Από την εδαφική επικράτεια του μετεπαναστατικού ελληνικού κράτους, το 1830, στο νόμισμα των 10 λεπτών της εποχής του Ιωάννη Καποδίστρια, το 1831, στον ασημένιο ταύρο, τον 6ο αιωνα πΧ, στον Σπαρτιάτη πολεμιστή του 5ου αιώνα πΧ, στις σαρκοφάγους του 4ου αιώνα πΧ, στην Κωνσταντινούπολη, στην ένωση των Επτανήσων, στην Ελλάδα, το 1864, στην Αθήνα (1867-1972), στην CNT, αλλά και στην επικράτηση του Francisco Franco, το 1939, στο «γκολ του Καμάρα», στις 28/4/1971, στον George Best, το 1973, στα ελληνικά νομίσματα των 5 δρχ, το 1941, το 1973 και το 1986, στην έρημο Γκόμπι της Μογγολίας, το 2025 και μετέπειτα (142).

1831 μετεπαναστατικό νόμισμα των 10 λεπτών. Εποχή Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

  

1830. Η εδαφική επικράτεια του μετεπαναστατικού ελληνικού κράτους.

    

1275 - 1315. Αγγλία. Cambridge University. Σκισμένες, διπλωμένες και ραμμένες, σπάνιες ιστορίες για τον μάγο Μέρλιν που μεταμορφώνεται στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου και για τον Σερ Γκαγουέιν που αποκτά δύναμη από τον ήλιο ήταν δεμένες σε ένα χειρόγραφο με αρχεία ιδιοκτησίας από τη δεκαετία του 1500. Παρέμεναν απαρατήρητα για αιώνες, στοιβαγμένα ανάμεσα στα αρχεία μιας αγγλικής έπαυλης και στη συνέχεια ανάμεσα στα εκατομμύρια τόμους μιας πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης. Τουλάχιστον έως ότου ένας αρχειονόμος έριξε μια άλλη ματιά, ξεκινώντας ένα πολυετές πρόγραμμα για τον εντοπισμό και στη συνέχεια την επανασυναρμολόγηση του μεσαιωνικού χειρόγραφου, το οποίο κάποιος στην Αγγλία των Τυδώρ (ο Οίκος των Τυδώρ ή δυναστεία των Τυδώρ ήταν ένας βασιλικός οίκος Ουαλικής καταγωγής) είχε αποσυναρμολογήσει και χρησιμοποιούσε για να βοηθήσει στη συγκράτηση ενός λογιστικού βιβλίου. Το χειρόγραφο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ανεκτίμητο εύρημα : εξαιρετικά σπάνιες ιστορίες του ρομάντζου του Αρθούρου, αντιγραμμένες από έναν γραφέα μεταξύ 1275 και 1315. Πρόκειται για ιστορίες από την συλλογή «Suite Vulgate du Merlin» που γράφτηκε στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα. 

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Cambridge ανακοίνωσαν τα ευρήματά τους και δημοσίευσαν μια ψηφιοποιημένη έκδοση του χειρογράφου, στο διαδίκτυο. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν λιγότερα, από 40 αντίγραφα της συνέχειας της Suite Vulgate και κανένα, από αυτά, δεν είναι, ακριβώς, το ίδιο. «Κάθε χειρόγραφο αντίγραφο ενός μεσαιωνικού κειμένου, γραμμένο, με το χέρι, από έναν γραφέα, θα αλλάζει, σιγά-σιγά», δήλωσε η Irène Fabry-Tehranchi, η Γαλλίδα ειδικός της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης. «Καθώς έρχονται τα αντίγραφα, κάθε γραφέας επιβάλλει το δικό του γούστο». Το πρώτο αφορά τον Σερ Γκαγουέιν, ανιψιό του βασιλιά Αρθούρου, του οποίου οι αντίπαλοι περιλαμβάνουν επαναστατημένους βαρόνους, στο εσωτερικό και ειδωλολάτρες Σάξονες, που εισβάλλουν, από το εξωτερικό. Ανάμεσα, στους αδιάλλακτους ευγενείς, είναι και ο ίδιος ο πατέρας του Γκαουέιν (στον Αρθουριανό κύκλο, ο σερ Γκαουέιν είναι, από τους επιφανέστερους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης). Ο Γκαουέιν συμμαχεί, με τον Αρθούρο, για να τον νικήσει. Στην συνέχεια, ακολουθεί η μάχη, με τους Σάξονες. Κραδαίνοντας το Εξκάλιμπερ, το σπαθί του μύθου, ο Γκαουέιν γίνεται όλο και πιο ισχυρός, καθώς ανατέλλει ο ήλιος, φτάνοντας, στο απόγειο της δύναμής του, το μεσημέρι. Η νίκη του, στο πλευρό του Αρθούρου, δεν είναι λιγότερο ικανοποιητική, επειδή είναι προβλέψιμη. Στο δεύτερο επεισόδιο, ο Αρθούρος και η βασίλισσά του, η Γκουίνεβιρ, προεδρεύουν, σε μια γιορτή, όταν αυτή διακόπτεται, από έναν μυστηριώδη επισκέπτη, έναν τυφλό αρπιστή, που οδηγείται, στην αυλή, από έναν λευκό σκύλο. Γοητευμένος, από την μουσική του, ο Αρθούρος δέχεται το, ακόμη, πιο παράξενο αίτημα του παράξενου άνδρα : να φέρει την σημαία του βασιλιά, στο πεδίο της μάχης – μια, φαινομενικά, μοιραία επιθυμία. Ο αρπίστας είναι ο Μέρλιν, μεταμφιεσμένος, αν και τα μέλη της αυλής το συνειδητοποιούν αυτό, μόνο, πολύ αργότερα. «Η σημαία, χάρη στην μαγεία του Μέρλιν, μπορεί να γίνει αυτός ο μαγικός δράκος, που φυσάει φωτιά, στο πεδίο της μάχης», δήλωσε η Irène Fabry-Tehranchi. Την εποχή της δημιουργίας του, το χειρόγραφο ήταν «ένα είδος πολυτελείας», πρόσθεσε η ίδια, που, πιθανότατα, εισήχθη, στην Αγγλία, από αριστοκράτες, που γνώριζαν την αρχαία γαλλική γλώσσα, καθώς τα ρομάντζα του Αρθούρου γίνονταν, όλο και πιο δημοφιλή. Καθώς, όμως, οι ιστορίες μεταφράζονταν, στα αγγλικά, η αξία τέτοιων χειρογράφων μειώθηκε. Εκτός και αν κάποιος είχε ένα σωρό πράξεις, ή κάτι παρόμοιο, τριγύρω και χρειαζόταν λίγη βιβλιοδεσία. Αυτό μπορεί να εξηγήσει το πώς κάποιος, στην έπαυλη Handingfield στο Safk, τον 16ο αιώνα, κατέληξε, στην παλιά περγαμηνή, ως πρώτη ύλη, για την ενίσχυση ενός βιβλίου. Η συλλογή της έπαυλης έφτασε, στο Cambridge, την δεκαετία του 1970, αλλά, μόλις, το 2019, ένας αρχειονόμος συνειδητοποίησε ότι το κρυμμένο χειρόγραφο άξιζε μια πιο προσεκτική ματιά. Η επίπονη διαδικασία κατέληξε να διαρκέσει χρόνια, δεδομένου ότι το εύθραυστο χειρόγραφο είχε ανακυκλωθεί, μέσα σε ένα βιβλίο, που το ίδιο ήταν αιώνων. «Έπρεπε, πραγματικά, να μπούμε, στις γωνίες και τις σπηλιές, αυτού του αντικειμένου», δήλωσε η Δρ Irène Fabry-Tehranchi. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν πολυφασματική απεικόνιση, η οποία βασίζεται, σε διαφορετικά μήκη κύματος του φωτός, όπως το υπεριώδες και το υπέρυθρο, για να αποκαλύψουν λεπτομέρειες, στο χειρόγραφο, που το γυμνό μάτι δεν μπορούσε να εντοπίσει. Με την βοήθεια των συναδέλφων τους, στο τμήμα ζωολογίας, χρησιμοποίησαν, επίσης, έναν αξονικό τομογράφο, που χρησιμοποιείται, συνήθως, για απολιθώματα, για να αποκαλύψουν τα στρώματα της περγαμηνής, χωρίς να αποσυναρμολογήσουν, φυσικά, το βιβλίο. Οι συντηρητές χρησιμοποίησαν, επίσης, καθρέφτες, μαγνήτες, πρίσματα και άλλα εργαλεία, για να τραβήξουν εκατοντάδες φωτογραφίες, από μέρη του χειρογράφου, που ήσαν κρυμμένα, κάτω από πτυχές, ή ραμμένα, στο δέσιμο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα είδος μεσαιωνικού, παλαιογαλλικού παζλ, που έπρεπε να συναρμολογηθεί, σε ένα ευανάγνωστο κείμενο. «Το έργο αυτό είναι μυθικό, κυρίως, για την χρήση της νέας τεχνολογίας, για την ανάκτηση του υλικού πολιτισμού του παρελθόντος, ο οποίος μπορεί να επιβιώνει, σωματικά, αλλά να παραμένει απρόσιτος, για διάφορους λόγους», δήλωσε η Hannah Weaver, καθηγήτρια μεσαιωνικής λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο Columbia, η οποία δεν συμμετείχε, στο έργο. Δεν ήταν, μόνο, η καινοτόμος χρήση της απεικόνισης, δήλωσε η Δρ Hannah Weaver. Ήταν αυτό, που ακολούθησε και τί μπορεί να σημαίνει, για άλλους ερευνητές. «Ήταν η ψηφιακή εκτύλιξη, που, πραγματικά, με εξέπληξε», είπε. «Ανυπομονώ να δω αυτήν την νέα τεχνική να εφαρμόζεται, σε άλλα δύσκολα επιτόπια χειρόγραφα». Η Δρ Irène Fabry-Tehranchi, εξέφρασε μια παρόμοια ελπίδα. «Υπάρχουν, ακόμη, πράγματα, που πρέπει να ανακαλυφθούν», είπε.

