Το προσωπικό ημερολόγιο του Ι. Β. Στάλιν (23/5/1947 και η σύσκεψη, με τον Νίκο Ζαχαριάδη, η δήλωση μετανοίας του Άρη Βελουχιώτη, στις 6-6-1939, το Ζιγκουράτ, στο Ουρ της Μεσοποταμίας (Ιράκ), το 4000 πΧ και σήμερα, ο Δίολκος της Κορινθίας το 600 πΧ και σήμερα, το Circus Maximus, στην Ρώμη (300 πΧ-2024 μΧ), τα εγκλήματα του Αλεξάνδρου του Μεγάλου (23/7/356 πΧ - 10/6/323 πΧ), Αθήνα (1990-2022), η σφαγή στο Δοξατο Δράμας, στις 30-6-1913, από τον βουλγαρικό στρατό, στον Β’ βαλκανικό πόλεμο, το Βερολίνο, το 1929, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945), η Στουτγκάρδη, το 1950, η Ρόδος το 1957, η Μύκονος, το 1960, γάμος, στον Ζαρό, στις 18-8-1968, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Bill Clinton, το 1994 και μετέπειτα (160).
23-26/5/1947 Απόσπασμα, από το προσωπικό ημερολόγιο των συναντήσεων του Ιωσήφ Στάλιν [Ρωσικά Αρχεία, από τον προσωπικό φάκελλο του Ι. Β. Στάλιν (RGASPI 558/11/417. Φ. 19)], όπου αναφέρεται η συνάντησή του, με τον Νίκο Ζαχαριάδη, στις 23 Μαΐου 1947 και ώρα 23:40. Επρόκειτο, περί σύσκεψης, στην οποία συμμετείχαν και οι Μιάτσεσλαβ Μολότωφ και Αντρέι Ζντάνωφ. Όλοι τους (και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης) ήσαν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Τα τηρούμενα πρακτικά της σύσκεψης παραμένουν να είναι χαρακτηρισμένα, ως απόρρητα και δεν διατίθενται, στην ιστορική έρευνα. Μάλιστα, οι Ρώσοι αναφέρουν γραπτώς και επίσημα, ότι δεν υπάρχουν στενογραφημένα πρακτικά αυτής της συνάντησης. Πολυ δύσκολο, αν και δεν αποκλείεται…
4000 πΧ - 2025 μΧ. Ουρ, Μεσοποταμία. Ιράκ. Το Ζιγκουράτ (τότε και τώρα), που βρίσκεται, κοντά, στον ποταμό Ευφράτη στην αρχαία πόλη Ουρ, στέκεται, ως αρχιτεκτονικό θαύμα, που αντανακλά τον προηγμένο πολιτισμό της Μεσοποταμίας. Κατασκευάστηκε περίπου 4.000 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια της Τρίτης Δυναστείας του Ουρ, στο σημερινό Ιράκ, αυτή η μνημειώδης κατασκευή ενσαρκώνει σημαντικές εξελίξεις, στην διακυβέρνηση, τον πολιτισμό και την αρχιτεκτονική. Ο σχεδιασμός της πυραμίδας συμβολίζει τον κοσμικό άξονα, που συνδέει τον ουρανό και την γη. Αφιερωμένο, στον θεό του φεγγαριού Νάννα, Παρά τους αιώνες φθοράς, η βασική δομή του Ζιγκουράτ προσφέρει ανεκτίμητες γνώσεις, για τις αρχαίες αρχιτεκτονικές και θρησκευτικές πρακτικές της Μεσοποταμίας. Σήμερα, οι συνεχιζόμενες αρχαιολογικές ανασκαφές και προσπάθειες διατήρησης υπογραμμίζουν την σημασία της, ως τόπου πολιτιστικής κληρονομιάς, προσελκύοντας παγκόσμια προσοχή και θαυμασμό, για την ιστορική και πνευματική σημασία της.
