Από το πανέμορφο Μετρό της Μόσχας του Ιωσήφ Στάλιν (1935-2024), στις Σέρρες του 1890, στα Ιωάννινα του 1898, στην Αθήνα (1910-1977), στον υπερυπολογιστή ENIAC (1945-1955), στην Λάρισα το 1916, στην λίμνη Θάλωση της Πεντέλης (19ος-20ος αιώνας), στον στρατηγό του ΔΣΕ Μάρκο Βαφειάδη (1948-1991), στην ελληνική δημογραφία (1951-2020), στον Μίμη Πλέσσα (1927-2024) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του και του 20ου αιώνα (96).
1935 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Κροποτκίνσκαγια.
15/5/1935 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Σοκολνιτσέσκαγια. Εγκαινιάστηκε, από τον Ιωσήφ Στάλιν. Στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, το Μετρό ήταν καταφύγιο, για τους Μοσχοβίτες.
1935 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Μπιμπλιοτέκα Ιμένι Λένινα.
11/9/1938 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Μαγιακόφσκαγια.
30/1/1952 (Θέση σε λειτουργία). Σταθμός Κομσομόλσκαγια.
30/1/1952 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Νοβοσλομπόντσκαγια.
30/1/1952 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Προσπέκτ Μίρα.
14/3/1954 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Κιέβσκαγια.
15/5/1944 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Ελεκτροζαβόντσκαγια.
2010 (Θέση, σε λειτουργία). Σταθμός Ντοστογέφσκαγια.
Η ζωή είναι, πάντα, περίεργη. Κάποιες φορές φαίνεται και αλλόκοτη. Στο βάθος των πραγμάτων, όμως, δεν είναι…
6/11/1941. Η ομιλία του Στάλιν, στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, που έγινε, για λόγους προστασίας, στο Μετρό της Μόσχας, για τις εξελίξεις, μετά την γερμανική εισβολή.
Σχεδιάγραμμα του Μετρό, σήμερα και ο σχεδιασμός, μέχρι το 2029.
1935 - 2024. Το Μετρό της Μόσχας. Το ωραιότερο Μετρό, στον πλανήτη.
Το μετρό της Μόσχας άνοιξε, το 1935, με 13 σταθμούς και ήταν το πρώτο υπόγειο σιδηροδρομικό σύστημα, στην “Σοβιετική Ένωση”. Σήμερα, οι σταθμοί έχουν φτάσει τους 223 και το μήκος της διαδρομής, τα 379.1 χιλιόμετρα, κάτι που το κάνει το έκτο μεγαλύτερο, σε μήκος μετρό παγκοσμίως. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο, σε επιβατική κίνηση, μέσο μαζικής μεταφοράς, μετά το μετρό του Τόκυο, και εξυπηρετεί, καθημερινά, περισσότερους, από 8 εκατομμύρια επιβάτες. Εκτός, όμως, από μέσο μαζικής μεταφοράς, είναι και ένα σύμβολο, για την πόλη της Μόσχας, αφού, στην Ιστορία, έχει μείνει η επική προσπάθεια κράτους και πολιτών, για την συνέχιση των έργων του, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα πρώτα σχέδια, για ένα υπόγειο μέσο μεταφοράς, πραγματοποιήθηκαν, το 1902, ενώ λειτουργούσαν, ήδη, τα υπόγεια μετρό, στο Λονδίνο και την Νέα Υόρκη. Παρόλα αυτά, τα σχέδια καθυστέρησαν και αναβίωσαν, από τον Ιωσήφ Στάλιν, μερικά χρόνια αργότερα. Η πρώτη γραμμή που κατασκευάστηκε ήταν η Σοκολνιτσέσκαγια και εγκαινιάστηκε, το 1935. Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το σύστημα του μετρό χρησιμοποιήθηκε και ως καταφύγιο, λόγω των γερμανικών αεροπορικών επιδρομών. Ο Ιωσήφ Στάλιν ονόμασε το μετρό «Τα Παλάτια του Λαού» και αυτό, επειδή οι περισσότεροι, από τους σταθμούς, που κατασκευάστηκαν, στην εποχή του, αποτελούν, μέχρι και σήμερα, ένα εκλεκτικό μείγμα μπαρόκ, κλασικισμού και σοβιετικού ρεαλισμού, με εξιδανικεύσεις ιστορικών χαρακτήρων, παραστάσεις, από σημαντικές νίκες και σκηνές, από τον αθλητισμό, την βιομηχανία, την γεωργία, το πολεμικό παρελθόν, το παρόν και το φωτεινότερο μέλλον. Περίπου, 285.000 άνθρωποι επιβιβάστηκαν, στο μετρό της Μόσχας, την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του, στις 15 Μαΐου του 1935.
