2025 Ελλάδα vs Τουρκία : Οι τρόποι και τα μέσα, για την ανατροπή του τεράστιου ανισοζυγίου ισχύος των δύο κρατών και των κοινωνιών τους. Έξοδος, από την ευρωζώνη και βιομηχανική παραγωγική ανασυγκρότηση, με έμφαση στις επενδύσεις, στο 30% του ΑΕΠ + αμυντική αποτροπή και με στροφή, στην πυρηνική ενέργεια. (Η εντόπια ολιγαρχία δεν θέλει να γίνουν όλα αυτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ειπωθούν αυτά, που χρειάζεται να υλοποιηθούν).

 

Συνεχίζοντας το δημοσίευμα της 26ης Μαρτίου 2025, με τίτλο : 1960 - 2025 Τουρκία vs Ελλάδα : Μιλώντας, για το τεράστιο χάσμα, στο ανισοζύγιο ισχύος των δύο οικονομιών. Οι στρατηγικές επιλογές (η ένταξη της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, το 1981 και στην ευρωζώνη, το 2002) της εγχώριας ελίτ και του κατεστημένου/συστημικού πολιτικού κόσμου της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς, οδήγησαν την Ελλάδα, στον παρόντα και διευρυνόμενο όλεθρο , όσον αφορά το τεράστιο και χαώδες ανισοζύγιο ισχύος, ανάμεσα, στην Τουρκία και την Ελλάδα, που διαμορφώθηκε, κατά την διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, εξ αιτίας των τραγικά, αποτυχημένων και εγκληματικών στρατηγικών επιλογών της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού της προσωπικού (της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς), μαζί με το βίντεο της 25/3/2025, παρουσιάζω και το βίντεο, που γύρισα, χθες 27/3/2025, προκειμένου οι αναγνώστες να έχουν μια συνολική και ολοκληρωμένη εικόνα, σχετικά, με τις αιτίες της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία, κατά την τελευταία 30ετια, αλλά και τα μέτρα, που χρειάζονται, για την ανακοπή αυτής της παρακμιακής κατάστασης και την ανάταξη των τεράστιων ζημιών, που προέκυψαν, καθώς και την επίπονη και μακροχρόνια αποκατάσταση της ισορροπίας της κατανομής της ισχύος, ανάμεσα, στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Εννοείται ότι το όποιο αναγνωστικό κοινό είναι, απολύτως, απαραίτητο να παρακολουθήσει τα δύο, παραπάνω, βίντεο, που παραθέτω, στο παρόν δημοσίευμα, σε συνδυασμό, με τα στοιχεία του αρχικού πίνακα, με τον οποίο ξεκινώ το κείμενο του σημερινού αναγνώσματος, ο οποίος είναι παραστατικός, για το τεράστιο μέγεθος της ζημιάς, που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία, σε σχέση, με το μακρινό 1960 και ιδιαιτέρως, με αφετηρία, το 1996 και μετά, έως τώρα, όσον αφορά την έναρξη της ανατροπής του ισοζυγίου της οικονομικής ισχύος Ελλάδας και Τουρκίας, υπέρ της δεύτερης, μια ανατροπή, η οποία, πλέον, έχει πάρει διαστάσεις ολέθρου.

