Από τα οστά των νεκρών της σφαγής της Χίου, εκ μέρους των Οθωμανών (Μάρτιος - Απρίλιος 1822), στο κράνος του Μιλτιάδη, το 490 πΧ, στην απογραφή των κατοίκων της Αθήνας, το 1879, στην Κύπρο του 1910, στην Αθήνα (1891-1987), στο Μεξικό και στον αγέρωχο Carlos Fortino Sámano, το 1917, στο χαρτονόμισμα των 25 δραχμών, το 1923, στην Édith Piaf, το 1936, στα μετάλλια της βουλής, με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το 2001, στα ξανθά μαλλιά και το ποσοστό του ελληνικού DNA, στην σημερινή Τουρκία, στους 23 νεκρούς Βρετανούς μισθοφόρους, στην Ουκρανία (2022-2025) και μετέπειτα (141).

Μάρτιος - Απρίλιος 1822 Χίος. Οστά, από την σφαγή. Ακολούθησε η δημόσια πώληση γυναικών και παιδιών, από τη Χίο, στα παζάρια της Πόλης. Μάλιστα, κάποιοι φανατικοί μουσουλμάνοι πλήρωναν 30 γρόσια, για να αγοράσουν ένα θύμα και το έσφαζαν, αμέσως, για να εξασφαλίσουν μια θέση, στον παράδεισο, όπως υπόσχεται το κοράνι, για κάθε «πιστό», που θα έχει φονεύσει έναν «άπιστο». Λεπτομερέστερες πληροφορίες προέρχονται, από το Λονδίνο. Σύμφωνα, με αυτές, πριν από την σφαγή, οι κάτοικοι της Χίου ήσαν 110.000, εκ των οποίων επιβίωσαν, μόλις, 20.000. Από τις 90.000 απώλειες, οι 45.000 πωλήθηκαν, ως δούλοι, αφού, την 25η Μαΐου 1822, είχε καταγραφεί, στα κατάστιχα του τελωνείου, ότι είχαν πληρωθεί τα τέλη εξόδου, για 41.000 άτομα. Οι υπόλοιποι 25.000 εξοντώθηκαν. Από τους 20.000, που επέζησαν, οι 5.000 απουσίαζαν από το νησί, κατά την εξέγερση και 16.000 κατέφυγαν, στα Ψαρά, στην Σμύρνη και αλλού. Η “Spectateur Oriental” εκτιμά τον αρχικό πληθυσμό του νησιού, σε 120.000 κατοίκους. Πληροφορίες αναφέρουν και εκτελέσεις Χιωτών, που βρέθηκαν, στην Κωνσταντινούπολη, των οποίων οι περιουσίες δημεύτηκαν και τα μέλη των οικογενειών πουλήθηκαν, ως δούλοι. Στην “Journal du Commerce”, δημοσιεύεται κατάλογος ονομάτων 207 Χίων εμπόρων, που εκτελέστηκαν. Τον κατάλογο κατέγραψε έμπορος της Φλωρεντίας, μετά από αίτηση γαλλικών, ιταλικών και γερμανικών εμπορικών οίκων, που είχαν συναλλαγές, με τους Χιώτες εμπόρους. 

Αυτές οι σκηνές προκάλεσαν τον οίκτο των Ευρωπαίων διπλωματών, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά δεν υπήρξε κάποιο διάβημα.Οι ειδήσεις και από την γαλλόφωνη “Spectateur Oriental”, η οποία, παρά το ότι ήταν τοποθετημένη, κατά της ελληνικής επανάστασης, αναφέρει πως «η εκδίκηση και η παραφορά των Τούρκων υπερέβη τα όρια». Αυτή η εφημερίδα αποδίδει την ευθύνη, για αυτήν την σφαγή, στους επαναστάτες. Δημοσιεύονται και προσωπικές μαρτυρίες Χιωτών, που σώθηκαν. Κάποιος αναφέρει ότι καθημερινά έρχονται, από την Ασία, στο νησί, πλήθος Τούρκων, για να λεηλατήσουν.

490 πΧ Ολυμπία. Ελληνικό Χάλκινο Κορινθιακό Τύπου "Κράνος του Μιλτιάδη", του Αθηναίου στρατηγού, που νίκησε τους Πέρσες, στην μάχη του Μαραθώνα. Το Κράνος ανακαλύφθηκε, στον Ναό του Δία. 

1879 Αθήνα. Η απογραφή του πληθυσμού. Το, τότε, πυκνοκατοικημένο κέντρο της πόλης αριθμεί 63.374 κατοίκους.

