Από τον “τάφο του Ατρέα”, στις Μυκήνες, το 1250 πΧ, στην “σκεπτόμενη Αθηνά” (460 πΧ-450 πΧ), στον “τύμβο του Σοφοκλή”, στην Δεκέλεια, το 405 πΧ, στην Αθήνα (1832-2025), στην Πάτρα, το 1897, στην Θεσσαλονίκη (1905-1910), στην Αμμόχωστο, το 1918, στον Πειραιά (1936-1996), στο κτήριο Hausmannian («Το κτήριο που λιώνει»), στο Παρίσι και μετέπειτα (136).

 

1250 πΧ Μυκήνες. Η μεγαλειώδης μεγαλιθικὴ πύλη του θόλου (του θολωτού τάφου), που ονομάστηκε, καθ’ υπόθεση ως τάφος του Ατρέα, τώρα και όπως ήταν, τότε. Κατασκευάστηκε, κατὰ την εποχή του Χαλκού. Τὸ πέτρινο υπέρθυρο, πάνω από τὴν πόρτα, ζυγίζει 120 τόνους, με διαστάσεις, κατὰ προσέγγιση, 8,3 x 5,2 x 1,2 μέτρα, το μεγαλύτερο, στον κόσμο. Ο τάφος χρησιμοποιήθηκε, για άγνωστη περίοδο. Αναφέρθηκε, απὸ τὸν Έλληνα γεωγράφο Παυσανία, τον 2ο αιώνα μ.Χ. και ήταν, ακόμη, ορατό, το 1879, όταν ο Γερμανὸς αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν ανακάλυψε τους τάφους, κάτω από τὴν «αγορά», στην Ακρόπολη των Μυκηνών. Με εσωτερικό ύψος 13,5 μέτρα και διάμετρο 14,5 μέτρα, ήταν ο ψηλότερος και ευρύτερος θόλος, στον κόσμο, για, πάνω ἀπὸ χίλια χρόνια, μέχρι την κατασκευὴ του Ναοῦ τοῦ Ερμή, στὶς Βαῖες και του Πάνθεου, στην Ρώμη.

460 πΧ - 450 πΧ Αθήνα. Το ανάγλυφο της «σκεπτομενης Αθηνάς» είναι, από τα ωραιότερα έργα του αυστηρού ρυθμού. Η Αθηνά στηρίζεται, στο δόρυ, που κρατά, με το αριστερό της χέρι και παρατηρεί μελαγχολική μια μαρμάρινη πλάκα ( επιτύμβια στήλη, ή κατάλογος πεσόντων, σε μάχη). Οι μεγάλες συγκρούσεις αυτών των χρόνων (Τανάγρα, Οινόφυτα, εκστρατεία Αιγύπτου) στοίχισαν πολλές ανθρώπινες ζωές, στους Αθηναίους. (Μουσειο Ακροπόλεως).

406 πΧ - 405 πΧ Δεκέλεια. Ο αναφερόμενος, ως «Τύμβος του Σοφοκλέους», στην σκιά της Πάρνηθας.

