Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια (1887 - 16/5/1979). Προχωρημένη τεχνολογία επεξεργασίας μετάλλων, στο Τέλος Εποχής Παγετώνα και στην Αίγυπτο (9600 πΧ - 4000 πΧ). Το Δημόσιο Σήμα των Αθηνών (5ος αιώνας πΧ). Παντικάπαιον, Ταυρίδα (350 πΧ - 300 πΧ). Το «μαντείο των Αθηνών» (2ος προς 1ο αιώνα πΧ). Ο «Αυτοκράτορας των Ηνωμένων Πολιτειών και Προστάτης του Μεξικού», το 1859. Στην Γλασκώβη, ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας εθνικών ομάδων, στον κόσμο (30/11/1872 Σκωτία - Αγγλία 0 - 0). Αθήνα (1900 - 1995). Πειραιάς (1903 - 1940). Η Semana Trágica, στην Βαρκελώνη (25/7/1909 - 2/8/1909). Ο καπετάν Νενές ποδοπατεί την τουρκική σημαία, στο Μέτσοβο (31/10/1912). Κωνσταντινούπολη, Πρίγκηπος, Πριγκηπονήσια (1913 - 1980). Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4/11/1883 - 26/7/1953). Πάρνηθα : Το πρώτο ελληνικό γουέστερν, που ατύχησε (1929). Η γερμανική εισβολή (4/1941). Η Αθήνα, στα χέρια των Γερμανών (27/4/1941) και οι άταφοι νεκροί του λιμού του χειμώνα 1941 - 1942. Η εκτέλεση 152 κατοίκων του χωριού Μουσιωτίτσα της Ηπείρου, από τα SS, στις 25/7/1943. Ο Hans Fegelein (30/10/1906 – 28/4/1945). Δωδώνη. Η πρώτη σύγχρονη παράσταση, στο αρχαίο θέατρο, με το έργο "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή (8/1960). Η Σοφία Λασκαρίδου (1882 - 13/11/1965). Καλός ηγέτης ο Nicolae Ceausescu, για τα 2/3 των Ρουμάνων (7/2025). Δημιουργία ζωής, με, απολύτως, ομοιογενή χημικά συστατικά, χωρίς καμμία σχέση, με την φυσική ζωή (Harvard, 2025) και μετέπειτα (166).
Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια (1887 - 16/5/1979). Ιδρυτής και ηγέτης της «Φεντερασιόν», στις 24 Ιουλίου 1909, στην, ακόμη, τότε, Οθωμανική Θεσσαλονίκη, όπου ιδρύθηκε η - στα ισπανοεβραϊκά - «Federacion Sosialista Lavoradera de Saloniko», που σήμαινε στα ελληνικά «Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης». Πέρασε στην Ιστορία ως «Φεντερασιόν» και ήταν η πρώτη οργανωμένη «συλλογικότητα» της αριστεράς στην Ελλάδα - από το 1912, που απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Ο διακηρυγμένος σκοπός της οργάνωσης ήταν : «να οργανώσει το προλεταριάτο, δια την πάλην των τάξεων». Η οργάνωση απευθυνόταν, σε όλους τους εργάτες της Θεσσαλονίκης (Οθωμανούς, Βουλγάρους, Έλληνες και Εβραίους), αλλά όλα τα στελέχη και η συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών της, ήσαν Εβραίοι. Την εποχή εκείνη, οι Εβραίοι αποτελούσαν, παραπάνω, από τον μισό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης, ενώ Εβραίοι ήσαν τα δύο τρίτα των εργατών. Ο Μπεναρόγια, γεννήθηκε, το 1887, στην Βουλγαρία και έγινε δάσκαλος, στο εβραϊκό σχολείο του Πλόβντιβ. Το 1907, ασπάστηκε τις κομμουνιστικές ιδέες και προσχώρησε, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας.Το 1908, μετακόμισε, στην Θεσσαλονίκη. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, δυσκόλεψαν τα πράγματα για την «Φεντερασιόν» και τον Μπεναρόγια. Έτσι, στις 8 Ιουνίου 1914, συνελήφθη και εκτοπίστηκε στην Νάξο, ως «επικίνδυνος διά την δημοσίαν ασφάλειαν». Εν τω μεταξύ, στις εκλογές του Μαΐου 1915, η «Φεντερασιόν» εξέλεξε δύο βουλευτές, τον Έλληνα Αριστοτέλη Σίδερη και τον Ισραηλίτη Αλμπέρτο Κουριέλ. Η εξορία του Μπεναρόγια τερματίστηκε, τον Ιανουάριο του 1917 και τον Νοέμβριο του επόμενου έτους, πρωταγωνίστησε, στην ίδρυση της ΓΣΕΕ και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που, αργότερα, μετονομάστηκε, σε ΚΚΕ. Κύρια συνιστώσα του ΣΕΚΕ, ήταν η «Φεντερασιόν». Στις 4 Ιουλίου 1919, ο Μπεναρόγια συνελήφθη και πάλι και εκτοπίσθηκε, στην Φολέγανδρο. Μόλις, επέστρεψε, ο ίδιος και το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) πήραν ανοιχτά θέση, κατά της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Μετά την καταστροφή, ο Μπεναρόγια έγραψε αυτάρεσκα, πως «η απεργία του στρατού, στο μέτωπο έλυσε την μικρασιατική τραγωδία». Τον Φεβρουάριο του 1921, ο Μπεναρόγια πρωτοστάτησε, σε εργατική συγκέντρωση στον Βόλο, που κατέληξε, σε εκτεταμένα επεισόδια. Συνελήφθη και φυλακίστηκε, επί, περίπου, δύο χρόνια και μόλις, αποφυλακίστηκε, διαγράφηκε, από το ΣΕΚΕ, ως «οπορτουνιστικό στοιχείο», γιατί πίστευε πως δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες, στην Ελλάδα. Στην συνέχεια, παρέμεινε, πολιτικά, ανενεργός, παραμένοντας, στον χώρο της αριστεράς.Την περίοδο της Κατοχής, οδηγήθηκε, στο Άουσβιτς, επιβίωσε και μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1953, μετανάστευσε, οριστικά, στο Ισραήλ, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πηγές :
Αβραάμ Μπεναρόγια. «Η πρώτη σταδιοδρομία του ελληνικού προλεταριάτου».
Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών. «Η σοσιαλιστική οργάνωση Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης 1909-1918».
Τάκης Μαστρογιαννόπουλος. «Φεντερασιόν, το σύντομο καλοκαίρι του εβραϊκού σοσιαλισμού στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα».
1860. Τα χαμένα τείχη της Θεσσαλονίκης;
Ίσως. Η φωτογραφία μπορεί να απεικονίζει τα βυζαντινά θαλάσσια τείχη της Θεσσαλονίκης, κάτι, που θα αποτελούσε ένα σπάνιο και ανεκτίμητο τεκμήριο ενός αρχιτεκτονικού στοιχείου, που έχει, πλέον, χαθεί. Τα τείχη αυτά κτίστηκαν, αρχικά, από τον 4ο αιώνα μ.Χ., ιδίως, κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α’ και προστάτευαν μία, από τις σημαντικότερες λιμενικές πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, από επιθέσεις, από την θάλασσα. Στους αιώνες, που ακολούθησαν, τα τείχη αυτά έγιναν μάρτυρες αμέτρητων πολιορκιών, από Σλάβους και Σαρακηνούς, μέχρι Νορμανδούς και τέλος, τους Οθωμανούς, που κατέλαβαν την πόλη, το 1430. Η φωτογραφία, πιθανώς, τραβηγμένη, κατά την ύστερη οθωμανική περίοδο, θα απεικόνιζε τα οχυρωματικά έργα, λίγο πριν την κατεδάφισή τους, στο πλαίσιο των έργων εκσυγχρονισμού. Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι οθωμανικές αρχές ξεκίνησαν την αναδιαμόρφωση της αστικής δομής της Θεσσαλονίκης, κατεδαφίζοντας τα αρχαία τείχη, για να δημιουργήσουν δρόμους, λιμάνια και λεωφόρους. Αν και αυτό έφερε σύγχρονες υποδομές, διέγραψε, επίσης, μνημεία αιώνων. Μια φωτογραφία, από εκείνη την εποχή, θα αποτελούσε πολύτιμο οπτικό ντοκουμέντο της μετάβασης της πόλης, αιχμαλωτίζοντας ένα κομμάτι της βυζαντινής της κληρονομιάς, λίγο πριν εξαφανιστεί.
