1838-1839 Παρίσι, η θεωρούμενη, ως πρώτη φωτογραφία, στον κόσμο, η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός Κατερίνα Παναγιώτου (6-3-1844), 80.000 χρόνια πριν, ο μετεωρίτης Χόμπα, στην Ναμίμπια, το Σινικό Τείχος, στην πρώτη κατασκευή (220 πΧ-206 πΧ), Αθήνα (1890-1980), Θεσσαλονίκη (1906-1933), ο λιθογραφικός χάρτης της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, το 1913, τα Ιωάννινα και ο Εσάτ πασάς (1913-1916), η Αράχωβα, το 1927, η Χασιά, το 1929, η Αίγινα, το 1937, το αυτοκίνητο με ξυλαέριο (δεκαετία 1940), ο 90χρονος αντάρτης του ΕΛΑΣ, το 1945, η Σίτσα Καραϊσκάκη, το 1945, το Αγρίνιο, το 1947, το κρησφύγετο του αρχηγού της ΕΟΚΑ Γεώργιου Γρίβα-Διγενή (1955-1959), η Ύδρα, το 1964, η BREDA, στον Πύργο και στο Διακοπτό, το 1965, ο Ajax (1969-1970), η Καβάλα (1960-1970), Ελλάδα-“ΕΣΣΔ” 103-101 (Eurobasket 1987) και από το δημοψήφισμα του 2015, στον ΟΠΕΚΕΠΕ, το 2025 και μετέπειτα (161).

1838 - 1839 Παρίσι. Η εικόνα δείχνει την λεωφόρο του Ναού, αλλά, λόγω του μεγάλου χρόνου έκθεσης (αρκετά λεπτά), τα περισσότερα κινούμενα αντικείμενα, όπως άμαξες και περαστικοί, δεν εμφανίστηκαν, στην τελική φωτογραφία. Ωστόσο, κάτω αριστερά του δρόμου, φαίνεται, αμυδρά, ένας άντρας να γυαλίζει τις μπότες του. Επειδή, τόσο ο ίδιος, όσο και ο γυαλιστής παπουτσιών, παρέμειναν, σχετικά, ακίνητοι, κατά την διάρκεια της έκθεσης, τραβήχτηκαν, από την κάμερα. Αυτή η εικόνα, που την έχω παρουσιάσει και στο παρελθόν, είναι μια δαγκεροτυπία, που τραβήχτηκε, από τον Louis Daguerre, από το στούντιό του, στο Παρίσι και πιστεύεται ότι είναι (αλλά δεν είναι) η πρώτη φωτογραφία, που τραβήχτηκε, ποτέ, από άνθρωπο. Αυτή ήταν μια, εντελώς, ακούσια ιστορική στιγμή : Ο Daguerre φωτογράφιζε τον ίδιο τον δρόμο, όχι προσπαθώντας να απαθανατίσει ένα άτομο. Και όμως, το αποτέλεσμα είναι ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα, στην ιστορία της φωτογραφίας, μια παγωμένη ματιά της καθημερινότητας και η τυχαία γέννηση της φωτογραφίας δρόμου.

 

