Από το αφιέρωμα, στην Αφροδισία (1300 πΧ και μετέπειτα), με τις 106 φωτογραφίες, στους εραστές του Valdano, το 4000 πΧ, στο μινωικό δακτυλίδι (1700-1600 πΧ), στον εξοστρακισμό του Αριστείδη, το 483 πΧ, στην Μέμφιδα του 500 πΧ, στο βασίλειο του Βοσπόρου, τον 5ο αιώνα, πΧ, στο αγόρι που προσεύχεται της Ρόδου το 300 πΧ, στο ταφικό μνημείο της Μακεδονικής Περιόδου, τον 3ο αιώνα πΧ, στην Ιλιάδα της Κωνσταντινούπολης, το 1059 μΧ, στο Τσιτοργκάρχ της Ινδίας, τον 15ο αιώνα μΧ, στην οθωμανική κανάτα του 15ου αιώνα, στην Αθήνα (1890-1968), στην Θεσσαλονίκη (150-1970), στην ανατίναξη του τραίνου, με τα επίλεκτα στελέχη των SS και της Wehrmacht, στα Τέμπη, από τον ΕΛΑΣ και τον Αντώνη Βρατσάνο, στις 23-2-1943, στον χάρτη του βυθού του Ατλαντικού Ωκεανού και της Μεσογείου, το 1968, στο Fngal Cave της Σκωτίας, το 2024 και μετέπειτα (135).

 

1968 Ο χάρτης του βυθού του Ατλαντικού Ωκεανού και της Μεσογείου. Βασίζεται, σε έρευνες βάθους των ωκεανών, που συνέταξαν οι Bruce Heezen και Marie Tharp. Τον χάρτη φιλοτέχνησε ο Χάινριχ Μπεράν, για το περιοδικό National Geographic.

483 πΧ Αθήνα. Όστρακο, όπου είναι γραμμένο το όνομα του Αριστείδη, του επονομαζόμενου δικαίου. Αυτό το όστρακο ήταν μια από τις ψήφους, που σχημάτισαν την πλειοψηφία , υπέρ του εξοστρακισμού του Αριστείδη, στην εξορία, σε μια ψηφοφορία, που υποκινήθηκε, από τον Θεμιστοκλή. Τελικά, τρία χρόνια, αργότερα, το 480 πΧ, θα επιστρέψει, στην Αθήνα, για να αγωνισθεί, κατά της εκστρατείας των Περσών, υπό τον Ξέρξη, υποστηρίζοντας τον Θεμιστοκλή.

425 πΧ Πύλος, Πελοποννησιακός Πόλεμος. Σπαρτιατική ασπίδα, λάφυρο των Αθηναίων, που έγραψαν και αφιέρωση : «Οι Αθηναίοι από τους Λακεδαιμόνιους στην Πύλο».

14ος - 15ος αιώνες πΧ Κνωσός  Οδοντόφρακτο κράνος ονομάζεται το κράνος που κατασκευαζόταν, από χαυλιόδοντες αγριογούρουνων, προσαρτημένους, σε ζώνες, πάνω σε δερμάτινο, ή υφασμάτινο υπόστρωμα, με αντίστοιχα πλευρικά στοιχεία, τις παραγναθίδες, για την προστασία των πολεμιστών. Πρόκειται για έναν τύπο που περιγράφεται, στην Ιλιάδα, ως κράνος του Κρητικού ήρωα Μηριόνη. 

Το συγκεκριμένο κράνος βρέθηκε, σε μιά ταφή, στην θέση Ζαφέρ Παπούρα. Έχει αποκατασταθεί, με σύγχρονο υπόστρωμα και παραγναθίδες, καθώς και με τους 80 ακέραιους χαυλιόδοντες, που βρέθηκαν, στον τάφο. Η λεπτή κατασκευή του υποδηλώνει ότι δεν χρησίμευε, ως πολεμικό εξάρτημα, αλλά, ως σύμβολο αξιώματος. Παρόμοιο κράνος έχει βρεθεί και στο νεκροταφείο των Αρμένων, στο Ρέθυμνο. Αντίστοιχα κράνη κατασκευάζονταν και στην ηπειρωτική Ελλάδα, κατά την Ύστερη Χαλκοκρατία.

