Από την πρώτη ελληνική εφημερίδα “ΕΦΗΜΕΡΙΣ” , στην Βιέννη το 1790, στην οθωμανική σκηνή λάφυρο του 1683, στην Κρακοβία, στο Haini Zobarlik των Ελλήνων (1821-1930), στην Αθήνα (1890-1956), ατην διώρυγα του Παναμά (1908-1914), στα 30.937.407 $ της USAID, στην Ελλάδα (πέφτει μαύρο χρήμα), το 2022, στην Σαντορίνη του Φεβρουαρίου 2025, στην τσακώνικη πινακίδα, το 2025 και μετέπειτα. (131).
31/12/1790 Βιέννη. Η "Εφημερίς" είναι πρώτη σωζόμενη ελληνική εφημερίδα. Εκδόθηκε, για πρώτη φορά, τον Δεκέμβριο του 1790 και συνέχισε να εκδίδεται, μέχρι το 1797. Αρχικά, ήταν δίφυλλη, με διαστάσεις 22Χ17εκ., ενώ, από το δεύτερο χρόνο και ως το τέλος της έκδοσής της, έβγαινε, σε μικρότερο μέγεθος (17Χ11 εκ.) και τυπωνόταν, σε 8,12, ή 16 σελίδες. Κυκλοφορούσε δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Η γλώσσα της Εφημερίδος ήταν η δημοτική της εποχής, με πολλούς ιδιωματισμούς και λέξεις της καθαρεύουσας.
Εκδότες της, ήσαν οι αδελφοί Μαρκίδες (οι γιοι του Μάρκου, που χρησιμοποίησαν το πατρώνυμο, για κοινό τους όνομα, αντί των Γεώργιος και Πούλιος που ήταν τα ονόματα τους) Πούλιου, με καταγωγή, από την Σιάτιστα της Δυτικής Μακεδονίας, ίδρυσαν και εξέδωσαν την «εφημερίδα», στο τυπογραφείο του Ιωσήφ Μπαουσμάιτερ στην Βιέννη. Στο τυπογραφείο, τυπώθηκαν, παράλληλα, στο ίδιο διάστημα (1790-1797), 56 ελληνικά βιβλία, μεταξύ των οποίων το «Σχολείον των ντελικάτων εραστών» του Ρήγα Βελεστινλή. Ο πατέρας των Μαρκίδων Πούλιου, Μάρκος Πούλιου, εγκαταστάθηκε, στην Βιέννη, ως έμπορος και από το 1776, πήρε, κοντά του, τους δυο γιους του, Πούλιο (μικρό όνομα, που συνηθιζόταν στην Σιάτιστα) και Γεώργιο. Τα δυο αδέρφια μορφώθηκαν, έμαθαν ξένες γλώσσες, ασχολήθηκαν, με το εμπόριο και πήραν την αυστριακή υπηκοότητα. Ο Πούλιος (ή Πούπλιος) εργάστηκε, ως εφοριακός υπάλληλος και ο Γεώργιος, ως «εμπορομεσίτης ανατολικών ειδών». Το 1797, διώχτηκαν, ως στενοί συνεργάτες του Ρήγα και τυπογράφοι του επαναστατικού μανιφέστου του. Ο Γεώργιος Μαρκίδης Πούλιου εξορίστηκε, πήρε άσυλο, στην Γαλλία, πήγε στην Ανκώνα, όπου δρούσε κέντρο επαναστατικών πυρήνων, με προορισμό την Ελλάδα και τελικά, εγκαταστάθηκε, στην Νυρεμβέργη. Πέθανε, το 1830 και θάφτηκε, σε οικογενειακό τάφο, στην γειτονική πόλη Φιρτ. Ο Πούλιος Μαρκίδης Πούλιου, που βρισκόταν, εκτός της αυστριακής επικράτειας, όταν συνελήφθη ο αδερφός του, κατέβηκε, με μια ομάδα δημοκρατών, στην Ιταλία, για να τεθεί, στην υπηρεσία του Ναπολέοντα και κατέληξε, στην Βενετία, για να συνεχίσει την εκδοτική του δράση. Επιδίωξε να βγάλει εφημερίδα, στην Ιόνιο Πολιτεία, αλλά, για την τελευταία φάση της ζωής, του δεν υπάρχουν τεκμηριωμένα βιογραφικά στοιχεία.