9600 πΧ - 4000 πΧ. Τέλος Εποχής Παγετώνα - Αίγυπτος. Ένα απίστευτο σύνολο αρχαιολογικών ευρημάτων από την αρχαία Αίγυπτο προκαλεί αμφισβήτηση και αναταραχή στους κόλπους των αρχαιολόγων, μηχανικών και υποστηρικτών της εναλλακτικής ιστορίας. Όλα ξεκίνησαν, με μια εντυπωσιακή συλλογή 85 αγγείων, που κατασκευάστηκαν, από σκληρό πέτρωμα, τα οποία παρουσιάστηκαν, για πρώτη φορά στο Cosmic Summit του 2025, στην Βόρεια Καρολίνα. Η μοναδικότητα των αγγείων αυτών, που χρονολογούνται, πάνω, από 6000 χρόνια πριν, έχει σοκάρει τους επιστήμονες, καθώς αυτά είναι φτιαγμένα, από γρανίτη, χαλαζία και ασβεστόλιθο – υλικά, που δεν θα μπορούσαν να κατεργαστούν, με τα μέσα, που χρησιμοποιούνταν, στην αρχαιότητα. Ο Αμερικανός επιχειρηματίας Matt Bill, ο οποίος συλλέγει τα συγκεκριμένα αντικείμενα, για τρία ολόκληρα χρόνια, υποστηρίζει πως τα αγγεία αυτά διαθέτουν "εκπληκτική συμμετρία, εξαιρετική γυαλάδα και ακριβή επεξεργασία", που είναι συγκρίσιμη, με τα αποτελέσματα της σύγχρονης μηχανικής επεξεργασίας CNC (Υπολογιστικά Ελεγχόμενα Μηχανήματα). Σύμφωνα, με τον Bill, αυτά τα έργα τέχνης δεν θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί, με τα εργαλεία, που υπήρχαν, στην εποχή του αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού, όπως πέτρινα, ή χάλκινα εργαλεία, τα οποία, συνήθως, επικαλείται η παραδοσιακή αιγυπτιολογία. Μάλιστα, τα ευρήματα αυτά τυγχάνουν στήριξης και από την πλευρά των ερευνητών, που αντλούν έμπνευση, από την δουλειά του αναγνωρισμένου αρχαιολόγου του 19ου αιώνα Sir Flinders Petrie, ο οποίος είχε αναφέρει, ήδη, το 1883, την χρήση "μηχανικών εργαλείων", για την κατασκευή αγγείων. Η ομάδα του Bill, προκειμένου να εξετάσει την γεωμετρία των αγγείων, χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές, όπως την υπολογιστική τομογραφία και το 3D μοντέλο. Τα αποτελέσματα είναι καθηλωτικά : σε ορισμένα, από τα αντικείμενα, η απόκλιση, από την ιδανική μορφή, είναι μικρότερη, από το χιλιοστό της ίντσας, ενώ, στην περίπτωση μιας, από τις γρανιτένιες στάμνες, εντοπίστηκαν οριζόντιες γραμμές εργαλείων, που μοιάζουν, με τα ίχνη, από επεξεργασία, με τόρνο. Το ανεξάρτητο πόρισμα του Ρώσου ερευνητή Μαξ Φορμίτσεφ-Ζαμίλωφ επιβεβαιώνει αυτή την υπερβολική ακρίβεια, με τις αποκλίσεις να μην ξεπερνούν τα 15 μικρόν, κάτι που είναι 10 φορές, πιο ακριβές, από την ακρίβεια της σύγχρονης βιομηχανικής κεραμικής. Ωστόσο, οι απόψεις, για την αλήθεια, πίσω από αυτά τα ευρήματα, είναι διχασμένες. Η Αιγυπτιολόγος Dr. Salima Ikram υποστηρίζει πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τεχνίτες θα μπορούσαν να επιτύχουν αυτή την εξαιρετική ακρίβεια, μέσω της μαεστρίας και της τεχνικής τους, συνδυάζοντας εμπειρία, χρόνο και κοινωνική θέση του επαγγελματία. Παρά ταύτα, ακόμη και οι πιο επιφυλακτικοί, παραδέχονται πως υπάρχουν ορισμένα αγγεία, που παραμένουν ακατανόητα και δεν εξηγούνται, με απλές παραδοχές. Ορισμένα, από αυτά, τα αντικείμενα φέρουν ανοίγματα, τόσο στενά, που η εσωτερική επεξεργασία τους, με το χέρι, φαίνεται αδύνατη. Ο Bill θεωρεί πως αυτά τα αγγεία μπορεί να αποτελούν κληρονομιά, από μια πιο προηγμένη πολιτιστική κοινωνία, που προϋπήρχε των Αιγυπτίων και η οποία, ίσως, υπήρχε, πριν το τέλος της εποχής του Παγετώνα, γύρω, στο 9600 π.Χ. Υπογραμμίζει ότι δεν πρόκειται, για υποτίμηση των αρχαίων Αιγυπτίων, αλλά, μάλλον, για αναγνώριση του ρόλου τους, ως διατηρητές τεχνολογιών, που έχουν χαθεί, με τον χρόνο. Ακόμη, όμως και αν η επιστημονική κοινότητα δεν βιάζεται να βγάλει τελικά συμπεράσματα, καθώς η δουλειά του Bill δεν έχει υποβληθεί, σε επίσημη κριτική, οι ίδιοι οι αρχαίοι Αιγυπτιακοί θησαυροί – γλυπτά, από πέτρα, με τέλεια συμμετρικές εσωτερικές κοιλότητες – συνεχίζουν να αποτελούν αίνιγμα, που κρύβει μυστικά του παρελθόντος, κάτω από ένα στρώμα γρανίτη. Η ιστορία δεν έχει, ακόμη, αναθεωρηθεί, όμως το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Μπορούσαν οι μάστορες που έζησαν χιλιετίες πριν, να κατείχαν τεχνολογίες, που, μόλις τώρα, αρχίζουμε να κατανοούμε;
5ος αιώνας πΧ. Αθήνα. Ο Αρχαιολογικός Χώρος Δημοσίου Σήματος, ο χώρος ταφής επιφανών πολιτών.
Σε ανασκαφή οικοπέδου επί της οδού Σαλαμίνος 35, αποκαλύφθηκαν τμήματα ταφικών μνημείων του Δημοσίου Σήματος, του σημαντικότερου νεκροταφείου της αρχαίας Αθήνας, χρονολογούμενα στον 5ο αι. π.Χ.
Το Δημόσιο αυτό νεκροταφείο, συνδεόμενο με την άνοδο της Δημοκρατίας, είχε ιδρυθεί κατά την κλασική περίοδο στην ΒΔ. παρυφή της πόλεως. Η θέση του εντοπίζεται κατά μήκος της αρχαίας οδού που συνέδεε μέσω του άστεως τον Κεραμεικό με την Ακαδημία Πλάτωνος και εκεί είχαν ενταφιασθεί, δημοσία δαπάνη, επιφανείς άνδρες, αλλά και οι πεσόντες στους πολυάριθμους πολέμους των Αθηναίων, ώστε το Δημόσιον Σήμα να προσομοιάζει με στρατιωτικό νεκροταφείο. Σύμφωνα με τον Πάτριο Νόμο, οι νεκροί των πολέμων, αφού αποτεφρώνονταν, μεταφέρονταν από τα μακρινά πεδία των μαχών για τιμητικό ενταφιασμό. Στην περιοχή του αναφέρονται δύο ιερά, το ένα αφιερωμένο στον Διόνυσο Ελευθερέα και το δεύτερο στην Αρίστη-Καλλίστη, προσωνύμια της θεάς Αρτέμιδος.
Συντάκτης
Χάρις Στούπα
Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
350 πΧ. - 300 πΧ. Παντικάπαιον, Ταυρίδα. Ο χρυσός στατήρας, με πορτρέτο του Παντικαπαίου, ο οποίος απέφερε το ποσόν ρεκόρ των 3.250.000 δολάρια, σε δημοπρασία, στην Νέα Υόρκη, το 2012. Το Παντικάπαιον, στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας της Κριμαίας, διακινούσε ναυτιλιακά σιτηρά, από τα εύφορα χωράφια της Ουκρανίας, για να θρέψει τις ελληνικές πόλεις. Το νόμισμα είχε βάρος Με βάρος 9,12 γραμμάρια. Στην πίσω όψη, ένας γρύπας στέκεται, πάνω, από ένα στάχυ, το οποίο περιβάλλεται, από τα τρία πρώτα γράμματα του ονόματος της πόλης. Στον εμπροσθότυπο, απεικονίζεται το γενειοφόρο κεφάλι ενός σάτυρου, που είναι ένα πραγματικό θαύμα προσωπογραφίας. Ότι τόσες εκφράσεις θα μπορούσαν να αποδοθούν, σε μία τόσο μικρή επιφάνεια, δεν θα μπορούσε να το πιστέψει κανείς, αν δεν το είχε δει. Εάν έπρεπε να επιλεγεί ένα μόνο νόμισμα, που να χαρακτήριζε τον μεγαλύτερο, από όλους τους χαράκτες, θα ήταν, σίγουρα, αυτό. Δυστυχώς, ο ταλαντούχος δημιουργός του δεν άφησε κανένα όνομα, πίσω του, αλλά δεν θα μπορούσε, παρά να είναι ένας τέλειος καλλιτέχνης, με αξιοσημείωτη και πρωτότυπη ιδιοφυΐα, για να έχει δημιουργήσει αυτό το αξέχαστο και εκπληκτικό μικρό έργο.
4ος αιώνας πΧ. Η ανεύρεση του «θησαυρού του Πειραιά».
Στις 25/71959, στον Πειραιά, στο ίδιο σημείο, όπου, λίγες ημέρες, νωρίτερα, βρέθηκε το χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνα, ανακαλύπτονται ένα, υπερφυσικού μεγέθους, άγαλμα της Αθηνάς και ένα της Αρτέμιδος. Όλα τους είναι χάλκινα και απαράμιλλης τέχνης και ομορφιάς. Αναπάντητο παραμένει το ερώτημα, ποιός και γιατί, συσκεύασε και φύλαξε τα αγάλματα. Γνωστότερα όλων των ευρημάτων, είναι ο μοναδικός σωζόμενος χάλκινος Κούρος της αρχαϊκής εποχής, που απεικονίζει τον Απόλλωνα, τα δύο αγάλματα της Αρτέμιδος και της Αθηνάς, καθώς και ένα προσωπείο· όλα του 4ου αιώνος π.Χ. Η, σχεδόν, ταυτόχρονη ανακάλυψη των τεσσάρων χάλκινων αγαλμάτων, χαρακτηρίστηκε από τους επιστημονικούς κύκλους ως, η «ανεύρεση του θησαυρού του Πειραιά», μιάς και μέχρι τότε, χάλκινα αγάλματα, φυσικού μεγέθους και μάλιστα, κλασικών χρόνων, υπήρχαν λιγοστά, στο αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών, προερχόμενα από ναυάγια. («Εις ελαχίστην απόστασιν, μερικών εκατοστών του μέτρου, ευρέθησαν την 25ην Ιουλίου 1959 τα αγάλματα της Αθηνάς και της Αρτέμιδος, ως εις την παρατιθεμένην φωτογραφίαν, ήτις ελήφθη επίσης προτού τα αγάλματα ανασυρθούν εκ της θέσεως, εις ην είχον ταφή». Περιγραφή από άρθρο του Ιωάννου Αλεξάνδρου Μελετοπούλου. ΠΕΙΡΑΪΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ.
