2015 - 2025 : Ελλάδα. Το, επί μια 10ετία, τέλμα, η απογοήτευση και η παραίτηση, συνεχίζουν να επικρατούν, στην ελληνική κοινωνία, με την αποδυνάμωση και πολυδιάσπαση των κομμάτων και την αποσάρθρωση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, καθώς, ανάμεσα, στα πολλά άλλα, που είναι και σημαντικότερα, η πολιτική ολιγαρχία, που διαχειρίζεται την εξουσία, στην χώρα μας, δεν διαθέτει κανένα άξιο λόγου εφεδρικό δυναμικό· και μιλώντας, με όρους ποδοσφαίρου, δεν έχει διαθέσιμο πάγκο ικανών, προς ηγεσία, πολιτικών (αν και αυτό το πρόβλημα επιδέχεται, έστω και εμβαλωματικών λύσεων).

 

Το μεγάλο έγκλημα και η προδοσία που διέπραξαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2015, εξακολουθούν, 10 χρόνια μετά, να παράγουν αποτελέσματα τα οποία είναι η απογοήτευση και η παραίτηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία, στην μεγάλη της πλειοψηφία, έχει εγκλωβιστεί , σε ένα τέλμα και έχει καταλήξει, στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση, σε αυτό το ανείπωτο κακό, που ξεκίνησε, με την ελληνική κρατική χρεοκοπία του Απριλίου 2010 και  η οποία, με την σειρά της, εξακολουθεί να παράγει αποτελέσματα, τα οποία, φυσικά, παραμένουν να είναι, εντόνως, αρνητικά, τροφοδοτώντας, ακόμη περισσότερο, το κλίμα της ουσιαστικής απελπισίας του ελληνικού πληθυσμού, για όσα συμβαίνουν και για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, στο μέλλον.

Στο, παραπάνω, βίντεο που έχω προσαρτήσει, στο παρόν δημοσίευμα, εκφράζω τις απόψεις μου και αναλυτικά περιγράφω την παρούσα κατάσταση του αδιεξόδου, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, όπως και την κατακρήμνιση του κομματικού συστήματος της χώρας, δεδομένου και του γεγονότος ότι, μιλώντας, με ποδοσφαιρικούς όρους, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, χαρακτηρίζεται από το σημαντικό γεγονός ότι, πέρα από πρόβλημα τρέχουσας διαχειριστικής ηγεσίας, το οποίο είναι εμφανές, η πικρή αλήθεια, για τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, είναι ότι δεν διαθέτει και κάποιο πάγκο ηγετών, που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ως εφεδρεία.

Το αποτέλεσμα είναι η αποσάρθρωση του ελληνικού πολιτικού τοπίου και η αποδυνάμωση και ο κατακερματισμός του ελληνικού κομματικού συστήματος, παρά το γεγονός ότι το κυβερνητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, κρατάει την πρωτοπορία αλλά με πολύ χαμηλά ποσοστά και μέσα από αυτή τη διαδικασία, ένας, πολύ κάτωθεν του μετρίου, πολιτικός, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει να βρίσκεται, χωρίς να έχει, απέναντί του, κάποιον σημαντικό αντίπαλο.  

