Από την Τυφλίδα, το 1896 και τον φοιτητή της θεολογικής σχολής Ιωσήφ Τζουγκασβίλλι (τον, μετέπειτα, Στάλιν), στην μυκηναϊκή Πύλο (18ος-13ος αιώνες πΧ), στον ναυτικό κατάλογο του Ερεχθείου, τον 5ο αιώνα πΧ, στο βέλος της Ολύνθου, το 348 πΧ, στην μούμια Μπασίρι της Πτολεμαϊκής περιόδου, στην Αίγυπτο (2ος-3ος αιώνες πΧ), στον κινεζικό παγκόσμιο χάρτη του 1602 μΧ, στους μπαλτάδες του Χάνδακα, το 1669, στον χάρτη του Εύξεινου Πόντου, το 1794, στην Αθήνα (1846-1985), στον Αλέξανδρο Ζαΐμη, που αρνήθηκε την πρόταση παραχώρησης της Κύπρου, στην Ελλάδα, το 1915, στην Marilyn Monroe, που φοράει ένα σακί πατάτες, το 1950, στην Marisa Allasio (1954-1958), στον Νικήτα Χρουστσώφ, που απείλησε με τον βομβαρδισμό της … Ακρόπολης, το 1961, στο βυζαντινό υδραγωγείο της Κωνσταντινούπολης και στην Μαλακοπή της Καππαδοκίας, το 2024 και μετέπειτα (138).

 

1896 Τυφλίδα, Γεωργία, Ρωσική Αυτοκρατορία. Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι (ο, μετέπειτα, Στάλιν), ως φοιτητής της θεολογικής σχολής. Πλησίαζε η περίοδος, κατά την οποία ο προοριζόμενος, για παπάς, με τις μεγάλες δυνατότητας, που θα του έδινε το πτυχίο, που, τελικά, δεν απέκτησε, να ανέλθει, γρήγορα, στα σκαλοπάτια των αξιωμάτων της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησιαστικής ιεραρχίας, μεταστράφηκε, στον μαρξισμό και εντάχθηκε, στην λενινιστική τάση (φράξια) των Μπολσεβίκων του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας, άγνωστο πώς  και μέσα από ποιές διαδικασίες και επιρροές. 

Πιο πάνω, οι εικαστικές μεταμορφώσεις του, ως εκφραστή της μαρξιστικής αθεϊστικής θεολογίας και της ενσωμάτωσής του, ως βασικής φιγούρας της ρωσικής ιστορίας, δίπλα, στον Ιβάν τον Τρομερό και τον Μεγάλο Πέτρο.

18ος - 13ος αιώνες πΧ. Πύλος. Στα ανάκτορα των Μυκηναίων, ο μεγαλύτερος και πιο επιβλητικός χώρος ήταν η αίθουσα του θρόνου. Εδώ, είναι η ρεαλιστική αναπαράσταση της αίθουσας του ανακτόρου της πόλης. Στο κέντρο, η μεγάλη κυκλική εστία κτισμένη, ανάμεσα σε τέσσερις κίονες. Στην μέση της δεξιάς πλευράς της αίθουσας, ήταν ο θρόνος, πάνω σε χαμηλό κτιστό βάθρο. Πλούσιες τοιχογραφίες στόλιζαν τους τοίχους. Ζωηρή διακόσμηση υπήρχε, επίσης, στην οροφή και το δάπεδο. Κάτω, είναι η εστία της μεγάλης αίθουσας του μεγάρου, όπως βρέθηκε κατά τις ανασκαφικές έρευνες, που έφεραν, στο φως, το ανάκτορο της Πύλου. Στην περιφέρεια της εστίας, έχει σχεδιασθεί φλογωτό κόσμημα.

5ος αιώνας πΧ (τέλη). Αθήνα, Ακρόπολη, Ερέχθειο. Ναυτικός Κατάλογος, που περιέχει τα ονόματα του πληρώματος δύο τριήρεων. (Επιγραφικό Μουσείο). 

Στην στήλη αυτή, μπορεί κανείς να διακρίνει πολλές, από τις ειδικότητες, καθώς και τον τόπο καταγωγής των ανθρώπων, που επάνδρωναν μία τριήρη. Διαπιστώνεται ότι οι κωπηλάτες, προέρχονται, από τις τάξεις των θητών, των δούλων αλλά και κάποιοι, από αυτούς, είναι μέτοικοι. Αυτό καταδεικνύει και την πληθυσμιακή σύνθεση του Πειραιά. Ο Κατάλογος είναι τιμητικός και βρέθηκε στην Ακρόπολη, στο Ερέχθειο.

348 πΧ. Όλυνθος, Χαλκιδική. Αρχαία ελληνική αιχμή βέλους. Φέρει επιγραφή ΦΙΛΙΠΠΟ «Φίλιππος», από την πολιορκία του Ολύνθου, από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας. Διαδικασία χυτού, χαμένου κεριού. Μολύβδινο Χάλκινο.

3ος - 2ος αιώνες πΧ. Αίγυπτος. Πτολεμαϊκή περίοδος. Η μούμια Μπασίρι, που ανακαλύφθηκε, από τον Βρετανό αρχαιολόγο Howard Carter, το 1919. Δεν πειράχθηκε και δεν ξετυλίχθηκε, ποτέ, το υλικό μουμιοποίησής της, λόγω της μοναδικής τεχνικής αυτής της κατασκευής, που αν πειραζόταν, θα κατέστρεφε το εύρημα.

1602 Πεκίνο, Κίνα. Μέρος του πρώτου Κινεζικού Παγκοσμίου Χάρτη, που βασίζεται, στην Δυτική χαρτογραφία, που δημιουργήθηκε, από τον Ιησουίτη μοναχό Matteo Rizzi, για λογαριασμό της Κινεζικής Δυναστείας των Μινγκ. Αυτό το τμήμα του χάρτη αφορά την νοτιοανατολική Μεσόγειο και φυσικά, είναι ανακριβέστατος.

