Tί χρειάζεται να πράξει η ελληνική κοινωνία; Πολύ απλά : Να βγει, από την ευρωζώνη και την “Eυρωπαϊκή Ένωση”.

 

Καθώς οι ισορροπίες, στο, δυτικό κόσμο, αλλάζουν, άρδην, με την νέα διακυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Donald Trump και με δεδομένο ότι υπάρχει ένας, φαινομενικά, ριζικός επαναπροσανατολισμός της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής η οποία αποκολλάται από τα ιδεοληπτικά πλαίσια, τα οποία διαμορφώθηκαν μετά την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την σταθερή αντιρωσισή πολιτική της ελίτ του αμερικανικού βαθύτατου κρατους και με την παρούσα φράξια της αμερικανικής ελίτ, που ανέλαβε τα ηνία της υπερδύναμης, διατηρώντας πλέον πολύ κακές σχέσεις, με την Δυτική και την Κεντρική Ευρώπη και φυσικά μέσα από την ριζοσπαστική προσέγγιση της Ουάσινγκτων, στην Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, που αλλάζει, εντελώς, την παγκόσμια ισορροπία των δυνάμεων (ή, που, τουλάχιστον, προσπαθεί να αλλάξει αυτή την ισορροπία) για να μπορέσει η Ουάσινγκτων να επικεντρωθεί, στο πραγματικό της πρόβλημα, που εδώ και μια δεκαετία, είναι η αυξανόμενη και μη δυνάμενη να ανακοπεί η ισχύς της Κίνας, η οποία, εκτός από παγκόσμια οικονομική δύναμη, οδηγείται στο να γίνει και στρατιωτική υπερδύναμη, η χώρα μας, η Ελλάδα, δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής και αμέτοχη σε αυτήν την διαδικασία των τεκτονικών αλλαγών, που συμβαίνουν και που θα συμβούν, στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον, απλούστατα, διότι θα επηρεαστεί, σημαντικά και ίδια, από αυτές τις αλλαγές. 

Με δεδομένο το γεγονός, λοιπόν, ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας καθίστανται ολοένα και περισσότερο οξυμένα, καθώς κυλάει ο χρόνος και ενόψει αυτών των τεκτονικών αλλαγών, που, μόλις, προανέφερα, είναι σαφές ότι η Ελλάδα χρειάζεται μία ανακατεύθυνση των προτεραιοτήτων της και των προσανατολισμών της, η οποία είναι ικανή να την βγάλει, από αυτό το τέλμα της κινούμενης άμμου, που την καταπίνει και την οποία περιγράφω, αναλυτικά, στο παραπάνω χθεσινό βίντεο, όπου περιγράφω τις προτεραιότητες, που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία και στις οποίες πρέπει να προχωρήσει. 

Αυτές οι προτεραιότητες είμαι ουσιαστικά δύο. Ας τις δούμε :

Η πρώτη προτεραιότητα είναι, φυσικά, η έξοδος, από την ευρωζώνη και το ευρώ και η αντικατάσταση, από ένα εθνικό νόμισμα , μια νέα δραχμή, αυτού του ξένου καταστροφικού νομίσματος, το οποίο εισήχθη από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και οδήγησε την χώρα, στην χρεωκοπία και στην καταστροφή, ωθώντας, στο έπακρο, μια μακρά διαδικασία, η οποία είχε αρχίσει να λαμβάνει χώρα, μετά την είσοδο της Ελλάδας, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), το 1981, όπως προκύπτει από τον, παραπάνω, αρχικό πίνακα, που τον έχω παρουσιάσει πολλές φορές, αλλά καθίσταται πάντοτε επίκαιρος, όσος χρόνος και να περάσει, διότι, απλούστατα, ο πίνακας αυτός καταγράφει την ζημιά, την οποία υπέστη η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία, εντός μιας οικονομικής ένωσης, στην οποία ήταν ο αδύναμος κρίκος και ο φτωχός συγγενής και εξαιτίας της ίδιας της δομής της ελληνικής οικονομίας, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι η σύμβαση προσχωρήσης, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την οποία κυβέρνηση υπέγραψε η κυβέρνηση του Κωσταντίνου Καραμανλή, τον Μάιο του 1979, ήταν λεόντια και φυσικά, καταστροφική, για  την ελληνική οικονομία.

