1910 -1945 Ο κορεατικός αναρχισμός (ναι, υπήρξε και έχει ισχυρή ιστορική προσφορά), 180 πΧ -165 μΧ, η αποτύπωση, από τον Μανώλη Κορρέ, της κατασκευής του Ηρωδείου, 1910 - 2025 Αθήνα, 1913 Δελβινάκι, 1891 -1908 Σμύρνη, Απρίλιος 1941, η μάχη των Οχυρών, κατά των Γερμανών εισβολέων, 1948 η σφαγή του αραβικού πληθυσμού, στην Γιάφα της Παλαιστίνης, από την σιωνιστική Ιργκούν, 1970 οι γέροντες, πλέον, πρόσφυγες, στην Καστανιά Βεροίας, 1974, οι Έλληνες αιχμάλωτοι, στην Τουρκία, Ιούλιος 2025 Κίεβο, οι συγγενείς των αγνοουμένων Ουκρανών στρατιωτών στρέφονται κατά του καθεστώτος, που βρίσκεται, σε οικτρή θέση και μετέπειτα (164).
- Διπλός αγώνας:
Οι Κορεάτες αναρχικοί επιδίωκαν, ταυτόχρονα, την απελευθέρωση της χώρας τους από την ιαπωνική κυριαρχία και την δημιουργία μιας αναρχικής κοινωνίας χωρίς ιεραρχίες και εξουσία. - Αντι-ιμπεριαλισμός:
Ο κορεατικός αναρχισμός είχε ισχυρό αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, καθώς εναντιωνόταν στην ιαπωνική αποικιοκρατία και την καταπίεση, που αυτή επέβαλε, στην Κορέα. - Κοινωνική απελευθέρωση:
Πέρα από την εθνική ανεξαρτησία, οι αναρχικοί επιδίωκαν την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας, όπως το κράτος, η ιδιωτική ιδιοκτησία και οι κοινωνικές ιεραρχίες, με στόχο την δημιουργία μιας ισότιμης κοινωνίας. - Συλλογικότητα :
- Η κορεατική αναρχική σκέψη έδινε έμφαση, στην αυτοοργάνωση, την συλλογική δράση και την αλληλεγγύη, μεταξύ των ανθρώπων.
- Ιστορικό πλαίσιο :
Ο κορεατικός αναρχισμός αναπτύχθηκε, κατά την περίοδο της ιαπωνικής κατοχής, ως αντίδραση, στην αποικιοκρατία και την καταπίεση. Οι αναρχικοί οργάνωσαν δίκτυα αντίστασης, απεργίες και άλλες μορφές αγώνα, τόσο εντός, όσο και εκτός Κορέας.
Σημαντικές προσωπικότητες:
- Σιν Τσάι-χο:
Ένας, από τους κύριους θεωρητικούς του κορεατικού αναρχισμού, συνέβαλε, στην ανάπτυξη της ιδεολογίας και της οργάνωσης του κινήματος. - Γιου Γκουκ-σιλ:
Μια σημαντική μορφή του κορεατικού αναρχισμού, γνωστή για την δράση της, στον αντι-ιαπωνικό αγώνα και την προώθηση των αναρχικών ιδεών. - Λι Γιουν-χγουάν:
Ένας, από τους πρωτοπόρους του κορεατικού αναρχισμού, συνέβαλε, στην ανάπτυξη του κινήματος και στην οργάνωση της αντίστασης, στην ιαπωνική κατοχή.
Ο κορεατικός αναρχισμός παραμένει ένα σημαντικό κεφάλαιο, στην ιστορία της Κορέας, καθώς συνέδεσε τον αγώνα, για την εθνική απελευθέρωση, με την ιδέα της κοινωνικής απελευθέρωσης και την κατάργηση, κάθε μορφής εξουσίας.
180 πΧ - (~165 μ.Χ.). Αθήνα. Αποτύπωση, από την κατασκευή του Ηρωδείου, σε μελέτη και σχεδίαση του. Στα δεξιά, η στοά του Ευμένους (180 π.Χ.) και μπροστά της, χαμηλό, αλλά ευρύχωρο υπόστεγο, εντός του οποίου ετοιμάζεται ένα, από τα μεγάλα (μήκους 52 μ.) τοξωτά ζευκτά της στέγης του Ωδείου.
