1600 πΧ - 1100 πΧ. Μυκῆναι : Το οδικό δίκτυο, στην Αργολίδα, 530 πΧ, ο Κούρος της Αναβύσσου, 2 Αυγούστου 338 πΧ. Η μάχη της Χαιρώνειας, 6-8 Αυγούστου 1822. Η σφαγή του Δράμαλη, στα Δερβενάκια, 2 Αυγούστου 1903. “Ίλιντεν”, 28-7-1937 Βερολίνο. Η έλευση της τηλεόρασης. 19-2-1949. Ο Πειραιάς, σε 99 φωτογραφίες, Απρίλιος 1941, Οχυρά : "Οι Έλληνες πεθαίνουν, με το όπλο, στο χέρι τους" (τότε, όχι, τώρα), 31-7-1944. Το αιματηρό μπλόκο της Νέας Ευκαρπίας, Οκτώβριος 1944. Η απελευθέρωση της Κορίνθου, 1945. Buchenwald, 1948. Άνω Λιόσια, 1930-1970. Ιωάννινα, 1950-2024 Λεμεσός. 2024. Νορβηγία, 11ος αιώνας μΧ-2025. Γιάζντ, Περσία, 26-7-2025. ΗΠΑ. Γέννηση αγοριού, με εξωσωματική γονιμοποίηση εμβρύου, που είχε καταψυχθεί το 1994 και 2 Αυγούστου 2025 οι δύο Βρετανοί αξιωματικοί, που συνελήφθησαν, από τους Ρώσους, στο ουκρανικό μέτωπο και μετέπειτα (167).
6-8 Αυγούστου 1822. Η μάχη των Δερβενακίων και η σφαγή του στρατού του Δράμαλη.
Τέσσερις δρόμοι ξεκινούσαν, από τις Μυκήνες και ένωναν την περιοχή, με την Κορινθία και την υπόλοιπη Αργολίδα. Ήσαν λιθόστρωτοι και το πλάτος τους επέτρεπε το ταξίδι τροχοφόρων αρμάτων. Ενώ, παλαιότερα, είχαν συνδεθεί, με τον πόλεμο και το εμπόριο, ως τμήμα ευρύτερων οδικών δικτύων, που ένωναν απομακρυσμένες, μεταξύ τους, περιοχές, νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι προορίζονταν, για χερσαίες επικοινωνίες τοπικού επιπέδου. Παρόλα αυτά, ήταν αρκετά οργανωμένοι, καθώς εντοπίστηκαν, κατά μήκος τους, διάφοροι σταθμοί και ίσως, να υπήρχαν και κάποια σπίτια. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, όμως, που συνδέεται, με αυτούς, είναι η ύπαρξη γεφυρών, κατασκευασμένων, με τον εκφορικό τρόπο και το κυκλώπειο σύστημα.
530 πΧ. Ανάβυσσος, Αττική. Ο Κούρος, τον οποίο είχαν κόψει, στη μέση, και τον πήγαν, λαθραία, στο Παρίσι, αλλά επιστράφηκε, στην Ελλάδα. Μεγαλόσωμος, αθλητικός και με σωστές αναλογίες, δυνατούς μυς, σωματική συμμετρία. Μακριά μαλλιά, σε κοτσίδες, το χαμόγελο, στάσιμη ήρεμη πόζα, χαρακτηριστικά των Κούρων. (Βιβλίο: Greek Sculpture-The Archaic Period-John Boardman)
498 πΧ. Ρώμη, Templo dei Dioscuri. Ποιός γνωστός νέος της αρχαιότητας αρνήθηκε την αθανασία και ζήτησε να την μοιραστεί, με τον νεκρό αδελφό του;
Ο Δίας δέχτηκε;
Τα δύο αδέλφια Κάστωρ και Πολυδεύκης ήσαν δίδυμα και είχαν μεγάλη αγάπη, μεταξύ τους. Ο Κάστωρ, σε μια σύγκρουση, έχασε τη ζωή του και τότε, ο Δίας πρότεινε, στον Πολυδεύκη, να τον κάνει αθάνατο. Ο Πολυδεύκης συμφώνησε, με την παράκληση να μοιραστεί την αθανασία, με τον νεκρό αδελφό του. Ο Δίας συγκινήθηκε, από την αδελφική αγάπη και δέχθηκε. Έτσι την μία ημέρα ο ένας ήταν, στον κάτω κόσμο του Άδη, ενώ ο άλλος ήταν, στον Όλυμπο. Η λατρεία των Διόσκουρων μεταφέρθηκε και εξαπλώθηκε, σε πολλές περιοχές, όπως, στην Ιταλία. Μάλιστα, οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι τα αδέλφια προστάτευαν τον στρατό τους. Έτσι, τους έκτισαν ναό αφιερωμένο, στους Διόσκουρους, στην ρωμαϊκή αγορά, στην Ρώμη, μετά την νίκη, εναντίον των Ετρούσκων το 498 πΧ .