1900.
Αθήνα. Πλάκα. Το μνημείο του Λυσικράτους.
Το μνημείο βρίσκεται, στην πλατεία Λυσικράτους, στην συμβολή των οδών Λυσικράτους, Βύρωνος και Σέλλευ.
Γνωστό και ως «Φανάρι του Διογένη», είναι ένα πέτρινο κτίσμα κυλινδρικού σχήματος, το καλύτερα σωζόμενο χορηγικό μνημείο της αρχαιότητας. Βρίσκεται, επί της αρχαίας οδού Τριπόδων και κτίστηκε, από τον Λυσικράτη, το 335-334 π.Χ., προκειμένου να στηρίζει και να αναδεικνύει ένα σημαντικό αντικείμενο στην κορυφή του : Τον χάλκινο τρίποδα, που του είχε δοθεί, ως έπαθλο, για τον ρόλο του, ως χορηγού (χρηματοδότη) του νικητήριου θεατρικού έργου, στους τελευταίους δραματικούς αγώνες.
Οι χορηγοί ήσαν ευκατάστατοι πολίτες, που αναλάμβαναν, με έξοδά τους, την συγκρότηση του χορού, δηλαδή της ομάδας ανθρώπων, που συμμετείχε, σε θεατρικά έργα και επίσημες τελετές. Ο χάλκινος τρίποδας ήταν το πρώτο βραβείο των θεατρικών αγώνων και απονεμόταν, στον χορηγό του δραματικού έργου.
Οι τρίποδες κατετίθεντο, στο Ιερό του Διονύσου, ή τοποθετούνταν, στην γειτονική οδό των Τριπόδων. Προκειμένου, δε, να εκτεθούν, με μεγαλοπρεπέστερο τρόπο, οι τρίποδες έμπαιναν μερικές φορές, σε ψηλή βάση, η οποία μπορούσε να έχει την μορφή κίονα, ή, ακόμη και μνημείου, σε σχήμα ναΐσκου, όπως έχει αυτή του Λυσικράτους.
Το Μνημείο του Λυσικράτους παρέμεινε άθικτο, στην ίδια θέση, μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι ο τρίποδας, στην κορυφή του, δεν σώζεται. Το 1669, ενσωματώθηκε, στο γειτονικό Μοναστήρι των Καπουτσίνων, οι οποίοι το μετέτρεψαν, σε αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη, αφού είχαν μετακινήσει τον ένα ορθοστάτη, για να ανοίξουν είσοδο.
Η μονή καταστράφηκε, κατά την Ελληνική Επανάσταση.
Αργότερα, το μνημείο περιήλθε, για ένα διάστημα, στην κυριότητα του γαλλικού κράτους.
Στο μουσουλμανικό νεκροταφείο, έγινε, πολύ αργότερα, γήπεδο.
Λειτουργεί, σαν ξενοδοχείο Art Hotel Athens. Νεοκλασικής ρυθμός, με στοιχεία μπαρόκ και ροκοκό, κυρίως, ως προς την διακόσμηση. Κύριο στοιχείο του κτηρίου είναι η κυκλική διαμορφωση της γωνίας.
Ο ENIAC είχε περισσότερες, από 18.000 λυχνίες κενού και 1500 ηλεκτρονόμους. Ζύγιζε 30 τόνους και καταλάμβανε 163 τετραγωνικά μέτρα χώρο. Κατανάλωνε ισχύ 150 κιλοβάτ. Από αρχιτεκτονικής πλευράς, είχε 20 καταχωρητές (accumulators), κάθε ένας από τους οποίους μπορούσε να αποθηκεύσει έναν αριθμό, του δεκαδικού συστήματος των 10 ψηφίων. Μία ομάδα, από 10 λυχνίες, αναπαριστούσε, κάθε ένα, από τα δέκα ψηφία. Σε κάθε στιγμή, μία, μόνο, λυχνία βρισκόταν, σε κατάσταση λειτουργίας, αναπαριστώντας, έτσι, την τιμή, που αποκτούσε, κάθε ένα, από τα δέκα ψηφία του αριθμού.