12/1898 Λευκάδα. H Φιλαρμονική Λευκάδος παιανίζει, στην κεντρική πλατεία, κατά την Λιτάνευση του ομοιώματος της Λάρνακας του Αγίου Διονυσίου. Στα δεξιά της φωτογραφίας, ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα.
1901 Κνωσός, Κρήτη. Αγρότης στέκεται φρουρός, στις διεξαγόμενες ανασκαφές.
1902. Αγγλία. Επαναληπτικός ημιτελικός Κυπέλλου Αγγλίας, ανάμεσα, σε Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και Σάουθαμπτον, στο γήπεδο της Κρίσταλ Πάλας. Είναι το τελευταίο παιχνίδι, όπου ίσχυσαν αυτές οι περίεργες γραμμές, που φαίνονται στη μεγάλη περιοχή. Στο στιγμιότυπο, ο Μπίλι Μπαρνς σημειώνει το τελικό 2-1, ενώπιον θεατών.
1910. Αθήνα. Εύζωνοι φρουροί, στα ανάκτορα.
1910. Καστέλα. Θέα, προς το Νέο Φάληρο.
1913 Δελβινάκι, Ήπειρος. Στον δρόμο προς Κόνιτσα, Φιλιππιάδα, Παραμυθιά, Φιλιάτες. Φωτογράφος: Fred Boissonnas.
1869 Αθήνα. Ελληνικό νόμισμα του ενός λεπτού της δραχμής.
1891 Σμύρνη. Η προκυμαία.
1900 - 1908. Σμύρνη.
1900 Σμύρνη. Καραβάνι, εντός της πόλεως.
1900 (δεκαετία). Βόρεια Πελοπόννησος. Αποθήκη σταφίδας. Οι εργαζόμενου ποζάρουν, στον φακό, μπροστά από τη σιδηροδρομική γραμμή. Στο μπαλκόνι, το αφεντικό, με την οικογένειά του.
1917. Νεαρός στρατιώτης, με την μητέρα του, πριν φύγει, για τα μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
1920 (κατασκευή). Σλαβομακεδονία. Το ψηλότερο μνημείο - παρεκκλήσι των Βαλκανίων : Ιερότητα και Θυσία.Το Σερβικό ορθόδοξο παρεκκλήσιο του Προφήτη Ηλία, Καϊμακτσαλάν (λίγα μέτρα μόλις στο έδαφος της Σλαβομακεδονίας). Στην κορυφή του Καϊμακτσαλάν, στα 2.524 μέτρα, βρίσκεται η εκκλησία, αφιερωμένη, στους Πέτρο και Παύλο, αλλά είναι γνώστη, στους περισσότερους, ως "εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία". Στην περιοχή αυτή την εποχή του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, διεξήχθησαν τρομερές μάχες, μεταξύ των δυνάμεων της Αντάντ, κυρίως των Σερβικών δυνάμεων των μεραρχιών Δρίνα και Μοράβα, και των Γερμανοβουλγάρων, που είχαν οχυρωθεί, στις πλαγιές και κορυφές του Καϊμακτσαλάν.
Η εκκλησία κτίστηκε, σε έδαφος, που παραχωρήθηκε, από την Ελλάδα, στο, τότε, Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, με σκοπό να δημιουργήσουν οι Σέρβοι μνημείο, για τους χιλιάδες νεκρούς τους, από την μάχη, στο Καϊμακτσαλάν, το 1916. Στο εσωτερικό της εκκλησίας, υπάρχουν, στο πάτωμα τοποθετημένες οβίδες. Στις εικόνες, υπάρχουν αφιερώματα, και στεφάνια, στην μνήμη των πεσόντων. Στον περίβολο, ο φράχτης έχει, για παλούκια σχήμα οβίδων, οι οποίες ενώνονται, μεταξύ τους, με συρματόπλεγμα. Περίπου εκατό μέτρα, πιο κάτω, υπάρχει μνημείο, για την μάχη, που στο εσωτερικό του, είναι οστεοφυλάκιο. Στην διαδρομή, για το εκκλησάκι, θα βρείτε κάλυκες, υπολείμματα από οβίδες, συρματοπλέγματα και χαρακώματα. Η περιοχή, γύρω από την εκκλησία, έχει διάσπαρτους τάφους, χαρακώματα και υπολείμματα πολεμικού υλικού. Σήμερα, πολλές ομάδες ορειβατών, χιονοδρόμων και προσκυνητών επισκέπτονται την εκκλησία, όλες τις εποχές του χρόνου. Η πρόσβαση είναι, σχετικά, εύκολη. Τους χειμερινούς μήνες, όμως, απαιτείται προσοχή. Η διαδρομή ξεκινάει, από τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου και σε περίπου 30 λεπτά ανηφορικής πορείας, βρίσκεται η εκκλησία και στην κορυφή του όρους Βόρας, ή Καϊμακατσαλάν, σε υψόμετρο 2.524 μέτρα, που είναι και η τρίτη ψηλότερη, στην Ελλάδα.