2/8/338 π.Χ. Χαιρώνεια. Οἱ ἑνωμένες δυνάμεις Ἀθηναίων, Βοιωτῶν καὶ λοιπῶν ἀντιφιλιππικῶν, ἡττῶνται, στὴν Μάχη τῆς Χαιρωνείας, ἀπό τὸν βασιλέα τῶν Μακεδόνων Φίλιππο Β΄. Μετὰ τὴν μάχη, οἱ διάφορες πόλεις κράτη τῆς Ἑλλάδος, ὑποτάχθηκαν, στὴν μακεδονικὴ κυριαρχία. Ὁ Φίλιππος φρόντισε τὴν ταφὴ τῶν Μακεδόνων νεκρῶν, σὲ περιάνδριο, στὶς ὄχθες τοῦ Κηφισοῦ. Παράλληλα, ἐπέτρεψε, στοὺς ἡττημένους Θηβαίους, τὴν ταφὴ τῶν δικῶν τους νεκρῶν ἱερολοχιτῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔστησαν τὸ μνημεῖο τοῦ “Λέοντα τῆς Χαιρωνείας”, ἔτσι ὥστε νὰ “σημαδέψουν" τὸ σημεῖο τοῦ ὁμαδικοῦ τάφου. Οἱ ἀνασκαφές, ποὺ διενεργήθηκαν, στὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὶς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνα [1880 - 1904], ἀποκάλυψαν τοὺς σκελετοὺς 254 ἀνδρῶν, μαζὶ μὲ τμήματα ὁπλισμοῦ, καθὼς καὶ τὸν Λέοντα. Στὴν μάχη συμμετεῖχε καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, σὲ ἡλικία δεκαοχτὼ, μόλις, χρονῶν, ὡς ἐπικεφαλῆς τοῦ μακεδονικοῦ ἱππικοῦ. [Πρώτη Εικόνα : Ὁ Λέων τῆς Χαιρωνείας, μετά τὴν αναστύλωση. Δεύτερη Εικόνα : Ὁ Λέων τῆς Χαιρωνείας, ὅπως βρέθηκε, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἀνασκαφῶν].
408 - 447 (αρχική κατασκευή). Τα Χερσαία Τείχη της Κωνσταντινούπολης, πρίν και μετά την αποκατάσταση. Η μόνη φορά που παραβιάστηκαν τα Χερσαία Τείχη της Κωνσταντινούπολης ήταν από τους Οθωμανούς το 1453. Οι σταυροφόροι, το 1202, εισέβαλαν, στην Πόλη, από τα θαλάσσια τείχη.
1577. Ήπειρος. Ξυλογραφία, που απεικονίζει γυναίκα, από την Ήπειρο. (Συλλογή JD Koilalous).
1848 Ελβασάν, Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έργο του Edward Lear.