600 πΧ - 2025 μΧ. Ο Δίολκος της Κορινθίας, πριν λίγες μέρες. Ο Δίολκος ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα της αρχαίας ελληνικής μηχανικής και ένα από τα μυστικά του θρυλικού πλούτου της αρχαίας Κορίνθου. Η Κόρινθος κάθισε και κάθεται, νότια του Κορινθιακού Ισθμού, την στενή χερσαία γέφυρα, που ενώνει την Κεντρική Ελλάδα, με την Πελοπόννησο, χωρίζοντας τον Κορινθιακό Κόλπο, από τον Σαρωνικό Κόλπο και συνεπώς, την Κεντρική Μεσόγειο, από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Τα δύο λιμάνια της Κορίνθου, το Λέχαιον, στον Κορινθιακό Κόλπο και τον Σαρωνικό, έδωσαν, στην πόλη, πρόσβαση, σε δύο περιοχές εμπορίου και επαφής. Το πλεονέκτημα αυτό ενισχύθηκε, από τους Δίολκους, μια πλακόστρωτη πίστα, που διασχίζει τον Ισθμό. Κατασκευασμένο, από ασβεστόλιθο και πλάτους, έως 6 μέτρα (20 πόδια), επέτρεψε την μεταφορά φορτίων πλοίων και ολόκληρων πλοίων (ίσως, όχι εμπορευματικών πλοίων, αλλά, σίγουρα, των ελαφρύτερων και στενότερων πολεμικών πλοίων), μέσω του Ισθμού, σώζοντας την μεταφορά, μεταξύ των δύο θάλασσας (και μεταξύ Ιταλίας και Αθήνας), το μακρύ ταξίδι, γύρω από την Πελοπόννησο, με τις ύπουλες θάλασσες, ανοιχτά των νότιων ακρωτηρίων της, ιδιαίτερα, το ακρωτήριο Ταίναρον (ή Ματαπάν), όπου πολλά πλοία έχουν μπει, στην σύγχρονη εποχή. Πιθανότατα, κατασκευάστηκε, κατά την διάρκεια της βασιλείας του Περιάνδρου και παρέμεινε, σε χρήση, μέχρι τον 1ο αιώνα μ.Χ. Με άλλα λόγια, κράτησε, σχεδόν, επτά αιώνες. Μεγάλο μέρος του Δίολκου έχει αφανισθεί, από την κατασκευή της διώρυγας της Κορίνθου, στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά, περίπου, 1000 μέτρα (3.300 πόδια) είναι γνωστά, αρχαιολογικά και περίπου 270 μέτρα (900 πόδια) είναι ορατά, σήμερα, κοντά, στο δυτικό άκρο της, στα περίχωρα της σύγχρονης Κορίνθου. Το πώς, ακριβώς, λειτούργησε αμφισβητείται, αλλά έχει προταθεί ότι οι βαθιές κοπές, σε απόσταση 1,6 μέτρων, υποδηλώνουν την χρήση μεγάλων τροχοφόρων οχημάτων. Το υψηλότερο σημείο, που διέσχισε ήταν 80 μέτρα (260 πόδια), πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και το συνολικό μήκος του ήταν, μεταξύ 6 και 8 χλμ. (3,7 έως 5 μίλια). Τα απομεινάρια, που υπάρχουν, τώρα, παγιώνονται. Ίσως, αυτό το σημαντικό μνημείο να είναι πιο εξέχον, στο μέλλον, ως μέρος της συναρπαστικής σειράς τοποθεσιών, που στέκονται μάρτυρες της Αρχαίας Κορινθίας, μιας εξαιρετικά σημαντικής πόλης, που συνέβαλε πολλά, σε αυτό, που, σήμερα, γνωρίζουμε, ως Αρχαία Ελλάδα. Αναμφισβήτητα, ο Δίολκος δεν είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό υπάρχει, στην Αρχαία Κόρινθο, ανταγωνιζόμενος έναν εκλεκτό Αρχαϊκό ναό του Απόλλωνα, το πανύψηλο κάστρο του Ακροκορίνθου, μεγάλους θησαυρούς, στο μουσείο της τοποθεσίας και πολλά άλλα. Αλλά είναι κεντρικό, για την κατανόηση της αρχαίας πόλης και του μοναδικού της ρόλου.