1932 Αθήνα. Μια πολύ σπάνια φωτογραφία της οροφής του Ναού του Ηφαίστου. (Θησείο).
1934. Αθήνα. Ο Ναός του Ηφαίστου (αποκαλούμενος και Θησείο) είναι ένας, από τους, πιο καλά, διατηρημένους αρχαίους ναούς της Ελλάδας, και ο, καλύτερα, σωζόμενος ναός δωρικού ρυθμού, στον Ελλαδικό χώρο. Στο χρονικό διάστημα, που έχει περάσει, από την ανάγερσή του, (2475 χρόνια), έχει αντιμετωπίσει πολλούς, μικρούς και μεγάλους σεισμούς που, άφησαν τα ίχνη τους, στους κίονές του. Στο βάθος, δεξιά του τελευταίου κίονα, διακρίνεται ο Αλευρόμυλος Μπαλακάκη, ο οποίος βρισκόταν, στην οδό Αδριανού 13. Ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο. Κατεδαφίστηκε, γύρω, στο 1980.
Ιούνιος 1937. Γλυφάδα, στην παραλία. Στο κέντρο της φωτογραφίας και στο βάθος, διακρίνεται η σημερινή Τερψιθέα της Γλυφάδας, που, τότε, ήταν, παντελώς, έρημη, σε αντίθεση με το σήμερα, που είναι πνιγμένη, με πολυκατοικίες.
1930 (δεκαετία). Χασιά. Χιόνια και επισκέπτες, στο «Κρύο Πηγάδι.
Απρίλιος 1941. Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, Οχυρά Μεταξά. Γερμανός στρατιώτης στην Ελληνοβουλγαρική μεθόριο, παρακολουθεί τις Ελληνικές θέσεις.
1943 ΗΠΑ. Η Ingrid Bergman, ο Garry Cooper και η Κατίνα Παξινού, στην κινηματογραφική απόδοση του έργου του Ernest Hemingway : «For whom the bell rings?» (“Για ποιόν κτυπάει η καμπάνα;). Η ταινία ήταν μια τεράστια εμπορική, αλλά και καλλιτεχνική δημιουργία, που μάζεψε (κατέκτησε την πρώτη θέση), σε εισιτήρια, 11.000.000 $, στις ΗΠΑ. Διεκδικούσε 11 Oscar, αλλά πήρε, μόνον, ένα. Και αυτό το πήρε η Κατίνα Παξινού, η οποία ήταν η πρώτη ξένη - μη Αμερικανίδα - ηθοποιός, που το πήρε.
20/7/1935. Τελλ-ελ-Ντουέρ, Παλαιστίνη. Οι ανασκαφές, που διενεργήθηκαν, από τον καθηγητή Starky, ακριβώς, επί του τόπου, όπου ευρίσκετο η αρχαία πόλη Λάχις, έφεραν, στο φως, κειμήλια σπουδαιοτάτης αξίας. Λόγω της στρατηγικής της θέσης, η Λάχις υπέστη πολλές περιπέτειες και περιήλθε, κατά σειράν, υπό την κυριαρχία των βασιλέων-ποιμένων, ή Υξώς, των Αιγυπτίων, των Εβραίων και των Περσών.
