Από την “ΑΥΓΗ” και την κηδεία του Ι. Β. Στάλιν, στις 8-3-1953, στην εισήγηση Μπέρια, για την σφαγή του Κατύν, στις 5-3-1940, στον γενειοφόρο Κύπριο, τον 6ο αιώνα πΧ, στο χρυσό δακτυλίδι, στο Empúries, τον 5ο αιώνα πΧ, στα τείχη του Τιμολέοντα, στην Γέλα, τον 4ο αιώνα πΧ, στον πάπυρο της Κλεοπάτρας Ζ’, το 33 πΧ, στην εκτέλεση του Ταλαάτ πασά, στις 15-3-1921, στην Αθήνα (1890-2021), στον ΠΑΟ, το 1930, στον Πειραιά (1924-1968), στην Λευκωσία, το 1950, στο ελληνικό “σοφτ πορνό”, το 1972, στον Βόλγα, το 2024 και μετέπειτα (137).

 

8/3/1953. Το πρωτοσέλιδο της «ΑΥΓΗΣ», για την κηδεία του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν.

5/3/1940 Μόσχα, “Ε.Σ.Σ.Δ.” Η εισήγηση του Λαβρέντι Μπέρια, για την εκτέλεση, περίπου, 22.000 Πολωνών αξιωματικών, αστυνομικών, διανοουμένων και άλλων, στο Κατύν. Εγκρίθηκε και υπογράφεται , επί του κειμένου της πρώτης σελίδας της εισήγησης, από τον Ιωσήφ Στάλιν, τον Βασίλυ Βοροσίλωφ, τον Μιάτσεσλαβ Μολότωφ, τον Αναστάς Μικογιάν. Τις εκτελέσεις (πυροβολισμός, στο κεφάλι) πραγματοποίησε η НКВД, κατά την περίοδο αρχών Απριλίου 1943 - τελών Μαΐου 1943.

6ος αιώνας πΧ. Κύπρος. Κεφάλι γενειοφόρου άνδρα, με ιδιότυπο κωνικό καπέλο.

5ος αιώνας πΧ. Εμπόριον (Empúries) Καταλωνία. Χρυσό δαχτυλίδι, προσεκτικά χειροποίητο. Είναι μέρος ενός ταφικού αναθήματος, που ανακαλύφθηκε, σε αυτή την ελληνική αποικία. Η μορφή, που είναι χαραγμένη, στο κέντρο, είναι μίας σφίγγας, ένα είδος διακόσμησης, που ήταν πολύ διαδεδομένο, στην ανατολική Ελλάδα, κατά την κλασική περίοδο.

4ος αιώνας πΧ. Γέλα, Σικελία. Τείχη του Τιμολέοντα, σπάνιο παράδειγμα ελληνικής οχύρωσης, αρχαιολογικός χώρος.

Ο Τιμολέων ήταν Κορίνθιος στρατηγός και πολιτικός, που έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ. Με ελάχιστες δυνάμεις, εστάλη, στην Σικελία, σε μια προσπάθεια των, εκεί, Ελλήνων να απαλλαγούν, από τυράννους και Καρχηδονίους. Σε λίγα χρόνια, είχε επιτύχει και τους δύο στόχους, παλινόρθωσε τα δημοκρατικά καθεστώτα, στις σικελικές πόλεις και αποτραβήχτηκε, από τα κοινά. Όλα αυτά κέρδισαν την εκτίμηση και τον σεβασμό των κατοίκων της Σικελίας (Ελλήνων και «βαρβάρων»), που εξέφρασαν τα συναισθήματά τους, προς τον Τιμολέοντα, ακόμη και μετά τον θάνατό του.

33 πΧ. Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος. Αυτός ο πάπυρος υπογεγραμμένος, από την τελευταία φαραώ Κλεοπάτρα Ζ’, που βρέθηκε, στους επιδέσμους μιας μούμιας, παρέχει φορολογική απαλλαγή, από τις πωλήσεις εισαγόμενου κρασιού, στον Ρωμαίο επιχειρηματία Publius Canidius Crassus, φίλο του Μάρκου Αντώνιου. Παρακάτω, σε ένα σπάνιο παράδειγμα της γραφής της, η ίδια η Κλεοπάτρα πρόσθεσε την ελληνική λέξη «γίνεσθαι», δηλαδή «κάντε το να συμβεί».

8/3/1857 Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Εργάτριες, σε εργοστάσιο υφασμάτων.