5-6 Απριλίου 1885 Βρυξέλλες. Η ίδρυση του Εργατικού Κόμματος του Βελγίου, στην La Maison du Cygne.

1890-1910 Αθηνα. Κουβεντούλα, στον Ιλισσό, με φόντο, την Ακρόπολη.

1891 (κατασκευή). Αθήνα, οδός Αγίου Κωνσταντίνου. Ο Γερμανός αρχιτέκτονας του κτηρίου Ερνέστος Τσίλερ, εμπνεόμενος, από τον αναγεννησιακό ρυθμό, σχεδίασε την πρόσοψη, έχοντας, ως πρότυπο, την βιβλιοθήκη του Αδριανού. Το κεντρικό της τμήμα είναι, εξαιρετικά, πλούσιο, σε διακοσμητικά στοιχεία, με κιονοστοιχία κορινθιακού ρυθμού, ενώ τα δύο πλευρικά τμήματα αποτελούν μία τυπική νεοκλασική σύνθεση. Το Εθνικό Θέατρο άρχισε να χτίζεται ως Βασιλικό Θέατρο το 1891.

1900. Αθήνα. Πλατεία Λουδοβίκου (πλατεία Κοτζιά).

Η περιοχή άρχισε να διαμορφώνεται, σε πλατεία, μετά το 1850, με αρχικό όνομα Πλατεία Λουδοβίκου, από το όνομα του πατέρα του Όθωνα. Στην δεκαετία του 1870, άρχισε να κατασκευάζεται, εκεί, το Δημοτικό Θέατρο (το κτήριο δεξιά) και έκτοτε, η πλατεία πήρε και το όνομά του. Το θέατρο κατεδαφίστηκε, το 1939, επί δημαρχίας Κοτζιά, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες. Μεταπολεμικά, η πλατεία πήρε το όνομα του Κοτζιά, με το οποίο είναι και σήμερα, γνωστή, ενώ, το 1977, ονομάστηκε Εθνικής Αντίστασης. Γύρω, από την πλατεία, βρίσκονται κτήρια υπηρεσιών και γραφείων και ιστορικά κτήρια, όπως το μέγαρο Μελά (απέναντι), που στέγαζε, για 73 χρόνια, το παλιό “Κεντρικό Ταχυδρομείο Αθηνών”, το μέγαρο Σταύρου, το παλαιό κτήριο, όπου και στεγάζεται η Εθνική Τράπεζα (το κτήριο αριστερά), κ.α. Ο δρόμος αριστερά είναι η οδός Αιόλου, όπου, στο βάθος, αχνοφαίνεται η Ακρόπολη.

1900 Αθήνα, Λυκαβηττός. Ο Λόφος της Σχιστής Πέτρας.

Από τον Λυκαβηττό, ο Λόφος της Σχιστής Πέτρας. Από αριστερά, διακρίνεται η Ακρόπολη, το Αστεροσκοπείο, ο Ελαιώνας, και τα λιγοστά, τότε κτήρια και κατοικίες, όλα πανέμορφα, με κεραμοσκεπές.

1910 Κύπρος. Νεαρές Κύπριες, στην βρύση κάποιου χωριού.

1917 Μεξικό. Ο Carlos Fortino Sámano, άνετος και ήρεμος, καπνίζει, πριν την εκτέλεση του, από τον μεξικανικό στρατό. Τελευταία του επιθυμία ήταν ένα αλκοολούχο Χιλιανό Τσιπότλε. ήταν λοχαγός του κυβερνητικού στρατού του Venustiano Carranza, που πολεμούσε τον στρατό του Emiliano Zapata, στον στρατό του οποίου, όμως, ήταν υπολοχαγός ή υπαρχηγός. Καταδικάστηκε από στρατοδικείο και εκτελέστηκε, για ένοπλη ληστεία και άσκηση βίας. Η εκτέλεσή του πραγματοποιήθηκε, για παραδειγματισμό.

1920 Ρόδος, ιταλική Κατοχή. Παλιά Πόλη. Η οδός Σωκράτους.

1923 Αθήνα. Χαρτονόμισμα 25 δραχμών.