Ο χάρτης είναι γεμάτος τοπωνύμια και ιστοριούλες, για διάφορα σημεία. Πχ, στην Μικρά Ασία, αναφέρεται η εξής ιστορία : «Υπάρχει ένα βουνό, με το όνομα "Jimola", που εκτοξεύει φωτιά, από την κορυφή του. Τα λιοντάρια ζουν, εκεί κοντά και η μέση της βουνοπλαγιάς είναι γεμάτη βλάστηση και κατσίκες. Φίδια μπορούν να βρεθούν, στους πρόποδες του βουνού. Στην αρχή, το βουνό ήταν ακατοίκητο, αλλά, σύντομα, ένας παράξενος άνδρας οδήγησε άλλους να εγκατασταθούν, εκεί. Μια ιστορία, που πέρασε, από γενιά σε γενιά, λέει ότι το θηρίο του βουνού έχει κεφάλι λιονταριού, σώμα κατσίκας και ουρά δράκου, που φτύνει φωτιά. Σύμφωνα, με αυτή την ιστορία, ένας σοφός, την έσβησε». Στην Παλαιστίνη, γράφει : Επειδή ο Δημιουργός γεννήθηκε, εδώ, ο τόπος αυτός ονομάζεται "Άγιοι Τόποι"».

1/5/1648 - 4/9/1669 Χάνδακας (Ηράκλειο) Κρήτης. Οι οθωμανικοί μπαλτάδες, στην μεγαλύτερη γνωστή πολιορκία, μέχρι σήμερα, που διήρκεσε 21 χρόνια. Δηλαδή άνθρωποι γεννήθηκαν και πολέμησαν εντός του κάστρου. Ήταν μια ευρωπαϊκή υπόθεση έναντι στον επεκτατισμό του Ισλάμ, που, τελικά, σταμάτησε, στα τείχη της Βιέννης. Οι νεκροί ήσαν αρκετές χιλιάδες. Μετά την συνθηκολόγηση των αμυνομένων Βενετών οι Τούρκοι έστησαν, στο τείχος 7 μπαλτάδες, σαν τρόπαιο της νίκης τους. Σήμερα σώζονται οι 4 στο ιστορικό μουσείο Ηρακλείου.

1794 Χαλκογραφικός χάρτης του Paolo Santini, καλύπτει την περιοχή του Εύξεινου Πόντου, κυρίως, της Ρωσίας και δευτερευόντως, της Τουρκίας. Περιττό είναι το να αναφέρω ότι «Ουκρανία» δεν υπάρχει. Ο χάρτης σημειώνει πόλεις, χωριά, ποταμούς, λίμνες και σύνορα.

10/3/1846. Αθήνα. Θεμελιώνεται το Αρσάκειο Μέγαρο, σε σχέδια του Λύσανδρου Καυτατζόγλου και με δαπάνες του Απόστολου Αρσάκη. Το Μέγαρο τού Αρσακείου, σε αυστηρό κλασικό ρυθμό και με λιτή διακόσμηση, κτίσθηκε, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου. Για την οικοδομή, στρατιώτες μετέφεραν, από την Ακρόπολη, “τους περιττούς λίθους”. Η πράξη αυτή, η οποία έγινε, με την έγκριση τού Όθωνα, αν και σήμερα, θεωρείται αντίθετη, προς την αρχαιολογική δεοντολογία, είναι ενδεικτική της σημασίας, που δόθηκε, τότε, στο κτίσιμο του Παρθεναγωγείου αυτού και στον σκοπό, που θα επιτελούσε. Στα μέσα του 19ου αιώνα, αλλά και μεταγενέστερα, είχε καθιερωθεί, για τα εκπαιδευτικά κτήρια, κυρίως, η αρχιτετονική του ελληνικού κλασικισμού. Και αυτό, εξαιτίας των ιδεολογικών και αισθητικών αναφορών, που δημιουργούσαν ένα είδος συμβολικής σχέσης, μεταξύ “κλασικού” και “εθνικού”, στην εμφάνιση των σχολείων της ελεύθερης Ελλάδας.

Είναι διώροφο, με πλάγιες πτέρυγες, που σχηματίζουν εσωτερική αυλή. Προς την οδό Πανεπιστημίου, οι στενές πλευρές των πλάγιων πτερύγων, επιστέφονται, με αετώματα. Ανάμεσά τους, αναπτύσσεται το κεντρικό τμήμα τής όψης, με την κύρια είσοδο, στο ισόγειο και τον όροφο να διαρθρώνεται, με ιωνικούς ημικίονες, μεταξύ των παραθύρων. Η είσοδος πλαισιώνεται, με μαρμάρινους δωρικούς ημικίονες, που φέρουν θριγκό και αέτωμα, την κορυφή του οποίου κοσμεί κεφαλή της Αθηνάς, έργο του γλύπτη Λεωνίδα Δρόση. Το εσωτερικό του Αρσακείου Μεγάρου, με την άνεση των χώρων του, με τα μαρμάρινα κλιμακοστάσια, τις διακοσμημένες οροφές και τις ευρύχωρες αίθουσες, είναι το ίδιο επιβλητικό, με την εξωτερική όψη του και δίνει το μέτρο της καλαισθησίας της εποχής . Μετά την ανακαίνιση του κτηρίου, από την ΔΕΠΟΣ, πριν από μια δεκαετία, οι “λίθοι” αυτοί αποσπάσθηκαν και επεστράφησαν στην Ακρόπολη. Μόνο όσοι ήταν “φέροντες” παρέμειναν, αφού, προηγουμένως, φωτογραφήθηκαν, από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το 1867, παραδίδεται, στην Φ.Ε., νεόδμητο σχολικό κτήριο, επί της οδού Σταδίου και Τυπογραφίας (σήμερα Αρσάκη), δωρεά τής Ελένης Τοσίτσα, το “Τοσίτσειο”, σε αρχιτεκτονικά σχέδια, επίσης, του Λύσανδρου Καυταντζόγλου. Μετά από δωρεές και αγορές, περιέρχεται στην Φ.Ε., όλο το, περί το Αρσάκειο, οικοδομικό τετράγωνο, το οποίο, με συνεχείς προσθήκες, αποκτά την σημερινή του μορφή.