4ος αιώνας πΧ. Αθήνα. Αρχαία τριήρης, με έμβολο, οπλίτες έτοιμους, για μάχη, κωπηλάτες και πηδαλιούχο. Μια αρχαιοελληνική γκραβούρα, σε δακτυλίδι. Βρίσκεται, στο μουσείο Эрмитаж (Ερμιτάζ) της Αγίας Πετρούπολης.

4000 πΧ. Mantova (Mantua), Λομβαρδία, Ιταλία. "Οι Εραστές του Valdaro". Δύο απολιθωμένοι σκελετοί (τοβιβλίο  άντρας και μια γυναίκα) ανακαλύφθηκαν, από αρχαιολόγους, σε νεολιθικό τάφο, σοτο S.Giorgio, το 2007.

1700 πΧ - 1600 π.Χ. Κνωσός. Σπειράλ χρυσό μινωικό δαχτυλίδι. Αυτό το πανύψηλο χρυσό δαχτυλίδι βρέθηκε, σε τάφο και φέρει μια σπιράλ χαραγμένη επιγραφή, στην γραμμική γραφή Α. Έχει γίνει επεξεργασία της γραμματοσειράς, από την εξωτερική άκρη, στο κέντρο, παρόμοια με τον Δίσκο της Φαιστού.

Ο  Μινωικός πολιτισμός εξελίχθηκε, στην Κρήτη και άλλα νησιά του Αιγαίου, από το 3000 π.Χ. έως το 1450 π.Χ., αφήνοντας μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα, εργαλεία, έργα τέχνης, συστήματα γραφής και ένα εκτεταμένο εμπορικό δίκτυο, αντιπροσωπεύει τον πρώτο, ιδιαίτερα, ανεπτυγμένο πολιτισμό, στην Ευρώπη. Η γραμμική γραφή Α είναι ένα σύστημα γραφής, που χρησιμοποιείται, από τους Μινωίτες, στην Κρήτη, από το 1800 πΧ, έως το 1450 π.Χ. Και ήταν το πρωταρχικό κείμενο, που χρησιμοποιήθηκε, σε παλάτι και θρησκευτικά γραπτά του Μινωικού πολιτισμού. (Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου).

1300 πΧ και μετέπειτα. Η Αφροδισία, ή Αφροδισιάς. (Μικρά Ασία, Καρία, περιοχή Καρακάσου, Αϊδίνιο) αναφέρεται, στα ομηρικά έπη. Η πόλη, που πήρε το όνομά της από τη θεά του έρωτα και της ομορφιάς, Αφροδίτη. Το υπαίθριο μουσείο εκθέτει όλα τα τεχνουργήματα, από τα ερείπια. Έχει πολλές κατασκευές, όπως η Πύλη Τετραπυλών, η Θεατρική Σκηνή, ο Ναός της Αφροδίτης, το Λουτρό του Αδριανού και το Στάδιο.

510 π.Χ. – 490 π.Χ. Αθήνα, Μουσείο Ακρόπολης. Μεγάλη αφιερωτική πλακέτα. Πήλινη ζωγραφισμένη πλάκα. Ύψος: 65,5 cm. Μήκος 52,0 cm. Από την περιοχή της Ακρόπολης, ανάμεσα στα Προπύλαια και το Ερέχθειο. Αποδίδεται, στον Ευθυμίδη (ή, στον ίδιο και στον Κύκλο του). Στο βάθος, πάνω από το κεφάλι του οπλίτη, υπάρχει η επιγραφή ΓΛΑΥ[Κ]ΥΤ[Ε]Σ ΚΑΛΟΣ. Κάτω από αυτό το όνομα, διακρίνεται μισοσβησμένο, ένα άλλο όνομα «Μεγακλής». Πιθανότατα, αυτός ο Μεγακλής να ήταν ο παππούς του Αλκιβιάδη, ο οποίος, το 487/6 π.Χ., κατηγορήθηκε, ως απειλή, για την αθηναϊκή δημοκρατία και εξοστρακίστηκε. Ίσως, τότε ήταν, που το όνομά του αντικαταστάθηκε, με αυτό των Γλαυκητών.

Η επιφάνεια καλύπτεται, με λευκό επίχρισμα, πάνω στο οποίο απεικονίζεται ένας νεαρός οπλίτης να τρέχει. Φοράει κράνος, αττικού τύπου, με μυτερό λοφίο και έχει διπλωμένη χλαμύδα, στην μέση του. Στο αριστερό του χέρι, κρατά ένα δόρυ και μια ασπίδα, που έχει, ως έμβλημα, έναν Σάτυρο. Η σκηνή πλαισιώνεται, από διπλή γραμμή, σε σκούρο καφέ και βυσσινί χρώματα. 