2ος προς 1ο αιώνα πΧ. (πρώιμοι ρωμαϊκοί χρόνοι). Το «μαντείο των Αθηνών». Αρχαιολογικός χώρος Κεραμεικού.
Η ανασκαφή του 2015 έφερε αναπάντεχα και πολύ σημαντικά αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, η απομάκρυνση ανεστραμμένης μαρμάρινης ληκύθου («ομφαλού»), που βρισκόταν ενσφηνωμένη, στο στόμιο φρέατος, στην αυλή του ιερού τεμένους του «Εκατείου» / ιερού Αρτέμιδος Σωτείρας, αποκάλυψε το στόμιο ενός πηγαδιού, επενδεδυμένου, εσωτερικά, με δακτυλίους, από πήλινες ημικυλινδρικές κεραμίδες, με μηνοειδείς εγκοπές. Στο εσωτερικό, κάθε ενός, εκ των δακτυλίων, στο ανώτερο τμήμα, είναι χαραγμένο, περιμετρικά, δεξιόστροφα, με κεφαλαιογράμματη γραφή, η εξής επιγραφή :
«ΕΛΘΕ ΜΟΙ Ω ΠΑΙΑΝ ΦΕΡΩΝ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟΝ ΑΛΗΘΕC»
Ο τύπος των γραμμάτων τα τοποθετεί, στους πρώιμους ρωμαϊκούς χρόνους. Η επιγραφή συνιστά μια επαναλαμβανόμενη επίκληση, προς τον θεό Απόλλωνα, τον οποίο καλεί να αποκαλύψει, στους πιστούς, αληθείς προβλέψεις, για τα μελλούμενα, στο πλαίσιο κάποιου τελετουργικού, προφανώς, υδρομαντείας συνδεδεμένης, με το φρέαρ, στο ιερό. Το εξαιρετικής σημασίας εύρημα ταυτίζει την συγκεκριμένη θέση, ως το πρώτο και μοναδικό μαντείο του Απόλλωνα, στην Αθήνα, επιβεβαιώνει την λατρεία του θεού, μαζί με την αδελφή του, Άρτεμη, και αποκαθιστά την ορθή ερμηνεία του χώρου, ως τεμένους, που, στο τέλος του 19ου αιώνα, είχε αποδοθεί από τον Κ. Μυλωνά και σε μια τρίτη θεότητα, την Εκάτη. Το ιερό βρίσκεται, κοντά, στο μουσείο, νότια της περίφημης ταφικής οδού. Η αποκάλυψη, φέτος, περισσότερων, από 20 επιγραφών, με το ίδιο περιεχόμενο, οδηγεί, στην ταύτιση του χώρου, με μαντείο, όπου υπήρχε ιερό πηγάδι αφιερωμένο, στον Απόλλωνα Παιάνα (ως «αρωγό», τον οποίο επικαλούνταν, κυρίως, σε περίπτωση ασθένειας).
«Αρχαιολογία και Τέχνες».
1859. San Francisco, ΗΠΑ. Ο Joshua Abraham Norton αυτοανακηρύχθηκε «Αυτοκράτορας των Ηνωμένων Πολιτειών και Προστάτης του Μεξικού», χωρίς θρόνο, ή στρατό, αλλά, με την στοργή και τον σεβασμό της κοινότητας. Αν και δεν κατείχε επίσημη εξουσία, έγινε μια αγαπημένη προσωπικότητα της πόλης. για την μοναδική προσωπικότητα και τις πράξεις του.
Ο Νόρτον εξέδωσε αρκετά διατάγματα, σε τοπικές εφημερίδες, όπως η διάλυση του Κογκρέσου των ΗΠΑ και η πρόταση κατασκευής μιας γέφυρας, πάνω, από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, πολύ πριν κατασκευαστεί η περίφημη γέφυρα Golden Gate. Παρόλο, που αυτά τα διατάγματα δεν είχαν νομική υπόσταση, το κοινό τα πήρε χαμπάρι και τα αγκάλιασε.
Ντυμένος, με στρατιωτική στολή, περπατούσε, στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο, χαιρετώντας ανθρώπους και επιβλέποντας, τα δημόσια έργα. Τα εστιατόρια τον τάιζαν δωρεάν και η αστυνομία τον αντιμετώπισε, με σεβασμό. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε πολιτική εξουσία, η παρουσία του έγινε σεβαστή και την θαύμαζε ο λαός της πόλης. Όταν απεβίωσε το 1880, περισσότεροι, από 30.000 άνθρωποι, παρακολούθησαν την κηδεία του. Η κληρονομιά του ζει, σήμερα, σε πλακέτες, τοιχογραφίες και αναμνηστικά, σε όλο το Σαν Φρανσίσκο, ως μια μοναδική και αγαπημένη φιγούρα. Τον Joshua Norton, τον άνθρωπο, που αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, τον θυμούνται, ως σύμβολο καλοσύνης και σύνδεσης, με τους ανθρώπους.
30/11/1872. Γλασκώβη. Σκωτία - Αγγλία 0-0, γήπεδο Hamilton Crescent, West of Scotland Cricket Ground, Partick. Η εθνική Σκωτίας, πριν τον πρώτο αναγνωρισμένο διεθνή φιλικό αγώνα στην ιστορία του ποδοσφαίρου και το πρόγραμμα του αγώνα.
1898. Γαλλία. Poster "Τουρισμός στην Παλαιστίνη".
1900. Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου. Κόσμος και άμαξες, στην οδό Πανεπιστημίου, που, ακόμη, είναι χωματόδρομος. Δεξιά, είναι η Ακαδημία Αθηνών, πιο αριστερά, το Πανεπιστήμιο και η Εθνική Βιβλιοθήκη Αθηνών.
1900. Σμύρνη.
1/6/1903 (έναρξη λειτουργίας). Πειραιάς. Το ξενοδοχείο «ΑΚΤΑΙΟΝ», ένα κτιριακό κόσμημα, το οποίο δεν υπάρχει, πια.
1906. Πειραιάς. Χατζηκυριάκειο.
19/7/1931 (απόγευμα). Νέο Φάληρο. Το σκάφος του Τσάλη αγκυροβολεί, έξω από το Μέγα Ξενοδοχείο Νέου Φαλήρου (Ξενοδοχείο του Σταθμού). Ένας Ανθυποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού, ο Κωνσταντίνος Τσάλης, ξεκίνησε, στις 20 Μαΐου 1931, από το Κάους της Αγγλίας, με προορισμό το Νέο Φάληρο. Με το ιδιόκτητο κότερό του «Νίλντα», πραγματοποίησε ένα ταξίδι διάρκειας δύο μηνών, που επιτεύχθηκε, μόνο, με την χρήση ιστίων, χωρίς την βοήθεια μηχανικών μέσων. Το ταξίδι, από την Αγγλία, στην Ελλάδα, με ένα ιστιοπλοϊκό, μόνο, με την χρήση του ανέμου, δεν αποτελούσε την εποχή εκείνη, ένα συνηθισμένο γεγονός, ειδικά, για τα ελληνικά δεδομένα.
1933. Πειραιάς, Καραϊσκάκη. Ο Μπάτης στο καφενεδάκι του “Η ΟΔΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ”, που άνοιξε, με διαταγή δημαρχου! Ένθεν και ένθεν της ταμπέλας ένας άγνωστος νεαρός μαθητής του και ο Μήτσος ο καρυδάκιας, που τον σκότωσαν, στην Κατοχή.
19/2/1940 Πειραιάς. Το παλαιό Δημαρχείο (Ρολόι). Δεξιά, σε πρώτο πλάνο, διακρίνεται τμήμα του Μεγάρου του Ν.Α.Τ. Στο βάθος του δρόμου (Λεωφόρος Βασιλέως Γεωργίου Β'), δεσπόζει το τετραώροφο Μέγαρο των εφοπλιστών, αδελφών Τυπάλδου, που κτίστηκε, το 1925 και υφίσταται, μέχρι σήμερα. Η σημαντική δραστηριότητα των αδελφών Τυπάλδου, στην ακτοπλοΐα, είχε άδοξο τέλος. Την Τετάρτη, 8 Δεκεμβρίου του 1966, το επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο “Ηράκλειο” βυθίστηκε, κοντά, στο ξερονήσι Φαλκονέρα, με αποτέλεσμα να πνιγούν, συνολικά, 217 επιβάτες και μέλη του πληρώματος. Το πλοίο είχε αποπλεύσει, από την Σούδα των Χανίων, με προορισμό τον Πειραιά.
1906. Αθήνα. Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
1906. Ιρκούτσκ, Σιβηρία, Ρωσία. Ο Αχιλλέας Χειμωνίδης, από την Σάντα, επιστρατευμένος από τους Ρώσους, ιππεύει, επιθεωρώντας τα συνεργεία κατασκευής κεντρικής γέφυρας, σε ποταμό της πόλης, ως επικεφαλής ειδικός εμπειροτέχνης κατασκευαστής γεφυρών.
