Δεκαετία 1990 : Η Δύση σχεδίαζε, μετά την αυτοδιάλυση της “E. Σ. Σ. Δ.”, τον διαμελισμό της ευρωπαϊκής Ρωσίας, σε τρία κράτη και την πολυδιάσπαση της Σιβηρίας, με εναλλακτικό σχεδιασμό την απόσπαση της Ουκρανίας, στην δυτική σφαίρα επιρροής, που και αυτή, αποτυγχάνει.

 

Τα σχέδια της Δύσης, για την πολυδιάσπαση της Ρωσίας, δεν είναι, μόνον, της τωρινής εποχής. Η πολυδιάσπαση της Ρωσίας ήταν και παραμένει να είναι, ένα σχέδιο από την εποχή της τσαρικής αυτοκρατορίας το οποίο, απλώς, πραγματοποιήθηκε, σε έναν βαθμό, με την ανέλπιστη και ευτυχή, για την Δύση, αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης” και την δημιουργία δώδεκα ανεξάρτητων κρατών, στην θέση της. 

Αλλά αυτό δεν ήταν και δεν είναι αρκετό, για την Δύση. Όπως προκύπτει, από έγγραφα του ΝΑΤΟ, που ήλθαν, στο φως της δημοσιότητας και τα οποία υποκλάπηκαν, από την ρωσική κατασκοπεία, οι αμερικανονατοϊκές είχαν ετοιμάσει τον διαμελισμό της ευρωπαϊκής Ρωσίας, σε τρία κράτη, από την δεκαετία του 1990 και φυσικά, την δημιουργία χωριστών κρατών και στην Σιβηρία. Τα έγγραφα αυτά τα οποία φυλάσσονται τώρα στο αρχείο της.Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ρωσίας και τα οποία είχε υποκλέψει, πριν 20 χρόνια Ρώσος βετεράνος πράκτορας, στα πλαίσια της διαχείρισης «C» του τομέα των Μυστικών Υπηρεσιών  Εξωτερικού της Ρωσίας («Службы внешней разведки России»), που έχει κλείσει, τουλάχιστον, 95 χρόνια διακριτής δραστηριότητας. 

Έτσι, το ΝΑΤΟ, μετά την βλακώδη αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης” και την δημιουργία 12 κρατών στην θέση της της, είχε σκοπό να δημιουργήσει τρία κράτη, στην θέση της σημερινής ευρωπαϊκής Ρωσίας και άλλα κράτη, στην Σιβηρία, ως εξής : 

Α) την «Βόρεια Δημοκρατία του Βόλγα».

Β) την «Δημοκρατία του Μέσου Βόλγα».

Γ) το «Πριγκιπάτο της Μόσχας». 

Δ) διάφορα κράτη, στην Σιβηρία. Και μάλιστα, όσο το δυνατόν, περισσότερα, σε αυτή την αχανή έκταση του βόρειου ασιατικού τμήματος της Ρωσίας.

Η αρχή της διάλυσης της Ρωσίας υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε, μετά την ήττα της, στην Τσετσενία και όταν, η ρωσική πολιτική ηγεσία, στην ύστερη περίοδο της προεδρίας του Μπορίς Γέλτσιν, έλαβε γνώση των απόρρητων εγγράφων, το εθνικό συμβούλιο ασφάλειας έπεισε τον Γιέλτσιν να παραιτηθεί και να παραδώσει, τον Αύγουστο του 1999, την πρωθυπουργία, στον αρχηγό της Ф. С. Б., (που είναι η συνέχεια της  К. Г . Б. της “σοβιετικής” περιόδου), τον Βλαντιμίρ Πούτιν, που κατάφερε, όχι, εύκολα και όχι, χωρίς στρατηγικά σφάλματα και τεράστιες αυταπάτες, να διακόψει τον σχεδιασμό της Δύσης.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές ότι η επιλογή του καγκεμπίτη Βλαντιμίρ Πούτιν, ως διαδόχου του Μπορίς Γιέλτσιν, στην προεδρία της Ρωσίας, την πρωτοχρονιά του 2000, ήταν, προφανέστατα, προαποφασισμένη και καθοδηγημένη, με την επίνευση του παραιτηθέντος Ρώσου προέδρου Μπορίς Γιέλτσιν, ο οποίος αντελήφθη και ο ίδιος ότι τα πράγματα, για την Ρωσία, όδευαν, από το κακό, στο χειρότερο, ιδιαίτερα, μετά την εμπειρία της πολυδιάσπασης της Γιουγκοσλαβίας την οποία ολοκλήρωσε, ερήμην της ρωσικής ηγεσίας, η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ.

Αυτή η πολιτική συνεχίζεται και σήμερα και ο πόλεμος, στην Ουκρανία, είναι ένα κομμάτι αυτού του σχεδιασμού των Δυτικών, ιδιαίτερα, ως εναλλακτική επιλογή, όταν οι δυτικές δυνάμεις καταστάλαξαν και αποδέχτηκαν την αδυναμία του σχεδίου της πολυδιάσπασης της Ρωσίας.

Το δυστύχημα, για την Δύση, είναι ότι και αυτό το εναλλακτικό σχέδιο της ένταξης της Ουκρανίας, στην δυτική σφαίρα επιρροής, δεν έχει αίσια έκβαση. Αυτή την πραγματικότητα, όμως, ήλθε να αποδεχτεί η νέα αμερικανική κυβέρνηση του Donald Trump και ως εκ τούτου, όλος ο προηγούμενος σχεδιασμός των δυτικών δυνάμεων οδηγείται, σε μια αορίστου χρόνου, αναβολή, ή ματαίωση, προς δυστυχία των δυτικών ελίτ. 

Η ιστορία αυτή αποτελεί το πραγματικό του εσωτερικό βάθος των όσων συνέβησαν, μετά την αυτοδιάλυση την “Σοβιετικής Ένωσης”, που απετέλεσε τον ανέλπιστο ευτύχη στόχο των δυτικών δυνάμεων, ο οποίος, το 1991, πραγματοποιήθηκε. 

Πλην όμως, η συνέχειά του, δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί, μετά την πολυδιάσπαση της “E. Σ. Σ. Δ.”, με τον σχεδιαζόμενο κατακερματισμό της μετασοβιετικής Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Και η μη ολοκλήρωση αυτού του σχεδιασμού οδήγησε, στα απόνερα της παρούσας κατάστασης, στον ευρασιατικό χώρο, την οποία ζούμε, σήμερα.