500 πΧ. Μέμφις. Αρχαία αιγυπτιακά κτερίσματα σκαραβαίου και Ουσάμπτι. Στρατός, από 500 Ουσάμπτι, στο όνομα του Νεφεριμπρεχέμπ.

Μπορεί το είδος των κτερισμάτων να άλλαξε, κατά την διάρκεια της αιγυπτιακής ιστορίας, ο σκοπός τους, όμως, να προστατεύουν τον νεκρό και να του παρέχουν ό,τι χρειάζεται, για την επόμενη ζωή, παρέμεινε ο ίδιος. Τα ταφικά αγαθά ήταν καθημερινά αντικείμενα, σκεύη φαγητού, χτένες, κοσμήματα και μικροεπιπλα, ενώ πολλές φορές άφηναν και φαγητό, στον νεκρό. Στην εξέλιξη, οι πλούσιοι θάβονταν, σε ξύλινα, ή πέτρινα φέρετρα, στην αρχή, παραλληλόγραμμα και μετά, στο σχήμα του σώματος. Τα κτερίσματα αλλάζουν, σε υλικά, γίνονται ξύλινα ομοιώματα, που παριστούν καθημερινές δραστηριότητες, που νόμιζαν ότι θα συνέχιζαν οι νεκροί, στην επόμενη ζωή. Αργότερα, τοποθετούσαν ένα σκαραβαίο, επάνω στο μέρος της καρδιάς του νεκρού. Επίσης, χρησιμοποιούσαν Ουσαμπτι, δηλαδή μικρά αγαλματίδια, που σκοπό είχαν να πραγματοποιήσουν τις εργασίες, για χάρη του νεκρού, στον άλλο κόσμο. Σιγά-σιγά, αυξήθηκε τόσο ο αριθμός τους, που έφτασε τα 400.

5ος αιώνας π.Χ. Βασίλειο του Βοσπόρου. Ένας νεαρός άνδρας, που παίζει άρπα. Ελληνικό περιστρεφόμενοι δαχτυλίδι, σκαραβαίος, χρυσός, πυριτόλιθος.

350 πΧ - 325 πΧ Αθήνα. Η «Στήλη του Αποχαιρετισμού». Βρέθηκε κοντά στην πλατεία Ομονοίας, Αθήνα. Μια γυναίκα, που κάθεται, σε ένα σκαμνί, απλώνει το δεξί της χέρι, σε μία όρθια συγγενή, η οποία το κρατά, στον καρπό και σηκώνει το άλλο της χέρι, σε μια χειρονομία λόγου. Αριστερά, στέκεται ένα κορίτσι και μια μικρή πέρδικα ραμφίζει το έδαφος, κάτω από το κάθισμα της νεκρής γυναίκας. Το μνημείο αυτό, από πεντελικό μάρμαρο, είχε, αρχικά, την μορφή ναΐσκου, με αέτωμα, παραστάδες και βάθρο.

300 π.Χ. Ρόδος. «Το Αγόρι που Προσεύχεται». Το γλυπτό απεικονίζει ένα γυμνό αγόρι να προσεύχεται, με τα χέρια σηκωμένα, στον ουρανό και προέρχεται από τη σχολή του μεγάλου γλύπτη Λύσιππου, που μάλλον φιλοτεχνήθηκε από έναν από τους μαθητές του. Οι πρακτικοί σκοποί, για ένα τέτοιο άγαλμα είναι περιορισμένοι, αλλά υποτίθεται ότι το άγαλμα θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί, κάποτε, για να κρατήσει βάζα, ή τεφροδόχους. Το γλυπτό επανεμφανίζεται, στα ιστορικά αρχεία αιώνες, μετά την παραγωγή του, στην Γαλλία του 17ου αιώνα, υπό την ιδιοκτησία του Surintendant Foucquet.

3ος αιώνας πΧ. Σταθμός Αγγίστας, Σέρρες. Ταφικό μνημείο, της Μακεδονικής Περιόδου, στο τέλος του φαραγγιού του ποταμού Αγγίτη, στην κορυφή του λόφου, που εποπτεύει το χωριό.

