3270 πΧ, ο «άνθρωπος των Πάγων», στις Άλπεις. 1500-1450 πΧ, το Ανάκτορο Ζάκρου. 1600 πΧ - 1400 πΧ. Η Υστερομινωική Νεκρόπολη, στους Αρμενοὺς. 8-8-1303, η καταστροφή του Φάρου της Αλεξάνδρειας. 1896, η αρχαία Κόρινθος. 1910, η Μυρτιώτισσα. 1916-1979, ο Γιάννης Μαρής. 18-11-1923, ο αιχμάλωτος Έλληνας στρατιώτης. 19 πΧ - 1980 μΧ, Αθήνα. Απρίλιος 1941 - Νοέμβριος 1943, ο πόλεμος κατά των Γερμανών κατακτητών. 1959-2024, Λεμεσός. 4-8-1962, ο θάνατος της Marilyn Monroe. 18-11-1984 Ελούντα, Ανδρέας Παπανδρέου, Μουαμάρ Καντάφι, François Mitterrand. 2023, η ανέλκυση του HMS Triumph. 2025, το φροντιστήριο Αργυρουπόλεως, στον Πόντο, η Άρτα, η στάση του τραμ, στην Σεβίλλη και μετέπειτα (170).

Αυγούστου 11, 2025

3.270 πΧ. Άλπεις, Αυστρία. Ο Ότσι, γνωστός, ως «Άνθρωπος των Πάγων», είναι μία φυσική ηλικίας, περίπου 5.300 ετών, που ανακαλύφθηκε, το 1991, στις Άλπεις του Έτσταλ, στα σύνορα Αυστρίας και Ιταλίας. Η ανακάλυψη αυτή προσέφερε μια ανεπανάληπτη ματιά, στην ζωή, στην Ευρώπη, κατά την εποχή του Χαλκού.

Τον Σεπτέμβριο του 1991, δύο Γερμανοί ορειβάτες εντόπισαν το σώμα του Ότσι να προβάλλει, από τους πάγους των Άλπεων. Λόγω των παγωμένων συνθηκών, το σώμα του και τα αντικείμενά του διατηρήθηκαν, εξαιρετικά καλά, προσφέροντας ένα μοναδικό παράθυρο, στο παρελθόν. Πρόσφατες αναλύσεις του γονιδιώματος του Ότσι αποκάλυψαν ότι είχε σκουρόχρωμο δέρμα, καστανά μάτια και πιθανότατα, ήταν φαλακρός, σε αντίθεση, με παλαιότερες απεικονίσεις του, με ανοιχτόχρωμο δέρμα και μαλλιά. Επιπλέον, είχε σημαντική γενετική καταγωγή, από αγρότες της Ανατολίας. Ο Ότσι είχε ύψος, περίπου, 1,60 μέτρα και βάρος, γύρω στα 50 κιλά. Υπέφερε, από αρθρίτιδα και εντερικά παράσιτα. Η διατροφή του περιλάμβανε κρέας, από αίγαγρους και ελάφια, καθώς και δημητριακά. Υψηλά επίπεδα χαλκού και αρσενικού έχουν, επίσης, βρεθεί, στα μαλλιά του, κάτι που υποδηλώνει πιθανή εμπλοκή του, στην τήξη χαλκού. Η έρευνα δείχνει ότι ο Ότσι πέθανε, σε ηλικία 45 ετών, από τραύμα, με βέλος, στον αριστερό του ώμο, κάτι, που υποδηλώνει ότι μπορεί να δολοφονήθηκε. Οι ακριβείς λόγοι της επίθεσης παραμένουν αντικείμενο μελέτης και συζήτησης, μεταξύ των επιστημόνων. Η μελέτη του Ότσι έχει προσφέρει ανεκτίμητες πληροφορίες, για την ζωή, την υγεία και την τεχνολογία των ανθρώπων, κατά την εποχή του Χαλκού. Το σώμα του και τα αντικείμενά του εκτίθενται, στο Μουσείο Αρχαιολογίας του Νότιου Τιρόλου στο Μπολτσάνο της Ιταλίας, όπου συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο έρευνας και θαυμασμού, από επιστήμονες και κοινό.

1500 πΧ - 1450 πΧ. Ανάκτορο Ζάκρου. Μινωική Κρήτη. Πολλοί αναρωτιούνται, τί γύρευε ένα μοναδικό κομψοτέχνημα εκπληκτικής φυσικής και τεχνικής ομορφιάς, άριστης συμμετρικης επεξεργασίας, σε ένα απομακρυσμένο μινωικό ανάκτορο, που ήταν το τέταρτο σε σπουδαιότητα της Μινωικής Κρήτης. Η όλη αρχιτεκτονική του θ θυμίζει μια, σχετικά, μικρογραφία των μεγάλων ανακτόρων Κνωσού, Φαιστού και Μαλλίων. Έχει, δηλαδή, βασιλικά διαμερίσματα, φωταγωγούς, αυλές, διαδρόμους, δεξαμενή καθαρμών, κουζίνας και αποθήκευσης προϊόντων και χρηστικών αντικειμένων καθημερινής χρήσης και τελετουργικών εκδηλώσεων. Σε μια, από τις αποθήκες, βρέθηκε, λοιπόν, ένα σύνολο μινωικών περίτεχνων λίθινων σκευών. Αλλά, στο θησαυροφυλάκιο του ανακτόρου, βρέθηκε το αριστούργημα της φωτογραφίας, που όμοιό του, άλλο δεν υπάρχει. Το περιεχόμενο του θησαυροφυλάκιου βρέθηκε άθικτο, από τον σπουδαίο αείμνηστο αρχαιολόγο Νικόλαο Πλάτωνα. Ανάμεσα, ξεχωρίζουν λίθινα τελετουργικά αγγεία δηλαδή ρυτά, για σπονδές και προσφορές, τα λεγόμενα... κύπελλα κοινωνίας και ο αμφορέας, από πολύχρωμο φλεβωτό ασβεστόλιθο. Η απαράμιλλη δεξιότητα των Μινωιτών λιθοξόων αναδεικνύεται, στο αγγείο, μέσα από την ικανότητα λάξευσης του σκληρού λίθου, την ακρίβεια του σχήματος και την αξιοποίηση των φλεβώσεών του, ώστε να δημιουργηθεί ένα πολύχρωμο, σχεδόν, κυκλικό σχέδιο, στο κέντρο του σώματος του αγγείου. Αν και το ερώτημα είναι εύλογο· τί μυαλό και τί χέρια το δημιούργησαν.Οι ψηλές σιγμοειδείς λαβές, τα δύο τμήματα του λαιμού, το σώμα του αγγείου και ο δακτύλιος, στην βάση κατασκευάστηκαν, χωριστά. Αυτός ο συνδυασμός τους, στον συγκεκριμένο αμφορέα, αναδεικνύει την μοναδικότητά του, για το ιδιαίτερο σχήμα, αλλά ποιός ξέρει και την αιτία χρήσης του, σε ένα απομακρυσμένο ανάκτορο της Μινωικής Κρήτης, που είχε, μάλιστα, άριστο λιμάνι, αφού βρέθηκε ο αρχαίος δρόμος, που το ένωνε, με το ανάκτορο. Εκτίθεται στο Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης...

1600 πΧ - 1400 πΧ. Η Ὑστερομινωϊκὴ Νεκρόπολις στοὺς Ἀρμενοὺς τῆς Κρήτης.

450 πΧ - 1800 μΧ - 2000 μΧ. Ακρόπολη, Παρθενώνας.

19 πΧ - 11 πΧ. (οικοδόμηση). Αθήνα. Το 146 π.Χ. η Ελλάδα ανακηρύχθηκε ρωμαϊκή επαρχία. Στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ., η Αθήνα στράφηκε, εναντίον της Ρώμης, γεγονός, που οδήγησε, σε πολιορκία της πόλης το 86 π.Χ., κατά την οποία η Αγορά υπέστη, εν μέρει, ζημιές. Μέχρι τα μέσα του αιώνα, οι Ρωμαίοι έδειχναν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για την Αθήνα. Αυτό οδήγησε και πάλι, σε αυξημένη οικοδομική δραστηριότητα. Μια νέα αγορά, η Ρωμαϊκή Αγορά, χτίστηκε, περίπου, 150 μέτρα, ανατολικά της Αγοράς, στερώντας, σε μεγάλο βαθμό, από την Αγορά αυτήν την λειτουργία. Η βασιλεία του Τραϊανού (98–117) και του Αδριανού (117–138) εγκαινίασε μια τελική περίοδο ευημερίας, για την Αγορά. Μετά την εισβολή των Ερούλων, στην Αθήνα, το 267 μΧ, καταστρέφοντας τα περισσότερα, από τα κτίρια της Αγοράς, η Αγορά δεν έγινε, ποτέ ξανά, το σημαντικό κέντρο, που ήταν τους προηγούμενους αιώνες. Το Ωδείο του Αγρίππα ήταν ένα μεγάλο ωδείο, στο κέντρο της αρχαίας Αγοράς της Αθήνας, που κτίστηκε, περίπου, το 15 π.Χ. Ήταν ένα δώρο, στον λαό της Αθήνας, από τον Μάρκο Βιψάνιο Αγρίππα, έναν Ρωμαίο πολιτικό. Το διώροφο αμφιθέατρο χωρούσε, περίπου, 1.000 θεατές. Δυστυχώς, το άνοιγμα των 25 μέτρων του αμφιθεάτρου, τελικά, προκάλεσε την κατάρρευση της οροφής, γύρω στο 150 μ.Χ. Το Ωδείο ξανακτίστηκε, ως μια μικρότερη αίθουσα διαλέξεων, χωρητικότητας, μόνο, 500 θέσεων, και μια πιο περίτεχνη πρόσοψη προστέθηκε, στη βόρεια πλευρά. Το Ωδείο καταστράφηκε, τελικά, το 267 μ.Χ., από τους Ερούλους. Ένα εκτεταμένο παλάτι κτίστηκε, στην θέση του, στις αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ., με τους πυλώνες της βόρειας πρόσοψης να χρησιμοποιούνται, για να δημιουργήσουν μια μνημειώδη είσοδο.

1896. Η αρχαία Κόρινθος, μετά τις ανασκαφές τις Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής.

1303 - 1311. Ιστορικός Χάρτης της Λεκάνης του Αιγαίου πελάγους. Εικονογράφηση της Grand Catalan Company. Τμήμα Ιστορίας της Στρατιωτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ.

1ος αιώνας μΧ. Herculaneum, Καμπανία. Ζωγραφική, σε μάρμαρο, όπου εικονίζεται ο Θησέας, εναντίον του κένταυρου Ευρύτου.