1924 (κατασκευή). Σαρδηνία, Ιταλία. Porto Flavia. Πρόκειται, για μια αξιόλογη μηχανική κατασκευή, ένα μοναδικό λιμενικό σύστημα, που σχεδιάστηκε από τον μηχανικό Cesare Vegini, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της μεταλλευτικής βιομηχανίας, στην περιοχή Iglesias. Πριν από το Porto Flavia, η εξόρυξη και μεταφορά μεταλλευμάτων ήταν μια μακρά και δαπανηρή διαδικασία, λόγω του δύσκολου εδάφους πρόσβασης. Το Porto Flavia είναι ιδιαίτερο, γιατί κτίστηκε, απευθείας, στον γκρεμό. 

Το σύστημα διαθέτει διπλή σήραγγα - μία, για την είσοδο άδειων βαγονιών και άλλη, για την έξοδο φορτωμένων βαγονιών μεταλλεύματος. Αυτές οι σήραγγες επιτρέπουν την, απευθείας, φόρτωση των μεταλλευμάτων, στα πλοία, γεγονός, που μειώνει, σημαντικά, το κόστος μεταφοράς και τον χρόνο φόρτωσης. Η σήραγγα έχει μήκος, περίπου, 600 μέτρων και καταλήγει, σε πλατφόρμα, που αιωρείται, πάνω από την θάλασσα, η οποία επιτρέπει μια γρήγορη και αποδοτική διαδικασία φόρτωσης, στα πλοία, που περιμένουν. Το Oorto Flavia δεν είναι, μόνο, ένα τεχνικό θαύμα, αλλά και ένα εντυπωσιακό θέαμα, με φαντασμαγορική θέα, στην Μεσόγειο Θάλασσα, καθιστώντας το δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Αυτό το μέρος αποτελεί παράδειγμα του, πώς οι καινοτόμες λύσεις μπορούν να ξεπεράσουν τις γεωγραφικές και διοικητικές προκλήσεις.

1928. Αθήνα, Ομόνοια. Οδός Αθηνάς.

1928. Αθήνα. Ο 20χρονος Μάνος Κατράκης, στον πρώτο κινηματογραφικό του ρόλο, ως «Δήμος», στην ταινία του Κώστα Λελούδα : "ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΤΟΥ '21", (εναλλακτικοί τίτλοι : "25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821", "ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ" & "ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ ΤΟΥ '21"). Η ταινία προβλήθηκε, στις αίθουσες, τον Απρίλιο του 1929. Ήταν η πρώτη και τελευταία παραγωγή της "GREEK FILM".

1930 (δεκαετία). Αθήνα. Αναχώρηση, με λεωφορεία, για ημερήσια εκδρομή, στην Βουλιαγμένη, των μαθητών του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων.

1936 Paris. Édith Piaf à Montmartre (photo: Jean-Gabriel Séruzier).

1936 Λαγκάδια Αρκαδίας. Θαμώνες καφενείου αναμένουν, στην πλατεία, το πέρασμα του δρομέα, με την ολυμπιακή φλόγα.

1942 Θεσσαλονίκη, Κατοχή. Πλατεία Αριστοτέλους. Δεξιά, το ημιτελές «Ολύμπιον».

1950 (δεκαετία). ΗΠΑ. Κομψές γυναίκες, κομψά φορέματα, κλασικά αυτοκίνητα και μια ζωντανή οδό στο κέντρο της πόλης.

1954 Δραπετσώνα.

1958 Επίδαυρος, Θέατρο. Η Κατίνα Παξινού, με τον ενδυματολόγο Αντώνη Φωκά. Τότε, έπαιζε την «Μήδεια».

1961 Βούλα Τρικάλων. Πλύσιμο φλοκάτων, στο ποτάμι.

1960 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Η θιασαρχική τριάδα των Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργίας Βασιλειάδου και Νίκου Ρίζου, με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Η συνεργασία τους κράτησε, για πέντε χρόνια, με τεράστια επιτυχία : «Η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν το ότι κατάφερα και έκανα κοινοπραξία, με τον Βασίλη Αυλωνίτη και την Γεωργία Βασιλειάδου», είχε διηγηθεί ο Νίκος Ρίζος. «Τον Αυλωνίτη τον πήρα, από την επιθεώρηση και την οπερέτα, από τα οποία ζούσε και την Βασιλειάδου, από την επιθεώρηση, όπου τραγουδούσε την Βιολετέρα, με ένα καλάθι, στο κεφάλι και τους έπεισα να κάνουμε πρόζα. Είχα, μόλις, πάρει το θέατρο Σαμαρτζή και δεν ξέρω πώς, κατάφερα να πείσω δυο, από τους δυσκολότερους ανθρώπους του θεάτρου, να έλθουν, μαζί μου. Ήσαν, σαν αχινοί. Ο Αυλωνίτης βαριόταν να κάνει πρόβα, ακόμη και το κοστούμι του, του έφερα τον ράφτη, στο θέατρο».