Ως εκ τούτου, οι εντόπιοι ολιγάρχες αναζητούν να αναβιώσουν αποτυχημένους πολιτικούς του παρελθόντος, όπως είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αντώνης Σαμαράς, που - λιγότερο ή περισσότερο - δεν έχουν καμία τύχη, ως ενεργοί πολιτικοί του παρόντος και του μέλλοντος. Πολύ περισσότερο, ο Σαμαράς και κάπως, λιγότερο, ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έχω ξαναγράψει, δεν αποτελούν μέρος της λύσης του πρακτικού προβλήματος πειστικής ηγεσίας, που αντιμετωπίζει η τρέχουσα ελληνική πολιτική ζωή, αλλά αποτελούν ένα τεράστιο μέρος μέρος του οξύτατου παρόντος προβλήματος, λόγω του γεγονότος ότι, ως πρώην πρωθυπουργοί, άσκησαν την εξουσία, που άσκησαν, ο καθένας, από αυτούς, στον καιρό τους και οδήγησαν την χώρα, στην παρούσα απελπιστική κατάσταση, στην οποία η ελληνική κοινωνία αισθάνεται ότι βρίσκεται, με τον Αλέξη Τσίπρα να είναι ο βασικός και κύριος υπεύθυνος αυτής της κοινωνικής απελπισίας αφού, τον Ιούλιο του 2015, μετέτρεψε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, στο 3ο Μνημόνιο και στα μέτρα λιτότητας, που εξέφρασε το ελληνικό εκλογικό σώμα, στην μεγίστη πλειοψηφία του, σε ΝΑΙ, στο 3ο Μνημόνιο και στα μέτρα λιτότητας, τα οποία εφάρμοσε, κιόλας, με αποτέλεσμα να οδηγήσει, στην απελπισία και στην παραίτηση, την ελληνική κοινωνία και μετά από μία δεκαετία, στην σημερινή, πολύ άσχημη κατάσταση, η οποία επικρατεί και θα συνεχίσει να επικρατεί.

Παράλληλα, καθίσταται σαφές ότι θα συνεχίσει να εμβαθύνεται η αρνητική επίδραση της διαρκούς λιτότητας, στην ελληνική κοινωνία, της οποίας το βιοτικό επίπεδο έχει πέσει, δραματικά, με αποτέλεσμα ο μέσος Έλληνας να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα, με τα όσα εισοδήματα, που έχει· αν έχει.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, που ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε, έως το απροσδιόριστο, χρονικά, μέλλον και φυσικά, αυτό εμφανίζεται και στα πολιτικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, η οποία απεχθάνεται τον σημερινό πολιτικό κόσμο και τα συστημικά κόμματα, αλλά, από την άλλη πλευρά, δεν εμπιστεύεται κανέναν άλλον πολιτικό, που εμφανίζεται, ως αντισυστημικός, ύστερα από το μεγάλο κάζο, που η κοινωνία μας υπέστη, με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, στην κυβερνητική εξουσία και την πλήρη απογοήτευση, στην οποία η κοινωνία οδηγήθηκ, από την πλήρη ασυνέπεια και την, εν τοις πράγμασι, προδοσία των όσων αυτοί είχαν διακηρύξει. 

Από εκεί και πέρα, δεν είναι δυνατόν να προβλέψουμε το τί πρόκειται να συμβεί, στο μέλλον με δεδομένη την έλλειψη πάγκου την οποία προανέφερα και από την οποία πάσχει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και το κομματικό σύστημα της χώρας. Αν και αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, διότι το πραγματικό πρόβλημα έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ελληνικός πολιτικός κόσμος παίζει τον ρόλο του επιστάτη των ξένων συμφερόντων και συγκεκριμένα των ξένων ευρωθεσμικών δανειστών, οι οποίοι καθορίζουν και περίπου, την τελευταία λεπτομέρεια των όσων πράττει η όποια ελληνική κυβέρνηση, η οποία, απλώς, διαχειρίζεται τις εντολές, που λαμβάνει, από τα αφεντικά της, μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος του νεοαποικιακού καθεστώτος της χρεωδουλείας και της νομιζόμενης αστικής δημοκρατίας, που έχει εγκαθιδρυθεί, στην χώρα μας και έχει καθίσει, στον σβέρκο της ελληνικής κοινωνίας, από την εποχή της κρατικής χρεοκοπίας του Απριλίου του 2010, έως σήμερα και τουλάχιστον, έως την δεκαετία του 2070.

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω άλλο το παρόν κείμενο και να κουράσω το αναγνωστικό κοινό, το οποίο αντιλαμβάνεται, πλήρως, τα όσα γράφω. Απλώς, παραπέμπω τους αναγνώστες, για μία ακόμη φορά, στο να παρακολουθήσουν το αρχικό βίντεο της παρούσας δημοσίευσης, με προσοχή, αφού, εκεί, περιγράφονται, αναλυτικά, τα δεδομένα που επικρατούν, σήμερα, στην ελληνική κοινωνία και τα αδιέξοδα, που αντιμετωπίζει.