1907. Τύρναβος. Ο πρώτος κυλινδρόμυλος. Πέρασαν 118 χρόνια, από την έναρξη λειτουργίας του περίφημου Μύλου Χατζηκρανιώτη στον Τύρναβο. Ξεκίνησε την δραστηριότητά του, από τον Ευριπίδη Χατζηκρανιώτη, ο οποίος είχε προσωπικό όραμά του, την δημιουργία του πρώτου πετρομύλου της οικογένειας και κατάφερε να θεωρείται μία, από τις 10 πρώτες βιομηχανίες του κλάδου της.
(Αυτό θα έλθει, πολύ, αργότερα)…
26/7/1909. Βαρκελώνη. Καταλωνία. Το 1898, η Ισπανία έχασε τις κύριες υπερπόντιες αποικίες της (Κούβα, Γκουάμ, Πουέρτο Ρίκο και Φιλιππίνες), στον Ισπανοαμερικάνικο πόλεμο. Η ταχύτατη κατάρρευση θεωρήθηκε, ως καταστροφή, στην Ισπανία, υπονομεύοντας την αξιοπιστία, τόσο της κυβέρνησης, όσο και των ιδεολογιών σχετιζόμενων, με αυτήν και σχεδόν, οδήγησε, σε πραξικόπημα, υπό τον Καμίλο Πολαβιέχα. Αυτό ήταν η αρχή της παρακμής του συστήματος, που ενεργοποίησε, έντονα, τα αντιπολιτευόμενα κινήματα, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου του 1909, η Βαρκελώνη ζει ταραγμένες ημέρες. Επαναλαμβανόμενες, αιματηρές συμπλοκές, μεταξύ του στρατού και της εργατικής τάξης της Βαρκελώνης, έχουν οδηγήσει, σε μια γενίκευση της σύρραξης.Οι χαμηλότερες τάξεις της Βαρκελώνης, υποστηριζόμενες, από τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, και τους αντιμοναρχικούς, εξεγέρθηκαν, επειδή θεωρούσαν τις μεθόδους στρατολογίας άδικες. Τα αιματηρά αυτά γεγονότα, που διήρκεσαν, από τις 25 Ιουλίου μέχρι και τις 2 Αυγούστου του 1909, θα μείνουν στην ιστορία ως η «Τραγική Εβδομάδα» της Βαρκελώνης (La Semana Tragica). Οι απώλειες, για την αστυνομία και το στρατό, θα ανέλθουν, σε οκτώ νεκρούς και 124 τραυματίες, ενώ, από τους πολίτες, θα χάσουν τη ζωή τους, περίπου, 150 άτομα. Κατά την διάρκεια των επεισοδίων, η αστυνομία εισέβαλε, σε ένα μεγάλο αριθμό σπιτιών, αναζητώντας γιάφκες αναρχικών. Σε μία από αυτές τις επιδρομές, έπεσε, πάνω, σε ένα πολύ ιδιαίτερο πορνείο : οι πόρνες δν ήσαν, παρά μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας, από τριών έως – το πολύ - δεκατεσσάρων ετών. Σοκαρισμένοι οι αστυνομικοί προβαίνουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, στην σύλληψη της ιδιοκτήτριας του πορνείου, της Καταλανής Enriqueta Marti i Rippolles, ηλικίας 41 ετών. Όμως, κάποιο μυστηριώδες χέρι, που, προφανώς, ανήκε, σε άνθρωπο, με μεγάλη ισχύ και επιρροή, θα κινήσει αόρατα νήματα και η Marti θα αφεθεί, άμεσα, ελεύθερη.
31/10/1912 Μέτσοβο, Ήπειρος. Ο Κρητικός καπετάν Ι. Ν. Νενές του εθελοντικού σώματος, από την Ασή Γωνιά, ποδοπατεί την τούρκικη σημαία, κατά την απελευθέρωση του Μετσόβου, όπου τα Κρητικά αντάρτικα σώματα ήσαν τα πρώτα, που έσπασαν την άμυνα των Τούρκων, εισέβαλαν και απελευθέρωσαν την πόλη, κατέβασαν την τουρκική σημαία, από το Διοικητήριο και στην θέση της, ανέβασαν την ελληνική. Ο καπετάν Νενές συμμετείχε, σε όλες, σχεδόν, τις μάχες του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν; στην ενέδρα του Σκλήθρου, στην Φλώρινα, εκεί, που οι Κρήτες εξόντωσαν τους περισσότερους αρχηγούς των κομιτατζήδων της Δυτικής Μακεδονίας. Αργότερα, πολέμησε, με άλλα εθελοντικά Σώματα Κρητών, για την απελευθέρωση της Σάμου. Οι Κρήτες, σαν "κομάντος", στο βαθύ σκοτάδι, κρατώντας τα μαχαίρια τους, σφικτά, στα δόντια τους, αναρριχήθηκαν, στους απότομους βράχους της ακτής (που οι Τούρκοι θεωρούσαν ότι δεν ήταν, ανθρωπίνως, δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο και δεν υπήρχε η σωστή φρούριση). Το χάραμα της αυγής βρέθηκαν, στα τούρκικα φυλάκια - πυροβολεία και κατέσφαξαν τους Τούρκους, που, ακόμη, κοιμόντουσαν. Τα κανόνια αυτά, που, για πολλές ημέρες, εμπόδιζαν την αποβίβαση των ελληνικών δυνάμεων του στόλου του Ναυάρχου Δεμέστιχα, σίγησαν και οι Έλληνες αποβιβάσθηκαν, στην ακτή, χωρίς απώλειες. Το 1914, ο καπετάν Νενές ήταν αρχηγός Σώματος Κρητών εθελοντών και πολέμησε, στην Ήπειρο και στην Βόρειο Ήπειρο, πολέμησε, στην Χειμάρρα, στο Δρίσκο, στην Μανώλιασσα, στο Μέτσοβο και αλλού.
1913-1914. Η Πρώτη νήσος των Πριγκηπονήσων.
1919. Η Κωνσταντινούπολη.
Νικόλαος Πλαστήρας (Μορφοβούνι Καρδίτσας 4/11/1883 - Αθήνα 26/7/1953). Στην φωτογραφία, ο "Μαύρος Καβαλάρης", με άνδρες του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων "Σεϊτάν Ασκέρ (Στρατός του Διαβόλου)", όπως τους αποκαλούσαν οι Τούρκοι. Τα άλογα ήσαν λάφυρα, από τους Τούρκους, όπως και τα όπλα των, εν λόγω, Ευζώνων, οι οποίοι είναι οπλισμένοι, με αραβίδες, που δεν είχαν οι Εύζωνες, πλην των έφιππων τμημάτων του 5/42. Όσα και αν ήσαν και και όσα αμαρτήματα και αν είχε - και είχε πολλά - η σύγκριση, με άτομα, που εισέρχονται, στην πολιτική σκηνή μιας χρεοκοπημένης χώρας, πάμφτωχοι και στην πορεία αποκτούν τεράστιες περιουσίες είναι αναπόφευκτη. Το 1953, η βασίλισσα της Ελλάδος Φρειδερίκη επισκέφθηκε έναν σημαντικό ασθενή, στην ενοικιαζόμενη κατοικία του, στην Αθήνα. Εισερχόμενη, στο δωμάτιο του ασθενούς, η βασίλισσα αντίκρυσε έναν ξερακιανό, μαυριδερό ηλικιωμένο, με το χαρακτηριστικό του μουστάκι, ταλαιπωρημένο, από τη φυματίωση και τις κακουχίες. Ουδεμία πολυτέλεια υπήρχε, στο σπίτι. Ο ηλικιωμένος ασθενής ήταν γνωστός, για την ανιδιοτέλειά του και την περιφρόνηση του, στα υλικά αγαθά, την προσοχή, όμως, της βασίλισσας τράβηξε, μεταξύ άλλων, ένα ράντζο εκστρατείας, που ακόμη, χρησιμοποιούσε ο ασθενής. «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» ρώτησε η Φρειδερίκη, για να λάβει την απάντηση, από τον συγκινημένο 69χρονο «Μεγαλειοτάτη, το ράντζο αυτό το έχω από τον στρατό, δεν το αποχωρίζομαι». Απέναντί της, εκείνη την ημέρα, η Φρειδερίκη δεν είχε κάποιον τυχαίο. Είχε τον πρώην Πρωθυπουργό της Ελλάδος, τον θρυλικό «Μαύρο Καβαλάρη», τον πρώην διοικητή του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, τον Στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα. Τον άνθρωπο, που οι Τούρκοι, όταν κατέλαβαν την Σμύρνη, τον αναζητούσαν, εναγωνίως, αλλά, μάταια, ανάμεσα στους αιχμαλώτους, ρωτώντας, αν κάποιος είχε δει τον «Καρά-πιπέρ (μαύρο πιπέρι)», όπως τον αποκαλούσαν, εξαιτίας της μαυριδερής του επιδερμίδας. Γιατί, ναι· η Σμύρνη ήταν το πολύτιμο τρόπαιο αλλά και ο Πλαστήρας, ως αιχμάλωτος θα ήταν τεράστιο επίτευγμα. Προς το τέλος της ζωής του, ο Νικόλαος Πλαστήρας, που διετέλεσε 3 φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδος, που γέμισε το σώμα του, με τραύματα, πολεμώντας, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους, όπου διακρίθηκε, στην πολύνεκρη μάχη του Λαχανά, στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εκστρατεία στην Ουκρανία, στην Μικρασιατική Εκστρατεία και πρωταγωνίστησε, σε επαναστατικά κινήματα και απόπειρες πραξικοπήματος, δεν είχε ακίνητη περιουσία, παρά, μόνο, 216 δραχμές και 10 δολάρια, τα οποία άφησε κληρονομιά στη Μικρασιάτισσα προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του. Αυτά και την προφορική εντολή ... «Όλα για την Ελλάδα!».