300 π Χ. – 290 π.Χ. Νεκρόπολη της Via Cuma-Licola, Ιταλία. Υπόγειο ταφικό συμπόσιο. Ζωγραφισμένος τάφος. Διαστάσεις: εσωτερικός χώρος 2,27 x 1,38 m2; μέγιστο ύψος 2,37 μ. Museo Archeologico dei Campi Flegrei, Cuma. 

Αυτός ο τάφος φτιαγμένος, με πλάκες τούφας, ανακαλύφθηκε το 2004. Ο τάφος, με προσανατολισμό ανατολή - δύση, έχει κεκλιμένη στέγη και μέτριες εσωτερικές διαστάσεις. Ένα συμπόσιο κηδείας. Η σκηνή είναι ζωγραφισμένη, στον πίσω τοίχο : στο κέντρο, ένας άνδρας ξαπλωμένος, σε μια κλίνη, φορώντας ένα χιτώνα διακοσμημένο, με ζωφόρους και ένα μανδύα, που καλύπτει το κάτω μισό του σώματός του. Η στιβαρή φιγούρα έχει σκούρα καστανά μάτια, γδαρμένα, με μυτερό εργαλείο, από δεισιδαίμονες ληστές τάφων. Τα μαλλιά και τα γκριζαρισμένα κοντά γένια του υποδηλώνουν την ενηλικίωση. Στο κεφάλι του, φοράει ένα στέμμα, από λουλούδια ροδιού, γνωστό, από σύγχρονους νεκρικούς πίνακες, πανομοιότυπο, με εκείνο της γυναίκας, που κάθεται, δίπλα του, σε μια διακοσμημένη καρέκλα, τοποθετημένη, χαμηλότερα, υποδηλώνοντας μια διαφορετική κοινωνική θέση. Η γυναίκα, ντυμένη, με τον παραδοσιακό τρόπο, κρατά, στο αριστερό της χέρι, ένα ρόδι, σύμβολο γονιμότητας/αναγέννησης και με το δεξί, προσφέρει άλλο ένα ρόδι, στον άντρα. Αναγνωρίζεται, ως η σύζυγός του, φοράει χρυσά κοσμήματα παρόμοια, με εκείνα, που βρέθηκαν, σε άλλους κουμαϊκούς τάφους. Πίσω από τον κλώνο, μια υπηρέτρια ρίχνει κρασί, στο ασημένιο κύπελλο του άντρα. Μπροστά από τον κλίνο, στο τραπέζι, υπάρχουν φαγητά και αντικείμενα : ένα λευκό πιάτο, με δύο μαύρα ψάρια, δύο στρογγυλά λευκά καρβέλια ψωμί, ανάμεσα στο πιάτο και το ψωμί, στα δεξιά, δύο γκρίζα ορθογώνια αντικείμενα, με γάντζους - ίσως, σχετίζονται, με την κατανάλωση φαγητού. Κάτω από το τραπέζι, υπάρχει ένα λευκό λαγωνικό. Μια γιρλάντα, από λουλούδια ροδιού κρέμεται, πάνω από τις φιγούρες, από τις οποίες αναδύονται τρεις κάθετοι μίσχοι του ίδιου λουλουδιού. Στην βόρεια και νότια πλάκα της στέγης, του απεικονίζονται σκηνές χορού. Στην αριστερή πλαγιά της οροφής, ένας παίκτης, με διπλό φλάουτο, προχωρά, προς τα δεξιά, σε προφίλ, ξυπόλητος, φορώντας ένα κοντό χιτώνα, πάνω από μπότες, μέχρι τον αστράγαλο. Εκατέρωθεν, δύο γυμνές χορεύτριες, ενώ τρία περιστέρια πετούν. Στην δεξιά κλίση, μια παίκτρια, με διπλό φλάουτο, προχωρά, προς τα αριστερά, με ένα κομψό σπειροειδές στρίψιμο. Εκατέρωθεν, δύο γυμνές ανδρικές φιγούρες προχωρούν, προς τα αριστερά, που ασχολούνται, με τον άγριο χορό. Έτσι, το επικήδειο συμπόσιο στήνεται, σε ένα περίπτερο, με θέα, σε έναν ανοιχτό χώρο, όπου παίζονται χοροί, προς τιμήν του εκλιπόντος.