Αίγυπτος. Τρία χρυσά οκτάδραχμα της πτολεμαϊκής περιόδου.
1683 Κρακοβία, Κάστρο Βαβέλ. Μια τεράστιο οθωμανική σκηνή, που είναι τρόπαιο, από την μάχη της Βιέννης.
18ος αιώνας (κτίσμα). Η ρωσική προξενική κατοικία, έξω, από τον Βόλο. Υπάρχει ακόμη.
1821 -1830. “Haini Zobarlik” ήταν, για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Ελληνική Επανάσταση.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είδε, απλώς, ως μια εξέγερση, την έναρξη του πολέμου, για την ελληνική ανεξαρτησία. Στα επίσημα έγγραφά της, η Υψηλή Πύλη και η οθωμανική διοίκηση χαρακτήρισαν την Ελληνική Επανάσταση, ως “Χαϊνί Ζορμπαλίκ”, δηλαδή, ως “κακόπιστη αποστασία”, ήτοι, ως μια προδοτική ανταρσία, εναντίον της τουρκικής εξουσίας.
Η επιλογή αυτού του όρου δεν ήταν τυχαία. Σε αντίθεση με προηγούμενες ελληνικές εξεγέρσεις, όπως εκείνη του 1769 που ονομάστηκε “Χαρμπεντέ” (Harbende=στρατηγός), ή του 1798, στην Σμύρνη, που αποκαλέστηκε “Ρεμπελιό” (Rebelio=επανάσταση), η Επανάσταση του 1821 θεωρήθηκε, από το Sarah, στην Κωνσταντινούπολη, ως μια σοβαρή και κακόβουλη προδοσία. Η χρήση του όρου “Χαϊνί Ζορμπαλίκ” αντανακλούσε την αντίληψη των Οθωμανών ότι οι Έλληνες, ως υπήκοοι, είχαν διαπράξει μια βαριά προδοσία, αμφισβητώντας την κυριαρχία και την εξουσία του σουλτάνου. Αυτός ο χαρακτηρισμός υπογράμμιζε την αντίληψη ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν μια απλή τοπική εξέγερση, αλλά μια σοβαρή απειλή, για την ενότητα και τη σταθερότητα του κράτους. Ο σουλτάνος Μαχμούτ B’ και η Υψηλή Πύλη δεν είχαν άδικο. Με αρχή τον πόλεμο της ελληνικής ανεξαρτησίας, εκκινήθηκε το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
1890 (δεκαετία). Αθήνα, έξοχη. Το Δρομοκαΐτειο. Το Αιγάλεω δεν υπάρχει, ακόμη. Δεξιά, το μπαρουτάσικο.
1890 Αθήνα, Ομόνοια. Άποψη της χιονισμένης Γ’ Σεπτεμβρίου. Μέγαρο Ανδριτσάκη και στο ισόγειο, το ζαχαροπλαστείο Ζαχαράτου. Σήμερα, στο σημείο αυτό είναι το πολυκατάστημα «HONDOS».
1883 Πύργος. Σιδηροδρομική γραμμή με Κατάκολο.
1900 Αθήνα. Πανεπιστήμιο.
1914. Παναμάς, διώρυγα. Πανοραμική άποψη.
1914 Παναμάς, διώρυγα. Το ατμόπλοιο «Ancon», το πρώτο, που εισέρχεται, στον ανατολικό θάλαμο στο Πέδρο Μιγκέλ. (Ψηφιακό Αρχείο Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου).
1904 Παναμάς, διώρυγα. Ευρωπαίοι εργάτες και ανάμεσά τους, στην δεύτερη φάση του έργου, έχει υπολογιστεί ότι, κάπου, χίλιοι Eλληνες εργάστηκαν, σε διάφορες θέσεις, στην κατασκευή της διώρυγας. Πάνω, αρχικά, η φωτογραφία και η κάρτα εργασίας του J. Pascalles. Όπως όλοι οι Έλληνες, ανήκε, στην δεύτερη «ταχύτητα» εργαζομένων, μαζί με εργάτες από την Καραϊβική, την Νότια Ευρώπη και άλλες περιοχές (Panama Canal Records, Panama Canal Company, 1919).
1908 Παλαιό Φάληρο. Παραλία. Στο βάθος, οι Τζιτζιφιές.
1917 Αθήνα - Καλλιθέα.