Το ταφικό μνημείο, γνωστό, ως «Τύμβος του Σοφοκλή», στην Βαρυμπόμπη,  ανασκάφηκε το 1888, από τον  L. Münter, διευθυντή του βασιλικού κτήματος του Τατοΐου. Πρόκειται  για έναν τύμβο των κλασικών χρόνων, με διάμετρο 40 μέτρα και αρχικό ύψος 13 μέτρα, που περικλείει ταφικό περίβολο, κτισμένο. με μεγάλους ορθογώνιους ογκόλιθους. Στο εσωτερικό του τύμβου, αποκαλύφθηκαν τρεις μαρμάρινες σαρκοφάγοι, με αετωματικά καλύμματα, δύο, εκ των οποίων, βρίσκονται, σήμερα, στην θέση τους. Ήσαν μία γυναικεία και δύο ανδρικές ταφές, καθώς, στο εσωτερικό τους βρέθηκαν λήκυθοι, αλάβαστρα, χάλκινος καθρέφτης και δύο στλεγγίδες (εργαλεία, που χρησιμοποιούνταν, από τους αθλητές, στα Γυμνάσια, για την απόξεση της σκόνης και του ιδρώτα. Σε μία, εκ των σαρκοφάγων, βρέθηκαν  κατάλοιπα ξύλου, το οποίο ταν κατάλοιπο, από την «καμπύλη βακτηρία», δηλαδή ένα ραβδί, που ήταν ως επινόηση του Σοφοκλή. Στον σκελετό,εκείνης της σαρκοφάγου έγινε ανθρωπολογική εξέταση και αποδόθηκε, σε άνδρα, που πέθανε, κατά το δεύτερον μισό της ζωής του. Ο Σοφοκλής πέθανε, σε ηλικία 91 ετών και όπως αναφέρουν αι αρχαίες πηγές, οι συγγενείς του ζητήσαν άδεια από τον Σπαρτιάτη στρατηγό Λύσανδρο, για να τον θάψουν, στον πατρογονικό του τάφο. Ο ανώνυμος βιογράφος του Σοφοκλή αναφέρει ότι ο τάφος του απείχε 11 στάδια, από το «τείχος» και ήταν κοντά, στον δρόμο, προς την Δεκέλεια. Επειδή ο Σοφοκλής κατάγεται, από την Δεκέλεια, αλλά ήταν δημότης Κολωνού, οι παλαιότεροι ερευνητές πίστευαν ότι ο τάφος του θα έπρεπε να ήταν, εις τον Κολωνό, κοντά, στο τείχος της πόλης των Αθηνών. Ο L. Münter, θεωρούσε ότι ήταν αδύνατο να ζητούσαν οι συγγενείς του Σοφοκλή άδεια, από τον Σπαρτιάτη στρατηγό, γιά μία τέτοια τοποθεσία, απέδωσε, σωστά, την λέξη «τείχος», στο φρούριο της Δεκέλειας, που την είχαν καταλάβει, κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Λακεδαιμόνιοι.  Πράγματι , ταυτίζοντας το φρούριο της Δεκέλειας, με τα ερείπια αρχαίας οχύρωσης, στην θέση του Παλαιόκαστρο, εντός του βασιλικού κτήματος του Τατοΐου, εντόπισε, σε απόσταση, περίπου 2 χιλιομέτρων - 11 στάδια -, κοντά, στον παλαιό δρόμο, που οδηγούσε, από τις Αχαρνές στην Δεκέλεια, έναν τύμβο, τον οποίο και ανέσκαψε. Η πλήρης ταύτιση του τύμβου της Βαρυμπόμπης, με το τάφο του Σοφοκλή, δεν έχει ολοκληρωθεί , έως τώρα από τα αρχαιολογικά δεδομένα, αλλά το ταφικό μνημείο, ο λεγόμενος «Τύμβος του Σοφοκλέους», αποτελεί ένα, άριστα, σωζόμενο δείγμα οικογενειακού ταφικού μνημείου της κλασικής εποχής, ενώ αποτελεί κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο. 