113 μΧ (οικοδόμηση). Ρώμη. Η Στήλη του Τραϊανού, με ανάγλυφη λεπτομέρεια, από μάρμαρο Καρράρα. Η Στήλη του Τραϊανού είναι μια ρωμαϊκή θριαμβευτική στήλη, που τιμά την νίκη του αυτοκράτορα , στους Δακικούς Πολέμους. Πιθανότατα, κατασκευάστηκε, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Απολλόδωρου της Δαμασκού, με εντολή της Ρωμαϊκής Γερουσίας. Βρίσκεται, στην Αγορά του Τραϊανού, κτισμένη, κοντά, στον Κυρηνάλιο Λόφο, βόρεια, της Ρωμαϊκής Αγοράς. Η ανεξάρτητη στήλη είναι πιο διάσημη, για το σπειροειδές ανάγλυφό της, το οποίο περιγράφει, καλλιτεχνικά, τους επικούς πολέμους, μεταξύ Ρωμαίων και Δακών (101–102 και 105–106). Ο σχεδιασμός της έχει εμπνεύσει πολυάριθμες νικηφόρες στήλες, τόσο αρχαίες, όσο και σύγχρονες. Η κατασκευή έχει ύψος, περίπου, 30 μέτρα, 35 μέτρα συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου βάθρου της. Ο άξονας είναι κατασκευασμένος, από μια σειρά, από 20 κολοσσιαία τύμπανα, από μάρμαρο Καρράρα, το καθένα ζυγίζει, περίπου, 32 τόνους, με διάμετρο 3,7 μέτρα. Η ζωφόρος των 190 μέτρων περιστρέφεται, γύρω από τον άξονα, 23 φορές. Μέσα στον άξονα, μια σπειροειδής σκάλα, με 185 σκαλοπάτια, παρέχει πρόσβαση, σε μια πλατφόρμα θέασης, στην κορυφή. Το κιονόκρανο της Στήλης του Τραϊανού ζυγίζει 53,3 τόνους, η οποία έπρεπε να ανυψωθεί, σε ύψος, περίπου, 34 μ. Μια συνεχής ζωφόρος περιστρέφεται, γύρω από τον πύργο, από την βάση, στο κιονόκρανο, με την αφηγηματική ταινία να εκτείνεται, από περίπου 3 πόδια, στην βάση της στήλης, έως 4 πόδια, στην κορυφή, επιτρέποντας την ευκολότερη θέαση της ζωφόρου. Το ανάγλυφο απεικονίζει τις δύο νικηφόρες στρατιωτικές εκστρατείες του Τραϊανού, εναντίον των Δακών. Το, κάτω μισό, απεικονίζει την πρώτη (101–102) και το, πάνω μισό, απεικονίζει την δεύτερη (105–106). Τα δύο τμήματα χωρίζονται, από μια προσωποποίηση της Νίκης, που γράφει, σε μια ασπίδα, που πλαισιώνεται, εκατέρωθεν, από Τρόπαια. Κατά τα άλλα, οι σκηνές, στην ζωφόρο, ξεδιπλώνονται, συνεχώς και σε ανακλινόμενη προοπτική. Η εικονογραφία δεν είναι ρεαλιστική, καθώς ο γλύπτης δίνει μικρή προσοχή, στην προοπτική. Συχνά, χρησιμοποιείται μια ποικιλία διαφορετικών προοπτικών, στην ίδια σκηνή, έτσι ώστε να μπορούν να αποκαλυφθούν περισσότερα (π.χ., χρησιμοποιείται διαφορετική γωνία, για να απεικονιστούν άνδρες, που εργάζονται, πίσω από έναν τοίχο). Οι σκηνές απεικονίζουν, κυρίως, τον ρωμαϊκό στρατό, σε στρατιωτικές δραστηριότητες, όπως η έναρξη της μάχης και η εμπλοκή, με τους Δάκες, καθώς και η κατασκευή οχυρώσεων και η ακρόαση της ομιλίας του αυτοκράτορα και της επιτυχίας, που σημείωσε. Τα γλυπτά είναι γεμάτα, με, ναυτικούς, στρατιώτες, πολιτικούς και ιερείς, παρουσιάζοντας συνολικά, περίπου, 2.500 μορφές και παρέχοντας μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών, για τους σύγχρονους ιστορικούς, σχετικά με τα ρωμαϊκά και βαρβαρικά όπλα και τις μεθόδους πολέμου (όπως φρούρια, πλοία, όπλα κ.λπ.). Το ανάγλυφο δείχνει λεπτομέρειες, όπως μια βαλλίστρα, ή καταπέλτη, για παράδειγμα. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός, που απεικονίζεται, ρεαλιστικά, στο βεριστικό στυλ, κάνει 59 εμφανίσεις, ανάμεσα, στα στρατεύματά του.

5ος - 6ος μΧ αιώνες. Πέτρα, Ιορδανία. Βυζάντιο. Αλληγορική μορφή (καλοκαίρι). Λεπτομέρεια, από ψηφιδωτό δάπεδο. Η μωσαϊκή τέχνη άκμασε, στην χριστιανική Πέτρα, όπως αποδεικνύεται, από την ανακάλυψη τριών βυζαντινών εκκλησιών, εκεί. Είναι γνωστό ότι οι τοίχοι ήσαν, επίσης, καλυμμένοι, με χρυσά γυάλινα ψηφιδωτά, αλλά, μόνο, τα πάνελ δαπέδου διασώθηκαν, ως συνήθως. Το ψηφιδωτό των εποχών, στο νότιο κλίτος, προέρχεται, από αυτήν την πρώτη οικοδομική περίοδο, από τα μέσα του 5ου αιώνα. Στο πρώτο μισό του 6ου αιώνα, τοποθετήθηκαν τα ψηφιδωτά του βόρειου κλίτους και του ανατολικού άκρου του νότιου κλίτους. Απεικονίζουν ιθαγενή, αλλά και εξωτικά, ή μυθολογικά ζώα, καθώς και προσωποποιήσεις των Εποχών, του Ωκεανού, της Γης και της Σοφίας.

2ος - 3ος αιώνας πΧ. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μίλι και χιλιόμετρο. Τα οδικά μιλιάρια, στην Αυτοκρατορία, από το 123 πΧ.

Το μίλι, όταν συγκρίνεται, με το μοντέρνο και κομψό χιλιόμετρο, μπορεί να φαίνεται αδέξιο και ξεπερασμένο. Η άμορφη φύση του μιλίου είναι ένας, από τους λόγους, που τα περισσότερα έθνη έχουν στραφεί, στο μετρικό σύστημα, επιλέγοντας το απλούστερο χιλιόμετρο, αντί, για το αδέξιο μίλι. Το μετρικό σύστημα έχει, ως στόχο, να δημιουργήσει ένα τυποποιημένο σύστημα μέτρησης, που είναι τόσο εύκολο, στην χρήση, όσο και εύκολο, στους μαθηματικούς υπολογισμούς. Ένα χιλιόμετρο είναι 1.000 μέτρα. Ένα μέτρο είναι 1.000 χιλιοστά.

Ένα μίλι είναι 5.280 πόδια. Υπάρχουν τρία πόδια, σε μια γιάρδα και 1.760 γιάρδες, σε ένα μίλι. Αυτοί οι αριθμοί δεν είναι εύκολοι, στην χρήση. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές δεν είναι, καν, εύκολο να τους θυμάστε. Αυτό εγείρει ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Από πού, προήλθε το μίλι; Γιατί είναι τόσο περίπλοκο; Πώς παρέμεινε, για τόσο καιρό και γιατί το χρησιμοποιούμε, ακόμη και σήμερα; Η αλήθεια είναι ότι το μίλι ήταν, κάποτε, απλό. Ήταν κομψό. Το αρχαίο μίλι είχε περισσότερα κοινά, με το σύγχρονο χιλιόμετρο, από ό,τι νομίζετε. Το μίλι, ως μονάδα μέτρησης, προέρχεται, από την αρχαία Ρώμη. Συγκεκριμένα, το "ρωμαϊκό μίλι" (mille passus) ήταν ίσο, με χίλια διπλά βήματα Ρωμαίου στρατιώτη. Αυτή η απόσταση, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, αντιστοιχεί, σε, περίπου, 1.480 μέτρα.

Το βήμα του Ρωμαίου στρατιώτη, ως μονάδα μέτρησης, δεν ήταν ένα απλό βήμα, αλλά ένα διπλό βήμα, δηλαδή η απόσταση, που διανύεται, με δύο βήματα. Το ρωμαϊκό μίλι, σε σύγχρονους όρους, ισούται με περίπου 1.480 μέτρα. Στην ιστορία, έχουν υπάρξει διάφορες εκδοχές του μιλίου, σε διάφορες χώρες και περιόδους, με μικρές διαφορές, στο μήκος τους.

8/8/1303. Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος. Ένας σφοδρός σεισμός συντάραξε τα θεμέλια της πόλης, με αποτέλεσμα την τελική κατάρρευση του Φάρου της Αλεξάνδρειας, ενός, από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Για περισσότερο, από 1.500 χρόνια, αυτό το μνημειώδες επίτευγμα της αρχαίας μηχανικής και αρχιτεκτονικής δέσποζε, πάνω από το λιμάνι, φωτίζοντας τον δρόμο, για αμέτρητους ναυτικούς, που ταξίδευαν, στην Μεσόγειο Θάλασσα. Η λάμψη του δεν ήταν, απλώς, ένα φως, για τους ναυτικούς. Ήταν ένα σύμβολο της ισχύος, του πλούτου και της τεχνολογικής υπεροχής της πόλης. Η καταστροφή δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας και μόνο, ημέρας. Ο Φάρος, παρά την στιβαρή του κατασκευή, είχε, ήδη, υποστεί σημαντικές φθορές, από προηγούμενους σεισμούς. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως η κατασκευή ήταν, ήδη, αποδυναμωμένη, από σεισμούς, που είχαν πλήξει την περιοχή τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά, τον καταστροφικό σεισμό του 956 μ.Χ. Ωστόσο, ο σεισμός της 8ης Αυγούστου 1303 ήταν ολέθριος. Οι δονήσεις ήσαν, τόσο ισχυρές, που τα τοιχώματα της κολοσσιαίας κατασκευής ράγισαν, ανεπανόρθωτα. Μεγάλες πέτρινες πλάκες και τμήματα του κτηρίου αποκολλήθηκαν και κατέρρευσαν, μετατρέποντας τον φάρο, σε ερείπια. Οριστική κατάληξη ήταν να σβήσει το φως του, για πάντα. Η απώλεια του Φάρου της Αλεξάνδρειας δεν ήταν, απλώς, η κατάρρευση ενός κτιρίου. Ήταν η απώλεια ενός συμβόλου, ενός αρχιτεκτονικού και τεχνολογικού επιτεύγματος, που ενσάρκωνε την ανθρώπινη φιλοδοξία και εφευρετικότητα. Για πολλούς ιστορικούς, η πτώση του ήταν μια τραγική υπενθύμιση της δύναμης της φύσης και της παροδικότητας, ακόμη και των πιο μεγαλοπρεπών έργων του ανθρώπου. Παρά την οριστική του απώλεια, η κληρονομιά του φάρου παραμένει ζωντανή. Ο μύθος του φάρου της Αλεξάνδρειας συνεχίζει να εμπνέει αρχιτέκτονες, ιστορικούς και εξερευνητές, υπενθυμίζοντας την σπουδαιότητα του φωτός, που οδηγεί, σε ασφαλείς προορισμούς, τόσο, στην ξηρά, όσο και στην θάλασσα. Ενώ η δομή του χάθηκε, η ιδέα και η σημασία του συνεχίζουν να ζουν, μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό.