Αφήνοντας, στην άκρη, τις μεμψιμοιρίες και τις κλάψες, για την παρούσα κάκιστη κατάσταση, στην οποία έχουν περιπέσει η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία, αυτό που χρειάζεται είναι να προσδιορίσουμε τις αιτίες αυτής της τραγικής κατάπτωσης, στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα μας, για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε το τί πρέπει να γίνει, προκειμένου να αποκατασταθεί το ισοζύγιο ισχύος, ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, το οποίο έχει διαταραχθεί, σε βαθμό, άκρως, επικίνδυνο, εξ αιτίας των ολέθριων στρατηγικών επιλογών, που συνιστούν ολέθρια στρατηγική ήττα της Ελλάδας, που είναι μια ήττα, η οποία την έχει οδηγήσει, στην παρούσα δεινότατη θέση, στην οποία έχει περιπέσει, η οποία δεινότατη θέση καταγράφεται, στους δύο, αμέσως, παραπάνω, πίνακες κατάταξης της χώρας μας, η οποία, σε επίπεδο, κατά κεφαλήν ΑΕΠ και ως ποσοστό και σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, μεταξύ των οικονομιών της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, το 2024, βρίσκεται, ανάμεσα, στην προτελευταία και στην τελευταία θέση κατάταξης των οικονομιών των κρατών μελών της “Ε.Ε.”, όταν, μόλις, πριν την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και την συνακόλουθη εφαρμογή των Μνημονίων, η ελληνική οικονομία βρισκόταν, ακριβώς, στο μέσο, κατά κεφαλήν, εισόδημα της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”.

Τί πρέπει να γίνει, λοιπόν, για να ανατραπεί η κατάσταση, στο χαώδες ανισοζύγιο ισχύος, που έχει προκύψει, κατά την τελευταία 30ετια, υπέρ της Άγκυρας και εις βάρος των Αθηνών;

Καταρχήν πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η αντιστροφή της πορείας, όσον αφορά το ισοζύγιο ισχύος των δύο οικονομιών, δεν αποτελεί μια εύκολη διαδικασία. 

Η αντιστροφή αυτής της χείριστης πορείας προϋποθέτει, κατά πρώτο λόγο, την ανακοπή της πτωτικής πορείας της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή την σταθεροποίησή της και κατόπιν, την είσοδό της, στην διαδικασία της σταδιακής αποκατάστασης, μέσα από την μείωση της απόστασης της χαώδους απόστασης, που χωρίζει την τουρκική, από την ελληνική οικονομία, κάτι, που, φυσικά, δεν είναι, καθόλου, εύκολο, ούτε κάτι, που μπορεί να πραγματοποιηθεί, άμεσα, διότι απαιτείται και προκύπτει, εξ ανάγκης, πολύς χρόνος για να υπάρξει η επαναφορά, στην προηγούμενη ισοδυναμία ισχύος των δύο οικονομιών.

1) Το πρωταρχικό βήμα, που απαιτείται, είναι η έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και η επαναφορά του ελληνικού εθνικού νομίσματος.

Χωρίς αυτό το καίριο και βασικό βήμα δεν μπορεί να γίνει τίποτε. 

Το ευρώ, το οποίο λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, δηλαδή ως συνάλλαγμα, επειδή δεν εκδίδεται, από το ελληνικό κράτος, αλλά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν αποτελεί ένα εργαλείο άσκησης εγχώριας νομισματικής και οικονομικής πολιτικής, για την όποια κυβέρνηση και για το ελληνικό κράτος, διότι η έκδοση του νομίσματος αυτού δεν συναρτάται από και δεν ικανοποιεί τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα το πορτοφόλι της χώρας να διοικείται από την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και όχι από το ελληνικό κράτος, γεγονός που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότητα άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής. 

Και φυσικά, δεν υπάρχει δυνατότητα κανονικής διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο έχει φθάσει, πλέον, στα 417 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσόν, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από τις ισχνές δυνατότητες εξυπηρέτησής του, με βάση το ευρώ, αφού, όπως προκύπτει, από τον παραπάνω, δεύτερο πίνακα, το συνολικό ελληνικό ΑΕΠ, σε μονάδες αγοραστικής δύναμης του 2023, φθάνει, μόλις τα 236,5 δισεκατομμύρια ευρώ και με ελλείμματα, στο εμπορικό ισοζύγιο, στα 34,7 δισεκατομμύρια ευρώ και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που φθάνει, στα 14,9 δισεκατομμύρια ευρώ, δεν είναι δυνατόν, αυτό το δημόσιο χρέος να εξυπηρετηθεί, καθώς, παράλληλα, όπως προκύπτει, από αυτά τα δεδομένα, το ευρώ παραμένει να είναι ένα ακριβό νόμισμα, για την ελληνική οικονομία, που διαβρώνει την ανταγωνιστικότητα της όποιας υπάρχουσας και εναπομείνασας εγχώριας παραγωγικής δραστηριότητας, την οποία και καταστρέφει, μαζί με τα εισοδήματα της μέγιστης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας.

2) Παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, με έμφαση, στην βιομηχανική κατεύθυνση της παραγωγής, μέσω της ταχείας αύξησης των ακαθάριστων επενδύσεων πάγιων κεφαλαίων, με άμεσο στόχο της επαναφοράς της τάξης μεγέθους των επενδύσεων αυτών, άνω του 30% του ΑΕΠ.

Η κατάρρευση των παραγωγικών επενδύσεων, στην ελληνική οικονομία, που προκλήθηκε, από την κρατική χρεοκοπία του Απριλίου του 2010, έχει φέρει την χώρα, σε αυτή την κακή κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, σήμερα, αφού οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων έχουν καταρρεύσει, στα επίπεδα του 11%, έως 13% του συρρικνωθέντος, δραματικά ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας, το μεγάλο πρόβλημα της οποίας βρίσκεται, στο γεγονός της διαφυγής τεράστιων ποσοτήτων κεφαλαίων, που παράγονται, εντός της ελληνικής οικονομίας, στο εξωτερικό και τα οποία. αθροιστικά, φτάνουν και ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, από το 2002 και μετά. Η επαναφορά της χώρας, στην δραχμή, στο εθνικό νόμισμα, πρόκειται να βοηθήσει, άμεσα, σε έναν μεγάλο βαθμό, στην υποκατάσταση αυτών των χαμένων κεφαλαίων, με την χρηματοδότηση των δημοσίων επενδύσεων, οι οποίες, σταδιακά, θα ανασυγκροτήσουν την παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας και, έτσι, πρόκειται να βοηθήσουν, στην, έστω, μερική επαναφορά των κεφαλαίων που διέφυγαν στο εξωτερικό.

3) Άσκηση κανονικής δασμολογικής και φορολογικής πολιτικής όσον αφορά τα εισαγόμενα ξένα προϊόντα. 

Κυρίαρχο κριτήριο, σε αυτήν την πολιτική, φυσικά, πρέπει να είναι η προτεραιότητα της εντόπιας παραγωγής, έναντι των εισαγωγών, από το εξωτερικό, ούτως ώστε οι όποιες εισαγωγές χρειαστούν να αφορούν τις ποσότητες των αγαθών και των υπηρεσιών, κατά το μέρος, που λείπουν, από την ελληνική εσωτερική αγορά, ούτως ώστε οι εισαγωγές αυτές να περιορίζονται σε αυτό το τμήμα της ζήτησης το οποίο δεν μπορεί να καλύψει η ελληνική εσωτερική αγορά.

4) Παράκαμψη των ασύδοτων “κανόνων” της παγκοσμιοποίησης και εφαρμογή του συστήματος των διμερών εμπορικών συμφωνιών, με όλα τα κράτη στον πλανήτη, με τα οποία η Ελλάδα έρχεται, σε σοβαρά επίπεδα συναλλαγών ανταλλαγών και συναλλαγών.

Με τον τρόπο αυτόν, θα αντιμετωπισθούν οι χαώδεις ανισορροπίες, που δημιουργήθηκαν, κατά την διάρκεια της εισόδου και της παραμονής της ελληνικής οικονομίας, στην παγκοσμιοποίηση, αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελεί και η ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και στην ΕΟΚ/“Ευρωπαϊκή Ένωση”.

5) Αν και όχι σε προτεραιότητα, η Ελλάδα θα πρέπει να εξετάσει και την δυνατότητα της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας ακόμη και ως στοιχείο αποτροπής.