6ος αιώνας πΧ (μέσα). Αθήνα. Ἀσημένιος Ταύρος, σε φυσικὸ μέγεθος, που βρέθηκε, σε ιερό λάκκο, κοντὰ στην Στοὰ των Αθηναίων λ. Ήταν φτιαγμένος, από σεντόνια ασήμι, με μερικὰ μέρη του σώματος, από χρυσό. (Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών).

5ος αιώνας πΧ (τέλη). Χάλκινο αγαλμάτιο Σπαρτιάτη πολεμιστή. Είναι οπλισμένος με κράνος κορινθιακό και ακόντιο. Αποδίδει τον μαχητή της Σπάρτης, κατά τους Μηδικους πολέμους.( Hartford, Connecticut, Wadsworth Atheneum).

  

4ος αιώνας πΧ (κατασκευή). Αξιοσημείωτα μνημεία στο μουσείο της Κωνσταντινουπόλεως είναι δύο μαρμάρινες σαρκοφάγοι, οι οποίες φέρουν σαφή χαρακτηριστικά Ελληνικής εργασίας (πιθανότατα, της σχολής του Πραξιτέλη). Η μια από τις σαρκοφάγους αυτές, χρονολογείται. στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. και μιμείται μονόπτερο ιωνικό οικοδόμημα, που ανάμεσα, στους κίονές του, φαίνονται δεκαοκτώ γυναικείες μορφές, που πενθούν. Η δεύτερη σαρκοφάγος ανήκει, στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. και μιμείται το σχήμα κατοικίας, ή ναού, πιθανότερα. Το μνημείο αυτό ονομάζεται, συνήθως, “σαρκοφάγος του Μ. Αλεξάνδρου”, γιατί, σε μια από τις πλευρές του, έχει απεικονιστεί η μάχη της Ισσού και υπέθεσαν ότι είχε προοριστεί, για τον νεκρό του Μ. Αλεξάνδρου. Αν και η σαρκοφάγος, από την αρχαιότητα είχε ληστευθεί, στο δάπεδό της, βρέθηκε αρχαίο νόμισμα.του 3ου π.Χ. αιώνα.

Το 321 πΧ, σχεδόν, δύο χρόνια, μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, ο Αρριδαίος ολοκλήρωσε την κατασκευή της αρμάμαξας, που θα μετέφερε τη σορό του Αλεξάνδρου, από την Βαβυλώνα, στο μαντείο του Άμμωνα, όπως ήταν η επιθυμία του. Η σαρκοφάγος ήταν, από σφυρήλατο χρυσό, την γέμισαν, με αρώματα, για να συντηρείται η μούμια, και την σφράγισαν, με εφαρμοστό χρυσό κάλυμμα. Πάνω της, τοποθέτησαν μία πολύ ωραία και χρυσοποίκιλτη φοινικίδα (κόκκινη πολεμική σημαία) και δίπλα της, τα όπλα του νεκρού. Κατά τον Διόδωρο, όταν η πομπή έφθασε, στα σύνορα της Συρίας, με την Αίγυπτο, την συνάντησε ο Πτολεμαίος, επικεφαλής στρατιωτικής δύναμης και μετέφερε, με τιμές, την αρμάμαξα, όχι, στο μαντείο του Άμμωνα, αλλά, στην Αλεξάνδρεια. Στο τέλος του 19ου αιώνα μΧ, ανακαλύφθηκαν οι βασιλικοί τάφοι της Σιδώνας. Τα ανάγλυφα της ωραιότερης σαρκοφάγου, που, σήμερα, φυλάσσεται, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης, απεικονίζουν τον Μ. Αλέξανδρο, κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού άγριων ζώων και μιας μάχης, κατά των Περσών. Ο χρωματισμός των μορφών έχει διατηρηθεί, σε ασυνήθιστα, καλή κατάσταση και γι’ αυτόν τον λόγο, η σαρκοφάγος θεωρείται, ως μια από τις σημαντικότερες μαρτυρίες, για την πολυχρωμία των γλυπτών, κατά την ύστερη κλασική και την πρώιμη ελληνιστική περίοδο.