340 πΧ. Το χάλκινο πτυκτό κάτοπτρο Πελοποννησιακού εργαστηρίου παρουσιάζει τον Ηρακλή, με την Αύγη. Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Η Αλέα ήταν μια μικρή πόλη της Αρκαδίας. Οικιστής ήταν ο Αλεός, από τον οποίο πήρε και το όνομά της. Ο Αλεός ζούσε, ειρηνικά, με τη γυναίκα του Νεαίρα, τους δύο γιους του και την όμορφη κόρη του, Αύγη. Όλα ήταν καλά, μέχρι που πήρε ένα χρησμό, που τον ειδοποιούσε ότι οι δύο γιοι του θα έβρισκαν το θάνατο, από το παιδί, που θα γεννούσε η Αύγη. Για να αποφύγει το κακό, έβαλε την κόρη του ιέρεια, στο ιερό της Αθηνάς Αλέας, για να μη παντρευτεί ποτέ και αποκτήσει παιδιά. Κάποια ημέρα, που πέρασε, από την Αλέα, ο Ηρακλής, μπήκε στο ιερό της προστάτισσάς του Αθηνάς και συνάντησε την όμορφη ιέρεια. Την ερωτεύτηκε, με την πρώτη ματιά, αλλά και εκείνη δεν έμεινε ασυγκίνητη και ανταποκρίθηκε, στον έρωτά του. Ο Ηρακλής έφυγε, και ύστερα, από λίγο καιρό, η Αύγη γέννησε, κρυφά, ένα αγόρι. Το ονόμασε Τήλεφο και το έκρυψε στον ναό. Καθώς τίποτε, όμως, δεν μένει κρυφό, μια ημέρα, που πέρασε ο πατέρας της, άκουσε τα κλάματα του μωρού και κατάλαβε πως ήταν της Αύγης. Αμέσως, θυμήθηκε τον χρησμό. Έντρομος  φώναξε έναν υπηρέτη και τον διέταξε να αφήσει έκθετο το βρέφος, στο όρος Παρθένιο. Οι θεοί, όμως, δεν άφησαν το μωρό Τήλεφο να πεθάνει. Η Άρτεμη έστειλε μια ελαφίνα, που μόλις είχε γεννήσει, να το θηλάσει, και αργότερα, το βρήκαν βοσκοί και το μεγάλωσαν. Ο Αλεός φέρθηκε, σκληρά και στην κόρη του. Την πούλησε σκλάβα, στον βασιλιά του Ναυπλίου και αυτός, με την σειρά του, την έστειλε, στην Μυσία της Μικράς Ασίας, όπου βασίλευε ο Τεύθρας. Ο βασιλιάς συγκινήθηκε, από τη θλιβερή ιστορία της, της φέρθηκε με καλοσύνη και την πήρε, σαν ψυχοκόρη. Όταν έγινε παλληκάρι ο Τήλεφος, πήγε, στο Μαντείο των Δελφών, να ρωτήσει ποιά είναι η μάνα του. Ο χρησμός έλεγε να πάει, στην Μυσία, να βρει τον Τεύθρα. Όταν η Αύγη είδε τον Τήλεφο, αμέσως, τον αναγνώρισε, καθώς ήταν ίδιος, με τον πατέρα του. Λένε πως, από όλα τα παιδιά του Ηρακλή, ήταν ο Τήλεφος, που του έμοιαζε, τόσο πολύ. Ο βασιλιάς Τεύθρος τον συμπάθησε και του έδωσε γυναίκα του, την κόρη του Αγριόπη, και τον έκανε διάδοχό του, στον θρόνο της Μυσίας. Ο ήρωας  Τήλεφος, στον πόλεμο της Τροίας, πήρε μέρος, με τους Τρώες. Για τον μύθο της Αύγης, ο Αισχύλος έγραψε την τραγωδία του "Μυσοί"  και ο Ευριπίδης την τραγωδία "Αύγη". Μύθοι και θρύλοι της αρχαίας Ελλάδας, που, όμως, περιείχαν και γεγονότα.

4ος αιώνας πΧ Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος. Ελληνορωμαϊκό Μουσείο. Ο έφιππος νέος πολεμιστής του οποίου η επιτύμβια στήλη βρέθηκε, στην πόλη, είναι συμπολεμιστής του Αλέξανδρου, που σκοτώθηκε και τάφηκε στην Αίγυπτο. Ο νέος εικονίζεται έφιππος, με την χλαμύδα να ανεμίζει, πίσω του.

194 μΧ - 197 μΧ. Αρχαία Πλωτινόπολη (το σημερινό Διδυμότειχο). Η χρυσή προτομή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Λεύκιου Σεπτιμίου Σεβήρου (Lucius Septimius Severus Augustus). Σφυρήλατη, από χρυσό 23 καρατίων, με ύψος 28,4 εκατοστών και βάρος 980 γραμμαρίων, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χρυσή προτομή Ρωμαίου αυτοκράτορα και από τις ελάχιστες, που σώζονται. Βρέθηκε, στις αρχές Ιουνίου του 1965, σε όρυγμα, που άνοιγαν φαντάροι, στον λόφο της Αγίας Πέτρας. Είχε μια μικρή περιπέτεια, πριν καταλήξει, στα χέρια των αρχαιολόγων, γι' αυτό και οι απώλειες, σε τμήμα του θώρακα. Άγνωστο παραμένει, μέχρι σήμερα, αν ήταν το μοναδικό αντικείμενο, στο όρυγμα, ή τμήμα κάποιου θησαυρού. Μέχρι στιγμής, εκτίθεται, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής και στο μέλλον, μάλλον, θα μεταφερθεί, στο Βυζαντινό Μουσείο Διδυμοτείχου.

1500 Ναύπακτος. Η σιδερόπορτα του κάστρου.

1720 (λειτουργία). Βενετία. «Καφέ FLORIAN». H παλαιότερη καφετέρια, στον κόσμο.

1832 - 1842 (οικοδόμηση). Αθήνα, Πλάκα. Οδός Σχολείου και Φλέσσα. Ισόγειο κτήριο με υπόγειο και αυλή. Κεραμοσκεπές και λιθόκτιστο έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο.

18ος αιώνας (κατασκευή). Μαδρίτη. Το συντριβάνι Cibeles, αφιερωμένο, στην θέα της  γονιμότητας Κυβέλη. Πίσω, είναι το δημαρχείο.