To 1896, o Γάλλος καθηγητής V. Berard γράφει τα εξής : ''Η βλάχικη συνοικία του Ελβασάν, όπως και η άλλη του Πεκίνι(1), σημειώνει και αυτή ένα σταθμό, στο μεγάλο εμπορικό δρόμο των Βλάχων, από την Πίνδο, στο Δυρράχιο. Οι Βλάχοι αυτοί έχουν δική τους εκκλησία, την δική τους γλώσσα και τα δικά τους σχολεία. Ελληνικός ο κλήρος τους, ελληνική η λειτουργία τους. Και στα δυο τους σχολεία, αρρένων και θηλέων η διδασκαλία γίνεται, στα ελληνικά, οι ίδιοι μιλούν βλάχικα, στην συνοικία τους και ελληνικά, ή αρβανίτικα, στο παζάρι. Κι αυτοί, επίσης, στέλνουν σπουδαστές, στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κοντολογίς, έχουν ελληνική συνείδηση και δηλώνουν Έλληνες. Ο ίδιος εκείνος Γερμανός απόστολος [αναφέρεται στον G. Weigand],,που την περασμένη χρονιά είχαν προγκίξει(2) τόσο άγρια οι Αρβανίτες [εννοεί τους αλβανόφωνους Ηπειρώτες χριστιανούς της συνοικίας του Κάστρου, εκ των οποίων κάποιοι ήσαν βλάχικης καταγωγής] απευθύνθηκε, κατόπιν στους Βλάχους και τους μίλησε, για την μεγάλη Ρουμανία, για Λατίνους αδελφούς, για Έλληνες εχθρούς, για την ράτσα τους και την γλώσσα τους, που καταπιέζεται, για τον ελληνικό κλήρο, που τους τυραννάει. Οι Βλάχοι τον βούτηξαν και τον πήγαν, στον έπαρχο, ως σπορέα αναταραχής και εξεγέρσεων. Ο Γερμανός, όμως, αυτός είχε τέτοια πασαπόρτια, μαζί του, που ο έπαρχος αναγκάστηκε να τον αφήσει, αμέσως, ελεύθερο, αφού του ζήτησε, ταπεινά, συγνώμη. Οι Βλάχοι είναι 150, με 200 οικογένειες (700-800 άτομα), που ζουν, όπως και οι Αρβανίτες χριστιανοί, από το παζάρι, τον τοκισμό και από μερικές ελιές. Στα νότια της μουσουλμανικής πόλης, έχουν τα πέτρινα σπίτια τους και τους κήπους τους, μέσα, στις ελιές και στα μποστάνια, με τα καρπούζια και τα πεπόνια, μέχρι την όχθη του Σκούμπι. Ένα μεγάλο πέτρινο γεφύρι, μήκους 60 ή 80 μέτρων, σε σχήμα καμπυλωτό, πάνω, σε δώδεκα θολωτές και ελλειπτικές καμάρες, φέρνει, ως την άκρη της συνοικίας τους, τον δρόμο του Μπερατιού - έναν δρόμο, σαν κι εκείνον του Δυρραχίου, με λιθόστρωση εκατό μέτρων και μονοπάτι ακαθόριστο, μέχρι τα άλλα λιθόστρωτα εκατό μέτρα, στην είσοδο του Μπερατιού.''
Πηγή: V. Berard, Τουρκία και Ελληνισμός. Οδοιπορικό, στην Μακεδονία, Το Βήμα, 2010, σ. 106-107.
(1) Στις σ. 71-72, αναφέρει ότι ο καζάς του Πεκίνι είναι ολόκληρος μουσουλμανικός, έχει 3000 κατοίκους, περίπου, από τους οποίους διακόσιοι είναι χριστιανοί Βλάχοι. Επίσης, προσθέτει ότι, εκεί, ζούσε και ένας Έλληνας, από τον Αυλώνα, που μιλούσε γαλλικά και ιταλικά.
(2) είχαν προγκίξει : δηλαδή τον είχαν αποδοκιμάσει, χλευαστικά, ομαδικά, με φωνές και θόρυβο· κοινώς, τον γιούχαραν.
Ο Weigand είχε πάει, στους αλβανόφωνους Ορθόδοξους του Κάστρου να τους μιλήσει, για τον αλβανισμό και εναντίον της ελληνικής ιδέας και αυτοί τον έδιωξαν και του απάντησαν ότι την πατρίδα τους την λένε Ήπειρο και ονομάζουν πρόγονο τους τον Πύρρο τον Έλληνα κ.λπ.
1890 (δεκαετία). Κεφαλόβρυσο Αιτωλοακαρνανίας. Σχολείο και μαθητές.
1900. Σμύρνη.
1900 (δεκαετία). Μακεδονία. Οικογένεια Βλάχων.
2/8/1903. Μακεδονία. “Ίλιντεν”. Η εξέγερση των Βούλγαρων, κατά του οθωμανικού κράτους.
1913. Θεσσαλονίκη, Σιδηροδρομικός Σταθμός. Άγημα ευζώνων.
1921. Μικρά Ασία. Εύζωνες. Τα Ευζωνικά Τάγματα υπήρξαν οι "καταδρομείς" της εποχής. Στρατολογημένα χωριατόπαιδα, κυρίως, από την ορεινή Ελλάδα, παιδιά που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει, σε σκληρές συνθήκες και που μπορούσαν να αντέξουν τις κακουχίες του πολέμου. Οι Τούρκοι τους αποκαλούσαν "Σεϊτάν Ασκέρ" — στρατιώτες του διαβόλου — εξαιτίας, της αγριότητάς τους, στην μάχη.
Ιούλιος 1921. ΗΠΑ. Η άγνωστη, στην Ελλάδα, τραγουδίστρια ελληνικών τραγουδιών Μαρία Παπαγκίκα.