3ος αιώνας πΧ. Μεσσηνία. Το αναστηλωμένο Ταφικό Μνημείο Κ3, στο Γυμνάσιο της Αρχαίας Μεσσήνης, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική μορφή, με την αμφίκοιλη κωνική στέγη, στην κορυφή της οποίας εδραζόταν κορινθιακό κιονόκρανο, στην πάνω επιφάνεια του οποίου και μέσα, σε βαθειά εγκοπή, είχε τοποθετηθεί συμπαγές λίθινο αγγείο.

Περιληπτική περιγραφή του μνημείου, από τον αείμνηστο Διευθυντή Ανασκαφών Αρχαίας Μεσσήνης και τ. Καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης Πέτρο Θέμελη : «Το ταφικό μνημείο Κ3, στο Γυμνάσιο της Αρχαίας Μεσσήνης, με τους οκτώ κιβωτιόσχημους τάφους, στον θάλαμό του, κατασκευάστηκε, κατά το πρώτο τέταρτο του 3ου αι. π.Χ. για να δεχθεί τα σώματα οκτώ αφηρωϊσμένων νεκρών μιας μεγάλης και ισχυρής, οικονομικά και πολιτικά, οικογένειας της μεσσηνιακής ελίτ, τριών γυναικών και πέντε ανδρών, των οποίων τα ονόματα, χωρίς τα πατρώνυμα, αναγράφονται, στην ανατολική πλευρά θέασης του θαλάμου : Επικράτεια, Νικοξένα, Νικίχα, [...]τίνος, Αγησίστρατος, Επικράτης, [...]ιππος, και Ξένιππος. Κατά τη διάρκεια του 1ου αι. μ.Χ.  τα μέλη μιας άλλης μεσσηνιακής, επίσης αριστοκρατικής οικογένειας, αυτής του Διονυσίου Αριστομένους, χρησιμοποίησαν το ίδιο λαμπρό ταφικό μνημείο Κ3 του 3ου αι. π.Χ., μετά από κάποιες εργασίες επισκευής και αναδιάταξης των τάφων του θαλάμου, για τον ενταφιασμό τους και έστησαν τα μαρμάρινα αγάλματα επιφανών αφηρωϊσμένων νεκρών τους, μπροστά από το μνημείο, στα βάθρα προγενέστερων χάλκινων ανδριάντων, ασκώντας την προσφιλή, για την εποχή αυτή πρακτική της «ανακύκλωσης».»

1ος αιώνας μΧ (κατασκευή). Ρώμη. Η Piazza Navona, μια από τις πιο γνωστές και όμορφες πλατείες της πόλης.

1360 - 1390 (κατασκευή). Crowland (ή Croyland), Lincolnshire, Αγγλία. Η γέφυρα Trinity είναι μια σπάνια πέτρινη γέφυρα τριών κατευθύνσεων. Αυτή η εικόνα, από το 1800, δείχνει το ποτάμι, κάτω από την γέφυρα, το 1600. Αρχικά, κατασκευάστηκε, για να αντικαταστήσει προηγούμενες ξύλινες γέφυρες, που εκτείνονταν, στην διασταύρωση του ποταμού Welland και ενός διανομέα. Κατασκευασμένη, από πέτρα Μπάρνακ, η γέφυρα έδωσε μια καινοτόμο λύση, για την διέλευση δύο υδάτινων οδών, κατά την απόκλισή τους. Τα ποτάμια αναδρομολογήθηκαν, τον 17ο αιώνα, αφήνοντας την γέφυρα να στέκεται, πάνω από ξηρό έδαφος. Τώρα, ένα προγραμματισμένο μνημείο παραμένει ένα εντυπωσιακό ιστορικό ορόσημο, στην πόλη.

29/3/1864 Η Βρετανία ανακοίνωσε ότι παραχωρεί τα Επτάνησα, στην Ελλάδα, ως προίκα στο νέο βασιλιά Γεώργιο Α’.