300 πΧ - 2024 μΧ. Circus Maximus, Ρώμη, Ιταλία. Έφτασε, στην μεγαλύτερη του μορφή και μπορούσε να χωρέσει, πάνω από 150.000 θεατές και έγινε η μεγαλύτερη αθλητική αρένα, στον αρχαίο κόσμο. Η, πάνω, εικόνα είναι μια ψηφιακή ανακατασκευή, που φαντάζει το μεγαλείο και το μεγαλείο της κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, ή της πρώιμης Αυτοκρατορίας, επενδυμένη με σειρές καθισμάτων, οβελίσκους και την εμβληματική Σπίνα (κεντρικό φράγμα). Η, κάτω, φωτογραφία, δείχνει αυτό, που απομένει : ένα μακρύ, χορταριώδες χωράφι, στην καρδιά της σύγχρονης Ρώμης, περιτριγυρισμένο, από ερείπια και κίνηση. Εκεί, που, κάποτε, οι ρόδες βροντούσαν και πλήθη ανθρώπων μαινόταν, σήμερα, σιωπή και σκιές απλώνονται, πάνω στην γη. Και όμως, η μορφή επιμένει, σαν ουλή, στον χρόνο. Θυμάται, ακόμη, το χώμα, τον ρυθμό των κτύπων της οπλής; Ή έχει προχωρήσει ο αγώνας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε, ποιά κληρονομιά παραμένει, πραγματικά· πέτρα, θέαμα, ή ιστορία;
11ος-12ος αιώνες μΧ. Γκαντζά, Δυτικό Αζερμπαϊτζάν. Άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου και της Νουσαμπά, κοντά, στο Μαυσωλείο Νιζάμι. Ο πιο γνωστός Έλληνας στο Ιράν είναι ο Εσκαντάρ Μαγκντουνί (Αλέξανδρος ο Μακεδόνας). Ο Νιζαμί Γκανζαβί ( 1141 – 1209) είναι ο μεγάλος ερωτικός ποιητής των Ιρανών. Έχει εξιστορήσει τον φλογερό έρωτα του Μετζνούν, με την Λεϊλά, το θρυλικό ζευγάρι, που καθιερώθηκε, στην συλλογική μνήμη της Ανατολής, ως οι αντίστοιχοι ''Ρωμαίος και Ιουλιέττα''. Ο Νιζαμί αφιερώνει ένα ολόκληρο έπος, στον Μέγα Αλέξανδρο. Πρόκειται για το ''Εσκανταρναμέ'' (Το βιβλίο του Αλεξάνδρου), η έκταση του οποίου καλύπτεται, από 21.000 στίχους. Το έργο είναι δίτομο, χωρίζεται, στο Σαραφναμέ και στο Ικμπαλναμέ και η συγγραφή του ξεκίνησε το 1196 αλλά δεν ξέρουμε την ακριβή ημερομηνία ολοκλήρωσής του (ενδέχεται το 1202, ή, πολύ αργότερα, το 1209, πριν πεθάνει ο Νιζαμί). Ο Νιζαμί γράφει, για την ανάρρηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στον θρόνο των Μακεδόνων, την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας, την εισβολή, στην Αίγυπτο και επεκτείνει τη στρατιωτική του δράση, με την καθυπόταξη ολόκληρης της Ινδίας, της Κίνας και της Ρωσίας. Επισκέπτεται την μυθική βασίλισσα της Μπαρντά, Νουσαμπά, στην αυλή της, με τις Αμαζόνες της. Εκείνη τον υποδέχεται, με τιμές και του δωρίζει, το πορτραίτο του. Εκείνος φλερτάρει μαζί της. Περίπου, 1.500 χρόνια μετά τον θάνατο του, ο Νιζαμί επιλέγει τον αλλοτινό εχθρό, ως ήρωα. Αναντίρρητα, εντυπωσιάζει η αποδόμηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η απουσία καταγγελτικού ύφους, για την κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών αλλά ο ενστερνισμός του, ως ''Ιρανός'', ''Προφήτης'', ''Στρατηλάτης'', ''Σοφός'' και ''Εραστής''. Ίσως, επειδή ο Δαρείος Γ', τελικά, προδόθηκε και θανατώθηκε, από τον έμπιστο φίλο και συνεργάτη του, τον σατράπη Βήσσο. Ίσως, γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος τιμώρησε, παραδειγματικά, τον Βήσσο, κήδεψε τον Δαρείο Γ', με βασιλικές τιμές, έθεσε την οικογένειά του, υπό την προστασία του και παντρεύτηκε την κόρη του Στάτειρα, για να εγκαθιδρύσει ειρήνη. Ίσως, λόγω των γάμων των Ελλήνων στρατιωτών, με τις Ιρανές και τις φυλετικές επιμειξίες, που έλαβαν χώρα, ή, ακόμη, η μνήμη, που διατηρήθηκε, από την ύπαρξη πολλών πόλεων, όπως της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου, της Αλεξάνδρειας του Αφγανιστάν – σημερινή Κανταχάρ -, της Αλεξανδρέττας της Αντιόχειας– σημερινό Ισκεντερούν. Ίσως, λόγω του πολιτισμικού συγχρωτισμού, που ακολούθησε τα μετέπειτα χρόνια, εκείνα της ελληνιστικής εποχής.