1937. Αθήνα. Ακρόπολη.
1937. Καλαμάτα. Η κεντρική πλατεία της πόλης.
28/7/1939, Βερολίνο. Μια σημαντική τεχνολογική και κοινωνική επανάσταση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η τηλεόραση διατέθηκε, για μαζική πώληση, στο ευρύ κοινό, σε μια έκθεση ηλεκτρονικών. Αυτή η στιγμή σηματοδότησε την αρχή της πορείας της τηλεόρασης, από ένα επιστημονικό πείραμα, σε ένα αναπόσπαστο κομμάτι, κάθε νοικοκυριού, αλλάζοντας, για πάντα, τον τρόπο, που ενημερωνόμαστε, ψυχαγωγούμαστε και επικοινωνούμε.
Μια, εκ των νυκτερινών σχολών αναλφάβητων του δήμου Πειραιά. Απευθυνόταν, σε εργάτριες και σε κορίτσια.
1941. Καβάλα.
Απρίλιος 1941. Οχυρά Μεταξά. Φωτογραφία, από Γερμανό πολεμικό ανταποκριτή, που απεικονίζει έναν νεκρό Έλληνα στρατιώτη, με την σημείωση : "Οι Έλληνες πεθαίνουν, με το όπλο, στο χέρι τους".
Απρίλιος 1941. Γερμανικά Μηχανοκίνητα τμήματα εισέρχονται, στα Σέρβια Κοζάνη.
Μάιος 1941. Κρήτη. Το πεδίο της μάχης, όπως το έβλεπαν οι Γερμανοί εισβολείς.
Μάρτιος 1942. Μέση Ανατολή. Διαβιβαστές της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας κατά την διάρκεια εκπαίδευσης. (Φωτογραφία Sgt. Currey-IWM).
31/7/1944. Νέα Ευκαρπία, Θεσσαλονίκη. Το αιματηρό μπλόκο. Οι Γερμανοί κοίταζαν οι ταγματασφαλίτες εκτελούσαν. Ο Απόστολος Λυκεσάς, από την «Εφημερίδα των Συντακτών», έχει γράψει, γι΄αυτή την ιστορία. Για τους κατακτητές και τους προδότες, που συνεργάζονταν μαζί τους.
«Η Ευκαρπία πρωτοστατούσε, σε κάθε χτύπημα και σαμποτάζ των κατακτητών, μέχρι τη μαύρη μέρα της 31ης Ιουλίου του 1944. Ξημερώματα οι κατακτητές συγκέντρωσαν τους κατοίκους στην πλατεία και ζήτησαν 17 ονόματα πατριωτών. Από αυτούς εντόπισαν τους 14 και αφού τους ανέκριναν χωρίς να καταφέρουν να πληροφορηθούν τα ονόματα των συνεργατών τους, τους οδήγησαν στη θέση που βρίσκεται σήμερα το Μνημείο και τους εκτέλεσαν βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειές τους και όλη την περιοχή». Μόνο, που η συγκεκριμένη αναφορά συνιστά «απολέπιση» της Ιστορίας, για να το πούμε ευγενικά. Διότι όντως οι Γερμανοί απέκλεισαν το χωριό, αλλά τα φριχτά βασανιστήρια και τις εκτελέσεις τις έκαναν γερμανοντυμένοι ταγματασφαλίτες της πιο άγριας συμμορίας που έδρασε στην Θεσσαλονίκη εκείνη την περίοδο, οι «Δαγκουλαίοι», προσωνύμιο που πήραν από τον επικεφαλής, Αντώνη Δάγκουλα… όπως καταγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο Ανδρέας Βενιανάκης στο βιβλίο του «Δάγκουλας ο “δράκος” της Θεσσαλονίκης – Συμβολή στην Ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής» (εκδ. Επίκεντρο). Οι Γερμανοί περικύκλωσαν τη Νέα Ευκαρπία ξημερώματα της 31ης Ιουλίου 1944, αλλά τη βρόμικη δουλειά έκαναν οι Δαγκουλαίοι. Με επικεφαλής τον Δάγκουλα, φορώντας γερμανικές στολές και με το γνωστό περιβραχιόνιο, που θύμιζε τη στολή των SS, μπήκαν στο χωριό προκαλώντας έκπληξη στους κατοίκους του, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν πώς «Γερμανοί» στρατιώτες μιλούσαν ελληνικά. Η λίστα όσων συμμετείχαν στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ υπήρχε και ο Δάγκουλας κάλεσε 17 άτομα (πολλοί από τους οποίους δεν ήταν στο ΕΑΜ, αφού αρκετοί ΕΑΜίτες είχαν διαφύγει στο βουνό), από τα οποία παρουσιάστηκαν 14. Σε αυτούς προστέθηκε και ένας ανήλικος (16 ετών) ο Κωνσταντίνος Μίλκογλου, ο οποίος συνελήφθη στη θέση του αδελφού του. Οι 15 της Ευκαρπίας οδηγήθηκαν στο σχολείο όπου βασανίστηκαν άγρια και στη συνέχεια στο ρέμα, στον ασβεστοκάμινο, όπου τους χώρισαν σε τρεις ομάδες των 5 ατόμων.