6/3/1844 Αθήνα. Η Κατερίνα Παναγιώτου, η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός. Η εικόνα (καθώς και πολλές από τις πληροφορίες) προέρχονται από ένα σπανιότατο και πανέμορφο λεύκωμα (μεγάλο σαν coffee table book) που επιμελήθηκε η Χαρίκλεια Δημακοπούλου, με τίτλο «Νεοελληνισμού Απαρχές : Προσωπογραφίες από την Ελλάδα του Όθωνα». Εκδόθηκε, από την Λούση Μπρατζιώτη, το 1992 και φυσικά, υπάρχει, στο Εργαστήριο. Ο καλλιτέχνης είναι ο 52χρονος Βέλγος διπλωμάτης (πρώτος διπλωματικός αντιπρόσωπος του Βελγίου στην Αθήνα), Benjamin Mary. Ζωγράφισε την Κατερίνα, όπως βλέπουμε, όταν ήταν εκείνη την ημέρα, τουλάχιστον, 24 ετών. Στο ίδιο λεύκωμα τη βλέπουμε συνολικά σε άλλες επτά πόζες. Η Κατερίνα γεννήθηκε, στα Γιάννενα, μέσα στο χαρέμι του Μουχτάρ Πασά, γιου του Αλή Πασά. Δεν είναι απίθανο να ήταν και κόρη του. Πάντως η μάνα της έμπλεξε, σε μια περίεργη ιστορία, την κατηγόρησαν ότι σχεδίαζε να δηλητηριάσει τον Μουχτάρ και θα την είχαν πνίξει, στην λίμνη (μαζί με την Κατερίνα, που ήταν μωρό), εάν ο αδελφός της, που ήταν άνθρωπος του Μουχτάρ, δεν τις φυγάδευε. Κατέληξαν, στην Αλεξάνδρεια και από εκεί, στην Ελλάδα, μετά το τέλος της Επανάστασης. Δεν γνωρίζουμε, πώς ζούσαν και τι έκαναν, στα, σχεδόν, 20 χρόνια, που μεσολάβησαν, από την φυγή τους. Πάντως, το 1838, μάνα και κόρη, προσελήφθησαν, ως εργάτριες, στο Μεταξουργείο (που βρισκόταν, βέβαια, στην περιοχή, που ονομάζεται, έτσι και σήμερα). Εκεί, μάλλον, πρόσεξε την πολύ όμορφη Κατερίνα ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής και πιθανόν να της πρότεινε να παίξει, στο θέατρο – σε ένα θέατρο, που, μόνο, ξένες ηθοποιοί τολμούσαν να παίξουν. Η Κατερίνα πρωτοβγήκε, στο θέατρο, το 1840, ως μέλος ενός ερασιτεχνικού θιάσου, που σχημάτισε ο ηθοποιός, συγγραφέας και Ιερολοχίτης Κωνσταντίνος Κυριακού Αριστίας, που ήταν, τότε, ήδη, 41 ετών ενώ η Κατερίνα θα έπρεπε να ήταν, γύρω, στα 20. Το έργο, που ανέβασαν ήταν η τραγωδία «Αριστόδημος» (Aristodemo, 1787) του Vincenzo Monti. Όμως, σύντομα, η Κατερίνα έγινε επαγγελματίας ηθοποιός, με μισθό 50 δραχμές τον μήνα. Έπαιξε, στο θέατρο, μάλλον μέχρι το 1846, παντρεύτηκε με έναν γιατρό από τα Γιάννενα και πιθανόν επέστρεψε στην πατρίδα της. Πάντως, όπως γίνεται, συχνά, μετά την πρώτη ηθοποιό, ακολούθησε η δεύτερη, η Αθηνά Φιλιππάκη. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και οι θεατρόφιλοι χωρίστηκαν, σε θαυμαστές της Κατερίνας και θαυμαστές της Αθηνάς. Αν είχε κανείς την ευκαιρία να δει, το 1843, στην Αθήνα, τον «Φιλάργυρο του Μολιέρου», θα τις έβλεπε, μαζί, στην σκηνή. Λίγο αργότερα, το βράδυ της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843, λένε ότι ο Δημήτριος Καλλέργης πήγε, πρώτα, στο θέατρο, είδε την Κατερίνα να παίζει, στον «Βρούτο» του Βολταίρου, την Tullia (έναν μικρό, αλλά πολύ δυναμικό ρόλο) και συνέχισε την βραδιά του, διευθύνοντας τη γνωστή εξέγερση.