Σε μια γκάφα της αγγλικής διπλωματίας, από τις μεγαλύτερες, για την, τότε, Μεγάλη Βρετανία και από τις ευτυχέστερες, για την Ελλάδα, οφειλόταν η μεγάλη γιορτή, εκείνο το πρωί της 21ης Μαΐου του 1864. Η γαλανόλευκη σημαία υψωνόταν, στο φρούριο της Κέρκυρας και ο 39χρονος, τότε, Θρασύβουλος Ζαΐμης παραλάμβανε, επίσημα, τα Επτάνησα από τον Άγγλο αρμοστή Henry Storx. Οι Βρετανοί παραχωρούσαν τα νησιά, προίκα στον νέο βασιλιά της Ελλάδας, σε ανταπόδοση του όρου, που είχαν θέσει : Ότι ο νέος μονάρχης δεν θα επιβουλευόταν τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και νέος μονάρχης ήταν ο Γεώργιος ο Α’, επί της βασιλείας του οποίου, η Ελλάδα πήρε, με το σπαθί του πολέμου, την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Κρήτη και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Η αγγλική Κατοχή, στα Ιόνια νησιά, ονομαζόταν, επίσημα, Προστασία. Προστασία της Ανεξάρτητης Πολιτείας των Επτανήσων, όπως αναφερόταν, στην συνθήκη της Βιέννης, το 1815. Νωρίτερα, λεγόταν, απλά, Κατοχή. Την ημέρα της ένωσης, με την Ελλάδα, ένας ανώνυμος χρονικογράφος έγραψε : «Οι Άγγλοι , εις την Επτάνησον, χρόνους 54, μήνας 8 και ημέραν μίαν». Μετά την παράδοση, στον Ζαΐμη, ο Aρμοστής Henry Storx πέρασε, στο Κατάκωλο και πρόσφερε την σημαία της Επτανησιακής Πολιτείας, στον βασιλιά Γεώργιο. Στις 29 Ιουνίου, ο Γεώργιος πατούσε το πόδι του, στην Κέρκυρα, πρώτο σταθμό της περιοδείας του, στο Ιόνιο. Στις 29 Αυγούστου, οι πληρεξούσιοι, από τα Επτάνησα, γίνονταν δεκτοί, με ζητωκραυγές, στην εθνοσυνέλευση, που ετοίμαζε το νέο σύνταγμα της Ελλάδας. Η «Χρυσή Βίβλος» («Libro d’ oro») καθόριζε, στα Ιόνια νησιά, ποιοι ήταν οι αριστοκράτες και επομένως, οι εκλεκτοί, από τους οποίους προέρχονταν τα στελέχη της διοίκησης, της δικαιοσύνης, του στρατού και της εκκλησίας. Με εξαίρεση την Κεφαλονιά, όπου, ποτέ, δεν μπόρεσε να επιβληθεί, ολοκληρωτικά, η φεουδαρχία θριάμβευε, στην περιοχή, σε όλη την διάρκεια της βενετσιάνικης κατάκτησης. Οι εξεγέρσεις του λαού και των αγροτών ήταν φαινόμενο περισσότερο, από συνηθισμένο. Στα 1797, τα νησιά πέρασαν, στην γαλλική Κατοχή, που έφερε μαζί της, όλα τα δημοκρατικά ρεύματα της γαλλικής επανάστασης, τις ανατροπές και τις μεταρρυθμίσεις. Η προσωρινή ρωσοτουρκική κατάκτηση (1799 – 1800) επανέφερε την αριστοκρατία, στα πράγματα, πιο διαβασμένη. Τα Ιόνια νησιά απέκτησαν, για λίγο, τον τίτλο της δημοκρατίας, κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι εξεγέρσεις απέδωσαν ένα «βυζαντινό σύνταγμα» (ονομάστηκε έτσι, επειδή συντάχθηκε, στην Κωνσταντινούπολη), που παραχωρούσε κάποιες ανεπαίσθητες ελευθερίες, ενώ δημιουργήθηκε η «έντιμη αντιπροσωπεία», ένα είδος συμβιβασμού, ανάμεσα, στους ευγενείς και στους πλούσιους των νησιών. Η δεύτερη γαλλική Κατοχή (1807) δεν είχε καμία σχέση, με την πρώτη, καθώς, αυτή την φορά, εκπροσωπούσε τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Και επιπλέον, έφερε μαζί της, τον αποκλεισμό της σταφίδας (κυριότερου προϊόντος των νησιών), από τις αγγλικές αγορές, καθώς οι Άγγλοι είχαν επιβάλει εμπάργκο, στα προϊόντα, που προέρχονταν, από εδάφη της Γαλλίας. Άμεση συνέπεια ήταν η δημιουργία οικονομικής κρίσης. Η ογκούμενη λαϊκή αντίδραση, αλλά και τα προβλήματα του Ναπολέοντα, διευκόλυναν την προοδευτική αφαίρεση των νησιών, από την επιρροή των Γάλλων. Με την Συνθήκη του 1815, πέρασαν, στην προστασία της Αγγλίας. Ο Λόρδος Μεγάλος Αρμοστής εγκαταστάθηκε, στην Κέρκυρα και συνεργάστηκε, στενά, με την αριστοκρατία. Κοινός τους στόχος ήταν η καταπολέμηση της εθνικής συνείδησης των νησιωτών, που είχε φουντώσει, μετά την πρώτη γαλλική κατάκτηση. Η ελληνική επανάσταση και η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους αποτέλεσαν το έναυσμα μακρών αγώνων, που απέκτησαν και την πολιτική τους έκφραση, μέσα από τις τάξεις του ριζοσπαστικού κόμματος. Σκοπός των ριζοσπαστών ήταν, όχι, μόνο, η ένωση, με την Ελλάδα αλλά και ο δημοκρατικός μετασχηματισμός ολόκληρης της Βαλκανικής. Οι συνεχείς εξεγέρσεις εντάθηκαν. Ο επαναστατικός άνεμος, που σάρωνε την Ευρώπη, το 1848, ξέσπασε ορμητικός, στην Κεφαλονιά, όπου η εξέγερση μεταβλήθηκε, σε συγκροτημένη επανάσταση. Η επέμβαση του αγγλικού στρατού την περιόρισε, για λίγο, αλλά, το 1849, η επανάσταση φούντωσε, πάλι και εξελίχθηκε, σε κανονική ένοπλη αντιπαράθεση. Οι μάχες, ανάμεσα, στους χωρικούς και τους Άγγλους, αναστάτωσαν το νησί, με αποτέλεσμα η αγγλική Κατοχή να χρησιμοποιήσει τα πιο άγρια μέσα καταστολής, που διέθετε, προκειμένου να επικρατήσει. Οι ριζοσπάστες υπέστησαν φοβερούς διωγμούς, που εξαπολύθηκαν, με την συνεργασία Άγγλων και ντόπιων αριστοκρατών. Όμως, η Βουλή των Ιονίων νησιών εξέδωσε ψήφισμα (1850), με το οποίο ζητούσε την ένωση, με την Ελλάδα. Η απάντηση του Αρμοστή ήταν να διαλύσει το κοινοβούλιο. Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που ακολούθησαν, ήταν το προοίμιο, για την ένωση των νησιών, με την Ελλάδα. Πραγματοποιήθηκε το 1864. Το πρώτο θύμα της αγγλικής διπλωματίας, σε σχέση με την Ελλάδα, ήταν ο Alfred, o δεύτερος γιος της βασίλισσας Βικτορίας. Από καιρό, οι Βρετανοί ήθελαν να απαλλαγούν, από τα Επτάνησα, που, μόνο, προβλήματα τους δημιουργούσαν. Με ευχαρίστηση, θα τα παραχωρούσαν, στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε ο βασιλιάς Όθων και η εμμονή του, στην Μεγάλη Ιδέα. Οι Βρετανοί, με κανέναν τρόπο, δεν ήθελαν να θιγεί η ακεραιότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εκτός και αν ήταν να ωφεληθούν οι ίδιοι. Στην στροφή της δεκαετίας του 1850, προς 1860, αγγλόφιλοι, στα Επτάνησα, προωθούσαν ένα φιλόδοξο σχέδιο : Την δημιουργία της Επτανησιακής Ηγεμονίας, που θα περιλάμβανε τα Ιόνια νησιά και τις τουρκοκρατούμενες, ακόμη Θεσσαλία και Ήπειρο, με ηγεμόνα τον πρίγκιπα Alfred. Η έξωση του Όθωνα, τον Οκτώβιο του 1862, έκανε το σχέδιο να ατονήσει. Ο πρίγκιπας Alfred προοριζόταν, πια, για βασιλιάς των Ελλήνων. Τον Νοέμβριο του 1862, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, Λόρδος Palmerston, κάλεσε τον Χαρίλαο Τρικούπη, Έλληνα επιτετραμμένο, στο Λονδίνο. «Αφού έφυγε ο Όθων», του είπε, «κρατάμε την Κέρκυρα και σας δίνουμε τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου». Οι Άγγλοι μπορεί να ήθελαν τον Alfred βασιλιά, στην Ελλάδα. Δεν τον ήθελαν, όμως, οι άλλες, τότε, μεγάλες δυνάμεις. Οι Άγγλοι προχώρησαν, αλλιώς. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1862, άρχιζε, στην Αθήνα, η εθνοσυνέλευση που θα οδηγούσε, στην εκλογή νέου βασιλιά. Την ίδια ημέρα, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Λόρδος Russell, διαμηνούσε, στον Χαρίλαο Τρικούπη, πως «η βασίλισσα δεν θα είχε αντίρρηση να δοθούν τα Επτάνησα, στην Ελλάδα, αν ο νέος βασιλιάς ήταν αρεστός, στους Βρετανούς». Τον ίδιο μήνα, έφτασε, στην Αθήνα, έκτακτος απεσταλμένος της αγγλικής κυβέρνησης. Το μήνυμα δεν έπαιρνε παρερμηνείες : «Προκειμένου να στηριχτεί η μοναρχία, στην Ελλάδα, η βασίλισσα Victoria ήταν πρόθυμη να ανακοινώσει, στην βουλή των Λόρδων και στο αγγλικό κοινοβούλιο, την ένωση των Επτανήσων, με την Ελλάδα. Όμως, η προσφορά αυτή δεν ίσχυε, αν οι Έλληνες εξέλεγαν βασιλιά, που θα δημιουργούσε υποψίες ότι θα ακολουθούσε επιθετική πολιτική, προς την Τουρκία». Η εθνοσυνέλευση ψήφισε να δοθεί το στέμμα της Ελλάδας, στον 18χρονο γιο του νέου βασιλιά της Δανίας Γεώργιο, με το όνομα Γεώργιος ο Α’. Για να μην υπάρξει μπλέξιμο, με αντιβασιλείες, η εθνοσυνέλευση τον κήρυξε ενήλικα. Οι Άγγλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Στις 13 Ιουλίου του 1863, μια διεθνής συνθήκη έδινε στα Επτάνησα το δικαίωμα να ενωθούν με την Ελλάδα, «εφόσον αυτό επιθυμούσε ο λαός τους», σαν να μην ήταν αυτό το αίτημα ματωμένων αγώνων μισού αιώνα. Σε εκτέλεση της συνθήκης, ο αρμοστής Henry Storx διέλυσε το κοινοβούλιο της Επτανησιακής πολιτείας και προκήρυξε εκλογές, για τις 19 Σεπτεμβρίου. Παρουσιάστηκε ο ίδιος μπροστά, στους νεοεκλεγέντες, με το ερώτημα, αν ο λαός επιθυμεί την ένωση, με την Ελλάδα. Πήρε την απάντηση, με το ψήφισμα της 23ης Σεπτεμβρίου του 1863 : «Αι νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάς, Ιθάκη, Κύθηρα, Παξοί και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται, μετά του βασιλείου της Ελλάδος, όπως, εσαεί, αποτελώσιν αναπόσπαστον αυτού μέρος, εν μιά και αδιαιρέτω πολιτεία, υπό το συνταγματικόν σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος του βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α’ και των διαδόχων αυτού». Τα θεμέλια, για την τελική ευθεία, μπήκαν, στις 14 Νοεμβρίου του 1863, με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου, που παραχωρούσε τα Επτάνησα, στην Ελλάδα. Δυο ημέρες, αργότερα, στις 16 του ίδιου μήνα, ο Γεώργιος ορκιζόταν βασιλιάς των Ελλήνων. Στις 29 Μαρτίου του 1864, ανακοινώθηκε η τελική συμφωνία : Τα νησιά παραχωρούνταν, στην Ελλάδα, ως προίκα, στον Γεώργιο. Δυο μήνες, αργότερα, στις 21 Μαΐου, ο, μετέπειτα, πρωθυπουργός και από τους βασικούς συντελεστές της έξωσης του Όθωνα, Θρασύβουλος Ζαΐμης, σε επίσημη τελετή, στην Κέρκυρα, παραλάμβανε τα Επτάνησα, ως πληρεξούσιος του νέου βασιλιά.