1948. Γιάφα, Παλαιστίνη. Δεν είμαστε, στο 2025. Είμαστε, μετά την Νάκμπα. Η συνοικία Μανσίγια της Γιάφα καταστράφηκε, σε μια σειρά βομβαρδισμών, από την Ιργκούν, την σιωνιστική παραστρατιωτική οργάνωση του Μεναχέμ Μπέγκιν,κατά την διάρκεια της Νάκμπα, με σκοπό να εκδιώξουν τους Παλαιστινίους κατοίκους της. Στους Παλαιστινίους της Γιάφα, μουσουλμάνους και χριστιανούς, δεν επιτράπηκε, ποτέ, να επιστρέψουν, στην πόλη τους. Πολλοί από αυτούς εκτοπίστηκαν, στη Γάζα, ενώ άλλοι, στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και στην λοιπή διασπορά. Η Ετζέλ (Ιργκούν ) έριξε, περίπου, 20 τόνους πυρομαχικά, στην Γιάφα, σε διάστημα τριών ημερών. Δεν υπήρχε, τίποτε, στρατηγικό, αθώο ή τυχαίο, στην αδιάκριτη βροχή από όλμους που έπεσε πάνω στην πόλη, ούτε στην κατάρρευση της τάξης που επακολούθησε. Περίπου 40.000 κάτοικοι της πόλης εγκατέλειψαν την πόλη, λόγω των βομβαρδισμών, επιπλέον, των 20.000, που είχαν, ήδη, φύγει. Ακόμη περισσότεροι, θα έφευγαν, με πλοία, τις επόμενες ημέρες, μέχρι, που, στην Γιάφα, παρέμειναν, μόνον, 3.000 έως 5.000 κάτοικοι, μαζί με τους νεκρούς, από έναν πληθυσμό 70.000, έως 80.000 κατοίκων. Το Ισραήλ απαγόρευσε, στην πλειονότητα των κατοίκων, να επιστρέψουν. Για τους εποίκους Ισραηλινούς, είναι ένα άβολο γεγονός ότι η Ετζέλ (και η Λεχί, η σιωνιστική παραστρατιωτική οργάνωση γνωστή ως «Συμμορία Στερν», από το όνομα του ιδρυτή της Αβραάμ Στερν) συνέβαλαν, στην καθιέρωση της τακτικής των θεαματικών βομβιστικών επιθέσεων, σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους, όπως, για παράδειγμα, η βομβιστική επίθεση του 1938, στην λαχαναγορά της Γιάφα, που σκότωσε 24 άτομα. Αυτή η ίδια τακτική θα χρησιμοποιηθεί, αργότερα, εναντίον Ισραηλινών πολιτών. Η προσέγγιση της Ετζέλ, στην βία, και ειδικά, η σφαγή στο Ντάιρ Γιασίν, οδήγησε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν και την Χάνα Άρεντ, μεταξύ άλλων, να καταδικάσουν τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, ως «τρομοκρατική, ακροδεξιά, σοβινιστική οργάνωση», σε ανοιχτή επιστολή, προς την εφημερίδα «The New York Times».
11/10/1944 Κατοχικό «ελληνικό» χαρτονόμισμα των 2.000.000.000 δραχμών.
1955 Αθήνα. Θέατρο «Περοκέ». Ο Νίκος Σταυριδης και ο Γιάννης Δαλιανίδης, ως ηθοποιός.
1956 - 1969. Ρώμη. Ιταλικά νομίσματα των 5 λιρετών.
1957 Λονδίνο. Μέλος της Αγγλικής Βασιλικής φρουράς, πέφτει κάτω, λόγω της ακραίας ζέστης. Κανένας από την φρουρά δεν τον έσωσε από την πτώση, για να μην παραβούν τους κανόνες τους!
1959. Ρώμη. Vittorio Gassman, Silvana Mangano, Dino De Laurentiis και Alberto Sordi.
1950 (δεκαετία). Πειραιάς.
1955. Ύδρα.
1960. Ύδρα.
1962. Ρώμη. Vittorio De Sica και Federico Fellini.
1965. Δράμα. Το καινούργιο CUY του 44 ΚΤΕΛ Καβάλας.
1970 (;) Καστανιά Βεροίας. Μερικοί, από τους πρώτους Σανταίους, που επέλεξαν, σαν νέα πατρίδα τους και εγκαταστάθηκαν, νέοι, τότε, με τις οικογένειές τους, στην Καστανιά. Στην φωτογραφία, σε προχωρημένη, πλέον, ηλικία.
Από αριστερά, καθιστοί : Νικόλαος Τοπαλίδης, Κοσμάς Τσαντεκίδης, Ευστάθιος Αθανασιάδης (Γεροστάθης), Ιωάννης Τσιρίδης ( ο Τσίρον). Από αριστερά, όρθιοι : Ματθαίος Σιδηρόπουλος, Ηλίας Τσαντεκίδης, άγνωστος, Ιωάννης Τριανταφυλλίδης (Δάσκαλος).
1970 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Τζένη Καρέζη.