17ος αιώνας μΧ (οικοδόμηση). Κέρκυρα. Το βενετσιάνικο αρχοντικό, στην οδό Θεμιστοκλή Κοτάρδου, στο οποίο στεγάζονταν το ποιοτικό βιβλιοπωλείο «Απόστροφος».

1865 (οικοδόμηση). Λονδίνο. Το αντλιοστάσιο Crossness είναι ένα αριστούργημα μηχανικής, αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού.

1890 - 2017. Αγγλία.

1900. Πυλαία, Θεσσαλονίκη.

1900 (δεκαετία). Οι Βλάχοι της Μαγνησίας.

1910 (δεκαετία). Αθήνα. Μυρτιώτισσα. (Θεώνη Δρακοπούλου 1885 - 4 Αυγούστου 1968) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και ποιήτρια. Γεννήθηκε, στην Κωνσταντινούπολη, στο προάστιο Μπεμπέκι. Ο πατέρας της, Αριστομένης Δρακόπουλος, ήταν γιος της Θεώνης Καλαμογδάρτη και εγγονός του Ανδρέα Καλαμογδάρτη, γόνου αρχοντικής Πατρινής οικογένειας. Υπηρετούσε, στην Κωνσταντινούπολη, ως πρώτος διερμηνέας της Ελληνικής Πρεσβείας και είχε την καλλιέργεια, αλλά και όλα τα μέσα, για να προσφέρει, στην κόρη του, την μόρφωση, που απαιτούσε η πρώιμη καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία. Έξι χρόνια, μετά τη γέννηση της Θεώνης, ο πατέρας της διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη, τότε, Κρήτη, όπου μετακόμισε, μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων, στο νησί, εγκαταστάθηκαν, οριστικά, στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στην δραματική Σχολή Χιλλ της Πλάκας. Από μαθητική ηλικία, είχε κλίση, προς την ποίηση και το θέατρο. Πήρε μέρος, σε ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, παρακολούθησε μαθήματα, στην Βασιλική Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός, εμφανίστηκε, από τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Το 1904, έλαβε μέρος, στην παράσταση της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή και έπαιξε, επίσης, στο Δημοτικό και στο Εθνικό Θέατρο. Αναγκάστηκε, ωστόσο, να διακόψει την θεατρική της σταδιοδρομία, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της. Παντρεύτηκε τον Σπυρίδωνα Παππά, που ήταν ξάδελφός της και εγκαταστάθηκε, μαζί του, στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις δραματικές σπουδές, στην Κρατική Δραματική Σχολή. Γράφει η ίδια : [....] Λάβαινα μέρος, εδώ κι εκεί, σε κάτι ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίων δραμάτων και αργότερα, πάλι, σε καλύτερο και καλλιτεχνικότερο επίπεδο, με τον καταπληχτικό Χρηστομάνο. Λέγανε πως είχα ταλέντο, μα δεν με άφησαν να το καλλιεργήσω. Έπειτα, βιαστικά, σα να με είχαν πάρει τα χρόνια, με πάντρεψαν. Είναι, ωστόσο, βέβαιο, πως εγώ προετοίμασα, στον γιο μου - ήταν ο ηθοποιός Γιώργος Παππάς, που πέθανε, πρόωρα, την δεκαετία του 1950 - το δρόμο, που τον πέρασε, αργότερα, τόσο θριαμβευτικά, γιατί, ως την ώρα που τον γέννησα, το μόνο πράγμα που μ’ απασχολούσε, το μόνο, που πρόσεξα, στο Παρίσι, σε κείνη τη μεγαλούπολη, που πήγα, μετά το γάμο μου, ήταν το θέατρο. Ο γάμος μου στάθηκε άτυχος. Εγώ η ίδια δέχτηκα να παντρευτώ έναν ξάδερφό μου, που είχε έρθει, τότε, απ’ το Παρίσι, για να μας δει και τον προτίμησα, απ’ όλους τους νέους, που γνώριζα. Δεν τον αγάπησα, όμως, έλεγα πως το συγγενικό μας αίμα θα έσμιγε, σιγά-σιγά και τις ψυχές μας. Είχα άδικο. Όσο καλός κι αν ήταν, ευγενικός, μορφωμένος, όσο κι αν αγάπησε και φρόντισε κι αυτός, όπως μπορούσε, για την μόρφωση του παιδιού μας, στο βάθος, έμεινε ξένος, για μένα. Αγαπούσε, ωστόσο κι αυτός, πολύ το θέατρο και με βοήθησε, στο Παρίσι, να πηγαίνω και ν’ ακούω τα μαθήματα, που έδιναν φτασμένοι ηθοποιοί, στην επίσημη Δραματική Σχολή του Κράτους. Οι καλύτερές μου ώρες ήσαν εκείνες, που περνούσα σ’ εκείνη την αίθουσα». Ο γάμος της, όμως, δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Μετά τον χωρισμό, επέστρεψε, στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε, ως καθηγήτρια απαγγελίας, στο Ωδείο Αθηνών. Καθοριστική, για την ποιητική της έκφραση, στάθηκε η γνωριμία και ο έρωτάς της, με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Μετά τον δραματικό θάνατο του τελευταίου, στη μάχη του Δρίσκου, το 1912, η 27χρονη Μυρτιώτισσα στράφηκε, στην ποίηση, για να εκφράσει τον πόνο της. Η ποίηση ήταν διέξοδος, στον ρομαντικό και συναισθηματικό χαρακτήρα της Θεώνης Δρακοπούλου. Είναι, από τις σημαντικότερες γυναικείες φυσιογνωμίες, στον χώρο της νεοελληνικής ποίησης. Το ποιητικό έργο της Μυρτιώτισσας κυριαρχείται, από έντονο λυρισμό, ενώ, συχνά, θέματά της είναι η φύση και το δίπτυχο έρωτας-θάνατος. Άνθρωπος, με ιδιαίτερες ευαισθησίες, έγραφε, απελπισμένη, για τον έρωτα, αλλά και γεμάτη αγάπη, για την φύση, ποιήματα, τα οποία διέτρεχαν το πάθος και η ειλικρίνεια. Με τον καιρό, η πορεία της γινόταν όλο και πιο "εσωτερική", ακολουθώντας μια διαδρομή, από έξω, προς τα μέσα:

"Το ντύμα μου το σάρκινο μου

το 'λιωσε η ψυχή μου".

Το ταλέντο της αναγνωρισμένο, από τους ομοτέχνους της, βρήκε θερμό υποστηρικτή, στο πρόσωπο του Κωστή Παλαμά, ο οποίος της χάριζε, ανεπιφύλακτα, την εκτίμησή του και προλόγιζε τα βιβλία της: Οι «Κίτρινες Φλόγες» (1925) και οι «Κραυγές» (1939) θεωρούνται σημαντικότατες Η Μυρτιώτισσα εξέδωσε τα ποιητικά έργα «Τραγούδια» (1919), «Κίτρινες φλόγες» (1925) (με πρόλογο του Κ. Παλαμά, 1925), «Τα δώρα της αγάπης» (1932, Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών) και «Κραυγές» (1939, Κρατικό Βραβείο), ενώ, το 1953, κυκλοφόρησε ένα συγκεντρωτικό έργο, με τίτλο «Ποιήματα». Επίσης, μετά τον πρόωρο χαμό του γιου της, το 1958, έγραψε το χρονικό «Ο Γιώργος Παππάς, στα παιδικά του χρόνια», που εκδόθηκε το 1962. Τιμήθηκε, με κρατικά βραβεία ποίησης (το 1932, για τα «Τα δώρα της αγάπης» και το 1939, για τις «Κραυγές»). Κυκλοφόρησε, επίσης, μια δίτομη παιδική ανθολογία, το 1930 και μετέφρασε την «Μήδεια» του Ευρυπίδη, καθώς και ποιήματα της Άννας Ντε Νοάιγ (Anna, Comtesse Mathieu de Noailles). Η ποίηση της Μυρτιώτισσας αποτελεί σταθμό, στον γυναικείο νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Τα ποιήματά της είναι, αμιγώς, ερωτικά και συγκινούν, με την γνησιότητα της λαϊκής ιδιοσυγκρασίας της. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της υπέφερε, από διαβήτη. Πέθανε, έπειτα από καρδιακή προσβολή, στην Αθήνα την Κυριακή 4 Αυγούστου του 1968, σε ηλικία 83 ετών Η ταφή της έγινε, στον οικογενειακό τάφο της οικογένειας Δρακοπούλου, στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Το αρχείο της οικογένειας Καλαμογδάρτη δώρισε τα "Ποιήματα", στον ξάδελφό της Γεώργιο Παπαδιαμαντόπουλο και αυτός, με την σειρά του, στην Δημοτική Βιβλιοθήκη.

1907. Σπάρτη. Μία ημέρα, στο παζάρι.

1908. Λονδίνο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Ιταλός φούρναρης Ντοράντο Πιέτρι, λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού, στον Μαραθώνιο, χάνει τις αισθήσεις του. Κάποιοι, από τους θεατές, τον βοηθούν να συνέλθει και να τερματίσει. Οι κριτές, εφαρμόζοντας τους κανονισμούς, ακυρώνουν την συμμετοχή του και δεν του δίνουν το χρυσό μετάλλιο, που πήγε, στο στήθος του Αμερικανού Τζόν Χάϊες. Παρ’ όλα αυτά, η βασίλισσα Αλεξάνδρα θα του απονείμει, την επόμενη, αναμνηστικό έπαθλο, για την υπεράνθρωπη προσπάθειά του, η οποία θα αποτελέσει έναυσμα, για την διεξαγωγή Μαραθωνίων, σε διάφορα κράτη. Η διαδρομή, που διάνυσαν οι δρομείς, ήταν 42.195 μ., αντί του, μέχρι πρότινος, των 40 χιλιομέτρων. Η διαφορά αυτή προέκυψε, όταν τα παιδιά της βασιλικής οικογένειας, ζήτησαν να δουν τους αθλητές, από το Windsor Castle. Το μήκος αυτό, όμως, θα καθιερωθεί, επίσημα, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Παρίσι του 1924.

1911. Κολινδρός Πιερίας. Αρχοντικό, του οποίου η χρονολογία ανέγερσης διακρίνεται σκαλισμένη, πάνω από το κεντρικό άνοιγμα του κάτω ορόφου.

