Rum Hastanesi) είναι ένα δομή φροντίδας υγείας στο Βαλουκλή στη γειτονιά του Γεντί Κουλέ της Κωνσταντινούπολης. Iδρύθηκε τον 19ο αιώνα και συνεχίζει να λειτουργεί, μέχρι σήμερα, από την ελληνική κοινότητα της Τουρκίας. Το Βαλουκλή είναι μέρος των βακουφίων, που ορίζονται, ως τα μειονοτικά ιδρύματα, τα οποία έχουν κοινωφελή σκοπό, δηλαδή, κυρίως, θρησκευτικό, εκπαιδευτικό, ή φιλανθρωπικό, κατά το ισχύον δίκαιο. Το Νοσοκομείο Μπαλουκλί πήρε το όνομά του, από την γειτονική μονή της Ζωοδόχου Πηγής, που, με την σειρά της, ονομάστηκε, έτσι, λόγω των ψαριών, που ζουν, στο ομώνυμο αγίασμα. Είναι γνωστή η παράδοση, για τα ψάρια (Balik), που έπεσαν, στην πηγή, από το τηγάνι του καλόγερου, που δεν πίστευε ότι η Πόλη αλώθηκε. Όταν, το 1753, στην Κωνσταντινούπολη, ενέσκηψε η φοβερή επιδημία της πανώλης, η συντεχνία των Ορθόδοξων παντοπωλών ίδρυσε, στο Επταπύργιο, νοσοκομείο, για την νοσηλεία των, από την νόσο, ανθρώπων, που, φυσικά, εκείνη την περίοδο δεν θα μπορούσαν να έχουν καμμία άλλου είδους περίθαλψη. Η ομογένεια, όμως, της Κωνσταντινουπόλεως δεν ήταν ικανοποιημένη, με αυτά, που έπραξε, για τους ασθενείς και πάσχοντες. Επιζητούσε να καταρτίσει νοσοκομεία «τελειότερα, επιστημονικότερα και μεθοδικότερα», που θα εκπλήρωναν την φιλάνθρωπη αποστολή τους. Με δικούς της πόρους και συνδρομές, αποφάσισε, μετά την κατάπαυση της επιδημίας της πανώλης, να αναγείρει νέα νοσοκομειακά κτίρια, συγκεντρώνοντάς τα, στο ίδιο μέρος. Αγοράζει, έξω, από την πύλη του Επταπύργιου και απέναντι, από την πύλη του Ρηγίου (Βελιγραδίου), «μέγα γήπεδον, εξ 8.000 τετραγωνικών πήχεων και επί του γηπέδου τούτου, κτίζονται, κατά τα έτη 1837 και 1838, τα Νοσοκομεία Βαλουκλή, περιλαμβάνοντα δώδεκα μεγάλας αιθούσας, Φαρμακείον, Μαγειρείον, Πλυντήριον, Ιματοφυλάκειον, Βαλανείον, Αποθήκας και την εκκλησίαν του Αγίου Χαραλάμπους». Ανάμεσα, στους μεγάλους ευεργέτες του Μπαλουκλί είναι ο Ανδρέας Συγγρός, η οικογένεια Μαυρογορδάτου, ο Ευστάθιος Ευγενίδης και ο Στέφανος Σκουλούδης, ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός και επιφανείς και οικονομικά, εύρωστες οικογένειες της Πόλης. Με την παραχώρηση, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, των εσόδων, από τα προσκυνήματα της Παναγίας Βαλουκλιώτισσας και της Παναγίας Σούδας, με τις γενναίες δωρεές ευεργετών, όπως ο Γεώργιος Ζαρίφης, ο Αμπρουζής Μαυρογορδάτος, ο Ανδρέας Συγγρός, ο Ιωάννης Χαριτωνίδης, και άλλων λιγότερο γνωστών και ανωνύμων δωρητών, κτίστηκαν τα μεγαλοπρεπή κτίρια των Νοσοκομείων Μπαλουκλί και εξασφαλίστηκε η λειτουργία τους, στην γειτονιά του Γεντί Κουλέ της Κωνσταντινούπολης.
1865 - 1870. Αθήνα. Η οδός Αθηνάς.
1870 (δεκαετία). Καναδάς. Ή Άννα Χέινινγκ Μπέιτς, μια, από τις ψηλότερες γυναίκες, στην ιστορία, με ύψος 2,41 μέτρα, ποζάρει, δίπλα, στον σύζυγό της, Μάρτιν Βαν Μπιούρεν Μπέιτς, με ύψος 2,34 μέτρα.;Η Άννα γεννήθηκε, το 1846, στην Νέα Σκωτία του Καναδά, από Σκωτσέζους γονείς, μέτριου αναστήματος και ζύγιζε 7,26 κιλά, κατά την γέννησή της. Τα άλλα 12 αδέλφια της είχαν όλα κανονικό ύψος. Όταν η Άννα ήταν 6 ετών, είχε φθάσει τα 1,57 μέτρα και ήταν, ελάχιστα, πιο κοντή, από την μητέρα της. Όταν έγινε 10 ετών, είχε φθάσει τα 1,82 μέτρα και στα 15α γενέθλιά της, τα 2,13 μέτρα, ενώ, μέχρι τα 18 της χρόνια, είχε φθάσει, στο πλήρες ύψος της. Η Άννα διακρίθηκε, στην λογοτεχνία, την μουσική, την υποκριτική και το τραγούδι. Έπαιζε πιάνο και κάποτε, υποδύθηκε την Λαίδη Μάκβεθ, στην ομότιτλη τραγωδία του Σαίξπηρ. Τον μέλλοντα σύζυγό της τον συνάντησε, σε ένα τσίρκο, στο Χάλιφαξ της Νέας Σκωτίας. Το ζευγάρι περιόδευσε, μαζί και τελικά, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε, το 1871, στο Λονδίνο. Η Άννα γέννησε δύο παιδιά, τα οποία, δυστυχώς, πέθαναν και τα δύο, λίγο, μετά την γέννα. Ο γιος της επέζησε, για, μόλις, 11 ώρες και ήταν το μεγαλύτερο νεογέννητο, που έχει καταγραφεί ποτέ, ζυγίζοντας 10,7 κιλά και έχοντας ύψος 1,03 μέτρα.
1877 (;) Χαλκίδα.
1885 - 1890. Αθήνα. Η ανασκαφή στο εσωτερικό της Ακρόπολης, Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Η γενική άποψη του εσωτερικού της Ακρόπολης, από βορειοδυτικά. Ανασκαφή της Ακρόπολης, μέχρι του φυσικού βράχου. Έχει αποκαλυφθεί, σε ολόκληρο το ύψος του ο στερεοβάτης του Παρθενώνα.
Στις 11 Νοεμβρίου 1885, αρχίζουν οι μεγάλες και συστηματικές ανασκαφές του εσωτερικού της Ακρόπολης, σε ολόκληρη την έκτασή του και μέχρι τον φυσικό βράχο. Βασική επιδίωξη η, κατά το δυνατόν, αποκατάσταση του εδάφους της Ακρόπολης, στο υποτιθέμενο επίπεδο των κλασικών χρόνων, με την διατήρηση ορατών των σημαντικών λειψάνων και με κατάλληλες διευθετήσεις των διάσπαρτων αρχαίων. Στην διάρκεια των εργασιών αυτών, απομακρύνονται, επίσης, όσα μεσαιωνικά και νεωτερικά προσκτίσματα είχαν απομείνει, ακόμη, πάνω, στον βράχο. Η ανασκαφή θα επεκταθεί, επίσης, στην κεντρική περιοχή της Ακρόπολης, ανάμεσα, στο Ερέχθειο και τον Παρθενώνα, στο εσωτερικό του μουσείου, στο εσωτερικό του Παρθενώνα (θα ανασκαφούν τα ακάλυπτα κενά του δαπέδου του) και στο εσωτερικό της πινακοθήκης των προπυλαίων. Ο Παναγιώτης Καββαδίας (1850-1928) κυρίαρχη μορφή και αναδιοργανωτής των αρχαιολογικών πραγμάτων της Ελλάδος, στο μεταίχμιο του , προς τον 20ό αιώνα, γενικός έφορος αρχαιοτήτων και γραμματέας της αρχαιολογικής εταιρείας αναφέρει : << Εν πάσης τη Ακροπόλει δεν έμεινε, ουδ’ ελαχίστη ποσότης χώματος, όπερ δεν ανεκινήθη, μέχρις αποκαλύψεως του βράχου και δεν εξερευνήθει>>. Όταν, τον Φεβρουάριο του 1890, η ανασκαφή ολοκληρώθηκε, κυριολεκτικά, η Ακρόπολη άλλαξε όψη. Βεβαίως, η ανασκαφή αυτή διενεργήθηκε, σύμφωνα, με τα σημερινά κριτήρια, κατά τρόπο αντιεπιστημονικό, τα αποτελέσματά της, όμως, είναι, όπως διατυμπανίζει ο Καββαδίας <<σπουδαιότατα, απροσδόκητα και εκπληκτικά>>. Το πλήθος των ευρημάτων, από μοναδικής τέχνης γλυπτά, αρχιτεκτονικά μέλη, αγγεία, χαλκά, ειδώλια και επιγραφές, καθώς και το, αμιγώς, κλασικό τοπίο της Ακρόπολης, κάνει τον Καββαδία να ανακοινώσει, με μεγάλη υπερηφάνεια, στο αρχαιολογικό δελτίο : <<Τοιαύτην παραδίδει την Ακρόπολη η Ελλάς, εις τον πεπολιτισμένον κόσμον, ευπρεπές, από παντός βαρβαρισμού, κεκαθαρμένον μνημείον της ελληνικής μεγαλοφυίας, σεμνόν και μοναδικόν ταμείον εξόχων έργων της αρχαίας τέχνης προσκαλούν πάντας, αδιακρίτως, τους πεπολιτισμένους λαούς, εις σπουδήν, συνεργασία και ευγενή άμιλλαν, υπέρ προαγωγής της αρχαιολογικής επιστήμης>>.
1895. Αθήνα. ο ναός του Ολυμπίου Διός.
1895. Winston Churchill.
1897. Αθήνα. Ο ναός της Αθηνάς Νίκης, στο νοτιοδυτικό άκρο του βράχου της Ακρόπολης.
1900 (δεκαετία). Πολιάνα. Ρωσική Αυτοκρατορία. Η Σοφία Τολστάγια και ο Λεβ Τολστόι. Η Σοφία Τολστάγια ήταν η γυναίκα, που κουβάλησε την ιδιοφυΐα του Τολστόι. Η Ιστορία θυμάται τον Λέοντα Τολστόι. Αλλά, πίσω, από τον άνθρωπο, που έγραψε το «Πόλεμος και Ειρήνη» και την «Άννα Καρένινα», στεκόταν μια γυναίκα, της οποίας το όνομα, πολύ συχνά, λέγεται, μόνο, ως υποσημείωση. Η Σοφία Τολστάγια δεν ήταν, μόνο, η σύζυγος του Τολστόι. Ήταν η εκδότριά του, η μάνατζέρ του, η δακτυλογράφος του, ο αντιγραφέας του, η εκδότριά του, η μητέρα των δεκατριών παιδιών του και το συναισθηματικό αμορτισέρ, για έναν άνθρωπο, τόσο ταραγμένο, όσο αυτός ήταν λαμπρός. Όταν της έδωσε το χειρόγραφο του «Πόλεμος και Ειρήνη», δεν ήταν ένα καθαρό προσχέδιο - ήσαν σελίδες, πάνω, σε σελίδες ακαταστασίας, ιδιοφυΐας, που περίμεναν να διαμορφωθούν. Καθόταν, κάθε νύχτα, αντιγράφοντάς το, με το χέρι, επτά φορές, αποκρυπτογραφώντας τα μουτζούρια του, οργανώνοντας τις χαοτικές σκέψεις του και κάνοντας αυτό, που κανείς άλλος δεν μπορούσε να κάνει - έκανε την λάμψη του ευανάγνωστη. Και δεν σταμάτησε, εκεί. Διαπραγματεύτηκε, με εκδότες, υπερασπίστηκε το έργο του, κράτησε την κληρονομιά του ανέπαφη, ενώ αυτός, συχνά, εξαφανιζόταν στις πνευματικές κρίσεις και τον ιδεαλισμό του Αλλά δεν ήταν, απλά, μια βοηθός. Είχε το δικό της μυαλό, τα δικά της ημερολόγια, τον δικό της πόνο. Η Σοφία ήταν συγγραφέας, από μόνη της - γυναίκα αξιοσημείωτης αντίληψης, συγκίνησης και ευφυΐας. Τα ημερολόγιά της, επίπονα ειλικρινή και γεμάτα διαύγεια, δείχνουν μια γυναίκα, που παλεύει, με αγάπη, αγανάκτηση, αφοσίωση και εξάντληση. Αγαπούσε πολύ τον Τολστόι. Αλλά αυτή η αγάπη είχε ένα τίμημα. Αγκάλιασε την φτώχεια. Διαχειριζόταν την περιουσία. Αναζήτησε την πνευματική αγνότητα. Μεγάλωσε τα παιδιά τους. Κήρυττε, κατά της προσκόλλησης. Κουβάλησε το βάρος της ζωής του. Και όμως, έμεινε. Ακόμη και όταν την έδιωχνε, μακριά, στα τελευταία του χρόνια, ακόμη και όταν αυτός παρασύρθηκε στην αφηρημένη λογική, εκείνη έμεινε προσγειωμένη - στο σπίτι, στην κληρονομιά, στον άνθρωπο. Όταν ο Τολστόι πέθανε, σε αυτόν τον κρύο σιδηροδρομικό σταθμό, μόνος και περιτριγυρισμένος, από ξένους, η Σόφια έφθασε, πολύ αργά. Δεν την άφησαν να μπει, στο δωμάτιο, αρχικά. Η εικόνα είναι σπαρακτική - η γυναίκα, που του είχε δώσει τόσα πολλά, να στέκεται, έξω, από το δωμάτιο, καθώς άφησε την τελευταία του πνοή. Αλλά, ίσως, η βαθύτερη τραγωδία είναι ότι, για δεκαετίες, αφήνουμε την ίδια γυναίκα να στέκεται, έξω, από την αφήγηση της ζωής του. Η Σοφία δεν ήταν, απλώς, η σύζυγος ενός μεγάλου συγγραφέα. Ήταν μέρος του μεγαλείου. Το σταθερό χέρι, πίσω, από την ιδιοφυΐα. Ο σιωπηλός συν-συγγραφέας της αντοχής, της οικογένειας και της κληρονομιάς. Αν δούμε τον Τολστόι, χωρίς την Σοφία, είναι, σαν να διαβάζουμε, μόνο, την μισή ιστορία. Είναι να αγνοείς την γυναίκα, που έφερε το συναισθηματικό έργο της λογοτεχνίας, το πένθος της ιδιοφυΐας και το χάος μιας περίπλοκης αγάπης. Η Σοφία Τολστάγια αξίζει περισσότερο, από ευγνωμοσύνη. Δικαιούται αναγνώριση. Αξίζει χώρο, στην ιστορία. Γιατί ενώ ο Τολστόι έγραφε ιστορία, η Σοφία την ζούσε. Και αν ο Τολστόι μας έδινε ιστορίες, που άλλαξαν τον κόσμο, η Σοφία μας έδωσε τον χώρο, στον οποίο γεννήθηκαν αυτές οι ιστορίες. Κι αυτό είναι ένα είδος ιδιοφυΐας - ήσυχο, συχνά αθέατο, αλλά όχι λιγότερο βαθύ.