1890 Αθήνα. Ανασκαφές, στην Ακρόπολη.

1900 (οικοδόμηση). Αθήνα. Κτήριο, επί της οδού Μονής Αστερίου. Αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλλερ. Αποκαταστάθηκε, από την οικογένεια Φρυσίρα και είναι το Μουσείο Φρυσίρα σύγχρονης ζωγραφικής.

1910 (δεκαετία). Κωνσταντινούπολη. Ο μέγας βεζύρης (πρωθυπουργός) και υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης των Νεοτούρκων Μεχμέτ Ταλαάτ πασάς, που, το 1919, κατέφυγε και κρύφτηκε, στην μεταπολεμική Γερμανία. Όμως, δεν θα γλυτώσει, από το αρμενικό πιστόλι, για την γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων. 

Αυτό που δεν γνώριζε ο Ταλαάτ πασάς, στις 10:00 το πρωί της 15/3/1921, στο Βερολίνο, όπου χρησιμοποιούσε το όνομα «Σαλέχ μπέης«, καθώς κατηφόριζε την μοντέρνα Hardenberg Strasse, εκείνο το δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό, ήταν ότι το ψευδώνυμό του είχε, ήδη, αποκαλυφθεί. Ο κίνδυνος ήταν, πολύ πιο κοντά, από όσο φανταζόταν. Περπατώντας, ανάμεσα στους ντόπιους Βερολινέζους, καθ’ οδόν, προς το πάρκο του Thiergarten, τον παρακολουθούσαν. Απέναντι και παράλληλα, με την πορεία του, ένας νεαρός Αρμένιος μετανάστης, από την Ανατολία, παρακολουθούσε την διαδρομή του. Ο Σογομόν Τεχλιριάν ήταν, σχεδόν, αόρατος, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε αντίθεση με τον Ταλαάτ, κανείς δεν ήξερε το όνομά του, κανείς, στο Βερολίνο, δεν θα τον αναγνώριζε, ποτέ και μέσα, σε αυτή την αριστοκρατική γειτονιά των λευκών Ρώσων εμιγκρέδων, δεν ξεχώριζε καθόλου. Ο Τεχλιριάν ήταν η προσωποποίηση της ανωνυμίας. Σε λίγες στιγμές, αυτή η ανωνυμία θα έληγε, θεαματικά. Προβλέποντας την πορεία του Ταλαάτ, ο νεαρός άνδρας διέσχισε, με τζόκινγκ, την Hardenberg Strasse. Ο Αρμένιος γύρισε, απότομα και επέστρεψε, προς το θήραμά του. Ο νεαρός άνδρας βρέθηκε, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον γεροδεμένο Τούρκο. Ο Τεχλιριάν θα έγραφε, αργότερα, ότι «ο φόβος φάνηκε, στα μάτια του», καθώς η «ηρεμία κατέκλυσε το είναι μου». Ενόσω ο Τεχλιριάν προσπερνούσε τον Ταλαάτ, ο πιο μεγαλόσωμος άνδρας προσάρμοσε τον βηματισμό του, επιβραδύνοντας, ελαφρά. Ο νεαρός Αρμένιος έβγαλε το πιστόλι, από την ζώνη του, σημάδεψε, εξ επαφής, τον σβέρκο του φαρδιού λαιμού του Ταλαάτ και πάτησε την σκανδάλη. Ούτε ο , ούτε ο Ταλαάτ, άκουσαν την έκρηξη, πριν η σφαίρα διασπάσει τον νωτιαίο μυελό του Ταλαάτ, εισέλθει στην βάση του κρανίου του, διασχίσει τον εγκέφαλο και βγει, από τον κρόταφό του ακριβώς πάνω από το αριστερό του μάτι. Το σοκ προκάλεσε οξεία καρδιακή προσβολή και ο μεγαλόσωμος άνδρας τραντάχτηκε. Στην συνέχεια, σύμφωνα με τον Τεχλιριάν, «έπεσε μπρούμυτα, με έναν ήχο, σαν κλαδί, που πριονίζεται, από δέντρο». Μια γυναίκα, λίγα μέτρα μπροστά τους, στο πεζοδρόμιο, ούρλιαξε και λιποθύμησε, ενώ, στο μυαλό του , ήλθε μία μόνο σκέψη: «Τόσο αβίαστα!».

1916 Θεσσαλονίκη. Ναύτες και στρατιώτες της Entente, σε καφενείο.