1853 Αθήνα, Θησείο. Ο Ναός του Ηφαίστου. 

Η βορειοδυτική πλευρά της Ακρόπολης, με τα προπύλαια, και τον Φράγκικο πύργο (έως το 1874). Κάτω από τα τείχη της Ακρόπολης, τα Αναφιώτικα, και πιο δεξιά, πίσω από τον ναό του Ηφαίστου, είναι η περιοχή Βρυσάκι, η οποία κατεδαφίστηκε, για τις ανασκαφές της αρχαίας αγοράς το 1931. Αριστερά, είναι ο Υμηττός.

1890 (κατασκευή). Κηφισιά. Οδός Λεβίδου 26. Τριώροφο, νεοκλασικής μορφής, κτήριο, με προεξέχον μονώροφο πρόστυλο τμήμα, στις πλευρές της εισόδου, που δημιουργεί εξώστη, στον όροφο. Το κτήριο παρουσιάζει ενδιαφέροντα μορφολογικά στοιχεία διαφόρων τεχνοτροπιών. Ανοίγματα, ελαφρώς, τοξωτά, με πλαίσια, από τραβηχτά κυμάτια και κλειδί, στην επίστεψή τους. Ενδιαφέρουσα η διάταξη των παραθύρων της εξωτερικής σκάλας. Στην επίστεψη του κτηρίου, περιμετρικά, υπάρχει λωρίδα, με ανθεμωτή χρωματιστή διακόσμηση (κεραμική).

1890 (οικοδόμηση). Αβάνα, Κούβα. Σπίτι Art Nouveau.

1896 (κατασκευή). Αιδηψός. «ΘΕΡΜΑΙ ΣΥΛΛΑ». Ανακαινίστηκε, για πρώτη φορά, το 1910. Σήμερα, λειτουργεί, ως ξενοδοχείο και στο υπόγειό του, έχει εγκαταστάσεις, για λουτροθεραπεία. Έχει κηρυχθεί ιστορικό μνημείο.

1897 Πάτρα, λιμάνι. Πατέρας και γιος, μπροστά, στον φακό.

1903 Κηφισιά. Τσολιάδες περιμένουν το τραίνο, στον σιδηροδρομικό σταθμό.

1905 (κατασκευή). Θεσσαλονίκη. Η Βίλα Μόρντωχ. Ένα από τα λίγα αρχοντικά, που σώθηκαν. Βρίσκεται, στην συμβολή των οδών Βασιλίσσης Όλγας, με Μαετίου. Ξεχωρίζει, ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες. Ο αρχιτέκτονας της Βίλας ειναι ο Ξενοφώντας Παιονίδης.Το κτήριο οικοδομηθηκε, προκειμένου να κατοικήσει, εκεί, ο Τούρκος μέραρχος Σειφουλάχ Πασά. Όμως, το 1923, πουλήθηκε, στους αδελφούς Σαλώμ και αργότερα, πέρασε, στην ιδιοκτησία του Σαμουήλ Μόρντωχ. Κατοικήθηκε, από την οικογένεια, μέχρι, το 1940. Στην συνέχεια, το κτήριο επιτάχθηκε, από τους Γερμανούς και εγκαταστάθηκε η GESTAPO. Μετά το τέλος του πολέμου, δεν επιστράφηκε, στην χήρα Μόρντωχ, αλλα χρησιμοποιήθηκε, από το ελληνικό κράτος, ως αστυνομικό τμήμα. Η ιδιοκτήτρια έδωσε δικαστική μάχη και κέρδισε πίσω το ακίνητό της.Το πούλησε, στο ΙΚΑ, το 1952. Το 1986, λειτούργησε, ως δημοτική Πινακοθήκη της Θεσσαλονίκης. Από το 2013, στεγάζει τις υπηρεσίες του Ε' διαμερίσματος Θεσσαλονίκης και του Οργανισμού Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης. Η Βίλα Μόρντωχ αποτελεί δείγμα εκλεκτιστικής  αρχιτεκτονικής. Μεγάλο αισθητικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ζωγραφική διακόσμηση του αρχοντικού η οποία ανήκει, στον Τούρκο καλλιτέχνη Νουρεντίν.

1910 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου.

1910 (δεκαετία). Οθωμανική Θεσσαλονίκη, Βαρδάρης. Η κακόφημη συνοικία της Μπάρας, με τα μπουρδέλα της εποχής.