Ξένια Νικολαΐδου.
1890. Αθήνα. Το εστιατόριο της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.
19ος αιώνας (τέλη). Κόρινθος.
1902. Πορταριά.
1905. Η επανάσταση, στον Θέρισσο.
4/1906. Αθήνα. Περίπατος, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Oscar Halldin.
1900 (δεκαετία). Πολυπληθής ελληνική οικογένεια. Κάτι συνηθισμένο, τότε…
1908. Η ιστορική ομάδα Pro Vercelli, πρωταθλήτρια Ιταλίας. Η Pro Vercelli ήταν η κορυφαία ομάδα της Ιταλίας, τα πρώτα είκοσι χρόνια του 20ού αιώνα, κατακτώντας επτά πρωταθλήματα. απο το 1908, ως το 1922. Εδώ, απεικονίζεται η ομάδα της Pro Vercelli, που κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1908. Όρθιοι, απο αριστερά : Romussi, Angelo Binaschi, Guido Ara, Marcello Bertinetti, Giovanni Innocenti, Giuseppe Milano, Pietro Leone. Καθιστοί : Felice Milano, Vincenzo Celoria, Annibale Visconti, Carlo Rampini.
1909 - 1910. Αγγλία. Η ιστορική ομάδα της Άστον Βίλα, που κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας. Τέταρτη σειρά, απο αριστερά : Tommy Lyons, Arthur Layton, J. Hogan, Billy George, Arthur Cartlidge, Alfred Freddie Miles, John Kearns. Τρίτη σειρά: διοικητικοί παράγοντες της ομάδας. Δεύτερη σειρά : William Billy Gerrish, George Hunter, E. Etre, Joe Bache, George Tranter, Chris Buckley, Albert Hall. Μπροστινή σειρά : Joe Walters, Arthur James Moss, Harry Hampton, Charlie Wallace.
1910 - 1940. Πηλήκιο υπολοχαγού του ελληνικού στρατού.
1911. Οθωμανική Κρήτη. Χανιά.
1912 - 1913. Περίοδος των Βαλκανικών Πολέμων. Έλληνας στρατιώτης (αγνώστων λοιπών στοιχείων), με πλήρη φόρτο μάχης, σε αναμνηστική φωτογραφία.
1912. Ρόδος. Η οδός Ιπποτών της παλιάς πόλης.
1930 (τέλη δεκαετίας). Ρόδος. Το εσωτερικό του Εθνικού Θεάτρου της Ρόδου κατάμεστο, σε φωτογραφία των τελών της δεκαετίας του 1930 επί ιταλικής διοίκησης.
1930 (δεκαετία). Ρόδος. Αγροτικές εργασίες, επί ιταλικής περιόδου.
1943. Ρόδος. Γερμανοί στρατιώτες, στο Κάστρο. Η Ιταλία έχει συνθηκολογήσει και ο γερμανικός στρατός έχει καταλάβει τ Δωδεκάνησα.
1950. Λίνδος, Ρόδος.
3/3/1918. Μπρεστ-Λιτόφσκ (σημερινό Μπρεστ, Λευκορωσία). Υπογραφή τησσυμφωνία ειρήνης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσα, στην Μπολσεβίκικη Ρωσία και τις Κεντρικές Δυνάμεις: Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία. Οι Μπολσεβίκοι, με ηγέτες τον Λένιν και τον Τρότσκι, είχαν υποσχεθεί «ειρήνη», μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, μεταξύ των πολλών υποσχέσεων, που είχαν δώσει και ήθελαν να τερματίσουν, άμεσα, την συμμετοχή, στον πόλεμο, για να επικεντρωθούν, στον εμφύλιο, στο εσωτερικό και την εδραίωση της εξουσίας τους.Η μεταφορά της πρωτεύουσας, εξάλλου, στην Μόσχα, εξυπηρετούσε αυτό το σκοπό, την απομάκρυνση από το μέτωπο. Οι Όροι της Συνθήκης ήσαν επαχθείς, για τνη Ρωσία, που θεωρήθηκε ηττημένη. Αναγκάστηκε να παραχωρήσει τεράστια εδάφη:
• Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία
• Μέρος από τη σημερινή Λευκορωσία
• Ουκρανία
• Τμήματα του Καυκάσου προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία
• Η συνολική έκταση ήταν, περίπου, 1 εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα, με πάνω, από 50 εκατομμύρια κατοίκους.
Επι της ουσίας η Ρωσία απωλεσε όλες τις κατακτήσεις της από το 17ο αιώνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επίσης, η Ρωσία υποχρεώθηκε:
• Να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις.
• Να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των αποσπασμένων περιοχών.
Οι Κεντρικές Δυνάμεις, με αυτόν τον τρόπο, απελευθέρωσαν στρατεύματα, από το Ανατολικό Μέτωπο και τα έστειλαν, στο Δυτικό. Η συμφωνία επικρίθηκε, έντονα, ακόμη και από μέλη των Μπολσεβίκων, καθώς θεωρήθηκε ταπεινωτική. Παρόλα αυτά, η Ρωσία στάθηκε τυχερή, καθώς η συνθήκη ακυρώθηκε, μετά την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων, τον Νοέμβριο του 1918, αλλά οι εδαφικές απώλειες της Ρωσίας έγιναν βάση, για μελλοντικές συγκρούσεις, που φτάνουν, ως τις ημέρες μας. Στις 23 Αυγούστου 1939, στην Μόσχα, 20 χρόνια, αργότερα, οι δύο χώρες, που μάχονταν, για την κυριαρχία, στην Ανατολική Ευρώπη, η Γερμανία και η Ρωσία φτάνουν, στην υπογραφή του συμφώνου, που αποκλήθηκε «Σύμφωνο Κομμουναζί», από το περιοδικό “Times” και προκάλεσε σοκ, στις δημοκρατικές χώρες. Επρόκειτο, για το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, ή γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης, με το οποίο, στην πράξη, κατατμήθηκε η Ανατολική Ευρώπη, σε σφαίρες επιρροής, ανάμεσα, στα καθεστώτα της ναζιστικής Γερμανίας και της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης. Το Σύμφωνο αυτό, όπως και η Συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ, δεν θα μακροημέρευε, παρέμεινε, σε ισχύ, έως τις 22 Ιουνίου 1941, όταν ο γερμανικός στρατός εισέβαλε, στην Σοβιετική Ένωση.....
Του Στεφ. Καβαλιεράκη.
1920. Αθήνα, Πλάκα. Οδός Θόλου.
5ος αιώνας πΧ. Η αρχαία Τιθορέα και τα τείχη της. Η πόλη δημιουργήθηκε, από τους πρόσφυγες κατοίκους των πόλεων της περιοχής, που καταστράφηκαν, από τους Πέρσες του Ξέρξη.
1923. Τιθορέα (Βαλίτσες, έως το 1924), στην σκιά του Παρνασού.
12/8/1923. Η Νέα Ορεστιάδα εγκαινιάστηκε και άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο, στην ιστορία του Έβρου. Γεννημένη, μέσα από την προσφυγιά, χκίστηκε, από το μηδέν, χάρη στην δύναμη, την ενότητα και την αποφασιστικότητα των κατοίκων της. Η φωτογραφία, από τα εγκαίνιά της, μας θυμίζει πως, κάθε δρόμος, κάθε πλατεία και κάθε γωνιά της πόλης, είναι ποτισμένη, με μνήμες και όνειρα. Σήμερα, η Νέα Ορεστιάδα συνεχίζει να προοδεύει, κρατώντας ζωντανή την κληρονομιά των ιδρυτών της.
1924. Λεύκτρα Βοιωτίας, το ιστορικό χωριό όπου διεξήχθη η περίφημη μάχη, μεταξύ Σπαρτιατών και Θηβαίων, το 371 π.Χ., στην οποία και νικήθηκαν οι, μέχρι τότε, θεωρούμενοι αήττητοι Σπαρτιάτες.
1920. Αθήνα. Στο Ζάππειο.
4/1928 ΑΠΡΙΛΙΟΣ. ΑΘΗΝΑ. ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ. ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΧΕΠΑ (AHEPA) ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ TΟ ΚΤΗΡΙΟ ΟΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ Ο ΦΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΚΑΚΟΥ. ΠΛΗΘΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΑΧΕΠΑΝΣ ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ.
1920 - 1930 (δεκαετίες). Ουρουγουάη. Όταν, στις 29 Νοεμβρίου 1904, γεννήθηκε ο Έκτορ Κάστρο, προφανώς, κανείς δεν φανταζόταν ότι θα εξελιχθεί, στον «El Divino Manco», ήτοι «τον ακρωτηριασμένο Θεό» του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης. Ο Κάστρο, όπως και οι περισσότεροι μεγάλοι του νοτιοαμερικανικού ποδοσφαίρου, γεννήθηκε, μέσα στην φτώχεια, στην πόλη του Μοντεβιδέο, όπως, πάνω από το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της Ουρουγουάης. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του τον ανάγκασε να δουλέψει, σε ηλικία 10 ετών. Στα 13 του, στάθηκε άτυχος. Ακρωτηριάστηκε, στον δεξιό βραχίονά του, κόβοντας, με ένα ηλεκτρικό πριόνι, ξύλα. Ο μόνιμος ακρωτηριασμός, ίσως, για κάποιον, να σήμαινε το τέλος της ενασχόλησης, με τον αθλητισμό. Όχι, για τον Κάστρο, που, για πολλούς λόγους, έγραψε ιστορία. Η αναπηρία του δεν τον πτόησε. Συνέχισε την ζωή του, κανονικά, παλεύοντας, καθημερινά, ενώ έκανε πραγματικότητα και το όνειρό του να γίνει ποδοσφαιριστής. Μεγάλος μαχητής. Το μόνο, που του στέρησε ο ακρωτηριασμός του χεριού, όπως ο ίδιος έλεγε, ήταν ότι ποτέ δεν έγινε τερματοφύλακας, όπως ήθελε. Γι’ αυτό και έγινε επιθετικός. Στο 17 του, έπαιξε ποδόσφαιρο, στην Λίτο, ομάδα, που, σήμερα, δεν υπάρχει και από εκεί, το 1924, πήγε, στην μεγάλη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο, με την οποία πήρε τρία πρωταθλήματα. Ήταν ο παίκτης, που σημείωσε το πρώτο γκολ της Ουρουγουάης, στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, καθώς και το τελευταίο στην πρώτη διοργάνωση του 1930. Στον τελικό, στις 30 Ιουλίου 1930, στο «Σεντενάριο» του Μοντεβιδέο, η διοργανώτρια Ουρουγουάη αντιμετωπίζει την Αργεντινή. Σε ένα συγκλονιστικό ματς, παρουσία 93.000 θεατών, το 1-2, στο α’ μέρος, γίνεται 3-2 υπέρ της Ουρουγουάης. Η Αργεντινή πιέζει, για την ισοφάριση. Ο κόσμος, στις κερκίδες, αγωνιά. Μέχρι το 89ο λεπτό. Τότε, ο Κάστρο σφραγίζει, με το γκολ του, τον τελικό. Το 4-2 δίνει το πρώτο τρόπαιο Μουντιάλ, στην Ουρουγουάη. Μάλιστα, αυτά ήταν και τα μοναδικά γκολ, που πέτυχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Κάστρο κρέμασε τα παπούτσια του, το 1936, σε ηλικία 32 ετών, έχοντας αποσυρθεί, από το διεθνές ποδόσφαιρο, έναν χρόνο, νωρίτερα. Ήταν ο τέταρτος καλύτερος σκόρερ, στην ιστορία της ουρουγουανής Primera Division, κατά την αποχώρησή του και παραμένει ο έβδομος σκόρερ όλων των εποχών, με ρεκόρ 107 γκολ, σε 181 αγώνες πρωταθλήματος. Ο αριθμός των 18 γκολ σε 25 συμμετοχές με την Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει μια ακόμη, πιο εντυπωσιακή αναλογία τερμάτων, ανά αγώνα, και περιλάμβανε γκολ, σε κάθε παιχνίδι Μουντιάλ, που έπαιξε. Επίσης, ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ουρουγουάης, σε δύο Copa America. Και ναι, όλα αυτά, με ένα χέρι. Ο Κάστρο κάπνιζε, έπινε, τζόγαρε, είχε πέραση, στις γυναίκες και σκόραρε, στους αγώνες. Έτρεχε, γρήγορα, προπονούταν σκληρά, ισορροπούσε, εξαιρετικά, στο χορτάρι, ήταν πολύ δυναμικός, στις μονομαχίες. Και το φοβερό; Δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει το ακρωτηριασμένο μέλος του, στον αγώνα. Ακόμη και όταν πηδούσε, για κεφαλιές, προκειμένου να παρεμποδίσει τον αντίπαλο, ή στις μονομαχίες. Σε μια απ’ αυτές, μάλιστα, τραυμάτισε, στο πόδι, τον τερματοφύλακα της Αργεντινής, στον τελικό του 1930. Μετά την αποχώρησή του, υπηρέτησε, ως προπονητής της Νασιονάλ, κερδίζοντας, συνολικά, 5 τίτλους πρωταθλήματος. Πέθανε, το 1960, σε ηλικία 55 ετών.