1867 Αθήνα, Παγκράτι. Το Ζάππειο Μέγαρο δεν έχει κτισθεί, ακόμη.

1868 Ανάγλυφα, από το υποσκήνιο του Θεάτρου του Διονύσου.

1875 Πειραιάς. Στο βάθος, η Ακρόπολη των Αθηνών.

Απρίλιος 1877 Αθήνα. Ο 23χρονος Oscar Wilde, µε φουστανέλα.

1880 - 1890 Αθήνα. Η οδός Πειραιώς και η περιοχή του Ελαιώνα. Σε πρώτο πλάνο, το Θησείο και πίσω, το Γκάζι, όπου διακρίνεται το φουγάρο.

1898-1913 (πιθανότατα, γύρω στο 1900). Καλαμάτα. Υδροληψία, στην πλατεία 25ης Μαρτίου. 

1898 (λειτουργία). Αθήνα, Πλάκα. «Η Παλιά Ταβέρνα του Ψαρρά» δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί, από τότε, που άνοιξε τις πόρτες της στο αθηναϊκό κοινό, σερβίροντας ολόφρεσκα πιάτα, με εποχικά προϊόντα. Το παλαιότερο εστιατόριο, στην Αθήνα, έδινε (και δίνει) έμφαση, στα ψαρικά, ενώ, πολύ σύντομα, έγινε διάσημο, ανάμεσα στους κοσμοπολίτες Αθηναίους της κάθε εποχής, που ήθελαν να απολαύσουν ποιοτικό ελληνικό φαγητό.

1900 Αθήνα. Άποψη της πλατείας Συντάγματος (photo Karl Friedrich May).

1900 Αθήνα, Ομόνοια. Ιππήλατο τράμ, Ομόνοιας - Αχαρνών. Από την πλευρά της οδού Σταδίου, δεξιά, είναι η οδός Πανεπιστημίου και στο βάθος, η οδός Δώρου. Αριστερά, το κτήριο, στο ισόγειο του φιλοξενούσε το καφενείο Ζαχαράτου - Καπερώνης (υπάρχει και σήμερα). Στο κενό σημείο, λίγο αργότερα, θα χτιστεί το γωνιακό κτήριο της οδού Δώρου, το ξενοδοχείο «Carlton», με το γνωστό καφενείο «Νέον», το οποίο  ξεκίνησε να λειτουργεί, το 1920. Ιδρύθηκε, από τους Περικλή Γκόσιο και Γιάννη Δούκα.

1900 Πειραιάς. Οδός Αθηνάς.

1905 Παλαιό Φάληρο. Η σημερινή Λεωφόρος Ποσειδώνος. Άμαξα, στον χωμάτινο, τότε, παραλιακό δρόμο του Παλαιού Φαλήρου, από το ξενοδοχείο «Φρύνη», προς το Τροκαντερό. Δεξιά, το Μέγαρο Ι. Δ. Τσάμη, Ξενοδοχείο «Αύρα», Λεωφόρος Ποσειδώνος 22 και Νηρέως.