1884-1885. Έναρξη λειτουργίας των σιδηροδρομικών γραμμών μετρικού εύρους Βόλος-Λάρισα και Βόλος-Καλαμπάκα των Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας. (Από την ιστοσελίδα του Ο.Σ.Ε).

1894 - 1895 (κατασκευή). Αγία Πετρούπολη, Ρωσία. Η Βιβλιοθήκη του τσάρου Νικολάου Β', στα Χειμερινά Ανάκτορα, παραμένει ένας, από τους ομορφότερους εσωτερικούς χώρους, που έχουν επιβιώσει, μέχρι σήμερα. 

Αυτή η βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε, από τον Ρώσο αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Φεντόροβιτς Κρασόφσκι, για τον τελευταίο τσάρο της Ρωσίας. Ο Κρασόφσκι ενσάρκωσε το συγκρατημένο πνεύμα των παλιών αγγλικών κάστρων : αφθονία ξύλου, ταβάνι, με κασόνια και πολυέλαιους ανοιχτής εργασίας, βιβλιοθήκες τοποθετημένες, κατά μήκος των τοίχων, καθώς και ένα τεράστιο τζάκι. Για την διακόσμησή του, ο αρχιτέκτονας έκανε εκτενή χρήση του αγγλικού γοτθικού στυλ. Αυτό το εσωτερικό, με τα διακοσμητικά πάνελ, από εργαλειοποιημένο και επιχρυσωμένο δέρμα, μνημειώδες τζάκι και ψηλά παράθυρα, με ιχνηλασία, μεταφέρουν τους επισκέπτες, πίσω στον Μεσαίωνα, δημιουργώντας, έτσι, μια απίστευτη ιστορική ατμόσφαιρα. Διαθέτει, επίσης, ένα ταβάνι καρυδιάς στολισμένο, από τετράφυλλα. Στο γραφείο, υπάρχει πορσελάνινο γλυπτό πορτρέτο του Νικολάου Β ́, πανομοιότυπο αντίγραφο του πρωτότυπου της πορσελάνινης προτομής του Αυτοκράτορα, που ολοκληρώθηκε, το 1896, από τον Ρώσο γλύπτη Λεοπόλντ Μπέρνσταμμ. Η βιβλιοθήκη βρισκόταν, σε ξεχωριστή πτέρυγα των ιδιωτικών διαμερισμάτων του Νικολάου Β'. Για να φιλοξενήσει την τεράστια βιβλιοθήκη, προστέθηκε ένα πάνω κιγκλιμακοστάσιο και μια σκάλα. Οι τοίχοι, πάνω από τις βιβλιοθήκες, ήσαν διακοσμημένοι, με πάνελ, από ανάγλυφο επιχρυσωμένο δέρμα.

1900 Πρίγκηπος, Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επιστολικό Δελτάριο, με το «Hotel Kalypso». Στο ξενοδοχείο του Τερζακόπουλου, διέμεναν οι πλούσιοι επισκέπτες της Πριγκήπου, όπου και δοκίμαζαν τις τύχες τους, στο καζίνο «Antigoni Palace». Δυστυχώς, κάηκε, το 1979.

1910 Αθήνα. Πανόραμα Θων.

Το κυκλικό κτήριο λεγόταν Πανόραμα Θων, όπου μέσα, με διάφορους παραμορφωτικούς καθρέφτες, δημιουργούνταν υπερφυσικές εικόνες. Το Πανόραμα ανεγέρθηκε, το 1895 και κατεδαφίστηκε, το 1921. Μπροστά, είναι ο Ιλισός ποταμός (ρέμα, μετέπειτα λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου) και η τρίτοξη γέφυρα, στην είσοδο του Παναθηναϊκού Σταδίου «Καλλιμάρμαρο». Πίσω από το Πανόραμα Θων, διακρίνεται ο Λυκαβηττός.

8/21 Οκτωβρίου 1915 Αθήνα. Με τηλεγράφημα, ο πρέσβης της Αγγλίας, στην Αθήνα, Sir Francis Elliott ανακοίνωσε ότι η Μεγάλη Βρετανία δεσμεύεται, για παραχώρηση της  Κύπρου εάν η Ελλάδα έμπαινε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την συμμαχία των Αγγλο-Γάλλων της Αντάντ. «Σήμερον, οπόταν η Σερβία υπέστη επίθεσιν, παρά της Βουλγαρίας, εάν η Ελλάς θελήσει να έλθει εις βοήθειάν της, η κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητος είναι πρόθυμος να παραχωρήσει την νήσον Κύπρον, εις την Ελλάδα». Η προσφορά θα ίσχυε, ανεξάρτητα, αν η Αντάντ κέρδιζε, ή έχανε τον πόλεμο. Ο Ζαΐμης απάντησε, αρνητικά : «Η Ελλάς δεν δύναται να αποδεχθεί την γενομένην, εις αυτήν προσφοράν και θα παραμείνει ουδετέρα». 

Ο διορισμένος, από τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α’, πρωθυπουργός  έκανε ό,τι ο βασιλιάς ήθελε "Δεν ήταν η Ελλάδα, που αρνήθηκε την Κύπρο, αλλά ο βασιλιάς, διά του Ζαΐμη". «Η λέξις παραφροσύνη είναι η μόνη αρμόζουσα εξήγησις της απορρίψεως της προσφοράς της Κύπρου», έγραψε ο τύπος. Ο Βρετανός Αρμοστής, στην Κύπρο, John E. Clauson προειδοποίησε  ότι μετά την ελληνική άρνηση, το ενωτικό ζήτημα «ετάφη, διά παντός»Ο Ανδρεασ Ζαΐμης ο πολιτικός, που κατέλαβε  τα περισσότερα αξιώματα της σύγχρονης Ελλάδας έκανε και το μεγαλύτερο λάθος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855 - 1936) γόνος και από τους δυό γονείς, των ιστορικών οικογενειών του 1821 Ζαίμη και Μουρούζη, διετέλεσε βουλευτής, υπουργός, Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης, πρόεδρος της Γερουσίας, δύο φορές πρόεδρος της Βουλής, οκτώ φορές πρωθυπουργός και πρόεδρος της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.