Τα παλιά τα χρόνια, τα σπίτια κτίζονταν, από υλικά, που προέρχονταν, από την φύση και ήσαν ένα, με αυτήν. Τα αρχοντικά ήσαν διώροφα. Ο κάτω όροφος ήταν, από μεγάλες πέτρες, από ποτάμια, ή βουνά. Αυτές σταθεροποιούνταν, με ξυλοδεσιές οριζόντιες, ανάμεσά τους. Στις γωνίες, έμπαιναν οι μεγαλύτερες πέτρες, οι ακρογωνιαίοι λίθοι, ή αλλιώς, αγκωνάρια, που εξασφάλιζαν σταθερότητα, στην κατασκευή. Κάτω ήσαν αποθήκες, κελάρια, στάβλοι, ή και κατοικήσιμοι χώροι. Ο πάνω όροφος ήταν, από πιο ελαφρά υλικά. Είχε ξύλινο σκελετό, με λάσπη, ως επένδυση. Πάνω, ήταν το, κυρίως, σπίτι και συνήθως, διέθετε τζάκι. Εξώστες δεν υπήρχαν πάντα και το φως περνούσε, από πολλά, ή λιγότερα παράθυρα, με σιδεριές. Η στέγη ήταν, από κεραμίδια, ή σχιστόλιθους, ανάλογα, με την περιοχή. Τα σπίτια, με αυτήν την τοιχοποιία, είχαν φυσική μόνωση, με δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη τον χειμώνα.

1913. Στο Μέτσοβο κτίστηκε το 1864-1867, από

τους Οθωμανούς, κάστρο, για τις ανάγκες της διοίκησης, της στρατιωτικής φρουράς, καθώς και τζαμί. Μετά την απελευθέρωση του Μετσόβου, το 1912, αυτό δεν συντηρήθηκε, οπότε καταστράφηκε και καλύφθηκε, με χώμα, δημιουργώντας μια τούμπα, που και σήμερα, είναι γνωστή, ως "Κάστρο". Φωτογραφία: Hubert Pernot,

Σεπτέμβριος 1916, Erwin Tennessee, ΗΠΑ. Η μικρή πόλη έγινε ο τόπος ενός, από τα πιο ανησυχητικά γεγονότα, στην αμερικανική ιστορία : Η δημόσια εκτέλεση ενός ελέφαντα. Η Μαίρη, ένας ασιατικός ελέφαντας πέντε τόνων, ήταν μέλος του περιοδεύοντος τσίρκου Sparks World Famous Shows. Μια ημέρα, κατά την διάρκεια μιας παρέλασης, στο Κίνγκσπορτ του Τενεσί, σκότωσε έναν νεοπροσληφθέντα χειριστή, ο οποίος φέρεται να την είχε χτυπήσει, με γάντζο, ενώ υπέφερε, από πονόδοντο. Η δημόσια κατακραυγή ήταν άμεση. Οι κάτοικοι της πόλης απαίτησαν δικαιοσύνη. Το τσίρκο, πρόθυμο να ηρεμήσει την οργή και να σώσει την κατάσταση, αποφάσισε να εκτελέσει τη Μαίρη δημόσια. Μεταφέρθηκε, με τραίνο, στο Έργουιν, όπου βρισκόταν ο πλησιέστερος γερανός, αρκετά, ισχυρός, για να σηκώσει το ογκώδες σώμα της. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1916, μπροστά, σε ένα πλήθος, άνω των 2.000 ατόμων - συμπεριλαμβανομένων παιδιών -, η Μαίρη ανυψώθηκε, από τον λαιμό, από έναν βιομηχανικό γερανό ανυψωμένο, σε σιδηροτροχιές. Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε : Η αλυσίδα έσπασε, ρίχνοντάς την, στο έδαφος και σπάζοντας το ισχίο της. Χρησιμοποιήθηκε μια δεύτερη, ισχυρότερη αλυσίδα και η Μαίρη απαγχονίστηκε,,με επιτυχία. Το σώμα της θάφτηκε, σε έναν ανώνυμο τάφο, κοντά, στις γραμμές.Η ιστορία της Μαίρης στοιχειώνει γενιές. Κάποιοι λένε ότι υπερασπιζόταν τον εαυτό της. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, για μια ανθρώπινη αποτυχία. Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατός της παραμένει μια, από τις πιο σκοτεινές στιγμές, στην μακρά ιστορία της εκμετάλλευσης των ζώων, στην ψυχαγωγία.
Sources:
"The Day They Hanged an Elephant" Smithsonian Magazine
Erwin Historical Society Records, 1916
American Heritage Center Archives, University of Tennessee
"Mary the Elephant" - Atlas Obscura
Eyewitness accounts collected in Circus and Carnival Tragedies (1935).

28/1/1916 Σκόπελος - 13/11/1879 Αθήνα. Γιάννης Μαρής (Τσιριμώκος). Ο κοσμοπολίτης συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο Ιρλανδός μεταφραστής των μυθιστορημάτων του Γιάννη Μαρή, J. H. Harrison, έγραψε, κάποτε, στους Άγγλους εκδότες: «Για τον Άγγλο αναγνώστη, ο Μαρής δεν είναι, κυρίως, ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων εγκληματικού μυστηρίου, αλλά ο ζωγράφος ατμόσφαιρας και χαρακτήρων».Οι μόνες ταινίες, που αποδίδουν, αρκετά ικανοποιητικά, την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του Μαρή είναι αυτές οι δύο πρώτες : «Έγκλημα στο Κολωνάκι» και «Έγκλημα στα παρασκήνια». Όλες οι επόμενες περιορίστηκαν, στην πλοκή και άφησαν, απ' έξω, τα σημαντικότερα. Παράδειγμα η ταινία «Ζήτημα ζωής και θανάτου» (1972). Παρά την συμμετοχή σπουδαίων ηθοποιών (Κώστας Καζάκος, Άγγελος Αντωνόπουλος, Έλενα Ναθαναήλ), δεν καταφέρνει (και δεν ήταν δυνατόν να καταφέρει) να περιγράψει την ψυχική θύελλα του ήρωα, που ενσαρκώνει ο Κώστας Καζάκος και την οποία περιγράφει, με μοναδικό τρόπο, ο Μαρής, στο βιβλίο του. Ο Γιώργος Λεονταρίτης, στο βιβλίο του «Ο Γιάννης Μαρής και η εποχή του», γράφει ότι ο Μαρής αρρώσταινε, κάθε φορά, που γινόταν ταινία ένα μυθιστόρημά του. Δεν άντεχε να βλέπει το έργο του να παραποιείται. Το καλύτερο απ' όλα, για την ατμόσφαιρα των μυθιστορημάτων του Μαρή, το έχει πει ο Βασίλης Βασιλικός : «Ποτέ δεν λάτρεψα, τόσο πολύ, την Αθήνα, όσο μέσα, από τα βιβλία του Μαρή».

Γεννήθηκε, το 1916, στην Σκόπελο. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε, στην Λαμία. Σπούδασε νομικά, στην Θεσσαλονίκη. Προπολεμικά, εργάστηκε, στην Αγροτική Τράπεζα, ως διευθυντής υποκαταστήματος, στην Αρναία Χαλκιδικής. Το 1943, βγήκε, στο βουνό και εντάχθηκε, στο ΕΑΜ. Ανήκε στην σοσιαλιστική αριστερά και στην ΕΛΔ (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας), το κόμμα του Αλέξανδρου Σβώλου και του εξαδέλφου του Ηλία Τσιριμώκου. Μετά την απελευθέρωση, εργάστηκε, γράφοντας αστυνομικά μυθιστορήματα. Υπήρξε πολυγραφότατος. Από τα πρώτα, που έγραψε, είναι το ''Έγκλημα στο Κολωνάκι''. Θα ακολουθήσουν, πάντα, σε συνέχειες, περισσότερα, από εξήντα αστυνομικά μυθιστορήματα και νουβέλες, ενώ το σύνολο των αφηγημάτων του, στον ημερήσιο τύπο, ιστορικών και αισθηματικών, ξεπερνάει τα εκατό. Τα υπογράφει, ως Γιάννης Μαρής και έτσι, πλέον, θα μείνει γνωστός. Τα μυθιστορήματά του εκδίδονταν, συχνά και σε πολλές άλλες εφημερίδες, σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού (ελληνόφωνο Τύπο της Αυστραλίας, Κύπρου, Λονδίνου, Κωνσταντινουπόλεως, Ν. Αφρικής κ.α.). Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, τα αστυνομικά του μυθιστορήματα εκδίδονται και σε βιβλία, από τις Εκδόσεις Ατλαντίδα-Πεχλιβανίδη και Περγαμηνή, κατά κανόνα, με διαφορετικό τίτλο, από τον αρχικό των εφημερίδων. Μέχρι το 1978, εκδόθηκαν σαρανταεννέα. Από το 2012, οι Εκδόσεις Άγρα εξέδωσαν οκτώ, από τα αδημοσίευτα, σε βιβλίο μυθιστορήματά του και δύο, που είχαν κυκλοφορήσει, βραχύβια, από τις Εκδόσεις Περγαμηνή. Ο Γιάννης Μαρής ανανέωσε το αθηναϊκό ανάγνωσμα της εποχής, συνδυάζοντας την ποιότητα, με την συναρπαστική πλοκή και έγινε ο θεμελιωτής του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Υπήρξε ένας, από τους δημοφιλέστερους Έλληνες συγγραφείς των δεκαετιών 1950, 1960 και 1970. Έγραψε, επιπλέον, το σενάριο είκοσι κινηματογραφικών ταινιών και ανέβασε δύο θεατρικά έργα.

Το συγγραφικό έργο του Γιάννη Μαρή ήταν, πάντα, ενταγμένο, στην δημοσιογραφική του δουλειά, που περιλάμβανε κινηματογραφική κριτική, έρευνες, συνεντεύξεις, ανταποκρίσεις και αποστολές στο εξωτερικό.

Τελευταία του μυθιστορήματα είναι ''Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη'' (1976) και ''Η απαγωγή'' (1978). Πέθανε, στην Αθήνα, τον Νοέμβριο του 1979, λίγο μετά την συνταξιοδότησή του.

18/11/2023. Ο στρατιώτης Απόστολος Μαρταγιός, σε αναμνηστική φωτογραφία που έβγαλε, αμέσως, μετά την επιστροφή του, από την Τουρκία, στην Ελλάδα, με την ανταλλαγή αιχμαλώτων, καθώς, κατά την υποχώρηση, το 1922, είχε πιαστεί αιχμάλωτος. Είναι εμφανές ότι δεν πέρασε, καθόλου, καλά. Πάντως, επιβίωσε…

1925. Θεσσαλονίκη - Νάουσα. Το δρομολόγιο του λεωφορείου.

Ιούλιος 1927. Αττική. Σε κάποια παραλία.

1928 - 1932. Σαντορίνη.

1930-1935. Αθήνα.

1937. Αθήνα. Ο Ιωάννης Μεταξάς, μπροστά, στην βουλή.

1938. Coyoacán, Μεξικό. Ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ, ο Diego Rivera και ο André Breton.

1930 (δεκαετία). Αθήνα.