1905 Φάληρο (Τζιτζιφιές). Η παραλία.

1908 Αθήνα. Η θέα, από τον Λυκαβηττό. Από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην κορυφή του Λυκαβηττού, βλέπουμε το σημείο του θέατρου, στο βάθος, την Πεντέλη, δεξιά, την λεωφόρο Κηφισίας, την Μεσογείων και οι γύρω περιοχές, ακόμη, χωράφια.

1912 Αθήνα, Ηλεκτρικός σταθμός Μοναστηρακίου. Στρατιώτες, με στολές εποχής των βαλκανικών πολέμων, περιμένουν, για επιβίβαση.

1913 Αθήνα, οι Βασιλικοί Σταύλοι. Στην θέση τους, σήμερα, είναι το Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Οδός Σταδίου 4. Πίσω διακρίνεται το Ιλίου Μέλαθρον, επί της Πανεπιστημίου 12. Δεξιά, το Αρχοντικό Αθανασούλη.

1920 Αθήνα, Θησείο, πλατεία Αγίων Ασωμάτων. Υπάλληλοι καθαριότητας του Δήμου, με τα κάρα τους.

1925 Αυλώνας, Αττική. Νυφική φωτογραφία. Γαμπρός ο Νίκος Δάκος, νύφη η Δήμητρα (Δημητρού) Μπερτάλη. Στην μέση, η μητέρα της νύφης.

1929 Νέα Σμύρνη.

1930. Χαλάνδρι, Λεωφόρος Πεντέλης. Η, γύρω, περιοχή είναι, ακόμη, μέσα, το πράσινο. Στο βάθος, διακρίνεται η Πεντέλη.

1972 Οι εύζωνες  παρελαύνουν, μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

1930 (δεκαετία). Παλαιά Κοκκινιά. Το οργανοποιείο του περίφημου Ζοζέφ Τερζιβασιάν (όρθιος, αριστερά). Δεξιά, στην φωτογραφία, με το μπουζούκι του, ο αείμνηστος Γιάννης Παπαϊωάννου. 

Ο Ζοζέφ Τερζιβασιάν υπήρξε ο μεγαλύτερος τεχνίτης του είδους και είχε φτιάξει τα όργανα όλων των σημαντικών δημιουργών και δεξιοτεχνών : Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Χιώτη, Χατζηχρήστου, Παπαϊωάννου, Μπαγιαντέρα, Μητσάκη, Καπλάνη, Καλδάρα. Το 90% του ρεπερτορίου του ελληνικού τραγουδιού, από το 1934  μέχρι το 1995, έχει παιχθεί, με έγχορδα, που κατασκεύασε ο Ζοζέφ. Γεννήθηκε, το 1916, στο Αφιόν Καραχισάρ της Μικράς Ασίας και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922, ήλθε, στον Πειραιά και εγκαταστάθηκε, στην Νίκαια. Επί 60 χρόνια, ήταν προσηλωμένος, στην δουλειά του, που την θεωρούσε λειτούργημα. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, που υπήρξε προσωπικός φίλος του Τερζιβασιάν, είχε δηλώσει, χαρακτηριστικά: «Ο Ζοζέφ, με το αυτί και την διαίσθηση, έφτιαχνε, πάντα, αλάνθαστη την κλίμακα του μπουζουκιού». Ο ίδιος ο Ζοζέφ εξηγώντας την μαστοριά του, στην κατασκευή των μπουζουκιών, είχε δηλώσει, στα «ΝΕΑ», ότι «όλα ξεκινούν, από την διαδικασία παραγωγής. Κατ’ αρχάς, χρειάζεται να «στανιάρουν» και να «ψηθούν» τα ξύλα. Και για το σκάφος (δηλαδή το ηχείο) και για το μανίκι. Γιατί, μόνο, με «ψημένο» ξύλο βγαίνει ο ήχος στρογγυλός και μαγικός. Είναι, όμως και το καπάκι του μπουζουκιού, που και αυτό, χρειάζεται καλό και δουλεμένο ξύλο, αλλά, κυρίως, καλής ποιότητας. Όποιος ρωτούσε τον Ζοζέφ τί είναι πιο σημαντικό, στην κατασκευή ενός μπουζουκιού, απαντούσε με τέσσερις λέξεις: «Τα χέρια του μάστορα». Ο Μανώλης Χιώτης είχε αποκαλέσει τον Τερζιβασιάν «Στραντιβάριους του μπουζουκιού». Μέχρι τους τελευταίους μήνες του 1998, ο Ζοζέφ εξακολουθούσε να ασχολείται, με την τέχνη του. Κατασκεύαζε, αλλά και επισκεύαζε, μπουζούκια, που του πήγαιναν γνωστοί σολίστες, ή και μαθητευόμενοι.

1930 (δεκαετία). Αθήνα. Η Λεωφόρος Βασιλίσσης Αμαλίας, με τραμ. Στο βάθος, αριστερά, διακρίνεται το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία (τριώροφο τότε) και δεξιά, το μέγαρο Παπούδωφ (κατεδάφιση το 1971).

1932 Χαλκίδα. Αριστερά, στην κορυφή του λόφου Φούρκα, δεσπόζει το κάστρο Καράμπαμπα, (φαίνεται αμυδρά), που  κτίστηκε, το 1684, σε σχέδια του Βενετού Τζερόλιμο Γκαλόπο, για λογαριασμό των Οθωμανών. Ο Φραντζέσκος Μοροζίνι, το πολιόρκησε, ανεπιτυχώς, το 1688 και παρέμεινε απόρθητο, μέχρι, που πέρασε, στην κυριότητα του ελληνικού κράτους, το 1833.

1934 Αθήνα, Πλατεία Ομονοίας. Η οδός Πανεπιστημίου και στο βάθος, η Ακρόπολη.

    

  

1934 (οικοδόμηση). Αθήνα. Οδός Φυλής 25 και Σμύρνης 10. Πολυκατοικία Δημ. Αγραφιώτη, μηχανικός Λεωνίδας Σπετσιέρης. (Έχει τα χάλια του, αλλά)…

1934 Νέο Φάληρο, το ξενοδοχείο «Μέγα» («Grand Hôtel de Phalère»). Από την εξέδρα, βλέπουμε το ξενοδοχείο «Μέγα». Πίσω δεξιά, η οικία Βλάγκαλη, του τότε Γενικού Διευθυντή των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αλέξανδρου Βλάγκαλη, κτίστηκε το 1907.

30/3/1935 Μόσχα, “Σοβιετική Ένωση”. O Ιωσήφ Στάλιν, ο Anthony Eden, ο Μακσίμ Λιτβίνωφ και ο Μιάτσεσλαβ Μολότωφ.