1930. Παράλιο Άστρος. Δρομολόγιο θαλάσσιας συγκοινωνίας. Το πλοίο «ΑΣΠΑΣΙΑ» καταπλέει, στο Παράλιο Άστρος και η διαφήμιση του δρομολογίου θαλάσσιας συγκοινωνίας. Στο φύλλο, Νο. 30, του έτους 1930, της εφημερίδας «Κυνουριακόν Βήμα», υπάρχει καταχωρημένη διαφήμιση.
Διευκρίνηση: Πρόκειται, για το καΐκι «ΑΣΠΑΣΙΑ», νηολογίου Παραλίου Άστρους, ιδιοκτησίας Δημητρίου Νέστορα και το δούλευαν οι αδελφοί Λουρδή Γιώργος και Μένης.
1946. Παράλιο Άστρος. Κάτω Βέρβενα. Παρέα σε πικνίκ με, τα αναγνωρισθέντα μέλη της, που φέρουν αρίθμηση, να είναι τα εξής : 1. Γιάννης Δημ. Αντωνόπουλος, 2. Φαλιά Θεοδώρου, 3. Γεωργία Κόσσιβα, 4. Γιώργος Βούλγαρης, 5. Μαρίκα Τσιούλου, 6. Ελένη Παπούλια, 7. Γιώργος Παπούλιας, 8. Βασιλική Σκαρμούτσου. Ή φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε αυτό το σημείο, στο Τσερένι (σήμερα Κάτω Βέρβενα), στους πρόποδες του όρους Ζάβιτσα. Οι προαναφερόμενοι είχαν εκδράμει ανήμερα του Αγίου Χαραλάμπους, στο ομώνυμο εκκλησάκι στα Κάτω Βέρβενα. Μετά την λειτουργία είχαν στρώσει για να φάνε, για να δυναμώσουν!! για τον ποδαρόδρομο της επιστροφής. Η γυναίκα, στο κέντρο της φωτογραφίας, κρατά βεδούρα (ξύλινο δοχείο), με γιαούρτι.
1957. Παράλιο Άστρος. Ο γενειοφόρος είναι ο Δημήτριος Πετιμεζάς, ο οποίος, στις αρχές του 1900, ίδρυσε την πρώτη τράπεζα, στην περιοχή. Πάνω αριστερά, το ζεύγος Ελένης και Αντώνη Νικήτα και κάτω οι θυγατέρες τους, Ευγενία, αριστερά και Γεωργία δεξιά. Ο Δημήτριος Πετιμεζάς, ο οποίος διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος της Κοινότητας Παραλίου Άστρους - 1914 -, ήταν ιδιοκτήτης καταστήματος Γενικού Εμπορίου, στο Παράλιο Άστρος. Το κτίριο υπάρχει, έως σήμερα και στεγάζεται το ψητοπωλείο «Ελλήνων Γεύσεις» (πρώην «Ρεμπέτικο»), επί της οδού Ζαφειρόπουλου - πεζόδρομος -. Μέχρι την εποχή του, δεν υπήρχε, στη περιοχή, υποκατάστημα τράπεζας, ή τραπεζικός αντιπρόσωπος και οι συναλλαγές γίνονταν, στο Ναύπλιο, όπου μετέβαιναν, δια θαλάσσης. Έτσι, συνέλαβε την ιδέα και δημιούργησε «Ιδιωτική Τράπεζα», στο κατάστημά του, όπου έγινε, για πολλά χρόνια, εμπορικό και τραπεζικό κέντρο. Το εντοιχισμένο χρηματοκιβώτιο της, τότε, τράπεζας σώζεται, μέχρι σήμερα, στο εσωτερικό του ψητοπωλείου «Ελλήνων Γεύσεις».
1968. Παράλιο Άστρος. Το ταψί, από τον φούρνο, για το κυριακάτικο οικογενειακό ψητό. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη, επί της οδού Ζαφειρόπουλου, δίπλα, από το σημερινό εστιατόριο «Ιππόκερος».
1923. Αθήνα. Κουλούρια, κάτω, από την Ακρόπολη.
1928. Αθήνα. Ο μπάρμπα-Βασίλης, ο φύλακας στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
16/8/1930. Μελισσουργοί Άρτας. Το πανηγύρι την επόμενη του Δεκαπενταύγουστου, στο ιστορικό χωριό των Τζουμέρκων. Διακρίνονται οι μουσικοί, κάτω δεξιά, καθώς και ο ανδρικός, κυρίως, πληθυσμός, που κατά βάση, φορούν μπουραζάνες. Υπάρχουν και αρκετοί, που φορούν ευρωπαϊκά ρούχα.
1930 (δεκαετία). Αθήνα, Κολωνάκι. Κάτοικοι, στην οδό Λουκιανού, φωτογραφίζονται, στον πλημμυρισμένο, λόγω βλάβης αγωγού της ΟΥΛΕΝ, δρόμο. Στο βάθος, ο Λυκαβηττός. Φωτογράφος Πέτρος Πουλίδης. Αρχείο ΕΡΤ.
1930 (δεκαετία). Ηλίας Βενέζης, Αγγελος Τερζάκης, Στρατής Μυριβήλης (Ευστράτιος Σταματόπουλος) και Θράσος Κωστανάκης.
1933. Αθήνα. Στο κέντρο, με την κιθάρα, στον ώμο, ο Μεθανίτης ρεμπέτης Γιώργος Μπάτης και η παρέα του.
1933. Αθήνα. Τα παιδιά, από το Δουργούτι, είχαν την ευκαιρία να "κολυμπήσουν" στην δημοτική πισίνα, στο Κουκάκι. Διέθετε θαλασσινό νερό και με ειδικό δελτίο, μπορούσαν τους καλοκαιρινούς μήνες να κάνουν, δωρεάν, μπάνιο. Τα "μπανάκια" (όπως τα έλεγαν) βρίσκονταν, στην σημερινή Πλατεία Περιβολάκι. Η φωτογραφία είναι από τα εγκαίνια.
1934. Αθήνα. Σπύρος Λούης.
1935. Χαλκίδα. Πλατεία Αγοράς.
12/8/1936. Εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Πρωτοσέλιδο. Το κάψιμο των βιβλίων από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936, δώδεκα, μόλις, ημέρες, μετά την κήρυξη της δικτατορίας και κατά το πρότυπο των αντίστοιχων τελετών, που έγιναν, στην Γερμανία, από τον Χίτλερ, ο Μεταξάς διατάσσει το κάψιμο βιβλίων και στην χώρα μας. Οι τελετές έγιναν, στην Αθήνα, στις στήλες του Ολυμπίου Διός και στα προπύλαια. Στη Θεσσαλονίκη, μπροστά, στον Λευκό Πύργο. Στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι. Εκτός από τα μαρξιστικά βιβλία, που το σύνολό τους ήταν, στην λίστα, κάηκαν έργα του Πλάτωνα, του Θουκιδίδη, του Ξενοφώντα, του Παπαδιαμάντη, του Φρόιντ, του Μρέρναντ Σωστά και δεκάδων άλλων συγγραφέων. Ο σκοταδισμός, στο απόγειό του.
1936. Αθήνα. Η Δεξαμενή.
1939. Αθήνα. Η πισίνα στον Άγιο Παντελεήμονα.
1929-1930. Διδυμότειχο. Αναμνηστική φωτογραφία στρατιώτη, μπροστά, από το παλαιό τέμενος Βαγιαζήτ, στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η φωτογραφία εκτυπώθηκε, μετά από σχετική επεξεργασία (φωτοκολάζ), που παρατηρείται και σε άλλες φωτογραφίες της ίδιας εποχής. Η επεξεργασία περιελάμβανε την επικόλληση της εικόνας του προσώπου, πάνω σε άλλη φωτογραφία, ή καρτ ποστάλ, ώστε να δίνεται, κατά το δυνατόν, η αναγνώριση της τοποθεσίας. Ο στρατιώτης φέρει εθνόσημο, χωρίς βασιλική κορώνα, κάτι που επιβεβαιώνει την χρονολόγηση, καθόσον η περίοδος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας διήρκεσε, από τέλη του 1924, μέχρι το 1935. Πιθανότατα, η λήψη της φωτογραφίας είναι, στην πλαϊνή είσοδο του τεμένους (και όχι, στην κεντρική), το οποίο ήταν, ήδη, μη λειτουργικό. Το τέμενος διέθετε πυκνή βλάστηση και περίφραξη. Ίσως, το μοναδικό σημείο, που θα μπορούσε κανείς, τότε, να ανταμώσει φωτογράφο και να βγάλει φωτογραφία, ήταν η κεντρική πλατεία. Πλησίον του τεμένους, όπου, σήμερα, ο χώρος στάθμευσης και η λαϊκή αγορά, υπήρχε το Σύνταγμα του Συνοριακού Τομέα Έβρου, το κτήριο του οποίου κατεστράφη, από πυρκαγιά, την δεκαετία του 1930.
1939. Διδυμότειχο. Μαθητές του Γυμνασίου Διδυμοτείχου, με φίλους τους, σε αναμνηστική φωτογραφία. Στην φωτογραφία, κάτω αριστερά, εμφανίζεται και υπαξιωματικός της Χωροφυλακής, πιθανόν, από το τοπικό Τμήμα. Το Γυμνάσιο Διδυμοτείχου, τότε, λειτουργούσε, πάνω στο Κάστρο Διδυμοτείχου. Αξιοπρόσεκτη είναι η ποικιλία των ενδυμάτων, καθώς φορούσε, ό,τι ο καθένας διέθετε. Έτσι, ο εικονιζόμενος, πάνω δεξιά, φέρει μαθητικό πηλήκιο, παραδοσιακό ζωνάρι και γιλέκο. Στο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου, εκείνη την εποχή, φοιτούσαν μαθητές, από όλη την περιοχή του Βορείου Έβρου, καθόσον η Νέα Ορεστιάδα απέκτησε Γυμνάσιο, μετά το 1939. Κατά την περίοδο της Κατοχής, καθηγητής, στο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου, υπήρξε και ο, μετέπειτα, διακεκριμένος αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος.
Ο Γεώργιος Βλάχος, με την κόρη του Ελένη Βλάχου.
8/3/1941. Αθήνα, «Η Καθημερινή». Η ανοικτή επιστολή του Γεωργίου Βλάχου, προς τον Adolf Hitler.
«ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ Α.Ε. ΤΟΝ κ. Α. ΧΙΤΛΕΡ
ΑΡΧΙΚΑΓΚΕΛΛΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Εξοχώτατε,
Η Ελλάς, το γωρίζετε, ηθέλησε να μείνη έξω του παρόντος πολέμου. Όταν εξερράγη, ήρχιζε μόλις να αναρωννύη από πλήθος βαθυτάτων πληγών, τας οποίας είχον καταλίπει εις το σώμα της πόλεμοι εξωτερικοί και εσωτερικαί διαιρέσεις, και ουδέ δυνάμεις είχε, ουδέ διάθεσιν, ουδέ λόγον ν’αναμιχθή εις πόλεμον, του οποίου, αν το τέλος πέπρωται πάντως να έχη δι’όλον τον κόσμον συνεπείας σημαντικάς, η αρχή του δεν παρουσίαζε δι’αυτήν αμέσους κινδύνους. Ας μη ληφθούν υπ’όψει αι δηλώσεις της αι σχετικαί. Ας μη ληφθούν υπ’όψει τα έγγραφα τα οποία εις επίσημον Βίβλον εδημοσίευσε. Ας μη ληφθούν υπ’όψει το πλήθος των λόγων, των κειμένων, των αποδείξεων δια των οποίων πιστοποιείται η επίμονος αύτη απόφασίς της, να μείνη εκτός του πολέμου. Και ας ληφθή τούτο μόνον: Το ότι η Ελλάς όταν οι Ιταλοί έπνιξαν εις τον λιμένα της Τήνου την «Έλλην» και εύρε τα θραύσματα των τορπιλλών και εβεβαιώθη ότι ήσαν ιταλικά, τα έκρυψε. Διατί;… Διότι, αν τα απεκάλυπτε θα ήτο υποχρεωμένη ή να κηρύξη τον πόλεμον ή να δεχθή την κήρυξιν του πολέμου.
Δεν ήθελε λοιπόν τον πόλεμον με τους Ιταλούς η Ελλάς. Ούτε μόνη, ούτε με συμμάχους, ούτε με βαλκανικούς, ούτε με Άγγλους. Ήθελε εις την μικράν αυτήν γωνίαν της γής να ζήση κατά δύναμιν ήσυχος, επειδή ήτο κατάκοπος, επειδή είχε πολεμήσει πολύ και επειδή η γεωγραφική της θέσις είναι τοιαύτη ώστε να μην θέλη να έχη εχθρούς ούτε τους Γερμανούς εις την ξηράν, ούτε τους Άγγλους εις την θάλασσαν. Μέχρι της στιγμής εκείνης, της στιγμής κατά την οποίαν επνίγη η «Έλλη», η Ελλάς είχε, εκτός των ειρηνικών της διαθέσεων, πρόσθετον ασφάλειαν, δύο υπογραφάς, την Ιταλικήν, η οποία την είχε κατά πάσης εκ μέρους της επιθέσεως ασφαλίσει, και την Αγγλικήν, η οποία ήλθεν ως αυθόρμητος της ακεραιότητός της εγγύησις.