Τέλη 19ου αιώνα και μετέπειτα. Πεντέλη, λίμνη Θάλωση.
Η Πεντέλη, κάποτε, είχε μια λίμνη.
Την αποκαλούσαν «Βουλισμένη» και «Μαγεμένη Λίμνη».
Η επίσημη ονομασία της, όμως, ήταν Θάλωση και είχε φανατικούς επισκέπτες, δυτικά, της Νέας Πεντέλης.
Γύρω από την ιστορία της λίμνης, έχουν ακουστεί πολλές ιστορίες.
Μία, από αυτές, υποστήριζε ότι το κοίλωμα δημιουργήθηκε, από την πτώση ενός μετεωρίτη.
Μαρτυρίες λένε ότι μυστηριωδώς, κάθε 4 χρόνια, τα νερά της «τραβιούνταν» και αποκαλύπτονταν ο βυθός της.
Τον υπόλοιπο καιρό, που είχε νερό, αποτελούσε δημοφιλή προορισμό, για μπάνιο, αλλά και για βόλτα, στις όχθες της, ή βαρκάδα.
Λέγεται, επίσης, ότι η λίμνη, διαμέτρου, περίπου, 100 μέτρων, αν και ρηχή, είχε ρουφήχτρες, με αποτέλεσμα να πνιγούν αρκετοί λουόμενοι.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Δ. Καμπούρογλου, η περίφημη Δούκισσα της Πλακεντίας συνήθιζε τα βράδια να κάνει βαρκάδα, στην λίμνη, ολομόναχη.
Η λίμνη διέθετε, επίσης, εξαιρετική ακουστική και δίνονταν συναυλίες.
Υπάρχουν και αναφορές, για παράξενες οπτασίες των κατοίκων, που επισκέπτονταν, ή περνούσαν, από την λίμνη.
Όπως αναφέρει το βιβλίο «Ιστορία, θρύλοι και παραδόσεις του Πεντελικού Βουνού», η λίμνη «ήταν γιομάτη από λάμιες και νεράιδες.
Λίμνη κακιά, αφού καταπίνει ή πνίγει ανθρώπους.
Οι βοσκοί που περνούσαν από εκεί τις νύχτες αντίκριζαν έντρομοι τις λευκοντυμένες Θεότητες να αστράφτουν στο σκοτάδι, να χορεύουν, να σιγοτραγουδούν και να λούζονται.
Για αυτό έλεγαν πως αυτοί που μπαίνουν στη λίμνη, τους παίρνουν μαζί τους οι Νεράιδες ή τους πνίγουν μια και καλή!».
Η απόφαση, για μπάζωμα της λίμνης, ελήφθη το 1964, από τον δήμο.
Σήμερα, στην θέση της, βρίσκεται το γήπεδο ποδοσφαίρου.
Την αποκαλούσαν «Βουλισμένη» και «Μαγεμένη Λίμνη».
Η επίσημη ονομασία της, όμως, ήταν Θάλωση και είχε φανατικούς επισκέπτες, δυτικά, της Νέας Πεντέλης.
Γύρω από την ιστορία της λίμνης, έχουν ακουστεί πολλές ιστορίες.
Μία, από αυτές, υποστήριζε ότι το κοίλωμα δημιουργήθηκε, από την πτώση ενός μετεωρίτη.
Μαρτυρίες λένε ότι μυστηριωδώς, κάθε 4 χρόνια, τα νερά της «τραβιούνταν» και αποκαλύπτονταν ο βυθός της.
Τον υπόλοιπο καιρό, που είχε νερό, αποτελούσε δημοφιλή προορισμό, για μπάνιο, αλλά και για βόλτα, στις όχθες της, ή βαρκάδα.