Αλέξανδρος Α’ βασιλιάς των αρχαίων Ελλήνων (βασιλιάς των Μακεδόνων, ως Αλέξανδρος Γ’, ο Μακεδών. Αρχαία Πέλλα 23/7/356 πΧ - Βαβυλώνα 10/6/323 πΧ).
Όσον αφορά τον Αλέξανδρο, υπάρχουν τεράστια ιστορικά προβλήματα και σκληρές αλήθειες. Ομιλώ, για τα αχρείαστα και απάνθρωπα εγκλήματα του Αλέξανδρου, που ονομάστηκε Μagnus (Μέγας), από τους Ρωμαίους, τα οποία δεν ήσαν πρωτοφανή, αλλά ήσαν ανεπίτρεπτα και καταδικαστέα. Παρά τις υπερβολές, που γράφονται, δεν ήταν Αττίλας, ή Τζένγκις Χαν, αφού ήταν ο σκαπανέας ενός τεράστιου πολιτισμού, αν και σε ένα πολύ σημαντικό τμήμα της λογοτεχνίας των Περσών παρομοιάζεται με τον Αχριμάν, δηλαδή τον διάβολο.
Φυσικά, τα εγκλήματα του Αλέξανδρου πρέπει να καταγραφούν και απερίφραστα, να καταδικασθούν.
Με εντολή του Αλεξάνδρου, η Θήβα, αφού λεηλατήθηκε, ισοπεδώθηκε, εκ θεμελίων και ουσιαστικά, παύει να υπάρχει. 6.000 άμαχοι Θηβαίοι σφαγιάσθηκαν και 30.000 οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι, στα σκλαβοπάζαρα.
Στην φοινικική πόλη της Τύρου, έσφαξε 10.000 άμαχους κατοίκους, εκ των οποίων, τους 2.000 τους σταύρωσε γυμνούς, κατά μήκος της παραλίας και τους άφησε να σαπίσουν, στον ήλιο. Όσοι απέμειναν )κάπου 30.000), τους πούλησε στα δουλοπάζαρα.
Στη Γάζα, μετά την κατάκτηση, διέταξε να σφαγιασθούν όλοι οι άνδρες, κάπου 10.000 και πούλησε τις γυναίκες και τα παιδιά τους σκλάβους.
Σε μιά μικρή πόλη, κοντά, στην πρωτεύουσα Βάκτρα, συνάντησε μία αποικία Ελλήνων κατοίκων και ιερέων, από την Ιωνία, που είχαν εγκατασταθεί, εκεί, πριν από 150 χρόνια, την εποχή του Ξέρξη, ως σύμμαχοι των Περσών. Ανυποψίαστοι οι Ελληνες της πόλης τον χαιρέτησαν, ως ελευθερωτή. Ο Αλεξάνδρος έσφαξε αυτούς τους 3.000 Έλληνες της περιοχής, επειδή οι Μιλήσιοι πρόγονοί τους είχαν συνεργασθεί, με τους Πέρσες, εκφράζοντας μια απαίσια έμπρακτη εκδήλωση, ενός αρρωστημένου ελληνικού εθνικισμού.
Στην Σανγκάλα της Ινδίας, 9.000 σφαγιάσθηκαν, όταν οι Ελληνες κατέλαβαν και εκθεμελίωσαν την πόλη, πέραν των 8.000 Ινδών, που σκοτώθηκαν, στην πολιορκία, ενώ 70.000 Ινδοί έγιναν σκλάβοι. Στην επιδρομή, που ακολούθησε, στις, γύρω, περιοχές δεν έμεινε, ούτε ένας ζωντανός, αφού γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, τραυματίες και άρρωστοι πέρασαν, από λεπίδι, δίχως οίκτο.