1920. Πειραιάς. Οι αδελφοί Ρετσίνα διανέμουν κρασί, με το κάρο.

 

1925. Αθήνα, Μοναστηράκι. Η Παλιά Στρατώνα.

Το κτήριο οικοδομήθηκε το 1780, και υπήρχε μέχρι και το 1929 που άρχισε η κατεδάφιση του. Το 1835, επί Όθωνος, μετατράπηκε, σε στρατώνα και αργότερα, έγινε η γνωστή φυλακή. Στο βάθος, διακρίνεται ο Ναός του Ηφαίστου και αριστερά, το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών.

1923 - 1927 Βόλος. Το κουρείο του Σταύρου Παντελίδη (Σμύρνη 1891 - Αθήνα 1956), που υπήρξε μουσικός (μαντολίνο, κιθάρα, μπάτζο μπουζούκι), συνθέτης και στιχουργός, με εκτενή παρουσία, στην δισκογραφία.

Το πραγματικό επώνυμο του Σταύρου Παντελίδη, που γεννήθηκε, στην Σμύρνη, το 1891, ήταν Λαδόπουλος, ή Γιατζόγλου . Ένας αφανής εργάτης του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Οι γονεις του ήσαν Μικρασιάτες, ο πατέρας του, με καταγωγή, από την Καισάρεια, ενώ η μάνα του, από τη Σμύρνη. Τα ερεθίσματα, που είχε, για να ασχοληθεί, με την μουσική, ήσαν πολλά. Στον τοπικό σύλλογο «Απόλλωνα», έλαβε μαθήματα Δυτικής μουσικής, ενώ, από τον πατέρα του διδάχτηκε την ψαλτική και τους παραδοσιακούς δρόμους. Ένας Σμυρνιός συνθέτης του ρεμπέτικου τον ενθάρρυνε, στην ενασχόλησή του, με την μουσική και τον βοήθησε ,οικονομικά. Το κοινό τους ταξίδι, στην Ρουμανία, στάθηκε, μάλιστα, καθοριστικό, ώστε να γνωρίσει ο Σταύρος Παντελίδης την βιολιστική μουσική παράδοση των περιοχών αυτών. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο συνθέτης κατέφυγε, αρχικά, στην Αθήνα και στην συνέχεια, στον Βόλο, όπου διατήρησε κουρείο, μέχρι το 1927. (Στο αφιέρωμά μας αυτό, βρήκαμε, μόνο, μια του φωτογραφία, απο το κουρείο του, στον Βολο και ελλιπή στοιχεία, για τον ίδιο, που, ίσως, να είχε συγγένεια, με τον Δημήτρη Μαγνίσαλη, ή Λαδόπουλο βιολιτζή Μικρασιάτη. Ο γιος του Γιώργος Μαγνήσαλης γνωστός δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και συνθέτης μεγάλων λαϊκών επιτυχιών, αυτά τα στοιχεία είναι, ακόµη, προς διερεύνηση, αν υπήρχε στενή συγγένεια του Σταύρου Παντελιδη). Δεν έπαψε, όμως, παράλληλα, να δουλεύει και ως μουσικός, σε ορχήστρες της πόλεως του Βόλου, την δεκαετία, μεταξύ 1923-1927, ήταν, από τους πιο παλιούς μουσικούς, που παίζανε, στον Βόλο, έπαιζε μαντολίνο, κιθάρα, μπάντζο και μπουζούκι. Στην δισκογραφία αναμίχθηκε, το 1933, ηχογραφώντας πολυάριθμα τραγούδια, με τις φωνές αξιόλογων τραγουδιστών. Μεταξύ αυτών, η Ρίτα Αμπατζή, η Ρόζα Εσκενάζυ , ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Γιώργος Κάβουρας, ο Κώστας Ρούκουνας, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, ο Στελιος Καζαντζίδης. Έγραψε τραγούδια όλων των ειδών. Ο συνάδελφός του Χρήστος Κολοκοτρώνης τον περιγράφει, ως καλό άνθρωπο, ήσυχο και μετρημένο, με αξιόλογη μουσική παιδεία. «Η μαρτυρία του Χρήστου Κολοκοτρώνη», Ελευθεροτυπία, 28/01/2006. Μάλιστα, αναφέρει ότι, ως γνώστης, τόσο της Βυζαντινής, όσο και της Δυτικής μουσικής γραφής και θεωρίας, βοηθούσε όσους συναδέλφους του στερούνταν της σχετικής κατάρτισης, στην καταγραφή των τραγουδιών τους και πρότεινε βελτιώσεις. Ο Σταύρος Παντελίδης δεν έκανε, ποτέ, δική του οικογένεια, γιατί τον έτρωγε ο καημός, για την αγαπημένη του, που έχασε, κατά την Μικρασιατική Καταστροφή. Διατηρούσε φιλία,με τον Βαγγέλη και την Αγγέλα Παπάζογλου, ήδη, από τον καιρό, που βρισκόταν, στην Σμύρνη. Ως προς τα πολιτικά του φρονήματα, υπήρξε οπαδός του Βενιζέλου. Πέθανε, αιφνιδίως, στις 23/01/1956, από την καρδιά του, μέσα σε ένα ταβερνάκι, στον Βύρωνα Αττικής. Ο Σταύρος Παντελίδης, μετά θάνατον, σε μεγάλο βαθμό, ξεχάστηκε. Για πολλά πράγματα, που έχουν σχέση, με την ζωή και το έργο του, έχουμε μαρτυρίες, μόνο, από τον συγγενή και βιογράφο του (2006) Βασίλη Πετρόχειλο, καθηγητή Μουσικής (εγγονό και συνονόματο του «μέντορα» του Παντελίδη). Δυστυχώς, ήταν ενας αφανής εργάτης της τέχνης, ενώ, μέχρι σήμερα, πολλά τραγούδια του παίζονται, σε ταβέρνες, σε λαϊκά κέντρα, ακόμη και στα σκυλάδικα, ενώ όλη η Ελλάδα ξέρει τον Τσατσάνη, ή κάποιους άλλους, τον Σταύρο Παντελίδη ελάχιστοι τον ξέρουν και κανείς δεν τον θυμάται, πια. Το γράφω, με παράπονο, εμείς, όμως, δεν τον ξεχνάμε, ποτέ, όπως όλοι αυτή την γενιά, που γράφανε την νεότερη μουσική ιστορία αυτής της χώρας, όχι, μόνο, στο λαϊκό τραγούδι, αλλά και στα άλλα μουσικά είδη, που, ας μην ξεχνάμε, η Ελλαδα είναι η μοναδική χώρα, με πολλα μουσικά ειδη και ακουστά, λόγω γεωγραφικής θέσης, μεταξυ Ανατολής και Δύσης. Ένα δείγμα, τώρα της μουσικής του Σταύρου Παντελίδη, που, σχεδόν, όλα τα τραγούδια του είχαν γίνει σουξέ, εκείνη την εποχή, άσχετα, αν αυτός έχει ξεχασθει. 