1924. Παλαιό Φάληρο, Λεωφόρος Ποσειδώνος. «Φλοίσβος».
1930 (δεκαετία). Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου. Υπαίθριοι βιβλιοπώλες, μπροστά, από την Εθνική Βιβλιοθήκη.
1924 (κατασκευή). Αθήνα, οδός Πατησίων 50. Η νεοκλασική πολυκατοικία Κλαυδιανού, με εκλεκτικιστικά στοιχεία, καταδκυασμενη, απο τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή. Εξαώροφο κτήριο του Μεσοπολέμου.
1930 (δεκαετία). Αθήνα. Η οδός Πατησίων.
1935 Αθήνα, ΣΠΑΠ Πελοποννήσου.
1941 Ελλάδα, Γερμανική εισβολή. Γερμανικά ημιερπυστριοφόρα, σε κίνηση.
Με κάθε διαθέσιμο τρόπο εγκαταλείπουν την Σαντορίνη κάτοικοι του νησιού, μετά τους συνεχείς σεισμούς των τελευταίων ημερών, υπό τον φόβο κάποιας μεγαλύτερης δόνησης. Ο αριθμός όσων εγκαταλείπουν το νησί, φθάνει, στους 10.000 ανθρώπους. «Έφυγα, με το πρωινό πλοίο, στις 5:30 και ήταν γεμάτο, κάτι που δεν συμβαίνει, φυσιολογικά, αυτή την περίοδο» λέει εργαζόμενος, στην Σαντορίνη, αν και οι αρχές και οι ειδικοί εμφανίζονται καθησυχαστικοί. Η ίδια εικόνα παρατηρείται και στο αεροδρόμιο της Σαντορίνης, όπου εργαζόμενοι, ντόπιοι και τουρίστες εγκαταλείπουν το νησί. «Χθες, έψαχνα αεροπορικό εισιτήριο και είχαν φτάσει, στα 300 ευρώ, μόνο, για μετάβαση, στην Αθήνα», λέει άλλος εργαζόμενος. Όπως λέει ο σεισμολόγος Άκης Τσελέντης «δυστυχώς η σεισμική δραστηριότητα δεν αποκλιμακώνεται αλλά αντίθετα εντείνει τους ρυθμούς της. Μόνο μέσα σε αυτές τις λίγες μέρες του Φεβρουαρίου ξεπέρασαν τους 40 οι σεισμοί μεγαλύτεροι των 4R. Ο σεισμογόνος χώρος επεκτείνεται προς τα ΒΑ και είναι φανερό ότι το μεγάλο ρήγμα της Αμοργού που μας έδωσε το καταστροφικό σεισμό του 1956 έχει ενεργοποιηθεί». Σύμφωνα με τον ίδιο, η όλη δραστηριότητα έχει ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά προσεισμικής ακολουθίας και «δυστυχώς όσο δε γίνεται ο κύριος σεισμός τόσο θα αυξάνει και το αναμενόμενο μέγεθος του ….. το χειρότερο σενάριο είναι να φτάσουμε τα μεγέθη του 1956 αλλά το πλέον πιθανό είναι να έχουμε σύντομα τον κυρίως σεισμό, (όχι όπως το Αρκαλοχώρι που είχαμε προσεισμική ακολουθίες 4 μηνών), οπότε θα μπούμε στη καθαρά μετασεισμική φάση ή οποία όμως θα διαρκέσει για αρκετούς μήνες μέχρι το καλοκαίρι, με δραματικές επιπτώσεις στο τουρισμό του νησιού το οποίο δεν είναι ότι καλύτερο από συνθήκες δόμησης». Παράλληλα, κάνει λόγο, για πολεοδομικά εγκλήματα, στο νησί, υπό την πίεση των ξενοδοχειακών συμφερόντων. «Δόθηκαν οικοδομικές άδειες και κτίστηκαν, στα Φηρά, στην Οία και αλλαχού, κατασκευές μεγάλου βάρους (ξενοδοχεία με πισίνες), στα πρανή, στην πλαγιά, στην πλήρη κατηφόρα, προς την θάλασσα, κάτω του παραδοσιακού οικισμού, με ψευτοθεμελιώσεις».Τονίζει, επίσης, ότι και τα δύο ηφαίστεια, Σαντορίνης και Κολούμπο, είναι ενεργά και σίγουρα, υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση, με την σεισμικότητα.
Σχόλια