Τον μισθό του τον πρόσφερε, σε άπορους και ορφανά. Από τα διάφορα μέτωπα, στα οποία πολέμησε, είχε υιοθετήσει, συνολικά, 7 ορφανά Ελληνόπουλα. Πολιτικά, βέβαια, δεν διακρινόταν, για την διορατικότητα του. Αυτό αποδείχθηκε, από την στάση του, κατά την περίοδο 1933-1941. Υπήρξε, περισσότερο στρατιωτικός, παρά πολιτικός. Αψύς, χωρίς διάθεση διπλωματικότητας, στους λόγους του. Η φράση του «Κάθισε κάτω, ζαγάρι!», προς τον Γιώργο Σιάντο του Κ.Κ.Ε., κατά την διάρκεια συζητήσεών τους, στα Δεκεμβριανά, όπου ο Πλαστήρας αμφισβήτησε, ανοικτά, την προσφορά των ανταρτών του ΕΛΑΣ, στην Εθνική Αντίσταση και στην απελευθέρωση, κάνοντας λόγο, για «ξεπάστρεμα όλων των δεξιών» και «κάψιμο χωριών» έχει μείνει παροιμιώδης. Αντίστοιχου ύφους ήταν και η απάντησή του, σε εκπροσώπους του ΕΔΕΣ, όταν του μίλησαν, για την Εθνική Αντίσταση. Κάποτε, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ο φίλος του Γιάννης Μοάτσος, μεσολάβησε, προκειμένου να εξασφαλιστεί στον Πλαστήρα δάνειο, για την αγορά κατοικίας. Ο διοικητής απόρησε, λέγοντας «Τί; Δεν έχει σπίτι ο κύριος Πρωθυπουργός;». Το δάνειο εξασφαλίστηκε και μάλιστα, με πολύ καλούς όρους, για τον Πλαστήρα. Ο Μοάτσος, υπερήφανος, ανακοίνωσε την εξασφάλιση του δανείου, στον Πλαστήρα και του προσκόμισε τα σχετικά έγγραφα. Ο Πλαστήρας πήρε, στα χέρια του, τα τραπεζικά έντυπα και τα έσχισε, λέγοντας «Άντε, ρε Γιάννη, με τί μούτρα θα βγω, στον δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο, για σπίτι;». Αντίστοιχα, όταν θεώρησε πως ο άνεργος αδερφός του ευνοήθηκε, λόγω της συγγένειας τους και προσελήφθη, στο εργοστάσιο της ζυθοποιίας «ΦΙΞ», του απαγόρευσε να δεχτεί την θέση, λέγοντας του : «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε, εδώ, να μοιραζόμαστε το φαγητό μου!». Την ίδια στάση διατήρησε και όταν του πρότειναν να του βάλουν τηλέφωνο - δεν ήταν απλή υπόθεση εκείνη την εποχή -, στο σπίτι, που νοίκιαζε, στο Μετς "Μα τί λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;" Ο Πλαστήρας απεβίωσε, στις 26 Ιουλίου του 1953, χωρίς να υπάρχουν, καν, χρήματα, για το νεκρικό του κοστούμι, το οποίο, τελικά, το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ. Ο ιατρός, που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου του Πλαστήρα, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του : 27 σπαθιές και 9 σημάδια, από βλήματα.
1910 (δεκαετία·απεικόνιση). Το γεφύρι στο, Ντερβένι, ή και του Σκορδίλη. Ντερβένι – Μπιλθούκι Κόνιτσας. [Έργο του Κενάν Μεσαρέ (1889-1965). Ο ζωγράφος, που έζησε τα περισσότερα χρόνια του, στα Γιάννινα, καταγόταν, από το χωριό Μεσαριά -εξ ου και το επίθετό του- της Καραμουρατιάς, στην αριστερή όχθη του Αώου]. Το γεφύρι, στο Ντερβένι, ή και του Σκορδίλη, βρισκόταν στην περιοχή της Κόνιτσας, πάνω, στον Σαραντάπορο ποταμό, ανάμεσα, στο εγκαταλειμμένο, από το 1944, χωριό Ντερβένι και στο Μπιλθούκι (Πυξαριά). Είχε χτιστεί την εποχή του Αλή πασά. Στην δεξιά όχθη, παλιά λειτουργούσε νερόμυλος. Το ανατίναξαν, στα χρόνια του εμφύλιου.
1928. Ρόδος. Πανόραμα της πόλης, από το Μόντε Σμιθ.
1930 (δεκαετία). Ρόδος. Σε πρώτο πλάνο, αριστερά, ιταλικό υδροπλάνο, στο κέντρο ιταλικό πολεμικό πλοίο και στο βάθος, το λιμάνι του Μανδρακίου της Ρόδου, επί ιταλικής περιόδου. Διακρίνεται το Ξενοδοχείο των Ρόδων.
1929. Πάρνηθα. Το πρώτο γουέστερν, στην Ελλάδα. Στα τέλη του έτους αυτού, τελείωσαν τα γυρίσματα, για τους «Τρεις Έλληνες απ’ την Αμερική» και τα φιλμ πήγαν, στο μοντάζ, προκειμένου να ετοιμαστεί η ταινία. Η δουλειά προχωρούσε, κανονικά και σύντομα, θα ξεκινούσε η προβολή, στους κινηματογράφους. Τότε, συνέβη κάτι απρόοπτο. Μέσα στο εργαστήριο του μοντάζ, είχε ξεχαστεί μια μισοσβησμένη γόπα. Το φιλμ, εκείνη την εποχή ήταν, ιδιαίτερα, εύφλεκτο. Η γόπα άναψε φωτιά κι έτσι, κάηκε η μοναδική κόπια του πρώτου ελληνικού γουέστερν. Ούτε ένα καρέ δεν σώθηκε. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μαζί με την κόπια, χάθηκε ο κόπος δεκάδων ανθρώπων του πρώιμου ελληνικού κινηματογράφου και τα πολλά χρήματα, που είχαν βάλει οι παραγωγοί Καραλής και Χλοΐδης. Μεγάλη θα ήταν σίγουρα και η απογοήτευση των στρατιωτικών, που χρησιμοποιήθηκαν, ως κομπάρσοι «καουμπόηδες», για τις ανάγκες της ταινίας, αφού δεν είδαν, τελικά, τον ευατό τους, στην μεγάλη οθόνη, να περιφέρονται έφιπποι, στους πρόποδες της Πάρνηθας. Η σπάνια φωτογραφία είναι, από τους πρόποδες της Πάρνηθας. Αρχείο, από Ελευθέριο Γ. Σκιαδά.
1932. Αθήνα. Ελληνικό χαρτονόμισμα των 500 δραχμών.
1932. Αττική. Από Μάνδρα, προς Θήβα. Σπίτι, μαντρί, τσοπάνος και αιγοπρόβατα.
1940 (κατασκευή) Μεσσηνία. Λεωφορείο MACK ED. 4ο ΚΤΕΛ Μεσσηνίας Φιλιατρά - Κυπαρισσία - Καλαμάτα.
1941 - 1944. Ακρόπολη.
22/7/1943. Αθήνα, Κατοχή. Η αιματοβαμμένη διαδήλωση, για την Μακεδονία.
Ο Hans Otto Georg Hermann Fegelein (30 Οκτωβρίου 1906 – 28 Απριλίου 1945) ήταν στέλεχος των SS, εγκληματίας πολέμου και πλιατσικολόγος. Υπήρξε γαμπρός της Ewa Braun (εδώ με την αδελφή της Gretl) και ένα, από τα πιο έμπιστα πρόσωπα του Hitler, στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, δύο μέρες πριν την αυτοκτονία του Hitler και της Ewa Braun, διέφυγε, από το καταφύγιο της Καγκελαρίας, στο Βερολίνο και κρύφθηκε, στο σπίτι του. Ο Hitler διέταξε την σύλληψή του, από τα SS και ο Hans Otto Georg Hermann Fegelein εκτελέστηκε λίγες ώρες, αργότερα, στους κήπους της Καγκελαρίας. Ο Hans Otto Georg Hermann Fegelein γεννήθηκε, στο Ansbach της Γερμανίας το 1906. Το 1928, έγινε μέλος της αστυνομίας της Βαυαρίας και τοποθετήθηκε, στο Μόναχο. Εκεί ήρθε σε επαφή με πολλά μέλη του ναζιστικού κόμματος, και ασπάστηκε την ιδεολογία τους. Το 1930 έγινε μέλος του κόμματος των ναζί και παραιτήθηκε από την αστυνομία. Το 1931 κατατάχθηκε, στα SS, που ήταν, ακόμη, παραστρατιωτική οργάνωση. Όταν ο Hitler πήρε την εξουσία, το 1933, η άνοδος του Fegelein, στα SS, υπήρξε θεαματική. Το 1937, διορίστηκε, από τον Himmler, τον αρχηγό των SS, επικεφαλής της σχολής ιππασίας της οργάνωσης. Το 1940, η GESTAPO αποκάλυψε, στον Himmler, ότι ο Fegelein ήταν επικεφαλής μιας ομάδας SS, που πλιατσικολογούσε την κατακτημένη Πολωνία και έκανε μαύρη αγορά. Μάλιστα, χρησιμοποιούσε την σχολή ιππικού, ως βιτρίνα, για να διοχετεύει το πλιάτσικο, στα σπίτια των συνεργών του. Σε έφοδο, που έκανε η GESTAPO, βρήκε πολυτελή αυτοκίνητα, όπως δύο εξακύλινδρες Μερσεντές, ρούχα, γούνες, κοσμήματα, καθώς και καταναλωτικά αγαθά, που ήσαν δυσεύρετα, στην Γερμανία, στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως 23 κιλά καφέ, 14 πακέτα κακάο, σεντούκια, με τσάι, σοκολάτα, και άλλα αγαθά. Παρά τα ενοχοποιητικά στοιχεία, ο Fegelein δεν τιμωρήθηκε, κάτι που αποδείκνυε ότι είχε «υψηλούς προστάτες, στην ηγεσία του ναζιστικού κόμματος». Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν, στην “Σοβιετική Ένωση”, στις 21 Ιουνίου 1941, η μονάδα SS του Fegelein επιχειρούσε, στα μετόπισθεν των περιοχών της “ΕΣΣΔ”, που καταλάμβανε η Wehrmacht. Στόχος της ήταν η εξόντωση όλων των Εβραίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών. Τον Ιούλιο του 1941, η μονάδα του Fegelein δολοφόνησε 13.788 Εβραίους και τον Αύγουστο, άλλους 3.500. Το 1943, ο Fegelein βρέθηκε, για μικρό χρονικό διάστημα, στο Ανατολικό μέτωπο, όπου η μονάδα του ήταν υπεύθυνη, για την σφαγή χιλιάδων αμάχων. Μετά από τραυματισμό του, επέστρεψε και στην Γερμανία και έγινε προσωπικός βοηθός του Himmler.