Δισκογραφία :

Άλλον αγαπώ. Τραγούδι Ντούο Σταμπούλ & Κ.Πολίτης, σύνθεση Στ. Παντελίδης ,στίχοι Στέλιος Χρυσίνης, HMV A.O. 5259. (1954).

Αμάν Αννίτσα (3 εκτελέσεις).

Αμάν γιατρέ μου, Τραγούδι Αθανάσιος Ευγενικός, σύνθεση-στίχοι Στ. Παντελίδης, Parlophon B. 21823. (1934).

Από το πέρα το χωριό. Τραγούδι Ντούο Σταμπούλ & Ιωάννης Τζιβάνης ,σύνθεση Στ. Παντελίδης, στίχοι Στέλιος Χρυσίνης HMV A.O. 518. (1954).

Αρρώστησα μανούλα μου Τραγούδι Γ. Κάβουρας, σύνθεση Στ. Παντελίδης, στίχοι Γ. Πετροπουλέας, Parlophon B. 21968, 1938.

Γαργαλιστικός χορός. Τραγούδι Ρίτα Αμπατζή, σύνθεση και στίχοι Στ. Παντελίδης, Columbia D.G. 474. (1933).

Για μια αγάπη που 'χασα. Τραγούδι Γ. Κάβουρας, σύνθεση στίχοι Στ. Παντελίδης Parlophon B. 21968. (1938).

Γιά μιά τσαχπίνα καπελού. Τραγούδι Ρίτα Αμπατζή, σύνθεση και στίχοι Στ. Παντελίδης HMV A.O. 2482. (1938).

Γιάννη μούσπασες την στάμνα. Τραγούδι Ρόζα Εσκενάζυ & Στελλάκης Περπινιάδης, σύνθεση και στίχοι Στ. Παντελίδης. HMV A.O. 2320. (1936).

Γιαννιώτισα. Τραγούδι Κώστας Ρούκουνας, σύνθεση και στίχοι Στ. Παντελίδης, Odeon G.A. 7216 . (1939).

Δεν θέλω πλούτη.

1931 Αθήνα. Κουκάκι. Άλλοτε συνοικία επιφανών προσωπικοτήτων των γραμμάτων και του πολιτισμού και άρρηκτα, συνδεδεμένη, με σπουδαία ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία της ταυτότητας της Αθήνας. Το Κουκάκι οφείλει την ονομασία του, στον παλιό εργοστασιάρχη κρεβατιών Γεώργιο Κουκάκη, οοποίος οικοδόμησε την οικία του, στην διασταύρωση των οδών Δημητρακοπούλου και Γεωργάκη Ολυμπίου.

1932 Αμπελόκηποι, Θεσσαλονίκη. Το παντοπωλείο αυτό είναι, σε συνεχή λειτουργία, από τότε, μέχρι σήμερα.

11/1944. Αθήνα, Ομόνοια. Από την οδό Αθηνάς, το ξενοδοχείο «Εξέλσιορ», Excelsior του 1910-1914, με σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ. στην γωνία της οδού Πανεπιστημίου, στην πλατεία Ομονοίας. Το κτήριο υπάρχει και σήμερα. Από το 1981, έως και πρόσφατα, στέγαζε την Εθνική τράπεζα, αλλά, τώρα, στο ισόγειό του, φιλοξενεί διάφορα καταστήματα (Κινέζικα), με καλλυντικά και εποχιακά είδη. Αριστερά η οδός Δώρου.

1950 ΗΠΑ. Η Marilyn Monroe, φορώντας ένα σακί, από πατάτες, επειδή ένας δημοσιογράφος την επέκρινε, λέγοντας ότι φαινόταν όμορφη, μόνο, χάρη, στα, εξαιρετικά, ακριβά φορέματά της. Αυτή η φωτογράφιση ήταν η δική της απάντηση.

1954 Ιταλία. H Ιταλίδα ηθοποιός Marisa Allasio. Η όμορφη ηθοποιός, από το Τορίνο, που υπήρξε ένα άπιαστο όνειρο, για περισσότερο,από μια γενιά ανδρών, την εποχή της ακμής της.