Στην πολιορκία των Μαλλών, εξολοθρεύτηκε όλος ο πληθυσμός της πόλης, μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες άμαχους. Ειδικά στις Ινδίες, έγιναν απίστευτες σφαγές. επειδή είχε να αντιμετωπίσει δεκάδες λαούς, που κατοικούσαν, στην κοιλάδα του Ινδού και αντιστέκονταν, σθεναρά, στον Αλέξανδρο. Οι σφαγές έφθασαν, σε τέτοιο επίπεδο, που ολόκληρες πόλεις εξαφανίσθηκαν και οι κάτοικοι σκοτώθηκαν, μέχρις ενός.
Εννοείται ότι ο Αλέξανδρος δεν κρατούσε αιχμαλώτους. Τους ξεφορτωνόταν, μαζί με τους τραυματίες, σφάζοντάς τους.
Τα τεράστια εγκλήματα του Αλέξανδρου δεν πέρασαν απαρατήρητα, από τους αρχαίους συγγραφείς, που αναφέρονται, στις ομαδικές σφαγές πληθυσμών, μετά την κατάληψη περιοχών, στην Φοινίκη και στην Σογδιανή (332 π.Χ.), στην Ινδία (326 π.Χ.), στην Ζάγρο (323 π.Χ.) και όχι, μόνον, εκεί.
Δεν γλίτωσαν ούτε τα ίδια τα μνημεία και έργα τέχνης του περσικού πολιτισμού, αρκετά από τα οποία υπέστησαν εμπρησμούς και κατεδαφίσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η καταστροφή της Περσέπολης, που ήταν η πλουσιότερη πόλη του κόσμου. Σκότωσαν όλους τους άνδρες και προχώρησαν, στην λεηλασία. Αυτά ήσαν τα αποτελέσματα του βαθύτατου ελληνικού εθνικισμού, που διακατείχε τον Αλέξανδρο.
Αλλά, ήδη, από την ηλικία των 19 χρονών (και νωρίτερα), πήγαν στραβά τα πράγματα, αφού εμφάνισε μια έκδηλη κοινωνιοπάθεια, ή, επί το ορθόν, αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας. Δολοφόνησε όλους τους κοντινούς συγγενείς του και διεκδικητές του θρόνου και είναι πολύ πιθανό να δολοφόνησε και τον πατέρα του, σε συνεργασία, με την μάνα του, την Ολυμπιάδα, επειδή οι σχέσεις των γονέων του ήσαν πολύ κακές, επειδή ο Φίλιππος είχε ξαναπαντρευτεί μια Μακεδόνισσα αριστοκράτισσα, την Κλεοπάτρα, η οποία γέννησε αγόρι. Ο Φίλιππος ονόμασε το παιδί Κάρανο (το όνομα του γενάρχη της μακεδονικής δυναστείας), γεγονός, που οδηγούσε, στο συμπέρασμα ότι το αναγνώριζε, σαν νόμιμο διάδοχο του θρόνο και όχι τον Αλέξανδρο.
Δολοφόνησε τον αδερφό του Αμύντα και τους Λυγκηστές Ηρομένη και Αρραβαίο, ενώ την Κλεοπάτρα την κρέμασε η Ολυμπιάδα και το παιδί της το σκότωσε.
Ο Αλέξανδρος κατέστη καχύποπτος και υποπτεύονταν τους πάντες, γι’ αυτό και δολοφόνησε τους καλύτερους στρατηγούς και φίλους του, που του ήσαν πιστοί (Παρμενίωνας, Κλείτος) μέχρι και τον φιλόσοφο Καλλισθένη, επειδή αρνήθηκε να τον προσκυνήσει.
Επέδειξε ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, αφού απαίτησε από Έλληνες και Πέρσες να τον λατρεύουν σαν Θεό, να τον προσκυνούν και να τον θεωρούν, γιο του Άμμωνα-Δία. Ειδικά, για τους Μακεδόνες, αυτό ήταν ανήκουστο και απαράδεκτο. Αρνήθηκαν να τον προσκυνούν και τον αποκαλούσαν, με το όνομά του. Για να τιμωρήσει τους στρατιώτες του, που αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν, ανατολικά, του ποταμού Ύφαση, επέλεξε, ως δρόμο επιστροφής, την έρημο της Γεδρωσίας, αντί, για την εύκολη πορεία, κατά μήκος της ακτής. Στις 60 μέρες της πορείας, στην έρημο, πέθαναν, τουλάχιστον, 12.000 άνδρες και αμέτρητα ζώα. Έχασε ότι έχασε τα 2/3 του στρατού του και ουδόλως, τον ένοιαξε.