Ο νεαρός Μίλκογλου σώθηκε επειδή ο μοναδικός Γερμανός αξιωματικός που παρίστατο αρνήθηκε τρεις φορές την εκτέλεσή του. Μετά τις εκτελέσεις, οι Δαγκουλαίοι έστησαν γλέντι με αλκοόλ και ψητά αρνιά… «Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί εξακολουθεί και γίνεται αυτό στην Ευκαρπία, γιατί δεν αναφέρεται ότι τις εκτελέσεις έκαναν οι Δαγκουλαίοι. Ο Μίλκογλου μου έχει διηγηθεί σε τέσσερις συγκλονιστικές συναντήσεις μας τι έγινε, τον έχω καταγραμμένο σε βίντεο και ο ίδιος κάθε χρόνο τα έλεγε στην τελετή, κόντρα σε όσα αναφερόταν και παλιότερα από τους επισήμους» λέει, στην «Εφ.Συν.» ο κ. Βενιανάκης.
Οκτώβριος 1944. Κόρινθος. Η απελευθέρωση, μέσα από τα βρετανικά αρχεία.
Οκτώβριος 1944. Λαμία. Αντάρτισσες του ΕΛΑΣ σύρουν τον χορό, σε τοποθεσία, λίγο έξω, από την πόλη. (Φωτογραφία Dmtri Kessel).
1945 Buchenwald. Ένας ετοιμοθάνατος άντρας, σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης, έλαβε ένα τσιγάρο, από έναν Αμερικανό στρατιώτη, κατά την απελευθέρωση. Δεν το κάπνισε. Το κράτησε, ανάμεσα, στα δάκτυλά του, έκλεισε τα μάτια και είπε: «Τώρα, θυμήθηκα ποιος ήμουν. Ένας άνθρωπος με επιλογές». Ύστερα ξέσπασε σε κλάματα. Ο στρατιώτης έγραψε, στο σπίτι του : «Δεν ήταν το τσιγάρο. Ήταν η άδεια να είσαι, ξανά, άνθρωπος».
1948. Άνω Λιόσια.
1948. Ρόδος. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Νίκος Ματθαίος, στην ταινία "Άννα Ροδίτη", που ήταν η πρώτη παραγωγή της περίφημης κινηματογραφικής εταιρείας "Ανζερβός". Την δεύτερη καλύτερη, μετά την "Φίνος Φιλμ".
1940 (δεκαετία), Αμοργός. Κατάπολα Ραχίνα, τότε, που δεν υπήρχε ΔΕΗ, γιατί δεν φαίνονται κολώνες. Το τελευταίο αλώνι, δίπλα στα σπίτια.
30/7/1950. Λιέγη, Βέλγιο. Σε διαδήλωση, ενάντια στην επιστροφή του Βασιλιά Λεοπόλδου του Γ΄, η αστυνομία ανοίγει πυρ και δολοφονεί τέσσερις εργάτες, τρείς απο τους οποίους, ήσαν βετεράνοι παρτιζάνοι της αντιφασιστικής αντίστασης. Ο Λεοπόλδος είχε υπογράψει την παράδοση του Βελγικού στρατού, στους ναζί, αργότερα, είχε συνεργασθεί μαζί τους και είχε συναντηθεί και με τον Χίτλερ και ακόμη και οι Βρετανοί τον είχαν ανακηρύξει προδότη. Το 1946, μια "εξεταστική επιτροπή" τον είχε αθωώσει, από το αδίκημα της προδοσίας. Όμως, η αγανάκτηση, απέναντι στο πρόσωπο του, συνεχιζόταν και έτσι, δεν μπορούσε να επιστρέψει, απο την Ελβετία, όπου ζούσε, μετά τον πόλεμο. To 1950, έγινε δημοψήφισμα, για την επιστροφή του και το "ναι" πήρε το 57%. Αμέσως μετά, επέστρεψε, στο Βέλγιο, όπου βρέθηκε, μπροστά σε μεγάλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων και του λαού, που αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το αποτέλεσμα. Μετά τις δολοφονίες των εργατών, στην Λιέγη και ενώ οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν, αναγκάστηκε να παραιτηθεί (για να διατηρηθεί ο θεσμός της μοναρχίας), υπέρ του 20χρονου γιου του, Βαλδουίνου. Η παραίτησή του τέθηκε, σε ισχύ, στις 16 Ιουλίου 1951. Λίγες εβδομάδες, μετά τις δολοφονίες των εργατών, στην Λιέγη και ενώ οι κινητοποιήσεις συνεχίζονταν, βασιλόφρονες δολοφόνησαν τον Πρόεδρο του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου Ζουλιέν Λαό, ηγέτη της ηρωικής απεργίας των 100.000 εργατών, το 1941, στο κατεχόμενο, απο τους ναζί, Βέλγιο. Η δολοφονία του ξεσήκωσε την εργατική τάξη και 300.000 κατέβηκαν, στην κηδεία του. Κανείς δεν τιμωρήθηκε, για κανένα, από αυτά τα εγκλήματα.