Δούλεψε, στον κινηματογράφο, μόνο, για πέντε χρόνια, από το 1954, έως το 1958, στην ηλικία των 18, μέχρι  22 ετών. Γύρισε δεκαέξι ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζει εκείνη, που την καθιέρωσε : Το φιλμ ''Poveri ma belli ''(1956) του Dino Risi, που την συνάντησε, τυχαία, στην Ρώμη, όπου σπούδαζε υποκριτική. Ο χαρακτήρας της Giovanna, που ερμήνευσε, στην ταινία, ήταν κάτι νέο, για εκείνα τα χρόνια : Ένα κορίτσι, με  παραδοσιακό ήθος, που, όμως, του άρεσε να «παίζει», με τους άντρες, έχοντας  επίγνωση της γοητείας της και το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Το 1957 ήταν συμπαρουσιάστρια, στο φεστιβάλ Sanremo, με τον Nunzio Filogamo. Το 1958, μόλις 22 ετών, εγκατέλειψε τον κινηματογράφο, για να παντρευτεί τον κόμη Pierfrancesco Calvi di Bergolo, εγγονό του, τέως, βασιλιά της Ιταλίας Vittorio Emanuele III, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο και μια κόρη. Ίσως, το μοναδικό πράγμα, για το οποίο μετάνιωσε, να ήταν ότι δεν δέχτηκε, το 1963, τον ρόλο της Angelica Sedara, στο Gattopardo (που δόθηκε αργότερα στην  Claudia Cardinale). Η αρχική αυτή επιλογή του σκηνοθέτη Luchino Visconti λέει πολλά, για την καλλιτεχνική υποκριτική προσωπικότητα της Marisa Allasio.

1954 Αθήνα. Φορτηγό ΔΧ Αριθμός Κυκλοφορίας 63335 SCANIA BAVIS L71.

1956 Αθήνα, Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας. Μέχρι την δεκαετία του 1980, σε πολλές περιπτώσεις, λόγω του υψηλού κόστους της μεταφοράς των νεκρών, με νεκροφόρα, από την Αθήνα, στην γενέτειρά τους, στην επαρχία, η μεταφορά γινόταν, όπως, στην φωτογραφία. Κυρίως, ναύλωναν ταξί, για την διαδικασία αυτή.

1956 Ιλίσια. Στα προσφυγικά της οδού Μιχαλακοπούλου. Διακρίνονται  ελάχιστα, από τα σπίτια, που είχαν απομείνει και  που είχαν γλυτώσει, προσωρινά, απο την μπουλντόζα. (Καρέ, από την ταινία "Οι άσσοι του γηπέδου", σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη).

1960 (δεκαετία). Αθήνα, Πλατεία Αμερικής. Από την οδό Πατησίων, η πλατεία Αμερικής, η πρώην Πλατεία Αγάμων (έως το 1927). Αριστερά, η οδός Μηθύμνης, η οποία, τότε, ήταν άνοδος. Στο βάθος, ένας από τους πιο εντυπωσιακούς κινηματογράφους της Αθήνας «ΑΤΤΙΚΑ», με 750 θέσεις, στην πλατεία και 360, στον εξώστη. Ήταν ορόσημο της πλατείας Αμερικής, από το 1957, έως την κατεδάφιση του, το 2007.

1960 (δεκαετία). Αθήνα. Πλατεία Αγίας Ειρήνης (Λουλουδάδικα).

Πάγκοι μικροπωλητών, με λουλούδια, στην πλατεία. Αριστερά, ο ναός της Αγίας Ειρήνης, μπροστά είναι η οδός Αιόλου. Απέναντι, το ξενοδοχείο «Εμπορικόν», το κτήριο υπάρχει και σήμερα, αλλά, μετά την πρόσφατη ανακαίνιση του, χωρίς τα αγάλματα, που κοσμούσαν την πρόσοψη του.

1961 Αθήνα. Η Ειρήνη Παππά, με τον Φιλοποίμενα Φίνο και την σύζυγο του Τζέλλα.

12/8/1961 Θεσσαλονίκη. Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», με την απειλή του βομβαρδισμού, ακόμη και της Ακρόπολης, από τον “Σοβιετικό” ηγέτη Νικήτα Χρουστσώφ, εάν θα ξεσπούσε παγκόσμιος πόλεμος. Τελικά, όλα αυτά ήσαν παραμύθια.

1964, Μαδρίτη. Ο Alfredo di Stefano, καπνίζει το τσιγάρο του, στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. 

1966. Αθήνα. Μετς.

Η λεωφόρος Αρδηττού, και μετέπειτα Βασιλέως Κωνσταντίνου, (μετά την λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας, που βρίσκεται αριστερά). Δεξιά, είναι ο λόφος του Αρδηττού και ακριβώς πίσω του, είναι το Παναθηναϊκό Στάδιο Καλλιμάρμαρο. Στο βάθος, διακρίνεται το ξενοδοχείο «Χίλτον».

1972 Ιρλανδία. Ένα κορίτσι πυροβολεί, χρησιμοποιώντας το όπλο του φίλου της, ο οποίος έπεσε τραυματισμένος, σε μάχη, εναντίον του βρετανικού στρατού. Ο άνδρας επέζησε, μεταφέρθηκε σε ασφαλές μέρος, χάρη στη θυσία της φίλης του, που αντιμετώπισε Άγγλους στρατιώτες, μέχρι να σκοτωθεί. Όταν ο Βρετανός διοικητής τάγματος έμαθε ότι είχε πολεμήσει, εναντίον μιας γυναίκας, διέταξε τους στρατιώτες του να μην αγγίξουν το σώμα της και να επιτρέψουν, στους Ιρλανδούς, να την θάψουν. Η φωτογραφία επιλέχθηκε, ως σύμβολο, για την Ημέρα της Γυναίκας, στην Ιρλανδία, δίπλα στην φράση: "Μην φοβάσαι να συνδεθείς, με μια δυνατή γυναίκα. Μπορεί να έλθει η ημέρα, που θα είναι ο μοναδικός σου στρατός”.

1975 Αθήνα, Κολωνάκι. Η οδός Κλεομένους, με την Πλουτάρχου.

1980 (δεκαετία). Φάληρο. Disco FLISVOS.

1980 (δεκαετία). Καστοριά. Οι αρχηγοί των ποδοσφαιρικών ομάδων Καστοριάς Γιώργος Παράσχος και του Παναθηναϊκού Άνθιμος Καψής δίνουν τα χέρια, πριν την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα των δύο ομάδων, στο ξερό γήπεδο της Καστοριάς.

1985 Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο γιος τους Γιάννης.

2024 Κωνσταντινούπολη. Το βυζαντινό Υδραγωγείο.