1936 Σούρμενα (νυν Ελληνικό). Εκδρομή.

1936 Αθήνα, Αμπελόκηποι. Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Τραμ διέρχονται την λεωφόρο, στο ύψος του Υγειονομικού. Στο βάθος, διακρίνεται ο Λυκαβηττός.

 

28/3/1939. Μαδρίτη. Η πόλη έπεσε, στα χέρια  των φασιστών του Francisco Franco.

"Αυτοί οι επαναστάτες, από μια άλλη εποχή, έχουν γεράσει, αλλά δεν φαίνονται κουρασμένοι. Η ηθική τους είναι βουβή, αλλά δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Δεν καταλαβαίνουν, πια, τον κόσμο. Η βία, τους είναι γνωστή, την ευχαρίστηση, στην βία, την βλέπουν, με υποψία. Είναι μόνοι και καχύποπτοι. Μόλις, όμως, περάσεις το κατώφλι, που μας χωρίζει, από αυτούς, το κατώφλι της εξορίας, ανοίγει αμέσως ένας κόσμος έτοιμος, για βοήθεια, φιλοξενία και αλληλεγγύη. Όποιος τους γνωρίζει, θαυμάζει πόσο διαυγείς, πόσο λίγο πικραμένοι είναι. Πολύ λιγότερο, από τους νεαρούς επισκέπτες τους. Δεν είναι μελαγχολικοί. Η ευγένειά τους είναι προλεταριακή.  Η αξιοπρέπειά τους, ανθρώπων, που δεν παραδόθηκαν, ποτέ. Δεν χρωστούν ευγνωμοσύνη, σε κανένα. Κανένας δεν τους προώθησε. Δεν πήραν τίποτε, δεν ξεκοκκάλιασαν υποτροφίες. Η καλοπέραση δεν τους ενδιαφέρει. Δεν αγοράζονται. Η συνείδησή τους είναι εντάξει. Δεν είναι τίποτα τσακισμένοι τύποι. Δεν μοιρολογούν. Δεν μετανιώνουν. Οι ήττες τους δεν τους απογοήτευσαν. Ξέρουν ότι έκαναν λάθη, αλλά δεν παίρνουν, τίποτε, πίσω. Οι παλιοί άντρες της επανάστασης είναι δυνατότεροι, από όλα όσα ήρθαν μετά απ' αυτούς". 

Hans Magnus Enzensberger 

«Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας».

1940 Θεσσαλονίκη. Η παραλία και η παραλιακή οδός Νίκης.

8/6/1941 Αθήνα, Κατοχή. Χαρτονόμισμα των 5 δραχμών. («ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»).

3/12/1943 (κατάρριψη). Θάλασσα Αντικυθήρων (πυθμένας). Ένα βομβαρδιστικό αεροπλάνο «Baltimore» της Βασιλικής Αυστραλιανής Πολεμικής Αεροπορίας(RAAF), που είχε χαθεί, κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, εντοπίστηκε, ανοιχτά της Ελλάδας, λύνοντας το μυστηριώδες ερώτημα, για την τύχη του πληρώματος μετά από 82 χρόνια. Τα συντρίμμια του βομβαρδιστικού Baltimore FW282 ανακαλύφθηκαν, σε βάθος 61 μέτρων, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, από την ελληνική ομάδα καταδύσεων AegeanTec.

12/1944 Αθήνα. Από τις μάχες των Δεκεμβριανών.

1949 Αθήνα. Πλατεία Αμερικής.

  

1950 (δεκαετία). Αθήνα. Η πλατεία Συντάγματος, από την οδό Όθωνος.

1955 Αθήνα, Πλατεία Ομονοίας. Απέναντι, είναι η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, δεξιά, το ξενοδοχείο «Πάνθεον», στην αριστερή γωνία, είναι το γνωστό φαρμακείο του Μπακάκου, όπου ήταν σημείο συνάντησης. Αριστερά απέναντι, είναι η οδός Πειραιώς και δίπλα, η οδός Αθηνάς.

1956 Αθήνα, Παγκράτι. Οδοί Υμηττού και Χρεμωνίδου.

1958 Πειραιάς. Ο Robert Mitchum και η Μάρθα Καραγιάννη, στο νυκτερινό κέντρο ντροπιαστική «Η Σπηλιά του Παρασκευά», όπου η 19χρονη, τότε, ηθοποιός και χορεύτρια, χόρευε.

1958 Αθήνα. Ο ξύλινος Ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.

1959 Σούνιο. Το ξενοδοχείο «Αιγαίον» (Aegeon Beach Hotel), υπό ανέγερση. Δεξιά, το ταβερνάκι υπάρχει και σήμερα.

1969 Αθήνα, Πλατεία Ομονοίας. 

28/4/1971 Αθήνα, γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Το 3ο γκολ του Αριστείδη Καμάρα, στον ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκού - Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου 3 - 0.

1961 Γλυφάδα. «Αστέρια». Οι Έρρικα και Μαργαρίτα Μπρόγιερ, σε νεαρή ηλικία, από καλλιτεχνική φωτογράφηση, για μία από τις πρώτες εμφανίσεις τους στον χώρο. 

Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα εμφανίζονται το διάσημο ισπανικό συγκρότημα LOS 5 AMIGOS, με τραγουδιστή τον Cholo Baltasar, η ελληνική ορχήστρα του Τέλη Αποστολάτου, ο Αργεντινός ερμηνευτής Victor Carrion καθώς και οι Πάνος Τζανετής και αδερφές Μπρόγιερ. Γεννημένες, στην πόλη Στάιερ της Αυστρίας, μετακομίζουν, οικογενειακώς, στην Ελλάδα, όταν η Έρρικα είναι επτά και η Μαργαρίτα πέντε ετών. Η επαφή, με τον καλλιτεχνικό χώρο, θα γίνει, από τα παιδικά χρόνια, όταν συνοδεύουν τον πατέρα τους, που ασχολείται, με την υποκριτική, σε περιοδείες, σε όλη την Ελλάδα. Μετά από σπουδές, σε μουσική, ορθοφωνία και χορό, εμφανίζονται, σε νεαρή ηλικία, σε Αμερικανικό κλαμπ, στην Γλυφάδα. Ο διευθυντής και ο μαέστρος, από τα "Αστέρια", που βρίσκονται, ακριβώς, απέναντι, από το κλαμπ, διακρίνουν το ταλέντο και τους προτείνουν συνεργασία, ως δεύτερη φωνή, αρχικά, δίπλα στον σπουδαίο Γιάννη Βογιατζή, που αποτελεί σημαντικό όνομα, στον χώρο του ελαφρού τραγουδιού. Πηγή έμπνευσής τους ήταν το πασίγνωστο ντουέτο Kessler (Alice και Ellen Kessler), που σαρώνει, σε Γερμανία και Ιταλία, με τεράστια επιτυχία, στο τραγούδι, τον χορό και την υποκριτική.