1940. Αθήνα. Αναμνηστική φωτογραφία η οποία εμφανίζει τρεις νεοαποφοιτήσαντες Ανθυπολοχαγούς, από την «Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων», λίγο πριν αυτοί μετακινηθούν, σε Μονάδες του Μετώπου. Στην φωτογραφία, πρώτος, αριστερά, με το δίκοχο διακρίνεται ο, τότε, Ανθυπίλαρχος Αλέξανδρος Προεστόπουλος (1920-1998), και μετέπειτα Υπτγος ε.α., και τελευταίος Υπασπιστής του Βασιλέα Κωνσταντίνου Β΄, ενώ οι άλλοι δύο Ανθυπολοχαγοί ανήκουν, στο όπλο του Πυροβολικού, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι, τότε, στολές υπηρεσίας των αξιωματικών.

Απρίλιος 1941. Γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται, στην Λάρισα. (Φωτογραφία Franz Peter Weixler). Προσέξτε την φωλιά των πελαργών, επάνω, δεξιά. Κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης, πολλά, από αυτά τα άτυχα πουλιά, πέθαναν. Ένα τέτοιον συμβάν περιγράφεται, στα απομνημονεύματα του Francis Clive Lowe.

Απρίλιος 1941. Οι Γερμανοί, συνοδευόμενοι, από Έλληνα χωροφύλακα, φθάνουν, στον Ισθμό της Κορίνθου.

Απρίλιος 1941. Ο Ισθμός της Κορίνθου, υπό την γερμανική κατοχή.

Απρίλιος 1941. Λουτράκι, Κατοχή. Οι δύσκολες ημέρες έχουν αρχίσει…

Κρήτη, Ιούνιος 1941. Παρασημοφορημένοι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές με τον Σιδηρού Σταυρό Β' Τάξης. (Φωτογραφία Kurt Rost).

Νοέμβριος 1943. Λέρος. Ο στρατηγός Muller συζητά, με υφιστάμενους του, μετά την κατάληψη του νησιού, από τις γερμανικές δυνάμεις. (Bundesarchiv).

1949. Μαρκόπουλο. Με την σούστα, για τον τρύγο.

1950 (αρχές δεκαετίας). Πλωμάρι Λέσβου. Φορτηγό.

1950 (δεκαετία). Καστέλι Κισσάμου. Το γυμνάσιο, με τις κουκουβάγιες, στα πηλήκια.

1950. Μετεμφυλιακή έκδοση βιβλίου της “Ένωσης Στελεχών της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής”.

1951. Αθήνα. Θέα της πόλης, από το Θέατρο Ηρώδου του Αττικού, με χιόνι.

1952. Cannes. H Ειρήνη Παπά και Αλή Χαν. Η Ελληνίδα ηθοποιός έμελλε να συναντήσει τον πρίγκιπα Αλή Χαν, στο φεστιβάλ. «Λέγεται ότι η όμορφη Ελληνίδα ηθοποιός έλαβε πρόσκληση, για να συναντήσει τον πρίγκιπα Aλή Χαν, στην βίλα του, στην Ριβιέρα, στις 21 Μαΐου» έγραφε ο διεθνής Τύπος, την άνοιξη του 1952, για την ανερχόμενη ηθοποιό και τον γοητευτικό πρίγκιπα, με υπαινιγμούς ειδυλλίου, όμως, η ίδια η Ειρήνη Παπά θα εξηγούσε πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη : Σε συνέντευξη, στον Φρέντυ Γερμανό και τον Νίκο Χατζηνικολάου, μάλιστα περιέγραψε τον πρίγκιπα, ως «λιγδιάρη», συμπληρώνοντας πως βρίσκει το παραμύθι της Σταχτοπούτας χυδαίο : «Είχε μια ζωντανή ορχήστρα, τότε, ήταν της μόδας το cheek-to-cheek και βρίσκομαι εγώ να χορεύω cheek-to-cheek, με τον Αλί Χαν που ήταν και λίγο λιγδιάρης Λοιπόν, τί καλύτερο, από μία Σταχτοπούτα, από μία φτωχή χώρα, να θέλει αυτό το κοριτσάκι να αναρριχηθεί και να γίνει πριγκίπισσα. Με ρωτήσανε εμένα; Αν είμαι εγώ Σταχτοπούτα και αν θέλω να γίνω εγώ, ποτέ, πριγκίπισσα; Εγώ θέλω να τα κερδίσω όλα, με την δικιά μου την αξία και με το σπαθί μου. Λοιπόν, πληγώνομαι, τότε, γιατί βουτάει, ξαφνικά, ο Τύπος όλο αυτό το πράγμα και σε σπαράζουνε. Σου λέει, δεν μπορεί, έτσι θα είναι και αυτή. Ε, λοιπόν, εγώ θεωρώ το παραμύθι της Σταχτοπούτας το πιο χυδαίο, που υπάρχει».

1953. Αθήνα. Τρίκυκλα αναπήρων του πολέμου, με σημαία της Βορείου Ηπείρου.

1954. Αθήνα, Πλατεία Γκύζη.

10/8/1954. Κωνσταντινούπολη. Μια καθηγήτρια του γυμνασίου, στο Kabataş, μπαίνει, στην θάλασσα, μπροστά, από το σχολείο.

1954. Καβούρι. Ένα παραδοσιακό ξύλινο καΐκι αγκυροβολημένο. Η Αθήνα βρίσκεται, στο βάθος.

1957. Πάρος. Ο φούρναρης ξεφουρνίζει το ψωμί.

1958. Κορυδαλλός. Ποδόσφαιρο, στο «Άσυλο Αλητόπαιδων». Τώρα, στον χώρο αυτόν, εγκαινιάζεται, τον ερχόμενο Νοέμβριο, το δημαρχείο της πόλης.

1958. Πειραιάς. Η Μάρθα Καραγιάννη, με τον Robert Mitchum, στην “Σπηλιά του Παρασκευά”, στον Πειραιά, όπου η νεαρή, τότε, ηθοποιός συμμετείχε, ως χορεύτρια, στο πρόγραμμα του νυχτερινού κέντρου, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Μάγια Μελάγια. Ο αστέρας του Χόλιγουντ είχε έλθει, στην Ελλάδα, για τις ανάγκες της πολεμικής ταινίας “Οργισμένοι Λόφοι”, σκηνές της οποίας γυρίστηκαν, στον Πειραιά. Ο Τύπος της εποχής ήθελε τον Robert Mitchum να δηλώνει, μετά την έξοδό του, στο περίφημο νυχτερινό κέντρο : «Να, λοιπόν, που έχετε και στην Ελλάδα, Σοφία Λόρεν. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η νεαρή Μάρθα είναι κάτι καλύτερο, κάτι, ανάμεσα, σε Σοφία Λόρεν και Κλαούντια Καρντινάλε». «Ήταν ωραίος άντρας, αλλά εμένα μου άρεσαν τα απλά, λαϊκά παιδιά» είχε πει, αργότερα, η αξέχαστη ηθοποιός, για την συνάντηση της με τον κινηματογραφικό αστέρα.

1950 (δεκαετία). Πειραιάς, Πασαλιμάνι. Θαλάσσιος περίπατος, με ένα ταλιράκι.

Στα μεταπολεμικά χρόνια, υπήρχαν διασκεδάσεις, που δεν κόστιζαν και ομόρφαιναν την καθημερινότητα του κόσμου. Ανάμεσά τους, ο θαλάσσιος περίπατος, από το γραφικό Πασαλιμάνι, με ένα ταλιράκι. Από κάθε συνοικία και γειτονιά του Πειραιά, τα κυριακάτικα απογεύματα, ο κόσμος κατέβαινε, στο Πασαλιμάνι, για να ξεσκάσει. Από την Δραπετσώνα, την Αμφιάλη, τα Ταμπούρια, τον Κορυδαλλό, την Αγία-Σοφιά, τα Καμίνια, το Χατζηκυριάκειο, την Καλλίπολη και την Κοκκινιά, γέμιζαν τα λεωφορεία. Μοναδικός ο περίπατος, στο Πασαλιμάνι. Οικογένειες βολεύονταν, με μια γκαζόζα και χάζευαν την κίνηση. Η νεολαία περπατούσε, τιτιβίζοντας ερωτόλογα, ενώ ένας ολόκληρος κόσμος, από ηλικιωμένους, γκαρσόνια και μικροπωλητές, έφτιαχνε έναν όμορφο λαϊκό πίνακα. Η περιοχή ήταν γεμάτη, από, κάθε λογής, καταστήματα. Στην πλατεία, συγκεντρωμένα και τα περίφημα θεάματα. Τρεις χειμερινοί και δύο θερινοί κινηματογράφοι, δύο χειμερινά θέατρα και ένα καλοκαιρινό. Στην αριστερή πλευρά της πλατείας, ασφαλτοστρωμένη λεωφόρος οδηγούσε, προς την πλατεία Αλεξάνδρας, την Καστέλα και το Φάληρο. Από τη δεξιά πλευρά, ο περιπατητής συναντούσε το Ναυτικό Μουσείο, που ήταν ανοιχτό τις Κυριακές τα απογεύματα και παρακάτω, μες, στην θάλασσα, ο ιστορικός Όμιλος των Ερετών. Απέναντι, μια μάντρα, όπου ο Καραγκιόζης έτερπε το κοινό του, με το λαϊκό χιούμορ. Στην δεξιά άκρη του λιμανιού, οι εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού, με το παραθαλάσσιο γήπεδο μπάσκετ και από πάνω, το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς, το «Ρωσσικό», όπως το αποκαλούσαν, οι παλαιοί Πειραιώτες. Το Πασαλιμάνι συγκέντρωνε τις Κυριακές περισσότερο κόσμο, από κάθε άλλο μέρος της Αττικής. Χάριζε, κάθε είδους, διασκέδαση. Ακόμη και βαρκάδα. Κάτασπρες και πεντακάθαρες βαρκούλες περίμεναν τους επισκέπτες, για μια ρομαντική βόλτα, στο λιμανάκι. Με ένα δεκάρικο, νοίκιαζε όποιος επιθυμούσε βαρκούλα, για βόλτα μιας ώρας. Αραδιασμένες οι βαρκούλες, πλάι, στο μουράγιο, περίμεναν τους πελάτες, για να λικνιστούν, στα ήρεμα νερά του κολπίσκου. Αλλά και στην είσοδο του λιμανιού, βαρκούλες εκτελούσαν την τακτική συγκοινωνία, από την Αλεξάνδρας, μέχρι απέναντι, δηλαδή, μέχρι τις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού και με ναύλο, μόλις, μία δραχμή. Έτσι, έβλεπε κανείς να πηγαινοέρχονται, συνέχεια, στο γραφικό λιμανάκι, βαρκούλες, με ζευγαράκια, εφηβικές συντροφιές και τραγούδια. Υπήρχε, όμως και ο ακτοπλοϊκός θαλασσινός περίπατος, στον οποίο δεν χρειαζόταν να τραβάει κουπί ο ρομαντικός επιβάτης. Με ένα ταλιράκι, απολάμβαναν ημίωρη θαλασσινή κρουαζιέρα. Από το απόγευμα, ως τα μεσάνυκτα, δύο καραβάκια είχαν αναλάβει τον ρόλο των τοπικών «κρουαζιερόπλοιων», η «Εριέττα» και η «Φανερωμένη». Αρκούσε να δρασκελίσεις το μαδέρι, που οδηγούσε, στα καθίσματα. Παιδιά, νέοι, κοπέλες, μεσόκοποι, γέροι απολάμβαναν την προσωρινή φυγή. Η βαρκάδα περιλάμβανε βόλτα, προς την δαντελωτή ακτή της Καστέλας. Ο λόφος του Προφήτη Ηλία και ο τρούλος της εκκλησιάς φάνταζαν, διαφορετικά, από την πλευρά της θάλασσας. Το ακατοίκητο νησάκι του Κουμουνδούρου, ο Ναυτικός Όμιλος, αλλά και τα γρι γρι, που ξεκινούσαν, για το ψάρεμα της νύχτας. Το καραβάκι συνέχιζε, προς το Φάληρο και το Ελληνικό, για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Πάλι, η μπούκα του Πασαλιμανιού, το οποίο, όταν φωτιζόταν, με τα πολύχρωμα λαμπιόνια των κέντρων, ήταν πραγματικό πανόραμα. Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

1959. Λεμεσός. Αναμνηστική φωτογραφία από τάξη της Ε' Αστικής.