Όπως και στην Ρώμη, το νερό καταναλωνόταν, από τα ανάκτορα, τα παλάτια, τα δημόσια λουτρά και τον πληθυσμό της πόλης. Καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας της, ο μέσος όρος ημερήσιας κατανάλωσης νερού, στην Κωνσταντινούπολη, ήταν, περί τα 10.000 κυβικά μέτρα. Εκτός από πόσιμο νερό, η πόλη είχε ανάγκη, από νερό, για τα λουτρά και για ψυχαγωγικούς σκοπούς, για μικρής κλίμακας αρδευτικά συστήματα, για κήπους και πάρκα, καθώς και για τους μύλους. Οι κρήνες νερού εξαίρονταν, ιδιαιτέρως, όχι μόνο επειδή εξασφάλιζαν νερό, στην πόλη, αλλά και επειδή την δρόσιζαν, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Όλα τα τμήματα του συστήματος ύδρευσης δεν αλληλοσυνδέονταν : κατά βάση, επρόκειτο, για διάφορα ανεξάρτητα συστήματα, κατασκευασμένα από αυτοκράτορες, επάρχους, διοικητικούς αξιωματούχους και πλούσιους πολίτες. Οι επιφορτισμένοι με την διαχείριση του νερού, χρησιμοποιούσαν σταθμούς αυτόματης διανομής, που ήσαν εφοδιασμένοι και με χειροκίνητες αντλίες, ώστε να αποτρέπονται οι λιγότερο αναγκαίες εργασίες, σε περιόδους λειψυδρίας. Προτεραιότητα, στον εφοδιασμό, είχαν οι κρήνες, τα λουτρά και τα αποχωρητήρια του παλατιού και ακολούθως, τα σπίτια των κοινωνικά ανώτερων οικογενειών. Οι γενικές ανάγκες καλύπτονταν, από τα δημόσια λουτρά και τις κρήνες (νυμφαία), με την σταθερή ροή του νερού να ξεπλένει τα αποχωρητήρια και τους αγωγούς. Παραμένει άγνωστο, πώς οι ιδιώτες και τα ιδιωτικά ιδρύματα είχαν πρόσβαση, στην δημόσια υδροδότηση, αν και η δήλωση ότι ο Ιουστινιανός παραχώρησε στο γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Ολυμπιάδος «τρεις ουγγιές νερού ημερησίως» αφήνει να διαφανεί ότι ήταν δυνατές ορισμένες ρυθμίσεις, στο δικαίωμα εκμετάλλευσης του νερού. Πολλοί άνθρωποι άνοιγαν πηγάδια και κινστέρνες, για να εξασφαλίσουν τον ανεφοδιασμό του σπιτιού τους, με νερό. Αν και οι πλούσιες οικογένειες είχαν, συνήθως, μικρές ιδιωτικές κινστέρνες, στα σπίτια τους, οι περισσότεροι, συνήθως, χρησιμοποιούσαν τις κρήνες, για τον ανεφοδιασμό των σπιτιών τους, με νερό. Μικρές κρήνες, με λεκάνες και κρουνούς, έχουν βρεθεί, σε αγορές και σε γωνίες των δρόμων, σε όλα τα σημεία της Κωνσταντινούπολης. Οι κάτοικοι τις επισκέπτονταν, καθημερινά, γεμίζοντας και κουβαλώντας, στο σπίτι, αμφορείς, με μεγάλο βάρος και στάμνες, με νερό. Δραστήριοι πωλητές πουλούσαν νερό, με το κύπελλο, στους δρόμους. Το φρέσκο κρύο νερό καλής ποιότητας ήταν πολύτιμο, στο ζεστό κλίμα. Ένας ανώνυμος συγγραφέας συμβούλευε να πίνει κανείς, μόνο, φρέσκο νερό, τον Ιούλιο και ένας άλλος συνιστούσε να πίνει κανείς νερό, από φυσικές πηγές, διότι δεν μυρίζει, έχει καλή γεύση και είναι κρύο, όλο τον χρόνο. Τέτοιες αναφορές υποδηλώνουν πως το νερό, από τις φυσικές πηγές, αποτελούσε, στην πραγματικότητα, σημαντικό αγαθό, στην Κωνσταντινούπολη και ότι οι κινστέρνες ήσαν, ορισμένες φορές, γεμάτες με, επί μακρόν, στάσιμα, ή μολυσμένα νερά. Κάποιες πηγές μας παρέχουν, επί πλέον, πληροφορίες, σχετικά με τα συστήματα ύδρευσης, στην Κωνσταντινούπολη. Γραμμένο, τον 5ο αιώνα, το έγγραφο Notitia urbis Constantinopolitanae αναφέρεται, στις τέσσερις σημαντικότερες κινστέρνες και στις τέσσερις κύριες κρήνες. Αυτές οι κινστέρνες και οι κρήνες παρείχαν νερό, όχι μόνο για πόση και για τα λουτρά, αλλά και για λόγους αναψυχής. Τον 11ο αιώνα, ο Κεδρηνός, στο κείμενο, που ακολουθεί την περιγραφή του θανάτου του Θεοδοσίου Α΄, το 395, καταγράφει πως ο Λαύσος εξέθεσε την συλλογή του, από αγάλματα, στην περιοχή της κινστέρνας του Φιλοξένου. Αναφέρεται, στο άγαλμα της Αφροδίτης της Κνίδου, που στεκόταν εκεί, μεταξύ άλλων, το οποίο έδειχνε την θεά γυμνή, με το ιμάτιό της ριγμένο, πάνω σε μια μεγάλη υδρία, σαν να είναι έτοιμη να μπει στο λουτρό. Μπορούμε να εικάσουμε ότι ο Λαύσος, όχι μόνο εξέθεσε το αρχαίο άγαλμα της Αφροδίτης στην Κωνσταντινούπολη, αλλά, επίσης, ότι εξασφάλισε και μια εγκατάσταση νερού, για επίδειξη της συλλογής του. Η πρακτική της έκθεσης αγαλμάτων, σε χώρους, που είχαν σχέση, με νερό, όπως, σε πηγές, στις οποίες το νερό ανάβλυζε, από βράχους και σε κανονικές κρήνες, συνεχίστηκε, στην Κωνσταντινούπολη, κατά τους Μεσοβυζαντινούς χρόνους. Ο Βυζαντινός επίσκοπος και ποιητής Ιωάννης Γεωμέτρης περιγράφει τον κήπο των Αρετών, σε προάστιο της πόλης, ο οποίος κοσμούνταν, με «κρήνες, λιμνούλες και τις μυριάδες των μηχανισμών τους». 