1953. Αθήνα. Ο πεζογράφος Στρατής Μυριβήλης (Ευστράτιος Σταματόπουλος), με φόντο την Ακρόπολη.
1953. Ρόδος. Αναμνηστική φωτογραφία, με άπαντες παρόντες τους αξιωματικούς και οπλίτες της “Σχολής Χωροφυλακής”.
1953. ΗΠΑ. Ο Marlon Brando.
1954. Καβάλα (ή Θάσος). Στρατιώτες, σε κάποιο χωριό.
1959. Τρίκαλα. 17ο ΚΤΕΛ Τρικάλων.
1959. Τρίκαλα. Στην αγορά της πόλης.
1950 (δεκαετία). Ιωάννινα. Τότε, για τους Γιαννιώτες, υπήρχε πλαζ, στην Λιμνοπούλα (εκεί, που, σήμερα, υπάρχει ο "Όμιλος"). Τα νερά της λίμνης, φυσικά, ήσαν πεντακάθαρα, και όσοι ήθελαν, μπορούσαν να απολαύσουν το μπάνιο τους το καλοκαίρι.
1950 (δεκαετία). Λουτράκι. Α 56 ΔΧ GMC φορτηγό, με πινακίδες 29978.
1962. Τήνος. Οικογενειακή φωτογραφία.
1/1/1965. Τήνος. Οικογενειακή φωτογραφία.
1960 (δεκαετία). Καρδίτσα, Ένα λεωφορείο, που περιμένει την ώρα αναχώρησής του, μια χιονισμένη ημέρα του χειμώνα.
1950 (δεκαετία). Λεμεσός. Περίπτερα και κινηματογράφοι.
1960 (δεκαετία). Λεμεσός. Λανίτειο Γυμνάσιο.
1981 - 2024. Λεμεσός. Η οδός Αγίου Ανδρέα, τότε και τώρα.
1960 (δεκαετία). Αγία Τριάδα, Θεσσαλονίκης. Η λαϊκή πλαζ, που, τώρα, πούλησε το Υπερταμείο, στα πλαίσια της ελεγχόμενης πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας.
1960 (δεκαετία). Ελληνική επαρχία. Μαζεμένη η γερουσία του χωριού.
1976 - 1977. Ντουγρί Τριχωνίδας. Δημοτικό Σχολείο. Αναμνηστική φωτογραφία, με καμήλα.
1970 (δεκαετία). Μύκονος. Ντόπιος μανάβης ξεναγεί τουρίστρια.
1930 (δεκαετία). Ιωάννινα. Ο φωτογράφος Βασίλης Κουτσαβέλης γεννήθηκε, στην Πωγωνιανή (Βοστίνα) Πωγωνίου, το 1903. Σε ηλικία 12 χρονών, πήγε στην Αθήνα, με σκοπό να γίνει φωτογράφος. Εργάστηκε, σαν παραγιός και σαν βοηθός, μέχρι το 1928, όποτε και αποφάσισε να επιστρέψει, στα Γιάννενα. Άνοιξε φωτογραφείο, στην αρχή, στην οδό Αβέρωφ και αργότερα, στο κέντρο της πόλης, κάτω από το ξενοδοχείο "Ακροπόλ". Η δουλειά του και η τεχνική του τον ανέδειξαν, σε έναν, από τους πολύ καλούς φωτογράφους της εποχής. Τα χρόνια του Μεσοπολέμου ήσαν τα πιο παραγωγικά, για τον φωτογράφο. Οι φωτογραφίες του χαρακτηρίζονται, από τεχνική ποιότητα, όσο και από αισθητική. Είναι σημαντικό ότι δεν περιορίστηκε, στον χώρο του στούντιο, αλλά αποτύπωσε, μεθοδικά, σκηνές, από την καθημερινή ζωή και τα δρώμενα, στην πόλη και την περιοχή των Ιωαννίνων. Κοντά του, έμαθαν φωτογραφία και άλλοι νεότεροι, που έγιναν, αργότερα και αυτοί φωτογράφοι. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του φωτογραφικού του αρχείου, αλλά και αυτό, που είχε συγκεντρώσει, από παλιότερους φωτογράφους, χάθηκε.