293 μΧ - 305 μΧ. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι επεκτάσεις της, στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική, κατά την αυτοκρατορική περίοδο της Τετραρχίας.

90 μΧ Ρώμη. Σόλων ο Αθηναίος. Ρωμαϊκό αντίγραφο προτομής, από ελληνικό πρωτότυπο του 110 πΧ. Φυλάσσεται, στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.

150 μΧ - 200 μΧ. Θεσσαλονίκη. Επιγραφή με το όνομα της βασίλισσας Θεσσαλονίκης, αδελφής του Αλέξανδρου Γ’ του Μακεδόνα, δεύτερου βασιλιά των Ελλήνων.

Η Θεσσαλονίκη, δόθηκε, ως όνομα, στην πόλη, από τον σύζυγό της βασίλισσας Κάσσανδρο, που συνοίκησε την νέα πόλη, το 316 πΧ, στην θέση της αρχαίας Θέρμης. 

1059 Κωνσταντινούπολη. Η Ιλιάδα, στα Ελληνικά. Τώρα, βρίσκεται, στο Βρετανικό Μουσείο.

14ος αιώνας (κατασκευή) Καστελλόριζο. Το κάστρο των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, γνωστό και ως Κάστρο της Μέγιστης. Είναι το Castello Rosso, που κτίστηκε, από υλικά της αρχαίας ακρόπολης του νησιού.

15ος αιώνας. Τσιτοργκάρχ, Ρατζαστάν, Ινδία. Ο Πύργος της Νίκης. Τότε, δεν υπήρχαν εκσκαφείς, ή μηχανές. Το ερώτημα είναι πώς έχτισαν αυτό το 9όροφο κτίριο, που είναι ένα θαύμα μηχανικής, σε όλον τον του κόσμο. απόδειξη για τις δυνατότητες του αρχαίου ινδικού πολιτισμού. Σημειωτέον ότι οι Αθίγγανοι προέρχονται, από το Ρατζαστάν.

16ος αιώνας. Κωνσταντινούπολη. Μια οθωμανική κανάτα με πετράδια. Τώρα, εκτίθεται στο Αυτοκρατορικό Θησαυροφυλάκιο στο παλάτι Τοπ Καπί.

1869 (κατασκευή). Αθήνα, Πεδίον του Άρεως. Ταφικό μνημείο, για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

31/3/1889 Παρίσι. Η βάση του πύργου του Εiffel, όταν εκείνη την ημέρα, που φυσούσε δυνατός άνεμος, μια ομάδα ανδρών ανέβηκε τα 1.710 σκαλοπάτια αυτού του μεταλλικού οικοδομήματος, το οποίο, επί μήνες, είχε διακωμωδηθεί, κατάφεραν, με πρώτο τον Gustave Eiffel, τον δημιουργό του πύργου, να φθάσουν, στην κορυφή.

1890 (δεκαετία) Αθήνα, οδός Αλκιβιάδου 5. Ο Πύργος του Μαυρομιχαλη και το αρχοντικό του Καρατζά. Θυμίζει μανιάτικο πύργο και κτίστηκε, σε σχέδια του στρατιωτικού μηχανικού Αγαμέμνονα Πάλλη.

1890 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη, οδός Βασιλίσσης Όλγας 105. Η ωραιότατη έπαυλη - βίλα του Αχμέτ Καπατζή, η οποία διατηρήθηκε, σε άριστη κατάσταση.

4/1896 Αθήνα, Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο).

Ο Ιλισός (σημερινή Λεωφ. Βασιλέως Κωνσταντίνου), με την πέτρινη τρίτοξη γέφυρα, μπροστά στην είσοδο του Σταδίου, που είναι έτοιμο να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

1897 Αθήνα, Θησείο. Άνδρες, προς στρατολόγηση, με την ελληνική σημαία, μπροστά, από το μνημείο. Είναι οι ημέρες του ελληνοτουρκικού πολέμου.

1900 Οθωμανική Ρόδος. Πανόραμα Κούμπουρνου.

1900 (δεκαετία). Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου. Το Ιλίου Μέλαθρον, ή Μέγαρο Σλήμαν.

Το μέγαρο Σλήμαν, κατά την «Belle Époque» εποχή της Αθήνας. Κτίστηκε το διάστημα 1878-1879, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Eρνέστου Tσίλερ, ως κατοικία της οικογένειας Σλήμαν. Βρίσκεται, στην οδό Πανεπιστημίου και σήμερα, στεγάζει το Νομισματικό Μουσείο.