Στις 3 Ιουνίου 1944, ο Fegelein παντρεύτηκε την Gretl Braun, αδερφή της Ewa (στην φωτογραφία του γάμου του, παραβρέθηκε και ο Adolf Hitler). Ήταν ένας γάμος πολιτικής και επαγγελματικής σκοπιμότητας, γι’ αυτόν. Ο Hitler προσπαθούσε να παντρέψει την Gretl, για κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να έχει μια δικαιολογία να παρουσιάζει την φιλενάδα του, Ewa Braun, σε επισκέπτες και να τον συνοδεύει, σε επίσημες εκδηλώσεις. Παρά το γεγονός ότι ήταν πανίσχυρος, τον απασχολούσε το πώς θα δικαιολογούσε την παρουσία της Ewa Braun, με την οποία δεν ήταν παντρεμένος. Το πρόβλημα, με την Gretl, ήταν ότι όλοι, στον κύκλο του Hitler, γνώριζαν ότι είχε πολλούς περιστασιακούς εραστές και κανένας δεν ήθελε να την παντρευτεί. Ο Fegelein αποφάσισε να «θυσιασθεί» και παντρεύτηκε την Gretl Braun. Έτσι, κέρδισε την εύνοια του Χίτλερ και έγινε μέλος του στενού του κύκλου. Σύντομα, η Gretl έμεινε έγκυος, αν και οι “κακές γλώσσες” έλεγαν ότι το παιδί δεν ήταν του άνδρα της. Τα κουτσομπολιά, στο Τρίτο Ράιχ, ήσαν, πάντα, σε πρώτη ζήτηση. Ο γάμος του Fegelein με την Gretl, χαροποίησε ιδιαίτερα την Ewa, που είχε κάποιον, με τον οποίο μπορούσε να χορεύει και να διασκεδάζει, καθώς ο εσωστρεφής Hitler αντιπαθούσε τις κοινωνικές εκδηλώσεις και απέφευγε να δείχνει δημόσια στοργή, στην Ewa. Το 1944, ήταν, πια, φανερό, σε πολλούς, ότι ο πόλεμος θα τελείωνε άσχημα, για την Γερμανία. Ο Fegelein, μόνο, για τον εαυτό του, άρχισε να προετοιμάζεται, για την επιβίωσή του, μετά τον πόλεμο. Ενώ ήταν, ακόμη, διοικητής της σχολής του ιππικού των SS, οργάνωσε με διάφορους υψηλόβαθμους Ναζί αξιωματούχους την διαφυγή τους, από την Γερμανία, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, για να γλυτώσουν από την τιμωρία των Συμμάχων. Για τον λόγο αυτόν, ο Fegelein καταχράστηκε, για λογαριασμό του και των άλλων ναζί, μεγάλες ποσότητες χρυσού, έργα τέχνης, κοσμήματα και άλλα τιμαλφή, που είχαν λεηλατηθεί, από την κατεχόμενη Ευρώπη. Με αυτά θα διέφευγαν και θα ζούσαν, μεταπολεμικά, στην Λατινική Αμερική μια άνετη ζωή. Επιπλέον, ο Fegelein κανόνισε να βγάλουν πλαστές ταυτότητες και διαβατήρια. Κάποιοι από την ομάδα του Fegelein, πράγματι, διέφυγαν, από την Γερμανία, στο τέλος του πολέμου. Όχι, όμως, ο ίδιος.
Καθώς ο Fegelein ήταν, πλέον, στον κύκλο του Hitler, στις 16 Ιανουαρίου 1945 (στην φωτογραφία της 20/3/1945 είναι ο 4ος, στην σειρά, δεξιά του Hitler), αναγκάστηκε να τον ακολουθήσει στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, στο Βερολίνο. Τον Απρίλιο του 1945, ο Heinrich Himmler, το αφεντικό του Fegelein, προσπάθησε να διαπραγματευτεί μια μυστική παράδοση, στους Συμμάχους, με τον εαυτό του, ως ηγέτη της μεταπολεμικής Γερμανίας. Αν και οι Σύμμαχοι δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση, με τον Himmler, ο Hitler ανακάλυψε τί είχε κάνει το, μέχρι τότε, “δεξί του χέρι”. Στις 28 Απριλίου 1945, διέταξε τη σύλληψη και εκτέλεση του Himmler, για προδοσία. Την ίδια ημέρα, ο Fegelein εξαφανίστηκε, από το καταφύγιο της Καγκελαρίας. Ο Hitler ήταν σίγουρος ότι η εξαφάνισή του, σχετιζόταν, με την «προδοσία» του Himmler, αφού ο Fegelein ήταν βασικός του βοηθός. Ο Hitler εξοργίστηκε, με τηνλιποταξία του Fegelein. Για πολύ ώρα, φώναζε συνέχεια το όνομά του, και διέταξε να συλληφθεί και να μεταφερθεί, στο καταφύγιο, παρόλο που αυτό ήταν, πλέον, περικυκλωμένο, από το από τους Ρώσους. Άνδρες των SS βρήκαν τον Fegelein να κρύβεται, στο διαμέρισμά του στο Βερολίνο. Είχε μία βαλίτσα, με χρήματα, κοσμήματα και πλαστά έγγραφα. Ήταν τύφλα, στο μεθύσι και παραμιλούσε ότι ο πόλεμος είχε, πλέον, χαθεί, και ότι δεν είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, όπως ορισμένοι άλλοι. Φαίνεται ότι ο Fegelein είχε μάθει, για την απόφαση του Χίτλερ και άλλων υψηλόβαθμων ναζί να αυτοκτονήσουν, παρά να παραδοθούν, στους Ρώσους. Ο Fegelein μεταφέρθηκε, στην Καγκελαρία και ανακρίθηκε. Εκεί, αποκάλυψε λεπτομέρειες, για τις διαπραγματεύσεις του Himmler, με τους Συμμάχους. Στην συνέχεια, ενώ, ακόμη, δεν είχε συνέλθει, από το μεθύσι, και έκανε εμετό, εκτελέστηκε, από τα SS. Την επόμενη μέρα, ο Χίτλερ παντρεύτηκε την Ewa Braun και μερικές ώρες αργότερα και οι δύο αυτοκτόνησαν, στο καταφύγιο της Καγκελαρίας. Η Getl Braun-Fegelein επιβίωσε. Στις 5 Μαΐου 1945, μια εβδομάδα μετά την εκτέλεση του συζύγου της, γέννησε ένα κορίτσι, στο οποίο έδωσε το όνομα της αδελφής της. Όταν έληξε ο πόλεμος, μετακόμισε, στο Μόναχο και ξαναπαντρεύτηκε, το 1954. Πέθανε το 1987, σε ηλικία 72 ετών. Η κόρη της, Ewa-Barbara Fegelein, αυτοκτόνησε, τον Απρίλιο του 1971, όταν πληροφορήθηκε ότι ο φίλος της είχε σκοτωθεί, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
7/6/1944. Sainte-Mère-Église, Νορμανδία, Γαλλία. Αιχμάλωτοι Γερμανοί στρατιώτες.
1944. Αθήνα (μετά την Κατοχή). Πλανόδιος πωλητής ντομάτας.
1944 - 1953. Πηλήκιο οπλίτη της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’.
1955. Εξοχικό κέντρο ΙΩΑΝΝΙΝΑ. Η εμφάνιση του μπουζουξή και συνθέτη Σωτήρη Καλυμνάκη, με την Μαρίκα Νίνου.
1955. Πύλος.
1950 (δεκαετία). Πρίγκηπος. Ο γιαουρτάς, με τους κεσέδες και η κομψή κυρία, στην πόρτα του εξοχικού. Καλοκαίρι. Φωτογράφος, ο Sarkis Karamanik.
1950 (δεκαετία). Αίγινα. Λεωφορείο του ΚΤΕΛ.