Λέγεται, επίσης, ότι η λίμνη, διαμέτρου, περίπου, 100 μέτρων, αν και ρηχή, είχε ρουφήχτρες, με αποτέλεσμα να πνιγούν αρκετοί λουόμενοι.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Δ. Καμπούρογλου, η περίφημη Δούκισσα της Πλακεντίας συνήθιζε τα βράδια να κάνει βαρκάδα, στην λίμνη, ολομόναχη.
Η λίμνη διέθετε, επίσης, εξαιρετική ακουστική και δίνονταν συναυλίες.
Υπάρχουν και αναφορές, για παράξενες οπτασίες των κατοίκων, που επισκέπτονταν, ή περνούσαν, από την λίμνη.
Όπως αναφέρει το βιβλίο «Ιστορία, θρύλοι και παραδόσεις του Πεντελικού Βουνού», η λίμνη «ήταν γιομάτη από λάμιες και νεράιδες.
Λίμνη κακιά, αφού καταπίνει ή πνίγει ανθρώπους.
Οι βοσκοί που περνούσαν από εκεί τις νύχτες αντίκριζαν έντρομοι τις λευκοντυμένες Θεότητες να αστράφτουν στο σκοτάδι, να χορεύουν, να σιγοτραγουδούν και να λούζονται.
Για αυτό έλεγαν πως αυτοί που μπαίνουν στη λίμνη, τους παίρνουν μαζί τους οι Νεράιδες ή τους πνίγουν μια και καλή!».
Η απόφαση, για μπάζωμα της λίμνης, ελήφθη το 1964, από τον δήμο.
Σήμερα, στην θέση της, βρίσκεται το γήπεδο ποδοσφαίρου.
1916 Λάρισα. Σιδηροδρομικός Σταθμός.
1947 Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος.
Κίνηση, με κόσμο, τραμ και οχήματα, στην λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας.
Το πανέμορφο Μέγαρο Παπούδωφ, (του 1874), βρισκόταν, στην συμβολή της Βασιλίσσης Σοφίας 1 (παλαιά, Κηφισίας, έως το 1932), με την οδό Πανεπιστημίου.
Ανήκε, στον Αριστείδη Παπούδωφ, ο οποίος διέμενε, σε αυτό, με την σύζυγό του Αλεξάνδρα Παπούδωφ.
Η κατεδάφιση έγινε, το 1971.
Στο βάθος, αριστερά (Πανεπιστημίου), διακρίνεται το «Μέγαρο Κούπα» (του 1875), έργο του Enrst Ziller και ολοκληρώθηκε το 1900, (υπάρχει και σήμερα).
Δεξιά (δεν φαίνεται), είναι η Βουλή.
1951 - 2020. Το ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα.
Μάιος 1962 Αθήνα. Ο Μίμης Πλέσσας, που πέθανε, προχθές (5/10/2024), στην ηλικία των 100 ετών, παρά κάτι ημέρες, με την Μάρω Κοντού, στον γάμο της Τζένης Καρέζη, με τον Ζάχο Χατζηφωτίου.
Λίγοι είναι αυτοί, που γνωρίζουν ότι, εκτός, από ένας εξαίρετος μουσικός, παγκόσμιας κλάσης, προϋπήρξε και παρέμεινε μια φυσικόμαθηματική ιδιοφυΐα, με μεταπτυχιακές σπουδές, στην Χημεία, με καθηγητή τον Albert Einstein. Μπορώ να πω ότι, χάρι, στον εξαίρετο φίλο μου και ικανότατο επιχειρηματία Γιάννη Αλεξανδρόπουλο, είχα την ευτυχή τύχη να γνωρίσω τον Μίμη Πλέσσα, που, από τα μικρά μου χρόνια, θαύμαζα, για το μουσικό έργο του και την ανεκτίμητη προσφορά του, στην ελληνική μουσική, που μεγάλωσε την δική μου γενιά, όπως και πλείστες άλλες, εκ του πλησίον.
2020. Ο Μίμης Πλέσσας, η Λουκίλα Καρρέρ και η 26χρονη, σήμερα, κόρη τους Ελεάνα.
1966 Αθήνα. Οδός Πατησίων. Μικρό Πολυτεχνείο.