1917 Αθήνα. Βαρβάκειος αγορά. Αριστερά, μεσημεριανός ύπνος, πάνω, στον μαρμαρι πάγκο. Η Βαρβάκειος αγορά λειτουργεί, από το 1886, συνεχώς, έως σήμερα. 

1918 Αμμόχωστος, Κύπρος (βρετανική αποικία). Καβάλα, στα γαϊδουράκια. Άποψη του δρόμου, προς το παλαιό Δικαστηρίου.

1920 Αθήνα. Ο Ιλισός ποταμός (ρέμα).

Η θέα, όπως φαινόταν, από την ταράτσα του σπιτιού του Ιωάννη Κανδήλη. Ο Ιλισός (σημερινή Καλλιρρόης) και η γέφυρα, στην οποία κατέληγε η οδός Πετμεζά (τρεις δρόμους, παρακάτω. από την οδό Βούρβαχη). Στο βάθος, η παλιά εκκλησία και η νέα του Αγίου Παντελεήμονος.

1921 Αθήνα. Ο ναός του Ολυμπίου Διός.

Από την Ακρόπολη, η ανατολική πλευρά της Πλάκας, στα όριά της, στην Λεωφόρο βασιλίσσης Αμαλίας. Κάτω, η οδός Λυσικράτους και η Πύλη του Αδριανού, στο κέντρο, το Ολυμπιείο, ο Ιλισός, η περιοχή Μετς, και αριστερά, ο λόφος Αρδηττού. Στο βάθος, το Παγκράτι, εξοχικό, με χωράφια, αραιοκατοικημένο, ακόμη, ο Βύρωνας, πριν, ακόμη, κτιστεί και οι πρόποδες του Υμηττού.

1922 Γερμανία. Τροχόσπιτο, με την ουσία της έννοιας του όρου.

1925 Άγιος Νικόλαος, Κρήτη.

1930 (δεκαετία). Αθήνα, Πλάκα. Οδός Αιόλου. 

Ο τοίχος, με τις κολόνες, αριστερά, είναι το πίσω μέρος της Βιβλιοθήκης του Αδριανού.

1930 Φάληρο. Υδροπλάνο τύπου Blackburn T. 3A Velos. Από τα πρώτα, που κατασκευάστηκαν, από το Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων στο Δέλτα του Φαληρού.

1930 Αθήνα. Η πλατεία Βικτωρίας. (Η επίσημη ονομασία της είναι : πλατεία Κυριακού).

1930 Αγρίνιο. Η κεντρική πλατεία της πόλης.

1935 Αθήνα, Πλάκα. Η συμβολή των οδών Πελοπίδα και Αιόλου. Η πύλη του Μεντρεσέ.

Διακρίνεται η πύλη του Μεντρεσέ, του οθωμανικού ιεροδιδασκαλείου, που, επί Όθωνα, είχε μετατραπεί, σε φυλακή και ο περιβόητος πλάτανος, στην αυλή του, στα κλαδιά του οποίου απαγχονίζονταν οι θανατοποινίτες.

1936 Πειραιάς. Σχολείο της ΣΤ’ τάξης Δημοτικού.

1938 Ο Ισπανός αρχαιολόγος Emanuel Εsteve φοράει ένα αρχαίο ελληνικό κράνος (Αρχαϊκό Κορινθιακό, 6ος  αιώνας π.Χ.). Το κράνος είναι μεγάλο, αφήνοντας εσωτερικό χώρο, για παχιά επένδυση. Επίσης, θα πρέπει να έχει τοποθετήσει κάτι υφασμάτινο, στο εσωτερικό της οροφής, ώστε το ύψος των ματιών του να ταιριάζει στις οπές του κράνους, για τα μάτια.

   

1940 (δεκαετία). Αθήνα, Ομόνοια. Οδός Πατησίων και Πανεπιστημίου. Πλάνο, από το  Ξενοδοχείο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ» Excelsior. Η διασταύρωση Πανεπιστημίου, με την αρχή της Πατησίων, με τραμ.

1950 Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος

Στον φόντο, το ξενοδοχείο 'Μεγάλη Βρεταννία', από το 1874, κτήριο του 1842, πριν την ολική του ανακατασκευή, που θα γίνει το 1956, και ξαναχτίζεται, εκ θεμελίων, από τον αρχιτέκτονα Κώστα Βουτσινά. Επίσκεψη του προέδρου της Τουρκίας Ismet Inonu, στο μνημείο Αγνώστου Στρατιώτου, συνοδευόμενος, από τον Πρέσβη της Τουρκίας Ruşen Eşref Ünaydin.