1961 Ασπροκλήσι Θεσπρωτίας. Σαρακατσάνικος γάμος. Στο κονάκι της νύφης. Ο ''καυγάς'' είναι δρώμενο του γάμου. (Αρχείο ΕΛΙΑ).

6/7/1961 Ή Αλίκη Βουγιουκλάκη, στον «ΘΗΣΑΥΡΟ «.

1963 Αθήνα. Στο βάθος, η Ακρόπολη.

1965 Αθήνα. Η Τζένη Καρέζη, με τους συμπρωταγωνιστές της, στην ταινία : «Μια σφαίρα, στην καρδιά» (Une Balle au Coeur ) Sami Frey και Françoise Hardy. 

Τότε, ο Γάλλος  σκηνοθέτης Jean-Daniel Pollet είχε έλθει, στην Ελλάδα, για να γυρίσει αυτό το φιλμ νουάρ, που ήταν η πρώτη και μοναδική διεθνή συμμετοχή, σε κινηματογραφική ταινία, για την Τζένη Καρέζη. Την μουσική της ταινίας είχε συνθέσει ο Μίκης Θεοδωράκης. Το φιλμ έχει, ξεκάθαρα, ελληνική ατμόσφαιρα, καθώς, όχι, μόνο, γυρίστηκε, στην Αθήνα, αλλά, σε αυτό, συμμετείχαν, ή έκαναν μικρά περάσματα και πολλοί άλλοι γνωστοί Έλληνες ηθοποιοί, ανάμεσα τους ο Σπύρος Φωκάς, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, αλλά και ο Σωτήρης Μουστάκας. Η ταινία, για χρόνια, θεωρείτο χαμένη, μέχρι που αποκαταστάθηκε, ψηφιακά, το 2018  και προβλήθηκε, ξανά, στις αίθουσες.

1970 (δεκαετία). Αθήνα. Οι μοντέρνοι χοροί εισβάλλουν…

  

1971 Αθήνα. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (αριστερά), στο σπίτι του, με τον κολλητό του Παντελή Δεληγιαννίδη.

1970 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα.: Ο Κώστα Καζάκος, η Άννα Καλουτά, η Τζένη Καρέζη, η Ζωζώ Σαπουντζάκη και ο Σταύρος, σε πάρτυ, με πολλά εμπριμέ χαρακτηριστικά της εποχής. 

«Αγόραζα φορέματα, από μεγάλους οίκους μόδας, τόσο, για την δουλειά μου, όσο και για την προσωπική μου ζωή. Μου άρεσε να φορώ, πάντοτε, καινούργια τουαλέτα», είχε πει, σε συνέντευξή της, στο «Εγώ», η Ζωζώ Σαπουντζάκη. «Με έραβε ο Γιώργος Σκαλιντό, ο οποίος ήταν πανάκριβος. Ήταν, από τους ράφτες του θεάτρου, που έραβαν, μόνον, όσες είχαν οικονομική άνεση. Εγώ, επειδή δούλευα, στα κέντρα και τα θέατρα, μπορούσα και τα έδινα. Ήταν αμέτρητα χρήματα». Τα περισσότερα κομμάτια της συλλογής της Ζωζώς χάθηκαν, στην μεγάλη φωτιά της Κινέτας, το 2018. «Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου», θα έλεγε, στην συνέντευξή της, στο Grace. «Χάθηκαν πολλά και ακριβά ρούχα. Δεν είναι, μόνο, τα ρούχα, αλλά όλο το σπίτι, που έγινε στάχτη. Ήταν να γίνει, τί να κάνουμε»…

1973 Λευκωσία, Κύπρος. Ο George Best, με την φανέλα της ΕΘνικής ομάδας, σε ένα ματς, πριν 52 χρόνια, που δεν θα θυμόταν κανείς ότι έχει γίνει, αν δεν υπήρχε αυτή η συλλεκτική φωτογραφία.

Ο George Best, με την, γαλάζια τότε, φανέλα της Κύπρου, έχοντας αλλάξει, με έναν αντίπαλό του, μετά το τέλος του παιχνιδιού, έπειτα από την νίκη της εθνικής Βορείου Ιρλανδίας, με 3-0. Στο παλιό Στάδιο της Λευκωσίας, μπροστά, σε, σχεδόν, 9.000 θεατές, η Βόρειος Ιρλανδία έκαμψε την αντίσταση των Κύπριων, που άντεξαν την πίεση για ένα μόνο ημίχρονο. Στο δεύτερο μέρος, «μίλησε» η κλάση της σπουδαίας αυτής φουρνιάς των Βορειοιρλανδών, η οποία, παραδόξως, στα χρόνια, που ο George Best κυριαρχούσε, στα γήπεδα, δεν κατάφερε ποτέ να παίξει σε μεγάλο τουρνουά.

1973 Αθήνα, δικτατορία. Νόμισμα 5 δραχμών, μετά την κατάργηση της βασιλείας.

 

1970 (δεκαετία). Καλαμάτα. Το αστικό λεωφορείο διασχίζει την παραλιακή λεωφόρο.

23/7/1977 Πειραιάς. Η τελευταία διαδρομή του τραμ του Περάματος.

Απρίλιος 1985. Η αθηναϊκή “Ριβιέρα”.

1986 Αθήνα. Νόμισμα 5 δραχμών.

2024. Ο ποταμός Ούβατς, Σερβία.

1995 - 2025 Βοσνία, πρώην Γιουγκοσλαβία. Αναμένονται «πανηγύρια» και “κακά μαντάτα”…

  

17/3/2025 Παρίσι. Η Αθηνά Ωνάση (αριστερά), στο «Κέντρο φίλων του Georges Pompidou».

3/2025 Παρίσι. Emmanuel Macron, Kier Starmer, Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Ουδείς τους παίρνει, στα σοβαρά…

2025 Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το γιατί χαμογελάει, μόνον, αυτός το ξέρει…

2025. Ντόχα, Κατάρ. Η πρωτεύουσα του κράτους αυτού, στον Περσικό Κόλπο, είναι μια σύγχρονη πόλη, με πληθυσμό, σχεδόν, 2 εκατομμυρίων κατοίκων. Φημισμένη, για την φουτουριστική αρχιτεκτονική της, είναι, επίσης, μία από τις ασφαλέστερες πόλεις, στον κόσμο. Η ραγδαία ανάπτυξη και ο ρόλος της, ως παγκόσμιου οικονομικού κέντρου, έχουν καθιερώσει την , ως σημείο αναφοράς, για την αστική ανάπτυξη, στην περιοχή.

2025 Έρημος Γκόμπι, Μογγολία. Γλυπτό, η κοιμώμενη γυναίκα.

2025 Σκίτσο. Δίαιτα…