Εν τούτοις, όταν ολίγον μετά την «Έλλην» παρουσιάσθησαν απταί αποδείξεις της μελλούσης ιταλικής επιθέσεως, η Ελλάς, πεισθείσα ότι η μία υπογραφή δεν είχεν αξίαν, δεν εστράφη ως ώφειλε προς την άλλην, αλλ’ εστράφη – το ενθυμείσθε, Εξοχώτατε; – προς Υμάς. Και εζήτησε την προστασίαν την ιδικήν σας. Και τι απηντήθη τότε εις την Ελλάδα;… Τι απηντήθη δεν γνωρίζω καλώς. Γνωρίζω όμως εκ στόματος του αποθανόντος πρωθυπουργού μας, ότι η Γερμανία απήντησεν εις το διάβημά μας συνιστώσα να μην δώσωμεν αφορμήν – να μην επιστρατευθώμεν δηλαδή – και να είμεθα ήσυχοι. Δεν εδώσαμεν λοιπόν αφορμήν, εμέναμεν ήσυχοι ή μάλλον εκοιμώμεθα ήσυχοι – διότι την προηγουμένην μας είχον κάμει και γεύμα οι Ιταλοί – οπόταν μας παρουσιάσθη με το τελεσίγραφον ο πρέσβυς της Ιταλίας.
Τότε λοιπόν πού και προς ποίον ηθέλατε να στραφή η Ελλάς;… Προς τους Ιταλούς, των οποίων είχε εις την τσέπην της, μαζί με τα θραύσματα των τορπιλλών, και την άνευ αξίας υπογραφήν; Αλλ’ αυτοί της είχον κηρύξει τον πόλεμον. Πρός Υμάς; Αλλ’ Υμείς ατυχώς ευρίσκεσθε εκείνο ακριβώς το πρωί, εις τας 28 Οκτωβρίου, εις Φλωρεντίαν. Να μείνη μόνη; Αλλ’ ούτε αεροπορίαν είχε, ούτε υλικόν, ούτε χρήματα, ούτε στόλον. Εστράφη λοιπόν προς την τελευταίαν εναπομείνασαν υπογραφήν: Προς τους Άγγλους. Και αυτοί, των οποίων εκαίετο η Πατρίς, οι οποίοι ηγρύπνουν εις τας ακτάς της Μάγχης ανήσυχοι, οι οποίοι τότε – όπως το είχον δηλώσει – δεν είχον επαρκή τα μέσα δια την ιδίαν των προστασίαν, ήλθαν. Ήλθαν αμέσως. Άνευ αξιώσεων, άνευ διαπραγματεύσεων, άνευ χαρτιών. Και μετ’ ολίγας ημέρας, εις το Μέτωπον το οποίον είχεν ανοίξει εις τα βουνά της Ηπείρου ο βάναυσος ιταλικός αιφνιδιασμός, έπιπταν Έλληνες στρατιώται και ο πρώτος Άγγλος αεροπόρος.
Τι συνέβη από τας ώρας εκείνας, το γνωρίζετε και Σεις και ο κόσμος ολόκληρος. Νικώνται οι Ιταλοί. Και νικώνται εκεί, στρατιωτικώς, σώμα προς σώμα, από ημάς, τους μικρούς, τους αδυνάτους. Όχι από τους Άγγλους. Διότι Άγγλος στρατιώτης δεν επάτησεν εις την Αλβανίαν. Νικώνται. Διατί; Διότι δεν έχουν ιδανικά, διότι δεν έχουν ψυχήν. Διότι…
– Αλλ’ αυτό είναι έξω του θέματος. Απέναντι της μάχης αυτής βέβαιον είναι, διότι μας εδηλώθη, ότι εμείνατε θεατής: «Η υπόθεσις αυτή, μας είπατε, δεν μ’ ενδιαφέρει. Είναι ιστορία ιταλική. Δεν θα επέμβω παρά μόνον όταν Αγγλικός στρατός αποβιβασθή εις την Θεσσαλονίκην, εις μεγάλας ποσότητας». Θα ημπορούσαμεν, έκτοτε, Εξοχώτατε, να Σας ερωτήσωμεν: «Και η Φλωρεντία;… Και το ότι την ημέραν ακριβώς κατά την οποίαν μας επιτίθεντο οι Ιταλοί, συνηντάσθε μαζί τους εις τας όχθας του Άρνου και παρεδίδατε την Ελλάδα;»… Αλλά δεν ηθελήσαμεν. Μαζί με τα θραύσματα των ιταλικών τορπιλλών εκρύψαμεν εις την τσέπην μας και την Φλωρεντίαν και, όταν κάποιοι αδιάκριτοι μας την ενεθύμιζαν, απηντώμεν: «Διεφώνησαν. Τους εγέλασαν οι Ιταλοί». Διατί;
Διότι έτσι ηθέλαμεν να πιστεύωμεν. Διότι μας συνέφερεν έτσι. Έπειτα, καθώς επροχωρούμεν ημείς εις την Αλβανίαν, επροχώρουν και αι σχέσεις της Γερμανίας και της Ελλάδος. Ο Αγκυλωτός Σταυρός εκυμάτιζε εις το Μέγαρον της εν Αθήναις πρεσβείας σας την πρώτην του Έτους, κατήρχετο μεσίστιος όταν απέθνησκεν ο αείμνηστος Μεταξάς, ο πρέσβυς σας ήρχετο να συγχαρή τον νέον Πρωθυπουργόν, αι μεταξύ Υμών και ημών εμπορικαί συναλλαγαί είχον επαναρχίσει και διεμαρτυρήθητε κάποτε εντόνως διότι μία εφημερίς της Αμερικής έγραψεν ότι γερμανικά τάνκς παρουσιάσθησαν εις την Αλβανίαν. Όλα λοιπόν καλά. Ημείς εις την Αλβανίαν, Σεις θεαταί, και οι Άγγλοι σύμμαχοί μας με τα αεροπλάνα των, με τον Στόλον των… – ΜΟΝΟΝ. Γνωρίζετε πόσον προσεπαθήσαμεν να είναι το «ΜΟΝΟΝ» τούτο πραγματικόν;… Αρκεί να αναφερθεί ότι, όταν εν Αγγλικόν αεροπλάνον έπεσεν εις την Θεσσαλονίκην, παρεκαλέσαμεν τους Άγγλους να μη το σηκώσουν αυτοί. Δια να μη παρουσιασθούν έστω και δέκα Άγγλοι στρατώται. Δια να μη παρεξηγηθώμεν, δια να μη δώσωμεν αφορμήν. Γελάτε;… Έχετε δίκαιον.
Αλλά κατά το διάστημα τούτο, ενώ εδώ είχομεν όπως έχομεν σχέσεις, ενώ η εκ της στάσεως της Γερμανίας δημιουργηθείσα κάποια γαλήνη έμενε αδιατάρακτος, Σεις ηρχίσατε να συγκεντρώνετε στρατεύματα εις την Ρουμανίαν. Τα π΄ρωτα ήσαν προσ εκπαίδευσιν των Ρουμάνων. Τα δεύτερα προς προστασίαν των πετρελαίων. Τα τρίτα δια να κρατήσουν τα σύνορα. Τα τέταρτα… – αλλά τα τέταρτα πλέον ήσαν τριακοσιαι χιλιάδες. Τότε ο υπογεγραμμένος μετέβη δημοσιογραφών εις την Βουλγαρίαν, επέρασε τον δρόμον το οποίον τώραπαρνούν οι στρατοί σας και επανελθών είπεν εις τον μακαρίτην Πρωθυπουργόν:
– Ο μέχρι Σόφιας δρόμος έχει τώρα, προφανώς, διαπλατυνθή. Αι ξύλιναι γέφυραι έχουν τώρα, προσφάτως, υποστηριχθή με πασσάλους. Τα υπολείμματα της ξυλείας ευρίσκονται ακόμη εκεί. Είναι προφανές ότι οι Βούλγαροι έχουν ετοιμάσει τώρα, όπως όπως, τον δρόμον δια να περάση στρατός…
Και μετά τούτο;… Μετά τούτο, τί έπρεπε να κάμη η Ελλάς; Να ζητήσει βοήθειαν; Να μη ζητήσει; Να πιστεύση; Να μη πιστεύση; Να βλέπη τους Γερμανούς εις τα σύνορα με τα βουλγαρικά, να τους μετρά περνώντας τον Δούναβιν, να τους παρακολουθή εισερχομένους εις την Σόφιαν, να τους βλέπει να συμμαχούντας με τους Βουλγάρους, ν’ακούη τους Βουλγάρους ομιλούντας περί των «εθνικών των διεκδικήσεων, και να στέκη αμέριμνος εν τη πεποιθήσει ότι οι Γερμανοί ευρίσκονται εις την Κούλαν δια να προφυλάξουν τα πετρέλαια τα ρουμανικά;…
Αλλ’έστω, ας τ’ αφήσωμεν όλα αυτά, τα γενόμενα, τας δηλώσεις, την ιστορίαν και ας έλθωμεν εις τα πράγματα. Φαίνεται – λέγουν του κόσμου τα ραδιόφωνα- ότι οι Γερμανοί θέλουν να εισβάλουν εις την Ελλάδα. Σας ερωτώμεν: ΔΙΑΤΙ; Αν η κατά της Ελλάδος επιχείρησις, ως συμφέρουσα εις τον Άξονα, ήτο απ’ αρχής αναγκαία, τότε δεν θα παρουσιάζετο προ τεσσάρων μηνών μόνος ο κ. Γκράτσι εις τας τρεις το πρωί. Θα παρουσιάζοντο η Ιταλία και η Ιταλία μαζί, άλλως, με άλλο τελεσίγραφον, άλλου περιεχομένου, άλλης προθεσμίας, άλλης μορφής.
Δεν υπήρξε, λοιπόν, απ’ αρχής η κατά της Ελλάδος επιχείρησις εις τον Άξονα αναγκαία. Είναι λοιπόν τώρα;… Αλλά διατί;… Μήπως δια να μη δημιουργηθή Μέτωπον κατά της Γερμανίας εις τα Βαλκάνια; Αλλ’ αυτά είναι μυθιστορήματα. Ούτε η μαχομένη Ελλάς, ούτε η Αγγλία – το λέγει σαφώς το επίσημον ανακοινωθέν της προχθεσινής 6ης Μαρτίου, αλλά το λέγει σαφέστερον ακόμη η λογική – ούτε η Σερβία, ούτε η Τουρκία, έχουν λόγο να προκαλέσουν την εξάπλωσιν του πολέμου. Αυτός που είναι και όπου είναι, τους φθάνει. Αλλά τότε;.. Μη δια να σωθούν εις την Αλβανίαν οι Ιταλοί;… Αλλά περί ποίου είδους σωτηρίας θα πρόκειται; Οι Ιταλοί δεν θα είναι ηττημένοι οριστικώς, τελεσιδίκως, παγκοσμίως και αιωνίως μόλις και είς μόνον Γερμανός στρατιώτης πατήσει εις την Ελλάδα; Δεν θα φωνάζη όλος ο κόσμος ότι σαράντα πέντε εκατομμύρια αυτοί, αφού επετέθησαν εναντίον ημών που είμεθα μόλις οκτώ, εζήτησαν τώρα την βοήθειαν άλλων ογδοήντα πέντε εκατομμυρίων, δια να σωθούν;… Και εις το τέλος, αν θέλουν να σωθούν, διατί να έλθουν άλλοι κατά τρόπον απολύτως εξευτελιστικόν δι’ αυτούς να τους σώσουν, αφού τους σώζομεν ευχαρίστως ημείς χωρίς εξετελισμούς; Ας φύγουν μόνοι από την Αλβανίαν οι Ιταλοί. Ας ειπούν παντού ότι μας ενίκησαν, ότι εκουράσθησαν να μας κυνηγούν, ότι εχόρτασαν από δόξαν και ας φύγουν. Ημείς τους βοηθούμεν.
Αλλά θα μας ερωτήσετε ίσως, Εξοχώτατε: «Καλά όλα αυτά. Και οι Άγγλοι;…» Αλλά τους Άγγλους, Εξοχώτατε, δεν τους εφέραμεν ημείς, τους έφεραν εις την Ελλάδα οι Ιταλοί. Τώρα λοιπόν εις αυτούς τους οποίους οι Ιταλοί, να τους είπούμεν να φύγουν;… Και, έστω, να τους ειπούμεν να φύγουν. Αλλά εις ποιούς; Εις τους ζωντανούς. Πώς όμως θα διώξωμεν τους νεκρούς, αυτούς που έπεσαν εις τα βουνά μας, αυτούς που προσγειώθηκαν εισ την Αττικήν πληγωμένοι και αφήκαν εδώ την τελευταίαν πνοήν, αυτούς οι οποίοι, ενώ εκαίετο η πατρίς των, ήλθαν και ηγωνίσθησαν εδώ, και έπεσαν εδώ και ευρήκαν εδώ ένα τάφον;… Ακούτε, Εξοχώτατε, υπάρχουν ατιμίαι αι οποίαι εις την Ελλάδα δεν γίνονται. Και αυτά είναι καθαραί ατιμίαι. Ούτε τους νεκρούς, ούτε τους ζωντανούς ημπορούμεν να διώξωμεν. Δεν θα διώξωμεν κανένα, και θα σταθώμεν μαζί των, εδώ, μέχρις ότου κάποια λάμψη ακτίς ηλίου και περάση η καταιγίς.