1951 Χαλάνδρι και η ευρύτερη περιοχή. Ο δρόμος, που πάει, προς τα πάνω, είναι η λεωφόρος Πεντέλης. Πάνω αριστερά, είναι η ρεματιά Χαλανδρίου.

1951 ΗΠΑ. Humphrey Bogart και Lauren Bacall.

1957 Ύδρα. Η Σοφία Λόρεν, ο Αλέξης Μινωτής και ο Ζορζ Μιστράλ, στα γυρίσματα της ταινίας "Το παιδί και το δελφίνι".

  

1960 (Απόκριες). Κοκκινιά. Ο ρεμπέτης Γιάννης Παπαϊωάννου, μεταμφιεσμένος, σε χανούμισσα, χορεύει τσιφτετέλι, στο μαγαζί «Περιβόλα». Στο βάθος αριστερά, πινακίδα: "Θεέ μου, φύλαξέ με από τους φίλους, γιατί τους εχθρούς μου τους ξέρω". [Φωτογραφικό Αρχείο Ηλία Πετρόπουλου «Ρεμπέτικα τραγούδια» (Εκδόσεις: Κέδρος 1979), + Γεννάδειος Βιβλιοθήκη].

1964-1965. Πειραιάς. Τρούμπα.

Διακρίνεται αριστερά, το Μέγαρο Ποτόγλου, πρώην ''Ξενοδοχείο Σικάγο'', (ανέγερση, τέλη δεκαετίας του 1920, έως τις αρχές του 1930). στην συμβολή των οδών Νοταρά 116, Φίλωνος 119 και Σκουζέ, (το κτήριο υπάρχει και σήμερα). Στην γωνία, ένα από τα φημισμένα καμπαρέ της περιοχής, το "Tony's Bar" και λίγο πιό πάνω, η είσοδος του ξενοδοχείου "Φαίδρα". Κατά την διάρκεια της Κατοχής, στο κτήριο, στεγαζόταν το αρχηγείο της γερμανικής διοίκησης του Πειραιά (Komandatur).

1965 - 2015 Μεξικό. Ο Alain Delon και η Brigitte Bardot. O ένας έχει πεθάνει πέρυσι, στις 18 Αυγούστου, η άλλη ζει, πλησιάζοντας, στην ηλικία των 91 ετών.

1966 Τρίκαλα. Λεωφορείο Mercedes R495. Biamax μεταφέρει τους οπαδούς του Ολυμπιακού, στον ποδοσφαιρικό αγώνα, με την τοπική ομάδα.

1966 (Απόκριες). Άμφισσα.

1970 Ρόδος, Μανδράκι. Βόλτα σπουδαστών της ΑΣΤΕΡ. 

1973 Αθήνα, Λεωφόρος Βουλιαγμένης. Διαφήμιση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» του Αριστοτέλη Ωνάση.

1973 Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο γιος τους Γιάννης, σε μικρή ηλικία. Το διαζύγιο, όμως, δεν ήταν πολύ μακριά.

21/2/1996 Πειραιάς, Δημοτικό Θέατρο. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, 5 μήνες, πριν πεθάνει, με τον ηθοποιό Ανδροκλή Δεληολάνη.

25/6/1978 Μεσολόγγι.

11/1979 Ζυρίχη. Η Γερμανίδα ηθοποιός και μοντέλο, Natassjia Aglaia Kinski, σε ηλικία 18 ετών, για την ταινία «Tess» του Roman Polanski, στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.

1987 Πειραιάς. Κούλουμα, στην Πειραϊκή.

6/4/2016 Ολλανδία. Δημοψήφισμα, για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας, στην “Ευρωπαϊκή Ένωση“. Η μέγιστη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (το 61%) ψήφισε, κατά της ενσωμάτωσης. Αλλά, όπως και στην Ελλάδα, νωρίτερα, η πολιτική ελίτ έγραψε, στα παλαιότερα των υποδημάτων της, την ψήφο των πολιτών.

2024 Βηρυττό, Λίβανος. Μια, πραγματικά, ασυνήθης πολυκατοικία.

2025 Παρίσι. Το κτήριο Hausmannian, πιο γνωστό ως ,”Το κτήριο που λιώνει", είναι τοιχογραφία και οπτική ψευδαίσθηση!

3/3/2025 Αθήνα. Από τον λόφο του Φιλοπάππου, απέναντι, η Ακρόπολη.