1965 - 2025. Αθήνα. Μετά τον θάνατο της Σοφίας Λασκαρίδου (Αθήνα 1882 - Καλλιθέα 13/11/1965), η ιστορική αλήθεια, για τρεις λόγους : Πρώτον, για την ίδια, που, όσο ζούσε, τα στερεότυπα της εποχής δεν την άφηναν να πει κάποια πράγματα. Δεύτερον γιατί η ίδια είχε την επιθυμία, μετά τον θάνατο της, να δοθούν, στην δημοσιότητα, οι επιστολές της. Τρίτον, για να μπουν τα πράγματα, που αφορούν την Ιστορία της, στην σωστή τους βάση, μιας και το ρομάντζο Σοφίας Λασκαρίδου - Περικλή Γιαννόπουλου, είναι αυτό, που πουλάει, όλα αυτά τα χρόνια, υποσκιάζοντας την σημαντικότητα του έργου της. Η μεγάλη Αγάπη της Σοφίας, δεν ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος, αλλά η παιδική της φίλη, ο Φύλακας-Άγγελος της, όπως την αποκαλούσε, Λένα Σκορδέλη (Νένη, την φώναζε).
Ναι· τον, Περικλή Γιαννόπουλο (Πάτρα 1869 - Σκαραμαγκάς 11/4/1910), τον αγάπησε, ήταν μια παράλληλη σχέση, που γνώριζαν και οι δύο, άλλωστε και ο Περικλής είχε παράλληλες σχέσεις. Δεν θα τον παντρευόταν, ποτέ, γιατί η Νένη ήταν, πάνω από όλα και αυτός ήταν ένας άνθρωπος εμμονικός, με βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Ναι· αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, μετά την αυτοκτονία του, από τύψεις, για την άρνησή της να τον παντρευτεί. Μαζί, με την Λένα, τον στόλισαν, με λουλούδια, νεκρό, στον Σκαραμαγκά. Μετά τον θάνατό του, η Σοφία και η Λένα, έζησαν, μαζί, 6 ευτυχισμένα και ελεύθερα χρόνια, στο Παρίσι, όπως αυτές ήθελαν και δεν θα γύριζαν, ποτέ, αν δεν πέθαινε η μητέρα της, το 1916, που έπρεπε να συνεχίσει το έργο της, στο Διδασκαλείο. Την σχέση τους γνώριζε και η μητέρα της Σοφίας και η μητέρα της Λένας, Ασπασία, που, το 1955, όταν η Λένα είχε, πλέον, πεθάνει, στο άκουσμα έκδοσης του ημερολογίου της Σοφίας, φοβούμενη τις πιθανές αποκαλύψεις της, έτρεξε να της πει, να μην στείλει το ημερολόγιο στους συγγενείς της. Η σχέση αυτή κράτησε, από έφηβες, ως το 1946, που πέθανε η Λένα, στην Ελβετία. Είχε, ήδη, παντρευτεί, από την δεκαετία του 1920, έναν Ελβετό και η Σοφία είχε πάει, μαζί, στον μήνα του μέλιτος. Στο Αρχείο της, υπάρχουν πάρα πολλά ποιήματα και ερωτικές επιστολές. Δημοσιεύω ένα, από αυτά τα ποιήματα, προς αποκατάσταση της αλήθειας και Τέλος, γιατί η Ιστορία της Σοφίας είναι η Τέχνη της και όχι η ερωτική της ζωή, όπως προσπάθησαν πολλοί να περάσουν.
1957. Ουζμπεκιστάν, “ ΕΣΣΔ”. Ουζμπέκα αγρότισσα κρατάει τον γιο της, εκθέτει τα μετάλλιά της, για την “σοσιαλιστική εργασία” συμπεριλαμβανομένου του χρυσού της μεταλλίου, ως “Ηρωίδας της Σοσιαλιστικής Εργασίας”.
1959. Μέτσοβο.
1960. Locarno, Ελβετία. Ο ηθοποιός Σπύρος Φωκάς, στο κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπου έλαβε βραβείο υποκριτικής.
1961. Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στράτος Παγιουμτζής, στου “Βρανά”.
1961. Επίδαυρος. Μαρία Κάλλας, Κατίνα Παξινού και Αλέξης Μινωτής, μετά την θριαμβευτική «Μήδεια», στην Επίδαυρο. Η όπερα του Κερουμπίνι, με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας, ανέβηκε, το 1958, στην Αμερική, στην Dallas Civil Opera και κατόπιν, στο Κόβεντ Γκάρντεν, στο Λονδίνο, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή. Η συνεργασία είχε προκύψει, έπειτα από προτροπή της Κατίνας Παξινού, στην Κάλλας. Η παράσταση, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Μινωτή, στην όπερα, με κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, κρίθηκε, ως υψηλό υπόδειγμα σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος. Η ιστορική παράσταση σηματοδότησε την τελευταία εμφάνιση της ντίβας, στην Ελλάδα.
1963. Αθήνα. Οδός Σταδίου.
1975. Αθήνα. Αστυνομικό λεωφορείο BEDFORD (Σαρακάκης), 32 θέσεων βενζινοκίνητο.
1960 (πριν τα μέσα της δεκαετίας). Μέγαρα. Οινοποιείον Γκίνη.
1964. Αθήνα. Η οδός Πανεπιστημίου χιονισμένη.
19/7/1966. Αγγλία. Οι Gigi Meroni, Edmondo Fabbri, Ezio Pascutti, στην εθνική Ιταλίας. Οι ποδοσφαιριστές αποχωρούν περίλυποι, μετά από το σοκ του 0-1, στον αγώνα, με την Βόρεια Κορέα, που τους είχε αφήσει, εκτός, από την συνέχεια του παγκοσμίου κυπέλλου. Την επόμενη ημέρα, με την επιστροφή της Σκουάντρα Ατζούρα, στην Ιταλία, πλήθος φιλάθλων, είχαν υποδεχθεί, στο αεροδρόμιο, τους Ιταλούς διεθνείς, μαζί με τον ομοσπονδιακό προπονητή Fabri, με αυγά και ντομάτες.
1966. Η Τζένη Καρέζη, στην κινηματογραφική ταινία του Ερρίκου Ανδρέου «Εκείνος κι Εκείνη».
1974. Αθήνα. Λίγο μετά την μεταπολίτευση, η Μελίνα Μερκούρη, άρτι αφιχθείσα, από το Παρίσι, συναντιέται, με τον Μίνω Βολανάκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τη Δέσπω Διαμαντίδου. Με τους δύο πρώτους, θα συνεργαστεί, το 1976, για το φιλόδοξο ανέβασμα της «Μήδειας», που επρόκειτο να ήταν το ντεμπούτο της Μελίνας, στην Επίδαυρο : «Δεν με θέλανε, όμως, στην Επίδαυρο και μας στήσανε μια έξυπνη δουλειά, ανακοίνωσε, τελευταία στιγμή, το Εθνικό θέατρο την δική του «Μήδεια» και έτσι, βέβαια, δεν μπορούσαν να ανέβουν δύο Μήδειες, στην Επίδαυρο…», θα διηγείτο η Μελίνα Μερκούρη. Η παράσταση, με πρωταγωνίστρια την Μελίνα έκανε μια περιοδεία, σε όλη την Ελλάδα και τελικά, η ηθοποιός έκανε την μια και μοναδική της, στην Επίδαυρο, τέσσερα χρόνια, αργότερα, το 1980, ως Κλυταιμνήστρα, στην «Ορέστεια».
1979 Αθήνα. Ο Μάνος Χατζηδάκις και η τραγουδίστρια Αλεξάνδρα Κυριακάκη, γνωστή, ως Αλεξάνδρα, που σταμάτησε, πολύ νωρίς να απασχολεί την δισκογραφία. Λίγοι ξέρουν ότι η Αλεξάνδρα είχε αρνηθεί να τραγουδήσει, σε παραστάσεις, την "Μαριάνθη των Ανέμων" του Χατζιδάκι, επειδή δεν της άρεσε η ηρωίδα του τραγουδιού και ειδικά, ο στίχος ''Περπάτησα και πάτησα, σε ζώντες και νεκρούς". Ηταν δύσκολο να συνεργάζεσαι, με τον Χατζιδάκι, να σου δίνει ένα τέτοιο τραγούδι και εσύ να του το γυρίζεις, πίσω, καθώς ήταν, πραγματικά, αναρχική καλλιτέχνιδα. Πέθανε, πριν μία δεκαετία.
1980. Κωνσταντινούπολη, συνοικία Μεσαχώρι (τουρκιστί, Ορτάκιοϊ Ortaköy), γνωστό και ως Μεσάχωρο. Βρίσκεται, επί της ευρωπαϊκής όχθης του κάτω Βοσπόρου, στα όρια της, περιοχής Μπεσίκτας. Το τούρκικο όνομά της που μεταφράζεται Μεσοχώρι, οφείλεται στην θέση της, ανάμεσα, στο κάστρο Ρούμελι Χισάρ και του Κουρού Τσεσμέ (ή Ξηροκρήνης).