1ος, ή 2ος αιώνας μΧ. Αίγυπτος. Πορτραίτο της Αλίν, μιας γυναίκας, που έζησε, κατά την ελληνορωμαϊκή περίοδο. Ανασκαφή, στην Χαβάρα, έναν αρχαιολογικό χώρο, νότια του Φαγιούμ. Το πορτρέτο είναι ζωγραφισμένο, σε encaustic, πάνω, σε υφαντικό υλικό και εν μέρει, επιχρυσωμένο. Προοριζόταν να τοποθετηθεί πάνω, από το κεφάλι και τον άνω κορμό της μαμάς της, για να βοηθήσει την ψυχή να πετύχει την αθανασία. Αυτό το έργο ( ÄM 11411) βρίσκεται, τώρα, στο Μουσείο Ägyptisches und Papyrussammlung (Αιγυπτιακό Μουσείο και Συλλογή Πάπυρου), στο Βερολίνο.
1900 Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος. Οδός Φιλελλήνων, με ιππήλατο τραμ.
1900 Αθήνα. Θάλεια Φλωρά, Σοφία Λασκαρίδου, Κλεονίκη Ασπριώτου Ας ξαναδούμε, έγχρωμα αυτήν την φορά, τις τρεις πυλώνες της γυναικείας ελληνικής ζωγραφικής. Τις έχουμε δει και στην πρωτότυπη ασπρόμαυρη φωτογραφία.
1900. Ρόδος, Παλιά Πόλη. Η οδός Ιπποτών.
9/1906. Μόναχο, Γερμανία. Adalbertstraße 60 / γωνία Nordendstraße - κοιτάζοντας δυτικά. Δυστυχώς, το εντυπωσιακό γωνιακό κτίριο δεν διατηρείται, πλέον, σήμερα. Επίσης, από τους διακριτικούς δείκτες πύργου, στην αριστερή πλευρά του δρόμου, μόνον, ένας έχει επιβιώσει, μέχρι στιγμής. Το Adalbertstraße έλαβε το σημερινό του όνομα, το 1829, προς τιμήν του Πρίγκιπα Αδαλβέρτου Βιλέλμου της Βαυαρίας (1828-1875), τέταρτου γιου του βασιλιά Λουδοβίκου Α ́. Προηγουμένως, ονομαζόταν το απλό όνομα "Letzte Straße", καθώς σηματοδοτούσε το βόρειο άκρο του αναπτυσσόμενου προαστίου Max.
1908. Ελευσίνα. Καφενείο, στον σιδηροδρομικό σταθμό.
1905. Polka Grove, Οκλαχόμα, ΗΠΑ. Στον ήσυχο οικισμό, μια γυναίκα στάθηκε, περήφανα, με ένα αγόρι και ένα κορίτσι, στο πλευρό της - πιθανότατα, τα παιδιά της -, ζωγραφίζοντας μια οδυνηρή εικόνα της ζωής, στα σύνορα. Η Οκλαχόμα, μόλις δύο χρόνια, μετά την ίδρυση του κράτους, ήταν μια χώρα επαγγελμάτων και αποταμιεύσεων, όπου οι οικογένειες έκτισαν τις ζωές τους, σε δύσβατα λιβάδια. Με απλή ενδυμασία, αντανακλούν την δύναμη και την αποφασιστικότητα των εποίκων, σε μια περίοδο αναταραχής, στην αμερικανική ιστορία. Αυτή η εικόνα, απλή αλλά βαθιά, διατηρεί το πνεύμα της επιμονής, που ξεχώριζε τους πρώτους εποίκους - μητέρες, που υποστήριζαν τις οικογένειές τους, με ήσυχη αξιοπρέπεια, παιδιά, που ενσάρκωσαν την ελπίδα, για ένα καλύτερο ριζωμένο μέλλον.