1974 (το καυτό καλοκαίρι της τουρκικής εισβολής). Αιχμάλωτοι Έλληνες, αλλά και μια μαρτυρία του αιχμαλώτου πολέμου, ονόματι, Παναγιώτης Κούννου.
"Ήμουν 22 χρονών όταν μ’ έπιασαν αιχμάλωτο. Ήμουν έφεδρος. Μας μετέφεραν, στο Γκαράζ του Παυλίδη, κοντά, στη Λευκωσία και απ’ εκεί, στην Κερύνεια, όπου, στη συνέχεια, επιβιβαστήκαμε, όπως-όπως, στο πλοίο, με προορισμό το λιμάνι της Μερσίνας. Όταν φτάσαμε, εκεί, μας έβαλαν, μέσα σε κάτι μεγάλα στρατιωτικά αυτοκίνητα Βedford, και από εκεί, ξεκινήσαμε, για τις φυλακές των Αδάνων . Η ατμόσφαιρα, που επικρατούσε, ήταν τρομακτική. Ήθελαν να μας λιντσάρουν οι Τούρκοι. Μας έβριζαν. Στην ανάκριση, θυμάμαι, ένας Τούρκος στρατιώτης πήρε, από την τσέπη μου, το χαρτάκι, που μου είχε δώσει ο Ερυθρός Σταυρός, πριν φύγουμε. Έγραφε "Παναγιώτης Κούννου" και κάποια στοιχεία μου. Το είδε και μετά, το έσκισε. Στις φυλακές, στα Άδανα, είδα και Ελληνοκύπριους, που είχαν μεταφερθεί, πολύ πριν από εμάς, στα Άδανα. Κάποιοι ήταν πληγωμένοι, τραυματισμένοι, στο κεφάλι. Εκεί, είδα και γνωστούς μου, που δεν ήξερα ότι βρίσκονταν, στα Άδανα. Άκουγα, που έλεγαν ότι κάποιοι αιχμάλωτοι ξυλοκοπήθηκαν, άγρια, με ζωστήρες. Στα Άδανα, μείναμε δύο μέρες. Μετά, μας χώρισαν, σε ομάδες,, μας έδεσαν τα χέρια και μας έβαλαν, σε μεγάλα λεωφορεία. Κάποιοι μεταφέρθηκαν, στις φυλακές, στην Αμάσεια του Πόντου και άλλοι, στην Αντίγιαμα, νοτιοανατολικά της Τουρκίας. Εγώ ήμουν, ανάμεσα, σε αυτούς, που πήγαν, στην Αμάσεια. Το ταξίδι, με τα λεωφορεία, ήταν ατέλειωτο. Η διαδρομή ήταν πολύ μεγάλη και μεις, με τα χέρια δεμένα. Τα μάτια όχι. Σε μερικούς, μόνο, τα είχαν κλείσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, κάναμε στάση, για να πάνε κάποιοι τουαλέτα. Οι εικόνες ήταν τριτοκοσμικές. Θυμάμαι μια πινακίδα, που έγραφε «Ankara 480 χιλιόμετρα». Πολλοί ήταν εκείνοι, που δέχθηκαν άγριες επιθέσεις, από φανατισμένους Τούρκους. Θυμάμαι Ελληνοκύπριους να εκλιπαρούν για τη ζωή τους, μη ξέροντας ποια θα ήταν η τύχη μας. Πολλοί, από τον φόβο τους, ουρούσαν επάνω τους, και άλλοι δεν μπορούσαν ούτε αυτό να κάνουν έχοντας, το πιστόλι, από πάνω τους. Κάποιοι φορούσαν μπλούζες, με τον Ετζεβίτ να μοιράζει την Κύπρο. Θυμάμαι, έντονα, την εικόνα ενός Τούρκου στρατιώτη να τραβά τα γένια ενός ιερέα, μέσα στο λεωφορείο. Για δυόμιση μήνες, βιώσαμε τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο, στις φυλακές. Μας απειλούσαν ότι θα μας σκοτώσουν όλους. Η έκταση των φυλακών ήταν τεράστια. Το φαγητό ελάχιστο. Ένα ζουμί, με γεύση βοδινού, φακές, λίγες ελιές. Πολλές μέρες, χωρίς καν ψωμί. Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Αναρωτιόμασταν τί κάνουν οι δικοί μας, για μας; Ακούγαμε διάφορα και δεν ξέραμε τί να πιστέψουμε. Επικρατούσε εκνευρισμός και μεταξύ μας. Το γεγονός ότι δεν ξέραμε ποια θα ήταν η τύχη μας, σε συνδυασμό, με την εξάντληση, ψυχολογική και σωματική, έκανε κάποιους να χάσουν την υπομονή τους. Το τρίτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου απολύθηκαν, τμηματικά, πάνω από 1000 Έλληνες και Τούρκοι αιχμάλωτοι. Ήταν οι τελευταίες μεγάλες ομάδες αιχμαλώτων. Ανάμεσά τους, ήμουν και εγώ. Μέχρι τότε, η οικογένειά μου δεν είχε ιδέα, αν ζω, ή αν πέθανα. Άκουσαν το όνομά μου, στο ράδιο. Το είπαν τελευταίο, μου είπε η γιαγιά μου, που κόντεψε να πεθάνει, από το μαράζι και την αγωνία. Ξυπόλυτοι, εξαντλημένοι, από τη ψυχολογική, αλλά και τη σωματική βία, πεινασμένοι, ακολουθήσαμε, ξανά, εκείνη την μεγάλη διαδρομή, μέχρι που μπήκαμε, στο πλοίο, για την επιστροφή. Εκεί, συνάντησα, ξανά, αρκετούς Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους, που ήμασταν μαζί, πριν μας χωρίσουν, στα Άδανα,. Όλοι εξαντλημένοι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, συνέβη κάτι, που, ποτέ, δεν θα ξεχάσω. Ήθελα να πάω, στην τουαλέτα. Με προειδοποίησε ένας Ελληνοκύπριος ότι δεν αφήνουν και καλύτερα, να τα έκανα, πάνω μου, αλλά δεν μπορούσα. Με το που επιχείρησα να πάω, ένας Τούρκος πήρε ένα λάστιχο με νερό και άρχισε να με βρέχει, βάζοντας πίεση. Τον ρώτησα, γιατί και τότε, με το κοντάκιο του όπλου, με χτύπησε στο πρόσωπο και το κεφάλι. Έχασα τις αισθήσεις μου. Μόλις φτάσαμε, στην Κύπρο, δεν επιβιβάστηκα, στα λεωφορεία, για το Λήδρα Πάλας, με τους υπόλοιπους αιχμαλώτους. Αυτοκίνητο των Ηνωμένων Εθνών, με μετέφερε, στο παλιό Γενικό Νοσοκομείο της Λευκωσίας, για νοσηλεία, όπου νοσηλεύτηκα, για 5 μέρες. Μετά, επέστρεψα, στην οικογένειά μου. Γίναμε πρόσφυγες. Για χρόνια, δεν είχαμε άλλο θέμα συζήτησης, εκτός απ' αυτό. Τον πόλεμο και την προσφυγιά. Πληγές, που δεν θα γιάνουν ποτέ".
1975 Παρίσι. Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς 13 Ιανουαρίου 1910 - Αθήνα 20 Ιουλίου 1989), με την Lila De Nobili (Castagnola, Lugano 3 Σεπτεμβρίου 1916 - Παρίσι 19 Φεβρουαρίου 2002). Τους δύο καλλιτέχνες δεν τους συνέδεε, μόνο βαθιά, προσωπική φιλία, που κτίστηκε, στην διάρκεια της αυτοεξορίας του Τσαρούχη, στο Παρίσι, το διάστημα 1967-75, αλλά και σπάνια πνευματική συγγένεια. Η, αριστοκρατικής καταγωγής, Λίλα έδρασε, στις δεκαετίες 1950-1970. Ξεκίνησε, εικονογραφώντας κολεξιόν, για την Vogue και άλλα περιοδικά μόδας και ως διακοσμήτρια, στον οίκο μόδας Hermes, για να μεταπηδήσει, στην συνέχεια, στο θέατρο, όπου μεγαλούργησε. Συμμετείχε, σε ιστορικές παραστάσεις του θεάτρου και της όπερας, στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης, συνεργαζόμενη, με σκηνοθέτες όπως ο Λουκίνο Βισκόντι, ο Ρεϊμόν Ρουλό, ο Πίτερ Χολ, ο Πίτερ Γουντ, ο Τζιαν Κάρλο Μενότι, ο Φράνκο Τζεφιρέλι κ.ά. Αξέχαστη θα μείνει η σκηνογραφία της, στην "Τραβιάτα", που παρουσιάστηκε, το 1955, στην Σκάλα του Μιλάνου, με τη Μαρία Κάλλας, σε σκηνοθεσία του Λουκίνο Βισκόντι και του μαέστρου Κάρλο Μαρία Τζουλίνι, που άλλαξε την πορεία ολόκληρης της όπερας. Το 1970, στο απόγειο της επιτυχίας, η Λίλα αποσύρθηκε για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική και στους φίλους της, που την επισκέπτονταν, στο διαμέρισμά της, στο Παρίσι.