78.000 πΧ. Ναμίμπια. Ο μετεωρίτης Χόμπα. Ανακαλύφθηκε στα χωράφια, είναι ο μεγαλύτερος γνωστός άθικτος μετεωρίτης στην Γη και υπολογίζεται ότι έπεσε γύρω, τα 80.000 χρόνια πριν. Ζυγίζει περισσότερο, από 60 τόνους και αποτελείται, κυρίως, από σίδηρο και νικέλιο, δεν βρίσκεται σε μουσείο, αλλά, εκεί, όπου προσγειώθηκε - ενσωματωμένος στην κόκκινη γη κοντά, στο Γκρουτφοντέιν. Η μαζική, γωνιακή μορφή του μετεωρίτη φέρει την σκοτεινή πατίνα του χρόνου και του χώρου. Η παρουσία του είναι ταπεινή, ένας επισκέπτης, από τα αστέρια, αναπαύεται σιωπηλός, ανάμεσά μας. Η κορυφαία εικόνα αποκαλύπτει ο Χόμπα, στην σημερινή περίφραξή του, περιτριγυρισμένο, από ομόκεντρες πέτρινες θέσεις - ένα αμφιθέατρο, για κοσμικό θαύμα. Η ιστορική φωτογραφία αποτυπώνει την στιγμή της ανακάλυψής του : ταιριασμένοι άνδρες των αρχών του 20ου αιώνα στέκονται, μπροστά, σε ένα ουράνιο λείψανο, έκπληκτοι από την κλίμακα του. Ο μετεωρίτης Χόμπα είναι κάτι περισσότερο, από σίδηρος, είναι ένα μήνυμα, πέρα από τον ουρανό, μια υπενθύμιση ότι τα όρια μεταξύ ουρανού και Γης είναι πορώδη, και ότι ακόμη και οι πέτρες μπορούν να πέσουν, σαν ιστορίες, μέσα στον χρόνο.

220 πΧ - 206 πΧ. (πρώτη κατασκευή). Κίνα, Το Σινικό Τείχος είναι το μεγαλύτερο διαχωριστικό τείχος στον κόσμο. Το μήκος του είναι 21.196 χιλιόμετρα. Η κατασκευή διήρκεσε περίπου 2 χιλιάδες χρόνια. Πράγματι, δεν είναι, καν, το κτίσιμο του αιώνα, αλλά το «κτίριο των χιλιετιών». Το τείχος κτίστηκε, ακριβώς, κατά μήκος των βουνών, από υψόμετρα και χαράδρες. Δεν υπήρχαν δρόμοι, ούτε νερό, ούτε τρόφιμα, για τους εργαζόμενους, στην περιοχή. Μέχρι 2 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν, στην κατασκευή, μόνο, υπό τη δυναστεία Τσινγκ. Στόχος ήταν να λειτουργήσει, ως φράγμα και να προστατεύσει, την βόρεια Κίνα, από εχθρικές επιθέσεις. Τον 3ο αιώνα π.Χ., τα κινεζικά εδάφη υποβλήθηκαν, σε συνεχείς εισβολές, από μογγολικές φυλές, που ζουν, στις πεδιάδες της Ευρασίας. Οι Μογγόλοι επιτέθηκαν, με άλογα και ο κινεζικός στρατός, που αποτελείται κυρίως από πεζικό, δεν μπόρεσε να αντισταθεί, σωστά. Η εντολή, για κατασκευή αμυντικής κατασκευής δόθηκε, από τον αυτοκράτορα Τσινγκ Σιμπουαντί, το 220 π.Χ. Το τείχος κτίστηκε, μέχρι το 206. Πάνω από 14 χρόνια, οι Κινέζοι δημιούργησαν ένα πραγματικό θαύμα της αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή εκτείνεται, από την περιοχή Νταντούν, στα ανατολικά, έως τη λίμνη Λεμπ, στα δυτικά. Χυλός ρυζιού, με παρόρμηση, χρησιμοποιήθηκε, κατά την τοποθέτηση πέτρινων τείχων. Το Σινικό Τείχος της Κίνας είναι μία από τις μεγαλύτερες δομές, που δημιουργήθηκαν, στην επιφάνεια του πλανήτη. Ακόμη και σήμερα, αυτός που θέλει να περπατήσει, κατά μήκος του τείχους, θα πρέπει να ταξιδεύει όλον το χρόνο. Διαφέρει το ύψος του τοίχου - 6 μέτρα, σε κάποια σημεία, 14 μέτρα, σε άλλα τμήματα. Το πλάτος κυμαίνεται, από αρκετά μέτρα, έως 60 μέτρα, σε κάποιες περιοχές. Το Σινικό Τείχος είναι ένα θαύμα της αρχιτεκτονικής και μηχανικής σκέψης της αρχαιότητας, γιατί είναι ένα από τα μεγαλειότερα ανθρωπογενή αντικείμενα του ανθρώπινου πολιτισμού.