Ο Σπύρος Μελετζής είχε γράψει:
"Ο Κουτσαβέλης ήταν, πραγματικά, καλλιτέχνης. Οι φωτογραφίες του όλες, μα όλες, έχουν την σφραγίδα του δημιουργού καλλιτέχνη φωτογράφου. Ανεπανάληπτες, συνθετικά άρτιες, γεμάτες λάμψη. Αυτό, που θαυμάζω, στον Κουτσαβέλη, είναι το χάρισμα, που είχε, να διαλέγει τα θέματά του και την ικανότητά του να τα μελετάει, συνθετικά, πριν πατήσει το κουμπί της μηχανής ώστε να έχει το άριστο αποτέλεσμα".
1970 (δεκαετία). Ιωάννινα. Το λούνα παρκ, στον Μώλο, στην πλατεία Μαβίλη.
15/4/1979. Αργεντινή. Ο Ντάνιελ Πασαρέλα, ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ο μικρός του αδερφός, Λάλο Μαραντόνα, που, εκείνη την ημέρα, ήταν ball-boy. Ποδοσφαιρικός αγώνας Αρχεντίνος Τζούνιορς 3 - Ρίβερ Πλέιτ 1.(Γήπεδο Φέρο, Πρωτάθλημα Μετροπολιτάνο). Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, μόλις 18 ετών, γράφει ιστορία, απέναντι στην «μεγάλη» Ρίβερ Πλέιτ, γεμάτη αστέρες, όπως ο Φιγιόλ, ο Πασαρέλα, ο Λόπες, ο Αλόνσο και ο Λούκε. Ο Ντιέγκο σκοράρει, μόλις, στα 30 δευτερόλεπτα και ξανά, 6 λεπτά, πριν το τέλος. Ο Πασαρέλα σημειώνει το μοναδικό γκολ της Ρίβερ, με πέναλτι.
1980 (δεκαετία). Η Αθήνα, με τα διώροφα λεωφορεία.
1990 (δεκαετία). Αθήνα. Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Γιάννης Καλιτζάκης.
2000 - 2024. Κίνα - ΗΠΑ - “Ευρωπαϊκή Ένωση”. Η ραγδαία ανατροπή, στην κατάταξη των μεγαλύτερων εμπορικών εταίρων, στον πλανήτη. Μέσα σε 25 χρόνια, η Κίνα έγινε πρώτη και άπιαστη.
2004. Αθήνα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο σπίτι του.
2024. Νορβηγία.