Η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη «Lila de Nobili-Γιάννης Τσαρούχης. Μια Συνάντηση», το 2002, γνώρισε, στο ελληνικό κοινό, μια καλλιτέχνιδα, που αγάπησε την Ελλάδα, μέσα από την συνομιλία της, με τον Γιάννη Τσαρούχη και το έργο του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου. Ταυτόχρονα, η σχέση αυτή φώτισε, διαφορετικά, τον ίδιο τον Γιάννη Τσαρούχη, τόσο, ως δάσκαλο αλλά και ως καλλιτέχνη, που στηριζόμενος, στην παρεξηγημένη "ιθαγένεια" αγγίζει το οικουμενικό.
"Εργάζομαι, στο επιτελείο του Γιάννη. Μαθαίνω όλα όσα δεν έχω μάθει. Πρέπει να ξανακερδίσω σαράντα χαμένα χρόνια (έχοντας ξεκινήσει στα 14). Έχω καθυστερήσει, σε όλα, δεν κατάφερα να ξεκινήσω, τίποτα, γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου είναι, απόλυτα, παραδομένο, στο πιο σημαντικό πράγμα, που έχω κάνει αυτά τα τελευταία χρόνια και το πιο ευχάριστο : την δουλειά, στου Τσαρούχη. (…) Είπα, στον εαυτό μου, ότι, τίποτα δεν ήταν, τόσο σημαντικό, όσο η αλήθεια και, αν αυτή η αλήθεια ήλθε να κατοικήσει, τόσο, κοντά, σε μένα, όφειλα να επωφεληθώ. Ο,τιδήποτε εξηγεί (ο Γιάννης) είναι πραγματικά χρυσάφι", έγραφε η Λίλα ντε Νόμπιλι, στην Χλόη Γεωργάκη - Ομπολένσκι, δίνοντας, έτσι, ένα μάθημα ταπεινότητας, αυτή, που, ώσπου να συναντήσει τον Τσαρούχη, είχε εργαστεί, στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου, είχε συνεργαστεί, με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και με τα ιερά τέρατα της τέχνης.
6/10/1975 Εφημερίδα «ΑΘΗΝΑΙΚΗ». Τρακαρισμένο λεωφορείο, ή πούλμαν.
1980. Νέα Φιλαδέλφεια. Η ποδοσφαιρική ομάδα γίνεται η πρώτη επαρχιακή ομάδα Κυπελλούχος Ελλάδας, νικώντας τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με 5-2. Στα αποδυτήρια, ο πρόεδρος Γιώργος Χαλκίδης, στο κέντρο, έχοντας, δεξιά, την σύζυγό του και αριστερά του, τον Λάκη Σημαιοφορίδη, με το κύπελλο, τον Τάσο Αγγελίδη (Δ.Σ) και μπροστά τον μασέρ Μασμανίδη. Δεξιά, στην γωνία, ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Γιώργος Βαρδινογιάννης.
1987 Άνω Λιόσια. Το 425 από την ΜΑΚ.
18/7/2025 Κίεβο, Ουκρανία. Διαδήλωση συγγενών αγνοουμένων του πολέμου, κατά του καθεστώτος. Τα πράγματα δυσκολεύουν, για τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι και την κλίκα, που κυβερνά.
2025 Αθήνα. Οι δύο όψεις της πόλης. Υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή πόλη, που να είναι, τόσο ορατό το ταξικό χάσμα, που χωρίζει την ελληνική πρωτεύουσα; Δεν ξέρω. Μπορεί…
1977. Αθήνα. «Ρομάντζο». Σκίτσο του Κ. Βλαχου.
1977. Αθήνα. «Ρομάντζο». Σκίτσο του Λ. Στάθη.
19/7/2025 «Καθημερινή». Σκίτσο του Ηλία Μακρή.
19/7/2025 Αθήνα. Σκίτσο του Γιώργου Μικάλεφ.
Σχόλια