1910 Δρέσδη, παλαιά πόλη. Γερμανία. Οδός Πράγας, βορειοανατολικά, το ζαχαροπλαστείο και το καφέ Hülfert, γωνία Sidonienstraße.
30/6/1913. Β’ βαλκανικός πόλεμος. Δοξάτο Δράμας. Το πρωί μία ίλη ιππικού της 10ης Μεραρχίας του βουλγαρικού στρατού, με επικεφαλής τους ταγματάρχες Μπίρνεφ και Σιμεόνοφ, συνεπικουρούμενη, από ένα τάγμα πεζικού και ομάδες κομιτατζήδων, κυκλώνει το Δοξάτο, 9 χιλιόμετρα νοτιανατολικά της Δράμας. Σκοπός τους να σφάξουν και να λεηλατήσουν το πλούσιο χωριό της Δράμας, που κατοικείται από Έλληνες χριστιανούς και μουσουλμάνους, με την δικαιολογία ότι είχαν παρενοχληθεί, από ομάδες Ελλήνων προσκόπων - εθελοντές απόμαχοι του Μακεδονικού Αγώνα, που συγκρότησαν στρατιωτικό σώμα. Οι επιδρομείς, με επικεφαλής τους κομιτατζήδες, άρχισαν να σφάζουν, αδιακρίτως, όσους Δοξατινούς και Δοξατινές είχαν απομείνει, στο χωριό. Στην συνέχεια, περιέλουσαν, με πετρέλαιο, τα σπίτια του Δοξάτου και το παρέδωσαν, στις φλόγες.!Με τους Βουλγάρους συνενώθηκαν και αρκετοί μουσουλμάνοι του Δοξάτου, τους οποίους οι επιδρομείς έπεισαν ότι η Βουλγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν συμμαχήσει, κατά της Ελλάδας. Ο απολογισμός των βουλγαρικών ωμοτήτων, στο Δοξάτο, ήσαν 650 νεκροί - περίπου το ένα τρίτο των κατοίκων - ενώ 240 σπίτια και 80 καταστήματα καταστράφηκαν, ολοσχερώς.;Αφού ολοκλήρωσαν το απάνθρωπο έργο τους, οι επιδρομείς, με την λεία τους, κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια. Την επομένη, 1η Ιουλίου 1913, το 21ο Σύνταγμα του ελληνικού στρατού, κατέλαβε, αμαχητί, την Δράμα και το Δοξάτο.
1914. Κοκκάρι, Σάμος.
Π
12/1939 Rouvres, Γαλλία. Πιλότοι της No 73 Μοίρας της R.A.F. δίνουν συνέντευξη, σε Έλληνα πολεμικό ανταποκριτή εφημερίδας. (Δυστυχώς δεν μας δίνεται το όνομα του).
19/2/1940 Πειραιάς. Κατασκευή της οδού Λακωνίας, στα Μανιάτικα.
1941 - 1944 Παρίσι. Καφενείο, για Γερμανούς στρατιώτες. Υπέροχο μέρος, για να γνωρίσεις κορίτσια, στην πόλη.
6/1946 Θεσσαλονίκη. Παγωτά, στα πιτσιρίκια…
1948 Πάρνωνας, εμφύλιος πόλεμος. Οπλίτης-πολυβολητής της “Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής”.
1950 (αρχές δεκαετίας). Στουτγάρδη, Γερμανία. Το ξενοδοχείο στο Schlossgarten, με τον εξωτερικό χώρο, προς το πάρκο. Τώρα, η ανακατασκευή θα ξεκινήσει σύντομα, μετά την επαναλειτουργία, το ξενοδοχείο αναμένεται να αναλάβει, ξανά, πρωταγωνιστικό ρόλο στην πόλη. Ο χάρτης αποτελεί, για άλλη μια φορά ένα συναρπαστικό εύρημα, από την αγορά της Karlsplatz.