Είναι προφανές ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η σταδιακή, αλλά εντεινόμενη, αποκατάσταση του ισοζυγίου οικονομικής και λοιπής ισχύος, ανάμεσα, στην Ελλάδα και στην Τουρκία, είναι πιθανό να προξενήσει την αντίδραση του τουρκικού κράτους, το οποίο θα προσπαθήσει να ανακόψει την ανοδική πορεία της χώρας μας, προκειμένου να διατηρήσει το, ήδη, δημιουργηθέν, μέσα στην τριακονταετία που πέρασε, τεράστιο πλεονέκτημα, το οποίο έχει αποκτήσει.

Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανόν η Άγκυρα να επιδιώξει περιπέτειες, οι οποίες θα ανακόψουν αυτήν την ανοδική πορεία της χώρας μας. Και εδώ, είναι το ευαίσθητο σημείο. 

Εννοείται ότι, σε όλη αυτή την περίοδο, που θα διαρκέσει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η ανατροπή του δυσμενούς, για την Ελλάδα, ανισοζυγίου, ανάμεσα στις δύο χώρες, η ελληνική πλευρά θα πρέπει να διατηρεί χαμηλούς τόνους, στην σχέση της με την Άγκυρα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που εξαρτάται, μόνον, από την Αθήνα. 

Ως εκ τούτου, προοπτική πρέπει να είναι και η εξέταση της δημιουργίας των προϋποθέσεων, για την αποτροπή οποιωνδήποτε περιπετειών, πολεμικής φύσεως, επιδιώξει το τουρκικό κράτος. Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να εξεταστεί, ως δευτερεύον και τριτεύον πεδίο άσκησης αμυντικής πολιτικής και η δημιουργία του παράγοντα της πυρηνικής αποτροπής μιας πολεμικής περιπέτειας την οποία, πιθανώς, θα επιδιώξει το τουρκικό κράτος. Δεν το θέτω ως προτεραιότητα. Το θέτω, ως δευτερεύουσα, αλλά υπαρκτή δυνητική στάση.

Με βάση αυτές τις πολιτικές, που, μόλις, περιέγραψα και στις οποίες θα πρέπει να προστεθεί και η σημαντική πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, χωρίς αυτό επίσης ταυτίζεται ως άμεση προτεραιότητα αλλά ως μια πολύ ρεαλιστική πιθανότητα. Στην πραγματικότητα, είναι οικονομικά αναγκαίο, αλλά επειδή έχει και γεωπολιτικές διαστάσεις, αυτή η κίνηση, εκ μέρους της χώρας μας μπορεί να περιμένει.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι απαραίτητες οικονομικές και πολιτικές δράσεις που απαιτούνται για την αποκατάσταση του διαταραχθέντος υπέρμετρα εις βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας ισοζυγίου ανάμεσα στην Ελλάδα και Τουρκία και στην Τουρκία. 

Πρόκειται κάτι τέτοιο να γίνει ποτέ δεκτό από την ελληνική ολιγαρχία; 

ΟΧΙ.

Το πιθανότερο όλων είναι ότι μια τέτοια πολιτική δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή, από την εντόπια ελίτ και το κατεστημένο και συστηματικό πολιτικό προσωπικό, το οποίο την εξυπηρετεί, είτε αυτό είναι της δεξιάς, είτε του κέντρου, είτε της αριστεράς (ριζοσπαστικής ή μη).

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ειπωθούν αυτά, που πρέπει να ειπωθούν, προκειμένου να ανατραπεί το θηριώδες αν ισοζύγιο ισχύος, ανάμεσα, στην Ελλάδα και στην Τουρκία, και να αποκατασταθεί το ισοζύγιο ισχύος, ανάμεσα στις δύο οικονομίες και χώρες.

Διότι είναι προφανές ότι η εντόπια ολιγαρχία δεν θέλει να γίνουν όλα αυτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ειπωθούν αυτά, που χρειάζεται να υλοποιηθούν.