Και Σεις; Σεις – λέγουν πάντοτε – θα επιχειρήσετε να εισβάλετε εις την Ελλάδα. Και ημείς, λαός αφελής ακόμη, δεν το πιστεύομεν. Δεν πιστεύομεν ότι στρατός με ιστορίαν και με παράδοσιν – αυτό και οι εχθροί του δεν το αρνούνται – θα θελήση να κηλιδωθή δια μιας πράξεως παναθλίας. Δεν πιστεύομεν ότι ένα Κράτος πάνοπλον, ογδοήκοντα πέντε εκαττομμυρίων ανθρώπων, μαχόμενον δια να δημιουργήση εις τον Κόσμον «νέαν τάξιν πραγμάτων» – τάξιν, φανταζόμεθα, αρετής – θα ζητήση να πλευροκοπήση ένα Έθνος μικρόν, που αγωνίζεται υπέρ της ελευθερίας του, μαχόμενον προς μίαν Αυτοκρατορίαν σαράντα πέντε εκατομμυρίων.
Διότι τί θα κάμη ο Στρατός αυτός, Εξοχώτατε, αν αντί πεζικού, πυροβολικού και μεραρχιών, στείλη η Ελλάς φύλακας εις τα σύνορά της ε’ικοσι χιλιάδας τραυματιών, χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, με τα αίματα και τους επιδέσμους, δια να τον υποδεχθούν;… Αυτούς τους στρατιώτας φύλακας θα υπάρξη στρατός δια να τους κτυπήση;
Αλλ’ όχι, δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Ο ολίγος ή πολύς στρατός των Ελλήων που είναι ελεύθερος, όπως εστάθη εις την Ήπειρον, θα σταθή, αν κληθή, εις την Θράκην. Και τί να κάμη;… Θα πολεμήση. Και εκεί. Και θα αγωνισθή. Και εκεί. Και θα αποθάνη. Και εκεί. Και θ’ αναμείνει την εκ Βερολίνου επιστρογήν του δρομέως, ο οποίος ήλθε προ πέντε ετών και έλαβεαπό την Ολυμπίαν το φως, δια να μεταβάλη εις δαυλόν την λαμπάδα και φέρη την πυρκαϊάν εις τον μικρόν, την έκτασιν, αλλά μέγιστον αυτόν τόπον, ο οποίος, αφού έμαθε τον κόσμον όλον να ζη, πρέπει τώρα να τον μάθη και ν’ αποθνήσκη.
Μετ’ εξόχου τιμής
Γ. Α. ΒΛΑΧΟΣ».
Απρίλιος 1941. Κόρινθος. Έλληνες αιχμάλωτοι των Γερμανών εισβολέων.
Απρίλιος - Μάιος 1941. Κόρινθος. Βρετανοί αιχμάλωτοι πολέμου ξεφορτώνουν υλικά, στον σιδηροδρομικό σταθμό. (Franz Peter Weixler).
1941-1944 Αθήνα, Ακρόπολη, Γερμανοί στρατιώτες, με παιδιά.
1943 - 1944. Μαχητές του ΕΟΑ -ΕΔΕΣ.
Ιούνιος 1943. Oradour-sur-Glane Γαλλία. Λίγες ημέρες μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία (βόρεια Γαλλία), στις 6 Ιουνίου 1944, Γερμανοί στρατιώτες εισέβαλαν, στο χωριό Oradour-sur-Glane στην κεντρική Γαλλία και το ισοπέδωσαν: δολοφόνησαν 643 πολίτες και κατέστρεψαν όλα τα σπίτια του χωριού, όπως και την εκκλησία, το σχολείο, το δημαρχείο, το ταχυδρομείο. Η αιτία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Γερμανών, ήταν η αιχμαλωσία ενός Γερμανού αξιωματικού, από την γαλλική Αντίσταση, στο χωριό. Μετά τον Πόλεμο, οι γαλλικές Αρχές αποφάσισαν να μην ξαναχτιστεί το χωριό (το νέο χωριό κτίστηκε, κοντά, στο μαρτυρικό χωριό), αλλά να παραμείνει, ως μνημείο της γερμανικής θηριωδίας, ένα ανοιχτό Μουσείο, για τους επισκέπτες (Γάλλους και τουρίστες), μια διαρκής υπενθύμιση του τί είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος.
Οκτώβριος 1944. Αθήνα. Η ελασίτισα Μαρία Μπέικου. Διηγείται την ζωή της :
«Tο όνομά μου είναι Μαρία. Γεννήθηκα, στην Εύβοια. Στον πόλεμο, βρίσκομαι στην Αθήνα, φοιτήτρια της Ιατρικής. Οργανώνομαι και δουλεύω, παράνομα, με τον Λεωνίδα Κύρκο, στο πανεπιστήμιο. Συλλαμβάνεται ο αδερφός μου. Οδηγείται, στις φυλακές. Παρά την αντίθεση των γονιών μου, κατατάσσομαι, στον ΕΛΑΣ. Λαχταρώ να πολεμήσω, με το όπλο στο χέρι. Η πρώτη μου μάχη είναι, στο Καρπενήσι. Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό, σε κανέναν, απέναντί μου, όμως, είναι ο εχθρός. Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι. Καταλαβαίνω, στο πρόσωπο του διπλανού μου, τί σημαίνει σύντροφος. Κόβω την κοτσίδα μου, για να παρελάσω, στην απελευθέρωση. Παραδίδω το όπλο μου, στην Βάρκιζα. Παντρεύομαι τον Γεωργούλα Μπέικο. Ξαναπιάνω το ντουφέκι, για να αμυνθώ, δεύτερη φορά, με τον Δημοκρατικό Στρατό. Το αφήνω, ηττημένη, πια, στα αλβανικά σύνορα και φεύγω, περνώντας, στο άγνωστο. Τρομάζω. Ζω είκοσι επτά χρόνια, στην Σοβιετική Ένωση. Φοιτήτρια, στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας, στην τάξη του Μιχαήλ Ρομ, με τον συμφοιτητή και πολύ καλό φίλο μου Αντρέι Ταρκόφσκι. Σκηνοθετούμε, από κοινού, τους "Φονιάδες" του Χέμινγουεϊ. Δουλεύω, ως εκφωνήτρια, στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μόσχας. Είκοσι επτά χρόνια, χωρίς ιθαγένεια. Ψάχνω κάποιον ν' ακούσει την ιστορία μου. Τη λέω παντού. Επιστρέφω, στην Ελλάδα, με την τέφρα του Γεωργούλα, σαν την Ηλέκτρα. Στα όνειρά μου, βλέπω, ακόμα, ότι τρέχω, στα βουνά. Πατρίδα μου είναι όλα αυτά».
Οκτώβριος. 1944. Λαμια. Έφιππος αξιωματικός του ΕΛΑΣ. Στο βάθος, οι αντάρτες.
Δεκεμβριανά 1944. Το κόμμα ΕΛΔ (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας), με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Σβώλο και γενικό γραμματέα τον Ηλία Τσιριμώκο, αποχωρεί, από το ΕΑΜ, αν και στις 2/12/1944 οι υπουργοί του (ο Σβώλος, υπουργός Οικονομικών και ο Τσιριμώκος, υπουργός Εθνικής Οικονομίας) είχαν παραιτηθεί, μαζί με τους υπουργούς, που προέρχονταν, από το ΚΚΕ, από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.
14/8/1945. Νέα Υόρκη, Times Square. «V-J Day in Times Square». Το φιλί, για το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Στις 14 Αυγούστου 1945, καθώς η Ιαπωνία αποδέχεται την «άνευ όρων» συνθηκολόγηση, που σηματοδοτεί το τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι άνθρωποι, στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλο τον κόσμο, βγήκαν, στους δρόμους, για να γιορτάσουν την λήξη του πιο μεγάλου και πιο αιματηρού πολέμου, που είχε δει, ποτέ, η ανθρωπότητα. Μια φωτογραφία του Alfred Eisenstaedt, από τους πανηγυρισμούς εκείνης της ημέρας, θεωρείτο, για πάρα πολλά χρόνια, ότι συμπύκνωνε τα συναισθήματα της ευτυχίας και της ανακούφισης, που ένιωσαν οι λαοί, όταν επιβεβαιώθηκε η είδηση, για την τελική νίκη των Συμμάχων. Σε αυτή την εμβληματική φωτογραφία, η οποία έγινε το σύμβολο του τέλους του πολέμου, ένας ναύτης σκύβει και φιλάει μια νοσοκόμα, στην μέση της διάσημης πλατείας Times Square, στην Νέα Υόρκη. Η φωτογραφία, γνωστή, ως «V-J Day in Times Square», παρουσιάστηκε ολοσέλιδη, στο περιοδικό Life, που κυκλοφόρησε μια εβδομάδα, αργότερα, για να γίνει, έκτοτε, μια, από τις πιο αναγνωρίσιμες φωτογραφίες, στην Ιστορία και να ανατυπωθεί, όσο καμιά άλλη, σε κάρτες, αφίσες, μαγνητάκια και πολλά άλλα αναμνηστικά – μέχρι και άγαλμα έχει γίνει –, συμβολίζοντας την πιο θριαμβευτική στιγμή ενός έθνους : οι ΗΠΑ ήσαν, εκείνη την στιγμή, στο κατώφλι μιας εποχής ανεξέλεγκτης μεταπολεμικής αισιοδοξίας. Ο ναύτης ήταν, τελικά, ο George Anthony Mendonsa, που στρατολογήθηκε, στο Ναυτικό, μερικούς μήνες, μετά το Περλ Χάρμπορ. Ήταν τιμονιέρης, σε ένα αντιτορπιλικό, στον Ειρηνικό Ωκεανό, όταν το σκάφος του βυθίστηκε, από έναν φονικό τυφώνα που στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες άλλους συναδέλφους του. Ο ίδιος βοήθησε περισσότερους, από 100, ναύτες να φθάσουν, με ασφάλεια, στην στεριά και συγκινήθηκε, όταν είδε τις νοσοκόμες να φροντίζουν τους τραυματίες. Έχοντας ολοκληρώσει ενάμιση χρόνο εξαντλητικής θαλάσσιας υπηρεσίας, τον Αύγουστο του 1945, απολάμβανε πέντε εβδομάδες άδειας, στην στεριά, πριν επιστρέψει, πάλι, στο πλοίο του. Η τρομερή πιθανότητα εισβολής, στην ηπειρωτική Ιαπωνία, ήταν υπαρκτή και διαφαινόταν. Από νωρίς, το μεσημέρι της 14/8/1945 κυκλοφόρησε η φήμη, για την επικείμενη παράδοση των Ιαπώνων και έτσι, ο Mendonsa, με την αρραβωνιαστικιά του, την Rita Petry, γιόρτασαν, πίνοντας πολλά ποτά, στο εστιατόριο Child's και στην συνέχεια, πήγαν, στο Radio City, για να παρακολουθήσουν μια κινηματογραφική ταινία. Όταν, όμως, άνοιξαν οι πόρτες και οι άνθρωποι άρχισαν να ουρλιάζουν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει, βγήκαν, έξω και ενώθηκαν, με τα πλήθη στην Times Square, «γιατί, αν έπρεπε να μάθεις τα τελευταία νέα, εκεί, θα τα μάθαινες». Όταν η είδηση επιβεβαιώθηκε, ο μισομεθυσμένος Mendonsa άρχισε να φιλά όποια γυναίκα εύρισκε μπροστά του, αδιαφορώντας, για την ηλικία της, ή την εξωτερική ομορφιά της. Ανάμεσά τους και την κοπέλα της φωτογραφίας, η στολή της οποίας του θύμιζε τις νοσοκόμες, που τον είχαν περιθάλψει. «Το να την φιλήσω», είπε, αργότερα, «ήταν μια αυθόρμητη πράξη ευγνωμοσύνης».
Rita Perry - George Mendosa.
Η Rita, με την οποία παντρεύτηκε και έζησε, μέχρι το τέλος της ζωής του και που διακρίνεται, στις δυο, από τις τέσσερεις φωτογραφίες, που τράβηξε ο Eisenstaedt το ζευγάρι, δήλωσε, με παράπονο, στα βαθειά της γεράματα : «Εμένα δεν με έχει φιλήσει, ποτέ, με τόσο πάθος».
1940 (δεκαετία). Los Angeles, ΗΠΑ. Η Κατίνα Παξινού και Αλέξης Μινωτής στο σπίτι τους: Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατίνα Παξινού βρισκόταν, στο Λονδίνο, όπου εμφανιζόταν, στο θέατρο και έτσι, δεν μπορούσε να επιστρέψει, στην Ελλάδα. Έφυγε, για την Αμερική, στην οποία ταξίδεψε, με ένα αντιτορπιλικό. Εκεί, έπαιξε, με επιτυχία, στο Μπρόντγουεϊ, το έργο, όμως, που την επέβαλε, σε διεθνή κλίμακα και που της χάρισε, το 1944, βραβείο β’ γυναικείου ρόλου, από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ήταν το «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα», μεταφορά του λογοτεχνικού έργου του Χέμινγουεϊ, που εξελισσόταν, στον Ισπανικό Εμφύλιο, στο οποίο υποδυόταν τον ρόλο της φλογερής πατριώτισσας Πιλάρ. Την βραδιά της απονομής η Ελληνίδα ηθοποιός ξεχώρισε, φορώντας μια grecian τουαλέτα του Έλληνα σχεδιαστή, με την μεγάλη διεθνή καριέρα, Jean Desses. Παραλαμβάνοντας το Όσκαρ, είπε : «Το δέχομαι, για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου του Εθνικού θέατρου, ζωντανών, ή νεκρών». Ο πόλεμος, στην Ελλάδα, δεν είχε, ακόμη, τελειώσει. Θα ακολουθούσαν και άλλοι σημαντικοί ρόλοι, στο Χόλιγουντ, σε ταινίες, όπως «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» και «Ο θείος Σίλας», αν και το 1952, επέστρεψε, μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, στην Ελλάδα, για να μεγαλουργήσει, σε εμβληματικούς ρόλους του κλασσικού ρεπερτορίου και φυσικά, στην Επίδαυρο.