Σχεδόν την ίδια εποχή, τον 10ο αιώνα, ένας κρατούμενος, στην πόλη, ο Harun ibn-Yahya, αναφέρει ότι, σε ειδικές περιστάσεις, κατόπιν αυτοκρατορικής εντολής, το νερό των δεξαμενών μπορούσε να αναμειχθεί, με κρασί, ή με μέλι : «Δίπλα, στο ανάκτορο, στην αυλή των τιμών, βρίσκεται μια στέρνα, σε απόσταση διακοσίων βημάτων. Εξασφαλίζει νερό, για τα αγάλματα στις κολόνες. Όταν πλησιάζει η γιορτή, η στέρνα γεμίζει, με δέκα χιλιάδες στάμνες, με κρασί και χίλιες στάμνες, με μέλι. Τελικά, τα πάντα καρυκεύονται, με ένα φορτίο καμήλας, που αποτελείται, από νάρδο, μοσχοκάρφια και κανέλα. Η στέρνα καλύπτεται, ώστε να μην φαίνεται τίποτε. Την ημέρα των εορτασμών, ο αυτοκράτορας αφήνει το παλάτι και έρχεται στην εκκλησία. Εξετάζει τα αγάλματα και το κρασί, που ρέει, από το στόμα και τα αυτιά τους. Παρατηρεί πώς, σταδιακά, το υγρό μαζεύεται, σε μια λεκάνη, έως ότου αυτή γεμίσει, τελείως. Όσοι είναι, στην ακολουθία, που τον συνοδεύει, στην εορτή, λαμβάνουν ένα ποτήρι, από αυτό το κρασί, γεμισμένο μέχρι το χείλος».

Εντούτοις, η εξασφάλιση νερού ήταν μόνιμο πρόβλημα, για την πόλη, και αυτός ήταν ο λόγος, που η ξηρασία αποτελούσε μεγάλη συμφορά· μάλιστα, ορισμένοι άγιοι θεωρούνταν ότι έχουν την χάρη να φέρνουν βροχή. Εκτός από τη χρήση του, στο μυστήριο της βάπτισης και για τον αγιασμό του νερού, στα Άγια Θεοφάνια, το νερό και η πηγή ήσαν, επίσης, ισχυρά σύμβολα ζωής και εξαγνισμού. Η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής βρισκόταν, στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης. Οι ίδιες οι κρήνες και οι πηγές από τις οποίες ανάβλυζε αγίασμα, σε ορισμένες περιπτώσεις, διακοσμούνταν, με μαρμάρινα ανάγλυφα, που απεικόνιζαν την Θεοτόκο δεόμενη, με τα χέρια απλωμένα και με οπές στις παλάμες, ώστε το νερό να μπορεί να ρέει, από τα χέρια της.

2025 Μαλακοπή (Derinkuyu), Καππαδοκία. Τουρκία. Πρόκειται για μια τεράστια υπόγεια πόλη, στην Καππαδοκία, όπου, κάποτε, ζούσαν 20.000 άνθρωποι. Η πόλη των 11 ορόφων είναι, σχεδόν 3.000 ετών και ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία. Στην Καππαδοκία ήταν συνήθης πρακτική ο τρωγλοδυτισμός.

Ήταν, το 1963, όταν ένας κάτοικος του χωριού Derinkuyu, στην περιοχή της Καππαδοκίας, γκρεμίζοντας, έναν τοίχο, στο σπίτι του, που ήταν – όπως όλα της περιοχής – σκαμμένο, στο βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος ότι, πίσω από τον βράχο, υπήρχε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε, σε ένα άλλο και μετά, σε άλλο και ούτω καθ’ εξής. Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν, στα 40 μέτρα βάθος. Τελικά, ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα, εκ των οποίων, μόνο στα οκτώ πρώτα, είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε, το 1969. Στα υπόλοιπα, γίνονται, ακόμη, μελέτες και ανασκαφές, από τους αρχαιολόγους. Οι βαριές πέτρινες πόρτες,, οι οποίες απομόνωναν το υπόγειο συγκρότημα, από τον έξω κόσμο, έχουν ύψος 1-1,5 μέτρο, 30-50 εκατοστά, στο πλάτος και ζυγίζουν 200-500 κιλά. Το Derinkuyu φαίνεται ότι έφτασε, στο απόγειο της δόξας του, κατά την Βυζαντινή περίοδο. Μέχρι τότε, είχε εξελιχθεί, σε ένα εκτεταμένο πολυεπίπεδο συγκρότημα αποτελούμενο, από έναν λαβύρινθο, από σήραγγες και θαλάμους, καλύπτοντας μια έκταση 445 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Πιστεύεται ότι ο πληθυσμός του Derinkuyu έφτανε τους 20.000 κατοίκους. Eίχε ανέσεις, σε άλλα υπόγεια συγκροτήματα, σε όλη την Καππαδοκία, όπως πατητήρια κρασιού και λαδιού, στάβλους, κελάρια, αποθήκες, τραπεζαρίες και παρεκκλήσια. Το μοναδικό, για το συγκρότημα Derinkuyu, βρίσκεται, στον δεύτερο όροφο και είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με θολωτή οροφή. Έχει αναφερθεί ότι αυτή η αίθουσα χρησιμοποιήθηκε, ως θρησκευτικό σχολείο και οι αίθουσες, στα αριστερά, ήσαν σπουδαστήριο.