25/7/2000. Παρίσι. Το Concorde της Air France συντρίβεται. Όλοι οι 109 επιβάτες και μέλη του πληρώματος, καθώς και τέσσερα άτομα, στο έδαφος, σκοτώθηκαν, στην πτήση 4590 της Air France λίγο μετά την απογείωση, από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle. Το δυστύχημα ήταν το πρώτο θανατηφόρο, για αεροσκάφος, τύπου Concorde και συνέβαλε, στην απόσυρση του υπερηχητικού αεροπλάνου, το 2003. Kατά την απογείωση, το Concorde πέρασε, πάνω από ένα μεταλλικό τμήμα (τιτάνιο), μήκους, περίπου, 43 εκατοστών, το οποίο είχε πέσει, λίγο νωρίτερα, από ένα άλλο αεροπλάνο (DC-10 της Continental Airlines). Το μέταλλο διέτρησε ένα, από τα ελαστικά του Concorde, το οποίο έσκασε. Τα θραύσματα του ελαστικού κτύπησαν το κάτω μέρος του φτερού, προκαλώντας διάτρηση, στην δεξαμενή καυσίμων. Το καύσιμο διέρρευσε και άναψε φωτιά, εξαιτίας σπινθήρα, ή θερμικής ενέργειας, από τον κινητήρα, ή το σύστημα προσγείωσης. Το Concorde συνέχισε, για λίγο, την απογείωση, αλλά έχασε ισχύ, σε έναν κινητήρα, πήρε κλίση και κατέπεσε, σε ξενοδοχείο, στην πόλη Γκονές, κοντά στο αεροδρόμιο. Το αεροσκάφος Concorde καθηλώθηκε, παγκοσμίως, για ανασχεδιασμό. Έγιναν τεχνικές τροποποιήσεις (νέα ελαστικά, ενίσχυση δεξαμενών). Το Concorde επέστρεψε, προσωρινά, το 2001, αλλά λόγω οικονομίας, ασφάλειας και μειωμένης εμπιστοσύνης, αποσύρθηκε, οριστικά, το 2003.
2000. H Monica Bellucci, στην ''MALENA'', του Giuseppe Tornatore.
2025. Αθήνα. Ακρόπολη. Επαναπατρίστηκε, από την Χιλή, ένα πολύτιμο μαρμάρινο θραύσμα, μεγάλης ιστορικής αξίας. Πρόκειται, για θραύσμα μαρμάρινης σίμης (υδρορρόης), διαστάσεων 8,2Χ11,4 εκ., που διατηρεί το άνω τμήμα εγχάρακτης διακόσμησης ανθεμίου, πλαισιωμένου, από άνθη λωτού. Χρονολογείται, στον 6ο αιώνα π.Χ. Το μαρμάρινο θραύσμα βρισκόταν, στην κατοχή Χιλιανού πολίτη και σύμφωνα, με τον ίδιο, η οικογένειά του το κατείχε, από την δεκαετία του 1930, με την πληροφορία ότι προέρχεται από την Ακρόπολη. Στις αρχές του έτους, επικοινώνησε, με την Ελληνική Πρεσβεία, στο Σαντιάγο και γνωστοποίησε την επιθυμία του να το επιστρέψει, στην Ελλάδα, «συγκινημένος, όπως είπε, από τον δίκαιο αγώνα της χώρας μας να ανακτήσει τα Γλυπτά του Παρθενώνα, από το Βρετανικό Μουσείο».
7/2025 Ρουμανία. Δύο, στους τρεις Ρουμάνους, πιστεύουν ότι ο Nicolae Ceausescu ήταν καλός ηγέτης, για την Ρουμανία, σύμφωνα με έρευνα του INSCOP Research και του Ινστιτούτου, για την Διερεύνηση Κομμουνιστικών Εγκλημάτων. Σύμφωνα, με τους ερωτηθέντες, σε έρευνα του INSCOP, οι περισσότεροι Ρουμάνοι πιστεύουν ότι κατά τη λεγόμενη "χρυσή εποχή" του Ceausescu η χώρα φρόντιζε, καλύτερα, τους πολίτες της και είχε μεγαλύτερη συνεργασία, μεταξύ των Ρουμάνων. Από τους ερωτηθέντες, το 66,2% πιστεύει ότι ο Ceausescu ήταν καλός ηγέτης, ενώ, μόνο, το 24,1% εκφράζει αρνητική άποψη. Ακόμη και το κομμουνιστικό καθεστώς φαίνεται να τα πηγαίνει, καλά, στην δημοσκόπηση : για το 55,8% των ερωτηθέντων, ήταν μάλλον καλό, για την Ρουμανία, ενώ, μόνο, το 34,5% διαφωνεί. Η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων είχε πλήρη επίγνωση της έλλειψης ελευθερίας, κατά την κομμουνιστική εποχή : το 80% δήλωσε ότι δεν υπήρχε καμία, ενώ το 9% πίστευε ότι υπήρχαν περισσότερες, τότε. Τα δεδομένα συλλέχθηκαν, με την μέθοδο των τηλεφωνικών συνεντεύξεων, σε δείγμα 1.505 ατόμων ηλικίας 18 ετών και άνω.
2015 - 2025. Βουδαπέστη.
2025. Η Julie Andrews, στα 89 της χρόνια, πλέον.
2025 ΗΠΑ. Ο Sylvester Stallone, στα 79 του χρόνια.
Επιστήμονες, από το Harvard, πλησιάζουν την αποκάλυψη της αρχής της ζωής και μάλιστα, δημιούργησαν τεχνητό μεταβολισμό. Ομάδα ερευνητών έκανε ένα σημαντικό βήμα, στην αποκρυπτογράφηση του μυστηρίου της γένεσης της ζωής, δημιουργώντας τεχνητά χημικά συστήματα που μιμούνται βασικές διαδικασίες : μεταβολισμό, αναπαραγωγή και εξέλιξη. Τα αποτελέσματα αυτής της καινοτόμου μελέτης δημοσιεύθηκαν, στο περιοδικό “Proceedings of the National Academy of Sciences”. Ο Juan Pérez-Mercader, κύριος συγγραφέας της έρευνας, τόνισε την μοναδικότητα της προσέγγισης : για πρώτη φορά, καταφέρθηκε να δημιουργηθεί μια δομή, που παρουσιάζει χαρακτηριστικά ζωής, χρησιμοποιώντας, απολύτως, ομοιογενή χημικά συστατικά, χωρίς καμμία σχέση, με την φυσική ζωή. Ο Dimitar Sasselov, διευθυντής του προγράμματος «Origins of Life Initiative», ανέφερε ότι η έρευνα αυτή αποτελεί σημαντική πρόοδο, στην κατανόηση του τρόπου, με τον οποίο τα μη βιολογικά μόρια μπορούν να δημιουργήσουν ένα αυτοαναπαραγόμενο σύστημα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το μοντέλο βασικών πτυχών της ζωής επιτρέπει καλύτερη κατανόηση της προέλευσης και της πρώιμης εξέλιξης των ζωντανών κυττάρων. Αν και έχουν ανακαλυφθεί αρχαιότερα απολιθώματα μικροβίων, ηλικίας 3,8 δισεκατομμυρίων ετών, το ερώτημα, για το πώς και πότε, γεννήθηκε η ζωή, παραμένει ανοικτό. Ο Charles Darwin είχε υποθέσει ότι η ζωή προήλθε, από "μια ζεστή μικρή λιμνούλα". Στην δεκαετία του 1950, οι Stanley Miller και Harold Urey, στο πλαίσιο ενός πειράματος, προσομοίωσαν τις συνθήκες της Πρωτογενούς Γης και παρήγαγαν αμινοξέα. Ο Pérez-Mercader, ένας παθιασμένος επιστήμονας, αφιέρωσε την ζωή του, στην αναζήτηση της απάντησης, για τους λόγους ύπαρξης της ζωής. Ανέπτυξε μαθηματικές εξισώσεις, για τις βασικές βιολογικές διαδικασίες και τις χρησιμοποίησε, για την δημιουργία τεχνητής ζωής, σε εργαστηριακές συνθήκες. Οι ερευνητές έδειξαν το πώς η ζωή μπορεί να γεννηθεί, από υλικά, που μοιάζουν με την διαστρική ύλη, υπό την επίδραση του φωτός. Συνδυάζοντας τέσσερις μη βιοχημικές μοριακές ενώσεις, με νερό, δημιούργησαν αμφιφιλικές ενώσεις, οι οποίες αυτοοργανώθηκαν, σε μιτσέλες και στην συνέχεια, σε φυσαλίδες. Οι φυσαλίδες αναπαράχθηκαν, απελευθερώνοντας συστατικά που σχημάτιζαν νέες γενιές κυτταρικών δομών, αποδεικνύοντας μηχανισμούς κληρονομικής μεταβλητότητας, οι οποίοι αποτελούν την βάση της εξέλιξης. Ο Steven Fletcher, καθηγητής Χημείας, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, τόνισε ότι η έρευνα ανοίγει νέες δυνατότητες, για την δημιουργία αυτοαναπαραγόμενων συστημάτων. Ο Pérez-Mercader πιστεύει ότι το πείραμα προσφέρει μια εικόνα του τρόπου, με τον οποίο η ζωή μπορεί να έχει γεννηθεί, πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια και ότι τέτοια συστήματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν, στον τελευταίο κοινό πρόγονο όλων των ζωντανών οργανισμών.
1960. «Ρομάντσο». Σκίτσο του Μ. Αναστόπουλου.
1964. «Ρομάντσο». Σκίτσο του Π. Παυλίδη.
1965. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1967. Σκίτσο του Π. Παυλίδη.
1971. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1975. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1977. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1980. «Τραστ». Δυο σκίτσα του Φάνη Γιόση.
25/6/2013. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
18/7/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
20/7/2025. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
23/7/2025. Σκίτσο του Γιώργου Γαλίτη.
23/7/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
23/7/2025. Σκίτσο του Γιώργου Γαλίτη.
24/7/2025. Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη.
24/7/2025. Σκίτσο του Γιώργου Γαλίτη.
24/7/2025. Δυο Σκίτσα του Στάθη Σταυρόπουλου.
24/7/2025. Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
25/7/2025. Σκίτσο της Ευανθίας Ρούνη.
25/7/2025. Σκίτσο του Αρκά.
25/7/2025. Σκίτσο του Κώστα Γρηγοριάδη.
25/7/2025. Σκίτσο του Αρκά.
Σχόλια