7/5/1913 Ιωάννινα. Επίσκεψη, στην απελευθερωμένη, από την οθωμανική Κατοχή, πόλη, του διάδοχου Γεωργίου (του, μετέπειτα, βασιλιά Γεώργιου Β’).

21/2/1913 Ιωάννινα. Η απελευθέρωση της πόλης.

21/2/1957 Ιωάννινα. Παρέλαση, μπροστά, από την Μεραρχία.

1914 Αθήνα. Οδός Σταδίου.

1918 Αθήνα. Η οδός Αθηνάς, σε καρτ ποστάλ των ΕΛΤΑ εκείνης της εποχής.

1920 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Δυο υδατόπυργοι της Ηλεκτρικής Εταιρείας.

1925 Θεσσαλονίκη. Στο βάθος, ο Λευκός Πύργος.

1929 Παλαιό Φάληρο, οδοί Νηρηίδος και Τρίτωνος.  Το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος. Οι μαθήτριες του Junior College for girls (μετέπειτα, Σχολής Pierce) έχουν βγει, στον δρόμο και φωτογραφίζονται, σε κάποια εκδήλωση.

1930 Μεγαρίτες ψάλτες και τραγουδιστές.

1933 Καρλόβασι, Σάμος. Το ιππήλατο τραινάκι. Το τελευταίο, στην Ελλάδα.

1936 (κατασκευή) Αθήνα, Πλατεία Αιγύπτου. Μεσοπολεμική πολυκατοικία.

1940 Ελληνική επαρχία. Άγνωστο πού.

1941 Αθήνα, Πλατεία Ομονοίας. Οι κατακτητές δεν έχουν έλθει, στην πόλη. Οι Γερμανοί δεν έχουν εισβάλει, ακόμη.

23/2/1944 Τέμπη. Η ανατίναξη της 53ης ταχείας αμαξοστοιχίας, με επίλεκτη ομάδα Γερμανών SS και αξιωματικών της Wehrmacht, από ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ, υπό τον, παραπάνω, εικονιζόμενο κορυφαίο σαμποτέρ Αντώνη Βρατσάνο (πραγματικό όνομα Αντώνης Αγγελούλης) τοποθέτησε εκρηκτικά, 25 μέτρα, από τη σιδηροδρομική γραμμή των Τεμπών. 

Στην συνέχεια, κατευθύνθηκαν, στα γύρω βουνά, ώστε να επιτεθούν, μετά την έκρηξη. Την πυροδότηση θα έκανε ο Βρατσάνος μαζί με τον βοηθό του Φαρμάκα. Όταν πήρε σήμα ότι το τρένο πλησίαζε, άναψε το φιτίλι και μια μεγάλη έκρηξη το έβγαλε, εκτός πορείας, ρίχνοντάς, το στον Πηνειό. Κατόπιν, οι αντάρτες έδωσαν μάχη, με τα πολυβόλα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή του τραινου και ο θάνατος εκατοντάδων Γερμανών στρατιωτικώ,ν πολλοί από τους οποίους ήσαν αξιωματικοί. Η επιχείρηση αυτή θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα σαμποτάζ, στην Ευρώπη, κατά των Γερμανών. Ήταν το κορυφαίο επίτευγμα της αντιστασιακής σαμποταριστικής δράσης του Αντώνη Βρατσάνου και της ομάδας του. Ο συνολικός απολογισμός του τάγματος μηχανικού Ολύμπου του ΕΛΑΣ - σε όλη την διάρκεια της Κατοχής - ήταν η ανατίναξη 48.000 μέτρων σιδηροδρομικών γραμμών, 36 γεφυρών, 47 σιδηροδρομικών εγκαταστάσεων, η καταστροφή 20 αμαξοστοιχιών, που ήσαν γεμάτες, με έμψυχο δυναμικό και πολεμικό υλικό και 12 ατμομηχανών, ενώ διέκοψε τη σιδηροδρομική συγκοινωνία, για 1.324 ώρες και προκάλεσε, στον εχθρό, απώλειες 3.065 στρατιωτών και αξιωματικών . Ο Αντώνης Αγγελούλης (Βρατσάνος), γεννήθηκε, στην Λάρισα, το 1919. Την πρώτη του επαφή, με τα εκρηκτικά και τις ανατινάξεις, την απόκτησε, σε πολύ νεαρή ηλικία, δουλεύοντας, δίπλα στον πατέρα του, στα φουρνέλα και στο άνοιγμα δρόμων. Στο Αλβανικό Μέτωπο, πολέμησε τους Ιταλούς, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του Μηχανικού–δυναμιτιστής καταστροφών. Με την κατάρρευση του μετώπου, περνά, στις γραμμές της Αντίστασης, εντάσσεται, στον ΕΛΑΣ και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Στον ΕΛΑΣ, αποκτά το ψευδώνυμο Βρατσάνος. Το Βρατσάνος το διάλεξε, από τον συνονόματό του, μπουρλοτιέρη της επανάστασης του 1821, Αντώνη Βρατσάνο. Για την ανατίναξη της "Ταχείας 53", παρασημοφορήθηκε, από τον Βρετανό στρατηγό Harold Alexander, διοικητή των δυνάμεων της Μέσης Ανατολής και Ανώτατο Διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων της Μεσογείου. Όμως,, τα μετάλλια ο Βρατσάνος τα επέστρεψε στην Αγγλική πρεσβεία, μετά την απελευθέρωση, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, για την βρετανική επέμβαση και την δίωξη των και αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, αφού και ο ίδιος κινδύνεψε να δολοφονηθεί, από τους παρακρατικούς και το μεταβαρκιζιανό αστυνομικό κράτος. Αναγκάστηκε να καταφύγει στα βουνά και αργότερα, έγινε Διοικητής Μηχανικού-Σαμποτέρ στον Δημοκρατικό Στρατό.