Και εδώ, εντοπίζεται η δεύτερη προτεραιότητα, που, φυσικά, είναι η, σε μια δεύτερη φάση, απομάκρυνση της χώρας μας, από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1981, και μετά επαναδιαπραγματεύτηκε αυτήν την ολέθρια σύμβαση και κατάφερε να απαλείψει πολλές πλευρές αυτής της συμφωνίας, που ήσαν καταστροφικές, για την χώρα μας, δεν άλλαξε την ουσία της πραγματικής κατάστασης, αλλά μόνο καθυστέρησε τις δυσμενείς επιπτώσεις της. Ο, παραπάνω, πίνακας περιγράφει, χαρακτηριστικά το ποιά θα ήταν η εξέλιξη του ελληνικού Α.Ε.Π., εάν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί το 1981, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, μέχρι το 2008 και ποιά είναι η πραγματική εξέλιξη του ελληνικού Α.Ε.Π. την ίδια χρονική περίοδο 1981 - 2008 κατά την οποία η χώρα μας εισήλθε και παρέμεινε στην ΕΟΚ, που, τώρα, λέγεται “Ευρωπαϊκή Ένωση” και όπως πολλές φορές έχω τονίσει, κακώς, ονομάζεται έτσι, διότι δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή ούτε ένωση. Απλώς, είναι μια οικονομική και εν μέρει, νομισματική ένωση, χωρίς τίποτε το ουσιαστικό, πέραν αυτών των χαρακτηριστικών της, καθότι τα λεγόμενα πολιτικά όργανα αυτής της οικονομικής και νομισματικής ένωσης είναι, χωρίς πραγματικό περιεχόμενο και είναι άνευ ουσίας. 

Αυτό φαίνεται, σαφέστατα, στην παρούσα συγκυρία, για πολλοστή φορά, καθώς η “Ευρωπαϊκή Ένωση”, ως θεσμός, δεν λαμβάνεται υπόψη, σαν υπαρκτός παίκτης, στην παγκόσμια σκηνή. Ούτε, καν, στην περιφέρεια της ευρωπαϊκής υποηπείρου και ευρύτερα της Ευρασίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές και αυτό περιγράφω, στο αρχικό βίντεο, όπως και αυτό προκύπτει από τον αρχικό πίνακα, που είναι προϊόν τριών Ιταλών οικονομετρών και φυσικά, και φυσικά, δεν έχει τολμήσει κανείς να τον διαψεύσει και όποιος πίνακας, ούτε, καν, συζητείται, ή έχει συζητηθεί, στην ελληνική κοινωνία, η οποία έχει άγνοια των δεδομένων του, 

Η Ελλάδα έχει να πράξει, λοιπόν, ως κοινωνία, δύο απλά πράγματα, διαδοχικά, σε μια διακριτή απόσταση το ένα, από το άλλο. Η ελληνική οικονομία πρέπει, πάση θυσία, να εξέλθει από την ευρωζώνη, αντικαθιστώντας το ευρώ, από ένα νέο εθνικό νόμισμα. Θα πρέπει να επανέλθει στην στην θέσπιση ενός πραγματικού εθνικού νομίσματος της χώρας σε μια νέα δραχμή, η οποία θα μπορέσει να την οδηγήσει, στο να αποκτήσει την κυριαρχία της, στο δικό της το πορτοφόλι, την οποία κυριαρχία έχει χάσει, εδώ και 24 χρόνια, αφού το ευρώ, ως νόμισμα, είναι ένα ξένο νόμισμα και έτσι λειτουργεί, για την ελληνική οικονομία, επειδή, απλούστατα, δεν παράγεται, από το ελληνικό κράτος, το οποίο έχει χάσει την νομισματική του κυριαρχία και ως εκτούτου, την κυριαρχία του, σε κάθε τομέα, που αφορά την ελληνική οικονομία, δηλαδή την δημοσιονομική πολιτική, την πολιτική των επενδύσεων την κοινωνική πολιτική, την εισοδηματική πολιτική, την φορολογική πολιτική και φυσικά, κάθε δυνατότητα παρέμβασης, για την διόρθωση των ανισοσκελιών, που παρουσιάζονται στις διεθνείς συναλλαγές ελληνικής οικονομίας. 

Αυτό είναι το ένα κομμάτι όσων πρέπει να πραχθούν, προκειμένου να επανεκκινήσει, σε πραγματική παραγωγικη κατεύθυνση και ανασυγκρότηση, η ελληνική οικονομία. 

Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει όσα πρέπει να γίνουν, σε μια δεύτερη φάση, δηλαδή, με την έξοδο της χώρας από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρώσει την κυριαρχία της, η οποία έχει τρωθεί, βάναυσα, από τους λεγόμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Απλούστατα, χρειάζεται μια ψύχραιμη αντιμετώπιση της παρούσας χείριστης κατάστασης και φυσικά, πρέπει να καταστρωθεί ο σχεδιασμός των διαδικασιών και των τρόπων με τις οποίες θα προωθηθούν αυτές οι δύο αναγκαίες κινήσεις της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και σε δεύτερη, φάση από την “Eυρωπαϊκή Ένωση”. 