11ος αιώνας μΧ - 2025. Περσία. Γιάζντ. Ένας διάλογος 1.000 ετών με τη φύση. Κάτω από τον φλεγόμενο ήλιο του κεντρικού Ιράν, όπου η έρημος εισπνέει σκόνη και σιωπή, ανατέλλει η αρχαία πόλη Γιάζντ, ένα τοπίο μνήμης και μαεστρίας. Κτισμένη, όχι μόνο, στην άμμο, αλλά μαζί της, η αρχιτεκτονική της Γιάζντ - φτιαγμένη, από γη, άχυρο και αποξηραμένα τούβλα- είναι μια ζωντανή τέχνη επιβίωσης. Παχιά λάσπη, τοίχοι μετράνε την ζέστη της ερήμου. Στενά σοκάκια, λίκνο σκιά και οικειότητα. Από ψηλά, η πόλη ξεδιπλώνεται, σαν μια τεράστια, σπειροειδής κυψέλη.Τί μπορεί να μας διδάξει η Γιάζντ; Αυτή η καινοτομία δεν σημαίνει, πάντα, την εγκατάλειψη του παρελθόντος. Ότι οι παλαιότερες λύσεις είναι, συχνά, οι πιο βιώσιμες. Αυτή η αληθινή αρμονία, με την φύση δεν είναι, απλά, δυνατή - είναι απαραίτητη. Ας μας υπενθυμίσει η Γιάζντ : Σε έναν κόσμο, που κυνηγάει την ταχύτητα και το ατσάλι, υπάρχει διαχρονική σοφία, στην ακινησία, την απλότητα και στο κτίσιμο, με τη Γη - όχι, μόνο, πάνω, σε αυτήν.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Λίντα Άρτσερντ και ο, τότε, σύζυγός της, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες να αποκτήσουν παιδί, αποφάσισαν να καταφύγουν, στην εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF). Το 1994 δημιουργήθηκαν τέσσερα έμβρυα : ένα, από αυτά, εμφυτεύθηκε, στην Λίντα και οδήγησε, στην γέννηση της κόρης της, η οποία είναι σήμερα 30 ετών και μητέρα ενός 10χρονου παιδιού. Τα υπόλοιπα τρία έμβρυα καταψύχθηκαν και φυλάχθηκαν. Δεν ξεκινήσαμε με την πρόθεση να σπάσουμε κάποιο ρεκόρ. Απλώς, θέλαμε να αποκτήσουμε ένα παιδί», δήλωσε η Λίντσεϊ στο MIT Technology Review. Η Άρτσερντ απέκτησε την κηδεμονία των εμβρύων, μετά το διαζύγιό της. Στην συνέχεια, ενημερώθηκε, για την «υιοθεσία εμβρύων», μια μορφή δωρεάς εμβρύων, όπου τόσο οι δότες, όσο και οι λήπτες έχουν λόγο, στο ποιος θα τα λάβει. Η Άρτσερντ ήθελε το έμβρυο να «υιοθετηθεί», από ένα λευκό, χριστιανικό, παντρεμένο ζευγάρι και έτσι οι Πιρς έγιναν γονείς του μικρού Θαδδαίου. «Είχαμε δύσκολη γέννα, αλλά, τώρα, είμαστε και οι δύο καλά», είπε η Λίντσεϊ. «Είναι τόσο ήρεμος. Είμαστε ενθουσιασμένοι, που έχουμε αυτό το πολύτιμο μωρό» πρόσθεσε. «Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα, όταν μου έστειλε τις φωτογραφίες του η Λίντσεϊ, είναι πόσο μοιάζει, με την κόρη μου, όταν ήταν μωρό. Πήρα το βιβλίο, με τις παιδικές της φωτογραφίες και τις συνέκρινα και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι αδέρφια» δήλωσε η Άρτσερντ. Η διαδικασία μεταφοράς του εμβρύου πραγματοποιήθηκε, στην κλινική, που διευθύνει ο ενδοκρινολόγος Τζον Γκόρντον, μέλος της μεταρρυθμισμένης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας, ο οποίος επιδιώκει να μειώσει τον αριθμό των εμβρύων, που παραμένουν αποθηκευμένα. «Έχουμε ορισμένες αρχές, που πηγάζουν, από την πίστη μας. Κάθε έμβρυο αξίζει μια ευκαιρία, στην ζωή και το μόνο έμβρυο, που δεν μπορεί να οδηγήσει, σε υγιές μωρό, είναι αυτό, που δεν του δίνεται η ευκαιρία να μεταφερθεί, ποτέ, στην μήτρα» δήλωσε ο Γκόρντον.
1/8/2025. Ραφήνα. Το λιμάνι.
1965. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1966. «Ρομάντσο». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1968. «Ρομάντσο». Δυο σκίτσα του Σ. Πολενάκη.
1976. Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
1978. Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
1980. «Τραστ». Δυο σκίτσα του Χ. Αναγνωστόπουλου.
1980. «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
21/5/2018. Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη.
11/7/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.
24/7/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
24/7/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
30/7/2025. Σκίτσο Στάθη Σταυρόπουλου.
31/7/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.
31/7/2025. Τρία σκίτσα του Ανδρέα Πετρουλάκη.
31/7/2025. Σκίτσο Αντώνιου Νικολόπουλου.
31/7/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
31/7/2025. Σκίτσο του Κώστα Γρηγοριάδη.
31/7/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
1/8/2025. Σκίτσο του Θοδωρή Μακρή.
1/8/2025. Σκίτσο του Αντώνη Βαβαγιάννη.
1/8/2025. Σκίτσο του Κώστα Σκλαβενίτη.
1/8/2025. Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη.
1/8/2025. Δυο σκίτσα του Γιώργου Γαλίτη.
Σχόλια