Oι Γερμανικές φρουρές δεν μπο να πιστέψουν πως ήταν δυνατόν ν’ ανατιναχθεί η ταχεία! Tα τηλέφωνα όμως απ’ όλα τα φυλάκια επιβεβαίωναν:"χάθηκε η 53":

20/2/1945 Η εφημερίδα “ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ”, αναγγέλει την έναρξη την δίκη των ηγετικών στελεχών των δωσιλόγων συνεργατών των στρατευμάτων της Κατοχής, την επόμενη ημέρα 21/2/1945. 

1950 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Βασίλης Λογοθετίδης, στο περιοδικό “ΕΙΚΟΝΕΣ”.

1956 Αθήνα, Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Μάρθα Καραγιάννη, σε σκηνή της κινηματογραφικής ταινίας «Η ΑΓΝΩΣΤΟΣ», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου. Έπαιζαν δευτερεύοντες ρόλους, αφού, είχαν δίπλα τους, “ιερά τέρατα” της ηθοποιίας (Κυβέλη, Νίκος Παππάς, Μίμης Φωτόπουλος, Χρήστος Ευθυμίου. Γι’ αυτό και στις διαφημιστικές αφίσες της ταινίας, τα ονόματά τους δεν εμφανίζονται, καν· αν και ο Κωνσταντάρας ήταν, ήδη, ένα όνομα, στον κινηματογράφο, ενώ η Καραγιάννη ήταν “άγουρη”, σχεδόν, παιδούλα.

1961 Αθήνα. Συρμός της ΕΗΣ, στον πλημμυρισμένο Σταθμό Αττικής.

1963-64. Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος. Από την οδό Όθωνος. 

Η οδός Όθωνος (κάθοδος τότε), με γκρι ταξί (έως το 1981), στην πιάτσα. Ο δρόμος, μπροστά στην πλατεία, αλλά και η οδός Ερμού είναι διπλής κατευθύνσεως. Τότε, υπήρχε η κυκλική κίνηση (από το 1960), στην πλατεία, με κάθοδο την Όθωνος και άνοδο την Γεωργίου Α΄. Δεξιά, βλέπουμε την κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος. Απέναντι, είναι η οδός Ερμού και αριστερά, το κενό είναι, μεταξύ των οδών Ερμού και Μητροπόλεως, όπου υπήρχαν τα Μέγαρα Κορομηλά, (του 1853), και Νικολούδη. (του 1925). Η κατεδάφιση άρχισε, σταδιακά, τον Αύγουστο του 1963 και ολοκληρώθηκε, τον Μάρτιο του 1964. Το οικόπεδο, που διακρίνεται, θα φιλοξενήσει, σύντομα, το σημερινό Υπουργείο Οικονομικών.