 

1963 Βουλιαγμένη. Ο «ΑΣΤΕΡΑΣ». Τότε, που η παραλία ήταν ελεύθερη, για όλους.

1965 Καλλιθέα. Απέναντι, από τον Άγιο Σώστη. Σκηνή, από την ταινία «Προδομένη».

1968 Καλλιθέα. Μεταξύ των οδών Αγίων Πάντων και Θησέως.

1969 Beverly Hills, California, ΗΠΑ. Η μόδα, στο Λύκειο.

1970 - 1980 Αθήνα. Η εποχή του σταθερού τηλεφώνου, στο περίπτερο.

25/3/1971 Ζωγράφος. Μαθητική παρέλαση.

1972 Αθήνα. Η Ρένα Βλαχοπούλου και ο σύζυγός της Γιώργος Λαφαζάνης, τραγουδούν, μαζί με τον Γιώργο Ζαμπέτα το «Πού’σαι Θανάση».

1970 (δεκαετία). Νεαρές της εποχής, εκ των όπισθεν.

1981 Αθήνα, Κουκάκι. Λαϊκή αγορά, στην οδό Ζαχαρίτσα.

1980 (δεκαετία). Αθήνα, Θησείο. Ο ηλεκτρικός, στον σταθμό.

 

1980 (δεκαετία). Αθήνα. Η Ελένη Φιλίνη.

1982 Φάληρο. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, υπό κατασκευή.

3/1987 Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη φωτογραφίζεται, για το περιοδικό ''Επιλογές'' της Μακεδονίας, 38 χρόνια πριν, με καστανά μαλλιά, αφού τον χειμώνα έπαιζε την ''Φιλουμένα'' όπου, για τις ανάγκες του ρόλου της, είχε βάψει μαλλιά της καστανά. Η παράσταση ανέβηκε, στο  Θέατρο Αλίκη, μαζί με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και αποτέλεσε τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία. Οι κριτικές ήταν αποθεωτικές, για αυτόν τον ρόλο και χαρακτηρίστηκε, ως η καλύτερη “Φιλουμένα'', που πέρασε ποτέ από το Ελληνικό Θέατρο.

2001 Αθήνα. Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μετάλλιο της βουλής.

2001 Αθήνα. Ελευθέριος Βενιζέλος. Μετάλλιο της βουλής.

2024 Ξανθὰ μαλλιά, ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικὰ και ελληνικὸ DNA, στην σημερινή Τουρκία.  

Αυτοί οι χάρτες παρέχουν μιὰ ενδιαφέρουσα προοπτικὴ, για τα γενετικὰ και φαινοτυπικὰ χαρακτηριστικὰ, στην σημερινή Τουρκία. Ο, επάνω, χάρτης απεικονίζει το ποσοστό των ατόμων με ξανθὰ μαλλιὰ, σε διάφορες περιοχές, ενώ ο, κάτω, χάρτης υποδηλώνει την κατανομὴ του ἑλληνικοῦ DNA, εντός της χώρας. Εμφανίζεται ένα αξιοσημείωτο μοτίβο : οι δυτικὲς παράκτιες περιοχές, που, ιστορικά, φιλοξενούν σημαντικοὺς ελληνικούς πληθυσμούς, εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστὰ ελληνικού DNA και κάπως, υψηλότερο επιπολασμὸ πιὸ ανοιχτόχρωμων μαλλιῶν. Θα μπορούσε αυτό να είναι ένα κατάλοιπο αιώνων ελληνικής επιρροής, στην Μικρά Ασία. Η δημοσίευση ακουμπάει πάνω, σε εθνοφυλετικά ελατήρια, όμως, για εμένα, σημασία έχει, πλέον, η εθνική συνείδηση, σε μία χώρα και πολύ λιγότερο οι φυλετικὲς καταβολές. Η δημοσίευση, απλώς, παρουσιάζει στατιστικὲς μελέτες, µε βάση τα φυσιογνωμικὰ χαρακτηριστικὰ και τον γονότυπο, για να καταδείξει τις εμφανείς διαφορὲς, στον ανθρωπολογικό χάρτη της γειτονικής χώρας και μάλιστα, στις ίδιες ζώνες. 

24/3/2025 Ουκρανία, πολεμικά μέτωπα. Οι φωτογραφίες 23 νεκρών Βρετανών μισθοφόρων, που έδωσε, στην δημοσιότητα, το Κρεμλίνο.