  

1924 Πειραιάς. Ένα από τα πρώτα αστικά λεωφορεία.

1926 Dessau, Γερμανία. Εγκαίνια του νέου Bauhaus. Από αριστερά, προς τα δεξιά Wassily Kandinsky, Nina Kandinsky, Georg Muche, Paul Klee, Walter Gropius.

1920 (τέλη δεκαετίας). Αθήνα. Οδοί Πατησίων και Σκαραμαγκά.

Η οδός Πατησίων, στο ύψος του σημερινού πεζόδρομου της οδού Σκαραμαγκά. Στο κτήριο αυτό (του 1925, αρχιτέκτονας ο Κώστας Κιτσίκης), ήταν το σπίτι, που έζησε τα εφηβικά της χρόνια η κορυφαία και γνωστή, παγκοσμίως, ντίβα της όπερας Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας. Στον 2 όροφο, ήσαν τα γραφεία του Αβέρωφ. Αυτό και το μεθεπόμενο κτήριο (στον πεζόδρομο Άλμπερτ Κ. & Ιουλιανού), υπάρχουν και σήμερα. Πιο κάτω, δεξιά, είναι η λεωφόρος Αλεξάνδρας και αριστερά, στο άνοιγμα, με τα δένδρα, είναι το κτήριο της ΓΣΕΕ.

1930 Αθήνα, γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η ενδεκάδα του Παναθηναϊκού, που νίκησε τον Ολυμπιακό, με σκορ 8 - 2.

 1940 Χάιφα, Παλαιστίνη (βρετανική αποικία).

1950 Αθήνα. Οδός Πατησίων, μπροστά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Αυτά ήταν τα παλιά τραμ της Αθήνας, για όσους δεν τα πρόλαβαν. Το 1955, το εισιτήριο κόστιζε 0,50 λεπτά της δραχμής, μετά αυξήθηκε, στο 0,70, με πολλές διαμαρτυρίες του κόσμου και ένα χρόνο, πριν τα καταργήσουν, 1 δραχμή.

1950 Λευκωσία, Κύπρος (βρετανική αποικία). Η οδός Λήδρας.

   1950 - 1960 (δεκαετίες). Ελληνική επαρχία. Άγνωστο πού.

1955 Αθήνα. Ο Μίμης Φωτόπουλος παρακολουθεί, με ενδιαφέρον τον Ντίνο Ηλιόπουλο την στιγμή, που ζωγραφίζει, στο καμαρίνι τους, στο θέατρο "Σαμαρτζή", όπου συνεργάζονται, στο έργο "Στραβοτιμονιές" του Δημήτρη Γιαννουκάκη. 

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε μεγάλη αγάπη, τόσο για την ζωγραφική και κυρίως, την σκιτσογραφία, έχοντας φιλοτεχνήσει τρεις πίνακες, όσο και για το γράψιμο, καθώς απολάμβανε να εκφράζεται, μέσα από τον γραπτό λόγο. Ένα χρόνο νωρίτερα; οι δύο ηθοποιοί αποφασίζουν να συγκροτήσουν δικό τους θίασο και για την επόμενη τριετία, ανεβάζουν, με τεράστια επιτυχία, έργα γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, στις Αθηναϊκές σκηνές, αλλά και σε μεγάλες επαρχιακές πόλεις, ώστε να έρθουν, σε επαφή, με το κοινό, που δεν έχει την δυνατότητα να τους απολαύσει, από κοντά, στην πρωτεύουσα. Ανάμεσα, στα έργα, είναι και "Οι μικροί Φαρισαίοι" του Ψαθά, "Ανεργία μηδέν" των Σπυρόπουλου - Παπαδούκα, "Τo σπίτι των τεσσάρων κοριτσιών" του Γιαννουκάκη και "Ερωτική τρικυμία" του Mario Devellis. Την συγκεκριμένη περίοδο, καταφέρνουν να κερδίσουν την πλατιά αναγνώριση και αγάπη του κοινού, μέσα από την συμμετοχή τους, στον σινεμά, όπου κάνουν και τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες τους. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πρωταγωνιστεί, στο ατμοσφαιρικό φίλμ νουάρ "Τζο ο τρομερός" του Ντίνου Δημόπουλου, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε, από τα αντίστοιχα του εξωτερικού, ενώ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, στον αριστουργηματικό "Δράκο" του Νίκου Κούνδουρου, όπου εκθειάζεται, από κοινό και κριτικούς, αναδεικνύοντας μια διαφορετική πτυχή του ταλέντου του. Ο "Σοφός μάγκας του χρυσού σινεμά" Μίμης Φωτόπουλος γράφει την δική του ιστορία, μέσα από άφθαστες ερμηνείες, σε κλασικές κωμωδίες, όπως "Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο", "Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο", "Η καφετζού", "Κάλπικη λίρα", "Η άγνωστος" και "Η ωραία των Αθηνών". Δύο σπουδαίοι άνθρωποι, που παρέμειναν πιστοί και αληθινοί φίλοι, μέχρι το τέλος και δύο εμβληματικές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες, με βαθιά πνευματική καλλιέργεια και θεατρική παιδεία, οι οποίοι ανήγαγαν το κωμικό στοιχείο, σε υψηλή τέχνη και για μισό αιώνα, τίμησαν, μέσα από το έργο και την παρουσία τους, την ετυμολογία της λέξης.