Δεξιά, διακρίνεται το «Μέγαρο Πάλλη», του 1910-1911, το οποίο υπάρχει και σήμερα και φιλοξενεί το κατάστημα «Public».

1964 Κάρυστος. Οδοί Αιόλου και Διονυσίου.

1968. Καλλιθέα. Η λεωφόρος Θησέως, από την ελληνική ταινία "Ο Μικές παντρεύεται", παραγωγής 1968, όπου είναι, επί της λεωφόρου, στο ύψος της οδού Χαροκόπου, κοιτώντας νότια.

1970 Θεσσαλονίκη. Η Καμάρα και η Εγνατία οδός.

1997 Κράτη της Δυτικής Καραϊβικής. Νόμισμα 10 δολαρίων, με την βασίλισσα της Βρετανίας Ελισάβετ Β’ και τον Φίλιππο.

2020 Αβάνα, Κούβα. Στα ισπανικά, El Caiman, ή El Cocodrilo σημαίνει αλιγάτορας· έτσι όπως μοιάζει η Κούβα, όταν την δεις από ψηλά. Είναι η χώρα, με τον περισσότερο πληθυσμό στην Καραϊβική. Ο χορός, στην Κούβα, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι η γενέτειρα του Bolero, Mambo και Cha Cha. Τα μόνο αυτοκίνητα, που κυκλοφορούν, είναι όσα αγοράστηκαν, μέχρι το 1959. Η Κούβα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανθρώπων που διαβάζουν και γράφουν, σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. 98% και η κουβανέζικη κουζίνα είναι ένα μείγμα ισπανικής και καραϊβικής κουζίνας, που περιλαμβάνει, αρκετά, μπαχαρικά, στις συνταγές της. Η Κούβα είναι φημισμένη και για τα πούρα της και έχει κομμουνιστικό καθεστώς.

2020 Το μάτι της φύσης!!  Παράξενος σχηματισμός παγετού σε βράχο, εντοπίστηκε, στην περιοχή Derbyshire Peak της Αγγλίας. Αυτός ο ενδιαφέρων σχηματισμός, που μοιάζει, με κεφάλι ψαριού, ή ίσως δράκου, ανακαλύφθηκε από τον Leigh Pugh, προσπαθώντας να τραβήξει μια φωτογραφία της ανατολής του ήλιου. Ωστόσο είχε πολύ συννεφιά για να τραβήξει μια σωστή φωτογραφία, και τότε ο φωτογράφος είχε την αίσθηση ότι τον παρακολουθούσαν. << Καθώς προσπάθησα να γυρίσω πίσω, το πρόσεξα να με κοιτάζει - Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ζωντανό ήταν, με το παχύ στρώμα παγετού >>, δήλωσε. Ο φωτογράφος είπε ότι δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, αλλά ήταν, απλά, στο σωστό μέρος, την σωστή στιγμή. Σίγουρα αυτή η απίστευτη ανακάλυψη αντισταθμίζει την απογοήτευση, που προέκυψε από την φωτογραφία της ανατολής του ηλίου, που δεν κατέστη δυνατή.

2024 Gaeta, Latio, Ιταλία. Καταφύγιο Montagna Spaccata. Η Γκαέτα είναι παράκτια πόλη στην κεντρική Ιταλία, νότια της Ρώμης. Είναι το σπίτι του Monte Orlando Park, μια προστατευόμενη περιοχή, με ρωμαϊκά ερείπια, μεσογειακή βλάστηση και τοποθεσίες κατάδυσης.

2024 Σκωτία. Το Fingal Cave. Ένας εκπληκτικός γεωλογικός σχηματισμός, που βρίσκεται, στο νησί Staffa. Είναι γνωστό, για τις εξαγωνικές στήλες βασάλτη και την σπηλαιώδης δομή του.

25/2/2025 Εφημερίδα “ΕΣΤΙΑ”. To πρωτοσέλιδο της συντηρητικής εφημερίδας περιέχει αποσιωποιημένο παρασκήνιο Κυριάκου Μητσοτάκη- Olaf Scholz - Κατερίνας Σακελλαροπούλου, για το μεταναστευτικό…

21/2/2025 Σκίτσο του Παναγιώτη Μητσομπόνου.