1890 Αθήνα. Ιλισός ποταμός.

4/1902. Αναχώρηση, για την Φυλή (Χασιά).

1905 Αθήνα. Η οικία Πεσμαζόγλου, στην οδό Κηφισίας.

1913 Ιωάννινα. (Πρωτοεμφανιζόμενες φωτογραφίες).  Η οικία του Εσάτ πασά, σε σκίτσο της Θάλειας Φλωρά-Καραβία, εκείνο το έτος και οι διεκδικήσεις του. Στην, επάνω, φωτογραφία  είναι η κατεστραμμένη οικία και το οικόπεδό της, μέσα στο κάστρο, σε αεροφωτογραφία της δεκαετίας του 1950. Η οικία βρισκόταν λίγο μέτρα, πιο πάνω και δεξιά, από το Σουφαρί Σαράι. Η Πόλις τῶ ὀφείλει τὴν σωτηρίαν της, διότι άλλος Τούρκος Πασάς, ἠδύνατο νὰ παραδώσῃ τὴν τέφραν της, έγραφαν τότε κάποιες ελληνικές εφημερίδες! Μάλιστα, εκφράζοντας οι τότε άρχοντες  την ευγνωμοσύνη τους…. κάθε φορά έδιναν το όνομά του, σε μια από τις οδούς της πόλεως μας. Για την ιστορία ο Εσάτ, ήταν ο τελευταίος Πασάς των Ιωαννίνων. Αυτός, που παρέδωσε την πόλη, στον διάδοχο Κωνσταντίνο. Με  επιστολές, προς τον Βενιζέλο και στις αιτήσεις τους, στο Ελληνικό Δημόσιο, οι Εσάτ και Βεχήπ ισχυριζόντουσαν ότι, με βάση την συνθήκη της Λωζάνης και τις σχετικές διατάξεις, στις Ελληνοτουρκικἐς συμφωνίες της 1ης Δεκεμβρίου 1925, τα ακίνητα αυτά δεν ήταν ανταλλάξιμα, οπότε έπρεπε να τους αποδοθούν, 3 μαζί με τα εισοδήματα, από την εκμετάλλευση τους.                                                                                                                                                                                                      

         

1916. Δαρδανέλλια. Ο Εσάτ πασάς, με τον Μουσταφά Κεμάλ, που ήταν, υπό τις διαταγές του. 

                                                                                              Όπως συμπεραίνουμε, από τα έγγραφα, που διατηρούνται, 3, στο Ίδρυμα Ε. Βενιζέλος, το Ελληνικό Δημόσιο, δεν έδειξε ιδιαίτερο ζήλο, για να ικανοποιήσει τα αιτήματα αυτά, παρόλο, που, στις 13 Αυγούστου 1928, βρίσκουμε μια επιστολή του Υφυπουργού και Γεωργίας Αχιλλέα Παπαδάτου, προς τον Οικονομικό Έφορο Ιωαννίνων, στην οποία καταλήγει: «Παρακαλοῦμεν ὅπως προβῆτε εἰς τήν ἀπόδοσιν τῶν ἀναγραφομένων ἀκινήτων εἰς τούς Ὀθωμανούς ὑπηκόους Ἐσσάτ Πασσᾶ, Σααδέτ Χανούμ, Χαμίτ Βέη και Νικατσῆ Βέη». Όμως, σε μεταγενέστερα σημειώματα, βλέπουμε παρέμβαση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, με την οδηγία πως «λόγῳ τῆς ἐκκρεμότητος τῶν Ἑλληνοτουρκικῶν ζητημάτων οὐδεμία ἀπόδοσις γίνεται οὐδέ ἐπί τῶν κτημάτων ἐκείνων διά τά ὁποῖα ὑπάρχει τελειωτική ἀπόφασις τῆς ἐξ΄Ὑπουργῶν Ἀνωτάτης Ἐπιτροπῆς ἐφαρμοφῆς Συνθηκῶν». Τελικά όπως έπρεπε όλη η περιουσία περιήλθε, στο ελληνικό Δημόσιο, έχοντας την ιδία τύχη, με τις πολλές περιουσίες των εκδιωχθέντων Ελλήνων, από την Τουρκία.