Βρίσκεται, στην οδό Πατησίων 146 και στην οδό Χανίων, στο ύψος της Αγίου Μελετίου.
Το διώροφο νεοκλασικό υπάρχει και σήμερα, σε άριστη κατάσταση.
Ένας από τους πιο όμορφους πεζοδρομημένους δρόμους της περιοχής, με διάφορα καταστήματα, ταβέρνες, μπαρ, καφέ και όμορφα διατηρητέα κτήρια.
Αρχίζει, από την οδό Ερμού και καταλήγει, στην πλατεία Ψυρρή.
Οδός Φιλώτα και Ιώνων.
28/12/1991.
Τον είχα γνωρίσει, το 1990, στα βαθιά του γεράματα (γεννήθηκε, στην Τόσια της Παφλαγονίας, στην Μικρά Ασία, στις 28/1/1906), όταν είχε εκλεγεί βουλευτής Επικρατείας, με το ΠΑΣΟΚ. Παρά το «ξεκατίνιασμα», με τον Νίκο Ζαχαριάδη - ο οποίος του γαμούσε την γυναίκα, θέμα το οποίο ο Βαφειάδης έθεσε, στο ΚΚΕ και στο ΚΚΣΕ, δηλαδή, στα κομματικά όργανα - και την εμπειρική του αντιπαράθεση, με τον σταλινισμό, μέσα από όσα έζησε, σχημάτισε και είχε, έως το τέλος της ζωής του, στις 22/2/1992, απόψεις, που ήσαν αξιοπρόσεκτες.
Το θυμάμαι. Η μάνα μου είχε έναν πλαστικό κουμπαρά, σε σχήμα πάπιας, κρυμμένο, στο ντουλάπι, στον οποίο έβαζε δεκάδραχμα, εικοσάδραχμα και τριαντάδραχμα (υπήρχαν και τέτοια). Ήταν η εποχή, λίγο πριν και μετά, το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και η μητέρα μου εργαζόταν, ενώ εγώ εμένα στο σπίτι, όταν γύριζα, από το σχολείο. Ψάχνοντας να βρω χρήματα, εντελώς τυχαία, βρήκα τον πλαστικό κουμπαρά και τον λεηλάτησα, κανονικότατα, αγοράζοντας, από ένα γειτονικό ψιλικατζίδικο ό,τι ήθελα και φυσικά, άδειασα τον κουμπαρά. Κάποια στιγμή η μάνα μου αντιλήφθηκε ότι ο κουμπαράς είχε αδειάσει, κατάλαβε το τί είχε συμβεί και με πλάκωσε, στο ξύλο.
Μάιος 1965. Κυλλήνη.
1961 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Μ. Αναστόπουλου.
1963. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1967 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Αρχέλαου.
1970 (δεκαετία). Σκίτσο του Αρχέλαου.
1971 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Σ. Πολενάκη.
1979. Σκίτσο του Αρχέλαου.
1979 «Τραστ». Σκίτσο του Π. Γκιόκα.
1979 «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
2024. Ο Πειραιάς και το λιμάνι του, από ψηλά. Η πόλη ιδρύθηκε, από τους Αθηναίους, τον 5ο αιωνα πΧ.
Σήμερα εξυπηρετεί τους περισσότερους επιβάτες, σε ολόκληρη την Ευρώπη και κατέχει την 2η θέση, σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσον αφορά τις μεταφορές εμπορευμάτων, βρίσκεται, μας, στην πρώτη δεκάδα της Ευρώπης και στην 1η θέση, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εννοείται, προφανώς ότι, ουδέν το καλό - μόνον το κακό - προμηνύει αυτή η μάζωξη, για την χώρα μας.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, τελικά, ήλθε τέταρτη. Το “άλογο” ήταν “κουτσό” (η «φοράδα» ήταν «ανάπηρη»). Δεύτερος είναι ο Χάρης Δούκας και τρίτος ο Παύλος Γερουλάνος. Πρώτος είναι ο, εν ενέργεια, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, με ικανή απόσταση, από τον δεύτερο, αλλά αυτό δεν προδικάζει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, στον δεύτερο γύρο της ερχόμενης Κυριακής 13/10/2024.
Σχόλια