1947. Γιουγκοσλαβία. Καφενείο, με τα πορτραίτα των Β. Ι. Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν και Josip Broz Tito.
1950. Ζάκυνθος. Οι φυλακές, στην Αγία Τριάδα, πριν τον σεισμό του 1953.
1950. Αθήνα. Η Έλλη Λαμπέτη την ημέρα του γάμου της με τον Μάριο Πλωρίτη. Δυο χρόνια, αργότερα, θα χωρίσουν, αν και θα παραμείνουν πιστοί φίλοι, μέχρι το τέλος της ζωής της. Αιτία του χωρισμού ήταν η σχέση της ηθοποιού, με τον Δημήτρη Χορν: Η ίδια η Λαμπέτη είχε δηλώσει : «έλεγα, στον Μάριο, ερωτεύομαι τον Χόρν. Και το έλεγα, έτσι απλά, ο βλάκας και ο Μάριος είχε μείνει ξερός, με το θράσος μου. Ω θεέ μου, όντως, είχα πολύ θράσος, εγώ, στην θέση του, θα με είχα χαστουκίσει».
1950 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα, Αμπελόκηποι. Το ρέμα (για όσους το θυμούνται), στην συμβολή των οδών Αχαίας και Βελεστίνου. Η οδός Αχαΐας, όπως φαίνεται, εδώ, προς τα πάνω, οδηγούσε και οδηγεί, προς στην Λ. Πανόρμου, απέναντι, από τον αριθμό 75, που είναι, σήμερα, το σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτης.
1950 (τέλη δεκαετίας). Πάτρα. Φορτηγό μάρκας DODGE.
1950 (δεκαετία). Ιωάννινα. Λεωφορείο του ΚΤΕΛ Ιωαννίνων, για Αθήνα.
1937. Βαμβακόφυτο Σερρών.
1953. Βαμβακόφυτο Σερρών.
1975. Βαμβακόφυτο Σερρών. Έτοιμοι, για φαντάροι.
1953. Νέα Υόρκη, φυλακές Σινγκ Σιννγκ, ΗΠΑ. O Julius και η Εthel Rosenberg, τραγουδώντας την «Διεθνή», ανταλλάσσουν το τελευταίο τους φιλί, πριν την εκτέλεσή τους, μετά την καταδίκη τους, το 1951, για κατασκοπεία, υπέρ της “Ε.Σ.Σ.Δ.”. H κατηγορία ήταν βάσιμη.
14/8/1954. Δάσος Δαφνίου. Ο Νίκος Πλουμπίδης νεκρός και με χειροπέδες, όπως έπεσε, μετά την εκτέλεσή του. Επέδειξε αξιοθαύμαστη καρτερικότητα, ακλόνητη αφοσίωση, στο ΚΚΕ - που τον είχε συκοφαντήσει, ως “χαφιέ της Ασφάλειας” - και στις ιδέες του, αρνούμενος να λάβει μετάληψη, όπως και την κάλυψη των ματιών του, κατά την διάρκεια της εκτέλεσης, τραγουδώντας την “Διεθνή”.
1957. Παραλία Ριμίνι, βόρεια Ιταλία. Αστυνομικός κόβει κλήση, σε νεαρή γυναίκα, λόγω της τολμηρής περιβολής της, με μαγιό μπικίνι.
1957. Νέα Σμύρνη. Η κεντρική πλατεία.
1959. Ασβέστωμα των τοίχων, πριν την γιορτή του Δεκαπενταύγουστου.
5/12/1959. Ένα μακάβριο μυστικό βρίσκεται, καλά, κρυμμένο, εδώ και 66 χρόνια, στον πυθμένα της ειδυλλιακής λίμνης Πλαστήρα. Επισκιασμένο, από την απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου, που έκανε την τεχνητή λίμνη του νομού Καρδίτσας έναν, από τους δημοφιλέστερους προορισμούς της ηπειρωτικής χώρας, το ναυάγιο του 1959 έχει ξεθωριάσει, στην συλλογική μνήμη, παρότι αποτελεί το, πλέον, πολύνεκρο ναυάγιο, που σημειώθηκε, ποτέ, σε ελληνική λίμνη. Για τα γειτονικά χωριά, ωστόσο, η 5η Δεκεμβρίου αποτελεί, μέχρι και σήμερα, ημέρα πένθους. Εξήντα έξι χρόνια πριν, τα παγωμένα νερά της λίμνης Πλαστήρα έγιναν ο υγρός τάφος 20 εργατών, που απασχολούνταν, στην κατασκευή της. Τον μεγαλύτερο φόρο αίματος, για την ολοκλήρωση του τιτάνιου (για τα δεδομένα της μετεμφυλιακής Ελλάδας) έργου, πλήρωσε το παραλίμνιο Νεοχώρι, καθώς οι 17, εκ των θυμάτων, κατάγονταν, από αυτό, με κάποιους, μάλιστα, να συνδέονται, με συγγενικούς δεσμούς μεταξύ τους. Δυο από τα θύματα, κατάγονταν από την Καρίτσα και ένα, από το Μορφοβούνι, ιδιαίτερη πατρίδα του εμπνευστή της λίμνης του Ταυρωπού - όπως είναι, επίσης, γνωστή - Νικολάου Πλαστήρα. Το μοιραίο βράδυ, παραμονή του Αγίου Νικολάου, «οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να ξεκινήσουν, από την περιοχή "Τσαρδάκι", για να φθάσουν, απέναντι, στο Νεοχώρι. Μοναδικός τρόπος, για το σύντομο αυτό ταξίδι, ήταν, με βάρκα, όμως, στην περιοχή, επικρατούσε κακοκαιρία. Αψηφώντας τις προτροπές συντοπιτών τους, που επέμεναν να μην επιχειρήσουν τον διάπλου της λίμνης, εκείνοι αποφάσισαν να το τολμήσουν, καθώς ήθελαν να βρίσκονται, στα σπίτια τους, για την μεγάλη γιορτή της επομένης. Έτσι, επιβιβάστηκαν, στο ακατάλληλο, για τις επικρατούσες συνθήκες, πλωτό μέσο και λίγο πριν φθάσουν, στα μέσα της διαδρομής, η βάρκα μη αντέχοντας, στους δυνατούς ανέμους αναποδογύρισε. Όλοι βρέθηκαν, ξαφνικά, στα παγωμένα νερά της λίμνης. Σωσίβια, ή άλλα σωστικά μέσα, δεν υπήρχαν, ενώ κανείς τους δεν ήξερε κολύμπι. Μέσα, σε ελάχιστα λεπτά, η λίμνη έγινε ο υγρός τάφος όλων, λες και θα έπρεπε να θυσιασθούν, για την επιτυχή περάτωση του μεγάλου έργου. Ανασύρθηκαν, από τον βυθό της, μετά από καιρό, από ομάδες δυτών, που είχαν κληθεί, στην περιοχή, για να φέρουν, εις πέρας, την μακάβρια αποστολή. Άφησαν, πίσω τους, οικογένειες, γυναίκες και παιδιά, βυθίζοντας τα χωριά τους, στην οδύνη. Η ολοκλήρωση της λίμνης Πλαστήρα, , ή Μέγδοβα, από γαλλική εταιρία και κονδύλια προερχόμενα, από τις πολεμικές αποζημιώσεις, που κατέβαλε, στην Ελλάδα, η Ιταλία, θεωρήθηκε άθλος, για την εποχή, ενώ, για αυτήν, εργάστηκαν δεκάδες τεχνίτες, από τις γύρω περιοχές, υπό αντίξοες, σε πολλές περιπτώσεις, συνθήκες. Πριν την κατασκευή της, στο ίδιο σημείο λειτούργησε αεροδρόμιο, για την προσγείωση συμμαχικών αεροσκαφών, στην κατεχόμενη Ελλάδα. Σκοπός της δημιουργίας της λίμνης, ήταν η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, τα οφέλη, από την άρδευση και την ύδρευση του θεσσαλικού κάμπου, καθώς και η εκτεταμένη τουριστική αξιοποίηση των παραλίμνιων οικισμών, ξεπέρασαν, κατά πολύ, τα προσδοκώμενα οφέλη του αρχικού σκοπού της δημιουργίας της. Παρά την συνεχή προβολή της περιοχής και την ανέγερση σχετικού μνημείου, το τραγικό συμβάν της 5ης Δεκεμβρίου του 1959 παραμένει άγνωστο, στο ευρύ κοινό.
1960 (δεκαετία). Πλωμάρι. Λεωφορείο, μάρκας Volvo, του 34ου ΚΤΕΛ Λέσβου.
1960 - 2025. Μαλέ, η πρωτεύουσα των Μαλδίβων, τότε και τώρα. Το Μαλέ έχει υποστεί μια αξιοσημείωτη μεταμόρφωση, από την δεκαετία του 1960, έως σήμερα. Τότε, ήταν ένα μικρό, ήρεμο νησί, με περιορισμένες υποδομές και μέτριο πληθυσμό. Σήμερα, το Μαλέ είναι ένα ζωντανό αστικό κέντρο, πυκνοκατοικημένο και γεμάτο, με σύγχρονα κτίρια, εμπορικά κέντρα και υπηρεσίες πρώτης κατηγορίας. Πάντως, είναι συζητήσιμος ο όρος "ανάπτυξη", όταν βλέπουμε μια τέτοια εξέλιξη.
1965. Βαμβακόφυτο Σερρών. Στο χωριό, τα παλιά χρόνια, το κρέας, σαν διατροφικό είδος, σπάνιζε. Λόγοι φτώχειας και ανέχειας, ανάγκαζαν τους ανθρώπους να τρώνε κρέας τις Κυριακές και τις ημέρες των μεγάλων εορτών. Συνήθως, έτρωγαν κρέας χοιρινό παστό, από το δικό τους γουρούνι. Έτσι, λοιπόν, κρεοπωλείο και συνεπώς, κρεοπώλης, σαν επάγγελμα, δεν υπήρχε. Μόνο το απόγευμα του Σαββάτου, ή παραμονή μεγάλης γιορτής, τέσσερις χωριανοί έσφαζαν, κυρίως, πρόβατα και αρνιά και κρεμούσαν τα σφάγια, για πώληση, στο δένδρο της φωτογραφίας, που ήταν, δίπλα, στην εκκλησία. Από τους τελευταίους υπαίθριους κρεοπώλες, ήσαν οι: Σίμος Αθαν. Κωνσταντίνος, Τόνιος Πασχ. Ηλίας, Δέντσας Θ. Δημήτριος και ο Τσίντσιος Ζαχ. Χρήστος.
1962 (καλοκαίρι). Αθήνα. Θέατρο «Μετροπόλιταν». Ρένα Βλαχοπούλου και Αλίκη Βουγιουκλάκη : Η μοναδική συνεργασία των δύο πρωταγωνιστριών, στο Η «Οδός Ονείρων», η περίφημη επιθεώρηση, που είχε ανεβάσει ο Μάνος Χατζιδάκις, έμεινε, στην ιστορία. Η Ρένα Βλαχοπούλου πρωταγωνιστούσε, μαζί με τον Δημήτρη Χορν, την Μάρω Κοντού, την Ζωή Φυτούση, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Βαγγέλη Πρωτόπαπα, τον Γιώργο Μαρίνο, σε κείμενα του Αλέξη Σολωμού, με μουσική, φυσικά, του Χατζιδάκι. Σε αυτήν, ερμήνευσε ο Χορν τον «Ηθοποιό», και ο Μαρίνος το «Όνειρο των παιδιών της γειτονιάς» η Μάρω Κοντού, με την Βλαχοπούλου, τις «Αδελφές Τατά» και μόνη της, την «Μαύρη Φορντ». Ο Χατζιδάκις, μάλιστα, έκανε, κάθε τόσο, τονωτικές ενέσεις, στο έργο και έτσι, πραγματοποίησαν έκτακτες εμφανίσεις, σε αυτό, η Νάνα Μούσχουρη, ο Ευγένιος Σπαθάρης, με το φιγούρες, από το θέατρο ίσκιων του, αλλά και η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που τραγούδησε επιτυχίες, από τις ταινίες της και εμφανίστηκε, μαζί με την Ρένα Βλαχοπούλου, για μία και μοναδική φορά, επί σκηνής.
1969 Χανιά. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η σωσίας της, στις ταινίες, Μίτση Καρρά (Δήμητρα Καπετανοπούλου). Η Βουγιουκλάκη ήταν η πρώτη ηθοποιός, στην Ελλάδα, που χρησιμοποίησε σωσία, για της ανάγκες των γυρισμάτων. Το γεγονός της εγκυμοσύνης της έγινε γνωστό, στα γυρίσματα της ταινίας “Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά” στην Μακρυνίτσα, όταν η Αλίκη άρχισε να έχει έντονες αδιαθεσίες. Λόγω του κινδύνου να αποβάλει, τα γυρίσματα διακόπηκαν μέχρι να γεννήσει και συνεχίστηκαν το 1969. Τόσο, σε αυτή την ταινία, όσο και στην “Η Νεράιδα και το παλικάρι”, που γυριζόταν, εκείνη την περίοδο, στην Κρήτη, είχαν βρει μια σωσία της Αλίκης να την ντουμπλάρει, στα δύσκολα πλάνα. Αυτή η σωσίας ήταν η Μίτση Καρρά ή αλλιώς Δήμητρα Καπετανοπούλου, με την οποία, εκτός, από (την όχι μεγάλη) ομοιότητα, είχαν και μια πολύ ευχάριστη συνεργασία.
1968. Χαλκίδα.
15 - 18/8/1969. Bethel, Πολιτεία Νέας Υόρκης. Ή συναυλία Woodstock, που έχει προγραμματισθεί να κρατήσει τρεις ημέρες, αλλά κράτησε τέσσερις και προσέλκυσε ένα κοινό 400.000 ανθ..