1913 Ο λιθογραφικός χάρτης της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, με το πέρας του Β’ βαλκανικού πολέμου και την ήττα της Βουλγαρίας.

Ενθύμιο της Σμύρνης, πριν το 1922.

1922. Σμύρνη. Η παραλία, μετά την φωτιά, την καταστροφή και την εκδίωξη των Ελλήνων. Πλήρης ηρεμία, μέσα στα χαλάσματα.

1926. St Augustine, Φλόριντα, ΗΠΑ. Εργαζόμενη γυναίκα απεικονίζεται, με τα εργαλεία της δουλειάς της.σε φάρμα αλιγατόρων. Ο Ντόναλντ Τραμπ επισκέφτηκε το Αλκατράζ με Αλιγάτορες στη Φλόριντα. Το νέο κέντρο κράτησης για μετανάστες, που διαμορφώνεται στο παλιό αεροδρόμιο Dade-Collier. Η κυβέρνηση Τραμπ και ο κυβερνήτης της Φλόριντα Ντε Σάντις, θεωρούν ότι ο χώρος είναι ασφαλής και δεν χρειάζονται ιδιαίτερα μέτρα φρούρησης, επειδή περιβάλλεται, από βάλτους, που βρίθουν, από αλιγάτορες και πύθωνες. Κανένας δεν θα μπορεί να ξεφύγει. Αφού υπάρχει τόση βεβαιότητα στην αμερικανική κυβέρνηση για το θέμα, όπως και για πολλά άλλα, ας περιμένουμε τις εξελίξεις. Αυτοί, εδώ, έχουν “ξεφύγει”…

1927. Αράχωβα.

   

1929. Χασιά. Γυναίκες βγάζουν νερό, από το πηγάδι, για να μεταφερθεί, με γαϊδούρι.

1930. Αθήνα, Κολωνάκι.

1906 Οθωμανική Θεσσαλονίκη.

1913. Θεσσαλονίκη. Η Λεωφόρος Νίκης.

1933. Θεσσαλονίκη. Η Λεωφόρος Νίκης.

1937 Αίγινα. Θαμώνες καφενείου.

1940 (δεκαετία). Κατά την διάρκεια μιας περιόδου έλλειψης βενζίνης, οι άνθρωποι σε ορισμένα μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα, στην Ευρώπη, στράφηκαν, στο ξυλαέριο, ως εναλλακτική πηγή καυσίμου. Αυτή η μέθοδος περιλάμβανε την χρήση μιας γεννήτριας ξυλαερίου, η οποία μετέτρεπε το ξύλο, σε εύφλεκτο αέριο, που μπορούσε να κινεί τον κινητήρα ενός οχήματος. Στην φωτογραφία, ένας άνδρας φαίνεται να ανεφοδιάζει ένα αυτοκίνητο, με καυσόξυλα, μια πρακτική λύση, όταν η παραδοσιακή βενζίνη ήταν δυσεύρετη, λόγω του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Το σύστημα λειτουργούσε καίγοντας το ξύλο, σε έναν αεριοποιητή, παράγοντας αέριο, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, για την κίνηση του αυτοκινήτου.

5/7/1943 Κουρσκ, “Ε.Σ.Σ,Δ”. Ξεκίνησε η μεγαλύτερη αρματομαχία, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που κατέληξε, στην ήττα την Γερμανών,

12/11/1944. Δράμα. Άνδρες του No 9 Commando του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος, κατά την διάρκεια επίσημης τελετής στην πόλη της Δράμας. (Norman Smerthurst Collection).