1952 (καλοκαίρι). Αθήνα. Ο θίασος του Ακροπόλ στις δοκιμές της επιθεώρησης «Η Βασίλισσα της Νύχτας». "Τα κείμενα ήταν γραμμένα από κορυφαίους συγγραφείς της εποχής, όπως ο Ασημάκης Γιαλαμάς, ο Ναπολέων Ελευθερίου, ο Πάνος Παπαδούκας, ο Κώστας Πρετεντέρης, ο Ηλίας Λυμπερόπουλος, ο Γιώργος Οικονομίδης, ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Χρήστος και ο Γιώργος Γιαννακόπουλος, ο Βασίλης Σπυρόπουλος, ο Γιώργος Ασημακόπουλος και πολλοί άλλοι. Σατίριζαν την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα με τόση αμεσότητα, ώστε η αναφορά και μόνο των τίτλων των έργων να αποτελεί βαρόμετρο των εκάστοτε λαϊκών πόθων και προσδοκιών. H πρώτη μεγάλη ιστορική επιθεώρηση, "Η Βασίλισσα της νύχτας", ανέβηκε,, με την Ρένα Βλαχοπούλου, την Μπελίντα και την Σπεράντζα Βρανά. Σκηνικά: Γιώργος Ανεμογιάννης. Κοστούμια: Γιώργος Ανεμογιάννης , Σκαλιντώ Μουσική σύνθεση: Γιώργος Μουζάκης. Ηθοποιοί: Καίτη Ντιριντάουα, Βασίλης Αυλωνίτης, Ρένα Βλαχοπούλου, Ρένα Ντορ, Μπέμπα Δόξα, Γιώργος Γαβριηλίδης, Καίτη Μπελίντα, Κούλης , Μάγια Μελάγια, Σπεράντζα Βρανά, Νίκος Ρίζος, Ντόλυ, Νάντια Ταμόρ λ, Νανά Γκάτση λ, Γιώργος Δάνης κ.α.
1953. Αθήνα, Κυψέλη. Οδός Ιωάννου Δροσοπούλου.
1959. Σύρος. Γεωτρύπανο, έξω από το θέατρο «Απόλλων», μάρκας Mercedes Lak321.
1959. Δελφοί. Η Μαρία Κάλλας, στο αρχαίο θέατρο.
11/1959 Αθήνα. Στην οδό Αθηνάς, ένα Βανάκι Volkswagen Type 2 (T1), Panel Van. με πινακίδα κυκλοφορίας 28254 της ταξινόμησης του 1956, παρκαρισμένο, μπροστά, στην μικρή εκκλησία της Αγίας Κυριακής. Φωτογραφία της Αμερικανίδας φωτογράφου Doris T. Nieh (1936-2002), από το αρχείο Eric Datz.
1960 (αρχές δεκαετίας). Ύδρα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, με την χαρακτηριστική κορμοστασιά του, στην είσοδο της περίφημης «Λαγουδέρας», την εποχή, που το νησί ζούσε χρυσές στιγμές,, με τον Ντασέν, να γυρνά, εκεί, την «Φαίδρα» με την Μελίνα και τον Τόνι Πέρκινς, την Όντρει Χέπμπορν να γυρνά, στο λιμάνι incognito και τον Λέοναρντ Κοέν να γίνεται μόνιμος κάτοικος Ύδρας. Όσο, για την «Λαγουδέρα» του Μπάμπη Μωρέ, η Μάρθα Καραγιάννη έλεγε, χαρακτηριστικά : «η Λαγουδέρα ήταν ό,τι και η Κουίντα, στνη Φωκίωνος Νέγρη. Μαζευόντουσαν, εκεί, οι πάντες.».
1960 (δεκαετία). Μύκονος.
1960. Θεσσαλονίκη. Το παρκαρισμένο αυτοκίνητο, αριστερά, είναι, κατά πάσα πιθανότητα, το γερμανικό Borgward Hansa 1800, που βγήκε, στην παραγωγή, το 1952 (αρ. κυκλοφορίας 621). Συνυπάρχει, αρμονικά, με πιο παραδοσιακά μέσα κυκλοφορίας, ένα ποδήλατο αριστερά, ένα κάρο, που πάει να διασχίσει την Εγνατία δεξιά, το τραμ έχει πάψει να περνάει, εδώ και 3 χρόνια. Είμαστε, φυσικά, στην Αγίας Σοφίας, έξω από το παλιό 37ο δημοτικό, δεξιά ένας τηλεφωνικός θάλαμος, το περίπτερο, για πολλά χρόνια, σε εκείνη την θέση και οι φωτογράφοι, που τους έχουμε δει και άλλη φορά.
1962 Sofia Loren, Alain Delon και Romy Schneider.
Σχόλια