1990 (δεκαετία). Λεμεσός. Τουριστική περιοχή Γερμασόγειας.

1990 - 2024 Λεμεσός. Η Αγίου Ανδρέου.

1960 (δεκαετία). Αθήνα.

1960. Θεσσαλονίκη. Η Διεθνής Έκθεση.

1960 (δεκαετία). Ύδρα.

Αύγουστος 1961. ΗΠΑ. Μια σπάνια φωτογραφία, με τον σκηνοθέτη John Huston και την Marilyn Monroe, από τα γυρίσματα της ταινίας ''The Misfits'' (1961), σε σενάριο Arthur Miller. H Monroe έχει κρυμμένο το πρόσωπό της και φαίνεται να κλαίει.Ήδη, ο γάμος της, με τον Miller, είχε διαλυθεί (αυτός είχε κάνει σχέση, με μια άλλη γυναίκα) και εκείνη ήταν ψυχικά, και σωματικά, άρρωστη. Έναν, ακριβώς, χρόνο μετά, βρέθηκε νεκρή, στο κρεββάτι της, από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Η επίσημη εκδοχή της αιτίας θανάτου ήταν η αυτοκτονία, αλλά υπήρξαν και έντονες φήμες (χωρίς να αποδειχθούν), για δολοφονία της.

Τα, περί δολοφονίας της Μονρόε, έρχεται και ένας επιζών της, τότε, ιατροδικαστικής υπηρεσίας να ενισχύσει. Ο νεαρός ιατροδικαστής αναγκάστηκε να διαβάσει, ξανά, το σημείωμα, που τον περίμενε, όταν έφτασε, στην δουλειά, εκείνη την Κυριακή. Η πρώτη του εργασία εκείνης της ημέρας ήταν να πραγματοποιήσει την νεκροψία μιας γυναίκας, που είχε πεθάνει, μόλις, λίγες ώρες, νωρίτερα. Η αίσθηση επείγοντος ήταν, αρκετά, εντυπωσιακή, υπήρχαν, ήδη, αρκετά πτώματα, στην αναμονή, που θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα. Όμως, ήταν το όνομά της, που τον σταμάτησε. Ήταν αυτή η Μέριλιν Μονρόε; Η γυναίκα, με τη θρυλική ομορφιά, που, μόλις, πριν από δύο μήνες είχε ψιθυρίσει «Χρόνια Πολλά», στον πρόεδρο Κένεντι, στο Madison Square Garden. Σύμφωνα με την Daily Mail, ο Τόμας Νογκούτσι ήταν ένας, από τους νεότερους βοηθούς ιατροδικαστές, στην κομητεία του Λος Άντζελες, τον Αύγουστο του 1962, όταν του ανατέθηκε να διαπιστώσει τα αίτια θανάτου, σε μια υπόθεση που, 63 χρόνια μετά, παραμένει καλυμμένη, από μυστήριο και πλημμυρισμένη, από θεωρίες συνωμοσίας. Τώρα, στα 98 του χρόνια, αποκαλύπτει, επιτέλους, τί, πραγματικά, συνέβη, με την Μέριλιν, τις τύψεις, που τον στοιχειώνουν και την συνεχιζόμενη αμφιβολία του, για το πόρισμα ότι πέθανε, από αυτοκτονία. Στο βιβλίο LA Coroner της Άννα Σουν Τσόι, περιγράφει το πώς ένιωσε, όταν διάβασε την αναφορά του ερευνητή, εκείνο το πρωί, που θα άλλαζε την ζωή του. «Λευκή γυναίκα. Μπλε μάτια. 1,63 μ., 52 κιλά. Πολλά μπουκάλια χαπιών βρέθηκαν σκορπισμένα, πάνω σε ένα κομοδίνο, μεταξύ αυτών ένα άδειο μπουκάλι Nembutal - υπνωτικά χάπια - και ένα, μερικώς, άδειο μπουκάλι χλωραλική υδράτη, ένα ισχυρό ηρεμιστικό. Βρέθηκε γυμνή, ξαπλωμένη μπρούμυτα, με το χέρι τεντωμένο και ακουμπισμένο, στο τηλέφωνο». Στο σημείο «Επιπρόσθετες Πληροφορίες» της έκθεσης, ο Νογκούτσι έμαθε ότι η Μονρόε είχε πάρει συνταγή, για Nembutal, δύο ημέρες, νωρίτερα και ότι είχε μιλήσει, με τον ψυχίατρό της, μόλις, μία ημέρα, πριν από τον θάνατό της, όταν ήταν «πολύ αποκαρδιωμένη». «Ήταν ξεκάθαρο», είπε ο Νογκούτσι, στην συγγραφέα. «Αλλά έπρεπε να γίνει νεκροψία, για να επιβεβαιωθεί ο θάνατος». Η Μέριλιν ήταν 36 χρονών όταν πέθανε, μόλις, έναν χρόνο μεγαλύτερη, από τον ίδιο, τότε, γεγονός, που τον έκανε να νιώσει μια παράξενη σύνδεση, με την γυναίκα, στο τραπέζι. Τράβηξε το σεντόνι και άρχισε να εξετάζει, κάθε εκατοστό του σώματός της, με έναν μεγεθυντικό φακό, αναζητώντας σημάδια, από βελόνες, που θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι της είχαν χορηγήσει ναρκωτικά, με ένεση. «Έλεγξε τα συνήθη σημεία : την λυγισμένη περιοχή του αγκώνα, το πάνω μέρος του μηρού, το μεσοδάχτυλο των χεριών και των ποδιών» γράφει η Τσόι. «Δεν βρήκε τίποτα».

Σήκωσε τα πλατινένια ξανθά μαλλιά της για να εξετάσει το τριχωτό της κεφαλής. Και εκεί, δεν υπήρχε τίποτα. Στην συνέχεια, την γύρισε, μπρούμυτα και συνέχισε την έρευνά του, στην πλάτη της. Ήταν καθαρή. Αφού την γύρισε, στην όρθια θέση, στράφηκε, σε έναν δίσκο, με εργαλεία, πήρε ένα νυστέρι και άρχισε την γνωστή τομή, σε σχήμα Υ. Εξετάζοντας την κοιλιά και το λεπτό έντερο, δεν βρήκε οπτικά σημάδια χαπιών. Αυτό τον εξέπληξε, δεδομένων των φιαλιδίων, με τα φάρμακα, που είχαν βρεθεί στο κομοδίνο δίπλα της. Προσεκτικά, αφαίρεσε και ζύγισε τα όργανα, για την έκθεση της νεκροψίας. Παρατήρησε ότι η χοληδόχος κύστη έλειπε, κάτι που εξηγούσε το σημάδι, στην κοιλιά της. Η Μέριλιν είχε κάνει χειρουργική επέμβαση, στην χοληδόχο κύστη τον προηγούμενο χρόνο. Ο Νογκούτσι συνέλεξε διάφορα δείγματα, για τοξικολογικές εξετάσεις : αίμα, ούρα, συκώτι, νεφρά, το στομάχι και το περιεχόμενό του, καθώς και τα έντερά της. Ο βοηθός του, στην συνέχεια, έκλεισε, με ράμματα, την τομή και την κάλυψε, ξανά, με το σεντόνι. Τώρα, έμενε να περιμένουν τα αποτελέσματα, από το εργαστήριο. Ο Νογκούτσι ήταν βέβαιος ότι, ήδη, γνώριζε την αιτία θανάτου της σταρ. «Ήταν απλό και ξεκάθαρο» γράφει η Τσόι. «Είχε πεθάνει, από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Μια συνηθισμένη αυτοκτονία», συμπληρώνει. Όμως, όταν τα αποτελέσματα της τοξικολογίας έφτασαν, στο γραφείο του, αργότερα, «σημάδια συναγερμού χτύπησαν, μέσα του». Ο επικεφαλής τοξικολόγος, Ρέιμοντ Αμπερνάθι, αφού βρήκε θανατηφόρα επίπεδα πεντοβαρβιτάλης και χλωραλική υδράτη, στο σύστημα της Μέριλιν, αποφάσισε ότι ήταν άσκοπο να γίνουν, περαιτέρω, εξετάσεις στο στομάχι και στα άλλα όργανα. «Ένα κύμα άγχους τον πλημμύρισε», γράφει η Τσόι. «Ήξερε ότι η διεξαγωγή, επιπλέον, εξετάσεων θα γινόταν πρόβλημα, για εκείνον. Αφήνοντας πολλές ερωτήσεις αναπάντητες, τελικά, ως παθολογοανατόμος, που πραγματοποίησε την φυσική νεκροψία, θα αναλάμβανε την ευθύνη».Ως ένας, από τους νεότερους, στην ομάδα, ένιωσε ανίσχυρος να αμφισβητήσει τον Αμπερνάθι, οπότε δεν έκανε τίποτα.Στο μεταξύ, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες. Είχε η CIA δολοφονήσει την Μέριλιν; Είχαν εμπλοκή οι Κένεντι; Είχε δηλητηριαστεί, από τη μαφία; Σε μια προσπάθεια να σιγήσει τις ολοένα και πιο έντονες θεωρίες, ο αρχι-ιατροδικαστής Θίοντορ Κέρφι έδωσε συνέντευξη Τύπου και ανακοίνωσε στον κόσμο την απόφασή του : η Μέριλιν Μονρόε είχε πεθάνει, από δική της πρωτοβουλία. «Έπασχε, από ψυχιατρική διαταραχή», για κάποιο διάστημα, είπε, συμπεριλαμβανομένων «σοβαρών φόβων και συχνών καταθλίψεων» και διαταραχών ύπνου. Είχε, επίσης, «εμπειρία, στην χρήση ηρεμιστικών φαρμάκων και ήταν, καλά, ενημερωμένη, για τους κινδύνους τους».

Αναφέρθηκε, στο ιστορικό αυτοκτονικών σκέψεων και αποκάλυψε ότι είχε επιχειρήσει να βάλει τέλος, στην ζωή της περισσότερες, από μία φορές, αλλά, σε εκείνες τις περιπτώσεις, είχε ζητήσει βοήθεια και σώθηκε. Η έκθεσή του κατέληγε : «Βάσει των πληροφοριών, για τα γεγονότα το βράδυ της 4ης Αυγούστου, είναι η άποψή μας ότι το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε, εκτός από την διάσωση».