 

1945. Ο 90χρονος, ο γηραιότερος αντάρτης του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) ο γερο-Τσεκούρας, στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας (φωτο: Σπύρος Μελετζής). Ήταν ο σημαιοφόρος της ομάδας του Άρη Βελουχιώτη και εκείνος τον αποκαλούσε «πατέρα». Και όμως, αυτός ο αποφασισμένος άντρας, στην αρχή, δεν έγινε, αμέσως, δεκτός στις αντιστασιακές ομάδες του Παρνασσού. Ο γερο-Τσεκούρας καταγόταν, από το Καπνοχώρι. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Καρβέλης και μέσα, στην δοκιμασία του αντάρτικου, έγινε ο “ψυχοπατέρας” του Βελουχιώτη. Όταν τον ρώτησε ο Άρης, πώς θα κατάφερνε να ακολουθεί, στις πορείες τους νεότερους αντάρτες, εκείνος του είπε “πάρτε με, μαζί σας, καπετάνιε, κι αν δείτε, πως δεν μπορώ, διώξτε με”. Ο γέροντας ακολούθησε το αντάρτικο μέχρι το τέλος.

19/8/1945. Αθήνα. Απόκομμα, από εφημερίδα, όπου αναγγέλλεται η, ερήμην, καταδίκη,,δις εις θάνατον, της Σίτσας Καραϊσκάκη, την προηγούμενη ημέρα, από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων της Κατοχής. Η ερημοδικία ήταν προϊόν της φυγής της, από την Ελλάδα, μαζί με τον γερμανικό στρατό Κατοχής, στηρίζοντας την “εξόριστη κυβέρνηση” του Έκτορα Τσιρονίκου, που σχημάτισε μια δράκα, από προδότες εντόπιους ναζιστές πολιτικούς, στην Αυστρία και στην Γερμανία. Η ποινή της δεν εκτελέστηκε, ποτέ, καθώς αμνηστεύτηκε, με βασιλικά διατάγματα το 1951 και το 1952 και της δόθηκε, οριστικά, χάρη, το 1962. Η Σίτσα Καραϊσκάκη, στην νεότητά της, υπήρξε φλογερή κομμουνίστρια και αργότερα, μετεστράφη, στον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο ουδέποτε εγκατέλειψε, μέχρι τον θάνατό της, στις 30/4/1987, σε ηλικία 90 ετών, επέστρεψε, στην Ελλάδα, κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών και πάθανε, στο Παλαιό Φάληρο.

1947. Αγρίνιο.

1955 - 2025. Κύπρος. Το κρησφύγετο του αρχηγού της ΕΟΚΑ Γεώργιου Γρίβα (Διγενή). Η Ιntelligence Service διοχετεύει την πληροφορία ότι το κρησφύγετο του Διγενή προδόθηκε, και ότι επίκειται επιχείρηση, για την εξουδετέρωση του. Η πληροφορία φθάνει, στον Γρίβα, στις 8:00, το βράδυ. Ο Διγενής, πολύπειρος, στις μεθόδους ενεργειών της κατασκοπίας, εκτιμά την κατάσταση, γρήγορα, και αποφασίζει να παραμείνει, στο αρχηγείο του, έτοιμος να αντιμετωπίσει τον εχθρό, με το δάκτυλο, στην σκανδάλη. Εκ των πράγματων, αποδείχτηκε ότι η Ιntelligence Service, μπλόφαρε. Ουδέποτε κατάφερε να ανακαλύψει το αρχηγείο της ΕΟΚΑ.

1950 - 1960. ΚΤΕΛ Πέλλας. Λεωφορείο, για Θεσσαλονίκη.

1960 (δεκαετία). Αμπελάκι, Αμφιλοχίας.

1960. Αθήνα, Σύνταγμα.

 

1961. Αθήνα, Σύνταγμα, στην Βασιλίσσης. Σοφίας. Αριστερά, στην γωνία, με την Πανεπιστημίου, διακρίνεται το Μέγαρο Παπούδωφ, στο οποίο στεγαζόταν η Αστυνομική Δ/νση Αθηνών. 

1962. Αθήνα. Χονδρέμπορος πατάτας, στην Κεντρική Λαχαναγορά.