1970. Αθήνα. Θέατρο «Διονύσια». Ο Δημήτρης Χορν και ο Αλέκος Αλεξανδράκης ανεβάζουν το “Σλουθ” του Άντονι Σάφερ, με μεγάλη επιτυχία, που διαρκεί, για δυο σεζόν. «Ο Αλεξανδράκης δεν είναι, μόνο, καλός ηθοποιός. Είναι ευγενές πλάσμα. Δεν θα μπορούσε, ποτέ, να παίζει φτηνά, χυδαία» δηλώνει ο Χορν, για τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον οποίο είχε ξεχωρίσει, από όταν έδινε εξετάσεις, στην σχολή του Εθνικού θεάτρου. Ο Δημήτρης Χορν, ωστόσο, δεν είχε τόσο καλή σχέση, με την σύντροφο του ηθοποιού, Νόνικα Γαληνέα, που, πριν μερικά χρόνια, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά : «Καθόλου δεν με σημάδεψε και δεν μου λείπει ο Χορν. Αντιθέτως, είχα έρθει, σε τρομερή ρήξη, μαζί του. Ένας λόγος, που χώρισα τον Αλέκο, ήταν αυτός. Δεν θέλω να μπω, σε τέτοιες λεπτομέρειες τώρα, μετά από τόσα χρόνια».
16/8/1960. Αμμόχωστος. Ο γερο-βρακάς, πού να καταλάβει, από εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα; Γονατίζει, μπροστά, στο άγημα της ΕΛΔΥΚ, που, μόλις, έφθασε, στο λιμάνι.
14 Αυγούστου 1964. Τυλληρία, Κύπρος. Τα Κόκκινα φλέγονται. Στις μάχες, με ένοπλες τουρκοκυπριακές ομάδες, που είχαν την υποστήριξη της τουρκικής αεροπορίας, η οποία χρησιμοποίησε την ρίψη βομβών ναπάλμ, το 216 ΤΠ της ελληνοκυπριακής εθνοφρουράς άντεξε και επικράτησε, με απώλειες 53 στρατιωτών και 125 αμάχων.
Τότε, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεωργιος Παπανδρέου, κατηγόρησε τον Μακάριο ότι αποφάσισε, εν πλήρει αγνοία του, την επιχείρηση, στην Τηλλυρία. Ανέφερε ο Γεώργιος Παπανδρέου, σε επιστολή του, στον πρόεδρο και αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στις 29/8/1964 :
«Μακαριώτατε,
Κατόπιν της νεας κρίσεως, η οποία έχει , από την επικειμένην μερικήν αντικατάστασιν των ανδρών της ΤΟΥΡΔΥΚ, θεωρώ επιβεβλημένον να ανακεφαλαιώσω και να διευκρινήσω και εγγράφως, τας κοινάς αποφάσεις μας :
1. Εμείναμεν σύμφωνοι ότι το Κυπριακόν θα αχθή, προς λύσιν, εις την γενικήν συνέλευσιν των Ηνωμένων Εθνών, με το αίτημα της αδεσμεύτου ανεξαρτησίας, περιεχούσης το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως. Και έπειτα, από την απόφασιν της Γενικής Συνελεύσεως, θα συνεκτιμήσωμεν την κατάστασιν, προς λήψιν των, περαιτέρω, αποφάσεων.
2. Εμείναμεν, επίσης, σύμφωνοι, ότι, έως τότε, θα προστατεύσωμεν την , εις την νήσον. Και όχι, μόνον, δεν θα προβώμεν ημείς, εις εχθροπραξίας, ή προκλήσεις, αλλά, αντιθέτως, θα επιδοθώμεν, εις επίθεσιν ειρήνης, υποσχόμενοι αμνηστίαν, εις τους Τουρκοκυπρίους, καθώς και προστασίαν όλων των ανθρωπίων και πολιτικών διακιωμάτων. Και τούτο διότι :
Πρώτον, τοιουτοτρόπως, τας τουρκικάς επιθετικάς διαθέσεις, και
Δεύτερον, δημιουργούμεν αρίστας συνθήκας παρουσίας μας, εις την Γενικήν Συνέλευσιν του ΟΗΕ.
3. Υπάρχει, όμως και η περίπτωσις απορρήτου τουρκικής επιθέσεως. Διά την περίπτωσιν αυτήν, εδήλωσα, ότι η Ελλάς, με όλας, της τας δυνάμεις, θα , εις την Κύπρον και διότι, βεβαίως, ο Ελληνικός Στρατός δεν δύναται να μάχεται, με λάβαρον την "αδέσμευτον ανεξαρτησία", η οποία πρέπει να είναι το αίτημα, ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, αλλά είναι, απολύτως, ακατάλληλος, ως σημαία του , εν πολέμω, ότε αι δύο Βουλαί θα ανακηρύξουν, αμέσως, την Ένωσιν της Κύπρου, με την Ελλάδα και εν ονόματι, της Ενώσεως θα διεξαχθή ο αγών.
4. Το κρίσιμον θέμα, όμως, είναι ποιος θα εκτιμήση την συγκεκριμένην κατάστασιν, εάν αποτελή επίθεσιν, πρόκλησιν, ή άμυναν. Και κατά πόσον αυτό το δικαίωμα ανήκει, μονομερώς και αποκλειστικώς, εις την Κυπριακήν ηγεσίαν, όπως έχει , μέχρι τούδε, εις την πράξιν.
Αυτό είναι το μέγα θέμα. Και επιβάλλεται πλήρης διευκρίνησις, η οποία μάλιστα πρέπει να συντελεσθή, εν ψυχρώ, όπως, τώρα. Διότι, εάν θα έχουν, πλέον, εκκινήσει αι εχθροπραξίαι, είναι, πλέον, αργά. Τότε, πλέον, η Ελλάς τίθεται, ενώπιον του τραγικού διλήμματος:
Ή να μη μετάσχη και να κριθή η απουσία της, ως εθνική προδοσία. Ή να μετάσχη και να είναι η συμμετοχή της αθλία ρυμούλκησις.
Έχωμεν, μέχρι τούδε, δύο περιστατικά : Την επίθεσιν της Μανσούρας, η οποία απεφασίσθη, εν πλήρει αγνοία της Ελληνικής ηγεσίας. Και τώρα την απειλουμένην κρίσιν της μερικής αντικαταστάσεως της ΤΟΥΡΔΥΚ, διά την οποίαν ηπελείσατε ένοπλον αντίστασιν, άγουσαν εις πόλεμον, άνευ της εγκρίσεως ημών.
5. Τούτο, Μακαριώτατε, δεν είναι, πλέον, δυνατόν να συνεχισθή. Είχομεν, παλαιότερον, μείνει σύμφωνοι, όταν δεν είχον, ακόμη, ταυτισθή, εις τόσον βαθμόν, αι πολεμικαί τύχαι της Ελλάδος και της Κύπρου, ότι θα έπρεπε η ηγεσία του Ελληνισμού, και κατά συνέπειαν και αι πολιτικαί και πολεμικαί πρωτοβουλίαι των τμημάτων του Εθνους, εν πάση περιπτώσει, να ανήκουν, εις τας Αθήνας, αι οποίαι να συντονίζουν τον αγώνα.
Αλλά δεν πρόκειται, σήμερον, περί της γενικής αυτής και θεωρητικής περιπτώσεως. Πρόκειται, πλέον, συγκεκριμένως, συμφώνως, προς τας ληφθείσας και δημοσιευθείσας αποφάσεις, η ένοπλος ρήξις, μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου, να οδηγήση, αμέσως και την Ελλάδα, εις πόλεμον. Και ο πόλεμος είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεσις, ώστε να επιτρέπεται, όπως η Ελλάς , εις αυτόν ως άβουλον, έρμαιον άλλων πρωτοβουλίων.
Θα ήμην ηγέτης ανάξιος της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, εάν έστεργα να ρυμουλκηθώ, εις πόλεμον και να οδηγήσω την νεότητα και το Εθνος, εις την υπερτάτην θυσίαν, χωρίς, καν, να έχω ερωτηθή και χωρίς να έχω εγκρίνει την απόφασιν. Και ο Λαός και το Εθνος και η Ιστορία, ουδέποτε, θα με συνεχώρουν. Δεν έχω καμμίαν αμφιβολίαν, ότι και σεις κατανοείτε, πλήρως, ότι ουδέποτε θα ηδυνάμην να επιτρέψω, εις τον εαυτόν μου, όπως απαλλοτριώσω το δικαίωμα και την ευθύνην μου, διά τας τύχας του ελληνικού λαού.
Ζητώ, διά τούτο, να τηρηθή του λοιπού, εις το ακέραιον και εις πάσαν περίπτωσιν, η συμφωνία, εις την οποίαν είχομεν προέλθει και η οποία, δις, μέχρι τούδε, έχει παραβιασθή. Δεν θα λαμβάνεται, εις την Κύπρον καμμία απόφασις, άγουσα, είτε, αμέσως, είτε εμμέσως, εις εχθροπραξίας, χωρίς να έχη προηγηθή συνεννόησις και συμφωνία ιδική μας.
Εάν συμφωνήσωμεν, θα έχη καλώς. Εάν διαφωνήσωμεν θα πρέπει να γίνη δεκτή η γνώμη των Αθηνών, διότι είναι φορεύς της ευθύνης ολοκλήρου του ελληνισμού. Εάν, όμως, εις την συγκεκριμένην περίπτωσιν, η Κυπριακή ηγεσία εμμένη, εις την διαφωνίαν της, η διαφωνία, τότε, τιμίως, ανδρικώς, θα ανακοινωθή, εις το Εθνος. Και έκαστος, ενώπιον του Έθνους, θα αναλάβη τας ευθύνας του και θα συναγάγη τας συνεπείας.
Εννοώ ότι, εκ των μακρών και σκληρών αγώνων σας, έχετε αποκτήσει την συνήθειαν να λαβάνετε, προσωπικώς, τας αποφάσεις σας. Έπειτα, όμως, από την δυναμικήν παρουσίαν της Ελλάδος, εις την Κύπρον, η οποία επιτρέπει να , από θέσεως ισχύος και έπειτα, από τη Νδιακηρυχθείσαν κοινήν μας απόφασιν, ότι, εις περίπτωσιν, τουρκικής επιθέσεως, η Ελλάς θα αναλάβη την άμυναν, με όλας της τας δυνάμεις, είναι προφανές ότι έχομεν εισέλθει, εις μίαν νέαν περίοδον. Και προς αυτήν επιβάλλεται προσαρμογή.
Ελπίζω, ότι η πλήρης και οριστική αυτή διευκρίνησις, θα εύρη, εκ μέρους σας, ανεπιφύλακτον αναγνώρισιν. Και επί των αρχών αυτών, θα συναφθή το εθνικόν σας συμβόλαιον. θα προστεθή, τοιουτοτρόπως, μία νέα μεγάλη εγγύησις της ευοδώσεως του κοινού εθικού μας αγώνος, της Ενώσεως, η οποία θα επιτρέψη, εις την Κύπρον, να αναλάβη την νέα ιστορικήν της αποστολήν. Να καταστή το εκπολιστικόν ορμητήριον του ελληνισμού, εις την Ανατολήν".
Με φιλικώτατα αισθήματα
Γεώργιος Α. Παπανδρέου
Δέκα χρόνια, αργότερα «η Κύπρος κείται μακράν»…
14/8/1974. «Η Κύπρος κείται, μακράν». Πριν 51 χρόνια, ξημερώματα της 14ης Αυγούστου του 1974, ξεκινούσε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, υπό την κωδική ονομασία "Αττίλας ΙΙ". Λίγη ώρα πριν, εκπροσωπώντας την ελληνοκυπριακή και την ελληνική πλευρά, στις συνομιλίες της Γενεύης, ο Γλαύκος Κληρίδης (συνταγματικώς προεδρεύων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως Πρόεδρος της Βουλής της) και ο Γεώργιος Μαύρος, Υπουργός Εξωτερικών της, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της Ελλάδας, είχαν ζητήσει λίγο χρόνο, για να μελετήσουν το τουρκικό σχέδιο, για την συναινετική διχοτόμηση της Κύπρου, με την εγκαθίδρυση, τύποις και ουσία, διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Η αντίδραση της Αθήνας ήρθε μέσω Διαγγέλματος, προς τον ελληνικό λαό, από τον Πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος - μεταξύ άλλων - ανέφερε τα εξής:
«...Δια την Ἑλλάδα ετέθη άμεσον και μέγα δίλημμα: πρέπει να , με βίαν, εις την βίαν; Με δολιότητα, εις την δολιότητα; Πρέπει να προσφύγη και εκείνη, εις τον νόμον της ζούγκλας;
…Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων, εις την Κύπρον, καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων. Και δέν ήτο δυνατόν να επιχειρηθή, χωρίς τον κίνδυνον εξασθενήσεως της αμύνης της Ελλάδος»…
Όσοι, εδώ και 51 χρόνια, ισχυρίζονται ότι, ουδέποτε, ειπώθηκε, δημόσια, η φράση "Η Κύπρος κείται, μακράν" (ειπώθηκε ιδιωτικά), δεν έχουν δίκιο. Η ξεκάθαρη διακήρυξη, προς την διεθνή κοινότητα, άρα και προς την εισβολέα Τουρκία, εκφρασμένη, ως δήλωση αδυναμίας), την στιγμή, που ξεκινούσε ο "Αττίλας ΙΙ", με την φράση, "…Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων, εις την Κύπρον καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων. Και δέν ήτο δυνατόν να επιχειρηθή χωρίς τον κίνδυνον εξασθενήσεως της αμύνης της Ελλάδος", συνιστά, ακόμη, χειρότερη εκδοχή εγκατάλειψης των μαχητών της Μεγαλονήσου. Ελλαδιτών και Κυπρίων, ακόμη και από το "Η Κύπρος κείται μακράν"... Η αρνητική υποθήκη, που ενέγραψε το συγκεκριμένο Διάγγελμα, ταλανίζει τον Ελληνισμό, εδώ και 51 χρόνια. Είναι αυτό, που μας οδήγησε να εκλιπαρούμε, σήμερα, για την εφαρμογή αυτού, που απορρίψαμε την νύκτα της 13ης Αυγούστου του 1974. Και όσο αποκρύπτουμε, όσο φοβόμαστε να δούμε κατάματα την ιστορική αλήθεια, υπηρετώντας πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, οι εφιάλτες μας και τα αδιέξοδα, στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας θα πολλαπλασιάζονται. Ειδικά, στις ημέρες μας, που οι, κατά δήλωσή τους, "φιλέλληνες", πρόδρομοι του Πασινιάν, εξακολουθούν να ξεπλένουν την κατοχική Τουρκία, διατηρώντας, εν ισχύ, την "Διακήρυξη των Αθηνών"...