Αυτή θα έπρεπε να ήταν η τελική λέξη, η οριστική απόφαση, αλλά το κοινό δεν πείστηκε. Ο Νογκούτσι «ήθελε να διορθώσει την κατάσταση, ζητώντας την εξέταση του περιεχομένου του στομάχου και των οργάνων», γράφει η Τσόι, «αλλά ο τοξικολόγος τα πέταξε, μόλις εκδόθηκε η έκθεση του ιατροδικαστή». Χωρίς πλήρη ανάλυση, δεν μπορούσε να αποδειχτεί ότι η Μέριλιν είχε πεθάνει, από ένεση και όχι από κατάποση χαπιών. Όμως, τί μπορούσε να κάνει; Δεν μπορούσε να αμφισβητήσει τον Κέρφι, ή τον επικεφαλής τοξικολόγο.Καθώς ο Νογκούτσι βασανιζόταν, από αυτές τις σκέψεις, άρχισε να αναρωτιέται, σχετικά, με το γιατί μια τόσο σημαντική νεκροψία είχε ανατεθεί, σε εκείνον, αρχικά. Τα επόμενα χρόνια, ο Νογκούτσι, που προήχθη και έγινε αρχι-ιατροδικαστής, θα επιβλέψει τις νεκροψίες του Ρόμπερτ Φ. Κένεντι, του Τζων Μπελούσι, της Νατάλι Γουντ και της Σάρον Τέιτ. Αλλά, το 1962, ήταν, ακόμη, καινούργιος, στην δουλειά, ακόμη, σε δοκιμαστική περίοδο και πλήρωνε τα «λάθη» του. Η Μέριλιν, παράλληλα, «ήταν, ίσως, η πιο διάσημη γυναίκα, στην χώρα, αν όχι, στον κόσμο», γράφει η Τσόι. «Γιατί ο αρχι-ιατροδικαστής, άραγε, παρέδωσε μια τέτοια ευκαιρία, σε έναν νεότερο ιατροδικαστή;». Μήπως υπήρχε περίπτωση να είχε δολοφονηθεί; Ήταν ο Νογκούτσι, απλώς, πιόνι, σε μια συγκάλυψη;

Ακόμη και ο διάσημος συγγραφέας Τζέιμς Πάτερσον αμφισβήτησε τον ρόλο του Νογκούτσι, γράφοντας, στο επερχόμενο βιβλίο του «Οι τελευταίες ημέρες της Μέριλιν Μονρόε»: «Υπάρχει… κάτι παράξενο, στην νεκροψία, όταν ένας νεότερος ιατροδικαστής διορίζεται, αντί του πιο έμπειρου αρχι-ιατροδικαστή». Πράγματι, ο Νογκούτσι δεν μπόρεσε, ποτέ, να ξεπεράσει αυτές τις αμφιβολίες και για δεκαετίες, όπως λέει η Τσόι, φοβόταν ότι, ίσως, κατηγορηθεί ο ίδιος, για τον θάνατό της. Καθώς η καριέρα του εξελισσόταν, έγινε, σχεδόν, τόσο διάσημος και αμφιλεγόμενος, όσο μερικές, από τις διασημότητες των οποίων τις νεκροψίες έκανε. Ήταν η έμπνευση, για την τηλεοπτική σειρά Quincy ME, με τον Τζακ Κλάγκμαν, που προβλήθηκε, για οκτώ σεζόν. Η Τσόι τον περιγράφει, ως «ακατάστατο, με προσωπικότητα μεγαλύτερη, από τη ζωή… λαμπρό και υπερφίαλο». «Τελικά, το εγώ του, η αστείρευτη επιθυμία του να ανήκει κάπου, να τον βλέπουν και να τον εκτιμούν, για την εξειδίκευσή του, όχι, μόνο, από την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους, αλλά, από ολόκληρο τον κόσμο, ήταν η πτώση του», καταλήγει. Ο Νογκούτσι έχασε την δουλειά του δύο φορές, κατά την διάρκεια της καριέρας του. Πρώτα, το 1969, εν μέσω κατηγοριών, για κακοδιαχείριση, αλλά την κέρδισε, ξανά, με έφεση, ισχυριζόμενος ότι ήταν θύμα ρατσισμού. Στην συνέχεια, το 1982, μετά από την ανοιχτή διαχείριση των θανάτων διασήμων, όπως η Νατάλι Γουντ. Αυτή την φορά υποβαθμίστηκε, στον ρόλο ειδικού ιατρού. Τελικά, αποσύρθηκε, το 1999. Ωστόσο, όπως προσθέτει η Τσόι, συνεχίζει να ασχολείται, με την έρευνα και να δημοσιεύει, στον τομέα της ιατροδικαστικής επιστήμης… ελπίζοντας να φτάσει τα εκατό του χρόνια.

1962. Πάρος, Παροικιά.

Ιανουάριος 1967. Βάρκιζα.

1960 (δεκαετία). Τρίκαλα. Λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

1960 (δεκαετία). Μέτσοβο. Κάποτε, όλα τα παιδιά, από το απόγευμα και πέρα, πήγαιναν τα φορτηγά ζώα, στο οροπέδιο των Πολιτσών, για να βοσκήσουν και την άλλη ημέρα, από την νύχτα, οι ιδιοκτήτες της κάθε ομάδας να πάρουν αυτά, για ξύλα για τον χειμώνα, κυρίως. Άλλοι, στα σαμάρια, άλλοι, στα καπούλια, από τα παιδιά, παρέδιδαν, με την πεζή πορεία της επιστροφής και τα καπίστρια, από τα ζώα, που είχαν πάει καβάλα στις Πολιτσές. Τα άλλα, που συνοδεύαν, ήσαν, χωρίς καπίστρια και κάθε αγέλη είχε, έως, 10 ζώα. Τότε, το Μέτσοβο είχε, πάνω, από 2000 φορτηγά ζώα.

1/8/1969. Los Angeles. Η Sharon Tate φωτογραφίζεται, από τους Jay Sebring και Voytek Frykowski, στο σπίτι της, στο Cielo Drive.

1970 (δεκαετία). Αθήνα. Σωτήρης Μουστάκας, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Μίμης Φωτόπουλος, Νίκος Παπαναστασίου (ο μόνος, που ζει, ακόμη, στα 89 έτη του).

19/12/1980. Η πυρπόληση του «ΜΙΝΙΟΝ». Πέθανε, αυτές τις ημέρες, μετά, από μακροχρόνια ασθένεια η Λίτσα Τσαγκαράκη, που είχε κατηγορηθεί, προφυλακιστεί και κατόπιν, αθωωθεί, για αυτήν την καταστροφή.
«Ο πρώτος αντιτρομοκρατικός νόμος, μετά την μεταπολίτευση, είναι ο 774/1978, ο οποίος προέβλεπε ακόμη και θανατική ποινή. Τα αθώα θύματα αυτού του νόμου και των άλλων, που ακολούθησαν, είναι πολύ περισσότερα, από τα θύματα της τρομοκρατίας. Θύτες ήσαν η αστυνομία, η δικαιοσύνη και οι νομοθέτες των τρομονόμων, ενώ τα θύματα προέρχονται, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ή θεωρήθηκε ότι ανήκουν, σε αυτόν. Οι πρώτοι δεκατρείς, που συνελήφθησαν, το 1980, αθωώθηκαν, μετά από πολύμηνη προφυλάκιση. Η μέθοδος, όμως, να προφυλακίζονται αθώοι και να αθωώνονται, στην συνέχεια, από έλλειψη στοιχείων θεωρήθηκε, προφανώς, πολύ επιτυχής και δεν έχει εγκαταλειφθεί. Είναι χαρακτηριστικό, όμως, ότι τον Μάρτιο του 1980 συνελήφθησαν, στην Χαλκίδα, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, τρεις ανήλικοι μαθητές, επειδή έκαψαν τα απουσιολόγια του σχολείου. Οι περιπτώσεις είναι αμέτρητες. Στην σύλληψη, το 1981, των αδελφών Αικατερίνης και Ευαγγελίας (Λίτσας) Τσαγκαράκη 23 και 20 ετών, αντίστοιχα και του Βαγγέλη Λάμπρου, ο οποίος, το 1979, σε ηλικία 23 ετών, είχε φυλακιστεί, για εκούσια απαγωγή της ανήλικης, τότε, Λίτσας Τσαγκαράκη. Τον Δεκέμβριο του 1980, κάηκαν τα πολυκαταστήματα Μινιόν και Κατράντζος και τον Ιούνιο του 1981, τα πολυκαταστήματα Κλαουδάτος και Ατενέ. Μετά, από λίγες ημέρες, συνελήφθη, ως ύποπτος, για τους εμπρησμούς, ο Βαγγέλης Λάμπρου, ο οποίος ανήκε, στον αντιεξουσιαστικό χώρο και αμέσως, μετά, η αστυνομία έκανε έφοδο, στο σπίτι των αδελφών Τσαγκαράκη, λόγω της προηγούμενης σχέσης της Λίτσας Τσαγκαράκη, με τον Βαγγέλη Λάμπρου, παρόλο, που αυτός, εκείνη την εποχή, συζούσε με άλλη γυναίκα. Δισέλιδο ρεπορτάζ, σε εφημερίδα, όπου οι αδελφές Τσαγκαράκη εμφανίζονταν, αναμφισβήτητα, ως ένοχες, για τους εμπρησμούς. Τα στοιχεία, που παρουσιάστηκαν, τότε, θεωρήθηκαν αδιάσειστα. Οι δύο αδελφές έκαναν συχνά ταξίδια, στο εξωτερικό, στο σπίτι τους βρέθηκαν πολλά μπουκάλια, με χημικά καθώς και τεύχη της εξτρεμιστικής οργάνωσης «Αντί». Πρόκειται, βέβαια, για το ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό «Αντί», του οποίου τα γραφεία ήσαν, στο Κολωνάκι. Λίγες ημέρες, αργότερα, αποδείχθηκε ότι τα ταξίδια στο εξωτερικό αφορούσαν επισκέψεις σε οφθαλμιατρικό κέντρο, λόγω των προβλημάτων όρασης της μιας, από τις δύο αδελφές και τα μπουκάλια, με τα χημικά ήταν οφθαλμιατρικά φάρμακα. Και ο Λάμπρου και οι δύο αδελφές απηλλάγησαν, από τις κατηγορίες, όμως, στην αντίληψη της κοινωνίας, οι αδελφές παρέμειναν ένοχες. Λίγους μήνες, αργότερα, ο πατέρας των αδελφών Τσαγκαράκη, που υπηρετούσε, ως υπεύθυνος ασφαλείας του νομισματοκοπείου της Τράπεζας της Ελλάδας, έβαλε τέλος, στην ζωή του, αυτοπυρπολούμενος, στο προαύλιο της εκκλησίας. Επέλεξε αυτόν τον τρόπο θανάτου, που, συνήθως, επιλέγουν οι απόλυτα αδύναμοι και αγανακτισμένοι άνθρωποι. Δεν πυρπόλησαν οι κόρες του τα πολυκαταστήματα, αλλά οι εκπρόσωποι του κράτους πυρπόλησαν αυτόν τον πατέρα. Ο Βαγγέλης Λάμπρου συνελήφθη, επανειλημμένα, χωρίς ποτέ να αποδειχθεί ανάμειξή του, σε οποιαδήποτε πράξη. Τέλος, θεωρήθηκε ύποπτος και για το “ριφιφί”, στην Τράπεζα Εργασίας, το 1992. Και πάλι, δεν προέκυψε κάτι που να τον συνδέει, με την υπόθεση, αλλά λόγω της κακής πλέον ψυχικής κατάστασής του, αυτοκτόνησε, στην Αίγινα, το 1994, σε ηλικία 39 ετών. Η αυτοπυρπόληση του Τσαγκαράκη και ο θάνατος του Λάμπρου, τεχνικά, θεωρήθηκαν αυτοκτονίες. Σαφέστατα, όμως, ήςαν δολοφονίες του Κράτους. Όπως, ακριβώς, δολοφονία του κράτους ήταν και ο θάνατος του Βασίλειου Μάγγου και τόσων άλλων».