1962. Αθήνα, «Θέατρο Παρκ» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η Άννα Καλουτά και οβαμΜιχαλς Κακογιάννης, στην θρυλική μουσική παράσταση «Όμορφη Πόλη». Η μουσική και τα τραγούδια ήσαν του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ την σκηνοθεσία υπέγραφε ο Μιχάλης Κακογιάννης. Συμμετείχαν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιάννης Βογιατζής, η Ντόρα Γιαννακοπούλου, η Σμάρω Στεφανίδου, ο Ανδρέας Ντούζος, η Ταϋγέτη, η Μίρκα Καλατζοπούλου αλλά και οι αδελφές Καλουτά. Η παράσταση συναγωνίζεται, σε εισιτήρια, την «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, που έχει ανέβει εκείνο το καλοκαίρι, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», επίσης, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

1964. Ύδρα.

1964. Αθήνα, «Θέατρο Παρκ». Η περίφημη “Παριζιάνα”, με τον Κώστα Χατζηχρήστο, τον Τάκη Μηλιάδη και στην μέση, την Μάρθα Καραγιάννη.

  

1965 Πύργος.  Η επιβλητική BREDA έτοιμη, για αναχώρηση, από τον σιδηροδρομικό σταθμό.

1965 Διακοπτό. Η BREDA, στον σιδηροδρομικό σταθμό.

1966. Η Έλενα Ναθαναήλ και ο Θοδωρής Ρουμπάνης, στην κινηματογραφική ταινία ''ΝΤΑΜΑ ΣΠΑΘΙ''. «Ήμουν πολύ μοναχικό παιδί, μαθήτρια, μάλλον, καλή αλλά όχι φρόνιμη, με όνειρα, για οτιδήποτε άλλο, από το να γίνω ηθοποιός» είχε πει η Έλενα Ναθαναήλ, στην συνέντευξη της, στο «Life&Style», το 2001. «Ένας αγαπημένος οικογενειακός φίλος ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος είχε ακούσει ότι, στον Φίνο, ψάχνουν μια πιτσιρίκα να λανσάρουν. Τους είπε ότι γνωρίζει την κόρη μιας φίλης, αλλά δεν νομίζει να την αφήσουν. Ο Φίνος, τότε, είπε : “Φέρτην να δει γύρισμα”. H οικογένεια μου παραήταν αυστηρή, έτσι κι αλλιώς. Δεν ήταν, για τέτοια. Ο πατέρας μου ήταν πιο προχωρημένος, αλλά η μητέρα μου, καθόλου. Εν πάση περιπτώσει, πάω, στον Φίνο, αδιάφορα, ούτε κατάλαβα τί είδα και την επόμενη ημέρα, με πήρε ο Φίνος τηλέφωνο: “Θέλω να παίξεις, σε μια ταινία και να πάρεις 60 χιλιάδες δραχμές”. Εξήντα χιλιάδες, το 1963; Τρελάθηκα! Νόμισα ότι κέρδισα το λαχείο! Λέω στη μάνα μου : “Μαμά μη φοβάσαι, εγώ δεν θα γίνω ηθοποιός, αλλά το καλοκαίρι, που κάθομαι γιατί να μην δουλέψω, να βγάλω χαρτζιλίκι;”».

1966 Αθήνα. Η Ντίνα Κώνστα, στην Ελεύθερη σκηνή, στην παράσταση Αστική μυθολογία (πασχαλινά παιχνίδια) του συγγραφέα Βασίλη Ζιώγα.

1967. Ο Reter Sellers, στο Γιώργο του, με την, τότε, σύζυγό του Britt Ekland.