Αυτά, φυσικά, απαιτούν διαπραγματεύσεις, οι οποίες δεν πρόκειται αλλά είναι πολύ δύσκολες και φυσικά, θα πρέπει να καταλήξουν, στο απλούστατο γεγονός ότι πρέπει να καταστεί σαφές, στους ευρωθεσμικούς δανειστές ότι δεν πρόκειται να συνεχιστεί η παρούσα κατάσταση και ότι όσα μπόρεσαν να πάρουν, από την ελληνική οικονομία, τα πήραν και ότι δεν έχουν να πάρουν τίποτε περισσότερο, από το πήρα από αυτά που πήραμε πήραμε που όσα πήραν και τα οποία, σε έναν βαθμό, πρέπει να τα επιστρέψουν. 

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, που θα μπορέσουν να προωθήσουν ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο. Αλλά η ανάγκη και η σαφής δυσφορία και το νέο κύμα αγανάκτησης, που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, στην κοινωνία μας, μπορεί να ανοίξει μια διέξοδο και φέρει, στο προσκήνιο, την δυνατότητα, για την υλοποίηση των προαναφερθέντων στόχων, που μπορούν να πραγματοποιηθούν, παρά την κινδυνολογία της εντόπιας ελίτ και των ευρωθεσμικών δανειστών, ότι, τέτοιου είδους, κινήσεις θα είναι καταστροφικές. Δεν πρόκειται να είναι καταστροφικές. 

Απλώς, αυτό, που χρειάζεται, είναι η βούληση της κοινωνίας, αλλά και ενός τμήματος της εντόπιας ελίτ, προκειμένου να στηριχθούν και να υλοποιηθούν αυτά τα αναγκαία βήματα, τα οποία παρουσίασα και στο αρχικό βίντεο και στον, επίσης, αρχικό πίνακα. 

Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι πρέπει, οπωσδήποτε, να ανατραπεί το παρόν πολιτικό σκηνικό, στην χώρα, με τη δημιουργία εκείνων των πολιτικών φορέων, που θα σχεδιάσουν και θα έχουν την βούληση να πραγματοποιήσουν αυτό το σχεδιασμό της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και σε μία δεύτερη φάση, από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”. Και εδώ, είναι, που εντοπίζονται όλες οι υπαρκτές τεράστιες δυσκολίες,

Δεν χρειάζεται να προχωρήσω περισσότερο, το παρόν κείμενο, κουράζοντας τους αναγνώστες, οι οποίοι έχουν τα δεδομένα, μπροστά τους και από τον αρχικό πίνακα, όπως και από το αρχικό βίντεο, το οποίο θεωρώ ότι είναι, απολύτως, χρήσιμο να παρακολουθήσουν, προκειμένου να γίνει σαφές και κατανοητό, σε όλους, το γιατί πρέπει να γίνουν αυτές οι δύο ριζοσπαστικές κινήσεις, που, ουσιαστικά, θα ανατρέψουν τις διαδοχικές στρατηγικές ήττες, που υπέστη η ελληνική κοινωνία, με αρχή την ένταξη της χώρας μας, στην ΕΟΚ και πολύ περισσότερο, στην ευρωζώνη. 

Τα όσα, ήδη, έχω γράψει και πολύ περισσότερο, τα όσα αναλύω, στο αρχικό βίντεο, μαζί με τα στοιχεία του αρχικού πίνακα, καθιστούν σαφή τα υπάρχοντα ψυχρά και ωμά δεδομένα, τα οποία έχει να αντιμετωπίσει η κοινωνία ως αναγκαιότητες και κυρίως, ως προτεραιότητες. 

Αν δεν τα αντιμετωπίσει και αν δεν τα υλοποιήσει, αυτό, που θα συνεχίσει να συμβαίνει, είναι να βαδίζει την οδό της καταστροφής.

Και φυσικά, αυτό σημαίνει ότι το μέλλον της χώρας μας και της κοινωνίας μας παραμένει, σταθερά, δυσμενές, όπως ήταν και είναι, έως τώρα. 

Και στην “καλύτερη” περίπτωση, πρόκειται να χαρακτηρίζεται, από μια αργή και βασανιστική πτώση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας, που είναι άγνωστο, αν και πότε θα ισορροπήσει, σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, από το τωρινό.

Δυστυχώς…