 

1957 Μεξικό, Η δασκάλα κοπτικής και ραπτικής Maria Dolores Mendez μαθαίνει νεαρή ιθαγενή Μεξικάνα να χειρίζεται την ραπτομηχανή Singer, ενώ, παράλληλα, θηλάζει και το μωρό της.

1950 (δεκαετία). Πειραιάς. Το τραμ Νο. 17, που εκτελούσε το δρομολόγιο Νέο Φάληρο - Άγιος Βασίλειος, στην συμβολή των οδών Ομηρίδου Σκυλίτση, και 34ου Συντάγματος Πεζικού. Το διώροφο, δεξιά, υπάρχει και σήμερα.

1950 (δεκαετία). Πειραιάς, Πασαλιμάνι. Ο κινηματογράφος «Σπλέντιτ».

1950 (δεκαετία) Ναός Αγίου Δημητρίου.

1960 Πειραιάς. Το λιμάνι.

1960 (δεκαετία). Πειραιάς. Το λιμάνι.

1960 Μαρούσι. Οδοί Βασιλίσσης Σοφίας και Χατζηαντώνιου.

1964 Πειραιάς. Το λιμάνι της Ζέας (Πασαλιμάνι).

1968. Πειραιάς, Νέο Φάληρο (Αρχείο ΗΣΑΠ). Το παλιό θέατρο των ΕΗΣ, με φόντο, τον λόφο τον λόφο της Καστέλας. Αριστερά, εκτείνεται η Ακτή Δηλαβέρη και δεξιά, είναι ο σταθμός του Νέου Φαλήρου. Πίσω από το θέατρο, διακρίνεται ο ναός της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας.

1960 (δεκαετία). Αθήνα. Η οδός Πανεπιστημίου, με πυκνή κυκλοφορία, με πυκνή κυκλοφορία οχημάτων. 

1961 Αθήνα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλα ηχογραφούν το «Άνθρωπε δυστυχισμένε», με τον συνθέτη Μανώλη Χιώτη. Στιχουργός η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

21/8/1968 Λονδίνο, Βρετανία. Το πρωτοσέλιδο της τροτσκιστικής εφημερίδας «SOCIALIST WORKER», κατά της “σοβιετικής” εισβολής, στην Τσεχοσλοβακία.

1972 Αθήνα. Μια από τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες σεξ, στην Ελλάδα, σε σενάριο (ναι, τότε, υπήρχε και σενάριο, σε αυτές τις ταινίες του “soft porno) και σκηνοθεσία Γιώργου Νομικού.

2021 Αθήνα. Η αδελφή του σταθμάρχη των Τεμπών, στην βραδυνή βάρδια της 28/2/2023. Η παρέα της αποτελείται, από γνωστούς και μη εξαιρετέους μασκοφόρους…

 

2024 Βόλγας, Ρωσία. Eίναι το μεγαλύτερο ποτάμι της Ευρώπης, με μήκος 3531 χλμ. Επειδή, όμως, αποτελεί σύνορο της Ευρώπης, με την Ασία, πολλοί εκλαμβάνουν, ως μεγαλύτερο ποτάμι της γηραιάς ηπείρου, τον Δούναβη, με μήκος 2650 χλμ.

2025 Κίνα, Πακιστάν. Η εθνική οδός Καρακορούμ.

2025 Βαρκελώνη, Καταλωνία. Το κτιριακό συγκρότημα “Walden 7”, του αρχιτέκτονα Ricardo Bofill.