 

1968 Αθήνα. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, σε μια τρυφερή φωτογραφία, με τον γιο του Βάσια, που γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1965, καρπός του τέταρτου γάμο του ηθοποιού, με την ελβετικής καταγωγής Βερένα Γκάουερ. Το ζευγάρι απέκτησε, επίσης, μία κόρη τη Γιοχάννα. Ο γοητευτικός πρωταγωνιστής, που λάτρεψαν οι Ελληνίδες, είχε μια πολυκύμαντη ερωτική ζωή. Οι τρεις προηγούμενοι γάμοι του ήταν, με τις Μαρτζ Βάλβη, Κλοντ Σαμπαντού και Αλίκη Γεωργούλη, ενώ, έπειτα από το τέλος του γάμου του, με την Βερένα Γκάιτνερ, που έφυγε, με τα παιδιά τους, για την Ελβετία, είχε μια σχέση ζωής, με την Νόνικα Γαληνέα. Οι δυο τους, εκτός από ζευγάρι στην ζωή, για περισσότερες, από δύο δεκαετίες, υπήρξαν και ένα από τα πιο αγαπητά θεατρικά ζευγάρια, επί σκηνής.

1960 (δεκαετία). Αθήνα, Λεωφόρος Μεσογείων στο ύψος της οδού Σοφίας Σλήμαν. Δεξιά το άλσος της Χωροφυλακής. Αριστερά, σήμερα εδώ, το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν.

 

1969/1970. Ολλανδία. Ο AFC Ajax. Όρθιοι: Wim Suurbier, Ruud Krol, Gert Bals, Barry Hulshoff, Gerrie Mühren, Nico Rijnders. Καθιστοί: Sjaak Swart, Velibor Vasović, Johan Cruyff, Dick van Dijk, Piet Keizer. 

Προπονητής: Rinus Michels. Η αρχή μιας μεγάλης πορείας, με το λεγόμενο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που κατέληξε, με τρία κύπελλα πρωταθλητριών.

1960 (δεύτερο μισό της δεκαετίας). Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, στο σπίτι της Αλίκης, στην οδό Στησιχόρου, όπου έμειναν μαζί, μέχρι τον χωρισμό τους (1965 - 1974).

1960 (αρχές δεκαετίας). Καβάλα. Λεωφορείο εποχής.

1968. Καβάλα. Κυριακάτικη βόλτα, στην οδό Αγίου Αθανασίου.

1970. Καβάλα.

    

1970 (δεκαετία). Μύκονος.Ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο που συλλαμβάνει μια αλλιώτικη εποχή της  Μυκόνου, με τον Δημήτρη Χορν, με απαράμιλλο στυλ, σε ξένοιαστη στιγμή, στις περίφημες «9 Μούσες» του Κώστα Ζουγανέλη, όπου διασκέδαζαν όλοι οι beautiful people του νησιού, παρέα με την Μαίρη Μπενάκη.

1960-1970 (δεκαετίες). Μάταλα, Κρήτη. Το θρυλικό «Mermaid Café», που ύμνησε η Καναδή τραγουδίστρια “Joni” Mitchell, η οποια, σε ηλικία 81 ετών, ζει, ακόμη. 

1972 (καλοκαίρι). Η Ζωή Λάσκαρη, ο Λευτέρης Βουρνάς και η Βίκυ Βανίτα.

1979. Πειραιάς. Fiat  τρόλλευ, γραμμή 20 Καστέλλα-Πειραιάς.

1980. Αθήνα. «Ελεύθερη Σκηνή». Δημήτρης Πιατάς, Μίμης Χρυσομάλλης, Σταμάτης Φασουλής, Μηνάς Κωνσταντόπουλος, Λάκης Λαζόπουλος, Γιώργος Κέντρος, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Λοΰσκα Αβαγιανού.

14/6/1987 Αθήνα, EUROBASKET : Ελλάδα - «Σοβιετική Ένωση» 103 - 101.

5/7/2015 Αττική. Δημοψήφισμα. Ο χάρτης, που αντικατοπτρίζει, χαρακτηριστικά, την σαφέστατη επικράτηση του “OXI στα μέτρα λιτότητας και στο 3ο Μνημόνιο”, αλλά και τους ταξικούς διαχωρισμούς, ανά περιοχή.

2015 - 2025. Από το δημοψήφισμα, στον … ΟΠΕΚΕΠΕ! Ευρηματικό. Πολύ ευρηματικό…

2025.  Κίνα. Μια τεράστια γέφυρα.