1964. Ανώγεια, Κρήτη. Ο Μίκης Θεοδωράκης και η παρέα του.
1965. Ύδρα. Σχολική εκδρομή.
1967. Καλλιθέα. Ο ναός του Αγ. Νικολάου, χωρίς το Σκοπευτήριο και κατόπιν Φυλακές.
13/8/1968. Λεωφόρος Αθηνών - Σουνίου (31ο χιλιόμετρο). Για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, ο Αλέκος Παναγούλης αποτυγχάνει να σκοτώσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.
1970. Ιωάννινα. Πλατεία - ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ - ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΝ ΕΛΛΑΣ, όπου έτρωγαν, συνήθως, υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του στρατού, αλλά και αρκετοί φοιτητές - Οι αφίσες του πολυτελούς κινηματογράφου : ΣΙΝΕ ΜΠΙΤΑ, τοποθετημένες, στην κοινή τους είσοδο. Για να πάει κάποιος, στο εστιατόριο, διέσχιζε ένα διάδρομο και μετά, κατέβαινε μερικά σκαλοπάτια, προς τα αριστερά και για να πάει, στον κινηματογράφο, ανέβαινε μερικά σκαλοπάτια, προς τα δεξιά, στο τέλος του διαδρόμου. Αυτά ήσαν τα πιο φημισμένα στέκια, για όσους ζούσαν, στα Γιάννενα, εκείνη την εποχή.
1970. Μάταλα, Κρήτη. Στην εποχή των χίπις, εντόπιος χωρικός πουλάει σύκα και σταφύλια, στην παραλία.
1970 (δεκαετία). Κορίτσια εκείνης της εποχής.
1980 (δεκαετία). Χαλκίδα. Λεωφορείο, μάρκας DAF, του ΚΤΕΛ Εύβοιας, με αμάξωμα Τσώκος.
1993. Κατάπολα, Ξυλοκερατίδι. Αμοργός. Σε αυτήν την φωτογραφία υπάρχουν έξι σκάφη. Βάρκα Ευαγγελίστρια Γιάννη Πρέκα, καΐκι Γερονικόλας και Βάρκα μικρή Νικόλας Ψακής, καΐκι Κούλα Φλιτζάνη Νικόλα, από Φούρνους, καΐκι Άγιος Παντελεήμων Νίκος Κυριαζής και καΐκι Νατάσα Αναστάσιος Νομικός, στην τοποθεσία Ξυλοκερατίδι.
2024. Γάτζα. Στον Ευβοϊκό υπάρχει ένα νησί η το οποίο είναι μια μικρογραφία της Κύπρου. Πρόκειται, για το Γλαρονήσι, στην περιοχή Σκροπονέρια Βοιωτίας. Στην αρχαιότητα, ήταν γνωστό με το όνομα "φωκών όρμος".
15/8/2025. Anchorage, Αλάσκα. Mε μπλουζάκι “СССР”, ο Σεργκέι Λαβρώφ, στην πρωτεύουσα της αμερικανικής Πολιτείας. Συμβολισμός, μεν, υποκρισία, δε…
2025. Ιωάννινα. Η Παμβώτιδα λίμνη.
1970 (δεκαετία). Μέτσοβο.
1975 - 1984. Στολή, Νο 8, Ανθυπασπιστού της Ελληνικής Χωροφυλακής της περιόδου αυτής και η οποία στολή ανήκε στον Ανθ\στή ε.α. της Ελληνικής Χωροφυλακής Γεράνιο Αθανάσιο (1932-2010). Το 1984, η Χωροφυλακή ενσωματώθηκε, στην ΕΛΑΣ (Ελληνική Αστυνομία), μαζί με την Αστυνομία Πόλεων.
28/10/1978. Καβάλα. Μαθητική παρέλαση.
1/12/1978. «ΑΝΤΙ». Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου, για την εκτέλεση του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη, μέσα, στο σπίτι του, στο Παλαιό Φάληρο, μετά από μεθοδευμένη προβοκατόρικη ανώνυμη αρθρογραφία της εφημερίδας “TO BHMA”.
1982. Αθήνα. Ο Μάνος Χατζιδάκις και η Σαπφώ Νοταρά, στην «Πορνογραφία». Ο Χατζιδάκις αναγνώριζε το μεγάλο ταλέντο της ηθοποιού και της έδωσε κεντρικό ρόλο, στην μουσική παράσταση, που έμελλε να είναι η τελευταία, για την Σαπφώ Νοταρά, που έφυγε, από την ζωή, μόνη, στο σπίτι της, στο Κουκάκι, στις 11 Ιουνίου 1985. «Ήταν μια γυναίκα, η οποία, πραγματικά, αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη της, σε ένα μικροαστικό, ή αστικό τρόπο ζωής…» είπε, για την ηθοποιό, ο συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης. «Τελείωσε το πανεπιστήμιο – από τις λίγες γυναίκες, τότε -, την Βιομηχανική Σχολή. Δούλευε, στην Τράπεζα, έκανε χορό, και ξαφνικά, αποφάσισε να βγει, στο θέατρο, αλλάζοντας το όνομά της… αν θυμάμαι, καλά, πρέπει να ήταν Xανδάνου… και έκτοτε, ήταν σαν να αποσύρθηκε, από τον κόσμο, έγινε, σαν ιερό πρόσωπο, δηλαδή έβλεπε όλη την ίντριγκα, που γινόταν, γύρω της και δεν ήθελε να συμμετάσχει, για να μην χάσει μια βαθύτερη αγνότητα, που είχε.»
1980 (δεκαετία). Αμοργός, όρμος Αιγιάλης. Το καράβι Μιαούλης, αρόδω και το καΐκι Άγιος Νεκτάριος του Γιάννη και Νικήτα Βεκρη να μπαρκάρει ψάρια. Και αραγμένα, το καΐκι Πανορμίτης του Γιάννη Βεκρή και η βάρκα Πορταρίτισσα του Νικολάρα, στην τοποθεσία Αιγιάλη.
1987. Ο Barack Obama, στην Κένυα.
2008. Τσοντζίν Μπολντόγκ Μογγολία. Σε αυτές τις τεράστιες ανοιχτές πεδιάδες, βρίσκεται ένα, από τα πιο αξιοσημείωτα ιππικά αγάλματα, στον κόσμο.,Το άγαλμα έχει ύψος 40 μέτρων (131 πόδια), τοποθετημένο, σε βάση 10 μέτρων, φθάνοντας, στο συνολικό ύψος των 50 μέτρων. Αυτό το εντυπωσιακό μνημείο είναι κατασκευασμένο, από ανοξείδωτο ατσάλι, που λάμπει, κάτω από τον μογγολικό ουρανό. Απεικονίζει τον Τζένγκις Χαν να ιππεύει ένα άλογο, να κρατάει ένα χρυσό μαστίγιο και να κοιτάζει ανατολικά - προς την χώρα, όπου γεννήθηκε. Το μνημείο αποτελεί μέρος του συγκροτήματος αγαλμάτων Τζένγκις Χαν, το οποίο περιλαμβάνει ένα κέντρο επισκεπτών, ένα μουσείο, πολιτιστικά εκθέματα και μια πανοραμική πλατφόρμα θέασης που βρίσκεται, στο κεφάλι του αλόγου. Ο Τζένγκις Χαν, γεννημένος, γύρω στο 1162, με το όνομα Τεμουτζίν, προχώρησε, στην ενοποίηση των μογγολικών φυλών και την ίδρυση της Μογγολικής Αυτοκρατορίας - της μεγαλύτερης συνεχούς αυτοκρατορίας στην ιστορία. Τόνισε την πειθαρχία, την οργάνωση και την ηγεσία, με βάση την ικανότητα και την αφοσίωση. Η κληρονομιά του περιλαμβάνει, επίσης, την προώθηση του εμπορίου, σε όλη την Ασία και την Ευρώπη, μέσω του Δρόμου του Μεταξιού, ενθαρρύνοντας τις διαπολιτισμικές ανταλλαγές και τα συστήματα επικοινωνίας και διακυβέρνησης, που εισήχθησαν, κατά τνη διάρκεια της διακυβέρνησής του, μελετούνται, ακόμη και σήμερα. Η επίσκεψη, σε αυτό το μνημείο, προσφέρει μια μοναδική εμπειρία - ανάμειξη πολιτιστικής κληρονομιάς, εθνική υπερηφάνεια και αρχιτεκτονική αριστεία. Στέκεται όχι, μόνο, ως σύμβολο του πλούσιου παρελθόντος της Μογγολίας, αλλά και ως κέντρο εκπαίδευσης και τουρισμού.
2019 - 2023. Αυστρία. Τελικά, όντως, η ακαλαισθησία είναι κίνημα. Τα κατέστρεψαν, σχεδόν, όλα!
2020 - 2022. COVID 2019 : Αφίσα των κομμουνιστικής οργάνωσης, υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού!
15/7/2025. Επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας του άρθρου 18 του Ν. 4354/16-12-2015 (ΦΕΚ 176 Α’) χορηγείται στους υπαλλήλους της βουλής! Ας δούμε τί ορίζει το άρθρο αυτό :
«Άρθρο 18
Επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας
Το επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας της παρ. 1 του άρθρου 15 του ν. 4024/2011 εξακολουθεί να καταβάλλεται στο ίδιο ύψος στους δικαιούχους που έχουν οριστεί με τις υπουργικές αποφάσεις που έχουν εκδοθεί κατ’ εξουσιοδότηση των ανωτέρω διατάξεων, καθώς και αυτών του άρθρου 67 του ν. 4235/2014 (Α' 32), με την επιφύλαξη της επικείμενης ευθυγράμμισης του σχετικού καθεστώτος με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή νομοθεσία έως τις 31.12.2017.
Το επίδομα αυτό καταβάλλεται για όσο διάστημα οι υπάλληλοι τελούν σε κανονική άδεια, καθώς και σε βραχυχρόνια αναρρωτική άδεια έως έξι (6) ημέρες κατ’ έτος».
13/8/2025. Πάτρα. Πανοραμική άποψη της πόλης, που απειλείται, από την πυρκαγιά.
13/8/2025. Διατάχθηκε Ένορκη Διοικητική Εξέταση, από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, για την, παραπάνω, ανάρτηση της ελληνικής πρεσβείας, στο Λουξεμβούργο, η οποία απεσύρθη.
2025. Mexico. Yucatan. Τσιτσέν Ίτζα, Τουρίστες σκαρφαλώνουν, στα απότομα σκαλιά του Κάστρου, ή της Πυραμίδας του Κουκαλτςάν.
2025. Φλωρεντία.
2025. Αυστραλία. Ο Βοτανικός κήπος του Σίδνεϊ με την παγκοσμίου φήμης όπερα. Η Όπερα του Σίδνεϊ διαθέτει πέντε θέατρα, πέντε στούντιο πρόβας, δύο κύριες αίθουσες εκδηλώσεων, τέσσερα εστιατόρια, έξι μπαρ και πολυάριθμα καταστήματα αναμνηστικών. Στην αίθουσα συναυλιών Concert Hall, που διαθέτει 2.679 καθίσματα, βρίσκεται το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό όργανο, στον κόσμο. Εγκαινιάστηκε, στις 20 Οκτωβρίου 1973, από τη βασίλισσα Ελισάβετ τη Β’. Η πρώτη παράσταση, που δόθηκε, εκεί, ήταν η όπερα «Πόλεμος και Ειρήνη, του Σεργκέι Προκόφιεφ, από την Εθνική Όπερα της χώρας. Κάθε χρόνο, φιλοξενούνται 3.000 εκδηλώσεις, στους χώρους της. Δύο εκατομμύρια θεατές παρακολουθούν, ετησίως, τις παραστάσεις.
2025. Υστέρνια, Τήνος.
2025. Κύθνος. Η Κολώνα.
2025. San Francisco, ΗΠΑ. Το διεθνές αεροδρόμιο της πόλης.
2025. Ίμβρος. Εγκατελειμμένο ελληνικό σπίτι.
1967. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1969. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1970. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.
1971. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1973. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.
1976. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1979. Σκίτσο του Χ. Αναγνωστόπουλου.
1970. «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
1985. «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ». Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
2/6/2011. Σκίτσο του Γιώργου Ιωάννου.
7/2023. Σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ.
7/2023. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
7/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
1/7/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
28/7/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
31/7/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
8/2025. Σκίτσο του Πάνου Σακκά.
8/2025. Σκίτσο του Σάκη Κουτσαντά.
8/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη.
8/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
8/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
2/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
4/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
5/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
6/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
7/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
7/8/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
8/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
8/8/2025. Σκίτσο Ηλία Μακρή.
9/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
10/8/2025. Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
11/8/2025. Δυο σκίτσα του Γιάννη Δερμεντζόγλου.
11/8/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
11/8/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
12/8/2025. Σκίτσο του Αρκά.
13/8/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη.
13/8/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
13/8/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
14/8/2025. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.
14/8/2025. Σκίτσο του Σάκη Κουτσαντά.
14/8/2025. Σκίτσο του Orestix Ermeidis.
15/8/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
15/8/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
17/8/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου.
Σχόλια