1982. Λευκωσία. Κατάστημα της Τράπεζας Κύπρου, στην οδό Μακαρίου.

2025. Λευκωσία. Στενωπός.

1984. Ίος.

15/11/1984. Ελούντα, Κρήτη. Μουαμάρ Καντάφι, Ανδρέας Παπανδρέου, François Mitterrand.

1987. Η αμαξοστοιχία 1345, από Ζευγολατιό.

2001. Ουζμπεκιστάν. Χαρτονόμισμα των 1000 σουμ, όπου απεικονίζεται το Μουσείο του Ταμερλάνου (Αμίρ Τιμούρ).

Φεβρουάριος 2014. Κίεβο. Αγκαλιά της Γιούλια Τιμοσένκο, με την Victoria Nuland, τις ημέρες του πραξικοπήματος, κατά του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιαννουκόβιτς.

2023. Αιγαίο. Ομάδα δυτών, υπό τον Κώστα Θωκταρίδη, εντοπίζει το ναυάγιο του HMS Triumph. Τέλος, σε ένα ναυτικό μυστήριο 81 ετών. Ένας Έλληνας δύτης ανακάλυψε το ναυάγιο του HMS Triumph, ενός βρετανικού υποβρυχίου ειδικών αποστολών, που εξαφανίστηκε, το 1942, στο Αιγαίο Πέλαγος, δίνοντας τέλος, σε μια αναζήτηση, που διήρκεσε, σχεδόν, 25 χρόνια. Τα συντρίμμια του υποβρυχίου εντοπίστηκαν, στον βυθό της θάλασσας, δεκάδες χιλιόμετρα ανοικτά της ελληνικής ακτής, σε βάθος, που δεν έχει ακόμη επισήμως ανακοινωθεί. Το HMS Triumph ξεκίνησε επιχειρήσεις, τον Μάιο του 1939 και πραγματοποίησε, συνολικά, 20 πολεμικές περιπολίες, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την δράση του, βύθισε αρκετά εχθρικά πλοία, ανάμεσά τους και το ιταλικό υποβρύχιο Salpa. Εκτός από καθαρά στρατιωτικές αποστολές, το Triumph συμμετείχε, σε μυστικές επιχειρήσεις, αποβιβάζοντας Βρετανούς πράκτορες και εξοπλισμό, σε νησιά του Αιγαίου, προς υποστήριξη της Αντίστασης. Το υποβρύχιο θεωρείται ότι βυθίστηκε, τον Ιανουάριο του 1942, ενώ επέστρεφε, από αποστολή, στην Μήλο. Δεν έφτασε, ποτέ, στον προορισμό του, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και κηρύχθηκε αγνοούμενο, μαζί με το πλήρωμα των 64 ανδρών. Η επικρατέστερη θεωρία, για την καταστροφή του HMS Triumph είναι ότι προσέκρουσε, σε θαλάσσια νάρκη, που είχε τοποθετηθεί, από τις δυνάμεις του Άξονα. Το Αιγαίο, εκείνη την περίοδο, ήταν γεμάτο, από ναρκοπέδια και θεωρείται ότι η πορεία επιστροφής του υποβρυχίου διέσχισε μια τέτοια περιοχή. Αν και δεν αποκλείεται η πιθανότητα στοχευμένης επίθεσης, ή τεχνικής βλάβης, καμία από αυτές τις εκδοχές δεν υποστηρίζεται, από συγκεκριμένα στοιχεία.;Το ναυάγιο εντοπίστηκε, σε εξαιρετική κατάσταση διατήρησης, στοιχείο, που μπορεί να επιτρέψει, στους ιστορικούς και ειδικούς του Βασιλικού Ναυτικού να ρίξουν περισσότερο φως, στις ακριβείς συνθήκες της βύθισής του. Η ανακάλυψη χαρακτηρίζεται, ως ιστορικής σημασίας, καθώς το HMS Triumph θεωρούνταν ένα, από τα πιο ισχυρά και δραστήρια βρετανικά υποβρύχια του Μεσογειακού θεάτρου επιχειρήσεων. Η εύρεση του ναυαγίου όχι, μόνον λύνει ένα πολύχρονο μυστήριο, αλλά λειτουργεί και ως φόρος τιμής, στους πεσόντες του πληρώματος.

2025. Πόντος. Το περίφημο φροντιστήριο Αργυρουπόλεως, αφημένο, στην φθορά του χρόνου.

2025. Το γεφύρι της Άρτας.

2025. Η Αρτα, από ψηλά.

2025. Βενετία. Palazzo Ducale. Η μεγαλύτερη και πιο εντυπωσιακή αίθουσα στο Palazzo Ducale, είναι, αναμφίβολα, η Sala del Maggior Consiglio, ή, η Αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου. Αυτή η τεράστια αίθουσα ήταν η καρδιά της βενετσιάνικης δημοκρατίας : Κάθε ενήλικας αρσενικός πατρίκιος είχε το δικαίωμα να παρακολουθήσει τις συνεδριάσεις του συμβουλίου, εδώ, για να νομοθετήσει και να εκλέγει αξιωματούχους. Το μέγεθος και το μεγαλείο του δωματίου προορίζονταν να επιβεβαιώσουν την δύναμη και την ενότητα της βενετικής δημοκρατίας. Ζωγραφισμένο, από τον Jacopo Tintoretto, μεταξύ 1588 και 1592, με την βοήθεια του γιου του Domenico, είναι ένα έργο, με λάδι, σε καμβά, πλάτος, περίπου, 22 μέτρων και ύψος 7 μέτρων. Βρίσκεται, στο ανατολικό τείχος του Σάλα, τοποθετημένο, ακριβώς, πίσω, από τον θρόνο του Δόγη. Ο πίνακας ανατέθηκε, για να αντικαταστήσει μια παλαιότερη τοιχογραφία, που καταστράφηκε, στην φωτιά του 1577.

2025. Φραγκφούρτη.

2025. Τσεχία. “Dancing House”!

2025. Πυρσόγιαννη Μαστοροχωρίων Κόνιτσας.

2025. Άγιοι Σαράντα, νότια Αλβανία. Το αρχαιοελληνικό θέατρο του Βουθρωτού (Butrint, ή Butrinti, στα Αλβανικά). Το Βουθρωτό είναι μια αρχαία πόλη, μέσα σε έναν φυσικό παράδεισο, σαν βαθίσκιωτο, δροσερό «νησί», στα νότια της ιόνιας ακτογραμμής της Αλβανίας, πολύ κοντά, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Η UNESCO κήρυξε το Βουθρωτό μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και μετέτρεψε, σε εθνικό πάρκο, την περιοχή, που ήταν αραιοκατοικημένη. Η αρχαία πόλη του Βουθρωτού αναδείχθηκε, ως Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς, το 1948. Το 1992 ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, και το 1999, εγγράφηκε, επισήμως, στον Κατάλογο Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η αρχαία πόλη του Βουθρωτού τα τελευταία χρόνια γίνεται, όλο και πιο δημοφιλής τουριστικός προορισμός, προσελκύοντας εκδρομείς, από το κοντινό ελληνικό νησί της Κέρκυρας και άλλα μέρη της Ευρώπης και της Αλβανίας.

2025. Κάρπαθος.

2025. Κυπαρίσσι Λακωνίας. Ένα κρυμμένο παραθαλάσσιο χωριό, όπου ασπρισμένα σπίτια συναντούν το Αιγαίο. Κάποτε, ήταν προσβάσιμο, μόνο, με βάρκα και παραμένει μια ειρηνική απόδραση περιτριγυρισμένη, από γκρεμούς, ελαιόδεντρα και πεντακάθαρα νερά.

2025. Ηλιακό Σύστημα. (Η φωτογραφία είναι προϊόν AI). Έχει μπει, ήδη, στο ηλιακό μας σύστημα, ο διαστρικός κομήτης 3I/Atlas [επίσης, γνωστός, ως C/2025 N1 (ATLAS) και προηγουμένως, ως A11pl3Z], που ανακαλύφθηκε, από τον σταθμό Asteroid Terrestrial-impact Last Alert System (ATLAS), στο Río Hurtado της Χιλής, την 1η Ιουλίου 2025, όταν εισερχόταν, στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα, σε απόσταση 4,5 AU (αστρονομικών μονάδων), στα 670 εκατομμύρια km,,από τον Ήλιο. Υπολογίζεται ότι η εγγύτερη απόσταση της υπερβολικής τροχιάς του, προς τον ήλιο, θα είναι, κάπου, μεταξύ των τροχιών της Γης και του Άρη. Θα περάσει, στις 19/12/2025, στην πιο κοντινή απόσταση, από την Γη, η οποία θα είναι 1,798 ± 0,002 AU (όπου AU = Αστρονομική Μονάδα και 1AU ισούται, με 149.597.870.700 m ή 149.597.870,7 km).

2025. Σεβίλλη, Ισπανία. Αυτή είναι μια, από τις πιο εντυπωσιακές στάσεις τραμ, στον κόσμο. Μια κατασκευή εμπνευσμένη, από τα κύματα, εξ ολοκλήρου, επενδυμένη, με τυρκουάζ μωσαϊκά και γυαλισμένο χάλυβα, σχεδιασμένη να συνδυάζει την τέχνη, την φύση και την αστική αρχιτεκτονική. Συλληφθείσα, από νέους Ανδαλουσιανούς αρχιτέκτονες, αυτό το έργο στοχεύει να μετατρέψει μια απλή στάση, σε μια αισθητηριακή εμπειρία. Φυσική σκιά, από τα δέντρα, ηλιακό φως, που αντανακλάται, στα πλακάκια, χαλαρωτική ακουστική. Εδώ, η αναμονή, για το τραμ γίνεται μια ευχάριστη στιγμή περισυλλογής.